७६. मैले छद्मभेष र छलद्वारा आफैँलाई हानि पुर्याएँ
सन् २०२१ को सेप्टेम्बरमा, मण्डलीले मलाई एउटा नयाँ भिडियो परियोजनाको उत्पादनमा भाग लिने प्रबन्ध मिलायो—यो परियोजना निकै कठिन देखिन्थ्यो। मलाई आफू सिद्धान्त र पेशागत दक्षतामा कमजोर रहेको थाहा थियो। त्यसैले मैले कडा अध्ययन गरेँ, र भेलाहरूमा उपस्थित हुँदा र समस्याहरूबारे छलफल गर्दा, अरूले मेरो क्षमता राम्रो रहेको देखून् र मलाई प्रशिक्षित गर्न लायकको व्यक्ति ठानून् भन्ने आशामा म सधैँ सक्रिय रूपमा बोल्थेँ। तर, चाँडै नै, एकपछि अर्को गरी समस्याका शृङ्खला उत्पन्न हुन थाले।
एक पटक, हामीले एउटा भिडियो उत्पादनबारे छलफल गरिरहेका बेला, मैले समस्याका रूपमा देखेको एउटा कुरा औल्याएँ। तर, सिद्धान्तका आधारमा मूल्याङ्कन गरेपछि, अरू सबैले वास्तवमा यो कुनै समस्यै होइन भन्ने निर्णय गरे। यसले मलाई आफू कामै नलाग्ने व्यक्ति भए झैँ हतोत्साहित बनायो। अर्को पटक, एउटा भिडियोबारे आफ्नो मनमा सुझाव उत्पन्न हुँदा, मैले आफ्नो विचार राख्नुअघि यसबारे लामो समय सोचेँ। तैपनि मैले सही कुरा भन्न सकिनँ। म बोलेकोमा पछि पछुताएँ, सोचेँ, “मलाई मानिसहरूले यस्तो प्रतिक्रिया देलान् भन्ने थाहा भएको भए, म केही भन्ने नै थिइनँ!” पहिले, जब म साधारण परियोजनाहरू बनाउँदै थिएँ, मैले सुझाव दिँदा वा विचार व्यक्त गर्दा, म मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूको धेरथोर सहमति पाउँथेँ। तर अहिले, म समस्याहरू समेत स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दिनथेँ र सधैँ गल्ती गरिरहेकी थिएँ। के ब्रदर-सिस्टरहरूले मेरो क्षमता त्यति राम्रो छैन भन्ने सोच्लान्? यदि कामकुराहरू यसरी नै चलिरहे भने, के उनीहरूले म यो काम गर्न योग्य छैन कि भन्ने शङ्का गर्न थाल्लान्? मैले भविष्यमा सुझाव दिँदा वा विचार व्यक्त गर्दा अझ बढी सजग हुनुपर्ने देखिन्थ्यो—यदि म कुनै कुरामा विश्वस्त छैन भने, केही नबोल्नु नै राम्रो हुन्छ, र सकेसम्म गल्ती गर्नबाट जोगिनुपर्छ, ताकि अरूले म कति अयोग्य छु भन्ने सत्यता थाहा नपाऊन्। तर त्यसपछि, मेरो सबैभन्दा ठूलो डर सत्य साबित भयो। एक दिन, म भेलामा सङ्गति गर्दै थिएँ त्यहीबेला समूह अगुवाले मलाई अचानक बीचमै रोके। उनले म विषयभन्दा बाहिर गएकी, र मेरो सङ्गति परमेश्वरका वचनहरू वरिपरि केन्द्रित हुनुपर्ने बताए। म धेरै लज्जित भएँ—मेरो अनुहार रातो भयो, र म तुरुन्तै जमिनभित्र एउटा खाल्डोमा हराउन चाहेँ। भेलाको बाँकी समय म केवल आफ्नो टाउको निहुराएर ओइलाएको फूल जस्तै बसिरहेँ। मलाई लज्जित, अपमानित, र निरुत्साहित महसुस भयो। सुरुदेखि नै, मेरो पेसागत दक्षता अरू सबैको भन्दा कमजोर थियो, र मामिलाहरू सम्बन्धी मेरो दृष्टिकोण सतही थियो। तर अब, म बोल्दा मुख्य कुरा नै भन्न सक्दिनथेँ। यति छोटो समयमा मैले यति धेरै आफ्ना कमीकमजोरीहरू खुलासा गरिसकेपछि सबैले मेरा बारेमा के सोच्लान्? के उनीहरूले मेरो क्षमता कमजोर छ भन्ने सोच्लान्? त्यस क्षणदेखि, जब हामी सँगै कामको बारेमा कुरा गर्थ्यौं, मलाई बेचैनी महसुस हुन्थ्यो, र मेरो पेटमा पुतली उडेजस्तो हुन्थ्यो। म सुझावहरू दिन चाहन्थेँ, तर जब म कुनै सुझाव सोच्थेँ, मैले गल्ती गरेँ भने सबैले देख्लान् र म स्तर अनुरूप छैन भन्लान् भन्ने डरले, म पुनर्विचार गर्थेँ र भन्ने हिम्मत गर्दिनथेँ, मैले केही गलत भन्नुभन्दा केही नभन्नु नै राम्रो भन्ने निर्णय गरेँ। त्यसैले, हामीले समस्याहरूबारे छलफल गर्दा, मैले पूरै बोल्न छोडेँ। कहिलेकाहीँ म आफूलाई, सधैँ आफ्नो मनमा आएका जुनसुकै विचार व्यक्त गर्नेहरूको प्रशंसा गरिरहेकी पाउँथेँ। तर म भने अझै पनि त्यस्तो गर्न सकिरहेकी थिइनँ—त्यस्तो खालको साहस मसँग थिएन। वास्तवमा, मलाई यो गलत हो भन्ने थाहा थियो। मलाई असहज र पीडा महसुस भयो, तर के गर्ने थाहा थिएन। केही समयपछि, हाम्रो मण्डलीको एक अगुवालाई बर्खास्त गरियो। जब माथिल्ला अगुवाहरूले उनको कार्यसम्पादनको खुलासा गरे, उनीहरूले उनले सधैँ आफ्ना त्रुटिहरू लुकाउने प्रयास गर्ने र आफ्नो कर्तव्यपालन गर्दा कहिल्यै नखुल्ने गरेको कुरा उल्लेख गरे। उनीहरूका शब्दहरूले मेरो मन छोए, र म आफ्ना कार्यहरूबारे सोच्न बाध्य भएँ। पछिल्लो समय म आफैँलाई बन्द गरिरहेकी थिएँ, मानिसहरूले मलाई बुझ्नेछन् भन्ने डरले आफ्नै विचार र दृष्टिकोणहरू लुकाइरहेकी थिएँ। त्यस क्षणमा, मैले मेरो अवस्था कति खतरनाक रहेछ भन्ने महसुस गरेँ, र मलाई मैले सत्यता खोजेर तुरुन्तै यसको समाधान गर्नुपर्छ भन्ने थाहा भयो।
मैले खोजी गरिरहेकै बेला, परमेश्वरका वचनको एउटा खण्ड पढें: “गल्ती गर्नु वा देखावटी रूप धारण गर्नु: यीमध्ये कुन चाहिँ स्वभावसँग सम्बन्धित छ? देखावटी रूप धारण गर्नु स्वभावसित सम्बन्धित कुरा हो, यसमा घमण्डी स्वभाव, दुष्टता र छलीपन सामेल छन्; र परमेश्वरले यसलाई विशेष रूपमा तुच्छ ठान्नुहुन्छ। … यदि गल्ती गरिसकेपछि, तैँले यसलाई सही प्रकारले लिन सक्छस्, र सबैलाई यसबारे कुराकानी र टीकाटिप्पणी गर्न दिन्छस् र त्यसबाट असल-खराब छुट्याउन सक्छस्, अनि यसबारेमा खुलस्त हुन र यसलाई चिरफार गर्न सक्छस् भने, तेरो बारेमा सबैको विचार के हुनेछ? तिनीहरूले तँ इमान्दार व्यक्ति होस् भन्नेछन् किनकि तेरो हृदय परमेश्वरका लागि खुला छ। तेरा कार्य र व्यवहारमार्फत, तिनीहरूले तेरो हृदय देख्न सक्नेछन्। तर यदि तैँले भेष बदल्ने र सबैलाई धोका दिने कोसिस गर्छस् भने, मानिसहरूले तँलाई आदर गर्नेछैनन्, अनि तँ मूर्ख र निर्बुद्धि व्यक्ति होस् भनी भन्नेछन्। यदि तैँले नाटकबाजी गर्ने वा आफूलाई सही ठहराउने कोसिस गर्दैनस् भने, यदि तँ आफ्नो गल्ती स्वीकार्न सक्छस् भने, सबैले तँ इमानदार र बुद्धिमान् छस् भनी भन्नेछन्। अनि कुन कुराले तँलाई बुद्धिमान् बनाउँछ? सबैले गल्ती गर्छन्। सबैमा दोष र कमी-कमजोरी हुन्छ। अनि वास्तवमा, सबैसित उही भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ। तैँले आफैलाई अरूभन्दा धेरै महान्, सिद्ध, र दयालु नसोच्; त्यसो गर्नु बिलकुलै अनुचित छ। मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभाव अनि सार र तिनीहरूको भ्रष्टताको साँचो अनुहारबारे तँलाई स्पष्ट भएपछि, तँ तेरा आफ्नै गल्तीहरूलाई ढाकछोप गर्ने कोसिस गर्नेछैनस्, न त अरू मान्छेले गल्ती गर्दा तँ तिनीहरूप्रति नराम्रो विचार नै पाल्नेछस्, तैँले यी दुवै कुरालाई सही प्रकारले सामना गर्न सक्नेछस्। तब मात्र तँ समझदार हुने छस् र मूर्ख कुराहरू गर्ने छैनस्, र यसले तँलाई बुद्धिमान् बनाउने छ। बुद्धि नभएकाहरू मूर्ख मानिसहरू हुन् र तिनीहरू पर्दापछाडि गोप्य कुरा गर्दै, सधैँ आफ्ना ससाना गल्तीहरूमा अल्झिरहन्छन्। यो हेर्दै घिन लाग्छ। वास्तवमा, तैँले जे गरिरहेको हुन्छस् त्यो अरू मानिसहरूले तुरुन्तै स्पष्ट रूपमा देख्छन्, तैपनि तँ अझै निर्लज्ज बनी देखावटी गर्छस्। अरूलाई, यो जोकरको काम जस्तो लाग्छ। के यो मूर्खता होइन? यो साँच्चै मूर्खता हो। मूर्ख मानिसहरूसँग कुनै बुद्धि हुँदैन। तिनीहरूले जति धेरै प्रवचन सुने पनि, तिनीहरूले अझै पनि सत्यता बुझ्दैनन् वा कुनै