42. Γνωρίζω πια τα οφέλη της συγγραφής άρθρων βιωματικής μαρτυρίας

Το 2020, ήμουν επικεφαλής εκκλησίας. Όταν έβλεπα ορισμένους αδελφούς και αδελφές να γράφουν καλά άρθρα βιωματικής μαρτυρίας, τους ζήλευα. Δεν έδινα, όμως, και μεγάλη σημασία στη συγγραφή τέτοιων άρθρων, έχοντας πάντα στο μυαλό μου ότι μόνο όσοι είχαν επίπεδο και συγγραφικές ικανότητες μπορούσαν να γράψουν καλά. Είχα χαμηλό επίπεδο και δεν κατανοούσα σε βάθος την αλήθεια. Θεωρούσα χάσιμο χρόνου το να γράφω άρθρα, και μπορούσα κάλλιστα να κάνω αντ’ αυτού λίγο περισσότερο έργο. Αν δεν έκανα καλό έργο, θα φαινόταν πως δεν είχα αίσθηση φορτίου, και οι αδελφοί και οι αδελφές θα με είχαν σε χαμηλή εκτίμηση. Επιπλέον, το να γράφω άρθρα ήταν προσωπικό θέμα, και το κατά πόσο θα το έκανα ή όχι εξαρτιόταν από μένα. Ήταν προτιμότερο να εργάζομαι και να συμμετέχω σε συναθροίσεις λίγο περισσότερο, ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές να επαινούν την αίσθηση φορτίου που είχα. Γι’ αυτό, δεν ήθελα να αφιερώνω χρόνο στη συγγραφή άρθρων. Συνέχισα έτσι, εστιάζοντας κάθε μέρα μόνο στο έργο και στις συναθροίσεις με αδελφούς και αδελφές. Σπάνια έκανα αυτοκριτική όταν μου συνέβαινε το οτιδήποτε. Μερικές φορές, μπορούσα να αναγνωρίσω τη διεφθαρμένη διάθεση που είχα αποκαλύψει, αλλά δεν αναζητούσα την αλήθεια για να τη διορθώσω. Οι αδελφοί και οι αδελφές με τους οποίους συνεργαζόμουν μου επισήμαιναν ότι δεν εστίαζα στη ζωή-είσοδο, αλλά συνέχισα να διαφωνώ μαζί τους και να μη δέχομαι τις επισημάνσεις τους. Παρότι ήμουν καθημερινά απασχολημένη με τις συναθροίσεις, επειδή δεν έδινα σημασία στην αυτοκριτική, στην αυτοκατανόηση και στην αναζήτηση της αλήθειας, δεν είχα ζωή-είσοδο, και στις συναθροίσεις, μόνο να πω μερικά δόγματα ή προτρεπτικά και ενθαρρυντικά λόγια μπορούσα, και όχι να λύσω πραγματικά ζητήματα. Όπως κι εγώ, αρκετοί αδελφοί και αδελφές ήταν απασχολημένοι με το έργο, και δεν εστίαζαν στη ζωή-είσοδο. Τα καθήκοντά τους δεν έφεραν αποτελέσματα, και ένιωθαν κάπως αρνητικά. Μια φορά, ένας επόπτης είπε πως δεν μπορούσε να κάνει πραγματικό έργο, πως ζούσε σε αρνητική κατάσταση και δεν ήθελε να κάνει καθήκοντα επίβλεψης. Δεν έβλεπα καθαρά την αιτία της αρνητικότητάς του και δεν ήξερα πώς να την επιλύσω. Επιλύθηκε μόνο όταν, αργότερα, η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν συναναστράφηκε μαζί του. Τότε, δεν αναλογίστηκα την κατάστασή μου και νόμιζα ακόμα πως το να τρέχω εδώ κι εκεί και να συναθροίζομαι περισσότερο σήμαινε πως είχα αίσθηση φορτίου. Μετά από κάποιο καιρό, η καρδιά μου άδειασε, και δεν είχα κερδίσει απολύτως τίποτα.

Μια φορά, μία αδελφή με ρώτησε αν είχα γράψει άρθρα βιωματικής μαρτυρίας. Συναναστράφηκε μαζί μου, και μου είπε πως η συγγραφή άρθρων θα μπορούσε να μας ωθήσει να γαληνέψουμε τις καρδιές μας και να αναζητήσουμε την αλήθεια, αποκτώντας έτσι ζωή-είσοδο. Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού, το οποίο ανέτρεψε τη στάση μου απέναντι στη συγγραφή άρθρων βιωματικής εμπειρίας. Ο Θεός λέει: «Αυτό που έχετε λάβει δεν είναι μόνο η αλήθεια Μου, η οδός Μου και η ζωή Μου, αλλά ένα όραμα και μια αποκάλυψη που είναι μεγαλύτερα από του Ιωάννη. Κατανοείτε πολύ περισσότερα μυστήρια και έχετε δει, επίσης, την πραγματική έκφρασή Μου· έχετε δεχτεί περισσότερη από την κρίση Μου και γνωρίζετε περισσότερα για τη δίκαιη διάθεσή Μου. Κι έτσι, παρόλο που γεννηθήκατε στις έσχατες ημέρες, έχετε κατανόηση όλων των προηγούμενων και του παρελθόντος, και έχετε βιώσει επίσης τα πράγματα του σήμερα και όλα έχουν γίνει από Εμένα προσωπικά. Αυτό που σας ζητώ δεν είναι υπερβολικό, διότι σας έχω δώσει τόσα και έχετε δει πολλά σ’ Εμένα. Γι’ αυτό, σας ζητώ να καταθέσετε μαρτυρία για Μένα στους αγίους των παλαιών εποχών, και αυτή είναι η μοναδική επιθυμία της καρδιάς Μου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). Σ’ αυτά τα λίγα χρόνια που πιστεύω στον Θεό, έχω κατανοήσει ορισμένες αλήθειες, γνώρισα κάπως τις διεφθαρμένες μου διαθέσεις, και μετέβαλα τις απόψεις μου για κάποια πράγματα. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του έργου του Θεού πάνω μου. Γράφοντας για όσα κέρδισα, θα έδινα μαρτυρία για τον Θεό· αυτό ήταν ευθύνη, για να μην πω καθήκον μου. Θα έπρεπε να το αντιμετωπίσω σαν υποχρέωση· κάτι τέτοιο θα συμφωνούσε με την πρόθεση του Θεού. Ωστόσο, ποτέ δεν είχα αντιμετωπίσει ως καθήκον τη συγγραφή βιωματικής εμπειρίας. Αντιθέτως, πίστευα πως ήταν προαιρετική, και την έβλεπα με αδιαφορία. Δεν ήμουν καθόλου ενεργητική. Είχα βιώσει το έργο του Θεού· αν δεν κατέγραφα τις εμπειρίες μου και δεν έδινα μαρτυρία για τον Θεό, θα σκέπαζα έτσι τη χάρη και τις ευλογίες Του και δεν θα είχα συνείδηση και λογική.

