87. Αποστολή μου είναι η εκπλήρωση του καθήκοντός μου

Όταν πήγαινα σχολείο, οι δάσκαλοι συχνά μας μάθαιναν ότι η ευσέβεια προς τους γονείς και τους μεγαλύτερους ήταν μια παραδοσιακή κινεζική αρετή. Το ίδιο μου μάθαιναν συχνά και οι γονείς μου, ενώ το ασκούσαν και οι ίδιοι. Όποτε έπρεπε να γίνει κάποια δουλειά στο σπίτι της γιαγιάς μου, ο πατέρας μου παρατούσε τις δικές του δουλειές για να τη βοηθήσει, ενώ τα Σαββατοκύριακα μας έπαιρνε μαζί του για να βοηθήσουμε με τις αγροτικές δουλειές στο σπίτι της. Εκείνη την εποχή, οι γονείς μου δούλευαν συχνά έξω στα χωράφια. Τα αδέλφια μου κι εγώ ήμασταν πολύ μικρά και δεν είχαμε κανέναν να μας φροντίζει, μα η γιαγιά μου δεν μας πρόσεχε. Ωστόσο, η μητέρα μου δεν της κρατούσε κακία, αλλά αντιθέτως, τη φρόντιζε. Μαγείρευε τα αγαπημένα της φαγητά και την πήγαινε στον γιατρό όποτε αρρώσταινε. Συγγενείς, φίλοι και γείτονες, όλοι επαινούσαν τους γονείς μου για την ευσέβεια προς τους γονείς τους και την καλή ανθρώπινη φύση τους. Βλέποντάς το αυτό, σκεφτόμουν: «Στο μέλλον, θέλω να γίνω όπως οι γονείς μου, να τιμώ τους γονείς μου και να δείχνω ευσέβεια προς τα πεθερικά μου. Αυτό πρέπει να κάνει όποιος έχει καλή ανθρώπινη φύση».

Το 2013, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού. Ο σύζυγός μου, επηρεασμένος από τις αβάσιμες φήμες του ΚΚΚ, αντιτάχθηκε στην πίστη μου και με χώρισε το 2014. Μετά το διαζύγιο, μετακόμισα πίσω στους γονείς μου, κάνοντας τα καθήκοντά μου, και παράλληλα φροντίζοντάς τους και βοηθώντας στις δουλειές του σπιτιού. Το 2017, πήγα σε ένα άλλο μέρος για να κάνω τα καθήκοντά μου. Πολύ γρήγορα, έλαβα ένα γράμμα από το σπίτι, που έλεγε πως η αστυνομία είχε πάει εκεί για να προειδοποιήσει και να απειλήσει τους γονείς μου να πάψουν να πιστεύουν στον Θεό. Απαίτησαν επίσης μια φωτογραφία μου και τους ανέκριναν για να μάθουν πού βρισκόμουν. Μετά από αυτό, δεν τολμούσα να γυρίσω σπίτι. Όταν σκεφτόμουν τους γονείς μου, που κόντευαν τα εξήντα και ήταν άρρωστοι, ιδίως τη μητέρα μου, που είχε μείνει κουτσή έπειτα από ένα σοβαρό κάταγμα στο πόδι μερικά χρόνια πριν, και όποτε δυνάμωνε ο πόνος στο πόδι δυσκολευόταν να δουλέψει, πάντα αναρωτιόμουν πότε θα μπορούσα να επιστρέψω σπίτι για να τους δω.

Τον Αύγουστο του 2019, πήρα το ρίσκο να επιστρέψω σπίτι. Μόλις είδα τους γονείς μου, παρατήρησα ότι τα πρόσωπά τους είχαν περισσότερες ρυτίδες και ότι τα μαλλιά τους είχαν αρχίσει να ασπρίζουν στους κροτάφους. Η μητέρα μου, επίσης, είχε αδυνατίσει πολύ και ένιωσα πικρία και δυσφορία στην καρδιά μου. Οι γονείς μου είχαν δυσκολευτεί να μας μεγαλώσουν και τώρα, στην ηλικία τους, και άρρωστοι, έπρεπε να συνεχίσουν να δουλεύουν σκληρά στα χωράφια. Ως κόρη τους, δεν μπορούσα να είμαι εκεί για να τους φροντίσω και ούτε να τους βοηθήσω με τη δουλειά, γι’ αυτό και ένιωσα ενοχές και θεώρησα πως ήμουν ασεβής απέναντί τους. Με επέπληξε και η θεία μου με επέπληξε, λέγοντας: «Λείπεις πολλά χρόνια. Οι γονείς σου μεγαλώνουν και αν αρρωστήσουν ή πάθουν κάποιο ατύχημα, δεν υπάρχει κανείς για να τους φροντίσει. Πριν από κάποιες μέρες, ο πατέρας σου ράντιζε τις καλλιέργειες και έπαθε δηλητηρίαση μες στη ζέστη. Αν δεν είχε μεταφερθεί εγκαίρως στο νοσοκομείο, μπορεί να πέθαινε». Αναστατώθηκα πολύ όταν το άκουσα αυτό, και θυμήθηκα το ρητό: «Μην κάνεις μακρινά ταξίδια όσο ζουν ακόμη οι γονείς σου». Αλλά δεν μπορούσα να είμαι μαζί τους για να τους φροντίζω ούτε να κάνω κάτι γι’ αυτούς. Ένιωσα λες και οι γονείς μου να είχαν χάσει τον χρόνο τους με το μεγάλωμά μου. Στο παρελθόν, οι συγγενείς με θεωρούσαν ένα λογικό και σεβαστικό παιδί, αλλά τώρα είχα γίνει ασεβής απέναντι στους γονείς μου. Ένα αγνώμον ρεμάλι. Μια νύχτα πριν φύγω, ο πατέρας μου είπε ότι ήμουν ο μεγαλύτερος καημός του. Είπε ότι, καθώς δεν είχα ούτε σπίτι ούτε καριέρα πλέον, δούλευε σκληρά για να βγάλει λίγα παραπάνω χρήματα για εμένα. Είπε επίσης ότι ανησυχούσε συνεχώς μήπως με συλλάβουν και ότι συχνά έμενε ξύπνιος όλη νύχτα, και ότι ανησυχούσε συνεχώς. Κάθε φορά που του τηλεφωνούσαν από την επιτροπή του χωριού, ανησυχούσε μήπως με είχε συλλάβει η αστυνομία. Ο πατέρας μου τα είπε όλα αυτά με δάκρυα στα μάτια. Ένιωσα την καρδιά μου να ματώνει και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ένιωσα ότι, στην ηλικία τους, αφού όχι μόνο δεν τους φρόντιζα, αλλά τους έκανα να ανησυχούν κι από πάνω, ήμουν πραγματικά ασεβής απέναντι στους γονείς μου! Αφού επέστρεψα στην οικογένεια που με φιλοξενούσε, σκεφτόμουν συνεχώς τα λόγια του πατέρα μου και το ταλαιπωρημένο πρόσωπό του, και ένιωσα τεράστιο πόνο στην καρδιά μου. Αν δεν έλειπα μακριά για να κάνω το καθήκον μου, θα μπορούσα να δείχνω ευσέβεια προς τους γονείς μου; Μπροστά σε αυτήν τη σκέψη, δεν ήθελα πλέον να κάνω το καθήκον μου μακριά από το σπίτι μου. Ήθελα πραγματικά να γυρίσω σπίτι και να φροντίσω τους γονείς μου, ώστε να μην ανησυχούν ούτε να υποφέρουν άλλο για μένα. Αλλά η αστυνομία με έψαχνε ακόμα και αν επέστρεφα, το πιθανότερο ήταν να με συλλάμβαναν. Εξάλλου, ήμουν πολύ απασχολημένη με τα καθήκοντά μου και αν τα εγκατέλειπα, δεν θα πρόδιδα τον Θεό; Εκείνες τις μέρες, ένιωθα τεράστια εσωτερική σύγκρουση, είχα μεγάλο πόνο και μαρτύριο. Ζώντας σε μια τέτοια κατάσταση, δεν μπορούσα να εστιάσω στα καθήκοντά μου, με αποτέλεσμα να τα καθυστερήσω. Γνωρίζοντας ότι η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή, προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει για να βγω από αυτήν τη λάθος κατάσταση.

