89. Σκέψεις σχετικά με τη μη αποδοχή της αλήθειας:
Αγαπητή Άι Σι,
Πόσο καιρό έχω να σε δω! Πώς είσαι; Έχουμε να βρεθούμε πάνω από έναν χρόνο, αλλά στο μυαλό μου νιώθω ότι είναι ακόμα πολύ πρόσφατα όσα έγιναν όταν εκτελούσαμε μαζί το καθήκον μας. Γιατί δεν αποδέχτηκα την αλήθεια, σε πλήγωσα, και αποξενωθήκαμε. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, δυσανασχετώ με τον εαυτό μου. Θέλω πραγματικά να σου ζητήσω συγγνώμη. Σου γράφω αυτό το γράμμα, για να σου πω τι σκέφτομαι και τι έχω κατανοήσει.
Τότε ήμασταν υπεύθυνες για το έργο ποτίσματος. Επειδή εγώ είχα μόλις ξεκινήσει, δεν ήξερα πολλά γι’ αυτό το καθήκον και εσύ με βοηθούσες συχνά. Όταν έβλεπες τι δεν είχα κάνει καλά, μου έδινες συμβουλές και μου έκανες υπενθυμίσεις. Ήξερα ότι έτσι με βοηθούσες. Αλλά καθώς μου επισήμαινες όλο και περισσότερα πράγματα, εγώ ένιωθα όλο και πιο άβολα. Μία φορά, τα άτομα που έκαναν έργο ποτίσματος δεν συνεργάζονταν καλά, οπότε έπρεπε να γράψω ένα γράμμα για να λύσω το πρόβλημα. Ένιωσα περιφρόνηση γι’ αυτούς και τους επέπληξα με ανακριτικό τόνο. Όταν το είδες αυτό, με ρώτησες ποιο ήταν το σκεπτικό μου όταν έγραφα το γράμμα, και μου επισήμανες με ειλικρίνεια τα προβλήματά μου. Είπες ότι δεν ήταν σωστό να γράφω με τέτοιον τρόπο, ότι το έπαιζα ανώτερη και ότι αυτό θα έκανε εύκολα τους άλλους να νιώσουν περιορισμένοι. Μου είπες να κάνω αυτοκριτική και να διορθώσω το γράμμα μου. Αν και είχα συνειδητοποιήσει κι εγώ ότι φανέρωνα μια αλαζονική διάθεση, συνέχισα να το δικαιολογώ μέσα μου και σκέφτηκα: «Γιατί κάθε φορά που γράφω γράμμα, εσύ έχεις πρόβλημα μ’ αυτό; Όταν μιλάς έτσι, με κάνεις να φαίνομαι κακιά, λες και δεν μπορώ να λύσω ούτε ένα τόσο απλό πρόβλημα. Τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μένα, αν το μάθουν;» Δεν μπορούσα να το αποδεχτώ στην καρδιά μου και έγινα προκατειλημμένη απέναντί σου. Σκεφτόμουν, επίσης, ότι όταν θα συναντούσα ένα πρόβλημά σου στο μέλλον, θα σ’ το επισήμαινα κι εγώ, για να μη νομίζεις ότι μπορείς να με κάνεις ό,τι θες. Μία φορά, κάποιος που ήταν υπεύθυνος για τη φύλαξη των βιβλίων του λόγου του Θεού λειτούργησε ανεύθυνα και έδειξε χαλαρή στάση. Του έγραψες ένα γράμμα, όπου συναναστρεφόσουν και ανέλυες τη φύση και τις συνέπειες τέτοιων πράξεων, χρησιμοποιώντας μάλλον αυστηρή γλώσσα. Άρπαξα την ευκαιρία και είπα ότι ο τρόπος που το είχες γράψει δεν ήταν σωστός, ότι το έπαιζες ανώτερη και επέπληττες τους άλλους, και ότι η συναναστροφή με τέτοιον τρόπο δυσκόλευε τους άλλους να την αποδεχτούν. Συναναστράφηκες μαζί μου υπό ποιες συνθήκες μπορούσαμε να κλαδέψουμε τους άλλους, υπό ποιες συνθήκες μπορούσαμε να συναναστρεφόμαστε και να βοηθάμε τους άλλους, και είπες ότι αυτό το άτομο καταλάβαινε τα πάντα, απλώς ήταν ανεύθυνο και, υπό αυτές τις συνθήκες, μπορούσαμε να το κλαδέψουμε. Ήξερα ότι αυτό που είπες ήταν σωστό και ωφέλιμο για το έργο, αλλά η καρδιά μου δεν το δεχόταν. Ένιωθα λες και όσα έλεγες εσύ ήταν σωστά και όσα έκανα εγώ ήταν λάθος, και ότι πάντα έβρισκες κάτι στραβό σ’ εμένα. Ένιωθα ότι έπρεπε να είμαι πιο προσεκτική στο μέλλον, ώστε να αποφεύγω να αποκαλύπτω τη διαφθορά μου ή να λέω κάτι λάθος και εσύ να μην μπορείς να με εκθέσεις και να με ντροπιάσεις. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, έγινα διστακτική και συγκρατημένη στο καθήκον μου και δεν ένιωθα την παραμικρή απελευθέρωση. Ένιωθα πολύ κουρασμένη μέσα μου. Κανονικά, όταν με έβλεπες να είμαι επιπόλαιη στο καθήκον μου, μου το επισήμαινες. Και όταν είχα δουλειά σε εκκρεμότητα με την οποία δεν είχα ασχοληθεί εγκαίρως, έλεγες ότι ήμουν τεμπέλα και λαχταρούσα ανέσεις, ότι δεν σήκωνα το φορτίο του καθήκοντός μου. Ήξερα ότι μιλούσες για τα προβλήματά μου, αλλά κάθε φορά η καρδιά μου έβραζε από θυμό και ένιωθα ότι πάντα εξέθετες τα προβλήματά μου και μιλούσες τόσο ευθέως, ότι δεν ήσουν διακριτική και δεν σκεφτόσουν την περηφάνια και τα αισθήματά μου, και με έφερνες σε δύσκολη θέση. Δεν μπορούσα να το αποδεχτώ στην καρδιά μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κάνω βιαστικά το καθήκον μου, νιώθοντας αβοήθητη και απρόθυμη, για να αποφεύγω να μου επισημάνεις ξανά τα προβλήματά μου. Επειδή δεν είχα αναζητήσει την αλήθεια ούτε είχα κάνει αυτοκριτική, τα προβλήματα στο καθήκον μου δεν λύθηκαν ποτέ.
