85. Μπορώ πλέον να βλέπω τα ελαττώματά μου από τη σωστή οπτική

Όταν ήμουν μικρός, οι μεγάλοι συχνά με κορόιδευαν όταν μιλούσα. Σ’ εκείνη την ηλικία, δεν γνώριζα και έτσι δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Μόνο όταν μεγάλωσα, συνειδητοποίησα ότι τραύλιζα. Προσπαθούσα να μην το παθαίνω, αλλά, απλώς, δεν μπορούσα. Γι’ αυτό και με ενοχλούσε πολύ το πρόβλημα με την ομιλία. Λόγω αυτού του ελαττώματος, συχνά οι άλλοι με κορόιδευαν και με χλεύαζαν. Έτσι, σιγά σιγά, έπαψα να είμαι ιδιαίτερα ομιλητικός και δεν ήθελα να βλέπω κόσμο. Προτιμούσα να είμαι μόνος μου. Στα σχολικά μου χρόνια, ποτέ δεν πήγαινα στα πάρτι των συμμαθητών μου. Επίσης, στις διακοπές μου τον χειμώνα και το καλοκαίρι δεν ήθελα να βγαίνω ούτε να πηγαίνω σε συγγενείς. Κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου και είχα πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση. Κάποιες φορές που η μαμά μου με άκουγε να τραυλίζω στο σπίτι, μου έλεγε γκρινιάζοντας: «Μίλα πιο αργά και μη βιάζεσαι! Αν συνεχίσεις έτσι, ούτε γυναίκα δεν θα μπορέσεις να βρεις όταν μεγαλώσεις!» Είχα αρχίσει να δουλεύω όταν, κάποια στιγμή, ένας συνάδελφος με άκουσε να τραυλίζω και μου είπε περιπαικτικά: «Γιατί τραυλίζεις; Είσαι πάρα πολύ αστείος!» Μολονότι το είπε για πλάκα, εγώ κοκκίνισα από αμηχανία και μίσησα τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να διορθώσω το πρόβλημα με την ομιλία μου.

Τον Σεπτέμβριο του 2008, αποδέχτηκα το νέο έργο του Θεού. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές έβλεπαν ότι τραύλιζα, αντί να με κοροϊδέψουν ή να με μειώσουν, με ενθάρρυναν και με βοηθούσαν. Ορισμένες φορές, στις συναθροίσεις, συναντούσα αδελφούς και αδελφές που δεν γνώριζα. Αυτό με άγχωνε. Όποτε κόμπιαζα διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, οι αδελφοί και οι αδελφές διάβαζαν μαζί μου και με ενθάρρυναν να μη νιώθω ότι έχω κάτι που με περιορίζει. Αισθανόμουν μια ιδιαίτερη ζεστασιά στον οίκο του Θεού. Μετά από τρία χρόνια, οι αδελφοί και οι αδελφές με εξέλεξαν επικεφαλής της εκκλησίας. Ήξερα, λοιπόν, ότι αυτό ήταν μια προσπάθεια του Θεού να με εμψυχώσει. Όταν, όμως, είσαι επικεφαλής, πρέπει να συναναστρέφεσαι σχετικά με αλήθειες, να λύνεις προβλήματα και να συναθροίζεσαι συχνά με αδελφούς και αδελφές. Ειδικά, στις μεγάλες συναθροίσεις, λοιπόν, ένιωθα ότι το τραύλισμά μου με περιόριζε και με άγχωνε πάρα πολύ. Φοβόμουν ότι αν κόμπιαζα την ώρα της συναναστροφής, θα ντροπιαζόμουν και οι αδελφοί και οι αδελφές μου θα γελούσαν μαζί μου. Θυμάμαι ότι σε μια συνάθροιση, συνάντησα μια αδελφή που δεν γνώριζα καλά. Ανησυχούσα τι θα μπορούσε να σκεφτεί για μένα εάν δεν συναναστρεφόμουν σωστά. Έτσι κατέληξα να τραυλίζω πάρα πολύ όσο διάβαζα τα λόγια του Θεού. Η αδελφή δεν κατάφερε να συγκρατηθεί και ξέσπασε σε γέλια. Αυτό το περιστατικό αποτέλεσε σοβαρό πλήγμα για την αυτοεκτίμησή μου. Μολονότι η αδελφή μού ζήτησε ειλικρινά συγγνώμη, εγώ, και πάλι, ένιωσα πολύ πληγωμένος μέσα μου. Πάντα αισθανόμουν κατώτερος. Έτσι, συχνά, με έπιανε το παράπονο και αναρωτιόμουν γιατί έχω αυτό το ελάττωμα και γιατί δεν μπορώ να το διορθώσω. Αργότερα, έγινα πολύ ευαίσθητος στις αλληλεπιδράσεις με τους αδελφούς και τις αδελφές, και, κάθε φορά που διάβαζα τα λόγια του Θεού ή συμμετείχα σε κάποια συναναστροφή, έδινα ιδιαίτερη προσοχή στην έκφραση προσώπου των αδελφών μου. Όποτε, λοιπόν, έβλεπα αφύσικες κινήσεις, σκεφτόμουν: «Μ’ εμένα γελούν;» Αυτό με άγχωνε ακόμα περισσότερο. Κάποιες φορές, μάλιστα, αγχωνόμουν τόσο πολύ που ίδρωναν οι παλάμες μου. Στο τέλος, άρχισα να φοβάμαι τις συναθροίσεις. Έτσι, ειδικά όταν μαζευόταν πολύς κόσμος σε αυτές, τις δικές μου ευθύνες τις ανέθετα στον αδελφό με τον οποίο συνεργαζόμασταν. Έζησα σε αυτήν την οδυνηρή και καταπιεστική κατάσταση για πολύ καιρό. Στο τέλος, πια, απλώς δεν άντεξα άλλο την πίεση και παραιτήθηκα. Μετά την παραίτηση, ασχολήθηκα με κειμενικό έργο. Περνούσα όλες μου τις μέρες επιλέγοντας άρθρα, χωρίς να χρειάζεται να μιλάω ή να αλληλεπιδρώ με άλλους ανθρώπους. Έτσι, λοιπόν, δεν χρειαζόταν πια να νιώθω ότι με περιόριζε το τραύλισμά μου.

