86. Ανάπτυξη σε καιρούς αντιξοότητας

Στις 23 Αυγούστου 2022, ο επικεφαλής της περιφέρειας προσκάλεσε αρκετούς από εμάς τους ιεροκήρυκες σε μια συνάθροιση. Περιμέναμε μέχρι το απόγευμα, αλλά ο επικεφαλής δεν εμφανίστηκε. Αργότερα, μάθαμε ότι είχαν συλληφθεί οι επικεφαλής των εκκλησιών, καθώς και πολλοί αδελφοί και αδελφές. Είχε συλληφθεί και η συγκάτοικός μου, η αδελφή Λου Γιανγκ. Επιπλέον, ο επικεφαλής που μας είχε προσκαλέσει στη συνάθροιση είχε να επικοινωνήσει μαζί μας ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο, και ήταν σχεδόν βέβαιο ότι κάτι του είχε συμβεί. Έμεινα άναυδη όταν άκουσα αυτό το νέο. Είχαν συλληφθεί μέλη δεκάδων εκκλησιών. Όλα είχαν γίνει νωρίς το πρωί της 23ης Αυγούστου, και αυτό έδειχνε μια συντονισμένη δράση του ΚΚΚ. Θυμήθηκα ότι, μόλις πριν από λίγες μέρες, ο επικεφαλής είχε επισκεφθεί το σπίτι μου μερικές φορές, και αναρωτήθηκα μήπως ήμουν κι εγώ στόχος. Σε αυτήν την περίπτωση, άραγε θα με συλλάμβαναν κι εμένα κάποια μέρα; Το ΚΚΚ δεν βλέπει τους πιστούς ως ανθρώπινα όντα και χρησιμοποιεί κάθε είδους βασανιστήρια για να τους αναγκάσει να προδώσουν τον Θεό. Επέβλεπα το έργο πολλών εκκλησιών, και αν με συλλάμβαναν, το ΚΚΚ σίγουρα δεν θα με άφηνε ελεύθερη εύκολα. Στη σκέψη αυτή ένιωθα ένα σφίξιμο στο στήθος, και αγχωνόμουν με την παραμικρή κίνηση που άκουγα απέξω, φοβούμενη ότι μπορεί να με συλλάβουν ανά πάσα στιγμή. Συνειδητοποιώντας ότι η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή, προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό: «Θεέ μου, η εκκλησία αντιμετωπίζει μεγάλη καταστολή, κι εγώ αισθάνομαι πολύ δειλή. Σε παρακαλώ, προστάτεψέ με και δώσε μου πίστη ώστε να μην περιορίζομαι από αυτό το περιβάλλον». Αφού προσευχήθηκα, θυμήθηκα την ταινία «Η ιστορία μου, η ιστορία μας», και τη βρήκα γρήγορα για να την παρακολουθήσω. Ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού στην ταινία μού έδωσε πίστη.

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Παρότι ο Σατανάς έβλεπε πάντοτε τον Ιώβ ζηλόφθονα, χωρίς την άδεια του Θεού δεν θα τολμούσε να αγγίξει ούτε μια τρίχα από το κεφάλι του. Παρότι ο Σατανάς είναι έμφυτα κακός και σκληρός, αφότου ο Θεός του έδωσε την εντολή Του, δεν είχε άλλη επιλογή από το να συμμορφωθεί με την προσταγή του Θεού. Έτσι, παρόλο που ο Σατανάς ήταν τόσο τρελαμένος σαν τον λύκο ανάμεσα στα πρόβατα όταν συνάντησε τον Ιώβ, δεν τολμούσε να ξεχάσει τα όρια που του έθεσε ο Θεός, δεν τολμούσε να παραβιάσει τις εντολές του Θεού και ό,τι κι αν έκανε, ο Σατανάς δεν τολμούσε να παρεκκλίνει από τις αρχές και τα όρια του λόγου του Θεού —δεν είναι αυτό γεγονός; Από αυτό φαίνεται ότι ο Σατανάς δεν τολμά να παραβεί τίποτε από τον λόγο του Ιεχωβά Θεού. Για τον Σατανά, κάθε λέξη από το στόμα του Θεού είναι μια εντολή κι ένας επουράνιος νόμος, μια έκφραση της εξουσίας του Θεού —επειδή πίσω από την κάθε λέξη του Θεού υπάρχει και η ανάγνωση της τιμωρίας εκείνων που παραβιάζουν τις εντολές του Θεού και εκείνων που είναι ανυπάκουοι και αντιτίθενται στους επουράνιους νόμους» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α΄). Τα λόγια του Θεού μάς λένε ξεκάθαρα ότι όσο άγριος κι αν είναι ο Σατανάς, δεν μπορεί να υπερβεί τις εντολές του Θεού, ούτε τα σύνορα ή τα όρια που έχει θέσει Εκείνος. Όσο διαβολικός κι αν είναι ο Σατανάς, εξακολουθεί να είναι ένα αντικείμενο υπηρεσίας στα χέρια του Θεού και ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται για την τελείωση του εκλεκτού λαού του Θεού. Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι, την ημέρα της μεγάλης καταστολής, ο επικεφαλής είχε προγραμματίσει μια συνάθροιση με μερικούς από εμάς, και ότι αν η αστυνομία είχε πραγματοποιήσει την επιχείρησή της λίγο αργότερα, εμείς οι ιεροκήρυκες θα είχαμε συλληφθεί μαζί με τον επικεφαλής. Κατάλαβα ότι ο Θεός επιτρέπει τις συλλήψεις των αδελφών. Ο Σατανάς δεν μπορεί να δράσει χωρίς την άδεια του Θεού —αυτή είναι η εξουσία Του. Αυτό ήταν ιδιαίτερα ξεκάθαρο όταν είδα τους φυλακισμένους αδελφούς στην ταινία, οι οποίοι στηρίζονταν στον Θεό για να μεταδώσουν τα λόγια Του κάτω από αυστηρή επιτήρηση, και βοηθούσαν και υποστήριζαν ο ένας τον άλλον, με αποτέλεσμα η πίστη τους στον Θεό να γίνει ακόμη πιο δυνατή. Όπως κι αν τους απείλησε ή τους δελέασε το ΚΚΚ, αυτοί έμειναν σταθεροί στη μαρτυρία τους. Αυτό έδειχνε τη δύναμη των λόγων του Θεού. Παρακολουθώντας την εμπειρία αυτών των αδελφών, έπαψα να φοβάμαι τόσο πολύ. Σκέφτηκα πως συχνά διάγγελλα την παντοδυναμία και την κυριαρχία που έχει ο Θεός στα πάντα, και επίσης συχνά έλεγα ότι θα προστατεύσω το έργο της εκκλησίας, αλλά όταν άκουσα ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι συλλαμβάνονταν, με κατέκλυσαν η δειλία και ο φόβος. Έμοιαζα να έχω ξεχάσει την παλαιότερη αποφασιστικότητα και τις υποσχέσεις μου, και ιδίως η σκέψη ότι θα με βασάνιζαν αν με συλλάμβαναν έκανε τις ανησυχίες μου να βγουν στην επιφάνεια. Όταν ήρθα αντιμέτωπη με την πραγματικότητα, είδα τελικά πόσο λίγη πίστη είχα. Μόλις αντιμετώπισα κίνδυνο, με κατέκλυσαν η δειλία και ο φόβος, και άρχισα να ανησυχώ για τη σωματική μου ασφάλεια. Είχα εγώ ανάστημα; Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να μου δώσει πίστη, για να μπορώ να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου και να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου παρά τις αντιξοότητες.

Μετά από αυτό το περιστατικό, υπήρχαν πολλές σημαντικές επακόλουθες εργασίες που έπρεπε να γίνουν. Για να μην αφήσουμε τα βιβλία με τα λόγια του Θεού να πέσουν στα χέρια του ΚΚΚ, αποφασίστηκε ότι εγώ και η αδελφή Γκάο Τσινγκ θα ήμασταν υπεύθυνες για τη μεταφορά τους. Όταν είδα ότι μου ανατέθηκε ένα τόσο σημαντικό έργο, και γνωρίζοντας τη σημασία αυτής της ευθύνης, ήμουν πρόθυμη να συνεργαστώ. Ωστόσο, όταν σκέφτηκα τους κινδύνους που είχε η μεταφορά, άθελά μου φοβήθηκα λιγάκι: «Αν μας συλλάβουν και το ΚΚΚ μάθει ότι μεταφέρουμε τα βιβλία με τα λόγια του Θεού, σίγουρα θα μας αναγκάσουν να αποκαλύψουμε περισσότερες πληροφορίες για την εκκλησία και θα μας υποβάλουν σε βασανιστήρια. Ακόμα κι αν δεν πεθάνουμε, θα υπομείνουμε τα πάνδεινα! Τι θα κάνω αν μείνω ανάπηρη; Όχι μόνο δεν θα είμαι σε θέση να κάνω κάποιο καθήκον, αλλά θα δυσκολεύομαι και να φροντίσω τον εαυτό μου. Αυτό δεν θα είναι το τέλος μου; Θα μπορέσω να σωθώ ακόμα και τότε; Μου λείπουν η γενναιότητα και η σοφία. Μπορώ στ’ αλήθεια να αναλάβω αυτό το καθήκον; Δεν θα έπρεπε να βρούμε κάποιον πιο γενναίο και σοφό γι’ αυτή την ευθύνη;» Ήμουν έτοιμη να τα πω αυτά στις αδελφές, αλλά τελικά δίστασα και κατάπια τα λόγια μου. Σκέφτηκα ότι επειδή ο αριθμός των ατόμων με τα οποία μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε σε αυτό το πλαίσιο ήταν περιορισμένος, σίγουρα η συνολική απόφαση να αναλάβω εγώ αυτό το έργο πάρθηκε μόνο μετά από προσεκτική σκέψη. Σκέφτηκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να υποστηρίζεις και να αναλαμβάνεις την ευθύνη για οτιδήποτε έχει σχέση με τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ή με το έργο του οίκου Του και το όνομά Του. Ο καθένας σας έχει αυτήν την ευθύνη και υποχρέωση, κι αυτό πρέπει να κάνετε» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Περί των διοικητικών διαταγμάτων του Θεού στην Εποχή της Βασιλείας). Ανά πάσα στιγμή, η προστασία των συμφερόντων του οίκου του Θεού και η διασφάλιση της ασφάλειας των βιβλίων με τα λόγια Του είναι ευθύνη και υποχρέωση καθενός από τους εκλεκτούς Του. Ήμουν πιστή για πολλά χρόνια και απολάμβανα το πότισμα και την παροχή των λόγων του Θεού, όταν όμως η ασφάλεια των βιβλίων με τα λόγια Του κινδύνευσε και χρειάστηκε να μεταφερθούν, δεν συνεργάστηκα ενεργά. Αντίθετα, σκεφτόμουν μόνο τις μελλοντικές μου προοπτικές και τα μελλοντικά μου μονοπάτια. Από φόβο μήπως με συλλάβουν και με βασανίσουν, ήθελα να φορτώσω αυτό το καθήκον σε κάποιον άλλον. Ήμουν πολύ εγωίστρια, χωρίς συνείδηση και λογική! Αφού όλοι συμφώνησαν ότι ήμουν το καταλληλότερο πρόσωπο για να μεταφέρω τα βιβλία με τα λόγια του Θεού, αυτή η απόφαση πρέπει να περιέχει την πρόθεσή Του. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι δεν με συνέλαβαν κατά τη διάρκεια αυτής της μεγάλης καταστολής, είχα σαφώς έναν ρόλο να διαδραματίσω και δεν έπρεπε να τον αρνηθώ. Είμαι ένα δημιουργημένο ον —ο Θεός ξέρει τι μπορώ να κάνω. Το αν θα με συλλάμβαναν ή όχι ήταν στα χέρια του Θεού. Αν ο Θεός όριζε ότι έπρεπε να συλληφθώ, θα υποτασσόμουν, αλλά αν ο Θεός δεν το επιτρέπει αυτό, το ΚΚΚ δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα. Ακριβώς όπως ο Δανιήλ είχε πίστη στον Θεό, και ακόμη κι όταν τον έριξαν στον λάκκο των λεόντων, τα λιοντάρια δεν τον πείραξαν. Όσο ανεξέλεγκτο κι αν είναι το ΚΚΚ, εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια του Θεού, και είναι απλώς ένα αντικείμενο υπηρεσίας στο έργο Του. Όταν το κατάλαβα αυτό, απέκτησα πίστη και προσευχήθηκα στον Θεό, «Θεέ μου, τώρα τα βιβλία με τα λόγια Σου πρέπει να μεταφερθούν επειγόντως, κι εγώ αισθάνομαι δειλή και φοβισμένη, αλλά γνωρίζω ότι ο Σατανάς είναι στα χέρια Σου. Είμαι πρόθυμη να παραμερίσω τη δική μου ασφάλεια και να συνεργαστώ με την αδελφή Γκάο Τσινγκ για να μεταφέρουμε τα βιβλία σε ασφαλές μέρος. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ μας». Το επόμενο πρωί, ξεκινήσαμε μέσα στην πυκνή ομίχλη και καταφέραμε να μεταφέρουμε τα βιβλία σε ασφαλή τοποθεσία.

Επειδή αρκετοί επικεφαλής εκκλησιών είχαν συλληφθεί, η αδελφή Γκάο Τσινγκ και εγώ προαχθήκαμε προσωρινά σε επιβλέπουσες του έργου αυτών των εκκλησιών. Ήξερα ότι δεν έπρεπε να αποφύγω το καθήκον μου, αλλά ένιωθα μεγάλη πίεση. Η ανάληψη αυτού του καθήκοντος σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή ήταν όντως πολύ επικίνδυνη. Ωστόσο, τώρα που οι επικεφαλής είχαν συλληφθεί και το έργο της εκκλησίας είχε μείνει σχεδόν στάσιμο, οι αδελφοί και οι αδελφές δεν μπορούσαν να βιώσουν την εκκλησιαστική ζωή τους και χρειάζονταν επειγόντως κάποιον να επωμιστεί αυτό το έργο. Αν απέφευγα το καθήκον μου εκείνη τη στιγμή, αυτό θα σήμαινε ότι δεν είχα ανθρώπινη φύση. Μετά από πολλή σκέψη, αποδέχτηκα το καθήκον. Ωστόσο, λίγο αργότερα έμαθα ότι κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων, η αστυνομία έδειχνε φωτογραφίες στους συλληφθέντες αδελφούς και αδελφές, ζητώντας τους να αναγνωρίσουν τους επικεφαλής. Το ΚΚΚ συνελάμβανε συνεχώς επικεφαλής, και αν γνώριζαν ότι ήμουν πλέον επικεφαλής εκκλησίας, δεν θα κινδύνευα κι εγώ με μια αυστηρή ποινή αν με συλλάμβαναν; Σκέφτηκα τους αδελφούς και τις αδελφές που είχαν συλληφθεί και καταδικαστεί. Ορισμένοι είχαν κακοποιηθεί από συγκρατούμενους στη φυλακή, άλλοι είχαν υποστεί άγριους ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια από τους δεσμοφύλακες, κι έπρεπε να εκτελούν βαριά σωματική εργασία κάθε μέρα. Δεδομένης της ήδη αδύναμης υγείας μου, μετά τη σύλληψη και την καταδίκη μου, κάθε μέρα στη φυλακή θα μου φαινόταν σαν ένας χρόνος, και ποιος ξέρει αν θα τα κατάφερνα να βγω από εκεί μέσα. Το να ασκείς τα καθήκοντά σου στην Κίνα ενέχει όντως πολλούς κινδύνους, σαν να βρίσκεσαι στην κόψη του ξυραφιού με συνεχείς κινδύνους που απειλούν τη ζωή σου. Σκεφτόμουν συνεχώς ότι θα ήταν καλύτερα αν δεν είχα αναλάβει αυτό το καθήκον… Μ’ έτρωγε η ανησυχία και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο έργο μου. Συνειδητοποιώντας ότι η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή, προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό, ζητώντας Του να προστατεύσει την καρδιά μου.

