48. Πώς έχω ωφεληθεί απ’ την αποδοχή της καθοδήγησης και της βοήθειας
Τον Σεπτέμβριο του 2023, επιλέχθηκα να υπηρετήσω ως κήρυκας και μου ανατέθηκε έργο σε αρκετές εκκλησίες. Αφού εργάστηκα πάνω από δύο μήνες με αυτές τις εκκλησίες, βελτιώθηκε τόσο η εκκλησιαστική ζωή όσο και το έργο ποτίσματος νεοφώτιστων. Η ανώτερη επικεφαλής μου με προσκάλεσε να ανταλλάξουμε ιδέες πάνω σε καλά μονοπάτια άσκησης. Ήμουν πολύ ικανοποιημένη με τον εαυτό μου κι ένιωθα ότι μπορούσα να πραγματοποιήσω κάποιο αληθινό έργο. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου, πρόσεξα ότι είχε σημειωθεί ελάχιστη πρόοδος στο ευαγγελικό έργο. Συνόψισα κάποια απ’ τα προβλήματα που υπήρχαν σε εκείνο το έργο κι έπειτα μοιράστηκα με μερικούς επικεφαλής ευαγγελικών ομάδων τις ιδέες και τις προτάσεις μου αναφορικά με αυτά τα προβλήματα. Συναναστράφηκα επίσης μαζί τους πάνω στην πρόθεση του Θεού προκειμένου να μπορούν να κηρύττουν το ευαγγέλιο με ενθουσιασμό. Όταν ανέθεσα το έργο, ένιωσα ότι τα είχα πάει αρκετά καλά και ότι έκανα λεπτομερές έργο. Οπότε, ασχολήθηκα χωρίς χρονοτριβή με άλλα πράγματα. Μερικές μέρες αργότερα, όταν ρώτησα τους επικεφαλής ομάδων για την πρόοδό τους στο ευαγγελικό έργο, κάποιοι δεν απάντησαν, ενώ άλλοι είπαν ότι θα βρίσκονταν με τους εργάτες του ευαγγελίου μετά από μερικές μέρες. Αν και είδα ότι κάποιοι επικεφαλής ομάδων δεν συνεργάζονταν, δεν μπήκα στον κόπο να εξετάσω περαιτέρω το ζήτημα και να κατανοήσω τις λεπτομέρειες της περίστασης. Πάνω από δέκα μέρες αργότερα, η ανώτερη επικεφαλής μου μου έγραψε ένα γράμμα ρωτώντας με για την πρόοδο του ευαγγελικού έργου, για τον λόγο που ήταν αναποτελεσματικό, για το πώς συνεργάζονταν οι εργάτες του ευαγγελίου και ποια αληθινά ζητήματα είχα λύσει. Επειδή δεν είχα λάβει γράμματα απ’ τους επικεφαλής ομάδων, δεν ήμουν ξεκάθαρη σχετικά με τις λεπτομέρειες της προόδου του ευαγγελικού έργου. Οπότε, απάντησα στην ανώτερη επικεφαλής λέγοντας ότι θα έδινα πλήρη αναφορά μόλις λάμβανα γράμματα απ’ τους επικεφαλής ομάδων. Μετά απ’ αυτό, πίεσα τους επικεφαλής ομάδων να μου αναφέρουν τα αποτελέσματά τους. Παρ’ όλα αυτά, αν και τους πίεσα αρκετές φορές, συνέχισαν να μη μου απαντάνε και θύμωσα, θεωρώντας ότι ήταν απίστευτα ανεύθυνοι στα καθήκοντά τους. Με κάθε γράμμα απ’ την επικεφαλής μου που ρωτούσε για την πρόοδο του έργου, γινόμουν όλο και πιο ανήσυχη, αλλά ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι απ’ τη στιγμή που οι επικεφαλής ομάδων δεν απαντούσαν στα γράμματά μου. Είπα στην επικεφαλής μου ότι οι επικεφαλής ομάδων δεν απαντούσαν στα γράμματά μου για να μάθει ότι το πρόβλημα ήταν δικό τους κι όχι δικό μου.
Η επικεφαλής μου απάντησε γρήγορα, ρωτώντας αν κατανοούσα τα πραγματικά ζητήματα και δυσκολίες των επικεφαλής ομάδων και λέγοντάς μου ότι είχε ελέγξει το έργο μου μέσα απ’ το γράμμα μου. Φαινόταν ότι δεν αφιέρωνα αρκετή σκέψη και προσπάθεια στο καθήκον μου. Όταν αποτύχαμε να παρουσιάσουμε αποτελέσματα στο έργο μας, κατηγόρησα απλώς τους άλλους και δεν αναλογίστηκα τα δικά μου ζητήματα. Είπε επίσης πως αν κατά την παρακολούθηση του έργου πίεζα απλώς τους επικεφαλής ομάδων να έχουν