Τον Σεπτέμβριο του 2020, εκλέχτηκα ξανά επικεφαλής της εκκλησίας. Εξαιτίας, όμως, του μεγάλου φόρτου εργασίας και των συχνών αλληλεπιδράσεων με αδελφούς και αδελφές που δεν γνώριζα, το πρόβλημα με το τραύλισμα χειροτέρεψε. Όταν ερχόταν η ώρα των συναθροίσεων, με απασχολούσε πολύ η εικόνα που είχαν οι άλλοι για μένα. Αυτό με περιόριζε τόσο πολύ που αναπόφευκτα αναπολούσα την εποχή που ασχολιόμουν με κειμενικό έργο, που δεν χρειαζόταν να έχω επαφές με πάρα πολλούς ανθρώπους, την εποχή που δεν υπήρχε τόσο μεγάλη πίεση. Ήλπιζα ότι θα επέστρεφα σε αυτό το πόστο. Τον Ιούλιο του 2021, οι αδελφοί και οι αδελφές με πρότειναν απρόσμενα για ιεροκήρυκα. Σκέφτηκα μέσα μου: «Πώς μπορεί να λειτουργήσει τώρα όλο αυτό; Είμαι επικεφαλής της εκκλησίας. Αυτός ο ρόλος ήδη μου δημιουργεί αρκετή πίεση. Ούτε που τολμώ να ελπίζω σε κάποια προαγωγή ξανά». Σκέφτηκα, όμως, λογικά και συμμετείχα στις εκλογές. Κατά τη διάρκεια της εκλογικής συνάθροισης, σκεφτόμουν ότι ο ιεροκήρυκας αλληλεπιδρά με πολύ κόσμο και είναι υπεύθυνος για πολλές εκκλησίες, όπως και ότι το έργο του στηρίζεται στη συναναστροφή για την αλήθεια με σκοπό την επίλυση προβλημάτων. Αναρωτιόμουν: Τόσο πολύ που τραυλίζω, θα μπορώ, άραγε, να συναναστρέφομαι με κατανοητό τρόπο; Αν οι αδελφοί και οι αδελφές γελούσαν ξανά μαζί μου, δεν θα γινόμουν εντελώς ρεζίλι; Τελικά, δεν συμμετείχα. Αργότερα, προέκυψαν κάποιες ακόμη εκλογές. Μετά από τόσα χρόνια πίστης στον Θεό, ήξερα ότι θα έπρεπε να λάβω υπ’ όψιν μου τις προθέσεις Του και να αναλάβω περισσότερες ευθύνες. Μόλις, όμως, σκεφτόμουν το πρόβλημα στην ομιλία μου, έκανα πίσω, και κάθε φορά τα παρατούσα.

Τον Δεκέμβριο του 2023, έλαβα ένα γράμμα από την ηγεσία, που έλεγε ότι οι αδελφοί και οι αδελφές με είχαν προτείνει ως επικεφαλής περιφέρειας, και ήθελαν να συμμετάσχω στις εκλογές. Σκέφτηκα μέσα μου: «Με το πρόβλημα που έχω, είμαι εντελώς ακατάλληλος για να συμμετάσχω και ακόμη κι αν εκλεγώ, δεν θα μπορώ να ανταποκριθώ σε αυτήν την ευθύνη. Τι πρέπει να κάνω;» Φοβόμουν ότι αν δεν συμμετείχα, θα έδειχνα ότι δεν στηρίζω το έργο της εκκλησίας. Από την άλλη, όμως, ένιωθα ότι δεν είχα τα προσόντα για κάτι τέτοιο. Αισθανόμουν πολύ μπερδεμένος. Κατά τη διάρκεια μιας πνευματικής άσκησης, διάβασα δύο χωρία με τα λόγια του Θεού: «Το τραύλισμα και το κεκέδισμα όταν μιλάει κάποιος· τι είδους πρόβλημα είναι αυτό; (Μια έμφυτη κατάσταση.) Είναι μια έμφυτη κατάσταση και παράλληλα ένα είδος σωματικής ατέλειας. Ασφαλώς, οι μορφές τραυλίσματος διαφέρουν. Κάποιοι άνθρωποι που τραυλίζουν επιμηκύνουν μία συγκεκριμένη συλλαβή, ενώ άλλοι επαναλαμβάνουν συνεχώς μία συγκεκριμένη συλλαβή, και πασχίζουν όλη μέρα να εκφέρουν μία ολοκληρωμένη πρόταση, χωρίς να τα καταφέρνουν. Με λίγα λόγια, είναι μια έμφυτη κατάσταση και, ασφαλώς, είναι παράλληλα και ένα είδος σωματικής ατέλειας. Μήπως έχει να κάνει με μια διεφθαρμένη διάθεση; (Όχι.) Δεν έχει να κάνει με μια διεφθαρμένη διάθεση. Αν κάποιος πει: “Τραυλίζεις όταν μιλάς· σίγουρα είσαι πονηρός!” ή “Εδώ εσύ μιλάς και τραυλίζεις· πώς μπορείς να είσαι τόσο αλαζόνας;”· είναι ακριβείς αυτές οι δηλώσεις; (Όχι.) Το τραύλισμα, ως ατέλεια ή ελάττωμα, δεν σχετίζεται με καμία πτυχή των διεφθαρμένων διαθέσεων ενός ανθρώπου. Επομένως, το τραύλισμα είναι μια έμφυτη κατάσταση και παράλληλα ένα είδος σωματικής ατέλειας. Είναι σαφές ότι δεν έχει να κάνει με τις διεφθαρμένες διαθέσεις ενός ανθρώπου και ότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτές» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (9)]. «Υπάρχουν κάποια προβλήματα που δεν μπορούν να τα λύσουν οι άνθρωποι. Για παράδειγμα, μπορεί να έχεις την τάση να νιώθεις νευρικότητα όταν μιλάς σε άλλους· όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με διάφορες περιστάσεις, μπορεί να έχεις δικές σου ιδέες και απόψεις, αλλά να μην μπορείς να τις διατυπώσεις ξεκάθαρα. Νιώθεις μεγάλη νευρικότητα όταν είναι παρόντες πολλοί άνθρωποι· μιλάς ασυνάρτητα και με τρεμάμενα χείλη. Μάλιστα, κάποιοι άνθρωποι τραυλίζουν κιόλας· άλλοι, αν είναι παρόντα άτομα του αντίθετου φύλου, είναι ακόμα λιγότερο ικανοί να εκφραστούν και απλώς δεν ξέρουν τι να πουν ή τι να κάνουν. Είναι εύκολο να ξεπεραστεί κάτι τέτοιο; (Όχι.) Τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, δεν είναι εύκολο να ξεπεράσεις αυτό το ελάττωμα, επειδή είναι μέρος των έμφυτων καταστάσεών σου. […] Επομένως, αν μπορείς να ξεπεράσεις αυτήν την ατέλεια, αυτό το ελάττωμα σε σύντομο χρονικό διάστημα, κάν’ το. Αν είναι δύσκολο να το ξεπεράσεις, μην ασχολείσαι μ’ αυτό, μην προσπαθείς να το καταπολεμήσεις και μη δοκιμάζεις τον εαυτό σου. Ασφαλώς, αν δεν μπορείς να το ξεπεράσεις, δεν θα πρέπει να είσαι αρνητικός. Ακόμη κι αν δεν μπορέσεις να το ξεπεράσεις ποτέ στη ζωή σου, ο Θεός δεν θα σε καταδικάσει, αφού δεν είναι η διεφθαρμένη διάθεσή σου. Το τρακ που νιώθεις μπροστά σε κοινό, η νευρικότητα και ο φόβος σου, είναι εκδηλώσεις που δεν αντικατοπτρίζουν τη διεφθαρμένη διάθεσή σου· είτε είναι έμφυτα στοιχεία είτε προκλήθηκαν από το περιβάλλον μετέπειτα στη ζωή σου, στη χειρότερη περίπτωση είναι μια ατέλεια, ένα ελάττωμα της ανθρώπινης φύσης σου. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις μακροπρόθεσμα ή ακόμα και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου, μην κολλάς σ’ αυτό, μην το αφήνεις να σε περιορίζει ούτε να γίνεις αρνητικός λόγω αυτού, αφού δεν είναι η διεφθαρμένη διάθεσή σου· είναι ανώφελο να προσπαθείς να το αλλάξεις ή να το καταπολεμήσεις. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, τότε αποδέξου το, άφησέ το να υπάρχει και αντιμετώπισέ το σωστά, επειδή μπορείς να συνυπάρξεις με αυτήν την ατέλεια, με αυτό το ελάττωμα· η ύπαρξή του δεν σε επηρεάζει στο να ακολουθείς τον Θεό και να κάνεις τα καθήκοντά σου. Εφόσον μπορείς ν’ αποδεχθείς την αλήθεια και να κάνεις τα καθήκοντά σου στο μέγιστο των ικανοτήτων σου, μπορείς και πάλι να σωθείς· δεν σε επηρεάζει στο να αποδεχθείς την αλήθεια ούτε επηρεάζει τη σωτηρία σου. Επομένως, δεν θα πρέπει να σε περιορίζει συχνά μια συγκεκριμένη ατέλεια ή ένα συγκεκριμένο ελάττωμα της ανθρώπινης φύσης σου ούτε θα πρέπει, για τον ίδιο λόγο, να γίνεσαι συχνά αρνητικός και να αποθαρρύνεσαι ή ακόμα και να εγκαταλείψεις το καθήκον σου και να πάψεις να επιδιώκεις την αλήθεια, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να σωθείς. Δεν αξίζει καθόλου όλο αυτό· αυτό είναι κάτι που θα έκανε ένας ανόητος, ένας ανίδεος άνθρωπος» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι το τραύλισμα και το κόμπιασμα είναι έμφυτες καταστάσεις, ελαττώματα του οργανισμού, και όχι διεφθαρμένη διάθεση ή κάτι που ο Θεός καταδικάζει. Η ύπαρξή τους δεν επηρεάζει την επιδίωξη της αλήθειας ή της σωτηρίας μου. Δεν θα έπρεπε να με περιορίζουν τα ελαττώματά μου. Ας υποθέσουμε ότι, λόγω ενός οργανικού ελαττώματος, σταματούσα να επιδιώκω την αλήθεια και έχανα την ευκαιρία να προαχθώ και να γαλουχηθώ. Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε καθυστερήσεις στο ζωτικό θέμα της σωτηρίας και εγώ θα είχα θυσιάσει κάτι σημαντικό για κάτι λιγότερο ουσιαστικό. Έτσι δεν είναι; Δεν θα ήταν πραγματικά ανόητη και ανάρμοστη μια τέτοια πράξη; Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, διαβάζοντας αυτά τα λόγια του Θεού. Εκ των υστέρων διαπιστώνω ότι από μικρός πάντα έδινα πολύ μεγάλη σημασία στο ελάττωμα της ομιλίας μου. Θεωρούσα ότι συχνά μου δημιουργούσε πρόβλημα και επηρέαζε τη ζωή μου, την εργασία μου και τα καθήκοντά μου. Εξαιτίας του, δεν ήμουν και πολύ ομιλητικός, ζούσα σχεδόν σαν ερημίτης και είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση. Με άλλα λόγια, από όλες μου τις πράξεις απουσίαζε η αυτοπεποίθηση και το κίνητρο. Κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, οι αδελφοί και οι αδελφές συναναστρέφονταν ο ένας τον άλλον, μιλώντας ανοιχτά για τη βιωματική κατανόηση. Θα περίμενε κανείς ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ανακουφιστικό και απελευθερωτικό και ότι, επιπλέον, θα τον βοηθούσε να λάβει το έργο του Αγίου Πνεύματος μέσω της συναναστροφής. Εγώ, όμως, ένιωθα ότι το τραύλισμα με καταπίεζε και αδυνατούσα να βρω ανακούφιση σε αυτές τις συναθροίσεις. Έφτανα στο σημείο ακόμα και να τις μισώ και να τις αποφεύγω όποτε μπορούσα. Έχασα, δηλαδή, πολλές ευκαιρίες να κερδίσω την αλήθεια. Όταν γίνονταν εκλογές στην εκκλησία, πάντα απέφευγα να συμμετάσχω και όταν, για το έργο της εκκλησίας, έπρεπε, επειγόντως, να συνεργαστούν διάφορα άτομα μεταξύ τους, εγώ δεν μπορούσα να επωμιστώ την ευθύνη και δεν λάμβανα υπ’ όψιν μου την πρόθεση του Θεού. Διαπίστωσα ότι συχνά το τραύλισμά μου με εγκλώβιζε και με περιόριζε, με αποτέλεσμα να ζω σε μια κατάσταση πόνου και καταπίεσης. Επιπλέον, κατάλαβα ότι όλα αυτά οφείλονταν στο γεγονός ότι δεν μπορούσα να έχω μια σωστή εικόνα των ελαττωμάτων μου. Δεν κατανοούσα την αλήθεια και δεν γνώριζα πώς να σχηματίζω άποψη για τους ανθρώπους και τα ζητήματα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Αυτό όχι μόνο με εγκλώβιζε και με περιόριζε αλλά επιπλέον με ανάγκαζε, κατ’ επανάληψη, να αρνούμαι τα καθήκοντά μου. Περιόριζα μάλιστα και στον ίδιο μου τον εαυτό, καθώς θεωρούσα ότι εξαιτίας του τραυλίσματός μου δεν ήμουν ικανός να γίνω επικεφαλής. Λόγω του προβλήματος, παρερμήνευα τον Θεό και απομακρυνόμουν από Αυτόν —τι ανόητος που ήμουν! Δεν γινόταν να συνεχίσω να είμαι τόσο αρνητικός. Έπρεπε να αντιμετωπίσω σωστά το ελάττωμά μου και να δω ψύχραιμα αυτές τις εκλογές.

