97. Γιατί φοβάμαι να επωμιστώ την ευθύνη;
Κάποτε ήμουν υπεύθυνη για το έργο ποτίσματος στην εκκλησία μας. Μία μέρα, ήρθε ο επικεφαλής μας σ’ εμένα και μου είπε ότι ετοιμαζόταν να με κάνει υπεύθυνη του έργου παραγωγής ταινιών. Έμεινα εμβρόντητη. Ήμουν υπεύθυνη για το έργο παραγωγής ταινιών πριν από έναν χρόνο, αλλά η ανυπομονησία μου για γρήγορη επιτυχία είχε προκαλέσει εμπόδια και τελικά είχα απαλλαγεί από τα καθήκοντά μου. Αν με έκαναν τώρα υπεύθυνη σ’ αυτό το έργο, θα μπορούσα πράγματι να τα βγάλω πέρα; Ο υπεύθυνος του έργου παραγωγής ταινιών δεν έπρεπε να είναι απλώς ικανός· έπρεπε να έχει γνώσεις για όλα τα σχετικά θέματα. Είχα πάρα πολλά κενά στην ειδικότητα· οι ικανότητές μου και το επίπεδό μου ήταν μέτρια. Αν πήγαινα να κάνω αυτό το έργο και δεν έφερνα αποτελέσματα, τι θα έκανα; Ήξερα ότι δεν μπορούσα να αποδεχτώ αυτό το καθήκον. Είπα στον επικεφαλής ότι είχα απαλλαγεί από αυτό το καθήκον στο παρελθόν και για ποιον λόγο, και τόνισα ότι το επίπεδό μου και η εργασιακή ικανότητά μου δεν ήταν τόσο καλά. Υπονόησα ότι δεν ήθελα να αποδεχτώ το καθήκον. Σκέφτηκα ότι αν με άκουγε να το λέω αυτό, θα σκεφτόταν κάποιον άλλον για τη θέση. Αλλά ο επικεφαλής έκανε κάτι που δεν περίμενα. Συναναστράφηκε μαζί μου, ζητώντας μου να επανεξετάσω τα μαθήματα που είχα πάρει από την προηγούμενη αποτυχία μου, και μου είπε να βασιστώ στον Θεό και να κάνω αυτό το καθήκον καλά. Ήμουν διχασμένη. Ήξερα ότι είχα την άδεια του Θεού να το αναλάβω· ότι έπρεπε να το αποδεχτώ και να υποταχθώ. Όμως, φοβόμουν ότι αν το αποδεχόμουν και δεν έκανα καλή δουλειά, θα φανερωνόμουν και θα απαλλασσόμουν. Αφού το σκέφτηκα λίγο, αποφάσισα να σφίξω τα δόντια και να αποδεχτώ το καθήκον. Αλλά η σκέψη να είμαι υπεύθυνη για το έργο παραγωγής ταινιών με φόβιζε. Η αδελφή που ήταν υπεύθυνη πριν από μένα είχε την ίδια ικανότητα και το ίδιο επίπεδο μ’ εμένα· αν δεν μπορούσε να το κάνει αυτή καλά, τότε πώς θα μπορούσα εγώ; Σκέφτηκα το έργο ποτίσματος που έκανα εκείνη την περίοδο. Δεν ήταν πολύ δύσκολο και τα αποτελέσματα που έπαιρνα δεν ήταν τόσο άσχημα. Θα ήταν πολύ μικρκότερο το ρίσκο να συνεχίσω να κάνω εκείνο το καθήκον. Το έργο παραγωγής ταινιών ήταν πολύ διαφορετικό. Ήταν πραγματικά δύσκολο για μένα και είχα ήδη διαπράξει παραβάσεις όταν το έκανα παλαιότερα. Αν δεν κατάφερνα να το κάνω καλά αυτήν τη φορά και δημιουργούσα οποιεσδήποτε διαταράξεις και αναστατώσεις, πολύ φοβόμουν ότι θα με απέκλειαν. Βρισκόμουν μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ καταπιεζόμουν. Παρότι είχα συμφωνήσει να το κάνω, συνεχώς το καθυστερούσα με τη δικαιολογία ότι το έργο ποτίσματος δεν είχε παραδοθεί ακόμα σε κάποιον άλλον. Ήξερα ότι αυτή η κατάσταση δεν ήταν σωστή, γι’ αυτό προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει στην αυτογνωσία και να με βοηθήσει να αντιστρέψω αυτήν την κατάσταση.
