55. Αφύπνιση απ’ τη φυλακή
Είμαι πρώην βετεράνος του κομμουνιστικού κόμματος. Η οικογένειά μας ήταν φτωχοί χωρικοί, αλλά η κυβέρνηση μας έδωσε γη και καινούργιο σπίτι, οπότε ένιωσα ότι έπρεπε να είμαι ευγνώμων στο κομμουνιστικό κόμμα. Επειδή είχα επηρεαστεί βαθιά απ’ την προπαγάνδα του κομμουνιστικού κόμματος, μεγάλωσα λατρεύοντας το κόμμα και υπηρέτησα ως στέλεχος στο χωριό για πάνω από τριάντα χρόνια. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, ανέλαβα μεγάλες ευθύνες χωρίς την παραμικρή γκρίνια και συχνά αναγκαζόμουν να παραμελώ τις αγροτικές δουλειές της οικογένειάς μας εξαιτίας των καθηκόντων μου ως στέλεχος. Έχαιρα μεγάλης εκτίμησης για τις συνεισφορές μου στο κόμμα και μου απονεμήθηκαν τελικά οι τίτλοι «ανώτερο στέλεχος» και «ανώτερο μέλος του κόμματος». Αφού έλαβα αυτές τις τιμές, αφοσιώθηκα ακόμη περισσότερο στο κόμμα. Όταν εισήλθα στην πίστη, θεώρησα ότι έπρεπε απ’ τη μια να είμαι ευσεβής πιστός και να συνεχίσω απ’ την άλλη να εκτελώ καλά όλο το έργο μου εντός του κόμματος. Μόνο όταν το ΚΚΚ με συνέλαβε και με καταδίωξε δύο φορές, με αποτέλεσμα να μείνω μόνιμα ανάπηρος τελικά, εγώ, ένας πρώην βετεράνος του κόμματος, ήρθα επιτέλους στα σύγκαλά μου.
Πίστευα μόλις έναν χρόνο, όταν, τον Απρίλιο του 2004, με συνέλαβε η αστυνομία επειδή φιλοξένησα μια συνάθροιση με αδελφούς και αδελφές. Δύο αστυνομικοί με πήραν σε ένα γραφείο των τοπικών αρχών και άρχισαν αμέσως να με ψάχνουν. Ένας είπε: «Καλά θα κάνεις να μας δώσεις ειλικρινή αναφορά. Αν μας δώσεις σαφή αναφορά της πίστης σου στον Παντοδύναμο Θεό, μπορείς να συνεχίσεις να υπηρετείς ως στέλεχος. Αλλιώς, δεν θα φταίμε εμείς αν σε ζορίσουμε!» Είπα μέσα μου: «Το μόνο που έκανα ήταν να συγκαλέσω μια συνάθροιση και να διαβάσω τα λόγια του Θεού, δεν έκανα κάτι παράνομο. Επιπλέον, υπηρετώ ως στέλεχος εδώ και χρόνια, κάνω ό,τι μπορώ για το κόμμα και εργάζομαι σκληρά ακόμη και αν δεν παίρνω πάντα τα εύσημα. Δεδομένων όλων αυτών, είμαι σίγουρος ότι δεν θα μου κάνουν τίποτα». Οπότε, απάντησα λέγοντας: «Δεν είναι παράνομο να πιστεύεις στον Θεό. Δεν με νοιάζει αν θα συνεχίσω να υπηρετώ ως στέλεχος». Ένας αστυνομικός σύριξε μοχθηρά: «Συνέχισε να είσαι πεισματάρης και θα δεις πώς θα σε μεταχειριστούμε!» Στη συνέχεια, εισέβαλαν στο σπίτι μου και πήραν μάλιστα τη σοβαρά άρρωστη γυναίκα μου. Άπλωσαν τα πιστοποιητικά «ανωτέρου μέλους του κόμματος» στο έδαφος και είπαν: «Πώς μπορείς να πιστεύεις στον Θεό όταν είσαι διακεκριμένο μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος; Αυτό έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το Κομμουνιστικό Κόμμα!» Εκείνο το απόγευμα, η αστυνομία χώρισε τη γυναίκα μου από εμένα και μας ανέκρινε. Στην αίθουσα ανακρίσεων της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας, ο επικεφαλής του σώματος ασφαλείας γάβγισε επιθετικά: «Ποιος είναι ο επικεφαλής της εκκλησίας σου; Με ποιον έχεις επαφές;» Πριν προλάβω να απαντήσω, με άρπαξε απ’ τα μαλλιά και κοπάνησε το κεφάλι μου στην καρέκλα. Έπεσα ζαλισμένος στο πάτωμα και όλα σκοτείνιασαν. Επειδή γνώριζα ότι το ΚΚΚ έδινε στην αστυνομία την εξουσία να δέρνει ανθρώπους με πλήρη ατιμωρησία, τρόμαξα λίγο και ανησύχησα για το τι μπορούσαν να μου κάνουν. Απευθύνθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να με προστατέψει έτσι ώστε να μπορέσω να μείνω ακλόνητος στη μαρτυρία μου. Μετά την προσευχή, ανακάλεσα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Εγώ είμαι το στήριγμά σου και η ασπίδα σου και τα πάντα βρίσκονται στα χέρια Μου. Άρα, τι φοβάσαι;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 9). Πράγματι. Όσο άγριοι και αν ήταν οι αστυνομικοί, ήταν όλοι τους στα χέρια του Θεού. Ο Θεός ήταν η ασπίδα μου, οπότε δεν είχα τίποτα να φοβάμαι. Όσο βασιζόμουν ειλικρινά στον Θεό, δεν υπήρχε δοκιμασία που δεν μπορούσα να αντέξω. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και δύναμη και ο πόνος έγινε λιγότερο έντονος. Αφού βρήκε τηλεφωνικούς αριθμούς αδελφών με κωδικούς άλλων επαρχιών ενώ ψαχούλευε το τηλέφωνό μου, ο αστυνομικός είπε: «Με βάση αυτά μόνο, μπορεί να φας οχτώ με δέκα χρόνια». Είπα μέσα μου: «Δεν κάνω κάτι κακό που πιστεύω στον Θεό και δεν έχω παραβιάσει κανέναν νόμο. Βάσει ποιου νόμου πρέπει να φυλακιστώ οχτώ με δέκα χρόνια; Όποια ποινή και αν μου επιβάλετε, δεν θα προδώσω ποτέ τους αδελφούς και τις αδελφές μου». Βλέποντας ότι δεν θα έλεγα τίποτα, οι αστυνομικοί με συνόδευσαν στο κέντρο κράτησης.