Στη διάρκεια των πνευματικών μου ασκήσεων, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Είναι, άραγε, η αλήθεια το να δείχνει κανείς στους γονείς του την ευσέβεια που πρέπει να δείχνει ένα παιδί; (Όχι, δεν είναι.) Το να φέρεται ένα παιδί στους γονείς του όπως τους αρμόζει είναι σωστό και θετικό· γιατί λέμε, όμως, ότι δεν είναι η αλήθεια; (Επειδή οι άνθρωποι δεν δείχνουν την ευσέβειά τους ως παιδιά απέναντι στους γονείς τους βάσει αρχών, και δεν μπορούν να διακρίνουν τι είδους άνθρωποι είναι, στ’ αλήθεια, οι γονείς τους.) Το πώς θα πρέπει να φέρεται κανείς στους γονείς του είναι σχετικό με την αλήθεια. Αν οι γονείς σου πιστεύουν στον Θεό και σου φέρονται καλά, θα πρέπει να τους φέρεσαι σαν σωστό παιδί; (Ναι.) Πώς το πετυχαίνεις αυτό; Τους φέρεσαι διαφορετικά απ’ ό,τι φέρεσαι στους αδελφούς και τις αδελφές σου. Κάνεις ό,τι σου λένε και, αν είναι μεγάλοι σε ηλικία, πρέπει να μείνεις στο πλευρό τους και να τους φροντίσεις, κι αυτό σε εμποδίζει να πας να εκτελέσεις το καθήκον σου. Είναι σωστό να το κάνεις αυτό; (Όχι.) Τι πρέπει να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Εξαρτάται από τις περιστάσεις. Αν εκτελείς το καθήκον σου κοντά στο σπίτι κι έτσι μπορείς ταυτόχρονα να τους φροντίζεις, και αν οι γονείς σου δεν έχουν κάποια ένσταση ως προς την πίστη σου στον Θεό, τότε πρέπει να κάνεις το χρέος σου ως γιος ή κόρη και να τους βοηθήσεις σε μερικές δουλειές. Αν είναι άρρωστοι, φρόντισέ τους. Αν κάτι τους απασχολεί, παρηγόρησέ τους. Αν σου το επιτρέπουν τα οικονομικά σου, αγόρασέ τους συμπληρώματα διατροφής ανάλογα με το βαλάντιό σου. Τι θα πρέπει να διαλέξεις, όμως, αν εσύ είσαι απασχολημένος με το καθήκον σου, και δεν υπάρχει κανείς να ασχοληθεί με τους γονείς σου, που επιπλέον πιστεύουν κι εκείνοι στον Θεό; Ποια είναι η αλήθεια που θα πρέπει να κάνεις πράξη; Εφόσον το να φέρεσαι στους γονείς σου σαν σωστό παιδί δεν είναι η αλήθεια, αλλά είναι απλώς μια ανθρώπινη ευθύνη και υποχρέωση, τι θα πρέπει να κάνεις αν η υποχρέωσή σου έρχεται σε αντίθεση με το καθήκον σου; (Να δώσω προτεραιότητα στο καθήκον μου, να το βάλω πρώτο.) Η υποχρέωση δεν είναι απαραίτητα καθήκον κάποιου. Η επιλογή κάποιου να εκτελεί το καθήκον του ισοδυναμεί με το να ασκεί την αλήθεια, ενώ η εκπλήρωση μιας υποχρέωσης όχι. Αν βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση, μπορείς να εκπληρώνεις αυτήν την ευθύνη ή υποχρέωση. Εάν, όμως, το τρέχον περιβάλλον δεν το επιτρέπει, τι θα πρέπει να κάνεις; Θα πρέπει να πεις το εξής: “Οφείλω να κάνω το καθήκον μου —έτσι κάνω πράξη την αλήθεια. Το να φέρομαι στους γονείς μου σαν σωστό παιδί σημαίνει ότι ζω σύμφωνα με τη συνείδησή μου και δεν ανταποκρίνεται στην άσκηση της αλήθειας”. Επομένως, θα πρέπει να δίνεις προτεραιότητα στο καθήκον σου και να το τηρείς. Εάν αυτήν τη στιγμή δεν έχεις κανένα καθήκον, δεν εργάζεσαι μακριά από το σπίτι και ζεις κοντά στους γονείς σου, τότε βρες τρόπους να τους φροντίζεις. Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς για να τους βοηθήσεις να ζήσουν λίγο καλύτερα και να μην ταλαιπωρούνται τόσο. Αυτό όμως εξαρτάται και από το τι είδους άνθρωποι είναι οι γονείς σου. Τι θα πρέπει να κάνεις αν οι γονείς σου δεν έχουν καλή ανθρώπινη φύση, αν σ’ εμποδίζουν διαρκώς να πιστεύεις στον Θεό και σε απομακρύνουν συνεχώς από την πίστη στον Θεό και την εκτέλεση του καθήκοντός σου; Ποια είναι η αλήθεια που θα πρέπει να κάνεις πράξη; (Πρέπει να τους απορρίψω.) Είναι τότε η στιγμή να τους απορρίψεις. Έχεις εκπληρώσει την υποχρέωσή σου. Οι γονείς σου δεν πιστεύουν στον Θεό, επομένως δεν έχεις καμία υποχρέωση να τους δείχνεις τον σεβασμό που πρέπει να δείχνει ένα παιδί. Εάν πιστεύουν στον Θεό, τότε είναι οικογένεια, είναι γονείς σου. Εάν όχι, τότε βαδίζετε σε διαφορετικά μονοπάτια: Εκείνοι πιστεύουν στον Σατανά, λατρεύουν τον διάβολο βασιλιά και βαδίζουν στο μονοπάτι του Σατανά· είναι άνθρωποι που βαδίζουν σε διαφορετικά μονοπάτια σε σχέση με τους πιστούς στον Θεό. Δεν είστε πια οικογένεια. Εκείνοι θεωρούν τους πιστούς στον Θεό αντίπαλους και εχθρούς τους, επομένως δεν έχεις πλέον υποχρέωση να τους φροντίζεις και πρέπει να κόψεις εντελώς τους δεσμούς μαζί τους. Ποιο από τα δύο είναι η αλήθεια: να φέρεσαι στους γονείς σου σαν σωστό παιδί ή να εκτελείς το καθήκον σου; Φυσικά, η αλήθεια είναι η εκτέλεση του καθήκοντος. Το να εκτελεί κανείς το καθήκον του στον οίκο του Θεού δεν αφορά απλώς το να εκπληρώνει την υποχρέωσή του και να πράττει αυτό που αναμένεται. Πρόκειται για την εκτέλεση του καθήκοντος ενός δημιουργημένου όντος. Αφορά την αποστολή από τον Θεό, την υποχρέωσή σου, την ευθύνη σου. Πρόκειται για μια πραγματική ευθύνη, αφορά το να εκπληρώσεις την ευθύνη και την υποχρέωσή σου ενώπιον του Δημιουργού. Αυτή είναι η απαίτηση του Δημιουργού