81. Οι συνέπειες της λαχτάρας για ανέσεις
έλαβα το γράμμα σου. Τι γρήγορα που περνάει ο καιρός. Πέρασε κιόλας κοντά ένας χρόνος από τότε που ειδωθήκαμε τελευταία φορά. Στο γράμμα σου, με ρωτούσες τι έχω κερδίσει μέχρι στιγμής κάνοντας το καθήκον μου. Για μια στιγμή, δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω, αλλά η πιο αξιοσημείωτη εμπειρία ήταν η μετάθεσή μου σε διαφορετικό καθήκον, κάτι που με έκανε να γνωρίσω λίγο τη φύση μου, η οποία είναι να ενδίδω στις ανέσεις και τις ευκολίες. Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να αναρωτιέσαι τι έχω βιώσει. Θα σου τα πω όλα.
Φέτος τον Ιανουάριο, ήμουν υπεύθυνη για το κειμενικό έργο. Εφόσον ήμουν νέα σε αυτόν τον ρόλο, δεν είχα κατακτήσει πολλές από τις αρχές και δεν ήξερα πώς να τον εκτελέσω, με έβαλαν να συνεργαστώ με μια αδελφή, από την οποία έμαθα και εκπαιδεύτηκα. Συνήθως, έπαιρνα επίσης την πρωτοβουλία να κοιτάξω και το έργο άλλων ομάδων. Αργότερα, καθεμία από αυτές τις ομάδες αναζητούσε συμβουλές για πολλά ερωτήματα, κι εγώ έπρεπε να γράψω γράμματα συναναστροφής για να αντιμετωπίσω την κατάστασή τους, αλλά και τις παρεκκλίσεις στο έργο τους. Ήμουν κάθε μέρα απασχολημένη από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισα να γκρινιάζω λίγο μέσα μου: «Για να επιλύσω αυτές τις καταστάσεις, πρέπει να αναλογιστώ προσεκτικά την αιτία κάθε προβλήματος, και να βρω τα σχετικά λόγια του Θεού και τις αρχές, πράγμα που απαιτεί πολλή σκέψη. Είναι πολύ εξουθενωτικό!» Δεν ήθελα να επικρατεί διαρκώς τόση ένταση στο μυαλό μου, κι έτσι ήλπιζα πως οι αδελφοί και οι αδελφές θα έκαναν λιγότερες ερωτήσεις. Έτσι, θα μπορούσα να είμαι λίγο πιο χαλαρή. Αργότερα, αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε με δύο ακόμα αδελφές. Χάρηκα πολύ, γιατί πίστεψα πως αυτό θα μείωνε τον φόρτο εργασίας μου, και δεν θα χρειαζόταν πλέον να ανησυχώ τόσο ούτε να εξαντλούμαι τόσο πολύ. Κάποιες φορές, όταν έβλεπα έναν αδελφό ή μια αδελφή σε κακή κατάσταση και με μειωμένα αποτελέσματα στο έργο τους, πίστευα πως έπρεπε να συναναστραφώ γρήγορα μαζί τους ώστε να λυθεί αυτό. Όμως, μετά, σκεφτόμουν κι αυτό: «Ούτε εγώ μπορώ να διακρίνω τελείως αυτά τα προβλήματα. Θα πρέπει να το σκεφτώ πολλή ώρα, και να βρω σχετικά λόγια του Θεού και αρχές. Αυτό θα είναι πολύ κουραστικό! Καλύτερα να αφήσω να τα λύσουν οι αδελφές συνεργάτιδές μου». Έτσι, δεν ασχολιόμουν άλλο με αυτά. Κάπως έτσι, όποτε συναντούσα κάποιο πολύπλοκο πρόβλημα, το θεωρούσα μπελά και άφηνα να το λύσουν οι συνεργάτιδές μου. Έφερα όλο και λιγότερο φορτίο στα καθήκοντά μου, κι απλώς ακολουθούσα τη ρουτίνα και χειριζόμουν κάθε μέρα τις ημερήσιες εργασίες μου. Αν μου ανέθεταν λίγο περισσότερο ή λίγο πιο δύσκολο έργο, αναστατωνόμουν. Επικεντρωνόμουν μόνο στο να κάνω απλές εργασίες και δεν κατέβαλλα προσπάθεια για την επιδίωξη της αλήθειας, με αποτέλεσμα να μην κάνω μεγάλη πρόοδο. Οι συνεργάτιδές μου επισήμαναν πως δεν είχα αίσθημα φορτίου στο καθήκον μου και με συμβούλευσαν να το αναλογιστώ αυτό και να το λύσω. Εγώ, όμως, δεν το πήρα στα σοβαρά. Σταδιακά, δυσκολευόμουν όλο και περισσότερο να δω καθαρά τα προβλήματα και συχνά με έπαιρνε ο ύπνος, και έπεσε πολύ η αποτελεσματικότητα στο έργο μου.
Αργότερα, οι επικεφαλής παρατήρησαν πως δεν είχα αίσθημα φορτίου στο καθήκον μου και πως δεν απέφερα αποτελέσματα, κι έτσι με αποδέσμευσαν. Μόνο τότε άρχισα να κάνω αυτοκριτική. Μια μέρα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι που είναι τεμπέληδες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Για να το συνοψίσουμε με δυο λόγια, είναι άχρηστοι· είναι ανάπηροι δεύτερης κατηγορίας. Όσο καλό κι αν είναι το επίπεδο των ανθρώπων που είναι τεμπέληδες, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια βιτρίνα· παρόλο που έχουν καλό επίπεδο, αυτό είναι άχρηστο. Είναι πολύ τεμπέληδες· ξέρουν τι οφείλουν να κάνουν, αλλά δεν το κάνουν, και ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι κάτι αποτελεί πρόβλημα, δεν αναζητούν την αλήθεια για να το λύσουν. Παρόλο που ξέρουν τι κακουχίες πρέπει να υπομείνουν για να είναι αποτελεσματικό το έργο, δεν είναι πρόθυμοι να υπομείνουν αυτές τις κακουχίες που αξίζουν τον κόπο· επομένως, δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν καμία αλήθεια ούτε μπορούν να κάνουν αληθινό έργο. Δεν θέλουν να υπομείνουν τις κακουχίες που οφείλουν να υπομένουν οι άνθρωποι· ξέρουν μόνο να ενδίδουν στις ανέσεις, ν’ απολαμβάνουν στιγμές χαράς και διασκέδασης και μια ελεύθερη και χαλαρή ζωή. Δεν είναι, άραγε, άχρηστοι; Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να υπομένουν κακουχίες δεν αξίζουν να ζουν. Όσοι επιθυμούν διαρκώς να ζουν σαν παράσιτα είναι άνθρωποι χωρίς συνείδηση ή λογική· είναι κτήνη και δεν είναι κατάλληλοι ούτε για να κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Επειδή δεν μπορούν να υπομείνουν κακουχίες, ακόμη κι όταν κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή, δεν μπορούν να την κάνουν καλά, ενώ και να θέλουν ν’ αποκτήσουν την αλήθεια, έχουν ακόμη μικρότερη ελπίδα να το καταφέρουν. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να υποφέρει και δεν αγαπά την αλήθεια είναι άχρηστος· δεν έχει τα προσόντα ούτε για να κάνει τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Είναι ένα κτήνος, δεν έχει ίχνος ανθρώπινης φύσης. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει ν’ αποκλείονται· μόνο αυτό συνάδει με τις προθέσεις του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. Όταν είδα στα λόγια του Θεού τους όρους «άχρηστοι» «ανάπηροι δεύτερης κατηγορίας» «κτήνη» «δεν είναι κατάλληλοι ούτε για να κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή» «δεν αξίζουν να ζουν» αυτό τρύπησε την καρδιά μου. Ένιωσα πόσο σιχαίνεται ο Θεός τους τεμπέληδες. Ο Θεός με είχε εξυψώσει και μου είχε δείξει χάρη, επιτρέποντάς μου να εκτελέσω καθήκοντα επίβλεψης, ώστε να εκπαιδευτώ στο να λύνω προβλήματα χρησιμοποιώντας την αλήθεια. Όσα κι αν ήταν αυτά για τα οποία μπορούσα να συναναστραφώ και τα οποία μπορούσα να λύσω, έπρεπε να είχα βάλει τα δυνατά μου· αυτή ήταν η ευθύνη που έπρεπε να εκτελέσω. Όμως, όταν έβλεπα πως η κατάσταση των αδελφών ήταν άσχημη και τα αποτελέσματα του έργου τους μειώνονταν, ένιωθα πως ήταν πολύ μεγάλος κόπος και ψυχικά εξαντλητικό να το λύσω αυτό, κι έτσι έδινα το έργο σε άλλους. Δεν έκανα ούτε εκείνα που μπορούσα. Όταν συναντούσα πιο πολύπλοκα προβλήματα, σαφώς μπορούσα να λύσω κάποια από αυτά αν τα σκεφτόμουν προσεκτικά, αλλά δεν ήθελα να καταβάλω την απαραίτητη προσπάθεια και να πληρώσω το τίμημα, κι έτσι χρησιμοποιούσα δικαιολογίες όπως «δεν μπορούσα να το διακρίνω» ή «δεν ήξερα πώς» για να τα δίνω στις αδελφές συνεργάτιδές μου. Έκανα απλώς λίγο απλό έργο κάθε μέρα και δεν ένιωθα καμία ευθύνη προς το καθήκον μου, και περνούσα άσκοπα την κάθε μέρα μου. Με αυτόν τον τρόπο, δεν ήμουν απλώς ένα παράσιτο στον οίκο του Θεού; Σκεφτόμουν πως κάποιοι αδελφοί και αδελφές δεν είχαν πολύ καλό επίπεδο, αλλά μπορούσαν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους με όλη τους την καρδιά και έκαναν τα πάντα, κι έτσι η στάση τους απέναντι στα καθήκοντά τους ήταν αποδεκτή από τον Θεό. Ενώ το επίπεδό μου δεν ήταν πολύ χαμηλό και μπορούσα να επιλύσω κάποια προβλήματα, πάντα έδινα μεγάλη αξία στη σάρκα και ενέδιδα στις ανέσεις, και δεν ήμουν καν πρόθυμη να μοχθήσω και να υπομείνω κακουχίες όσο εκτελούσα το καθήκον μου. Πραγματικά, δεν είχα ίχνος συνείδησης και λογικής. Πώς μου άξιζε να είμαι επιβλέπουσα; Ο Θεός μισούσε και απεχθανόταν τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου. Αν συνεχιζόταν αυτό, δεν θα μπορούσα καν να είμαι καλός δουλευτής, και απλώς ο Θεός θα αποστρεφόταν, θα με απέρριπτε και θα με απέκλειε. Συνειδητοποιώντας το αυτό, είπα μια προσευχή, με την πρόθεση να κάνω αληθινή αυτοκριτική.
Μετά από αυτό, συλλογίστηκα: Ποια ήταν η αιτία που με ωθούσε στο να ενδίδω στις ανέσεις και να μην είμαι διατεθειμένη ν’ ανησυχώ και να υπομένω κακουχίες; Τότε, είδα αυτά τα λόγια του Θεού: «Για πολλά χρόνια, οι σκέψεις στις οποίες βασίζονται οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους, διαβρώνουν τις καρδιές τους σε τέτοιον βαθμό που έχουν γίνει ύπουλοι, δειλοί και ποταποί. Όχι μόνο τους λείπει η δύναμη της θέλησης και η αποφασιστικότητα, αλλά έχουν γίνει και άπληστοι, αλαζόνες και ισχυρογνώμονες. Τους λείπει παντελώς κάθε αποφασιστικότητα που υπερβαίνει εαυτόν και, ακόμη περισσότερο, δεν έχουν το παραμικρό θάρρος να αποτινάξουν τους περιορισμούς αυτών των σκοτεινών επιρροών. Οι σκέψεις και η ζωή των ανθρώπων είναι τόσο σάπιες, που οι αντιλήψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό παραμένουν αφόρητα φρικτές, και ακόμη κι όταν οι άνθρωποι μιλούν για τις απόψεις τους περί πίστης στον Θεό, είναι απλώς αφόρητο να το ακούει κανείς. Όλοι οι άνθρωποι είναι δειλοί, ανίκανοι, ποταποί και ευάλωτοι. Δεν νιώθουν απέχθεια για τις δυνάμεις του σκότους και δεν νιώθουν αγάπη για το φως και την αλήθεια. Αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να τα αποβάλουν» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). «Είσαι ικανοποιημένος με το να ζεις κάτω από την επιρροή του Σατανά, με ειρήνη και χαρά, και λίγη σαρκική παρηγοριά; Δεν είσαι ο κατώτερος από όλους τους ανθρώπους; Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από εκείνους που έχουν δει τη σωτηρία, αλλά δεν επιδιώκουν να την κερδίσουν· αυτοί είναι άνθρωποι που ενδίδουν στη σάρκα και απολαμβάνουν τον Σατανά. Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια μα αγαπούν τη σάρκα θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; Πόσα λόγια έχουν ειπωθεί ανάμεσά σας; Έχει γίνει μόνο λίγο έργο ανάμεσά σας; Πόσα σας έδωσα; Άρα, γιατί δεν τα κέρδισες; Τι παράπονο έχεις; Μήπως δεν έχεις κερδίσει τίποτα επειδή είσαι πολύ ερωτευμένος με τη σάρκα; Και μήπως αυτό συμβαίνει επειδή οι σκέψεις σου είναι υπερβολικές; Δεν είναι επειδή είσαι πολύ ανόητος; Εάν δεν είσαι σε θέση να κερδίσεις αυτές τις ευλογίες, μπορείς να κατηγορήσεις τον Θεό που δεν σε έσωσε; Αυτό που επιδιώκεις είναι να είσαι σε θέση να κερδίσεις την ειρήνη αφού πιστέψεις στον Θεό, για να είναι τα παιδιά σου απαλλαγμένα από ασθένειες, για να έχει ο σύζυγός σου μια καλή δουλειά, για να βρει ο γιος σου μια καλή σύζυγο, για να βρει η κόρη σου έναν αξιοπρεπή σύζυγο, για να οργώνουν τα βοοειδή και τα άλογά σου καλά τη γη, για μια χρονιά καλού καιρού για τις καλλιέργειές σου. Αυτό επιδιώκεις. Η επιδίωξή σου είναι μόνο να ζεις με άνεση, για να μην συμβούν ατυχήματα στην οικογένειά σου, για να σε προσπεράσουν οι άνεμοι, για να μην αγγίξουν τα χαλίκια το πρόσωπό σου, για να μην πλημμυρίσει η σοδειά της οικογένειάς σου, για να μην επηρεαστείς από οποιαδήποτε καταστροφή, για να ζήσεις στην αγκαλιά του Θεού, να ζήσεις σε μια άνετη φωλιά. Ένας δειλός όπως εσύ, ο οποίος πάντα επιδιώκει τα σαρκικά, έχει καρδιά, έχει πνεύμα; Δεν είσαι απλώς ένα θηρίο; Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Από τον λόγο του Θεού, κατάλαβα πως επιδίωκα διαρκώς τις σαρκικές ανέσεις επειδή ακολουθούσα φιλοσοφίες όπως, «Η ζωή έχει να κάνει μόνο με το καλό φαγητό και το ωραίο ντύσιμο», «Η ζωή είναι σύντομη, απόλαυσέ την όσο μπορείς», «Να φέρεσαι καλά στον εαυτό σου», «Πιες το σημερινό κρασί σήμερα και ανησύχησε για το αύριο, αύριο», «Η ζωή είναι σύντομη, οπότε γιατί να δυσκολεύεις τον εαυτό σου;» και άλλες παρόμοιες σατανικές φιλοσοφίες, που βλέπουν τη σωματική άνεση ως τη σημαντικότερη επιδίωξη στη ζωή. Καθώς με έλεγχαν αυτές οι λανθασμένες απόψεις, επιδίωκα πάντα την άνεση, πιστεύοντας πως οι άνθρωποι πρέπει να φέρονται καλά στον εαυτό τους και να μη δουλεύουν τόσο σκληρά. Θυμάμαι ότι οι γονείς μου στο σπίτι με κακόμαθαν απ’ όταν ήμουν μικρή. Έκαναν τα πάντα για μένα ώστε να μη χρειάζεται ν’ ανησυχώ για τίποτα και μεγάλωσα σαν λουλούδι σε θερμοκήπιο, υπό την προσεκτική προστασία τους. Καθώς ήμουν συνηθισμένη σε μια άνετη ζωή, πάντα φοβόμουν να καταβάλω κάποια προσπάθεια και να εξαντληθώ. Όταν ήμουν φοιτήτρια, έβλεπα κάποιους συμφοιτητές μου να δουλεύουν σκληρά και να μελετούν ως αργά για να προετοιμαστούν για τις μεταπτυχιακές σπουδές τους, αλλά τους απαξίωνα. Σκεφτόμουν: «Η ζωή διαρκεί λίγες μόλις δεκαετίες. Γιατί να κουράζεται κανείς τόσο πολύ; Το προπτυχιακό αρκεί. Βρες απλώς μια δουλειά που δεν είναι πολύ κουραστική με αξιοπρεπή μισθό». Όταν ήρθα στην εκκλησία να κάνω το καθήκον μου, είχα ακόμα αυτήν την άποψη. Πάντα ενέδιδα στις ανέσεις και ήμουν απρόθυμη να καταβάλω προσπάθεια ή να κοπιάσω. Όποτε ερχόμουν αντιμέτωπη με σύνθετες ή δύσκολες δουλειές, τις έδινα σε άλλους. Επέλεγα τις εύκολες δουλειές και απέφευγα τις δύσκολες, κι έτσι είχα αργή πρόοδο. Ήταν τεράστια τιμή μου που ο οίκος του Θεού με καλλιέργησε ώστε να αναλάβω καθήκον ηγεσίας, αλλά δεν το εκτίμησα και πάντα έδινα βάση στη σάρκα μου. Όταν έβλεπα αδελφούς και αδελφές να νιώθουν αρνητικά, και την αποτελεσματικότητα του έργου να μειώνεται, δεν με ένοιαζε και μάλιστα πάσαρα τις δύσκολες δουλειές σε άλλους. Δεν εκπλήρωνα καθόλου τις ευθύνες μου. Ήμουν τόσο εγωίστρια και ποταπή! Πάντα ενέδιδα στις ανέσεις, προτιμούσα τα εύκολα από τα δύσκολα καθήκοντα, ήμουν πανούργα και δόλια. Παρόλο που δεν κατέβαλλα καμία προσπάθεια, δεν είχα και καμία πρόοδο. Δυσκολευόμουν όλο και περισσότερο να δω τα προβλήματα καθαρά και δεν μπορούσα να διαχειριστώ ούτε όσα κάποτε έκανα καλά. Όπως είπε ο Κύριος Ιησούς: «Όστις έχει, έτι θέλει δοθή εις αυτόν και θέλει περισσευθή· όστις όμως δεν έχει, και ο,τι έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού» (Κατά Ματθαίον 13:12). Σκέφτηκα πως ο Θεός ελπίζει οι ενήλικες να μπορούν να αναλάβουν ευθύνες, να επικεντρωθούν σε σωστά πράγματα, και να κάνουν τα καθήκοντα που τους αναλογούν, αλλά η καρδιά μου ήταν επικεντρωμένη μόνο στις σωματικές ανέσεις. Εκτιμούσα τη σωματική χαλάρωση περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, βυθιζόμουν όλο και πιο πολύ στην παρακμή και την αχρειότητα, έχανα την ανθρώπινη ομοιότητά μου μέρα με τη μέρα. Δεν μπορούσα να συνεχίσω σε αυτό το λάθος μονοπάτι. Έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια για να διορθώσω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και να κάνω σωστά το καθήκον μου.
Τότε, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Ποια είναι η αξία της ζωής ενός ανθρώπου; Μήπως το να ενδίδει σε σαρκικές απολαύσεις, όπως το φαγητό, το ποτό και η διασκέδαση; (Όχι, δεν είναι αυτή.) Τότε, ποια είναι; Πείτε Μου τι σκέφτεστε. (Το να εκπληρώνει το καθήκον ενός δημιουργήματος. Αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να καταφέρει κάποιος στη ζωή του.) Σωστά. […] Από μία άποψη, έχει να κάνει με την εκπλήρωση του καθήκοντος ενός δημιουργήματος. Από μία άλλη άποψη, αφορά το να κάνεις τα πάντα εντός των ικανοτήτων και δυνατοτήτων σου όσο καλύτερα μπορείς, φτάνοντας τουλάχιστον στο σημείο όπου δεν σε τύπτει η συνείδησή σου, έχεις καθαρή τη συνείδησή σου και σε αποδέχονται οι άλλοι. Αν το πάμε ένα βήμα παραπέρα, σε όποια οικογένεια κι αν γεννήθηκες και όποιο κι αν είναι το μορφωτικό σου υπόβαθρο και το επίπεδό σου, πρέπει να αναλογιστείς ποιες είναι οι πιο σημαντικές αλήθειες για να κατανοήσουν οι άνθρωποι στη ζωή. Για παράδειγμα, ποιο μονοπάτι οφείλουν να ακολουθήσουν, καθώς και πώς πρέπει να ζουν μια ζωή με νόημα· δεν μπορείς να ζεις μάταια ούτε πρέπει να έρχεσαι μάταια σ’ αυτόν τον κόσμο. Από μία άλλη άποψη, πρέπει κατά τη διάρκεια της ζωής σου να εκπληρώσεις την αποστολή σου· αυτό είναι το πιο σημαντικό. Δεν θα πω ότι πρέπει να ολοκληρώσεις κάποια σπουδαία αποστολή ή ευθύνη, ή κάποιο σπουδαίο καθήκον. Πρέπει όμως να καταφέρεις τουλάχιστον κάτι» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)]. Από τα λόγια του Θεού, κατανόησα πως η αξία της ζωής δεν βρίσκεται στο φαγητό, στο ποτό, στη διασκέδαση και στην ικανοποίηση της σάρκας, αλλά στην εκπλήρωση του καθήκοντος ενός δημιουργημένου όντος και στο να κερδίσεις την έγκριση του Θεού. Ο Θεός όρισε να γεννηθώ τις έσχατες μέρες, να ακούσω τη φωνή Του, να ασκήσω το καθήκον μου, κι αυτή η ευκαιρία είναι μοναδική. Ο Θεός δεν θέλει να ενδίδω στις ανέσεις και να περνάω τη ζωή μου στη μετριότητα, να χαραμίζω τη ζωή μου. Ο Θεός ελπίζει να επιδιώκω την αλήθεια και να ασκώ καλά το καθήκον μου, ώστε να πετύχω την αλλαγή της διάθεσής μου, να σωθώ από τον Θεό και να ζήσω σε μια αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα. Όσο σκέφτομαι πως δεν εστίαζα στη ζωή-είσοδο, πως απλώς διάβαζα βιαστικά τα λόγια του Θεού, η εμπειρία ζωής μου ήταν ρηχή, και είχα περιορισμένη κατανόηση για την αλήθεια. Δεν μπορούσα να δω καθαρά την κατάσταση και τις δυσκολίες των αδελφών μου, κάτι που έδειχνε πως δεν κατανοούσα την αλήθεια αυτής της διάστασης. Εκείνη την εποχή, χρειαζόταν να αναζητήσω την αλήθεια και να εξοπλιστώ μ’ αυτήν. και, αν μπορούσα να αναπτύξω πραγματικό αίσθημα φορτίου για να αναζητήσω την αλήθεια και να βρω τα λόγια του Θεού, τότε θα κατανοούσα περισσότερο την αλήθεια και θα αναπτυσσόμουν πιο γρήγορα στη ζωή. Αλλά είχα χάσει τόσες ευκαιρίες να κερδίσω την αλήθεια εξαιτίας των προσωρινών ανέσεων και απολαύσεων, κι αυτό με εμπόδισε απ’ το να αποκτήσω τη ζωή-είσοδο. Είχα τόσες τύψεις για το καθήκον μου. Ήμουν πραγματικά γελοία και ανόητη! Τώρα, συνειδητοποίησα επιτέλους, πως όσες σωματικές ανέσεις κι αν απολαμβάνω, αυτό είναι μόνο προσωρινό και δεν έχει πραγματική αξία, και πως αν δεν αναζητούσα την αλήθεια σωστά, αν ήμουν πάντα επιπόλαιη στο καθήκον μου και αν συνέχιζα να προσπαθώ να εξαπατήσω τον Θεό, θα κατέληγα να φανερωθώ και να αποκλειστώ, κι αυτό θα οδηγούσε σε αιώνια τιμωρία. Τότε, όσες τύψεις κι αν είχα, όσο κι αν έκλαιγα ή έτριζα τα δόντια, δεν θα βοηθούσε.
Αργότερα, κατά τις πνευματικές μου ασκήσεις, επικεντρώθηκα στην ανάγνωση των λόγων του Θεού που σχετίζονταν με την επίλυση της επιθυμίας μου να ενδίδω στις ανέσεις, και κατέγραφα όσα κατανοούσα μου. Δύο μήνες αργότερα, η επόπτρια κανόνισε να ασκήσω ξανά το καθήκον μου, και ήμουν πολύ ευγνώμων. Όταν έμαθα πως μου είχε ανατεθεί να επιβλέπω μια εκκλησία, έμεινα άναυδη. Η εκκλησία αυτή είχε πολλούς νεοφώτιστους και πολλά ζητήματα και για να λυθούν αυτά τα προβλήματα, χρειαζόταν πολλή προσπάθεια. Έπειτα, όμως, σκέφτηκα πως, στο παρελθόν, πάντα προσπαθούσα να αποφύγω τις έγνοιες και πως έδινα τα προβλήματά μου σε άλλους. Τώρα, που μου είχε ανατεθεί να επιβλέπω αυτήν την εκκλησία, ο Θεός μού έδινε μια ευκαιρία, επιτρέποντάς μου να εκπαιδευτώ στο να συναναστρέφομαι πάνω στην αλήθεια και να επιλύω προβλήματα. Όλα γίνονταν για να επανορθώσω για τα ελαττώματά μου και ήταν ωφέλιμα για κερδίσω τη ζωή-είσοδο. Έτσι, ανέλαβα το καθήκον. Στην αρχή, μπορούσα να το εκτελώ ενεργά, αλλά μετά από μερικές συναναστροφές, όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν εμφανή, αποκαρδιώθηκα. Ένιωσα πως όλα ήταν πολύ δύσκολα και αγχωτικά. Όταν σκέφτηκα έτσι, συνειδητοποίησα πως υπολόγιζα και πάλι μόνο τα δικά μου σωματικά συμφέροντα, κι έτσι έφαγα και ήπια τα λόγια του Θεού που σχετίζονταν με την κατάστασή μου. Υπήρχε ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού που με συγκίνησε πραγματικά. Ο Θεός λέει: «Οι άνθρωποι που πιστεύουν αληθινά στον Θεό εκτελούν τα καθήκοντά τους πρόθυμα, χωρίς να υπολογίζουν τα κέρδη και τις ζημίες τους. Ανεξάρτητα από το αν επιδιώκεις την αλήθεια, πρέπει πάντα να βασίζεσαι στη συνείδηση και τη λογική σου και να προσπαθείς πραγματικά όταν εκτελείς το καθήκον σου. Τι σημαίνει να προσπαθείς πραγματικά; Εάν ικανοποιείσαι απλώς με το να καταβάλλεις κάποια συμβολική προσπάθεια και να υπομένεις λίγες σωματικές ταλαιπωρίες, δεν παίρνεις, όμως, καθόλου στα σοβαρά το καθήκον σου, ούτε αναζητάς την αλήθεια-αρχές, τότε δεν είσαι τίποτε άλλο παρά επιπόλαιος. Δεν προσπαθείς πραγματικά. Η βασική προϋπόθεση για να καταβάλλεις προσπάθεια, είναι να το κάνεις με την καρδιά σου, να έχεις φόβο Θεού μέσα σου, να λαμβάνεις υπόψη σου τις προθέσεις Του, να φοβάσαι μην επαναστατήσεις ενάντια στον Θεό και Τον πληγώσεις και να υπομένεις οποιαδήποτε δυσκολία προκειμένου να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου και να ικανοποιήσεις τον Θεό. Εάν η καρδιά σου αγαπά τον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα εκτελείς το καθήκον σου σωστά. Εάν δεν υπάρχει φόβος Θεού στην καρδιά σου, δεν θα έχεις κανένα φορτίο όταν εκτελείς το καθήκον σου, δεν θα έχεις κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτό και, αναπόφευκτα, θα είσαι επιπόλαιος και θα το εκτελείς μηχανικά χωρίς κανένα πραγματικό αποτέλεσμα. Έτσι δεν εκτελείς το καθήκον σου. Εάν έχεις πραγματικά αίσθηση