Εκείνη τη νύχτα, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου. Αναλογιζόμουν ότι όταν ήμουν αντιμέτωπη με τη μεγάλη καταστολή της εκκλησίας, είχα αποκαλύψει μόνο δειλία και φόβο, και ότι είχα φτάσει στο σημείο να θέλω να αποφύγω το καθήκον μου για να προστατεύσω τον εαυτό μου. Γιατί σκεφτόμουν συνεχώς τον εαυτό μου όταν αντιμετώπιζα αντιξοότητες; Κατά τη διάρκεια των πνευματικών μου ασκήσεων, διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού: «Οι αντίχριστοι κάνουν ό,τι μπορούν για να προστατεύσουν την ασφάλειά τους. Αυτό που σκέφτονται είναι το εξής: “Πρέπει οπωσδήποτε να βρω εγγυήσεις για την ασφάλειά μου. Όποιος κι αν πιαστεί, δεν πρέπει με τίποτα να είμαι εγώ αυτός”. Ως προς αυτό το ζήτημα, προσέρχονται συχνά ενώπιον του Θεού για προσευχή και Τον εκλιπαρούν να τους προφυλάξει από τους μπελάδες. Πιστεύουν πως ό,τι και να γίνει, αυτοί όντως εκτελούν το έργο της ηγεσίας στην εκκλησία και πως ο Θεός θα έπρεπε να τους προστατεύει. Για την ασφάλειά τους και για να αποφύγουν τη σύλληψη, να ξεφύγουν από κάθε δίωξη και να τοποθετηθούν σε ασφαλές περιβάλλον, οι αντίχριστοι πολλές φορές εκλιπαρούν και προσεύχονται για την ασφάλειά τους. Μόνο όταν πρόκειται για τη δική τους ασφάλεια στηρίζονται πραγματικά στον Θεό και προσφέρουν τον εαυτό τους σ’ Αυτόν. Όταν πρόκειται γι’ αυτό, έχουν πραγματική πίστη και εξαρτώνται στ’ αλήθεια από τον Θεό. Το μόνο που κάνουν είναι να προσεύχονται στον Θεό ζητώντας Του να διαφυλάξει την ασφάλειά τους, χωρίς να σκέφτονται καθόλου το έργο της εκκλησίας ή το καθήκον τους. Στο έργο τους, η αρχή που τους καθοδηγεί είναι η προσωπική τους ασφάλεια. Αν ένα μέρος είναι ασφαλές, τότε οι αντίχριστοι θα διαλέξουν αυτό το μέρος για να εργαστούν, και, μάλιστα, θα δείχνουν πολύ δραστήριοι και θετικοί, επιδεικνύοντας το μεγάλο “αίσθημα ευθύνης” τους και τη μεγάλη “αφοσίωσή” τους. Αν κάποιο έργο ενέχει κινδύνους και είναι πιθανό να τύχει κανένα περιστατικό, άρα να εντοπιστεί αυτός που το κάνει από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, τότε βρίσκουν δικαιολογίες και αρνούνται, και βρίσκουν ευκαιρία να το αποφύγουν. Αμέσως μόλις υπάρξει κίνδυνος, ή έστω μια υποψία κινδύνου, σκέφτονται τρόπους για να απαλλαγούν και να εγκαταλείψουν το καθήκον τους, αδιαφορώντας για τους αδελφούς και τις αδελφές. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ξεφύγουν οι ίδιοι απ’ τον κίνδυνο. Κατά βάθος, μπορεί να είναι ήδη προετοιμασμένοι: Αμέσως μόλις εμφανιστεί ο κίνδυνος, εγκαταλείπουν αμέσως το έργο που κάνουν, χωρίς να τους νοιάζει πώς θα πάει το έργο της εκκλησίας, τι απώλειες μπορεί να υποστούν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ή αν θα είναι ασφαλείς οι αδελφοί και οι αδελφές. Αυτό που έχει σημασία γι’ αυτούς είναι να ξεφύγουν» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δεύτερο)]. «Οι αντίχριστοι είναι υπερβολικά εγωιστές και ποταποί. Δεν έχουν πραγματική πίστη στον Θεό, πόσο μάλλον αφοσίωση σ’ Αυτόν· όταν έρχονται αντιμέτωποι με κάποιο ζήτημα, μόνο τον εαυτό τους προστατεύουν και προφυλάσσουν. Δεν θεωρούν τίποτα πιο σημαντικό από τη δική τους ασφάλεια. Εφόσον μπορούν να ζήσουν και να μην τους συλλάβουν, δεν τους ενδιαφέρει πόση ζημιά θα γίνει στο έργο της εκκλησίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά εγωιστές, δεν