από τους ανθρώπους, το μεγάλο ζήτημα της ζωής, ενώ ο σεβασμός που δείχνει ένα παιδί στους γονείς του είναι απλώς η ευθύνη κι η υποχρέωση ενός γιου ή μιας κόρης. Σίγουρα δεν έχει ανατεθεί από τον Θεό, και σε καμία περίπτωση δεν συμφωνεί την απαίτησή Του. Επομένως, μεταξύ του σεβασμού που πρέπει να δείχνει ένα παιδί στους γονείς του και της εκτέλεσης του καθήκοντος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εκτέλεση του καθήκοντος, και μόνο αυτή, ισοδυναμεί με την άσκηση της αλήθειας. Το να εκτελείς το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον είναι η αλήθεια, είναι ένα δεσμευτικό καθήκον. Το να δείχνεις στους γονείς σου τον σεβασμό που τους αρμόζει σημαίνει πως φέρεσαι όπως πρέπει να φέρεται ένα παιδί. Δεν σημαίνει ότι εκτελείς το καθήκον σου ούτε ότι κάνεις πράξη την αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η αλήθεια-πραγματικότητα;). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα κάποια ανακούφιση, και κατανόησα ότι η ευσέβεια προς τους γονείς είναι κάτι θετικό και αποτελεί μέρος της κανονικής ανθρώπινης φύσης, αλλά δεν αποτελεί άσκηση της αλήθειας. Ασκούμε την αλήθεια όταν κάνουμε το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος. Οι γονείς μου ανέκαθεν στήριζαν την πίστη και τα καθήκοντά μου, κι η ευσέβεια απέναντί τους είναι η ευθύνη μου ως παιδί τους. Υπό τις κατάλληλες περιστάσεις και προϋποθέσεις, μπορώ να βάλω τα δυνατά μου για να τους φροντίσω, να απαλύνω τα βάσανα και τις δυσκολίες τους, και να εκπληρώσω τις ευθύνες μου ως παιδί τους. Αλλά με κυνηγούσε η αστυνομία και δεν μπορούσα να τους φροντίσω στο σπίτι, και με τα τόσα καθήκοντα που είχα εκείνη την εποχή, έπρεπε να δώσω προτεραιότητα στα καθήκοντά μου. Μέσα από τα λόγια του Θεού, κατανόησα επίσης ότι, ως δημιουργημένο ον, αποστολή μου είναι η εκπλήρωση του καθήκοντος ενός δημιουργημένου όντος. Αυτό είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή και ένα επιτακτικό καθήκον που πρέπει να εκπληρωθεί. Η ευσέβεια προς τους γονείς μας αποτελεί απλώς την εκπλήρωση της υποχρέωσης ενός παιδιού και δεν σημαίνει ότι κάποιος κάνει πράξη την αλήθεια, ούτε ότι υποτάσσεται στον Θεό. Όταν η ευσέβεια προς τους γονείς μου ήρθε σε σύγκρουση με την εκτέλεση των καθηκόντων μου, έπρεπε να επιλέξω να κάνω το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος. Συνειδητοποιώντας αυτά τα πράγματα, δεν ένιωθα πλέον διχασμένη ούτε πονούσα. Ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού, και να αφοσιωθώ στα καθήκοντά μου.

Αργότερα, διάβασα άλλο ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού και κατανόησα κάπως την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Λόγω του τρόπου διαμόρφωσης της κινεζικής παραδοσιακής κουλτούρας, οι Κινέζοι κατά τις παραδοσιακές αντιλήψεις τους πιστεύουν ότι το τέκνο οφείλει ευσέβεια προς τους γονείς του. Όποιος δεν υπακούει σε αυτό, είναι ασεβής ως τέκνο. Με αυτές τις ιδέες έχουν εμποτιστεί οι άνθρωποι από την παιδική τους ηλικία, αυτές διδάσκονται ουσιαστικά σε κάθε σπιτικό, αλλά και σε κάθε σχολείο και στην κοινωνία γενικότερα. Όταν γεμίζεις το κεφάλι κάποιου με τέτοιου είδους πράγματα, σκέφτεται αυτός: “Η ευσέβεια του τέκνου είναι σημαντικότερη από οτιδήποτε άλλο. Εάν δεν την τηρώ, δεν θα είμαι καλός άνθρωπος —θα είμαι ασεβής ως τέκνο και θα με αποδοκιμάσει η κοινωνία. Θα είμαι άτομο χωρίς συνείδηση”. Είναι ορθή αυτή η άποψη; Οι άνθρωποι έχουν δει τόσες αλήθειες που εκφράζει ο Θεός —απαίτησε ο Θεός να δείχνει κάποιος ευσέβεια τέκνου προς τους γονείς του; Είναι αυτή μία από τις αλήθειες που πρέπει να κατανοούν οι πιστοί του Θεού; Όχι, δεν είναι. Ο Θεός συναναστράφηκε μόνο σχετικά με ορισμένες αρχές. Βάσει ποιας αρχής ζητούν τα λόγια του Θεού να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι στους άλλους; Να αγαπούν αυτό που αγαπά ο Θεός και να μισούν αυτό που μισεί: αυτή είναι η αρχή που θα πρέπει να τηρείται. Ο Θεός αγαπά όσους επιδιώκουν την αλήθεια και είναι σε θέση να ακολουθήσουν το θέλημά Του· αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα πρέπει να αγαπάμε κι εμείς. Όσοι δεν είναι σε θέση να ακολουθήσουν το θέλημα του Θεού, Τον μισούν και επαναστατούν ενάντιά Του —αυτούς τους απεχθάνεται ο Θεός και θα πρέπει να τους απεχθανόμαστε κι εμείς. Αυτό ζητά ο Θεός από τον άνθρωπο. […] Ο Σατανάς χρησιμοποιεί αυτού του είδους την παραδοσιακή κληρονομιά και τις αντιλήψεις περί ηθικής για να δεσμεύσει τις σκέψεις σου, το μυαλό και την καρδιά σου, καθιστώντας σε ανίκανο να αποδεχτείς τα λόγια του Θεού· έχεις κυριευτεί από αυτά τα πράγματα του Σατανά και δεν είσαι πλέον σε θέση να δεχτείς τα λόγια του Θεού. Όταν θέλεις να κάνεις πράξη τα λόγια του Θεού, αυτά τα πράγματα προκαλούν αναταραχή μέσα σου και σε κάνουν να αντιτάσσεσαι