68. Δεν ενδίδω πλέον στις ανέσεις
Το 2023, εκλέχθηκα επικεφαλής περιφέρειας. Οι ευθύνες ήταν πολλές και ο φόρτος εργασίας μεγάλος. Έπρεπε να συναναστρέφομαι συχνά με τους επικεφαλής της εκκλησίας, τους διακόνους και τα μέλη των διαφόρων ομάδων για να υλοποιούμε τα διάφορα έργα, να συνοψίζουμε τις αποκλίσεις και να επιλύουμε προβλήματα, οπότε ήμουν απασχολημένη κάθε μέρα και πήγαινα για ύπνο πολύ αργά. Επιπλέον, δεν ήμουν καλά στην υγεία μου, ένιωθα αδύναμη και δεν είχα ενέργεια, και μερικές φορές είχα αίσθημα παλμών και άγχος. Ανησυχούσα ότι, αν συνέχιζα έτσι μακροπρόθεσμα, η υγεία μου δεν θα το άντεχε.
Αργότερα, ανέλαβα κυρίως το κειμενικό έργο και το έργο ποτίσματος. Η παρακολούθηση του κειμενικού έργου απαιτούσε την πραγματική μου συμμετοχή για την επίλυση των προβλημάτων και των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν οι αδελφοί και οι αδελφές στα καθήκοντά τους, και έπρεπε επίσης να ενημερώνω έγκαιρα τους επικεφαλής για την πορεία του έργου. Στο έργο ποτίσματος, εκτός από την καλλιέργεια των ποτιστών, έπρεπε να καλλιεργούμε και τους νεοφώτιστους. Βλέποντας ότι το έργο ποτίσματος είχε τόσο πολλές λεπτομέρειες, σκέφτηκα: «Είμαι ήδη αρκετά απασχολημένη με την παρακολούθηση αυτών των εργασιών. Πώς στο καλό θα βρω χρόνο να καλλιεργήσω τους νεοφώτιστους; Έχω περιορισμένο χρόνο και ενέργεια, και δεν μπορώ να διαχειριστώ τόσες εργασίες ταυτόχρονα! Κατ’ αρχάς, δεν είμαι καλά στην υγεία μου. Πώς θα το αντέξω αυτό; Θα είναι εντάξει αν αφήσω τους ποτιστές να το αναλάβουν». Έτσι, προφασιζόμενη την πολλή δουλειά, φόρτωσα τους νεοφώτιστους που χρειάζονταν καλλιέργεια στους ποτιστές. Δεν έδινα μεγάλη προσοχή στα προβλήματα που ανέφεραν οι ποτιστές και απλώς υλοποιούσα διεκπεραιωτικά το έργο. Ανυπομονούσα για μια εποχή που θα μπορούσα να κάνω ένα πιο εύκολο καθήκον και δεν θα ήμουν τόσο κουρασμένη όλη μέρα. Τελικά, ούτε το κειμενικό έργο ούτε το έργο ποτίσματος είχαν κανένα αποτέλεσμα. Ωστόσο, δεν έκανα αυτοκριτική ούτε συνόψιζα τις αποκλίσεις μου, και πίστευα ότι αυτό συνέβαινε επειδή δεν είχα το επίπεδο για να είμαι επικεφαλής. Σκέφτηκα ακόμη και να αναλάβω την ευθύνη και να παραιτηθώ. Ωστόσο, μετά σκέφτηκα ότι αν παραιτούμουν, η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν απλώς δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί το έργο μόνη της. Θα έδειχνα μεγάλη έλλειψη ανθρώπινης φύσης αν το έκανα. Αν και φαινομενικά έκανα το καθήκον μου, στην πραγματικότητα ήμουν πολύ απρόθυμη. Απλώς έκανα το έργο μου κάθε μέρα, χωρίς άλλη επιλογή, και η κατάστασή μου επιδεινωνόταν συνεχώς. Μια μέρα τον Ιούνιο του 2024, οι ανώτεροι επικεφαλής με εξέθεσαν και με κλάδεψαν, λέγοντας ότι δεν έκανα αληθινό έργο, ότι, όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες στο έργο, απλώς προσπαθούσα να τα κατανοήσω με επιπόλαιο τρόπο και δεν κατέβαλλα καμία προσπάθεια για να τα επιλύσω, και ότι τα δύο έργα για τα οποία ήμουν υπεύθυνη δεν είχαν αποφέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Εκείνη τη στιγμή, φοβήθηκα. Συνειδητοποίησα ξεκάθαρα ότι η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου προκαλούσε την αποστροφή του Θεού και, αν δεν αναζητούσα την αλήθεια για να το επιλύσω αμέσως, θα ήταν πολύ επικίνδυνο.
Αργότερα, αναζήτησα τα λόγια του Θεού σχετικά με τα προβλήματα που είχαν εκθέσει οι επικεφαλής μου και έκανα αυτοκριτική. Διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Τι είδους εκδηλώσεις και χαρακτηριστικά εμφανίζουν όσοι είναι υπερβολικά οκνηροί; Πρώτον, σε ό,τι κάνουν, ενεργούν επιπόλαια, χασομερούν, πηγαίνουν με χαλαρό ρυθμό και ξεκουράζονται και αναβάλλουν πράγματα όποτε είναι δυνατόν. Δεύτερον, δεν δίνουν καμία σημασία στο έργο της εκκλησίας. Κατά τη γνώμη τους, όποιος θέλει να ανησυχεί για τέτοια πράγματα, μπορεί να το κάνει. Εκείνοι, πάντως, δεν θα το κάνουν. Όταν όντως ανησυχούν για κάτι, αυτό γίνεται για χάρη της δικής τους φήμης, του δικού τους κέρδους και της δικής τους θέσης —το μόνο που έχει σημασία γι’ αυτούς είναι να μπορούν ν’ απολαμβάνουν τα οφέλη του κύρους. Τρίτον, αποφεύγουν τις δυσκολίες στο έργο τους· δεν μπορούν ν’ αποδεχτούν το να γίνει το έργο τους έστω και λίγο πιο κουραστικό, νιώθουν μεγάλη πίκρα αν γίνει, και δεν μπορούν να υπομείνουν κακουχίες ούτε να πληρώσουν τίμημα. Τέταρτον, δεν είναι σε θέση να επιμείνουν σε οποιοδήποτε έργο κάνουν, τα παρατάνε πάντα στα μισά του δρόμου και δεν μπορούν να φέρουν τα πράγματα εις πέρας. Αν για μια στιγμή έχουν κέφια, μπορεί να κάνουν λίγο έργο έτσι για πλάκα, εάν όμως κάτι απαιτεί μακροπρόθεσμη δέσμευση και τους κρατά απασχολημένους, απαιτεί πολλή σκέψη και κουράζει τη σάρκα τους, με τον καιρό θ’ αρχίσουν να γκρινιάζουν. Για παράδειγμα, ορισμένοι επικεφαλής είναι υπεύθυνοι για το εκκλησιαστικό έργο, και στην αρχή το βλέπουν σαν κάτι νέο και φρέσκο. Έχουν μεγάλο κίνητρο να συναναστραφούν πάνω στην αλήθεια κι όταν βλέπουν τους αδελφούς και τις αδελφές να έχουν προβλήματα, μπορούν να τους βοηθήσουν και να τα επιλύσουν. Όμως, αφότου επιμείνουν για λίγο καιρό, αρχίζουν και θεωρούν το ηγετικό έργο πολύ εξαντλητικό και γίνονται αρνητικοί —επιθυμούν να στραφούν σε μια ευκολότερη δουλειά και δεν είναι πρόθυμοι να υπομείνουν κακουχίες. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν επιμονή. Πέμπτον, ένα άλλο χαρακτηριστικό που διακρίνει τους οκνηρούς είναι η απροθυμία τους να κάνουν αληθινό έργο. Μόλις υποφέρει η σάρκα τους, βρίσκουν δικαιολογίες για ν’ αποφύγουν και να λουφάρουν από το έργο τους ή το αναθέτουν σε κάποιον άλλον. Και όταν το άτομο αυτό τελειώνει το έργο, καρπώνονται οι ίδιοι τις ανταμοιβές. Αυτά είναι τα πέντε βασικά χαρακτηριστικά των οκνηρών. Θα πρέπει να φροντίσετε να δείτε αν υπάρχουν τέτοιου είδους οκνηροί μεταξύ των επικεφαλής και των εργατών στις εκκλησίες. Εάν βρείτε κάποιον, πρέπει να απαλλαγεί αμέσως από τα καθήκοντά του. Μπορούν οι οκνηροί να κάνουν καλή δουλειά ως επικεφαλής; Ό,τι είδους επίπεδο κι αν έχουν, ανεξάρτητα από την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης τους, εάν είναι οκνηροί, δεν μπορούν να κάνουν καλά το έργο τους, και καθυστερούν το έργο και τα σημαντικά ζητήματα. Το έργο της εκκλησίας είναι πολύπλευρο: κάθε πλευρά του περιλαμβάνει πολλές λεπτομερείς εργασίες και απαιτεί συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια με στόχο την επίλυση προβλημάτων προκειμένου να γίνει καλά. Επομένως, οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει να είναι επιμελείς —οφείλουν να κάνουν πολλές συζητήσεις και πολλή δουλειά κάθε μέρα για να εξασφαλίσουν την αποτελεσματικότητα της εργασίας. Εάν λένε ή κάνουν πολύ λίγα, δεν θα υπάρχουν αποτελέσματα. Άρα, εάν κάποιος επικεφαλής ή εργάτης είναι