218 เพลงแห่งการหวนคืนของบุตรน้อยหลงหาย
1
หลังจากที่เชื่อในพระเจ้าเป็นเวลาหลายปียิ่งนัก เหตุใดเล่าเจ้าจึงยังคงเป็นเยี่ยงนี้?
เจ้าหลบหนีจากการพิพากษาและการตีสอนราวกับว่าเจ้าไม่ใส่ใจเสียด้วยซ้ำ
ใบหน้าอันเสื่อมลงของเจ้าแสดงท่าทีอันไม่ระมัดระวังของเจ้า
ราวกับว่าเจ้าได้ทนทุกข์กับความอยุติธรรมอันใหญ่หลวง และไม่มีหัวใจที่จะติดตามพระเจ้าอีกต่อไป
เจ้า บุตรน้อยหลงหายผู้ล่มสลาย—เจ้ามุ่งหน้าไปที่ใดกันหรือด้วยความดื้อดึงเช่นนั้น?
เจ้าดูเหมือนว่านบนอบต่อการจัดวางเรียบเรียงของพระเจ้าโดยไม่ตัดสินใจด้วยตัวเจ้าเองเลย
เจ้าประวิงอยู่ตรงทางแยก และได้สูญเสีย “ความเชื่อ” ที่เจ้าเคยมีตั้งแต่แรกเริ่มไปแล้ว
เจ้ามองความตายตรงหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว และเดินหน้าสู่อนาคตที่ไม่ชัดเจน
2
ในความมึนงง เจ้าดูเหมือนว่าครอง “ความเชื่ออันยิ่งใหญ่”
โดยเชื่อว่าพระเจ้าจะไม่ทรงทอดทิ้งเจ้า ดังนั้นแล้ว เจ้าจึงดำเนินต่อไปอย่างที่เจ้าชอบ
ความอยากอันฟุ้งเฟ้อเข้าแทนที่ความพยายามเชิงอัตวิสัยของเจ้า
เจ้าแบกรับความคิดลบมากเกินไปและเจ้ายังคงไม่ได้มีความสามารถที่จะลุกกลับขึ้นมาได้
มโนธรรมและเหตุผลของเจ้าไปอยู่ที่ใดกันเล่า? แม้กระทั่งตอนนี้เจ้าก็ยังคงไม่ได้ตื่นขึ้น
จริงๆ แล้วเจ้าไร้ประโยชน์และไร้ความสามารถยิ่งนัก
เจ้าคิดว่าบุคลิกลักษณะอันสูงศักดิ์ของเจ้านั้นศักดิ์สิทธิ์และมิอาจล่วงละเมิดได้
แม้กระทั่งพระเจ้าผู้ทรงปรากฏในรูปมนุษย์ก็ทรงถ่อมพระทัย ดังนั้นแล้ว มนุษย์ที่เสื่อมทรามจะสามารถสูงศักดิ์เช่นนั้นได้อย่างไร?
3
โศกนาฏกรรมก็คือ ฉันไม่รู้จักตัวฉันเองแต่อย่างใดเลย
ภายนอกอันสง่างามของฉันมีบุคคลถ่อยสถุลแฝงตัวอยู่ภายใน
ฉันซึ่งโอหังและทะนง และขาดพร่องความจริง ทำให้ตัวฉันเองอับอาย
ฉันจะสามารถพูดถึงการทำหน้าที่ของฉันได้อย่างไร เมื่ออุปนิสัยอันเสื่อมทรามยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย?
ฉันจะสามารถได้รับความจริงและชีวิตได้อย่างไรโดยไม่ได้ก้าวผ่านการพิพากษา?
พระราชกิจของพระเจ้าจะมาถึงปลายทางในไม่ช้า และฉันก็หวาดกลัว
ฉันกลัวว่าจะร่วงลงสู่ความวิบัติ โดยมีความสามารถที่จะคร่ำครวญและขบเขี้ยวเคี้ยวฟันของฉันได้เท่านั้น
เพราะฉะนั้น ตอนนี้ฉันจะสงบจิตสงบใจและยอมรับการพิพากษาและการตีสอนของพระเจ้า เมื่อนั้นเท่านั้นฉันจึงจะหลักแหลม
