64. Πώς απελευθερώθηκα από τον βούρκο του πλούτου και της φήμης

Όταν ήμουν νέα, η οικογένειά μου ήταν φτωχή και ο κόσμος συχνά μας περιφρονούσε. Οπότε, σκεφτόμουν: «Όταν μεγαλώσω, πρέπει να βγάλω πολλά χρήματα για να με εκτιμήσει ο κόσμος». Αργότερα, παντρεύτηκα, αλλά και η οικογένεια του συζύγου μου ήταν φτωχή. Έψαχνα διαρκώς τρόπους να βγάλω χρήματα και ποτέ δεν άφηνα καμία ευκαιρία να πάει χαμένη. Δοκιμάσαμε να οδηγήσουμε ταξί και να πουλήσουμε λαχανικά, αλλά δεν βγάλαμε πολλά χρήματα. Ωστόσο, δεν τα παράτησα. Είδα ότι η ξαδέλφη μου καλλιεργούσε μανιτάρια πλευρώτους κι έχτισε πολύ γρήγορα ένα ωραίο σπίτι με τα πολλά λεφτά που έβγαζε. Οπότε, αποφάσισα να μάθω να καλλιεργώ κι εγώ μανιτάρια από εκείνη. Δουλέψαμε σκληρά από το φθινόπωρο μέχρι την άνοιξη, αλλά όταν τα μανιτάρια μας βγήκαν στην αγορά, υπήρχε υπερπροσφορά και τα έβρισκες παντού. Τελικά, δεν βγάλαμε καθόλου χρήματα. Μισό χρόνο κοπιάζαμε για το τίποτα. Από τις πολλές ώρες που δούλευα σκυμμένη, έπαθα δισκοκήλη. Ξόδεψα πολλά χρήματα για να αναζητήσω ιατρική θεραπεία και η κακή οικονομική μας κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη. Εγώ, όμως, δεν τα παράτησα. Μια μέρα, είδα μια είδηση για μια μεγάλη φάρμα εκτροφής περιστεριών που έβγαζε εκατομμύρια γουάν τον χρόνο. Ενθουσιάστηκα. «Εκατομμύρια! Δεν υπάρχει φάρμα εκτροφής περιστεριών εδώ γύρω. Αν ξεκινήσω τώρα, σε λίγα χρόνια μπορεί να είμαι αφεντικό». Έτσι, πήραμε ένα δάνειο για να αρχίσουμε να εκτρέφουμε περιστέρια. Έβλεπα τα περιστέρια να μεγαλώνουν κι αυτό μου έδινε τρομερή ενέργεια και κίνητρο. Αλλά πάνω που ήμασταν έτοιμοι να πουλήσουμε την πρώτη μας παρτίδα, ξέσπασε επιδημία της γρίπης των πτηνών, και χάσαμε πάνω από 20.000 γουάν. Στη σκέψη ότι θα χάναμε χρήματα μετά από έναν ολόκληρο χρόνο σκληρής δουλειάς, ένιωθα λες και μου έμπηγαν ένα μαχαίρι στην καρδιά. Τη νύχτα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, έκλαψα και αναρωτήθηκα: «Γιατί είναι τόσο σκληρή η μοίρα μου; Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να βγάλω χρήματα κι οι άλλοι τα βγάζουν τόσο εύκολα;» Το άγχος είχε επιπτώσεις στην υγεία μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ ή να φάω και με πονούσε το στομάχι μου. Έχασα βάρος, έπεσα σχεδόν στα σαράντα κιλά και παραπατούσα συνέχεια. Ακόμα, όμως, αρνιόμουν να τα παρατήσω και σκεφτόμουν: «Έχω μυαλό και δύο χέρια όπως όλοι. Δεν είμαι λιγότερο έξυπνη από άλλους. Δεν το πιστεύω ότι δεν μπορώ να βγάλω λεφτά! Πρέπει να ξαναπροσπαθήσω!» Αργότερα, κάπου άκουσα ότι μεγάλο κέρδος είχαν οι ψησταριές. Παρά την κακή υγεία μου, πήγα σε μια άλλη πόλη για να μάθω τη δουλειά. Όταν επέστρεψα σπίτι, άνοιξα μια ψησταριά. Ο ανταγωνισμός ήταν έντονος και πολύ σύντομα αναγκάστηκα να κλείσω το μαγαζί. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί άλλοι, με τις ίδιες επιχειρήσεις, πετύχαιναν κι έβγαζαν 3.000 γουάν το βράδυ, ενώ εγώ δεν έβγαζα τίποτα. Θυμήθηκα ότι η μητέρα μου συχνά μου έλεγε ότι είχα «μεγάλες φιλοδοξίες αλλά ευάλωτη μοίρα». Σκεφτόμουν ότι η αδελφή μου έβγαλε μια περιουσία μέσα σε λίγα χρόνια με τα λαχανικά της και έχτισε ένα ωραίο σπίτι, κι είχε αποταμιεύσει εκατοντάδες χιλιάδες, ενώ εγώ πάλευα και αποτύγχανα για πάνω από μια δεκαετία. Μήπως έφταιγε όντως η μοίρα μου; Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο περισσότερο στενοχωριόμουν. Έπεσα σε απόγνωση, ένιωθα απελπισμένη και άρρωστη για μέρες. Δεν ήθελα να κουνηθώ κι ευχόμουν να κοιμηθώ για πάντα και να μην ξυπνήσω ποτέ ξανά. Η ζωή μου ήταν πολύ δύσκολη. Ο άντρας μου έπνιγε κάθε μέρα τη στενοχώρια του στο αλκοόλ.

Στη συνέχεια, ξεκινήσαμε να πουλάμε πρωινά. Προς έκπληξή μου, η δουλειά πήγε πολύ καλά. Ξυπνούσαμε κάθε μέρα στη 1:00 τα ξημερώματα και δουλεύαμε μέχρι τις 10:00 το πρωί, και μετά τρώγαμε εμείς πρωινό. Η πείνα επιδείνωσε τα προβλήματα στο στομάχι μου και έπαθα γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και υπογλυκαιμία. Ο σύζυγός μου αντίστοιχα έπαθε αυχενική σπονδύλωση, με αποτέλεσμα να μουδιαζουν και να πονάνε τα χέρια του. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να πάρει αρκετές ημέρες άδεια για να κάνει ενδοφλέβια θεραπεία. Εκείνος, όμως, σκέφτηκε ότι θα ήταν χάσιμο χρόνου να παίρνει ορό κι ότι θα ήταν πολύ κρίμα να χάνουμε χίλια γουάν κάθε μέρα. Οπότε, επέλεξε να πάρει παυσίπονα και είπε ότι θα έκανε την κατάλληλη θεραπεία όταν ελαττωνόταν η δουλειά. Όσο, όμως, περνούσε ο καιρός, η κατάστασή του χειροτέρευε. Χρειαζόταν όλο και περισσότερα παυσίπονα. Από το ένα χάπι, πέρασε στα δύο ή και στα τρία. Όταν ο πόνος χειροτέρευε, με έβριζε, και γινόταν όλο και πιο οξύθυμος. Σχεδόν κάθε φορά που μιλούσαμε τσακωνόμασταν. Λόγω του σωματικού πόνου και της ψυχικής και πνευματικής καταπίεσης, ένιωθα χαμένη. Τι νόημα είχε όλη αυτή η σκληρή δουλειά; Ένιωθα σαν μια μηχανή που δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήμουν τόσο εξαντλημένη που η μέση μου ήταν πιασμένη και η πλάτη μου πονούσε. Βγάζαμε χρήματα, αλλά δεν είχαμε χρόνο να τα απολαύσουμε. Παλιά λέγαμε ότι τα χρήματα θα μας έφερναν ευτυχία. Γιατί, όμως, παρά τα χρήματα, εγώ ένιωθα τόσο δυστυχισμένη;

Ένα χρόνο αργότερα, επιστρέψαμε στο χωριό μας για να χτίσουμε ένα σπίτι. Είχα μια αίσθηση ολοκλήρωσης και σκεφτόμουν ότι θα ζούσαμε επιτέλους σ’ ένα ωραίο σπίτι μετά από πάνω από δώδεκα χρόνια κόπου και ιδρώτα. Οι γείτονές μας, οι συγγενείς και οι φίλοι μας επαίνεσαν τις ικανότητες και το κουράγιο μας, και μας βοήθησαν να προμηθευτούμε τα υλικά που απαιτούνταν για την οικοδομή. Ο γραμματέας του τμήματος του Κόμματος του χωριού μάς βοήθησε ιδιαίτερα αφού μας εξασφάλισε την οικοδομική άδεια. Ένιωθα διαφορετικά τώρα που είχα πολλά χρήματα και όλα έδειχναν να κυλούν ομαλά. Μετά, όμως, πάνω που όλα πήγαιναν καλύτερα, μας βρήκε μια τραγωδία. Αφού κατεδαφίσαμε το παλιό μας σπίτι, ο σύζυγός μου άρχισε να πονάει έντονα στον αυχένα και αποφάσισε να πάει στο νοσοκομείο του χωριού. Μόλις φτάσαμε, ο γιατρός μού είπε με αίσθημα επείγοντος: «Μόλις που προλάβατε! Ο σύζυγός σας είναι σε κρίσιμη κατάσταση!» Το μυαλό μου άδειασε. «Δεν είναι δυνατόν». Σκέφτηκα: «Ο σύζυγός μου ήταν πάντα καλά στην υγεία του. Ούτε κρύωμα δεν τον έπιανε από τότε που παντρευτήκαμε. Πώς είναι δυνατόν να πεθαίνει τώρα;» Έτρεξα στον θάλαμο και είδα τον σύζυγό μου στο κρεβάτι. Το πρόσωπό του είχε μαυρίσει και τα μάτια του ήταν κλειστά. Του έπιασα το χέρι και είπα το όνομά του κλαίγοντας, μα δεν ξύπνησε ποτέ ξανά. Ο γιατρός μού είπε ότι ο σύζυγός μου είχε υποστεί οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Πιθανότατα, η πάθησή του στη σπονδυλική στήλη πίεζε τα αγγεία του και εμπόδιζε την κυκλοφορία του αίματος. Ο ξαφνικός θάνατος του συζύγου μου με σόκαρε. «Πώς θα ζήσω εγώ τώρα μόνη με δύο παιδιά;» Σκέφτηκα: «Το μόνο που ήθελα ήταν να ζούμε καλύτερα και να μη μας περιφρονεί ο κόσμος. Τόσα χρόνια δουλέψαμε σκληρά και πάνω που τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα, ο σύζυγός μου πέθανε στα καλά καθούμενα. Γιατί να είναι τόσο μακρινά και άπιαστα όλα αυτά που θέλω;» Κλείστηκα στο δωμάτιό μου κι έκλαιγα συνέχεια. Οι αδελφές μου ανησύχησαν μην κάνω κακό στον εαυτό μου και με επισκέπτονταν κάθε μέρα εναλλάξ. Το μόνο, όμως, που μπορούσαν να μου προσφέρουν ήταν λίγα λόγια παρηγοριάς, που δεν μπορούσαν με τίποτα να διώξουν τη στενοχώρια από την καρδιά μου.

Αργότερα, ένας συγγενής έφερε μια αδελφή για να μοιραστεί το ευαγγέλιο μαζί μου. Η αδελφή μού διάβασε ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ο Παντοδύναμος δείχνει έλεος σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν υποφέρει βαθύτατα· ταυτόχρονα, αποστρέφεται αυτούς τους ανθρώπους που δεν διαθέτουν καθόλου συνειδητότητα, καθώς περιμένει πάρα πολύ καιρό μια απάντηση από τους ανθρώπους. Επιθυμεί να αναζητήσει, να αναζητήσει την καρδιά και το πνεύμα σου, και να σου φέρει νερό και τροφή ώστε να αφυπνιστείς και να μην διψάς ούτε να πεινάς πια. Όταν είσαι αποκαμωμένος και αισθάνεσαι κάπως τη ζοφερότητα αυτού του κόσμου, μη νιώθεις χαμένος, μην κλαις. Ο Παντοδύναμος Θεός, ο Φύλακας, θα καλοδεχθεί την άφιξή σου οποιαδήποτε στιγμή. Επαγρυπνεί στο πλευρό σου, περιμένοντάς σε να γυρίσεις πίσω. Περιμένει την ημέρα που θα ανακτήσεις ξαφνικά τη μνήμη σου: όταν θα συνειδητοποιήσεις ότι προήλθες από τον Θεό, ότι σε άγνωστο χρόνο έχασες τον δρόμο σου, ότι σε άγνωστο χρόνο έχασες καθ’ οδόν τη συνειδητότητά σου κι ότι σε άγνωστο χρόνο απέκτησες έναν “πατέρα”· επιπλέον, όταν θα συνειδητοποιήσεις ότι ο Παντοδύναμος πάντα επαγρυπνούσε και περίμενε εκεί πέρα την επιστροφή σου πάρα πολύ καιρό. Επαγρυπνεί με απεγνωσμένη λαχτάρα, περιμένει μιαν απόκριση δίχως απάντηση. Το ότι παρακολουθεί και περιμένει είναι άκρως ανεκτίμητο και αυτά γίνονται για χάρη της ανθρώπινης καρδιάς και του ανθρώπινου πνεύματος. Ίσως να παρακολουθεί και να περιμένει επ’ αόριστον και ίσως αυτά να βρίσκονται στο τέλος τους. Όμως θα πρέπει να γνωρίζεις ακριβώς πού βρίσκονται αυτήν τη στιγμή η καρδιά και το πνεύμα σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο στεναγμός του Παντοδύναμου). Την ώρα που είπε: «Όταν είσαι αποκαμωμένος και αισθάνεσαι κάπως τη ζοφερότητα αυτού του κόσμου, μη νιώθεις χαμένος, μην κλαις. […] Επαγρυπνεί στο πλευρό σου, περιμένοντάς σε να γυρίσεις πίσω», κύλησαν δάκρυα στο πρόσωπό μου χωρίς να το καταλάβω. Αναλογίστηκα τις κακουχίες που είχα υπομείνει όλα αυτά τα χρόνια, και τα απερίγραπτα οδυνηρά μαρτύρια που είχα υποστεί. Οι γονείς μου και ο σύζυγός μου είχαν πεθάνει. Σε ποιον να εκφράσω εγώ τον πόνο μου; Ποιος θα μπορούσε να με καταλάβει; Τα λόγια του Θεού άγγιξαν την καρδιά μου και ένιωσα μια ζεστασιά μέσα μου. Ήθελα τόσο πολύ να μιλήσω για τον πόνο που είχε μαζευτεί στην καρδιά μου, αλλά δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω. Συνέχεια έκλαιγα. Η αδελφή είπε: «Καταλαβαίνω πώς αισθάνεσαι. Τα λόγια μας μπορούν μόνο να σε παρηγορήσουν, αλλά δεν μπορούν να διώξουν τον πόνο που νιώθεις. Μόνο ο Θεός μπορεί να διώξει τον πόνο μας». Τη ρώτησα: «Από πού έρχεται όλος αυτός ο πόνος; Μπορεί αλήθεια ο Θεός να τον διώξει;» Τότε η αδελφή μού διάβασε ένα χωρίο από τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Υπάρχει ένα τεράστιο μυστικό στην καρδιά σου, το οποίο ουδέποτε γνώριζες, διότι ζεις σε έναν κόσμο δίχως φως. Η καρδιά και το πνεύμα σου έχουν διαρπαχθεί από τον πονηρό. Τα μάτια σου έχουν καλυφθεί από το σκοτάδι, κι εσύ δεν μπορείς να δεις μήτε τον ήλιο στον ουρανό μήτε εκείνο το λαμπρό αστέρι της νυκτός. Τα αυτιά σου έχουν βουλώσει από λόγια απατηλά, κι εσύ δεν ακούς μήτε τη βροντώδη φωνή του Ιεχωβά μήτε τον ήχο των υδάτων που ρέουν από τον θρόνο. Έχεις χάσει όλα όσα δικαιωματικά σου ανήκουν, όλα όσα σου έδωσε ο Παντοδύναμος. Έχεις εισέλθει σε μια απέραντη θάλασσα βασάνων, δίχως καμία δύναμη για να σε διασώσει, δίχως ελπίδα επιβίωσης, και το μόνο που κάνεις είναι να παλεύεις και να τρέχεις δεξιά κι αριστερά… Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, ήσουν καταδικασμένος να πλήττεσαι από τον πονηρό, μακριά από τις ευλογίες του Παντοδύναμου, μακριά από τις παροχές του Παντοδύναμου, βαδίζοντας σε έναν δρόμο δίχως επιστροφή. Ένα εκατομμύριο εκκλήσεις μόλις και μετά βίας μπορούν να διεγείρουν την καρδιά και το πνεύμα σου. Κοιμάσαι βαθιά στην αγκαλιά του πονηρού, ο οποίος σε έχει παρασύρει σε ένα απέραντο βασίλειο, δίχως κατεύθυνση ή οδικές πινακίδες. Από εκεί και πέρα, έχασες την αρχική αθωότητα και αγνότητά σου, και άρχισες να αποφεύγεις τη φροντίδα του Παντοδύναμου. Μέσα στην καρδιά σου, ο πονηρός σε κατευθύνει σε κάθε ζήτημα κι έχει γίνει η ζωή σου. Δεν τον φοβάσαι, δεν τον αποφεύγεις ούτε τον αμφισβητείς πια· αντιθέτως, στην καρδιά σου τον αντιμετωπίζεις σαν θεό. Άρχισες να τον θεωρείς ιερό και να τον λατρεύεις, και οι δυο σας έχετε γίνει αχώριστοι σαν το σώμα με τη σκιά, αποφασισμένοι να ζήσετε και να πεθάνετε μαζί. Δεν έχεις ιδέα από πού προήλθες, γιατί γεννήθηκες ή γιατί θα πεθάνεις. Βλέπεις τον Παντοδύναμο σαν ξένο· δεν γνωρίζεις την προέλευσή Του, πόσο μάλλον όλα όσα έχει κάνει Εκείνος για σένα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο στεναγμός του Παντοδύναμου). Η αδελφή συναναστράφηκε μαζί μου: «Ο Θεός έχει εκθέσει τον κύριο λόγο για τον οποίο υποφέρουν οι άνθρωποι. Στην αρχή, ο Θεός δημιούργησε τους ανθρώπους και τους οδήγησε να ζήσουν στον Κήπο της Εδέμ. Εκείνο τον καιρό, οι άνθρωποι άκουγαν τον Θεό, ζούσαν ξέγνοιαστοι, χωρίς κανέναν πόνο και καθόλου προβλήματα. Ωστόσο, ο Σατανάς έβαλε σε πειρασμό τους ανθρώπους και τους διέφθειρε, κι οι άνθρωποι πρόδωσαν τον Θεό κι απομακρύνθηκαν από τη φροντίδα και την προστασία Του, και υπέκυψαν στη δύναμη του Σατανά. Οι άνθρωποι τώρα ζουν μέσα στην αμαρτία. Μηχανορραφούν, δολοπλοκούν, μάχονται και στήνουν παγίδες ο ένας στον άλλον για τα χρήματα, τη θέση, τη φήμη και το κέρδος. Κάποιοι σκέφτονται μέχρι και να αυτοκτονήσουν. Ο Σατανάς ευθύνεται για όλα αυτά τα βάσανα. Για χιλιάδες χρόνια, ο Σατανάς έχει ενσταλάξει στους ανθρώπους πολλές φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις και πολλές πλάνες, όπως οι εξής: “Τα χρήματα κάνουν τον κόσμο να γυρίζει”, “Φτιάξε μόνος σου μια καλύτερη ζωή” και “Ο καθένας έχει τη μοίρα του στα χέρια του”. Οι άνθρωποι προτιμούν να πιστεύουν αυτά τα διαβολικά λόγια του Σατανά παρά την κυριαρχία του Θεού. Βασίζουν τη ζωή και τις επιδιώξεις τους σ’ αυτούς τους κανόνες επιβίωσης του Σατανά. Χωρίς την ηγεσία και την καθοδήγηση του Θεού, οι άνθρωποι ακολουθούν παθητικά τις κακές τάσεις της κοινωνίας, και κοπιάζουν κυνηγώντας το χρήμα, τη θέση, τη φήμη και το κέρδος κάθε χρόνο, χωρίς να κατανοούν το νόημα της ζωής, χωρίς να ξέρουν από πού ήρθαν και πού πηγαίνουν. Όλα αυτά τους κάνουν να νιώθουν ένα κενό και οδύνη. Παρόλο που οι άνθρωποι πρόδωσαν τον Θεό, Εκείνος δεν εγκατέλειψε τη σωτηρία των ανθρώπων. Ο Θεός οδηγεί και σώζει τους ανθρώπους όλα αυτά τα 6.000 χρόνια που επιτελεί το έργο Του, και περιμένει τους ανθρώπους να επιστρέψουν σ’ Αυτόν. Τις έσχατες ημέρες, ο Παντοδύναμος Θεός, ο Σωτήρας, κατέβηκε στη γη αυτοπροσώπως κι εξέφρασε αλήθειες για να σώσει τους ανθρώπους. Μόνο αν αποδεχτούν τις αλήθειες που εκφράζει ο Θεός, μπορούν οι άνθρωποι να διακρίνουν τα σχέδια του Σατανά και να ξεφύγουν από τη διαφθορά και τα βασανιστήρια του Σατανά». Άκουγα τις αδελφές και συγκινήθηκα βαθιά. Αυτή ακριβώς δεν ήταν η κατάστασή μου; Δούλευα ακούραστα μέρα και νύχτα, μόνο και μόνο για να κερδίσω περισσότερα χρήματα, με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα ξεπεράσω όλους τους άλλους και θα κερδίσω τον σεβασμό τους. Τελικά, κατέληξα εξαντλημένη και άρρωστη, και μετά απ’ όλα αυτά, συνέχιζα να νιώθω αυτό το κενό και την οδύνη. Δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ, όμως, αν ήταν σωστό ή λάθος που ζούσα έτσι. Αυτό ίσχυε για γενιές, έτσι δεν είναι; Πώς θα μπορούσα να είμαι εγώ η εξαίρεση; Τώρα συνειδητοποιούσα επιτέλους ότι όλα αυτά τα βάσανα προκλήθηκαν από τη διαφθορά και τα βασανιστήρια του Σατανά. Αν δεν ήταν ο Παντοδύναμος Θεός να εκθέσει την πραγματική εικόνα της διαφθοράς των ανθρώπων από τον Σατανά, δεν θα τα είχα συνειδητοποιήσει όλα αυτά, θα συνέχιζα να είμαι θύμα της παραπλάνησης του Σατανά και να παλεύω μες στον πόνο.

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Επειδή οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τις ενορχηστρώσεις και την κυριαρχία του Θεού, πάντα αντιμετωπίζουν τη μοίρα με απείθεια και με επαναστατική στάση, και πάντα θέλουν να απαλλαγούν από την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού και από τα όσα τους επιφυλάσσει η μοίρα, ελπίζοντας, μάταια, πως θα αλλάξουν τις παρούσες τους συνθήκες, αλλά και τη μοίρα τους. Ωστόσο, ποτέ δεν μπορούν να επιτύχουν και ανατρέπονται σε κάθε στροφή. Ο αγώνας αυτός, ο οποίος λαμβάνει χώρα βαθιά μέσα στην ψυχή τους, τους προκαλεί τεράστιο πόνο κι αυτός ο πόνος χαράσσεται στα κόκαλα καθώς, και παράλληλα τους κάνει να χαραμίσουν τη ζωή τους. Ποια είναι η αιτία του πόνου αυτού; Οφείλεται στην κυριαρχία του Θεού ή στο ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε άτυχος; Προφανώς, κανένα δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα, Προκαλείται από τα μονοπάτια που παίρνουν οι άνθρωποι, απ’ τους τρόπους με τους οποίους επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους. […] Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν πραγματικά το γεγονός πως ο Δημιουργός κυριαρχεί επί της ανθρώπινης μοίρας και κάθε ανθρώπινου ζητήματος, αν δεν μπορούν να υποταχθούν πραγματικά στο κράτος του Δημιουργού, τότε θα τους είναι δύσκολο να μην υποκινούνται και να μην περιορίζονται από την ιδέα πως “η μοίρα κάποιου βρίσκεται στα ίδια του τα χέρια”. Θα τους είναι δύσκολο να απαλλαγούν από τον πόνο του έντονου αγώνα τους ενάντια στη μοίρα και την εξουσία του Δημιουργού και, φυσικά, θα τους είναι επίσης δύσκολο να γίνουν πραγματικά απελευθερωμένοι και ελεύθεροι, να γίνουν άνθρωποι που λατρεύουν τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Καθώς διάβαζα τα λόγια του Θεού, δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου, και οι προηγούμενες εμπειρίες μου έπαιζαν ξανά και ξανά σαν ταινία στο μυαλό μου. Για να μη με περιφρονεί ο κόσμος, έστυβα το μυαλό μου και προσπαθούσα απεγνωσμένα να βγάλω χρήματα, επειδή πίστευα ότι η επίμονη και η σκληρή δουλειά μου αρκούσαν για ν’ αλλάξω μόνη μου το πεπρωμένο μου. Κάθε φορά που αποτύγχανα, υιοθετούσα μια αγέρωχη νοοτροπία, και σκεφτόμουν ότι αφού γίνονται πλούσιοι άλλοι άνθρωποι, που έχουν μυαλό και δύο χέρια, θα μπορούσα να γίνω κι εγώ, αρκεί να προσπαθήσω σκληρά. Εξάλλου, είχα κι εγώ μυαλό και δύο χέρια, και δεν ήμουν λιγότερο έξυπνη από εκείνους. Νόμιζα ότι οι αποτυχίες που είχα ως τώρα οφείλονταν στην έλλειψη εμπειρίας ή στο ότι δεν είχα βρει την κατάλληλη ευκαιρία. Πλάνες όπως το ότι «Πρέπει να υπομείνει κανείς τεράστιες κακουχίες για να γίνει ο σπουδαιότερος όλων» και «Να αλλάξεις το πεπρωμένο σου με τα δικά σου χέρια», εγώ τις θεωρούσα σοφά ρητά. Οπότε, όσες φορές κι αν αποτύγχανα, δεν τα παρατούσα κι αγωνιζόμουν επίμονα ενάντια στη μοίρα μου. Είχα την πεποίθηση ότι η σκληρή δουλειά μπορούσε να αλλάξει το πεπρωμένο μου και προσπαθούσα επίμονα να ξεπεράσω τους άλλους. Κατέληξα έτσι μ’ ένα σωρό αρρώστιες, ενώ ο σύζυγός μου το πλήρωσε μάλιστα με τη ζωή του. Όλα αυτά οφείλονταν στη διαφθορά και τα βασανιστήρια του Σατανά! Στο παρελθόν, κατηγορούσα συχνά τη μοίρα ότι ήταν άδικη μαζί μου. Τώρα συνειδητοποιούσα επιτέλους ότι δεν έφταιγε ούτε το ότι δεν μου έδειξε χάρη ο Θεός ούτε το ότι ήταν κακή η μοίρα μου. Αντίθετα, έφταιγε που ήταν λάθος το μονοπάτι και ο τρόπος ζωής που είχα επιλέξει. Δεν είχα αναγνωρίσει την κυριαρχία του Θεού και δεν μπορούσα να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του. Μονίμως ήθελα ν’ αλλάξω τις εκάστοτε συνθήκες μου και το πεπρωμένο μου με τα ίδια μου τα χέρια. Για χάρη των χρημάτων, της φήμης και του κέρδους, πάλευα και υπέφερα για πάνω από μια δεκαετία. Τώρα συνειδητοποιούσα επιτέλους ότι όλα αυτά τα βάσανα είχαν προέλθει από τη διαφθορά και τα βασανιστήρια του Σατανά, λόγω του ότι αγνοούσα την αλήθεια. Από εκείνο το σημείο και μετά, όποτε είχα χρόνο, διάβαζα τα λόγια του Θεού, κι ήμουν πάντα πρόθυμη να κατανοήσω περισσότερες αλήθειες.

Μια μέρα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Στην πραγματικότητα, όσο ανώτερα κι αν είναι τα ιδανικά του ανθρώπου, όσο ρεαλιστικές ή σωστές κι αν είναι οι επιθυμίες του, το μόνο που θέλει να επιτύχει ο άνθρωπος, το μόνο που επιζητά, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με δύο λέξεις. Αυτές οι δύο λέξεις είναι ζωτικής σημασίας για τη ζωή κάθε ανθρώπου και αυτές είναι που σκοπεύει να ενσταλάξει ο Σατανάς στον άνθρωπο. Ποιες είναι αυτές οι δύο λέξεις; Είναι η “φήμη” και το “κέρδος”. Ο Σατανάς χρησιμοποιεί μια πολύ ήπια μέθοδο, μια μέθοδο που συμβαδίζει πολύ με τις αντιλήψεις των ανθρώπων και δεν είναι πολύ επιθετική, για να κάνει τους ανθρώπους να αποδέχονται εν αγνοία τους τα μέσα και τους νόμους της επιβίωσης του Σατανά, να θέτουν στόχους και κατεύθυνση στη ζωή, και να αποκτούν και βλέψεις στη ζωή τους. Όσο βαρύγδουπα κι αν ακούγονται τα λόγια με τα οποία οι άνθρωποι μιλούν για τις βλέψεις της ζωής τους, αυτές οι βλέψεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη “φήμη” και το “κέρδος”. Ό,τι κι αν κυνηγούν ολόκληρη τη ζωή τους οι σπουδαίοι ή διάσημοι άνθρωποι —στην πραγματικότητα, όλοι οι άνθρωποι—έχει σχέση μόνο με αυτές τις δύο λέξεις: “φήμη” και “κέρδος”. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι, μόλις αποκτήσουν φήμη και κέρδος, θα έχουν κεφάλαιο που θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να απολαμβάνουν υψηλή θέση και μεγάλο πλούτο, και να απολαμβάνουν τη ζωή. Πιστεύουν ότι, μόλις αποκτήσουν φήμη και κέρδος, θα έχουν κεφάλαιο το οποίο θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να αναζητούν ευχαρίστηση και να ενδίδουν ασυλλόγιστα στις απολαύσεις της σάρκας. Για χάρη της φήμης και του κέρδους που επιθυμούν, οι άνθρωποι πρόθυμα, αλλά και ταυτόχρονα εν αγνοία τους, παραδίδουν το σώμα τους, την καρδιά τους και ό,τι άλλο έχουν, μαζί με τις προοπτικές και τη μοίρα τους, στον Σατανά. Το κάνουν ανεπιφύλακτα, χωρίς ν’ αμφιβάλλουν ούτε στιγμή, και χωρίς ποτέ να ζητούν να πάρουν πίσω όσα είχαν κάποτε. Μπορούν οι άνθρωποι να διατηρήσουν οποιονδήποτε έλεγχο του εαυτού τους από τη στιγμή που θα παραδοθούν στον Σατανά και θα του είναι αφοσιωμένοι με αυτόν τον τρόπο; Και βέβαια όχι. Βρίσκονται πλήρως και απολύτως υπό τον έλεγχο του Σατανά. Έχουν βυθιστεί πλήρως και ολότελα σ’ έναν βούρκο και είναι ανίκανοι να ξεφύγουν» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού και συνειδητοποίησα ότι ο Σατανάς χρησιμοποιεί τα χρήματα, τη φήμη και το κέρδος για να διαφθείρει τους ανθρώπους. Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τις κοινωνικές επιρροές και την ανατροφή από την οικογένεια για να ενσταλάξει πολλές ψευδείς πεποιθήσεις μέσα μου, όπως οι εξής: «Ο άνθρωπος αγωνίζεται να ανέβει προς τα πάνω· το νερό κυλάει προς τα κάτω», «Πρέπει κανείς να στοχεύει στο να ξεχωρίσει και να αριστεύσει» και «Το χρήμα προηγείται». Μικρή ήμουν φτωχή κι έπεφτα θύμα διακρίσεων, κι έτσι υιοθέτησα εύκολα αυτές τις απόψεις, και πίστεψα ότι με τα χρήματα, τη φήμη και το κέρδος, θα με θαύμαζαν και θα με σέβονταν όλοι, θα μπορούσα να μιλώ με αυτοπεποίθηση και θα ζούσα μια ζωή αξιοπρεπή και άξια. Για να κερδίσω φήμη και κέρδος, έστυβα το μυαλό μου για να βρω επιχειρηματικές ευκαιρίες, εργαζόμουν παρά το ότι ήμουν άρρωστη, ενώ άφησα μάλιστα τον ενός έτους γιο μου και ταξίδεψα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά για να μάθω μια δεξιότητα. Για χάρη της φήμης και του κέρδους, παρότι δεν είχα χρόνο ούτε για να φάω, και ζαλιζόμουν και λιποθυμούσα από την πείνα, πράγμα που έκανε κακό στην υγεία μου, δεν δίστασα να κάνω καμία θυσία. Ο σύζυγός μου, παρασυρμένος από τις ίδιες επιθυμίες, δεν άφηνε τη δουλειά και προτιμούσε να πάρει παυσίπονα από το να πάει σε γιατρό. Τελικά, έβγαλε λεφτά, αλλά έχασε τη ζωή του. Ο λόγος για όλα μας τα βάσανα δεν ήταν το ότι επιδιώκαμε χρήματα, φήμη και κέρδος; Δεν κατανοούσα την αλήθεια και δεν είχα διάκριση, κι έτσι πέρασα τις αιρέσεις και τις πλάνες που χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να διαφθείρει τον άνθρωπο για νόμους επιβίωσης και στόχους ζωής. Ήμουν πραγματικά ανόητη και τυφλή! Όταν το κατάλαβα αυτό, αποφάσισα να αφοσιωθώ στην πίστη στον Θεό και στην επιδίωξη της αλήθειας, και όχι να κυνηγάω τα χρήματα, τη φήμη και το κέρδος όπως έκανα στο παρελθόν. Ξόδευα καθημερινά περισσότερο χρόνο για να διαβάσω τα λόγια του Θεού και συμμετείχα ενεργά σε συναναστροφές. Τρεις μήνες αργότερα, ανέλαβα το καθήκον μου στην εκκλησία, κι έκανα πράξη το πότισμα των νέων πιστών.

Οι συγγενείς μου παρατήρησαν ότι σταμάτησα να διευθύνω την επιχείρησή μου κι εξέφρασαν τις ανησυχίες τους. Έλεγαν ότι έχω μικρά παιδιά κι ότι με περιμένουν πολλά έξοδα στο μέλλον, κι ότι πρέπει να συνεχίσω τη δουλειά με τα πρωινά. Μου τηλεφώνησε και ο σπιτονοικοκύρης μου κι είπε ότι το φαγητό μας άρεσε σε πολλούς ανθρώπους κι ότι ήλπιζε να ανοίξω ξανά το μαγαζί, και ότι αυτός και η οικογένειά του θα με βοηθούσαν αν δεν μπορούσα μόνη μου. Τα λόγια τους με έκαναν να σκεφτώ: «Αλήθεια είναι. Έχω δύο παιδιά που πάνε σχολείο κι ο μισθός μου μετά βίας καλύπτει τα βασικά έξοδα διαβίωσης. Αν δεν κερδίσω περισσότερα χρήματα, ο κόσμος θα συνεχίσει να περιφρονεί κι εμένα και τα παιδιά μου. Η επιχείρηση με τα πρωινά θα μπορούσε να μου αποφέρει χιλιάδες γουάν τη μέρα. Δεν μπορώ να την παρατήσω έτσι εύκολα. Θα μπορούσα να προσλάβω κάποιον να με βοηθήσει και να ξαναξεκινήσω τη δουλειά». Άρχισα να σχεδιάζω και να εξετάζω αυτήν την επιλογή. Ωστόσο, ήξερα ότι το να ξεκινήσω ξανά την επιχείρηση με τα πρωινά θα απαιτούσε μεγάλο κόπο, και θα είχα ελάχιστο χρόνο για να κάνω τα καθήκοντά μου στην εκκλησία. Ίσα που θα προλάβαινα να παρακολουθήσω τις συναναστροφές. Για να λειτουργήσω μια επιχείρηση, θα έχω αναγκαστικά και έγνοιες. Θα ήταν δύσκολο να επικεντρωθώ στην ανάγνωση των λόγων του Θεού και στην επιδίωξη της αλήθειας, και η πνευματική μου ζωή σίγουρα θα υφίστατο απώλειες. Ένιωσα διχασμένη και αναποφάσιστη. Έχασα τον ύπνο μου εκείνες τις μέρες. Μια μέρα, διάβασα κάποια από τα λόγια του Θεού: «Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τις ακόλουθες επιθυμίες: να δουλεύουν λιγότερο και να βγάζουν περισσότερα, να μη μοχθούν στον ήλιο και τη βροχή, να ντύνονται καλά, να λάμπουν και να ακτινοβολούν παντού, να δεσπόζουν επί των άλλων και να φέρνουν τιμή στους προγόνους τους. Οι άνθρωποι ελπίζουν για την τελειότητα, αλλά όταν κάνουν τα πρώτα βήματα στο ταξίδι της ζωής τους, συνειδητοποιούν, σταδιακά, πόσο ατελής είναι η ανθρώπινη μοίρα και, για πρώτη φορά, κατανοούν πραγματικά το γεγονός πως, παρόλο που κάποιος μπορεί να κάνει τολμηρά σχέδια για το μέλλον του και παρόλο που μπορεί να τρέφει παράτολμες φαντασιώσεις, κανείς δεν έχει την ικανότητα ή τη δύναμη να πραγματοποιήσει τα ίδια του τα όνειρά και κανείς δεν είναι σε θέση να ελέγξει το ίδιο του το μέλλον. Πάντα θα υπάρχει κάποια απόσταση ανάμεσα στα όνειρα κάποιου και στις πραγματικότητες που πρέπει να αντιμετωπίσει· τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως θα ήθελε κανείς να είναι και, αντιμέτωποι με τέτοιες πραγματικότητες, οι άνθρωποι δεν κατορθώνουν ποτέ να είναι ικανοποιημένοι ή ευχαριστημένοι. Μερικοί άνθρωποι θα φτάσουν στα άκρα, θα καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες και θα κάνουν μεγάλες θυσίες για χάρη του βιοπορισμού και τους μέλλοντός τους, σε μια προσπάθεια να αλλάξουν τη μοίρα τους. Στο τέλος, ωστόσο, ακόμα κι αν μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους χάρη στη σκληρή τους δουλειά, ποτέ δεν μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα τους και, όσο πεισματικά κι αν προσπαθούν, ποτέ δεν μπορούν να υπερβούν αυτό που τους έχει κατανείμει η μοίρα. Ανεξαρτήτως των διαφορών στην ικανότητα, στη νοημοσύνη και στη δύναμη της θέλησης, οι άνθρωποι είναι όλοι ίσοι ενώπιον της μοίρας, η οποία δεν ξεχωρίζει ανάμεσα στους μεγάλους και τους μικρούς, στους ανώτερους και τους κατώτερους, στους εξέχοντες και τους κοινούς. Το επάγγελμα που ασκεί κάποιος, το πώς βγάζει τα προς το ζην και ο πλούτος που συσσωρεύει κατά τη διάρκεια της ζωής του, δεν αποφασίζονται από τους γονείς του, τα ταλέντα του, τις προσπάθειες ή τις φιλοδοξίες του, αλλά είναι προαποφασισμένα από τον Δημιουργό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). «Αν κάποιος έχει θετική στάση απέναντι στην κυριαρχία του Θεού επί της ανθρώπινης μοίρας, τότε, όταν σκέφτεται το ταξίδι του, όταν βιώσει στ’ αλήθεια την κυριαρχία του Θεού, θα έχει μια πιο γνήσια επιθυμία να υποταχθεί σε όλα όσα έχει διευθετήσει ο Θεός, θα έχει περισσότερη αποφασιστικότητα και πίστη για να αφήσει τον Θεό να ενορχηστρώσει τη μοίρα του και να μην επαναστατεί πια ενάντια στον Θεό. Αυτό συμβαίνει επειδή βλέπει πως, όταν οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι πάει να πει μοίρα ή δεν καταλαβαίνουν την κυριαρχία του Θεού, παλεύουν και σκοντάφτουν μες στην ομίχλη με βάση τη δική τους θέληση, κι εκείνο το ταξίδι είναι υπερβολικά κοπιαστικό, και προκαλεί υπερβολικά μεγάλο σπαραγμό. Επομένως, όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν πως ο Θεός κυριαρχεί στην ανθρώπινη μοίρα, οι έξυπνοι, αντί να συνεχίσουν να παλεύουν ενάντια στη μοίρα και να επιδιώκουν με τον δικό τους τρόπο τους λεγόμενους “στόχους ζωής” που έχουν, επιλέγουν να γνωρίσουν και να αποδεχτούν την κυριαρχία του Θεού και να αποχαιρετήσουν τις επώδυνες ημέρες που “προσπαθούσαν να φτιάξουν μια καλή ζωή με τα δυο τους χέρια”. Όταν ένας άνθρωπος δεν έχει τον Θεό, όταν δεν μπορεί να Τον δει, όταν δεν μπορεί να γνωρίσει αληθινά και ξεκάθαρα την κυριαρχία του Θεού, η κάθε μέρα είναι ανούσια, άνευ αξίας και απερίγραπτα οδυνηρή. Όπου κι αν βρίσκεται ένας άνθρωπος και όποια κι αν είναι η δουλειά του, τα μέσα της επιβίωσής του και οι στόχοι που επιδιώκει δεν του φέρνουν τίποτε άλλο παρά ατελείωτο σπαραγμό και πόνο που δύσκολα ξεπερνιέται, σε τέτοιο βαθμό που δεν αντέχει να αναπολήσει το παρελθόν του» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, ξέσπασα σε κλάματα. Αναλογίστηκα τις οδυνηρές ημέρες πριν γνωρίσω τον Θεό που αγωνιζόμουν ενάντια στη μοίρα, και συνειδητοποίησα ότι η αγωνία μου οφειλόταν στο ότι δεν αναγνώριζα την κυριαρχία του Θεού και αντιστεκόμουν στη μοίρα μου με διεφθαρμένες διαθέσεις. Το μαρτύριο του να μην μπορώ να πετύχω αυτό που επιθυμούσα ήταν ακόμα ζωντανό στη μνήμη μου. Άλλοι θα έβγαζαν εκατομμύρια από την ίδια επιχείρηση, ενώ εγώ κατέληξα χωρίς τίποτα. Είχα μάλιστα και μεγάλες ζημίες. Φαίνεται πως το πόσα χρήματα θα βγάλει ο καθένας και το αν θα είναι πλούσιος ή φτωχός το έχει προκαθορίσει ο Θεός. Δεν είναι κάτι που μπορεί να κοπιάσει κανείς για να το πετύχει. Στον σημερινό κόσμο, οι συμφορές είναι όλο και πιο σοβαρές. Αν έδινα προτεραιότητα στο να βγάλω χρήματα, επιζητώντας φήμη, κέρδος και θέση, κι εγκατέλειπα την ευκαιρία να επιδιώξω την αλήθεια και να κερδίσω τη σωτηρία, δεν θα ήμουν ανόητη και αδαής; Ακόμα κι αν η επιχείρηση με τα πρωινά μπορούσε να μου αποφέρει χιλιάδες γουάν κάθε μέρα, τα χρήματα δεν θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν το κενό και το μαρτύριο που θα έφερνε η απομάκρυνση από τον Θεό. Μπορεί να μην είμαι πλέον πλούσια, αλλά θα μπορούσα και πάλι να ζήσω μια κανονική ζωή. Το πιο σημαντικό είναι ότι έχω κατανοήσει κάποιες αλήθειες και έχω βρει το νόημα της ζωής. Θα μπορούσα, επίσης, να κάνω τα καθήκοντά μου στην εκκλησία, πράγμα που θα μου πρόσφερε γαλήνη και χαρά. Αφού το συνειδητοποίησα αυτό, αποφάσισα να εγκαταλείψω την επιχείρηση και να επικεντρωθώ στα καθήκοντά μου. Πούλησα τον εξοπλισμό της κουζίνας του μαγαζιού μου σε χαμηλή τιμή.

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν πραγματικά το γεγονός πως ο Δημιουργός κυριαρχεί επί της ανθρώπινης μοίρας και κάθε ανθρώπινου ζητήματος, αν δεν μπορούν να υποταχθούν πραγματικά στο κράτος του Δημιουργού, τότε θα τους είναι δύσκολο να μην υποκινούνται και να μην περιορίζονται από την ιδέα πως “η μοίρα κάποιου βρίσκεται στα ίδια του τα χέρια”. Θα τους είναι δύσκολο να απαλλαγούν από τον πόνο του έντονου αγώνα τους ενάντια στη μοίρα και την εξουσία του Δημιουργού και, φυσικά, θα τους είναι επίσης δύσκολο να γίνουν πραγματικά απελευθερωμένοι και ελεύθεροι, να γίνουν άνθρωποι που λατρεύουν τον Θεό. Υπάρχει ολοένα και πιο απλός τρόπος για να ελευθερωθεί κανείς από την κατάσταση αυτή, που είναι το να αποχαιρετήσει τον πρότερο τρόπο ζωής του· να πει αντίο στους προηγούμενους στόχους του στη ζωή· να συνοψίσει και να αναλύσει τον προηγούμενο τρόπο ζωής, την άποψη για τη ζωή, τις επιδιώξεις, τις επιθυμίες και τα ιδανικά του, και έπειτα να τα συγκρίνει με τις προθέσεις του Θεού και τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο, και να δει αν κάποιο από αυτά βρίσκεται σε συμφωνία με τις προθέσεις και τις απαιτήσεις του Θεού, αν κάποιο από αυτά προσφέρει τις σωστές αξίες της ζωής, αν τον οδηγεί σε καλύτερη κατανόηση της αλήθειας και αν του επιτρέπει να ζει με την ανθρώπινη φύση και την ομοιότητα του ανθρώπου. Όταν ερευνάς επανειλημμένα και αναλύεις προσεκτικά τους διάφορους στόχους που επιδιώκουν οι άνθρωποι στη ζωή και τους αναρίθμητους τρόπους ζωής τους, θα βρεις πως ούτε ένας δεν ακολουθεί την αρχική πρόθεση που είχε ο Δημιουργός όταν δημιούργησε την ανθρωπότητα. Όλοι τους απομακρύνουν τους ανθρώπους από την κυριαρχία και τη φροντίδα του Δημιουργού· είναι όλοι τους παγίδες που κάνουν τους ανθρώπους να εξαχρειώνονται και τους οδηγούν στην κόλαση. Αφού το αναγνωρίσεις αυτό, η αποστολή σου είναι να αφήσεις στην άκρη την παλιά σου άποψη για τη ζωή, να μείνεις μακριά από τις διάφορες παγίδες, να αφήσεις τον Θεό να πάρει τον έλεγχο της ζωής σου και να κάνει διευθετήσεις για εσένα· είναι να επιζητάς μόνο να υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις και την καθοδήγηση του Θεού, να ζήσεις χωρίς ατομική επιλογή και να γίνεις ένας άνθρωπος που λατρεύει τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). «Εκείνοι που αναζητούν να γνωρίσουν τον Θεό είναι ικανοί να αφήσουν κατά μέρος τις επιθυμίες τους, είναι πρόθυμοι να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού και στη διευθέτηση του Θεού, και προσπαθούν να είναι το είδος του ανθρώπου που υποτάσσεται στην εξουσία του Θεού και που ικανοποιεί τις προθέσεις του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι ζουν στο φως και εν μέσω των ευλογιών του Θεού, και σίγουρα θα επιδοκιμαστούν από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). «Εσύ είσαι ένα δημιουργημένο ον —φυσικά και θα πρέπει να λατρεύεις τον Θεό και να επιδιώκεις μια ζωή που να έχει νόημα. Εάν δεν λατρεύεις τον Θεό αλλά ζεις μέσα στη μιαρή σάρκα σου, τότε δεν είσαι απλώς ένα κτήνος με ανθρώπινη ενδυμασία; Εφόσον είσαι άνθρωπος, θα πρέπει να δαπανήσεις τον εαυτό σου για τον Θεό και να υπομείνεις κάθε βάσανο! Θα πρέπει να αποδεχτείς με χαρά και σιγουριά τα λίγα βάσανα στα οποία υποβάλλεσαι σήμερα και να ζήσεις μια ζωή γεμάτη νόημα, όπως ο Ιώβ και ο Πέτρος. Σε αυτόν τον κόσμο, ο άνθρωπος φοράει τα ρούχα του διαβόλου, τρώει φαγητό από τον διάβολο, και εργάζεται και υπηρετεί υπό τον έλεγχο του διαβόλου, ο οποίος τον ποδοπατά μέχρι ο άνθρωπος να καλυφθεί από την ακαθαρσία του. Εάν δεν αντιλαμβάνεσαι το νόημα της ζωής και δεν αποκτήσεις την αληθινή οδό, τότε τι σημασία έχει να ζεις έτσι; Είστε άνθρωποι που επιδιώκουν το σωστό μονοπάτι, αυτοί που επιζητούν τη βελτίωση. Είστε άνθρωποι που ορθώνουν το ανάστημά τους στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, αυτοί που ο Θεός αποκαλεί δίκαιους. Δεν έχει αυτή η ζωή το μέγιστο νόημα;» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Άσκηση (2)]. Τα λόγια του Θεού μού αποκάλυψαν ποιες επιδιώξεις είναι πραγματικά σημαντικές και αξίζουν στη ζωή. Είχα την τύχη να γνωρίσω το έργο του Δημιουργού για τη σωτηρία του ανθρώπου, κι αυτό είναι μια μοναδική ευκαιρία, και το να ακούσει κανείς τη φωνή του Δημιουργού είναι όνειρο για πολλούς ανθρώπους. Έτσι αποφάσισα να σταματήσω να κυνηγώ τα χρήματα, τη φήμη και το κέρδος, αλλά να υποταχθώ στην κυριαρχία του Θεού και να ζήσω σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του. Σκέφτηκα τον Πέτρο. Όταν άκουσε το κάλεσμα του Κυρίου Ιησού, άφησε τα δίχτυα του και Τον ακολούθησε χωρίς δισταγμό. Τελικά, γνώρισε τον Θεό, Του υποτάχθηκε και Τον αγάπησε. Ο Ιώβ έχασε επίσης τα πάντα, αλλά δεν σταμάτησε να υμνεί τον Θεό. Κατέθεσε μια όμορφη μαρτυρία για τον Θεό ενώπιον του Σατανά και τελικά είχε την ευλογία να δει την εμφάνιση του Θεού. Σε όλη την ιστορία, πολλοί άγιοι έχουν απαρνηθεί τα πάντα, ακόμη και τη ζωή τους, για να διαδώσουν το ευαγγέλιο του Θεού, που είναι ο πιο ουσιαστικός και πολύτιμος τρόπος να ζει κανείς. Με αυτά τα παραδείγματα κατά νου, ήξερα ότι έπρεπε να είμαι ικανοποιημένη που έχω ρούχα και φαγητό, και να αφιερώσω περισσότερη ενέργεια στο να επιδιώξω την αλήθεια και να κάνω τα καθήκοντά μου. Το να επιζητά κανείς να γνωρίσει τον Θεό είναι ανεκτίμητο. Αφού εγκατέλειψα εντελώς την επιχείρησή μου, πέρα από την εργασία και την εκτέλεση των καθηκόντων μου, περνούσα τον υπόλοιπο χρόνο μου διαβάζοντας τα λόγια του Θεού και ψάλλοντας ύμνους για να εξυμνήσω τον Θεό μαζί με τα παιδιά μου. Απολάμβανα την κάθε μέρα, ένιωθα γαλήνη και σταθερότητα. Λίγους μήνες αργότερα, θεραπεύτηκε η ασθένεια που είχα τόσο καιρό στο στομάχι μου. Ήξερα ότι ο Θεός με ελέησε. Τα παιδιά μου έγιναν πιο αυτόνομα στο διάβασμα και την καθημερινή τους ρουτίνα. Ήταν εξαιρετικά υπάκουα και λογικά. Τρώγοντας και πίνοντας τα λόγια του Θεού και κάνοντας τα καθήκοντά μου, ένιωσα τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού. Κατάλαβα σταδιακά κάποιες αλήθειες. Κατανόησα κάπως βαθύτερα την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού, πώς ο Σατανάς διαφθείρει τους ανθρώπους και πώς ο Θεός τούς σώζει. Έμαθα επίσης πώς πρέπει να ζουν οι άνθρωποι και ποιες επιδιώξεις είναι πραγματικά σημαντικές και αξίζουν. Ένιωθα πολύ λιγότερη ταραχή μέσα μου. Είμαι βαθιά ευγνώμων για τη σωτηρία του Θεού!