18. Μένοντας ακλόνητη στο καθήκον μου σε μια επικίνδυνη κατάσταση

Μια μέρα τον Ιούλιο του 2023, αφού επέστρεψα από μια συνάθροιση, μια αδελφή έτρεξε προς το μέρος μου και μου είπε ότι μια διακόνισσα από τις γενικές υποθέσεις, η Κιου Λινγκ, και ένας επικεφαλής της εκκλησίας είχαν συλληφθεί. Με παρότρυνε, επίσης, να είμαι εξαιρετικά προσεκτική κάθε φορά που έβγαινα για να πάω σε συνάθροιση. Ξαφνιάστηκα πάρα πολύ και σκέφτηκα: «Βρίσκομαι συνέχεια σε συναθροίσεις με την Κιου Λινγκ και συχνά πάω στο σπίτι της. Να με έχει ήδη προσέξει η αστυνομία άραγε; Πριν από δύο χρόνια, με κατήγγειλαν επειδή πίστευα στον Θεό και η αστυνομία με είχε βιντεοσκοπήσει τότε. Αν με συλλάβουν ξανά, θα πρόκειται για επαναλαμβανόμενο αδίκημα, και αν δεν με σκοτώσουν, είναι βέβαιο ότι θα με τραυματίσουν σοβαρά». Λίγο μετά από αυτό, ήρθε μια άλλη επικεφαλής της εκκλησίας και είπε ότι αυτή θα χειριζόταν τις συνέπειες. Μου ζήτησε να ποτίσω και να στηρίξω τους νεοφερμένους, ώστε να παραμείνουν ακλόνητοι μπροστά στις διώξεις και τις κακουχίες. Όταν μου έδωσε αυτήν την αποστολή, ξαφνικά ένιωσα πανικό και σκέφτηκα: «Τώρα που τα πράγματα είναι τόσο επικίνδυνα, δεν είναι σαν να με στέλνει στη γραμμή του πυρός;» Εικόνες αδελφών να υποβάλλονται σε κάθε είδους βασανιστήρια εμφανίζονταν η μία μετά την άλλη στο μυαλό μου. Άρχισα να ανησυχώ καθώς σκεφτόμουν: «Η αστυνομία με έχει σε βίντεο. Μόλις με πιάσει στα χέρια της, σίγουρα δεν θα μου συμπεριφερθεί με το μαλακό. Αν δεν μπορώ να αντέξω τα βασανιστήρια και γίνω Ιούδας, όχι μόνο δεν θα σωθώ, αλλά θα κατέλθω και στην κόλαση για να τιμωρηθώ. Όλα όσα έχω κάνει για την πίστη μου όλα αυτά τα χρόνια, που απαρνήθηκα την οικογένεια, εγκατέλειψα την καριέρα μου, δαπάνησα τον εαυτό μου, υπέφερα, πλήρωσα τίμημα... Δεν θα πάνε όλα στράφι;» Μόλις τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ήθελα απλώς να κρυφτώ στο σπίτι όπου με φιλοξενούσαν και να μην ξαναβγώ. Μου φάνηκε ότι αυτός θα ήταν ένας ασφαλέστερος τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων. Ωστόσο, στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι αυτός ο τρόπος σκέψης ήταν λανθασμένος. Δεν θα ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου να είμαι δειλή, φοβισμένη, και να προστατεύω μόνο τα δικά μου συμφέροντα σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή; Η επικεφαλής διέτρεχε κινδύνους για να χειριστεί τις συνέπειες. Αν ήταν σαν κι εμένα, που δείλιαζα στην παραμικρή ένδειξη κινδύνου, ποιος θα χειριζόταν τις συνέπειες; Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, παρά το γεγονός ότι ένιωθα δειλία και φόβο, δέχτηκα την αποστολή.

