ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກ (13)

ການໂອ້ລົມໃນການເຕົ້າໂຮມຄັ້ງສຸດທ້າຍຂອງພວກເຮົາແມ່ນກ່ຽວກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບຂໍ້ທີສິບເອັດຂອງຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກ. ພວກເຮົາໄດ້ໂອ້ລົມກັນກ່ຽວກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນປະຕິບັດໃຫ້ສຳເລັດ ແລະ ວຽກງານທີ່ພວກເຂົາຄວນເຮັດໃນການເກັບຮັກສາເຄື່ອງຖວາຍ. ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນເຮັດວຽກງານຫຍັງໃນການເກັບຮັກສາເຄື່ອງຖວາຍ? (ໜ້າວຽກທຳອິດແມ່ນການເກັບຮັກສາພວກມັນ. ທີສອງແມ່ນການກວດສອບບັນຊີ. ທີສາມແມ່ນການຕິດຕາມ, ຊອກຮູ້ ແລະ ກວດກາວ່າລາຍຈ່າຍຕ່າງໆ ສອດຄ່ອງກັບຫຼັກການ ຫຼື ບໍ່. ຕ້ອງມີການກວດສອບຢ່າງເຂັ້ມງວດ ແລະ ລາຍຈ່າຍທີ່ບໍ່ສົມເຫດສົມຜົນຕ້ອງຖືກຈຳກັດຢ່າງເຂັ້ມງວດ. ດີທີ່ສຸດແມ່ນການປ້ອງກັນການຟຸມເຟືອຍ ແລະ ການສິ້ນເປືອງກ່ອນທີ່ມັນຈະເກີດຂຶ້ນ. ຖ້າພວກມັນເກີດຂຶ້ນແລ້ວ, ຕ້ອງເອົາຜິດກັບຜູ້ທີ່ຮັບຜິດຊອບ. ບໍ່ພຽງແຕ່ຄວນມີການຕັກເຕືອນ, ແຕ່ຍັງຕ້ອງມີການຮຽກຮ້ອງຄ່າຊົດເຊີຍນຳອີກ). ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວກໍມີເທົ່ານັ້ນ. ສິ່ງສຳຄັນແມ່ນການເກັບຮັກສາພວກມັນ, ຈາກນັ້ນກໍກວດສອບບັນຊີ, ຕໍ່ຈາກນັ້ນກໍຕິດຕາມ ແລະ ກວດກາລາຍຈ່າຍ, ພ້ອມທັງນໍາໃຊ້ ແລະ ໃຊ້ຈ່າຍຢ່າງຖືກຕ້ອງ. ຫຼັງຈາກທີ່ໂອ້ລົມກັນກ່ຽວກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບຂໍ້ທີສິບເອັດຈົບແລ້ວ, ຕອນນີ້ຜູ້ຄົນກໍມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບເຄື່ອງຖວາຍ ແລະ ຕອນນີ້ພວກເຂົາກໍຍັງຮູ້ວຽກງານທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຕ້ອງເຮັດໃນການເກັບຮັກສາເຄື່ອງຖວາຍ, ພ້ອມທັງວິທີທີ່ຜູ້ນໍາປອມເຮັດວຽກງານນີ້ ແລະ ພຶດຕິກຳສະເພາະຂອງພວກເຂົາໃນການເຮັດວຽກງານນີ້ອີກດ້ວຍ. ບໍ່ວ່າການໂອ້ລົມຂອງພວກເຮົາຈະກ່ຽວກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກ ຫຼື ກ່ຽວກັບພຶດຕິກຳຕ່າງໆ ຂອງຜູ້ນໍາປອມ ແລະ ບໍ່ວ່າມັນຈະເປັນການໂອ້ລົມກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເປັນບວກ ຫຼື ການເປີດໂປງສິ່ງທີ່ເປັນລົບ, ຈຸດປະສົງຫຼັກຂອງມັນກໍຄືເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈວິທີການເຮັດວຽກງານເກັບຮັກສາເຄື່ອງຖວາຍຢ່າງເໝາະສົມ ແລະ ວິທີການກຳຈັດການປະຕິບັດທີ່ບໍ່ສົມເຫດສົມຜົນໃນການເກັບຮັກສາ, ການໃຊ້ຈ່າຍ ແລະ ການແຈກຢາຍເຄື່ອງຖວາຍ. ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກທຸກຄົນ, ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະເປັນຜູ້ນໍາ ຫຼື ຜູ້ເຮັດວຽກ ຫຼື ບໍ່ກໍຕາມ, ຄວນປະຕິບັດໃຫ້ສຳເລັດຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນໃນການເກັບຮັກສາເຄື່ອງຖວາຍ. ແລ້ວຄວາມຮັບຜິດຊອບນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ມັນຄືການກຳກັບດູແລ ແລະ ລາຍງານບັນຫາໃດໆ ທີ່ພົບເຫັນໂດຍທັນທີ, ນັ້ນກໍຄື ການປະຕິບັດໜ້າທີ່ກຳກັບດູແລ ແລະ ລາຍງານ. ຢ່າຄິດວ່າ “ການເກັບຮັກສາເຄື່ອງຖວາຍເປັນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບພວກເຮົາທີ່ເປັນຜູ້ເຊື່ອທຳມະດາ”. ມຸມມອງນີ້ບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ເນື່ອງຈາກຜູ້ຄົນໄດ້ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງເຫຼົ່ານີ້ແລ້ວ, ພວກເຂົາກໍຄວນປະຕິບັດໃຫ້ສຳເລັດຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງພວກເຂົາ. ສຳລັບບັນຫາທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກບໍ່ສາມາດລະບຸໄດ້ ຫຼື ສຳລັບຈຸດບອດ, ສະຖານທີ່ທີ່ບໍ່ສາມາດລະບຸໄດ້ງ່າຍ, ຖ້າຜູ້ໃດພົບເຫັນບັນຫາທີ່ບໍ່ສົມເຫດສົມຜົນ ຫຼື ການລະເມີດຫຼັກການໃນການເກັບຮັກສາ, ການແຈກຢາຍ ແລະ ການນໍາໃຊ້ເຄື່ອງຖວາຍ, ພວກເຂົາຄວນລາຍງານສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກໂດຍທັນທີ ເພື່ອຮັບປະກັນການເກັບຮັກສາທີ່ສົມເຫດສົມຜົນ, ການນໍາໃຊ້ທີ່ສົມເຫດສົມຜົນ ແລະ ການແຈກຢາຍທີ່ສົມເຫດສົມຜົນຂອງເຄື່ອງຖວາຍ. ນີ້ຄືຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກທຸກຄົນ.

ຂໍ້ທີສິບສອງ: ແຍກແຍະຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ລົບກວນ ແລະ ຂັດຂວາງວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຄຣິດຕະຈັກໂດຍທັນທີ ແລະ ຢ່າງຖືກຕ້ອງ; ຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດພວກເຂົາ ແລະ ພິກສະຖານະການ; ນອກຈາກນີ້, ໃຫ້ໂອ້ລົມຄວາມຈິງເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກ ພັດທະນາການແຍກແຍະຜ່ານສິ່ງດັ່ງກ່າວ ແລະ ຮຽນຮູ້ຈາກພວກມັນ (ພາກທີໜຶ່ງ)

ຕອນນີ້ການໂອ້ລົມກ່ຽວກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບຂໍ້ທີສິບເອັດຈົບແລ້ວ, ພວກເຮົາກໍຈະມາໂອ້ລົມກັນຕໍ່ກ່ຽວກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບຂໍ້ທີສິບສອງຂອງຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກ: “ໃຫ້ແຍກແຍະຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ລົບກວນ ແລະ ຂັດຂວາງວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຄຣິດຕະຈັກໂດຍທັນທີ ແລະ ຢ່າງຖືກຕ້ອງ; ຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດພວກເຂົາ ແລະ ພິກສະຖານະການ; ນອກຈາກນີ້, ໃຫ້ໂອ້ລົມຄວາມຈິງເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກພັດທະນາການແຍກແຍະຜ່ານສິ່ງດັ່ງກ່າວ ແລະ ຮຽນຮູ້ບົດຮຽນຈາກພວກມັນ”. ເນື້ອໃນຫຼັກຂອງຄວາມຮັບຜິດຊອບຂໍ້ນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ໂດຍຫຼັກໆແລ້ວແມ່ນການຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຈັດການກັບຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆ ພ້ອມທັງບັນຫາຕ່າງໆ ໃນຄຣິດຕະຈັກ ທີ່ລົບກວນ, ຂັດຂວາງ ແລະ ທຳລາຍຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຄຣິດຕະຈັກ. ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຕ້ອງເຂົ້າໃຈຫຍັງກ່ອນ ເພື່ອທີ່ຈະຈັດການ ແລະ ແກ້ໄຂບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງມີປະສິດທິພາບ, ປະຕິບັດໃຫ້ສຳເລັດຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນ ແລະ ເຮັດວຽກງານນີ້ໃຫ້ດີ? ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂໍ້ນີ້ແມ່ນ “ໃຫ້ແຍກແຍະຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ລົບກວນ ແລະ ຂັດຂວາງວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຄຣິດຕະຈັກໂດຍທັນທີ ແລະ ຢ່າງຖືກຕ້ອງ”; ນີ້ຄືຂອບເຂດຂອງວຽກງານນີ້. ເມື່ອມີເປົ້າໝາຍ ແລະ ຂອບເຂດ, ມັນກໍຈະແຈ້ງວ່າບັນຫາໃດທີ່ຕ້ອງແກ້ໄຂ ແລະ ວຽກງານ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບໃດທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຕ້ອງຮັບຜິດຊອບ. ພາຍໃນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂໍ້ທີສິບສອງ, ຂໍ້ກຳນົດຫຼັກສຳລັບຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກແມ່ນຫຍັງ? ມັນຄືການຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ ແລະ ພິກສະຖານະການ, ພ້ອມທັງໂອ້ລົມຄວາມຈິງເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກພັດທະນາການແຍກແຍະຜ່ານສິ່ງດັ່ງກ່າວ ແລະ ຮຽນຮູ້ບົດຮຽນຈາກພວກມັນ. ເງື່ອນໄຂເບື້ອງຕົ້ນໃດທີ່ຕ້ອງບັນລຸ ເພື່ອທີ່ຈະເຮັດສິ່ງນີ້ໄດ້? ຖ້າພວກເຈົ້າເຫັນຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ລົບກວນ, ຂັດຂວາງ ແລະ ທຳລາຍຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຄຣິດຕະຈັກ ແຕ່ຄິດວ່ານີ້ບໍ່ແມ່ນບັນຫາ, ແລ້ວມັນກໍເປັນບັນຫາແລ້ວ. ສິ່ງນີ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າພວກເຈົ້າບໍ່ສາມາດເບິ່ງທະລຸເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງບັນຫາໄດ້, ນັ້ນກໍຄື ບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມເສຍຫາຍທີ່ການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງຊີວິດຄຣິດຕະຈັກສາມາດນໍາມາສູ່ວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ຜົນສະທ້ອນ ແລະ ຜົນກະທົບທີ່ມັນອາດຈະມີຕໍ່ທາງເຂົ້າຂອງຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກ. ແລ້ວຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກດັ່ງກ່າວຍັງສາມາດເຮັດວຽກງານຄຣິດຕະຈັກໄດ້ດີຢູ່ບໍ? ພວກເຂົາສາມາດແກ້ໄຂບັນຫາ ແລະ ພິກສະຖານະການໄດ້ບໍ? (ບໍ່ໄດ້). ແລ້ວຈຸດສຳຄັນທີ່ຈະໂອ້ລົມກັນໃນທີ່ນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ມັນຄືການທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກສາມາດເບິ່ງທະລຸເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງບັນຫາຕ່າງໆ ແລະ ແກ້ໄຂບັນຫາຕົວຈິງຕ່າງໆ ຢ່າງມີປະສິດທິພາບໄດ້ ກໍຕໍ່ເມື່ອພວກເຂົາເຂົ້າໃຈຫຼັກການຄວາມຈິງກ່ອນ. ເພື່ອທີ່ຈະເຮັດວຽກງານຄຣິດຕະຈັກໄດ້ດີ, ກ່ອນອື່ນ ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຕ້ອງຮູ້ວ່າບັນຫາໃດທີ່ມັກເກີດຂຶ້ນໃນວຽກງານຄຣິດຕະຈັກ. ຈາກນັ້ນ, ພວກເຂົາຕ້ອງເຂົ້າໃຈ, ແຍກແຍະ ແລະ ຕັດສິນລັກສະນະຂອງບັນຫາທີ່ເກີດຂຶ້ນຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ວ່າພວກມັນຈະສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ວຽກງານຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ວ່າພວກມັນຈະມີລັກສະນະເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງວຽກງານຄຣິດຕະຈັກ ຫຼື ບໍ່. ນີ້ແມ່ນບັນຫາທີ່ສຳຄັນຫຼາຍທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນເຂົ້າໃຈກ່ອນ. ຫຼັງຈາກທີ່ເຂົ້າໃຈສິ່ງນີ້ແລ້ວເທົ່ານັ້ນ ຈຶ່ງຈະສາມາດແກ້ໄຂບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງມີປະສິດທິພາບ ແລະ ສາມາດ “ຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດພວກເຂົາ ແລະ ພິກສະຖານະການ” ດັ່ງທີ່ກ່າວໄວ້ໃນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂໍ້ທີສິບສອງ. ສະຫຼຸບກໍຄື ກ່ອນທີ່ຈະແກ້ໄຂບັນຫາ, ກ່ອນອື່ນ ເຈົ້າຕ້ອງເຂົ້າໃຈວ່າບັນຫາຢູ່ໃສ, ສະພາວະ ແລະ ສະຖານະການທີ່ກ່ຽວຂ້ອງແມ່ນຫຍັງ, ລັກສະນະຂອງບັນຫາແມ່ນຫຍັງ, ມັນຮ້າຍແຮງສໍ່າໃດ, ຈະໄຈ້ແຍກ ແລະ ແຍກແຍະມັນແນວໃດ ແລະ ຈະປະຕິບັດຢ່າງຖືກຕ້ອງແນວໃດ. ນີ້ຄືສິ່ງທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຕ້ອງເຂົ້າໃຈກ່ອນ. ເນື່ອງຈາກຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຕ້ອງເຂົ້າໃຈສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ໃຫ້ພວກເຮົາໂອ້ລົມກັນກ່ຽວກັບພວກມັນຈາກຫຼາຍໆ ດ້ານໂດຍສະເພາະ ເພື່ອໃຫ້ທັງຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກ ແລະ ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກສາມາດເຂົ້າໃຈວິທີການປະເຊີນໜ້າກັບບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ເມື່ອພວກມັນເກີດຂຶ້ນ, ວິທີການນຳເອົາສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນມາທຽບໃສ່ກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ວິທີການນໍາໃຊ້ຫຼັກການຄວາມຈິງເພື່ອແກ້ໄຂພວກມັນ. ດ້ວຍວິທີນີ້, ເມື່ອຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກພົບພໍ້ກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດແກ້ໄຂໄດ້, ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກທຸກຄົນກໍສາມາດປະເຊີນໜ້າກັບພວກມັນຮ່ວມກັນ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງເພື່ອຫາທາງອອກ ແລະ ເມື່ອພົບພໍ້ກັບບັນຫາການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງໃນວຽກງານຄຣິດຕະຈັກ, ທຸກຄົນກໍສາມາດລຸກຂຶ້ນເພື່ອຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດພວກມັນ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ສຳລັບຄົນ ແລະ ເລື່ອງທີ່ບໍ່ດີ, ພວກເຂົາສາມາດດຳເນີນການໄຈ້ແຍກ, ການແຍກແຍະ ແລະ ການກຳນົດລັກສະນະຢ່າງເປີດເຜີຍ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ຖືກຢຸດຢັ້ງ, ຈຳກັດ ແລະ ກຳຈັດໃຫ້ຮາກຖອນຄອນ. ແລ້ວໃຫ້ພວກເຮົາເລີ່ມຕົ້ນໂອ້ລົມກັນຈາກບັນຫາທີ່ສະເພາະເຈາະຈົງທີ່ສຸດ.

ບັນດາບຸກຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຂັດຂວາງ ແລະ ລົບກວນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ

ເພື່ອລະບຸບັນຫາທີ່ລົບກວນ ແລະ ຂັດຂວາງວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຄຣິດຕະຈັກ, ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນເລີ່ມຕົ້ນຈາກດ້ານໃດ? ພວກເຂົາຄວນເລີ່ມຕົ້ນໂດຍການກວດສອບຊີວິດຄຣິດຕະຈັກເພື່ອຄົ້ນພົບບັນຫາເຫຼົ່ານີ້. ພວກເຈົ້າທຸກຄົນພໍຈະຮູ້ບໍ່ວ່າ ບັນຫາໃດແດ່ທີ່ມັກເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ ເຊິ່ງມີລັກສະນະເປັນການກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ? ບໍ່ວ່າຈະມີຄົນຈັກຄົນໃນຄຣິດຕະຈັກ, ແນ່ນອນວ່າຍ່ອມມີຄົນຈຳນວນບໍ່ໜ້ອຍທີ່ຈະລົບກວນ ແລະ ຂັດຂວາງວຽກງານຄຣິດຕະຈັກ. ການກະທຳທີ່ເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ມາມີຫຍັງແດ່? (ເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງໃນການເຕົ້າໂຮມກັນ ມັກຈະເວົ້ານອກເລື່ອງສະເໝີ, ໂດຍບໍ່ໄດ້ເນັ້ນໃສ່ບັນຫາຫຼັກ). (ນອກຈາກນີ້, ຍັງເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນເປັນປະຈຳ). ການເວົ້ານອກເລື່ອງເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງ. ຕົວຢ່າງ: ເມື່ອຄົນອື່ນກຳລັງໂອ້ລົມກັນກ່ຽວກັບວິທີການຈົງຮັກພັກດີໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນ, ພວກເຂົາກໍຈະເວົ້າກ່ຽວກັບວິທີການເບິ່ງແຍງສາມີ (ຫຼື ພັນລະຍາ) ແລະ ລູກຂອງພວກເຂົາໃຫ້ດີ. ເມື່ອຄົນອື່ນກຳລັງໂອ້ລົມກັນກ່ຽວກັບວ່າ ການຈົງຮັກພັກດີໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນແມ່ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍພຣະໄທ ແລະ ອ່ອນນ້ອມຕໍ່ພຣະອົງ, ພວກເຂົາກໍຈະເວົ້າກ່ຽວກັບວ່າ ການຈົງຮັກພັກດີໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນແມ່ນເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບພອນສຳລັບຄອບຄົວ ແລະ ຄົນທີ່ຮັກຂອງຕົນ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນການເວົ້ານອກເລື່ອງບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ). ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຂັດຈັງຫວະພວກເຂົາ, ພວກເຂົາກໍຈະເວົ້າໄປບໍ່ຢຸດ. ຖ້າເຈົ້າຈຳກັດພວກເຂົາ, ພວກເຂົາກໍຈະໃຈຮ້າຍ ແລະ ໂມໂຫຍ້ອນຄວາມອັບອາຍ, ດ້ວຍເຫດນີ້ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ພຶດຕິກຳທີ່ບໍ່ດີຂອງພວກເຂົາຮ້າຍແຮງຂຶ້ນໄປອີກ. ແລ້ວບັນຫານີ້, ໂດຍລັກສະນະຂອງມັນແລ້ວ ກໍຢູ່ໃນລະດັບຂອງການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ ເຊິ່ງຮ້າຍແຮງຫຼາຍ. ເຖິງແມ່ນວ່າການເວົ້ານອກເລື່ອງເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງເປັນບັນຫາທີ່ພົບເຫັນທົ່ວໄປ, ແຕ່ໃນທາງພາວະວິໄສແລ້ວ, ມັນສາມາດລົບກວນ ແລະ ຂັດຂວາງຊີວິດຂອງຄຣິດຕະຈັກໄດ້. ນີ້ຄືບັນຫາທີໜຶ່ງ. ກ່ຽວກັບບັນຫາທີສອງ, “ການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ”, ການທີ່ສິ່ງນີ້ຈະຖືວ່າເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ ຫຼື ບໍ່ນັ້ນ ແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບຄວາມຮ້າຍແຮງຂອງກໍລະນີ. ບາງຄົນເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ ເພາະພວກເຂົາຂາດຄວາມຈິງຕົວຈິງ; ທັນທີທີ່ພວກເຂົາເປີດປາກ, ມັນກໍມີແຕ່ຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນທີ່ເປັນພຽງທິດສະດີທີ່ວ່າງເປົ່າ. ແນວໃດກໍຕາມ, ເຈດຕະນາຂອງພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນເພື່ອທີ່ຈະນໍາພາຄົນອື່ນຢ່າງຜິດໆ ແລະ ໃຫ້ຄົນອື່ນນັບຖື. ດ້ວຍການຈຳກັດ ແລະ ການຫ້າມປາມ, ພວກເຂົາກໍຈະມີຄວາມສຳນຶກກ່ຽວກັບຕົນເອງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພວກເຂົາກໍຈະເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນໜ້ອຍລົງ ແລະ ພວກເຂົາຈະບໍ່ຂັດຂວາງການເຂົ້າຂອງຊີວິດຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງອີກຕໍ່ໄປ. ສິ່ງນີ້ບໍ່ນັບວ່າເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ. ແນວໃດກໍຕາມ, ຜູ້ທີ່ເຈດຕະນາເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ ດ້ວຍເຈດຕະນາທີ່ຈະນໍາພາຄົນອື່ນຢ່າງຜິດໆ ກໍຍັງເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາຈະຮູ້ດີວ່າສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເວົ້າເປັນຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນກໍຕາມ. ຈຸດປະສົງຂອງພວກເຂົາໃນການເຮັດສິ່ງນີ້ກໍຄືເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນນັບຖື; ພວກເຂົາຕ້ອງການດຶງດູດຜູ້ຄົນມາເປັນພວກຂອງຕົນ ແລະ ນໍາພາພວກເຂົາຢ່າງຜິດໆ ແລະ ຍາດຊີງເອົາສະຖານະ. ສິ່ງນີ້ມີລັກສະນະທີ່ຂ້ອນຂ້າງຮ້າຍແຮງ. ມັນມີລັກສະນະທີ່ແຕກຕ່າງຈາກການທີ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ພຽງແຕ່ຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນເທົ່ານັ້ນ ຍ້ອນບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ. ພຶດຕິກຳດັ່ງກ່າວປະກອບເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ. ບັນດາຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກແມ່ນມີຢູ່ທົ່ວໄປ. ພວກມັນບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ບັນຫາເຊັ່ນ: ການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ ຫຼື ການເວົ້ານອກເລື່ອງ. ມີຫຍັງອີກແດ່? (ການສ້າງກຸ່ມກ້ອນ, ການສ້າງຄວາມແຕກແຍກ ແລະ ການທຳລາຍກຳລັງໃຈຂອງຄົນອື່ນ). (ຍັງມີການລະບາຍຄວາມຄິດລົບ ແລະ ການສ້າງບັນຫາ ແລະ ລົບກວນຜູ້ຄົນຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ). (ເມື່ອບາງຄົນມີແນວຄິດກ່ຽວກັບການຈັດແຈງວຽກງານໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາກໍເຜີຍແຜ່ແນວຄິດເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ລະບາຍຄວາມຄິດລົບຂອງພວກເຂົາ, ເຊິ່ງກໍ່ໃຫ້ເກີດແນວຄິດກ່ຽວກັບການຈັດແຈງວຽກງານໃນຄົນອື່ນເຊັ່ນກັນ). ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນຖືວ່າເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ. ການສ້າງກຸ່ມກ້ອນແມ່ນຢ່າງໜຶ່ງ, ການສ້າງຄວາມແຕກແຍກແມ່ນອີກຢ່າງໜຶ່ງ, ພ້ອມທັງການທໍລະມານ ແລະ ການໂຈມຕີຜູ້ຄົນ, ການເຜີຍແຜ່ແນວຄິດ, ການລະບາຍຄວາມຄິດລົບ, ການເຜີຍແຜ່ຂ່າວລືທີ່ບໍ່ມີຄວາມຈິງ ແລະ ການຍາດຊີງສະຖານະ, ທັງໝົດນີ້ລ້ວນແຕ່ເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ. ບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ມີລັກສະນະທີ່ຮ້າຍແຮງກວ່າການເວົ້ານອກເລື່ອງເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງຫຼາຍ. ຍັງມີບັນຫາທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການເລືອກຕັ້ງອີກ. ບັນຫາປະເພດໃດທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນລະຫວ່າງການເລືອກຕັ້ງ ເຊິ່ງກ່ຽວຂ້ອງກັບການກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ? ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ການສໍ້ໂກງຄະແນນສຽງ, ໂດຍການສັນຍາຜົນປະໂຫຍດເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຄະແນນສຽງໃຫ້ຕົນເອງ. ນີ້ຄືວິທີໜຶ່ງໃນການທຳລາຍການເລືອກຕັ້ງ. ການກະທຳທີ່ລັບໆ, ການເຮັດວຽກກັບແນວຄິດຂອງຜູ້ຄົນຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ ເພື່ອດຶງດູດພວກເຂົາມາເປັນພວກຂອງລາວ, ນໍາພາພວກເຂົາຢ່າງຜິດໆ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາລົງຄະແນນສຽງໃຫ້ລາວ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແຕ່ເປັນບັນຫາທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນລະຫວ່າງການເລືອກຕັ້ງ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ປະກອບເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ). ບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ເອີ້ນລວມກັນວ່າ ການລະເມີດຫຼັກການການເລືອກຕັ້ງ. ບັນຫາອີກຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນການເວົ້າຈາເລື່ອງຄອບຄົວ, ການສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ ແລະ ການຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວ. ຄົນໃດໜຶ່ງອາດຈະມາຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມເພື່ອເຮັດສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ບໍ່ແມ່ນເພື່ອເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ ຫຼື ໂອ້ລົມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເພື່ອຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວ. ບັນຫາດັ່ງກ່າວເປັນປະເພດທີ່ຮ້າຍແຮງບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ). ມັນກໍເທົ່າກັບເປັນການກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງເຊັ່ນກັນ.

ຕອນນີ້, ໃຫ້ພວກເຮົາສະຫຼຸບບັນຫາຕ່າງໆທີ່ເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ: ຂໍ້ທີໜຶ່ງ, ການມັກນອກເລື່ອງໃນເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງ; ຂໍ້ທີສອງ, ການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄົນຫຼົງຜິດ ແລະ ເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນນັບຖືຕົນ; ຂໍ້ທີສາມ, ການເວົ້າຈາເລື່ອງຄອບຄົວ, ການສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ ແລະ ການຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວ; ຂໍ້ທີສີ່, ການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ; ຂໍ້ທີຫ້າ, ການຍາດແຍ່ງສະຖານະ; ຂໍ້ທີຫົກ, ການຫວ່ານຄວາມແຕກແຍກ; ຂໍ້ທີເຈັດ, ການໂຈມຕີ ແລະ ທໍລະມານຜູ້ຄົນ; ຂໍ້ທີແປດ, ການເຜີຍແຜ່ແນວຄິດ; ຂໍ້ທີເກົ້າ, ການລະບາຍຄວາມຄິດລົບ; ຂໍ້ທີສິບ, ການເຜີຍແຜ່ຂ່າວລືທີ່ບໍ່ມີຄວາມຈິງ ແລະ ຂໍ້ທີສິບເອັດ, ການລະເມີດຫຼັກການການເລືອກຕັ້ງ. ລວມທັງໝົດສິບເອັດຂໍ້. ການສະແດງອອກສິບເອັດຂໍ້ນີ້ແມ່ນບັນຫາຂອງການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງທີ່ມັກເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ. ເມື່ອດຳເນີນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ, ຖ້າບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນ, ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຈຳເປັນຕ້ອງລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຢຸດຢັ້ງພວກມັນ, ຈຳກັດພວກມັນ ແລະ ບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ພວກມັນຂະຫຍາຍຕົວໄປໂດຍບໍ່ມີການກວດສອບ. ຖ້າຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກບໍ່ສາມາດຈຳກັດພວກເຂົາໄດ້, ແລ້ວອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທຸກຄົນກໍຄວນຮ່ວມໃຈກັນຈຳກັດພວກມັນ. ຖ້າຄົນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງບໍ່ໄດ້ມີຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເຈດຕະນາກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ ແຕ່ພຽງແຕ່ຂາດຄວາມເຂົ້າໃຈໃນຄວາມຈິງ, ພວກເຂົາກໍສາມາດໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ສະໜັບສະໜູນຜ່ານການໂອ້ລົມຄວາມຈິງ. ຖ້າຄົນທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງເປັນຄົນຊົ່ວຊ້າ ແລະ ກໍລະນີບໍ່ຮ້າຍແຮງ, ແລ້ວກໍຄວນຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງຂອງພວກເຂົາຜ່ານການໂອ້ລົມ ແລະ ການເປີດໂປງ. ຖ້າພວກເຂົາຍິນດີທີ່ຈະກັບໃຈ ແລະ ບໍ່ເວົ້າ ຫຼື ກະທຳໃນທາງທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງອີກຕໍ່ໄປ, ຍິນດີທີ່ຈະເປັນສະມາຊິກທີ່ຕໍ່າຕ້ອຍທີ່ສຸດໃນຄຣິດຕະຈັກ, ສາມາດຮັບຟັງ ແລະ ເຊື່ອຟັງໂດຍດີ ແລະ ເຮັດທຸກຢ່າງທີ່ຄຣິດຕະຈັກຈັດແຈງໃຫ້, ຍອມຮັບການຈຳກັດທີ່ກຳນົດໂດຍອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍສາມາດຢູ່ໃນຄຣິດຕະຈັກໄດ້ເປັນການຊົ່ວຄາວ. ແຕ່ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ຍອມຮັບ ແລະ ກົງກັນຂ້າມພັດຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ເປັນສັດຕູຕໍ່ຄົນສ່ວນໃຫຍ່, ແລ້ວກໍຄວນດຳເນີນການຂັ້ນຕອນທີສອງ, ນັ້ນກໍຄື ການກຳຈັດພວກເຂົາອອກ. ວິທີການນີ້ເໝາະສົມບໍ? (ເໝາະສົມ).