Κάποια στιγμή αργότερα, έγραψα ένα γράμμα στους ποτιστές, αναφέροντάς τους κάποιες παρεκκλίσεις στο έργο που έπρεπε να διορθωθούν. Καθώς έγραφα, είδα ότι δεν εξέφραζα καθαρά τα πράγματα, αλλά δεν μπήκα στον κόπο να το διορθώσω. Όταν είδες το γράμμα μου, επισήμανες ξανά τα προβλήματά μου, λέγοντας ότι δεν εξηγούσα καθαρά τα πράγματα, ότι δεν μπορούσες να καταλάβεις ποιο πρόβλημα ήθελα να λύσω. Μου ζήτησες να το σκεφτώ προσεκτικά και να μην είμαι επιπόλαιη, και συναναστράφηκες μαζί μου σχετικά με κάθε λεπτομέρεια για το πώς να γράψω το γράμμα. Και πάλι ένιωσα αντίσταση στην καρδιά μου και σκέφτηκα: «Γιατί επισημαίνεις πάντα τα λάθη μου και κάνεις τα πράγματα δύσκολα για μένα; Ποτέ πριν όταν έγραφα γράμματα δεν είχα τόσο πολλά προβλήματα, πώς, λοιπόν, εσύ βρίσκεις τόσο πολλά λάθη; Αν το μάθει ο επικεφαλής ή οι αδελφοί και οι αδελφές, τι θα σκεφτούν για μένα; Μήπως θα σκεφτούν ότι δεν μπορώ να λύσω ούτε τόσο μικρά θέματα και ότι ήταν λάθος που με επέλεξαν να γίνω υπεύθυνη του έργου ποτίσματος; Δεν ξέρω πώς να συνεργαστώ πια σ’ αυτό το έργο. Πάντα εκθέτεις τα ελαττώματά μου και με υποτιμάς. Κάν’ το, λοιπόν, εσύ, και μπορείς να γράψεις κι αυτό το γράμμα εσύ. Όταν δουλεύω μαζί σου, νιώθω τόσο περιορισμένη!» Όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ εκνευριζόμουν, και σκέφτηκα μέχρι και να σε εκδικηθώ: «Αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, θα γράψω ένα γράμμα στον επικεφαλής όπου θα του αναφέρω τα προβλήματά σου και θα προτείνω να παραιτηθώ. Έτσι, ο επικεφαλής θα μάθει ότι δεν είμαι εγώ που δεν κάνω τη δουλειά, αλλά ότι εσύ είσαι πολύ αλαζόνας και με κάνεις να μη θέλω να συνεργαστώ, και σίγουρα θα σε κλαδέψει. Αν φύγω και επηρεαστεί το έργο, τότε θα είναι δική σου η παράβαση, και θα νιώσεις ενοχές και θα δυσανασχετήσεις με τον εαυτό σου. Αυτά παθαίνεις για να επισημαίνεις πάντα τα προβλήματά μου!» Ήξερα ότι δεν έπρεπε να το κάνω αυτό, γιατί κάτι τέτοιο θα έδειχνε ότι δεν έχω ανθρώπινη φύση, αλλά δεν μπορούσα να μη νιώθω προκατειλημμένη απέναντί σου. Στις συναθροίσεις, μιλούσα για όσα είχα φανερώσει πρόσφατα, αλλά επειδή δεν είχα αυτογνωσία, πίσω απ’ όσα έλεγα υπήρχαν παράπονα και κατηγορίες, κάτι που σε έκανε να νιώθεις περιορισμένη. Μετά απ’ αυτό, ένιωσα ότι ήσουν πολύ προσεκτική όταν μου μιλούσες, φοβόσουν να επισημάνεις τα προβλήματά μου μήπως και δεν τα αποδεχόμουν, γι’ αυτό έβαλες τα δυνατά σου για να συναναστραφείς μαζί μου διακριτικά. Ωστόσο, επειδή δεν είχα αυτογνωσία, όταν ανέφερες ξανά τα προβλήματά μου, σώπασα αμέσως και σε αγνόησα. Μία φορά, δεν σου μιλούσα για πάνω από μια μέρα, κάτι που προκάλεσε καθυστερήσεις στο έργο για το οποίο έπρεπε να επικοινωνήσουμε. Ένιωσα να ασφυκτιώ και να πονάω και πήγα στο μπάνιο να κλάψω. Σε είδα να πηγαίνεις σε άλλο δωμάτιο με έναν υπολογιστή για να δουλέψεις και ήξερα ότι κι εσύ ήσουν σε άσχημη κατάσταση. Τότε μου ήρθαν στο μυαλό οι λέξεις «συναισθηματική κακοποίηση», και ένιωσα ότι έτσι συμπεριφερόμουν, προκαλώντας σου πόνο. Αλλά απλώς δεν μπορούσα να απαλλαγώ από αυτήν την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, και έκλαιγα καθώς προσευχόμουν στον Θεό, θέλοντας να διορθώσω αυτήν την κατάσταση.