Γύρω στο μεσημέρι της επόμενης ημέρας, έμαθα ότι η αστυνομία συνέλαβε μια οικοδέσποινα αδελφή και τη μικρότερη αδελφή της. Σκέφτηκα: «Ήμουν σε μια συνάθροιση μαζί τους πριν από λίγο καιρό και τώρα τις έχουν συλλάβει. Αν βγω έξω, δεν θα με συλλάβουν κι εμένα;» Ένιωσα εξαιρετικά διχασμένη. Αν έβγαινα έξω, μπορεί να με συλλάμβαναν, αλλά αν έμενα μέσα, οι υπόλοιποι αδελφοί κι αδελφές δεν θα μάθαιναν για τις συλλήψεις αυτών των δύο αδελφών. Αν δεν τους ενημέρωνα αμέσως, θα κινδύνευαν επίσης να συλληφθούν. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, αποφάσισα να πάω να τους ενημερώσω για το τι είχε συμβεί, να τους ζητήσω να αναστείλουν προσωρινά τις συναθροίσεις και να κρύψουν όλα τα βιβλία τους με τα λόγια του Θεού. Αφού επέστρεψα, σκέφτηκα: «Δεν μπορώ να ξαναβγώ σε καμία περίπτωση. Είναι πολύ επικίνδυνο!» Προς έκπληξή μου, νωρίς εκείνο το απόγευμα, ήρθε ο αδελφός Γουάνγκ Μπιν και μου είπε ότι οι επικεφαλής είχαν αρχικά κανονίσει μια συνάθροιση στο σπίτι του για να συζητήσουν για το έργο, αλλά η σύζυγός του είχε μόλις συλληφθεί και ο ίδιος δραπέτευσε πηδώντας πάνω από έναν τοίχο. Ο αδελφός Γουάνγκ είπε ότι έπρεπε να ενημερώσουμε τους επικεφαλής να μην πάνε αμέσως στο σπίτι του. Φοβήθηκα ακόμα πιο πολύ, πανικοβλήθηκα και μου κόπηκαν τα πόδια. Σκέφτηκα: «Αν η αστυνομία σε παρακολουθούσε και σε κατασκόπευε, μόλις βγω έξω, σίγουρα θα με συλλάβουν! Αυτοί οι αστυνομικοί είναι εξαιρετικά βάναυσοι και σκληροί με τον εκλεκτό λαό του Θεού και με έχουν βάλει στο στόχαστρο για να με συλλάβουν. Αν με συλλάβουν και με ξυλοκοπήσουν μέχρι θανάτου, δεν θα ξαναδώ ποτέ τον άντρα μου και το παιδί μου!» Πέρα, όμως, από τον Γουάνγκ Μπιν, ο οποίος παρά τρίχα είχε γλιτώσει από την αστυνομία, το μόνο άλλο διαθέσιμο άτομο ήταν μια ηλικιωμένη αδελφή. Εκείνη ήταν σχεδόν 80 ετών και με περιορισμένη κινητικότητα. Επιπλέον, είχε ήδη σκοτεινιάσει, οπότε είχε πέσει σ’ εμένα ο κλήρος να μεταφέρω το γράμμα στους επικεφαλής. Έσπευσα να προσευχηθώ στον Θεό και στη συνέχεια θυμήθηκα ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού που είχα διαβάσει: «Έτσι όπως προστατεύουν συνέχεια τον εαυτό τους, και μπαίνουν στο καβούκι τους σαν τις χελώνες όποτε αντιμετωπίζουν κάτι και περιμένουν να περάσει για να ξαναβγούν, οι άνθρωποι εκδηλώνουν το ότι δεν είναι αφοσιωμένοι. Ό,τι κι αν τους τύχει, είναι πάντοτε υπερβολικά προσεκτικοί, έχουν πολύ άγχος, ανησυχούν και φοβούνται, και δεν μπορούν να ορθώσουν ανάστημα και να υπερασπιστούν το έργο της εκκλησίας. Τι πρόβλημα υπάρχει εδώ; Μήπως ότι δεν έχουν πίστη; Δεν έχεις αληθινή πίστη στον Θεό, δεν πιστεύεις ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος επί των πάντων και ούτε πιστεύεις ότι η ζωή σου και όλα όσα σε αφορούν βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Δεν πιστεύεις σ’ αυτά τα λόγια του Θεού: “Χωρίς την άδεια του Θεού, ο Σατανάς δεν τολμά να πειράξει ούτε μια τρίχα απ’ τα μαλλιά σου”. Κρίνεις τα γεγονότα με βάση πώς τα βλέπεις εσύ, κρίνεις τα πράγματα με βάση τους δικούς σου υπολογισμούς, και προστατεύεις συνεχώς τον εαυτό σου. […] Γιατί δεν έχεις αληθινή πίστη στον Θεό; Μήπως επειδή οι εμπειρίες που έχουν οι άνθρωποι είναι πολύ επιφανειακές και η κατανόησή τους για την αλήθεια πολύ περιορισμένη, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να δουν καθαρά αυτά τα πράγματα ή για άλλο λόγο; Μήπως έχει να κάνει με τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων; Φταίει που οι άνθρωποι είναι πολύ ραδιούργοι; (Ναι.) Όσες εμπειρίες κι αν βιώσουν, όσα γεγονότα κι αν παρουσιαστούν μπροστά τους, εκείνοι δεν πιστεύουν ότι πρόκειται για το έργο του Θεού ή ότι η μοίρα ενός ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Αυτή είναι μια πτυχή. Άλλο ένα εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα είναι ότι οι άνθρωποι νοιάζονται υπερβολικά για τον εαυτό τους. Δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν κανένα τίμημα ούτε να κάνουν καμία θυσία για τον Θεό, για το έργο Του, για τα συμφέροντα του οίκου Του, για το όνομά Του ή για να Τον δοξάσουν. Δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν το παραμικρό που ενέχει έστω και τον ελάχιστο κίνδυνο. Νοιάζονται υπερβολικά για τον εαυτό τους! Λόγω του φόβου τους μην πεθάνουν, μην ταπεινωθούν, μην παγιδευτούν από τους κακούς ανθρώπους και μη βρεθούν σε οποιαδήποτε δύσκολη θέση, κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να προστατέψουν τη σάρκα τους, και πασχίζουν να μη βρεθούν σε καμία επικίνδυνη κατάσταση. Από τη μια άποψη, μια τέτοια συμπεριφορά δείχνει πως οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ ραδιούργοι, ενώ από την άλλη φανερώνει την πτυχή της αυτοσυντήρησης και του εγωισμού τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (19)]. Η αυστηρή κρίση και η έκθεση των λόγων του Θεού ήταν βαρύ πλήγμα. Ντράπηκα πάρα πολύ. Ενεργούσα ακριβώς με τον τρόπο που περιέγραφε ο Θεός. Όταν δεν υπήρχε κίνδυνος και όλα κυλούσαν ομαλά, έλεγα πάντα ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος όλων των πραγμάτων, ελέγχει τα πάντα, η μοίρα του ανθρώπου είναι στα χέρια του Θεού και όσο δύσκολη κι αν είναι μια κατάσταση, θα πρέπει να κάνουμε σωστά το καθήκον μας και να μένουμε ακλόνητοι στη μαρτυρία του Θεού. Τώρα συνειδητοποίησα ότι απήγγειλα απλώς τσιτάτα και ότι η εκπλήρωση του καθήκοντός μου και η ικανοποίηση του Θεού ήταν απλώς φιλοδοξίες μου. Οι επικεφαλής κινδύνευαν να συλληφθούν και ο Γουάνγκ Μπιν μού ζήτησε να τους παραδώσω ένα γράμμα. Οποιοσδήποτε με το παραμικρό ίχνος ανθρώπινης φύσης θα σκεφτόταν τα συμφέροντα της εκκλησίας και θα παρέδιδε το γράμμα πάραυτα, αλλά εγώ ήμουν εγωίστρια και δόλια και σκεφτόμουν μόνο τη δική μου ασφάλεια. Δεν ήθελα να πάω γιατί φοβόμουν ότι αν παρέδιδα το γράμμα, θα με ακολουθούσαν και θα με συλλάμβαναν και ανησυχούσα ότι αν με συλλάμβαναν, θα με βασάνιζαν. Κατάλαβα ότι ήμουν πραγματικά εγωίστρια και δόλια. Σε αυτήν την επικίνδυνη στιγμή, δεν σκέφθηκα ούτε στο ελάχιστο τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ή την ασφάλεια των αδελφών μου. Έμεινα προσκολλημένη στη ζωή και φοβόμουν τον θάνατο, και έκανα ό,τι χρειαζόταν για να επιβιώσω. Δεν μου άξιζε να είμαι πιστή! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, έπαψα να διστάζω και παρέδωσα αμέσως την επιστολή στους επικεφαλής με το μοτοποδήλατό μου. Μόλις έλαβαν το γράμμα, οι επικεφαλής δεν πήγαν στο σπίτι του Γουάνγκ Μπιν.

