383 Kto potrafi uciec przed nadejściem Bożego światła?
Ⅰ
Ponieważ ludzkość pogrążona jest w śpiączce, jedynie przez łoskot moich gromów ludzie budzą się ze snów. A kiedy otwierają oczy, wielu oślepia zimny blask promieni, aż w końcu tracą poczucie kierunku, nie wiedząc, skąd przyszli ani dokąd zmierzają. Większość ludzi porażona zostaje jakby wiązką promieniowania laserowego, a w jego wyniku pada z nóg pośród burzy; porywy wichru unoszą ich ciała, nie pozostawiając po nich ani śladu. Ci co przeżyją, w świetle mogą wreszcie jasno ujrzeć Moje oblicze; dopiero wówczas dowiadują się czegoś o Moim zewnętrznym wyglądzie – aż w końcu nie mają śmiałości patrzeć Mi prosto w twarz, pełni lęku, abym ich nie skarcił i raz jeszcze przeklął ich ciała.
Ⅱ
Tak wielu ludzi krzyczy i gorzko szlocha; tak wielu popada w rozpacz; krew tak wielu spływa potokiem; tak wielu zmienia się w trupy dryfujące bez celu w tym czy innym kierunku; tak wielu ludzi, znajdując swoje własne miejsce w świetle, odczuwa nagłe ukłucie bólu w sercu i roni łzy nad swoimi długimi, nieszczęśliwymi latami. Tak wielu ludzi światło zmusza do wyznania własnej nieczystości i postanowienia poprawy. Tak wielu ludzi oślepionych już wcześniej utraciło radość życia i w rezultacie stali się oni niezdolni, by dostrzec światło i tak nadal tkwią w marazmie, oczekując swego końca. I tak wielu ludzi rozpościera żagle życia i pod przewodnictwem światła nie może się doczekać jutra… A dzisiaj któż spośród rodzaju ludzkiego nie egzystuje w takim stanie? Kto nie egzystuje w kręgu Mego światła? Nawet jeśli jesteś silny – nawet jeśli jesteś słaby – jakże możesz uniknąć nastania Mojego światła?
Adaptacja na podstawie: Słowa Boże dla całego wszechświata, rozdz. 13, w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło
