เจ้าควรจัดการกับภารกิจในอนาคตของเจ้าอย่างไร?
เจ้าสามารถสื่อสารอย่างเป็นรูปธรรมถึงพระอุปนิสัยที่พระเจ้าทรงแสดงเอาไว้ในแต่ละยุคด้วยภาษาที่เหมาะควรและแฝงนัยสำคัญของยุคนั้นๆ ได้หรือไม่? คนที่มีประสบการณ์กับพระราชกิจของพระเจ้าในยุคสุดท้ายอย่างเจ้า สามารถบรรยายพระอุปนิสัยอันชอบธรรมของพระเจ้าในรายละเอียดได้หรือไม่? เจ้าสามารถเป็นพยานยืนยันพระอุปนิสัยของพระเจ้าอย่างชัดเจนและถูกต้องแม่นยำได้หรือไม่? เจ้าจะบอกเล่าสิ่งที่เจ้าเคยเห็นและเคยมีประสบการณ์อย่างไรแก่ผู้เชื่อในศาสนาที่น่าสงสาร อ่อนด้อย และเปี่ยมศรัทธา ซึ่งหิวและกระหายความชอบธรรมและกำลังรอคอยให้เจ้าเป็นผู้เลี้ยงของพวกเขา? ผู้คนเช่นใดที่กำลังรอให้เจ้าเป็นผู้เลี้ยงของพวกเขา? เจ้านึกภาพออกหรือไม่? เจ้าตระหนักรู้ภาระบนบ่าของเจ้า พระบัญชาสำหรับเจ้า และความรับผิดชอบของเจ้าบ้างหรือไม่? ไหนเล่าสำนึกแห่งภารกิจครั้งประวัติศาสตร์ของเจ้า? เจ้าจะทำหน้าที่เจ้านายคนหนึ่งของยุคถัดไปให้ถูกควรได้อย่างไร? เจ้ามีสำนึกอันแรงกล้าของการเป็นนายหรือไม่? ควรอธิบายการเป็นนายของสรรพสิ่งว่าอย่างไร? แท้จริงแล้วใช่การเป็นนายของสิ่งมีชีวิตทรงสร้างทั้งปวงและทุกสิ่งที่จับต้องได้ในโลกหรือไม่? เจ้าวางแผนให้งานระยะต่อไปเดินหน้าอย่างไร? มีผู้คนมากมายเพียงใดที่กำลังรอคอยให้เจ้าเลี้ยงดูพวกเขา? งานของเจ้าใช่งานหนักหรือไม่? พวกเขาอับจน น่าเวทนา มืดบอด และหลงทาง โหยไห้อยู่ในความมืดมิดว่า—ไหนเล่าหนทาง? พวกเขาโหยหายิ่งนักที่จะให้ความสว่างพลันเคลื่อนลงมาเหมือนดาวตกและสลายกองกำลังแห่งความมืดที่กดขี่มนุษย์มานานหลายปี พวกเขาคาดหวังและคะนึงหาเช่นนี้ทั้งวันทั้งคืน—มีใครบ้างที่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ได้? แม้ในวันที่ความสว่างวาบผ่าน ผู้คนที่ทุกข์ทนอยู่ลึกๆ เหล่านี้ก็ยังคงถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินอันมืดมิด ไร้ซึ่งความหวังที่จะได้รับการปลดปล่อย เมื่อใดที่พวกเขาจะไม่ร่ำไห้อีกต่อไป? วิญญาณอันเปราะบางที่ไม่เคยได้รับอนุญาตให้หยุดพักเหล่านี้ช่างโชคร้ายอย่างยิ่ง ถูกพันธนาการให้อยู่ในสภาวะเช่นนี้มาช้านานด้วยเครื่องจองจำที่ไร้ความกรุณาและประวัติศาสตร์ที่ถูกแช่แข็ง มีใครได้ยินเสียงโหยไห้ของพวกเขาบ้าง? มีใครมองเห็นสภาพอันยากแค้นของพวกเขาบ้าง? เจ้าเคยฉุกคิดบ้างหรือไม่ว่าพระหทัยของพระเจ้าจะทุกข์ระทมและกระวนกระวายเพียงใด? พระองค์จะทรงทนเห็นมวลมนุษย์ที่ไม่รู้ประสาซึ่งพระองค์ทรงสร้างขึ้นมาด้วยพระหัตถ์ของพระองค์เอง พากันทนทุกข์ทรมานเยี่ยงนี้ได้อย่างไร? ถึงอย่างไรมนุษย์ก็คือเหยื่อที่ถูกวางยาพิษ และแม้มนุษย์จะรอดชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ แต่มีใครรู้บ้างว่ามวลมนุษย์ถูกมารชั่ววางยาพิษมานานแล้ว? เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าก็เป็นหนึ่งในเหยื่อทั้งหลาย? เจ้าไม่เต็มใจที่จะพากเพียรช่วยผู้รอดชีวิตทั้งหมดนี้ให้รอดด้วยความรักที่เจ้ามีต่อพระเจ้าหรอกหรือ? เจ้าไม่เต็มใจที่จะอุทิศเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเพื่อตอบแทนพระเจ้าผู้ทรงรักมวลมนุษย์ประดุจเนื้อหนังและโลหิตของพระองค์เองหรอกหรือ? แท้จริงแล้วเจ้าเข้าใจการที่พระเจ้าทรงใช้ให้เจ้าดำรงชีวิตที่ไม่ธรรมดานี้ว่าอย่างไร? แท้จริงแล้วเจ้ามีปณิธานและความมั่นใจหรือไม่ที่จะดำรงชีวิตอันเปี่ยมความหมายของคนที่เปี่ยมศรัทธาและรับใช้พระเจ้า?