कुराको वास्तविकतालाई देख्दैनन्। तिनीहरू आफ्नो अहम् कहिल्यै छोड्दैनन्, तिनीहरू अरू सबैभन्दा फरक छन्, र अरूभन्दा बढी इज्जतदार छन् भनी सोच्छन्, यो अहङ्कार र आत्मधर्मीपन हो, यो मूर्खता हो। मूर्ख मानिसहरूमा आत्मिक बुझाइ हुँदैन, हुन्छ त? जुन विषयहरूमा तँ मूर्ख र निर्बुद्धि हुन्छस् ती त्यस्ता विषयहरू हुन् जसका बारेमा तँसित कुनै आत्मिक समझ हुँदैन, र तैँले सजिलैसँग सत्यतालाई बुझ्दैनस्। कुराको वास्तविकता यही हो” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। व्यक्तिको आचरणलाई मार्गदर्शन गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरू)। परमेश्वरका वचनहरू पढिसकेपछि, मैले हालसालै आफू गुज्रिरहेको अवस्थाबारे आत्मचिन्तन गरेँ। सुरुमा, मैले सोचेँ नयाँ भिडियो परियोजनामा भाग लिन छानिनुको अर्थ मेरो क्षमता र योग्यता धेरै खराब छैन, र म प्रशिक्षित हुन लायककी छु। त्यसैले, मैले सबैको सहमति प्राप्त गर्ने आशामा सक्रिय रूपमा आफ्ना विचार व्यक्त गरेँ, र सङ्गति र छलफलहरूमा संलग्न भएँ। तर, जब मैले म निरन्तर आफ्ना समस्याहरू प्रकट गरिरहेकी छु भन्ने देखेँ, मलाई लाज लाग्यो। मानिसहरूले मलाई चिनिरहेका थिए, र मैले त्यो स्वीकार गर्न सकिनँ। मैले सोचेँ, मेरा गल्तीहरूले प्रमाणित गरे म कामै नलाग्ने छु, म यो कामका लागि उपयुक्त छैन। त्यसैले, मैले अरूले म कति अपर्याप्त छु भन्ने नदेखून् भन्ने आशामा, आफैँलाई बन्द गरेँ र भेष बदलेँ। मेरो स्वभाव कति अहङ्कारी र छली थियो! खासमा, मलाई यो कर्तव्य सुम्पिनुले म यसलाई सुरू गर्न लायककी छु भन्ने प्रमाणित गर्दैनथ्यो—मण्डलीले मलाई केवल अभ्यास गर्ने मौका दिइरहेको थियो। वास्तवमा, मसँग अझै धेरै कमीकमजोरी र त्रुटिहरू थिए, र मैले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा सिक्नु र सुधार गर्नुपर्थ्यो। तर म यी कुराहरूलाई सही रूपमा सम्बोधन गरिरहेकी थिइनँ। म आफ्ना गल्तीका कारणहरूमाथि आत्मचिन्तन गरिरहेकी थिइनँ, र म आफ्ना कमीकमजोरीहरू पूर्ति गर्न सत्यताका सिद्धान्तहरू खोजिरहेकी थिइनँ। बरु, म आफ्ना समस्याहरू लुकाउने उपायहरू फेला पार्न आफ्नो दिमाग खियाइरहेकी थिएँ, ताकि अरूले मलाई नचिनून्। म कसरी यति छली र अज्ञानी हुन सकेँ? पछि, मैले परमेश्वरका थप वचनहरू पढें: “मानिसहरूले परमेश्वरसामु आफ्नो कर्तव्य वा कुनै काम गर्दा तिनीहरूको हृदय शुद्ध हुनैपर्छ: यो ताजा पानीजस्तै—सङ्लो, शुद्ध हुनैपर्छ। त्यसोभए कस्तो प्रकारको मनोवृत्ति सही हो त? सही मनोवृत्ति भनेको तैँले जेसुकै गरिरहेको भए तापनि, तँ अरूसँग आफ्नो हृदयमा भएका जस्तासुकै कुरा, आफ्ना जस्तासुकै विचारबारे सङ्गति गर्न सक्षम हुनु हो। यदि कसैले तेरो कार्यशैलीले काम गर्दैन भनेर अर्कै विचार राख्यो, र तँलाई त्यो विचार राम्रै लाग्यो भने, तँ आफ्ना तरिकाहरू छोडेर तिनीहरूले सोचेअनुसार कार्यहरू गर्छस्। त्यसो गर्दा, सबैले तँ अरूका सुझावहरू स्विकार्न, सही मार्ग रोज्न, सिद्धान्तअनुसार, अनि पारदर्शिता र स्पष्टसँग काम गर्न सक्छस् भन्ने देख्छन्। तेरो हृदय कालो छैन, तँ इमानदार मनोवृत्तिमा भरपर्दै, निष्कपट रूपमा काम गर्छस् र बोल्छस् भनी सबैले देख्नेछन्। तैँले कालोलाई कालो भन्छस्। होलाई हो र होइनलाई होइन भन्छस्। तँमा कुनै छलहरू, कुनै गोप्यता हुँदैन, तँ एक अति नै पारदर्शी व्यक्ति हुन्छस्। के यो एक प्रकारको मनोवृत्ति होइन र? यो मानिसहरू, घटनाहरू र मामिलाहरूप्रति हुने मनोवृत्ति हो र यसले व्यक्तिको स्वभाव प्रतिनिधित्व