οκνηρός, πρόκειται σίγουρα για ψευδή επικεφαλής, ανίκανο να κάνει αληθινό έργο. Οι οκνηροί δεν κάνουν αληθινό έργο, και πολύ περισσότερο δεν πηγαίνουν οι ίδιοι στους χώρους εργασίας, ούτε είναι πρόθυμοι να επιλύσουν προβλήματα ή να εμπλακούν σε κάποια συγκεκριμένη εργασία. Δεν έχουν την παραμικρή κατανόηση ούτε αντίληψη των προβλημάτων σε κανένα έργο. Απλώς έχουν στο μυαλό τους μια επιφανειακή, ασαφή ιδέα ακούγοντας τι είπαν οι άλλοι, και τα βολεύουν κηρύττοντας λίγο δόγμα. Είστε σε θέση να διακρίνετε αυτό το είδος επικεφαλής; Μπορείτε να πείτε ότι είναι ψευδείς επικεφαλής; (Ως έναν βαθμό.) Οι οκνηροί είναι επιπόλαιοι σε όποιο καθήκον κάνουν. Ανεξάρτητα από το καθήκον, τους λείπει η επιμονή, δουλεύουν σποραδικά και παραπονιούνται όποτε υπομένουν κάποιες δυσκολίες, εκφράζοντας ατέλειωτα παράπονα. Εξαπολύουν βρισιές σε όποιον τους κατακρίνει ή τους κλαδεύει, σαν τη μέγαιρα που προσβάλλει τους ανθρώπους στους δρόμους, θέλοντας διαρκώς να ξεσπούν τον θυμό τους στους άλλους και μη θέλοντας να κάνουν το καθήκον τους. Τι δείχνει το ότι δεν θέλουν να κάνουν το καθήκον τους; Δείχνει ότι δεν φέρουν φορτίο, είναι απρόθυμοι ν’ αναλάβουν ευθύνες και είναι οκνηροί. Δεν θέλουν να υπομείνουν κακουχίες ούτε να πληρώσουν τίμημα. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους επικεφαλής και τους εργάτες: Αν δεν φέρουν φορτίο, μπορούν να εκπληρώσουν τις ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών; Σίγουρα όχι» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (4)]. Αυτό που εξέθετε ο Θεός ήταν ακριβώς η κατάστασή μου. Ενώ έκανα τα καθήκοντά μου, ενέδιδα συνεχώς στις ανέσεις, φοβόμουν τα βάσανα και την ανησυχία, και δεν έκανα αληθινό έργο. Παρόλο που γνώριζα καλά τι έπρεπε να κάνω, δεν το έκανα. Δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση. Ο Θεός λέει ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι πολύ τεμπέληδες και ενδίδουν συνεχώς στις ανέσεις. Είναι ανάξιοι να είναι επικεφαλής ή εργάτες. Δεν μπορούν να κάνουν καλά ούτε καν την απλή δουλειά τους και είναι προορισμένοι για αποκλεισμό. Τελικά συνειδητοποίησα ότι η απροθυμία μου να κάνω το καθήκον μου ως επικεφαλής δεν ήταν πρόβλημα του επιπέδου μου. Αντιθέτως, οφειλόταν κυρίως στο ότι ήμουν πολύ τεμπέλα και αγαπούσα υπερβολικά τη σάρκα. Στην αρχή, ήμουν αρκετά δραστήρια στα καθήκοντά μου ως επικεφαλής. Αργότερα, όταν έκανα συγκεκριμένο έργο, και το καθήκον μου ήταν πιο απαιτητικό και κουραστικό, και απαιτούσε να αφιερώσω περισσότερο χρόνο και προσπάθεια, άρχισα να νιώθω αντίσταση και να παραπονιέμαι. Φοβόμουν συνεχώς ότι η σάρκα μου θα υπέφερε και ότι η υπερβολική ανησυχία θα εξαντλούσε το σώμα μου. Τότε άρχισα να τεμπελιάζω και να φέρομαι ύπουλα, και φόρτωνα το έργο που έπρεπε να κάνω στους αδελφούς και τις αδελφές. Δεν έδινα καμία σημασία στα προβλήματα και τις δυσκολίες που προέκυπταν, και κατά συνέπεια, τα δύο έργα για τα οποία ήμουν υπεύθυνη δεν απέφεραν ποτέ κανένα αποτέλεσμα. Παρόλο που συνέβαινε αυτό, εγώ εξακολουθούσα να νιώθω άνετα. Όταν οι επικεφαλής παρακολουθούσαν το έργο μου, όχι μόνο δεν έκανα αυτοκριτική, αλλά συνέχιζα να παραπονιέμαι για τα βάσανα και τις δυσκολίες μου, λέγοντας ότι το επίπεδό μου ήταν χαμηλό και δεν μπορούσα να λύσω αυτές τις δυσκολίες. Ήθελα ακόμη και να αναλάβω την ευθύνη και να παραιτηθώ, για να πάρω ένα πιο εύκολο καθήκον. Έκανα τα καθήκοντά μου ως επικεφαλής, αλλά δεν έκανα το ουσιαστικό έργο ενός επικεφαλής. Πόσο