60. Μαθαίνω να υποτάσσομαι εν μέσω ασθένειας

Από μικρή, είχα εύθραυστη υγεία και ήμουν πάντα φιλάσθενη. Γι’ αυτό λαχταρούσα ένα υγιές σώμα. Τον Μάρτιο του 2012, είχα την τύχη να αποδεχθώ το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Λίγους μήνες αργότερα, παρατήρησα ότι δεν κρυολογούσα ούτε ανέβαζα πυρετό τόσο συχνά όσο πριν. Ακόμα και οι ημικρανίες και η αυχενική σπονδύλωση που είχα είχαν βελτιωθεί. Η καρδιά μου ήταν γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, και ένιωθα ακόμα πιο αποφασισμένη να απαρνηθώ πράγματα και να δαπανήσω τον εαυτό μου. Εκείνο το διάστημα, ήμουν επικεφαλής εκκλησίας, και προκειμένου να εκτελέσω καλά το έργο της εκκλησίας, αγνόησα την αντίθεση και τα εμπόδια που έθεσε η οικογένειά μου, και δούλευα ακούραστα από το πρωί ως το βράδυ για να κάνω το καθήκον μου.

Μια μέρα, τον Μάιο του 2020, άρχισε να με ενοχλεί ο αυχένας μου. Ήταν δύσκαμπτος και έτριζε όταν γύριζα το κεφάλι μου. Αφού κάθισα λίγο ακόμα, άρχισα να ζαλίζομαι, και το δεξί μου χέρι άρχισε να πονάει και να μουδιάζει. Επίσης, δυσκολευόμουν να πιάσω πράγματα καλά. Αρχικά, δεν έδωσα μεγάλη σημασία, γιατί σκέφτηκα ότι, αφότου άρχισα να πιστεύω στον Θεό, ο Θεός όχι μόνο είχε εξαλείψει τις ασθένειες που είχα παλιά, αλλά είχε βελτιώσει και τη γενική μου υγεία. Εφόσον τώρα είχα αφοσιωθεί πλήρως στο καθήκον μου, πίστευα ότι ο Θεός θα με προστάτευε και δεν θα άφηνε την ασθένειά μου να επιδεινωθεί. Νόμιζα ότι, αν διόρθωνα τη συνηθισμένη καθιστή μου στάση και γυμναζόμουν σωστά, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Ωστόσο, δεν περίμενα ότι, δύο μήνες αργότερα, η αυχενική σπονδύλωση όχι μόνο δεν βελτιώθηκε, αλλά επιδεινώθηκε. Συχνά είχα πονοκεφάλους και ζαλιζόμουν, τα μάτια μου ήταν ξηρά και με ενοχλούσα, και ο δεξιός μου ώμος πονούσε και είχε μουδιάσει, οπότε δυσκολευόμουν να κρατήσω ακόμη και ξυλάκια φαγητού. Άρχισα να ανησυχώ ότι η υγεία μου θα χειροτέρευε. Αν η μία πλευρά του σώματός μου έχανε δυνάμεις και παρέλυε, πώς θα μπορούσα να συνεχίσω να κάνω το καθήκον μου; Δεν θα σήμαινε αυτό ότι θα έχανα την ευκαιρία μου να λάβω τη σωτηρία του Θεού; Τότε θυμήθηκα μια αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν, η οποία έπρεπε να σταματήσει να κάνει το καθήκον της και να γυρίσει σπίτι για θεραπεία λόγω σοβαρής επιδείνωσης της αυχενικής σπονδύλωσης που είχε. Εμένα, όμως, λίγο μετά που έφυγα από το σπίτι μου για να κάνω το καθήκον μου, με πρόδωσε ένας Ιούδας. Εάν η κατάστασή μου χειροτέρευε τόσο πολύ ώστε να μην μπορώ να κάνω το