Εκείνη τη φορά, διάβασα μερικά από λόγια του Θεού και μέσα σ’ αυτά υπήρχε ένα χωρίο που με συγκίνησε. Ο Θεός λέει: «Κάποιοι άνθρωποι λένε: “Προτού κλαδευτώ, θεωρούσα πως είχα ένα μονοπάτι να ακολουθήσω. Αφού κλαδεύτηκα, όμως, δεν ξέρω τι να κάνω”. Γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν μετά το κλάδεμά τους; Πού οφείλεται αυτό; (Όταν κλαδεύονται, δεν αποδέχονται την αλήθεια ούτε προσπαθούν να αποκτήσουν αυτογνωσία. Τρέφουν κάποιες αντιλήψεις και δεν αναζητούν την αλήθεια για να τις διορθώσουν. Έτσι μένουν χωρίς μονοπάτι. Αντί να βρουν την αιτία μέσα τους, ισχυρίζονται το αντίθετο, ότι το κλάδεμα τους έκανε, δηλαδή, να χάσουν τον δρόμο τους.) Δεν είναι αλληλοκατηγορία αυτό; Είναι σαν να λένε: “Ενήργησα σύμφωνα με τις αρχές, αλλά το γεγονός ότι με κλαδεύεις δείχνει ξεκάθαρα πως δεν με αφήνεις να χειριστώ την κατάσταση σύμφωνα με τις αρχές. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να ασκούμαι στο μέλλον;” Αυτό εννοούν οι άνθρωποι που λένε τέτοιες κουβέντες. Αποδέχονται το κλάδεμά τους; Αποδέχονται το γεγονός πως έκαναν λάθη; (Όχι.) Αυτό που εννοούν πραγματικά με αυτήν τη δήλωση είναι ότι ξέρουν πώς να διαπράξουν παραπτώματα από απερισκεψία, αλλά όταν κλαδεύονται και τους ζητείται να ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές, δεν ξέρουν τι να κάνουν και μπερδεύονται, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Πώς ενεργούσαν, λοιπόν, παλιά; Όταν οι άνθρωποι κλαδεύονται, δεν φταίει το ότι δεν ενεργούσαν σύμφωνα με τις αρχές; (Ναι.) Διαπράττουν παραπτώματα από απερισκεψία, δεν αναζητούν την αλήθεια και δεν ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές ή τους κανόνες του οίκου του Θεού, με αποτέλεσμα να κλαδεύονται. Σκοπός του κλαδέματος είναι να μπορέσουν οι άνθρωποι να αναζητήσουν την αλήθεια, να ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές και να μη διαπράξουν ξανά παραπτώματα από απερισκεψία. Ωστόσο, όταν εκείνοι οι άνθρωποι κλαδεύονται, λένε πως δεν ξέρουν πια πώς να ενεργούν ή πώς να ασκούνται· περιέχουν κάποιο στοιχείο αυτογνωσίας αυτά τα λόγια; (Όχι.) Δεν έχουν καμία πρόθεση να αποκτήσουν αυτογνωσία ή να αναζητήσουν την αλήθεια. Αντ’ αυτού, υπαινίσσονται το εξής: “Παλιά, έκανα πολύ καλά τα καθήκοντά μου, αλλά από τότε που με κλάδεψες, αποδιοργάνωσες τις σκέψεις μου και μπέρδεψες την προσέγγισή μου ως προς τα καθήκοντά μου. Τώρα ο τρόπος σκέψης μου δεν είναι κανονικός και δεν είμαι τόσο αποφασιστικός, γενναίος ή θαρραλέος όσο ήμουν παλιά —και όλα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι κλαδεύτηκα. Από τότε που κλαδεύτηκα, η καρδιά μου πληγώθηκε βαθύτατα. Πρέπει, λοιπόν, να πω στους άλλους να είναι πολύ προσεκτικοί όταν κάνουν τα καθήκοντά τους. Δεν πρέπει να αποκαλύπτουν τα ελαττώματά τους ούτε να κάνουν λάθη· αν κάνουν λάθη, θα κλαδευτούν και τότε θα γίνουν άτολμοι και θα χάσουν τη θέληση που είχαν κάποτε. Το γενναίο πνεύμα τους θα καταβληθεί πολύ, το νεανικό τους θάρρος και η επιθυμία τους να τα δώσουν όλα θα εξανεμιστούν κι εκείνοι πια θα είναι πειθήνιοι και δειλοί, θα φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους και θα νιώθουν πως δεν κάνουν τίποτα σωστά. Δεν θα νιώθουν πια την παρουσία του Θεού στην καρδιά τους και θα αισθάνονται όλο και πιο μακριά απ’ Αυτόν. Ακόμη και οι προσευχές και οι εκκλήσεις στον Θεό θα φαίνεται να μένουν αναπάντητες. Θα νιώθουν πως δεν έχουν την ίδια ζωτικότητα και ζωντάνια και πως δεν είναι το ίδιο αξιαγάπητοι, ενώ θα αρχίσουν ακόμη και να περιφρονούν τον εαυτό τους”. Είναι αυτά τα εγκάρδια λόγια πάνω στα οποία συναναστρέφεται κάποιος με εμπειρία; Είναι αληθινά; Είναι εποικοδομητικά ή ωφέλιμα για τους ανθρώπους; Δεν είναι μόνο διαστρέβλωση των γεγονότων; (Ναι, αυτά τα λόγια είναι πολύ παράλογα.)» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (17)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, σκέφτηκα ξανά τη δική μου συμπεριφορά και τις δικές μου αποκαλύψεις. Πάντα νόμιζα ότι εγώ περιοριζόμουν. Σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν είχα τόσο πολλά προβλήματα στο να γράφω γράμματα, αλλά τώρα, μαζί σου, φαινόταν να υπάρχουν τόσο πολλά προβλήματα, και δεν ήξερα πια πώς να συνεργαστώ μαζί σου για να κάνουμε αυτό το έργο· μάλιστα, όλες αυτές οι σκέψεις ήταν στρεβλές. Όταν έγραφα γράμματα, αποκάλυπτα μια αλαζονική διάθεση και περιόριζα τους άλλους. Όταν έλυνα προβλήματα, ήμουν επιπόλαιη, ήμουν συνήθως τεμπέλα και δεν σήκωνα το φορτίο του καθήκοντός μου. Όταν μου επισήμαινες αυτά τα προβλήματα, αναλάμβανες την ευθύνη για το έργο και με βοηθούσες, δίνοντάς μου τη δυνατότητα να στοχαστώ και να γνωρίσω τα θέματά μου εγκαίρως, να κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και να είμαι αποτελεσματική στην επίλυση των προβλημάτων. Αλλά δεν το αποδεχόμουν. Αντ’ αυτού, σκεφτόμουν ότι μου επισήμαινες τα προβλήματά μου για να με κάνεις να εγκαταλείψω τον λάθος τρόπο με τον οποίο έκανα τα πράγματα. Αυτό μ’ έκανε να νιώθω περιορισμένη και έγινα διστακτική στο καθήκον μου. Δεν μπορούσα να γράψω γράμματα τόσο καλά όσο πριν και δεν ήξερα πώς να συνεργαστώ μαζί σου στο καθήκον μου. Το υπονοούμενο ήταν ότι ο τρόπος που έκανα τα πράγματα ήταν σύμφωνος με την αλήθεια, ότι η καθοδήγησή σου ήταν λάθος και ότι αν με άφηνες να κάνω το καθήκον μου όπως ήθελα, τότε θα το έκανα μια χαρά. Θεωρούσα τη σωστή σου καθοδήγηση αρνητική και τον λανθασμένο τρόπο με τον οποίο έκανα τα πράγματα μια χαρά. Στην πραγματικότητα, δεν αποδεχόμουν την αλήθεια, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το θετικό από το αρνητικό και ήμουν κουφή σε κάθε λογική!