αποτελέσματα χωρίς να αναγνωρίζω πραγματικά ζητήματα ή να τους δίνω συγκεκριμένα μονοπάτια άσκησης για να τους βοηθήσω να αντιμετωπίσουν τα ζητήματά τους, δεν υπήρχε περίπτωση να παρουσιάσουμε αποτελέσματα στο έργο μας. Αντιστάθηκα λίγο όταν διάβασα το γράμμα της, και σκέφτηκα: «Θέλω να κάνω έργο καλά. Έχω συμμετάσχει στο ευαγγελικό έργο, και έχω γράψει γράμματα κι έχω συναναστραφεί με τους επικεφαλής ομάδων σχετικά με τις καταστάσεις τους, προτρέποντάς τους να επικοινωνήσουν άμεσα μαζί μου αν συναντήσουν δυσκολίες. Τι να κάνω αν δεν μου λένε ποια είναι τα ζητήματά τους; Υπήρξαν διακοπές του έργου σε αυτές τις εκκλησίες παλιότερα λόγω μαζικών συλλήψεων, αλλά δύο μήνες και κάτι μετά την άφιξή μου, υπήρξαν βελτιώσεις σε όλες τις πτυχές του έργου, Νομίζω ότι αυτό δείχνει πως τα πάω ήδη πολύ καλά, αλλά εσύ θέλεις να αναλογιστώ; Δεν μπορώ με τίποτα να αποδεχθώ αυτού του είδους τη συναναστροφή». Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα αδικημένη, απείθαρχη κι εριστική. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο αρνητική γινόμουν. Ένιωσα ότι δεν θα μπορούσα με τίποτα να κάνω αυτό το καθήκον. Συνειδητοποίησα ότι ήμουν σε μια λάθος κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να ξεφύγω απ’ αυτήν και δεν ήξερα ποιο δίδαγμα θα έπρεπε να αντλήσω απ’ αυτήν την περίσταση. Αργότερα, προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να κατανοήσω την πρόθεσή Του. Βρήκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού σε ένα βίντεο βιωματικής μαρτυρίας, το οποίο ήταν πολύ σχετικό με την τότε κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Κάποιοι κλαδεύονται την ώρα που κάνουν το καθήκον τους και λένε: “Τόσο λίγες ικανότητες που έχω, πόσα μπορώ στ’ αλήθεια να κάνω; Αφού δεν καταλαβαίνω και πολλά, αν θέλω να κάνω καλά αυτήν τη δουλειά, τότε θα πρέπει να μαθαίνω στην πορεία, έτσι δεν είναι; Θα μπορέσω να το κάνω εύκολα αυτό; Ο Θεός πολύ απλά δεν καταλαβαίνει τους ανθρώπους· δεν είναι σαν να οδηγείς μια πάπια σε μια κούρνια; Ας το κάνει κάποιος που καταλαβαίνει περισσότερα από μένα. Εγώ μόνο έτσι μπορώ να το κάνω —δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο”. Οι άνθρωποι λένε και σκέφτονται τέτοια πράγματα πολύ συχνά, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Όλοι μπορούν να το παραδεχτούν αυτό. Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν είναι άγγελος· οι άνθρωποι δεν ζουν σε φούσκα. Όλοι έχουν αυτές τις σκέψεις και τις αποκαλύψεις της διαφθοράς. Όλοι είναι ικανοί να αποκαλύψουν αυτά τα πράγματα και να ζουν συχνά σε τέτοιες καταστάσεις· το κάνουν χωρίς να το θέλουν· δεν μπορούν παρά να σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο. Οι άνθρωποι, πριν τους συμβεί κάτι, έχουν μια κατάσταση σχετικά κανονική, αλλά όταν τους τύχει κάτι, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Πολύ εύκολα αποκαλύπτεται με φυσικό τρόπο από μέσα τους μια αρνητική κατάσταση, χωρίς να την εμποδίζει ή να την περιορίζει τίποτα και χωρίς να προκληθεί ή να υποκινηθεί από τους άλλους· αν τους συμβεί κάτι που δεν το θέλουν, τότε αποκαλύπτονται ανά πάσα στιγμή και σε οποιοδήποτε μέρος από μέσα τους αυτές οι διεφθαρμένες διαθέσεις. Γιατί μπορούν να αποκαλυφθούν ανά πάσα στιγμή και σε οποιοδήποτε μέρος; Αυτό είναι απόδειξη ότι οι άνθρωποι την έχουν μέσα τους μια τέτοια διεφθαρμένη διάθεση και διεφθαρμένη φύση. Τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους δεν τους τις επιβάλλουν ούτε τις ενσταλάζουν άλλοι, και φυσικά ούτε τις διδάσκουν ούτε τις υποκινούν άλλοι, ούτε τους ωθούν άλλοι· αντίθετα, οι ίδιοι οι άνθρωποι τις διαθέτουν. Αν οι άνθρωποι δεν απαλλαγούν απ’ αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις, τότε δεν μπορούν να ζήσουν σε σωστές, θετικές καταστάσεις» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο η διάλυση της διεφθαρμένης διάθεσης μπορεί να επιφέρει αληθινή μεταμόρφωση). Ο Θεός λέει πως όταν οι άνθρωποι δεν έχουν προβλήματα, έχουν συνήθως μια κανονική κατάσταση. Όταν, όμως, τα πράγματα δεν εναρμονίζονται με τις αντιλήψεις τους, δεν αντέχουν κι αρχίζουν να αποκαλύπτουν καταστάσεις αντίστασης, ανυπακοής και δυσαρέσκειας. Αυτά είναι προβλήματα της φύσης των ανθρώπων. Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, τα έλαβα υπόψη μου υπό το πρίσμα της δικής μου κατάστασης. Όταν η επικεφαλής μού επεσήμανε την έλλειψη προσπάθειας και σκέψης μου στο ευαγγελικό έργο, και την αποτυχία μου να κάνω αληθινό έργο, ένιωσα αδικημένη, αντιστάθηκα και σκέφτηκα ότι αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω. Είχα συμμετάσχει στο έργο και είχα συναναστραφεί με τους επικεφαλής ομάδων πάνω στις καταστάσεις τους. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο απ’ τη στιγμή που δεν έδιναν αναφορά για τις καταστάσεις τους εκείνη τη στιγμή. Ένιωσα ότι η επικεφαλής μου απλώς δεν κατανοούσε καθόλου την περίστασή μου. Ζούσα σε μια κατάσταση απείθαρχης εριστικότητας, πράγμα που έδειχνε ότι δεν αποδεχόμουν την αλήθεια. Βλέποντας πόσο σοβαρή ήταν η φύση του προβλήματός μου, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, ξέρω ότι κανείς δεν προσπαθεί να με δυσκολέψει κλαδεύοντάς με κι ότι γίνεται με την άδειά Σου. Ξέρω ότι πρέπει να αναλογιστώ κάποια πράγματα και να εισέλθω σε αυτά, αλλά δεν μπορώ να αντιληφθώ ποια είναι αυτήν τη στιγμή. Σε παρακαλώ, διαφώτισε και καθοδήγησέ με να κατανοήσω τον εαυτό μου και να πάρω μαθήματα σε αυτό το ζήτημα».
Μετά απ’ αυτό, είδα αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού: «Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις που προκαλούν το κλάδεμα κάποιου, ποια είναι η πιο κρίσιμη στάση που πρέπει να έχεις απέναντι σ’ αυτό; Πρώτον, πρέπει να το αποδέχεσαι, ανεξάρτητα από το ποιος σε κλαδεύει, απ’ τον λόγο, απ’ το αν σου φαίνεται σκληρό, και ανεξάρτητα από το ύφος και τη διατύπωση, οφείλεις να το αποδεχτείς. Στη συνέχεια, θα πρέπει να αναγνωρίσεις τι έκανες λάθος, ποια διεφθαρμένη διάθεση αποκάλυψες και αν ενήργησες σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Πρώτον και κύριον, αυτή είναι η στάση που οφείλεις να έχεις. Και διαθέτουν οι αντίχριστοι μια τέτοια στάση; Όχι· από την αρχή ως το τέλος, η στάση που αποπνέουν είναι μια στάση αντίστασης και απέχθειας. Με μια τέτοια στάση, μπορούν να γαληνέψουν ενώπιον του Θεού και να δεχτούν με σεμνότητα το κλάδεμά τους; Όχι, δεν μπορούν. Τι κάνουν, λοιπόν, τότε; Πρώτα απ’ όλα, επιχειρηματολογούν σθεναρά και προβάλλουν δικαιολογίες, αμυνόμενοι και υποστηρίζοντας ότι δεν έχουν κάνει τα λάθη που έχουν κάνει και δεν έχουν αποκαλύψει τη διεφθαρμένη διάθεση που έχουν αποκαλύψει, με την ελπίδα να κερδίσουν την κατανόηση και τη συγχώρεση των ανθρώπων, ώστε να μη χρειάζεται να αναλάβουν καμία ευθύνη ούτε να δεχτούν λόγια κλαδέματος. Ποια είναι η στάση που επιδεικνύουν όταν έρχονται ενώπιον του κλαδέματος; “Δεν έχω αμαρτήσει. Δεν έχω κάνει τίποτα κακό. Εάν έκανα κάποιο λάθος, υπήρχε λόγος για αυτό. Εάν έκανα κάποιο λάθος, δεν το έκανα επίτηδες, δεν θα πρέπει να αναγκαστώ να αναλάβω την ευθύνη για αυτό. Ποιος δεν κάνει λίγα λάθη;” Αρπάζονται από αυτές τις δηλώσεις και τις φράσεις, όμως δεν αναζητούν την αλήθεια ούτε αναγνωρίζουν τα λάθη που έχουν κάνει ή τις διεφθαρμένες διαθέσεις που έχουν αποκαλύψει —και σίγουρα δεν παραδέχονται ποια ήταν η πρόθεση κι ο στόχος τους όταν έκαναν το κακό. […] Όσο κι αν τα γεγονότα φέρνουν στο φως τη διεφθαρμένη του διάθεση, εκείνος δεν το αναγνωρίζει ούτε το αποδέχεται, αλλά συνεχίζει την απείθεια και την αντίστασή του. Ό,τι κι αν λένε οι άλλοι, δεν το αποδέχεται ούτε το αναγνωρίζει, μα σκέφτεται: “Για να δούμε ποιος μιλάει πιο ωραία· για να δούμε ποιος είναι καλύτερος στα λόγια”. Αυτό είναι ένα είδος στάσης με το οποίο μεταχειρίζονται οι αντίχριστοι το κλάδεμα» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)]. Μέσα απ’ τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα πως όταν δέχομαι κλάδεμα, βοήθεια και συμβουλές, όποιου είδους στάση και τόνο κι αν υιοθετούν απέναντί μου, όσο κι αν αυτά που λένε δεν συμφωνούν με τις αντιλήψεις μου, πρέπει να το αποδέχομαι απ’ τον Θεό, να υποτάσσομαι και να αναλογίζομαι τα ζητήματά μου. Αυτού του είδους τη στάση πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Οι αντίχριστοι αντιστέκονται, είναι εριστικοί και θρασείς, και ρίχνουν σε άλλους το φταίξιμο όταν δέχονται κλάδεμα, συμβουλές και βοήθεια. Δεν τηρούν μια στάση αποδοχής της αλήθειας ούτε στο ελάχιστο. Αναλογίστηκα αυτό το πράγμα υπό το πρίσμα της δικής μου συμπεριφοράς. Όταν η επικεφαλής μου επεσήμανε τα ζητήματά μου, αντιστάθηκα και δεν σταμάτησα να διαφωνώ μέσα μου. Σκέφτηκα ότι είχα πληρώσει τίμημα κι ότι η επικεφαλής με κλάδευε χωρίς να κατανοεί την περίσταση. Ένιωσα απίστευτα αδικημένη και σκέφτηκα ότι αυτό που είχα κάνει ήταν το περισσότερο που μπορούσα να κάνω. Ένιωσα αντιπαλότητα και απειθαρχία, και αποκάλυψα τη διάθεση της αποστροφής για την αλήθεια. Σκέφτηκα ότι μολονότι είχα αναθέσει κάποιο έργο στην αρχή, είχα αποτύχει στη συνέχεια να συμμετάσχω πραγματικά στο έργο και να το παρακολουθήσω. Πίεζα απλώς τους άλλους να έχουν αποτελέσματα χωρίς να κάνω τον κόπο να κατανοήσω τις δυσκολίες ή τις καταστάσεις των εργατών του ευαγγελίου. Συνεχίζοντας το έργο μου με αυτόν τον τρόπο, αποτύγχανα να εκπληρώσω την ευθύνη μου. Απέτυχα επίσης να λύσω πραγματικά ζητήματα. Απέτυχα, δηλαδή, να κάνω αληθινό έργο. Η επικεφαλής με κλάδευε για τα ζητήματα που είχα, αλλά εγώ όχι μόνο δεν αποδέχθηκα το κλάδεμα, αλλά και αντιστάθηκα, διαφώνησα κι έριξα την ευθύνη σε άλλους ανθρώπους. Στην ουσία, αποτύγχανα να αποδεχθώ την αλήθεια κι εναντιωνόμουν στον Θεό. Αν δεν μετανοούσα και συνέχιζα να ζω σε αυτήν την αδιάλλακτη διάθεση, θα έκανα τελικά τον Θεό να νιώσει απέχθεια για μένα και να με αποκλείσει.