καθήκον μου, τι θα έκανα, μια και δεν μπορούσα να γυρίσω σπίτι και δεν τολμούσα να πάω στο νοσοκομείο; Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο μεγαλύτερη αναστάτωση ένιωθα. Δεν μπορούσα παρά να αρχίσω να παραπονιέμαι γι’ αυτό, και σκεφτόμουν: «Τα τελευταία αυτά χρόνια που πιστεύω στον Θεό, απαρνήθηκα την οικογένεια και την καριέρα μου για να κάνω το καθήκον μου, και είχα αρκετές δυσκολίες. Γιατί δεν με προσέχει και δεν με προστατεύει ο Θεός; Γιατί με αφήνει πάλι να υποφέρω από ασθένεια;» Σκέφτηκα: «Παρόλο που δεν μπορώ να πάω στο νοσοκομείο, δεν μπορώ να μείνω άπραγη και να αφήσω την ασθένειά μου να επιδεινωθεί! Πρέπει να βρω έναν τρόπο να θεραπεύσω τον εαυτό μου. Διαφορετικά, καθώς η ασθένειά μου θα επιδεινώνεται, όχι μόνο θα υποφέρω περισσότερο, αλλά δεν θα μπορώ να κάνω πια και το καθήκον μου. Και τι θα γίνει τότε;» Κατόπιν, άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικούς τρόπους για να θεραπεύσω την ασθένειά μου. Εκτός από βεντούζες, γκουά σα και μόξα, έψαξα επίσης παντού για θεραπείες για την αυχενική σπονδύλωση. Εκείνο το διάστημα, ήμουν πλήρως αφοσιωμένη στο πώς να θεραπεύσω την ασθένειά μου, και δεν ένιωθα πλέον κανένα φορτίο για το καθήκον μου. Αμελούσα να ολοκληρώσω διάφορες εργασίες, και όταν ο φόρτος εργασίας ήταν μεγάλος και απαιτούσε υπερωρία ως αργά τη νύχτα, εξωτερικά έκανα το καθήκον μου, αλλά μέσα μου ένιωθα απρόθυμη, γιατί φοβόμουν ότι η υπερπροσπάθεια θα επιδείνωνε την ασθένειά μου.

Τον Μάιο του 2022, ένα πρωί που κατέβαινα για πρωινό, ένιωσα ξαφνικά ένα ιδιαίτερο βάρος στο δεξί μου πόδι και τον δεξιό μου ώμο. Ένιωσα το δεξί μου πόδι τόσο αδύναμο, που ίσα ίσα μπορούσα να το σηκώσω, και αναγκαζόμουν να το σέρνω. Αμέσως αγχώθηκα και αναρωτήθηκα αν όντως παρέλυε η μία μου πλευρά. Φοβήθηκα πολύ, και σκέφτηκα: «Αν καταλήξω παράλυτη, πραγματικά δεν θα μπορώ να κάνω το καθήκον μου, και τότε τι θα απογίνουν οι ελπίδες μου για σωτηρία και είσοδο στη βασιλεία των ουρανών; Δεν θα είναι τότε μάταιες οι θυσίες και οι προσπάθειες που κατέβαλα όλα αυτά τα χρόνια;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο ανησυχούσα. Όταν έβλεπα γύρω μου αδελφούς και αδελφές να χαίρουν άκρας υγείας, ένιωθα μεγάλο φθόνο και ζήλεια, και σκεφτόμουν: «Αυτά τα τελευταία χρόνια που άρχισα να πιστεύω στον Θεό, απαρνήθηκα πράγματα και δαπάνησα τον εαυτό μου τόσο όσο κι αυτοί. Γιατί έδωσε υγιές σώμα ο Θεός σε αυτούς και όχι σ’ εμένα;» Όσο περισσότερο σκεφτόμουν έτσι, τόσο μεγαλύτερη ανησυχία και άγχος ένιωθα για την ασθένειά μου.

Μια μέρα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Το πώς θα είναι η υγεία κάποιου σε μια συγκεκριμένη ηλικία και το αν θα πάθει κάποια σοβαρή ασθένεια είναι πράγματα που κανονίζει ο Θεός. Οι άπιστοι δεν πιστεύουν στον Θεό κι έτσι πηγαίνουν να βρουν κάποιον που να μπορεί να δει τέτοια πράγματα από την ημερομηνία της γέννησής τους ή κοιτάζοντας την παλάμη ή το πρόσωπό τους. Τα πιστεύουν αυτά τα πράγματα. Εσύ πιστεύεις στον Θεό και ακούς συχνά κηρύγματα και συναναστροφές πάνω στην αλήθεια· άρα, λοιπόν, αν δεν το πιστεύεις αυτό, τότε δεν είσαι παρά ένας δύσπιστος. Αν πιστεύεις πραγματικά πως τα πάντα βρίσκονται στο χέρι του Θεού, τότε οφείλεις να πιστεύεις πως όλα αυτά τα πράγματα —οι σοβαρές ασθένειες, οι βαριές ασθένειες, οι ελαφρές ασθένειες, η υγεία γενικά— υπόκεινται στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Το πότε θα πάθει κάποιος μια σοβαρή αρρώστια και το πώς θα είναι η υγεία του σε μια συγκεκριμένη ηλικία δεν είναι πράγματα που συμβαίνουν τυχαία. Για να το καταλάβεις αυτό, πρέπει να έχεις θετική και ακριβή κατανόηση. Συμφωνεί αυτό με την αλήθεια; (Ναι.) Συμφωνεί με την αλήθεια, είναι η αλήθεια, θα πρέπει να το αποδεχθείς και η στάση και οι απόψεις σου πάνω σ’ αυτό το θέμα θα πρέπει να μεταμορφωθούν. Και τι διορθώνεται μόλις μεταμορφωθούν αυτά τα πράγματα; Δεν διορθώνονται τα συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας που έχεις; Αν μη τι άλλο, διορθώνονται στη θεωρία τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας που νιώθεις για την ασθένεια. Επειδή η κατανόησή σου έχει μεταμορφώσει τις σκέψεις και τις απόψεις σου, διορθώνει συνεπώς και τα αρνητικά σου συναισθήματα. […] Τώρα μιλάμε για τις ασθένειες, κάτι που θα βιώσουν οι περισσότεροι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Άρα, λοιπόν, το ποια αρρώστια θα βρει τους ανθρώπους, πότε και σε ποια ηλικία και πώς θα είναι η κατάσταση της υγείας τους είναι όλα τους πράγματα που κανονίζει ο Θεός· δεν τα αποφασίζουν οι άνθρωποι, όπως και δεν αποφασίζουν το πότε θα γεννηθούν. Δεν είναι, λοιπόν, ανόητο να νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία για πράγματα που δεν αποφασίζεις εσύ ο ίδιος; (Ναι.) Οι άνθρωποι θα πρέπει να αρχίσουν να διορθώνουν τα πράγματα που μπορούν να διορθώσουν μόνοι τους· για εκείνα που δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους, θα πρέπει να περιμένουν τον Θεό. Θα πρέπει να υποτάσσονται σιωπηλά και να ζητούν από τον Θεό να τους προστατέψει· αυτή είναι η νοοτροπία που οφείλουν να έχουν. Και όταν οι άνθρωποι τελικά αρρωσταίνουν και βρίσκονται κοντά στον θάνατο, θα πρέπει να υποτάσσονται, να μην παραπονιούνται ούτε να επαναστατούν ενάντια στον Θεό, να μη λένε βλάσφημες κουβέντες εναντίον Του ούτε να Του επιτίθενται με τα λόγια τους. Αντίθετα, θα πρέπει να στέκονται ως δημιουργήματα, να βιώνουν και να εκτιμούν όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, και να μην προσπαθούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Αυτό θα πρέπει να είναι μια ξεχωριστή εμπειρία που εμπλουτίζει τη ζωή σου, και δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, σωστά; Άρα, λοιπόν, όταν μιλάμε για τις ασθένειες, οι άνθρωποι θα πρέπει πρώτα να διορθώσουν τις εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις που έχουν σχετικά με την προέλευση της ασθένειας, κι έτσι να πάψουν να ανησυχούν γι’ αυτήν· εκτός αυτού, οι άνθρωποι ούτε έχουν το δικαίωμα ούτε είναι ικανοί να ελέγχουν τόσο τα γνωστά όσο και τα άγνωστα πράγματα, καθώς όλα τους βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Θεού. Πρέπει, λοιπόν, να περιμένουν και να υποτάσσονται· αυτή είναι η στάση που οφείλουν να έχουν και η αρχή άσκησης που οφείλουν να ακολουθούν. Από την κατανόηση έως την πράξη, τα πάντα θα πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Αυτό σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)]. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι το αν η ασθένειά μου θα χειροτέρευε, το αν θα έμενα παράλυτη ή όχι βρισκόταν στα χέρια του Θεού. Κατάλαβα ότι έπρεπε να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού. Αυτή ήταν η σοφή επιλογή. Ωστόσο, δεν είχα κατανοήσει την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού. Είχα επενδύσει πολλή ενέργεια και έγνοια στη θεραπεία της ασθένειάς μου. Ανησυχούσα και αγχωνόμουν για αυτό συνεχώς. Είχα ακόμη και παρανοήσεις και παράπονα για τον Θεό. Ήμουν πραγματικά ανόητη! Θα έπρεπε να υιοθετήσω μια υποτακτική στάση και να πάρω μαθήματα από την ασθένειά μου, και να έχω πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό. Επιπλέον, αν δεν ένιωθα καλά, θα έπρεπε να λάβω κανονική θεραπεία και περίθαλψη, και να κάνω το καθήκον μου όσο καλύτερα μπορούσα. Αυτού του είδους η άσκηση δεν θα παρέκκλινε από τις απαιτήσεις του Θεού και ήταν η στάση που θα έπρεπε να έχω. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, το άγχος μου μειώθηκε κάπως, και ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ στην ενορχήστρωση και τις ρυθμίσεις του Θεού.