गर्छ” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। भाग तीन)। परमेश्वर इमानदार मानिसहरूलाई मन पराउनुहुन्छ। मैले इमानदार मनोवृत्तिका साथ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नुपर्छ। म जे गर्छु वा भन्छु, त्यसमा म स्पष्ट र खुला हुनुपर्छ, जे सोच्छु त्यही भन्नुपर्छ, र यदि समस्याहरू देखा परे भने म तिनलाई स्वीकार्न, र उपयुक्त रूपमा सम्हाल्न अनि समाधान गर्न सक्षम हुनुपर्छ। त्यसैले, मैले पहिलेदेखिका आफ्ना गल्तीहरूलाई एक-एक गरी मूल्याङ्कन गरेँ। कामकुराहरू किन गलत भए भनी कारणहरू खोजेँ, र सम्बन्धित सिद्धान्तहरू बुझ्ने प्रयास गरेँ। तब मात्रै मैले महसुस गरेँ गल्ती गर्नुले हामीलाई आफ्नै कमजोरीहरू पत्ता लगाउन र समयमै तिनको पूर्ति गर्न सक्षम बनाउँछ, जुन राम्रो कुरा हो। तर म सधैँ आफ्नै छवि र ओहदाको बारेमा चिन्तित थिएँ, आफैँलाई बन्द गरेर, झूटो रूप प्रस्तुत गर्दै, आफ्नो मनका कुरा नभनी, आफ्ना त्रुटिहरू खुलासा होलान् कि भनेर डराउँदै थिएँ। यसो गरेर, मैले आफूमा भएको कमीलाई कहिल्यै पूर्ति गर्न सक्ने थिइनँ, र मेरो प्रगति ढिलो हुनेथियो। के म आफैँले आफ्नो लागि खाल्डो खनिरहेकी थिइनँ र? यो महसुस गरेपछि, मैले सचेत रूपमा आफ्नो मानसिकता सच्याउन थालेँ। अरू ब्रदर-सिस्टरहरूसँग कामबारे छलफल गर्दा वा भिडियोहरूका लागि सुझाव दिँदा, म मेरो दृष्टिकोणलाई कसरी ग्रहण गरिएला भन्ने अनुमानको प्रयासविना आफ्नो मनमा लागेका कुराहरू व्यक्त गर्थेँ। मेरा केही विचार र धारणाहरू अझै गलत नै भएपनि, तर मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूको सुधार र मार्गदर्शनका कारणले, मैले संलग्न सिद्धान्तहरूमध्ये केही बुझ्न थालेँ। बिस्तारै, म कम कुण्ठित हुन थालेँ र बढी सहज महसुस गरेँ, अनि मेरो हृदय हल्का भयो।
केही समयपछि, भिडियोको गुणस्तर सुधार गर्न हामीले केही नयाँ प्रविधि अपनाउनुपर्यो। म प्रविधिमा नयाँ थिएँ, तर अरूसँग मिलेर आवश्यक सीपहरू छलफल गरेर र सिकेर, मैले बिस्तारै केही हदसम्म बुझ्न थालेँ। जब मैले मेरी सहकर्मी सिस्टरले आफ्ना विचारहरू कसरी व्यक्त गर्छिन् र सुझावहरू दिन्छिन्, कसरी उनको विश्लेषण सधैँ तार्किक र सुस्थापित हुन्थ्यो, र कसरी सुपरिवेक्षकले प्राय: विभिन्न कुराहरूमा उनको राय सोध्थे भन्ने देखेँ, मलाई धेरै ईर्ष्या लाग्यो। अर्कोतिर म भने, अझै पनि गुमनाम नै थिएँ। म के कुरामा छक्क परेँ भने सबैले अन्ततः म को हुँ भनेर कहिले थाहा पाउलान्। कहिलेकाहीँ, कामको छलफलको दौडान, अरूमा मप्रति राम्रो छाप परोस् भनेर म आफ्ना शब्दहरू कसरी व्यक्त गर्ने भनेर सोच्थेँ—ताकि उनीहरूलाई तत्काल छलफल भइरहेको मामिलाबारे म पूरै अनभिज्ञ छैन भन्ने थाहा होस्। एक दिन, हामी सबै एउटा भिडियो उत्पादन योजनाबारे छलफल गर्दै थियौँ त्यतिखेर मैले एउटा समस्या देखेँ। संक्षिप्त र प्रष्ट रूपमा बोल्न, साथै यो नयाँ प्रविधिबारे मलाई केही थाहा छ भनी देखाउन, मैले बोल्नुअघि आफ्ना शब्दहरू होसियारीपूर्वक छनोट गर्न चाहेँ। तर जति धेरै म यसबारे चिन्तित भएँ, त्यति नै मलाई के भन्ने नै थाहा भएन। अन्तमा, मेरो सट्टामा मेरी सहकर्मी सिस्टरले त्यो मुद्दा उठाइन्। पछि, मैले एउटा समाधान सोचेँ। मेरी सहकर्मी सिस्टर र म पहिले नै के भन्ने भनेर छलफल गर्छौँ। त्यसपछि, म भेलामा पहिल्यै अरूलाई आफ्नो दृष्टिकोण सङ्गति गर्छु। यसरी, म आफूलाई अझ राम्रोसँग व्यक्त गर्न सक्षम हुने थिएँ, र मलाई हाम्रो टोलीमा मेरो उपस्थिति छ भन्ने महसुस हुनेथियो। तर जब म एक्लै छलफलमा भाग लिन्थेँ, म अझै पनि आफ्नो दृष्टिकोण राख्ने हिम्मत गर्दिनथेँ। बरु, म अरू सबैले आफ्नो धारणा व्यक्त गरिनसकुन्जेल पर्खन्थेँ, त्यसपछि म भनिएका सबै कुरा बुझेको नाटक गर्दै केवल “हुन्छ” भन्थेँ। यो कतिसमयसम्म चल्यो भने समस्याहरूबारे छलफल गर्दा म कुनै बोझ नै लिइरहेकी हुन्नथेँ। उनीहरूले कुरा गरिरहेको सुन्दा, म कहिलेकाहीँ अन्यत्रै हराउँथेँ, वा झपक्क निदाउँथेँ पनि।