του φορτίου και αισθάνεσαι ότι η εκτέλεση του καθήκοντός σου είναι προσωπική σου ευθύνη, κι ότι εάν δεν το κάνεις, δεν αξίζει να ζεις και είσαι θηρίο, ότι μόνο εάν εκτελείς το καθήκον σου σωστά είσαι άξιος να αποκαλείσαι άνθρωπος και μπορείς να αντιμετωπίσεις τη συνείδησή σου —αν έχεις αυτήν την αίσθηση του φορτίου όταν εκτελείς το καθήκον σου— τότε θα μπορείς να κάνεις τα πάντα επιμελώς, να αναζητάς την αλήθεια και να πράττεις σύμφωνα με τις αρχές. Έτσι θα μπορείς να κάνεις σωστά το καθήκον σου και να ικανοποιείς τον Θεό. Εάν είσαι άξιος της αποστολής που σου έχει δώσει ο Θεός και όλων όσα έχει θυσιάσει για σένα και των προσδοκιών Του από σένα, τότε αυτό σημαίνει ότι προσπαθείς πραγματικά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για να εκτελέσει κανείς καλά το καθήκον του, πρέπει τουλάχιστον να έχει συνείδηση και λογική). Από τα λόγια του Θεού, κατανόησα πως οι αληθινοί άνθρωποι του οίκου του Θεού είναι όσοι κάνουν τα καθήκοντά τους πρόθυμα και πιστά. Δεν υπολογίζουν τα προσωπικά σωματικά συμφέροντά τους και πληρώνουν πραγματικά το τίμημα, καταβάλλοντας το μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι και αξιόπιστοι, και είναι άνθρωποι με συνείδησης και λογική. Παρόλο που μπορεί να υπομείνουν κάποια σωματική ταλαιπωρία, μπορούν και ικανοποιούν τον Θεό, βρίσκουν την εσωτερική γαλήνη και ζουν μια ουσιαστική ζωή. Εγώ, απ’ την άλλη, όταν το έργο ήταν δύσκολο και τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά, ένιωθα πως ήταν πολύ φορτωμένο και αγχωτικό, κι έτσι άρχιζα να σκέφτομαι τη δική μου άνεση και ήθελα να κάνω πίσω. Όταν ενέδιδα στις ανέσεις, απέφευγα τα δύσκολα καθήκοντα και προτιμούσα τα εύκολα, και ενεργούσα πονηρά, τότε, παρόλο που το σώμα μου δεν υπέφερε, η καρδιά μου βρισκόταν στο σκοτάδι. Δεν ένιωθα την παρουσία του Θεού ούτε καθόλου γαλήνη ή χαρά. Δεν ήθελα να καταλήξω έτσι ξανά. Έπρεπε να αντιμετωπίσω το καθήκον μου με ειλικρινή καρδιά, και ανεξάρτητα από το πόσο μπορούσα να συμμετέχω, έπρεπε να βάζω τα δυνατά μου και να εκπληρώνω τις υποχρεώσεις μου. Έτσι, αναζήτησα την αλήθεια και συναναστράφηκα για να αντιμετωπίσω τις απόψεις και τις δυσκολίες των αδελφών μου. Μετά από λίγο, υπήρξε κάποια πρόοδος στο έργο, και ευχαρίστησα τον Θεό εκ βάθους καρδίας. Αργότερα, όταν μου συνέβαινε κάτι, επαναστατούσα συνειδητά εναντίον της σάρκας μου. Παρόλο που είχα να χειριστώ πολύ έργο κάθε μέρα, και δεν είχα ελεύθερο χρόνο, δεν ένιωθα τον εαυτό μου να εξουθενώνεται. Με έναν τέτοιον τρόπο άσκησης, ένιωσα πως ήρθα πιο κοντά στον Θεό και βρήκα νέους τρόπους να συνεργάζομαι στο καθήκον μου. Βρήκα γαλήνη και ηρεμία στην καρδιά μου ενεργώντας σύμφωνα με τα λόγια του Θεού.
Λοιπόν, σταματάω εδώ για τώρα. Κερδίσατε κι εσείς πολλά αυτήν τη χρονιά; Μη διστάσετε να μου γράψετε και να μοιραστείτε τι κερδίσατε και τι κατανοήσατε.
Με εκτίμηση,
Μπάι Λου
15 Οκτωβρίου 2023
