72. Επιτέλους βγήκα από τη σκιά της κατωτερότητας
Από παιδί, ήμουν κάπως αργή στην αντίδραση και την κατανόηση. Στο σχολείο, όταν οι δάσκαλοι έκαναν πιο σύνθετες ερωτήσεις, δεν προλάβαινα να σκεφτώ γρήγορα και συχνά απαντούσα λάθος. Γι’ αυτό, οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν συχνά και οι δάσκαλοι με έλεγαν χαζή. Από τότε, ένιωθα ότι ήμουν η λιγότερο έξυπνη από τους συνομηλίκους μου. Οι δάσκαλοι έλεγαν επίσης ότι εμείς που δεν τα παίρναμε τα γράμματα, όταν θα μεγαλώναμε θα μπορούσαμε μόνο να δουλεύουμε για άλλους ή να γίνουμε αγρότες, ενώ όσοι ήταν καλοί μαθητές θα γίνονταν διευθυντές ή προϊστάμενοι. Αυτά τα λόγια με πλήγωσαν πολύ. Έγινα όλο και πιο εσωστρεφής, δεν ήθελα να μιλάω και φοβόμουν τις επαφές με τους άλλους.
Το 2006, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Στην αρχή που πήγαινα στις συναθροίσεις, φοβόμουν μήπως με κοροϊδέψουν, γι’ αυτό δεν τολμούσα να μιλήσω πρώτη στη συναναστροφή· συνήθως μιλούσα τελευταία. Οι αδελφοί και οι αδελφές, όμως, δεν με περιφρονούσαν, αλλά με ενθάρρυναν να συναναστρέφομαι περισσότερο, κι έτσι η καρδιά μου απελευθερώθηκε από αυτόν τον περιορισμό. Αργότερα, ανέλαβα κι εγώ καθήκοντα. Ωστόσο, επειδή αντιδρούσα αργά κι είχα χαμηλό επίπεδο, ένιωθα συνεχώς κατώτερη, και η κατάστασή μου επηρεαζόταν συχνά όταν έκανα το καθήκον μου. Αρχικά, το καθήκον μου ήταν σχετικό με τις εικόνες. Κάθε φορά που συζητούσα για τις εικόνες με τις συνεργάτιδες αδελφές μου, εκείνες έβλεπαν αμέσως τα προβλήματα και πρότειναν διορθώσεις. Εγώ, όμως, αντιδρούσα πιο αργά και χρειαζόταν να τις κοιτάξω πολλές φορές για να βρω τα προβλήματα. Μερικές φορές, όταν συζητούσαμε ιδέες για τη δημιουργία εικόνων, ήθελα να πω κι εγώ τις απόψεις και τις ιδέες μου, αλλά μετά σκεφτόμουν ότι είχα χαμηλό επίπεδο και δεν μπορούσα να δω τα βασικά προβλήματα, οπότε δεν θα είχε και πολύ νόημα να μιλήσω, κι αν έλεγα κάτι λάθος, θα ρεζιλευόμουν. Οπότε, σπάνια εξέφραζα τη γνώμη μου.
Μια φορά, μια συνεργάτιδα αδελφή μού ζήτησε να κρίνω αν μια εικόνα χρειαζόταν να ξαναφτιαχτεί. Αφού την κοίταξα, θεώρησα ότι το οπτικό αποτέλεσμα ήταν αρκετά καλό και δεν χρειαζόταν να ξαναγίνει. Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι είχα χαμηλό επίπεδο και δεν ήταν σίγουρο ότι θα εντόπιζα με ακρίβεια τα προβλήματα, οπότε ζήτησα από την επικεφαλής της ομάδας να ρίξει κι εκείνη μια ματιά. Τελικά, η επικεφαλής της ομάδας διαφώνησε μαζί μου· πίστευε ότι η ιδέα της εικόνας είχε πρόβλημα και έπρεπε να ξαναγίνει. Ήθελα να πω τη γνώμη μου, αλλά σκέφτηκα: «Η επικεφαλής της ομάδας έχει καλό επίπεδο, έχει κάνει κτήμα της πολλές αρχές κι έχει καλύτερες επαγγελματικές δεξιότητες από μένα. Εγώ από μικρή ήμουν χαζή και δεν καταλάβαινα εύκολα. Μάλλον εγώ αξιολόγησα λάθος την εικόνα. Ας μην επιμείνω. Αφού έχω χαμηλό επίπεδο, αν δεν δέχομαι και τις συμβουλές των άλλων, θα ρεζιλευτώ ακόμα περισσότερο. Ας το αφήσω, ας ξαναφτιάξουμε την εικόνα όπως είπε η επικεφαλής». Δεν περίμενα όμως ότι, την επόμενη μέρα, η επόπτρια θα έλεγε ότι η ιδέα της εικόνας ήταν μια χαρά και δεν χρειαζόταν να ξαναγίνει. Μάλιστα, βρήκε σχετικές αρχές και μας επισήμανε τις αποκλίσεις μας. Σκέφτηκα ότι κι εγώ είχα σκεφτεί τις αρχές που βρήκε εκείνη τη στιγμή η επόπτρια. Αν είχα επιμείνει, θα ήταν καλύτερα. Η συνεργάτιδά μου έχασε πολύ χρόνο διορθώνοντας την εικόνα, και τελικά όλος ο κόπος πήγε χαμένος, ενώ καθυστέρησε και άλλο τμήμα του έργου. Ένιωσα κάπως άσχημα κι έριχνα το φταίξιμο στον εαυτό μου, αλλά και πάλι δεν έκανα αυτοκριτική μετά. Μια άλλη φορά, έλεγχα μια εικόνα. Αφού την κοίταξα μερικές φορές, μου φάνηκε ότι το οπτικό αποτέλεσμα ήταν καλό και χρειαζόταν μόνο μικρές αλλαγές. Αρκετές αδελφές όμως που την είδαν, είπαν ότι το θέμα που εξέφραζε δεν ήταν σαφές και δεν είχε αξία. Μέσα μου, δεν συμφωνούσα με την άποψή τους κι ήθελα να πω τη δική μου γνώμη. Μετά, όμως, σκέφτηκα το εξής: «Αυτές έχουν καλύτερο επίπεδο, κατανοούν τις αρχές καλύτερα από μένα και βλέπουν τα προβλήματα πιο βαθιά. Εγώ από μικρή ήμουν χαζή κι έχω χαμηλό επίπεδο, άρα εγώ πρέπει να έκανα λάθος». Ένιωσα και λίγη αρνητικότητα: «Οι άλλες βλέπουν τα προβλήματα και τις ελλείψεις, ενώ εγώ την κοίταξα τόσες φορές και δεν είδα τίποτα. Έχω πάρα πολύ χαμηλό επίπεδο. Φαίνεται πως πραγματικά δεν κάνω γι’ αυτό το καθήκον». Απροσδόκητα, όμως, η