Αφού έφτασα στο κέντρο κράτησης, οι αστυνομικοί με ανέκριναν συνεχώς και με πίεζαν να πουλήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου, αλλά δεν ενέδωσα ποτέ. Τον Μάιο του 2004, ένας αστυνομικός μού παρέδωσε ένα ειδοποιητήριο εκπαιδευτικής αναμόρφωσης μέσω καταναγκαστικής εργασίας και μου είπε να το υπογράψω. Είχαν κατασκευάσει μια κατηγορία «διατάραξης της κοινωνικής ειρήνης» και με είχαν καταδικάσει σε δυόμισι χρόνια εκπαιδευτικής αναμόρφωσης μέσω καταναγκαστικής εργασίας. Εξοργίστηκα και πίεσα τον αστυνομικό: «Ποιον νόμο παραβίασα πιστεύοντας στον Θεό; Γιατί με συλλάβατε; Και γιατί τόσο βαριά ποινή;» Αυτός, όμως, φάνηκε να απολαμβάνει την ταλαιπωρία μου, λέγοντας: «Εξακολουθείς να μην παραδέχεσαι την ενοχή σου; Τότε, φτηνά τη γλίτωσες. Η φιλοξενία συνάθροισης ισοδυναμεί με περίθαλψη εγκληματιών και έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το ΚΚΚ, πράγμα που σε καθιστά πολιτικό εγκληματία». Εκείνο το βράδυ, δεν σταμάτησα να αναρωτιέμαι γιατί μου επιβλήθηκε τόσο βαριά ποινή μόνο και μόνο επειδή πίστευα στον Θεό. Παρόλο που η κυβέρνηση απαγορεύει στα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος να ασκούν θρήσκευμα, δεν έπρεπε να γίνει μια εξαίρεση για εμένα που ήμουν τόσα χρόνια στέλεχος και είχα την τιμητική διάκριση να είμαι ανώτερο μέλος; Όταν το συνειδητοποίησα, απογοητεύτηκα πολύ απ’ το ΚΚΚ και μετάνιωσα που το είχα υπηρετήσει τόσο ευσυνείδητα στο παρελθόν. Στους δύο αδελφούς που συνελήφθησαν μαζί μου επιβλήθηκαν ακόμη πιο βαριές ποινές. Ήμουν έξαλλος και δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω γιατί το ΚΚΚ μισούσε τόσο πολύ όσους πίστευαν στον Θεό. Ήταν πολύ δύσκολο να ασκούμε την πίστη μας στην Κίνα. Δεν είναι να απορεί κανείς ότι ο Θεός είπε: «Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει τον Θεό και είναι εχθρός Του, οπότε, σε αυτήν τη χώρα, οι άνθρωποι υπόκεινται σε εξευτελισμό και διώξεις, εξαιτίας της πίστης τους στον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Μόνο όταν παρουσιάστηκαν όλα τα δεδομένα μπροστά μου, άρχισα να αποκτώ κάποιου είδους επίγνωση. Είδα ότι το ΚΚΚ μισεί βαθύτατα τον Θεό και Του αντιστέκεται με μανία. Όπως και αν υπηρετείς το κόμμα και θυσιάζεσαι γι’ αυτό, απ’ τη στιγμή που πιστεύεις στον Θεό, δεν σε αφήνουν να γλιτώσεις εύκολα. Είναι πραγματικά δαίμονες που αντιστέκονται στον Θεό! Τότε, ένας αδελφός συναναστράφηκε χαμηλόφωνα μαζί μου ενώ ο αστυνομικός έλειπε, λέγοντας: «Μας έχουν συλλάβει με την άδεια του Θεού. Αυτή η τρομερή δοκιμασία είναι ικανή να οδηγήσει την πίστη μας στην τελείωση. Πρέπει να βασιστούμε στον Θεό για να μείνουμε ακλόνητοι στη μαρτυρία μας». Τότε, συνειδητοποίησα ότι είχα καταδικαστεί σε εκπαιδευτική αναμόρφωση μέσω καταναγκαστικής εργασίας με την άδεια του Θεού. Ο Θεός χρησιμοποιούσε αυτήν τη δοκιμασία για να οδηγήσει την πίστη μου στην τελείωση. Μόλις κατανόησα την πρόθεση του Θεού, ένιωσα ξανά σιγουριά και σταμάτησα να ανησυχώ για την ποινή μου. Αφού έπρεπε να εκτίσω δυόμισι χρόνια, θα τα εξέτια! Βασίστηκα στον Θεό και πίστεψα ότι θα μου έδινε τη δύναμη να μείνω ακλόνητος.
Στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, μας έβαλαν να δουλεύουμε σαν μηχανές. Δεν είχε περάσει καιρός απ’ την άφιξή μου όταν ένας αστυνομικός μάς επέπληξε λέγοντας: «Σύμφωνα με τους κανόνες, έχετε ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά στην πραγματικότητα, δεν έχετε καθόλου ανθρώπινα δικαιώματα. Να υπακούτε στις διαταγές και να κάνετε ό,τι σας λέμε! Εδώ, δεν υπάρχει περιθώριο για επιχειρηματολογία ή διαπραγμάτευση και απαγορεύεται να έχετε απαιτήσεις ή αιτήματα! Δεν επιτρέπετε να λέτε ότι διαφωνείτε, ότι σας επιβλήθηκε βαριά ποινή ή ότι δεν θα έπρεπε να βρίσκεστε εδώ. Και μην τολμήσετε να πείτε “Δεν υπάρχει ελευθερία εδώ”, “Η ζωή είναι δύσκολη εδώ” ή “Η χειρωνακτική καταναγκαστική εργασία είναι κουραστική”, κτλ. Δεν επιτρέπεται καμία απ’ τις παραπάνω δηλώσεις. Να ακολουθείτε τις διαταγές!» Στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, δεν υπήρχε καθόλου ελευθερία. Μετά απ’ τον πρώτο μου μήνα εκεί, με έστειλαν στην κεραμοποιεία. Η θερμοκρασία στον φούρνο ήταν γύρω στους 50 βαθμούς Κελσίου. Τα πυρότουβλα ήταν καυτά όταν έβγαιναν απ’ τον φούρνο και δεν υπήρχε τρόπος να τα πλησιάσεις χωρίς να καείς. Οι αστυνομικοί του στρατοπέδου μάς ανάγκασαν να δουλεύουμε και μας έβαλαν να φοράμε βρεγμένα και κουρελιασμένα βαμβακερά ρούχα ως ανεπαρκή προστασία. Η κεραμοποιεία χρησιμοποιούσε κάρβουνο για να ψήνει τα τούβλα και όλο το εργοστάσιο ήταν γεμάτο καπνό. Ως αποτέλεσμα, ήμασταν πάντα λερωμένοι, βρόμικοι και καλυμμένοι με καπνιά από πάνω μέχρι κάτω. Ήταν ιδιαιτέρως αυστηροί με τους πιστούς στον Θεό. Κάθε μέρα, μας ανάγκαζαν να κάνουμε σκληρές και βρόμικες δουλειές για πάνω από δέκα ώρες. Όταν επιβραδυνόταν ο ρυθμός μας, οι αστυνομικοί φώναζαν: «Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα!» Στο τέλος της μέρας, ήμουν τόσο κουρασμένος και πονούσε τόσο η πλάτη μου, που ξάπλωνα στο έδαφος και δεν ήθελα να κουνηθώ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ποτέ δεν τρώγαμε αρκετά, οπότε γινόμουν όλο και πιο αδύναμος, είχα εξαντληθεί και ζαλιζόμουν συχνά. Το βράδυ, ξάπλωνα στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουν: «Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας δεν μας μεταχειρίζεται σαν να είμαστε άνθρωποι όταν μας βάζει να κάνουμε αυτήν τη σκληρή καταναγκαστική εργασία. Έχω περάσει τα πενήντα και αν συνεχιστεί αυτό, δεν είμαι σίγουρος αν θα καταφέρω να αντέξω δυόμισι χρόνια εγκλεισμού!» Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, απελπίστηκα λίγο, οπότε απευθύνθηκα χαμηλόφωνα στον Θεό, λέγοντας: «Ω Θεέ μου! Η ζωή εδώ είναι πολύ σκληρή. Φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρω να την αντέξω. Ω Θεέ μου! Σε παρακαλώ, δώσε μου δύναμη και πίστη έτσι ώστε να επιβιώσω τόσο καιρό εδώ στη φυλακή». Μετά την προσευχή, σκέφτηκα ότι τα λόγια του Θεού είναι το νήμα της ζωής μου και ότι έπρεπε να βασιστώ σε αυτά για να αντέξω. Δεν είχα λόγια του Θεού εύκαιρα και θυμόμουν μόνο μερικούς ύμνους, οπότε έπρεπε να σιγουρευτώ ότι δεν θα τους ξεχνούσα. Το βράδυ, κουκουλωνόμουν με την κουβέρτα μου και τραγουδούσα σιωπηλά τους ύμνους του Θεού μέσα μου, μετρώντας αυτούς που θυμόμουν με τα δάχτυλά μου. Κάθε φορά που τραγουδούσα τους ύμνους, ένιωθα να με εμψυχώνουν πολύ. Υπάρχει ένας ύμνος που λέει: «Η πίστη μοιάζει με γέφυρα που αποτελείται από έναν κορμό δέντρου: Όσοι προσκολλώνται επίμονα στη ζωή θα δυσκολευτούν να τη διασχίσουν, αλλά όσοι είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν, θα