Αργότερα, βρήκα άλλο ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Στην εκκλησία, υπάρχουν αυτοί που νομίζουν ότι αν κάνουν μεγάλη προσπάθεια ή κάποια επικίνδυνα πράγματα σημαίνει ότι κέρδισαν αξία. Στην πραγματικότητα, αξίζουν πράγματι έπαινο για τις πράξεις τους, αλλά έχουν απεχθή κι αποκρουστική διάθεση και στάση απέναντι στην αλήθεια. Δεν έχουν αγάπη για την αλήθεια, αλλά αντιθέτως, την αποστρέφονται. Αυτό από μόνο του τους κάνει απεχθείς. Τέτοιο άνθρωποι είναι ανάξιοι. Όταν ο Θεός βλέπει ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν χαμηλό επίπεδο, συγκεκριμένα ελαττώματα και διεφθαρμένες διαθέσεις ή ουσία που Του εναντιώνεται, τότε δεν Τον απωθούν και δεν τους κρατά μακριά Του. Δεν είναι αυτή η πρόθεση του Θεού και ούτε η στάση Του απέναντι στον άνθρωπο. Ο Θεός δεν απεχθάνεται όσους έχουν χαμηλό επίπεδο. Δεν απεχθάνεται την ανοησία τους ούτε το γεγονός ότι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις. Τι είναι αυτό που απεχθάνεται ο Θεός στους ανθρώπους πιο πολύ απ’ όλα; Όταν αποστρέφονται την αλήθεια. Αν αποστρέφεσαι την αλήθεια, τότε μόνο και μόνο λόγω αυτού, ο Θεός δεν πρόκειται να δει ποτέ κάτι ευχάριστο σ’ εσένα. Αυτό είναι απαράβατο. Αν αποστρέφεσαι την αλήθεια, αν δεν αγαπάς την αλήθεια, αν η στάση σου απέναντι σ’ αυτήν είναι αδιάφορη, περιφρονητική κι αλαζονική, ή ακόμα κι αν η αλήθεια σε απωθεί, της αντιστέκεσαι και την απορρίπτεις, αν φέρεσαι έτσι, τότε ο Θεός θα αηδιάσει πραγματικά μαζί σου και θα βρεθείς σε αδιέξοδο, δεν θα έχεις καμία πιθανότητα να σωθείς. Αν αγαπάς πραγματικά την αλήθεια βαθιά μέσα σου, αλλά έχεις χαμηλό επίπεδο κι ελάχιστη διορατικότητα, και φέρεσαι λίγο ανόητα, αν κάνεις συχνά λάθη αλλά δεν έχεις κακές προθέσεις κι απλώς έχεις κάνει μερικές ανοησίες, αν είσαι πρόθυμος βαθιά μέσα σου ν’ ακούσεις τη συναναστροφή του Θεού πάνω στην αλήθεια και λαχταράς βαθιά μέσα σου την αλήθεια, αν η στάση σου προς την αλήθεια και τα λόγια του Θεού είναι ειλικρινής κι έχεις λαχτάρα για τα λόγια του Θεού και μπορείς να τα φυλάς σαν θησαυρό, τότε αυτό είναι αρκετό. Ο Θεός συμπαθεί τέτοιους ανθρώπους. Ακόμα κι αν φέρεσαι ανόητα μερικές φορές, ο Θεός και πάλι σε συμπαθεί. Αγαπά την καρδιά σου, που λαχταρά την αλήθεια, αλλά και την ειλικρινή σου στάση απέναντι στην αλήθεια. Έτσι, ο Θεός έχει έλεος απέναντί σου και σου δίνει πάντα χάρη. Δεν Τον απασχολεί το χαμηλό σου επίπεδο ή η ανοησία σου ούτε οι παραβάσεις σου. Επειδή η στάση σου απέναντι στην αλήθεια είναι ειλικρινής και πρόθυμη κι η καρδιά σου αληθινή, τότε —λαμβάνοντας υπ’ όψιν πόσο αληθινή είναι η καρδιά σου, αλλά και τη στάση σου— θα σου δείχνει πάντα έλεος, ενώ το Άγιο Πνεύμα θα εργάζεται πάνω σου και θα έχεις ελπίδα για σωτηρία. Από την άλλη, αν η καρδιά σου είναι σκληρή και