σκέφτονται καθόλου τους αδελφούς και τις αδελφές ή το έργο της εκκλησίας, σκέφτονται μόνο τη δική τους ασφάλεια. Είναι αντίχριστοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δεύτερο)]. Ο Θεός αποκαλύπτει ότι η φύση των αντίχριστων είναι εξαιρετικά εγωιστική και ποταπή. Βάζουν τα δικά τους συμφέροντα πάνω απ’ όλα, και σε κάθε δεδομένη κατάσταση, αν κάτι θίγει τα συμφέροντά τους, δεν θα διστάσουν να προστατευτούν. Οι αντίχριστοι είναι πέρα για πέρα κερδοσκόποι και δεν έχουν καμία αίσθηση συνείδησης ή λογικής. Ακολουθούν τη σατανική φιλοσοφία του «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», και βιώνουν μια πλήρη εικόνα του Σατανά. Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού και τη δική μου συμπεριφορά, μήπως κι εγώ δεν είχα αποκαλύψει την εγωιστική και ποταπή διάθεση μιας αντίχριστης; Σε κανονικές συνθήκες, όταν δεν υπήρχε απειλή σύλληψης, ήμουν πολύ ενεργή στην εκτέλεση των καθηκόντων μου, όσο δύσκολα ή κουραστικά κι αν ήταν, και παρουσίαζα ένα πρόσωπο αφοσίωσης στα καθήκοντά μου και υποταγής στον Θεό. Όταν όμως η εκκλησία ήρθε αντιμέτωπη με μια μεγάλη καταστολή, και τα καθήκοντα που μου ανατέθηκαν αφορούσαν τα δικά μου προσωπικά συμφέροντα, αποκαλύφθηκαν ο εγωισμός και η ποταπότητά μου. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές με πρότειναν για να μεταφέρω τα βιβλία με τα λόγια του Θεού, θέλησα να φορτώσω το καθήκον σε κάποιον άλλο για να προστατευτώ. Όταν η εκκλησία με προήγαγε προσωρινά σε επικεφαλής, αντί να εστιάσω στον καλύτερο τρόπο για να εκτελέσω το έργο της εκκλησίας και να επωμιστώ αυτήν την ευθύνη, ανησυχούσα μήπως με συλλάβουν και με καταδικάσουν, και μάλιστα σκεφτόμουν να αποφύγω το καθήκον μου για να προστατευτώ. Φοβόμουν τόσο τον θάνατο! Λένε ότι η ειλικρίνεια αποκαλύπτεται στις αντιξοότητες. Εγώ, όμως, συμπεριφέρθηκα με ειλικρίνεια μπροστά στις αντιξοότητες; Όχι! Δεν αποκάλυψα παρά μόνο εγωισμό και ανειλικρίνεια! Σκεφτόμουν ότι όλα αυτά τα χρόνια απολάμβανα το πότισμα και την παροχή των λόγων του Θεού, αλλά όταν η εκκλησία ήρθε αντιμέτωπη με μια μεγάλη καταστολή και χρειάστηκε τη συνεργασία μου, έψαχνα δικαιολογίες για να αποφύγω το καθήκον μου και να προστατευτώ. Είχα εγώ ανθρώπινη φύση; Είχα προσευχηθεί στον Θεό, λέγοντας ότι ήμουν πρόθυμη να δαπανήσω τον εαυτό μου για Εκείνον και να ανταποδώσω την αγάπη Του, όμως αυτό που βίωνα ήταν εγωισμός και ποταπότητα, και προσπαθούσα να προστατεύσω τον εαυτό μου. Αυτό δεν είναι εξαπάτηση του Θεού; Αν δεν είχαν αποκαλυφθεί αυτά τα γεγονότα, και χωρίς την κρίση και την έκθεση των λόγων του Θεού, ακόμα δεν θα είχα καταλάβει αληθινά την εγωιστική και ιδιοτελή σατανική μου διάθεση. Θα εξακολουθούσα να πιστεύω ότι έχω ειλικρίνεια για τον Θεό και ότι σίγουρα με εγκρίνει, και ότι, όταν το έργο του Θεού θα ολοκληρωνόταν, θα εισερχόμουν στη βασιλεία του Θεού και θα απολάμβανα τις ευλογίες του. Στ’ αλήθεια δεν γνώριζα τον εαυτό μου! Το έργο του Θεού είναι τόσο πρακτικό. Μέσα από τις διώξεις και τις συλλήψεις που πραγματοποίησε ο μεγάλος κόκκινος δράκος, ο Θεός αποκάλυψε τη διαφθορά μου και με βοήθησε να κατανοήσω τον εαυτό μου. Αυτή είναι η σωτηρία του Θεού για μένα! Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα τύψεις, και δεν ήθελα πλέον να ζω σύμφωνα με τις φιλοσοφίες του Σατανά.