I. ການມັກນອກເລື່ອງໃນເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງ

ຕອນນີ້, ພວກເຮົາຈະໂອ້ລົມກ່ຽວກັບຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆປະເພດຕ່າງໆທີ່ປາກົດໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ ເຊິ່ງໂດຍທຳມະຊາດແລ້ວຖືເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ. ຂໍ້ທີໜຶ່ງແມ່ນ ການມັກນອກເລື່ອງໃນເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງ. ການນອກເລື່ອງໃນເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງນັ້ນໄດ້ຖືກກຳນົດໄດ້ແນວໃດ? ເຮົາຈະສາມາດຮັບຮູ້ຄຳໂອ້ລົມທີ່ນອກເລື່ອງໄດ້ຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງໄດ້ແນວໃດ? ພວກເຈົ້າມັກນອກເລື່ອງໃນການໂອ້ລົມຄວາມຈິງຂອງພວກເຈົ້າບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ). ບັນຫານີ້ຕ້ອງຮ້າຍແຮງເຖິງລະດັບໃດ ລັກສະນະຂອງມັນຈຶ່ງຈະຖືກນັບວ່າເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ? ຖ້າທຸກກໍລະນີຂອງການນອກເລື່ອງໃນເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງຖືກກຳນົດລັກສະນະວ່າເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ, ແລ້ວໃນອະນາຄົດ ຜູ້ຄົນຄົງຈະບໍ່ຢ້ານທີ່ຈະເວົ້າ ຫຼື ໂອ້ລົມໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກບໍ? ແລ້ວຖ້າຜູ້ຄົນຢ້ານທີ່ຈະໂອ້ລົມ, ມັນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຮັບຮູ້ບັນຫານີ້ຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ). ສະນັ້ນ, ເມື່ອມີການກຳນົດຢ່າງຖືກຕ້ອງວ່າ ການນອກເລື່ອງໃນຂະນະທີ່ໂອ້ລົມຄວາມຈິງປະເພດໃດທີ່ຖືເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ, ຄົນສ່ວນຫຼາຍກໍຈະຖືກປົດປ່ອຍອອກຈາກຂໍ້ຈຳກັດຂອງພວກມັນ. ເມື່ອເຫັນວ່າພວກເຈົ້າເອງກໍນອກເລື່ອງແມ່ນແຕ່ໃນການສົນທະນາທົ່ວໄປ, ການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນໃນເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງກໍຍິ່ງເປັນເລື່ອງທຳມະດາຫຼາຍຂຶ້ນ. ສະນັ້ນ, ມັນຈຳເປັນທີ່ຈະຕ້ອງໂອ້ລົມກັນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ໃຫ້ກະຈ່າງແຈ້ງ ເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ພວກເຈົ້າຖືກຈຳກັດ. ຢ່າໃຫ້ຄວາມຢ້ານກົວທີ່ຈະນອກເລື່ອງ ແລະ ການກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ ມາຂັດຂວາງພວກເຈົ້າບໍ່ໃຫ້ເວົ້າ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າບໍ່ກ້າທີ່ຈະໂອ້ລົມ ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຈົ້າຈະມີຄວາມຮູ້ກໍຕາມ ຫຼື ເມື່ອພວກເຈົ້າຢາກຈະໂອ້ລົມ ກໍຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ໄຕ່ຕອງກ່ອນວ່າ: “ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຢາກເວົ້ານັ້ນກ່ຽວຂ້ອງກັບຫົວຂໍ້ຫຼັກບໍ? ມັນນອກເລື່ອງບໍ? ຂ້ອຍຄວນຮ່າງ ແລະ ຂຽນໂຄງຮ່າງຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍກ່ອນທີ່ຈະເວົ້າ ແລະ ຈາກນັ້ນກໍຍຶດໝັ້ນຕາມໂຄງຮ່າງ ເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະບໍ່ນອກເລື່ອງ ບໍ່ວ່າຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ. ຖ້າຂ້ອຍນອກເລື່ອງ, ມັນກໍຈະບໍ່ເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ໃຜ ແລະ ຈະເປັນການເສຍເວລາອັນມີຄ່າຂອງການເຕົ້າໂຮມ, ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຄວາມເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ. ແລະ ຖ້າມັນຮ້າຍແຮງ, ມັນກໍອາດຈະລົບກວນ ແລະ ຂັດຂວາງຊີວິດຄຣິດຕະຈັກໄດ້”. ແລ້ວພວກເຮົາຄວນເບິ່ງເລື່ອງການນອກເລື່ອງແນວໃດ? ກ່ອນອື່ນ, ພວກເຮົາຕ້ອງພິຈາລະນາວ່າການນອກເລື່ອງນັ້ນເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ຈາກນັ້ນ ພວກເຮົາກໍຕ້ອງເບິ່ງໃຫ້ເຫັນຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງວ່າ ຜົນສະທ້ອນຂອງການນອກເລື່ອງຕໍ່ຊີວິດຄຣິດຕະຈັກແມ່ນຫຍັງ. ດ້ວຍວິທີນີ້, ພວກເຮົາຈຶ່ງສາມາດເຫັນໄດ້ຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງວ່າ ການນອກເລື່ອງບໍ່ແມ່ນບັນຫາເລັກນ້ອຍ; ໃນກໍລະນີທີ່ຮ້າຍແຮງ, ມັນເຖິງກັບສາມາດກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງຕໍ່ຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກໄດ້. ສົມມຸດວ່າ ໃນບາງຫົວຂໍ້, ເຈົ້າຊອກຫາຂໍ້ຄວາມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອໂອ້ລົມກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຈົ້າ; ຫຼື ສົມມຸດວ່າ ໃນບາງຫົວຂໍ້, ເຈົ້າໂອ້ລົມກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ທີ່ເຈົ້າໄດ້ຮັບ, ຄວາມຈິງທີ່ເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈ ແລະ ເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈຈາກບາງສິ່ງທີ່ເຈົ້າໄດ້ປະສົບ; ຫຼື ສົມມຸດວ່າ ການໂອ້ລົມຂອງເຈົ້າໃນຫົວຂໍ້ໃດໜຶ່ງນັ້ນຍືດຍາວໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລະ ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ສະແດງອອກຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງເທົ່າທີ່ຄວນ, ໂດຍເວົ້າຊໍ້າໄປຊໍ້າມາຫຼາຍເທື່ອ, ໃນສະຖານະການເຫຼົ່ານີ້ ເຈົ້າກຳລັງນອກເລື່ອງຢູ່ບໍ? ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ຖືກນັບວ່າເປັນການນອກເລື່ອງ. ແລ້ວການນອກເລື່ອງແມ່ນຫຍັງ? ການນອກເລື່ອງແມ່ນເມື່ອສິ່ງທີ່ເຈົ້າເວົ້າມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງໜ້ອຍ ຫຼື ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງເລີຍກັບຫົວຂໍ້ຂອງການໂອ້ລົມ, ເມື່ອມັນເປັນພຽງການເວົ້າໄປເລີຍກ່ຽວກັບເລື່ອງພາຍນອກ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເສີມສ້າງຜູ້ຄົນເລີຍ. ນັ້ນຄືການນອກເລື່ອງຢ່າງສົມບູນ. ຕອນນີ້, ໃຫ້ເຮົາມາໂອ້ລົມກັນວ່າສິ່ງໃດທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ. ໃນກໍລະນີຂອງການນອກເລື່ອງໃນເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງ, ຄຳເວົ້າ ແລະ ພຶດຕິກຳປະເພດໃດທີ່ຖືເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ? ແກ່ນແທ້ຂອງບັນຫາໃນທີ່ນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ໂດຍທຳມະຊາດແລ້ວ ການນອກເລື່ອງນັ້ນຖືເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງໄດ້ແນວໃດ? ເລື່ອງນີ້ບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະໂອ້ລົມກັນບໍ? ເມື່ອໄດ້ໂອ້ລົມກັນແລ້ວ, ພວກເຈົ້າຈະເຂົ້າໃຈບໍວ່າການນອກເລື່ອງໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? (ເຂົ້າໃຈ). ຖ້າຢ່າງນັ້ນ, ໃຫ້ພວກເຈົ້າຕອບຄຳຖາມນີ້ເບິ່ງ. (ເມື່ອການໂອ້ລົມຂອງຄົນໃດໜຶ່ງເປັນເລື່ອງກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ທີ່ບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ, ຕົວຢ່າງ: ການເວົ້າຈາໄຮ້ສາລະ ແລະ ການເວົ້າເລື່ອງຄອບຄົວທີ່ບໍ່ເປັນສາລະ ແລະ ການໂອ້ລົມເລື່ອງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບກະແສສັງຄົມທີ່ລົບກວນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນ, ຂັດຂວາງພວກເຂົາຈາກການສະຫງົບຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄຕ່ຕອງພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ການໂອ້ລົມນັ້ນກໍຄືການນອກເລື່ອງ). ນັ້ນເວົ້າເຖິງຈັກປະເດັນຫຼັກ? (ຂໍ້ໜຶ່ງແມ່ນ ຫົວຂໍ້ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ). ນີ້ແມ່ນຈຸດທີ່ສຳຄັນຫຼາຍ: ການບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ. ຈຸດໜຶ່ງແມ່ນການເວົ້າຈາໄຮ້ສາລະ ແລະ ການເວົ້າເລື່ອງຄອບຄົວທີ່ບໍ່ເປັນສາລະ. ອີກຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນການເວົ້າເຖິງວັດທະນະທຳດັ້ງເດີມ, ແນວຄິດສິນທຳຂອງມະນຸດ ແລະ ສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຖືວ່າສູງສົ່ງ ຄືກັບວ່າພວກມັນເປັນຄວາມຈິງ. ນີ້ແມ່ນບັນຫາຂອງຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ບິດເບືອນ; ສິ່ງທັງໝົດນີ້ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ. ຕົວຢ່າງ, ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ: “ຄົນໜຸ່ມສາວບໍ່ຄວນຂາດອຸດົມການ”. ບາງຄົນກໍໂອ້ລົມວ່າ “ນັບແຕ່ສະໄໝບູຮານ, ວິລະບຸລຸດໄດ້ປາກົດຕົວໃນຊ່ວງໄວໜຸ່ມຂອງພວກເຂົາ” ຫຼື “ຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາບໍ່ໄດ້ຖືກຈຳກັດດ້ວຍອາຍຸ” ຫຼື ເມື່ອພວກເຈົ້າເວົ້າກ່ຽວກັບວິທີຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາກໍໂອ້ລົມວ່າ: “ມີພຣະເຈົ້າຢູ່ເໜືອຫົວເຈົ້າສາມຟຸດ”; “ເມື່ອມະນຸດກະທຳ, ສະຫວັນກໍກຳລັງເບິ່ງຢູ່”; “ຖ້າເຈົ້າມີຈິດສຳນຶກທີ່ສະອາດ, ເຈົ້າກໍບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຢ້ານຜີມາເຄາະປະຕູ”; ຫຼື “ຈິດໃຈຂອງຄົນເຮົາຕ້ອງມຸ່ງໄປສູ່ຄວາມດີ”. ນີ້ບໍ່ແມ່ນການນອກເລື່ອງບໍ? ບໍ່ແມ່ນຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງບໍ? ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຫຍັງ? (ປັດຊະຍາຊາຕານ). ມັນຄືປັດຊະຍາຊາຕານ ແລະ ພວກມັນກໍຍັງເປັນວັດທະນະທຳດັ້ງເດີມຂອງຊົນຊາດໃດໜຶ່ງອີກດ້ວຍ. ການສະແດງອອກຢ່າງທີໜຶ່ງຂອງການນອກເລື່ອງແມ່ນເມື່ອຫົວຂໍ້ທີ່ເວົ້ານັ້ນບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ; ມັນແມ່ນເມື່ອຄົນເຮົາເວົ້າປັດຊະຍາ ແລະ ທິດສະດີທີ່ພວກຜູ້ບໍ່ເຊື່ອຖືວ່າຖືກຕ້ອງ ແລະ ສູງສົ່ງ ແລະ ເຊື່ອມໂຍງກັບຄວາມຈິງຢ່າງແນ່ນອນ. ນັ້ນຄືການນອກເລື່ອງ. ຫົວຂໍ້ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ, ການສະແດງອອກນີ້ຄວນຈະເຂົ້າໃຈໄດ້ງ່າຍ. ການສະແດງອອກຢ່າງທີສອງແມ່ນເມື່ອຫົວຂໍ້ທີ່ໂອ້ລົມກັນນັ້ນລົບກວນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນ. ເມື່ອບໍ່ມີການໂອ້ລົມຄວາມຈິງໃນການເຕົ້າໂຮມ ແລະ ສິ່ງທີ່ໂອ້ລົມກັນນັ້ນແມ່ນຄວາມຮູ້, ວິຊາການ, ປັດຊະຍາ ແລະ ກົດໝາຍ ຫຼື ປະກົດການທາງສັງຄົມ ແລະ ຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງບຸກຄົນທີ່ຊັບຊ້ອນຕ່າງໆ, ແລ້ວມັນກໍລົບກວນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນ. ນີ້ແມ່ນເມື່ອຄົນໃດໜຶ່ງໂອ້ລົມກ່ຽວກັບບັນຫາທີ່ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວບໍ່ໄດ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງເລີຍ ຄືກັບວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນຄວາມຈິງ. ສິ່ງນີ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມສັບສົນໃນຈິດໃຈຂອງຄົນອື່ນ ແລະ ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາຟັງ, ຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາກໍຈະອອກຈາກການໂອ້ລົມຄວາມຈິງໄປສູ່ເລື່ອງພາຍນອກ. ແລ້ວຄົນເຫຼົ່ານີ້ປະພຶດຕົນແນວໃດ? ພວກເຂົາເລີ່ມສຸມໃສ່ຄວາມຮູ້ ແລະ ວິຊາການ. ການລົບກວນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນນັ້ນ ໂດຍທຳມະຊາດແລ້ວເປັນເລື່ອງທີ່ຮ້າຍແຮງ. ການສະແດງອອກຢ່າງທີສາມແມ່ນເມື່ອຫົວຂໍ້ທີ່ໂອ້ລົມກັນນັ້ນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈພຣະເຈົ້າຜິດ, ສົ່ງຜົນໃຫ້ຂາດຄວາມແຈ່ມແຈ້ງກ່ຽວກັບນິມິດ. ບາງຄົນກໍບໍ່ຄ່ອຍແຈ່ມແຈ້ງກ່ຽວກັບຄວາມຈິງດ້ວຍຕົນເອງ, ແຕ່ພວກເຂົາກໍຢາກທຳທ່າວ່າຕົນເອງມີຄວາມແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ມີຄວາມເຂົ້າໃຈ. ສະນັ້ນ, ເມື່ອພວກເຂົາໂອ້ລົມຄວາມຈິງ, ພວກເຂົາກໍຈະຍົກເອົາຫຼັກຄຳສອນທີ່ເລິກເຊິ່ງບາງຢ່າງເຂົ້າມາໃນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເວົ້າ, ໂດຍເອົາຫຼັກຄຳສອນທາງສາສະໜາທີ່ພວກເຂົາເຄີຍໄດ້ຍິນ ແລະ ເຂົ້າໃຈມາປະສົມປະສານກັນຢ່າງບໍ່ເປັນລະບຽບ, ເວົ້າຈາຄຸມເຄືອຈົນຈັບຕົ້ນຊົນປາຍບໍ່ຖືກ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຟັງພວກເຂົາ, ຜູ້ຄົນກໍສູນເສຍຄວາມແຈ່ມແຈ້ງກ່ຽວກັບນິມິດ; ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ວ່າຄວາມຈິງທີ່ຄົນນັ້ນຕັ້ງໃຈຈະໂອ້ລົມແມ່ນຫຍັງກັນແທ້. ຍິ່ງພວກເຂົາຟັງ, ພວກເຂົາກໍຍິ່ງສັບສົນ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາໃນພຣະເຈົ້າກໍຍິ່ງຫຼຸດໜ້ອຍຖອຍລົງ ແລະ ພວກເຂົາອາດຈະເກີດຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າໄດ້. ຜູ້ຄົນບໍ່ພຽງແຕ່ອອກຈາກການໂອ້ລົມນີ້ໂດຍບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາຍັງສັບສົນອີກດ້ວຍ. ມັນມີຜົນກະທົບໃນທາງລົບ. ນີ້ຄືສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຈາກການນອກເລື່ອງ.

ການນອກເລື່ອງໃນເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງສະແດງອອກໃນຫຼາຍວິທີ ແລະ ແຕ່ລະຢ່າງນັ້ນ ໂດຍລັກສະນະຂອງມັນແລ້ວກໍຖືເປັນການລົບກວນຕໍ່ທາງເຂົ້າຂອງຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ. ເມື່ອຜູ້ຄົນໄດ້ຟັງການໂອ້ລົມເຊັ່ນນັ້ນ, ພວກເຂົາບໍ່ພຽງແຕ່ຂາດຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ແຈ່ມແຈ້ງກ່ຽວກັບຄວາມຈິງ ແລະ ເສັ້ນທາງແຫ່ງການປະຕິບັດເທົ່ານັ້ນ. ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ, ຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາກໍສັບສົນ, ພວກເຂົາຍິ່ງມຶນງົງກ່ຽວກັບຄວາມຈິງ ແລະ ພວກເຂົາກໍເກີດມີການຕີຄວາມໝາຍທີ່ຜິດ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ຜິດພາດອີກດ້ວຍ. ນີ້ຄືຜົນກະທົບ ແລະ ຜົນສະທ້ອນທີ່ບໍ່ດີທີ່ການນອກເລື່ອງໃນເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງມີຕໍ່ຜູ້ຄົນ. ການສະແດງອອກແຕ່ລະຂໍ້ຂອງສາມຢ່າງນີ້ ລ້ວນແລ້ວແຕ່ມີລັກສະນະທີ່ຂ້ອນຂ້າງຮ້າຍແຮງ. ຕົວຢ່າງ: ຂໍ້ທີໜຶ່ງແມ່ນ “ຫົວຂໍ້ທີ່ເວົ້ານັ້ນບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ”. ການເວົ້າສິ່ງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຖືກຕ້ອງແຕ່ບໍ່ແມ່ນ ແລະ ການນຳເອົາສິ່ງທີ່ເປັນຂອງຊາຕານ ເຊັ່ນ: ຄວາມຮູ້, ປັດຊະຍາ, ທິດສະດີ, ວັດທະນະທຳດັ້ງເດີມຂອງມະນຸດ ແລະ ຄຳຄົມຂອງບຸກຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງ ເຂົ້າມາໃນຄຣິດຕະຈັກເພື່ອເທດສະໜາ ແລະ ໄຈ້ແຍກ, ໂດຍໃຊ້ໂອກາດໃນການໂອ້ລົມຄວາມຈິງເພື່ອນຳພາຜູ້ຄົນຢ່າງຜິດໆ, ກໍຖືເປັນການລົບກວນພວກເຂົາ. ສິ່ງນີ້ມີລັກສະນະທີ່ຮ້າຍແຮງຫຼາຍ. ຖ້າຫາກຄົນທີ່ມີການແຍກແຍະໄດ້ຟັງການໂອ້ລົມເຊັ່ນນັ້ນ, ພວກເຂົາກໍຈະເວົ້າວ່າ “ສິ່ງທີ່ເຈົ້າເວົ້ານັ້ນບໍ່ຖືກຕ້ອງ; ມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງ. ສິ່ງທີ່ເຈົ້າກຳລັງເວົ້າຢູ່ນັ້ນແມ່ນພຶດຕິກຳທາງສິນທຳ ແລະ ຄຳເວົ້າທີ່ພວກຜູ້ບໍ່ເຊື່ອຄິດວ່າດີ. ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນຫຼັກການຂອງພວກຜູ້ບໍ່ເຊື່ອສຳລັບວິທີການປະພຶດຕົນ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ໂລກ, ເຊິ່ງໂດຍພື້ນຖານແລ້ວບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ”. ແນວໃດກໍຕາມ, ບາງຄົນກໍຂາດການແຍກແຍະ ແລະ ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າທີ່ຜິດພາດເຫຼົ່ານີ້, ພວກເຂົາກໍເຖິງກັບເຫັນດີນຳ ແລະ ຍຶດໝັ້ນກັບພວກມັນຄືກັບວ່າພວກມັນເປັນຄວາມຈິງ. ຖ້າຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກບໍ່ຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດສິ່ງນີ້ໃນເວລາດັ່ງກ່າວ, ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ໂອ້ລົມກ່ຽວກັບມັນ ແລະ ໄຈ້ແຍກມັນເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຄົນໄດ້ຮັບການແຍກແຍະ, ແລ້ວຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກບາງຄົນກໍອາດຈະຖືກນຳພາຢ່າງຜິດໆ. ຜົນສະທ້ອນຂອງການຖືກນຳພາຢ່າງຜິດໆແມ່ນຫຍັງ? ພວກເຂົາຈະເຊື່ອວ່າສິ່ງທີ່ບຸກຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງໂລກທີ່ບໍ່ເຊື່ອໄດ້ເທດສະໜາ, ເຊິ່ງຜູ້ຄົນຄິດວ່າຖືກຕ້ອງ, ດີ ແລະ ເລິກເຊິ່ງ, ເຊັ່ນ: ສຸພາສິດພື້ນເມືອງ ແລະ ຄະຕິພົດ ແລະ ທິດສະດີກ່ຽວກັບການປະພຶດຕົນຂອງບຸກຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງ ລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ວ່າພວກມັນເປັນຄວາມຈິງ, ເຊັ່ນດຽວກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຖືກນຳພາຢ່າງຜິດໆບໍ? ເມື່ອເບິ່ງຜິວເຜີນ, ມັນເບິ່ງຄືວ່າພວກເຂົາກຳລັງໂອ້ລົມຄວາມຈິງ, ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວ, ມັນປະປົນໄປດ້ວຍແນວຄິດຂອງມະນຸດບາງຢ່າງ ແລະ ປັດຊະຍາການນຳພາຢ່າງຜິດໆບາງຢ່າງຂອງຊາຕານ ແລະ ສິ່ງນີ້ກໍເຫັນໄດ້ຊັດເຈນວ່າເປັນການລົບກວນຜູ້ຄົນ. ຖ້າຄົນໃດໜຶ່ງນຳພາຜູ້ຄົນຢ່າງຜິດໆໂດຍການປອມແປງປັດຊະຍາຂອງຊາຕານ ແລະ ຄວາມຮູ້ຂອງມະນຸດໃຫ້ເປັນຄວາມຈິງ, ແລ້ວຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກກໍຄວນເປີດໂປງ ແລະ ໄຈ້ແຍກເລື່ອງດັ່ງກ່າວ ເພື່ອໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເຕີບໃຫຍ່ໃນການແຍກແຍະ ແລະ ເຂົ້າໃຈວ່າຄວາມຈິງທີ່ແທ້ຈິງແມ່ນຫຍັງ. ນີ້ຄືວຽກງານທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນເຮັດ. ການສະແດງອອກຢ່າງທີສອງແມ່ນ “ການລົບກວນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນ”. ບາງຄົນສວຍໃຊ້ໂອກາດໃນການໂອ້ລົມຄວາມຈິງສະເໝີເພື່ອເວົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຖືກຕ້ອງແຕ່ບໍ່ແມ່ນ, ໂດຍຍົກຍ້ອງຄວາມຮູ້, ວິຊາການ, ຂອງປະທານ ແລະ ພອນສະຫວັນຂອງມະນຸດ. ພວກເຂົາຍັງເວົ້າກ່ຽວກັບບັນທັດຖານທາງສິນທຳ, ວັດທະນະທຳດັ້ງເດີມ ແລະ ອື່ນໆ. ພວກເຂົາປອມແປງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ມາຈາກຊາຕານໃຫ້ເປັນສິ່ງທີ່ເປັນບວກ, ເປັນຄວາມຈິງ, ເຊິ່ງນຳພາຜູ້ຄົນໄປສູ່ຄວາມເຊື່ອທີ່ຜິດພາດວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຄວນໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນ, ຄວນຖືກເຜີຍແຜ່ ແລະ ຍົກຍ້ອງໃນຄຣິດຕະຈັກ, ຄວນຖືກຍຶດໝັ້ນໂດຍທຸກຄົນ; ເຮັດໃຫ້ມີການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງຄວາມເຊື່ອຜິດໆ ແລະ ຄຳສອນນອກຮີດ, ເຊິ່ງເບິ່ງຄືວ່າຖືກຕ້ອງແຕ່ບໍ່ແມ່ນ, ໃນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນສັບສົນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຮູ້ສຶກລ່ອງລອຍ, ບໍ່ຮູ້ວ່າຄວາມຈິງທີ່ແທ້ຈິງແມ່ນຫຍັງ ຫຼື ຈະປະຕິບັດຢ່າງຖືກຕ້ອງແນວໃດເມື່ອປະເຊີນກັບບັນຫາ ຫຼື ເສັ້ນທາງໃດເປັນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ. ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາຕົກຢູ່ໃນຄວາມມືດ. ນີ້ຄືຜົນສະທ້ອນຂອງການເຜີຍແຜ່ຄຳສອນນອກຮີດ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຜິດໆເພື່ອນຳພາຜູ້ຄົນຢ່າງຜິດໆ. ສຳລັບການສະແດງອອກຢ່າງທີສາມ, ພວກເຮົາຈະບໍ່ໂອ້ລົມກ່ຽວກັບມັນຢ່າງລະອຽດ. ໂດຍສະຫຼຸບແລ້ວ, ການໂອ້ລົມທີ່ນອກເລື່ອງບາງຢ່າງກໍກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຮູ້, ບາງຢ່າງກໍກ່ຽວຂ້ອງກັບແນວຄິດຂອງມະນຸດ ແລະ ບາງຢ່າງກໍກ່ຽວຂ້ອງກັບພຶດຕິກຳທີ່ດີທາງສິນທຳ ແລະ ທ່າມກາງສິ່ງອື່ນໆ. ແຕ່ບໍ່ມີສິ່ງໃດໃນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ, ພວກມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມຈິງ. ສະນັ້ນ, ເມື່ອບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນ, ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກກໍຄວນຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດພວກມັນ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຟັງການໂອ້ລົມຂອງຄົນໃດໜຶ່ງ, ຖ້າຫາກວ່າ ຜູ້ຄົນບໍ່ພຽງແຕ່ຂາດຄວາມແຈ່ມແຈ້ງໃນໃຈກ່ຽວກັບຄວາມຈິງ, ແຕ່ຍັງຖືກລົບກວນ, ໂດຍຈິດໃຈທີ່ເຄີຍແຈ່ມໃສຂອງພວກເຂົາກໍສັບສົນ, ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະປະຕິບັດຢ່າງເໝາະສົມແນວໃດ, ແລ້ວການໂອ້ລົມຂອງຄົນຜູ້ນັ້ນກໍຄວນຖືກຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດ. ຕົວຢ່າງ: ໃນການໂອ້ລົມຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບຄວາມຈິງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມເປັນມະນຸດປົກກະຕິ, ບາງຄົນເວົ້າວ່າ: “ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າມັກທີ່ສຸດໃນຄວາມເປັນມະນຸດປົກກະຕິແມ່ນຄວາມສາມາດໃນການອົດທົນຕໍ່ຄວາມຍາກລຳບາກ, ການບໍ່ຢາກໄດ້ຄວາມສຸກ ຫຼື ຄວາມສະບາຍທາງເນື້ອໜັງ, ການສະຫຼະອາຫານທີ່ແຊບ, ການບໍ່ມີຄວາມສຸກກັບສິ່ງທີ່ຄົນເຮົາຄວນມີຄວາມສຸກ ຫຼື ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຕຽມໄວ້ໃຫ້, ການສາມາດກະບົດຕໍ່ຄວາມປາຖະໜາທາງເນື້ອໜັງເຫຼົ່ານີ້, ການລະງັບຄວາມປາຖະໜາທັງໝົດຂອງເນື້ອໜັງ, ການເອົາຊະນະຕົນເອງ ແລະ ການບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ເນື້ອໜັງໄດ້ຕາມໃຈ. ສະນັ້ນ, ເມື່ອເຈົ້າຢາກນອນໃນຕອນກາງຄືນ, ເຈົ້າຕ້ອງກະບົດຕໍ່ເນື້ອໜັງ. ຖ້າເຈົ້າເຮັດບໍ່ໄດ້, ເຈົ້າກໍຕ້ອງຊອກຫາວິທີທີ່ຈະລະງັບມັນ. ຍິ່ງເຈົ້າມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະກະບົດຕໍ່ເນື້ອໜັງຫຼາຍເທົ່າໃດ ແລະ ຍິ່ງເຈົ້າກະບົດຕໍ່ເນື້ອໜັງຫຼາຍເທົ່າໃດ, ກໍຍິ່ງພິສູດວ່າເຈົ້າມີການສະແດງອອກຂອງການປະຕິບັດຄວາມຈິງ ແລະ ມີຄວາມຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ພຣະເຈົ້າຫຼາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ. ເຮົາຄິດວ່າການສະແດງອອກທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງຄວາມເປັນມະນຸດປົກກະຕິ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ຄວນໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຫຼາຍທີ່ສຸດກໍຄື ການເອົາຊະນະຕົນເອງ, ການກະບົດຕໍ່ຄວາມປາຖະໜາຂອງເນື້ອໜັງ, ການບໍ່ຢາກໄດ້ຄວາມສຸກສະບາຍທາງເນື້ອໜັງ ແລະ ການປະຢັດມັດທະຍັດໃນຄວາມສຸກທາງວັດຖຸ. ຍິ່ງເຈົ້າປະຢັດມັດທະຍັດຫຼາຍເທົ່າໃດ, ເຈົ້າກໍຈະຍິ່ງສະສົມພອນໃນອານາຈັກສະຫວັນໄດ້ຫຼາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ”. ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ຟັງເບິ່ງຄືວ່າຂ້ອນຂ້າງເປັນບວກແມ່ນບໍ່? ມີຂໍ້ຜິດພາດໃນຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານັ້ນບໍ? ເມື່ອວັດແທກດ້ວຍເຫດຜົນ, ຫຼັກການ ແລະ ແນວຄິດຂອງມະນຸດ, ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ຈະຜ່ານໄດ້ໃນກຸ່ມສາສະໜາ ຫຼື ກຸ່ມສັງຄົມໃດກໍໄດ້; ທຸກຄົນກໍຈະຍົກໂປ້ມືໃຫ້ເພື່ອສະແດງຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເວົ້າວ່າສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເວົ້ານັ້ນຖືກຕ້ອງ, ວ່າຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາດີ ແລະ ບໍລິສຸດ. ມີບາງຄົນໃນຄຣິດຕະຈັກທີ່ເຊື່ອແບບນີ້ຄືກັນແມ່ນບໍ່? ເມື່ອວັດແທກດ້ວຍແນວຄິດຂອງມະນຸດ, ຄຳເວົ້າທັງໝົດນີ້ແມ່ນຖືກຕ້ອງ, ມັນຖືກຕ້ອງບ່ອນໃດ? ບາງຄົນອາດຈະເວົ້າວ່າ “ພຣະເຈົ້າມັກຄົນແບບນັ້ນ. ນັ້ນກໍຄືວິທີການດຳລົງຊີວິດທີ່ປະຢັດມັດທະຍັດຂອງພຣະອົງເຊັ່ນກັນ”. ນີ້ບໍ່ແມ່ນແນວຄິດຂອງມະນຸດບໍ? ຜູ້ຄົນມີແນວຄິດປະເພດນີ້, ສະນັ້ນ ຖ້າຫາກມີຄົນໃດໜຶ່ງໃຫ້ການໂອ້ລົມປະເພດນີ້ແທ້ໆ, ມັນກໍຈະບໍ່ເປັນການສອດຄ່ອງກັບແນວຄິດຂອງຄົນສ່ວນຫຼາຍບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ). ເມື່ອຜູ້ຄົນຍອມຮັບແນວຄິດປະເພດນີ້, ພວກເຂົາກໍບໍ່ໄດ້ເຫັນດີກັບທັດສະນະຂອງຄົນຜູ້ນັ້ນບໍ? ເມື່ອເຈົ້າໄດ້ເຫັນດີ ແລະ ຍອມຮັບທັດສະນະຂອງຄົນຜູ້ນັ້ນແລ້ວ, ເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ເຫັນດີກັບການກະທຳຂອງພວກເຂົາບໍ? ແລ້ວເຈົ້າຈະບໍ່ພະຍາຍາມຮຽນແບບພວກເຂົາບໍ? ແລ້ວເມື່ອພວກເຈົ້າສາມາດຮຽນແບບໄດ້, ເສັ້ນທາງທີ່ເຈົ້າຕິດຕາມ, ເສັ້ນທາງແຫ່ງການປະຕິບັດຂອງເຈົ້າ, ຈະບໍ່ຕາຍຕົວໄປບໍ? ການຕາຍຕົວໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ມັນໝາຍຄວາມວ່າເຈົ້າຕັ້ງໃຈແລ້ວວ່າເຈົ້າຈະກະທຳ ແລະ ປະຕິບັດໃນລັກສະນະດັ່ງກ່າວ. ເນື່ອງຈາກເຈົ້າເຊື່ອໃນໃຈວ່າພຣະເຈົ້າຮັກຄົນແບບນັ້ນ ແລະ ມັກເມື່ອເຈົ້າກະທຳແບບນີ້, ວ່າໂດຍການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນເທົ່ານັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງຈະສາມາດເປັນຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າຍອມຮັບ, ເປັນຄົນທີ່ສາມາດເຂົ້າສູ່ອານາຈັກສະຫວັນ ແລະ ໄດ້ຮັບພອນໃນສະຫວັນ, ຜູ້ທີ່ມີຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ດີ, ເຈົ້າຈຶ່ງຕັ້ງໃຈທີ່ຈະກະທຳແບບນີ້. ເມື່ອເຈົ້າຕັ້ງໃຈເຮັດເຊັ່ນນີ້, ຈິດໃຈຂອງເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກລົບກວນ ແລະ ຖືກນຳພາຢ່າງຜິດໆໂດຍແນວຄິດ ແລະ ທັດສະນະປະເພດນີ້ແລ້ວບໍ? ນີ້ຄືຄວາມຈິງ; ນີ້ຄືຜົນສະທ້ອນ. ຈິດໃຈຂອງເຈົ້າຖືກລົບກວນ ແລະ ເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກຕົວເລີຍ. ໃນທີ່ນີ້ກໍຍັງມີບັນຫາອີກຢ່າງໜຶ່ງເຊັ່ນກັນ: ເມື່ອຈິດໃຈຂອງພວກເຈົ້າເປັນອຳມະພາດ ແລະ ຖືກລົບກວນໂດຍແນວຄິດ ແລະ ທັດສະນະດັ່ງກ່າວ, ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ສູນເສຍຄວາມແຈ່ມແຈ້ງກ່ຽວກັບເຈດຕະນາ ແລະ ຂໍ້ກຳນົດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ແລ້ວເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເກີດຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫ່າງເຫີນຈາກພຣະອົງບໍ? ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າເຈົ້າບໍ່ແຈ່ມແຈ້ງກ່ຽວກັບນິມິດບໍ? ໃຫ້ລອງຄິດເບິ່ງດີໆ: ເມື່ອເຈົ້າຖືກນຳພາຢ່າງຜິດໆໂດຍແນວຄິດ ຫຼື ທັດສະນະບາງຢ່າງທີ່ຄົນເຫັນວ່າຖືກຕ້ອງແຕ່ມັນຜິດພາດ, ແລ້ວຈິດໃຈຂອງເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກລົບກວນບໍ? ແລ້ວນິມິດໃນໃຈຂອງເຈົ້າຈະຍັງແຈ່ມແຈ້ງຢູ່ໄດ້ບໍ? (ບໍ່ໄດ້). ສະນັ້ນ, ຄວາມຮູ້ຂອງເຈົ້າກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້ານັ້ນຖືກຕ້ອງ ຫຼື ເປັນຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດ? ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນວ່າມັນເປັນຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດ. ສະນັ້ນ, ສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຂົ້າໃຈ ແລະ ສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຊື່ອວ່າຖືກຕ້ອງນັ້ນແມ່ນຄວາມຈິງແທ້ບໍ? ບໍ່, ບໍ່ແມ່ນ, ມັນຂັດແຍ້ງກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂັດກັບຄວາມຈິງ, ເດີນໄປໃນທິດທາງກົງກັນຂ້າມກັບພວກມັນ. ສະນັ້ນ, ການນອກເລື່ອງປະເພດນີ້ໃນເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງກໍຖືເປັນການລົບກວນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນຢ່າງແທ້ຈິງ. ເນື່ອງຈາກວ່າການນອກເລື່ອງນີ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ, ຈະສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າມັນເປັນການຂັດຂວາງວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າ? ມັນນຳພາຜູ້ຄົນເຂົ້າສູ່ແນວຄິດ ແລະ ເຂົ້າສູ່ປັດຊະຍາ ແລະ ເຫດຜົນຂອງຊາຕານ, ສະນັ້ນ ມັນບໍ່ໄດ້ດຶງຜູ້ຄົນອອກຈາກພຣະພັກຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ເມື່ອຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈພຣະເຈົ້າຜິດ, ເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ເຂົ້າໃຈເຈດຕະນາຂອງພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ສາມາດປະຕິບັດຕາມເຈດຕະນາ ແລະ ຂໍ້ກຳນົດຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ພັດປະຕິບັດຕາມເຫດຜົນຂອງຊາຕານ ແລະ ຕາມແນວຄິດຂອງມະນຸດ, ແລ້ວພວກເຂົາໃກ້ຊິດພຣະເຈົ້າຫຼາຍຂຶ້ນ ຫຼື ຫ່າງເຫີນຈາກພຣະອົງຫຼາຍຂຶ້ນ? (ພວກເຂົາຫ່າງເຫີນຈາກພຣະອົງຫຼາຍຂຶ້ນ). ພວກເຂົາຫ່າງເຫີນຈາກພຣະອົງຫຼາຍຂຶ້ນ. ສະນັ້ນ, ການໂອ້ລົມຫົວຂໍ້ປະເພດນີ້ບໍ່ຄວນຖືກຈຳກັດໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມບໍ? (ສົມຄວນ). ການນອກເລື່ອງປະເພດນີ້ມີລັກສະນະເປັນການລົບກວນຜູ້ຄົນ, ສະນັ້ນ ມັນຕ້ອງຖືກຈຳກັດຢ່າງແທ້ຈິງ. ຖ້າມັນບໍ່ຖືກຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຖືກຈຳກັດ, ກໍຈະມີຄົນທີ່ສັບສົນມຶນງົງຈຳນວນໜຶ່ງ ທີ່ມີຄວາມສາມາດຕໍ່າ ແລະ ມຶນຊາ, ໂດຍສະເພາະຜູ້ທີ່ບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຝ່າຍວິນຍານ, ຜູ້ທີ່ຈະຮຽນແບບ ແລະ ຕິດຕາມຄົນທີ່ນອກເລື່ອງ. ນີ້ຄືເວລາທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນລຸກຂຶ້ນຢຸດຢັ້ງມັນໂດຍທັນທີ. ພວກເຂົາຕ້ອງບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຄົນຜູ້ນັ້ນສືບຕໍ່ນອກເລື່ອງ; ພວກເຂົາຕ້ອງບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຫົວຂໍ້ການໂອ້ລົມຂອງພວກເຂົານຳພາຜູ້ຄົນຢ່າງຜິດໆຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ລົບກວນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນຫຼາຍຂຶ້ນ. ນີ້ຄືຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນປະຕິບັດ, ເປັນໜ້າທີ່ທີ່ພວກເຂົາຄວນເຮັດ.

ການໂອ້ລົມຂອງພວກເຮົາກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ການນອກເລື່ອງໃນເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງກໍມີພຽງເທົ່ານີ້. ຕໍ່ໄປ, ພວກເຮົາຈະສະຫຼຸບວ່າຄົນເຮົາຕ້ອງນອກເລື່ອງໄກສໍ່າໃດໃນການໂອ້ລົມຄວາມຈິງຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຕ້ອງໂອ້ລົມຫົວຂໍ້ໃດ ລັກສະນະຂອງສິ່ງນີ້ຈຶ່ງຈະຖືກຈັດວ່າເປັນການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ. ການນອກເລື່ອງບາງປະເພດກໍເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ: ເມື່ອຄົນໃດໜຶ່ງນອກເລື່ອງຢ່າງສົມບູນ, ເມື່ອພວກເຂົາເລີ່ມເວົ້າຈາໄຮ້ສາລະ ຫຼື ໂອ້ລົມເລື່ອງພາຍໃນຄອບຄົວ, ສິ່ງນັ້ນກໍແຍກແຍະໄດ້ງ່າຍ. ຕົວຢ່າງ: ເມື່ອທຸກຄົນກຳລັງໂອ້ລົມກ່ຽວກັບວິທີປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນ, ບາງຄົນອາດຈະໂອ້ລົມກ່ຽວກັບອະດີດທີ່ “ຮຸ່ງເຮືອງ” ຂອງພວກເຂົາ, ເວົ້າກ່ຽວກັບການກະທຳທີ່ດີທີ່ພວກເຂົາໄດ້ເຮັດ ຫຼື ວິທີທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ອື່ນໆ. ບໍ່ມີໃຜຢາກຟັງເລື່ອງນີ້ ແລະ ຍິ່ງພວກເຂົາຟັງ, ກໍຍິ່ງເບື່ອໜ່າຍ, ຈົນພວກເຂົາບໍ່ສົນໃຈຄົນຜູ້ນັ້ນ. ແລ້ວຄົນຜູ້ນັ້ນກໍຈະພົບວ່າມັນໜ້າອັບອາຍ. ຕາບໃດທີ່ຄົນສ່ວນຫຼາຍສາມາດແຍກແຍະຄົນຜູ້ນີ້ໄດ້, ພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ສາມາດເວົ້າຕໍ່ໄປໄດ້. ມັນບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງມີຄວາມເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງຫຼາຍເພື່ອທີ່ຈະສາມາດແຍກແຍະຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງການນອກເລື່ອງນີ້ໄດ້. ການເວົ້າຈາໄຮ້ສາລະ, ການເວົ້າເລື່ອງພາຍໃນຄອບຄົວ, ການຍົກຍ້ອງຕົນເອງ, ການອວດອ້າງຕົນເອງ ແລະ ການສວຍໃຊ້ຫົວຂໍ້ຂອງການໂອ້ລົມເພື່ອເວົ້າກ່ຽວກັບອະດີດທີ່ “ຮຸ່ງເຮືອງ” ຂອງຕົນເອງ, ການນອກເລື່ອງປະເພດນີ້ແມ່ນແຍກແຍະໄດ້ງ່າຍ. ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ ມັນບໍ່ໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນຫຼາຍປານໃດ, ເພາະວ່າຄົນສ່ວນຫຼາຍລັງກຽດສິ່ງດັ່ງກ່າວ ແລະ ບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຟັງ ແລະ ພວກເຂົາກໍຮູ້ວ່າຄົນເຫຼົ່ານັ້ນກຳລັງອວດອ້າງຕົນເອງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ໂອ້ລົມຄວາມຈິງ, ວ່າພວກເຂົານອກເລື່ອງແລ້ວ. ຕອນທີ່ພວກເຂົາເລີ່ມເວົ້າໃໝ່ໆ, ໃນກຸ່ມອາດຈະບໍ່ພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາອັບອາຍທັນທີ, ແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາເວົ້າຍາວອອກໄປ, ຜູ້ຄົນກໍເລີ່ມລັງກຽດ ແລະ ບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຟັງຕໍ່ໄປ ແລະ ຮູ້ສຶກວ່າການອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍຕົນເອງຈະດີກວ່າ. ຖ້າຄົນຜູ້ນັ້ນຍັງເວົ້າຕໍ່ໄປ, ພວກເຂົາກໍຈະລຸກຂຶ້ນ ແລະ ໜີໄປ. ເມື່ອຄົນຜູ້ນັ້ນເຫັນວ່າສະຖານະການປ່ຽນໄປ ແລະ ພວກເຂົາກຳລັງເຮັດໃຫ້ຕົນເອງອັບອາຍ, ພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ເວົ້າຕໍ່ໄປ. ການນອກເລື່ອງປະເພດໃດທີ່ໄດ້ສົ່ງອິດທິພົນທີ່ບໍ່ດີຕໍ່ຜູ້ຄົນແລ້ວ, ແຕ່ຜູ້ຄົນກໍຍັງບໍ່ສາມາດເບິ່ງທະລຸໄດ້ວ່າມັນເປັນສິ່ງທີ່ເປັນລົບ ແລະ ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ ກໍພັດຖືເອົາເນື້ອໃນທີ່ນອກເລື່ອງນັ້ນເປັນຄວາມຈິງ ແລະ ຕັ້ງໃຈຟັງມັນ? ການນອກເລື່ອງປະເພດນີ້ສາມາດກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນຜູ້ຄົນ ແລະ ຄົນເຮົາຄວນມີການແຍກແຍະຕໍ່ກໍລະນີດັ່ງກ່າວ. ໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງການນອກເລື່ອງປະເພດນີ້ເບິ່ງ. (ເມື່ອຄົນໃດໜຶ່ງບໍ່ໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບຕົນເອງ ຫຼັງຈາກທີ່ຖືກລິຮານ, ແຕ່ພັດສຸມການເວົ້າຂອງຕົນໃສ່ແຕ່ເລື່ອງຄວາມຖືກຕ້ອງ ແລະ ຄວາມຜິດພາດຂອງບັນຫາ, ມັນເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈຂອງທຸກຄົນສັບສົນ. ສິ່ງນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດພັດທະນາການແຍກແຍະໄດ້; ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ, ຜູ້ຄົນພັດຮູ້ສຶກວ່າສິ່ງທີ່ຄົນຜູ້ນີ້ເວົ້ານັ້ນສອດຄ່ອງກັບຄວາມຈິງ ແລະ ພວກມັນຖືກຕ້ອງ. ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ທຸກຄົນເຂົ້າຂ້າງພວກເຂົາ). ໂດຍໃຊ້ຂໍ້ອ້າງໃນການໂອ້ລົມກ່ຽວກັບວິທີຍອມຮັບການຖືກລິຮານ, ພວກເຂົາປົກປ້ອງ ແລະ ແກ້ຕ່າງໃຫ້ຕົນເອງ, ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຄິດວ່າພວກເຂົາຖືກລິຮານຢ່າງບໍ່ເປັນທຳ, ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຂົ້າຂ້າງ ແລະ ເຫັນໃຈພວກເຂົາ ແລະ ນອກຈາກນັ້ນ, ຍັງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຊື່ນຊົມຄວາມສາມາດຂອງພວກເຂົາໃນການອ່ອນນ້ອມ ແລະ ຍອມຮັບການຖືກລິຮານພາຍໃຕ້ສະຖານະການດັ່ງກ່າວ. ສິ່ງນີ້ເປັນການນຳພາຜູ້ຄົນຢ່າງຜິດໆ; ມັນເປັນກໍລະນີຂອງການນອກເລື່ອງໂດຍເຈດຕະນາ ແລະ ຕັ້ງໃຈ, ເຊິ່ງບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຟັງບໍ່ສາມາດອ່ອນນ້ອມເມື່ອປະເຊີນກັບການລິຮານ ແລະ ບໍ່ສາມາດຍອມຮັບການລິຮານ ແລະ ໄຕ່ຕອງ ແລະ ຮູ້ຈັກຕົນເອງ, ແຕ່ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ ພັດເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາລະແວງ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານການຖືກລິຮານ. ການໂອ້ລົມເຊັ່ນນັ້ນບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈຄວາມສຳຄັນຂອງການຖືກລິຮານ, ວິທີທີ່ຜູ້ຄົນຄວນມີທັດສະນະຄະຕິທີ່ຖືກຕ້ອງເມື່ອປະເຊີນກັບການລິຮານ, ວິທີຍອມຮັບມັນ ແລະ ວິທີປະຕິບັດ. ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ, ມັນນຳພາຜູ້ຄົນໃຫ້ເລືອກວິທີອື່ນໃນການຈັດການກັບການລິຮານ, ເປັນວິທີທີ່ບໍ່ແມ່ນການປະຕິບັດຄວາມຈິງ ແລະ ບໍ່ແມ່ນການກະທຳຕາມຫຼັກການຄວາມຈິງ, ແຕ່ເປັນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນມີເລ່ຫຼ່ຽມຫຼາຍຂຶ້ນ. ການໂອ້ລົມເຊັ່ນນັ້ນມີຈຸດປະສົງເພື່ອນຳພາຜູ້ຄົນຢ່າງຜິດໆ. ການນອກເລື່ອງໃນເວລາໂອ້ລົມຄວາມຈິງແມ່ນບັນຫາປະເພດໜຶ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ. ຖ້າບັນຫາປະເພດນີ້ເຖິງລະດັບຂອງການລົບກວນ ແລະ ການຂັດຂວາງ, ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນກ້າວຂຶ້ນມາຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດມັນ, ໂອ້ລົມ ແລະ ໄຈ້ແຍກມັນ ເພື່ອໃຫ້ຄົນສ່ວນຫຼາຍເຕີບໃຫຍ່ໃນການແຍກແຍະ, ຮຽນຮູ້ຈາກປະສົບການ ແລະ ໄດ້ຮັບບົດຮຽນ.

II. ການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄົນຫຼົງຜິດ ແລະ ເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນນັບຖືຕົນ

ການສະແດງອອກທີສອງຂອງຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກກໍຄື ເວລາທີ່ຜູ້ຄົນເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ ເພື່ອນໍາພາຜູ້ຄົນຢ່າງຜິດໆ ແລະ ເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນຍົກຍ້ອງ. ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ, ຄົນສ່ວນຫຼາຍກໍອາດຈະເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ. ຄົນສ່ວນຫຼາຍກໍເຄີຍເຮັດແບບນີ້. ພວກເຮົາຄວນຖືວ່າການທີ່ຄົນໃດໜຶ່ງເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນທີ່ເກີດຂຶ້ນໂດຍທົ່ວໄປນັ້ນ ເປັນຜົນມາຈາກການທີ່ຄົນຜູ້ນັ້ນຍັງເຕີບໂຕບໍ່ເຕັມສ່ວນ ແລະ ຂາດຄວາມເຂົ້າໃຈໃນຄວາມຈິງ. ຕາບໃດທີ່ພວກເຂົາບໍ່ໃຊ້ເວລາຫຼາຍເກີນໄປ, ບໍ່ໄດ້ເຮັດໂດຍເຈດຕະນາ, ບໍ່ຜູກຂາດການສົນທະນາ, ບໍ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ທຸກຄົນຕາມໃຈເພື່ອໃຫ້ຕົນເອງເວົ້າຕາມອຳເພີໃຈ, ບໍ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ທຸກຄົນຟັງພວກເຂົາ ແລະ ບໍ່ໄດ້ນໍາພາຄົນອື່ນຢ່າງຜິດໆ ແລະ ພະຍາຍາມໃຫ້ຄົນອື່ນຍົກຍ້ອງ, ສິ່ງນັ້ນກໍບໍ່ຖືວ່າເປັນການຂັດຂວາງ ຫຼື ການລົບກວນ. ເພາະຄົນສ່ວນຫຼາຍຂາດຄວາມເປັນຈິງຂອງຄວາມຈິງ, ການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນຈຶ່ງເປັນເລື່ອງທີ່ເກີດຂຶ້ນທົ່ວໄປຫຼາຍ. ການເວົ້າທີ່ບໍ່ເໝາະສົມເລັກນ້ອຍກໍເປັນສິ່ງທີ່ໃຫ້ອະໄພໄດ້, ສາມາດຍົກໂທດໃຫ້ໄດ້ ແລະ ບໍ່ຖືເປັນເລື່ອງຈິງຈັງເກີນໄປ. ແນວໃດກໍຕາມ, ມີຂໍ້ຍົກເວັ້ນໜຶ່ງ, ນັ້ນກໍຄືເມື່ອຄົນທີ່ເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນນັ້ນມີເຈດຕະນາ. ພວກເຂົາມີເຈດຕະນາເຮັດຫຍັງ? ບໍ່ແມ່ນການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນທີ່ພວກເຂົາເຮັດໂດຍເຈດຕະນາ, ເພາະພວກເຂົາກໍຂາດຄວາມເປັນຈິງຂອງຄວາມຈິງເຊັ່ນກັນ. ການກະທຳຂອງພວກເຂົາ, ເຊັ່ນ: ການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ, ການຮ້ອງຄຳຂວັນ ແລະ ການເວົ້າກ່ຽວກັບທິດສະດີ ກໍຄືກັນກັບຄົນອື່ນໆ. ແນວໃດກໍຕາມ, ມີຄວາມແຕກຕ່າງຢ່າງໜຶ່ງຄື: ເມື່ອພວກເຂົາເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ, ພວກເຂົາຕ້ອງການໃຫ້ຄົນອື່ນຍົກຍ້ອງຢູ່ສະເໝີ ແລະ ຕ້ອງການທຽບລັດສະໝີກັບຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກ ແລະ ກັບຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ. ທີ່ໄຮ້ເຫດຜົນຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນກໍຄື ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະເວົ້າຫຍັງ ຫຼື ເວົ້າແນວໃດ, ເປົ້າໝາຍຂອງພວກເຂົາກໍຄືການດຶງດູດຜູ້ຄົນມາເປັນພວກຂອງຕົນ, ເພື່ອນໍາພາຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນໄປໃນທາງທີ່ຜິດ, ທັງໝົດກໍເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນຍົກຍ້ອງ. ຈຸດປະສົງຂອງການສະແຫວງຫາການຍົກຍ້ອງແມ່ນຫຍັງ? ພວກເຂົາປາຖະໜາທີ່ຈະມີສະຖານະ ແລະ ກຽດຕິຍົດໃນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນ, ເພື່ອກາຍເປັນບຸກຄົນທີ່ໂດດເດັ່ນ ຫຼື ເປັນຜູ້ນໍາໃນທ່າມກາງຝູງຊົນ, ເພື່ອກາຍເປັນຄົນທີ່ບໍ່ທຳມະດາ ຫຼື ແຕກຕ່າງ, ເພື່ອກາຍເປັນບຸກຄົນພິເສດ, ເປັນຄົນທີ່ຄຳເວົ້າມີສິດອຳນາດ. ສະຖານະການນີ້ແຕກຕ່າງຈາກເຫດການທົ່ວໄປທີ່ຄົນເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ ແລະ ຖືວ່າເປັນການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນ. ສິ່ງໃດທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ແຕກຕ່າງຈາກຜູ້ທີ່ເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນໃນແບບທີ່ເຫັນໄດ້ທົ່ວໄປ? ມັນຄືຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະເວົ້າຢູ່ຕະຫຼອດເວລາຂອງພວກເຂົາ; ຫາກມີໂອກາດໃດກໍຕາມ, ພວກເຂົາກໍຈະເວົ້າ. ຕາບໃດທີ່ມີການເຕົ້າໂຮມ ຫຼື ມີກຸ່ມຄົນມາເຕົ້າໂຮມກັນ, ຕາບໃດທີ່ພວກເຂົາມີຜູ້ຟັງ, ພວກເຂົາກໍຈະເວົ້າ, ໂດຍມີຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະເວົ້າຢ່າງແຮງກ້າເປັນພິເສດ. ຈຸດປະສົງໃນການເວົ້າຂອງພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນເພື່ອແບ່ງປັນຄວາມຄິດໃນໃຈ, ສິ່ງທີ່ໄດ້ຮັບ, ປະສົບການ, ຄວາມເຂົ້າໃຈ ຫຼື ຄວາມຮູ້ແຈ້ງຂອງພວກເຂົາໃຫ້ກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ເພື່ອສົ່ງເສີມຄວາມເຂົ້າໃຈໃນຄວາມຈິງ ຫຼື ເສັ້ນທາງໃນການປະຕິບັດຄວາມຈິງ. ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ, ຈຸດປະສົງຂອງພວກເຂົາກໍຄືການໃຊ້ໂອກາດໃນການເວົ້າຫຼັກຄຳສອນເພື່ອສະແດງຕົນເອງ, ເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ວ່າພວກເຂົາມີຄວາມຮູ້ກວ້າງຂວາງສໍ່າໃດ, ເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພວກເຂົາມີສະໝອງ, ມີຄວາມຮູ້ ແລະ ມີການສຶກສາ, ຢູ່ເໜືອຄົນທົ່ວໄປ. ພວກເຂົາຕ້ອງການເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນຖານະບຸກຄົນທີ່ມີຄວາມສາມາດ, ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ຄົນທຳມະດາ. ພວກເຂົາຕ້ອງການໃຫ້ເປັນແບບນັ້ນ ເພື່ອວ່າບໍ່ວ່າຈະມີເລື່ອງໃດກໍຕາມ, ທຸກຄົນຈະຫັນມາຫາພວກເຂົາ ແລະ ປຶກສາພວກເຂົາ. ສຳລັບບັນຫາໃດໆໃນຄຣິດຕະຈັກ ຫຼື ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃດໆທີ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງພົບພໍ້, ພວກເຂົາຕ້ອງການເປັນຄົນທຳອິດທີ່ຄົນອື່ນຄິດເຖິງ; ພວກເຂົາຕ້ອງການໃຫ້ຄົນອື່ນບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ຫາກປາສະຈາກພວກເຂົາ, ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ກ້າຈັດການກັບເລື່ອງໃດໆໂດຍປາສະຈາກພວກເຂົາ, ໂດຍທີ່ທຸກຄົນລໍຖ້າຄຳສັ່ງຂອງພວກເຂົາ. ນີ້ຄືຜົນທີ່ພວກເຂົາປາຖະໜາ. ຈຸດປະສົງຂອງພວກເຂົາໃນການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນກໍຄືເພື່ອເຮັດໃຫ້ຕິດກັບ ແລະ ຄວບຄຸມຜູ້ຄົນ. ສຳລັບພວກເຂົາ, ການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນເປັນພຽງວິທີການ, ເປັນແນວທາງ; ມັນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນພວກເຂົາບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງຈຶ່ງເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ, ແຕ່ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ, ຜ່ານການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ພວກເຂົາມີຈຸດປະສົງເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຊື່ນຊົມພວກເຂົາຈາກໃຈ, ນັບຖືພວກເຂົາ ແລະ ເຖິງກັບຢ້ານກົວພວກເຂົາ, ຖືກພວກເຂົາຈຳກັດ ແລະ ຄວບຄຸມ. ການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນປະເພດນີ້ຈຶ່ງຖືວ່າເປັນການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນ. ໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ, ບຸກຄົນດັ່ງກ່າວຄວນຖືກຈຳກັດ ແລະ ພຶດຕິກຳການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນນີ້ກໍຄວນຖືກຢຸດຢັ້ງເຊັ່ນກັນ, ບໍ່ຄວນປ່ອຍໃຫ້ດຳເນີນຕໍ່ໄປໂດຍບໍ່ມີການກວດກາ. ບາງຄົນອາດຈະເວົ້າວ່າ “ຄົນເຊັ່ນນີ້ຄວນຖືກຈຳກັດ; ແລ້ວພວກເຂົາຄວນໄດ້ຮັບໂອກາດເວົ້າອີກບໍ?” ຖ້າເວົ້າໃນແງ່ຂອງຄວາມຍຸຕິທຳແລ້ວ, ພວກເຂົາສາມາດໄດ້ຮັບໂອກາດເວົ້າ, ແຕ່ທັນທີທີ່ພວກເຂົາກັບໄປເຮັດນິໄສເກົ່າໃນການອວດອົ່ງ, ພ້ອມກັບຄວາມທະເຍີທະຍານທີ່ກຳລັງຈະລະເບີດຂຶ້ນອີກຄັ້ງ, ກໍຄວນຢຸດພວກເຂົາທັນທີ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຮູ້ສຶກຕົວ ແລະ ສະຫງົບລົງ. ຈະຕ້ອງເຮັດແນວໃດຖ້າພວກເຂົາມັກອວດອົ່ງແບບນີ້ຢູ່ເລື້ອຍໆ ແລະ ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງພວກເຂົາກໍຍັງຖືກເປີດເຜີຍຢູ່ເລື້ອຍໆ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຂອງພວກເຂົາກໍຍາກທີ່ຈະລະງັບໄດ້? ພວກເຂົາຄວນຖືກຈຳກັດຢ່າງເດັດຂາດ ແລະ ຫ້າມບໍ່ໃຫ້ເວົ້າ. ຖ້າບໍ່ມີໃຜຢາກຟັງພວກເຂົາເມື່ອພວກເຂົາເວົ້າ ແລະ ນ້ຳສຽງ ແລະ ທ່າທາງຂອງພວກເຂົາ, ສາຍຕາ ແລະ ທ່າທາງປະກອບຂອງພວກເຂົາ ເປັນທີ່ໜ້າລັງກຽດສຳລັບທຸກຄົນທີ່ໄດ້ຍິນ ແລະ ໄດ້ເຫັນ, ແລ້ວມັນກໍເປັນບັນຫາທີ່ຮ້າຍແຮງ. ມັນໄປຮອດຈຸດທີ່ທຸກຄົນເບື່ອໜ່າຍ. ຄົນປະເພດນີ້, ຜູ້ທີ່ມີບົດບາດເປັນຕົວປະກອບໃນຄຣິດຕະຈັກ, ບໍ່ຄວນອອກຈາກເວທີໄປບໍ? ເຖິງເວລາແລ້ວທີ່ບົດບາດຂອງພວກເຂົາຈະຕ້ອງຈົບລົງ. ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າພວກເຂົາໄດ້ສຳເລັດການຮັບໃຊ້ແລ້ວບໍ? ຄວນເຮັດແນວໃດເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ຮັບໃຊ້ຄັ້ງສຸດທ້າຍແລ້ວ? ພວກເຂົາຄວນຖືກກຳຈັດອອກໄປ. ທັນທີທີ່ພວກເຂົາເລີ່ມເວົ້າ, ມັນກໍເປັນຄຳເວົ້າເກົ່າໆຂອງພວກເຂົາ, ເຊິ່ງການຈຳກັດກໍບໍ່ສາມາດຢຸດຢັ້ງໄດ້. ທຸກຄົນເບື່ອທີ່ຈະຟັງມັນ. ໃບໜ້າທີ່ໜ້າກຽດຂອງພວກເຂົາ, ໃບໜ້າຂອງຊາຕານ, ຂອງມານຮ້າຍທີ່ຊົ່ວຊ້າ ກໍປາກົດອອກມາ. ຄົນເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄົນປະເພດໃດ? ພວກເຂົາຄືພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ. ຖ້າພວກເຂົາຖືກກຳຈັດອອກໄວເກີນໄປ, ຄົນສ່ວນຫຼາຍກໍຈະມີແນວຄິດ ແລະ ບໍ່ເຊື່ອໃນໃຈ ແລະ ເວົ້າວ່າ “ເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າຂາດຄວາມຮັກ, ກຳຈັດຄົນໃດໜຶ່ງອອກໂດຍບໍ່ແມ່ນແຕ່ໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ໃນໄລຍະສັງເກດການ, ໂດຍບໍ່ປະໂອກາດໃຫ້ພວກເຂົາກັບໃຈເລີຍ. ພວກເຂົາພຽງແຕ່ເວົ້າຄຳເວົ້າສອງສາມຄຳຂອງຄົນນອກວົງການ, ເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມເລັກນ້ອຍ ແລະ ອວດດີໜ້ອຍໜຶ່ງ, ແຕ່ເຈດຕະນາຂອງພວກເຂົາກໍບໍ່ໄດ້ຊົ່ວຮ້າຍ. ມັນບໍ່ຍຸຕິທຳທີ່ຈະປະຕິບັດຕໍ່ພວກເຂົາແບບນີ້”. ແນວໃດກໍຕາມ, ເມື່ອຄົນສ່ວນຫຼາຍສາມາດແຍກແຍະ ແລະ ເບິ່ງທະລຸແກ່ນແທ້ຂອງຄົນຊົ່ວຊ້າໄດ້, ແລ້ວມັນເໝາະສົມບໍທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ຄົນຊົ່ວຊ້າດັ່ງກ່າວສືບຕໍ່ການກະທຳຜິດຢ່າງບໍ່ຢັ້ງຄິດ, ການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນໃນຄຣິດຕະຈັກຕໍ່ໄປ? (ບໍ່ເໝາະສົມ). ມັນບໍ່ຍຸຕິທຳຕໍ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທຸກຄົນ. ໃນກໍລະນີດັ່ງກ່າວ, ການກຳຈັດພວກເຂົາອອກກໍເປັນການແກ້ໄຂບັນຫາ. ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນຄັ້ງສຸດທ້າຍ ແລະ ຄົນສ່ວນຫຼາຍກໍສາມາດແຍກແຍະພວກເຂົາໄດ້, ຄົນສ່ວນຫຼາຍກໍຈະບໍ່ຄັດຄ້ານເມື່ອເຈົ້າກຳຈັດພວກເຂົາອອກ, ພວກເຂົາຈະບໍ່ຈົ່ມວ່າ ຫຼື ເຂົ້າໃຈພຣະເຈົ້າຜິດ. ຖ້າຍັງມີຄົນທີ່ປົກປ້ອງພວກເຂົາຢູ່, ເຈົ້າກໍສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ: “ຄົນຜູ້ນັ້ນໄດ້ກະທຳຄວາມຊົ່ວຫຼາຍຢ່າງໃນຄຣິດຕະຈັກ. ພວກເຂົາໄດ້ຖືກກຳນົດລັກສະນະວ່າເປັນຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ ແລະ ຖືກກຳຈັດອອກໄປແລ້ວ. ແຕ່ເຈົ້າຍັງເຫັນໃຈພວກເຂົາຫຼາຍ; ເຈົ້າຍັງຄິດເຖິງຄວາມເມດຕາທີ່ພວກເຂົາໄດ້ສະແດງຕໍ່ເຈົ້າ ແລະ ມາປົກປ້ອງພວກເຂົາ. ເຈົ້າຊ່າງອາລົມອ່ອນໄຫວເກີນໄປ ແລະ ເຈົ້າກໍຂາດຫຼັກການຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຜົນທີ່ຈະຕາມມາຂອງສິ່ງນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອເລັກນ້ອຍຈາກພວກເຂົາ, ແລ້ວເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດລືມມັນໄດ້; ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະເວົ້າຫຍັງ, ເຈົ້າກໍເຊື່ອຟັງຢ່າງຈິງຈັງ, ໂດຍປາຖະໜາທີ່ຈະຕອບແທນພວກເຂົາຢູ່ສະເໝີ. ຕອນນີ້ພວກເຂົາຖືກກຳຈັດອອກໄປແລ້ວ. ເຈົ້າຢາກໄປນຳພວກເຂົາບໍ? ຖ້າເຈົ້າປາຖະໜາທີ່ຈະຖືກກຳຈັດອອກເຊັ່ນກັນ, ກໍໃຫ້ເປັນໄປຕາມນັ້ນ”. ນີ້ແມ່ນວິທີທີ່ເໝາະສົມໃນການຈັດການກັບສະຖານະການບໍ? ເມື່ອຮອດຈຸດນີ້, ມັນກໍເໝາະສົມແລ້ວ. ຖ້າຄົນປະເພດນີ້ເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ ເພື່ອນໍາພາຄົນອື່ນຢ່າງຜິດໆຢູ່ສະເໝີ, ລົບກວນຜູ້ຄົນຈົນທົນບໍ່ໄຫວ ຈົນພວກເຂົາບໍ່ຢາກມາຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມອີກຕໍ່ໄປ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນວ່າຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກດ້ານຊາ ແລະ ໂງ່ຈ້າ, ຂາດການແຍກແຍະ ແລະ ບໍ່ສາມາດຈັດການກັບຄົນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ທັນເວລາບໍ? ນີ້ຄືການບໍ່ສາມາດເຮັດວຽກຂອງຕົນໄດ້, ເປັນຄວາມລົ້ມເຫຼວໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນ.

ມາຮອດຕອນນີ້, ຄົນສ່ວນຫຼາຍກໍມີການແຍກແຍະໃນລະດັບໜຶ່ງຕໍ່ພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດທີ່ເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ. ນອກຈາກວ່າພວກເຂົາຈະບໍ່ສະແດງຕົວ, ທັນທີທີ່ພວກເຂົາເປີດເຜີຍຕົວ, ສະແດງອອກໂດຍສະເພາະເຈາະຈົງຢ່າງພຽງພໍໃນຫຼາຍໆວິທີ ແລະ ການສະແດງອອກຕ່າງໆຂອງພວກເຂົາກໍພຽງພໍໃຫ້ຜູ້ຄົນລະບຸໄດ້ວ່າພວກເຂົາເປັນພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ, ແລ້ວກໍບໍ່ຄວນມີການຊັກຊ້າ ຫຼື ລັງເລອີກຕໍ່ໄປ. ພວກເຂົາຄວນຖືກຈຳກັດ ແລະ ແຍກອອກທັນທີ. ຖ້າການຮັບໃຊ້ຂອງພວກເຂົາບໍ່ມີຄຸນຄ່າອີກຕໍ່ໄປ, ພວກເຂົາກໍຄວນຖືກກຳຈັດອອກທັນທີ. ມັນງ່າຍທີ່ຈະແຍກແຍະພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດທີ່ໜ້າຊື່ໃຈຄົດເຊັ່ນນີ້, ຜູ້ທີ່ເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ, ເພາະຄົນປະເພດນີ້ເປັນພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດຢ່າງເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ. ພຽງແຕ່ວ່າຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດປະເພດນີ້ຕ້ອງການນໍາພາຜູ້ຄົນຢ່າງຜິດໆຢູ່ສະເໝີ ໂດຍການໃຊ້ໂອກາດໃນການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ ເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍໃນການກຳອຳນາດຂອງພວກເຂົາ. ນີ້ແມ່ນວິທີໜຶ່ງທີ່ພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດສະແດງອອກ ແລະ ມັນກໍແຍກແຍະໄດ້ງ່າຍ. ຫົວຂໍ້ນີ້ໄດ້ຖືກໂອ້ລົມກັນມາພຽງພໍແລ້ວກ່ອນໜ້ານີ້, ສະນັ້ນ ຈະບໍ່ອະທິບາຍລະອຽດຢູ່ທີ່ນີ້. ສະຫຼຸບແລ້ວ, ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນເອົາໃຈໃສ່ຄົນປະເພດນີ້ຢ່າງໃກ້ຊິດ, ທຳຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ກຳແໜ້ນການເຄື່ອນໄຫວ, ຄວາມຄິດ ແລະ ທັດສະນະຂອງພວກເຂົາ, ພ້ອມທັງແຜນການ ແລະ ການກະທຳຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄຳເວົ້າທີ່ຜິດພາດທີ່ພວກເຂົາເຜີຍແຜ່ ໂດຍທັນທີ ແລະ ຢ່າງຖືກຕ້ອງ ແລະ ຈັດການກັບພວກເຂົາຕາມນັ້ນໂດຍທັນທີ. ນີ້ຄືຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກ. ສະນັ້ນ, ຢ່າງໜ້ອຍທີ່ສຸດ, ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນທາງດ້ານຈິດວິນຍານ ແລະ ລະອຽດຮອບຄອບໃນໜ້າວຽກນີ້, ບໍ່ແມ່ນດ້ານຊາ ແລະ ໂງ່ຈ້າ. ຖ້າຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດນໍາພາຫຼາຍຄົນຢ່າງຜິດໆ ໂດຍການເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມ ແລະ ຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກຍັງບໍ່ຮັບຮູ້ວ່າພວກເຂົາເປັນຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ ແລະ ບໍ່ສາມາດເປີດໂປງ ແລະ ຈັດການກັບພວກເຂົາໄດ້ທັນທີ, ນີ້ກໍຄືຄວາມລົ້ມເຫຼວໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນ. ຖ້າຫຼາຍຄົນໄດ້ຖືກນໍາພາຢ່າງຜິດໆໂດຍພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດແລ້ວ ແລະ ພວກເຂົາເຫັນວ່າການເຕົ້າໂຮມບໍ່ມີຄວາມໝາຍເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຍິນພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນຢູ່ທີ່ນັ້ນ ແລະ ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະເຂົ້າຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມ ຫຼື ເຖິງກັບບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະກິນ ແລະ ດື່ມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຟັງຄຳເທດສະໜາ, ໂດຍມັກຟັງພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດເທດສະໜາຫຼາຍກວ່າ, ຖ້າຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກພຽງແຕ່ຮັບຮູ້ຄວາມຮ້າຍແຮງຂອງສະຖານະການ ແລະ ເລີ່ມລົງມືຈັດການ ແລະ ພິກສະຖານະການ ເມື່ອຜູ້ຄົນໄດ້ຖືກນໍາພາຢ່າງຜິດໆ ແລະ ຖືກຄວບຄຸມໂດຍພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດເຖິງຂະໜາດນີ້, ສິ່ງນີ້ກໍຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມຊັກຊ້າຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ! ການເຂົ້າສູ່ຊີວິດຂອງຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກຫຼາຍຄົນຈະໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຍ້ອນຄວາມດ້ານຊາ ແລະ ສະໝອງຕື້ຂອງຜູ້ນໍາປອມດັ່ງກ່າວ. ເມື່ອພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດຖືກໄຈ້ແຍກ, ຖືກແຍກແຍະ ແລະ ຖືກກຳຈັດອອກ, ບາງຄົນອາດຈະຖືກນໍາພາຢ່າງຜິດໆ ແລະ ຕິດຕາມພວກເຂົາ. ບາງຄົນອາດຈະເຖິງຂັ້ນເວົ້າ ວ່າ “ຖ້າເຈົ້າກຳຈັດພວກເຂົາອອກ, ພວກເຮົາກໍຈະບໍ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ. ຖ້າເຈົ້າເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາອອກໄປ, ພວກເຮົາກໍຈະອອກໄປທັງໝົດ!” ເມື່ອຮອດຈຸດນີ້, ມັນກໍເຫັນໄດ້ຊັດເຈນຢ່າງສິ້ນເຊີງວ່າຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກບໍ່ໄດ້ເຮັດວຽກງານຕົວຈິງໃດໆເລີຍ, ເຊິ່ງເປັນຄວາມລົ້ມເຫຼວທີ່ຢ່າງຮ້າຍແຮງໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນຢ່າງຮ້າຍແຮງ.

ໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ, ສິ່ງທຳອິດທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຕ້ອງເຮັດກໍຄືການກຳສະພາວະຂອງບຸກຄົນຕ່າງໆ. ພວກເຂົາຕ້ອງສັງເກດ ແລະ ທຳຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງລະມັດລະວັງວ່າສະມາຊິກແຕ່ລະຄົນຂອງຄຣິດຕະຈັກໄດ້ເດີນຕາມເສັ້ນທາງໃດ ແລະ ອຸປະນິໄສ-ແກ່ນແທ້ຂອງພວກເຂົາເປັນແນວໃດຜ່ານການພົວພັນ ແລະ ຄົ້ນພົບ ແລະ ລະບຸໂດຍທັນທີ ແລະ ຢ່າງຖືກຕ້ອງວ່າໃຜກຳລັງເດີນຕາມເສັ້ນທາງຂອງຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ ແລະ ໃຜມີແກ່ນແທ້ຂອງຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ. ຈາກນັ້ນ, ພວກເຂົາຄວນສຸມໃສ່ບຸກຄົນເຫຼົ່ານີ້, ເອົາໃຈໃສ່ພວກເຂົາຢ່າງໃກ້ຊິດ ແລະ ທຳຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ກຳແໜ້ນທັດສະນະ ແລະ ຄຳເວົ້າທີ່ພວກເຂົາເຜີຍແຜ່ໂດຍທັນທີ ແລະ ພວກເຂົາກຳລັງກະກຽມດຳເນີນການຫຍັງຢູ່ໃນປັດຈຸບັນ. ເມື່ອພວກເຂົາຕ້ອງການນໍາພາຜູ້ຄົນຢ່າງຜິດໆ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຕິດກັບ ແລະ ຄວບຄຸມພວກເຂົາ, ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນລຸກຂຶ້ນຢຸດຢັ້ງພວກເຂົາໂດຍໄວ, ແທນທີ່ຈະລໍຖ້າຢ່າງບໍ່ມີປະຕິກິລິຍາ. ຖ້າເຈົ້າລໍຖ້າຈົນກວ່າພຣະເຈົ້າຈະເປີດເຜີຍພວກເຂົາ ຫຼື ຈົນກວ່າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຈະຖືກນໍາພາຢ່າງຜິດໆ ຫຼື ຈົນກວ່າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຈະມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ການແຍກແຍະຕໍ່ພວກເຂົາກ່ອນຈຶ່ງເປີດໂປງພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ, ນັ້ນກໍຈະເຮັດໃຫ້ເລື່ອງຊັກຊ້າໄປແລ້ວ. ສະນັ້ນ, ໃນການປ້ອງກັນພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ, ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນບຸກໂຈມຕີກ່ອນ ແລະ ກະກຽມລ່ວງໜ້າ. ຂັ້ນຕອນທຳອິດກໍຄືການສົ່ງເສີມ ແລະ ບົ່ມເພາະຜູ້ທີ່ຂ້ອນຂ້າງຊື່ຕົງ ແລະ ສາມາດສະແຫວງຫາຄວາມຈິງໄດ້; ນັ້ນກໍຄື, ການຫົດນໍ້າ ແລະ ສະໜອງໃຫ້ຜູ້ທີ່ຮັບບົດບາດນໍາພາໃນວຽກງານຕ່າງໆຢ່າງເໝາະສົມ ແລະ ບົ່ມເພາະພວກເຂົາໃຫ້ເປັນເສົາຄໍ້າໃນຄຣິດຕະຈັກ. ມີພຽງວິທີນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ວຽກງານຕ່າງໆຂອງຄຣິດຕະຈັກຈະສາມາດດຳເນີນໄປຢ່າງລ່ຽນໄຫຼ ແລະ ບໍ່ມີອຸປະສັກ ແລະ ວຽກງານພຣະກິດຕິຄຸນກໍສາມາດສືບຕໍ່ເຜີຍແຜ່ອອກໄປ. ບໍ່ວ່າມັນຈະເປັນຫຍັງກໍຕາມ, ຖ້າວຽກງານໃດຂາດຜູ້ນໍາທີ່ດີ, ວຽກງານນັ້ນກໍຈະດຳເນີນໄປໄດ້ຍາກຫຼາຍ. ການສະແດງອອກຫຼັກຂອງການຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຂອງພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດກໍຄືການນໍາພາຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກຢ່າງຜິດໆໃຫ້ຕິດຕາມພວກເຂົາ ເພື່ອຂັດຂວາງ ແລະ ລົບກວນທຸກໆວຽກງານໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນຄຣິດຕະຈັກໜຶ່ງ, ສິ່ງທຳອິດທີ່ພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດຕັ້ງເປົ້າຈະເຮັດກໍຄືການທຳຮ້າຍຜູ້ທີ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກຍຸຕິທຳ ແລະ ຜູ້ທີ່ຮັບບົດບາດນໍາພາໃນວຽກງານຕ່າງໆ. ພວກເຂົາດຶງດູດຜູ້ທີ່ພວກເຂົາສາມາດນໍາພາຢ່າງຜິດໆ ແລະ ຄວບຄຸມໄດ້ມາເປັນພວກຂອງຕົນ ແລະ ໃສ່ຮ້າຍ, ວາງກັບດັກ ແລະ ໂຄນລົ້ມຜູ້ທີ່ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດນໍາພາຢ່າງຜິດໆ ຫຼື ຄວບຄຸມໄດ້ ແລະ ໃນທີ່ສຸດກໍກຳຈັດພວກເຂົາອອກ. ສິ່ງນີ້ເປັນການປູທາງໃຫ້ພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດຄວບຄຸມຄຣິດຕະຈັກ. ພວກເຂົາໂຄນລົ້ມບຸກຄົນສຳຄັນຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ສາມາດສະແຫວງຫາຄວາມຈິງໄດ້ກ່ອນ; ຄົນສ່ວນຫຼາຍທີ່ເຫຼືອກໍແມ່ນໄຫຼໄປຕາມລົມ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ມັນກໍຈະງ່າຍຂຶ້ນຫຼາຍສຳລັບພວກເຂົາທີ່ຈະຈັດການກັບຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກໂດຍສະເພາະ. ໂດຍປາສະຈາກການຮ່ວມມື ແລະ ການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ, ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກກໍກຳລັງຕໍ່ສູ້ຢ່າງລຳພັງເປັນຫຼັກໂດຍບໍ່ມີຜູ້ຊ່ວຍເຫຼືອ. ເຈົ້າຢູ່ໃນທີ່ແຈ້ງ, ໃນຂະນະທີ່ພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດລີ້ຊ່ອນຢູ່ໃນຄວາມມືດ, ພ້ອມທີ່ຈະລອບຍິງທະນູໃສ່, ໃສ່ຮ້າຍ, ວາງກັບດັກ ແລະ ໝິ່ນປະໝາດເຈົ້າໄດ້ທຸກເວລາ, ໂຄ່ນເຈົ້າຈົນລົ້ມລົງກັບພື້ນຈົນເຈົ້າບໍ່ສາມາດລຸກຂຶ້ນໄດ້. ຈາກນັ້ນ ພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດກໍຊອກຫາຄົນມາຢຽບຢໍ່າຊໍ້າເຕີມເຈົ້າໃນຂະນະທີ່ເຈົ້າລົ້ມຢູ່, ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າໝົດກຳລັງໃຈ ແລະ ສິ້ນຫວັງຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ສະນັ້ນ, ມັນຈຶ່ງຍາກຫຼາຍທີ່ຈະແກ້ໄຂບັນຫາຂອງພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດໄດ້ຢ່າງທົ່ວເຖິງ ຖ້າຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງບໍ່ຮ່ວມມືກັນຕໍ່ສູ້ກັບພວກເຂົາ. ໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ, ສິ່ງທຳອິດທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຕ້ອງເຮັດກໍຄືການຮັກສາຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຄຣິດຕະຈັກ. ຫາກມີຄົນຊົ່ວຊ້າເຫຼົ່ານີ້ທີ່ເດີນຕາມເສັ້ນທາງຂອງພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດຢູ່, ຊີວິດຄຣິດຕະຈັກກໍຈະບໍ່ມີຜົນດີ, ມັນຈະບໍ່ສາມາດເຂົ້າສູ່ເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ ແລະ ຄົນສ່ວນຫຼາຍກໍຈະຖືກລົບກວນ ແລະ ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຢູ່ເລື້ອຍໆ. ສະນັ້ນ, ການຄົ້ນພົບ, ການທຳຄວາມເຂົ້າໃຈ, ການກຳແໜ້ນ ແລະ ການຊີ້ຕົວຄົນຊົ່ວຊ້າ, ພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ ແລະ ຜູ້ທີ່ເດີນຕາມເສັ້ນທາງຂອງພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ ຈຶ່ງເປັນໜ້າວຽກທຳອິດ ແລະ ສຳຄັນທີ່ສຸດສຳລັບຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກທີ່ຈະຕ້ອງປະຕິບັດກ່ຽວກັບຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ. ມີພຽງແຕ່ການຈຳກັດ ຫຼື ກຳຈັດຄົນເຫຼົ່ານີ້ອອກເທົ່ານັ້ນຈຶ່ງຈະສາມາດຮັກສາຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຊີວິດຄຣິດຕະຈັກໄວ້ໄດ້. ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ຖືກຈຳກັດ ແລະ ຖືກປ່ອຍໃຫ້ກະທຳການຕາມອຳເພີໃຈ ແລະ ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ, ວຽກງານຕ່າງໆຂອງຄຣິດຕະຈັກກໍຈະຢຸດສະງັກ. ເນື່ອງຈາກຄົນສ່ວນຫຼາຍຂາດການແຍກແຍະຕໍ່ພວກເຂົາ ແລະ ບໍ່ສາມາດເບິ່ງທະລຸແກ່ນແທ້ຂອງພວກເຂົາໄດ້ ແລະ ເຖິງກັບຖືກລົບກວນ ແລະ ຖືກນໍາພາຢ່າງຜິດໆໂດຍຄວາມຄິດ ແລະ ທັດສະນະທີ່ຜິດພາດຕ່າງໆຂອງພວກເຂົາ, ມັນຈຶ່ງເປັນເລື່ອງຍາກສຳລັບຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກທີ່ຈະເຂົ້າສູ່ເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ເຂົ້າສູ່ຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງຄວາມຈິງໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ. ໃນຊ່ວງເວລານີ້, ຖ້າຊີວິດຄຣິດຕະຈັກເປັນປົກກະຕິດີ, ຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດ ແລະ ມີຄວາມຄືບໜ້າໃນການກິນ ແລະ ດື່ມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການໂອ້ລົມຄວາມຈິງ ແລະ ໃນທີ່ສຸດພວກເຂົາກໍມີການເຂົ້າສູ່ຊີວິດ ແລະ ຄວາມເປັນຈິງຂອງຄວາມຈິງຢູ່ແດ່, ແຕ່ແລ້ວພວກເຂົາກໍຖືກນໍາພາຢ່າງຜິດໆ ແລະ ຖືກລົບກວນໂດຍພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດທີ່ເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ, ແລ້ວບໍ່ພຽງແຕ່ພວກເຂົາຈະສູນເສຍການຢັ່ງຮູ້ທີ່ບໍລິສຸດ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ແທ້ຈິງທີ່ພວກເຂົາຫາກໍໄດ້ຮັບໄປ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງຮັບເອົາຄຳສອນນອກຮີດ ແລະ ຄຳເວົ້າທີ່ຜິດພາດທີ່ຟັງແລ້ວໜ້າເຊື່ອຖືເຂົ້າມາຫຼາຍຢ່າງ, ພວກເຂົາກໍຈະກັບມາສັບສົນອີກຄັ້ງຢ່າງໄວວາ, ປຽບເໝືອນສີພາຍທີ່ຖືກກະແສນໍ້າພັດກັບຄືນຕອນທີ່ພວກເຂົາຢຸດພາຍ, ເຊິ່ງເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າລຳບາກໃຈຫຼາຍ. ການຈະເລີນເຕີບໂຕທາງຊີວິດຂອງຄົນເຮົາບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ; ອາດຈະໃຊ້ເວລາຫຼາຍປີກວ່າຈະເຫັນຄວາມຄືບໜ້າເລັກນ້ອຍ, ເຊິ່ງຊ້າເປັນພິເສດ. ມັນເປັນເລື່ອງຍາກທີ່ຜູ້ຄົນຈະໄດ້ມາເຊິ່ງຄວາມເຕີບໂຕທີ່ພວກເຂົາມີຢູ່ນັ້ນ, ມັນບໍ່ໄດ້ມາໂດຍງ່າຍ. ຜ່ານການນໍາພາຢ່າງຜິດໆ ແລະ ການລົບກວນຂອງພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ, ການຢັ່ງຮູ້ອັນບໍລິສຸດທີ່ຜູ້ຄົນມີຢູ່ກໍສູນເສຍໄປ. ສິ່ງທີ່ຮ້າຍແຮງຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນກໍຄື ຫຼັງຈາກການລົບກວນໂດຍຊາຕານ ແລະ ພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ, ຜູ້ຄົນກໍເຕັມໄປດ້ວຍປັດຊະຍາຂອງຊາຕານ, ເລ່ກົນ ແລະ ກົນອຸບາຍຂອງຊາຕານ ແລະ ພິດທີ່ຊາຕານປູກຝັງໄວ້ໃນຕົວພວກເຂົາ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ບໍ່ຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ຄົນຮູ້ຈັກ ແລະ ອ່ອນນ້ອມຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ, ມັນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເກີດມີແນວຄິດ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫ່າງເຫີນຈາກພຣະອົງ, ເຮັດໃຫ້ອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຜູ້ຄົນຮ້າຍແຮງຍິ່ງຂຶ້ນ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາສາມາດທໍລະຍົດຕໍ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຫຼາຍຂຶ້ນ. ຜົນທີ່ຈະຕາມມາຂອງສິ່ງນີ້ແມ່ນຮ້າຍແຮງຫຼາຍ. ບອກເຮົາມາເບິ່ງວ່າ, ເມື່ອປະເຊີນກັບຜົນຕາມມາທີ່ຮ້າຍແຮງເຊັ່ນນີ້, ມັນຈຳເປັນບໍທີ່ຈະຕ້ອງຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດຜູ້ທີ່ນໍາພາຜູ້ຄົນຢ່າງຜິດໆດ້ວຍຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ? ນີ້ບໍ່ແມ່ນໜ້າວຽກທີ່ສຳຄັນທີ່ຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກຄວນປະຕິບັດບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ). ສະນັ້ນ, ການຈຳກັດຄົນຊົ່ວຊ້າ ແລະ ຜູ້ບໍ່ເຊື່ອຈຶ່ງເປັນໜ້າວຽກທີ່ສຳຄັນສຳລັບຄຣິດຕະຈັກ. ບາງຄົນເວົ້າວ່າ “ຂ້ອຍບໍ່ມີການແຍກແຍະ. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເຮັດແນວໃດ”. ທີ່ຈິງແລ້ວ, ຕາບໃດທີ່ເຈົ້າມີຄວາມຕັັງໃຈ, ສັງເກດຢ່າງລະມັດລະວັງ ແລະ ກວດສອບເຈດຕະນາ ແລະ ແຮງຈູງໃຈຂອງຜູ້ຄົນຢູ່ສະເໝີ, ເຈົ້າກໍຈະພັດທະນາການແຍກແຍະຂຶ້ນເທື່ອລະໜ້ອຍ. ຜູ້ບໍ່ເຊື່ອ ແລະ ຄົນຊົ່ວຊ້າເຫຼົ່ານີ້, ທັນທີທີ່ພວກເຂົາສະແດງຕົວອອກມາ, ພວກເຂົາກໍມີເຈດຕະນາ ແລະ ແຮງຈູງໃຈຂອງຕົນເອງ, ທັງໝົດກໍເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນນັບຖື ແລະ ບູຊາພວກເຂົາ ແລະ ເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຄົນຟັງສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເວົ້າ. ຖ້າເຈົ້າສາມາດຮັບຮູ້ເຈດຕະນາ ແລະ ແຮງຈູງໃຈຂອງພວກເຂົາໄດ້, ນີ້ກໍຖືວ່າມີການແຍກແຍະຢູ່ແດ່ແລ້ວ. ຖ້າເຈົ້າບໍ່ແນ່ໃຈ, ເຈົ້າກໍສາມາດໂອ້ລົມກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ກັບບາງຄົນທີ່ຂ້ອນຂ້າງເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ. ໃນດ້ານໜຶ່ງ, ໃນລະຫວ່າງການໂອ້ລົມ ເຈົ້າສາມາດຕັດສິນໃຈໄດ້ຜ່ານຄວາມຈິງທີ່ທຸກຄົນເຂົ້າໃຈ ແລະ ຫຼັກຖານທີ່ເປັນຈິງຕ່າງໆທີ່ກຳແໜ້ນໄວ້. ໃນອີກດ້ານໜຶ່ງ, ເຈົ້າສາມາດໄດ້ຮັບການຢືນຢັນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ຜ່ານຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ການຊີ້ນໍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ແສງສະຫວ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້ໃນລະຫວ່າງການໂອ້ລົມ, ເພື່ອຢືນຢັນວ່າບຸກຄົນທີ່ກ່າວເຖິງນັ້ນເປັນຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດແທ້ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ເປັນຄົນທີ່ຄວນຖືກຈຳກັດແທ້ ຫຼື ບໍ່. ຜ່ານການໂອ້ລົມ, ຖ້າທຸກຄົນໄດ້ຮັບການຢືນຢັນ ແລະ ເຫັນດີເປັນເອກະພາບກັນໂດຍກ່າວວ່າບຸກຄົນນີ້ເປັນຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດທີ່ຄວນຖືກຈຳກັດແທ້, ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ມີຄວາມເຫັນເປັນເອກະພາບກັນກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ທຸກຄົນກໍມີທັດສະນະຄະຕິດຽວກັນແລ້ວ, ຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປສຳລັບຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກກໍຄືຈັດການ ແລະ ກຳຈັດບຸກຄົນນີ້ອອກໂດຍໄວຕາມຫຼັກການຄວາມຈິງ. ນີ້ຄືຫຼັກການ. ເມື່ອຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈຫຼັກການນີ້ແລ້ວ, ພວກເຂົາກໍຄວນເຮັດວຽກງານຕົວຈິງ, ເຊິ່ງໝາຍເຖິງການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນ ແລະ ຈົງຮັກພັກດີ. ການເຂົ້າໃຈຫຼັກການບໍ່ແມ່ນເພື່ອເອົາໄວ້ເທດສະໜາ ຫຼື ເພື່ອຕື່ມໃສ່ໃນຫົວຂອງເຈົ້າ, ແຕ່ເພື່ອເອົາໄປນຳໃຊ້ໃນວຽກງານຕົວຈິງໃນໜ້າທີ່ຂອງເຈົ້າ. ໃນວຽກງານຕົວຈິງ, ການເຂົ້າໃຈຫຼັກການຊ່ວຍໃຫ້ເຈົ້າສາມາດປະຕິບັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບ ແລະ ພັນທະຂອງເຈົ້າໄດ້ດີຂຶ້ນ ແລະ ຄົບຖ້ວນຫຼາຍຂຶ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ, ນີ້ກໍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງວຽກງານຂອງຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກເຊັ່ນກັນ. ເພື່ອຮັກສາຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ເພື່ອໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງສາມາດດຳລົງຊີວິດຄຣິດຕະຈັກໄດ້ຢ່າງປົກກະຕິ ແລະ ເຂົ້າສູ່ຄວາມຈິງທັງໝົດທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການ, ເມື່ອພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດທີ່ເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນປາກົດຕົວ, ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນເປັນຜູ້ທຳອິດທີ່ລຸກຂຶ້ນຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດພວກເຂົາ. ສຳລັບພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດທີ່ເວົ້າຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນ, ມັນບໍ່ແມ່ນການຈຳກັດພວກເຂົາພຽງເພາະພວກເຂົາເວົ້າສິ່ງທີ່ຜິດພຽງສອງສາມຢ່າງ. ຖ້າການສັງເກດການໃນໄລຍະຍາວ ຫຼື ຄຳຕິຊົມຂອງຄົນສ່ວນຫຼາຍ ແລະ ການສະແດງອອກທີ່ສະເພາະເຈາະຈົງຂອງພວກເຂົາພຽງພໍທີ່ຈະກຳນົດໄດ້ວ່າພວກເຂົາເປັນຄົນປະເພດຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດແທ້, ແລ້ວຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກກໍຄວນອອກມາຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດພວກເຂົາ ແລະ ບໍ່ຄວນປ່ອຍໃຫ້ພວກເຂົາດຳເນີນຕໍ່ໄປໂດຍບໍ່ມີການກວດສອບ. ການປ່ອຍປະລະເລີຍພວກເຂົາກໍເທົ່າກັບການປ່ອຍໃຫ້ມານຮ້າຍ, ຊາຕານ, ຜີປີສາດຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ວິນຍານຊົ່ວຮ້າຍທ່ຽວອາລະວາດໃນຄຣິດຕະຈັກ, ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກດັ່ງກ່າວກຳລັງລະເລີຍຕໍ່ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນ, ເຊິ່ງໂດຍເນື້ອແທ້ແລ້ວກໍຄືການເຮັດວຽກໃຫ້ຊາຕານ. ການໂອ້ລົມກ່ຽວກັບບັນຫາປະເພດທີສອງກ່ຽວກັບການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກກໍຈົບລົງພຽງເທົ່ານີ້.

III. ການເວົ້າຈາເລື່ອງຄອບຄົວ, ການສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ ແລະ ການຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວ

ຕໍ່ໄປ, ໃຫ້ພວກເຮົາໂອ້ລົມກັນກ່ຽວກັບຂໍ້ທີສາມ: ການເວົ້າຈາເລື່ອງຄອບຄົວ, ການສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ ແລະ ການຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວ. ບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ມີຢູ່ໃນຂໍ້ທີສາມທີ່ພວກເຮົາຈະໂອ້ລົມກັນ ເຊິ່ງເຫັນໄດ້ຊັດເຈນວ່າບໍ່ຄວນເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ. ເມື່ອດຳລົງຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ, ຜູ້ຄົນມາກິນ ແລະ ດື່ມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ແບ່ງປັນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ໂອ້ລົມຄວາມຈິງ ແລະ ໂອ້ລົມຄຳພະຍານຈາກປະສົບການສ່ວນຕົວຂອງພວກເຂົາ ໃນຂະນະທີ່ຍັງສະແຫວງຫາເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ. ສະນັ້ນ, ບັນຫາຕ່າງໆ ເຊັ່ນ: ການເວົ້າຈາເລື່ອງຄອບຄົວ, ການສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ ແລະ ການຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ ຄວນຖືກຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ). ບາງຄົນເວົ້າວ່າ: “ທັກທາຍກັນກໍບໍ່ໄດ້ບໍ? ຖ້າຄົນສອງຄົນຂ້ອນຂ້າງສະໜິດກັນ ແລະ ຮູ້ຈັກກັນຢູ່ແລ້ວ ແລະ ພວກເຂົາພົບກັນໃນລະຫວ່າງຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ລົມກັນຈັກໜ້ອຍ, ນັ້ນແມ່ນການເວົ້າຈາເລື່ອງຄອບຄົວບໍ? ສິ່ງນີ້ຄວນຖືກຈຳກັດຄືກັນບໍ?”. ຂໍ້ທີສາມໝາຍເຖິງບັນຫາປະເພດນີ້ບໍ? (ບໍ່ແມ່ນ). ເຫັນໄດ້ຊັດວ່າ ບໍ່ແມ່ນ. ຖ້າແມ່ນແຕ່ການທັກທາຍຕາມມາລະຍາດແບບງ່າຍໆ ຍັງຕ້ອງຖືກຈຳກັດ, ແລ້ວຄົນກໍຈະຢ້ານທີ່ຈະເວົ້າ ເມື່ອພວກເຂົາພົບກັນໃນອະນາຄົດ. ຂໍ້ທີສາມ ຄື: ການເວົ້າຈາເລື່ອງຄອບຄົວ, ການສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ ແລະ ການຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີພຽງແຕ່ສາມກຸ່ມຄຳກໍຕາມ, ແຕ່ບັນຫາທີ່ສາມກຸ່ມຄຳນີ້ກ່າວເຖິງນັ້ນ ບໍ່ແມ່ນການທັກທາຍ ຫຼື ການເວົ້າລົມຕາມມາລະຍາດແບບທຳມະດາ. ພວກມັນແມ່ນການກະທຳອັນຊົ່ວຮ້າຍທີ່ສາມາດຂັດຂວາງ, ລົບກວນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຊີວິດຄຣິດຕະຈັກເສຍຫາຍໄດ້. ເນື່ອງຈາກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຖືເປັນການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນແລ້ວ, ມັນຄຸ້ມຄ່າທີ່ຈະໂອ້ລົມກັນ. ຄວນໂອ້ລົມກັນກ່ຽວກັບຫຍັງ? ຄວນໂອ້ລົມກັນວ່າ: ບັນຫາ, ຄຳເວົ້າ, ການກະທຳ, ຄຳປາໄສ, ພຶດຕິກຳ ແລະ ການວາງຕົວແບບໃດແດ່ຂອງຜູ້ຄົນ ທີ່ສາມາດໄປເຖິງຂັ້ນຂັດຂວາງ ແລະ ລົບກວນວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກໄດ້. ໃຫ້ພວກເຮົາຍົກຕົວຢ່າງທີ່ສະເພາະເຈາະຈົງມາເບິ່ງ ເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ວ່າບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ຮ້າຍແຮງ ຫຼື ບໍ່, ພວກມັນຖືວ່າເປັນການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ມັນຄວນຖືກຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດ ຫຼື ບໍ່.

ໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ, ບາງຄົນມັກຈະເວົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງເລັກໆນ້ອຍໆໃນຄອບຄົວ ແລະ ແນວຄິດ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງຕົນເອງ ຄືກັບວ່າມັນເປັນຫົວຂໍ້ຫຼັກໃນການສົນທະນາ. ນາງເວົ້າວ່າ: “ຕອນນີ້ສັງຄົມມືດມົນຫຼາຍ; ມັນເມື່ອຍຫຼາຍທີ່ຕ້ອງພົວພັນ ແລະ ອາໄສຢູ່ທ່າມກາງພວກຜູ້ບໍ່ເຊື່ອ. ພວກຜູ້ບໍ່ເຊື່ອສາມາດເຮັດໄດ້ທຸກຢ່າງ; ມັນເກີນຈະທົນໄດ້ແທ້ໆ!”. ແລ້ວອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບາງຄົນກໍເວົ້າວ່າ: “ພວກເຮົາເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ; ບໍ່ວ່າພວກເຮົາຈະພົບພໍ້ກັບສະຖານະການໃດກໍຕາມ, ພວກເຮົາຕ້ອງສາມາດແຍກແຍະ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ແນວທາງແຫ່ງການປະຕິບັດ. ຖ້າເຈົ້າດຳລົງຊີວິດແບບນີ້, ເຈົ້າກໍຈະບໍ່ຮູ້ສຶກອິດເມື່ອຍ”. ແຕ່ນາງກໍເວົ້າວ່າ: “ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຄວາມຈິງ ແຕ່ມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ແກ້ໄຂໄດ້ທຸກບັນຫາ. ຂ້ອຍກັງວົນວ່າສາມີຂອງຂ້ອຍກຳລັງມີຊູ້ ແລະ ມັນກໍກາຍເປັນເລື່ອງຈິງ, ລາວໄປພົບຄົນທີ່ໜຸ່ມກວ່າ ແລະ ງາມກວ່າຂ້ອຍ. ແລ້ວຂ້ອຍຈະໃຊ້ຊີວິດຕໍ່ໄປແນວໃດ?”. ເມື່ອເວົ້າຈາແບບນີ້ໄປເລື້ອຍໆ, ນາງກໍເລີ່ມຮ້ອງໄຫ້ຢ່າງໂສກເສົ້າ. ການເວົ້າແບບນີ້ຂອງນາງໄດ້ປຸກຄວາມໂສກເສົ້າຂອງຄົນອື່ນໆບາງຄົນ. ບາງຄົນທີ່ປະສົບບັນຫາຄ້າຍຄືກັນກໍຮູ້ສຶກເຫັນໃຈນາງ, ຈຶ່ງເວົ້າຖືກຄໍກັນທັນທີ ແລະ ເລີ່ມລົມກັນຢູ່ບ່ອນນັ້ນ. ໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມສອງຊົ່ວໂມງ, ນາງໄດ້ໂອ້ລົມຢ່າງລະອຽດວ່າ ນາງກັບສາມີຜິດຖຽງກັນແນວໃດຫຼັງຈາກທີ່ລາວມີຊູ້, ນາງພະຍາຍາມຄິດຫາວິທີໂອນຍ້າຍຊັບສິນຮ່ວມກັນຂອງພວກເຂົາແນວໃດ, ນາງໄດ້ປຶກສາທະນາຍຄວາມແນວໃດ ເພື່ອຫຼີກລ່ຽງການສູນເສຍຫຼັງຈາກການຢ່າຮ້າງ ແລະ ເລື່ອງອື່ນໆອີກຫຼາຍຢ່າງ. ນີ້ແມ່ນ ປະເພດຫົວຂໍ້ທີ່ຄວນນຳມາໂອ້ລົມກັນໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກບໍ? (ບໍ່ແມ່ນ). ຖ້າເລື່ອງຄອບຄົວຂອງເຈົ້າຍັງບໍ່ຈົບບໍ່ສິ້ນ ແລະ ພວກເຈົ້າບໍ່ມີສະມາທິໃນການເຂົ້າຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມ, ທາງທີ່ດີກໍບໍ່ຄວນມາ. ສະຖານທີ່ເຕົ້າໂຮມຂອງຄຣິດຕະຈັກບໍ່ແມ່ນບ່ອນສຳລັບໃຫ້ເຈົ້າລະບາຍຄວາມຄຽດແຄ້ນສ່ວນຕົວ, ທັງບໍ່ແມ່ນບ່ອນສຳລັບເວົ້າຈາເລື່ອງພາຍໃນຄອບຄົວ. ຖ້າເຈົ້າກຳລັງປະເຊີນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຢູ່ເຮືອນ ແລະ ເຈົ້າບໍ່ຢາກຖືກຜູກມັດ, ຖືກບັງຄັບ ຫຼື ຖືກຈຳກັດໂດຍບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ເຈົ້າຢາກສະແຫວງຫາຄວາມຈິງເພື່ອເຂົ້າໃຈເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຢາກປ່ອຍວາງສິ່ງທັງໝົດນີ້, ແລ້ວເຈົ້າກໍສາມາດໂອ້ລົມກ່ຽວກັບບັນຫາຂອງພວກເຈົ້າໂດຍຫຍໍ້ໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມ ເພື່ອໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງສາມາດໂອ້ລົມຄວາມຈິງເພື່ອຊ່ວຍເຈົ້າ. ສິ່ງນີ້ສາມາດຊ່ວຍໃຫ້ເຈົ້າເຂົ້າໃຈເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ກາຍເປັນຄົນເຂັ້ມແຂງ, ບໍ່ຖືກຈຳກັດໂດຍບັນຫາເຫຼົ່ານີ້, ກ້າວອອກຈາກຄວາມຄິດລົບ ແລະ ຄວາມອ່ອນແອ ແລະ ເລືອກເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ເໝາະສົມທີ່ສຸດສຳລັບເຈົ້າ. ເລື່ອງນີ້ຕ່າງຫາກທີ່ເຈົ້າຄວນໂອ້ລົມກັນ. ແນວໃດກໍຕາມ, ຖ້າເຈົ້ານຳເອົາເລື່ອງເລັກໆນ້ອຍໆທີ່ໜ້າເບື່ອເຫຼົ່ານີ້ຈາກບ້ານຂອງເຈົ້າເຂົ້າມາໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກເພື່ອລະບາຍອອກມາ ແລະ ປ່າວປະກາດ ແລະ ຍ້ອນຄວາມເກງໃຈ, ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ໄດ້ຢຸດຢັ້ງ ຫຼື ຂັດຈັງຫວະເຈົ້າ, ແຕ່ພຽງແຕ່ຕ້ອງທົນຟັງ ແລະ ບັງຄັບຕົນເອງໃຫ້ຟັງເຈົ້າເວົ້າເລື່ອງເລັກໆນ້ອຍໆທີ່ໜ້າເບື່ອເຫຼົ່ານີ້, ສິ່ງນີ້ເໝາະສົມບໍ? ນີ້ແມ່ນການສະແດງຄວາມຮັກບໍ? ນີ້ແມ່ນການອົດທົນ ແລະ ໃຈເຢັນບໍ? ພຶດຕິກຳແບບນີ້ຂອງເຈົ້າໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນຕໍ່ຊີວິດຄຣິດຕະຈັກແລ້ວ. ໃຜທີ່ທົນທຸກຈາກເລື່ອງນີ້? ແມ່ນຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກນັ້ນເອງ. ໂດຍສະເພາະໃນສະພາບແວດລ້ອມຂອງຈີນແຜ່ນດິນໃຫຍ່ບ່ອນທີ່ການເຕົ້າໂຮມບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ ແລະ ຜູ້ທີ່ເຊື່ອຕ້ອງໄດ້ຫຼົບຊ່ອນຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງ, ເຖິງກັບຕ້ອງໄດ້ນັດໝາຍກັນລ່ວງໜ້າ, ຖ້າຫາກມີຄົນມາລະບາຍເລື່ອງເລັກໆນ້ອຍໆທີ່ໜ້າເບື່ອໃນຄອບຄົວທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ສະຖານທີ່ເຕົ້າໂຮມເພື່ອໃຫ້ທຸກຄົນໄດ້ຍິນ ແລະ ມີຄຳເຫັນ, ສິ່ງນີ້ເໝາະສົມບໍ? ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ມາເຕົ້າໂຮມກັນເພື່ອເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ ແລະ ເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ແມ່ນເພື່ອມາຟັງເລື່ອງເລັກໆນ້ອຍໆທີ່ໜ້າເບື່ອເຫຼົ່ານີ້, ບໍ່ແມ່ນເພື່ອມາຟັງພວກເຈົ້າເວົ້າຈາເລື່ອງຄອບຄົວ. ບາງຄົນເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍບໍ່ມີຄົນອື່ນທີ່ສະໜິດສະໜົມນຳ, ແລ້ວມັນຜິດບ່ອນໃດທີ່ຈະເວົ້າກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງກ່ຽວກັບເລື່ອງເຫຼົ່ານັ້ນ?” ເຈົ້າອາດຈະເວົ້າເຖິງພວກມັນໄດ້, ແຕ່ຕ້ອງເບິ່ງກາລະເທສະ. ນອກເວລາເຕົ້າໂຮມ, ຕາບໃດທີ່ອີກຝ່າຍເຕັມໃຈທີ່ຈະຮັບຟັງ, ເຈົ້າກໍສາມາດເວົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້; ນັ້ນແມ່ນອິດສະລະຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ຈຳກັດເຈົ້າ. ແນວໃດກໍຕາມ, ການທີ່ເຈົ້າເລືອກເວົ້າເລື່ອງດັ່ງກ່າວໃນຕອນນີ້ແມ່ນບໍ່ຖືກທີ່ຖືກເວລາ. ນີ້ແມ່ນໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ, ໃນລະຫວ່າງເວລາເຕົ້າໂຮມ ແລະ ການເວົ້າຈາບໍ່ຢຸດຂອງເຈົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງຄອບຄົວໄດ້ລົບກວນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຢູ່ຕະຫຼອດ ແລະ ຄວນຖືກຈຳກັດ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນກົດລະບຽບບໍ? ນີ້ແມ່ນກົດລະບຽບແທ້ໆ. ການບໍ່ເຂົ້າໃຈກົດລະບຽບແມ່ນຍອມຮັບບໍ່ໄດ້ແທ້ໆ, ເພາະມັນສາມາດນຳໄປສູ່ການກະທຳສິ່ງທີ່ບໍ່ມີເຫດຜົນ ແລະ ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນຄົນອື່ນໄດ້. ພຶດຕິກຳ, ຄຳເວົ້າ ແລະ ການວາງຕົວທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນຄວນຖືກຈຳກັດ; ນີ້ແມ່ນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກ, ພ້ອມທັງເປັນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທຸກຄົນ. ບາງຄົນປົກກະຕິແລ້ວບໍ່ຄ່ອຍມີຫຍັງຈະໂອ້ລົມໃນການເຕົ້າໂຮມ, ແຕ່ເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ມີບັນຫາເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາກໍຈະລະບາຍເລື່ອງເລັກໆນ້ອຍໆທີ່ໜ້າເບື່ອເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ຄົນອື່ນຟັງ. ຄົນອື່ນມີພັນທະທີ່ຈະຕ້ອງຟັງບໍ? ພວກເຂົາມີພັນທະທີ່ຈະຕ້ອງຕັດສິນຄວາມຖືກຜິດໃຫ້ເຈົ້າບໍ? ພວກເຂົາບໍ່ມີພັນທະເຊັ່ນນັ້ນ. ເລື່ອງເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນເລື່ອງສ່ວນຕົວຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຄວນຈັດການມັນດ້ວຍຕົນເອງ; ເຈົ້າບໍ່ຄວນນຳເອົາເລື່ອງສ່ວນຕົວຂອງເຈົ້າມາເວົ້າໃນລະຫວ່າງເວລາເຕົ້າໂຮມ. ສິ່ງນີ້ຂັດກັບກົດລະບຽບ ແລະ ບໍ່ມີເຫດຜົນ ແລະ ພຶດຕິກຳດັ່ງກ່າວຄວນຖືກຈຳກັດ.