Εκείνη την περίοδο, κατανοούσα τα πράγματα μόνο επιφανειακά. Θυμάσαι; Αργότερα, ανοιχτήκαμε η μία στην άλλη και μιλήσαμε για τις καταστάσεις μας. Είπες ότι δεν με είχες υποτιμήσει και ότι δεν μου έκανες δύσκολη τη ζωή, ότι δεν ήξερες πώς να επικοινωνήσεις μαζί μου όταν σε αγνοούσα, ότι ένιωθες ότι ήταν πολύ δύσκολο να κάνεις έτσι το καθήκον και μάλιστα ήθελες να παραιτηθείς από το καθήκον σου εδώ. Θέλω να σου πω ότι όταν σε άκουσα να το λες αυτό, στενοχωρήθηκα πολύ. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι σε έκανα να νιώθεις τόσο περιορισμένη και πληγωμένη. Πάντα νόμιζα ότι η ανθρώπινη φύση μου ήταν μια χαρά και ότι ακόμα κι αν φανέρωνα λίγη διαφθορά, δεν περιόριζα ούτε πλήγωνα κανέναν. Αλλά έτσι ήταν, και έπρεπε να το παραδεχτώ και να κάνω αυτοκριτική. Εκείνες τις δύο μέρες μού ανέθεσαν διαφορετικό καθήκον και έφυγα έχοντας ενοχές και τύψεις.
Αργότερα, αναζήτησα και έκανα αυτοκριτική, προκειμένου να καταλάβω τα προβλήματά μου. Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Οι αντίχριστοι, όσον αφορά το ζήτημα του κλαδέματος, δεν μπορούν να τ’ αποδεχτούν. Και υπάρχουν λόγοι που δεν μπορούν να τ’ αποδεχτούν, και ο κυριότερος είναι ότι όταν τους κλαδεύουν, αισθάνονται ότι έχουν ρεζιλευτεί, ότι έχουν χάσει τη φήμη, τη θέση και την αξιοπρέπειά τους, ότι δεν μπορούν πλέον να σηκώσουν το κεφάλι τους μπροστά σε όλους. Αυτά τα πράγματα έχουν επίδραση στην καρδιά τους, κι έτσι δυσκολεύονται να δεχτούν να τους κλαδέψουν, και νιώθουν ότι όποιος τους κλαδεύει τους τη φύλαγε και είναι εχθρός τους. Αυτή είναι η νοοτροπία των αντίχριστων όταν τους κλαδεύουν. Γι’ αυτό να είστε σίγουροι. Στην ουσία, στο κλάδεμα αποκαλύπτεται περισσότερο το αν κάποιος μπορεί ν’ αποδεχτεί την αλήθεια κι αν μπορεί να υποταχθεί αληθινά. Το ότι οι αντίχριστοι αντιστέκονται τόσο πολύ στο κλάδεμα αρκεί για να καταδείξει ότι αποστρέφονται την αλήθεια και δεν την αποδέχονται στο ελάχιστο. Αυτή, λοιπόν, είναι η ουσία του προβλήματος. Δεν είναι η υπερηφάνειά τους η ουσία του θέματος, είναι το ότι δεν αποδέχονται την αλήθεια. Όταν τους κλαδεύουν, οι αντίχριστοι απαιτούν να γίνεται σε ωραίο τόνο και με ωραία στάση. Εάν αυτός που το κάνει έχει σοβαρό τόνο κι η στάση του είναι αυστηρή, ο αντίχριστος θα αντισταθεί, θα γίνει απειθής και θα εξαγριωθεί απ’ τη ντροπή του. Δεν δίνει καμία σημασία στο αν αυτό που εκτίθεται μέσα του είναι σωστό, αν είναι γεγονός· δεν αναλογίζεται πού έχει σφάλει ή αν θα πρέπει να αποδεχθεί την αλήθεια. Σκέφτεται μόνο αν έχει υποστεί κάποιο πλήγμα η ματαιοδοξία και η υπερηφάνειά του. Οι αντίχριστοι είναι εντελώς ανίκανοι να αναγνωρίσουν ότι το κλάδεμα είναι χρήσιμο για τους ανθρώπους, ότι προσφέρει αγάπη και σωτηρία, ότι είναι ωφέλιμο. Δεν μπορούν καν να το δουν αυτό. Δεν είναι κάπως παράλογο εκ μέρους τους ετούτο, δεν δείχνει έλλειψη λογικής; Άρα, όταν έρχεται απέναντι στο κλάδεμα, τι διάθεση αποκαλύπτει ο αντίχριστος; Αναμφίβολα τη διάθεση κάποιου που βαριέται την αλήθεια, αλλά και αλαζονεία και αδιαλλαξία. Αυτό αποκαλύπτει ότι η φύση-ουσία των αντίχριστων είναι να αποστρέφονται την αλήθεια και να τη μισούν» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)]. Από αυτά που εξέθεταν τα λόγια του Θεού, είδα ότι όταν οι αντίχριστοι ταπεινώνονται από την καθοδήγηση, τη βοήθεια και το κλάδεμα από άλλον, ακόμα κι όταν ξέρουν ότι το άλλο άτομο εκθέτει την αλήθεια, δεν στοχάζονται ποτέ τα προβλήματά τους και πιστεύουν ότι είναι το άλλο άτομο που τους δυσκολεύει, και έτσι νιώθουν μίσος, αποστροφή και θέλουν μέχρι και να εκδικηθούν αυτό το άτομο. Είδα ότι η φύση ενός αντίχριστου αποστρέφεται και μισεί την αλήθεια. Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατανόησα κάπως τη διεφθαρμένη διάθεση που φανέρωνα. Σκέφτηκα ότι ήμουν επιπόλαιη και δεν σήκωνα το φορτίο του καθήκοντός μου, ότι δεν ήμουν προσεκτική όταν έγραφα γράμματα και δεν εξέφραζα τα πράγματα καθαρά. Εσύ μου επισήμαινες τα προβλήματα, για να τα διορθώσω γρήγορα, και αυτό θα ήταν ωφέλιμο για το έργο, αλλά εγώ νόμιζα ότι με δυσκόλευες και αρνιόμουν να το αποδεχτώ, προκειμένου να περισώσω την αξιοπρέπειά μου. Κατηγόρησα εσένα, θέλοντας να σε κακολογήσω στον επικεφαλής, και μέχρι που σε αγνόησα, προκαλώντας σου πόνο και καθυστερώντας την πρόοδο του έργου. Η βοήθειά σου ήταν πάντα κάτι θετικό και σύμφωνη με την αλήθεια και θα ’πρεπε να την αποδεχτώ και να κάνω γρήγορα διορθώσεις. Αντ’ αυτού, θεώρησα την