ανεύθυνη ήμουν! Σκέφτηκα ότι οι καλοί επικεφαλής και εργάτες έχουν αίσθημα ευθύνης απέναντι στα καθήκοντά τους. Όταν κάνουν τα καθήκοντά τους, είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα και δεν φοβούνται τα βάσανα ή την εξάντληση. Όπου είναι απαραίτητο, πηγαίνουν στον χώρο εργασίας, και παρέχουν πρακτική συναναστροφή και λύσεις στα προβλήματα που προκύπτουν σε κάθε έργο. Αν δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα οι ίδιοι, μπορούν να το συζητήσουν με τους αδελφούς και τις αδελφές τους ή να ζητήσουν βοήθεια από τους ανώτερους επικεφαλής. Ωστόσο, εγώ ήμουν απρόσεκτη στο καθήκον μου, λάμβανα υπόψη τη σάρκα και ενέδιδα στα οφέλη της θέσης. Δεν ήμουν ψευδοεπικεφαλής;
Διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι που είναι τεμπέληδες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Για να το συνοψίσουμε με δυο λόγια, είναι άχρηστοι· είναι ανάπηροι δεύτερης κατηγορίας. Όσο καλό κι αν είναι το επίπεδο των ανθρώπων που είναι τεμπέληδες, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια βιτρίνα· παρόλο που έχουν καλό επίπεδο, αυτό είναι άχρηστο. Είναι πολύ τεμπέληδες· ξέρουν τι οφείλουν να κάνουν, αλλά δεν το κάνουν, και ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι κάτι αποτελεί πρόβλημα, δεν αναζητούν την αλήθεια για να το λύσουν. Παρόλο που ξέρουν τι κακουχίες πρέπει να υπομείνουν για να είναι αποτελεσματικό το έργο, δεν είναι πρόθυμοι να υπομείνουν αυτές τις κακουχίες που αξίζουν τον κόπο· επομένως, δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν καμία αλήθεια ούτε μπορούν να κάνουν αληθινό έργο. Δεν θέλουν να υπομείνουν τις κακουχίες που οφείλουν να υπομένουν οι άνθρωποι· ξέρουν μόνο να ενδίδουν στις ανέσεις, ν’ απολαμβάνουν στιγμές χαράς και διασκέδασης και μια ελεύθερη και χαλαρή ζωή. Δεν είναι, άραγε, άχρηστοι; Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να υπομένουν κακουχίες δεν αξίζουν να ζουν. Όσοι επιθυμούν διαρκώς να ζουν σαν παράσιτα είναι άνθρωποι χωρίς συνείδηση ή λογική· είναι κτήνη και δεν είναι κατάλληλοι ούτε για να κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Επειδή δεν μπορούν να υπομείνουν κακουχίες, ακόμη κι όταν κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή, δεν μπορούν να την κάνουν καλά, ενώ και να θέλουν ν’ αποκτήσουν την αλήθεια, έχουν ακόμη μικρότερη ελπίδα να το καταφέρουν. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να υποφέρει και δεν αγαπά την αλήθεια είναι άχρηστος· δεν έχει τα προσόντα ούτε για να κάνει τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Είναι ένα κτήνος, δεν έχει ίχνος ανθρώπινης φύσης. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει ν’ αποκλείονται· μόνο αυτό συνάδει με τις προθέσεις του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. Ο Θεός εκθέτει ότι οι τεμπέληδες είναι άχρηστοι άνθρωποι. Ακόμα κι αν έχουν επίπεδο, αυτού του είδους οι άνθρωποι ενδίδουν στις ανέσεις και δεν μπορούν να κάνουν αληθινό έργο. Στο τέλος, πρέπει να αποκλειστούν. Συγκρίνοντας τον εαυτό μου με τα λόγια του Θεού, είδα ότι ήμουν τεμπέλα και άχρηστη, ακριβώς όπως είχε εκθέσει ο Θεός. Το επίπεδό μου μπορεί να ήταν ελλιπές, αλλά ήμουν ακόμα ικανή να κάνω κάποιο έργο. Αν και ως επικεφαλής ήμουν υπεύθυνη για πολύ έργο και αντιμετώπιζα πολλές δυσκολίες, αν είχα επωμιστεί ένα βάρος, κι είχα αίσθημα ευθύνης και ήμουν πρόθυμη να υποφέρω και να πληρώσω το τίμημα, το έργο θα μπορούσε να έχει κάποια αληθινά αποτελέσματα. Ωστόσο, ήμουν πολύ τεμπέλα και απρόθυμη να ανησυχήσω ή να υποφέρω. Όταν το κειμενικό έργο και το έργο ποτίσματος αντιμετώπιζαν προβλήματα και απαιτούσαν να κάνω συγκεκριμένο έργο, φοβόμουν την πνευματική προσπάθεια, κι έτσι το φόρτωνα στους αδελφούς και τις αδελφές μου για να το κάνουν εκείνοι, ενώ εγώ απολάμβανα την άνεσή μου. Είχα κάνει το καθήκον μου άνω-κάτω, δεν είχα κάνει καθόλου αληθινό έργο, και μάλιστα προκάλεσα περισσότερα προβλήματα παρά βοήθεια με την απλή δουλειά μου. Αν συνέχιζα έτσι, θα είχα υποβαθμιστεί εντελώς και θα ήμουν προορισμένη για τα σκουπίδια. Ο Θεός αφύπνισε τη μουδιασμένη και αδιάλλακτη καρδιά μου μέσω του κλαδέματος των επικεφαλής. Διαφορετικά, δεν θα είχα κάνει ακόμα αυτοκριτική, και δεν θα είχα συνειδητοποιήσει ποτέ τη διατάραξη και την αναστάτωση που είχα προκαλέσει στο έργο της εκκλησίας. Όταν το κατάλαβα αυτό, βίωσα τη φιλόπονη πρόθεση του Θεού που κρυβόταν πίσω από αυτό: Ήθελε να μπορέσω να κάνω αυτοκριτική, να γνωρίσω τον εαυτό μου και να μετανοήσω. Είπα επίσης μέσα στην καρδιά μου: «Πρέπει να κάνω καλά το καθήκον μου κάθε μέρα που δεν με απαλλάσσουν απ’ τα καθήκοντά μου. Δεν μπορώ απλώς να παραδέχομαι τα λάθη μου λεκτικά, πρέπει να αναλαμβάνω δράση. Στο καθήκον μου, πρέπει να καταβάλλω τη μέγιστη προσπάθεια και δεν μπορώ να το αντιμετωπίζω όπως παλιά».
Αργότερα, συνέχισα να κάνω αυτοκριτική για τα δικά μου προβλήματα: Γιατί ήμουν πάντα απρόθυμη να ανησυχήσω και να υποφέρω όταν έκανα το καθήκον μου; Ποια ήταν η κύρια αιτία που κρυβόταν πίσω από αυτό; Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια μα αγαπούν τη σάρκα θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; Πόσα λόγια έχουν ειπωθεί ανάμεσά σας; Έχει γίνει μόνο λίγο έργο ανάμεσά σας; Πόσα σας έδωσα; Άρα, γιατί δεν τα κέρδισες; Τι παράπονο έχεις; Μήπως δεν έχεις κερδίσει τίποτα επειδή είσαι πολύ ερωτευμένος με τη σάρκα; Και μήπως αυτό συμβαίνει επειδή οι σκέψεις σου είναι υπερβολικές; Δεν είναι επειδή είσαι πολύ ανόητος; Εάν δεν είσαι σε θέση να κερδίσεις αυτές τις ευλογίες, μπορείς να κατηγορήσεις τον Θεό που δεν σε έσωσε;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). «Μέχρι να βιώσουν οι άνθρωποι το έργο του Θεού και να κατανοήσουν την αλήθεια, η φύση του Σατανά είναι αυτή που αναλαμβάνει τον έλεγχο και τους εξουσιάζει εκ των έσω. […] Η φιλοσοφία και η λογική του Σατανά έχουν γίνει η ζωή των ανθρώπων. Ό,τι και να επιδιώκουν οι άνθρωποι, το κάνουν για τον εαυτό τους —και έτσι ζουν μονάχα για τον εαυτό τους. “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω” —αυτή είναι η φιλοσοφία της ζωής του ανθρώπου, κι αυτό αντιπροσωπεύει και την ανθρώπινη φύση. Αυτά τα λόγια έχουν ήδη γίνει η φύση της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, είναι το αληθινό πορτρέτο της σατανικής φύσης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Αυτή η σατανική φύση έχει ήδη γίνει η βάση για την ύπαρξη της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Για αρκετές χιλιάδες χρόνια, η διεφθαρμένη ανθρωπότητα ζει με αυτό το δηλητήριο του Σατανά, μέχρι σήμερα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου). Συγκρίνοντας τον εαυτό μου με όσα εκθέτουν τα λόγια του Θεού, απέκτησα κάποια κατανόηση της κύριας αιτίας που ενέδιδα στις ανέσεις. Αν και πίστευα στον Θεό για πολλά χρόνια, εξακολουθούσα να ακολουθώ τους κανόνες ύπαρξης που ο Σατανάς είχε ενσταλάξει στους ανθρώπους, όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι μικρή» και «Να φέρεσαι καλά στον εαυτό σου όσο ζεις». Αυτά τα σατανικά δηλητήρια είχαν γίνει η βάση της ύπαρξής μου, και οι σκέψεις και οι ιδέες μου είχαν διαστρεβλωθεί. Πίστευα ότι στη ζωή, οι άνθρωποι πρέπει να φέρονται καλά στον εαυτό τους, να ξέρουν πώς να απολαμβάνουν τη ζωή και να μην υπερβάλλουν με τη σάρκα τους. Σκέφτηκα πως, όταν δούλευα στο παρελθόν, μου άρεσε να δουλεύω με ελευθερία και χωρίς περιορισμούς. Προτιμούσα να βγάζω λιγότερα χρήματα παρά να κάνω σκληρή και κουραστική δουλειά, την οποία ένιωθα πολύ περιοριστική και πολύ κοπιαστική. Πίστευα ότι η ζωή ενός ανθρώπου διαρκεί μόνο μερικές δεκαετίες και περνάει εν ριπή οφθαλμού, κι ότι το πιο σημαντικό είναι να είσαι καλός με τον εαυτό σου. Από τότε που άρχισα να πιστεύω στον Θεό και να κάνω το καθήκον μου, συνέχισα να ζω με αυτήν την εσφαλμένη άποψη. Ενέδιδα συνεχώς στις ανέσεις και αγαπούσα τη σάρκα, ήμουν απρόθυμη να ανησυχήσω και να επωμιστώ ένα βάρος στο καθήκον μου, απέφευγα το έργο που απαιτούσε να κουραστεί η σάρκα μου. Και παραπονιόμουν όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες. Ήθελα συνεχώς να βρω ένα πιο εύκολο καθήκον να κάνω. Το ότι μπορούσα να κάνω το καθήκον ενός επικεφαλής περιοχής ήταν εξύψωση από τον Θεό, που μου έδινε περισσότερες συνθήκες και ευκαιρίες να εισέλθω στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αν και αντιμετώπισα πολλά προβλήματα και δυσκολίες στο καθήκον μου, τα οποία θα μπορούσαν να με ωθήσουν να βασιστώ στον Θεό και να αναζητήσω την αλήθεια για να επιλύσω προβλήματα και έτσι να επιταχύνω την πρόοδο της ζωής μου, δεν ήξερα πώς να το εκτιμήσω αυτό, φοβούμενη ότι το σώμα μου δεν θα άντεχε το άγχος και την ανησυχία. Δεν συνεργάστηκα με τους αδελφούς και τις αδελφές για να επιλύσουμε τις δυσκολίες, και αντ’ αυτού, φόρτωνα αυτές τις δυσκολίες στους αδελφούς και τις αδελφές, ασκώντας τους πίεση. Τα προβλήματα των νεοφώτιστων δεν μπορούσαν να επιλυθούν έγκαιρα και οι νεοφώτιστοι που έπρεπε να καλλιεργηθούν δεν καλλιεργούνταν. Ως επικεφαλής, δεν επωμίστηκα κανένα βάρος στο καθήκον μου και το αντιμετώπισα χωρίς κανένα αίσθημα ευθύνης. Με ένοιαζε μόνο να απολαμβάνω την άνεσή μου. Δεν έπαιξα κανέναν ρόλο στην προώθηση αυτών των σημαντικών έργων, και παρόλο που είχα κάνει το καθήκον μου άνω-κάτω, δεν κατηγορούσα τον εαυτό μου ούτε ένιωθα άβολα. Ήθελα ακόμη και να αναλάβω την ευθύνη και να παραιτηθώ για να μπορώ να απολαμβάνω καλύτερα την άνεσή μου. Είναι αυτό σε καμία περίπτωση κάτι που πρέπει να κάνει κάποιος που έχει ανθρώπινη φύση; Αν και η σάρκα μου δεν υπέφερε από ανησυχία ή εξάντληση, η ζωή μου δεν έκανε καμία απολύτως πρόοδο, το έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνη δεν απέφερε κανένα αποτέλεσμα, το έργο της εκκλησίας καθυστερούσε σοβαρά, και άφησα πίσω μου παραβάσεις και πονηρά έργα. Πώς θα μπορούσε ο Θεός να μην αποστρέφεται τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου; Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα χρόνια ζούσα με αυτές τις εσφαλμένες σκέψεις και ιδέες. Δεν μπορούσα να κάνω καλά το καθήκον μου και δεν υπέφερα ούτε πλήρωνα το τίμημα για να επιδιώξω την αλήθεια. Αντιθέτως, έφτασα να ενδίδω στις ανέσεις και δεν σκεφτόμουν να κάνω πρόοδο, χάνοντας πολλές ευκαιρίες να αποκτήσω την αλήθεια! Στη συνέχεια, ήμουν πρόθυμη να επικεντρωθώ στην άσκηση της αλήθειας για να απαλλαγώ απ’ τη διεφθαρμένη διάθεσή μου.
Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Αντιμέτωπος με κάθε είδους δυσκολίες, δύσκολες καταστάσεις και προκλήσεις, ο Νώε δεν υποχώρησε. Όταν κάποιες από τις πιο δύσκολες μηχανολογικές εργασίες του συχνά αποτύγχαναν και παρουσίαζαν ζημιές, παρόλο που ο Νώε ένιωθε στην καρδιά του ταραγμένος και ανήσυχος, όταν σκεφτόταν τα λόγια του Θεού, όταν θυμόταν κάθε λέξη που του πρόσταζε ο Θεός και την ανύψωσή του από τον Θεό, τότε συχνά ένιωθε ότι είχε μεγάλο κίνητρο: “Δεν μπορώ να παραιτηθώ, δεν μπορώ να απορρίψω αυτό που διέταξε ο Θεός και που μου εμπιστεύτηκε να κάνω· αυτή είναι η αποστολή από τον Θεό, και εφόσον την αποδέχτηκα, εφόσον άκουσα τα λόγια που είπε ο Θεός και τη φωνή του Θεού, και εφόσον την αποδέχτηκα αυτή από τον Θεό, τότε θα πρέπει να υποταχθώ απόλυτα· αυτό θα πρέπει να επιτύχει ένας άνθρωπος”. Έτσι, όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζε, όποια κοροϊδία ή συκοφαντία κι αν συναντούσε, όσο κι αν καταπονούνταν το σώμα του, όσο κουρασμένο κι αν ήταν, δεν απαρνούνταν αυτό που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός και είχε διαρκώς στο μυαλό του κάθε λέξη από όσα είχε πει και είχε διατάξει ο Θεός. Όσο κι αν άλλαζε το περιβάλλον του, όσο μεγάλες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζε, είχε πίστη ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνεχιζόταν για πάντα, ότι μόνο τα λόγια του Θεού δεν θα παρέρχονταν ποτέ και ότι σίγουρα θα γινόταν μόνο αυτό που είχε διατάξει ο Θεός να γίνει. Ο Νώε είχε μέσα του την αληθινή πίστη στον Θεό και την υπακοή που όφειλε να έχει, και συνέχισε να κατασκευάζει την κιβωτό που του είχε ζητήσει ο Θεός να κατασκευάσει. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, ο Νώε γερνούσε, αλλά η πίστη του δεν εξασθενούσε, και δεν υπήρχε καμία αλλαγή στη στάση του και στην αποφασιστικότητά του να ολοκληρώσει την αποστολή από τον Θεό. Παρόλο που υπήρχαν στιγμές που αισθανόταν το σώμα του κουρασμένο και εξουθενωμένο, που αρρώσταινε και ένιωθε αδύναμη την καρδιά του, δεν μειώθηκε η αποφασιστικότητα και η επιμονή του προς την ολοκλήρωση της ανάθεσης από τον Θεό και την υποταγή στα λόγια του Θεού. Κατά τη διάρκεια των ετών που ο Νώε κατασκεύαζε την κιβωτό, ασκούταν στο να ακούει και να υποτάσσεται στα λόγια που είχε πει ο Θεός, κι επίσης ασκούταν σε μία σημαντική αλήθεια του ότι ένα δημιούργημα και ένας συνηθισμένος άνθρωπος πρέπει να ολοκληρώσει την ανάθεση από τον Θεό» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τρίτο: Πώς ο Νώε και ο Αβραάμ υπάκουσαν στα λόγια του Θεού και υποτάχθηκαν σ’ Αυτόν (Μέρος δεύτερο)]. Όταν συνέκρινα τον εαυτό μου με τη στάση του Νώε απέναντι στην ανάθεση από τον Θεό, ντράπηκα τόσο πολύ! Ο Νώε είχε θεοφοβούμενη καρδιά και αντιμετώπισε την ανάθεση από τον Θεό με αφοσίωση και υποταγή. Εκείνες τις μέρες, δεν υπήρχε σύγχρονη βιομηχανία, και τα πάντα, από το κόψιμο των δέντρων μέχρι την κατασκευή της κιβωτού, έπρεπε να γίνουν με τα χέρια. Ο Νώε έκανε τα πάντα ο ίδιος, και η σάρκα του ήταν σίγουρα εξαντλημένη από τη σκληρή δουλειά. Αντιμετώπισε επίσης πολλές δυσκολίες, πιέσεις και