Αφού προσευχήθηκα, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Όταν ο Νώε έπραξε ό,τι του παρήγγειλε ο Θεός, δεν γνώριζε ποιες ήταν οι προθέσεις του Θεού. Δεν ήξερε τι ήθελε ο Θεός να επιτύχει. Ο Θεός απλώς του έδωσε μια εντολή και του παρήγγειλε να πράξει κάτι, και χωρίς πολλές εξηγήσεις ο Νώε το έπραξε. Δεν προσπάθησε να καταλάβει μυστικά τις επιθυμίες του Θεού, ούτε αντιστάθηκε στον Θεό ή επέδειξε ανειλικρίνεια. Απλώς έπραξε ανάλογα, με καθαρή και απλή καρδιά. Έπραξε ό,τι τον έβαλε ο Θεός να πράξει, και το να υποτάσσεται στον λόγο του Θεού και να τον ακούει ήταν η πίστη που στήριζε τις πράξεις του. Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο ειλικρινά και απλά αντιμετώπισε αυτό που εμπιστεύτηκε ο Θεός. Η ουσία του —η ουσία των ενεργειών του ήταν η υποταγή, όχι η αμφισβήτηση, η αντίσταση και, πολύ λιγότερο, η σκέψη για τα προσωπικά του συμφέροντα ή τα κέρδη και τις απώλειές του. Περαιτέρω, όταν ο Θεός είπε ότι θα καταστρέψει τον κόσμο με κατακλυσμό, ο Νώε δεν ρώτησε πότε θα γίνει αυτό ούτε ρώτησε τι θα απογίνουν τα πάντα, και σίγουρα δεν ρώτησε τον Θεό με ποιον τρόπο επρόκειτο να καταστρέψει τον κόσμο. Απλώς έπραξε ό,τι παρήγγειλε ο Θεός. Ακολούθησε επακριβώς τις οδηγίες του Θεού σχετικά με το τι και το πώς, και, επίσης, ανέλαβε αμέσως δράση. Ενήργησε σύμφωνα με τις οδηγίες του Θεού, κρατώντας μια στάση που έδειχνε ότι επιθυμούσε να ικανοποιήσει τον Θεό. […] Απλώς υποτάχθηκε, άκουσε και έπραξε αναλόγως» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄). Συγκινήθηκα από τη στάση του Νώε όσον αφορά την ανάθεση από τον Θεό. Όταν ο Θεός εμπιστεύτηκε στον Νώε την ανάθεση, αυτός δεν γνώριζε ποια ήταν η πρόθεση του Θεού. Αλλά δεν αμφισβήτησε, ούτε απέρριψε, ούτε σκέφτηκε το αίτημα του Θεού, και δεν βρήκε δικαιολογίες να μην το κάνει. Έδειξε μόνο απλή υπακοή και υποταγή και έκανε όπως τον διέταξε ο Θεός. Δεν στάθηκε να σκεφτεί τι θα κέρδιζε ή τι θα έχανε ο ίδιος, αλλά έβαλε τα δυνατά του να ικανοποιήσει το αίτημα του Θεού κι έφερε εις πέρας την ανάθεση από Αυτόν. Όταν σκέφτηκα τη δική μου στάση απέναντι στο καθήκον μου, ντράπηκα πολύ. Όταν ο επικεφαλής μού είπε τα σχέδιά του να με κάνει υπεύθυνη του έργου παραγωγής ταινιών, άρχισα να το σκέφτομαι και να γίνομαι επιφυλακτική στην καρδιά μου. Σκεφτόμουν ότι το έργο παραγωγής ταινιών ήταν πολύ δύσκολο και ότι η παραμικρή απροσεξία θα είχε ως αποτέλεσμα να εκτεθώ, γι’ αυτό ήθελα να αποφύγω το καθήκον μου. Όταν έκανα αυτό το καθήκον στο παρελθόν, δεν το είχα κάνει καλά· αυτός ήταν ένας λόγος παραπάνω που έπρεπε να το αποδεχτώ αυτήν τη φορά με ευγνωμοσύνη, να νοιαστώ για τις προθέσεις του Θεού καθώς το εκτελώ και να επανορθώσω για το προηγούμενο χρέος μου. Αλλά εγώ είχα σκεφτεί μόνο τα δικά μου συμφέροντα. Υποψιαζόμουν τον Θεό και φυλαγόμουν απ’ Αυτόν. Ένιωθα ότι μου ανέθεσε αυτό το καθήκον, γιατί ήθελε να μου στερήσει τις μελλοντικές προοπτικές και το πεπρωμένο μου. Είδα ότι δεν είχα ούτε συνείδηση ούτε λογική. Όταν τα πράγματα ήταν κανονικά και δεν υπήρχαν προβλήματα στη ζωή μου, βροντοφώναζα ότι ήθελα να υποταχθώ στον Θεό και να Τον ικανοποιήσω. Αλλά μόλις Αυτός θέλησε να αναλάβω την ευθύνη, άρχισα να σκέφτομαι τον εαυτό μου και δεν έδειχνα την παραμικρή υποταγή. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολλή ντροπή ένιωθα, και αποφάσισα να μην αποφύγω άλλο το καθήκον μου. Ωστόσο, η καρδιά μου βάραινε από ανησυχίες που δεν είχαν διαλυθεί ακόμα. Έτσι, συνέχισα να προσεύχομαι στον Θεό, και να αναζητώ απαντήσεις που ίσως με βοηθούσαν να λύσω αυτό το πρόβλημα.
Μία μέρα, κατά τη διάρκεια των πνευματικών ασκήσεων, έπεσα πάνω σε ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που με έκανε να καταλάβω την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ορισμένοι άνθρωποι φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Αν η εκκλησία τούς αναθέσει μια δουλειά, θα εξετάσουν πρώτα αν η δουλειά απαιτεί ανάληψη ευθύνης και, αν ναι, δεν θα δεχτούν τη δουλειά. Οι όροι τους για την εκτέλεση ενός καθήκοντος είναι, πρώτον, ότι πρέπει να είναι μια χαλαρή δουλειά· δεύτερον, ότι δεν είναι φορτωμένη ή κουραστική· και τρίτον, πως ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα αναλάβουν καμία ευθύνη. Αυτό είναι το μόνο είδος καθήκοντος που αναλαμβάνουν. Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; Δεν είναι ένα πονηρό, δόλιο άτομο; Δεν θέλει να επωμιστεί ούτε την παραμικρή ευθύνη. Όταν τα φύλλα πέφτουν από τα δέντρα, φοβάται μάλιστα μη σπάσουν το κεφάλι τους. Ποιο καθήκον μπορεί να εκτελέσει ένα τέτοιο άτομο; Ποια είναι η χρησιμότητά του στον οίκο του Θεού; Το έργο του οίκου του Θεού έχει να κάνει με το έργο της καταπολέμησης του Σατανά, καθώς και με τη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας. Ποιο καθήκον δεν συνεπάγεται ευθύνες; Θα λέγατε ότι το να είσαι επικεφαλής συνεπάγεται ευθύνη; Δεν είναι οι ευθύνες τους ακόμη μεγαλύτερες, και δεν πρέπει να αναλαμβάνουν την ευθύνη ακόμη περισσότερο; Δεν έχει σημασία αν κηρύττεις το ευαγγέλιο, καταθέτεις μαρτυρίες, φτιάχνεις βίντεο και τα λοιπά —ό,τι έργο κι αν κάνεις— εμπεριέχει ευθύνες εφόσον αφορά τις αλήθεια-αρχές. Εάν η εκτέλεση του καθήκοντός σου δεν έχει αρχές, αυτό θα επηρεάσει το έργο του οίκου του Θεού, και εάν φοβάσαι να αναλάβεις ευθύνες, τότε δεν μπορείς να εκτελέσεις κανένα καθήκον. Είναι δειλός κάποιος που φοβάται ν’ αναλάβει ευθύνες κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του ή υπάρχει πρόβλημα με τη διάθεσή του; Πρέπει να μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφορά. Είναι γεγονός ότι δεν πρόκειται για θέμα δειλίας. Εάν το άτομο αυτό κυνηγούσε πλούτη, ή έκανε κάτι προς το συμφέρον του, εκεί πώς θα μπορούσε να είναι τόσο γενναίο; Θα έπαιρνε οποιοδήποτε ρίσκο. Όταν όμως πράττει για την εκκλησία, για τον οίκο του Θεού, δεν παίρνει κανένα απολύτως ρίσκο. Τέτοιοι άνθρωποι είναι εγωιστές και ελεεινοί, οι πιο ύπουλοι όλων. Όποιος δεν αναλαμβάνει την ευθύνη κατά την εκτέλεση ενός καθήκοντος δεν είναι στο ελάχιστο ειλικρινής προς τον Θεό, για να μη μιλήσω για την αφοσίωσή του. Ποιο είδος ατόμου τολμά ν’ αναλάβει την ευθύνη; Ποιο είδος ανθρώπου έχει το θάρρος να σηκώσει ένα βαρύ φορτίο; Κάποιος που πρωτοστατεί και βγαίνει με γενναιότητα μπροστά την πιο κρίσιμη στιγμή στο έργο του οίκου του Θεού, που δεν φοβάται να φέρει κάποια βαριά ευθύνη και να υπομείνει μεγάλες δυσκολίες όταν βλέπει το πλέον σημαντικό και κρίσιμο έργο. Αυτός είναι αφοσιωμένος στον Θεό, ένας καλός στρατιώτης του Χριστού. Είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι φοβούνται ν’ αναλάβουν ευθύνες στο καθήκον τους το κάνουν επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια; Όχι· το πρόβλημα έγκειται στην ανθρώπινη φύση τους. Δεν έχουν κανένα αίσθημα δικαιοσύνης ή ευθύνης, είναι εγωιστές και ελεεινοί άνθρωποι που δεν πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό και δεν αποδέχονται στο ελάχιστο την αλήθεια. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν μπορούν να σωθούν» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Η καρδιά μου συγκινήθηκε πολύ από τα λόγια του Θεού. Πριν, δεν πίστευα ότι η απροθυμία μου να αποδεχτώ την ευθύνη ήταν τόσο σοβαρό πρόβλημα. Αλλά τώρα που με εξέθεσαν τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι οι άνθρωποι που φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη είναι οι πιο εγωιστές και πονηροί. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι ειλικρινείς απέναντι στον Θεό, και αν ζήσουν για πολύ καιρό σ’ αυτήν την κατάσταση και δεν αλλάξουν, στο τέλος ο Θεός θα τους σιχαθεί. Όταν εξέτασα τη δική μου απόδοση μέσα από το πρίσμα των λόγων του Θεού, είδα ότι ήμουν ακριβώς τέτοιο άτομο: εγωίστρια, ποταπή, ύπουλη και δόλια. Γνώριζα πολύ καλά ότι το άτομο που ήταν υπεύθυνο για το έργο παραγωγής ταινιών είχε μόλις μετατεθεί και ότι υπήρχε άμεση ανάγκη να έρθει κάποιος άλλος να αναλάβει τον ρόλο. Εγώ ήμουν εξοικειωμένη με το έργο και το προσωπικό, και ήμουν η πιο κατάλληλη υποψήφια για τον ρόλο αυτήν την περίοδο. Επειδή, όμως, επιθυμούσα να προστατέψω τον εαυτό μου, ήμουν απρόθυμη να αναλάβω αυτό το καθήκον. Υπονόησα ότι το επίπεδό μου ήταν φτωχό και οι εργασιακές μου ικανότητες ελλιπείς, αλλά στην πραγματικότητα ήθελα απλώς να αποφύγω το καθήκον μου. Την κρίσιμη στιγμή, συμπεριφέρθηκαν σαν λιποτάκτης και δεν προστάτεψα καθόλου το έργο της εκκλησίας. Ήμουν εγωίστρια και ποταπή και δεν είχα ανθρώπινη φύση. Όταν ένα άτομο με πραγματικά καλή ανθρώπινη φύση βλέπει μια δύσκολη κατάσταση στο έργο της εκκλησίας, ορθώνει το ανάστημά του και σπεύδει να βοηθήσει να συνεχιστεί το έργο. Δεν σκέφτεται τα προσωπικά του κέρδη και απώλειες. Ακόμη κι αν έχει τις δικές του δυσκολίες ή ανεπάρκειες, δεν θα αποφύγει το καθήκον του. Θα βασιστεί στον Θεό, για να μάθει τι να κάνει και να εξασκηθεί μέσα από την εμπειρία, και θα κάνει ό,τι μπορεί για να βελτιωθεί. Μόνο αυτό το είδος ατόμου διαθέτει και συνείδηση και λογική. Όταν τα σκέφτηκα όλα αυτά, ένιωσα θλίψη και δυσανασχέτησα με τον εαυτό μου. Στοχάστηκα και αναρωτήθηκα: Τι με εμποδίζει να αποδεχτώ αυτό το καθήκον;
Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι, όταν προσαρμόζονται τα καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί, αν ήταν απόφαση της εκκλησίας, τότε οφείλουν να την αποδεχθούν και να υπακούσουν· πρέπει να κάνουν αυτοκριτική και να κατανοήσουν την ουσία του προβλήματος, καθώς και ποια είναι τα ελαττώματά τους. Είναι κάτι πολύ ωφέλιμο για τους ανθρώπους, κάτι που πρέπει να γίνεται πράξη. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν και να χειριστούν σωστά κάτι τόσο απλό, χωρίς να συναντούν ιδιαίτερες δυσκολίες ή ανυπέρβλητα εμπόδια. […] Όταν γίνεται μια απλή προσαρμογή στο καθήκον που τους έχει ανατεθεί, οι άνθρωποι θα πρέπει να ανταποκρίνονται με στάση υπακοής, να κάνουν ό,τι τους λέει ο οίκος του Θεού και να κάνουν ό,τι μπορούν, ενώ ό,τι και να κάνουν να το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν, με όλη τους την καρδιά και όλη τους τη δύναμη. Ο Θεός δεν σφάλλει σε ό,τι κάνει. Μια τέτοια απλή αλήθεια μπορεί να γίνει πράξη από ανθρώπους με λίγη συνείδηση και λογική, αλλά αυτό είναι πέρα από τις ικανότητες των αντίχριστων. Όταν πρόκειται για την προσαρμογή των καθηκόντων που τους έχουν ανατεθεί, οι αντίχριστοι αμέσως αντιδρούν με διαφωνίες, σοφιστείες και απείθεια και βαθιά μέσα τους αρνούνται να την αποδεχτούν. Τι ακριβώς υπάρχει στην καρδιά τους; Καχυποψία και αμφιβολία· στη συνέχεια εξετάζουν τους άλλους χρησιμοποιώντας κάθε είδους μεθόδους. Βολιδοσκοπούν την κατάσταση με τα λόγια και τις πράξεις τους, ενώ μπορεί και να εξαναγκάζουν ή να παρασύρουν με αδίστακτα μέσα τους ανθρώπους να πουν την αλήθεια και να μιλήσουν ειλικρινά. […] Γιατί να κάνουν ένα απλό πράγμα τόσο περίπλοκο; Υπάρχει ένας μόνο λόγος: Οι αντίχριστοι ποτέ δεν υπακούν στις διευθετήσεις του οίκου του Θεού και πάντα συνδέουν στενά το καθήκον, τη φήμη το κέρδος και τη θέση τους με την ελπίδα τους να κερδίσουν ευλογίες και με τον μελλοντικό τους προορισμό, σαν να μην έχουν καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες και ανταμοιβές μόλις χάσουν τη φήμη και τη θέση τους, και αυτό τούς φαντάζει σαν να χάνουν τη ζωή τους. […] Φυλάγονται, λοιπόν, από τους επικεφαλής και τους εργάτες του οίκου του Θεού, καθώς φοβούνται ότι κάποιος θα τους διακρίνει και θα τους καταλάβει, και τότε θα τους απαλλάξουν από τα καθήκοντά τους και θα πάει χαμένο το όνειρό τους για ευλογίες. Θεωρούν ότι πρέπει να διατηρήσουν τη φήμη και τη θέση τους ώστε να έχουν ελπίδες να κερδίσουν ευλογίες. Ένας αντίχριστος θεωρεί ότι το να ευλογηθεί είναι σπουδαιότερο κι από τους ουρανούς, σπουδαιότερο από τη ζωή, πιο σημαντικό από την επιδίωξη της αλήθειας, την αλλαγή διάθεσης ή την προσωπική σωτηρία και πιο σημαντικό από το να κάνει καλά το καθήκον του και να είναι ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Νομίζει ότι το να είναι κανείς ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα, να κάνει καλά το καθήκον του και να σωθεί είναι όλα ασήμαντα πράγματα που δεν χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς ή σχολιασμού, ενώ η απόκτηση ευλογιών είναι το μόνο πράγμα σε ολόκληρη τη ζωή του που δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Ό,τι κι αν συναντήσει, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, το συσχετίζει με το να ευλογηθεί, είναι απίστευτα επιφυλακτικός και προσεκτικός και πάντα αφήνει μια διέξοδο για τον εαυτό του» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να αποσυρθούν όταν δεν έχουν καμία θέση ούτε καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). Τα λόγια του Θεού εκθέτουν ότι οι αντίχριστοι είναι ιδιαίτερα μοχθηροί και δόλιοι. Παίρνουν ένα απλό, ξεκάθαρο ζήτημα και το κάνουν υπερβολικά περίπλοκο. Ένας αντίχριστος θα έπαιρνε το ζήτημα της ανάθεσης διαφορετικών καθηκόντων και θα το συνέδεε με τις ευλογίες και τον προορισμό του. Οι αντίχριστοι κάνουν το καθήκον τους μόνο για χάρη των δικών τους ευλογιών, καθώς τις θεωρούν πιο σημαντικές από οτιδήποτε άλλο. Πάντα σχεδιάζουν τη δική τους έκβαση και τον δικό τους προορισμό, και δεν υπολογίζουν ούτε τις προθέσεις του Θεού ούτε το έργο της εκκλησίας. Αυτό που είχα φανερώσει μέσω της δικής μου συμπεριφοράς ήταν η διάθεση ενός αντίχριστου. Όταν ήρθα αντιμέτωπη με μια κανονική αλλαγή στο καθήκον μου, έφερνα ξανά και ξανά στο μυαλό μου τα εξής: Υπήρχαν πολύ λίγες δυσκολίες στο έργο ποτίσματος που έκανα εκείνη την περίοδο, το έργο πήγαινε πολύ ομαλά, έκανα λίγα λάθη και υπήρχε μικρή πιθανότητα να εκτεθώ. Ήταν πιο ασφαλές να κάνω αυτό το καθήκον και σίγουρα θα λάμβανα ευλογίες. Το έργο παραγωγής ταινιών, αντιθέτως, ήταν πολύ πιο δύσκολο και απαιτούσε να κατανοώ ξεκάθαρα μια σειρά επαγγελματικών δεξιοτήτων και αρχών. Αν δεν τα πήγαινα καλά, θα φανερωνόμουν και θα απαλλασσόμουν. Όχι μόνο αυτό, αλλά είχα ήδη αποτύχει και στο παρελθόν… Φοβόμουν ότι αν προκαλούσα οποιοδήποτε πρόβλημα αυτήν τη φορά και με απέκλειαν, δεν θα είχα καμία ελπίδα να λάβω ευλογίες. Κατάλαβα ότι έκανα το καθήκον μου με την προϋπόθεση να κερδίσω ευλογίες για μένα, ότι ήμουν πρόθυμη να συνεργαστώ όταν είχα όφελος, ενώ αντιστεκόμουν και αρνιόμουν να το αποδεχτώ όταν δεν είχα όφελος. Άφηνα μια διέξοδο για τον εαυτό μου, τον προστάτευα προσεκτικά, προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω το καθήκον μου για να πετύχω τον στόχο μου να κερδίσω ευλογίες. Ήμουν τόσο δόλια και μοχθηρή! Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Αν ένα δημιούργημα μπορέσει να εκπληρώσει το καθήκον του ως δημιούργημα, μπορέσει να ικανοποιήσει τον Δημιουργό, είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στην ανθρωπότητα και κάτι που πρέπει να διαδοθεί σαν μια ιστορία που αξίζει τον έπαινο όλων. Τα δημιουργήματα πρέπει να αποδέχονται χωρίς όρους οτιδήποτε τους εμπιστεύεται ο Δημιουργός· για την ανθρωπότητα, είναι ζήτημα και ευτυχίας και προνομίου, ενώ για όλους εκείνους που εκπληρώνουν το καθήκον ενός δημιουργήματος, τίποτα δεν είναι πιο όμορφο ή περισσότερο άξιο να το θυμούνται· είναι κάτι θετικό. […] Ένα τόσο όμορφο και τόσο σπουδαίο πράγμα μετατρέπεται από το συνάφι των αντίχριστων σε συναλλαγή, κατά την οποία αξιώνουν στεφάνια και ανταμοιβές από το χέρι του Θεού. Μια τέτοια συναλλαγή μετατρέπει κάτι ωραιότατο και δικαιότατο σε κάτι ασχημότατο και μοχθηρότατο. Αυτό δεν κάνουν οι αντίχριστοι; Κρίνοντας από αυτό, είναι οι αντίχριστοι μοχθηροί; Είναι πράγματι πολύ μοχθηροί!» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος έβδομο)]. Το πιο όμορφο και δίκαιο πράγμα είναι να εκτελούν τα καθήκοντά τους τα δημιουργημένα όντα. Αλλά οι αντίχριστοι διαστρεβλώνουν αυτό το όμορφο πράγμα σε μια συναλλαγή. Πιστεύουν στον Θεό χωρίς ειλικρίνεια και εκτελούν τα καθήκοντά τους για να κερδίσουν ευλογίες για τον εαυτό τους. Έχουν την ουσία ενός δύσπιστου. Σκέφτηκα πόσο καιρό πίστευα στον Θεό και πόσο πολύ είχα φάει και είχα πιει τον λόγο Του, κι όμως, η άποψή μου για όσα επιδίωκα δεν είχε αλλάξει καθόλου. Είχα τη στάση ενός αντίχριστου απέναντι στο καθήκον μου. Αν δεν άλλαζα, ο Θεός θα με απεχθανόταν.
Συνέχισα να το αναλογίζομαι αυτό, προκειμένου να καταλάβω τον εαυτό μου, και βρήκα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, ούτε ότι η διάθεσή Του είναι δίκαιη και άγια. Όλα αυτά τα αντιλαμβάνονται μέσα από ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες και προσεγγίζουν το έργο του Θεού με ανθρώπινες προοπτικές, ανθρώπινες σκέψεις και ανθρώπινο δόλο, χρησιμοποιώντας τη λογική και τον τρόπο σκέψης του Σατανά για να οριοθετήσουν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Προφανώς, οι αντίχριστοι όχι μόνο δεν αποδέχονται και δεν αναγνωρίζουν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού· αντιθέτως, είναι γεμάτοι με αντιλήψεις, με εναντίωση και με επαναστατικότητα έναντι του Θεού και δεν έχουν το παραμικρό ίχνος αληθινής γνώσης Εκείνου. Ο ορισμός των αντίχριστων για το έργο, τη διάθεση και την αγάπη του Θεού αποτελεί ερωτηματικό —αμφιβολία, είναι γεμάτοι σκεπτικισμό και γεμάτοι άρνηση και δυσφήμιση γι’ αυτήν. Οπότε, ποια είναι η στάση τους απέναντι στην ταυτότητά Του; Η διάθεση του Θεού αντιπροσωπεύει την ταυτότητά Του· με τέτοια θεώρηση της διάθεσης του Θεού σαν τη δική τους, η κρίση τους για την ταυτότητα του Θεού είναι προφανής —ξεκάθαρη άρνηση. Αυτή είναι η ουσία των αντίχριστων» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο: Περιφρονούν την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και αψηφούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού (Μέρος έκτο)]. Ο Θεός εκθέτει ότι οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν στη δικαιοσύνη Του. Δεν πιστεύουν ότι ο οίκος του Θεού κυβερνάται από την αλήθεια και αρνούνται μέχρι και να παραδεχτούν ότι ο λόγος Του είναι η αλήθεια. Οι αντίχριστοι πάντα βλέπουν τις πράξεις του Θεού με βάση τις δικές τους αντιλήψεις και φαντασιοπληξίες. Αμφιβάλλουν και αρνούνται συνεχώς τη δικαιοσύνη του Θεού και δεν πιστεύουν ότι είναι καλός και δίκαιος· αυτό είναι δυσφήμιση και βλασφημία εναντίον Του. Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα φόβο. Σκέφτηκα ότι είχα συμπεριφερθεί σαν αντίχριστος. Δεν είχα βασίσει την οπτική μου για τα πράγματα στον λόγο Του και δεν είχα πιστέψει στη δικαιοσύνη Του. Αντιθέτως, πίστευα παράλογα ότι όσο πιο μεγάλη ευθύνη αναλάμβανα και όσο πιο δύσκολο ήταν το έργο, τόσο πιο σύντομα θα φανερωνόμουν. Σκεφτόμουν ότι αν δεν έκανα το έργο μου καλά ή μόλις προέκυπταν οποιεσδήποτε παρεκκλίσεις, θα απαλλασσόμουν και θα αποκλειόμουν. Γι’ αυτό και ήθελα ανέκαθεν να ξεφύγω από αυτήν την ευθύνη. Δεν ήθελα να είναι δύσκολο ή σημαντικό το έργο μου. Πίστευα ότι με αυτόν τον τρόπο δεν θα φανερωνόμουν γρήγορα. Τώρα, από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι ο Θεός είναι δίκαιος και ότι η εκκλησία αναθέτει διαφορετικά καθήκοντα σε κάποιον με βάση τις αρχές. Η εκκλησία δεν απολλάσσει εσκεμμένα άτομα λόγω παροδικών λαθών και παραβάσεων· εξετάζει τη συνολική απόδοσή τους και παίρνει μια ολοκληρωμένη απόφαση. Αν ένα άτομο έχει καλή ανθρώπινη φύση και επιδιώκει την αλήθεια, τότε, ακόμα κι αν εμφανιστούν ορισμένες παρεκκλίσεις στο έργο του ή αν προσωρινά δεν φέρει καλά αποτελέσματα, η εκκλησία το βοηθάει και το στηρίζει. Αντίστοιχα, αν κάποιος δεν μπορεί να κάνει αληθινό έργο, επειδή δεν έχει το επίπεδο, η εκκλησία εξετάζει την κατάστασή του και του αναθέτει το κατάλληλο καθήκον. Κι αν κάποιος αποτυγχάνει συνεχώς να κάνει αληθινό έργο ή αναστατώνει και διαταράσσει το έργο της εκκλησίας και αποτυγχάνει συνεχώς να μετανοήσει, αφού έχει λάβει επανειλημμένα βοήθεια και συναναστροφή, τότε στο τέλος απαλλάσσεται. Σκέφτηκα την τελευταία φορά που ήμουν υπεύθυνη του έργου παραγωγής ταινιών και ότι η επιθυμία μου για γρήγορη επιτυχία είχε προκαλέσει εμπόδια. Εκείνη την περίοδο, είχαν συναναστραφεί άλλοι μαζί μου και είχαν προσπαθήσει να με βοηθήσουν, αλλά εγώ δεν άλλαζα τον τρόπο που ενεργούσα και στο τέλος απαλλάχθηκα. Ωστόσο, η εκκλησία μού έδωσε και πάλι την ευκαιρία να μετανοήσω, επιτρέποντάς μου να συνεχίσω να κάνω ένα καθήκον. Είδα, επίσης, ότι μερικοί αδελφοί και αδελφές γύρω μου είχαν συχνά προβλήματα και δυσκολίες στο έργο τους· αλλά εκείνοι ήταν απλοί κι ειλικρινείς και επιδίωκαν την αλήθεια. Παρότι είχαν προβλήματα και έκαναν λάθη, κατάφεραν σταδιακά να κατανοήσουν τις αρχές και να κάνουν τα καθήκοντά τους όλο και καλύτερα μέσα από συνεχή αναθεώρηση και αυτοκριτική. Από αυτό, μπορούσα να καταλάβω ότι ο Θεός είναι δίκαιος και ότι ο οίκος Του κυβερνάται από την αλήθεια. Όσοι επιδιώκουν την αλήθεια και κάνουν ειλικρινή προσπάθεια μπορεί να διαπράττουν παραβάσεις μερικές φορές. Αλλά εφόσον είναι πρόθυμοι να μετανοήσουν, ο οίκος του Θεού τούς δίνει όσες ευκαιρίες γίνεται. Και αν μπορέσουν να αλλάξουν, τότε ο οίκος του Θεού συνεχίζει να τους προάγει και να τους καλλιεργεί. Αλλά όσοι δεν αποδέχονται την αλήθεια, τη μισούν και διαπράττουν κάθε λογής κακό χωρίς να μετανοούν, θα αποπεμφθούν από τον οίκο του Θεού. Η εκκλησία με έκανε υπεύθυνη του έργου παραγωγής ταινιών και με αυτόν τον τρόπο μού έδωσε την ευκαιρία να ασκηθώ και να επανορθώσω για τα ελαττώματά μου. Εγώ όχι μόνο ήμουν αχάριστη, αλλά παρεξήγησα αυτήν την απόφαση και προφύλαξα τον εαυτό μου από αυτήν, και πίστεψα ότι ο οίκος του Θεού ήταν τόσο μεροληπτικός και άδικος όσο η κοινωνία. Δεν ήταν αυτό ένα είδος βλασφημίας ενάντια στον Θεό; Όταν το συνειδητοποίησα, άρχισα να κλαίω. Μίσησα τον εαυτό μου για την επαναστατικότητά μου και την έλλειψη συνείδησης και λογικής! Ένιωσα τύψεις και αυτοκατάκριση και ήρθα ενώπιόν Του να προσευχηθώ και να μετανοήσω. Στο μέλλον, δεν θα Τον παρεξηγούσα ούτε θα φυλαγόμουν απ’ Αυτόν.
Μετά, διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός θα λάβει ευλογίες ή θα υποφέρει από κακοτυχία. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και πρέπει να το κάνει χωρίς να επιζητά ανταμοιβή και χωρίς όρους ή αιτία. Μόνο αυτό ονομάζεται εκτέλεση του καθήκοντος. Το να λαμβάνει κανείς ευλογίες αναφέρεται στις ευλογίες που απολαμβάνει ένας άνθρωπος όταν οδηγείται στην τελείωση αφότου βιώσει την κρίση. Το να υποφέρει κακοτυχία αναφέρεται στην τιμωρία που λαμβάνει ένας άνθρωπος όταν δεν αλλάζει η διάθεσή του αφότου υποβληθεί σε παίδευση και κρίση —όταν, με άλλα λόγια, δεν οδηγείται στην τελείωση. Όμως, ανεξάρτητα από το αν λαμβάνουν ευλογίες ή υποφέρουν από κακοτυχία, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να εκτελείς το καθήκον σου μόνο για να λαμβάνεις ευλογίες και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να εκτελέσεις το καθήκον σου από φόβο μην υποφέρεις από κακοτυχία. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την επαναστατικότητά του» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). «Ποιες είναι οι εκδηλώσεις ενός ειλικρινούς ατόμου; Καταρχάς, το να μην έχει καμία αμφιβολία όσον αφορά τα λόγια του Θεού. Αυτή είναι μία από τις εκδηλώσεις ενός ειλικρινούς ατόμου. Εκτός αυτής, η σημαντικότερη εκδήλωση είναι το να αναζητά και να κάνει πράξη την αλήθεια σε όλα τα θέματα —αυτή είναι η κρισιμότερη. Λες ότι είσαι ειλικρινής, αλλά πάντα απωθείς τα λόγια του Θεού στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάνεις ό,τι θέλεις. Είναι αυτό εκδήλωση ενός ειλικρινούς ατόμου; Λες: “Αν και το επίπεδό μου είναι χαμηλό, έχω ειλικρινή καρδιά”. Όταν, όμως, σου ανατεθεί ένα καθήκον, φοβάσαι ότι θα υποφέρεις και θα φέρεις την ευθύνη αν δεν το κάνεις καλά, κι έτσι ψάχνεις δικαιολογίες για να αποφύγεις το καθήκον σου ή προτείνεις να το κάνει κάποιος άλλος. Είναι αυτό εκδήλωση ενός ειλικρινούς ανθρώπου; Προφανώς όχι. Πώς, λοιπόν, πρέπει να συμπεριφέρεται ένα ειλικρινές άτομο; Πρέπει να υποτάσσεται στις διευθετήσεις του Θεού, να αφοσιώνεται στο καθήκον που υποτίθεται ότι εκτελεί και να βάζει τα δυνατά του ώστε να ικανοποιεί τις προθέσεις του Θεού. Αυτό εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους: Ένας είναι να αποδέχεσαι το καθήκον σου με ειλικρινή καρδιά, να μη σκέφτεσαι τα σαρκικά σου συμφέροντα, να μην το κάνεις με μισή καρδιά ούτε να μηχανορραφείς για δικό σου όφελος. Αυτές είναι εκδηλώσεις ειλικρίνειας. Ένας άλλος είναι να εκτελείς το καθήκον σου καλά με όλη σου την καρδιά και τη δύναμη, κάνοντας τα πράγματα σωστά και βάζοντας την καρδιά και την αγάπη σου στο καθήκον σου για να ικανοποιείς τον Θεό. Αυτές είναι οι εκδηλώσεις που θα πρέπει να έχει ένα ειλικρινές άτομο ενώ εκτελεί το καθήκον του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης. Το καθήκον είναι η θεόσταλτη αποστολή ενός ατόμου, μια ευθύνη που θα ’πρεπε να εκπληρώνει. Δεν έχει καμία σχέση με το να λαμβάνει κανείς ευλογίες ή να συναντά ατυχίες. Είτε ήταν καλό είτε κακό για μένα προσωπικά, έπρεπε να αποδεχτώ αυτό το καθήκον με ειλικρινή καρδιά και να το κάνω όσο καλύτερα μπορούσα, χωρίς να σχεδιάζω ή να δολοπλοκώ για δικό μου όφελος. Όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζα στο καθήκον μου, όσο βασιζόμουν ειλικρινά στον Θεό, Αυτός θα με καθοδηγούσε. Ήμουν πρόθυμη να βάλω τα δυνατά μου και να συνεργαστώ με ανοιχτή καρδιά. Αν το επίπεδό μου ήταν πράγματι ελλιπές ή αν οι ικανότητές μου δεν ήταν αρκετές και δεν ήμουν ικανή να κάνω τη δουλειά, τότε θα δεχόμουν να μου αναθέσει διαφορετικά καθήκοντα η εκκλησία.
Μετά απ’ αυτό, άρχισα να αναλαμβάνω το έργο παραγωγής ταινιών. Κατά την πορεία του έργου μου, μερικές φορές συναντούσα δυσκολίες ή αποτυχίες, αλλά δεν γέμιζα πια αμφιβολίες. Μέσα από τη σύμπνοια και τη συνεργασία με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και αναζητώντας τις αλήθεια-αρχές μαζί, καταφέραμε να λύσουμε σταδιακά αυτές τις δυσκολίες. Έμαθα πολλά από τις αποτυχίες μου, και πολύ σύντομα το έργο βελτιώθηκε. Βλέποντάς τα όλα αυτά, συγκινήθηκα. Το γεγονός ότι κατάφερα να βιώσω τέτοια αλλαγή οφειλόταν αποκλειστικά στα λόγια του Θεού. Δόξα τω Θεώ!
