57. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να προτείνω άλλους;

Ήμουν υπεύθυνος για τα γραφιστικά στην εκκλησία κι εκτός του ότι έκανα και τα δικά μου σχέδια, κάθε μέρα έπρεπε να παρακολουθώ το έργο της ομάδας και να λύνω τα προβλήματα των αδελφών. Παρότι ήμουν απασχολημένος κάθε μέρα, όποτε είχαν προβλήματα οι αδελφοί και οι αδελφές και έρχονταν να με ρωτήσουν, και δέχονταν ουσιαστικά όλες τις συμβουλές που τους έδινα, ένιωθα χαρούμενος και απολάμβανα το συναίσθημα να με θαυμάζουν όλοι.

Αργότερα, μπήκαν στην ομάδα κάποιοι νέοι αδελφοί και αδελφές. Δεν ήταν πολύ καλοί στη γραφιστική, και χρειάζονταν τη βοήθεια και την καθοδήγησή μου. Ξαφνικά, ένιωσα μεγάλη πίεση. Κάθε μέρα έπρεπε να κάνω σχέδια μόνος μου, κι επίσης είχα να κατευθύνω αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές, και να παρακολουθώ και το έργο άλλων. Τα είχα βρει σκούρα, αλλά θα ήταν ωραία αν κάποιος συνεργαζόταν μαζί μου. Σκέφτηκα τη Σεγιέν. Τα πήγαινε καλά με την τεχνολογία, ήταν υπεύθυνη στην εκτέλεση του καθήκοντός της και μπορούσε να κάνει με σοβαρότητα όλο το έργο που της εμπιστευόμουν, οπότε ήθελα να την προτείνω στον επόπτη και να την προάγω σε επικεφαλής ομάδας για να συνεργαστεί μαζί μου. Αν μοιραζόμασταν οι δυο μας τον φόρτο εργασίας, το έργο μας θα γινόταν πιο αποτελεσματικό και όταν θα υπήρχαν προβλήματα, θα τα συζητούσαμε μαζί. Αλλά όταν ετοιμαζόμουν να το πω στον επόπτη, ξαφνικά σκέφτηκα: «Αν η Σεγιέν γίνει όντως επικεφαλής ομάδας, μήπως έρθει κάποια στιγμή που θα μου κλέψει τη δόξα; Αν συμβεί αυτό, ταν οι αδελφοί και οι αδελφές δεν θα συμβουλεύονται εμένα στις δυσκολίες τους, και η θέση μου στην καρδιά τους δεν θα είναι τόσο υψηλή. Ήμουν επικεφαλής ομάδας ή επειδή εργαζόμουν και μοχθούσα συνεχώς: Δίδασκα σε όλους την τεχνική της γραφιστικής, και έλυνα τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους. Αν τώρα πρότεινα τη Σεγιέν, θα διαιρούσα τη θέση και τη δύναμή μου στα δύο, και θα τα μοιραζόμουν μαζί της· δεν θα κατέληγα έτσι να βγω ζημιωμένος;» Όταν το σκέφτηκα αυτό, κατάπια την πρότασή μου για τη Σεγιέν. Σκέφτηκα: «Για κάτσε μισό λεπτό. Αν βάλω λίγη παραπάνω σκέψη και λίγο παραπάνω κόπο, ίσως μπορέσω πράγματι να αναλάβω το έργο —και στο τέλος, όλα τα εύσημα θα πάνε σ’ εμένα». Μετά από λίγο καιρό, η εκκλησία κανόνισε να αναλάβω κι άλλη εργασία, οπότε δεν είχα αρκετό χρόνο να παρακολουθήσω το έργο των αδελφών και τις σπουδές τους πάνω στις επαγγελματικές ικανότητες. Ανησυχούσα ότι αν συνέχιζαν έτσι τα πράγματα, το έργο της καλλιέργειας ανθρώπων θα καθυστερούσε σίγουρα. Εγώ είχα πολύ περιορισμένο χρόνο και η ενέργεια. Έτσι, για μια ακόμα φορά θέλησα να προτείνω τη Σεγιέν στον επόπτη, αλλά όταν ήμουν έτοιμος να μιλήσω, δίστασα πάλι: «Εγώ παίρνω την τελική απόφαση για όλο το έργο στην ομάδα και αν υπήρχαν δυο επικεφαλής ομάδας, θα έχανα αυτήν τη δύναμη. Θα έπρεπε να επικοινωνώ και να συζητώ κάθε θέμα με τον άλλον και τα λόγια μου δεν θα είχαν πια την ίδια αξία. Γιατί δεν το αναλαμβάνω μόνος μου για την ώρα; Αν δεν μπορώ να βρω χρόνο να επιβλέψω κάποιο έργο, θα το παρακολουθήσω σιγά σιγά. Εξάλλου, η καλλιέργεια των ανθρώπων δεν γίνεται σε μια-δυο μέρες, και δεν είναι ότι διαταράσσω ή αναστατώνω τα πράγματα επίτηδες. Απλώς δεν προτείνω κανέναν άλλον —λογικά Θεός δεν θα με καταδικάσει». Αργότερα, το έργο της καλλιέργειας προχωρούσε αργά και κάθε φορά που το σκεφτόμουν ένιωθα ενοχές. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό και είπα: «Θεέ μου, με βάση την κατάσταση του προσωπικού και τον φόρτο εργασίας αυτήν τη στιγμή, θα ήταν ωφέλιμο για το έργο να συνεργάζονταν δύο επικεφαλής ομάδας∙ θέλω να προτείνω τη Σεγιέν, αλλά δεν μπορώ να μιλήσω. Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να προτείνω άλλους; Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με και καθοδήγησέ με να γνωρίσω τα προβλήματά μου».

