26. Μετά τη διάγνωση του καρκίνου μου
Τον Απρίλιο του 2023, η εκκλησία κανόνισε να κάνω τα καθήκοντά μου σε άλλη τοποθεσία. Κατενθουσιασμένη, ετοίμασα γρήγορα βαλίτσες, περιμένοντας να φύγω. Τότε, όμως, θυμήθηκα ότι είχα ένα γυναικολογικό θέμα και, δεδομένου πως μπορεί να ήταν δύσκολο να αναζητήσω ιατρική φροντίδα σε έναν άγνωστο τόπο, πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις πριν φύγω. Όταν ο γιατρός άκουσε τα συμπτώματά μου, συνέστησε απόξεση της μήτρας για βιοψία και εξέφρασε την ανησυχία του πως, αν καθυστερούσα, η ασθένεια μπορεί να εξελισσόταν σε καρκίνο. Περιμένοντας τα αποτελέσματα, ένιωθα ανήσυχη, αφού δεν ήξερα τι θα αποκάλυπτε η διάγνωση. Λίγες ημέρες μετά, βγήκαν τα αποτελέσματα και η γνωμάτευση έγραφε «Υποψία καρκίνου του ενδομητρίου». Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Αφού συνήλθα, τον ρώτησα: «Λέει “υποψία καρκίνου”. Άρα, μπορεί να μην είναι καρκίνος;» Ο γιατρός απάντησε: «Οι γιατροί σπανίως δηλώνουν ευθέως πως πρόκειται για καρκίνο. Αφήνουν περιθώρια ερμηνείας. Απαιτούνται περαιτέρω εξετάσεις για να προσδιοριστεί το είδος και τότε η αγωγή θα βασιστεί στη συγκεκριμένη πάθηση». Όταν το άκουσα αυτό, το μυαλό μου θόλωσε και δεν μπορούσα να παρακολουθήσω όσα έλεγε ο γιατρός. Ο ξαφνικός και αναπάντεχος καρκίνος με έπιασε τελείως απροετοίμαστη. Σκέφτηκα: «Πώς γίνεται να είναι καρκίνος; Πώς γίνεται να έχω καρκίνο;» Αν και δεν εξέφρασα πικρία προς τον Θεό, μέσα μου δεν ήμουν πρόθυμη να αποδεχτώ αυτήν την πραγματικότητα. Αναρωτήθηκα: «Μήπως με τη διάγνωση του καρκίνου με αποκαλύπτει και με αποκλείει ο Θεός ή είναι μήπως εξευγενισμός; Ποια είναι η πρόθεση του Θεού;»
Όταν γύρισα σπίτι, ένιωθα μέσα μου ένα κενό και το μυαλό μου κατέκλυζε η σκέψη πως μου απέμεναν μόνο λίγες ημέρες ζωής. Το απόγευμα που βγήκα με μια αδελφή για να κάνω τα καθήκοντά μου, δεν είχα όρεξη, ήμουν αφηρημένη και δεν είχα κίνητρο. Στην επιστροφή, κοίταξα τον γαλανό ουρανό και σκέφτηκα: «Πόσο όμορφος είναι! Πόσες μέρες ζωής μού απομένουν; Για πόσο ακόμα θα μπορώ να κοιτάζω τον όμορφο ουρανό; Αν πεθάνω, δεν θα δω ποτέ το πρωτοφανές μεγαλείο της διάδοσης του ευαγγελίου». Μετά απ’ αυτό, έψαξα στο κινητό μου πληροφορίες για τον καρκίνο της μήτρας. Είδα στο διαδίκτυο πως κάποιοι άνθρωποι που παθαίνουν καρκίνο του ενδομητρίου μετά τα 50 μπορούν να θεραπευτούν, ενώ άλλοι όχι. Έλεγε πως οι ασθενείς στα τελευταία στάδια ζουν μόνο τρία με πέντε χρόνια, ενώ σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να επιβιώσουν μόνο για έναν χρόνο. Όσο διάβαζα τόσο τρόμαζα και αναρωτιόμουν σε ποιο στάδιο βρισκόταν ο καρκίνος μου και πόση ζωή μού απέμενε. Το βράδυ, καθώς ξάπλωνα στο κρεβάτι μου, το μυαλό μου έτρεχε και σκεφτόμουν: «Ήλπιζα πως με την πίστη μου στον Θεό θα σωζόμουν και δεν θα ερχόμουν ποτέ αντιμέτωπη με τον θάνατο. Τώρα, όμως, που έχω καρκίνο, δεν θα πεθάνω; Μάταια πίστευα όλα αυτά τα χρόνια; Καλύτερα να μην είχα πιστέψει στον Θεό!» Όταν έκανα αυτές τις σκέψεις, κατάλαβα πως δεν ήταν σωστές και πως ήταν προδοσία κατά του Θεού. Σκέφτηκα πως αρρωσταίνουν ακόμη κι όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό και πως, ως πιστή στον Θεό, έπρεπε κι εγώ να αντιμετωπίσω αρρώστιες. Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που δεν αρρωσταίνει; Επιπλέον, ως διεφθαρμένος άνθρωπος, δεν ήταν πολύ φυσιολογικό να αρρωστήσω; Εφόσον αρρώστησα, έπρεπε να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Όμως, η σκέψη του θανάτου με έκανε δυστυχισμένη. «Αχ, Θεέ μου, δεν θέλω να πεθάνω. Απαρνήθηκα οικογένεια και καριέρα, και κάνω τόσα χρόνια το καθήκον μου. Παρ’ όλα αυτά, έχω καρκίνο. Αυτό σημαίνει πως με εγκαταλείπεις και με αποκλείεις;» Μες στην αγωνία και την ανησυχία, δάκρυα πλημμύρισαν το πρόσωπό μου. Είπα μέσα μου στον Θεό: «Θεέ μου, τι να κάνω;» Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Πώς θα πρέπει να βιώσεις την ασθένεια όταν εμφανιστεί; Θα πρέπει να προσέλθεις ενώπιον του Θεού και να προσευχηθείς, να αναζητήσεις και να ψάξεις να βρεις την πρόθεσή Του […] Κανονικά, όταν αντιμετωπίζεις μια σοβαρή ασθένεια ή μια περίεργη αρρώστια που σε βασανίζει πολύ, αυτό δεν συμβαίνει τυχαία. Είτε είσαι άρρωστος είτε καλά στην υγεία σου, αυτό εμπεριέχει την πρόθεση του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Κατά την πίστη στον Θεό, το πιο κρίσιμο είναι να κερδίσεις την αλήθεια). Τα λόγια του Θεού μού θύμισαν πως οι άνθρωποι δεν προσβάλλονται από σοβαρές ασθένειες κατά τύχη. Σ’ αυτές υπάρχει πάντα η πρόθεση του Θεού. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό μέσα μου: «Θεέ μου, ξέρω πως το ότι έπαθα καρκίνο εμπεριέχει την πρόθεσή Σου και πως πρέπει να πάρω μαθήματα απ’ αυτό, αλλά δεν καταλαβαίνω ποια είναι πρόθεσή Σου. Σε παρακαλώ, διαφώτισε και καθοδήγησέ με».
Έπειτα, οι αδελφοί και οι αδελφές μού έστειλαν ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Ποιο μονοπάτι θα πρέπει να ακολουθήσουν οι άνθρωποι όταν τους χτυπήσει την πόρτα κάποια ασθένεια; Πώς θα πρέπει να επιλέξουν; Δεν θα πρέπει να βυθιστούν στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και να σκέφτονται τις μελλοντικές προοπτικές και το μονοπάτι τους. Αυτό που θα πρέπει να κάνουν είναι το εξής: Όσο περισσότερο περνάνε τέτοιες περιόδους, βρίσκονται σε τέτοιες ειδικές καταστάσεις και περιστάσεις και αντιμετωπίζουν τέτοιες άμεσες δυσκολίες τόσο περισσότερο θα πρέπει να αναζητούν και να επιδιώκουν την αλήθεια. Μόνο έτσι δεν θα πάνε στράφι και θα πιάσουν τόπο οι ομιλίες που έχεις ακούσει στο παρελθόν και οι αλήθειες που έχεις κατανοήσει. Όσο περισσότερο αντιμετωπίζεις τέτοιες δυσκολίες τόσο περισσότερο θα πρέπει να παραιτείσαι από τις επιθυμίες σου και να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις του Θεού. Σκοπός του Θεού όταν κανονίζει μια τέτοια κατάσταση και διευθετεί αυτές τις συνθήκες για σένα δεν είναι ούτε να βυθιστείς στα συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας ούτε να υποβάλεις τον Θεό σε δοκιμασία για να δεις αν θα σε θεραπεύσει όταν αρρωστήσεις, κι έτσι να βολιδοσκοπήσεις την αλήθεια του ζητήματος. Ο Θεός κανονίζει αυτές τις ειδικές καταστάσεις και συνθήκες για σένα ώστε να πάρεις απ’ αυτές πρακτικά μαθήματα, να εισέλθεις πιο βαθιά στην αλήθεια, να υποταχθείς καλύτερα στον Θεό και να καταλάβεις πιο ξεκάθαρα και σωστά πώς ενορχηστρώνει ο Θεός όλα τα άτομα, τα γεγονότα και τα πράγματα. Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είτε το αισθάνονται και το γνωρίζουν πραγματικά αυτό οι άνθρωποι είτε όχι, θα πρέπει να υποτάσσονται στον Θεό, να μην Του αντιστέκονται, να μην Τον απορρίπτουν και, φυσικά, να μην Τον υποβάλλουν σε δοκιμασίες. Μπορεί να πεθάνεις όπως και να ’χει. Αν, όμως, αντισταθείς στον Θεό, Τον απορρίψεις και Τον υποβάλεις σε δοκιμασίες, τότε είναι αυτονόητο ποιο θα είναι το τέλος σου. Αντίθετα, αν στις ίδιες καταστάσεις και συνθήκες μπορείς να αναζητήσεις πώς οφείλει να υποτάσσεται ένα δημιούργημα στις ενορχηστρώσεις του Δημιουργού, ποια μαθήματα πρέπει να πάρεις και ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις πρέπει να γνωρίσεις στις καταστάσεις που δημιουργεί για σένα ο Θεός και, επιπλέον, κατανοείς τις προθέσεις του Θεού σε