αυτάρεσκη κι αν αποστρέφεσαι την αλήθεια, αν δεν προσέχεις τα λόγια του Θεού και ό,τι συνδέεται με την αλήθεια, αν φέρεσαι ανταγωνιστικά και περιφρονητικά από βαθιά μέσα σου, τότε ποια είναι η στάση του Θεού απέναντί σου; Απέχθεια, αποστροφή κι αδιάκοπη οργή» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για την ορθή εκπλήρωση του καθήκοντος, είναι κρίσιμης σημασίας η κατανόηση της αλήθειας). Ο Θεός λέει ότι παίρνει πολύ σοβαρά τις στάσεις των ανθρώπων απέναντι στην αλήθεια. Κάποιοι άνθρωποι φαίνονται συνήθως ικανοί να πληρώσουν τίμημα κι αρκετά αποτελεσματικοί στα καθήκοντά τους, αλλά όταν αντιμετωπίζουν ζητήματα, όχι μόνο δεν αποδέχονται την αλήθεια, αλλά την αποστρέφονται κιόλας. Ο Θεός αηδιάζει με αυτό. Σκέφτηκα τους τελευταίους δύο μήνες, που είχα πληρώσει κάποιο τίμημα και πετύχει κάποια αποτελέσματα στο καθήκον μου. Ένιωθα ότι έκανα ήδη αληθινό έργο. Επομένως, η επικεφαλής μου δεν θα έπρεπε να επισημάνει τα ζητήματά μου. Παρ’ όλα αυτά, συνειδητοποίησα ότι ο Θεός δεν βλέπει μόνο πόσο έχει υποφέρει κάποιος, πόσο έργο έχει κάνει ή τι αποτελέσματα έχει παρουσιάσει, αλλά βλέπει και ποια στάση έχει απέναντι στην αλήθεια κι αν αποδέχεται την αλήθεια. Αν, όταν αντιμετώπιζα κλάδεμα, δεν σταματούσα να αντιστέκομαι, δεν το αποδεχόμουν, διαφωνούσα κι ενεργούσα κόντρα στον Θεό, ο Θεός θα αηδίαζε με εμένα και δεν θα λάμβανα το έργο του Αγίου Πνεύματος. Είδα ότι ήταν πραγματικά πολύ επικίνδυνο να ζω στη διάθεση της αποστροφής της αλήθειας. Ήταν αλήθεια ότι το ευαγγελικό έργο ήταν αναποτελεσματικό. Επομένως, έπρεπε να αποδεχθώ τη συμβουλή της επικεφαλής μου και να λύσω στ’ αλήθεια τα υπάρχοντα προβλήματα του ευαγγελικού έργου.
Εν μέσω της αναζήτησής μου, θυμήθηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού και το έψαξα. Ο Θεός λέει: «Δεν συμμετέχουν σε κανένα αληθινό έργο, δεν παρακολουθούν ούτε διευθύνουν το έργο και δεν κάνουν διερευνήσεις ή έρευνα για να λύσουν προβλήματα. Άραγε, εκπληρώνουν τις ευθύνες ενός επικεφαλής; Άραγε, μπορεί να γίνει σωστά το έργο της εκκλησίας μ’ αυτόν τον τρόπο; Όταν ο Άνωθεν τούς ρωτάει πώς προχωράει το έργο, εκείνοι λένε: “Όλα είναι ομαλά στο εκκλησιαστικό έργο. Για κάθε αντικείμενο του έργου υπάρχει ένας επιβλέπων που το χειρίζεται”. Αν τους ρωτήσει περαιτέρω κατά πόσο υπάρχουν προβλήματα στο έργο, εκείνοι απαντούν: “Δεν ξέρω. Πιθανότατα δεν υπάρχουν προβλήματα!” Αυτή είναι η στάση ενός ψευδο-επικεφαλής απέναντι στο έργο του. Ως επικεφαλής, δείχνουν πλήρη ανευθυνότητα απέναντι στο έργο που τους ανατίθεται· αναθέτουν τα πάντα σε άλλους και οι ίδιοι δεν παρακολουθούν, δεν ρωτούν ούτε παρέχουν βοήθεια στην επίλυση των προβλημάτων· απλώς κάθονται εκεί σαν εργοδότες που δεν ανακατεύονται. Άραγε, δεν παραμελούν τα καθήκοντά τους; Άραγε, δεν ενεργούν σαν αξιωματούχοι; Δεν κάνουν συγκεκριμένο έργο, δεν παρακολουθούν το έργο, δεν λύνουν πραγματικά προβλήματα· άραγε, αυτοί οι επικεφαλής δεν είναι απλώς διακοσμητικοί; Δεν είναι ψευδο-επικεφαλής; Είναι η επιτομή των ψευδο-επικεφαλής» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (4)]. Τα λόγια του Θεού φανέρωσαν την κατάστασή μου: Το ευαγγελικό