στην αλήθεια και στις απαιτήσεις Του, δεν έχεις, λοιπόν, τη δύναμη να απαλλαγείς από τον ζυγό της παραδοσιακής κληρονομιάς. Αφού παλέψεις για λίγο, συμβιβάζεσαι: προτιμάς να πιστεύεις ότι οι παραδοσιακές αντιλήψεις περί ηθικής είναι ορθές και συνάδουν με την αλήθεια, κι έτσι απορρίπτεις ή αποποιείσαι τα λόγια του Θεού. Δεν αποδέχεσαι τα λόγια Του ως αλήθεια ούτε και σκέφτεσαι τίποτε ως προς τη σωτηρία σου, νιώθοντας ότι εξακολουθείς να ζεις σε αυτόν τον κόσμο και ότι μπορείς να επιβιώσεις μόνον εάν βασίζεσαι σε αυτά τα πράγματα. Ανίκανος να αντέξεις τις αντεγκλήσεις της κοινωνίας, προτιμάς να αποποιηθείς την αλήθεια και τα λόγια του Θεού, και να αφεθείς στις παραδοσιακές αντιλήψεις περί ηθικής και στην επιρροή του Σατανά, προτιμώντας να προσβάλεις τον Θεό και να μην κάνεις πράξη την αλήθεια. Πείτε μου, δεν είναι οι άνθρωποι αξιολύπητοι; Δεν έχουν ανάγκη τη σωτηρία του Θεού; Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό πολλά χρόνια, όμως και πάλι δεν γνωρίζουν καθόλου το θέμα της ευσέβειας των τέκνων. Πραγματικά δεν κατανοούν την αλήθεια. Δεν μπορούν ποτέ να ξεπεράσουν το εμπόδιο των κοσμικών σχέσεων· δεν έχουν το θάρρος ούτε την πίστη, πόσο μάλλον την αποφασιστικότητα που απαιτείται, οπότε δεν μπορούν να αγαπήσουν και να υπακούσουν τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναγνωρίζοντας τις πλανεμένες απόψεις του μπορεί κανείς να αλλάξει πραγματικά). Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι το μαρτύριό μου πήγαζε από την παραδοσιακή κουλτούρα. Από τα παιδικά μου χρόνια, οι δάσκαλοί μας μας μάθαιναν την ευσέβεια προς τους γονείς μας και ότι αυτό είναι μια παραδοσιακή αρετή των Κινέζων, και την ίδια ιδέα μού εμφύσησαν οι γονείς μου, ότι δηλαδή, όταν θα μεγάλωνα, θα έπρεπε να δείχνω ευσέβεια προς τους μεγαλύτερους και τους γονείς μου, και οι ίδιοι έθεσαν το παράδειγμα κάνοντας το ίδιο, με αποτέλεσμα αυτή η ιδέα να ριζωθεί βαθιά μέσα στη νεαρή καρδιά μου. Άρχισα να πιστεύω ότι μόνο όταν κάποιος δείχνει ευσέβεια προς τους γονείς του μπορεί να θεωρηθεί ευσεβές παιδί και καλός άνθρωπος, και ότι αν κάποιος δεν καταφέρει να κάνει κάτι τέτοιο, είναι ένα ασεβές και αγνώμον ρεμάλι, και ότι θα είναι απεχθής, καταδικασμένος και ανάξιος να αποκαλείται άνθρωπος. Όταν έφυγα από το σπίτι μου για να κάνω τα καθήκοντά μου και δεν μπορούσα να φροντίσω τους γονείς μου, ένιωσα ότι ήμουν μια ασεβής κόρη και ιδιαίτερα, όταν άκουσα ότι οι γονείς μου ανησυχούσαν μήπως συλληφθώ, ένιωσα ακόμα πιο ασεβής. Όχι μόνο δεν μπορούσα να τους φροντίσω, αλλά και τους έκανα να ανησυχούν για εμένα, κι έτσι ένιωσα ακόμα μεγαλύτερη υποχρέωση απέναντί τους. Οι παραδοσιακές ιδέες όπως «Η ευσέβεια προς τους γονείς είναι η ύψιστη αρετή», «Μεγάλωσε τα παιδιά για να σε υποστηρίξουν στα γεράματά σου» και «Μην κάνεις μακρινά ταξίδια όσο ζουν ακόμη οι γονείς σου» με δέσμευαν και με περιόριζαν. Ένιωθα μονίμως ενοχές επειδή δεν μπορούσα να είμαι πλάι στους γονείς μου και να τους φροντίζω, και μάλιστα είχα μετανιώσει που είχα φύγει από το σπίτι για να κάνω τα καθήκοντά μου. Παρόλο που δεν επέστρεψα σπίτι, η καρδιά μου είχε ήδη παραστρατήσει από τον Θεό. Ήμουν επιπόλαιη απέναντι στα καθήκοντά μου και δεν έδειχνα αφοσίωση. Σε αυτό το σημείο, είδα τελικά ότι οι παραδοσιακές ιδέες που μου είχε εμφυσήσει ο Σατανάς με είχαν οδηγήσει να απομακρυνθώ από τον Θεό και να Τον προδώσω, με αποτέλεσμα να Του εναντιωθώ άθελά μου. Σκέφτηκα τον Πέτρο την Εποχή της Χάριτος, που απαρνήθηκε την οικογένεια και τους γονείς του για να ακολουθήσει τον Κύριο Ιησού, κηρύττοντας το ευαγγέλιο σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, και ποιμαίνοντας την εκκλησία. Σκέφτηκα επίσης τους ιεραπόστολους της Δύσης, που έλαβαν υπόψη τις προθέσεις του Κυρίου και εγκατέλειψαν τις οικογένειες, τους γονείς και τα παιδιά τους για να πείσουν περισσότερους ανθρώπους να αποδεχτούν τη σωτηρία του Κυρίου. Ταξίδεψαν χιλιάδες χιλιόμετρα στην Κίνα για να διαδώσουν το ευαγγέλιο του Κυρίου και ολοκλήρωσαν την αποστολή τους. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν ανθρώπινη φύση και συνείδηση. Τώρα, καθώς οι καταστροφές γίνονται ολοένα και πιο σοβαρές, έχει έρθει η ώρα για τη μεγάλη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας, και χρειάζονται περισσότεροι άνθρωποι που θα υψώσουν το ανάστημά τους για να κηρύξουν το ευαγγέλιο και να δώσουν μαρτυρία στον Θεό. Έχω φάει και πιει τόσα λόγια του Θεού και έχω κατανοήσει κάποιες αλήθειες, και ως δημιουργημένο ον, πρέπει να λάβω υπόψη τις προθέσεις του Θεού και να κηρύξω το ευαγγέλιο για να φέρω περισσότερα άτομα ενώπιόν Του για να αποδεχτούν τη σωτηρία Του. Αυτό σημαίνει να έχει κανείς ανθρώπινη φύση. Συνειδητοποιώντας αυτά τα πράγματα, κατάφερα να βρω γαλήνη στα καθήκοντά μου.