ລູກຂອງບາງຄົນເຂົ້າຮຽນມະຫາວິທະຍາໄລ ແລະ ພວກເຂົາກໍເລີ່ມກັງວົນກ່ຽວກັບອະນາຄົດຂອງລູກ, ຊອກຫາຊ່ອງທາງຕິດຕໍ່ໃຫ້ພວກເຂົາ, ຄຸ້ນຄິດຢູ່ຕະຫຼອດວ່າ: “ຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາບໍ່ມີໃຜເປັນເຈົ້າໜ້າທີ່ລັດຖະບານ; ລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍຈະຊອກວຽກປະເພດໃດໄດ້ຫຼັງຈາກຮຽນຈົບມະຫາວິທະຍາໄລ? ແລ້ວອະນາຄົດຂອງລາວເດ? ລາວຈະສາມາດລ້ຽງດູຂ້ອຍໃນຍາມເຖົ້າແກ່ໄດ້ບໍ? ຂ້ອຍຕ້ອງຫາທາງເພື່ອຮັບປະກັນວ່າລາວຈະມີວຽກດີໆເຮັດຫຼັງຈາກຮຽນຈົບ”. ເມື່ອເຂົ້າຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມ, ພວກເຂົາກໍເວົ້າວ່າ: “ລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍເຊື່ອຟັງຫຼາຍ. ລາວບໍ່ພຽງແຕ່ສະໜັບສະໜູນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍໃນພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ລາວຍັງຢາກເຊື່ອຫຼັງຈາກຮຽນຈົບມະຫາວິທະຍາໄລ. ແນວໃດກໍຕາມ, ມີເລື່ອງໜຶ່ງຄື ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຮົາຈະເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ພວກເຮົາກໍຍັງຕ້ອງຫາລ້ຽງຊີບແມ່ນບໍ່? ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າລາວຈະສາມາດຊອກວຽກປະເພດໃດໄດ້ຫຼັງຈາກຮຽນຈົບ. ຕອນນີ້ວຽກຫຍັງແດ່ທີ່ໄດ້ເງິນດີ? ເອື້ອຍນ້ອງ...ເອີຍ, ຂ້ອຍໄດ້ຍິນວ່າສາມີຂອງເຈົ້າເປັນຜູ້ຈັດການ. ລາວມີຊ່ອງທາງຊ່ວຍເຫຼືອໄດ້ບໍ່? ລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍມີການສຶກສາ, ລາວໄດ້ເຫັນໂລກກວ້າງ, ລາວມີຄວາມສາມາດດີກວ່າຂ້ອຍ ແລະ ລາວກໍເກັ່ງຄອມພິວເຕີ; ລາວສາມາດປະຕິບັດໜ້າທີ່ໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ໃນອະນາຄົດ. ແຕ່ຕອນນີ້, ເລື່ອງການຊອກວຽກຕ້ອງໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂກ່ອນ; ມັນຄົງຈະລຳບາກສຳລັບລາວ ຖ້າລາວບໍ່ສາມາດຊອກວຽກໄດ້”. ທຸກຄັ້ງທີ່ພວກເຂົາມາເຕົ້າໂຮມ, ພວກເຂົາກໍຈະຍົກເລື່ອງເຫຼົ່ານີ້ຂຶ້ນມາເວົ້າ ແລະ ການເວົ້າລົມກໍດຳເນີນໄປຢ່າງບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ. ພວກເຂົາເບິ່ງວ່າໃຜອາດຈະເຫັນໃຈພວກເຂົາ ແລ້ວກໍເລີ່ມສ້າງສາຍສຳພັນກັບຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ. ໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມ, ພວກເຂົາພະຍາຍາມເຂົ້າໃກ້ຄົນພວກຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ, ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາມັກ ແລະ ເຖິງກັບໃຫ້ຂອງຂວັນ, ບາງຄັ້ງກໍເອົາອາຫານແຊບໆມາໃຫ້ ຫຼື ຊື້ຂອງເລັກໆນ້ອຍໆໃຫ້ພວກເຂົາ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນການສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ ແລະ ການປູທາງບໍ? ຈຸດປະສົງຂອງການປູທາງແມ່ນຫຍັງ? ກໍຄືການໃຊ້ຄົນອື່ນຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວຂອງພວກເຂົາ ເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍຂອງຕົນເອງ. ໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມ, ພວກເຂົາບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຟັງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງແບ່ງປັນຄຳພະຍານຈາກປະສົບການຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາບໍ່ສົນໃຈວຽກງານໃດໆທີ່ເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າຈັດແຈງໃຫ້ພວກເຂົາ ແລະ ພວກເຂົາກໍບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຟັງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ພະຍາຍາມຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ແນະນຳພວກເຂົາກ່ຽວກັບສະພາວະຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນເປັນພິເສດພຽງແຕ່ເລື່ອງການຊອກວຽກໃຫ້ລູກຊາຍ, ເວົ້າກ່ຽວກັບມັນຢ່າງບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ. ພວກເຂົາບໍ່ພຽງແຕ່ເວົ້າກັບໃຜກໍຕາມທີ່ພວກເຂົາເຫັນ ແຕ່ຍັງເວົ້າໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມອີກດ້ວຍ. ສະຫຼຸບກໍຄື, ພວກເຂົາເອົາໃຈໃສ່ເປັນພິເສດຕໍ່ເລື່ອງນີ້ ແລະ ໄດ້ທຸ້ມເທຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງຫຼາຍ. ໃນທຸກໆການເຕົ້າໂຮມ, ພວກເຂົາຕ້ອງໃຊ້ເວລາສ່ວນໜຶ່ງຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເພື່ອເວົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ແມ່ນແຕ່ໃນເວລາທີ່ໂອ້ລົມກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງຕົນເອງ, ພວກເຂົາກໍບໍ່ລືມທີ່ຈະກ່າວເຖິງມັນ, ເວົ້າຈົນທຸກຄົນເບື່ອໜ່າຍ ແລະ ກຽດຊັງ, ໂດຍທີ່ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຮູ້ສຶກເກງໃຈເກີນກວ່າທີ່ຈະຢຸດຢັ້ງພວກເຂົາ. ໃນຈຸດນີ້, ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນປະຕິບັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນ ແລະ ຈຳກັດພວກເຂົາ ໂດຍກ່າວວ່າ: “ທຸກຄົນຮັບຮູ້ສະຖານະການຂອງເຈົ້າແລ້ວ. ຖ້າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄົນໃດເຕັມໃຈທີ່ຈະຊ່ວຍ, ນັ້ນກໍເປັນເລື່ອງສ່ວນຕົວລະຫວ່າງພວກເຈົ້າ. ຖ້າຄົນອື່ນບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຊ່ວຍ, ເຈົ້າກໍບໍ່ຄວນບັງຄັບພວກເຂົາ. ການຊ່ວຍລູກຊາຍຂອງເຈົ້າຊອກວຽກບໍ່ແມ່ນພັນທະ ຫຼື ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ; ມັນເປັນເລື່ອງສ່ວນຕົວຂອງເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ຄວນໃຊ້ເວລາອັນມີຄ່າຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໃນການກິນ ແລະ ດື່ມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໂອ້ລົມຄວາມຈິງ. ຢ່າແຊກແຊງການກິນ ແລະ ດື່ມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຂອງຄົນອື່ນ ໂດຍການໂອ້ລົມກ່ຽວກັບເລື່ອງສ່ວນຕົວຂອງເຈົ້າເອງ. ຫຼັງຈາກການເຕົ້າໂຮມ, ເຈົ້າສາມາດລົມກັບໃຜກໍໄດ້ທີ່ເຈົ້າຕ້ອງການ, ສະແຫວງຫາຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກໃຜກໍໄດ້ທີ່ເຈົ້າຕ້ອງການ, ແຕ່ຢ່ານຳໃຊ້ເວລາເຕົ້າໂຮມເພື່ອເວົ້າກ່ຽວກັບມັນ. ການນຳໃຊ້ເວລາເຕົ້າໂຮມເພື່ອຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວເປັນສິ່ງທີ່ຂາດເຫດຜົນ ແລະ ໜ້າອັບອາຍ; ມັນເປັນການສະແດງອອກເຖິງການລົບກວນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ. ເລື່ອງນີ້ຄວນຢຸດພຽງເທົ່ານີ້”. ນີ້ຄືສິ່ງທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນເຮັດ.

ໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມ, ແມ່ເຖົ້າບາງຄົນເຫັນວ່າເອື້ອຍນ້ອງສາວໃນຄອບຄົວເຈົ້າພາບນັ້ນໜ້າຕາດີ, ຊື່ສັດ, ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ, ພວກເຂົາຈຶ່ງມັກເອື້ອຍນ້ອງສາວເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ຢາກໃຫ້ພວກເຂົາມາເປັນລູກໄພ້ຂອງຕົນ. ພວກເຂົາບໍ່ພຽງແຕ່ຍົກເລື່ອງນີ້ຂຶ້ນມາເວົ້າຕະຫຼອດໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມ, ແຕ່ຍັງໃຫ້ຄວາມກະລຸນາເລັກໆນ້ອຍໆ ແລະ ເບິ່ງແຍງເອົາໃຈໃສ່ເອື້ອຍນ້ອງສາວເປັນພິເສດທຸກຄັ້ງທີ່ພວກເຂົາມາທີ່ການເຕົ້າໂຮມ. ແມ່ນແຕ່ເມື່ອເອື້ອຍນ້ອງສາວບໍ່ເຫັນດີ, ພວກເຂົາກໍຍັງຕາມຕື໊ຢູ່ບໍ່ເຊົາ. ຄົນແບບນີ້ແມ່ນຄົນປະເພດໃດ? ພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ມີລັກສະນະຕ່ຳຕ້ອຍບໍ? ເນື່ອງຈາກພວກເຂົາລ້ວນແຕ່ເປັນເອື້ອຍນ້ອງກັນໃນຄວາມເຊື່ອ, ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຈຶ່ງສາມາດເຮັດໄດ້ພຽງແຕ່ໂອ້ລົມເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະທຳຂອງພຣະອົງເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ເທົ່ານັ້ນ. ແນວໃດກໍຕາມ, ບາງຄົນຂາດຄວາມສຳນຶກ, ເຫດຜົນ ແລະ ການຮັບຮູ້ຕົວເອງ, ມີຄວາມປາຖະໜາສ່ວນຕົວຢ່າງມະຫາສານ ແລະ ຢາກເຮັດໃຫ້ຄວາມປາຖະໜາທີ່ເຫັນແກ່ຕົວຂອງຕົນເປັນຈິງໂດຍບໍ່ມີຄວາມລະອາຍໃຈ. ດັ່ງນັ້ນ, ບາງຄົນຈຶ່ງກາຍເປັນຜູ້ເຄາະຮ້າຍ ແລະ ຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນການກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນຕໍ່ຄົນອື່ນບໍ? ຄວນເຮັດແນວໃດໃນສະຖານະການເຊັ່ນນີ້? ຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກຕ້ອງກ້າວອອກມາຈຳກັດ ແລະ ກຳຈັດເລື່ອງປະເພດນີ້ອອກຈາກຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ທ່າມກາງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ. ນອກຈາກນີ້, ບາງຄົນກໍນຳເອົາອາລົມທຸກປະເພດມາສູ່ການເຕົ້າໂຮມ ເຊັ່ນ: ລູກຊາຍຂອງພວກເຂົາບໍ່ກະຕັນຍູ, ລູກໄພ້ຂອງພວກເຂົາມັກເອົາຂອງໄປໃຫ້ເຮືອນພໍ່ແມ່ຂອງຕົນ, ຄວາມຂັດແຍ່ງລະຫວ່າງແມ່ຍ່າກັບລູກໄພ້... ພວກເຂົາເວົ້າເລື່ອງເລັກໆນ້ອຍທີ່ໜ້າເບື່ອເຫຼົ່ານີ້ໃນທຸກໆການເຕົ້າໂຮມ, ໂດຍເລີ່ມຕົ້ນການຈົ່ມວ່າຂອງພວກເຂົາດ້ວຍຄຳວ່າ: “ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວແມ່ນຄວາມຈິງ; ມະນຸດຊາດຊ່າງເສື່ອມຊາມແທ້ໆໃນຕອນນີ້! ລອງເບິ່ງລູກຊາຍ ແລະ ລູກໄພ້ຂອງຂ້ອຍແມ, ຂາດຄວາມສຳນຶກ, ຂາດເຫດຜົນ, ນີ້ຄືການຂາດຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວເຖິງ, ພວກເຂົາຮ້າຍແຮງກວ່າສັດຊໍ້າອີກ. ແມ່ນແຕ່ລູກແກະກໍຍັງຮູ້ຈັກຄຸເຂົ່າລົງເມື່ອກິນນົມ, ແຕ່ລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍພັດລືມແມ່ຂອງຕົນເມື່ອມີເມຍ!”. ທຸກຄັ້ງທີ່ພວກເຂົາເຂົ້າຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມ, ພວກເຂົາກໍຈະສະແດງຄວາມຈົ່ມວ່າເຫຼົ່ານີ້ອອກມາ. ຍັງມີຄົນທີ່ເມື່ອເຂົ້າຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມກໍຈະເວົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງໃນບໍລິສັດຂອງພວກເຂົາ ເຊັ່ນ: ໃຜມີຜົນງານດີໃນການເຮັດວຽກ ແລະ ໄດ້ຮັບເງິນໂບນັດຫຼາຍກວ່າ; ໃຜຈະໄດ້ຮັບການເລື່ອນຕຳແໜ່ງໃນເດືອນໜ້າ, ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມຫວັງ; ໃຜແຕ່ງຕົວເກ່ງທີ່ສຸດ ແລະ ຊື້ສິນຄ້າຍີ່ຫໍ້ດັງຫຼາຍທີ່ສຸດ; ໃຜໄດ້ແຕ່ງງານກັບສາມີທີ່ຮັ່ງມີ... ສຳລັບຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າມາເປັນເວລາດົນ ແລະ ມີພື້ນຖານແດ່ແລ້ວ, ພວກເຂົາບໍ່ຢາກໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າເຊັ່ນນັ້ນ ແລະ ຮູ້ສຶກລັງກຽດມັນ. ແນວໃດກໍຕາມ, ຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃໝ່ບາງຄົນທີ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ສ້າງພື້ນຖານ ຫຼື ພັດທະນາຄວາມສົນໃຈໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າພັດເຫັນວ່າຫົວຂໍ້ດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຄຶກຄື້ນຂຶ້ນມາ ໂດຍເຊື່ອວ່າພວກເຂົາໄດ້ພົບສະຖານທີ່ສຳລັບການລົມກັນ ແລະ ສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ. ໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມ, ພວກເຂົາກໍເວົ້າກັນໄປມາ ແລະ, ຄົນທັງສອງກໍເຫັນວ່າຖືກຄໍກັນ ແລະ ຄ່ອຍໆສ້າງສາຍສຳພັນຂຶ້ນ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງພັດທະນາເປັນຄວາມສຳພັນສ່ວນຕົວ. ສະຖານທີ່ເຕົ້າໂຮມໄດ້ກາຍເປັນສະຖານທີ່ສຳລັບການຊື້ຂາຍ, ເປັນສະຖານທີ່ສຳລັບຜູ້ຄົນໃນການເວົ້າຈາໄຮ້ສາລະ, ສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ, ດຳເນີນທຸລະກິດ ແລະ ດຳເນີນການຄ້າ. ບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ຄືສິ່ງທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນກວດພົບ ແລະ ຢຸດຢັ້ງໂດຍທັນທີ.

ບາງຄົນເຂົ້າຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມດ້ວຍຈຸດປະສົງເພື່ອຊອກວຽກດີໆໃຫ້ຕົນເອງ, ບາງຄົນເພື່ອຊ່ວຍສາມີຂອງຕົນໃຫ້ໄດ້ຮັບການເລື່ອນຕຳແໜ່ງ, ບາງຄົນເພື່ອຊອກວຽກດີໆໃຫ້ລູກຂອງຕົນ ແລະ ບາງຄົນກໍເພື່ອຊື້ສິນຄ້າຫຼຸດລາຄາ. ຄົນອື່ນໆກໍມາເພື່ອຊອກຫາແພດຊ່ຽວຊານທີ່ເກັ່ງໃຫ້ຄົນເຈັບໃນຄອບຄົວ ໂດຍບໍ່ຕ້ອງໃຫ້ຂອງຂວັນຫຼາຍຢ່າງ. ສະຫຼຸບກໍຄື, ຜູ້ບໍ່ເຊື່ອເຫຼົ່ານີ້ທີ່ບໍ່ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ມີເຈດຕະນາແອບແຝງ, ພົບວ່າເວລາຂອງການເຕົ້າໂຮມໃນຄຣິດຕະຈັກເປັນເວລາທີ່ດີທີ່ສຸດໃນການສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ ແລະ ຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວ. ພາຍໃຕ້ໜ້າກາກຂອງການໂອ້ລົມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ການຮູ້ຈັກໂລກທີ່ຊົ່ວຮ້າຍນີ້ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງມະນຸດຊາດທີ່ເສື່ອມຊາມນີ້, ພວກເຂົາມັກຈະນຳເອົາຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຂອງຕົນເອງ ແລະ ເລື່ອງຕ່າງໆທີ່ພວກເຂົາປາຖະໜາຂຶ້ນມາສົນທະນາ ຈົນໃນທີ່ສຸດເຈດຕະນາທີ່ເຫັນແກ່ຕົວທີ່ເຊື່ອງຊ້ອນໄວ້ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເລື່ອງສ່ວນຕົວທີ່ພວກເຂົາຕັ້ງເປົ້າເຮັດໃຫ້ສຳເລັດກໍຖືກເປີດໂປງອອກມາເທື່ອລະໜ້ອຍ. ພວກເຂົາເປີດເຜີຍເຈດຕະນາຂອງຕົນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນເຊື່ອຢ່າງຜິດໆວ່າພວກເຂົາກຳລັງຜະເຊີນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ໂດຍແນະນຳໃຫ້ທຸກຄົນສະແດງຄວາມຮັກ ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອພວກເຂົາແບບບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ ແລະ ໂດຍບໍ່ຫວັງໄດ້ຮັບສິ່ງຕອບແທນ. ພວກເຂົາມັກຈະໃຊ້ການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເປັນຂໍ້ອ້າງເພື່ອສວຍໃຊ້ຊ່ອງຫວ່າງຕ່າງໆ, ຊອກຫາໝູ່ເພື່ອນທີ່ພວກເຂົາຢາກຄົບຫາ ແລະ ຜູ້ທີ່ສາມາດເຮັດວຽກໃຫ້ພວກເຂົາໄດ້ໃນສະຖານທີ່ເຕົ້າໂຮມ. ບາງຄົນທີ່ຢາກຊື້ລົດໃນລາຄາພິເສດກໍຈະສຳຫຼວດເບິ່ງໃນທ່າມກາງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງວ່າ ມີໃຜເຮັດວຽກໃນຮ້ານຂາຍລົດ ຫຼື ມີເສັ້ນສາຍກັບເຈົ້າຂອງຮ້ານຂາຍລົດ. ເມື່ອພວກເຂົາກຳນົດເປົ້າໝາຍໄດ້ແລ້ວ, ພວກເຂົາກໍຈະລົງມື, ເຂົ້າໄປຕີສະໜິດ ແລະ ສ້າງສາຍສຳພັນ. ຖ້າບຸກຄົນນັ້ນມັກອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາກໍຈະໄປຢ້ຽມຢາມເຮືອນຂອງຄົນນັ້ນເລື້ອຍໆເພື່ອອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຮ່ວມກັນ ແລະ ໃນການເຕົ້າໂຮມ ພວກເຂົາກໍຈະນັ່ງຂ້າງກັນ ແລະ ແລກປ່ຽນຂໍ້ມູນຕິດຕໍ່. ຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍຈະເລີ່ມລົງມືປະຕິບັດການ, ຕັ້ງໃຈວ່າຈະບໍ່ຍອມແພ້ຈົນກວ່າຈະບັນລຸເປົ້າໝາຍ. ທັງໝົດນີ້ແມ່ນບັນຫາທີ່ເກີດຂຶ້ນເລື້ອຍໆພາຍໃນຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ທ່າມກາງຜູ້ຄົນ. ຖ້າບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນໃນສະຖານທີ່ເຕົ້າໂຮມ ແລະ ໃນລະຫວ່າງເວລາເຕົ້າໂຮມ, ມັນກໍຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນຕໍ່ຊີວິດຄຣິດຕະຈັກຢ່າງແນ່ນອນ ເຊິ່ງສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ. ຖ້າຄຣິດຕະຈັກໃດໜຶ່ງບໍ່ມີຊີວິດຄຣິດຕະຈັກເປັນເວລາດົນ, ຄຣິດຕະຈັກນັ້ນກໍຈະກາຍເປັນກຸ່ມສັງຄົມ, ເປັນສະຖານທີ່ສຳລັບການດຳເນີນທຸລະກຳ, ເປັນສະຖານທີ່ສຳລັບການສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ, ເປັນການສະແຫວງຫາຜົນປະໂຫຍດຜ່ານທາງລັບ ແລະ ການຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວ. ລັກສະນະຂອງສະຖານທີ່ນີ້ກໍປ່ຽນໄປ ແລະ ຜົນທີ່ຕາມມາແມ່ນຫຍັງ? ຢ່າງໜ້ອຍທີ່ສຸດ, ມັນກໍນຳໄປສູ່ການສູນເສຍຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ ຊຶ່ງໝາຍເຖິງການສູນເສຍເວລາອັນມີຄ່າທີ່ໃຊ້ໃນການອະທິຖານ-ອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຮ່ວມກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ການເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ແລະ ສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດກໍຄື ມັນນຳໄປສູ່ການສູນເສຍໂອກາດອັນມີຄ່າທີ່ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈະປະຕິບັດພາລະກິດ ເພື່ອໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງແກ່ຜູ້ຄົນໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ. ທັງໝົດນີ້ເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ການເຂົ້າສູ່ຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ. ສະນັ້ນ, ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດ ແລະ ການເຂົ້າສູ່ຊີວິດຂອງຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກ ແລະ ເພື່ອຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຊີວິດຂອງທຸກຄົນ, ມັນຈຳເປັນຕ້ອງຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດບຸກຄົນດັ່ງກ່າວ; ນີ້ຄືວຽກງານທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນເຮັດ. ແນ່ນອນ, ຖ້າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທຳມະດາສາມາດເບິ່ງທະລຸຄົນເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ການກະທຳຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາກໍຄວນຢືນຂຶ້ນປະຕິເສດ ແລະ ເວົ້າ “ບໍ່” ກັບຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ. ໂດຍສະເພາະໃນຂະນະທີ່ດຳລົງຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ ເຊິ່ງເປັນເວລາທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດສຳລັບຜູ້ຄົນ, ຖ້າຫາກມີຄົນໃຊ້ເວລາຂອງການເຕົ້າໂຮມເພື່ອເວົ້າ ແລະ ຈັດການເລື່ອງເຫຼົ່ານີ້, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງກໍມີສິດທີ່ຈະບໍ່ສົນໃຈພວກເຂົາ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນຄືມີສິດທີ່ຈະຢຸດຢັ້ງ ແລະ ປະຕິເສດສິ່ງດັ່ງກ່າວ. ການເຮັດແບບນີ້ຖືກຕ້ອງບໍ? (ຖືກຕ້ອງ). ບາງຄົນຄິດວ່າການທີ່ເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າເຮັດແບບນີ້ສະແດງເຖິງການຂາດຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ. ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈແມ່ນຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ປົກກະຕິບໍ? ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈສອດຄ່ອງກັບຄວາມຈິງບໍ? ຖ້າເຈົ້າມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ໃຊ້ເວລາເຕົ້າໂຮມເພື່ອເລື່ອງສ່ວນຕົວຂອງເຈົ້າ, ເຖິງກັບເຮັດໃຫ້ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຕ້ອງຢູ່ເປັນເພື່ອນ ແລະ ສະໜັບສະໜູນເຈົ້າ, ຈົນບັນລຸຈຸດປະສົງໃນການຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວຂອງເຈົ້າ ແລະ ລົບກວນຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກໃນການອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການໂອ້ລົມຄວາມຈິງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາສູນເສຍເວລາອັນມີຄ່ານີ້, ສິ່ງນີ້ຍຸຕິທຳຕໍ່ພວກເຂົາບໍ? ສິ່ງນີ້ສອດຄ່ອງກັບການມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈບໍ? ນີ້ເປັນວິທີການທີ່ໄຮ້ຄວາມເປັນມະນຸດ ແລະ ໄຮ້ສິນທຳທີ່ສຸດ ແລະ ຜູ້ຄົນຄວນຢືນຂຶ້ນ ແລະ ປະນາມມັນ. ຖ້າຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກເປັນຄົນທີ່ໜ້າສົມເພດ, ໄຮ້ຄ່າ ແລະ ບໍ່ສາມາດຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດພຶດຕິກຳດັ່ງກ່າວໄດ້ໂດຍທັນທີ, ບໍ່ໄດ້ເຮັດວຽກງານຕົວຈິງ, ແລ້ວອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກຍຸຕິທຳກໍຄວນຮ່ວມມືກັນເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ພຶດຕິກຳດັ່ງກ່າວ ແລະ ບັນຍາກາດແບບນີ້ແຜ່ລາມໃນຄຣິດຕະຈັກ. ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຢາກສູນເສຍເວລາອັນມີຄ່າສຳລັບການອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໂອ້ລົມຄວາມຈິງ, ບໍ່ຢາກໃຫ້ການເຂົ້າສູ່ຊີວິດຂອງເຈົ້າຖືກລົບກວນ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍ, ທຳລາຍໂອກາດແຫ່ງຄວາມລອດພົ້ນຂອງເຈົ້າ, ແລ້ວເຈົ້າກໍຄວນຢືນຂຶ້ນປະຕິເສດ, ຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດການເກີດຂຶ້ນຂອງເຫດການເຫຼົ່ານີ້. ການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນແມ່ນເໝາະສົມ ແລະ ສອດຄ່ອງກັບເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າ. ບາງຄົນໃນພວກເຈົ້າອາດຈະຮູ້ສຶກອາຍທີ່ຈະເຮັດແບບນັ້ນ; ພວກເຈົ້າອາດຈະຮູ້ສຶກອາຍ, ແຕ່ຄົນຊົ່ວຊ້າບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກອາຍ. ພວກເຂົາໜ້າດ້ານພໍທີ່ຈະໃຊ້ເວລາເຕົ້າໂຮມອັນມີຄ່າຂອງພວກເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນເວລາທີ່ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈະເຮັດວຽກ ແລະ ເປັນເວລາທີ່ພຣະເຈົ້າຈະໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງແກ່ເຈົ້າ. ຖ້າພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກອາຍທີ່ຈະປະຕິເສດພວກເຂົາ, ແລ້ວການທີ່ຊີວິດຂອງເຈົ້າໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍກໍສົມນໍ້າໜ້າແລ້ວ! ຖ້າເຈົ້າເຕັມໃຈທີ່ຈະສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ຊາຕານ, ມານຮ້າຍ ແລະ ຜູ້ບໍ່ເຊື່ອ ໂດຍການໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອພວກເຂົາ, ເສຍສະລະຕົນເອງເພື່ອຄົນອື່ນ ແລະ ບໍ່ສົນໃຈຫຼັກການ, ແລ້ວເຈົ້າຈະໂທດໃຜໄດ້ສຳລັບຄວາມເສຍຫາຍຕໍ່ຊີວິດຂອງພວກເຈົ້າ? ສະນັ້ນ, ທຸກກໍລະນີຂອງການສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ ແລະ ການຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວຕ້ອງຖືກກຳຈັດອອກໃຫ້ໝົດສິ້ນຈາກຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ. ຖ້າຄົນໃດໜຶ່ງຍັງດື້ດ້ານຕໍ່ໄປ ແລະ ຍັງຄົງເວົ້າຈາເລື່ອງຄອບຄົວ, ເວົ້າຈາໄຮ້ສາລະ, ຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວ ຫຼື ຊອກວຽກ ແລະ ຊອກຄູ່ຄອງໃຫ້ຄົນອື່ນໃນລະຫວ່າງເວລາເຕົ້າໂຮມ, ໂດຍການຫາຂໍ້ອ້າງຕ່າງໆເພື່ອຜ່ານຊ່ວງເວລານີ້ໄປ, ຄວນຈັດການກັບຄົນເຊັ່ນນີ້ແນວໃດ? ກ່ອນອື່ນ, ພວກເຂົາຄວນຖືກຢຸດຢັ້ງ; ຖ້າພວກເຂົາຍັງບໍ່ຟັງ, ກໍຄວນປະຕິບັດການແຍກດ່ຽວ ແລະ ການຈຳກັດ. ຖ້າພວກເຂົາຍັງສືບຕໍ່ກໍ່ກວນຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ, ທຽວເວົ້າຈາເອົາໃຈຄົນໄປທົ່ວ ແລະ ກໍ່ກວນຊີວິດທີ່ເປັນປົກກະຕິຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຄວນຖືກກຳຈັດອອກ ແລະ ບໍ່ຖືວ່າເປັນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ. ພວກເຂົາບໍ່ມີຄຸນສົມບັດທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະເຂົ້າຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມ. ຄົນປະເພດນີ້ຄວນຖືກຈຳກັດ ແລະ ຖືກປະຕິເສດ. ແນ່ນອນ, ວຽກງານນີ້ກໍເປັນໜ້າທີ່ສຳຄັນທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກໃນທຸກລະດັບຄວນເຮັດ. ເມື່ອມີເລື່ອງ ແລະ ສະຖານະການດັ່ງກ່າວເກີດຂຶ້ນ, ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນເປັນຄົນທຳອິດທີ່ຢືນຂຶ້ນ ແລະ ຢຸດຢັ້ງພວກເຂົາ. ເຈົ້າຄວນຢຸດຢັ້ງພວກເຂົາແນວໃດ? ເຈົ້າຄວນເວົ້າກັບພວກເຂົາວ່າ: “ເຈົ້າຮູ້ບໍ່ວ່າພຶດຕິກຳແບບນີ້ຂອງເຈົ້າໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນຕໍ່ຊີວິດຄຣິດຕະຈັກແລ້ວ? ນີ້ເປັນສິ່ງທີ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທຸກຄົນລັງກຽດ ແລະ ກຽດຊັງ ແລະ ຍັງຖືກພຣະເຈົ້າປະນາມອີກດ້ວຍ. ເຈົ້າຄວນຢຸດພຶດຕິກຳນີ້. ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຟັງຄຳແນະນຳ ແລະ ຍັງດື້ດ້ານຕໍ່ໄປ, ແລ້ວຊີວິດຄຣິດຕະຈັກຂອງເຈົ້າກໍຈະຖືກຢຸດຢັ້ງ, ໜັງສືພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າກໍຈະຖືກຍຶດຄືນ ແລະ ຄຣິດຕະຈັກກໍຈະບໍ່ຖືວ່າເຈົ້າເປັນຄົນຂອງຄຣິດຕະຈັກອີກຕໍ່ໄປ!”. ແນ່ນອນ, ຍ້ອນຄວາມເຕີບໂຕທາງວິນຍານຍັງນ້ອຍ ແລະ ຂາດຄວາມເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ, ມີບາງຄົນທີ່ອາດຈະເວົ້າລົມເລື່ອງຄອບຄົວເປັນບາງຄັ້ງຄາວ, ສ້າງສາຍສຳພັນກັບໃຜຜູ້ໜຶ່ງ ຫຼື ຈັດການເລື່ອງເລັກນ້ອຍບາງຢ່າງ ແລະ ສະຖານະການກໍບໍ່ຮ້າຍແຮງເກີນໄປ. ແບບນີ້ໄດ້ບໍ? (ໄດ້). ພາຍໃຕ້ສະຖານະການທີ່ບໍ່ໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນໃດໆຕໍ່ທຸກຄົນ, ມັນເປັນທີ່ຍອມຮັບໄດ້ທີ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຈະຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນ ແລະ ສະແດງຄວາມຮັກເລັກນ້ອຍຕໍ່ກັນ. ແຕ່ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາກຳລັງໂອ້ລົມກັນຢູ່ແມ່ນຫຍັງ? ກໍຄືເມື່ອພຶດຕິກຳ ແລະ ການກະທຳດັ່ງກ່າວໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນຕໍ່ຊີວິດຄຣິດຕະຈັກທີ່ເປັນປົກກະຕິແລ້ວ; ໃນກໍລະນີເຊັ່ນນັ້ນ, ຜູ້ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງຄວນຖືກຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດ. ພວກເຮົາບໍ່ຄວນອະນຸຍາດໃຫ້ພວກເຂົາສືບຕໍ່ຂັດຂວາງ ແລະ ລົບກວນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ. ການດຳເນີນການເຫຼົ່ານີ້ເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ການເຂົ້າສູ່ຊີວິດຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ. ບາງຄົນກໍສະແດງພຶດຕິກຳທີ່ຄ້າຍຄືກັນ, ແຕ່ສະຖານະການບໍ່ຮ້າຍແຮງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນ; ມັນເປັນພຽງການພົວພັນທີ່ເປັນປົກກະຕິລະຫວ່າງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ການຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນ ແລະ ການປຶກສາຫາລືຂໍ້ມູນຕາມປົກກະຕິ ຫຼື ການສອບຖາມກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ທົ່ວໄປທີ່ຄົນເຮົາບໍ່ເຂົ້າໃຈ. ຕາບໃດທີ່ມັນບໍ່ໄດ້ໃຊ້ເວລາຂອງການເຕົ້າໂຮມ ແລະ ຕາບໃດທີ່ທັງສອງຝ່າຍເຫັນດີ ແລະ ເຕັມໃຈໂດຍບໍ່ມີການບັງຄັບເຊິ່ງກັນແລະກັນ ແລະ ມັນເປັນການພົວພັນທີ່ຢູ່ໃນຂອບເຂດຂອງຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ປົກກະຕິ, ສິ່ງນັ້ນກໍເປັນທີ່ອະນຸຍາດ ແລະ ຄຣິດຕະຈັກຈະບໍ່ຈຳກັດມັນ. ແນວໃດກໍຕາມ, ມີພຽງແຕ່ສິ່ງດຽວເທົ່ານັ້ນຄື: ຖ້າການເວົ້າຈາ ແລະ ການກະທຳທີ່ບໍ່ລະມັດລະວັງຂອງຄົນໃດໜຶ່ງໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກກໍ່ໃຫ້ເກີດການກໍ່ກວນ ຫຼື ການລົບກວນຕໍ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ບາງຄົນໄດ້ຮູ້ສຶກລັງກຽດຕໍ່ສິ່ງນີ້ ແລະ ໄດ້ສະແດງການຄັດຄ້ານອອກມາ, ແລ້ວຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກກໍຄວນກ້າວອອກມາແກ້ໄຂບັນຫານີ້. ຫຼື ຖ້າຫາກມີຄົນອື່ນໄດ້ລາຍງານໃຜຜູ້ໜຶ່ງແລ້ວ, ໂດຍລະບຸວ່າຄົນຜູ້ນີ້ບໍ່ໄດ້ໂອ້ລົມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໃນລະຫວ່າງເວລາເຕົ້າໂຮມ ແຕ່ພັດເວົ້າຈາເລື່ອງຄອບຄົວ ແລະ ສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ, ປະຕິບັດຕໍ່ສະຖານທີ່ເຕົ້າໂຮມຄືກັບສະຖານທີ່ສຳລັບການສ້າງສາຍສຳພັນສ່ວນຕົວ ແລະ ຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວ, ຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກຄົນອື່ນ ແລະ ສວຍໃຊ້ໃຜກໍຕາມທີ່ພວກເຂົາສາມາດໃຊ້ໄດ້ ແລະ ລະບຸວ່າຄົນຜູ້ນີ້ມີລັກສະນະຕໍ່າຊ້າ, ເຫັນແກ່ຕົວ, ໜ້າລັງກຽດ, ຕໍ່າຊາມ ແລະ ບໍ່ໄດ້ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແຕ່ພັດຊອກຫາຜົນປະໂຫຍດຢູ່ທຸກບ່ອນ, ຊອກຫາໂອກາດຕ່າງໆເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງຕົນເອງ, ແລ້ວຄົນປະເພດນີ້ກໍຄວນຖືກແຍກດ່ຽວ.