ευγενική βοήθειά σου υποτίμηση, και αυτό προκάλεσε μέχρι και αποστροφή, μίσος και την επιθυμία να σε εκδικηθώ. Στην επιφάνεια, φαινόμουν να μην αποδέχομαι την καθοδήγησή σου, αλλά στην ουσία δεν αποδεχόμουν θετικά πράγματα ή την αλήθεια, ήμουν αντίθετη στην αλήθεια, και αυτό έδειχνε ότι ουσιαστικά δεν ήμουν κάποια που υποτασσόταν στην αλήθεια. Δεν μ’ άρεσε που εξέθεσες την αληθινή κατάστασή μου. Μου άρεσε πολύ να με σέβονται και να με επαινούν. Είδα ότι από τη φύση μου ήμουν ματαιόδοξη, μοχθηρή και δεν αγαπούσα την αλήθεια, και ότι περπατούσα στο μονοπάτι του αντίχριστου. Πονούσα τόσο πολύ ζώντας στη διεφθαρμένη διάθεσή μου, και αυτό δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αυτό που μου άξιζε. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Όταν κάποιος αποστρέφεται την αλήθεια, αυτό αναμφίβολα είναι μοιραίο για την επίτευξη της σωτηρίας του. Δεν είναι κάτι που μπορεί ή δεν μπορεί να συγχωρηθεί, δεν είναι μια μορφή συμπεριφοράς ή κάτι που αποκαλύπτεται φευγαλέα στο άτομο. Είναι η φύση-ουσία του, κι ο Θεός έχει σιχαθεί εντελώς αυτούς τους ανθρώπους» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για την ορθή εκπλήρωση του καθήκοντος, είναι κρίσιμης σημασίας η κατανόηση της αλήθειας). Ένιωσα ότι ο Θεός απεχθανόταν και μισούσε όσους αποστρέφονταν την αλήθεια. Ήξερα καλά ότι επισήμαινες τα προβλήματά μου σύμφωνα με τα γεγονότα και με τις αλήθεια-αρχές, αλλά δεν το αποδεχόμουν και αντ’ αυτού το υπερανέλυα, ακριβώς όπως μια δύσπιστη. Έτσι όπως έκανα, η διαφθορά μου δεν μπορούσε να διαλυθεί και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τις αρχές. Το μόνο που έκανα ήταν να προκαλώ απώλειες, να φέρνω εμπόδια στο έργο της εκκλησίας και να κάνω τον Θεό να με απεχθάνεται.
Διάβασα ένα άλλο χωρίο από τα λόγια του Θεού και κατανόησα τα σατανικά δηλητήρια πίσω από τη μη αποδοχή του κλαδέματος. Ο Θεός λέει: «Τι πρέπει να κάνεις αν κάποιος εκθέτει διαρκώς τα ελαττώματά σου; Μπορεί να πεις: “Εφόσον με εκθέτεις, θα σε εκθέσω κι εγώ!” Είναι σωστό να στοχοποιείτε έτσι ο ένας τον άλλον; Έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται, να ενεργεί και να φέρεται ένας άνθρωπος στους άλλους; (Όχι.) Μπορεί, από άποψη δόγματος, οι άνθρωποι να γνωρίζουν ότι δεν είναι σωστό να ενεργούν έτσι. Είναι, όμως, πολλοί εκείνοι που αδυνατούν ακόμα να ξεπεράσουν αυτούς τους πειρασμούς και τις παγίδες. Πιθανόν να μην έχεις ακούσει κάποιον να εκθέτει τα ελαττώματά σου, να σε στοχοποιεί ή να σε κρίνει πίσω από την πλάτη σου. Μόλις, όμως, ακούσεις να λέγονται τέτοια πράγματα, δεν θα το αντέξεις. Η καρδιά σου θα αρχίσει να χτυπά πιο γρήγορα και τότε θα εκδηλωθεί η θερμοαιμία σου· θα πεις: “Πώς τολμάς και με εκθέτεις; Εφόσον μου φέρεσαι με αγένεια, θα σου κάνω κακό! Μη νομίζεις πως, αφού εκθέτεις τα ελαττώματά μου, δεν θα εκθέσω κι εγώ τα ευαίσθητα σημεία σου!” Άλλοι λένε: “Όπως λέει και το ρητό: ‘Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους’. Δεν θα εκθέσω, άρα, τα ελαττώματά σου. Θα βρω, όμως, άλλους τρόπους να σε τακτοποιήσω και να σε προσγειώσω λιγάκι. Για να δούμε τότε ποιος είναι ο σκληρός!” Είναι καλές αυτές οι μέθοδοι ή όχι; (Όχι.) Η πρώτη αντίδραση όλων σχεδόν των ανθρώπων, σε περίπτωση που ανακαλύψουν ότι κάποιος τούς έχει εκθέσει, τους έχει κρίνει ή τους έχει κακολογήσει πίσω από την πλάτη τους, θα είναι να θυμώσουν. Θα βράζουν από θυμό και δεν θα μπορούν ούτε να φάνε ούτε να κοιμηθούν· ακόμα κι αν τους πάρει ο ύπνος, μέχρι και στα όνειρά τους θα βρίζουν! Η παρορμητικότητά τους δεν έχει τέλος! Παρότι είναι κάτι εντελώς ασήμαντο, δεν μπορούν να το ξεπεράσουν. Τέτοιον αντίκτυπο έχει στους ανθρώπους η παρορμητικότητα και σ’ αυτά τα άσχημα αποτελέσματα οδηγούν οι διεφθαρμένες διαθέσεις. Πώς φαίνεται, κατά κύριο λόγο, όταν μια διεφθαρμένη διάθεση γίνεται η ζωή κάποιου; Φαίνεται στο εξής: Όταν βρεθεί αντιμέτωπος με κάτι που του είναι δυσάρεστο, αυτό το πράγμα επηρεάζει σε πρώτη φάση τα συναισθήματά του· τότε είναι που θα εκδηλωθεί η παρορμητικότητά του. Καθώς συμβαίνει αυτό, ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα ζει μες στην παρορμητικότητά του και θα βλέπει το θέμα μέσα από τη διεφθαρμένη του διάθεση. Στην καρδιά του θα γεννηθούν οι φιλοσοφικές απόψεις του Σατανά και θα αρχίσει να σκέφτεται με ποιους τρόπους και με ποια μέσα θα πάρει την εκδίκησή του, φανερώνοντας έτσι τη διεφθαρμένη του διάθεση. Οι ιδέες και οι απόψεις που