Η αστυνομία συνέχισε να κάνει συλλήψεις και οι αδελφοί και οι αδελφές συλλαμβάνονταν ο ένας μετά τον άλλο. Οι περισσότεροι από τους αδελφούς και τις αδελφές της εκκλησίας ανέστειλαν προσωρινά τις συναθροίσεις, αλλά υπήρχαν ακόμη μερικοί νεοφερμένοι που χρειάζονταν το πότισμα και την υποστήριξή μου. Ένιωσα κάπως διχασμένη. Με τόσο πολλές συλλήψεις, οι νεοφερμένοι μπορεί να μην ήταν σε θέση να κατανοήσουν τις προθέσεις του Θεού λόγω της αδυναμίας τους να παρευρίσκονται στις συναθροίσεις και μπορεί να εγκατέλειπαν την εκκλησία ανά πάσα στιγμή. Άκουσα, όμως, ότι η αστυνομία ανάγκαζε όσους είχαν συλληφθεί να αναγνωρίσουν αδελφούς και αδελφές σε φωτογραφίες. Όποιος αναγνώριζε τρεις αδελφούς ή αδελφές, αφηνόταν ελεύθερος. Αν κάποιος με πρόδιδε, θα βρισκόμουν σε πολύ επικίνδυνη κατάσταση. Δείλιασα λίγο όταν το συνειδητοποίησα αυτό. Τότε θυμήθηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Αυτά που μπορούν να καταφέρουν οι άνθρωποι, πρέπει να κάνουν τη μέγιστη προσπάθεια για να τα πετύχουν· τα υπόλοιπα είναι δουλειά του Θεού να τα κάνει, να ασκήσει πάνω τους την κυριαρχία Του, να τα ενορχηστρώσει και να τα καθοδηγήσει. Αυτό είναι το λιγότερο που μας απασχολεί. Έχουμε πίσω μας τον Θεό. Όχι μόνο έχουμε τον Θεό στην καρδιά μας, αλλά έχουμε και αληθινή πίστη. Δεν πρόκειται για πνευματική υποστήριξη· στην πραγματικότητα, ο Θεός κινείται στις σκιές, και είναι στο πλευρό των ανθρώπων, πάντα παρών μαζί τους. Κάθε φορά που οι άνθρωποι κάνουν κάτι ή εκτελούν κάποιο καθήκον, Εκείνος βλέπει· είναι εκεί για να σε βοηθήσει ανά πάσα ώρα και στιγμή, σε φυλάει και σε προστατεύει. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι είναι να καταβάλουν τη μέγιστη προσπάθεια για να πετύχουν όσα οφείλουν να πετύχουν. Εφόσον αντιληφθείς ότι αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνεις, ότι αυτή είναι μια ανάθεση από τον Θεό για εσένα, εφόσον το νιώσεις μέσα σου, το δεις στα λόγια του Θεού, σου το θυμίσουν οι άνθρωποι γύρω σου ή σου δοθεί κάποιο σημάδι ή οιωνός απ’ τον Θεό που σου παρέχει πληροφορίες γι’ αυτό, τότε πρέπει να εκπληρώσεις την ευθύνη σου και να μην κάθεσαι αδρανής ούτε να παρακολουθείς από τον πάγκο» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (21)]. Τα λόγια του Θεού με παρηγόρησαν και με παρακίνησαν. Ένιωσα ένα αίσθημα πίστης και ήξερα ότι μ’ αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση ο Θεός με δοκίμαζε. Ο Θεός εξέταζε εξονυχιστικά κάθε μου λέξη και πράξη, και όσο κι αν υπέφερα, έπρεπε να παραμείνω πιστή και να μη με εμποδίσει κανένας άνθρωπος, γεγονός ή πράγμα. Ο Θεός ήταν ο βράχος μου, και δεν είχε σημασία πόσο επικίνδυνο ήταν το περιβάλλον στον έξω κόσμο ή πόσο κακός και μαινόμενος ήταν ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας. Όλα ήταν στα χέρια του Θεού, κάτω από τις ενορχηστρώσεις και την κυριαρχία Του. Όσο πιο κρίσιμη και τρομερή είναι η κατάσταση, τόσο πιο σωστά πρέπει να κάνω το καθήκον μου, να παραμείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για τον Θεό και να ταπεινώσω τον Σατανά. Αφού το συνειδητοποίησα αυτό, μεταμφιέστηκα και βγήκα αμέσως να ποτίσω τους νεοφερμένους.