Λίγες μέρες αργότερα, έμαθα ότι δύο αδελφές, για συγκεκριμένους λόγους, δεν θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στις εκλογές. Σκέφτηκα μέσα μου: «Αυτές οι δύο αδελφές είχαν τις περισσότερες πιθανότητες να εκλεγούν. Επομένως, αν δεν συμμετάσχουν, δεν θα αυξηθούν οι δικές μου πιθανότητες εκλογής;» Αγχώθηκα πολύ αμέσως μόλις αναλογίστηκα το πρόβλημά μου. Άλλο πράγμα να εξευτελιστώ στην εκκλησία και άλλο να βιώσω αυτό το συναίσθημα ως επικεφαλής περιφέρειας. Ο εξευτελισμός θα ήταν πολύ μεγαλύτερος. Εκμυστηρεύτηκα την κατάστασή μου σε μια αδελφή. Μου τόνισε ότι με ενδιέφερε υπερβολικά η άποψη των άλλων για μένα και ότι έδινα υπερβολική σημασία στον εγωισμό και στη ματαιοδοξία. Μόλις η αδελφή μού το επισήμανε αυτό, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους κάποιες λανθασμένες καταστάσεις, όπως είναι η αρνητικότητα, η αδυναμία, η απόγνωση και η ευαλωτότητα, ή έχουν ευτελείς προθέσεις, ή τους βασανίζει συνεχώς η περηφάνεια, οι εγωιστικές επιθυμίες και η ιδιοτέλειά τους, ή νομίζουν ότι έχουν χαμηλό επίπεδο, ενώ βιώνουν και κάποιες αρνητικές καταστάσεις. Θα δυσκολευτείς πολύ να αποκτήσεις το έργο του Αγίου Πνεύματος εάν ζεις διαρκώς σ’ αυτές τις καταστάσεις. Εάν σου είναι δύσκολο να αποκτήσεις το έργο του Αγίου Πνεύματος, τότε τα ενεργά στοιχεία μέσα σου θα είναι λίγα, ενώ τα αρνητικά θα βγαίνουν στην επιφάνεια και θα σε ενοχλούν. Οι άνθρωποι βασίζονται πάντα στη δική τους θέληση για να καταστείλουν αυτές τις αρνητικές και δυσμενείς καταστάσεις· όσο, όμως, κι αν τις καταστέλλουν, δεν μπορούν να τις αποτινάξουν. Γι’ αυτό φταίει κυρίως το ότι δεν μπορούν να διακρίνουν καθαρά αυτά τα αρνητικά και δυσμενή πράγματα· δεν μπορούν να δουν καθαρά την ουσία τους. Τους είναι, έτσι, πολύ δύσκολο να επαναστατήσουν ενάντια στη σάρκα και τον Σατανά. Επίσης, οι άνθρωποι κολλάνε διαρκώς σ’ αυτές τις αρνητικές, μελαγχολικές και έκφυλες καταστάσεις, και ούτε προσεύχονται στον Θεό ούτε Τον εκτιμούν· απλώς κοιτάζουν πώς να τα βγάλουν πέρα όπως όπως. Εξαιτίας όλων αυτών, το Άγιο Πνεύμα δεν εργάζεται μέσα τους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια, να μην έχουν μονοπάτι σε ό,τι κάνουν και να μην μπορούν να διακρίνουν κανένα ζήτημα καθαρά. Έχεις μέσα σου πάρα πολλά αρνητικά και δυσμενή πράγματα τα οποία έχουν γεμίσει την καρδιά σου, οπότε συχνά είσαι αρνητικός και πνευματικά μελαγχολικός, ενώ απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από τον Θεό και γίνεσαι όλο και πιο αδύναμος. Εάν δεν μπορέσεις να κερδίσεις τη διαφώτιση και το έργο του Αγίου Πνεύματος, τότε δεν θα μπορέσεις να ξεφύγεις από αυτές τις καταστάσεις και δεν θα αλλάξει η αρνητική σου κατάσταση· κι αυτό γιατί εάν το Άγιο Πνεύμα δεν εργάζεται μέσα σου, δεν μπορείς να βρεις κάποιο μονοπάτι. Γι’ αυτούς τους δύο λόγους, είναι πολύ δύσκολο να αποτινάξεις την αρνητική σου κατάσταση και να εισέλθεις σε μια κανονική. Όταν εκτελείτε τώρα το καθήκον σας, αντέχετε στις κακουχίες, εργάζεστε σκληρά, καταβάλλετε μεγάλη προσπάθεια, και μπορείτε να απαρνηθείτε την οικογένεια και την καριέρα σας και να εγκαταλείψετε τα πάντα. Παρ’ όλα αυτά, δεν έχουν αλλάξει πραγματικά οι αρνητικές καταστάσεις που υπάρχουν μέσα σας. Υπάρχουν πάρα πολλά μπερδέματα που σας δεσμεύουν, ώστε να μην επιδιώκετε ούτε να κάνετε πράξη την αλήθεια· κάποια απ’ αυτά είναι οι αντιλήψεις σας, οι φαντασιοκοπίες σας, οι γνώσεις σας, οι φιλοσοφίες σας για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, οι εγωιστικές σας επιθυμίες και οι διεφθαρμένες σας διαθέσεις. Αυτά τα δυσμενή πράγματα έχουν γεμίσει την καρδιά σας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι πάντα αντιμετώπιζα με παθητικότητα τις εκλογές. Αυτό γινόταν όχι μόνο επειδή με περιόριζε το τραύλισμά μου αλλά και επειδή ήμουν δέσμιος της ματαιοδοξίας και της υπερηφάνειας. Σκεφτόμουν: «Όσες περισσότερες ευθύνες έχω, με τόσο περισσότερους αδελφούς και αδελφές θα πρέπει να έρθω σε επαφή. Ως επικεφαλής, λοιπόν, θα έπρεπε να συναναστρέφομαι σχετικά με την αλήθεια, προκειμένου να επιλύω προβλήματα. Οπότε, αν τραύλιζα κατά τη διάρκεια της συναναστροφής στις συναθροίσεις, πολύ περισσότεροι άνθρωποι θα μάθαιναν για το τραύλισμά μου. Δεν θα αμαυρωνόταν, λοιπόν, η υπόληψή