υιοθετούν οι άνθρωποι για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, οι τρόποι και τα μέσα που βρίσκουν, ακόμη και τα συναισθήματα και η παρορμητικότητά τους, όλα προέρχονται από διεφθαρμένες διαθέσεις. Ποιες είναι, λοιπόν, οι διεφθαρμένες διαθέσεις που εκδηλώνονται σ’ αυτήν την περίπτωση; Πρώτη απ’ όλες είναι σίγουρα η κακεντρέχεια και ακολουθούν η αλαζονεία, ο δόλος, η μοχθηρία, η αδιαλλαξία, η αποστροφή προς την αλήθεια και το μίσος για την αλήθεια. Τη μικρότερη επιρροή από όλες αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις την έχει, ίσως, η αλαζονεία. Ποιες, λοιπόν, διεφθαρμένες διαθέσεις μπορούν πιο εύκολα να κυριεύσουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις ενός ατόμου και να καθορίσουν τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει τελικά αυτό το θέμα; Η κακεντρέχεια, η αδιαλλαξία, η αποστροφή προς την αλήθεια και το μίσος για την αλήθεια. Αυτές οι διεφθαρμένες διαθέσεις δεσμεύουν τον άνθρωπο μέχρι θανάτου και είναι προφανές ότι ζει παγιδευμένος στα δίχτυα του Σατανά. Πώς δημιουργούνται τα δίχτυα του Σατανά; Οι διεφθαρμένες διαθέσεις δεν είναι αυτές που τα δημιουργούν; Οι διεφθαρμένες διαθέσεις έχουν υφάνει κάθε λογής σατανικά δίχτυα για να σε παγιδεύσουν. Όταν, για παράδειγμα, ακούς ότι κάποιος σε κρίνει, σε καταριέται, εκθέτει τα ελαττώματά σου πίσω από την πλάτη σου ή κάνει κάτι παρόμοιο, αφήνεις τις σατανικές φιλοσοφίες και τις διεφθαρμένες διαθέσεις να γίνουν η ζωή σου και να κυριεύσουν τις σκέψεις, τις απόψεις και τα συναισθήματά σου, πράγμα που οδηγεί σε μια σειρά ενεργειών. Αυτές οι διεφθαρμένες ενέργειες πηγάζουν, κατά κύριο λόγο, από τη σατανική σου φύση και διάθεση. Σε ό,τι συνθήκες κι αν βρίσκεσαι, εφόσον σε δεσμεύει, σ’ ελέγχει και σε κυβερνά η διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά, όλα όσα βιώνεις, αποκαλύπτεις και επιδεικνύεις, δηλαδή τα συναισθήματά σου, οι σκέψεις και οι απόψεις σου, καθώς και οι τρόποι και τα μέσα με τα οποία ενεργείς, είναι όλα σατανικά. Όλα τους παραβιάζουν την αλήθεια και είναι εχθρικά απέναντι στα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Όσο περισσότερο απομακρύνεσαι από τον λόγο του Θεού και την αλήθεια τόσο περισσότερο σε ελέγχουν τα δίχτυα του Σατανά, τόσο περισσότερο παγιδεύεσαι σ’ αυτά. Αντίθετα, θα μπορέσεις σταδιακά να απελευθερωθείς από τα δίχτυα του Σατανά αν καταφέρεις να απαλλαγείς από τα δεσμά και τον έλεγχο των διεφθαρμένων διαθέσεών σου, να επαναστατήσεις εναντίον τους, να προσέλθεις ενώπιον του Θεού και να ενεργείς και να λύνεις τα προβλήματα ακολουθώντας τις μεθόδους και τις αρχές που σου υποδεικνύουν τα λόγια του Θεού. Αφού καταφέρεις να απελευθερωθείς, δεν θα βιώνεις πλέον όπως παλιά την ομοιότητα ενός σατανικού ανθρώπου που τον ελέγχουν οι διεφθαρμένες διαθέσεις του, αλλά την ομοιότητα ενός νέου ανθρώπου που έχει τα λόγια του Θεού ως τη ζωή του. Θα αλλάξει ολόκληρος ο τρόπος ζωής σου. Αν, όμως, ενδώσεις στα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις απόψεις και τους τρόπους άσκησης που πηγάζουν από τις σατανικές διαθέσεις, θα προσκολληθείς σε μια σειρά σατανικών φιλοσοφιών και διαφόρων τεχνικών, όπως οι εξής: “Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους”, “Ποτέ δεν είναι αργά για να πάρει ένας κύριος την εκδίκησή του”, “Καλύτερα να είσαι αληθινός κακούργος παρά ψεύτικος κύριος”, “Εκείνος που δεν επιζητά εκδίκηση δεν είναι άντρας”. Όλα αυτά θα κατακλύσουν την καρδιά σου και θα υπαγορεύουν τις πράξεις σου. Αν ό,τι κάνεις το βασίζεις σ’ αυτές τις σατανικές φιλοσοφίες, θα αλλάξει ο χαρακτήρας των πράξεών σου, θα κάνεις κακό και θα αντιστέκεσαι στον Θεό. Αν ό,τι κάνεις το βασίζεις σ’ αυτές τις αρνητικές σκέψεις και απόψεις, είναι προφανές ότι έχεις απομακρυνθεί πολύ από τις διδαχές και τα λόγια του Θεού και έχεις πέσει στα δίχτυα του Σατανά, από τα οποία δεν μπορείς να απεγκλωβιστείς» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (8)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο Σατανάς ενσταλάζει στους ανθρώπους τις σατανικές φιλοσοφίες του όπως «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους», «Αν είσαι σκληρόκαρδος, δεν θα είμαι δίκαιος» και «Πληρώνω με το ίδιο νόμισμα». Παρακινεί τους ανθρώπους να ενεργήσουν παρορμητικά, λέγοντας ότι όποιος βλάπτει τη φήμη και τα συμφέροντα του άλλου πρέπει να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να μαλώνουν, να επιτίθενται και