μπορέσουν να περάσουν απέναντι με σιγουριά και δίχως ανησυχία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 6). Συνειδητοποίησα ότι ο Θεός χρησιμοποιούσε αυτήν τη δοκιμασία για να οδηγήσει την πίστη μας στην τελείωση. Πίστεψα ότι, με τον Θεό στο πλευρό μου, δεν υπήρχε δυσκολία που δεν μπορούσα να ξεπεράσω. Τραγούδησα επίσης τον ακόλουθο ύμνο: «Ο Θεός βιώνει τ’ ανθρώπου τον πόνο, στην παίδευση στέκεται πλάι του. Τη ζωή του ανθρώπου συνεχώς σκέφτεται. Μόνο ο Θεός αγαπά τόσο πολύ την ανθρωπότητα. Σιωπηλά την απόρριψη αντέχει. Στις δοκιμασίες είναι δίπλα τους» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια, Πόσο υπέροχο είναι που έχει έρθει ο Παντοδύναμος Θεός!). Ο ύμνος ήταν πολύ εμψυχωτικός και συγκινητικός. Αν και βρισκόμουν στη φυλακή, ο Θεός ήταν μαζί μου, οπότε είχα την πίστη και τη δύναμη να αντιμετωπίσω εκείνα τα δυόμισι χρόνια. Όσο δύσκολη ή κουραστική και αν ήταν η ζωή, έπρεπε να βασιστώ στον Θεό για να συνεχίσω. Αφού εξέτια την ποινή μου, ήξερα ότι έπρεπε να πάω σπίτι, να διαβάσω περισσότερα λόγια του Θεού και να ασκήσω καλά την πίστη μου.
Ο Ιούνιος του 2004 ήταν υπερβολικά ζεστός. Μια μέρα, ένιωθα λίγο ζαλισμένος και ζαβλακωμένος. Δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια και τα πόδια μου. Καθώς κατέβαινα από μια στοίβα τούβλων ύψους άνω του ενός μέτρου, έχασα ξαφνικά την ισορροπία μου και έσκασα στο έδαφος. Προσγειώθηκα ανάσκελα πάνω σε έναν σωρό θρυμματισμένων τούβλων. Μόλις προσγειώθηκα, ένιωσα έναν οξύ πόνο να διαπερνά τους γλουτούς και τον αριστερό μου μηρό. Ο πόνος ήταν τόσο έντονος, που με έλουσε κρύος ιδρώτας. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα και κουλουριάστηκα, ανήμπορος να σηκωθώ. Όταν ένας αστυνομικός με είδε ξαπλωμένο, δεν μπήκε στον κόπο να δει αν είχα πάθει κάτι και φώναξε μόνο: «Σήκω και συνέχισε να δουλεύεις!» Πονούσα τόσο πολύ, που δεν μπορούσα να κουνηθώ και παρέμεινα ξαπλωμένος στο έδαφος για άλλα δύο λεπτά πριν μπορέσω να πάρω μια ανάσα. Φοβήθηκα ότι θα με έδερναν, οπότε πάλεψα τον σχεδόν ανυπόφορο πόνο και σηκώθηκα σιγά-σιγά για να συνεχίσω να δουλεύω. Εκείνο το βράδυ, κουλουριάστηκα στο κρεβάτι μου, σφαδάζοντας απ’ τον πόνο, και δεν τόλμησα να κάνω την παραμικρή κίνηση με το αριστερό μου πόδι, το οποίο πονούσε αφόρητα, σαν να είχα πάθει κάταγμα. Πονούσε τόσο πολύ, που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ όλη τη νύχτα. Εκείνο το βράδυ, κανείς δεν έδειξε ενδιαφέρον για εμένα και με κυρίευσε μια αίσθηση μοναξιάς. Ανησύχησα επίσης: «Αυτός ο τραυματισμός είναι σοβαρός. Αν όντως έχω παραλύσει, πώς θα φροντίσω την οικογένειά μου στο μέλλον;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο χειρότερα ένιωθα, οπότε απευθύνθηκα στον Θεό με δάκρυα στα μάτια: «Ω Θεέ μου! Δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να σηκωθώ πια. Μόνο σ’ Εσένα βασίζομαι. Σε παρακαλώ, δώσε μου πίστη και δύναμη». Μετά την προσευχή, ανακάλεσα τα παρακάτω λόγια του Θεού: «Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είσαι ανίκανος να ελέγξεις τον εαυτό σου: Παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος μονίμως τρέχει και μένει απασχολημένος για δικό του λογαριασμό, παραμένει ανίκανος να ελέγξει τον εαυτό του. Εάν μπορούσες να γνωρίζεις τις προσωπικές προοπτικές σου, αν μπορούσες να ελέγχεις τη μοίρα σου, θα εξακολουθούσες να αποτελείς δημιουργημένο ον;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό). Οι μοίρες μας είναι όντως στα χέρια του Θεού. Μόνο ο Θεός θα αποφάσιζε αν θα παρέλυα ή όχι, οπότε δεν υπήρχε λόγος να ανησυχώ επειδή αυτό θα με έκανε να ταραχτώ περισσότερο. Ήμουν έτοιμος να αφεθώ στα χέρια του Θεού. Ό,τι και αν συνέβαινε, ακόμη και αν όντως έμενα παράλυτος, θα ακολουθούσα τον Θεό μέχρι τέλους! Στη συνέχεια, ζήτησα αναρρωτική άδεια απ’ τους αστυνομικούς, αλλά η αίτησή μου απορρίφθηκε, οπότε, δεν είχα άλλη επιλογή απ’ το να υπομείνω τον αβάσταχτο πόνο, πιέζοντας το αριστερό μου χέρι στον αριστερό μου γοφό και κουτσαίνοντας μέχρι το εργοστάσιο. Όταν ένας αστυνομικός στο εργοστάσιο είδε την κατάστασή μου, είπε μοχθηρά: «Κάνεις τον τραυματία για να μη δουλέψεις! Η πίστη στον Θεό έρχεται σε αντίθεση με το ΚΚΚ και σε καθιστά πολιτικό εγκληματία. Αυτό είναι χειρότερο έγκλημα απ’ την κλοπή. Σου αξίζει να βασανιστείς!» Ήμουν έξαλλος. Με βασάνιζαν και με κακοποιούσαν μόνο και μόνο επειδή πίστευα στον Θεό. Ήταν πραγματικά απαίσιοι. Ανακάλεσα το ακόλουθο χωρίο των λόγων του Θεού: «Θρησκευτική ελευθερία; Τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών; Όλα είναι κόλπα συγκάλυψης της αμαρτίας! […] Γιατί να μπαίνει ένα τόσο αδιαπέραστο εμπόδιο στο έργο του Θεού; Γιατί να επιστρατεύονται διάφορα κόλπα για την παραπλάνηση του λαού του Θεού; Πού είναι η πραγματική ελευθερία και τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα; Πού είναι η αμεροληψία; Πού είναι η παρηγοριά; Πού είναι η θαλπωρή; Γιατί χρησιμοποιούνται απατηλά σχέδια για να ξεγελιέται ο λαός του Θεού; Γιατί χρησιμοποιείται βία για να παρεμποδίζεται ο ερχομός του Θεού;» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (8)]. «Τώρα είναι η ώρα: ο άνθρωπος έχει από καιρό συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του, έχει αφιερώσει όλες του τις προσπάθειες και έχει πληρώσει κάθε τίμημα για έναν λόγο, για να ξεσκίσει το φρικτό πρόσωπο αυτού του διαβόλου και να δώσει τη δυνατότητα στους ανθρώπους, που έχουν τυφλωθεί και έχουν υποστεί κάθε είδους δυστυχία και δυσκολίες, να ξεσηκωθούν από τον πόνο τους και να επαναστατήσουν ενάντια σε αυτόν τον σατανικό διάβολο» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (8)]. Μέσα απ’ τα λόγια του Θεού, έφτασα στο σημείο να αναγνωρίσω τη δαιμονική ουσία της εχθρότητας του ΚΚΚ απέναντι στον Θεό. Το ΚΚΚ ισχυρίζεται ότι είναι σπουδαίο, δοξασμένο και αλάνθαστο, ισχυρίζεται ότι στηρίζει τη θρησκευτική ελευθερία και τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα, αλλά όλα αυτά είναι δόλια λόγια, του διαβόλου. Έχοντας βιώσει από πρώτο χέρι τη σύλληψη και την καταπίεση απ’ το ΚΚΚ, είδα πώς εξαπατά και κατασπαράσσει τους ανθρώπους. Το ΚΚΚ είναι σκοτεινό και κακό. Είναι δαίμονες με την πραγματική σημασία της λέξης. Τα λόγια του Θεού τα ξεσκέπασαν όλα αυτά με επακριβή και πρακτικό τρόπο! Το ΚΚΚ συλλαμβάνει με μανία και κακοποιεί τους πιστούς στον Θεό επειδή θέλει να τους αναγκάσει να αρνηθούν και να προδώσουν τον Θεό. Εγώ, όμως, δεν θα ενέδιδα ποτέ. Μίσησα τον εαυτό μου που είχα εξαπατηθεί τόσο πολύ, είχα λατρέψει στα τυφλά το ΚΚΚ σαν να ήταν κάποιος σπουδαίος ευεργέτης και του ήμουν ευγνώμων επειδή μου είχε δώσει λίγη γη. Όλα τα πράγματα δημιουργούνται απ’ τον Θεό, και η γη δική Του είναι. Πώς είχα αποδώσει λανθασμένα τη χάρη του Θεού στον διάβολο Σατανά; Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι ανέκαθεν λάτρευα και ευγνωμονούσα έναν δαίμονα που αντιστεκόταν στον Θεό και προσπαθούσε ενεργά να με τραβήξει στην κόλαση!
Έπρεπε να περάσουν εννιά μέρες για να έρθει ο γιατρός της φυλακής να με εξετάσει και να διαγνώσει νέκρωση της μηριαίας κεφαλής. Όταν άκουσα τη διάγνωση, σκέφτηκα αμέσως: «Τόσο σοβαρά; Αν όντως παραλύσω, δεν θα είμαι εντελώς άχρηστος; Τότε, η ζωή μου θα τελειώσει!» Ο γιατρός μού έγραψε απλώς ένα φάρμακο για λίγες μέρες, το οποίο όχι μόνο αποδείχθηκε εντελώς αναποτελεσματικό, αλλά με έκανε να πονάω ακόμη περισσότερο. Δεν μπορούσα πλέον να περπατήσω. Όταν έπρεπε να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα, αναγκαζόμουν να σκύψω, να κρατηθώ απ’ τον τοίχο και να πλησιάσω με μικροσκοπικά βήματα. Μια διαδικασία που κανονικά θα μου έπαιρνε μόνο δύο λεπτά απαιτούσε πλέον πάνω από μισή ώρα. Έπρεπε να βασίζομαι σε άλλους κρατούμενους για να μου φέρνουν φαγητό και όταν ξεχνούσαν, απλώς έμενα νηστικός ή έπινα λίγο νερό για να μου περάσει η λιγούρα. Έμενα ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, με τις ώρες να περνούν βασανιστικά αργά, και υπέμενα καρτερικά. Σκέφτηκα: «Το φάρμακο δεν πιάνει και δεν με αφήνουν να πάω στο νοσοκομείο παρά τη σοβαρότητα της κατάστασής μου. Μπορεί να πεθάνω εδώ». Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο χειρότερα ένιωθα και τα δάκρυα κυλούσαν ποτάμι. Σκέφτηκα ακόμη και να βάλω τέλος στη ζωή μου για να ξεμπερδεύω. Τότε, θυμήθηκα ξαφνικά ότι τα πάντα είναι στα χέρια του Θεού, οπότε έπρεπε να βασιστώ στον Θεό! Απευθύνθηκα ξανά και ξανά στον Θεό και μετά, ανακάλεσα τον ύμνο με τα λόγια του Θεού «Η απαρχή της ασθένειας είναι η αγάπη του Θεού»: «Μην αποθαρρύνεσαι εν όψει της ασθένειας, συνέχισε να αναζητάς ξανά και ξανά και μην τα παρατάς. Τότε ο Θεός θα σε διαφωτίσει και θα σε φωτίσει. Πώς ήταν η πίστη του Ιώβ; Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ένας πανίσχυρος γιατρός! Αν παραμένεις στην αρρώστια, είσαι άρρωστος, αλλά αν παραμένεις στο πνεύμα, είσαι καλά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 6). Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, η καρδιά μου γέμισε δύναμη. Ναι, ο Θεός είναι παντοδύναμος, και μόνο αν είχα πίστη σε Αυτόν, θα κατάφερνα να γίνω μάρτυρας των πράξεών Του. Μέσα στην ταλαιπωρία μου, όμως, λαχταρούσα να βάλω τέλος στη ζωή μου. Δεν είχα αληθινή πίστη στον Θεό και έγινα ο περίγελος του Σατανά. Είχα πραγματικά χαμηλό ανάστημα. Τις επόμενες μέρες, προσευχόμουν συχνά στον Θεό, σιγοτραγουδούσα ύμνους, πήρα κουράγιο και συγκινήθηκα. Σιγά-σιγά, ο φριχτός πόνος που τυραννούσε το σώμα μου φάνηκε να περιορίζεται. Τη δωδέκατη μέρα, με πήγαν τελικά σε ένα νοσοκομείο για περαιτέρω εξετάσεις. Λόγω της σοβαρότητας της κατάστασής μου, με άφησαν προσωρινά ελεύθερο με εγγύηση για ιατρική περίθαλψη. Ο αστυνομικός που με συνόδευε υπέβαλε ψευδή δήλωση και ισχυρίστηκε ότι είχα πέσει από μια παλιά καρέκλα ενώ παρακολουθούσα τηλεόραση σε μια αίθουσα. Όταν προσπάθησα να διευκρινίσω ότι είχα πέσει ενώ εργαζόμουν στην κεραμοποιεία, ο αστυνομικός συνοφρυώθηκε και είπε: «Δεν θα μείνεις ελεύθερος για ιατρική περίθαλψη αν επιμείνεις να λες αυτήν την ιστορία. Θα συνεχίσεις να υποφέρεις στη φυλακή!» Φοβήθηκα ότι αν καθυστερούσα περαιτέρω τη θεραπεία, θα κατέληγα παράλυτος, οπότε δεν είχα άλλη επιλογή απ’ το να υπογράψω την ψευδή δήλωση. Αφού επέστρεψα σπίτι, πήγα για εγχείρηση. Επειδή, όμως, η θεραπεία είχε καθυστερήσει τόσο πολύ, κατέληξα μόνιμα ανάπηρος.