Μετά από αυτό, έγιναν πάνω από δέκα συλλήψεις αδέλφων από την εκκλησία και δεν υπήρχαν πλέον ασφαλή σπίτια φιλοξενίας για να μείνω. Καθώς περπατούσα στον δρόμο, ένιωσα ένα αίσθημα θλίψης και δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου. Σκεφτόμουν: «Πότε θα τελειώσει επιτέλους αυτή η περιφερόμενη, νομαδική ύπαρξη; Κάποιοι από τους αδελφούς και τις αδελφές μου συνελήφθησαν, ενώ κάποιοι άλλοι ξεπουλήθηκαν. Κανένα σπίτι φιλοξενίας δεν είναι ασφαλές τώρα, οπότε πού μπορώ να πάω;» Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό και Του ζήτησα να μου ανοίξει μια διέξοδο. Αργότερα, θυμήθηκα αυτό το χωρίο από τα λόγια Του: «Πρέπει να θυμάσαι διαρκώς ότι ο Θεός είναι με τους ανθρώπους· ότι αν αντιμετωπίσουν δυσκολίες, δεν χρειάζεται παρά να προσευχηθούν και να αναζητήσουν από Εκείνον, και ότι για τον Θεό τίποτα δεν είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Τέτοιου είδους πίστη πρέπει να έχεις. Εφόσον πιστεύεις ότι ο Θεός είναι ο Κυρίαρχος των πάντων, γιατί εξακολουθείς να φοβάσαι όταν σου συμβαίνει κάτι; Γιατί νιώθεις ότι δεν μπορείς να στηριχτείς σε τίποτα; Αυτό αποδεικνύει ότι δεν βασίζεσαι στον Θεό. Εάν δεν Τον θεωρείς στήριγμα και Θεό σου, τότε δεν είναι Θεός σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού μού υπενθύμισαν ότι ο Θεός κυριαρχεί πάνω σε όλα τα πράγματα και όσο βασιζόμαστε πραγματικά στον Θεό, Εκείνος θα μας οδηγεί. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ανέκτησα λίγο την πίστη μου. Συνέχισα να σκέφτομαι καθώς περπατούσα και ξαφνικά θυμήθηκα ότι το σπίτι μιας ηλικιωμένης αδελφής ήταν ακόμα σχετικά ασφαλές, οπότε κατευθύνθηκα αμέσως προς τα εκεί. Η αδελφή με δέχτηκε χωρίς δισταγμό. Τότε ήταν που πραγματικά κατάλαβα πώς ο Θεός είναι το ακλόνητο στήριγμα του ανθρώπου και εναπόκειται στον άνθρωπο να στηριχθεί στον Θεό για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που προκύπτουν.