να κάνουν κακό ο ένας στον άλλον. Έτσι, γίνονται όλο και πιο κακοί και κακόβουλοι και χάνουν την κανονική ανθρώπινη φύση τους. Είδα ότι ζούσα συνεχώς με αυτά τα σατανικά δηλητήρια. Όταν άκουγα κάποιον να εκθέτει τη διαφθορά και τα προβλήματά μου, δεν το αποδεχόμουν ταπεινά, αντ’ αυτού φανέρωνα θερμοαιμία και του συμπεριφερόμουν ψυχρά και εχθρικά. Όπως και εκείνες τις φορές, θεώρησα την καθοδήγηση και τη βοήθειά σου ως κάτι αρνητικό. Πίστευα ότι εξέθετες τα ελαττώματά μου και έβλαπτες τη φήμη και τα συμφέροντά μου. Έτσι, το αντέστρεφα και προσηλωνόμουν στα δικά σου προβλήματα, και έλεγα ότι το κλάδεμά σου, που ήταν σύμφωνο με τις αρχές, οφειλόταν στο ότι το έπαιζες ανώτερη. Ήθελα μέχρι και να σε κλαδέψει ο επικεφαλής και να παραιτηθώ από τη θέση μου, για να σε κάνω να δυσανασχετήσεις με τον εαυτό σου και να νιώσεις ενοχές. Παρίστανα το θύμα και σε αγνοούσα και σε απομόνωνα σκόπιμα. Ο στόχος μου ήταν να σε κάνω να σταματήσεις να μιλάς για τα προβλήματά μου και με αυτόν τον τρόπο να προστατέψω τη φήμη και τα συμφέροντά μου. Πραγματικά, ήμουν σαν μια θυμωμένη αρκούδα που δεν τολμάει κανείς να πειράξει, χωρίς ίχνος ανθρώπινης φύσης ή λογικής! Όταν μου επισήμαινες τα προβλήματά μου, αναγκαζόσουν να βλέπεις την έκφρασή μου και να νιώθεις περιορισμένη από μένα, κι ήθελες να ξεφύγεις από αυτήν την κατάσταση και να μην κάνεις πια το καθήκον σου, και τελικά το έργο καθυστέρησε. Ενεργούσα άραγε σαν άνθρωπος; Έκανα κακό και αντιστεκόμουν στον Θεό! Είχα αηδιάσει από τις συμπεριφορές μου και η καρδιά μου γέμισε με μίσος για τον εαυτό μου. Ζούσα με σατανικά δηλητήρια και είχα γίνει αλαζόνας, κακιά και εγωίστρια. Όχι μόνο σε πλήγωσα, αλλά διέπραξα παραβάσεις και προκάλεσα στον εαυτό μου τύψεις… Έκανα πραγματικά κακό στον εαυτό μου και στους άλλους! Σκέφτηκα πώς αντιδρούν μερικοί αντίχριστοι, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές που επιδιώκουν την αλήθεια με αίσθημα δικαιοσύνης τούς κάνουν υποδείξεις και εκθέτουν όσα κάνουν τα οποία είναι αντίθετα με τις αλήθεια-αρχές, κάτι που επηρεάζει τη φήμη και τη θέση τους. Νιώθουν αποστροφή και αντίσταση και θυμώνουν επειδή ντρέπονται. Διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και κατηγορούν τους αδελφούς και τις αδελφές, καταπιέζουν και βασανίζουν όσους έχουν αίσθημα δικαιοσύνης, προκειμένου να ενισχύσουν τη θέση τους. Οι ενέργειές τους βλάπτουν τους αδελφούς και τις αδελφές, διαταράσσουν, αναστατώνουν και καταστρέφουν το έργο της εκκλησίας και προσβάλλουν τη διάθεση του Θεού, οδηγώντας στην αποβολή τους από την εκκλησία. Δεν ήταν αυτή η φύση της συμπεριφοράς μου; Είδα ότι το να συμπεριφέρομαι και να ενεργώ με βάση τη σατανική μου διάθεση έκανε τον Θεό να με απεχθάνεται και ότι αν δεν μετανοούσα, αργά ή γρήγορα θα κατέληγα να κάνω κακά πράγματα που θα κατέστρεφαν και θα αναστάτωναν το έργο της εκκλησίας, όπως οι αντίχριστοι και οι κακοί άνθρωποι, προσβάλλοντας έτσι τη διάθεση του Θεού και κάνοντάς Τον να με αποκλείσει… Βρισκόμουν πραγματικά σε μεγάλο κίνδυνο! Σκεπτόμενη αυτά, ένιωσα φόβο και γέμισα τύψεις, και ήμουν πρόθυμη να έρθω ενώπιον του Θεού, για να μετανοήσω και να εξομολογηθώ.
Τότε άρχισα να αναζητώ μονοπάτι άσκησης και είδα ένα χωρίο με τα λόγια του Θεού: «Τι πρέπει να κάνεις αν θέλεις να φύγεις μακριά από το μονοπάτι ενός αντίχριστου; Πρέπει με δική σου πρωτοβουλία να πλησιάσεις ανθρώπους που αγαπούν την αλήθεια και είναι έντιμοι, να πλησιάσεις ανθρώπους που μπορούν να υποδείξουν τα προβλήματά σου, να μιλήσουν ειλικρινά και να σε επικρίνουν όταν ανακαλύψουν τα προβλήματά σου, και ειδικά τους ανθρώπους που μπορούν να σε κλαδέψουν σε αυτήν την περίπτωση· αυτοί οι άνθρωποι σε ωφελούν πολύ, και θα πρέπει να τους αγαπάς πολύ. Αν αποκλείεις και ξεφορτώνεσαι καλούς ανθρώπους σαν κι αυτούς, τότε θα χάσεις την προστασία του Θεού, και σιγά σιγά θα σε βρει η καταστροφή. Αν βρεθείς κοντά σε καλούς ανθρώπους και ανθρώπους που κατανοούν την αλήθεια, θα βρεις τη γαλήνη και τη χαρά, και θα κρατήσεις μακριά την καταστροφή· αν βρεθείς κοντά σε ανθρώπους ελεεινούς και ξεδιάντροπους, ανθρώπους που θα σε κολακεύουν, τότε θα βρεθείς σε κίνδυνο. Όχι μόνο θα είναι εύκολο να σε παραπλανήσουν και να σε ξεγελάσουν, αλλά μπορεί και να σε βρει ανά πάσα στιγμή η καταστροφή. Πρέπει να ξέρεις τι είδους άνθρωποι σε ωφελούν πιο πολύ: εκείνοι που σε προειδοποιούν όταν κάνεις κάποιο λάθος ή όταν εξυψώνεις τον εαυτό σου και μαρτυράς