ບາງຄົນສວຍໃຊ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບາງຄົນທີ່ຮັ່ງມີ ແລະ ມີອິດທິພົນເພື່ອໃຫ້ພວກເຂົາເຮັດວຽກໃຫ້ຕົນ ແລະ ຖ້າຄຳຂໍຂອງພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຮັບການຕອບສະໜອງ, ພວກເຂົາກໍມັກຈະວິພາກວິຈານຄົນເຫຼົ່ານັ້ນລັບຫຼັງ ໂດຍອ້າງວ່າຄົນເຫຼົ່ານີ້ຂາດຄວາມຮັກ ແລະ ບໍ່ແມ່ນຜູ້ທີ່ເຊື່ອທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ເຖິງກັບຢາກຈະລາຍງານພວກເຂົາ. ພວກເຈົ້າເຄີຍພົບພໍ້ກັບບຸກຄົນເຊັ່ນນີ້ບໍ? ຄົນປະເພດນີ້ບໍ່ຄວນຖືກຈັດການບໍ? ຄວນເຮັດແນວໃດເມື່ອປະເຊີນກັບສະຖານະການເຊັ່ນນີ້? ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນກ້າວອອກມາແກ້ໄຂບັນຫາ ໂດຍປະຕິບັດຕາມຫຼັກການ ເພື່ອຮັບປະກັນວ່າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຈະບໍ່ຖືກລົບກວນ. ການທີ່ຄົນໃດໜຶ່ງປະຕິເສດທີ່ຈະເຮັດບາງສິ່ງໃຫ້ພວກເຂົາເປັນສິ່ງທີ່ຜິດບໍ? ການປະຕິເສດທີ່ຈະຊ່ວຍເຫຼືອພວກເຂົາເທົ່າກັບວ່າບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຄວາມຈິງ ຫຼື ບໍ່ມີຄວາມຮັກຕໍ່ພຣະເຈົ້າບໍ? (ບໍ່ແມ່ນ). ການທີ່ຈະຊ່ວຍເຫຼືອໃຜຜູ້ໜຶ່ງແມ່ນອິດສະຫຼະຂອງພວກເຂົາເອງ; ພວກເຂົາມີສິດທິໃນການເລືອກ. ເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກຳນົດວ່າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຕ້ອງຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນໃນການແກ້ໄຂຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນຄອບຄົວພາຍໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ. ຊີວິດຄຣິດຕະຈັກບໍ່ແມ່ນສະຖານທີ່ສຳລັບການແກ້ໄຂບັນຫາຄອບຄົວ, ແຕ່ເປັນສະຖານທີ່ເຕົ້າໂຮມເພື່ອການກິນ ແລະ ດື່ມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການເຕີບໂຕໃນຊີວິດ. ບາງຄົນນຳໃຊ້ຊີວິດຄຣິດຕະຈັກເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາຂອງຕົນເອງ, ສິ່ງນີ້ສາມາດນຳມາເຊິ່ງຜົນສະທ້ອນຫຍັງແດ່? ມັນບໍ່ໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ການກິນ ແລະ ດື່ມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການປະກອບຕົນເອງດ້ວຍຄວາມຈິງຂອງຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກບໍ? ບັນຫາຊີວິດສ່ວນຕົວຂອງຄົນເຮົາສາມາດແກ້ໄຂເປັນການສ່ວນຕົວກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໄດ້; ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງນຳເຂົ້າມາໃນຊີວິດຄຣິດຕະຈັກເພື່ອແກ້ໄຂ. ທຸກຄົນຄວນຮູ້ວ່າຈະເກີດຜົນສະທ້ອນຫຍັງຂຶ້ນ ເມື່ອການຈັດການເລື່ອງສ່ວນຕົວມາແຊກແຊງການດຳລົງຊີວິດຄຣິດຕະຈັກຂອງຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກ. ເມື່ອຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກກວດພົບເລື່ອງດັ່ງກ່າວ, ພວກເຂົາກໍຄວນກ້າວອອກມາແກ້ໄຂພວກມັນ. ພວກເຂົາຄວນປົກປ້ອງຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນຄຣິດຕະຈັກທີ່ສາມາດປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນໄດ້ຕາມປົກກະຕິ, ປົກປ້ອງຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງຢ່າງແທ້ຈິງ, ຈຳກັດຄົນຊົ່ວຊ້າ ແລະ ກີດກັນບໍ່ໃຫ້ພວກເຂົາບັນລຸເປົ້າໝາຍຂອງຕົນ. ນີ້ຄືຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກ. ພວກເຮົາຄວນຈຳແນກໃຫ້ຊັດເຈນວ່າ: ກໍລະນີປົກກະຕິຂອງບັນຫາໃນຂໍ້ທີສາມນັ້ນຄວນປະຕິບັດຕໍ່ແນວໃດ, ການສະແດງອອກໃດແດ່ທີ່ມີລັກສະນະ ແລະ ສະຖານະການທີ່ຮ້າຍແຮງ ແລະ ການສະແດງອອກປະເພດໃດແດ່ທີ່ຖືວ່າເປັນການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນ. ເມື່ອຈຳແນກຄວາມຮ້າຍແຮງຂອງສະຖານະການໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນແລ້ວ, ກໍຄວນຈັດການຕາມລັກສະນະຂອງມັນ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຈຳເປັນຕ້ອງເຂົ້າໃຈ ແລະ ຍັງເປັນສິ່ງທີ່ທຸກຄົນຄວນກຳແໜ້ນໃຫ້ໄດ້ອີກດ້ວຍ.

IV. ການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ

ການສະແດງອອກທີສີ່ຂອງການຂັດຂວາງ ແລະ ລົບກວນຊີວິດຄຣິສຕະຈັກແມ່ນການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ, ເຊິ່ງເປັນເລື່ອງທີ່ຮ້າຍແຮງຫຼາຍ. ພຶດຕິກຳໃດແດ່ທີ່ປະກອບເປັນການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ? ຖ້າຄົນສອງຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າໄດ້ເປັນຜູ້ເຊື່ອມາເປັນເວລາໄລຍະໜຶ່ງທີ່ຄ້າຍຄືກັນ, ມີອາຍຸ, ສະຖານະຄອບຄົວ, ຄວາມສົນໃຈ, ບຸກຄະລິກກະພາບ ແລະ ອື່ນໆທີ່ຄ້າຍຄືກັນ ແລະ ພວກເຂົາກໍເຂົ້າກັນໄດ້ດີ, ມັກນັ່ງນຳກັນໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມ ແລະ ມີຄວາມສະໜິດສະໜົມກັນຢ່າງໃກ້ຊິດ, ສິ່ງນີ້ຖືວ່າເປັນການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນບໍ? (ບໍ່ແມ່ນ). ນີ້ແມ່ນປະກົດການທົ່ວໄປຂອງການພົວພັນລະຫວ່າງບຸກຄົນແບບປົກກະຕິ, ເຊິ່ງບໍ່ໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນໃດໆຕໍ່ຄົນອື່ນ; ສະນັ້ນ, ມັນບໍ່ໄດ້ຖືວ່າເປັນການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ. ແລ້ວການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນທີ່ກ່າວເຖິງຢູ່ນີ້ໝາຍເຖິງຫຍັງ? ຕົວຢ່າງ: ໃນທ່າມກາງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຫ້າຄົນທີ່ເຕົ້າໂຮມກັນ, ສາມຄົນເປັນຄົນງານໃນເມືອງ ແລະ ສອງຄົນເປັນຊາວກະສິກອນຊົນນະບົດ. ຄົນງານໃນເມືອງສາມຄົນມັກຈະຈັບກຸ່ມກັນ, ເວົ້າເຖິງວ່າຊີວິດໃນເມືອງດີກວ່າ ແລະ ໃນຊົນນະບົດບໍ່ດີແນວໃດ, ບ່ອນທີ່ຜູ້ຄົນຂາດການສຶກສາ, ຂາດວິໄສທັດທີ່ກວ້າງໄກ ແລະ ບໍ່ມີມາລະຍາດ. ພວກເຂົາດູຖູກຄົນຊົນນະບົດ, ເວົ້າຈາທັບຖົມບຸກຄົນຊົນນະບົດສອງຄົນຢູ່ສະເໝີ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຮູ້ສຶກບໍ່ພໍໃຈ ແລະ ຢາກຕໍ່ຕ້ານ, ໂດຍກ່າວວ່າຄົນໃນເມືອງໃຈແຄບ ແລະ ຄິດໄລ່ທຸກລາຍລະອຽດ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນຊົນນະບົດມີນໍ້າໃຈກວ້າງຂວາງ. ໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມ, ພວກເຂົາເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ເຄີຍເຫັນດີນຳກັນ, ເຊິ່ງມັກຈະນຳໄປສູ່ການຂັດແຍ້ງ ແລະ ການໂຕ້ຖຽງທີ່ບໍ່ຈຳເປັນ. ຄົນທັງຫ້າຄົນນີ້ເຂົ້າກັນໄດ້ຢ່າງປອງດອງບໍ? ພວກເຂົາເປັນໜຶ່ງດຽວກັນໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ພວກເຂົາເຂົ້າກັນໄດ້ບໍ? (ເຂົ້າກັນບໍ່ໄດ້) ເມື່ອຄົນໃນເມືອງເວົ້າສະເໝີວ່າ “ພວກເຮົາຄົນເມືອງ” ແລະ ຄົນຊົນນະບົດກໍເວົ້າສະເໝີວ່າ “ພວກເຮົາຄົນຊົນນະບົດ”, ພວກເຂົາກຳລັງເຮັດຫຍັງຢູ່? (ສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ). ນີ້ຄືບັນຫາທີສີ່ທີ່ພວກເຮົາຈະໂອ້ລົມກັນ: ການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ. ພຶດຕິກຳແບບນີ້ໝາຍເຖິງການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມ ແລະ ພັກພວກ. ການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ, ພັກພວກຕ່າງໆ ແລະ ກຸ່ມພາຍໃນອື່ນໆ ໂດຍອີງໃສ່ພາກພື້ນ, ສະພາບເສດຖະກິດ ແລະ ຊົນຊັ້ນທາງສັງຄົມ, ພ້ອມທັງທັດສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ລ້ວນແລ້ວແຕ່ປະກອບເປັນການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ. ບໍ່ວ່າໃຜຈະເປັນຜູ້ນຳກຸ່ມເຫຼົ່ານີ້ກໍຕາມ, ພາຍໃນຄຣິສຕະຈັກ, ການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມ ແລະ ພັກພວກທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ແລະ ການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມທີ່ເຂົ້າກັນບໍ່ໄດ້ ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນປະກົດການຂອງການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ. ໃນບາງສະຖານທີ່, ຄອບຄົວໃຫຍ່ທັງໝົດເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ໃນສະຖານທີ່ເຕົ້າໂຮມແຫ່ງໜຶ່ງ, ນອກຈາກຄົນສອງຄົນທີ່ມີນາມສະກຸນຕ່າງກັນແລ້ວ, ທີ່ເຫຼືອກໍເປັນຄົນໃນຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາເອງ. ຄອບຄົວນີ້ຈຶ່ງສ້າງຕັ້ງພັກພວກ ຫຼື ກຸ່ມກ້ອນ, ເຮັດໃຫ້ຄົນສອງຄົນທີ່ມີນາມສະກຸນຕ່າງກັນກາຍເປັນຄົນນອກ. ບໍ່ວ່າໃຜໃນຄອບຄົວນີ້ຈະປະເຊີນກັບບັນຫາໃດກໍຕາມ ຫຼື ຖືກລິຮານ, ຖ້າມີຄົນໜຶ່ງສະແດງຄວາມບໍ່ພໍໃຈ, ຄົນທີ່ເຫຼືອກໍພາກັນເວົ້າເສີມ. ຖ້າຫາກມີໃຜກະທຳຜິດຕໍ່ຫຼັກການ, ຄົນອື່ນໆກໍຈະປົກປ້ອງ ແລະ ປິດບັງການກະທຳຂອງພວກເຂົາ, ຫ້າມບໍ່ໃຫ້ໃຜເປີດໂປງ; ແມ່ນແຕ່ການກ່າວເຖິງບັນຫານີ້ພຽງເລັກນ້ອຍກໍເປັນສິ່ງທີ່ຍອມຮັບບໍ່ໄດ້, ແຮງໄກທີ່ຈະໃຫ້ຖືກລິຮານ. ບັນຫາຢູ່ທີ່ນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ພວກເຈົ້າສາມາດແຍກແຍະມັນໄດ້ບໍ? ເມື່ອສະມາຊິກຄອບຄົວເຫຼົ່ານີ້ເຕົ້າໂຮມກັນ, ມັນກໍຄືກັບວ່າພວກເຂົາທັງໝົດເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ, ເບິ່ງທ່າທີ ແລະ ຟັງສັນຍານກ່ອນຈະເວົ້າ. ຖ້າຜູ້ນຳຂອງພວກເຂົາສະແດງຈຸດຢືນໃດໜຶ່ງ, ຄົນອື່ນໆທຸກຄົນກໍຈະເຮັດຕາມ ແລະ ຄົນອື່ນໆກໍບໍ່ກ້າທີ່ຈະຍຸຍົງພວກເຂົາ ຫຼື ເວົ້າຄັດຄ້ານ. ການເກີດຂຶ້ນຂອງປະກົດການນີ້ໃນຊີວິດຄຣິສຕະຈັກບໍ່ໄດ້ປະກອບເປັນການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນຕໍ່ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຄຣິສຕະຈັກບໍ? ຄົນໃນກຸ່ມນີ້ເປັນຜູ້ກຳນົດວ່າພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຕອນໃດທີ່ຈະຕ້ອງກິນ ແລະ ດື່ມໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມ ແລະ ທຸກຄົນກໍຕ້ອງເຊື່ອຟັງ; ແມ່ນແຕ່ຜູ້ນຳຄຣິສຕະຈັກກໍຕ້ອງໄວ້ໜ້າພວກເຂົາ ແລະ ບໍ່ສາມາດຄັດຄ້ານໄດ້. ພວກເຂົາປະກາດວ່າໃຜຄວນຖືກເລືອກຕັ້ງເປັນຜູ້ນຳ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກ ແລະ ຜູ້ນຳຄຣິສຕະຈັກກໍຕ້ອງພິຈາລະນາຄວາມຄິດເຫັນຂອງພວກເຂົາວ່າສຳຄັນທີ່ສຸດ ແລະ ບໍ່ຖືເບົາ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ພວກເຂົາກໍສືບຕໍ່ຮັບສະໝັກ “ຜູ້ມີພອນສະຫວັນ”, ດຶງເອົາຜູ້ທີ່ຈະເຊື່ອຟັງພວກເຂົາ, ຜູ້ທີ່ພວກເຂົາສາມາດໄວ້ວາງໃຈໄດ້ ແລະ ຜູ້ທີ່ມີປະໂຫຍດຕໍ່ພວກເຂົາ ເຂົ້າມາໃນກຸ່ມຂອງພວກເຂົາ ເພື່ອນຳໃຊ້ເພື່ອຈຸດປະສົງຂອງກຸ່ມ, ຂະຫຍາຍອິດທິພົນຂອງພວກເຂົາຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ກຸ່ມນີ້ມີຈຸດປະສົງເພື່ອຄວບຄມຊີວິດຄຣິສຕະຈັກ; ຜູ້ນຳຂອງພວກເຂົາຕ້ອງການຄວບຄຸມຄຣິສຕະຈັກ. ກຸ່ມນີ້ມີອຳນາດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ; ພວກເຂົາຮ່ວມມືກັນເພື່ອດຳເນີນການພາຍໃນຄຣິສຕະຈັກ. ບໍ່ວ່າຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນໃນຄຣິສຕະຈັກ, ພວກເຂົາກໍຕ້ອງການມີສ່ວນຮ່ວມ. ຄົນອື່ນໆຕ້ອງເບິ່ງສີໜ້າຂອງພວກເຂົາກ່ອນທີ່ຈະເວົ້າ ຫຼື ຈັດການສິ່ງໃດ, ຈົນເຖິງຂັ້ນທີ່ວ່າເນື້ອໃນຂອງການເຕົ້າໂຮມແຕ່ລະຄັ້ງເພື່ອການກິນ ແລະ ການດື່ມກໍຕ້ອງປະຕິບັດຕາມການຈັດແຈງ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຂອງພວກເຂົາ. ແມ່ນແຕ່ຖ້າຜູ້ນຳຄຣິສຕະຈັກຕ້ອງການເຮັດສິ່ງໃດ, ພວກເຂົາກໍຕ້ອງປຶກສາຄວາມຄິດເຫັນຂອງກຸ່ມນີ້ກ່ອນ ແລະ ຮັບຟັງແນວຄິດຂອງພວກເຂົາ. ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງສ່ວນໃຫຍ່ຖືກຄວບຄຸມໂດຍພວກເຂົາ ແລະ ວຽກງານຂອງຄຣິສຕະຈັກຫຼາຍຢ່າງກໍຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງພວກເຂົາເຊັ່ນກັນ. ຄົນເຫຼົ່ານີ້ທີ່ສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນໄດ້ຂັດຂວາງ ແລະ ລົບກວນຊີວິດຄຣິສຕະຈັກ ແລະ ວຽກງານຂອງຄຣິສຕະຈັກຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ບັນຫານີ້ຮ້າຍແຮງບໍ? ການກະທຳເຫຼົ່ານີ້ຄວນຖືກຈຳກັດບໍ? ຄວນຖືກແກ້ໄຂບໍ? ຜູ້ນຳຂອງກຸ່ມເຫຼົ່ານີ້ຄວນຖືກຈຳກັດ ແລະ ກຳຈັດອອກ ຫຼື ຂັບໄລ່, ໃນຂະນະທີ່ຄົນເບົາປັນຍາທີ່ເຮັດຕາມຢ່າງບໍ່ລືມຫູລືມຕາຄວນໄດ້ຮັບການໂອ້ລົມ ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອກ່ອນ. ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ກັບໃຈ ຫຼື ປ່ຽນແປງແນວທາງ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຕ້ອງຖືກຈຳກັດ. ບໍ່ຕ້ອງເກງໃຈພວກເຂົາ!

ການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນແມ່ນຫຍັງ, ສິ່ງນີ້ເຂົ້າໃຈໄດ້ງ່າຍບໍ? ຖ້າຄົນໜຶ່ງຍົກບັນຫາຂຶ້ນມາ ແລະ ຄົນອື່ນໆຫຼາຍຄົນກໍສະໜັບສະໜູນຄຳສະເໜີຂອງລາວ, ນັ້ນຖືວ່າເປັນການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນບໍ? (ບໍ່ແມ່ນ). ຖ້າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບາງຄົນທີ່ມີພາລະ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຍຸຕິທຳທີ່ຂ້ອນຂ້າງຫຼາຍກວ່າ, ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຄົນອື່ນເຂົ້າຮ່ວມກັບພວກເຂົາໃນການເຮັດໜ້າວຽກທີ່ສຳຄັນໃຫ້ສຳເລັດ ຫຼື ເພື່ອຈຸດປະສົງໃນການບັນລຸຜົນສຳເລັດໃນການເຕົ້າໂຮມ ແລະ ສາມາດເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ ແລະ ເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າໃນຫົວຂໍ້ທີ່ສຳຄັນ, ຖ້າພວກເຂົານຳພາທຸກຄົນໃນການໂອ້ລົມ ແລະ ທຸກຄົນກໍເຮັດຕາມແນວຄິດຂອງພວກເຂົາໃນການໂອ້ລົມ ແລະ ການອະທິຖານ-ອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ສິ່ງນີ້ຖືວ່າເປັນການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນບໍ? (ບໍ່ແມ່ນ). ໃນຄຣິສຕະຈັກ, ຄົນປະເພດໃດທີ່ມັກຈະສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ? ພຶດຕິກຳປະເພດໃດທີ່ປະກອບເປັນການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ? (ຄົນຫຼາຍຄົນປົກປ້ອງ ແລະ ໃຫ້ທ້າຍເຊິ່ງກັນແລະກັນ ຫຼື ມີສ່ວນຮ່ວມໃນຄວາມອິດສາ ແລະ ການຂັດແຍ້ງ, ເຊິ່ງທັງໝົດນີ້ຂັດຂວາງ ແລະ ລົບກວນວຽກງານຂອງຄຣິສຕະຈັກ, ນີ້ຄືການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ). ນີ້ແມ່ນດ້ານໜຶ່ງ. ຈຸດສຳຄັນຢູ່ທີ່ນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ການປົກປ້ອງ ແລະ ການໃຫ້ທ້າຍເຊິ່ງກັນແລະກັນທີ່ນຳໄປສູ່ການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນ; ຮູ້ວ່າການເຮັດບາງສິ່ງນັ້ນຜິດ ແລະ ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຫຼັກການຄວາມຈິງ, ແຕ່ກໍຍັງເຈດຕະນາປິດບັງມັນໄວ້, ແກ້ຕົວແບບຂ້າງໆຄູໆ ແລະ ບໍ່ບອກຄວາມຈິງ, ຍອມທຳລາຍວຽກງານຂອງຄຣິສຕະຈັກ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ ພຽງເພື່ອປົກປ້ອງໜ້າຕາ ແລະ ສະຖານະຂອງບາງຄົນ ແລະ ປົກປ້ອງຜູ້ທີ່ເຮັດຄວາມຊົ່ວ ແລະ ກໍ່ໃຫ້ເກີດການຂັດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນ ໂດຍການທໍລະຍົດຕໍ່ຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ນີ້ຄືການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ. ອີກສະຖານະການໜຶ່ງແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບການຍຸຍົງ ແລະ ຫຼອກລວງຜູ້ຄົນໃຫ້ຮ່ວມກັນຕໍ່ຕ້ານການຈັດແຈງຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ນີ້ເປັນເລື່ອງທີ່ຮ້າຍແຮງ, ມັນກໍເປັນຮູບແບບໜຶ່ງຂອງການຂັດຂວາງ ແລະ ລົບກວນພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຄຣິສຕະຈັກ. ຈຸດປະສົງຫຼັກຂອງການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນແມ່ນຫຍັງ? ແມ່ນເພື່ອຄວບຄຸມຄຣິສຕະຈັກ ແລະ ຄວບຄຸມຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກ.

ຍັງມີການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນອີກປະເພດໜຶ່ງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການເວົ້າຕາມໃຈຄົນເພື່ອຊື້ໃຈຄົນປະເພດຕ່າງໆ. ເມື່ອເບິ່ງຜິວຕາມເຜີນ, ເບິ່ງຄືວ່າທຸກຄົນໃນກຸ່ມປະເພດນີ້ສາມາດເວົ້າໄດ້ຢ່າງອິດສະຫຼະ ແລະ ສະແດງຄວາມຄິດເຫັນຂອງຕົນເອງ. ແນວໃດກໍຕາມ, ເມື່ອເບິ່ງຜົນໄດ້ຮັບສຸດທ້າຍ, ເຈົ້າຈະສາມາດເຫັນວ່າພວກເຂົາກຳລັງເຮັດຕາມທິດທາງຄຳເວົ້າຂອງຄົນຜູ້ໜຶ່ງຢ່າງແທ້ຈິງ ເຊິ່ງຄົນຜູ້ນັ້ນຄືຕົວຊີ້ທິດທາງຂອງພວກເຂົາ. ແລ້ວຄົນຜູ້ນັ້ນດຶງດູດຄົນອື່ນມາເປັນພວກຂອງຕົນໄດ້ແນວໃດ? ພວກເຂົາເບິ່ງວ່າໃຜທີ່ພວກເຂົາສາມາດດຶງດູດໄດ້ ແລະ ໃຜທີ່ດຶງດູດໄດ້ງ່າຍ ແລະ ພວກເຂົາກໍຈະຊ່ວຍເຫຼືອໜ້ອຍໜຶ່ງ, ໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອດ້ວຍຄວາມຮັກແພງແກ່ພວກເຂົາ. ຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍສືບປະຫວັດຂອງພວກເຂົາ, ຊອກຮູ້ວ່າພວກເຂົາມັກຫຍັງ, ມັກເວົ້າແບບໃດ, ບຸກຄະລິກກະພາບຂອງພວກເຂົາ ແລະ ກິດຈະກໍາທີ່ພວກເຂົາມັກເຮັດແມ່ນຫຍັງ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ພວກເຂົາມັກຈະເຫັນດີນຳພວກເຂົາໃນການສົນທະນາເພື່ອຊື້ໃຈຂອງພວກເຂົາ ແລະ ໃນທີ່ສຸດ, ພວກເຂົາກໍຄ່ອຍໆ “ໂນ້ມນ້າວ” ພວກເຂົາເທື່ອລະໜ້ອຍ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເຂົ້າຮ່ວມກຸ່ມຂອງພວກເຂົາໂດຍບໍ່ຮູ້ໂຕ ແລະ ເຂົ້າຮ່ວມກັບກຸ່ມຂອງພວກເຂົາ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ, ການເວົ້າຕາມໃຈຄົນເພື່ອຊື້ໃຈພວກເຂົາເປັນວິທີທີ່ອ່ອນໂຍນຫຼາຍ, ມັນເຕັມໄປດ້ວຍ “ຄວາມເປັນກັນເອງ” ແລະ ມັນກໍມີປະສິດທິພາບຫຼາຍ. ຕົວຢ່າງ: ຖ້າຄົນໃດໜຶ່ງສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ຄົນອື່ນເປັນປະຈຳ, ເຫັນດີນຳພວກເຂົາໃນການສົນທະນາ ແລະ ສະແດງຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມອົດທົນຕໍ່ພວກເຂົາ, ຄົນຜູ້ນັ້ນກໍຈະສ້າງຄວາມປະທັບໃຈທີ່ດີຕໍ່ພວກເຂົາໂດຍບໍ່ຮູ້ໂຕ ແລະ ມີຄວາມໃກ້ຊິດຂຶ້ນກັບພວກເຂົາ ແລະ ຈາກນັ້ນກໍຈະຖືກລວມເຂົ້າໄປໃນກອງກຳລັງຂອງພວກເຂົາ. ກຸ່ມ ແລະ ພັກພວກດັ່ງກ່າວຈະສະແດງບົດບາດໃນສະຖານະການໃດ? ທັນທີທີ່ຜູ້ຕິດຕາມທີ່ພັກດີຂອງພວກເຂົາຄົນໃດຄົນໜຶ່ງຖືກເປີດໂປງ, ຮູ້ສຶກຖືກກະທຳ ຫຼື ຜົນປະໂຫຍດ, ສະຖານະ ຫຼື ຊື່ສຽງຂອງພວກເຂົາຖືກລົບກວນ ຫຼື ເສຍຫາຍຈາກສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງ ຫຼື ໃຜຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຢູ່ນອກພັກພວກຂອງພວກເຂົາ, ຄົນປະເພດນີ້ກໍຈະລຸກຂຶ້ນເວົ້າແທນພວກເຂົາ, ຕໍ່ສູ້ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດ ແລະ ສິດທິຂອງພວກເຂົາ, ນີ້ຄືການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນຂອງພວກເຂົາ. ການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນສອງປະເພດທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນແມ່ນການປົກປ້ອງຜູ້ຄົນ ແລະ ການໃຫ້ທ້າຍພວກເຂົາ ແລະ ການຕໍ່ຕ້ານຮ່ວມກັນ. ແນວໃດກໍຕາມ, ການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນຜ່ານການເວົ້າຕາມໃຈຄົນເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ໄດ້ຮຸນແຮງຄືກັບສອງປະເພດທີ່ຫາກໍກ່າວມາ ແລະ ສະມາຊິກຂອງພັກພວກດັ່ງກ່າວມັກຈະບໍ່ມີໃຜສັງເກດເຫັນພາຍໃນຄຣິສຕະຈັກ. ແຕ່ເມື່ອເຖິງເວລາທີ່ຜູ້ຄົນຕ້ອງເລືອກ, ຕ້ອງມີຈຸດຢືນທີ່ຊັດເຈນ, ພັກພວກດັ່ງກ່າວກໍຈະປາກົດໃຫ້ເຫັນຢ່າງຊັດເຈນ. ຕົວຢ່າງ: ຖ້າຫົວໜ້າພັກພວກເວົ້າວ່າຜູ້ນຳຄຣິສຕະຈັກຄົນໃດໜຶ່ງມີຄວາມສາມາດ, ຜູ້ຕິດຕາມຂອງພວກເຂົາກໍຈະຍົກຕົວຢ່າງຫຼາຍໆຢ່າງຂຶ້ນມາທັນທີວ່າຜູ້ນຳຄົນນັ້ນສະແດງອອກເຖິງຄວາມສາມາດນີ້ແນວໃດ. ຖ້າຫົວໜ້າພັກພວກເວົ້າວ່າຜູ້ນຳຄຣິສຕະຈັກຂາດຄວາມສາມາດໃນການເຮັດວຽກ, ມີຄວາມສາມາດຕໍ່າ ແລະ ມີຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ບໍ່ດີ, ສະມາຊິກຄົນອື່ນໆກໍຈະເຮັດຕາມ, ເວົ້າເຖິງວ່າຜູ້ນຳຄຣິສຕະຈັກຄົນນັ້ນບໍ່ມີຄວາມສາມາດແນວໃດ, ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດໂອ້ລົມຄວາມຈິງໄດ້ແນວໃດ, ພວກເຂົາກ່າວຄຳເວົ້າ ແລະ ຫຼັກຄຳສອນແນວໃດ ແລະ ພວກເຂົາກໍຈະເວົ້າວ່າທຸກຄົນຄວນເລືອກຄົນທີ່ຖືກຕ້ອງແທນ. ນີ້ຄືພັກພວກທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນປະເພດໜຶ່ງ. ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາຈະບໍ່ອອກໜ້າມາຍຶດອຳນາດ ແລະ ຄວບຄຸມຜູ້ຄົນໃນຄຣິສຕະຈັກຢ່າງເປີດເຜີຍ, ແຕ່ກໍມີກອງກຳລັງທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນພາຍໃນພັກພວກ ແລະ ກຸ່ມດັ່ງກ່າວທີ່ຄວບຄຸມຊີວິດຄຣິສຕະຈັກ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍຂອງຄຣິສຕະຈັກ. ນີ້ຄືຮູບແບບການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນທີ່ເຊື່ອງຊ້ອນ ແລະ ໜ້າຢ້ານກົວກວ່າ. ນອກເໜືອຈາກສອງສະຖານະການການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນທີ່ແຍກແຍະໄດ້ງ່າຍທີ່ກ່າວມາກ່ອນໜ້ານີ້, ເຊິ່ງເປັນບັນຫາທີ່ຜູ້ນຳຄຣິສຕະຈັກຄວນແກ້ໄຂ, ການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນແບບເຊື່ອງຊ້ອນປະເພດນີ້ກໍເປັນບັນຫາທີ່ຜູ້ນຳຄຣິສຕະຈັກຍິ່ງຄວນແກ້ໄຂ ແລະ ຈັດການຫຼາຍກວ່ານັ້ນ. ພວກເຂົາຄວນຈັດການກັບເລື່ອງນີ້ແນວໃດ? ພວກເຂົາຕ້ອງຈັດການກັບຫົວໜ້າກຸ່ມປະເພດນີ້ໂດຍກົງຜ່ານການໂອ້ລົມ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຕ້ອງເນັ້ນໃສ່ການໂອ້ລົມກັບຫົວໜ້າກຸ່ມຄົນນີ້ກ່ອນ? ເມື່ອເບິ່ງຜິວເຜີນ, ເບິ່ງຄືວ່າສະມາຊິກຂອງພັກພວກດັ່ງກ່າວບໍ່ໄດ້ຖືກໃຜຄວບຄຸມ ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ພວກເຂົາທຸກຄົນຮູ້ດີໃນໃຈວ່າພວກເຂົາເຊື່ອຟັງໃຜ ແລະ ປາຖະໜາທີ່ຈະເຊື່ອຟັງຄົນຜູ້ນັ້ນ. ສະນັ້ນ, ຜູ້ທີ່ພວກເຂົາຍົກຍ້ອງບູຊາ ແລະ ຜູ້ທີ່ຄວບຄຸມພວກເຂົາຄວນຖືກຈັດການ ແລະ ແກ້ໄຂ ແລະ ຄວນໂອ້ລົມຄວາມຈິງໃຫ້ພວກເຂົາຟັງ ເພື່ອໃຫ້ພວກເຂົາເຂົ້າໃຈເຖິງທໍາມະຊາດຂອງການກະທຳຂອງພວກເຂົາ. ເຖິງແມ່ນວ່າຫົວໜ້າກຸ່ມອາດຈະບໍ່ໄດ້ຕໍ່ຕ້ານເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງເປີດເຜີຍ ຫຼື ປະທ້ວງຜູ້ນຳ, ພວກເຂົາກໍຄວບຄຸມສິດໃນການເວົ້າ, ຄວາມຄິດ, ທັດສະນະ ແລະ ເສັ້ນທາງທີ່ຄົນເຫຼົ່ານີ້ຍ່າງຕາມ. ພວກເຂົາຄືພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດທີ່ເຊື່ອງຊ້ອນ. ບຸກຄົນດັ່ງກ່າວຕ້ອງຖືກລະບຸຕົວຕົນ, ຈາກນັ້ນກໍແຍກແຍະ ແລະ ໄຈ້ແຍກ. ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ກັບໃຈ, ພວກເຂົາກໍຄວນຖືກຈຳກັດ ແລະ ແຍກອອກຕ່າງຫາກ. ຈາກນັ້ນ, ຄວນດຳເນີນການສືບສວນສະມາຊິກແຕ່ລະຄົນຂອງພວກເຂົາ ເພື່ອເບິ່ງວ່າໃຜໃນທ່າມກາງພວກເຂົາທີ່ເປັນຄົນປະເພດດຽວກັນ. ກ່ອນອື່ນໝົດ, ໃຫ້ແຍກບຸກຄົນເຫຼົ່ານີ້ອອກມາ ແລະ ຈາກນັ້ນກໍໂອ້ລົມກັບຄົນໂງ່ທີ່ຂີ້ແບະ, ຂີ້ຢ້ານ ແລະ ຖືກນຳພາຢ່າງຜິດໆ. ຖ້າພວກເຂົາສາມາດກັບໃຈ ແລະ ເລີກຕິດຕາມພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ, ພວກເຂົາກໍອາດຈະຢູ່ໃນຄຣິສຕະຈັກໄດ້; ຖ້າບໍ່ໄດ້, ພວກເຂົາກໍຄວນຖືກແຍກອອກ. ວິທີການນີ້ເໝາະສົມບໍ? (ເໝາະສົມ). ປະກົດການນີ້ມີຢູ່ໃນຄຣິສຕະຈັກບໍ? ບັນຫາປະເພດນີ້ຄວນຖືກແກ້ໄຂບໍ? (ຄວນຖືກແກ້ໄຂ). ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຄວນຖືກແກ້ໄຂ? ນັບຕັ້ງແຕ່ເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າເລີ່ມເຜີຍແຜ່ພຣະກິດຕິຄຸນ, ອຳນາດຂອງພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດກໍມີຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງໃນຊີວິດຄຣິສຕະຈັກ ແລະ ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກຫຼາຍຄົນກໍໄດ້ຮັບຜົນກະທົບ, ຖືກຈຳກັດ ຫຼື ຖືກຄວບຄຸມໂດຍກອງກຳລັງເຫຼົ່ານີ້ໃນລະດັບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ຄົນເຫຼົ່ານີ້ເວົ້າ ຫຼື ກະທຳ, ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນສະພາວະທີ່ເປັນອິດສະຫຼະ ແລະ ເສລີ ແຕ່ພັດຖືກຊັກຈູງ, ໄດ້ຮັບອິດທິພົນ, ຖືກຄວບຄຸມ ແລະ ຖືກກັກຂັງໄວ້ໂດຍຄວາມຄິດ ແລະ ທັດສະນະຂອງບຸກຄົນບາງຄົນ. ຄົນເຫຼົ່ານີ້ຮູ້ສຶກຖືກບັງຄັບໃຫ້ເວົ້າ ແລະ ກະທຳໃນບາງວິທີ; ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ເຮັດ, ພວກເຂົາກໍກັງວົນ ແລະ ຢ້ານທີ່ຈະຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຜົນທີ່ຕາມມາທີ່ເກິດຂຶ້ນ. ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບ ແລະ ລົບກວນຊີວິດຄຣິສຕະຈັກບໍ? ນີ້ແມ່ນການສະແດງອອກຂອງຊີວິດຄຣິສຕະຈັກທີ່ປົກກະຕິບໍ? (ບໍ່ແມ່ນ). ຊີວິດຄຣິສຕະຈັກປະເພດນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິ ແຕ່ຖືກຄວບຄຸມໂດຍຄົນຊົ່ວຊ້າ. ຕາບໃດທີ່ຄົນຊົ່ວຊ້າມີອຳນາດໃນຄຣິສຕະຈັກ, ມັນກໍບໍ່ແມ່ນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ຄວາມຈິງທີ່ປົກຄອງຢູ່ບ່ອນນັ້ນ. ຜູ້ນຳ, ຜູ້ເຮັດວຽກ ແລະ ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງຈະຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ. ຄຣິສຕະຈັກດັ່ງກ່າວຄືຄຣິສຕະຈັກທີ່ຖືກຄວບຄຸມໂດຍອຳນາດຂອງພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ. ນີ້ກໍເປັນບັນຫາ ແລະ ປະກົດການແຫ່ງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຄຣິສຕະຈັກທີ່ຖືກຂັດຂວາງ ແລະ ຖືກລົບກວນ, ເຊິ່ງຜູ້ນຳ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນຈັດການ ແລະ ແກ້ໄຂ. ບາງຄົນທີ່ຢູ່ໃນກຸ່ມຂອງພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດຢ້ານທີ່ຈະສູນເສຍຄວາມໄວ້ວາງໃຈຂອງກຸ່ມ, ສູນເສຍຜູ້ໜູນຫຼັງ, ສູນເສຍໝູ່ເພື່ອນ, ບໍ່ມີຜູ້ຊ່ວຍເຫຼືອໃນຍາມຕ້ອງການ ແລະ ອື່ນໆ. ສະນັ້ນ, ພວກເຂົາຈຶ່ງພະຍາຍາມສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອຢູ່ໃນກຸ່ມຕໍ່ໄປ. ສະຖານະການນີ້ບໍ່ຮ້າຍແຮງບໍ? ມັນບໍ່ຄວນຖືກແກ້ໄຂບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ). ເມື່ອສະຖານະການປະເພດນີ້ເກີດຂຶ້ນພາຍໃນຄຣິສຕະຈັກ, ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຮູ້ສຶກເຖິງມັນບໍ? ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ແຍກແຍະມັນໄດ້ບໍ? ບາງຄົນຖືກຄວບຄຸມໂດຍຄົນໃດຄົນໜຶ່ງໂດຍບໍ່ຮູ້ໂຕ, ພວກເຂົາຕ້ອງເຮັດຕາມຄວາມຄິດ ແລະ ທັດສະນະ, ຄຳເວົ້າ ແລະ ການກະທຳ, ຄຳສອນຂອງຄົນຜູ້ນັ້ນສະເໝີ ແລະ ພວກເຂົາກໍຢ້ານທີ່ຈະເວົ້າວ່າ “ບໍ່”, ຢ້ານທີ່ຈະຕໍ່ຕ້ານຄົນຜູ້ນັ້ນ ແລະ ແມ່ນແຕ່ຕ້ອງງຶກຫົວເຫັນດີ ແລະ ຍິ້ມຮັບຢ່າງບໍ່ຈິງໃຈເມື່ອຄົນຜູ້ນັ້ນເວົ້າຍ້ອນຢ້ານທີ່ຈະລ່ວງເກີນພວກເຂົາ. ສະຖານະການແບບນີ້ມີຢູ່ບໍ? ບັນຫາທີ່ຄວນຖືກແກ້ໄຂຢູ່ບ່ອນນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ຜູ້ນຳຄຣິສຕະຈັກຄວນຈັດການ ແລະ ແກ້ໄຂຫົວໜ້າພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດຄົນນັ້ນທີ່ສາມາດນຳພາຢ່າງຜິດໆ ແລະ ຄວບຄຸມຄົນອື່ນ. ກ່ອນອື່ນ, ພວກເຂົາຄວນໂອ້ລົມຄວາມຈິງເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ສາມາດແຍກແຍະຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດຄົນນີ້, ຈາກນັ້ນກໍຈຳກັດພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດເອງ. ຖ້າພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດບໍ່ກັບໃຈ, ພວກເຂົາກໍຄວນຖືກກຳຈັດອອກໂດຍທັນທີ ເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ພວກເຂົາສືບຕໍ່ລົບກວນຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຄຣິສຕະຈັກ.

ສະຫຼຸບແລ້ວ, ໃນຊີວິດຄຣິສຕະຈັກທີ່ປົກກະຕິ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄວນສາມາດໂອ້ລົມກ່ຽວກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ພ້ອມທັງຄວາມເຂົ້າໃຈ, ຄວາມຢັ່ງຮູ້, ປະສົບການ ແລະ ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກສ່ວນຕົວຂອງພວກເຂົາໄດ້ຢ່າງເປັນອິດສະລະ ແລະ ບໍ່ມີຂໍ້ຈຳກັດ. ແນ່ນອນ, ພວກເຂົາກໍຄວນມີສິດທີ່ຈະໃຫ້ຄຳແນະນຳ, ຕຳໜິຕິຕຽນ ແລະ ເປີດໂປງການກະທຳໃດໆຂອງຜູ້ນຳ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກທີ່ລະເມີດຫຼັກການ, ໃນຂະນະດຽວກັນກໍມີສິດທີ່ຈະໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ຄຳປຶກສາອີກດ້ວຍ. ທັງໝົດນີ້ຄວນເປັນໄປຢ່າງອິດສະລະ ແລະ ທຸກດ້ານເຫຼົ່ານີ້ຄວນເປັນເລື່ອງປົກກະຕິ; ພວກເຂົາບໍ່ຄວນຖືກຄວບຄຸມໂດຍບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ, ເຊິ່ງຈະນຳໄປສູ່ການຈຳກັດຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກ, ນັ້ນຈະບໍ່ແມ່ນຊີວິດຄຣິສຕະຈັກທີ່ປົກກະຕິ. ເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າມີຂໍ້ກຳນົດ, ກົດລະບຽບ ແລະ ຫຼັກການສຳລັບວິທີທີ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄວນເວົ້າ, ກະທຳ ແລະ ປະພຶດຕົນ ແລະ ວິທີທີ່ພວກເຂົາຄວນສ້າງສາຍສຳພັນລະຫວ່າງບຸກຄົນທີ່ປົກກະຕິໃນຊີວິດຄຣິສຕະຈັກ ແລະ ອື່ນໆ ແລະ ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ຖືກກຳນົດໂດຍບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ. ເມື່ອອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເຮັດສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງ, ພວກເຂົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຄອຍຈັບສີໜ້າຂອງບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ, ພວກເຂົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ ຫຼື ຖືກຈຳກັດໂດຍບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ. ບໍ່ມີໃຜຄວນຮັບໃຊ້ເປັນຕົວຊີ້ທິດທາງ ຫຼື ຄົນຄຸມທ້າຍ; ສິ່ງດຽວທີ່ສາມາດໃຫ້ທິດທາງໄດ້ກໍຄືພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມຈິງ. ສະນັ້ນ, ສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກຕ້ອງຍຶດໝັ້ນກໍຄືພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມຈິງ ແລະ ຫຼັກການຂອງການໂອ້ລົມຄວາມຈິງໃນການເຕົ້າໂຮມ. ຖ້າເຈົ້າຖືກຈຳກັດໂດຍຄົນອື່ນຢູ່ສະເໝີ, ຕ້ອງເຮັດຕາມແບບຢ່າງຂອງພວກເຂົາຢູ່ສະເໝີ ແລະ ບໍ່ກ້າເວົ້າຕໍ່ໄປເມື່ອເຈົ້າເຫັນສີໜ້າທີ່ບໍ່ພໍໃຈ ຫຼື ໜ້າງໍຂອງພວກເຂົາ, ຖ້າເຈົ້າຖືກຈຳກັດໂດຍຄົນຜູ້ນັ້ນຢູ່ສະເໝີໃນຂະນະທີ່ໂອ້ລົມກ່ຽວກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈຈາກປະສົບການສ່ວນຕົວຂອງເຈົ້າ, ຮູ້ສຶກຖືກຈຳກັດຢູ່ສະເໝີ, ບໍ່ສາມາດກະທຳຕາມຫຼັກການຄວາມຈິງໄດ້ ແລະ ຖ້າຄຳເວົ້າ, ສາຍຕາ, ສີໜ້າ, ນໍ້າສຽງ ແລະ ຄຳເວົ້າທີ່ທັງສຽດສີທັງຂົ່ມຂູ່ຂອງຄົນຜູ້ນັ້ນຜູກມັດເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ, ແລ້ວເຈົ້າກໍກຳລັງຖືກຄວບຄຸມຢູ່ພາຍໃນພັກພວກທີ່ນຳໂດຍບຸກຄົນຜູ້ນີ້. ອັນນີ້ເປັນບັນຫາໃຫຍ່ແລ້ວ; ນີ້ບໍ່ແມ່ນຊີວິດຄຣິສຕະຈັກ, ແຕ່ເປັນຊີວິດຂອງພັກພວກທີ່ປົກຄອງໂດຍພວກຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ. ເມື່ອເວົ້າເຖິງບັນຫາປະເພດນີ້, ຜູ້ນຳ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນກ້າວອອກມາເພື່ອແກ້ໄຂມັນ ແລະ ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງກໍມີພັນທະ ແລະ ສິດທິໃນການປົກປ້ອງຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຄຣິດຕະຈັກເຊັ່ນກັນ. ຜູ້ທີ່ຂັດຂວາງ ແລະ ລົບກວນຊີວິດຄຣິສຕະຈັກ, ໂດຍສະເພາະຜູ້ທີ່ສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນ ແລະ ຕ້ອງການຄວບຄຸມຄຣິສຕະຈັກ, ຄວນຖືກຢຸດຢັ້ງ, ເປີດໂປງ ແລະ ໄຈ້ແຍກ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ທຸກຄົນໄດ້ຮັບການແຍກແຍະ ແລະ ສາມາດເບິ່ງເຫັນແກ່ນແທ້ຂອງບັນຫາໄດ້ວ່າເປັນຄວາມຕ້ອງການທີ່ຈະສ້າງອານາຈັກເສລີ. ຄຣິສຕະຈັກບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ມີການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນເພື່ອແບ່ງແຍກຄຣິສຕະຈັກບໍ່ວ່າດ້ວຍເຫດຜົນໃດກໍຕາມ. ຕົວຢ່າງ: ການແບ່ງເປັນກຸ່ມໂດຍອີງໃສ່ຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະທາງສັງຄົມ, ເຂດບ້ານໃກ້ເຮືອນຄຽງ, ພາກພື້ນ ຫຼື ນິກາຍສາສະໜາ ຫຼື ການແບ່ງເປັນກຸ່ມໂດຍອີງໃສ່ລະດັບການສຶກສາ, ຄວາມຮັ່ງມີ, ເຊື້ອຊາດ ແລະ ສີຜິວ ແລະ ອື່ນໆ, ທັງໝົດນີ້ແມ່ນຂັດກັບຫຼັກການຄວາມຈິງ ແລະ ບໍ່ຄວນເກີດຂຶ້ນໃນຄຣິສຕະຈັກ. ບໍ່ວ່າຈະໃຊ້ຂໍ້ອ້າງໃດກໍຕາມໃນການແບ່ງແຍກຜູ້ຄົນອອກເປັນລຳດັບຊັ້ນ, ຕຳແໜ່ງ, ພັກພວກ ແລະ ກຸ່ມກ້ອນ, ມັນກໍຈະຂັດຂວາງ ແລະ ລົບກວນວຽກງານຂອງຄຣິສຕະຈັກ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຊີວິດຄຣິສຕະຈັກ ແລະ ມັນກໍເປັນບັນຫາທີ່ຜູ້ນຳ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນແກ້ໄຂໂດຍທັນທີ. ສະຫຼຸບໂດຍຫຍໍ້, ບໍ່ວ່າເຫດຜົນຂອງການທີ່ຜູ້ຄົນແບ່ງອອກເປັນກຸ່ມ, ພັກພວກ ຫຼື ກຸ່ມກ້ອນຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ, ຖ້າພວກເຂົາໄດ້ຮວບຮວມກຳລັງໄດ້ໃນລະດັບໜຶ່ງ ແລະ ພວກເຂົາກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນຕໍ່ວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍຂອງຊີວິດຄຣິດຕະຈັກ, ພວກເຂົາກໍຄວນຖືກຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຈຳກັດ. ຖ້າສະມາຊິກຂອງພັກພວກດັ່ງກ່າວບໍ່ຟັງຄວາມ, ຜູ້ເຮັດຄວາມຊົ່ວເຫຼົ່ານີ້ກໍສາມາດຖືກແຍກອອກຕ່າງຫາກ ແລະ ກຳຈັດອອກ. ການຈັດການກັບບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ກໍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງວຽກງານ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ຜູ້ນຳ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນປະຕິບັດເຊັ່ນກັນ. ສະນັ້ນ, ສິ່ງທີ່ຕ້ອງເຂົ້າໃຈຢູ່ທີ່ນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ມັນຄື ເມື່ອຄົນບາງຄົນໄດ້ສ້າງຕັ້ງກອງກຳລັງຂຶ້ນໃນຄຣິສຕະຈັກ ແລະ ສາມາດເປັນປໍລະປັກ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານຜູ້ນຳຄຣິສຕະຈັກ, ວຽກງານຂອງຄຣິສຕະຈັກ ແລະ ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສາມາດລົບກວນ ແລະ ທຳລາຍຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍປົກກະຕິຂອງຊີວິດຄຣິສຕະຈັກ, ພຶດຕິກຳ, ການສະແດງອອກ ແລະ ສະຖານະການດັ່ງກ່າວຄວນຖືກຈຳກັດ ແລະ ຖືກຈັດການໂດຍທັນທີ. ເມື່ອເວົ້າເຖິງການສ້າງຕັ້ງກຸ່ມກ້ອນແມ່ນບໍ່ມີການຈຳແນກໃດໆໂດຍອີງໃສ່ຈຳນວນຄົນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ. ຖ້າຄົນສອງຄົນເຂົ້າກັນໄດ້ດີ ແລະ ບໍ່ໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນໃດໆຕໍ່ຄຣິສຕະຈັກ, ກໍບໍ່ຕ້ອງໄປສົນໃຈ. ແນວໃດກໍຕາມ, ທັນທີທີ່ພວກເຂົາເລີ່ມກໍ່ໃຫ້ເກີດການລົບກວນ ແລະ ສ້າງຕັ້ງກອງກຳລັງຂຶ້ນເພື່ອຄວບຄຸມຄຣິສຕະຈັກ, ບຸກຄົນເຫຼົ່ານີ້ກໍຄວນຖືກຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຖືກຈຳກັດ. ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ກັບໃຈ, ພວກເຂົາກໍຄວນຖືກກຳຈັດອອກ ຫຼື ຂັບໄລ່ໂດຍທັນທີ. ນີ້ຄືຫຼັກການ.

ວັນທີ 22 ພຶດສະພາ 2021