Μετά από αυτό, συνειδητοποίησα αμυδρά ότι η απροθυμία μου να γράψω βιωματικά άρθρα και να δώσω μαρτυρία για τον Θεό ήταν εκδήλωση του ότι δεν αγαπούσα την αλήθεια. Τότε σκέφτηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού, το οποίο έπειτα βρήκα και διάβασα. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Η πιο προφανής κατάσταση των ανθρώπων που αποστρέφονται την αλήθεια είναι ότι δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια και τα θετικά πράγματα, φτάνουν μέχρι και να τα απεχθάνονται, ενώ τους αρέσει ιδιαίτερα να ακολουθούν τις τάσεις. Δεν αποδέχονται στην καρδιά τους αυτά που αγαπά ο Θεός και αυτά που ο Θεός απαιτεί απ’ τους ανθρώπους να κάνουν. Αντιθέτως, είναι απαξιωτικοί και αδιάφοροι απέναντι σ’ αυτά, ενώ μερικοί φτάνουν στο σημείο πολλές φορές να απεχθάνονται τα πρότυπα και τις αρχές που απαιτεί ο Θεός από τον άνθρωπο. Μέσα τους απεχθάνονται τα θετικά πράγματα και νιώθουν πάντα αντίσταση, αντίθεση και τεράστια περιφρόνηση απέναντί σ’ αυτά. Αυτή είναι η πρωταρχική εκδήλωση της αποστροφής για την αλήθεια. […] Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν στον Θεό και τους αρέσει να κάνουν έργο γι’ Αυτόν. Πηγαίνουν από δω κι από κει με ενθουσιασμό γι’ Αυτόν και όταν πρόκειται να αξιοποιήσουν τα χαρίσματα και τα προτερήματά τους, να ικανοποιήσουν τις προτιμήσεις τους και να κάνουν επίδειξη, έχουν αστείρευτη ενέργεια. Μα αν τους ζητήσεις να κάνουν πράξη την αλήθεια και να ενεργήσουν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, χάνουν τη διάθεση και τον ενθουσιασμό τους. Αν δεν τους επιτρέπεται να κάνουν επίδειξη, γίνονται νωθροί και αποκαρδιώνονται. Γιατί έχουν ενέργεια για επίδειξη; Και γιατί δεν έχουν ενέργεια για να κάνουν πράξη την αλήθεια; Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Σε όλους τους ανθρώπους αρέσει να ξεχωρίζουν· όλοι τους λαχταρούν την κενή δόξα. Όλοι έχουν ανεξάντλητη ενέργεια όταν πιστεύουν στον Θεό για να κερδίσουν ευλογίες και ανταμοιβές, οπότε γιατί γίνονται νωθροί, γιατί αποκαρδιώνονται όταν είναι να κάνουν πράξη την αλήθεια και να επαναστατήσουν ενάντια στη σάρκα; Γιατί συμβαίνει αυτό; Αυτό αποδεικνύει ότι οι καρδιές των ανθρώπων είναι νοθευμένες. Πιστεύουν στον Θεό αποκλειστικά και μόνο για να κερδίσουν ευλογίες. Για να το θέσω απλά, το κάνουν προκειμένου να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Όταν δεν έχουν να επιδιώξουν ευλογίες ή οφέλη, οι άνθρωποι γίνονται νωθροί και αποκαρδιώνονται, δεν έχουν καθόλου ενθουσιασμό. Όλα αυτά προκαλούνται από μια διεφθαρμένη διάθεση αποστροφής για την αλήθεια. Όταν τους ελέγχει αυτή η διάθεση, είναι απρόθυμοι να επιλέξουν το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, ακολουθούν τον δικό τους δρόμο και επιλέγουν το λάθος