ασθένειες, αλλά δεν σκέφτηκε ποτέ τη δική του σάρκα και δεν εγκατέλειψε ποτέ την ανάθεση από τον Θεό λόγω των βασάνων και της εξάντλησης της σάρκας του. Αντιθέτως, αντιμετώπισε με θάρρος τις δυσκολίες του και επέμεινε στην κατασκευή της κιβωτού για 120 χρόνια, ολοκληρώνοντας τελικά την ανάθεση από τον Θεό. Η διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που έκανα εγώ τα καθήκοντά μου και στον τρόπο του Νώε ήταν τεράστια. Στη συνέχεια, έπρεπε να βασιστώ στον Θεό για να επαναστατήσω ενάντια στη σάρκα, και να εργαστώ με όλη μου την καρδιά και το μυαλό στα κύρια καθήκοντά μου, ειδικά όταν χρειαζόταν να υποφέρω ή να πληρώσω το τίμημα. Το αν η κατάστασή μου θα χειροτερέψει στο μέλλον είναι στα χέρια του Θεού. Ο Θεός είναι κυρίαρχος σε όλα και ελέγχει τη γέννηση, τα γηρατειά, την ασθένεια και τον θάνατο των ανθρώπων. Αν ο Θεός δεν επιτρέψει η ασθένειά μου να γίνει σοβαρή, τότε όσο κουρασμένη κι αν είναι η σάρκα μου, δεν θα καταρρεύσει ποτέ. Δεν ήταν όλες οι ανησυχίες μου περιττές; Επομένως, προσευχήθηκα στον Θεό, πρόθυμη να μετανοήσω, να μιμηθώ τη στάση του Νώε απέναντι στο καθήκον του, να αντιμετωπίσω το καθήκον μου με θεοφοβούμενη καρδιά και να μη λαμβάνω πλέον υπόψη μου τη σάρκα ούτε να ενδίδω στις ανέσεις.
Από τότε, όταν κάνω το καθήκον μου, κάνω συνειδητά αληθινό έργο και συμμετέχω ενεργά στο έργο που πρέπει να κάνω. Όταν αντιμετωπίζω προβλήματα στο κειμενικό έργο, δεν το σκάω πια, αλλά σκέφτομαι πώς να λύσω αυτές τις δυσκολίες, βρίσκοντας μονοπάτια προς τα εμπρός συζητώντας τα με τους αδελφούς και τις αδελφές. Παρακολουθώ επίσης και επιβλέπω το έργο ποτίσματος, και πηγαίνω πραγματικά να ποτίσω τους νεοφώτιστους που αξίζει να καλλιεργηθούν. Επίσης, συναναστρέφομαι άμεσα και βοηθώ στην επίλυση των προβλημάτων που αναφέρουν οι ποτιστές. Όταν συμμετέχω πραγματικά σε αυτά τα έργα, η σάρκα μου είναι σίγουρα πιο απασχολημένη από πριν. Ωστόσο, όταν αφιερώνω την καρδιά μου στο καθήκον μου, όσο εξαντλημένη κι αν είναι η σάρκα μου, δεν νιώθω τόσο κουρασμένη. Μερικές φορές, όταν νιώθω κουρασμένη, ξεκουράζομαι όσο χρειάζεται και μετά συνεχίζω να εργάζομαι. Καθώς ασκούμαι έτσι, η καρδιά μου είναι ήρεμη και η ασθένειά μου βελτιώνεται σταδιακά. Βίωσα ότι, αν υποφέρεις για να κάνεις καλά το καθήκον σου, δεν φθείρεται το σώμα σου. Αν και οι εργασίες για τις οποίες είμαι επί του παρόντος υπεύθυνη δεν έχουν δείξει μεγάλη βελτίωση, μέσα από τις εμπειρίες μου αυτήν την περίοδο και τις εκθέσεις στα λόγια του Θεού, είδα τις συνέπειες που προκύπτουν όταν ενδίδεις στις ανέσεις. Είδα ότι οι σατανικές φιλοσοφίες όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι μικρή» και «Να φέρεσαι καλά στον εαυτό σου όσο ζεις» διαβρώνουν τις σκέψεις των ανθρώπων και τους διαφθείρουν. Κάνουν τους ανθρώπους να σκέφτονται μόνο τη σάρκα και να ζουν εγωιστικά και εκφυλισμένα, χωρίς στόχους ή κατευθύνσεις να επιδιώξουν. Επιπλέον, απέκτησα επίσης κάποια επιφανειακή κατανόηση της κύριας αιτίας που ενέδιδα στις ανέσεις και της φύσης-ουσίας μου, και άλλαξα τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου. Δόξα τω Θεώ για την ηγεσία Του!