μου εξαιτίας της όλης κατάστασης;» Όλα αυτά σκεφτόμουν και φοβόμουν να συμμετάσχω στις εκλογές. Δεν επιθυμούσα προαγωγή ή γαλούχηση. Ζούσα με γνώμονα μια σατανική δηλητηριώδη νοοτροπία: «Οι άνθρωποι χρειάζονται την υπερηφάνεια τους όπως ένα δέντρο χρειάζεται τον φλοιό του». Έτσι πάντα προσπαθούσα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα, για να καλύπτω τα ελαττώματά μου και οι άλλοι να μην καταλαβαίνουν τις αδυναμίες μου. Δεν λάμβανα υπ’ όψιν μου τις ανάγκες που επιβάλλει το έργο της εκκλησίας και μονίμως δεν αξιοποιούσα την ευκαιρία να θέσω υποψηφιότητα στις εκλογές. Ακόμη και όταν έπρεπε επειγόντως για το έργο της εκκλησίας να συνεργαστούν διάφορα άτομα, εγώ και τότε έμενα απλός θεατής σε όλο αυτό και δεν ασχολιόμουν. Τι εγωιστής κι ποταπός που ήμουν! Η εκκλησία με είχε ποτίσει και γαλουχήσει τόσα χρόνια. Θα έπρεπε, λοιπόν να επωμιστώ το φορτίο του έργου της. Ως δημιούργημα, είχα και αυτήν την ευθύνη. Έπρεπε, λοιπόν, να την αποδεχθώ και να υποταχθώ σε αυτήν άνευ όρων. Για να διαφυλάξω, όμως, την αξιοπρέπειά μου, απέφευγα και αρνιόμουν να θέσω υποψηφιότητα. Δεν ήθελα να επωμιστώ το φορτίο της διαχείρισης του οίκου του Θεού. Δεν μπορούσα καν να αναγνωρίσω πόσο τιμητικό ήταν όλο αυτό. Εϊναι κάτι που ο Θεός απεχθάνεται και μισεί. Μόνο τότε, λοιπόν, κατάλαβα ότι η καταπίεση και τα βάσανα που βίωνα σε όλη μου τη ζωή οφείλονταν στην υπέρμετρη έμφασή μου στη ματαιοδοξία και την υπερηφάνεια, καθώς και στην υπερβολική ανησυχία για τη γνώμη των άλλων. Παράλληλα, ένιωσα την ειλικρινή πρόθεση του Θεού. Ο Θεός δεν με περιφρονούσε για τα ελαττώματά μου. Αντιθέτως, μου έδινε συνεχώς ευκαιρίες για προαγωγή και γαλούχηση. Όταν τα ελαττώματα και η διεφθαρμένη διάθεσή μου με περιόριζαν και με κρατούσαν δέσμιό τους, με αποτέλεσμα ν’ απελπίζομαι και να κάνω πίσω, ο Θεός χρησιμοποιούσε τον λόγο Του για να με διαφωτίσει και να με φωτίσει, κι έτσι με βοήθησε να κατανοήσω την αλήθεια και να απαλλαγώ από τα δεσμά των αρνητικών συναισθημάτων. Διαπίστωσα ότι η αγάπη του Θεού ήταν άκρως αληθινή. Ήξερα, λοιπόν, ότι δεν έπρεπε να είμαι μονίμως σε μια κατάσταση παθητικότητας και απελπισίας. Αντιθέτως, έπρεπε να απαλλαγώ από την εσφαλμένη μου πρόθεση, να συνεργαστώ σωστά και να συμμετάσχω στις εκλογές.

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Αν έχεις κανονική λογική στην ανθρώπινη φύση σου, θα πρέπει ν’ αντιμετωπίζεις τις ατέλειές σου και τα ελαττώματά σου με τον σωστό τρόπο· θα πρέπει να τ’ αναγνωρίζεις και να τα αποδέχεσαι. Αυτό είναι ωφέλιμο για σένα. Το να τα αποδεχθείς δεν σημαίνει να σε περιορίζουν ούτε σημαίνει να είσαι συχνά αρνητικός λόγω αυτών, αλλά, αντιθέτως, να μην σε περιορίζουν, ν’ αναγνωρίσεις ότι είσαι απλώς ένα συνηθισμένο μέλος του διεφθαρμένου ανθρώπινου γένους, με τα δικά σου ελαττώματα και τις δικές σου ατέλειες, και δεν έχεις κάτι για να καυχιέσαι, καθώς και ότι ο Θεός είναι Εκείνος που ανυψώνει τους ανθρώπους για να κάνουν το καθήκον τους και ότι ο Θεός σκοπεύει να θεμελιώσει τον λόγο και τη ζωή Του μέσα τους, επιτρέποντάς τους να πετύχουν τη σωτηρία και να ξεφύγουν από την επιρροή του Σατανά· ότι έτσι ο Θεός ανυψώνει εντελώς τους ανθρώπους. Όλοι έχουν ελαττώματα και ατέλειες. Θα πρέπει να επιτρέπεις στα ελαττώματα και τις ατέλειές σου να συνυπάρχουν μ’ εσένα· να μην τα αποφεύγεις ούτε να τα συγκαλύπτεις και να μη νιώθεις συχνά καταπιεσμένος μέσα σου ή να νιώθεις μονίμως ακόμα και κατώτερος λόγω αυτών. Δεν είσαι κατώτερος· αν μπορείς να κάνεις το καθήκον σου με όλη σου την καρδιά, τη δύναμη και το μυαλό, στο μέγιστο των ικανοτήτων σου, και έχεις ειλικρινή καρδιά, τότε ενώπιον του Θεού είσαι εξίσου πολύτιμος με το χρυσάφι. Αν δεν μπορείς να πληρώσεις ένα τίμημα και δεν κάνεις με αφοσίωση το καθήκον σου, τότε, ακόμη κι αν οι έμφυτες καταστάσεις σου είναι καλύτερες από εκείνες του μέσου ανθρώπου, δεν είσαι πολύτιμος ενώπιον του Θεού, δεν αξίζεις ούτε έναν κόκκο άμμου» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο Θεός δεν έχει υπερβολικές απαιτήσεις από τους ανθρώπους. Αντιθέτως, τους ωθεί να ενεργούν με βάση τις δυνατότητές τους. Ο Θεός χαίρεται όταν οι άνθρωποι ενεργούν σύμφωνα με το επίπεδο και τις εργασιακές ικανότητές τους, όταν αξιοποιούν πλήρως το δυναμικό τους, στηριζόμενοι στα έμφυτα χαρακτηριστικά τους, και όταν συνεργάζονται μαζί Του με όλη τους την καρδιά, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους. Ο Θεός δεν θέλει την υποκρισία των ανθρώπων. Αντιθέτως, προτιμά οι άνθρωποι να κάνουν το καθήκον τους με ειλικρινή διάθεση. Αναλογίστηκα με ποιον τρόπο το τραύλισμά μου ευθυνόταν για τη χαμηλή μου αυτοπεποίθηση, κάνοντάς με να νιώθω απελπισμένος, ευαίσθητος και εύθραυστος. Σκέφτηκα, επίσης, ότι με ενδιέφερε πάρα πολύ η γνώμη των άλλων, με αποτέλεσμα να αρνούμαι συνεχώς να συμμετέχω σε εκλογές. Επίσης, ήμουν απρόθυμος να αναλάβω μεγάλες ευθύνες. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι το τραύλισμά μου ήταν ένα ελάττωμα που δεν θα μπορούσα εύκολα να αντιμετωπίσω. Έπρεπε να μάθω να το αποδέχομαι και να το αντιμετωπίζω στις σωστές του διαστάσεις. Όποτε χρειαζόταν, θα μιλούσα ανοιχτά για το ελάττωμά μου στους αδελφούς και τις αδελφές. Δεν θα το απέκρυπτα, ούτε και θα το κάλυπτα. Τέτοια στάση έπρεπε να έχω απέναντι στο ελάττωμά μου.

Λίγες μέρες αργότερα, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών. Είχα εκλεγεί επικεφαλής περιφέρειας. Ήμουν παρά πολύ συγκινημένος. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, με εξύψωσες όταν εκλέχθηκα επικεφαλής. Θα τιμήσω την ευκαιρία αυτήν για να κάνω το καθήκον μου και θα προσπαθήσω πρόθυμα όσο μπορώ να το κάνω καλά, για να ανταποδώσω την αγάπη Σου για μένα». Στη συνέχεια, αναρωτήθηκα: «Πώς μπορώ να κάνω σωστά το καθήκον μου παρά το ελάττωμά μου;» Μια μέρα, διάβασα δύο χωρία με τα λόγια του Θεού, τα οποία με συγκίνησαν πολύ και μου έδειχναν το μονοπάτι της άσκησης. Ο Θεός λέει: «Μην προσπαθείς ν’ αλλάξεις την προσωπικότητά σου επειδή κάνεις ορισμένα καθήκοντα ή υπηρετείς ως επιβλέπων ενός συγκεκριμένου αντικειμένου του έργου· αυτή είναι μια λανθασμένη ιδέα. Τι πρέπει να κάνεις, λοιπόν; Ανεξάρτητα από την προσωπικότητά σου ή από τις έμφυτες καταστάσεις σου, πρέπει να τηρείς και να κάνεις πράξη τις αλήθεια-αρχές. Σε τελική ανάλυση, ο Θεός δεν αξιολογεί το κατά πόσο ακολουθείς την οδό Του, το κατά πόσο μπορείς να φτάσεις στη σωτηρία με βάση την προσωπικότητά σου ή το τι επίπεδο, δεξιότητες, ικανότητες, χαρίσματα ή ταλέντα έχεις από τη φύση σου και, ασφαλώς, δεν εξετάζει ούτε πόσο έχεις συγκρατήσει τα σωματικά σου ένστικτα και τις σωματικές σου ανάγκες. Αντ’ αυτού, ο Θεός εξετάζει το κατά πόσο κάνεις πράξη και βιώνεις τα λόγια Του όσο Τον ακολουθείς και κάνεις τα καθήκοντά σου, το κατά πόσο έχεις την προθυμία και την αποφασιστικότητα να επιδιώκεις την αλήθεια και, σε τελική ανάλυση, το κατά πόσο έχεις καταφέρει να κάνεις πράξη την αλήθεια και ν’ ακολουθείς την οδό του Θεού. Αυτό εξετάζει ο Θεός» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. «Από όποια οπτική κι αν το βλέπεις, το πιο σημαντικό πράγμα είναι η επιδίωξη της αλήθειας. Μπορείς ν’ αποφύγεις τις ατέλειες και τις ελλείψεις της ανθρώπινης φύσης, αλλά δεν μπορείς ποτέ να ξεφύγεις από το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Όσο τέλεια ή ευγενής κι αν είναι η ανθρώπινη φύση σου ή ακόμη κι αν έχεις λιγότερα ελαττώματα και ατέλειες και διαθέτεις περισσότερα προτερήματα από τους άλλους ανθρώπους, αυτό δεν σημαίνει ότι κατανοείς την αλήθεια ούτε μπορεί ν’ αντικαταστήσει την επιδίωξη της αλήθειας από πλευράς σου. Αντιθέτως, αν επιδιώκεις την αλήθεια, κατανοείς μεγάλο μέρος της αλήθειας και έχεις αρκετά βαθιά και πρακτική κατανόηση της αλήθειας, αυτό θα αντισταθμίσει πολλές από τις ατέλειες και τα προβλήματα που έχεις στην ανθρώπινη φύση σου. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι είσαι συνεσταλμένος και εσωστρεφής, έχεις ένα τραύλισμα και δεν είσαι πολύ μορφωμένος —δηλαδή, έχεις πολλές ατέλειες και αδυναμίες— αλλά έχεις πρακτική εμπειρία και, παρόλο που τραυλίζεις όταν μιλάς, μπορείς και πάλι να συναναστρέφεσαι με σαφήνεια πάνω στην αλήθεια, και αυτή η συναναστροφή διαπλάθει τους πάντες όταν την ακούνε, λύνει προβλήματα, δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους ν’ αναδυθούν από την αρνητικότητα και τους απαλλάσσει από τα παράπονα και τις παρερμηνείες που έχουν σχετικά με τον Θεό. Βλέπεις, παρόλο που τραυλίζεις, τα λόγια σου μπορούν και πάλι να λύσουν προβλήματα· πόσο σημαντικά είναι αυτά τα λόγια! Όταν τα ακούνε οι ανίδεοι, λένε ότι είσαι ένας άξεστος άνθρωπος και ότι δεν ακολουθείς τους κανόνες της γραμματικής όταν μιλάς, καθώς και ότι μερικές φορές ούτε οι λέξεις που χρησιμοποιείς είναι ιδιαίτερα κατάλληλες. Ίσως να χρησιμοποιείς την τοπική σου διάλεκτο ή καθημερινή γλώσσα, και τα λόγια σου να μην έχουν την κομψότητα και το ύφος των ανθρώπων με υψηλή μόρφωση που μιλούν με μεγάλη ευγλωττία. Ωστόσο, η συναναστροφή σου περιλαμβάνει την αλήθεια-πραγματικότητα, μπορεί να λύσει τις δυσκολίες των ανθρώπων και, αφού την ακούσουν οι άνθρωποι, εξαφανίζονται όλα τα σκοτεινά σύννεφα γύρω τους και λύνονται όλα τα προβλήματά τους. Τι πιστεύεις, δεν είναι σημαντική η κατανόηση της αλήθειας; (Ναι.) Ας πούμε ότι δεν κατανοείς την αλήθεια και ότι, παρόλο που έχεις κάποια διανοητική γνώση και μιλάς με ευγλωττία, όταν σε ακούνε να μιλάς, όλοι σκέφτονται: “Τα λόγια σου είναι απλώς δόγματα, δεν εμπεριέχουν την παραμικρή αλήθεια-πραγματικότητα και δεν μπορούν να λύσουν καθόλου αληθινά προβλήματα· δεν είναι, λοιπόν, κενά όλα αυτά τα λόγια σου; Δεν κατανοείς την αλήθεια. Δεν είσαι απλώς ένας Φαρισαίος;” Αν και ανέφερες πολλά δόγματα, τα προβλήματα παραμένουν άλυτα και σκέφτεσαι μέσα σου: “Μιλούσα με αρκετή ειλικρίνεια και σοβαρότητα· γιατί δεν κατανοήσατε αυτά που είπα;” Ανέφερες ένα κάρο δόγματα και όσοι ήταν αρνητικοί παραμένουν αρνητικοί και όσοι είχαν παρερμηνείες σχετικά με τον Θεό εξακολουθούν να έχουν αυτές τις παρερμηνείες, και καμία από τις δυσκολίες που συναντούν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους δεν έχει λυθεί· αυτό σημαίνει ότι τα λόγια που είπες ήταν απλώς ανοησίες. Όσες ατέλειες και όσα ελαττώματα κι αν υπάρχουν στην ανθρώπινη φύση σου, αν τα λόγια που λες περιέχουν την αλήθεια-πραγματικότητα, τότε η συναναστροφή σου μπορεί να λύσει προβλήματα· αν τα λόγια που λες είναι όλα δόγματα και δεν εμπεριέχουν την παραμικρή πρακτική γνώση, τότε, όσο κι αν μιλάς, δεν θα είσαι σε θέση να λύσεις τα αληθινά προβλήματα των ανθρώπων. Όπως κι αν σε βλέπουν οι άνθρωποι, αν τα πράγματα που λες δεν συνάδουν με την αλήθεια και δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις των ανθρώπων ή να λύσουν τις δυσκολίες τους, τότε οι άνθρωποι δεν θα θέλουν να τ’ ακούσουν. Τι είναι, λοιπόν, πιο σημαντικό: η αλήθεια ή οι καταστάσεις των ανθρώπων; (Η αλήθεια είναι πιο σημαντική.) Η επιδίωξη της αλήθειας και η κατανόηση της αλήθειας είναι τα πιο σημαντικά πράγματα. Επομένως, όποιες ατέλειες κι αν έχεις στην ανθρώπινη φύση σου ή στις έμφυτες καταστάσεις σου, δεν πρέπει να σε περιορίζουν, αλλά θα πρέπει να επιδιώκεις την αλήθεια και ν’ αντισταθμίζεις τις διάφορες ατέλειές σου κατανοώντας την αλήθεια· και αν διαπιστώσεις κάποιες ελλείψεις στον εαυτό σου, θα πρέπει να σπεύσεις να τις διορθώσεις. Κάποιοι άνθρωποι δεν εστιάζουν στην επιδίωξη της αλήθειας, αλλά, αντιθέτως, εστιάζουν μονίμως στην επίλυση των δυσκολιών, των ελαττωμάτων και των ατελειών που έχουν στην ανθρώπινη φύση τους και στη διόρθωση των προβλημάτων που έχουν στην ανθρώπινη φύση τους, και αποδεικνύεται ότι καταβάλλουν προσπάθεια επί σειρά ετών χωρίς να πετυχαίνουν σαφή αποτελέσματα, κι έτσι νιώθουν απογοητευμένοι από τον εαυτό τους και θεωρούν ότι η ανθρώπινη φύση τους είναι πολύ ανεπαρκής και ότι είναι αδιόρθωτοι. Δεν είναι πολύ ανόητο αυτό;» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Τα λόγια του Θεού με συγκίνησαν πολύ. Διαπίστωσα ότι όντως ο Θεός μάς δείχνει πρακτικά τον δρόμο. Όταν κάνουμε το καθήκον μας, δεν πρέπει να μας περιορίζει η προσωπικότητα, το επίπεδο ή η ηλικία μας. Για να κρίνει ο Θεός κατά πόσο κάποιος εκτελεί το καθήκον του σύμφωνα με τα πρότυπα, δεν βασίζεται στο αν είναι εσωστρεφής ή εξωστρεφής, αλλά ούτε και στη θέση του, το επίπεδο ή την ηλικία του. Και σίγουρα δεν κοιτάζει εάν έχει κάποιο ελάττωμα ή κάποιο πρόβλημα με την ομιλία. Αντιθέτως, βασίζεται στο αν αυτό το άτομο μπορεί να κάνει πράξη την αλήθεια, να επιτελεί το καθήκον του σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και να ακολουθεί την οδό του Θεού. Για παράδειγμα, στο καθήκον της ηγεσίας, είναι καθοριστικό να λύνει κανείς τα προβλήματα των αδελφών και τα οποία αφορούν