τέτοιες καταστάσεις και καταθέτεις καλά τη μαρτυρία σου για να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις Του, τότε αυτό θα πρέπει να κάνεις. Όταν ο Θεός κανονίζει να αρρωστήσει κάποιος, είτε σοβαρά είτε ελαφριά, σκοπός Του δεν είναι να σε κάνει να κατανοήσεις τις λεπτομέρειες της αρρώστιας σου, το κακό που σου κάνει, την ταλαιπωρία και τις δυσκολίες που σου προξενεί και τα μυριάδες συναισθήματα που σε κάνει να νιώσεις. Σκοπός Του δεν είναι να κατανοήσεις την ασθένεια επειδή αρρώστησες, αλλά να πάρεις μαθήματα από την ασθένεια, να μάθεις πώς να αναζητάς τις προθέσεις του Θεού, να γνωρίσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτεις και τις λανθασμένες στάσεις που υιοθετείς απέναντι στον Θεό όταν είσαι άρρωστος και να μάθεις πώς να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του, ώστε να υποταχθείς αληθινά σ’ Αυτόν και να μείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου. Αυτό είναι πολύ βασικό. Μέσω της αρρώστιας, ο Θεός θέλει να σε σώσει και να σε εξαγνίσει. Από τι θέλει να σε εξαγνίσει; Από όλες τις εξωφρενικές επιθυμίες και απαιτήσεις που έχεις απ’ Αυτόν, καθώς και από τα διάφορα σχέδια, τις κρίσεις και τα κόλπα που κάνεις ώστε να επιβιώσεις και να συνεχίσεις να ζεις πάση θυσία. Ο Θεός δεν σου ζητά να κάνεις σχέδια και να κρίνεις ούτε σου επιτρέπει να έχεις εξωφρενικές επιθυμίες απ’ Αυτόν. Απαιτεί μόνο να υποτάσσεσαι σ’ Αυτόν και, καθώς κάνεις πράξη και βιώνεις την υποταγή, να γνωρίσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες και τη στάση που έχεις απέναντι στις αρρώστιες και τις σωματικές παθήσεις που σου δίνει. Όταν γνωρίσεις αυτά τα πράγματα, τότε μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για σένα οι συνθήκες της ασθένειας που κανόνισε για σένα ο Θεός ή οι σωματικές παθήσεις που σου έδωσε. Μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για την αλλαγή της διάθεσής σου, για την επίτευξη της σωτηρίας σου και για τη ζωή-είσοδό σου. Γι’ αυτό και, όταν σε βρει κάποια αρρώστια, δεν πρέπει να αναρωτιέσαι συνεχώς πώς μπορείς να γλιτώσεις απ’ αυτήν, να την αποφύγεις ή να την απορρίψεις» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Μέσα από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως πρόθεσή Του όταν μου έστειλε την αρρώστια δεν ήταν να ζω μες στην αγωνία και το άγχος ούτε να καταλάβω τις λεπτομέρειες της αρρώστιας μου μέσω αυτής της εμπειρίας. Αντιθέτως, ήταν να πάρω μαθήματα απ’ αυτήν την αρρώστια, να γνωρίσω τις ακαθαρσίες στην πίστη μου και τις εξωφρενικές μου επιθυμίες απέναντι στον Θεό. Ο Θεός ήθελε με αυτήν την αρρώστια να με εξαγνίσει, να με μεταμορφώσει και να με σώσει. Εγώ, όμως, δεν καταλάβαινα την πρόθεση του Θεού. Όταν έμαθα πως είχα καρκίνο, ζούσα μες στην αγωνία και το άγχος, ανησυχούσα διαρκώς πως η αρρώστια μου ήταν ανίατη και φοβόμουν πως, αν πέθαινα, δεν θα μπορούσα να ξαναδιαβάσω ποτέ τα λόγια του Θεού ή να κάνω τα καθήκοντά μου, άρα δεν θα μπορούσα και να σωθώ. Προσπάθησα μάλιστα να μεταπείσω τον Θεό, με τη σκέψη πως, αφού είχα απαρνηθεί οικογένεια και καριέρα για να κάνω το καθήκον μου τόσα χρόνια κατά την πίστη μου στον Θεό, και δεν Τον είχα προδώσει όταν με κατέτρεξε η οικογένειά μου, ο Θεός δεν θα έπρεπε να είχε επιτρέψει να πάθω καρκίνο. Ζούσα με τον φόβο του θανάτου, δεν είχα πίστη στον Θεό και κανένα κίνητρο στα καθήκοντά μου. Μέσα από την αποκάλυψη των γεγονότων, είδα πως υστερούσα σε συνείδηση, λογική κι ανθρώπινη φύση, και πως δεν είχα καθόλου τον Θεό μες στην καρδιά μου. Μόλις τα κατάλαβα όλα αυτά, κατάφερα να αντιμετωπίσω σωστά την αρρώστια μου.