Αργότερα, έλαβα άλλο ένα γράμμα από το σπίτι, που έλεγε ότι τον Αύγουστο του 2022, η αστυνομία είχε πάει εκεί για να με συλλάβει. Ο πατέρας μου τους είπε ότι δεν ήμουν σπίτι, αλλά εκείνοι δεν τον πίστεψαν, και γι’ αυτό φύτεψαν μυστικά έναν κοριό στην αποθήκη της οικογένειάς μου. Ένα απόγευμα, έφτασαν τέσσερις αστυνομικοί. Πήγαν σπίτι μου με όπλα για να με συλλάβουν και έβγαλαν τους γονείς μου από το σπίτι. Έψαχναν πάνω από δέκα λεπτά. Μετά, η αστυνομία τηλεφώνησε στους συγγενείς μου για να ρωτήσει πού βρισκόμουν. Αυτό το γράμμα με αναστάτωσε πραγματικά και ξέσπασα σε κλάματα. Σκέφτηκα τους γονείς μου, που ανησυχούσαν μήπως με συλλάμβαναν όσο έκανα τα καθήκοντά μου μακριά από το σπίτι όλα αυτά τα χρόνια, την αστυνομία, που είχε φυτέψει κοριό στο σπίτι μου για να με πιάσει, και τους γονείς μου, που θα περνούσαν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους υπό αστυνομική παρακολούθηση. Οι γονείς μου έμπαιναν σε τέτοιους μπελάδες εξαιτίας μου. Ήμουν σε μαύρα χάλια και δεν μπορούσα να ηρεμήσω, ούτε όταν έκανα τα καθήκοντά μου. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή, επομένως προσευχήθηκα συνειδητά και αναζήτησα. Θυμήθηκα κάποια από τα λόγια του Θεού που είχα διαβάσει στο παρελθόν και τα αναζήτησα γρήγορα για να τα διαβάσω. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Υπάρχουν άνθρωποι που εγκαταλείπουν την οικογένειά τους επειδή πιστεύουν στον Θεό και εκτελούν τα καθήκοντά τους. Γίνονται γνωστοί γι’ αυτό, κι έτσι η κυβέρνηση κάνει συχνά έρευνα στο σπίτι τους, παρενοχλεί τους γονείς τους, ενώ φτάνει ακόμα και να απειλήσει τους γονείς τους ώστε να τους παραδώσουν. Όλοι οι γείτονες μιλάνε γι’ αυτούς, λέγοντας τα εξής: “Είναι ένας άνθρωπος χωρίς συνείδηση. Δεν ενδιαφέρεται για τους γονείς του, που είναι μεγάλοι σε ηλικία. Δεν είναι μόνο ότι δεν φέρεται στους γονείς όπως τους αρμόζει, αλλά τους δημιουργεί και φοβερά προβλήματα από πάνω. Τι αχάριστο παιδί!” Συμφωνεί έστω και μία λέξη από όλα αυτά με την αλήθεια; (Όχι.) Δεν θεωρούνται, όμως, όλα σωστά στα αυτιά των απίστων; Οι άπιστοι θεωρούν ότι αυτή είναι η πλέον σωστή και λογική προσέγγιση του ζητήματος, που συμφωνεί με την ανθρώπινη ηθική και συνάδει με τα πρότυπα της ανθρώπινης διαγωγής. Αυτά τα πρότυπα περιέχουν ένα σωρό πράγματα, όπως, ας πούμε, το πώς πρέπει να δείχνει κανείς στους γονείς τον σεβασμό που πρέπει να δείχνει ένα παιδί, πώς να τους φροντίζει στα γεράματα και να κανονίζει τα της κηδείας τους, ή σε ποιον βαθμό να τους ξεπληρώνει όσα έκαναν. Παρότι είναι τόσο πολλά, και ανεξάρτητα από το αν όλα αυτά συμφωνούν ή δεν συμφωνούν με την αλήθεια, στα μάτια των απίστων είναι θετικά, εκπέμπουν θετική ενέργεια, είναι σωστά, ενώ θεωρούνται άμεμπτα σε όλες τις ανθρώπινες κοινότητες. Για τους άπιστους, αυτά είναι τα πρότυπα βάσει των οποίων πρέπει να ζουν οι άνθρωποι, και έτσι πρέπει να ενεργείς για να σε θεωρούν μέσα τους αρκετά καλό άνθρωπο. Πριν πιστέψεις στον Θεό και κατανοήσεις την αλήθεια, κι εσύ δεν πίστευες ακράδαντα ότι μια τέτοια διαγωγή σε έκανε καλό άνθρωπο; (Ναι.) Επιπλέον, με αυτά τα πρότυπα αξιολογούσες και περιόριζες τον εαυτό σου, και απαιτούσες από τον εαυτό σου να συμπεριφέρεται ανάλογα. Αν ήθελες να είσαι καλός άνθρωπος, τότε σίγουρα συμπεριλαμβάνονταν στα πρότυπα της διαγωγής σου τα εξής ζητήματα: πώς να φέρεσαι σαν σωστό παιδί στους γονείς σου, πώς να ανακουφίζεις την ανησυχία τους, πώς να τους τιμάς και να είσαι το καμάρι τους, και πώς να δοξάζεις τους προγόνους σου. Αυτά ήταν μέσα σου τα πρότυπα και η κατεύθυνση της διαγωγής σου. Αφού, όμως, άκουσες τα λόγια και τα κηρύγματα του Θεού, άρχισες να βλέπεις αλλιώς τα πράγματα, και κατανόησες ότι πρέπει να απαρνηθείς τα πάντα αν θες να εκτελείς το καθήκον σου ως δημιούργημα, και ότι αυτήν τη διαγωγή απαιτεί ο Θεός απ’ τους ανθρώπους. Προτού βεβαιωθείς ότι το να εκτελείς τα καθήκοντά σου ως δημιούργημα είναι η αλήθεια, πίστευες ότι έπρεπε να δείχνεις σεβασμό στους γονείς σου, αλλά ταυτόχρονα ένιωθες ότι έπρεπε να εκτελείς και το καθήκον σου ως δημιούργημα, κι έτσι είχες διχαστεί μέσα σου. Όταν σε πότισαν και σε ποίμαναν τα λόγια του Θεού, έφτασες σιγά σιγά να κατανοήσεις την αλήθεια, και τότε συνειδητοποίησες ότι το να εκτελείς το καθήκον σου ως δημιούργημα είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο. Μέχρι σήμερα, πολλοί άνθρωποι έχουν καταφέρει να αποδεχθούν την αλήθεια και να εγκαταλείψουν εντελώς τα πρότυπα διαγωγής που προέρχονται από ανθρώπινες παραδοσιακές αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Όταν τα εγκαταλείψεις εντελώς όλα αυτά, δεν σε περιορίζουν πια τα επικριτικά και καταδικαστικά λόγια των απίστων καθώς ακολουθείς τον Θεό και εκτελείς το καθήκον σου ως δημιούργημα, κι έτσι μπορείς εύκολα να απελευθερωθείς απ’ αυτά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η αλήθεια-πραγματικότητα;). Η διαφώτιση και η καθοδήγηση των λόγων του Θεού με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι ζούσα και πάλι σύμφωνα με τις παραδοσιακές πολιτιστικές αξίες που είχε εμφυσήσει ο Σατανάς. Σκέφτηκα ότι δεν είχα καταφέρει να φροντίσω τους γονείς μου όλα αυτά τα χρόνια, ότι, εξαιτίας μου, η αστυνομία είχε πάει σπίτι μου για να με συλλάβει, και ότι οι γονείς μου έπρεπε όχι μόνο να υπομείνουν τον χλευασμό των γειτόνων και τη μακροχρόνια παρενόχληση από την αστυνομία, αλλά και να ανησυχούν για την ασφάλειά μου. Ένιωσα, λοιπόν, ότι εγώ έφταιγα για όλα τα βάσανα που έπρεπε να περάσουν οι γονείς μου. και ότι, αν δεν ήμουν εγώ, οι γονείς μου δεν θα χρειαζόταν να περάσουν όλες αυτές τις κακουχίες. Αυτό με έκανε να νιώσω ότι ήμουν ασεβής κόρη. Η οπτική μου ήταν η ίδια με εκείνη των άπιστων και δεν ευθυγραμμιζόταν με την αλήθεια. Κατά την πίστη μου στον Θεό, μόνο έτρωγα κι έπινα τα λόγια Του και επιδίωκα την αλήθεια, ενώ δεν είχα διαπράξει κάποιο έγκλημα. Αλλά και πάλι, η αστυνομία του ΚΚΚ είχε έρθει σπίτι μου μαζικά, με όπλα, για να με συλλάβει, απειλώντας τους γονείς μου και απαιτώντας να μάθει πού βρισκόμουν. Ο πραγματικός ένοχος που προκαλούσε όλα αυτά τα προβλήματα στους γονείς μου ήταν ξεκάθαρα ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, αλλά αντί να μισήσω τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, πίστεψα εσφαλμένα ότι οι μπελάδες των γονιών μου οφείλονταν στην πίστη μου. Αυτό δεν σήμαινε ότι δεν μπορούσα να διακρίνω το σωστό από το λάθος; Δεν μπορούσα να κατηγορήσω τον εαυτό μου για όλα τα μαρτύρια που υπέμεναν οι γονείς μου ούτε έπρεπε να ζω σε μια μόνιμη κατάσταση όπου θα αισθανόμουν υποχρεωμένη σε αυτούς. Εκείνη την εποχή, έπρεπε να εστιάσω στα καθήκοντά μου, να υποστηρίξω σθεναρά τη μαρτυρία μου και να ντροπιάσω τον Σατανά.

Αργότερα, διάβασα μερικά ακόμα από τα λόγια του Θεού: «Αν πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι τα πάντα βρίσκονται στα χέρια του Θεού, τότε θα πρέπει να πιστέψεις ότι στα χέρια του Θεού βρίσκεται και το ζήτημα του κατά πόσο οι γονείς σου θα υποφέρουν από βάσανα και κατά πόσο θα είναι ευτυχισμένοι στη διάρκεια της ζωής τους. Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα το αν θα κάνεις ή δεν θα κάνεις το καθήκον σου ως παιδί τους. Δεν πρόκειται οι γονείς σου να υποφέρουν λιγότερο επειδή εσύ είσαι σωστός ως παιδί τους και ούτε θα υποφέρουν περισσότερο σε αντίθετη περίπτωση. Ο Θεός έχει ορίσει προ πολλού τη μοίρα τους, και τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει λόγω της στάσης σου απέναντί τους ή λόγω του βάθους των συναισθημάτων μεταξύ σας. Εκείνοι έχουν τη δική τους μοίρα. Ανεξάρτητα από το αν σε όλη τους τη ζωή είναι φτωχοί ή πλούσιοι, απ’ το αν τα πράγματα κυλούν ή δεν κυλούν ομαλά γι’ αυτούς, από την ποιότητα ζωής, τα υλικά προνόμια, την κοινωνική θέση και τις συνθήκες της ζωής τους, καμία σχέση δεν έχουν μ’ εσένα όλα αυτά, ουσιαστικά. Ας πούμε πως νιώθεις ενοχές απέναντί τους, αν πιστεύεις ότι τους χρωστάς κάτι και ότι οφείλεις να είσαι στο πλάι τους· τι θα άλλαζε ακόμη κι αν ήσουν στο πλάι τους; (Τίποτα δεν θα άλλαζε.) […] Ένας από τους λόγους για τους οποίους οι περισσότεροι άνθρωποι αποφασίζουν να φύγουν από το πατρικό τους για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους είναι οι γενικότερες αντικειμενικές συνθήκες λόγω των οποίων αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τους γονείς τους· δεν μπορούν να μείνουν στο πλάι των γονιών τους για να τους φροντίσουν και να τους κρατάνε συντροφιά. Δεν είναι ότι αποφασίζουν με τη θέλησή τους να τους εγκαταλείψουν· αυτός είναι ο αντικειμενικός λόγος. Δεύτερον, υποκειμενικά μιλώντας, ο λόγος για τον οποίο βγαίνεις για να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου δεν είναι ότι ήθελες να εγκαταλείψεις τους γονείς σου και να αποφύγεις τις ευθύνες σου, αλλά ότι σε καλεί ο Θεός. Αν ήθελες να συνεργαστείς με το έργο του Θεού, να αποδεχτείς το κάλεσμά Του και να εκτελέσεις τα καθήκοντα του δημιουργήματος, δεν είχες άλλη επιλογή από το να φύγεις από τους γονείς σου· δεν γινόταν να μείνεις στο πλευρό τους για να τους συντροφεύεις και να τους φροντίζεις. Δεν τους εγκατέλειψες για να αποφύγεις τις ευθύνες, έτσι δεν είναι; Δεν έχουν διαφορετική φύση αυτά τα δυο, το να τους εγκαταλείψεις για να γλιτώσεις απ’ τις ευθύνες σου και το να αναγκάζεσαι να τους εγκαταλείψεις για να απαντήσεις στο κάλεσμα του Θεού και να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου; (Ναι.) Μέσα σου, έχεις πράγματι συναισθηματική σύνδεση με τους γονείς σου και τους σκέφτεσαι, δεν είναι κενά τα συναισθήματά σου. Αν το επιτρέπουν οι αντικειμενικές συνθήκες και μπορείς να μείνεις στο πλευρό τους ενώ παράλληλα εκτελείς και τα καθήκοντά σου, τότε δεν θα είχες πρόβλημα να μείνεις στο πλευρό τους και να τους φροντίζεις συχνά, εκπληρώνοντας τις ευθύνες σου. Οι αντικειμενικές συνθήκες, όμως, σε αναγκάζουν να τους εγκαταλείψεις· δεν μπορείς να μείνεις στο πλάι τους. Δεν είναι ότι δεν θες να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου ως παιδιού τους, απλώς δεν μπορείς. Δεν έχει διαφορετική φύση αυτό; (Ναι.) Αν έχεις φύγει από το πατρικό σου για να γλιτώσεις τις ευθύνες που έχει κάθε σωστό παιδί απέναντι στους γονείς του, τότε δεν είσαι σωστό παιδί και δεν έχεις ανθρώπινη φύση. Αν και οι γονείς σου σε μεγάλωσαν, εσύ δεν βλέπεις την ώρα να ανοίξεις τα φτερά σου και να προχωρήσεις γρήγορα μόνος σου. Ούτε να τους βλέπεις δεν θες και, αν ακούσεις ότι αντιμετώπισαν κάποιο πρόβλημα, δεν δίνεις καμία σημασία. Δεν τους βοηθάς, ακόμα κι αν έχεις τα μέσα να τους βοηθήσεις. Απλώς κάνεις πως δεν ακούς και δεν σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι για σένα· εσύ απλούστατα δεν θέλεις να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου. Αυτό σημαίνει να μην είσαι σωστό παιδί. Αλλά αυτό συμβαίνει εδώ; (Όχι.) Πολλοί άνθρωποι έχουν φύγει από τον νομό, την πόλη, την περιφέρεια ή ακόμη και τη χώρα τους για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους· βρίσκονται ήδη πολύ μακριά από την πατρίδα τους. Επίσης, δεν τους είναι βολικό για διάφορους λόγους να διατηρούν επαφή με την οικογένειά τους. Πού και πού ρωτούν κάποιους συντοπίτες τους τι κάνουν οι γονείς τους και, όταν ακούνε ότι είναι καλά στην υγεία τους και τα βγάζουν πέρα, νιώθουν ανακούφιση. Δεν ισχύει ότι δεν είσαι σωστό παιδί απέναντι στους γονείς σου· δεν έχεις φτάσει στο σημείο να μην έχεις ανθρώπινη φύση, οπότε να μη θέλεις καν να νοιαστείς για τους γονείς σου ή να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου απέναντί τους. Αυτήν την επιλογή σε αναγκάζουν διάφοροι αντικειμενικοί λόγοι να την κάνεις, όχι ότι δεν είσαι σωστό παιδί. Οι δύο λόγοι αυτοί είναι. Και υπάρχει, επίσης, και ένας τρίτος: Στην περίπτωση που οι γονείς σου δεν είναι από εκείνους που σε διώκουν ιδιαίτερα ή που παρεμποδίζουν την πίστη σου στον Θεό, στην περίπτωση που υποστηρίζουν την πίστη σου σ’ Αυτόν ή που είναι αδελφοί και αδελφές που έχουν πίστη στον Θεό σαν κι εσένα, ανήκουν στον οίκο του Θεού, τότε υπάρχει κανένας από σας που δεν προσεύχεται σιωπηλά στον Θεό όταν σκέφτεται βαθιά μέσα του τους γονείς του; Υπάρχει κανείς που δεν εμπιστεύεται τους γονείς του, συμπεριλαμβανομένης της υγείας τους, της ασφάλειάς τους και κάθε ανάγκης της ζωής τους, στα χέρια του Θεού; Ο καλύτερος τρόπος να δείξεις τον σεβασμό που πρέπει να έχει ένα παιδί προς τους γονείς του είναι να τους εμπιστευτείς στα χέρια του Θεού. Δεν εύχεσαι να αντιμετωπίσουν στη ζωή τους όλων των ειδών τις δυσκολίες ούτε ελπίζεις να ζήσουν άσχημη ζωή, να μην τρώνε καλά ή να μην είναι καλά στην υγεία τους. Κατά βάθος, ελπίζεις να τους προστατεύει ο Θεός και να τους κρατάει ασφαλείς. Αν είναι πιστοί στον Θεό, εύχεσαι να μπορούν να εκτελούν τα καθήκοντά τους και επίσης εύχεσαι να καταφέρουν να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους. Έτσι εκπληρώνει κανείς τις ευθύνες του ως άνθρωπος· αυτά μόνο μπορούν να επιτύχουν οι άνθρωποι με την ανθρώπινη φύση τους. Επίσης, το πιο σημαντικό είναι ότι, αφότου πιστέψουν για πολλά χρόνια στον Θεό και ακούσουν τόσες αλήθειες, οι άνθρωποι κατανοούν αυτά τα λίγα τουλάχιστον: Τη μοίρα του ανθρώπου την καθορίζει ο Ουρανός, ο άνθρωπος βρίσκεται στα χέρια του Θεού, και είναι πολύ πιο σημαντικό να έχει κανείς τη φροντίδα και την προστασία του Θεού απ’ ό,τι να ανησυχούν γι’ αυτόν, να τον σέβονται ή να του κάνουν συντροφιά τα παιδιά του. Δεν νιώθεις ανακούφιση που οι γονείς σου βρίσκονται υπό τη φροντίδα και την προστασία του Θεού; Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς γι’ αυτούς. Αν ανησυχείς, αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό· είναι πολύ μικρή η πίστη σου σ’ Αυτόν. Αν στ’ αλήθεια αγχώνεσαι και ανησυχείς για τους γονείς σου, τότε να προσεύχεσαι συχνά στον Θεό, να τους εμπιστεύεσαι στα χέρια Του και να αφήσεις Αυτόν να ενορχηστρώσει και να διευθετήσει τα πάντα. Εφόσον ο Θεός έχει την κυριαρχία επί της μοίρας των ανθρώπων, ο Θεός έχει την κυριαρχία επί της κάθε τους μέρα και όλων όσα τους συμβαίνουν, εσύ για ποιον λόγο συνεχίζεις να ανησυχείς; Δεν μπορείς καν τη δική σου ζωή να ελέγξεις, έχεις τόσα δικά σου προβλήματα, οπότε με ποιον τρόπο θα μπορούσες να βοηθήσεις τους γονείς σου να ζήσουν ευτυχισμένοι κάθε μέρα; Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να εμπιστευτείς τα πάντα στα χέρια του Θεού. Αν οι γονείς σου είναι πιστοί, ζήτα από τον Θεό να τους οδηγήσει στο ορθό μονοπάτι ώστε στο τέλος να σωθούν. Αν δεν είναι πιστοί, ας βαδίσουν σε όποιο μονοπάτι θέλουν. Για όσους γονείς είναι πιο καλοσυνάτοι και έχουν κάποια ανθρώπινη φύση, ας προσευχηθείς στον Θεό να τους ευλογήσει ώστε να περάσουν ευτυχισμένα τα χρόνια που τους έχουν απομείνει. Όσον αφορά το πώς λειτουργεί ο Θεός, Εκείνος έχει τις διευθετήσεις Του και οι άνθρωποι οφείλουν να υποτάσσονται σ’ αυτές» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (16)]. Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα πολύ φωτισμένη. Πάντα ένιωθα από τη στιγμή που δεν μπορούσα να είμαι με τους γονείς μου για να τους φροντίσω, δεν είχα συνείδηση και ανθρώπινη φύση, αλλά στην ουσία δεν καταλάβαινα τι σήμαινε να είναι κανείς πραγματικά ασεβής προς τους γονείς του. Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι μένουν με τους γονείς τους ή πολύ κοντά σε αυτούς και έχουν την ευκαιρία να τους φροντίσουν. Όμως, για το προσωπικό κέρδος ή για τις σωματικές απολαύσεις, αμελούν τις ευθύνες τους ως παιδιά και αγνοούν τους γονείς τους εκείνοι όταν μεγαλώνουν ή αρρωσταίνουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά ασεβείς προς τους γονείς τους και δεν έχουν ανθρώπινη φύση. Στο παρελθόν, όταν ήμουν σπίτι, μπορούσα να φροντίσω τους γονείς μου κάνοντας παράλληλα τα καθήκοντά μου και βοηθώντας τους με τις δουλειές του σπιτιού όσο καλύτερα μπορούσα. Ο λόγος που δεν φρόντιζα τους γονείς μου πλέον δεν ήταν ότι είχα χάσει τη συνείδησή μου ή ότι δεν είχα ανθρώπινη φύση ούτε ότι απέφευγα τις ευθύνες μου ως παιδί, αλλά, εν μέρει, ότι δεν τολμούσα να επιστρέψω, καθώς με κυνηγούσε ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, και ότι, ως δημιουργημένο ον, έπρεπε να κάνω τα καθήκοντά μου· αυτή είναι η αποστολή μου. Δεν μπορούσα να εγκαταλείψω τα καθήκοντά μου για να φροντίσω τους γονείς μου. Ήταν σαν να είχα χρόνο στο σπίτι αλλά επέλεγα να μην εκπληρώσω το χρέος μου απέναντι στους γονείς μου. Έπρεπε να εξετάσω αυτό το ζήτημα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Ταυτόχρονα, κατανοούσα επίσης όλα τα μαρτύρια και οι κακουχίες που θα υπομείνουν οι γονείς μου, και το αν θα είναι χαρούμενοι τα τελευταία χρόνια της ζωής τους, έχουν όλα προκαθοριστεί από τον Θεό. Δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με το αν νοιάζομαι γι’ αυτούς ή αν είμαι στο πλευρό τους. Δεν μπορώ να αλλάξω τίποτε απολύτως. Σκέφτηκα τότε που η μητέρα μου είχε αρθροθυλακίτιδα στο πόδι της, όταν ήμουν σπίτι. Παρόλο που μπορούσα να βοηθήσω με μερικές δουλειές του σπιτιού και να τη φροντίσω, η φροντίδα μου δεν μείωσε καθόλου τον πόνο της. Τα χρόνια μετά που είχα φύγει από το σπίτι, το πόδι της μητέρας μου σταδιακά γιατρεύτηκε και τώρα μπορεί να κάνει όλες τις δουλειές. Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι το πόσο καλά ζουν οι γονείς μου και το πώς θα είναι τα τελευταία χρόνια της ζωής τους είναι όλα προκαθορισμένα από τον Θεό. Έπρεπε να εμπιστευτώ τους γονείς μου στα χέρια του Θεού, και να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του.

Αργότερα, διάβασα μερικά ακόμα από τα λόγια του Θεού: «Τι εννοεί ο Θεός όταν λέει ότι “ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου”; Το λέει για να τους κάνει όλους να καταλάβουν το εξής: Οι ζωές μας και οι ψυχές μας προέρχονται από τον Θεό και δημιουργήθηκαν από Αυτόν —δεν προέρχονται από τους γονείς μας και σίγουρα όχι από τη φύση, μα μας δόθηκαν από τον Θεό· απλώς η σάρκα μας γεννήθηκε από τους γονείς μας και τα παιδιά μας γεννιούνται από εμάς, όμως οι μοίρες των παιδιών μας βρίσκονται εξολοκλήρου στα χέρια του Θεού. Το ότι μπορούμε να πιστέψουμε στον Θεό είναι μια ευκαιρία που μας έχει δοθεί απ’ Αυτόν· έχει οριστεί από Εκείνον και είναι η χάρη Του. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να εκπληρώσεις υποχρεώσεις ή ευθύνες απέναντι σε κανέναν άλλον· πρέπει να εκπληρώσεις μόνο το καθήκον απέναντι στον Θεό που πρέπει να εκπληρώσεις ως δημιουργημένο ον. Αυτό πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι πάνω απ’ όλα, αυτό είναι το κύριο και πρωταρχικό πράγμα που πρέπει να ολοκληρώσουν πάνω απ’ όλα οι άνθρωποι στη ζωή τους. Αν δεν εκπληρώνεις καλά το καθήκον σου, τότε δεν είσαι δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Οι άλλοι μπορεί να σε θεωρούν καλή σύζυγο και στοργική μητέρα, άριστη νοικοκυρά, ευσεβές παιδί και αξιόλογο μέλος της κοινωνίας. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Θεός θεωρεί ότι επαναστατείς εναντίον Του, ότι δεν εκπληρώνεις καθόλου τις υποχρεώσεις και το καθήκον σου, ότι αποδέχτηκες αλλά δεν ολοκλήρωσες την αποστολή από τον Θεό και ότι τα παράτησες στου δρόμου τα μισά. Είναι δυνατόν ο Θεός να εγκρίνει ένα τέτοιο άτομο; Τέτοιοι άνθρωποι είναι άχρηστοι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναγνωρίζοντας τις πλανεμένες απόψεις του μπορεί κανείς να αλλάξει πραγματικά). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι, αν είμαι ζωντανή σήμερα, το οφείλω στην προστασία του Θεού. Ο Θεός μού έδωσε ζωή, και πάντα με φρόντιζε και με παρακολουθούσε, κάθε στιγμή μέχρι σήμερα. Η πηγή της ζωής μου είναι ο Θεός, όχι οι γονείς μου. Στην πραγματικότητα, όλα όσα έκαναν οι γονείς μου για εμένα ήταν η εκπλήρωση των ευθυνών και των υποχρεώσεών τους ως γονείς. Ό,τι και αν έχουν κάνει οι γονείς μου, θα πρέπει να το αποδεχτώ από τον Θεό. Πρέπει να είμαι ευγνώμων απέναντι στον Θεό και όχι στους γονείς μου. Αναπολώντας όλα αυτά τα χρόνια, διαπίστωσα ότι ζούσα σύμφωνα με τις ιδέες και τις αξίες της παραδοσιακής κουλτούρας, αντιμετωπίζοντας την ευσέβεια προς τους γονείς και την εκπλήρωση των ευθυνών μου ως παιδί ως τις κατευθυντήριες αρχές διαγωγής μου, και τις θεωρούσα πιο σημαντικές από οτιδήποτε άλλο. Είχα μάλιστα σκεφτεί να εγκαταλείψω τα καθήκοντά μου για να επιστρέψω σπίτι και να φροντίσω τους γονείς μου. Αυτό δεν σήμαινε ότι επαναστατούσα ενάντια στον Θεό; Όσο καλά και αν φρόντιζα τους γονείς μου, αυτό δεν θα ήταν άσκηση της αλήθειας ούτε θα σήμαινε ότι διέθετα συνείδηση ή ανθρώπινη φύση. Μόνον όταν κάποιος κάνει τα καθήκοντα ενός δημιουργημένου όντος, έχει πραγματικά ανθρώπινη φύση. Παρόλο που εξακολουθώ να σκέφτομαι τους γονείς μου και να ανησυχώ γι’ αυτούς κάποιες φορές, τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να καταλάβω ότι όλα τα μαρτύρια και οι εμπειρίες που υπομένει ένας άνθρωπος στη ζωή του βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Είμαι πρόθυμη να εμπιστευτώ όλα όσα αφορούν τους γονείς μου στον Θεό, να υποταχτώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του, και να κάνω καλά τα καθήκοντά μου.