περί αυτού και παραπλανάς τους άλλους· εκείνοι σε ωφελούν πιο πολύ. Όταν βρίσκεσαι κοντά σε τέτοιους ανθρώπους, είσαι στο σωστό μονοπάτι» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, βρήκα μονοπάτι άσκησης. Θα ’πρεπε να πλησιάζω όσους με καθοδηγούν και με βοηθάνε, όχι να τους αποφεύγω. Σκέφτηκα ότι δεν είχες κακές προθέσεις όταν μου επισήμαινες τα προβλήματά μου. Παρόλο που μερικές φορές μιλούσες ειλικρινά, αυτά που έλεγες ήταν αληθινά και σύμφωνα με τις αρχές, γι’ αυτό δεν έπρεπε να αντιδράω παρορμητικά. Ακόμα κι αν δεν μπορούσα να το αποδεχτώ ή δεν το καταλάβαινα τότε, έπρεπε η καρδιά μου να αναζητά την αλήθεια, να είχα σκεφτεί τι θα ήταν ωφέλιμο για το έργο του οίκου του Θεού και να το έκανα, κι έτσι να ελαχιστοποιούσα τα προβλήματα και τις παρεκκλίσεις. Σκέφτηκα ότι δεν είχα την αίσθηση του φορτίου στο καθήκον μου, ότι είχα την τάση να ακούγομαι ανώτερη όταν έγραφα γράμματα, ότι δεν σκεφτόμουν τις αληθινές δυσκολίες και τα αισθήματα του άλλου και ότι ήμουν πολύ επιπόλαιη και απρόσεκτη. Όταν μου επισήμαινες τα προβλήματά μου και εξέθετες τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου, με βοηθούσες να κάνω αυτοκριτική, και αυτό θα με βοηθούσε να κάνω το καθήκον μου με σοβαρότητα και προσοχή και να πετύχω αποτελέσματα. Θα ’πρεπε να σε έχω ευχαριστήσει και να έχω αποδεχτεί την επίβλεψη και τη βοήθειά σου περισσότερο. Η επισήμανση των προβλημάτων μου από σένα ήταν θετική και με συγκράτησε, αλλιώς θα ζούσα μέσα στις διεφθαρμένες διαθέσεις μου χωρίς να το ξέρω, θα συνέχιζα να κάνω το καθήκον μου επιπόλαια και χωρίς αίσθημα του φορτίου, προκαλώντας απώλειες στο έργο, και θα είχα γίνει ένα αναξιόπιστο άτομο που θα το απεχθανόταν ο Θεός. Μόλις το συνειδητοποίησα αυτό, άλλαξα συνειδητά στάση και άρχισα να έχω περισσότερο αίσθημα του φορτίου στο καθήκον μου από πριν. Όταν παρουσιάζονταν προβλήματα, επικεντρωνόμουν στο να τα προσεγγίσω χωρίς να βασίζομαι στη θερμοαιμία ή στην αλαζονική διάθεσή μου και σκεφτόμουν πώς να συναναστραφώ με τρόπο που να φέρει αποτελέσματα. Ένιωσα πιο σταθερή στην καρδιά μου ασκούμενη μ’ αυτόν τον τρόπο. Ένιωσα, επίσης, ότι όταν καταφέρνει κανείς να εγκαταλείψει τη φήμη και να αποδεχτεί την αλήθεια και να υποταχθεί σ’ αυτήν, μπορεί να έχει πραγματικά ακεραιότητα, αξιοπρέπεια, ανθρώπινη φύση και λογική. Αν κάποιος αποστρέφεται την αλήθεια, όχι μόνο δεν μπορεί να την κατανοήσει, αλλά δεν μπορεί ούτε να κάνει καλά το καθήκον του και ο Θεός τον απεχθάνεται. Όταν συμπεριφέρεται κανείς μ’ αυτόν τον τρόπο, πέφτει χαμηλά και γίνεται ανάξιος.
Αργότερα, όταν συνεργάστηκα στο καθήκον μου με άλλους αδελφούς και αδελφές, και πάλι φανέρωνα αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις, και τότε προσευχόμουν συνειδητά στον Θεό, εγκατέλειπα τον εαυτό μου, αποδεχόμουν την καθοδήγηση και τη βοήθεια των άλλων και έκανα πράξη την είσοδο. Σταδιακά, αυτές οι διαθέσεις δεν ήταν τόσο σοβαρές όσο ήταν πριν. Ένιωσα ότι η υιοθέτηση των υποδείξεων των άλλων ήταν πράγματι μεγάλη βοήθεια και ωφελούσε το έργο. Ένιωσα σταθερή και ελεύθερη στην καρδιά μου, και ότι αυτός ήταν ένας υπέροχος τρόπος να ασκηθώ. Όταν ξανασκέφτομαι αυτά τα πράγματα, νιώθω τόσο ευγνώμων στον Θεό. Αν δεν με αποκάλυπτε ο Θεός μ’ αυτόν τον τρόπο και χωρίς την κρίση και την αποκάλυψη από τα λόγια Του, πολύ απλά δεν θα είχα καθόλου αυτογνωσία και δεν θα μπορούσα να δω ότι είχα διαφθαρεί από τον Σατανά τόσο πολύ, ώστε η διάθεσή μου είχε γίνει κακή και αποστρεφόταν την αλήθεια. Όταν θίγονταν τα συμφέροντά μου, εξωτερίκευα τον θυμό μου στο καθήκον μου, δεν έδειχνα καμία υποταγή στον Θεό και ζούσα χωρίς καμία ανθρώπινη ομοιότητα. Ήμουν πολύ ακάθαρτη και διεφθαρμένη με κακή ανθρώπινη φύση, αλλά ο Θεός δεν με απέκλεισε εξαιτίας αυτού. Αντιθέτως, μου έδωσε μια ευκαιρία να στοχαστώ και να μετανοήσω, ώστε να ξέρω πώς να συμπεριφέρομαι. Με έκανε σιγά σιγά να καταλάβω και να αποδεχτώ την αλήθεια, και Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Παρότι εξακολουθώ να είμαι πολύ διεφθαρμένη και να έχω πολλές ανεπάρκειες, είμαι πρόθυμη να επιδιώξω την αλήθεια και να διαλύσω τη διαφθορά μου. Ευχαριστώ τον Θεό για την καθοδήγηση και τη σωτηρία Του!
Τέλος πάντων, αυτά ήθελα να πω για την ώρα. Αν πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι που δεν έχω καταλάβει, σε παρακαλώ να μου το πεις, γιατί θα ήταν μεγάλη βοήθεια για μένα.
Με εκτίμηση,
Σι Τζινγκ
19 Σεπτεμβρίου 2023