μονοπάτι· γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι λάθος να επιδιώκουν τη φήμη, το κέρδος και τη θέση, εντούτοις δεν αντέχουν να κάνουν χωρίς αυτά τα πράγματα ή να τα παραμερίσουν και εξακολουθούν να τα επιδιώκουν, βαδίζοντας στο μονοπάτι του Σατανά. Σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν ακολουθούν τον Θεό, αλλά τον Σατανά. Ό,τι κάνουν είναι στην υπηρεσία του Σατανά· είναι υπηρέτες του Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Ο Θεός φανέρωσε ότι στους ανθρώπους που αποστρέφονται την αλήθεια αρέσουν περισσότερο τα αρνητικά από τα θετικά πράγματα. Έτσι ήμουν κι εγώ. Αν γινόταν να τρέχω και να κάνω περισσότερο έργο για να δείξω στους αδελφούς και στις αδελφές ότι είχα αίσθημα φορτίου, ή αν μπορούσα να κάνω επίδειξη προκειμένου να με εκτιμήσει ο ανώτερος επικεφαλής, θα κόπιαζα αδιάκοπα και δεν θα δίσταζα να ξοδέψω όσο χρόνο ή ενέργεια κι αν χρειαζόταν. Εν τω μεταξύ, όταν επρόκειτο για τη συγγραφή άρθρων βιωματικής μαρτυρίας, αν και γνώριζα πολύ καλά ότι ήταν σύμφωνη με την πρόθεση του Θεού και ωφέλιμη για τη ζωή-είσοδό μου, πίστευα πως θα καθυστερούσε το έργο μου, και έτσι ήμουν ιδιαίτερα αντίθετη σε αυτή. Έβρισκα μάλιστα λόγους και δικαιολογίες, κι έλεγα πως ήμουν τάχα απασχολημένη με το έργο και δεν είχα χρόνο να γράψω. Στην πραγματικότητα, δεν έφταιγε που δεν είχα χρόνο, αλλά που η φύση μου αποστρεφόταν την αλήθεια. Ούτε άρθρα ήθελα να γράφω ούτε να κάνω προσπάθεια για να επιδιώξω την αλήθεια. Είδα πως η στάση μου απέναντι στην αλήθεια ήταν πολύ ψυχρή, και πως ένιωθα απέχθεια, εναντίωση και αποστροφή απέναντι στα θετικά πράγματα. Βάδιζα σε ένα λάθος μονοπάτι ενάντια στις απαιτήσεις του Θεού. Όταν το κατάλαβα αυτό, φοβήθηκα, και ήθελα να αναστρέψω την πορεία μου και να αλλάξω.

Στοχάστηκα, επίσης, και κατάλαβα πως ήμουν απρόθυμη να γράψω άρθρα επειδή είχα επηρεαστεί από μια παράλογη άποψη που είχα· πίστευα πως δεν ήμουν επιδέξια συγγραφέας και δεν θα μπορούσα να γράψω καλά άρθρα μαρτυρίας. Σήμερα βλέπω πως ήταν μια εξωφρενική άποψη. Για τη συγγραφή άρθρων, δεν έχει σημασία το πόσο καλός συγγραφέας είσαι. Δεν θα γράψεις ένα καλό άρθρο μαρτυρίας απλώς και μόνο επειδή χρησιμοποιείς περίτεχνη γλώσσα. Σημασία έχει το κατά πόσο διαθέτεις αληθινή βιωματική κατανόηση. Χωρίς εμπειρία, μπορείς να γράψεις μόνο κενά δόγματα, ανεξαρτήτως των συγγραφικών σου δεξιοτήτων. Όταν το κατάλαβα αυτό, η νοοτροπία μου άλλαξε αρκετά, και προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα σ’ Αυτόν: «Θεέ μου, πάντα έδινα σημασία στο να δείχνω πως τρέχω εδώ κι εκεί και κάνω έργο, και δεν έχω έρθει ενώπιόν Σου να συλλογιστώ ήσυχα τα λόγια Σου. Χαράμισα τόσο καιρό χωρίς να επιδιώκω την αλήθεια. Από τώρα και στο εξής, είμαι πρόθυμη να γαληνέψω ενώπιόν Σου, να αναζητήσω την αλήθεια και να λύσω τα προβλήματα».

Τότε, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Όσον αφορά το έργο, ο άνθρωπος πιστεύει πως έργο σημαίνει να τρέχει κανείς τριγύρω για τον Θεό, να κηρύττει παντού και να δαπανά για χάρη Του. Παρόλο που αυτή η πεποίθηση είναι σωστή, είναι υπερβολικά μονόπλευρη· αυτό που ο Θεός ζητάει από τον άνθρωπο δεν είναι μόνο να τρέχει τριγύρω γι’ Αυτόν· πέρα απ’ αυτό, το συγκεκριμένο έργο ασχολείται με τη διακονία και την παροχή εντός του πνεύματος. Πολλοί αδελφοί και αδελφές, ακόμα και μετά από όλα αυτά τα χρόνια εμπειρίας, δεν έχουν σκεφτεί ποτέ να εργαστούν για τον Θεό, επειδή το έργο, έτσι όπως το αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, δεν συνάδει με αυτό που ζητάει ο Θεός. Συνεπώς, ο άνθρωπος δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον για το ζήτημα του έργου, και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που και η είσοδος του ανθρώπου είναι πολύ μονόπλευρη. Θα πρέπει όλοι σας να ξεκινήσετε την είσοδό σας από την εργασία σας για τον Θεό, έτσι ώστε να μπορέσετε να βιώσετε καλύτερα κάθε πτυχή της εμπειρίας. Σε αυτό θα πρέπει να εισέλθετε. Έργο δεν σημαίνει να τρέχει κανείς τριγύρω για τον Θεό, αλλά το κατά πόσο η ζωή και τα βιώματα του ανθρώπου μπορούν να ευφράνουν τον Θεό. Έργο σημαίνει να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι την αφοσίωσή τους στον Θεό και τη γνώση τους για τον Θεό για να μαρτυρούν περί του Θεού, αλλά και να διακονούν τον άνθρωπο. Αυτή είναι η ευθύνη του ανθρώπου και αυτό θα πρέπει να κατανοήσουν όλοι οι άνθρωποι. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η είσοδός σας είναι το έργο σας, κι ότι επιζητάτε να εισέλθετε ενώ εργάζεστε για τον Θεό. Η βίωση του έργου του Θεού δεν σημαίνει μόνο ότι γνωρίζετε πώς να τρώτε και να πίνετε από τον λόγο Του· το πιο σημαντικό είναι ότι πρέπει να γνωρίζετε πώς να μαρτυρείτε περί του Θεού, να είστε σε θέση να υπηρετείτε τον Θεό και να είστε σε θέση να διακονείτε τον άνθρωπο και να παρέχετε τα αναγκαία σ’ αυτόν. Αυτό συνιστά έργο, και αυτό συνιστά και την είσοδό σας· αυτό θα πρέπει να επιτύχει κάθε άνθρωπος. Είναι πολλοί αυτοί που εστιάζουν μόνο στο να τρέχουν τριγύρω για τον Θεό και να κηρύττουν παντού, όμως παραβλέπουν την προσωπική τους εμπειρία και αμελούν την είσοδό τους στην πνευματική ζωή. Αυτό έχει κάνει όλους όσοι υπηρετούν τον Θεό να γίνονται αυτοί που αντιστέκονται στον Θεό» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (2)]. Αφότου διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι πρέπει κανείς να έχει εμπειρία ζωής για να εκτελέσει πραγματικά το έργο της εκκλησίας. Μόνο όταν κανείς συναναστραφεί πάνω στην αλήθεια και επιλύσει πραγματικά προβλήματα, κάνει πραγματικό έργο, και μόνο όταν κανείς παράξει αποτελέσματα στο έργο του, κάνει πραγματικά το καθήκον του. Στο παρελθόν, πίστευα πως εφόσον έτρεχα εδώ κι εκεί και συναθροιζόμουν περισσότερο με τους αδελφούς και τις αδελφές, αυτό σήμαινε πως έκανα πραγματικό έργο. Αυτή είναι μια λάθος άποψη που δεν συνάδει καθόλου με τα λόγια του Θεού. Τώρα που σκέφτομαι όλες εκείνες τις φορές που συναθροιζόμουν και συναναστρεφόμουν με τους αδελφούς και τις αδελφές, πάντα αποτύγχανα να δω την αιτία του προβλήματος όταν αντιμετώπιζα τις καταστάσεις και τις δυσκολίες τους. Δεν μπορούσα να εντοπίσω την καρδιά του ζητήματος, κι έλεγα μόνο κάποια λόγια και δόγματα για να τους παροτρύνω ή τους έδινα κάποιους κανονισμούς για το πώς να ενεργήσουν, κι ήμουν τελείως ανίκανη να τους δείξω το μονοπάτι άσκησης. Όση συναναστροφή κι αν έκανα, δεν ήταν πρακτική και δεν έλυνε τα προβλήματα των αδελφών. Οι αδελφοί και οι αδελφές δεν ήξεραν πώς να βιώσουν το έργο του Θεού και, όταν συναντούσαν δυσκολίες, ζούσαν μέσα στις διεφθαρμένες τους διαθέσεις. Δεν μπορούσαν να σταματήσουν να είναι αρνητικοί και αδύναμοι, και τα προβλήματα στο έργο τους συνέχιζαν ως είχαν. Πώς θα μπορούσε αυτό να αποκαλείται εκτέλεση του καθήκοντός μου; Κορόιδευα και εξαπατούσα τόσο τον Θεό όσο και τους αδελφούς και τις αδελφές. Μόνο τότε είδα επιτέλους καθαρά ότι το επιφανειακό αίσθημα φορτίου δεν είναι αληθινό αίσθημα φορτίου. Όταν κάποιος εργάζεται ή τρέχει περισσότερο εδώ κι εκεί, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αφοσιωμένος στο καθήκον του, πόσο μάλλον ότι κάνει πραγματικό έργο. Το να έχει κανείς αληθινό αίσθημα φορτίου απέναντι στο καθήκον του δεν σημαίνει να τρέχει παντού. Αναφέρεται, αντίθετα, στην πνευματική παροχή ζωής, στο να εστιάζει κανείς στη βίωση του έργου του Θεού όταν κάνει το καθήκον του και να αναζητά την αλήθεια όταν συμβαίνουν πράγματα, καθώς και να προσπαθεί να αναγνωρίζει τις ελλείψεις του και να βρίσκει τις αρχές άσκησης, χρησιμοποιώντας τη βιωματική γνώση του για να βρίσκει λύση στις πραγματικές δυσκολίες και τα πραγματικά ζητήματα των αδελφών. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να έχει καλά αποτελέσματα στο καθήκον του, και μόνο αυτό είναι εποικοδομητικό και ωφέλιμο για τη ζωή-είσοδο των άλλων. Επίσης, κατάλαβα πως η συγγραφή άρθρων βιωματικής μαρτυρίας θα με ωθούσε να γαληνέψω την καρδιά μου, να συλλογιστώ τα λόγια του Θεού και να κάνω αυτοκριτική. Μόνο αν καταλάβαινα περισσότερες αλήθειες, γνώριζα τις διεφθαρμένες μου διαθέσεις και μάθαινα παράλληλα πώς να τις διορθώσω, θα μπορούσα να δω καθαρά, να διορθώσω τις καταστάσεις και να λύσω τα προβλήματα των αδελφών. Για να κάνω το καθήκον μου καλά, έπρεπε να δώσω σημασία στη ζωή-είσοδο, και η συγγραφή άρθρων ήταν ένα εξαιρετικό μονοπάτι προς την επιδίωξη της αλήθειας. Ειδικά ως επικεφαλής, έπρεπε να εστιάσω ακόμα περισσότερο στην επιδίωξη της αλήθειας και να πάρω την πρωτοβουλία να γράψω άρθρα μαρτυρίας για τον Θεό. Μόνο τότε θα μπορούσα να κάνω το καθήκον μου καλά. Βλέποντας πως η συγγραφή άρθρων μαρτυρίας δεν ήταν προαιρετική, δεν είχα δικαιολογία να μην τα γράφω.

Σκέφτηκα ένα ακόμη χωρίο των λόγων του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όσους ανθρώπους κι αν έχει μια εκκλησία, ο επικεφαλής είναι η κεφαλή. Ποιος είναι, λοιπόν, ο ρόλος αυτού του επικεφαλής ανάμεσα στα μέλη; Ηγείται όλου του εκλεκτού λαού του Θεού στην εκκλησία. Τι επίδραση έχει, λοιπόν, σε ολόκληρη την εκκλησία; Αν αυτός ο επικεφαλής ακολουθήσει το λάθος μονοπάτι, όλοι όσοι είναι στην εκκλησία θα τον ακολουθήσουν στο λάθος μονοπάτι, γεγονός που θα έχει τεράστιο αντίκτυπο σε ολόκληρο τον εκλεκτό λαό του Θεού στην εκκλησία. Πάρτε για παράδειγμα τον Παύλο. Οδήγησε πολλές από τις εκκλησίες που ίδρυσε και τον εκλεκτό λαό του Θεού. Όταν παραστράτησε ο Παύλος, παραστράτησαν και οι εκκλησίες και ο εκλεκτός λαός του Θεού που καθοδηγούσε. Έτσι, όταν οι επικεφαλής ακολουθούν ένα αποκλίνον μονοπάτι, δεν είναι οι μόνοι που επηρεάζονται· επηρεάζονται και οι εκκλησίες και ο εκλεκτός λαός του Θεού που καθοδηγούν. Εάν ο επικεφαλής είναι ένας σωστός άνθρωπος που περπατά στο σωστό μονοπάτι και επιδιώκει και κάνει πράξη την αλήθεια, τότε οι άνθρωποι των οποίων ηγείται θα τρώνε και θα πίνουν κανονικά τα λόγια του Θεού και θα επιδιώκουν κανονικά την αλήθεια και, ταυτόχρονα, οι άλλοι θα μπορούν να δουν την εμπειρία ζωής και την πρόοδο του επικεφαλής και θα επηρεάζονται από αυτά. Ποιο είναι, λοιπόν, το σωστό μονοπάτι στο οποίο θα πρέπει να βαδίζει ο επικεφαλής; Είναι να μπορεί να οδηγεί τους άλλους στην κατανόηση της αλήθειας και στην είσοδο στην αλήθεια, να τους οδηγεί ενώπιον του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο πρώτο: Προσπαθούν να πάρουν με το μέρος τους τις καρδιές των ανθρώπων). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατανόησα πραγματικά και εις βάθος πως ως επικεφαλής και εργάτρια, το μονοπάτι που ακολουθούσα ήταν πολύ σημαντικό. Αν δεν επικεντρωνόμουν στην επιδίωξη της αλήθειας στο καθήκον μου και απλώς επιδίωκα να κερδίσω την εκτίμηση των άλλων, αν έτρεχα εδώ κι εκεί απασχολημένη για χάρη της φήμης και της θέσης και στηριζόμουν στη νοημοσύνη και στα χαρίσματά μου για να εργάζομαι και να κηρύττω, τότε ούτε οι αδελφοί και οι αδελφές των οποίων ήμουν επικεφαλής θα έδιναν σημασία στη ζωή-είσοδό τους και απλώς θα ζούσαν σε μια κατάσταση κατά την οποία θα έκαναν έργο. Ως επικεφαλής, το να μην έχω ζωή-είσοδο δεν ήταν απλώς προσωπικό ζήτημα· θα επηρέαζε και θα έβλαπτε και τις ζωές πολλών αδελφών. Όταν το κατάλαβα αυτό, ένιωσα αυτομομφή, στενοχωρήθηκα και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν επιδιώκω την αλήθεια και βαδίζω σε λάθος μονοπάτι. Ήμουν αμελής και απέτυχα στο καθήκον μου ως επικεφαλής. Έχω χρέος απέναντι στους αδελφούς και τις αδελφές, και ντρέπομαι για το πώς χειρίστηκα την ανάθεσή Σου. Θεέ μου! Είμαι πρόθυμη να αναστρέψω την πορεία μου· καθοδήγησέ με, Σε παρακαλώ, ώστε να βαδίσω στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας».

Μετά, συναναστράφηκα με τους αδελφούς και τις αδελφές για την πρόθεση του Θεού, όπως και για τη δική μου βιωματική κατανόηση. Αργότερα, οι καταστάσεις των αδελφών βελτιώθηκαν κάπως. Ορισμένοι άρχισαν να κάνουν αυτοκριτική και προσπαθούσαν να γνωρίσουν τον εαυτό τους όταν συναντούσαν προβλήματα και δυσκολίες στα καθήκοντά τους, κι έμαθαν έτσι πώς να βρίσκουν ένα μονοπάτι στα λόγια του Θεού και να μη ζουν σε κατάσταση αρνητικότητας. Σταδιακά, άρχισαν να έχουν αποτελέσματα στα καθήκοντά τους. Βλέποντας αυτήν την έκβαση, ένιωσα πως αυτό ήταν το έργο και η καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, και πως ήταν αποτέλεσμα της άσκησης σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Επίσης, κατάλαβα πως αν κανείς θέλει να κάνει το καθήκον του καλά, είναι εξαιρετικά σημαντικό να εστιάσει στην επιδίωξη της αλήθειας και να έχει ζωή-είσοδο. Από τότε και στο εξής, ξεκίνησα να δίνω σημασία στην αναζήτηση της αλήθειας. Όποτε είχα βιωματική κατανόηση, εξασκούμουν στο να γράφω γι’ αυτήν. Αργότερα, έγραψα αρκετά άρθρα βιωματικής μαρτυρίας και ένιωσα πως είχα κερδίσει κάποια πράγματα. Σε ορισμένα άρθρα, εστίαζα σε μία παράλογη οπτική και αναζητούσα την αλήθεια για να την κατανοήσω. Όταν γαλήνευα ενώπιον του Θεού και συλλογιζόμουν τα λόγια Του, ήμουν σε θέση να καταλάβω γιατί αυτή η παράλογη άποψη ήταν λανθασμένη. Ταυτόχρονα, μπορούσα να δω καθαρά πως η παράλογη αυτή άποψη με εμπόδιζε να κάνω πράξη την αλήθεια και επηρέαζε το έργο. Σε άλλα άρθρα, έκανα αυτοκριτική πάνω σε μια διεφθαρμένη διάθεση που είχα αποκαλύψει σχετικά με κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα. Με βάση τα όσα φανέρωσαν τα λόγια του Θεού, είδα πως ήμουν εγωίστρια και ποταπή και πως δε ζούσα σαν αληθινός άνθρωπος, και ένιωσα πως είχα διαφθαρεί πολύ από τον Σατανά. Ακόμα, στο παρελθόν, δεν είχα εστιάσει στη ζωή-είσοδο και δεν μπορούσα να λύσω τα προβλήματα των αδελφών. Ωστόσο, αφότου εξασκήθηκα στη συγγραφή άρθρων για κάποιο χρονικό διάστημα, σταδιακά κατανόησα ορισμένες αλήθειες. Υπήρχαν κάποια προβλήματα που μπορούσα να δω καθαρότερα, και ήταν προς όφελος των αδελφών μου όταν συναναστρεφόμουν για αυτά.

Ο στοχασμός μου για τη στάση που είχα απέναντι στη συγγραφή άρθρων μαρτυρίας μού έδειξε πως δεν ήμουν άτομο που επιδίωκε την αλήθεια, πως δεν έδινα σημασία στη ζωή-είσοδο, και πως είχα πολλές λανθασμένες απόψεις που με εμπόδιζαν να επιδιώκω την αλήθεια. Όλα αυτά με οδήγησαν στο να εστιάζω μόνο στο να κάνω έργο όταν κάνω το καθήκον μου, και βάδιζα στο μονοπάτι της απλής δουλειάς. Έτσι, όσο απασχολημένη κι αν ήμουν επιφανειακά, δεν αποκτούσα την αλήθεια. Επίσης, κατάλαβα τι σημαίνει να κάνει πραγματικά κανείς το καθήκον του και πώς να ασκούμαι για να έχω αληθινή αίσθηση φορτίου στο καθήκον μου. Κατάλαβα, επίσης, πως η συγγραφή άρθρων βιωματικής μαρτυρίας ήταν ένα σπουδαίο μονοπάτι για την επιδίωξη της αλήθειας. Το ότι μπορώ τώρα να καταλάβω αυτά τα πράγματα και να έχω τέτοιο κέρδος είναι αποτέλεσμα του έργου και της καθοδήγησης του Θεού.