Από τότε και στο εξής, άφησα τα πράγματα να ακολουθήσουν τη φυσική τους πορεία, και ρύθμισα τον χρόνο μου κατάλληλα για θεραπεία και αυτοφροντίδα. Μερικές φορές, ηρεμούσα και συλλογιζόμουν: «Γιατί παραπονιέμαι όταν η ασθένειά μου επιδεινώνεται; Ποια ακριβώς είναι η διεφθαρμένη διάθεση που το επιβάλλει αυτό;» Τότε, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να πιστεύουν στον Θεό, ποιος από αυτούς δεν έχει τους δικούς του στόχους, τα δικά του κίνητρα και φιλοδοξίες; Παρόλο που μια πλευρά τους πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού και έχει δει την ύπαρξη του Θεού, η πίστη τους στον Θεό εξακολουθεί να περιέχει αυτά τα κίνητρα, και ο απώτερος σκοπός της πίστης τους στον Θεό είναι να λάβουν τις ευλογίες Του και τα πράγματα που επιθυμούν. Στις εμπειρίες της ζωής των ανθρώπων, συχνά αναλογίζονται: “Έχω εγκαταλείψει την οικογένεια και την καριέρα μου για τον Θεό, και τι μου έχει δώσει Αυτός; Πρέπει να τα προσθέσω και να τα επιβεβαιώσω —έλαβα πρόσφατα οποιεσδήποτε ευλογίες; Έχω δώσει πολλά όλο αυτό το διάστημα, έχω τρέξει και τρέχω, και έχω υποφέρει πολύ —μου έχει δώσει ο Θεός οποιεσδήποτε υποσχέσεις σε αντάλλαγμα; Θυμάται τις καλές πράξεις μου; Ποιο θα είναι το τέλος μου; Μπορώ να λάβω τις ευλογίες του Θεού;…” Κάθε άνθρωπος κάνει τέτοιους υπολογισμούς μέσα στην καρδιά του συνέχεια, και θέτει απαιτήσεις στον Θεό που περιλαμβάνουν τα κίνητρα, τις φιλοδοξίες και τη συναλλακτική νοοτροπία του. Τουτέστιν, στην καρδιά του ο άνθρωπος δοκιμάζει διαρκώς τον Θεό, σκαρφίζεται συνεχώς σχέδια για τον Θεό, συνεχώς επιχειρηματολογεί υπέρ της δικής του έκβασης με τον Θεό και προσπαθεί να αντλήσει μια δήλωση από τον Θεό, κοιτώντας μήπως ο Θεός μπορεί να του δώσει ό,τι επιθυμεί. Την ίδια στιγμή που ακολουθεί τον Θεό, ο άνθρωπος δεν αντιμετωπίζει τον Θεό ως Θεό. Ο άνθρωπος ανέκαθεν προσπαθούσε να κάνει συμφωνίες με τον Θεό, θέτοντας διαρκώς απαιτήσεις σ’ Αυτόν, και μάλιστα ασκώντας Του πίεση σε κάθε βήμα, προσπαθώντας να βγάλει από τη μύγα ξύγκι. Ενώ παράλληλα προσπαθεί να κάνει συμφωνίες με τον Θεό, ο άνθρωπος συζητάει επίσης μαζί Του και υπάρχουν ακόμη και άνθρωποι που, όταν υποβάλλονται σε δοκιμασίες ή βρίσκονται σε συγκεκριμένες καταστάσεις, συχνά γίνονται αδύναμοι, αρνητικοί και αμελείς στο έργο τους, και έχουν πολλά παράπονα από τον Θεό. Από τον καιρό που πρωτοάρχισε ο άνθρωπος να πιστεύει στον Θεό, θεωρούσε τον Θεό ως το κέρας της Αμάλθειας, έναν ελβετικό σουγιά, και θεωρεί τον εαυτό του ως τον μεγαλύτερο πιστωτή του Θεού, λες και είναι έμφυτο δικαίωμα και υποχρέωσή του να προσπαθεί να πάρει ευλογίες και υποσχέσεις από τον Θεό, ενώ η ευθύνη του Θεού είναι να προστατεύει και να φροντίζει τον άνθρωπο και να τον στηρίζει. Αυτή είναι η βασική κατανόηση της “πίστης στον Θεό” όλων όσοι πιστεύουν στον Θεό, και αυτή είναι η βαθύτερή τους κατανόηση της έννοιας της πίστης στον Θεό. Από τη φύση-ουσία του ανθρώπου ως την υποκειμενική του επιδίωξη, δεν υπάρχει τίποτα που να σχετίζεται με τον σεβασμό του Θεού. Ο σκοπός που ο άνθρωπος πιστεύει στον Θεό δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τη λατρεία του Θεού. Τουτέστιν, ο άνθρωπος δεν έχει ποτέ θεωρήσει ούτε κατανοήσει ότι η πίστη στον Θεό προϋποθέτει να σέβεται και να λατρεύει τον Θεό. Υπό το πρίσμα αυτών των συνθηκών, η ουσία του ανθρώπου είναι προφανής. Ποια είναι αυτή η ουσία; Είναι ότι η καρδιά του ανθρώπου είναι μοχθηρή, κρύβει προδοσία και απάτη, δεν αγαπάει τη δικαιοσύνη και την εντιμότητα και ό,τι είναι θετικό, και είναι τιποτένια και άπληστη. Η καρδιά του ανθρώπου δεν θα μπορούσε να είναι πιο κλειστή στον Θεό. Ο άνθρωπος δεν την έχει δώσει επ’ ουδενί στον Θεό. Ο Θεός δεν έχει δει ποτέ την αληθινή καρδιά του ανθρώπου, ούτε έχει γνωρίσει ποτέ την λατρεία του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄). Αφού διάβασα τι φανέρωναν τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι, από τότε που άρχισα να πιστεύω στον Θεό, είχα λάθος άποψη σχετικά με τις επιδιώξεις μου και λάθος κατεύθυνση σ’ αυτές. Λίγο μετά που πίστεψα στον Θεό, είχα δει ότι η ασθένειά μου είχε βελτιωθεί, κι έτσι είχα αρχίσει να θεωρώ τον Θεό θεραπευτή μου. Ήθελα να κερδίσω την ευλογία και την προστασία του Θεού, μέσα απ’ το να απαρνούμαι πράγματα, να δαπανώ τον εαυτό μου και να πληρώνω τίμημα. Έτσι, δεν θα χρειαζόταν να υποφέρω πλέον από την ασθένειά μου. Όταν η ασθένειά μου επανήλθε και παρέμεινε χωρίς να μπορώ να την ελέγξω ή να την καταπραΰνω, είχα παραπονεθεί, και χρησιμοποίησα τις προσπάθειες και υπερπροσπάθειες που είχα καταβάλει εξωτερικά ως κεφάλαιο για να επιχειρηματολογήσω με τον Θεό. Νόμιζα μέχρι και πως η θεραπεία της ασθένειάς μου ήταν ό,τι πιο σημαντικό, και είχα προσεγγίσει το καθήκον μου χωρίς αίσθημα φορτίου. Όταν είδα ότι το έργο δεν απέφερε καρπούς, ούτε αγχώθηκα ούτε ανησύχησα, και επικεντρώθηκα μόνο στο πώς να θεραπεύσω και να φροντίσω το σώμα μου. Όταν έβλεπα γύρω μου τους αδελφούς και τις αδελφές μου να χαίρουν άκρας υγείας, ενώ εγώ υπέφερα λόγω ασθένειας, παρόλο που ήμουν ακόμη νέα, ενδόμυχα είχα παραπονεθεί που ο Θεός ευλόγησε αυτούς, αλλά εμένα ούτε με φρόντισε ούτε με προστάτεψε. Η κατάστασή μου ήταν ακριβώς αυτή που φανέρωσαν τα λόγια του Θεού: «Όταν στρέφω το μένος Μου ενάντια στους ανθρώπους και τους στερώ όλη τη χαρά και τη γαλήνη που είχαν πριν, αρχίζουν να αμφιβάλλουν. Όταν δίνω στους ανθρώπους τα δεινά της κόλασης και παίρνω πίσω τις ευλογίες του ουρανού, εξοργίζονται. Όταν οι άνθρωποι Μου ζητούν να τους θεραπεύσω κι Εγώ δεν τους δίνω καμία σημασία και νιώθω αποστροφή για εκείνους, οι άνθρωποι αναχωρούν από Εμένα και αναζητούν την οδό της κακής ιατρικής και της μαγείας. Όταν παίρνω όλα όσα οι άνθρωποι έχουν απαιτήσει από Εμένα, όλοι εξαφανίζονται χωρίς ίχνος. Συνεπώς, λέω ότι οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Εμένα επειδή η χάρη Μου είναι σε υπερβολική αφθονία και επειδή έχουν να κερδίσουν πολλά οφέλη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). Τα λόγια του Θεού διαπέρασαν βαθιά την καρδιά μου. Για πολλά χρόνια, διακήρυττα ότι ήθελα να δαπανήσω τον εαυτό μου για τον Θεό, αλλά ποτέ δεν είχα πραγματικά λατρέψει τον Θεό και υποταχθεί σ’ Αυτόν ως Θεό. Ήθελα μόνο τις ευλογίες του Θεού με την ελπίδα ότι θα με θεράπευε και θα με ελευθέρωνε από τον πόνο της ασθένειας. Ήθελα προφανώς να χρησιμοποιήσω τον Θεό και να κάνω μια συμφωνία μαζί Του, ενώ εξωτερικά διατυμπάνιζα ότι δαπανούσα τον εαυτό μου για τον Θεό. Δεν είναι αυτό κατάφωρη απάτη και αντίσταση κατά του Θεού; Ήμουν πραγματικά ποταπή!

Κατόπιν, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού και βρήκα μια οδό άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Τι αξία έχει να ανησυχεί κανείς υπερβολικά για το σώμα του και να φροντίζει να τρέφεται καλά, να είναι υγιής και γερός; Τι νόημα έχει να ζει έτσι; Ποια είναι η αξία της ζωής ενός ανθρώπου; Μήπως το να ενδίδει σε σαρκικές απολαύσεις, όπως το φαγητό, το ποτό και η διασκέδαση; […] Όταν έρχεται κάποιος σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν έρχεται μόνο για τις απολαύσεις της σάρκας, ούτε αποκλειστικά για να τρώει, να πίνει και να διασκεδάζει. Δεν θα πρέπει να ζει μόνο γι’ αυτά τα πράγματα· δεν είναι αυτή η αξία της ανθρώπινης ζωής, ούτε είναι το σωστό μονοπάτι. Η αξία της ανθρώπινης ζωής και το σωστό μονοπάτι που πρέπει να ακολουθεί κανείς προϋποθέτουν να κατορθώσει κάτι που έχει αξία και να ολοκληρώσει μία ή περισσότερες εργασίες που έχουν αξία. Αυτό δεν ονομάζεται “καριέρα”, αλλά “το σωστό μονοπάτι” και “η σωστή εργασία”. Πείτε Μου, αξίζει να πληρώσει ένας άνθρωπος το τίμημα ώστε να ολοκληρώσει κάποιο έργο που έχει αξία, να ζήσει μια ζωή που έχει νόημα και αξία, και να επιδιώξει και να κερδίσει την αλήθεια; Αν επιθυμείς πραγματικά να επιδιώξεις και να κατανοήσεις την αλήθεια, να αρχίσεις να βαδίζεις στο σωστό μονοπάτι στη ζωή, να εκπληρώσεις καλά το καθήκον σου και να ζήσεις μια ζωή που έχει νόημα και αξία, τότε μη διστάζεις: δώσε όλη την ενέργειά σου, πλήρωσε το τίμημα, αφιέρωσε όλον τον χρόνο σου και την κάθε μέρα σου σ’ αυτό. Αν αντιμετωπίσεις κάποια μικροασθένεια κατά την περίοδο αυτή, δεν έχει σημασία· δεν θα σε καταβάλει. Κάτι τέτοιο δεν είναι μακράν ανώτερο από μια ζωή ευκολίας και απραξίας, μια ζωή όπου φροντίζεις το σώμα σου και το κρατάς καλοταϊσμένο και υγιές, για να πετύχεις τελικά τη μακροζωία; (Ναι.) Ποια από τις δύο αυτές επιλογές δίνει περισσότερη αξία στη ζωή σου; Ποια μπορεί να φέρει παρηγοριά στους ανθρώπους και να τους γλιτώνει από τύψεις όταν αντιμετωπίσουν στο τέλος της ζωής τους τον θάνατο; (Το να ζήσουν μια ζωή με νόημα.) Το να ζεις μια ζωή με νόημα σημαίνει να νιώθεις μέσα σου πως πετυχαίνεις αποτελέσματα, να νιώθεις μέσα σου παρηγοριά. Και τι θα απογίνουν εκείνοι οι καλοταϊσμένοι άνθρωποι που έχουν ροδαλή επιδερμίδα μέχρι τη μέρα του θανάτου τους; Εφόσον δεν επιδιώκουν μια ζωή με νόημα, πώς νιώθουν τη στιγμή του θανάτου τους; (Νιώθουν λες κι η ζωή τους ήταν μάταιη.) Αυτές οι πέντε λέξεις είναι δηκτικές: η ζωή τους ήταν μάταιη. Τι εννοούμε όταν λέμε πως η ζωή τους ήταν μάταιη; (Πως τη σπατάλησαν.) Σε τι βασίζονται οι φράσεις “η ζωή τους ήταν μάταιη” και “σπατάλησαν τη ζωή τους”; (Στο τέλος της ζωής τους, διαπιστώνουν πως δεν έχουν κερδίσει τίποτα.) Και τι είναι αυτό που θα πρέπει να κερδίσει ένας άνθρωπος; (Θα πρέπει να κερδίσει την αλήθεια ή να καταφέρει στη ζωή του κάποια πράγματα που έχουν νόημα και αξία. Θα πρέπει να κάνει καλά τα πράγματα που οφείλει να κάνει ένα δημιούργημα. Αν δεν καταφέρει να τα κάνει όλα αυτά και ζει μόνο για να ικανοποιεί το σώμα του, τότε θα νιώσει πως η ζωή του ήταν μάταιη και πως τη σπατάλησε.)» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)]. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η ορθή άποψη σε ό,τι αφορά τις επιδιώξεις όταν πιστεύουμε στον Θεό είναι να επιζητούμε την κατανόηση της αλήθειας και να επιτυγχάνουμε την υποταγή στον Θεό. Ανεξάρτητα από το περιβάλλον που ρυθμίζει ο Θεός, ακόμη και όταν αντιμετωπίζω μια σοβαρή ασθένεια και πονάω, πρέπει να υποταχθώ στην ενορχήστρωση και τη ρύθμιση του Θεού, και να εκπληρώσω το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον. Αυτού του είδους η επιδίωξη είναι πολύτιμη και ουσιαστική, και θα τη θυμάται ο Θεός. Ωστόσο, πάντοτε επιδίωκα τη σαρκική γαλήνη, μια ζωή χωρίς ασθένεια ή συμφορά, μια υγιή ζωή. Όταν η ασθένειά μου επιδεινώθηκε, άρχισα να λογομαχώ με τον Θεό και να παραπονιέμαι. Επικεντρώθηκα μόνο στη θεραπεία και την αυτοφροντίδα, και δεν ήμουν ούτε καν πρόθυμη να κάνω το καθήκον μου. Μια τέτοια επιδίωξη ήταν ανούσια. Συνειδητοποίησα ότι, ακόμα κι αν βελτίωνα την υγεία μου και ζούσα μια ήσυχη, υγιή ζωή, αλλά δεν εκπλήρωνα το καθήκον και την ευθύνη μου ως δημιουργημένο ον, και δεν κατάφερνα να ολοκληρώσω την αποστολή μου, η ζωή μου θα πήγαινε χαμένη και η ύπαρξή μου σε αυτόν τον κόσμο θα ήταν μάταιη. Αφού το αναγνώρισα αυτό, χάρηκα. Ακόμα κι αν η ασθένειά μου χειροτέρευε ή έμενα παράλυτη, το σημαντικότερο ήταν να εκπληρώσω το καθήκον μου. Από τότε και στο εξής, αφιέρωσα την καρδιά μου στο καθήκον μου και παρακολουθούσα διάφορες εργασίες.

Μια μέρα, ενώ έγραφα στον υπολογιστή, ξαφνικά δεν μπορούσα να κουνήσω τον δεξιό μου ώμο, και ένιωθα έντονο πόνο όταν σήκωνα το δεξί μου χέρι. Η πληκτρολόγηση ήταν πολύ δύσκολη. Άρχισα πάλι να ανησυχώ και σκέφτηκα: «Αν δεν μπορώ να κουνήσω τον δεξιό μου ώμο, πώς θα κάνω το καθήκον μου;» Σκέφτηκα: «Θα ξεκουραστώ, και ίσως βελτιωθεί ως αύριο». Ωστόσο, την επόμενη μέρα, όχι μόνο δεν ήταν καλύτερα ο ώμος μου, αλλά πονούσε ακόμη περισσότερο. Άρχισε να πονάει επίσης και το κεφάλι και ο αυχένας μου. Πονούσα όταν καθόμουν, ακόμη κι όταν ξάπλωνα. Δεν μπορούσα να επικεντρωθώ καθόλου στο καθήκον μου. Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Είτε είσαι άρρωστος είτε πονάς, εφόσον σου απομένει έστω και μία πνοή, εφόσον είσαι ακόμα ζωντανός και μπορείς να μιλάς και να περπατάς, τότε έχεις την ενέργεια να εκτελείς το καθήκον σου και θα πρέπει να έχεις καλή συμπεριφορά καθώς το εκτελείς και τα πόδια σου να πατάνε γερά στο έδαφος. Δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον που έχεις ως δημιούργημα ούτε την ευθύνη που σου έχει αναθέσει ο Δημιουργός. Εφόσον δεν έχεις πεθάνει ακόμα, θα πρέπει να ολοκληρώσεις το καθήκον σου και να το εκπληρώσεις καλά» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Αφού διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού, προσευχήθηκα σε Αυτόν και είπα ότι, είτε βελτιωνόταν η ασθένειά μου είτε όχι, δεν ήθελα πλέον να με δεσμεύει και να με περιορίζει. Ήθελα μόνο να επιδιώξω την πρόθεση του Θεού, να υποταχθώ σε Αυτόν και να συνεχίσω το καθήκον μου. Μετά από αυτό, αντί να ανησυχώ για το πότε θα βελτιωνόταν η ασθένειά μου, επικεντρώθηκα στο καθήκον μου, και στον ελεύθερο χρόνο μου έκανα λίγη γυμναστική. Το τέταρτο πρωινό, παρατήρησα ξαφνικά ότι ο πόνος στον δεξιό μου ώμο είχε μειωθεί και ο αυχένας μου δεν ήταν πλέον δύσκαμπτος. Δν είχα θεραπευτεί εντελώς, αλλά ανάρρωνα σταδιακά.

Αυτές οι συνεχείς κρίσεις της ασθένειάς μου αποκάλυψαν πλήρως τις λανθασμένες μου απόψεις σχετικά με τις επιδιώξεις μου στην πίστη μου. Μόνο τότε άρχισα να αποκτώ λίγη κατανόηση του εαυτού μου. Μέσα από τα λόγια του Θεού, έμαθα επίσης πώς να θεραπεύω την ασθένεια σωστά και πώς να εκπληρώνω το καθήκον μου σε τέτοιους καιρούς. Ευχαριστώ τον Θεό για τη σωτηρία του!

Υποσημειώσεις:

α. Βεντούζες: Μια θεραπεία κατά την οποία γυάλινα ή πλαστικά ποτήρια τοποθετούνται στο δέρμα για να δημιουργηθεί αναρρόφηση. Βοηθά στη βελτίωση της ροής του αίματος και στην ανακούφιση από τον πόνο.

β. Γκούα Σα: Μια τεχνική κατά την οποία γίνεται μασάζ με λείο εργαλείο για να χαλαρώσει μια περιοχή, να βελτιωθεί η κυκλοφορία του αίματος και να μειωθεί ο πόνος στους μύες.

γ. Μοξοθεραπεία: Μια μέθοδος κατά την οποία εφαρμόζεται θερμότητα μέσω καύσης αποξηραμένης αψιθιάς (βοτάνου) σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος για να ενεργοποιηθεί η διαδικασία της ίασης.