Μετά από αυτό, φανέρωσα την κατάστασή μου στον επικεφαλής, κι εκείνος μου έστειλε μερικά από τα λόγια του Θεού. Ο Θεός λέει: «Ως επικεφαλής της εκκλησίας, χρειάζεται όχι μόνο να μάθεις να χρησιμοποιείς την αλήθεια για να λύνεις προβλήματα, μα και να μάθεις να ανακαλύπτεις και να καλλιεργείς ανθρώπους με ταλέντο, τους οποίους δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να φθονείς ή να καταπιέζεις. Αν ασκείσαι με αυτόν τον τρόπο, ωφελείς το έργο της εκκλησίας. Αν μπορείς να καλλιεργήσεις μερικούς ανθρώπους που επιδιώκουν την αλήθεια ώστε να συνεργάζονται μαζί σου και να κάνουν καλά όλο το έργο και, στο τέλος, όλοι σας να έχετε βιωματικές μαρτυρίες, αυτό σημαίνει ότι είσαι ικανός επικεφαλής ή εργάτης. Αν μπορείς να χειρίζεσαι τα πάντα σύμφωνα με τις αρχές, τότε προσφέρεις την αφοσίωσή σου. Κάποιοι άνθρωποι φοβούνται μονίμως ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι απ’ αυτούς ή ανώτεροί τους, ότι τους άλλους οι υπόλοιποι θα τους αναγνωρίσουν, ενώ τους ίδιους θα τους παραμελήσουν, και αυτό τους οδηγεί να επιτεθούν στους άλλους και να τους αποκλείσουν. Τούτο δεν σημαίνει ότι ζηλεύουν όσους έχουν ταλέντο; Δεν είναι αυτό εγωιστικό και ποταπό; Τι διάθεση είναι αυτή; Είναι κακοβουλία! Όσοι σκέφτονται μόνο τα δικά τους συμφέροντα, όσοι ικανοποιούν μόνο τις δικές τους εγωιστικές επιθυμίες, χωρίς να σκέφτονται τους άλλους και χωρίς να τους νοιάζουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, έχουν κακή διάθεση και ο Θεός δεν τους αγαπάει. Αν πραγματικά μπορείτε να δείξετε ενδιαφέρον για τις προθέσεις του Θεού, τότε θα μπορέσετε να αντιμετωπίζετε δίκαια τους άλλους. Αν προτείνεις έναν καλό άνθρωπο και τον αφήσεις να εκπαιδευτεί και να εκτελέσει ένα καθήκον, προσθέτοντας έτσι ένα ταλαντούχο άτομο στον οίκο του Θεού, τότε δεν θα γίνει ευκολότερο το έργο σου; Δεν θα σημαίνει αυτό ότι επιδεικνύεις αφοσίωση στο καθήκον σου; Αυτή είναι μια καλή πράξη ενώπιον του Θεού· είναι η ελάχιστη συνείδηση και λογική που οφείλουν να έχουν όσοι υπηρετούν ως επικεφαλής» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι οι επικεφαλής και οι εργάτες θα ’πρεπε να μάθουν πώς να ανακαλύπτουν και να καλλιεργούν ταλαντούχους ανθρώπους, ότι αυτό είναι επικερδές για το έργο της εκκλησίας και ότι αυτή είναι η συνείδηση και η λογική που θα ’πρεπε να έχουν οι άνθρωποι. Αν κάποιος έχει ενδοιασμούς, αν πιστεύει ότι, μόλις προτείνει ανθρώπους, θα επηρεαστεί η θέση του, και καταπιέζει αυτούς τους ταλαντούχους ανθρώπους, αυτό σημαίνει ότι ζηλεύει τους ικανούς και είναι εγωιστής και ευτελής. Έτσι, έκανα την αυτοκριτική μου. Μερικοί αδελφοί και αδελφές είχαν μόλις αρχίσει να ασκούνται στη γραφιστική. Έπρεπε να καλλιεργηθούν οι ίδιοι και να βελτιωθούν οι επαγγελματικές τεχνικές τους. Ήταν πάρα πολλά για να τα κάνω μόνος μου, καταλάβαινα ξεκάθαρα ότι μόνο με έναν συνεργάτη θα μπορούσα να φέρω εις πέρας αυτό το έργο, ότι η Σεγιέν θα ήταν κατάλληλη επικεφαλής ομάδας και ότι θα ήταν ωφέλιμο για το έργο να την προτείνω. Ωστόσο, ανησυχούσα ότι αν τελικά έκανε καλύτερα το έργο από μένα, οι αδελφοί και οι αδελφές θα θαύμαζαν εκείνη και θα αγνοούσαν εμένα, και θα έχανα τη θέση μου. Πίστευα ότι θα είχα απώλειες, οπότε δεν πρότεινα τη Σεγιέν. Πίστευα επίσης ότι αν μπορούσα ν’ αντέξω πολλή ταλαιπωρία και να πληρώσω ένα τεράστιο τίμημα για να επωμιστώ αυτό το έργο, στο τέλος τα εύσημα θα ήταν μόνο δικά μου. Έτσι, έσφιξα τα δόντια μου και έκανα μόνος μου το έργο, με αποτέλεσμα μα προχωράει αργά το έργο της καλλιέργειας. Ουσιαστικά, ο Θεός, επιτρέποντάς μου να κάνω το καθήκον του επικεφαλής ομάδας, με εξύψωνε και μου φερόταν με ευγένεια, αλλά εγώ δεν νοιαζόμουν για τις προθέσεις Του. Όχι μόνο δεν καλλιεργούσα ταλαντούχους ανθρώπους, ανησυχούσα κιόλας ότι η Σεγιέν θα έκανε σωστά το καθήκον της και θα με ξεπερνούσε. Έβλεπα το έργο να καθυστερεί και πάλι δίσταζα να την προτείνω. Όταν έκανα το καθήκον μου, διαφύλαττα μόνο τη δική μου φήμη, το δικό μου κέρδος και τη δική μου θέση, και δεν σκεφτόμουν την πρόοδο ούτε τα αποτελέσματα του έργου. Ήμουν πραγματικά πολύ εγωιστής και δεν έδειχνα ούτε την παραμικρή αφοσίωση στο καθήκον μου.

Αργότερα, διάβασα κι άλλα από τα λόγια του Θεού: «Τι λέτε, είναι δύσκολο να συνεργαστείτε με άλλους ανθρώπους; Στην πραγματικότητα δεν είναι. Θα έλεγε κανείς, μάλιστα, ότι είναι εύκολο. Αλλά γιατί οι άνθρωποι εξακολουθούν να το θεωρούν δύσκολο; Επειδή έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις. Για εκείνους που διαθέτουν ανθρώπινη φύση, συνείδηση και λογική, είναι σχετικά εύκολο να συνεργάζονται με τους άλλους και αισθάνονται ότι πρόκειται για κάτι ευχάριστο. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν είναι εύκολο για κανέναν να πετύχει πράγματα μόνος του, και με όποιον τομέα κι αν ασχολείται ή ό,τι κι αν κάνει, είναι πάντα καλό να υπάρχει κάποιος εκεί για να επισημαίνει κάποια πράγματα και να προσφέρει βοήθεια —πολύ πιο εύκολο από το να το κάνει μόνος του. Επίσης, υπάρχουν όρια στο τι είναι ικανό να κάνει το επίπεδο των ανθρώπων ή στο τι μπορούν οι ίδιοι να βιώσουν. Κανείς δεν μπορεί να είναι άριστος σε όλες τις ειδικότητες: Είναι αδύνατο ένα άτομο να γνωρίζει τα πάντα, να είναι ικανό να κάνει τα πάντα, να καταφέρει τα πάντα —είναι αδύνατο και όλοι θα πρέπει να διαθέτουν μια τέτοια λογική. Και έτσι, ό,τι κι αν κάνεις, είτε είναι σημαντικό είτε όχι, θα χρειάζεσαι πάντα να υπάρχει κάποιος εκεί για να σε συνδράμει, να σου δίνει υποδείξεις και συμβουλές ή να κάνει πράγματα σε συνεργασία μαζί σου. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να διασφαλιστεί ότι θα κάνεις τα πράγματα πιο σωστά, θα κάνεις λιγότερα λάθη και θα είναι λιγότερο πιθανό να παραστρατήσεις —είναι καλό αυτό. Πιο συγκεκριμένα, το να υπηρετείς τον Θεό, είναι μεγάλη υπόθεση, ενώ το να μην διορθώνεις τη διεφθαρμένη σου διάθεση θα μπορούσε να σε βάλει σε κίνδυνο! Όταν οι άνθρωποι έχουν σατανικές διαθέσεις, μπορεί να επαναστατήσουν εναντίον του Θεού και να Του εναντιωθούν ανά πάσα στιγμή και σε οποιοδήποτε μέρος. Οι άνθρωποι που ζουν με βάση σατανικές διαθέσεις μπορούν να αρνηθούν τον Θεό, να Του εναντιωθούν και να Τον προδώσουν ανά πάσα στιγμή. Οι αντίχριστοι είναι πολύ ηλίθιοι, δεν το συνειδητοποιούν αυτό και σκέφτονται: “Δυσκολεύτηκα αρκετά ν’ αποκτήσω εξουσία, γιατί να τη μοιραστώ με οποιονδήποτε άλλο; Αν τη δώσω σε άλλους, αυτό σημαίνει ότι δεν θα έχω τίποτα για τον εαυτό μου, έτσι δεν είναι; Πώς μπορώ να επιδείξω τα ταλέντα και τις ικανότητές μου χωρίς εξουσία;” Δεν ξέρουν ότι αυτό που έχει εμπιστευτεί ο Θεός στους ανθρώπους δεν είναι εξουσία ή θέση, αλλά καθήκον. Οι αντίχριστοι αποδέχονται μόνο την εξουσία και τη θέση, αφήνουν τα καθήκοντά τους στην άκρη και δεν κάνουν πραγματικό έργο. Αντίθετα, επιδιώκουν μόνο τη φήμη, το κέρδος και τη θέση και το μόνο που θέλουν είναι να πάρουν την εξουσία, να ελέγχουν τον εκλεκτό λαό του Θεού και να ενδίδουν στα οφέλη της θέσης αυτής. Είναι πολύ επικίνδυνο το να πράττεις κατ’ αυτόν τον τρόπο —έτσι εναντιώνεσαι στον Θεό!» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Ο Θεός λέει ότι κανείς ξέρει τα πάντα, ότι όλοι χρειαζόμαστε τους άλλους για να συνεργαζόμαστε και να μας βοηθάνε, για να αναπληρώνουμε τις ελλείψεις μας μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον. Έτσι, μπορούμε να μειώσουμε τα λάθη και τις παρεκκλίσεις στο έργο μας, και να εκπληρώσουμε τα καθήκοντά μας μαζί, για να ικανοποιήσουμε τον Θεό. Αλλά οι αντίχριστοι δεν έχουν αυτήν τη λογική, συνεχώς επιθυμούν να μονοπωλούν τη δύναμη και να έχουν τον τελευταίο λόγο, και δεν θέλουν να συνεργάζονται ποτέ με άλλους ούτε αφήνουν άλλους να συμμετέχουν στο έργο τους. Μέσα από την αυτοκριτική, συνειδητοποίησα ότι ήμουν έτσι κι εγώ. Ήμουν πολύ απασχολημένος να κάνω μόνος μου το καθήκον του επικεφαλής ομάδας και υπήρχαν πολλές εργασίες που δεν μπορούσα να ρυθμίσω και να εφαρμόσω σωστά. Όταν, όμως, θέλησα να προτείνω τη Σεγιέν, είχα ενδοιασμούς ότι η δύναμή μου θα μειωνόταν. Πίστευα ότι αν πρότεινα για συνεργάτιδά μου τη Σεγιέν, θα ήταν σαν να εκχωρούσα τη δύναμή μου ως επικεφαλής ομάδας. Δεν θα είχα τον τελευταίο λόγο, δεν θα έπαιρνα όλες τις αποφάσεις ούτε θα έκανα πια επίδειξη στους αδελφούς και τις αδελφές. Έτσι, δεν ήθελα να προτείνω τη Σεγιέν. Κατάλαβα γιατί δεν μπορούσα να προτείνω άλλους ούτε να συνεργαστώ μαζί τους. Ήταν επειδή δεν μπορούσα ν’ αφήσω τη δύναμη και τη θέση που είχα. Έδινα πολλή σημασία στη δύναμη.

Αργότερα έψαξα την απάντηση στο γιατί έδινα τόση σημασία στη δύναμη και τη θέση. Διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού και απέκτησα λίγη αυτογνωσία. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους. Όπως κι αν ζουν, σε όποιο περιβάλλον κι αν ζουν, ό,τι έργο κι αν κάνουν, ό,τι κι αν επιδιώκουν, όποιος κι αν είναι ο στόχος τους, όποια κι αν είναι η κατεύθυνση της ζωής τους, όλα περιστρέφονται γύρω από την απόκτηση καλής φήμης και υψηλής θέσης. Κι αυτός ο στόχος δεν αλλάζει· δεν μπορούν ποτέ να παραβλέψουν τέτοια πράγματα. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο των αντίχριστων και η ουσία τους. Θα μπορούσες να τους τοποθετήσεις σ’ ένα αρχέγονο δάσος βαθιά μέσα στα βουνά, και πάλι δεν θα άφηναν στην άκρη την επιδίωξη της φήμης και της θέσης. Μπορείς να τους τοποθετήσεις μέσα σε οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων και το μόνο που μπορούν να σκεφτούν εξακολουθεί να είναι η φήμη και η θέση. Μολονότι και οι αντίχριστοι πιστεύουν στον Θεό, βλέπουν την επιδίωξη της φήμης και της θέσης ως ισοδύναμα με την πίστη στον Θεό και εξισώνουν αυτά τα δύο πράγματα. Δηλαδή, καθώς βαδίζουν στο μονοπάτι της πίστης στον Θεό, επιδιώκουν επίσης τη δική τους φήμη και θέση. Μπορεί να ειπωθεί πως στην καρδιά των αντίχριστων, η επιδίωξη της αλήθειας κατά την πίστη τους στον Θεό είναι η επιδίωξη της φήμης και της θέσης, και η επιδίωξη της φήμης και της θέσης είναι επίσης η επιδίωξη της αλήθειας· το να κερδίσει κανείς φήμη και θέση σημαίνει να κερδίσει την αλήθεια και ζωή. Αν νιώθουν ότι δεν έχουν φήμη, κέρδος ή θέση, ότι κανείς δεν τους θαυμάζει, δεν τους εκτιμά ούτε τους ακολουθεί, τότε απογοητεύονται πολύ, πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λόγος ούτε αξία να πιστεύουν στον Θεό, και λένε στον εαυτό τους: “Μια τέτοια πίστη στον θεό είναι αποτυχία; Δεν έχω χάσει κάθε ελπίδα;” Συχνά υπολογίζουν τέτοια πράγματα μέσα τους. Υπολογίζουν πώς μπορούν να βρουν μια θέση στον οίκο του Θεού, πώς θα αποκτήσουν μια καλή φήμη στην εκκλησία, πώς μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους να τους ακούνε όταν μιλάνε και να τους υποστηρίζουν όταν ενεργούν, πώς να τους κάνουν να τους ακολουθούν όπου κι αν είναι και πώς η δική τους φωνή μπορεί να ασκεί επιρροή στην εκκλησία και οι ίδιοι να έχουν φήμη, κέρδος και θέση· σε αυτά τα πράγματα εστιάζουν κατά βάθος. Αυτά επιδιώκουν τέτοιοι άνθρωποι. Γιατί σκέφτονται πάντοτε τέτοια πράγματα; Αφού διαβάσουν τα λόγια του Θεού, αφού ακούσουν κηρύγματα, όντως δεν τα καταλαβαίνουν όλα αυτά, όντως δεν μπορούν να τα διακρίνουν όλα αυτά; Όντως τα λόγια του Θεού και η αλήθεια δεν είναι σε θέση να αλλάξουν τις αντιλήψεις, τις ιδέες και τις γνώμες τους; Επ’ ουδενί δεν ισχύει αυτό. Το πρόβλημα βρίσκεται μέσα τους κι οφείλεται εξ ολοκλήρου στο ότι δεν αγαπούν την αλήθεια, επειδή, μέσα τους, αποστρέφονται την αλήθεια και, ως εκ τούτου, είναι παντελώς μη δεκτικοί στην αλήθεια —κάτι το οποίο καθορίζεται από τη φύση-ουσία τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Ο Θεός εκθέτει ότι όπου κι αν βρίσκονται οι αντίχριστοι ή οποιοδήποτε έργο κι αν κάνουν, δεν θα σταματήσουν ποτέ να επιδιώκουν τη θέση. Πιστεύουν ότι όσο μπορούν να αποκτούν θέση και δύναμη, μπορούν να κερδίζουν την επιδοκιμασία και τον θαυμασμό του κόσμου, και να έχουν κύρος, καθώς και το δικαίωμα να μιλάνε και να αποφασίζουν. Πιστεύουν ότι αυτού του είδους η ζωή έχει αξία και νόημα και ότι αν δεν είχαν θέση, τότε η ζωή τους θα πήγαινε χαμένη. Έτσι ακριβώς ήμουν κι εγώ. Είχα επηρεαστεί πάρα πολύ από σατανικά δηλητήρια, όπως «Να κυνηγάς τις διακρίσεις και να αποδίδεις τιμές στους προγόνους σου» και «Μπορεί να υπάρξει μόνο ένα κυρίαρχο αρσενικό». Έτσι, από νεαρή ηλικία, ανυπομονούσα να φτιάξω όνομα όταν θα μεγάλωνα, για να με θαυμάζουν όλοι και να περιστρέφονται γύρω από μένα όπου κι αν πήγαινα. Θυμάμαι πως όταν πρωτοάρχισα το κολέγιο, μοιραζόμουν τις ευθύνες του επόπτη της τάξης με έναν άλλο φοιτητή. Μετά από λίγο καιρό, θεώρησα ότι με δύο επόπτες στην τάξη δεν θα κατάφερνα να διαπρέψω, γι’ αυτό και πρότεινα να επιλέξουν έναν επόπτη μεταξύ των δυο μας. Ανυπομονούσα να επιλεγώ, έτσι ώστε από τότε και στο εξής να είμαι το επίκεντρο των πάντων, ο καλύτερος σε όλη την τάξη, αλλά τελικά έχασα. Εφόσον δεν έγινα επόπτης της τάξης, απέρριψα με τη μία τις άλλες θέσεις του προγράμματος της τάξης και δεν τις έκανα. Όταν ήρθα στην εκκλησία, στόχος της επιδίωξής μου παρέμεινε η απόκτηση θέσης και πίστευα ότι ως μοναδικός επικεφαλής της ομάδας θα μπορούσα να έχω τον τελευταίο λόγο και πως όλοι θα με σέβονταν. Όταν επρόκειτο να προτείνω τη Σεγιέν, πίστευα ότι αν το έκανα, θα μοιραζόταν μαζί μου τη θέση και τη δύναμή μου, και όταν μια μέρα θα έκανε το έργο καλύτερα από μένα, θα έχανα το δικαίωμα λόγου και δεν θα απολάμβανα ποτέ ξανά το αίσθημα της ανωτερότητας που πήγαζε απ’ το ότι όλοι με είχαν τοποθετήσει σε ένα βάθρο και άκουγαν τι έλεγα. Εξαιτίας αυτού, προτιμούσα να καθυστερήσω το έργο παρά να προτείνω εκείνη. Έγινα σκλάβος της θέσης. Σκέφτηκα ότι εκείνον τον καιρό, επειδή εποφθαλμιούσα τα προνόμια της θέσης και δεν έκανα αληθινό έργο, διέπραξα μια παράβαση και απαλλάχθηκα. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι αν ζούσα σύμφωνα με τη φιλοσοφία και τους νόμους του Σατανά, θα έπαιρνα το λάθος μονοπάτι και θα αντιστεκόμουν στον Θεό άθελά μου.

Αργότερα διάβασα άλλο ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Όποιος επιδιώκει φήμη, κέρδος και θέση αντί να κάνει σωστά το καθήκον του παίζει με τη φωτιά, παίζει με τη ζωή του. Όσοι παίζουν με τη φωτιά και με τη ζωή τους μπορεί ανά πάσα στιγμή να αυτοκαταδικαστούν. Σήμερα, ως επικεφαλής ή ως εργάτης, υπηρετείς τον Θεό, κάτι που δεν είναι συνηθισμένο πράγμα. Δεν κάνεις πράγματα για κάποιο άτομο, ούτε βέβαια δουλεύεις για να πληρώνεις λογαριασμούς και να φέρνεις φαγητό στο τραπέζι. Αντίθετα, εκτελείς το καθήκον σου στην εκκλησία. Και δεδομένου, ειδικότερα, ότι το καθήκον αυτό σού το έχει αναθέσει ο Θεός, τι συνεπάγεται η εκτέλεσή του; Συνεπάγεται ότι είσαι υπόλογος απέναντι στον Θεό για το καθήκον σου, είτε το κάνεις καλά είτε όχι. Στο τέλος, πρέπει να λογοδοτήσεις στον Θεό, πρέπει να υπάρξει ένα αποτέλεσμα. Αυτό που έχεις αποδεχτεί είναι μια ανάθεση από τον Θεό, μια ιερή ευθύνη, επομένως ανεξάρτητα από το πόσο σημαντική ή ασήμαντη είναι αυτή η ευθύνη, είναι μια σοβαρή υπόθεση. Πόσο σοβαρή είναι; Σε μικρότερη κλίμακα, αφορά το κατά πόσο μπορείς να αποκτήσεις την αλήθεια σε αυτήν τη ζωή και το πώς σε βλέπει ο Θεός. Σε μεγαλύτερη κλίμακα, σχετίζεται άμεσα με τις προοπτικές και το πεπρωμένο σου, με την έκβασή σου. Αν διαπράττεις το κακό και εναντιώνεσαι στον Θεό, θα καταδικαστείς και θα τιμωρηθείς. Ό,τι κάνεις όταν εκτελείς το καθήκον σου καταγράφεται από τον Θεό, Εκείνος δε έχει τις δικές Του αρχές και πρότυπα για τον τρόπο με τον οποίο βαθμολογείται και αξιολογείται αυτό. Ο Θεός καθορίζει την έκβασή σου με βάση όλα όσα εκδηλώνεις όσο εκτελείς το καθήκον σου. Είναι αυτό σοβαρό ζήτημα; Είναι, όντως! Αν, λοιπόν, σου ανατεθεί μια εργασία, είναι δικό σου θέμα να τη χειριστείς; (Όχι.) Αυτό το έργο δεν είναι κάτι που μπορείς να ολοκληρώσεις μόνος σου, αλλά απαιτεί ν’ αναλάβεις την ευθύνη γι’ αυτό. Η ευθύνη είναι δική σου· εσύ πρέπει να ολοκληρώσεις αυτήν την ανάθεση. Σε τι αφορά αυτό; Αφορά στη συνεργασία· στον τρόπο με τον οποίο συνεργάζεσαι όταν παρέχεις υπηρεσία, στον τρόπο με τον οποίο συνεργάζεσαι για να εκτελέσεις το καθήκον σου, για να ολοκληρώσεις την ανάθεσή σου, για ν’ ακολουθήσεις το θέλημα του Θεού. Σε αυτά τα πράγματα αφορά» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα λίγο φοβισμένος, ειδικά όταν διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Όποιος επιδιώκει φήμη, κέρδος και θέση αντί να κάνει σωστά το καθήκον του παίζει με τη φωτιά, παίζει με τη ζωή του. Όσοι παίζουν με τη φωτιά και με τη ζωή τους μπορεί ανά πάσα στιγμή να αυτοκαταδικαστούν». Κατάλαβα ότι το επιδιώκοντας φήμη, κέρδος και θέση είναι σαν να παίζεις με τη φωτιά και με τη ζωή σου και σαν να μη θεωρείς σημαντική τη ζωή σου. Το καθήκον του ανθρώπου είναι μια ανάθεση από τον Θεό, ένα πολύ σοβαρό θέμα. Αλλά εγώ θεώρησα το καθήκον μου ως ένα εργαλείο να αποκτήσω δύναμη και θέση∙ αν και ήξερα ότι δεν μπορούσα να κάνω αυτό το έργο μόνος, δεν πρότεινα τη Σεγιέν να γίνει συνεργάτιδά μου και δεν σκέφτηκα ούτε λίγο αν αυτό θα επηρέαζε το έργο της εκκλησίας. Αυτό ήταν κάτι που αποτελούσε αντίσταση και προσβολή στον Θεό∙ δεν έπαιζα, λοιπόν, με τη φωτιά; Ως επικεφαλής ομάδας, όχι μόνο απέτυχα να εκπληρώσω το καθήκον μου, αλλά και το έργο καθυστέρησε υπό την αιγίδα μου. Αυτό δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί στον Θεό! Επιδίωκα μόνο φήμη, κέρδος και θέση, έκανα τους ανθρώπους να με θαυμάζουν και το μονοπάτι που είχα πάρει ήταν το μονοπάτι του αντίχριστου. Αν δεν είχα μετανοήσει, δεν θα είχα καλό αποτέλεσμα και προορισμό. Όταν το αναγνώρισα αυτό, κατάλαβα ότι η άποψη στην οποία πίστευα πριν, δηλαδή ότι «Παρότι δεν προτείνω άλλους, όσο δεν διαταράσσω και δεν αναστατώνω ανοιχτά, ο Θεός δεν θα με καταδικάσει», δεν συμβάδιζε με την αλήθεια. Εξωτερικά φαινόμουν απασχολημένος με την εκτέλεση του καθήκοντός μου, υπέφερα και πλήρωνα το τίμημα χωρίς να κάνω τίποτα ξεκάθαρα κακό, αλλά προκειμένου να διαφυλάξω τη δύναμη και τη θέση μου, προτιμούσα να καθυστερήσω το έργο παρά να προτείνω τη Σεγιέν. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς να προστατέψω τη φήμη, το κέρδος και τη θέση μου. Όλα όσα σκεφτόμουν ήταν κακά και ο Θεός τα καταδίκαζε. Ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων. Αν δεν έφευγα από το κακό μονοπάτι, και συνέχιζα να επιδιώκω τη φήμη και τη θέση, στο τέλος ο Θεός θα με καταδίκαζε και θα με τιμωρούσε.

Αργότερα, διάβασα άλλα δύο χωρία των λόγων του Θεού και βρήκα το μονοπάτι της άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όσο βαθιά ή επιφανειακά κι αν κατανοούν την αλήθεια όσοι εκτελούν κάποιο καθήκον, ο πιο απλός τρόπος να κάνουν πράξη την είσοδο στην αλήθεια-πραγματικότητα είναι να σκέφτονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού σε όλες τις περιπτώσεις και να εγκαταλείψουν τις εγωιστικές τους επιθυμίες, τις προσωπικές τους προθέσεις και κίνητρα, την περηφάνια και τη θέση τους. Το ελάχιστο που οφείλει να κάνει κανείς είναι να βάλει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού πάνω απ’ όλα. Εάν κάποιος που εκτελεί ένα καθήκον δεν μπορεί να κάνει ούτε καν αυτό, τότε πώς μπορεί να πει κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος εκτελεί το καθήκον του; Δεν είναι εκτέλεση καθήκοντος αυτό. Πρέπει πρώτα να σκέφτεσαι τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, να νοιάζεσαι για τις προθέσεις Του και να λαμβάνεις υπόψη το έργο της εκκλησίας. Αυτά να τα έχεις ως προτεραιότητα· μόνο τότε μπορείς να σκεφτείς πόσο σταθερή είναι η θέση σου ή πώς σε βλέπουν οι άλλοι. Δεν νομίζετε ότι γίνεται λίγο πιο εύκολο όταν το διαχωρίζετε σε δύο στάδια και κάνετε ορισμένους συμβιβασμούς; Εάν ασκηθείς έτσι για λίγο, θα καταλάβεις ότι δεν είναι τόσο δύσκολο να ικανοποιήσεις τον Θεό. Επιπλέον, θα πρέπει να μπορείς να εκπληρώνεις τις ευθύνες σου, να εκτελείς τις υποχρεώσεις και το καθήκον σου, και να παραμερίζεις τις εγωιστικές σου επιθυμίες, προθέσεις και κίνητρα. Θα πρέπει να υπολογίζεις τις προθέσεις του Θεού και να δίνεις προτεραιότητα στα συμφέροντα του οίκου Του, στο έργο της εκκλησίας και στο καθήκον που έχεις να εκτελέσεις. Αφού το βιώσεις αυτό για λίγο, θα καταλάβεις ότι είναι καλή αυτή η συμπεριφορά. Αν συμπεριφέρεσαι έτσι, ζεις ανοιχτά και ειλικρινά, και δεν είσαι ευτελής ή ελεεινός· ζεις δίκαια και έντιμα και δεν είσαι ποταπός, ευτελής και άχρηστος. Θα καταλάβεις ότι έτσι πρέπει να ενεργεί κάποιος και αυτήν την εικόνα θα πρέπει να βιώνει. Η επιθυμία σου να ικανοποιήσεις τα προσωπικά σου συμφέροντα θα γίνεται σιγά σιγά όλο και μικρότερη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). «Ως επικεφαλής ή εργάτης, αν θεωρείς πάντα τον εαυτό σου ανώτερο από τους άλλους και απολαμβάνεις το καθήκον σου λες και είναι καμιά κυβερνητική θέση, ενδίδεις πάντα στα οφέλη της θέσης σου, κάνεις πάντα τα δικά σου σχέδια, μονίμως σκέφτεσαι και απολαμβάνεις τη φήμη, το κέρδος και τη θέση σου, διευθύνεις πάντα τη δική σου επιχείρηση και επιδιώκεις πάντα να αποκτήσεις υψηλότερη θέση, να διαχειρίζεσαι και να ελέγχεις περισσότερους ανθρώπους, καθώς και να διευρύνεις το εύρος της εξουσίας σου, τότε υπάρχει πρόβλημα. Είναι πολύ επικίνδυνο να αντιμετωπίζεις ένα σημαντικό καθήκον ως ευκαιρία να απολαύσεις τη θέση σου λες και είσαι κυβερνητικός αξιωματούχος. Αν ενεργείς πάντα έτσι και δεν επιθυμείς να συνεργαστείς με άλλους, δεν θέλεις να αμβλύνεις τη δύναμή σου και να τη μοιραστείς με κανέναν άλλον, δεν θέλεις να έχει κανένας άλλος να σε επισκιάσει, να κλέψει την παράσταση, αλλά θέλεις μόνο να απολαμβάνεις την εξουσία μόνος σου, τότε είσαι αντίχριστος. Εάν, όμως, αναζητάς συχνά την αλήθεια, ασκείσαι