Όταν επέστρεψα σπίτι απ’ το νοσοκομείο, ήμουν κατάκοιτος και ανίκανος να κουνηθώ. Βασιζόμουν στη γυναίκα μου για να με ταΐζει και να μου δίνει φάρμακα. Δύο εβδομάδες περίπου μετά την επιστροφή μου, ο αναπληρωτής γραμματέας του κόμματος της επαρχίας ήρθε στο σπίτι μας και μου παρέδωσε δύο έγγραφα, δηλώνοντας ψυχρά: «Η ιδιότητά σου ως μέλος του κόμματος ανακλήθηκε. Υπόγραψε εδώ». Είπα μέσα μου: «Ωραία! Ανακαλέστε την ιδιότητά μου ως μέλος! Δεν θέλω πια να θυσιάζω τη ζωή μου για το κόμμα!» Με αυτήν τη σκέψη, υπέγραψα αποφασιστικά τα έγγραφα της ανάκλησης. Σκέφτηκα τα πάνω από τριάντα χρόνια που εργαζόμουν ως στέλεχος στο χωριό. Είχα υμνήσει το κόμμα, είχα αφιερώσει όλο μου το είναι και είχα αποσπάσει εκβιαστικά τον πλούτο που είχαν αποκτήσει με κόπο οι άνθρωποι, εξαπατώντας τους με διάφορους τρόπους. Εργαζόμουν τόσο σκληρά, που δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με την αγροτική επιχείρηση της οικογένειάς μου. Ως αποτέλεσμα, η γυναίκα μου έπαθε υπερκόπωση και αρρώστησε. Παλιότερα, σκεφτόμουν ότι ως μέλος του κόμματος, έπρεπε να είμαι αφοσιωμένος στο κόμμα. Αν δεν είχα συλληφθεί, καταπιεστεί, αποβληθεί απ’ το κόμμα και στερηθεί τη θέση μου ως στέλεχος, θα είχα συνεχίσει να δίνω ό,τι είχα και δεν είχα για το κόμμα. Μολονότι είχα ταλαιπωρηθεί και είχα μείνει ανάπηρος απ’ το αριστερό μου πόδι, είχα διακρίνει τη δαιμονική ουσία του ΚΚΚ που αντιστέκεται στον Θεό και δεν έπεφτα πια θύμα παραπλάνησης ή εξαπάτησης απ’ αυτό. Μίσησα και εγκατέλειψα το ΚΚΚ με όλη μου την καρδιά και αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στον Θεό. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της αγάπης και της σωτηρίας του Θεού! Εκείνο το βράδυ, όταν είπα στη γυναίκα μου τι είχα συνειδητοποιήσει και μάθει και είδε πως είχα αλλάξει, γέλασε και είπε: «Παλιά, ήθελες και να ακολουθήσεις τον Θεό και να παραμείνεις αφοσιωμένος στο κόμμα. Τώρα που δεν είσαι πια μέλος του ΚΚΚ, μπορούμε να αφιερώσουμε όλη μας την ενέργεια στην επιδίωξη της αλήθειας και στα καθήκοντά μας».
Εκείνη την περίοδο, η γυναίκα μου αναγκάστηκε να επωμιστεί όλο το βάρος των δουλειών του σπιτιού. Υπέφερε ήδη από μια πολύ σοβαρή πάθηση στο στομάχι και σαν να μην έφτανε αυτό, ανέλαβε την πρόσθετη ευθύνη να με φροντίζει και να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού. Μερικές φορές, ήταν τόσο κουρασμένη, που έβλεπα τα χέρια της να τρέμουν όταν μου έφερνε τα γεύματά μου. Ταραζόμουν όταν έβλεπα τη γυναίκα μου έτσι και συχνά δεν άντεχα να μη βάλω τα κλάματα. Μετά από τέσσερις μήνες, εξακολουθούσα να μην μπορώ να κουνήσω το πόδι μου και άρχισα να αναρωτιέμαι αν θα έμενα μόνιμα παράλυτος. «Αν όντως παραλύσω, πώς θα συνεχίσω να ζω; Δεν θα έχει ουσιαστικά τελειώσει η ζωή μου;» Παλιά, ήμουν η κολόνα του σπιτιού μας. Τώρα, ήμουν εντελώς άχρηστος και βασιζόμουν μάλιστα στη γυναίκα μου για να πηγαίνω στο μπάνιο. Λυπόμουν πάρα πολύ τη γυναίκα μου. Της είχα γίνει βάρος. Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν να σκεφτώ να βάλω τέλος στη ζωή μου. Όταν η γυναίκα μου ερχόταν να με ταΐσει, δεν ήθελα να καταπιώ το φαγητό και σκεφτόμουν να μείνω νηστικός και να λιμοκτονήσω. Στη χειρότερη στιγμή μου, απευθύνθηκα επανειλημμένως στον Θεό με δάκρυα στα μάτια και είπα: «Ω Θεέ μου! Υποφέρω πικρά αυτήν τη στιγμή. Σε παρακαλώ, άνοιξέ μου ένα μονοπάτι. Σε παρακαλώ, σώσε με». Αφού προσευχήθηκα, ανακάλεσα τα λόγια του Θεού που λένε: «Κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να γίνετε μάρτυρες του Θεού. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και δύναμη και με έκαναν να νιώσω ντροπή και αμηχανία. Ήθελα να βάλω τέλος στη ζωή μου έχοντας βιώσει λίγη μόνο ταλαιπωρία. Τι είδους μαρτυρία ήταν αυτή; Σκέφτηκα τον Ιώβ που αντιμετώπισε μια τεράστια δοκιμασία. Έχασε όλα του τα παιδιά και όλη του την περιουσία και το σώμα του γέμισε αποστήματα, αλλά συνέχισε να υμνεί το όνομα του Θεού και έδωσε ένδοξη μαρτυρία παρά τη μεγάλη του ταλαιπωρία. Εγώ, απ’ την άλλη, είχα γίνει αρνητικός έχοντας βιώσει λίγη μόνο ταλαιπωρία από ασθένεια. Δεν αναζήτησα την πρόθεση του Θεού. Αντιθέτως, θέλησα να βάλω τέλος στη ζωή μου. Αν ο Θεός δεν με είχε διαφωτίσει εγκαίρως, θα είχα ξεγελαστεί απ’ τη σκευωρία του Σατανά. Όταν το συνειδητοποίησα, η επιθυμία να βάλω τέλος στη ζωή μου υποχώρησε και αποφάσισα να ακολουθήσω τον Θεό μέχρι την τελευταία μου πνοή και να καταθέσω μαρτυρία γι’ Αυτόν! Έναν μήνα αργότερα, κατάφερα ξαφνικά να σηκώσω το αριστερό μου πόδι ξανά. Χάρηκα και ενθουσιάστηκα τόσο, που τα δάκρυα κυλούσαν ποτάμι και ευχαρίστησα ξανά και ξανά τον Θεό. Στη συνέχεια, μπόρεσα σταδιακά να ξαναπερπατήσω. Δεν περίμενα ότι θα μπορούσα να σηκωθώ ξανά όρθιος. Όλα αυτά έγιναν χάρη στον Θεό!
Το 2008, υπό το λάβαρο της «διατήρησης της κοινωνικής σταθερότητας ενόψει των Ολυμπιακών του Πεκίνου», το ΚΚΚ άρχισε να καταπιέζει την εκκλησία και να συλλαμβάνει αδελφούς και αδελφές με προηγούμενες καταδίκες. Μια μέρα πριν τους Ολυμπιακούς, δύο αστυνομικοί απ’ το στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας ήρθαν στο σπίτι μου. Μου είπαν ότι δεν είχα συμπληρώσει τα έντυπα αποφυλάκισης για το στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας και ότι έπρεπε να τους ακολουθήσω για να υπογράψω τα απαιτούμενα έγγραφα. Μου είπαν ότι η όλη διαδικασία δεν θα έπαιρνε πάνω από τρεις μέρες, οπότε τους πίστεψα και συμφώνησα να τους ακολουθήσω. Προς έκπληξή μου, όμως, οι τρεις μέρες έγιναν τετράμηνη κράτηση. Κατά τη διάρκεια της κράτησής μου, οι αστυνομικοί με ανάγκασαν να κάνω 12 ώρες χειρωνακτικής καταναγκαστικής εργασίας τη μέρα σε ένα κακοφωτισμένο εργοστάσιο. Αν δεν ολοκλήρωνα τις εργασίες μου εγκαίρως, με τιμωρούσαν. Εξαιτίας του τραυματισμού στο αριστερό μου πόδι, μπορούσα να κάθομαι μόνο για 20 περίπου λεπτά πριν αναγκαστώ να σηκωθώ. Αλλιώς, κοβόταν η κυκλοφορία στο πόδι μου. Έπρεπε να αλλάζω συνεχώς θέση για να μην πονάω τόσο. Επίσης, επειδή έπρεπε να δουλεύω πολλές ώρες σε εκείνο το κακοφωτισμένο περιβάλλον, η όρασή μου άρχισε να επιδεινώνεται σοβαρά. Μετά από τέσσερις μήνες, και μόνο αφού η κόρη μου εκμεταλλεύτηκε όλες τις επαφές της, με άφησαν τελικά ελεύθερο και μου επέτρεψαν να επιστρέψω σπίτι. Όταν επέστρεψα σπίτι, ήρθε ένας αστυνομικός και δήλωσε απειλητικά: «Θα σε παρακολουθούμε στενά. Αν δούμε ότι ασκείς την πίστη ξανά, θα σε συλλάβουμε και θα σου επιβάλουμε βαριά ποινή!» Είπα μέσα μου: «Καταραμένοι δαίμονες. Μπορείτε να ελέγξετε το σώμα μου, αλλά δεν μπορείτε να ελέγξετε την καρδιά μου. Ακόμη και αν με συλλάβετε ξανά, θα συνεχίσω να πιστεύω στον Θεό!»
Σκέφτηκα ότι παρότι δούλεψα σκληρά για το κόμμα πάνω απ’ τη μισή μου ζωή, μου προκάλεσαν μόνιμη βλάβη και με έκαναν να θελήσω να βάλω τέλος στη ζωή μου σε διάφορες περιστάσεις. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και δύναμη, με επανέφεραν απ’ το χείλος του θανάτου βήμα-βήμα, μου επέτρεψαν να διακρίνω την κακή ουσία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και μου έδειξαν ότι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου, ότι μόνο ο Θεός μπορεί να λειτουργήσει ως ζωή του ανθρώπου και ότι σημασία έχει μόνο να πιστεύεις στον Θεό και να Τον ακολουθείς. Ο ύμνος «Η πλέον ουσιώδης ζωή» το θέτει σωστά: «Εσύ είσαι ένα δημιουργημένο ον —φυσικά και θα πρέπει να λατρεύεις τον Θεό και να επιδιώκεις μια ζωή γεμάτη νόημα. Εφόσον είσαι άνθρωπος, θα πρέπει να δαπανήσεις τον εαυτό σου για τον Θεό και να υπομείνεις κάθε βάσανο! Θα πρέπει να αποδεχτείς με χαρά και σιγουριά τα λίγα βάσανα στα οποία υποβάλλεσαι σήμερα και να ζήσεις μια ζωή γεμάτη νόημα, όπως ο Ιώβ και ο Πέτρος. Είστε άνθρωποι που επιδιώκουν το σωστό μονοπάτι, αυτοί που επιζητούν τη βελτίωση. Είστε άνθρωποι που ορθώνουν το ανάστημά τους στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, αυτοί που ο Θεός αποκαλεί δίκαιους. Δεν έχει αυτή η ζωή το μέγιστο νόημα;» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Άσκηση (2)].