Αργότερα, διάβασα τυχαία ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που με διαφώτισε πολύ. Ο Θεός λέει: «Εάν αναγνωρίζεις ότι είσαι δημιούργημα, πρέπει να προετοιμαστείς ότι θα υποφέρεις και θα πληρώσεις τίμημα για να εκπληρώσεις την ευθύνη που αφορά τη διάδοση του ευαγγελίου, καθώς και για να εκτελέσεις σωστά το καθήκον σου. Το τίμημα μπορεί να είναι κάποια σωματική ασθένεια ή κακουχία, ή να υπομείνεις τις διώξεις του μεγάλου κόκκινου δράκοντα ή τις παρανοήσεις των κοσμικών, καθώς και τα δεινά που παθαίνει κανείς όταν διαδίδει το ευαγγέλιο, δηλαδή να τον ξεπουλάνε, να τον ξυλοκοπούν και να τον επιπλήττουν, να τον καταδικάζουν —ακόμη και να του επιτίθενται και να διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο. Είναι πιθανό, την ώρα που διαδίδεις το ευαγγέλιο, να πεθάνεις προτού ολοκληρωθεί το έργο του Θεού και να μη ζήσεις ώστε να δεις την ημέρα της δόξας Του. Πρέπει να είστε προετοιμασμένοι και για αυτό. Δεν το λέω για να σας τρομάξω, είναι γεγονός. […] Επιπλέον, πώς πέθαναν οι μαθητές του Κυρίου Ιησού; Κάποιοι απ’ τους μαθητές Του λιθοβολήθηκαν, άλλοι σύρθηκαν πίσω από άλογα, άλλοι σταυρώθηκαν ανάποδα, άλλοι διαμελίστηκαν από πέντε άλογα· τους βρήκαν ένα σωρό διαφορετικοί θάνατοι. Για ποιον λόγο θανατώθηκαν; Εκτελέστηκαν για τα εγκλήματά τους βάσει νόμου; Όχι. Διέδιδαν το ευαγγέλιο του Κυρίου, αλλά οι άνθρωποι του κόσμου δεν το δέχτηκαν και, αντ’ αυτού, τους καταδίκασαν, τους χτύπησαν και τους επέπληξαν, ενώ έφτασαν μέχρι και να τους θανατώσουν —με αυτόν τον τρόπο μαρτύρησαν. […] Στην πραγματικότητα, έτσι πέθαναν και χάθηκαν τα σώματά τους· αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο έφυγαν απ’ τον ανθρώπινο κόσμο, όμως αυτό δεν σήμαινε ότι είχαν το ίδιο αποτέλεσμα. Άσχετα με τα μέσα ή τον τρόπο του θανάτου και της αναχώρησής τους, ο Θεός δεν είχε ορίσει έτσι το τελικό αποτέλεσμα αυτών των ζωών, αυτών των δημιουργημάτων. Πρέπει να το καταλάβεις ξεκάθαρα αυτό. Αντιθέτως, με αυτά ακριβώς τα μέσα καταδίκασαν αυτόν τον κόσμο και κατέθεσαν μαρτυρία για τις πράξεις του Θεού. Αυτά τα δημιουργήματα χρησιμοποίησαν την πολυτιμότατη ζωή τους, χρησιμοποίησαν την τελευταία στιγμή της ζωής τους για να μαρτυρήσουν για τα έργα του Θεού, να μαρτυρήσουν για τη μεγάλη δύναμη του Θεού και να δηλώσουν στον Σατανά και στον κόσμο ότι τα έργα του Θεού είναι σωστά, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Θεός, ότι είναι ο Κύριος και η ενσάρκωση του Θεού. Ακόμη και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους, δεν αρνήθηκαν ποτέ το όνομα του Κυρίου Ιησού. Αυτό δεν ήταν μια μορφή κρίσης πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο; Χρησιμοποίησαν τη ζωή τους για να διακηρύξουν στον κόσμο, για να επιβεβαιώσουν στους ανθρώπους ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Κύριος, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Χριστός, ότι είναι η ενσάρκωση του Θεού, ότι το έργο της λύτρωσης όλης της ανθρωπότητας που έκανε επιτρέπει σ’ αυτήν την ανθρωπότητα να συνεχίσει να ζει. Αυτό το γεγονός είναι για πάντα αναλλοίωτο. Σε ποιον βαθμό εκτέλεσαν το καθήκον τους όλοι όσοι μαρτύρησαν για τη διάδοση του ευαγγελίου του Κυρίου Ιησού; Το εκτέλεσαν στον απόλυτο βαθμό; Πώς εκδηλώθηκε στον απόλυτο βαθμό του; (Πρόσφεραν τη ζωή τους.) Σωστά, πλήρωσαν το τίμημα με τη ζωή τους. Η οικογένεια, τα πλούτη και τα υλικά πράγματα αυτής της ζωής, όλα αυτά είναι εξωτερικά πράγματα· το μοναδικό πράγμα που έχει να κάνει με τον εαυτό του καθενός είναι η ζωή του. Για κάθε ζωντανό άνθρωπο, η ζωή είναι αυτό που αξίζει να λατρεύει περισσότερο απ’ όλα, το πολυτιμότερο πράγμα και, όπως φαίνεται, αυτοί οι άνθρωποι μπόρεσαν να προσφέρουν το πολυτιμότερο πράγμα που είχαν, τη ζωή τους, ως επιβεβαίωση και μαρτυρία της αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα. Μέχρι και τη μέρα που πέθαναν δεν απαρνήθηκαν το όνομα του Θεού ούτε το έργο Του, και χρησιμοποίησαν τις τελευταίες τους στιγμές στη ζωή για να γίνουν μάρτυρες αυτού του γεγονότος· δεν είναι αυτή η ύψιστη μορφή μαρτυρίας; Είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνει κανείς το καθήκον του· αυτό σημαίνει να εκπληρώνει κανείς την ευθύνη του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Το κήρυγμα του ευαγγελίου είναι το καθήκον που όλοι οι πιστοί δεσμεύονται να εκπληρώσουν). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι αν πραγματικά βλέπουμε καθαρά το νόημα της ζωής και την αξία της ζωής και του θανάτου, και αν ζούμε σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, μπορούμε να έχουμε γνήσια υποταγή στον Θεό και να μένουμε σταθεροί στη μαρτυρία μας για Εκείνον σε καιρούς αντιξοότητας. Η ζωή είναι το πολυτιμότερο αγαθό για τον καθένα μας. Αν μπορούμε να εμπιστευτούμε τη ζωή μας στον Θεό, τότε τίποτα δεν μπορεί να μας νικήσει. Σκέφτηκα ότι είχα ακολουθήσει τον Θεό μέχρι αυτό το σημείο, ότι είχα καταφέρει να εγκαταλείψω σταδιακά πράγματα όπως η εργασία, η οικογένεια, ο γάμος και τα πλούτη, αλλά όταν ήρθα αντιμέτωπη με τον κίνδυνο και την πιθανότητα να χάσω τη ζωή μου, αποκαλύφθηκε η επαναστατικότητά μου. Ήθελα να αποφύγω το καθήκον μου για να προστατευτώ. Φοβόμουν τόσο τον θάνατο! Ο στόχος των παρανοϊκών διώξεων και συλλήψεων του ΚΚΚ είναι να γίνουμε δειλοί και φοβισμένοι, να απαρνηθούμε την πίστη μας στον Θεό, να εγκαταλείψουμε τα καθήκοντά μας και να Τον προδώσουμε, κι έτσι να χάσουμε την ευκαιρία της σωτηρίας. Αυτό είναι το σχέδιο του Σατανά. Μόνο αν εμπιστευτούμε τη ζωή μας στον Θεό, αν εκπληρώνουμε τα καθήκοντά μας με καρδιά που υποτάσσεται στον Θεό, ανεξάρτητα από το πώς Εκείνος ενορχηστρώνει και ρυθμίζει τα πράγματα, μπορούμε να νικήσουμε και να ντροπιάσουμε τον Σατανά. Πάντα πίστευα ότι αν πέθαινα από διωγμό, δεν θα σωζόμουν, αλλά αυτό ήταν δική μου αντίληψη και φαντασιοκοπία. Στην Εποχή της Χάριτος, οι απόστολοι βίωσαν διωγμούς και συλλήψεις από τη ρωμαϊκή κυβέρνηση. Κάποιοι σκοτώθηκαν με σπαθί και άλλοι σταυρώθηκαν ανάποδα. Πλήρωσαν με τη ζωή τους για να διαδώσουν το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών, και χρησιμοποίησαν τη ζωή τους για να καταθέσουν μαρτυρία για τη σωτηρία του Κυρίου Ιησού, λαμβάνοντας έτσι την έγκριση του Θεού. Σήμερα, πολλοί αδελφοί και αδελφές συλλαμβάνονται και διώκονται επειδή διαδίδουν το ευαγγέλιο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Βιώνουν βασανιστήρια και ξυλοδαρμούς, που τους αφήνουν ανάπηρους ή οδηγούν ακόμη και στον θάνατό τους, αλλά εκείνοι επιλέγουν να μένουν σταθεροί στη μαρτυρία τους για τον Θεό, αρνούμενοι να υποκύψουν στον Σατανά ακόμη και μπροστά στον θάνατο. Ένας τέτοιος θάνατος έχει νόημα. Με τα ανθρώπινα κριτήρια, το φυσικό σώμα τους πεθαίνει, όχι όμως και η ψυχή τους. Όλα αυτά ρυθμίζονται από τον Θεό. Το να προσφέρει κανείς τη ζωή του για να καταθέσει μαρτυρία στον Θεό είναι η ύψιστη μορφή μαρτυρίας. Όταν το αναλογίστηκα αυτό, ένιωσα να διαφωτίζομαι. Αυτό το σημερινό περιβάλλον ήταν ο τρόπος του Θεού για να με δοκιμάσει, για να δει αν μπροστά σε αυτήν την αντίξοη κατάσταση θα επέλεγα να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου και να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου ή αν θα εγκατέλειπα τα καθήκοντά μου και θα ζούσα μια άσκοπη ζωή. Ο Θεός παρατηρούσε τη στάση και τους τρόπους άσκησής μου. Ο Κύριος Ιησούς είπε: «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη» (Κατά Ματθαίον 10:28). «Όστις εύρη την ζωήν αυτού θέλει απολέσει αυτήν, και όστις απολέση την ζωήν αυτού δι’ εμέ θέλει ευρεί αυτήν» (Κατά Ματθαίον 10:39). Η ζωή μου είναι στα χέρια του Θεού. Ο Σατανάς μπορεί να φυλακίσει και να βλάψει το σώμα μου, αλλά δεν μπορεί να ελέγξει τη μοίρα ή τον προορισμό μου. Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι στα χέρια του Θεού, και όλα όσα βιώνουμε είναι κατάλληλα ρυθμισμένα από Εκείνον. Αν εγκατέλειπα τα καθήκοντά μου για να προστατευτώ, θα πρόδιδα τον Θεό και θα έχανα την ευκαιρία μου για σωτηρία. Ο Θεός μού έδωσε ζωή και με έφερε σε αυτόν τον κόσμο, άρα έχω μια αποστολή να ολοκληρώσω. Αν μπορώ να ακολουθώ τον Δημιουργό και να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου ως δημιουργημένο ον, αυτό σημαίνει ότι δεν ζω μια μάταιη ζωή! Τα λόγια του Θεού ενέπνευσαν την καρδιά μου. Ό,τι κι αν επιφυλάσσει το μέλλον, είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο να υποτάσσεται ένα δημιουργημένο ον στον Δημιουργό. Ήμουν πρόθυμη να εμπιστευτώ τη ζωή μου στον Θεό, να κάνω ό,τι μπορώ και να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου. Αργότερα, για να αποκαταστήσουμε γρήγορα την εκκλησιαστική ζωή, συγκαλέσαμε μια συνάθροιση με τους διακόνους της εκκλησίας. Συναναστραφήκαμε για το πώς μπορούμε να επιμείνουμε στα καθήκοντά μας σε περιόδους αντιξοότητας, και για την πρόθεση του Θεού όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με διώξεις και συλλήψεις, και επίσης εκτελέσαμε διάφορες εργασίες. Δύο μήνες αργότερα, η εκκλησιαστική ζωή των αδελφών επανήλθε σταδιακά σε φυσιολογικούς ρυθμούς.

Μια μέρα τον Νοέμβριο, μάθαμε ξαφνικά ότι η αστυνομία είχε συλλάβει δια της βίας τον Λι Ζονγκ, έναν επικεφαλής της εκκλησίας, καθώς και δεκαπέντε άλλους αδελφούς και αδελφές. Η καρδιά μου σφίχτηκε ξανά και ένιωσα ακόμα περισσότερο μίσος για το ΚΚΚ, τον δαίμονα. Το επόμενο πρωί, κάναμε μια επείγουσα συζήτηση με τους συνεργάτες για τη μεταφορά των βιβλίων με τα λόγια του Θεού σε ασφαλές μέρος. Καθώς ήμουν η μόνη που γνώριζε τη νέα τοποθεσία, αποφασίστηκε να μεταφέρω εγώ τα βιβλία εκεί. Εγώ, όμως, σκέφτηκα: «Σε αυτήν τη διαδρομή υπάρχουν παντού και πάντα οχήματα και κάμερες, είναι αδύνατο να τα αποφύγω. Αν με εντοπίσουν να τα μεταφέρω, αυτό θα αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη, και σίγουρα θα καταδικαστώ. Τι θα γίνει αν πεθάνω εξαιτίας του διωγμού; Αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο! Ίσως να πρέπει να πάει κάποιος άλλος». Αλλά ακριβώς τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να το προτείνω αυτό, κατάπια τα λόγια μου. Εκείνη την κρίσιμη στιγμή, εξακολουθούσα να σκέφτομαι την προσωπική μου ασφάλεια. Έδειχνα έστω και ίχνος αφοσίωσης; Φοβόμουν τόσο τον θάνατο! Η ζωή μου είναι στα χέρια του Θεού και όχι υπό τον δικό μου έλεγχο. Χρειαζόταν να είμαι πιστή στον Θεό. Όταν το σκέφτηκα αυτό, προσευχήθηκα σ’ Εκείνον: «Θεέ μου, είμαι τόσο εγωίστρια και ποταπή. Προσπαθούσα και πάλι να αποφύγω τα καθήκοντά μου. Τώρα είμαι πρόθυμη να εμπιστευτώ τη ζωή μου σε Εσένα. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με για να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου αυτήν την κρίσιμη στιγμή, και να μεταφέρω με ασφάλεια τα βιβλία». Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα μερικά από τα λόγια του Θεού: «Στο καθήκον σου, σε ό,τι είναι δική σου δουλειά και, κυρίως, στην ανάθεση που σου δίνει ο Θεός, στην υποχρέωσή σου, σε σημαντικά έργα που ναι μεν δεν εμπίπτουν στο καθήκον σου αλλά πρέπει να κάνεις και σε δουλειές που κανονίζονται για σένα και καλείσαι ονομαστικά να επιτελέσεις, θα πρέπει να πληρώσεις το τίμημα, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Ακόμη κι αν χρειαστεί να δοθείς ολόψυχα, ακόμη κι αν έρχονται διωγμοί και κινδυνεύει η ζωή σου, εσύ δεν πρέπει να δυσανασχετήσεις για το κόστος, αλλά να προσφέρεις την αφοσίωσή σου και να υποταχθείς ως τον θάνατο» («Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και δύναμη. Το καθήκον που μου ανατέθηκε εκείνη τη μέρα εμπεριείχε την πρόθεση του Θεού, κι επίσης Εκείνος όριζε αν θα με συλλάμβαναν ή όχι. Δεδομένου ότι ήμουν η πιο κατάλληλη για να μεταφέρω τα βιβλία με τα λόγια του Θεού εκείνη τη στιγμή, έπρεπε να υποταχθώ άνευ όρων. Αργότερα, με τη συνεργασία όλων, κατάφερα να μεταφέρω τα βιβλία σε ασφαλή τοποθεσία.

Μέσα από αυτή την εμπειρία, απέκτησα κάποια επίγνωση: Όταν βρέθηκα σε επικίνδυνη κατάσταση, τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και θάρρος, επιτρέποντάς μου να επιμείνω στα καθήκοντά μου. Ταυτόχρονα, είδα πόσο φοβισμένη ήμουν και πόσο μεγάλη αξία έδινα στη ζωή μου. Κατανόησα κάπως την εγωιστική και κερδοσκοπική σατανική μου διάθεση, και κατάφερα να αντικρίσω τον θάνατο πιο καθαρά, και με λιγότερο φόβο. Έγινα πιο σταθερή στην πίστη μου να ακολουθήσω τον Θεό και να επιδιώξω μια ζωή με νόημα. Αυτή η επίγνωση είναι κάτι που δεν θα μπορούσα να είχα αποκτήσει σε ένα άνετο περιβάλλον.