Μια μέρα, αφού είχα ποτίσει τους νεοφερμένους, πήγα σε ένα προηγούμενο σπίτι φιλοξενίας για να κάνω μερικές ερωτήσεις. Προς έκπληξή μου, η αδελφή οικοδέσποινα μου είπε ότι το σπίτι της μόλις είχε ερευνηθεί και ότι έπρεπε να φύγω αμέσως. Έφυγα βιαστικά από ένα μικρό δρομάκι. Ανησυχούσα ότι με ακολουθούσαν και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Σκέφτηκα: «Η αστυνομία έχει ήδη τα στοιχεία μου. Αν πέσω στα χέρια τους αυτήν τη φορά, σίγουρα θα με ξυλοκοπήσουν μέχρι θανάτου!» Όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ φοβόμουν, και στον λαιμό μου ένιωθα έναν κόμπο. Προσευχόμουν ασταμάτητα στον Θεό: «Θεέ μου! Αν πέσω στα χέρια της αστυνομίας αυτήν τη φορά, θα είναι με την άδειά Σου. Είμαι πρόθυμη να υποταγώ. Σε παρακαλώ, δώσε μου πίστη και δύναμη και τη θέληση να υπομείνω το μαρτύριο, ώστε να μπορέσω να σταθώ σταθερή στη μαρτυρία Σου και να ταπεινώσω τον Σατανά». Μετά την προσευχή, θυμήθηκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Το ζήτημα του θανάτου έχει την ίδια φύση με τα υπόλοιπα ζητήματα. Δεν είναι κάτι για το οποίο αποφασίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, πόσο μάλλον κάτι που μπορεί να αλλάξει σύμφωνα με τα θέλω του ανθρώπου. Ο θάνατος είναι σαν οποιοδήποτε άλλο σημαντικό γεγονός στη ζωή: Υπόκειται εξ ολοκλήρου στον προκαθορισμό και την κυριαρχία του Δημιουργού. Αν κάποιος παρακαλούσε να πεθάνει, δεν θα πέθαινε απαραίτητα· αν παρακαλούσε να ζήσει, δεν θα ζούσε απαραίτητα. Όλα αυτά υπόκεινται στην κυριαρχία και τον προκαθορισμό του Θεού, αλλάζουν και αποφασίζονται με την εξουσία του Θεού, τη δίκαιη διάθεσή Του και την κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)]. «Είναι ανώφελο μόνο να φωνάζεις συνθήματα για το τι θέλεις να κάνεις για τον Θεό, πώς θέλεις να εκπληρώσεις το καθήκον σου και πόσα θέλεις να δαπανήσεις και να καταβάλεις για τον Θεό. Όταν έρθεις αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, όταν σου ζητηθεί να θυσιάσεις τη ζωή σου, το αν θα διαμαρτυρηθείς την τελευταία στιγμή, το αν θα είσαι πρόθυμος και το αν θα υποταχθείς πραγματικά, αυτή είναι η δοκιμασία του αναστήματός σου. Αν την ώρα που πρόκειται να χάσεις τη ζωή σου είσαι ήρεμος, πρόθυμος, αν υποταχθείς αδιαμαρτύρητα, αν νιώθεις ότι έχεις ανταποκριθεί στις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά σου μέχρι τέλους, αν η καρδιά σου είναι χαρούμενη και γαλήνια —αν φύγεις έτσι, τότε για τον Θεό δεν θα έχεις φύγει καθόλου, αλλά θα ζεις σε ένα άλλο βασίλειο, με μια άλλη μορφή. Το μόνο που έκανες ήταν να αλλάξεις τον τρόπο ζωής σου. Σε καμία περίπτωση δεν είσαι πραγματικά νεκρός. Ο άνθρωπος το βλέπει ως εξής: “Αυτός ο άνθρωπος πέθανε τόσο νέος, τι κρίμα!” Αλλά στα μάτια του Θεού, δεν έχεις πεθάνει ούτε έχεις πάει κάπου για να υποφέρεις. Αντίθετα, έχεις πάει να απολαύσεις τις ευλογίες και να έρθεις πιο κοντά στον Θεό, επειδή, ως δημιούργημα, για Εκείνον έχεις ήδη εκπληρώσει το καθήκον σου σύμφωνα με τα πρότυπα, έχεις πλέον ολοκληρώσει το καθήκον σου, επομένως Εκείνος δεν χρειάζεται πλέον να εκτελείς αυτό το καθήκον μέσα στις τάξεις των δημιουργημάτων. Ο Θεός δεν θεωρεί ότι “φεύγεις”, αλλά ότι σε “περισυλλέγουν”, σε “παίρνουν μακριά” ή σε “οδηγούν μακριά”, και αυτό είναι καλό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Το κήρυγμα του ευαγγελίου είναι το καθήκον που όλοι οι πιστοί δεσμεύονται να εκπληρώσουν). Αναλογιζόμενη αυτά τα λόγια του Θεού συνειδητοποίησα ότι δεν είναι στο χέρι του ανθρώπου να επιλέξει τη ζωή του ή τον θάνατό του. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα πεθάνει μόνο και μόνο επειδή το θέλει ή ότι θα επιβιώσει μόνο και μόνο επειδή θέλει να συνεχίσει να ζει. Όλα τελούν υπό την κυριαρχία και τον προκαθορισμό του Θεού. Συνειδητοποίησα επίσης ότι ο Θεός χαίρεται που τα δημιουργημένα όντα είναι σε θέση να διαδώσουν το ευαγγέλιο της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον Δημιουργό, να εκπληρώνουν τις ευθύνες τους και να ολοκληρώνουν τα καθήκοντά τους ακόμη και σε ένα αντίξοο περιβάλλον στο οποίο ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας συλλαμβάνει μανιωδώς τους χριστιανούς. Σκέφτηκα πώς οι άγιοι ανά τους αιώνες είχαν θυσιάσει τις πολύτιμες ζωές τους για να διαδώσουν το ευαγγέλιο του Κυρίου. Κάποιοι λιθοβολήθηκαν μέχρι θανάτου, κάποιοι σύρθηκαν μέχρι θανάτου από άλογα — αντιμετώπισαν κάθε είδους φρικτό θάνατο. Ο κόσμος μπορεί να πιστεύει ότι ο θάνατός τους ήταν βίαιος και τραγικός, αλλά ο Θεός τον βλέπει ως σημαντικό και πολύτιμο. Όσο για μένα, όταν ήρθα αντιμέτωπη με μια επικίνδυνη κατάσταση, φοβήθηκα τον θάνατο, θεώρησα πολύτιμη τη ζωή μου και δεν μπόρεσα να καταλάβω τι πραγματικά είναι ο θάνατος και ποιο είναι το νόημά του. Αν όντως κατέληγα στα χέρια της αστυνομίας μια μέρα, πρόδιδα τον Θεό και γινόμουν Ιούδας λόγω του φόβου μου για τον θάνατο, θα ήμουν αιωνίως αμαρτωλή και το σώμα μου, η ψυχή και το πνεύμα μου θα υποβάλλονταν σε ισόβια τιμωρία. Αυτός θα ήταν πραγματικός θάνατος. Ανεξάρτητα από το πόσο βάναυσος και κακός μπορεί να είναι ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, μπορεί να ρημάξει μόνο τη σάρκα του ανθρώπου. Αν πραγματικά με συλλάμβανε και με ξυλοκοπούσε μέχρι θανάτου η αστυνομία, θα είχα υπομείνει τον διωγμό για χάρη της δικαιοσύνης. Παρόλο που η σάρκα μου θα χανόταν, η ψυχή μου θα εξακολουθούσε να βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, δεν ένιωθα πια τόσο πολύ φόβο για τον θάνατο.

Έπειτα θυμήθηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Την περίοδο της επέκτασης του έργου διαχείρισης του Θεού, όλοι όσοι Τον ακολουθούν εκτελούν το καθήκον τους και όλοι έχουν υποστεί, ξανά και ξανά, καταπιέσεις και σκληρούς διωγμούς απ’ τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα. Ακολουθώντας τον Θεό, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει κανείς είναι δύσβατο και ανώμαλο, εξαιρετικά δύσκολο. Όποιος ακολουθεί τον Θεό για πάνω από δύο ή τρία χρόνια το έχει βιώσει αυτό ο ίδιος. Το καθήκον που εκτελεί κάθε άνθρωπος, είτε πρόκειται για ένα σταθερό καθήκον είτε για μια προσωρινή διευθέτηση, προέρχεται από την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Οι άνθρωποι μπορεί να συλλαμβάνονται συχνά και το έργο της εκκλησίας να αναστατώνεται και να καταστρέφεται, ενώ μπορεί να υπάρχει σαφής έλλειψη ατόμων για να εκτελέσουν τα καθήκοντα, ιδίως όσων έχουν καλό επίπεδο και επαγγελματική ειδίκευση, οι οποίοι είναι και μειοψηφία. Όμως χάρη στην ηγεσία του Θεού, χάρη στη δύναμη και την εξουσία Του, ο οίκος Του έχει ήδη ξεπεράσει τις μεγαλύτερες δυσκολίες και όλο του το έργο έχει μπει στον σωστό δρόμο. Ο άνθρωπος το βλέπει αδύνατο αυτό, αλλά για τον Θεό τίποτα δεν είναι δύσκολο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Το κήρυγμα του ευαγγελίου είναι το καθήκον που όλοι οι πιστοί δεσμεύονται να εκπληρώσουν). Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, έγιναν όλα πολύ ξεκάθαρα. Όσο δύσκολες κι αν ήταν οι συνθήκες, ο Θεός χρησιμοποιούσε πάντα την εξουσία και τη δύναμή Του για να οδηγεί τους ανθρώπους μέσα από αυτές βήμα προς βήμα. Για παράδειγμα, όταν ο Μωυσής οδήγησε τους Ισραηλίτες στην έξοδο, μπροστά τους βρισκόταν η Ερυθρά Θάλασσα ενώ τους κυνηγούσε από πίσω ένας ολόκληρος στρατός. Σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι Ισραηλίτες αντιμετώπιζαν βέβαιο θάνατο, αλλά ο Θεός δεν επέτρεψε στους στρατιώτες να βλάψουν τους Ισραηλίτες. Είπε στον Μωυσή να δείξει την Ερυθρά Θάλασσα με το μπαστούνι του και τα νερά χωρίστηκαν, αποκαλύπτοντας ένα μονοπάτι ξηράς που επέτρεψε στους Ισραηλίτες να διασχίσουν τη θάλασσα. Όταν οι στρατιώτες επιχείρησαν να διασχίσουν τη θάλασσα, τα νερά κάλυψαν την ξηρά, πνίγοντας ολόκληρο τον στρατό. Αυτό μας δείχνει την παντοδυναμία, τη σοφία και τα θαυμαστά έργα του Θεού. Αν είχα πάει στο σπίτι της αδελφής μου μισή ώρα νωρίτερα, μπορεί να με είχαν συλλάβει, αλλά λόγω της θαυματουργής προστασίας του Θεού, παρέμεινα σώα και αβλαβής. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, πήρα μια απόφαση ενώπιον του Θεού. Αν επέτρεπε ο Θεός να με συλλάβει η αστυνομία, ήμουν διατεθειμένη να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του. Αν με ξυλοκοπούσαν μέχρι θανάτου, τότε θα είχα υπομείνει διωγμό για χάρη της δικαιοσύνης και θα ήταν σημαντικό. Αφού τα κατανόησα όλα αυτά, αισθάνθηκα αρκετά ήρεμη. Αφού βεβαιώθηκα ότι κανείς δεν με ακολουθούσε, επικοινώνησα βιαστικά με τους αδελφούς και τις αδελφές που αντιμετώπιζαν κρυφούς κινδύνους και τους είπα να κρυφτούν.

Μέσω αυτής της προσωπικής εμπειρίας, συνειδητοποίησα ότι το ΚΚΚ είναι ένας δαίμονας που λυμαίνεται και βλάπτει την ανθρωπότητα. Συνέλαβε τους αδελφούς και τις αδελφές τον ένα μετά τον άλλο και χρησιμοποίησε κάθε είδους κατάπτυστες τακτικές —απειλώντας τους, δωροδοκώντας τους με υποσχέσεις, βασανίζοντας και τυραννώντας τους— για να τους κάνει να προδώσουν τον Θεό και να πουλήσουν ο ένας τον άλλον. Είναι καταραμένο και η προσωποποίηση του κακού! Το μίσησα από τα βάθη της καρδιάς μου και το απέρριψα και επαναστάτησα εναντίον του. Επιπλέον, ένιωσα ότι ήμουν ακόμα πιο ακλόνητη στην απόφασή μου να ακολουθήσω τον Θεό μέχρι τέλους. Παρά το γεγονός ότι υπέφερα λίγο και αντιμετώπισα φόβο και πανικό καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της εμπειρίας, το γεγονός ότι τη βίωσα με βοήθησε να αναγνωρίσω την εγωιστική, ποταπή σατανική φύση μου και μου επέτρεψε να γίνω μάρτυρας της παντοδυναμίας, της κυριαρχίας και των θαυματουργών πράξεων του Θεού. Αυτό με έκανε να πιστέψω περισσότερο στον Θεό. Αυτό είναι ένα αξέχαστο βίωμα που μου έχει προσφέρει πολύτιμη εμπειρία ζωής.