Δύο μέρες μετά, ο γιατρός με κάλεσε να μου πει πως είχε τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου και πως είχα καρκίνο σε πρώιμο στάδιο. Είπε πως ήμουν τυχερή που το πρόλαβα νωρίς και πως έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο για την επέμβαση το συντομότερο δυνατόν. Το βράδυ πριν την επέμβαση, στριφογύριζα στο κρεβάτι, ανήμπορη να κοιμηθώ και ένιωθα κάπως ανήσυχη και φοβισμένη. Δεν ήξερα αν η επέμβαση θα ήταν επιτυχής και θα πήγαινε ομαλά ή αν θα πέθαινα στο χειρουργικό τραπέζι. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, αύριο θα κάνω την επέμβαση. Είτε είναι επιτυχής είτε όχι, ακόμη κι αν πεθάνω στο χειρουργικό τραπέζι, εμπιστεύομαι τα πάντα στα χέρια Σου και υποτάσσομαι στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Σου». Έπειτα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Είτε είσαι σοβαρά είτε ελαφριά άρρωστος, τη στιγμή που η κατάσταση της υγείας σου επιδεινωθεί ή αντιμετωπίζεις τον θάνατο, να θυμάσαι ένα μόνο πράγμα: Μη φοβάσαι τον θάνατο. Ακόμη κι αν βρίσκεσαι στα τελικά στάδια του καρκίνου, ακόμη κι αν το ποσοστό θνησιμότητας της ασθένειάς σου είναι πολύ υψηλό, μη φοβάσαι τον θάνατο. Όσο κι αν υποφέρεις, αν φοβάσαι τον θάνατο, δεν θα υποταχθείς. Λένε κάποιοι: “Τα λόγια Σου με ενέπνευσαν και μου ήρθε μια ακόμα καλύτερη ιδέα. Όχι μόνο δεν θα φοβάμαι τον θάνατο, αλλά θα παρακαλάω να πεθάνω. Έτσι δεν θα είναι πιο εύκολο να το αντέξω;” Γιατί να παρακαλάει κανείς να πεθάνει; Αυτό αποτελεί ακραία ιδέα, ενώ το να μη φοβάσαι τον θάνατο είναι λογική στάση. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Ποια είναι η σωστή στάση που θα πρέπει να υιοθετήσεις για να μη φοβάσαι τον θάνατο; Αν η κατάσταση της υγείας σου επιδεινωθεί τόσο πολύ που μπορεί να πεθάνεις, αν το ποσοστό θνησιμότητας της ασθένειάς σου είναι υψηλό ανεξάρτητα από την ηλικία του αρρώστου και το διάστημα που μεσολαβεί από τη στιγμή που προσβάλλεται κάποιος απ’ αυτήν έως τη στιγμή που πεθαίνει είναι πολύ σύντομο, τι θα πρέπει να σκέφτεσαι μέσα σου; “Δεν πρέπει να φοβάμαι τον θάνατο, όλοι πεθαίνουν στο τέλος. Από την άλλη, δεν μπορούν όλοι να υποταχθούν στον Θεό. Μπορώ, λοιπόν, να χρησιμοποιήσω αυτήν την ασθένεια για να εξασκήσω την υποταγή μου στον Θεό. Θα πρέπει να έχω τη νοοτροπία και τη στάση της υποταγής στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού και να μη φοβάμαι τον θάνατο”. Ο θάνατος είναι εύκολος, πολύ πιο εύκολος από τη ζωή. Μπορεί να βιώνεις τρομερό πόνο κι έτσι να μην το καταλάβεις· μόλις κλείσεις, όμως, τα μάτια σου, σταματάς να αναπνέεις, η ψυχή σου αφήνει το σώμα σου και η ζωή σου φτάνει στο τέλος της. Έτσι είναι ο θάνατος· τόσο απλός. Μη φοβάσαι τον θάνατο· αυτή είναι η στάση που πρέπει να υιοθετήσεις. Πέρα από αυτό, δεν πρέπει να ανησυχείς μήπως επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας σου, μήπως πεθάνεις αν δεν γίνεις καλά, πόσος χρόνος σού απομένει μέχρι να πεθάνεις ή πόσο θα πονάς όταν έρθει εκείνη η ώρα. Δεν πρέπει να ανησυχείς γι’ αυτά τα πράγματα. Κι αυτό επειδή εκείνη η ώρα πρέπει να έρθει και, μάλιστα, σε συγκεκριμένη χρονιά, μήνα και μέρα. Δεν μπορείς να κρυφτείς ή να ξεφύγεις απ’ αυτήν· είναι η μοίρα σου. Η λεγόμενη μοίρα σου έχει προκαθοριστεί από τον Θεό και έχει ήδη κανονιστεί από Αυτόν. Ο Θεός έχει ήδη ορίσει πόσα χρόνια θα ζήσεις, σε τι ηλικία και ποια στιγμή θα πεθάνεις. Γιατί ανησυχείς, λοιπόν; Όσο κι αν ανησυχείς, δεν θα αλλάξει τίποτα, δεν μπορείς να το αποτρέψεις ούτε να εμποδίσεις τον ερχομό αυτής της μέρας. Είναι περιττό, λοιπόν, να ανησυχείς. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις ακόμα πιο δυσβάσταχτο το φορτίο της αρρώστιας σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. «Το ζήτημα του θανάτου έχει την ίδια φύση με τα υπόλοιπα ζητήματα. Δεν είναι κάτι για το οποίο αποφασίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, πόσο μάλλον κάτι που μπορεί να αλλάξει σύμφωνα με τα θέλω του ανθρώπου. Ο θάνατος είναι σαν οποιοδήποτε άλλο σημαντικό γεγονός στη ζωή: Υπόκειται εξ ολοκλήρου στον προκαθορισμό και την κυριαρχία του Δημιουργού. Αν κάποιος παρακαλούσε να πεθάνει, δεν θα πέθαινε απαραίτητα· αν παρακαλούσε να ζήσει, δεν θα ζούσε απαραίτητα. Όλα αυτά υπόκεινται στην κυριαρχία και τον προκαθορισμό του Θεού, αλλάζουν και αποφασίζονται με την εξουσία του Θεού, τη δίκαιη διάθεσή Του και την κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Αν, λοιπόν, σε βρει μια σοβαρή αρρώστια, μια ενδεχομένως θανατηφόρα ασθένεια, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα πεθάνεις. Ποιος αποφασίζει αν θα πεθάνεις ή όχι; (Ο Θεός.) Το αποφασίζει ο Θεός. Και εφόσον το αποφασίζει ο Θεός και οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποφασίσουν κάτι τέτοιο, για ποιο λόγο νιώθουν άγχος και οδύνη; Είναι σαν τα υπόλοιπα πράγματα που δεν μπορείς να επιλέξεις, όπως ποιοι θα είναι οι γονείς σου και πότε και πού θα γεννηθείς. Η σοφότερη επιλογή σ’ αυτά τα θέματα είναι να αφήσεις τα πράγματα να ακολουθήσουν τη φυσική τους πορεία, να υποταχθείς και να μην κάνεις τις δικές σου επιλογές, να μην αφιερώνεις σκέψη ή ενέργεια σ’ αυτό το ζήτημα, και να μη νιώθεις οδύνη, άγχος και ανησυχία γι’ αυτό. Εφόσον οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές, θα ήταν ανόητο και ασύνετο να αφιερώνουν πολλή ενέργεια και σκέψη σ’ αυτό το ζήτημα. Αυτό που οφείλουν να κάνουν όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με το άκρως σημαντικό ζήτημα του θανάτου δεν είναι να νιώσουν οδύνη, άγχος και φόβο γι’ αυτό, αλλά τι; Θα πρέπει να περιμένουν, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Σωστά; Το ότι περιμένουν σημαίνει ότι περιμένουν τον θάνατο; Ότι περιμένουν να πεθάνουν ενώ αντιμετωπίζουν τον θάνατο; Είναι σωστό αυτό; (Όχι, θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουν θετικά και να υποτάσσονται.) Σωστά, δεν σημαίνει ότι περιμένουν τον θάνατο. Μη σε παραλύει ο θάνατος και μη χρησιμοποιείς όλη σου την ενέργεια στο να σκέφτεσαι τον θάνατο. Μην κάθεσαι και σκέφτεσαι όλη μέρα: “Θα πεθάνω; Πότε θα πεθάνω; Τι θα κάνω αφού πεθάνω;” Μην το σκέφτεσαι καθόλου. Κάποιοι άνθρωποι λένε: “Γιατί να μην το σκέφτομαι; Γιατί να μην το σκέφτομαι όταν πρόκειται να πεθάνω;” Επειδή δεν ξέρεις αν θα πεθάνεις ή όχι, ούτε ξέρεις αν ο Θεός θα σου επιτρέψει να πεθάνεις· αυτά τα πράγματα σου είναι άγνωστα. Ειδικότερα, δεν ξέρεις πότε θα πεθάνεις, πού θα πεθάνεις, τι ώρα θα πεθάνεις ή πώς θα νιώθεις σωματικά όταν πεθάνεις. Αν σπας το κεφάλι σου και σκέφτεσαι και συλλογίζεσαι πράγματα που δεν γνωρίζεις, αν ανησυχείς και αγχώνεσαι γι’ αυτά, αυτό δεν σημαίνει πως είσαι ανόητος; Εφόσον σημαίνει πως είσαι ανόητος, δεν θα πρέπει να σπας το κεφάλι σου γι’ αυτά τα πράγματα» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)]. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου προκαθορίζονται από τον Θεό. Ακόμη κι αν πάθει κανείς καρκίνο, δεν θα πεθάνει αν δεν είναι γραφτό του. Και όταν έρθει η ώρα ενός ανθρώπου, θα πεθάνει ακόμη κι αν δεν είναι άρρωστος. Κανείς δεν μπορεί να πεθάνει ή να ζήσει περισσότερο απλώς επειδή το θέλει. Ο Θεός αποφασίζει για τα πάντα, και Αυτός κυριαρχεί στα πάντα και τα διευθετεί. Σκέφτηκα το διάστημα από τότε που έμαθα πως είχα καρκίνο· ανησυχούσα για το αν μπορούσα να θεραπευτώ, αν θα πέθαινα ή αν θα χανόμουν στο χειρουργικό τραπέζι. Κάθε μέρα ζούσα σε μια μόνιμη κατάσταση αγωνίας και άγχους. Πάντα έλεγα πως ο Θεός κυριαρχεί στα πάντα και πως η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου βρίσκονται στα χέρια Του. Όταν, όμως, πράγματι αρρώστησα, αποκαλύφθηκε πως δεν κατανοούσα καθόλου την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού, και πως δεν είχα αληθινή πίστη στον Θεό, πόσο μάλλον υποταγή. Όταν το κατάλαβα αυτό, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Συνειδητοποίησα πως έπρεπε να αντιμετωπίσω την επέμβαση θετικά. Το αν θα πετύχαινε ή όχι ήταν στα χέρια του Θεού και ακόμη κι αν πέθαινα εκείνη τη μέρα, θα υποτασσόμουν στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν τεράστια πίστη και κουράγιο. Όταν με μετέφεραν στο χειρουργικό τραπέζι, δεν φοβόμουν τόσο πια. Η επέμβαση διήρκησε έξι ώρες. Όταν συνήλθα και κατάλαβα πως ήμουν ακόμα ζωντανή, ένιωσα μεγάλη ευτυχία. Την επομένη, όταν ήρθε ο γιατρός να με δει, είπε: «Η επέμβαση στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία. Αν δεν προκύψουν έκτακτες συνθήκες μετεγχειρητικά, δεν θα χρειαστεί περαιτέρω θεραπεία. Θα κάνουμε επαναληπτικές εξετάσεις σε λίγες μέρες και θα δούμε τα αποτελέσματα. Αν χρειαστεί ακτινοθεραπεία, θα την κάνουμε, αλλά η κατάστασή σου δεν είναι σοβαρή». Όταν το άκουσα αυτό, ήξερα μέσα μου πως δεν οφειλόταν στις ικανότητες του γιατρού, αλλά στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού.
Αργότερα, διάβασα στα κρυφά τα λόγια του Θεού στον θάλαμό μου και είδα τα εξής δύο χωρία: «Αυτό που επιζητούν οι άνθρωποι κατά την πίστη τους στον Θεό είναι να αποκτήσουν ευλογίες για το μέλλον· αυτός είναι ο σκοπός της πίστης τους. Όλοι έχουν αυτήν την πρόθεση και αυτήν την ελπίδα, αλλά το πρόβλημα της διαφθοράς στη φύση τους πρέπει να επιλυθεί μέσω δοκιμασιών και εξευγενισμού. Συγκεκριμένα, πρέπει να εξευγενιστείς σε όποιες πτυχές δεν εξαγνιστείς και σε όποιες αποκαλύπτεις διαφθορά —αυτό είναι το σχέδιο του Θεού. Ο Θεός δημιουργεί για σένα ένα περιβάλλον και σε αναγκάζει να εξευγενιστείς μέσα σ’ αυτό, έτσι ώστε να μπορείς να γνωρίσεις τη δική σου διαφθορά. Τελικά, φτάνεις στο σημείο που θα προτιμούσες να πεθάνεις προκειμένου να εγκαταλείψεις τις μηχανορραφίες και τις επιθυμίες σου, και να υποταχθείς στην κυριαρχία και στα σχέδια του Θεού. Επομένως, αν οι άνθρωποι δεν εξευγενίζονται για αρκετά χρόνια, αν δεν υποφέρουν σε κάποιον βαθμό, δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαλλαχθούν από τους περιορισμούς της διαφθοράς της σάρκας στη σκέψη και στην καρδιά τους. Συγκεκριμένα, οι άνθρωποι θα πρέπει να υποφέρουν στις πτυχές στις οποίες εξακολουθούν να περιορίζονται από τη σατανική τους φύσης, και στις πτυχές στις οποίες διατηρούν ακόμα δικές τους επιθυμίες και δικές τους απαιτήσεις. Μόνο μέσα από τα βάσανα μπορεί να πάρει κανείς μαθήματα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι σε θέση να αποκτήσει την αλήθεια και να κατανοήσει τις προθέσεις του Θεού. Μάλιστα, κατανοεί κανείς πολλές αλήθειες βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει τις προθέσεις του Θεού, να αναγνωρίσει την παντοδυναμία και τη σοφία Του, ή να εκτιμήσει τη δίκαιη διάθεσή Του σε ένα άνετο και χαλαρό περιβάλλον, ή όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Αυτό θα ήταν αδύνατον!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να τους θεραπεύσω. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσω τη δύναμή Μου και να βγάλω τα ακάθαρτα πνεύματα από το σώμα τους και τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα απλώς και μόνο για να λάβουν ειρήνη και χαρά από Εμένα. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να απαιτήσουν από Εμένα μεγαλύτερο υλικό πλούτο. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να περάσουν τη ζωή αυτή με ειρήνη και να είναι σώοι και αβλαβείς στον κόσμο που έρχεται. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να αποφύγουν τα δεινά της κόλασης και να λάβουν τις ευλογίες του ουρανού. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για προσωρινή άνεση, αλλά δεν αποζητούν να κερδίσουν τίποτα από τον κόσμο που έρχεται. Όταν δίνω το μένος Μου στους ανθρώπους και τους στερώ όλη τη χαρά και τη γαλήνη που είχαν πριν, αρχίζουν να αμφιβάλλουν. Όταν δίνω στους ανθρώπους τα βάσανα της κόλασης και παίρνω πίσω τις ευλογίες του ουρανού, εξοργίζονται. Όταν οι άνθρωποι Μου ζητούν να τους θεραπεύσω κι Εγώ δεν τους δίνω καμία σημασία και νιώθω αποστροφή για εκείνους, οι άνθρωποι αναχωρούν από Εμένα και αναζητούν την οδό της κακής ιατρικής και της μαγείας. Όταν παίρνω όλα όσα οι άνθρωποι έχουν απαιτήσει από Εμένα, όλοι εξαφανίζονται χωρίς ίχνος. Συνεπώς, λέω ότι οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Εμένα επειδή η χάρη Μου είναι σε υπερβολική αφθονία και επειδή έχουν να κερδίσουν πολλά οφέλη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). Τα λόγια του Θεού προσδιόρισαν το κίνητρο και τον στόχο της πίστης μου όλα εκείνα τα χρόνια. Υπέφερα, πλήρωσα τίμημα, απαρνήθηκα πράγματα και δαπάνησα τον εαυτό μου στα καθήκοντά μου για να λάβω ευλογίες και να εξασφαλίσω μια έκβαση απαλλαγμένη από τον θάνατο. Σκέφτηκα τον καιρό που είχα πρωταρχίσει να πιστεύω στον Θεό. Είχα μάθει πως οι πιστοί μπορούσαν να λάβουν σωτηρία και αιώνια ζωή, οπότε διάβαζα τα λόγια του Θεού και έκανα τα καθήκοντά μου ενεργά. Δεν πρόδωσα τον Θεό ούτε όταν η οικογένειά μου προσπάθησε να με κατατρέξει και να με εμποδίσει, και με χώρισε ο σύζυγός μου. Συνεργαζόμουν ενεργά σε όποιο καθήκον μού κανόνιζε η εκκλησία, χωρίς να προσπαθώ ποτέ να τ’ αποφύγω. Όταν διαγνώστηκα, όμως, με καρκίνο, και σκέφτηκα πως πάλι θα πέθαινα παρόλο που απαρνιόμουν πράγματα και δαπανούσα τον εαυτό μου τόσα χρόνια κατά την πίστη μου στον Θεό, άρχισα να προσπαθώ να μεταπείσω τον Θεό. Θεωρούσα πως δεν έπρεπε να πάθω καρκίνο, ενώ μετάνιωσα μάλιστα για την πίστη μου, αποκαλύπτοντας μόνο επαναστατικότητα και προδοσία! Είδα πως, όταν απαρνήθηκα οικογένεια και καριέρα για το καθήκον μου, δεν δαπανούσα αληθινά τον εαυτό μου για τον Θεό, αλλά είχα ως κίνητρο τον ευτελή μου στόχο να λάβω ευλογίες. Ήθελα να ανταλλάξω τον μόχθο και τις δαπάνες μου με την ευλογία της εισόδου στη βασιλεία, προσπαθούσα να κάνω παζάρια με τον Θεό. Είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο να κάνει κάποιο καθήκον ένα δημιούργημα· είναι η ευθύνη του ανθρώπου και ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να έχει απαιτήσεις από τον Θεό. Ωστόσο, όταν αρρώστησα, όχι μόνο προσπάθησα να μεταπείσω τον Θεό και παραπονέθηκα γι’ Αυτόν, μα είχα και την απαίτηση να με απαλλάξει από την αρρώστια μου. Είδα πως δεν είχα καθόλου θεοφοβούμενη καρδιά. Σκέφτηκα πως ο Ιώβ έχασε όλα τα ζώα και τα παιδιά του, και το σώμα του γέμισε πληγές. Βίωσε πολύ μεγάλο πόνο, κι όμως όχι μόνο δεν παραπονέθηκε για τον Θεό, αλλά δεν ήθελε και να δει ο Θεός τον πόνο του ούτε να φέρει θλίψη στον Θεό. Προτίμησε να καταραστεί τον εαυτό του παρά να εγκαταλείψει τον Θεό, μπόρεσε και πάλι να δοξάσει το όνομα του Θεού και τελικά έδωσε μια όμορφη μαρτυρία για τον Θεό. Είδα πως ο Ιώβ είχε ειλικρινή και ευγενική ανθρώπινη φύση, πως υποτασσόταν στον Θεό και είχε φόβο Θεού. Υπήρχε και ο Πέτρος. Είχε αληθινή γνώση για τον Θεό, αποδέχτηκε τόσο εξευγενισμό όσο και θλίψεις, δεν παρανόησε τον Θεό, δεν παραπονέθηκε γι’ Αυτόν ούτε απαίτησε τίποτα απ’ Αυτόν, αλλά υποτάχθηκε στις διευθετήσεις Του και στο τέλος σταυρώθηκε ανάποδα για τον Θεό. Αντιθέτως, η δική μου συμπεριφορά ήταν πραγματικά ντροπιαστική. Ο λόγος που πίστευα στον Θεό και έκανα τα καθήκοντά μου δεν ήταν να Τον γνωρίσω ούτε να επιδιώξω την αλήθεια ώστε να μεταμορφώσω τη ζωή-διάθεσή μου, αλλά να λάβω ευλογίες και μια έκβαση χωρίς θάνατο. Ήμουν σαν τον Παύλο που πίστευε πως είχε τελειώσει την πορεία του, είχα αγωνιστεί τον καλό αγώνα και πως τον περίμενε ένας στέφανος δικαιοσύνης. Μόχθησε και δαπάνησε τον εαυτό του για να κάνει παζάρια με τον Θεό, να τ’ ανταλλάξει αυτά με ανταμοιβές και έναν στέφανο, και πρόσβαλε τη διάθεση του Θεού και υπέστη την τιμωρία Του. Η οπτική που είχα για την πίστη στον Θεό ήταν ίδια με του Παύλου. Αν ο Θεός δεν με είχε αποκαλύψει μέσω αυτής της αρρώστιας, δεν θα μπορούσα ποτέ να το συνειδητοποιήσω. Θα συνέχιζα να βαδίζω σ’ αυτό το λάθος μονοπάτι και στο τέλος ο Θεός θα με απέκλειε. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα πως, μ’ αυτήν την αρρώστια, ο Θεός στην ουσία με έσωζε.
Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Πες Μου, ποιος από τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που υπάρχουν σε όλον τον κόσμο είναι τόσο ευλογημένος ώστε να ακούσει τόσο πολλά από τα λόγια του Θεού, να κατανοήσει τόσο μεγάλο μέρος της αλήθειας που αφορά τη ζωή και να κατανοήσει τόσο πολλά μυστήρια; Ποιος απ’ αυτούς μπορεί να λάβει προσωπικά την καθοδήγηση, την παροχή, τη φροντίδα και την προστασία του Θεού; Ποιος είναι τόσο ευλογημένος; Πολύ λίγοι. Άρα, λοιπόν, για εσάς τους λίγους που είστε σε θέση να ζήσετε σήμερα στον οίκο του Θεού και να λάβετε τη σωτηρία και την παροχή Του, όλα αξίζουν τον κόπο, ακόμη κι αν πεθάνετε αυτήν τη στιγμή. Είστε απίστευτα ευλογημένοι, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Εξετάζοντάς το απ’ αυτήν τη σκοπιά, το ζήτημα του θανάτου δεν θα πρέπει να τρομοκρατεί τους ανθρώπους ούτε να τους περιορίζει. Μπορεί να μην έχεις απολαύσει τη δόξα και τα πλούτη του κόσμου, έχεις λάβει, όμως, τον οίκτο του Δημιουργού κι έχεις ακούσει πάρα πολλά από τα λόγια του Θεού. Δεν είναι ευτυχές αυτό; (Είναι.) Όσα χρόνια κι αν διαρκέσει η ζωή σου, όλα αξίζουν τον κόπο και δεν μετανιώνεις για τίποτα, επειδή εκτελείς αδιάκοπα το καθήκον σου για το έργο του Θεού, έχεις κατανοήσει την αλήθεια και τα μυστήρια της ζωής, και έχεις καταλάβει ποιο μονοπάτι και ποιους στόχους οφείλεις να επιδιώκεις στη ζωή. Έχεις κερδίσει πάρα πολλά! Έχεις ζήσει μια ζωή που αξίζει! Ακόμη κι αν δεν μπορείς να το εξηγήσεις πολύ καθαρά, είσαι σε θέση να κάνεις πράξη κάποιο μέρος της αλήθειας και να κατέχεις κάποιο μέρος της πραγματικότητας. Αυτό αποδεικνύει πως έχεις κερδίσει κάποια από την παροχή της ζωής και έχεις κατανοήσει ένα μέρος της αλήθειας από το έργο του Θεού. Έχεις κερδίσει πάρα πολλά, μια αληθινή αφθονία, κι αυτό είναι πραγματικά τεράστια ευλογία! Από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, κανείς στο διάβα των αιώνων δεν έχει απολαύσει αυτήν την ευλογία, κι όμως την απολαμβάνετε εσείς. Είστε διατεθειμένοι να πεθάνετε τώρα; Αν είστε διατεθειμένοι, η στάση σας απέναντι στον θάνατο θα ήταν πραγματικά υποτακτική, σωστά; (Ναι.)» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)]. Τα λόγια του Θεού με συγκίνησαν μέχρι δακρύων. Σε αυτήν τη μοχθηρή εποχή, ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, είχα την τύχη να εισέλθω στον οίκο του Θεού, όπου είχα λάβει το πότισμα και την παροχή Του, που μου έδωσαν τη δυνατότητα να κατανοήσω πολλές αλήθειες και πολλά μυστήρια. Είχα μάθει πως ο άνθρωπος προέρχεται από τον Θεό και πως η ζωή κάθε ανθρώπου δίνεται από τον Θεό, είχα μάθει πώς πρέπει να λατρεύει κανείς τον Θεό και να ζει, πώς να είναι ειλικρινής, τι είναι το καλό και το κακό, και άλλα. Αυτά μου έδωσαν έναν στόχο επιδίωξης και με έβαλαν στο σωστό μονοπάτι της ζωής. Είχα κερδίσει πάρα πολλά ακολουθώντας τόσα χρόνια τον Θεό· ήμουν πραγματικά ευλογημένη, οπότε ακόμη κι αν πέθαινα τότε, θα άξιζαν όλα τον κόπο. Καθώς συλλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, έκλαψα από χαρά. Αργότερα, έκανα κι άλλες εξετάσεις. Ο γιατρός είπε ότι δεν υπήρχε κανένα σημάδι πως ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί, οπότε δεν χρειαζόμουν ακτινοθεραπεία. Έπρεπε απλώς να κάνω επαναληπτικές εξετάσεις κάθε τρεις μήνες. Μπορούσα να πάρω εξιτήριο και να πάω σπίτι. Στο άκουσμα των νέων, ένιωσα απίστευτη ευτυχία και ευχαριστούσα συνεχώς τον Θεό. Αργότερα, έκανα κι άλλες εξετάσεις και τα αποτελέσματα έδειξαν πως όλα ήταν φυσιολογικά.
Μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία της αρρώστιας, αποκόμισα κάποιες γνώσεις της εσφαλμένης οπτικής μου πάνω στο τι να επιδιώκω στην πίστη μου, ενώ κατανόησα λιγάκι και την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού. Τα πράγματα που βιώνει ένας άνθρωπος στη ζωή του —η γέννηση, τα γηρατειά, η αρρώστια και ο θάνατός του— δεν είναι στο χέρι του και όλα αυτά προκαθορίζονται από τον Θεό. Είτε θα ζήσω είτε θα πεθάνω στο μέλλον, θέλω μόνο να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, να επιδιώξω την αλήθεια και να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου.