επόπτρια είδε την εικόνα και είπε ότι, με μια μικρή διόρθωση, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Τότε μετάνιωσα που δεν είχα επιμείνει. Αργότερα, η επόπτρια με ρώτησε: «Γιατί δεν είπες την άποψή σου; Παραλίγο να απορριφθεί μια πολύτιμη εικόνα! Αν πιστεύεις ότι η άποψή σου είναι σωστή, πες τη και συζήτησέ τη με όλους. Ακόμα κι αν κάνεις λάθος, δεν πειράζει, θα το διορθώσεις μετά». Όταν άκουσα τα λόγια της επόπτριας, ένιωσα πολύ άσχημα. Όμως η διεφθαρμένη διάθεσή μου με δέσμευε τόσο σφιχτά που και πάλι δεν τολμούσα μετά να πω τη γνώμη μου. Επειδή ζούσα συνεχώς σε αρνητική κατάσταση λόγω του χαμηλού επιπέδου μου και δεν ήμουν ποτέ πρόθυμη να εκφράζω τη γνώμη μου ενώ έκανα το καθήκον μου, για πολύ καιρό δεν έκανα καμία πρόοδο και δεν μπορούσα να επωμιστώ το έργο. Αργότερα, με απάλλαξαν από τα καθήκοντά μου. Δεν έκανα, όμως, αυτοκριτική· αντ’ αυτού, απλώς βεβαιώθηκα έτσι ότι είχα χαμηλό επίπεδο.
Τον Ιούλιο του 2022, η εκκλησία κανόνισε να κάνω καθήκον γενικών υποθέσεων. Είδα ότι η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν, αν και δεν ήταν μορφωμένη, εντούτοις είχε γρήγορες αντιδράσεις και μάθαινε τα πάντα εύκολα. Ήταν επίσης πιο αποτελεσματική από μένα στο καθήκον της. Όταν συνεργαζόμουν μαζί της, πάλι δεν τολμούσα να πω τη γνώμη μου. Μερικές φορές, έλεγα με δυσκολία δυο λόγια, αλλά μόλις η αδελφή εξέφραζε διαφορετική άποψη, απέρριπτα τη δική μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Μπροστά της ήμουν πάντα συνεσταλμένη και διστακτική, φοβόμουν μήπως πει ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα κι όμως λέω ανοησίες και τα κάνω όλα άνω-κάτω, γι’ αυτό ήμουν πολύ παθητική στο καθήκον μου.
Συχνά αναρωτιόμουν: «Γιατί ζω μια τόσο άθλια και κουραστική ζωή;» Μόλις τον Νοέμβριο του 2022, όταν διάβασα τη συναναστροφή του Θεού για τις αλήθειες σχετικά με την εξάλειψη των αισθημάτων κατωτερότητας, άρχισα να καταλαβαίνω κάπως την κατάστασή μου. Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Επιφανειακά, η κατωτερότητα είναι ένα συναίσθημα που εκδηλώνεται στους ανθρώπους· στην πραγματικότητα, όμως, η βασική αιτία της είναι αυτή η κοινωνία, η ανθρωπότητα και το περιβάλλον στο οποίο ζουν οι άνθρωποι. Προκαλείται επίσης από τους ίδιους τους αντικειμενικούς λόγους των ανθρώπων. Είναι περιττό να λεχθεί πως η κοινωνία και η ανθρωπότητα προέρχονται από τον Σατανά, επειδή όλη η ανθρωπότητα βρίσκεται υπό την εξουσία του πονηρού, είναι βαθιά διεφθαρμένη από τον Σατανά, και κανείς δεν δύναται να διδάξει την επόμενη γενιά σύμφωνα με την αλήθεια ή με τις διδασκαλίες του Θεού, αλλά αντίθετα το κάνει σύμφωνα με τα πράγματα που προέρχονται από τον Σατανά. Επομένως, η συνέπεια που έχει το να διδάσκονται τα πράγματα του Σατανά στην επόμενη γενιά και στην ανθρωπότητα, πέρα από τη διαφθορά των διαθέσεων και της ουσίας των ανθρώπων, είναι πως οδηγεί στην ανάδυση αρνητικών συναισθημάτων στους ανθρώπους. […] Ας πάρουμε ως παράδειγμα το αίσθημα της κατωτερότητας. Οι γονείς σου, οι δάσκαλοί σου, οι πρεσβύτεροί σου και άλλοι γύρω σου έχουν όλοι τους μια μη ρεαλιστική αξιολόγηση του επιπέδου, της ανθρώπινης φύσης και της προσωπικότητάς σου, και αυτό που σου κάνει εν τέλει αυτό είναι να σου επιτίθεται, να σε διώκει, να σε καταπιέζει, να σε περιορίζει και να σε δεσμεύει. Τελικά, όταν δεν έχεις πια τη δύναμη να αντισταθείς, δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να επιλέξεις μια ζωή σιωπηλής αποδοχής προσβολών και ταπείνωσης, να δεχθείς σιωπηλά, παρά την ορθή σου κρίση, αυτού του είδους την άδικη και αδικαιολόγητη πραγματικότητα. Όταν δεχθείς αυτήν την πραγματικότητα, τα συναισθήματα που αναδύονται τελικά μέσα σου δεν είναι συναισθήματα ευτυχίας, ικανοποίησης, δεν είναι θετικά ή προοδευτικά· δεν ζεις με περισσότερο κίνητρο και κατεύθυνση, πόσο μάλλον επιδιώκεις τους ακριβείς και σωστούς στόχους για την ανθρώπινη ζωή, μα αντίθετα προκύπτει μέσα σου ένα βαθύ αίσθημα κατωτερότητας. Όταν προκύψει μέσα σου αυτό το συναίσθημα, νιώθεις πως δεν έχεις πού να στραφείς. Όταν αντιμετωπίσεις ένα ζήτημα που απαιτεί να εκφράσεις μια άποψη, θα συλλογιστείς αυτό που θέλεις να πεις και την άποψη που επιθυμείς να εκφράσεις στα μύχια της καρδιάς σου ποιος ξέρει πόσες φορές, αλλά και πάλι δεν θα μπορέσεις να κάνεις τον εαυτό σου να τα εκφέρει φωναχτά. Όταν κάποιος εκφράζει την ίδια άποψη που έχεις κι εσύ, επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει μια διαβεβαίωση μέσα στην καρδιά σου, μια επιβεβαίωση πως δεν είσαι χειρότερος από άλλους ανθρώπους. Αλλά όταν προκύψει πάλι η ίδια κατάσταση, και πάλι λες στον εαυτό σου: “Δεν γίνεται να μιλήσω επιπόλαια, να κάνω κάτι απερίσκεπτο ή να γίνω περίγελος. Είμαι άχρηστος, είμαι χαζός, είμαι ανόητος, είμαι ηλίθιος. Πρέπει να μάθω να κρύβομαι και απλώς να ακούω, όχι να μιλάω”. Από αυτό μπορούμε να δούμε πως, από τη στιγμή που προκύπτει το αίσθημα κατωτερότητας μέχρι τη στιγμή που ριζώνει βαθιά μέσα στα μύχια της καρδιάς κάποιου ανθρώπου, δεν στερείται τότε εκείνος την ελεύθερη βούλησή του και τα νόμιμα δικαιώματα που του δίνει ο Θεός; (Ναι.) Έχει στερηθεί αυτά τα πράγματα. Ποιος ακριβώς του έχει στερήσει αυτά τα πράγματα; Δεν είσαι βέβαιος, έτσι δεν είναι; Κανείς σας δεν είναι βέβαιος. Αυτό συμβαίνει επειδή, καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, δεν είσαι μόνο το θύμα αλλά και ο θύτης —είσαι θύμα άλλων ανθρώπων και είσαι επίσης θύμα του εαυτού σου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μόλις είπα πως ένας από τους λόγους της κατωτερότητας που προκύπτει μέσα σου προέρχεται από τους δικούς σου αντικειμενικούς λόγους. Από τότε που άρχισες να έχεις αυτεπίγνωση, η βάση σου για να κρίνεις τα γεγονότα και τα πράγματα πήγαζε από τη διαφθορά του Σατανά, και αυτές οι απόψεις ενσταλάζονται μέσα σου από την κοινωνία και την ανθρωπότητα και δεν σου τις διδάσκει ο Θεός. Επομένως, ανεξάρτητα από το πότε προέκυψαν τα αισθήματα κατωτερότητας που έχεις ή από το πλαίσιο στο οποίο προέκυψαν, και ανεξάρτητα από την έκταση στην οποία έχουν αναπτυχθεί τα αισθήματα κατωτερότητας που έχεις, αυτά τα αισθήματα σε δεσμεύουν και σε ελέγχουν απελπιστικά, και χρησιμοποιείς αυτούς τους τρόπους που σου ενστάλαξε ο Σατανάς στην προσέγγισή σου προς τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα γύρω σου. Όταν εντυπώνονται αισθήματα κατωτερότητας βαθιά μέσα στην καρδιά σου, δεν έχουν μόνο μεγάλη επίδραση πάνω σου, αλλά εξουσιάζουν και τις απόψεις σου για τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και τη συμπεριφορά και τις πράξεις σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (1)]. Ο Θεός καταλαβαίνει πραγματικά τις καταστάσεις των ανθρώπων. Η συμπεριφορά μου ήταν ακριβώς έτσι. Από παιδί μέχρι που μεγάλωσα, ένιωθα ότι αντιδρούσα αργά, ότι ήμουν χαζή και χαμηλού επιπέδου, γι’ αυτό δεν τολμούσα να εκφράσω απόψεις, πάντα έκανα πίσω και πάντα φοβόμουν μην τυχόν και κάνω λάθη. Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της ανακριβούς αξιολόγησης που μου έκαναν οι δάσκαλοί μου στο σχολείο. Όταν ήμουν στο σχολείο, επειδή είχα κακή ικανότητα κατανόησης και αργές αντιδράσεις, κι επειδή δεν καταλάβαινα τα πράγματα αμέσως όπως οι πιο έξυπνοι συμμαθητές μου, οι δάσκαλοι με θεωρούσαν χαζή και ανόητη. Ο σαρκασμός των δασκάλων και η κοροϊδία των συμμαθητών μου με έκαναν να νιώθω πολύ κατώτερη. Αφού άρχισα να πιστεύω στον Θεό και να κάνω το καθήκον μου, όποτε ερχόμουν σε επαφή με εύστροφους αδελφούς και αδελφές, σκεφτόμουν ότι τέτοιου είδους άτομα είχαν καλό επίπεδο κι ότι ο Θεός σίγουρα θα τους συμπαθούσε. Αντίθετα, εγώ πίστευα ότι το επίπεδό μου ήταν χαμηλό επειδή ήμουν αργή στην αντίληψη. Ζούσα συνεχώς σε αρνητική κατάσταση και ήμουν πολύ παθητική στο καθήκον μου. Τις περισσότερες φορές δεν τολμούσα να εκφράσω την άποψή μου, κι όταν περιστασιακά το έκανα και κάποιος έφερνε αντίρρηση, δεν τολμούσα να εκφράσω τις σκέψεις μου για να τις συζητήσουμε, λόγω των αισθημάτων κατωτερότητάς μου, παρόλο που δεν συμφωνούσα απόλυτα μαζί τους. Σκεφτόμουν ότι οι αδελφές με τις οποίες συνεργαζόμουν ήταν έξυπνες κι είχαν καλό επίπεδο, οπότε σίγουρα θα έβλεπαν τα πράγματα πιο σωστά από μένα, κι απέρριπτα όλες τις δικές μου ιδέες. Αυτό το αρνητικό συναίσθημα ήταν σαν ένα αόρατο σκοινί, που με έδενε σφιχτά και με έκανε να μην τολμώ να εκφράσω τις απόψεις που είχα. Άφηνα πρόθυμα τον εαυτό μου να ελέγχεται από τα αισθήματα κατωτερότητάς μου, ζώντας μια ιδιαίτερα αξιολύπητη ζωή, και δεν μπορούσα να συνεισφέρω ούτε σε αυτά για τα οποία ήμουν ικανή. Τελικά, απέτυχα να κάνω καλά το καθήκον μου και με απάλλαξαν. Αυτό το αρνητικό συναίσθημα μού είχε κάνει τόσο μεγάλο κακό!
Διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Είτε πρόκειται για κατωτερότητα είτε για κάποιο άλλο αρνητικό συναίσθημα, θα πρέπει να έχεις τη σωστή κατανόηση ως προς τις ερμηνείες που οδηγούν στην ανάδυση αυτού του συναισθήματος. Καταρχάς, θα πρέπει να κατανοήσεις πως αυτές οι ερμηνείες είναι εσφαλμένες και, είτε αφορούν το επίπεδό σου, το ταλέντο σου ή την ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης σου, οι αξιολογήσεις και τα συμπεράσματα που βγάζουν για εσένα είναι πάντα λανθασμένα. Οπότε, πώς μπορείς να αξιολογήσεις και να γνωρίσεις τον εαυτό σου με ακρίβεια, καθώς και να αποτινάξεις το αίσθημα της κατωτερότητας; Θα πρέπει να πάρεις τα λόγια του Θεού ως τη βάση για να αποκτήσεις γνώση του εαυτού σου, να μάθεις πώς είναι η ανθρώπινη φύση σου, το επίπεδό σου και το ταλέντο σου, καθώς και ποια δυνατά σημεία έχεις. Για παράδειγμα, έστω πως παλαιότερα σου άρεσε να τραγουδάς και ήσουν καλός σε αυτό, αλλά κάποιοι άνθρωποι σε επέκριναν και σε μείωναν συνεχώς, κι έλεγαν πως είσαι κακόφωνος και φάλτσος, οπότε τώρα πιστεύεις πως δεν τραγουδάς καλά και δεν τολμάς πια να το κάνεις μπροστά σε άλλους. Επειδή εκείνοι οι κοσμικοί άνθρωποι, οι μπερδεμένοι και μέτριοι άνθρωποι προέβησαν σε ανακριβείς αξιολογήσεις και κρίσεις για εσένα, περιορίστηκαν τα δικαιώματα που αξίζει η ανθρώπινη φύση σου και καταπνίγηκε το ταλέντο σου. Ως εκ τούτου, δεν τολμάς να τραγουδήσεις ούτε ένα τραγούδι, και έχεις το θάρρος να αφεθείς και να τραγουδήσεις δυνατά μόνο όταν δεν είναι κανείς γύρω σου και είσαι ολομόναχος. Επειδή κατά κανόνα νιώθεις τόσο φριχτά καταπιεσμένος, όταν δεν είσαι μόνος δεν τολμάς να τραγουδήσεις ούτε ένα τραγούδι. Τολμάς να τραγουδήσεις μόνο όταν είσαι μόνος, απολαμβάνοντας τον χρόνο κατά τον οποίο μπορείς να τραγουδήσεις δυνατά και καθαρά, και εκείνος ο χρόνος είναι πολύ υπέροχος και απελευθερωτικός! Έτσι δεν είναι; Εξαιτίας της ζημιάς που σου έχουν προκαλέσει οι άνθρωποι, δεν ξέρεις ή δεν μπορείς να δεις καθαρά τι μπορείς να κάνεις πραγματικά, σε τι είσαι καλός και σε τι δεν είσαι καλός. Σε αυτού του είδους την κατάσταση, πρέπει να προβείς σε μια σωστή αξιολόγηση και να μετρήσεις σωστά τον εαυτό σου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Θα πρέπει να εξακριβώσεις τι έχεις μάθει και ποια είναι τα δυνατά σου σημεία, και να πας να κάνεις ό,τι μπορείς να κάνεις. Όσο για εκείνα τα πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις, τα ελαττώματα και τις ελλείψεις σου, θα πρέπει να τα αναλογιστείς και να τα γνωρίσεις, και θα πρέπει επίσης να αξιολογήσεις και να γνωρίσεις με ακρίβεια πώς είναι το επίπεδό σου και αν είναι καλό ή κακό. Αν δεν μπορείς να κατανοήσεις ή να αποκτήσεις σαφή γνώση των δικών σου προβλημάτων, τότε ζήτα να σε αξιολογήσουν οι άνθρωποι γύρω σου που έχουν αντίληψη. Ανεξάρτητα από το αν αυτό που σου πουν είναι ακριβές, θα σου δώσει τουλάχιστον ένα σημείο αναφοράς και κάτι να σκεφτείς, καθώς και τη δυνατότητα να έχεις μια βασική κρίση ή έναν χαρακτηρισμό του εαυτού σου. Τότε μπορείς να επιλύσεις το βασικό πρόβλημα των αρνητικών συναισθημάτων όπως η κατωτερότητα και, σταδιακά, να τα αφήσεις πίσω σου. Τέτοια αισθήματα κατωτερότητας είναι εύκολο να επιλυθούν αν μπορεί κανείς τα διακρίνει, να αποκτήσει γνώση τους και να αναζητήσει την αλήθεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (1)]. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η αξιολόγηση των δασκάλων μου στο σχολείο ήταν ανακριβής, και η δική μου αξιολόγηση για τον εαυτό μου δεν ήταν αντικειμενική. Για να εξαλείψω τα αισθήματα κατωτερότητάς μου, έπρεπε να αξιολογώ τον εαυτό μου με ακρίβεια, να μετράω τον εαυτό μου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, και να ακούω τις αξιολογήσεις και τις απόψεις που είχαν για μένα οι αδελφοί και οι αδελφές γύρω μου. Μόνο αυτός ο τρόπος άσκησης θα ήταν ακριβής. Έτσι, ζήτησα από την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν να με αξιολογήσει. Μου είπε: «Στην πραγματικότητα, δεν είσαι τόσο κακή όσο λες. Μπορείς κι εσύ να καταλάβεις κάποια προβλήματα, και ορισμένες απόψεις και προτάσεις σου είναι αξιόλογες. Μερικές φορές, όταν σε ρωτάω γιατί έχεις μια συγκεκριμένη άποψη, δεν εννοώ ότι κάνεις λάθος. Απλώς θέλω να μάθω με βάση ποιες αρχές το λες αυτό. Εσύ, όμως, κάθε φορά απορρίπτεις τον εαυτό σου. Στο μέλλον, αν πιστεύεις ότι η άποψή σου είναι σύμφωνη με τις αρχές, πρέπει να τη λες, να συναναστρέφεσαι και να τη συζητάς με όλους. Αυτό είναι επίσης υπευθυνότητα απέναντι στο καθήκον σου». Αργότερα, άρχισα να ασκούμαι στο να εκφράζω τις απόψεις μου όταν έκανα το καθήκον μου. Η συνεργάτιδά μου δεχόταν τις περισσότερες από τις προτάσεις που έκανα. Η αδελφή μου ήταν πιο γρήγορη από μένα στο έργο των γενικών υποθέσεων, αλλά μου είπε ότι δεν ήταν καλή στο να γράφει επιστολές για να συναναστρέφεται με τους αδελφούς και τις αδελφές μας, και μου ζήτησε να αναλαμβάνω εγώ περισσότερες τέτοιες εργασίες. Προσευχόμουν στον Θεό, αναζητούσα τις σχετικές αλήθειες και τις συλλογιζόμουν, οπότε μπόρεσα κι εγώ να βοηθήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου να λύσουν κάποια προβλήματα. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ότι δεν ήμουν εντελώς άχρηστη: Μπορώ να κατανοήσω την αλήθεια· παρόλο που οι αντιδράσεις μου είναι πιο αργές από των άλλων, αν συλλογίζομαι στον ρυθμό μου, μπορώ κι εγώ να καταλάβω κάποιες αρχές, να βρω κάποια μονοπάτια άσκησης και να κάνω κάποια καθήκοντα. Στη συνέχεια, όταν έκανα καθήκοντα, η καρδιά μου δεν ήταν τόσο καταπιεσμένη όσο παλιά.
Τον Μάιο του 2023, οι επικεφαλής μού ζήτησαν να γίνω επόπτρια της καλλιτεχνικής ομάδας. Αγχώθηκα πολύ. Είχα το επίπεδο να γίνω επόπτρια; Εκείνη τη στιγμή ήθελα να αρνηθώ, αλλά μετά σκέφτηκα ότι στο να κάνω αυτό το καθήκον υπήρχε η κυριαρχία και οι διευθετήσεις του Θεού, και ότι έπρεπε να υποταχθώ. Αφού εκπαιδεύτηκα για λίγο, είδα ότι οι δύο αδελφές με τις οποίες συνεργαζόμουν όχι μόνο ήταν εύστροφες κι είχαν καλό επίπεδο, αλλά είχαν και ανεπτυγμένη εργασιακή ικανότητα. Άρχισα να ανησυχώ μήπως οι αδελφές μου με περιφρονούσαν επειδή αντιδρούσα αργά. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στον ρόλο της επόπτριας, και θα ήταν καλύτερα να σκύψω απλώς το κεφάλι και να είμαι ένα απλό μέλος της ομάδας. Έτσι, δεν θα φαινόμουν τόσο κακή. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο πιο αρνητική γινόμουν. Ήμουν επίσης πολύ παθητική όταν έκανα τα καθήκοντά μου. Έλεγα συνεχώς ότι δεν ήμουν αρκετά καλή κι είχα χαμηλό επίπεδο, ελπίζοντας ότι οι επικεφαλής θα κανόνιζαν να με αντικαταστήσει ένα άτομο καλού επιπέδου. Ζώντας σε αυτήν την αρνητική και παθητική κατάσταση, ένιωθα πολύ άσχημα μέσα μου. Σκέφτηκα πόσο επείγον ήταν το έργο, αλλά εγώ ήμουν ακόμα παθητική και δεν προσπαθούσα να βελτιωθώ. Δεν προστάτευα το έργο του οίκου του Θεού έτσι! Έπρεπε να αλλάξω γρήγορα αυτήν την αρνητική και παθητική κατάσταση.
Αργότερα, συλλογίστηκα τα εξής: Από παιδί μέχρι που μεγάλωσα, πάντα πίστευα ότι οι αργές αντιδράσεις μου σήμαιναν ότι το επίπεδό μου ήταν χαμηλό, με αποτέλεσμα να είμαι πάντα παθητική και αρνητική όταν έκανα το καθήκον μου. Ήταν, όμως, σύμφωνο με την αλήθεια το να μετράω έτσι τα πράγματα; Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Πώς μετράμε το επίπεδο των ανθρώπων; Ο σωστός τρόπος για να το κάνουμε είναι παρατηρώντας τη στάση τους απέναντι στην αλήθεια και το αν την κατανοούν ή όχι. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να μάθουν κάποια εξειδίκευση πολύ γρήγορα, αλλά όταν ακούνε την αλήθεια, πέφτουν σε σύγχυση και τους παίρνει ο ύπνος. Μπερδεύεται το μυαλό τους, τίποτε από όσα ακούνε δεν τους μένει, ούτε και καταλαβαίνουν τι ακούνε —αυτό σημαίνει χαμηλό επίπεδο. Κάποιοι άνθρωποι, όταν τους λες ότι είναι χαμηλού επιπέδου, διαφωνούν. Πιστεύουν πως το ότι έχουν μόρφωση και γνώσεις σημαίνει ότι είναι υψηλού επιπέδου. Η μόρφωση δείχνει και υψηλό επίπεδο; Όχι. Πώς πρέπει να μετριέται το επίπεδο των ανθρώπων; Πρέπει να μετριέται με βάση το πόσο κατανοούν τα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Αυτός είναι ο ακριβέστερος τρόπος. Κάποιοι άνθρωποι είναι εύγλωττοι, εύστροφοι και πολύ ικανοί στο να χειρίζονται τους άλλους ανθρώπους. Αλλά όταν ακούνε τα κηρύγματα, δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα και όταν ακούνε τα λόγια του Θεού, δεν τα κατανοούν. Όταν συζητούν για τη βιωματική τους μαρτυρία, μιλούν μονίμως με λόγια και δόγματα, κι έτσι δείχνουν από μόνοι τους ότι είναι απλοί ερασιτέχνες και δίνουν στους άλλους την αίσθηση ότι δεν έχουν καμία πνευματική κατανόηση. Είναι άνθρωποι χαμηλού επιπέδου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για την ορθή εκπλήρωση του καθήκοντος, είναι κρίσιμης σημασίας η κατανόηση της αλήθειας). Τελικά, το να είσαι μορφωμένος, εύστροφος και ευφραδής δεν σημαίνει ότι έχεις καλό επίπεδο. Ο Θεός μετράει το επίπεδο των ανθρώπων όχι με βάση τη μόρφωση ή την ευστροφία τους, αλλά κυρίως με βάση τον βαθμό στον οποίο κατανοούν και αποδέχονται την αλήθεια. Οι άνθρωποι καλού επιπέδου έχουν αγνή κατανόηση και αντίληψη των λόγων του Θεού. Μπορούν να συλλογιστούν σχετικά με τη διεφθαρμένη φύση τους και να την κατανοήσουν, και μπορούν να βρουν ακριβείς αρχές άσκησης στα λόγια του Θεού όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα ή δυσκολίες. Οι άνθρωποι χαμηλού επιπέδου δεν μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια και δεν μπορούν να συγκρίνουν τον εαυτό τους με τα λόγια του Θεού ή να αποκτήσουν αυτογνωσία. Όταν τους συμβαίνουν πράγματα, δεν μπορούν να βρουν αρχές άσκησης, αλλά μπορούν μόνο να αραδιάζουν δόγματα και να τηρούν κανονισμούς. Όταν συνέκρινα τον εαυτό μου με αυτό, είδα ότι τις περισσότερες φορές η κατανόησή μου για τα λόγια του Θεού δεν είναι στρεβλή· απλώς έχω μια πιο επιφανειακή κατανόηση ορισμένων ζητημάτων και δεν κατανοώ τα πράγματα τόσο γρήγορα ή τόσο βαθιά όσο οι άνθρωποι καλού επιπέδου. Ωστόσο, μπορώ να τα καταλάβω όταν κάποιος συναναστρέφεται μαζί μου γι’ αυτά. Το επίπεδό μου δεν είναι τόσο χαμηλό ώστε να μην μπορώ να κατανοήσω την αλήθεια, και μπορεί να θεωρηθεί μέτριο. Τώρα έκανα καθήκον επόπτριας και, παρόλο που δεν είχα κατανοήσει πλήρως ορισμένες από τις αρχές κι είχα κάποιες ελλείψεις, οι αδελφές με τις οποίες συνεργαζόμουν είχαν καλύτερο επίπεδο και, μέσα από τη συνεργασία μου μαζί τους, μπορούσα κι εγώ να κάνω κάποια καθήκοντα. Στο παρελθόν, δεν κατανοούσα τις αρχές για τη μέτρηση του επιπέδου και, βλέποντας πόσο αργές ήταν οι αντιδράσεις μου, έβγαλα ετυμηγορία για τον εαυτό μου ότι είχα χαμηλό επίπεδο. Ζούσα σε αρνητική κατάσταση και δεν ήθελα να πασχίσω να ανέβω προς τα πάνω. Όχι μόνο δεν μπορούσα να λάβω τη διαφώτιση και την ηγεσία του Θεού, αλλά καθυστερούσα και το έργο. Μόλις κατάλαβα την αλήθεια από αυτήν την άποψη, μπόρεσα να αντιμετωπίσω σωστά το επίπεδό μου και να αποδεχθώ με λογικό τρόπο τις ελλείψεις μου.
Αργότερα, συλλογίστηκα επίσης: «Από παιδί ένιωθα τόσο κατώτερη. Πέρα από κάποιες παράλογες οπτικές για τα πράγματα, ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις έχω;» Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Η λατρεία των αντίχριστων για τη φήμη και τη θέση τους ξεπερνά αυτήν των κανονικών ανθρώπων και είναι κάτι που εμπεριέχεται στη διάθεση-ουσία τους· δεν είναι κάποιο προσωρινό ενδιαφέρον ούτε η παροδική συνέπεια του περιβάλλοντός τους —είναι κάτι που βρίσκεται μέσα στη ζωή τους, στα κόκαλά τους, άρα είναι η ουσία τους. Αυτό σημαίνει πως σε ό,τι κάνουν οι αντίχριστοι, το πρώτο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι η δική τους φήμη και θέση, τίποτε άλλο. Για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους και ο ισόβιος στόχος τους. Ό,τι κι αν κάνουν, το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι το εξής: “Τι θα συμβεί στη θέση μου; Στη φήμη μου; Αν το κάνω αυτό, θα αποκτήσω καλή φήμη; Θα εξυψώσει αυτό τη θέση μου στο μυαλό των ανθρώπων;” Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτονται, πράγμα που αποτελεί επαρκή απόδειξη ότι έχουν τη διάθεση και την ουσία των αντίχριστων· γι’ αυτό σκέφτονται τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο. Μπορεί να πει κανείς πως για τους αντίχριστους η φήμη και η θέση δεν αποτελούν κάποια επιπλέον απαίτηση ούτε, βέβαια, πράγματα εξωτερικά και όχι απαραίτητα γι’ αυτούς. Αποτελούν μέρος της φύσης των αντίχριστων, βρίσκονται στα κόκαλά τους, στο αίμα τους, τα έχουν έμφυτα. Οι αντίχριστοι δεν αδιαφορούν για το αν έχουν φήμη και θέση· δεν είναι αυτή η στάση τους. Τότε, ποια είναι η στάση τους; Η φήμη και η θέση είναι στενά συνδεδεμένες με την καθημερινότητά τους, με την καθημερινή κατάστασή τους, με όσα επιδιώκουν σε καθημερινή βάση. Και έτσι για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους. Όπως κι αν ζουν, σε όποιο περιβάλλον κι αν ζουν, ό,τι έργο κι αν κάνουν, ό,τι κι αν επιδιώκουν, όποιος κι αν είναι ο στόχος τους, όποια κι αν είναι η κατεύθυνση της ζωής τους, όλα περιστρέφονται γύρω από την απόκτηση καλής φήμης και υψηλής θέσης. Κι αυτός ο στόχος δεν αλλάζει· δεν μπορούν ποτέ να παραβλέψουν τέτοια πράγματα. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο των αντίχριστων και η ουσία τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Ο Θεός εκθέτει ότι οι αντίχριστοι επιδιώκουν τη φήμη και τη θέση ως στόχο της ζωής τους. Σε όλες τις καταστάσεις, το μόνο που σκέφτονται είναι η δική τους φήμη και θέση. Εξετάζοντας τη δική μου συμπεριφορά, είδα ότι ήταν ολόιδια με ενός αντίχριστου. Υπεραγαπούσα τη δική μου φήμη και θέση. Από παιδί είχα αργές αντιδράσεις και περιορισμένη ικανότητα κατανόησης. Εξαιτίας αυτού, έδινα λάθος απαντήσεις και με κορόιδευαν οι συμμαθητές μου. Μετά από αυτό, δεν ήθελα πια να απαντώ σε ερωτήσεις, γιατί φοβόμουν ότι, αν έκανα πάλι λάθος, θα με περιφρονούσαν. Έτσι ακριβώς ήμουν και αφού άρχισα να πιστεύω στον Θεό και να κάνω καθήκοντα. Όταν προέκυπταν κάποιες αποκλίσεις στο καθήκον μου και μου τις επισήμαιναν οι άλλοι, ένιωθα ότι το επίπεδό μου ήταν χαμηλό, και όταν έκανα ξανά καθήκοντα, δεν ήμουν πρόθυμη να εκφράσω τις απόψεις μου, και μάλιστα ήθελα να αποφύγω το καθήκον μου. Όταν έκανα το καθήκον μου ως επόπτρια και είδα ότι οι αντιδράσεις και η εργασιακή μου ικανότητα δεν ήταν τόσο καλές όσο των αδελφών με τις οποίες συνεργαζόμουν, ήθελα να ζητήσω από τους επικεφαλής να με απαλλάξουν από τα καθήκοντά μου. Στην πραγματικότητα, προστάτευα την περηφάνια μου, ανησυχώντας ότι οι επικεφαλής θα διέκριναν, μέσα από τα αποτελέσματα του έργου, ότι ήμουν κατώτερη από τις αδελφές με τις οποίες συνεργαζόμουν από κάθε άποψη. Συνειδητοποίησα ότι το μόνο που σκεφτόμουν κάθε μέρα ήταν η φήμη και η θέση. Όταν το καθήκον που έκανα απειλούσε τη φήμη και τη θέση μου, είτε γινόμουν αρνητική και τεμπέλιαζα είτε σκεφτόμουν την αποχώρηση και την προδοσία. Ακόμα κι αν αυτό εμπόδιζε το έργο της εκκλησίας, δεν με ένοιαζε. Βάδιζα στο μονοπάτι των αντίχριστων!
Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Από όποια οπτική κι αν το βλέπεις, το πιο σημαντικό πράγμα είναι η επιδίωξη της αλήθειας. Μπορείς ν’ αποφύγεις τις ατέλειες και τις ελλείψεις της ανθρώπινης φύσης, αλλά δεν μπορείς ποτέ να ξεφύγεις από το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Όσο τέλεια ή ευγενής κι αν είναι η ανθρώπινη φύση σου ή ακόμη κι αν έχεις λιγότερα ελαττώματα και ατέλειες και διαθέτεις περισσότερα προτερήματα από τους άλλους ανθρώπους, αυτό δεν σημαίνει ότι κατανοείς την αλήθεια ούτε μπορεί ν’ αντικαταστήσει την επιδίωξη της αλήθειας από πλευράς σου. Αντιθέτως, αν επιδιώκεις την αλήθεια, κατανοείς μεγάλο μέρος της αλήθειας και έχεις αρκετά βαθιά και πρακτική κατανόηση της αλήθειας, αυτό θα αντισταθμίσει πολλές από τις ατέλειες και τα προβλήματα που έχεις στην ανθρώπινη φύση σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Ο Θεός λέει ότι η επιδίωξη της αλήθειας μπορεί να αναπληρώσει πολλές από τις ελλείψεις του ανθρώπου. Για παράδειγμα, εγώ αντιδρώ πιο αργά από τους άλλους όταν μου συμβαίνουν πράγματα, και το επίπεδό μου δεν είναι πολύ καλό. Αυτά είναι εγγενή ελαττώματα και δεν αλλάζουν. Ωστόσο, πέρα από τις ελλείψεις στην ανθρώπινη φύση μου, τα αποτελέσματα του έργου μου δεν ήταν καλά κυρίως επειδή δεν κατανοούσα την αλήθεια και δεν αντιλαμβανόμουν τις αρχές. Αν μπορούσα να αναζητώ περισσότερο την αλήθεια-αρχή σε προβλήματα που δεν κατανοούσα, και να εγκαταλείψω την περηφάνια μου, να συναναστρέφομαι γι’ αυτά και να τα συζητώ με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, θα μπορούσα κι εγώ να κατανοήσω περισσότερες αλήθειες. Αυτό θα ήταν ωφέλιμο και για το καθήκον μου. Όταν το κατάλαβα αυτό, δεν προσπαθούσα πλέον να αποφύγω το καθήκον της επόπτριας, ενώ στο εξής μπορούσα και να εργάζομαι πιο ενεργά.
Κάποια στιγμή, συναναστρεφόμασταν σχετικά με τις πιο πρόσφατες αρχές για τη δημιουργία εικόνων, και χρειαζόταν να γράψουμε μια επιστολή στους αδελφούς και τις αδελφές μας για να τις συζητήσουμε και να τις εφαρμόσουμε. Σκέφτηκα: «Αυτή είναι η πρώτη φορά που πρέπει να γράψω μια τόσο σημαντική επιστολή από τότε που έγινα επόπτρια. Τι θα γίνει αν δεν τη γράψω καλά και υπάρξουν αποκλίσεις;» Ήμουν αρκετά αγχωμένη. Συνειδητοποίησα ότι ζούσα πάλι μέσα σε αισθήματα κατωτερότητας, κι έτσι προσευχήθηκα στον Θεό να αλλάξει τη νοοτροπία μου. Παρόλο που μπορεί να μην κατάφερνα να γράψω τόσο περιεκτικά, θα έπρεπε να πάρω την πρωτοβουλία να ασχοληθώ πρώτα εγώ, και μετά οι αδελφές με τις οποίες συνεργαζόμουν θα μπορούσαν να διορθώσουν τυχόν ελλείψεις. Έπειτα, ηρέμησα και σκεφτόμουν καθώς έγραφα. Ενώ έγραφα, μπορούσα να δω την ηγεσία του Θεού, και κάποιες αρχές μού ήταν ακόμα πιο ξεκάθαρες απ’ ό,τι όταν είχαμε συναναστραφεί γι’ αυτές. Βίωσα το γεγονός ότι, όταν αφιερώνεις την καρδιά σου στο καθήκον σου, ο Θεός σε διαφωτίζει και σε οδηγεί.
Πλέον, έκανα το καθήκον της επόπτριας για πάνω από έναν χρόνο. Η αδελφή που ήταν αρχικά συνεργάτιδά μου μετατέθηκε σε άλλο καθήκον, οπότε η αδελφή Λι Γιουέ ήρθε να συνεργαστεί μαζί μου. Η Λι Γιουέ ήταν παλαιότερα η επικεφαλής της ομάδας μου όταν έκανα καθήκοντα σχετικά με τις εικόνες. Σκέφτηκα πόσο ανεπαρκής ήμουν παλιά και ότι η Λι Γιουέ με καταλάβαινε. Τι θα σκεφτόταν για μένα αυτήν τη φορά που θα συνεργαζόμασταν; Συνειδητοποίησα ότι δεν θα έπρεπε να με απασχολεί η περηφάνια μου. Ανεξάρτητα από τις ελλείψεις που είχα παλαιότερα, ή από τις αδυναμίες που θα αποκαλύπτονταν κατά την τρέχουσα περίοδο συνεργασίας, έπρεπε να τις αντιμετωπίσω με ψυχραιμία. Στη συνέχεια, πήρα την πρωτοβουλία να εξηγήσω τη ροή εργασιών στη Λι Γιουέ και, όταν συζητούσαμε για το έργο, έπαιρνα επίσης την πρωτοβουλία να εκφράζω τις απόψεις μου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, όταν διαφωνούσα με τη Λι Γιουέ, απλώς εξέφραζα τις ιδέες μου. Ορισμένες από τις απόψεις μου γίνονταν δεκτές, ενώ άλλες δεν ήταν κατάλληλες. Ανεξάρτητα από το αν γίνονταν αποδεκτές ή όχι, μπορούσα να καταλάβω κάποιες αρχές μέσω της συναναστροφής. Μια μέρα, η Λι Γιουέ είπε: «Όταν συνεργαζόμασταν παλιά, δεν εξέφραζες καμία άποψη και απλώς έκανες το έργο που σου αναλογούσε. Τώρα που ξανασυναντιόμαστε, βλέπω ότι έχεις αλλάξει πολύ σε σχέση με τότε». Ακούγοντάς την να το λέει αυτό, συγκινήθηκα αρκετά. Χωρίς την ηγεσία των λόγων του Θεού, δεν θα είχα ποτέ καταφέρει να αποτινάξω το μαρτύριο των αισθημάτων κατωτερότητας και δεν θα είχα ποτέ καταφέρει να κάνω το καθήκον μου τόσο ενεργά όσο το κάνω τώρα. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν από τα λόγια του Θεού. Δόξα στον Παντοδύναμο Θεό!