एक दिन, मेरी सहकर्मी सिस्टरले मसँग आएर मैले पहिले जस्तो सक्रिय भएर आफ्नो कर्तव्य निर्वाह नगरिरहेको टिप्पणी गरिन्। म कुनै खास अवस्थामा पो छु कि भनेर उनले मलाई सोधिन्, अनि मैले मेरा हालैका प्रकटीकरणबारे उनलाई खुलस्त बताएँ। उनले आफ्नो अनुभव सुनाएर मलाई मदत गरिन्, र मलाई परमेश्वरका केही वचन पठाइन्, जसमा यसो भनिएको छ: “ख्रीष्टविरोधीहरूलाई लाग्छ, यदि आफू धेरै बोलेमा, निरन्तर रूपमा आफ्नो दृष्टिकोण व्यक्त गरेमा र अरूसित सङ्गति गरेमा, तिनीहरूलाई सबैले छर्लङ्गै चिन्नेछन्; ख्रीष्टविरोधीलाई उनीहरूले उसमा गहनता छैन, ऊ एक साधारण व्यक्ति मात्र हो भन्ठान्नेछन्, र सम्मान गर्नेछैनन् भन्ने लाग्छ। ख्रीष्टविरोधीका लागि सम्मान गुमाउनुको अर्थ के हो? त्यसको अर्थ मानिसहरूको हृदयमा तिनीहरूको सम्मानित हैसियत गुम्नु, मामुली, अज्ञानी र साधारण देखिनु हो। ख्रीष्टविरोधीहरू यस्तो हेर्ने आशा गर्दैनन्। त्यसकारण, जब ख्रीष्टविरोधी मण्डलीका अरूले सधैँ खुलस्त भएर आफ्नो नकारात्मकता, परमेश्वरविरुद्धको विद्रोह, हिजो उनीहरूले गरेका गल्तीहरू, वा आज इमानदार हुन नसकेकाले आफूलाई भएको असहनीय पीडा स्विकारेको देख्छ, तब ऊ यी मानिसहरूलाई मूर्ख र भोलाभाला ठान्छन्, किनकि तिनीहरू यस्ता कुराहरू कहिल्यै स्विकार्दैन, र आफ्ना विचारहरू लुकाइ राख्छन्। कतिपय मानिस कमजोर क्षमता वा सोझो भएकाले कारण, र जटिल विचारहरू नभएका कारण विरलै बोल्छन्, तर जब ख्रीष्टविरोधीहरू विरलै बोल्छन्, त्यसको त्यही कारण होइन; त्यो त स्वभावको समस्या हो। तिनीहरू अरूलाई भेट्दा विरलै बोल्छन् र मामलाहरूमा आफ्नो दृष्टिकोण सजिलै व्यक्त गर्दैनन्। किन तिनीहरू आफ्नो दृष्टिकोण व्यक्त गर्दैनन्? पहिलो कुरा, तिनीहरूमा निश्चय नै सत्यता हुँदैन र तिनीहरू कामकुरा छर्लङ्गै देख्न सक्दैनन्। यदि तिनीहरू बोलेमा, गल्तीहरू गर्छन् र छर्लङ्गै देखिन सक्छन्; तिनीहरू होच्याइमा परिएला भनी डराउँछन्, त्यसैले मौन भएको बहाना बनाउँछन् र गम्भीर भएको स्वाङ पार्छन्, जसले गर्दा अरूलाई तिनीहरूको अड्कल गर्न गाह्रो हुन्छ, तिनीहरू बुद्धिमान् र प्रतिष्ठित देखिन्छन्। यस्तो देखावटी रूपको कारण मानिसहरू ख्रीष्टविरोधीलाई कम आँक्दैनन्, अनि तिनीहरूलाई बाहिर शान्त र सौम्य देखेर, उनीहरू तिनीहरूलाई अझ उच्च सम्मान गर्छन् र अनादर गर्ने आँट गर्दैनन्। यही नै ख्रीष्टविरोधीहरूको कुटिल र दुष्ट पक्ष हो। तिनीहरू आफ्नो दृष्टिकोण सजिलै व्यक्त गर्दैनन् किनकि तिनीहरूका धेरैजसो दृष्टिकोण सत्यतासँग मेल खाँदैनन्, बरु ती केवल मानव धारणा र कल्पना मात्र हुन्छन्, खुलासा गर्न योग्य हुँदैनन्। त्यसैले, तिनीहरू मौन रहन्छन्। … तिनीहरू आफू छर्लङ्गै देखिएको चाहँदैनन्, तिनीहरूलाई आफ्ना सीमितताहरू थाहा छ; तर यसको पछाडि पनि घृणित अभिप्राय हुन्छ—त्यो हो, आदर पाउने। के यो सबैभन्दा घिनलाग्दो कुरा होइन र?” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु छ)। विगतमा, जब मैले ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वभावलाई खुलासा गर्ने परमेश्वरका वचनहरू पढ्थेँ, मैले ती वचनहरूसँग आफूलाई सायदै दाँज्थेँ। मलाई लाग्थ्यो मेरो कुनै हैसियत छैन, कुनै ठूलो महत्त्वाकाङ्क्षा र चाहनाहरूको त कुरै छाडौँ। तर अहिले, परमेश्वरका वचनहरूसँग आफूलाई दाँज्दा, मैले देखेँ ख्रीष्टविरोधीहरू आफ्ना कमीकमजोरीहरू लुकाउन अक्सर आफ्ना विचार व्यक्त गर्न हिचकिचाउँछन्, र उनीहरू अक्सर बौद्धिक गहिराइ भएको देखाउन चुप लाग्छन् ताकि उनीहरू वरपरका सबैले उनीहरूले सत्यता बुझेका छन् भनी गलत रूपमा सोचून्, र उनीहरूलाई उच्च सम्मान गरून्। के म पनि त्यस्तै गरिरहेकी थिइनँ र? वास्तवमा, यो नयाँ प्रविधिमा मेरो अलिकति पनि पकड थिएन। तर आफ्नो इज्जत जोगाउन र समूहमा दह्रोसँग खुट्टा टेक्न सकूँ भनेर, मैले कहिल्यै आफ्ना कमीकमजोरी वा अपर्याप्तताहरूबारे खुलेर कुरा गरिनँ। मैले गलत बोलूँला र आफू नजान्ने हुँ भन्ने तिनीहरूले पत्ता लगाउलान् कि भन्ने डरले म सधैँ आडम्बर गर्थें, सबै कुरा बुझेको बहाना गर्थें, र कसैका अगाडि पनि आफ्नो विचार व्यक्त गर्ने आँट गर्दिनथेँ। यहाँसम्म कि आफ्ना कमीहरू लुकाउन, मैले मेरी सहकर्मी सिस्टरसँग पहिल्यै छलफल गरेका सुझावहरू बैठकमा हतारहतार सुनाउँथेँ। यसले मलाई कामकुराहरूको हिस्सा भएको अनुभूति मात्र गराएन, अरूलाई मेरो स्तर कति तल छ भन्ने कुरा थाहा पाउनबाट समेत रोक्यो। म त साँच्चै धेरै छली रहेछु! फर्केर सोच्दा, मैले महसुस गरेँ धेरै मानिसहरूले म सामान्यतया खासै नबोल्ने भनेर टिप्पणी गरेका थिए। मलाई पहिले यो मेरो व्यक्तित्वको कारणले हो जस्तो लाग्थ्यो। परमेश्वरका वचनहरूले गरेको खुलासाद्वारा नै मैले देखेँ म अरूले मलाई राम्ररी नचिनून् भनेर चुप लागेर बसिरहेकी थिएँ। पहिले पनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा मैले यस्तै गरेकी थिएँ। कहिलेकाहीँ म केही समस्याहरू पत्ता लगाउँथेँ, तर आफूलाई स्पष्ट छैन भने केही भन्दिनथेँ। बरु, समस्या स्पष्ट रूपमा बुझेपछि मात्र व्यवस्थित र तार्किक रूपमा आफ्नो दृष्टिकोण व्यक्त गर्थें। यसो गरेर, समय बित्दै जाँदा सबैले म समस्या राम्ररी खुट्याउन सक्छु भन्ठाने, र कहिलेकाहीँ म उनीहरूले मलाई चलाख र उच्च क्षमताकी भनेर प्रशंसा गरेको सुन्थेँ। म मनमनै आफैँमा मक्ख पर्थेँ। म कतिपय सिस्टरहरू सोझा भएका, मनमा लागेको कुरा बोल्ने, र नबुझेको कुरा नबुझेको भनी स्वीकार गर्ने गरेको देख्दा, उनीहरूलाई हेयका दृष्टिले हेर्थेँ। मलाई लाग्थ्यो उनीहरू कुराहरू राम्ररी नसोची बोल्छन्, र अरूले उनीहरू कति अयोग्य छन् भन्ने तुरुन्तै देखिहाल्छन्। मैले त्यसरी व्यवहार गर्नु हुँदैन भन्ने मलाई थाहा थियो। यी सबै कुरा महसुस गरेपछि, मैले मेरो ख्रीष्टविरोधी स्वभाव गम्भीर रहेछ भन्ने थाहा पाएँ। मानिसहरू माझ हैसियत पाउन र उनीहरूबाट उच्च सम्मान पाउन म बहानाबाजी गर्दै आएकी रहेछु। म हैसियतप्रति अति नै चिन्तित थिएँ, र आफूलाई अति नै ठूलो ठान्थेँ। म सधैँ कुनै कमीकमजोरी नभएको व्यक्ति बन्न चाहन्थेँ, र साधारण व्यक्ति बन्न राजी थिइनँ। यो साँच्चै मेरो अहङ्कार र विवेकहीनता थियो। मैले यी जटिल भिडियो परियोजनाहरूमा आफ्नो सहभागिताबारे सोचेँ। मैले पेशागत क्षमताहरू बढाउने मौका मात्र होइन, यस दौरान थप सिद्धान्तहरू समेत बुझ्न पाएँ। यो कस्तो राम्रो कुरा थियो! तर मैले मेरा ब्रदर-सिस्टरहरूसँग सिद्धान्त र सीपहरू सिक्न मेहनत गर्नुको सट्टा, आफ्नो कर्तव्यलाई बेवास्ता गर्दै दिन बिताएँ। म कुटिल तरिकाले सोचिरहेकी थिएँ, अरूको प्रशंसा पाउने र गुमाउने कुरामा चिन्ता गर्दै, र आफ्नो छवि जोगाउन सक्दो प्रयास गर्दै थिएँ। म त कति मूर्ख रहेछु! परमेश्वरमा यतिका वर्षसम्म विश्वास गरेपछि पनि, मैले आफ्नो पछ्याइ कहाँ केन्द्रित गर्नुपर्छ भन्ने थाहा पाइनँ। म हुस्सु भएर यति धेरै बहुमूल्य समय खेर फालेछु, र अन्तमा, मैले यसबाट केही पनि पाइनँ। मैले आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग गरिरहेकी त थिइनँ नै, परमेश्वरबाट तिरस्कृत र घृणित समेत भएँ। मैले जति सोचेँ, उति नराम्रो लाग्यो। म आफैदेखि लज्जित भएँ। त्यसैले, मैले पश्चात्ताप गर्ने इच्छा गर्दै परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेँ।
त्यसपछि, मैले परमेश्वरका वचनहरूबाट अभ्यासको मार्ग भेट्टाएँ। परमेश्वर भन्नुहुन्छ: “सामान्य मानिसहरूका वचन र कर्महरू कसरी देखा पर्छन्? सामान्य व्यक्तिले आफ्नो हृदयबाट बोल्न सक्छ। उसले कुनै झूठ वा छलबिना आफ्नो मनमा जे छ त्यही भन्छ। यदि उसले आफूले सामना गर्ने कुनै मामिला बुझ्न सक्छ भने, उसले आफ्नो विवेक र समझअनुसार कार्य गर्छ। यदि ऊ त्यसलाई प्रष्ट रूपमा बुझ्न सक्दैन भने, उसले गल्ती गर्छ र ऊ असफल हुन्छ, उसले गलत विचार, धारणा, र व्यक्तिगत कल्पनाहरू पाल्छ, अनि ऊ आफ्नै आँखाअगाडिका भ्रमहरूद्वारा अन्धो बन्छ। सामान्य मानवताका बाह्य सङ्केतहरू यिनै हुन्। के सामान्य मानवताका यी बाह्य सङ्केतहरूले परमेश्वरका मापदण्डहरू पूरा गर्छन् त? गर्दैनन्। यदि मानिसहरूमा सत्यता छैन भने, तिनीहरूले परमेश्वरका मापदण्डहरू पूरा गर्न सक्दैनन्। सामान्य मानवताका यी बाह्य सङ्केतहरू साधारण, भ्रष्ट मान्छेमा हुने कुराहरू हुन्। मान्छे यी कुराहरू लिएरै जन्मिन्छ, यी उसका मौलिक कुराहरू हुन्। तैँले आफूलाई यी बाह्य सङ्केत र प्रकटीकरणहरू देखाउन दिनुपर्छ। आफूलाई यी बाह्य सङ्केत र प्रकटीकरणहरू देखाउन दिँदा, तैँले मान्छेका स्वाभाविक प्रवृत्ति, क्षमता, र जन्मसिद्ध प्रकृति त्यस्तै हुन्छन् भनी बुझ्नैपर्छ। अनि यो बुझेपछि तैँले के गर्नुपर्छ? तैँले त्यसलाई सही रूपमा लिनुपर्छ। तर तैँले यो सही रूपमा लिने कार्यलाई कसरी व्यवहारमा लागु गर्छस्? त्यो काम आफ्ना सबै समस्याहरू समाधान गर्नको निम्ति परमेश्वरका अझ बढी वचनहरू पढेर, आफूलाई सत्यताले थप सुसज्जित पारेर, अनि आफूले नबुझ्ने कुराहरूलाई, आफूले जुन कुराहरूबारे धारणा बनाइन्छ ती कुराहरूलाई, र आफूले गलत मूल्याङ्कन गर्न सक्ने कुराहरूलाई मनन गर्न र सत्यता खोज्न बारम्बार परमेश्वरसामु राखेर गरिन्छ। … तँ कुनै महामानव वा महापुरुष होइनस्, त्यसैले तँ सबै कुराहरूमा घुस्न र सबै कुरा बुझ्न सक्दैनस्। तैँले संसारलाई, मानवजातिलाई, र आफ्ना आसपास भइरहेका कुराहरूलाई एकै झलकमा बुझ्न असम्भव छ। तँ साधारण व्यक्ति होस्। तैँले कैयौँ असफलता, कैयौँ अन्योलपूर्ण अवधि, कैयौँ निर्णय त्रुटि, र कैयौँ विचलनहरूबाट गुज्रनुपर्छ। यसले तेरो भ्रष्ट स्वभाव, तेरो कमीकमजोरी र दुर्बलता, तेरो अज्ञानता र मूर्खता पूर्ण रूपमा खुलासा गर्न सक्छ, र यसले तँलाई आफूलाई पुनः जाँच्न र जान्न, अनि परमेश्वरको सर्वशक्तिमान्ता, उहाँको पूर्ण बुद्धिमत्ता र उहाँको स्वभावबारे ज्ञान प्राप्त गर्न सक्षम पार्नेछ। तैँले उहाँबाट सकारात्मक कुरा प्राप्त गर्नेछस्, र सत्यता बुझ्न र वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्नेछस्। तेरो अनुभवमा धेरै कुरा तैँले चाहेजस्तो हुँदैन र यो सामना गर्दा तँलाई शक्तिहीन भएको महसुस हुन्छ। यी कुराहरूको सन्दर्भमा, तैँले खोजी र प्रतीक्षा गर्नैपर्छ; तैँले परमेश्वरबाट हरेक मामलाको उत्तर प्राप्त गर्नैपर्छ, र उहाँका वचनहरूबाट हरेक मामलाको अन्तर्निहित सार र हरप्रकारको व्यक्तिको सार बुझ्नैपर्छ। साधारण र सामान्य व्यक्तिले व्यवहार गर्ने यसरी नै हो। तैँले यी कुराहरू भन्न सिक्नैपर्छ, जस्तै ‘म सक्दिनँ,’ ‘यो मेरो क्षमताभन्दा बाहिर छ,’ ‘म त्यसमा घुस्न सक्दिनँ,’ ‘मैले त्यो अनुभव गरेको छैनँ,’ ‘मलाई बिलकुलै केही थाहा छैन,’ ‘म किन यति कमजोर छु? म किन केही न कामको छु?’ ‘ममा यति कम क्षमता छ,’ ‘म अति बोधो र मन्द बुद्धिको छु,’ ‘म यति अज्ञानी छु कि मलाई यो कुरा बुझ्न र त्यसलाई सम्हाल्न कैयौँ दिन लाग्नेछ,’ र ‘मैले यो कुरा कसैसित छलफल गर्नुपर्छ।’ तैँले यसरी अभ्यास गर्न सिक्नैपर्छ। यो तेरो आफू सामान्य व्यक्ति भएको स्वीकारोक्ति र सामान्य व्यक्ति हुने चाहनाको बाह्य सङ्केत हो” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। परमेश्वरका वचनहरूलाई बहुमूल्य ठान्नु नै परमेश्वरमाथिको विश्वासको जग हो)। परमेश्वरका वचनहरू मनन गरेपछि, मैले बुझेँ, म त एक औसत क्षमताकी, थोरै अनुभव भएकी र सत्यताका सिद्धान्तहरू पनि कमै बुझेकी साधारण व्यक्ति पो रहिछु। नयाँ प्रविधि र नयाँ समस्याहरूको सामना गर्दा, कहिलेकाहीँ मैले कुराहरू बुझ्न नसक्नु वा गल्ती गर्नु—एकदम सामान्य कुरा थियो। मैले आफ्नै कमीकमजोरी र त्रुटिहरूलाई स्वीकार गर्नुपर्थ्यो, र समस्या समाधान गर्न सत्यता सिद्धान्तहरू खोज्नुपर्थ्यो। यसो गरेर मात्र म निरन्तर सुधार गर्न सक्नेथिएँ। यी सबै कुरा महसुस गरेपछि, मेरो मन उज्यालो भयो, म परमेश्वरका मागहरू अनुसार अभ्यास गर्न, बहानाबाजी र छल गर्न छोड्न, र यथार्थपरक भएर आचरण गर्न अनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न राजी भएँ।
एक पटक, हामी हाम्रो सुपरिवेक्षकसँग एउटा भिडियो कसरी सुधार्ने भनेर छलफल गर्दै थियौँ। सबैले आ-आफ्नो सुझाव दिइसकेपछि, मैले अर्को एउटा समस्या देखेँ—तर म सही छु वा छैन भन्नेमा निश्चित थिइनँ, र मलाई केही चिन्ता लाग्यो। मैले सोचें, “मैले यो कुरा भनूँ कि नभनूँ? यदि मैले उठाएको विषय वास्तवमा समस्या होइन भने, यसले मलाई अज्ञानी र मूर्ख देखाउनेछ।” त्यही बेला, मैले महसुस गरेँ मैले फेरि आफ्नो इज्जत जोगाउन आफूलाई ढाकछोप र बहानाबाजी गर्न चाहेकी छु, त्यसैले, मैले परमेश्वरसँग आफ्नो गलत अभिप्राय विरुद्ध विद्रोह गर्ने शक्ति माग्दै उहाँलाई प्रार्थना गरेँ, र त्यसपछि अरूसँग आफ्ना विचारबारे खुलेर कुरा गरेँ। सुपरिवेक्षक र अरू सिस्टरहरूले पनि आ-आफ्ना विचार प्रस्तुत गरे। मैले उठाएको विषय समस्या नभए तापनि, हाम्रो छलफलबाट मैले सिद्धान्तहरू अझ स्पष्टसँग बुझ्न पाएँ। समय बित्दै जाँदा, सँगै कुराकानी गर्दा र कामबारे छलफल गर्दा, मे कम चिन्तित र त्रसित हुन थालेँ। कहिलेकाहीँ मैले केही समस्याहरू देख्न सक्थेँ, तर तिनलाई कसरी समाधान गर्ने भन्ने निश्चित हुन्नथ्यो। त्यसैले मैले इमानदारीसाथ अरूसँग समस्याहरू बाँड्थेँ र सबैलाई मिलेर कसरी समाधान गर्ने भनेर सोच्न छोडिदिन्थेँ; कहिलेकाहीँ मैले एउटा समाधान प्रस्ताव गर्थेँ, तर छलफलको क्रममा त्यो अनुपयुक्त भएको पत्ता लाग्थ्यो। यस्तो बेला, म आफ्नो गल्ती स्वीकार गर्थेँ, र राम्रो नतिजा हासिल गर्न कसरी सुधार्ने भनेर सबैसँग छलफल गर्थेँ… यसरी अभ्यास गर्दा, मैले हृदयमा धेरै शान्त र तनावमुक्त महसुस गरेँ, र मैले आफ्नो कर्तव्यमा आफ्नो सानो भूमिका निर्वाह गर्न सकेँ। मैले व्यक्तिगत अनुभवबाट सिकेकी छु यसरी आचरण गर्दा र कर्तव्य निर्वाह गर्दा नै मलाई शान्तिपूर्ण, सहज, र स्वतन्त्र महसुस हुन्छ!