επαναστατώντας ενάντια στη σάρκα, στα κίνητρα και τις ιδέες σου και είσαι σε θέση να αναλαμβάνεις την πρωτοβουλία για συνεργασία με τους άλλους, εάν ανοίγεις την καρδιά σου για να συμβουλεύεσαι και να αναζητάς μαζί με άλλους, ακούς προσεκτικά τις ιδέες και τις προτάσεις τους και αποδέχεσαι τις συμβουλές που είναι σωστές και συνάδουν με την αλήθεια, ανεξάρτητα από το πρόσωπο από το οποίο προέρχονται, τότε ασκείσαι με συνετό και ορθό τρόπο και μπορείς να αποφύγεις το λάθος μονοπάτι, κάτι που μπορεί να σε προστατεύσει» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Ως πιστός στον Θεό, έχοντας φάει και πιει τόσο πολλά από τα λόγια του Θεού, δεν κατάφερα να διαφυλάξω τα συμφέροντα της εκκλησίας όταν εκτελούσα το καθήκον μου, αλλά αντίθετα μιλούσα και ενεργούσα παντού προς το συμφέρον των δικών μου εγωιστικών επιθυμιών, της φήμης και της θέσης. Μου έλειπε η συνείδηση και η λογική, και ήμουν ανάξιος να κάνω το καθήκον μου στην εκκλησία. Στον οίκο του Θεού, κυβερνά η αλήθεια, κυβερνά η δικαιοσύνη∙ όποιος διαθέτει επίπεδο και ικανότητα, και νιώθει επιφορτισμένος με το έργο της εκκλησίας, θα πρέπει να προτείνεται και να καλείται να αναλάβει το κατάλληλο έργο στην εκκλησία. Όταν προτείνεις άλλους ανθρώπους, υπάρχει άλλο ένα άτομο να κάνει το έργο της εκκλησίας, κάτι που είναι ωφέλιμο για την πρόοδο του έργου και για την πρόοδο των αδελφών. Αν κανείς λαχταράει πάντα τα προνόμια της θέσης και επιθυμεί να μονοπωλεί τη δύναμη, να είναι πάνω από τους υπόλοιπους και να έχει τον τελευταίο λόγο, απρόθυμος να συνεργαστεί με άλλους, τότε έχει πάρει το μονοπάτι ενός αντίχριστου. Αλλά αν έχει έναν συνεργάτη και στο έργο μπορούν να συζητήσουν, να μάθουν ο ένας από τον άλλον και να ελέγξουν ο ένας τον άλλον, τότε μπορούν να αποφύγουν να μονοπωλήσει τη δύναμη ένα άτομο και να ακολουθήσουν το μονοπάτι του αντίχριστου. Αυτό γίνεται ένα είδος αόρατης ασπίδας για τους ίδιους. Όταν το σκέφτηκα αυτό, κατάλαβα ότι αν προτείνω ταλαντούχους ανθρώπους, δεν θα ωφεληθεί μόνο το έργο της εκκλησίας, θα βοηθηθώ κι εγώ. Μετά απ’ αυτό, έστειλα μήνυμα στον επικεφαλής και πρότεινα τη Σεγιέν, και ο επικεφαλής συμφώνησε οι δυο μας να γίνουμε συνεργάτες. Τότε ένιωσα να ελευθερώνεται και να ελαφραίνει πολύ η καρδιά μου. Από εκείνη τη στιγμή, συζητούσα το έργο με τη Σεγιέν και έπειτα μοιραζόμασταν τις ευθύνες, και σιγά σιγά βελτιώθηκαν και τα αποτελέσματα της καλλιέργειας ανθρώπων. Μέσα από αυτήν την εμπειρία, άρχισα να καταλαβαίνω σιγά σιγά αυτό που λένε τα λόγια του Θεού: «Αν προτείνεις έναν καλό άνθρωπο και τον αφήσεις να εκπαιδευτεί και να εκτελέσει ένα καθήκον, προσθέτοντας έτσι ένα ταλαντούχο άτομο στον οίκο του Θεού, τότε δεν θα γίνει ευκολότερο το έργο σου; Δεν θα σημαίνει αυτό ότι επιδεικνύεις αφοσίωση στο καθήκον σου; Αυτή είναι μια καλή πράξη ενώπιον του Θεού· είναι η ελάχιστη συνείδηση και λογική που οφείλουν να έχουν όσοι υπηρετούν ως επικεφαλής» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι το να προτείνω άλλους δεν θα βλάψει τα συμφέροντά μου και ότι έτσι κάνω πράξη την αλήθεια και προετοιμάζω καλές πράξεις. Είναι ωφέλιμο και για μένα και για το έργο της εκκλησίας. Η άσκηση με αυτόν τον τρόπο με κάνει να νιώθω ήρεμος. Δόξα τω Θεώ!