έργο είναι μια απ’ τις κύριες δουλειές που παρακολουθούν οι επικεφαλής και ήταν ευθύνη μου. Εγώ, όμως, μόλις ανέθεσα έργο, νόμιζα πια ότι το ευαγγελικό έργο ήταν ευθύνη των επικεφαλής ομάδων. Νόμιζα ότι μπορούσα να κάτσω και να περιμένω απ’ τους επικεφαλής ομάδων να έχουν αποτελέσματα και δεν επικεντρώθηκα στην κατανόηση των καταστάσεών τους ούτε στα προβλήματα που ανέκυψαν ενώ έκαναν τα καθήκοντά τους. Παρ’ όλα αυτά, όταν η επικεφαλής μου ρώτησε για την πρόοδο του έργου, είπα ότι οι επικεφαλής ομάδων δεν μου είχαν απαντήσει ακόμη. Ήταν ξεκάθαρο ότι εγώ ήμουν υπεύθυνη για εκείνο το έργο, αλλά δεν ασχολήθηκα καθόλου να ελέγξω σοβαρά την πρόοδο του έργου. Προσέγγισα το θέμα από απόσταση. Αυτή δεν ήταν η συμπεριφορά ενός ψευδοεπικεφαλής; Εκείνη τη στιγμή, κατάφερα επιτέλους να αποδεχθώ τη συμβουλή της επικεφαλής μέσα μου. Έπειτα, είδα ένα χωριό των λόγων του Θεού που έλεγε: «Τι σημαίνει “επίβλεψη”; Η επίβλεψη έχει να κάνει με την επιθεώρηση και την παροχή κατεύθυνσης. Σημαίνει, συγκεκριμένα, να ρωτάς λεπτομερώς για το έργο, ν’ αντιλαμβάνεσαι και να ενημερώνεσαι για την πρόοδο του έργου και τους αδύναμους κρίκους του έργου, κατανοώντας, μεταξύ άλλων, ποιος κάνει το έργο του με υπευθυνότητα και ποιος όχι, ποιος είναι ικανός να εκτελέσει το έργο και ποιος όχι. Μερικές φορές, η επίβλεψη απαιτεί διαβούλευση, κατανόηση και διερεύνηση των συνθηκών. Μερικές φορές, απαιτεί να κάνεις ερωτήσεις κατά πρόσωπο ή άμεση επιθεώρηση. Ασφαλώς, πιο συχνά προϋποθέτει την άμεση συναναστροφή με τους αρμόδιους, ρωτώντας για την υλοποίηση του έργου, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που εμφανίζονται και ούτω καθεξής. Όσο ασχολείσαι με την επίβλεψη, μπορείς να διαπιστώσεις ποιοι άνθρωποι αφοσιώνονται στο έργο τους μόνο φαινομενικά και απλώς κάνουν πράγματα επιφανειακά, ποιοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πώς να υλοποιήσουν συγκεκριμένες εργασίες, ποιοι άνθρωποι γνωρίζουν πώς να τις υλοποιήσουν αλλά δεν κάνουν αληθινό έργο, και άλλα τέτοια ζητήματα. Αν τα προβλήματα που διαπιστώνονται μπορούν να λυθούν έγκαιρα, τότε τόσο το καλύτερο. Ποιος είναι ο σκοπός της επίβλεψης; Είναι να υλοποιούνται καλύτερα οι εργασιακές ρυθμίσεις, να διαπιστώνεις αν το έργο που έχεις αναθέσει είναι κατάλληλο, αν υπάρχουν τυχόν παραβλέψεις ή πράγματα που δεν έχεις λάβει υπόψη, αν υπάρχουν πεδία που δεν συνάδουν με τις αρχές, αν υπάρχουν στρεβλές πτυχές ή πεδία στα οποία έχουν γίνει λάθη, και ούτω καθεξής· όλα αυτά τα ζητήματα μπορούν να διαπιστωθούν κατά τη διαδικασία της επίβλεψης. Όμως, αν μείνεις σπίτι και δεν εκτελέσεις αυτό το συγκεκριμένο έργο, άραγε μπορείς να διαπιστώσεις αυτά τα προβλήματα; (Όχι.) Πολλά προβλήματα προϋποθέτουν να κάνεις ερωτήσεις, να τα παρατηρήσεις και να τα κατανοήσεις επιτόπου για να γίνουν γνωστά και αντιληπτά» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (10)]. Μέσα απ’ τα λόγια του Θεού, έμαθα ότι επίβλεψη έργου δεν σημαίνει μόνο να αναθέτω έργο σε άλλους και να περιμένω απ’ αυτούς να έχουν αποτελέσματα, αλλά να συμμετέχω στο έργο και να βρίσκω ποια πραγματικά προβλήματα υπάρχουν στην πρόοδο του έργου. Μήπως το έργο που έχει ανατεθεί δεν είναι κατάλληλο για κάποιους; Μήπως οι αδελφοί και οι αδελφές βρίσκονται σε κακή κατάσταση; Μήπως οι άνθρωποι έχουν κακή στάση απέναντι στην άσκηση των καθηκόντων τους; Οι επικεφαλής πρέπει να τα κατανοούν και να τ’ αντιλαμβάνονται καλά όλα αυτά, και να συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια για να τα λύνουν εγκαίρως. Αυτό σημαίνει αληθινό έργο. Αναλογίστηκα ότι είχα μόλις αναθέσει έργο στους επικεφαλής ομάδων, αλλά δεν σταμάτησα να τους πιέζω να έχουν αποτελέσματα. Δεν είχα εκπληρώσει την ευθύνη μου ως επικεφαλής ούτε στο ελάχιστο. Δεν διέφερα σε τίποτα απ’ τους αξιωματούχους του μεγάλου κόκκινου δράκοντα που επαναπαύονται στο πόστο και τη θέση τους, αλλά δεν κάνουν καθόλου αληθινό έργο. Όποια δουλειά κι αν κάνει ένας αξιωματούχος, μόνο συνθήματα απαγγέλλει, μεταφέρει οδηγίες απ’ τους ανώτερους στους κατώτερους και κάνει έργο που τον κάνει να φαίνεται καλός. Στη δική μου περίπτωση, έλεγχα απλώς το έργο για να δίνω αναφορά στην επικεφαλής μου και να μη λύνω τα πραγματικά προβλήματα και δυσκολίες του ευαγγελικού έργου. Ο Θεός αηδιάζει με μια τέτοια στάση απέναντι στο έργο. Αν δεν διόρθωνα τη στάση μου, θα προκαλούσα ζημιά στο έργο της εκκλησίας και θα έκανα έτσι κακό στο καθήκον μου. Μετά απ’ αυτό, άρχισα να ενεργώ σύμφωνα με τα λόγια του Θεού κι εργάστηκα βιαστικά για να διορθώσω τις παρεκκλίσεις μου. Αφού κέρδισα πραγματική κατανόηση, ανακάλυψα ότι κάποιες εκκλησίες είχαν έλλειψη εργατών του ευαγγελίου, ότι κάποιοι επικεφαλής ομάδων δεν ανέθεταν έργο με αρκετά γρήγορο ρυθμό, πράγμα που οδηγούσε σε αργή πρόοδο, και ότι κάποιοι αδελφοί και κάποιες αδελφές δεν μπορούσαν να κάνουν το καθήκον τους κανονικά εξαιτίας των συλλήψεων και της παρακολούθησης απ’ το ΚΚΚ. Λόγω αυτών και πολλών άλλων ζητημάτων, το ευαγγελικό έργο είχε γίνει αναποτελεσματικό. Έπειτα, συναναστράφηκα πάνω σε αυτά τα ζητήματα και τα έλυσα ένα προς ένα. Σταμάτησα να αναζητώ δικαιολογίες για να ρίχνω τις ευθύνες στους άλλους και σταμάτησα να επικεντρώνομαι στο τι κάνουν ή τι δεν κάνουν οι άλλοι. Αντιθέτως, επέλεξα να επικεντρώνομαι στο να κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τις αρχές και να κάνω περισσότερο αληθινό έργο. Μετά από μια περίοδο συνεργασίας, το ευαγγελικό έργο άρχισε να βελτιώνεται. Ήμουν εξαιρετικά χαρούμενη. Δεν είχα φανταστεί ποτέ πως μόλις διόρθωνα την κατάστασή μου κι εργαζόμουν πραγματικά, θα βίωνα την καθοδήγηση του Θεού.
Μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία, έμαθα ότι το κλάδεμα, οι συμβουλές και η βοήθεια έρχονται απ’ τον Θεό. Είναι θετικά πράγματα που μας βοηθάνε να διορθώνουμε παρεκκλίσεις στα καθήκοντά μας και μας επιτρέπουν να τα κάνουμε σύμφωνα με τα πρότυπα. Μας βοηθάνε επίσης να γνωρίσουμε και να διορθώσουμε τις διεφθαρμένες μας διαθέσεις. Πίσω απ’ όλα αυτά, κρύβονται οι καλές προθέσεις του Θεού. Ως αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας, έμαθα από πρώτο χέρι για τα οφέλη της αποδοχής του κλαδέματος, των συμβουλών και της βοήθειας, και έμαθα τελικά πώς να ελέγχω και να εποπτεύω το έργο. Δόξα τω Θεώ για την καθοδήγησή Του!