τη ζωή-είσοδο και τα καθήκοντά τους. Επομένως, εφόσον επικεντρωθώ στο να εφοδιαστώ με την αλήθεια και να την κάνω πράξη, εφόσον έχω την πραγματικότητα, τη διαφώτιση και τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος κατά τη συναναστροφή μου για την αλήθεια, εφόσον μπορώ να λύσω τα προβλήματα που έχουν οι αδελφοί και αδελφές, και να τους υποδείξω το μονοπάτι της άσκησης, τότε ακόμα κι αν μείνω βουβός, οι αδελφοί και αδελφές και πάλι θα ωφεληθούν. Αν δεν εργαστώ σκληρά για την επιδίωξη της αλήθειας, τότε ακόμη κι αν μιλώ με άνεση και ευφράδεια, εφόσον δεν μπορέσω να συναναστραφώ για την αλήθεια ή να λύσω υπαρκτά προβλήματα, δεν θα καταφέρω να κάνω το έργο του επικεφαλής. Πάντα πίστευα ότι για να κάνει κανείς το καθήκον του επικεφαλής, θα πρέπει, τουλάχιστον, να μιλά με άνεση και και ευφράδεια. Θεωρούσα, επίσης, ότι κάποιος σαν κι εμένα, που τραυλίζει και χάνει τη λαλιά του, δεν είναι κατάλληλος για καθήκοντα επικεφαλής. Γι’ αυτό, λοιπόν, συνεχώς αρνιόμουν να θέσω υποψηφιότητα για μια τέτοια θέση. Αποδεικνύεται, όμως, ότι ήταν λάθος τα κριτήρια μου για την εκλογή των επικεφαλής. Η εκλογή των επικεφαλής στον οίκο του Θεού βασίζεται σε αρχές. Δεν εξαρτάται από την εξωτερική εικόνα του ατόμου, ούτε από τα τυχόν ελαττώματα που έχει εκ γενετής, αλλά απ’ το αν το άτομο επιδιώκει την αλήθεια, έχει ανθρώπινη φύση και επίπεδο. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο καταλάβαινα ότι τα ελαττώματα και οι αδυναμίες που είχα εκ γενετής δεν αποτελούσαν εμπόδιο ή πρόσκομμα για την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Επομένως, δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογία για τη μη εκτέλεσή του. Η κατανόηση της αλήθειας και η άσκηση σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού αποτελούν το κλειδί για τη σωστή εκτέλεση του καθήκοντος. Κέρδισα ένα μονοπάτι άσκησης για εξέλιξη και μολονότι τραυλίζω και κομπιάζω όταν μιλώ, είμαι πρόθυμος να κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, να επικεντρώνομαι στον εφοδιασμό μου με τις αλήθεια-αρχές, να βάζω στην άκρη τη ματαιοδοξία και την υπερηφάνεια μου, να είμαι προσγειωμένος και να στηρίζομαι στο πώς φέρομαι και στο πώς ενεργώ. Και τώρα ακόμη τραυλίζω όταν συναναστρέφομαι στις συναθροίσεις ή διαβάζω τα λόγια του Θεού, αλλά μπορώ να διαχειριστώ σωστά το ζήτημα. Σκέφτομαι πλέον πολύ πιο ήρεμα. Ορισμένες φορές, κάνω συνειδητές προσπάθειες να υπερνικήσω το πρόβλημα. Θυμάμαι τις φορές που οι αδελφοί και οι αδελφές μού υπενθύμιζαν ότι μιλώ κάπως γρήγορα, γεγονός που ευνοεί το τραύλισμα. Μου έλεγαν ότι είνα προτιμότερο να μιλώ κάπως πιο αργά και ότι αν κολλήσω, μπορώ να προφέρω πιο μακρόσυρτα την τελευταία συλλαβή. Με αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, θα ήταν λιγότερο πιθανό να τραυλίσω. Κατά τις συναναστροφές μου στις συναθροίσεις, προσπαθώ να μιλώ πιο αργά και να προφέρω τις λέξεις πιο παρατεταμένα, όποτε αυτό είναι απαραίτητο. Προσπαθώ συνειδητά να συνεργαστώ. Δεν έχω πλέον το άγχος που είχα παλιά και έτσι νιώθω πιο απελευθερωμένος στις συναθροίσεις. Είχα κάποτε ραντεβού με έναν επόπτη κειμενικού έργου, για να συζητήσουμε το έργο. Ήμουν, όμως, κάπως ανήσυχος. Σκεφτόμουν: «Κατανοεί τις αρχές καλύτερα από εμένα Αν αγχωθώ και αρχίσω να τραυλίζω πολύ, τι θα σκεφτεί για εμένα;» Ύστερα, όμως, σκέφτηκα τις δυσκολίες που είχαν προκύψει κατά τη διεξαγωγή του έργου. Από την επιστολή που είχα στείλει νωρίτερα δεν είχε βγει κάτι θετικό, οπότε ήταν απαραίτητο να συναντηθούμε αυτοπροσώπως, για να συζητήσουμε και να επιλύσουμε το ζήτημα. Δεν μπορούσα να αφήσω το τραύλισμά μου να σταθεί εμπόδιο στην επίλυση του προβλήματος. Κάτι τέτοιο θα καθυστερούσε το έργο. Όταν σκέφτηκα έτσι, έπαψα να περιορίζομαι. Έτσι, κανόνισα συνάντηση με τον επόπτη, για να συζητήσουμε για το έργο.

Στο παρελθόν, αρνιόμουν συνεχώς να εκτελέσω τα καθήκοντά μου, επειδή τραύλιζα. Τώρα πλέον, μπορώ να αποδέχομαι ήρεμα την ανάθεση καθηκόντων, χωρίς να αφήνω το τραύλισμά μου να με περιορίζει. Βλέπω ότι τα λόγια του Θεού με παρηγορούσαν, με ενθάρρυναν και με καθοδηγούσαν σε όλη τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Ευχαριστώ ειλικρινά τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου!