47. Στοχασμός πάνω στην επιπολαιότητα

Τον Δεκέμβριο του 2021, άρχισα να ασχολούμαι με τον έλεγχο βίντεο. Στην αρχή, είχα πολλή όρεξη για μελέτη και στοχασμό. Όποτε κάτι μου φαινόταν μπερδεμένο, αναζητούσα λύσεις από την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν. Και εκείνη συζητούσε συχνά μαζί μου τα προβλήματα που εντόπιζε στα βίντεο. Κάθε φορά, συνόψιζα τις ελλείψεις και τις παρεκκλίσεις μου και μετά προσπαθούσα να αναζητήσω και να μάθω τις σχετικές αρχές. Στις ομαδικές συζητήσεις για τις αρχές, άκουγα προσεκτικά τις συναναστροφές όλων και τις στοχαζόμουν βαθιά, ώστε να αντισταθμίζω τις ελλείψεις μου. Αφού εργάστηκα με αυτόν τον τρόπο για λίγο, βελτίωσα αρκετά τις εξειδικευμένες ικανότητές μου και μπορούσα να αναλάβω κάποιες εργασίες. Άρχισα να νιώθω ικανοποιημένη, θεωρώντας ότι είχα κατανοήσει κάποιες αρχές. Έκτοτε, σπάνια αναλάμβανα την πρωτοβουλία για μελέτη. Όταν συναναστρεφόμουν πάνω στις αρχές και συζητούσα τα προβλήματα με άλλα μέλη της ομάδας, δεν στοχαζόμουν ειλικρινά όπως παλαιότερα, ούτε φρόντιζα να συνοψίζω τα προβλήματα του έργου. Η προσέγγισή μου απέναντι στο καθήκον μου έγινε παθητική.

Θυμάμαι ότι για ένα διάστημα, κάποιοι αδελφοί και αδελφές είχαν μόλις αναλάβει τα καθήκοντά τους και τα βίντεο που υπέβαλλαν είχαν πολλά προβλήματα. Έπρεπε να συναναστραφώ μαζί τους και να απαντήσω στον καθένα τους ξεχωριστά για να λύσουμε αυτά τα προβλήματα. Κάποιες δόλιες σκέψεις γεννήθηκαν στην καρδιά μου: «Αν ελέγξω προσεκτικά κάθε βίντεο και αναζητήσω τις σχετικές αρχές για να συναναστραφώ μαζί τους και να τους απαντήσω, θα ξοδέψω πολύ χρόνο και κόπο. Πότε θα τελειώσω με την επεξεργασία όλων αυτών των βίντεο; Καλύτερα να επισημάνω τα προβλήματά τους εν συντομία και να τους αφήσω να σκεφτούν μόνοι τους πώς να τα λύσουν. Έτσι, θα γλιτώσω πολύ κόπο». Επομένως, απλώς τους επεσήμανα τα προβλήματα των βίντεο και τους έδωσα γενικές οδηγίες για να κάνουν αλλαγές. Μια άλλη φορά, έλεγχα ένα βίντεο και ανακάλυψα ότι είχε κάποια προβλήματα. Καθώς, όμως, δεν ήμουν σίγουρη γι’ αυτά, τα συζήτησα με την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν. Εκείνη δεν έβλεπε κάποιο πρόβλημα, αλλά εμένα εξακολουθούσε να με ενοχλεί κάτι. Έπειτα από λίγη σκέψη, πάλι δεν ήμουν σίγουρη αν υπήρχαν όντως προβλήματα. Μετά, σκέφτηκα να τα αντιμετωπίσω με επιπολαιότητα. Αναλογίστηκα: «Ίσως θα πρέπει να τα αφήσω όπως είναι. Η αδελφή κατανοεί καλύτερα τις αρχές από εμένα. Εφόσον λέει ότι είναι εντάξει, μάλλον δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν χρειάζεται να αφιερώσω περισσότερη σκέψη σε αυτό. Εξάλλου, είναι απλώς ένα προαίσθημα. Κι αν έχω άδικο και καθυστερήσω το έργο;» Με αυτήν τη σκέψη, σταμάτησα να το σκαλίζω και να αναζητώ την απάντηση. Μετά, υπέβαλα το βίντεο όπως ήταν. Λίγες μέρες μετά, ο προϊστάμενός μας επεσήμανε ότι το βίντεο είχε κάποια προβλήματα και ότι έπρεπε να διορθωθούν. Έπειτα, όλοι οι αδελφοί κι οι αδελφές μου, ο ένας μετά τον άλλο, ανέφεραν ότι ένιωσαν αρνητικότητα όταν διάβασαν τις προτάσεις μας. Θεώρησαν ότι υπήρχαν πάρα πολλά προβλήματα στα βίντεο που έκαναν και δεν ήξεραν πώς να τα λύσουν. Ένιωσα εντελώς χαμένη μπροστά στην αποκάλυψη τόσων προβλημάτων. Ωστόσο, θυμήθηκα ότι οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα που αντιμετωπίζω κάθε μέρα τα κανονίζει ο Θεός και υπάγονται στην κυριαρχία Του. Αυτές οι καταστάσεις προέκυψαν για κάποιον λόγο. Σίγουρα υπάρχουν μαθήματα που πρέπει να μάθω, επομένως προσευχήθηκα στον Θεό και αναζήτησα την καθοδήγησή Του.

Στη διάρκεια μιας πνευματικής άσκησης, διάβασα αυτά τα αποσπάσματα από τα λόγια του Θεού: «Το γεγονός ότι χειρίζονται τα πράγματα τόσο επιπόλαια και ανεύθυνα οφείλεται σε κάτι που υπάρχει μέσα σε μια διεφθαρμένη διάθεση: Αυτό που συχνά οι άνθρωποι αποκαλούν ποταπότητα. Καθετί που κάνουν, το κάνουν μέχρι εκεί που θεωρείται “πάνω-κάτω σωστό” και “στο περίπου εντάξει”· είναι μια στάση που χαρακτηρίζεται από “ίσως”, “πιθανόν” και “τέσσερα στα πέντε”. Ενεργούν επιπόλαια, είναι ικανοποιημένοι με το να κάνουν το ελάχιστο και με το να τα φέρνουν βόλτα μπλοφάροντας. Δεν βλέπουν τον λόγο να πάρουν τα πράγματα στα σοβαρά ή να είναι σχολαστικοί, πόσο μάλλον δε, να αναζητήσουν τις αλήθεια-αρχές. Δεν είναι αυτό στοιχείο μιας διεφθαρμένης διάθεσης; Πρόκειται για μια εκδήλωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Όχι. Είναι σωστό να πει κανείς πως πρόκειται για αλαζονεία και απόλυτα εύστοχο να το χαρακτηρίσει ως ακολασία· η μόνη, όμως, λέξη που μπορεί να το αποτυπώσει τέλεια είναι η εξής: “ποταπό”. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ποταπότητα μέσα τους, απλώς σε διαφορετικούς βαθμούς. Σε κάθε ζήτημα, θέλουν να ενεργούν επιπόλαια και τσαπατσούλικα, και σε όλα όσα κάνουν υπάρχει ένα ίχνος δόλου. Εξαπατούν τους άλλους όταν μπορούν, κόβουν δρόμο όταν έχουν τη δυνατότητα, εξοικονομούν χρόνο όταν μπορούν. Σκέφτονται από μέσα τους: “Εφόσον αποφεύγω να αποκαλυφθώ, δεν προκαλώ προβλήματα και δεν μου καταλογίζονται ευθύνες, τότε μπορώ να τα κουτσοβολέψω. Δεν χρειάζεται να κάνω πολύ καλή δουλειά —θέλει πάρα πολύ κόπο!” Τέτοιοι άνθρωποι δεν μαθαίνουν τίποτα στην εντέλεια και δεν αφοσιώνονται, ούτε υποφέρουν ούτε καταβάλλουν τίμημα στις μελέτες τους. Το μόνο που θέλουν είναι να εξετάζουν ένα αντικείμενο επιφανειακά, κι έπειτα αυτοαποκαλούνται ειδήμονες σε αυτό, πιστεύοντας ότι έχουν μάθει ό,τι χρειάζεται να γνωρίζουν, και κατόπιν στηρίζονται σε αυτό για να συνεχίσουν να τα κουτσοβολεύουν. Δεν πρόκειται για μια στάση που διατηρούν οι άνθρωποι απέναντι στους άλλους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα; Είναι καλή αυτή η στάση; Δεν είναι. Με απλά λόγια, “τα κουτσοβολεύουν”. Αυτή η ποταπότητα υπάρχει σε όλη τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι με ποταπότητα στην ανθρώπινη φύση τους υιοθετούν την άποψη και τη στάση του “να τα κουτσοβολεύουν” σε οτιδήποτε κάνουν. Είναι σε θέση οι άνθρωποι αυτού του είδους να κάνουν σωστά το καθήκον τους; Όχι. Είναι σε θέση να κάνουν πράγματα σύμφωνα με την αρχή; Ακόμη πιο απίθανο» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)]. «Πώς μπορεί κανείς να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στους ευγενείς και στους ευτελείς; Παρατηρήστε απλώς τη στάση και τις πράξεις τους απέναντι στο καθήκον τους, και δείτε πώς αντιμετωπίζουν τα πράγματα και πώς συμπεριφέρονται όταν προκύπτουν προβλήματα. Οι άνθρωποι με ακεραιότητα και αξιοπρέπεια είναι σχολαστικοί, ευσυνείδητοι κι επιμελείς σε ό,τι κάνουν, και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα. Οι άνθρωποι χωρίς ακεραιότητα και αξιοπρέπεια είναι απρόσεκτοι και τσαπατσούληδες σε ό,τι κάνουν, μονίμως σκαρώνουν κάποιο κόλπο, θέλουν πάντοτε απλώς να τα κουτσοβολεύουν. Όποια τεχνική κι αν μελετήσουν, δεν τη μαθαίνουν επιμελώς, δεν είναι σε θέση να τη μάθουν, κι όσο χρόνο κι αν δαπανούν για να τη μελετήσουν, παραμένουν παντελώς ανίδεοι. Πρόκειται γι’ ανθρώπους με τιποτένιο χαρακτήρα» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)]. «Εξαπατούν τους άλλους όταν μπορούν», «χωρίς ακεραιότητα και αξιοπρέπεια» και «με τιποτένιο χαρακτήρα»— κάθε λέξη σε αυτές τις προτάσεις μού μάτωνε την καρδιά. Αναλογίστηκα τη συμπεριφορά μου όταν έκανα το καθήκον μου. Η απόδοσή μου δεν ήταν ακριβώς αυτή που είχε φανερώσει ο Θεός; Όταν παρατήρησα ότι υπήρχαν τόσα προβλήματα στα βίντεο που έκαναν οι αδελφοί και οι αδελφές μου, δεν σκέφτηκα πώς να τους βοηθήσω να τα λύσουν ούτε τους καθοδήγησα να κατανοήσουν την αλήθεια και να εισέλθουν στις αρχές. Αντιθέτως, κύριο μέλημά μου ήταν να γλιτώσω τον κόπο. Σκέφτηκα ότι για να ελέγξω προσεκτικά κάθε βίντεο και να ανταποκριθώ με λεπτομέρεια, θα έπρεπε να αφιερώσω πολύ κόπο και σκέψη. Επομένως, απλώς ανέφερα εν συντομία τα προβλήματα των βίντεο, αλλά δεν συναναστράφηκα με αυτούς σχετικά με τις αρχές ούτε επεσήμανα πρακτικές λύσεις. Έτσι, οι αδελφοί και οι αδελφές ένιωσαν αρνητικότητα όταν διάβασαν τις προτάσεις μου. Αυτή μου η πράξη δεν είχε προκαλέσει διατάραξη; Όταν έλεγχα εκείνο το άλλο βίντεο, είχα την αίσθηση ότι υπήρχαν προβλήματα, αλλά δεν ήθελα να τα συλλογιστώ σχολαστικά, επειδή δεν ήμουν σίγουρη. Μάλιστα, δικαιολογούσα τον εαυτό μου, θεωρώντας ότι η σκέψη δεν θα οδηγήσει απαραιτήτως σε αποτελέσματα. Η αδελφή κατανοούσε τις αρχές καλύτερα από εμένα. Εφόσον έλεγε ότι είναι εντάξει, μάλλον δεν υπήρχαν σοβαρά προβλήματα. Δεν είχα προσπαθήσει πραγματικά να αναζητήσω την απάντηση πριν καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η σκέψη μπορεί να μην οδηγήσει σε αποτελέσματα. Δεν ήμουν πανούργα και φυγόπονη; Αλήθεια, φέρθηκα τόσο δόλια! Αυτή η συμπεριφορά απέναντι στο καθήκον μου ήταν εκείνη ακριβώς που είχε φανερώσει ο Θεός: «Εφόσον αποφεύγω να αποκαλυφθώ, δεν προκαλώ προβλήματα και δεν μου καταλογίζονται ευθύνες, τότε μπορώ να τα κουτσοβολέψω. Δεν χρειάζεται να κάνω πολύ καλή δουλειά —θέλει πάρα πολύ κόπο!» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)]. Αυτά τα λόγια με περιέγραφαν τέλεια. Δούλευα κάθε μέρα στον αυτόματο πιλότο. Ήμουν ικανοποιημένη που απέφευγα τις κακουχίες και απλώς τα έβγαζα πέρα. Ποτέ δεν είχα αναλογιστεί τις δυσκολίες των αδελφών μου ούτε το αν αυτός ο τρόπος να κάνω το καθήκον μου ήταν αποτελεσματικός. Αν μπορούσα να πασαλείψω κάτι, το έκανα χωρίς να δείχνω καμία αφοσίωση στο καθήκον μου. Με τέτοια συμπεριφορά, ήμουν εντελώς αναξιόπιστη, όπως ακριβώς περιγράφει ο Θεός, «χωρίς ακεραιότητα και αξιοπρέπεια» και «άνθρωπος με τιποτένιο χαρακτήρα». Και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Ένιωσα βαθιά θλίψη και τύψεις, γι’ αυτό προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου είναι πολύ επιπόλαιη και εντελώς ανεύθυνη. Δεν θέλω να ζω άλλο αυτήν την τιποτένια ζωή. Είμαι πρόθυμη να επαναστατήσω ενάντια στη σάρκα μου, να γίνω επιμελής και ειλικρινής, και να πληρώσω το τίμημα προκειμένου να κάνω σωστά το καθήκον μου».

Αφού προσευχήθηκα, διάβασα κάποια από τα λόγια του Θεού και κατανόησα καλύτερα τις απαιτήσεις Του. Ο Θεός λέει: «Όταν κάποιος κάνει ένα καθήκον, πρέπει να μάθει να είναι ευσυνείδητος, ενδελεχής, επιμελής και υπεύθυνος και να το κάνει με απόλυτα προσγειωμένο τρόπο, να κάνει δηλαδή ένα βήμα τη φορά. Πρέπει να βάζει όλη του τη δύναμη για να κάνει καλά αυτό το καθήκον, μέχρι να νιώσει ικανοποιημένος με τον τρόπο που το εκτέλεσε. Αν κάποιος δεν κατανοεί την αλήθεια, πρέπει ν’ αναζητήσει τις αρχές και να ενεργεί σύμφωνα μ’ αυτές και με τις απαιτήσεις του Θεού· πρέπει να καταβάλλει με προθυμία περισσότερη προσπάθεια για να κάνει καλά το καθήκον του και να μην το κάνει ποτέ με επιπολαιότητα. Μόνο αν ασκείται κανείς μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να νιώσει γαλήνη στην καρδιά του, χωρίς να τον κατηγορεί η συνείδησή του» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (5)]. Ο Θεός απαιτεί από εμάς να είμαστε απόλυτα προσηλωμένοι στα καθήκοντά μας, να τηρούμε ευσυνείδητη και υπεύθυνη στάση σε ό,τι κάνουμε, να αναζητούμε τις αλήθεια-αρχές και να βάζουμε τα δυνατά μας. Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα πλέον να είμαι επιπόλαιη. Έπρεπε να κάνω πράξη τις απαιτήσεις του Θεού, ελέγχοντας προσεκτικά κάθε βίντεο και δίνοντας λεπτομερείς οδηγίες για τα προβλήματα, βασιζόμενη στις αρχές. Παρόλο που αυτό θα απαιτούσε περισσότερο σωματικό κόπο και σκέψη, αν με βοηθούσε να έχω καλύτερα αποτελέσματα στα καθήκοντά μου, τότε χαλάλι. Έκτοτε, καθώς συνέχισα να ελέγχω και να απαντώ στα προβλήματα των αδελφών μου, αναλογίστηκα τι θα μπορούσα να κάνω για να επιτύχω τα καλύτερα αποτελέσματα. Αυτή η προσέγγιση δεν με κούρασε ιδιαίτερα και με βοήθησε να εισέλθω πιο βαθιά στις αρχές. Ωστόσο, εξαιτίας της πολύ διεφθαρμένης διάθεσής μου και της υπέρμετρης επιθυμίας μου για σωματική άνεση, μπήκα στον πειρασμό να ακολουθήσω τον εύκολο δρόμο και να αντιμετωπίσω με επιπολαιότητα περίπλοκα προβλήματα.

Μια φορά, ενώ έλεγχα ένα βίντεο, παρατήρησα κάποια προβλήματα που δεν ήταν εύκολο να λυθούν. Σκέφτηκα το εξής: «Αν κάνω προτάσεις, θα πρέπει πρώτα να μελετήσω και να διερευνήσω για να βρω τη λύση. Αυτό θέλει κόπο. Στη σκέψη και μόνο, με πιάνει πονοκέφαλος! Και αν ξοδέψω τόσο χρόνο σε αυτό αλλά πάλι δεν καταφέρω να βρω λύση, δεν θα είναι μάταιος κόπος; Καλύτερα να το ξεχάσω. Προς το παρόν, θα εστιάσω σε άλλα βίντεο και θα ασχοληθώ με αυτά αργότερα, όταν θα έχω χρόνο». Λίγο καιρό μετά, οι επικεφαλής μας παρατήρησαν μια πτώση στην αποτελεσματικότητα του έργου βίντεο και έλεγξαν ξανά τα βίντεο που είχαν υποβάλει οι αδελφοί και οι αδελφές μέσα στους τρεις τελευταίους μήνες. Διαπίστωσαν ότι αρκετά βίντεο δεν είχαν ελεγχθεί και ότι δεν τα χειριστήκαμε εγκαίρως ούτε δώσαμε οδηγίες στους αδελφούς και τις αδελφές να τα τροποποιήσουν σύμφωνα με τις αρχές, με αποτέλεσμα το έργο βίντεο να καθυστερήσει σημαντικά. Αυτό το αποτέλεσμα με άφησε άναυδη. Όλα αυτά δεν οφείλονταν στον αμελή και επιπόλαιο τρόπο που έκανα το καθήκον μου; Δεν μπορούσα να περιγράψω το πώς αισθανόμουν. Ήταν σαν μια πέτρα να βάραινε το στήθος μου και να μου έκοβε την ανάσα. Αργότερα, διάβασα αυτό το απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Είναι εξαιρετικά σημαντικό το πώς αντιμετωπίζετε τις αναθέσεις από τον Θεό· είναι πολύ σοβαρό το θέμα. Εάν δεν μπορείς να ολοκληρώσεις αυτά που έχει εμπιστευτεί ο Θεός στους ανθρώπους, τότε δεν είσαι κατάλληλος να ζεις παρουσία Του και πρέπει να τιμωρηθείς. Είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να ολοκληρώνουν τις όποιες αναθέσεις τούς εμπιστεύεται ο Θεός. Αυτή είναι η υπέρτατη ευθύνη του ανθρώπου και είναι εξίσου σημαντική με την ίδια του τη ζωή. Εάν δεν παίρνεις στα σοβαρά τις αναθέσεις από τον Θεό, τότε Τον προδίδεις με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Στο συγκεκριμένο θέμα, είσαι πιο αξιοθρήνητος κι απ’ τον Ιούδα και αξίζεις κατάρα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσει κανείς τη φύση του ανθρώπου). Διαβάζοντας αυτά τα λόγια του Θεού, ένιωσα τη δίκαιη διάθεσή Του. Αν προσέγγιζα το καθήκον μου χαλαρά, πάντα με επιπολαιότητα, τσαπατσουλιά και τεμπελιά, θα ήταν σαν να πρόδιδα βαθιά τον Θεό και δεν θα ήμουν άξια να βρίσκομαι ενώπιόν Του, αλλά θα μου άξιζε να με καταραστεί και να με τιμωρήσει. Φοβόμουν. Ένιωθα ότι κινδύνευα. Η εκκλησία μού είχε αναθέσει τη δουλειά να ελέγχω τα βίντεο, με την ελπίδα ότι θα αφιέρωνα ψυχή και σώμα για να την κάνω καλά. Αλλά εγώ ήμουν αμελής με τα καθήκοντά μου και αναζητούσα τρόπους να τα αποφύγω. Όταν εντόπιζα προβλήματα που δεν καταλάβαινα ή δεν μπορούσα να λύσω, δεν τα αναλογιζόμουν σχολαστικά. Αντιθέτως, όταν έβλεπα προβλήματα που απαιτούσαν πολλή προσπάθεια και σκέψη, επέλεγα να γλιτώσω τον κόπο και μην ασχοληθώ με τα βίντεο, δεν έκανα έγκαιρη έρευνα και μελέτη ούτε αναζητούσα τις σχετικές αρχές που θα κατηύθυναν τα άλλα μέλη της ομάδας. Δεν είχα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μου. Αυτό που έκανα καθυστέρησε ολοκληρωτικά το έργο βίντεο. Όταν πρωτοανέλαβα αυτό το καθήκον, είχα δηλώσει ενώπιον του Θεού ότι θα τιμούσα την ευκαιρία που μου είχε δοθεί να κάνω αυτό το καθήκον και ότι θα είμαι ήμουν αφοσιωμένη ώστε να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού. Αλλά τώρα, αν μπορούσα απλώς να τα βγάλω πέρα, το έκανα χωρίς κανένα αίσθημα ευθύνης. Αυτό δεν ήταν κατάφωρη απάτη απέναντι στον Θεό; Είχα πραγματικά απογοητεύσει τον Θεό και δεν ήμουν αξιόπιστη! Αυτή η σκέψη με έκανε να νιώσω τύψεις, αυτομομφή και ακόμα μεγαλύτερη υποχρέωση απέναντι στον Θεό. Αναφώνησα προσευχόμενη στον Θεό: «Θεέ μου, οι πράξεις μου εμπόδισαν και διατάραξαν το έργο. Είμαι πρόθυμη να μετανοήσω και να διορθώσω τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με».

Αργότερα, άρχισα να συλλογίζομαι. Στην αρχή, ήθελα να κάνω καλά το καθήκον μου, αλλά πώς κατέληξα τελικά έτσι; Ενώ αναζητούσα απαντήσεις, έπεσα πάνω σε αυτά τα αποσπάσματα από τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι που είναι τεμπέληδες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Για να το συνοψίσουμε με δυο λόγια, είναι άχρηστοι· είναι ανάπηροι δεύτερης κατηγορίας. Όσο καλό κι αν είναι το επίπεδο των ανθρώπων που είναι τεμπέληδες, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια βιτρίνα· παρόλο που έχουν καλό επίπεδο, αυτό είναι άχρηστο. Είναι πολύ τεμπέληδες· ξέρουν τι οφείλουν να κάνουν, αλλά δεν το κάνουν, και ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι κάτι αποτελεί πρόβλημα, δεν αναζητούν την αλήθεια για να το λύσουν. Παρόλο που ξέρουν τι κακουχίες πρέπει να υπομείνουν για να είναι αποτελεσματικό το έργο, δεν είναι πρόθυμοι να υπομείνουν αυτές τις κακουχίες που αξίζουν τον κόπο· επομένως, δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν καμία αλήθεια ούτε μπορούν να κάνουν αληθινό έργο. Δεν θέλουν να υπομείνουν τις κακουχίες που οφείλουν να υπομένουν οι άνθρωποι· ξέρουν μόνο να ενδίδουν στις ανέσεις, ν’ απολαμβάνουν στιγμές χαράς και διασκέδασης και μια ελεύθερη και χαλαρή ζωή. Δεν είναι, άραγε, άχρηστοι; Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να υπομένουν κακουχίες δεν αξίζουν να ζουν. Όσοι επιθυμούν διαρκώς να ζουν σαν παράσιτα είναι άνθρωποι χωρίς συνείδηση ή λογική· είναι κτήνη και δεν είναι κατάλληλοι ούτε για να κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Επειδή δεν μπορούν να υπομείνουν κακουχίες, ακόμη κι όταν κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή, δεν μπορούν να την κάνουν καλά, ενώ και να θέλουν ν’ αποκτήσουν την αλήθεια, έχουν ακόμη μικρότερη ελπίδα να το καταφέρουν. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να υποφέρει και δεν αγαπά την αλήθεια είναι άχρηστος· δεν έχει τα προσόντα ούτε για να κάνει τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Είναι ένα κτήνος, δεν έχει ίχνος ανθρώπινης φύσης. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει ν’ αποκλείονται· μόνο αυτό συνάδει με τις προθέσεις του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. «Είσαι ικανοποιημένος με το να ζεις κάτω από την επιρροή του Σατανά, με ειρήνη και χαρά, και λίγη σαρκική παρηγοριά; Δεν είσαι ο κατώτερος από όλους τους ανθρώπους; Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από εκείνους που έχουν δει τη σωτηρία, αλλά δεν επιδιώκουν να την κερδίσουν· αυτοί είναι άνθρωποι που ενδίδουν στη σάρκα και απολαμβάνουν τον Σατανά. Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια μα αγαπούν τη σάρκα θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; Πόσα λόγια έχουν ειπωθεί ανάμεσά σας; Έχει γίνει μόνο λίγο έργο ανάμεσά σας; Πόσα σας έδωσα; Άρα, γιατί δεν τα κέρδισες; Τι παράπονο έχεις; Μήπως δεν έχεις κερδίσει τίποτα επειδή είσαι πολύ ερωτευμένος με τη σάρκα; Και μήπως αυτό συμβαίνει επειδή οι σκέψεις σου είναι υπερβολικές; Δεν είναι επειδή είσαι πολύ ανόητος; Εάν δεν είσαι σε θέση να κερδίσεις αυτές τις ευλογίες, μπορείς να κατηγορήσεις τον Θεό που δεν σε έσωσε; […] Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι; Η ζωή σου είναι αξιοπεριφρόνητη και ποταπή, ζεις μέσα στη βρομιά και στην ανηθικότητα, και δεν έχεις κανέναν στόχο να επιδιώξεις. Η ζωή σου δεν είναι η πλέον ποταπή; Έχεις το θράσος να αντικρίσεις τον Θεό; Εάν συνεχίζεις να βιώνεις με τέτοιον τρόπο, θα αποκτήσεις τίποτα; Η αληθινή οδός σού έχει δοθεί, αλλά κατά πόσο μπορείς να την κερδίσεις τελικά εξαρτάται από την προσωπική σου επιδίωξη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Στο παρελθόν, ποτέ δεν παρομοίασα τον εαυτό μου με «σκουπίδι» ή «παράσιτο», ποτέ δεν φαντάστηκα ότι, στα μάτια του Θεού, η συμπεριφορά μου θα ήταν παρόμοια με εκείνη ενός ζωντανού νεκρού και ότι δεν θα διέφερα σε τίποτα από τα γουρούνια και τους σκύλους. Αυτή η συνειδητοποίηση μου ράγισε την καρδιά και με έκανε να νιώσω θλίψη. Ωστόσο, τα λόγια του Θεού εξέθεσαν ξεκάθαρα τη συμπεριφορά μου. Είχα στόχο την απόλαυση της σωματικής άνεσης, και επεδίωκα πάντα να ζω μια εύκολη και ανέμελη ζωή. Όταν έβρισκα δυσκολίες στο καθήκον μου, για τις οποίες έπρεπε να κοπιάσω και να πληρώσω ένα τίμημα, κατέφευγα στην πονηριά και τη νωθρότητα. Είτε θα πασάλειβα τα βίντεο για να τελειώνω είτε θα τα αγνοούσα και δεν θα τα έλεγχα. Θα έκανα ό,τι απαιτούσε λιγότερη προσπάθεια. Απέτυχα να εκπληρώσω τις υποχρεώσεις μου, προκαλώντας καθυστερήσεις στο έργο. Δεν ήμουν σκουπίδι και παράσιτο που ζούσε από τους άλλους; Είχα περιέλθει σε αυτή την κατάσταση επειδή είχα δηλητηριαστεί και επηρεαστεί από σατανικές τοξίνες όπως «Η ζωή είναι σύντομη, επομένως απόλαυσέ την τώρα που μπορείς», «Πιες το σημερινό κρασί σήμερα» και «Απόλαυσε τη ζωή όσο είσαι ζωντανός». Αυτές οι τοξικές ιδεολογίες με έκαναν να βάλω πάνω από όλα τη σωματική μου άνεση, διασφαλίζοντας απλώς ότι δεν θα ένιωθα εξάντληση ή άγχος. Όσον αφορά το κατά πόσον εκπλήρωνα τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις μου ή αν ο Θεός ενέκρινε το πώς έκανα το καθήκον μου, δεν με ένοιαζε καθόλου. Αυτές οι τοξικές ιδεολογίες με έκαναν ολοένα και πιο εγωίστρια και έκφυλη, και μου στέρησαν την επιθυμία να επιδιώξω θετικά πράγματα. Αν και με αυτήν την προσέγγιση η ζωή μου έγινε πιο εύκολη, στο τέλος δεν είχα καμία ανάπτυξη ούτε κανένα κέρδος. Αντιθέτως, αυτό καθυστέρησε το έργο, οδηγώντας σε παράβαση. Η απόλαυση της σωματικής άνεσης ισοδυναμεί με την καταστροφή μου!

Αργότερα, επιλέχθηκα να γίνω επικεφαλής ομάδας. Εκείνη την εποχή, δύο αδελφές είχαν μόλις ξεκινήσει να ασχολούνται με τη δημιουργία βίντεο. Πέραν των βίντεο που έκανα μόνη μου, έπρεπε να καθοδηγώ το έργο τους και να διαχειρίζομαι το συνολικό έργο της ομάδας. Μερικές φορές, όταν έβλεπα ότι τα προβλήματα μερικών βίντεο ήταν περίπλοκα, σκεφτόμουν και πάλι να ακολουθήσω τον σύντομο δρόμο. Σκεφτόμουν: «Αν πρέπει να αναζητάω τις αρχές για κάθε πρόβλημα και να συλλογίζομαι, τότε αυτό απαιτεί πολλή σκέψη. Πότε θα προλάβω να τελειώσω όλες τις εργασίες που έχω; Η σκέψη και μόνο με εξουθενώνει. Είναι πολύ μεγάλος κόπος! Ίσως δεν χρειάζεται να είμαι τόσο σχολαστική. Αν κάτι φαίνεται αποδεκτό, αυτό αρκεί». Συνειδητοποίησα ότι για άλλη μια φορά αποζητούσα τη σωματική άνεση. Αναλογιζόμενη τη στάση του Νώε απέναντι στο καθήκον του, αναζήτησα τα σχετικά λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Από τη στιγμή που ο Θεός ανέθεσε την κατασκευή της κιβωτού στον Νώε, ο Νώε δεν σκέφτηκε ποτέ: “Πότε θα καταστρέψει ο Θεός τον κόσμο; Πότε θα μου δώσει το σήμα ότι θα το κάνει;” Αντί να συλλογίζεται τέτοια ζητήματα, ο Νώε πήρε στα σοβαρά κάθε τι που του είχε πει ο Θεός κι έπειτα εκτέλεσε το καθένα από αυτά. Αφού αποδέχτηκε όσα του εμπιστεύτηκε ο Θεός, ο Νώε ξεκίνησε να πραγματοποιεί και να εκτελεί την κατασκευή της κιβωτού για την οποία μίλησε ο Θεός, ως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του, χωρίς την παραμικρή αμέλεια. Οι μέρες περνούσαν, τα χρόνια περνούσαν, μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο. Ο Θεός δεν επέβλεπε ούτε παρότρυνε τον Νώε, αλλά καθ’ όλο αυτό το διάστημα, ο Νώε επέμενε στο σημαντικό έργο που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός. Κάθε λόγος και κάθε φράση που είχε πει ο Θεός ήταν χαραγμένα στην καρδιά του Νώε σαν λέξεις χαραγμένες πάνω σε πέτρινη πλάκα. Αδιαφορώντας για τις αλλαγές στον έξω κόσμο, για τον χλευασμό των γύρω του, για τις δυσχέρειες ή τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, επέμεινε, καθ’ όλη τη διάρκεια, σε αυτό που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός, χωρίς ποτέ να αποκαρδιωθεί ή να σκεφτεί να τα παρατήσει. Τα λόγια του Θεού ήταν χαραγμένα στην καρδιά του Νώε και ο Νώε τα υλοποιούσε στην καθημερινή του ζωή. […] Στην καρδιά του Νώε, τα λόγια του Θεού ήταν η ανώτερη οδηγία που όφειλε να ακολουθήσει και να εκτελέσει και ήταν ο στόχος και η κατεύθυνση που επιδίωκε όλη τη ζωή του. Έτσι, ό,τι κι αν του έλεγε ο Θεός, ό,τι κι αν του ζητούσε ο Θεός να κάνει, ό,τι κι αν τον διέταζε να κάνει, ο Νώε το αποδεχόταν πλήρως και το έπαιρνε στα σοβαρά· το θεωρούσε ως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του και το χειριζόταν με τον ανάλογο τρόπο. Όχι μόνο δεν το ξεχνούσε, όχι μόνο το κρατούσε στην καρδιά του, αλλά και το πραγματοποιούσε στην καθημερινότητά του, καθώς αποδεχόταν και υλοποιούσε την ανάθεση από τον Θεό με τη ζωή του. Και με αυτόν τον τρόπο, σανίδα με τη σανίδα, χτίστηκε η κιβωτός. Κάθε κίνηση του Νώε, κάθε μέρα του, ήταν αφιερωμένη στα λόγια και τις εντολές του Θεού. Μπορεί να μη φαινόταν ότι ο Νώε εκτελούσε κάποιο συγκλονιστικό, εξαιρετικά σημαντικό εγχείρημα, αλλά στα μάτια του Θεού, κάθε κίνηση του Νώε, ακόμη και ό,τι προσπαθούσε να επιτύχει με κάθε βήμα που έκανε, κάθε εργασία που έκανε το χέρι του —όλα ήταν πολύτιμα, άξια μνήμης και άξια μίμησης από αυτήν την ανθρωπότητα» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα δεύτερο: Πώς ο Νώε και ο Αβραάμ υπάκουσαν στα λόγια του Θεού και υποτάχθηκαν σ’ Αυτόν (Μέρος πρώτο)]. Η στάση του Νώε απέναντι στο καθήκον του με έκανε να ντραπώ. Όσο δύσκολο κι αν ήταν να χτίσει την κιβωτό και όποια θυσία κι αν έπρεπε να κάνει, ο Νώε είχε μόνο έναν στόχο στον νου του: να εκπληρώσει την αποστολή του Θεού για να Τον ικανοποιήσει. Για να επιτύχει αυτόν τον στόχο, ο Νώε υπέμεινε τις κακουχίες και πλήρωσε το τίμημα, συγκεντρώνοντας όλα τα απαραίτητα υλικά και χτίζοντας την κιβωτό κομμάτι-κομμάτι με ένα σφυρί και ένα καλέμι, επιμένοντας για 120 χρόνια. Εμπνεύστηκα βαθιά από την εμπειρία του Νώε. Δεν μπορούσα πλέον να επιδιώκω την άνεση και να αντιμετωπίζω το καθήκον μου με επιπολαιότητα. Έπρεπε να προσευχηθώ στον Θεό και να βασιστώ πάνω Του, και να μιμηθώ τη στάση του Νώε απέναντι στο καθήκον του. Όποιες κι αν ήταν οι δυσκολίες ή το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω για να κάνω το καθήκον μου, έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου για να το φέρω εις πέρας. Μετά, άρχισα να προσεύχομαι στον Θεό. Κάποιες φορές, όταν έβρισκα πολλά προβλήματα σε ορισμένα βίντεο, αρχικά τα συλλογιζόμουν προσεκτικά εφαρμόζοντας τις αρχές και τα συζητούσα με τη συνεργάτιδά μου και μετά επικοινωνούσαμε με τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Όταν έβρισκα περίπλοκα προβλήματα σε ορισμένα βίντεο, αντί να τα αγνοήσω, αναζητούσα πληροφορίες για να μάθω και έψαχνα να βρω λύσεις, κάνοντας ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να συναναστραφώ με τους αδελφούς και τις αδελφές μου σχετικά με τα μονοπάτια άσκησης. Όσον αφορά τη διαχείριση ολόκληρου του έργου, έβαζα επίσης τα δυνατά μου για να λάβω υπόψη όλες τις πτυχές, επικοινωνώντας με τη συνεργάτιδά μου για να αντιμετωπίσουμε τυχόν παρεκκλίσεις ή προβλήματα που διαπιστώναμε στο έργο. Αφού εργάστηκα για ένα διάστημα με αυτόν τον τρόπο, η αδελφή και εγώ σημειώσαμε κάποια πρόοδο. Στο παρελθόν, κατανοούσα μόνο επιφανειακά κάποιες αρχές. Αλλά μέσω της συναναστροφής με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, απέκτησα βαθύτερη γνώση αυτών των προβλημάτων, η οποία με βοήθησε να βελτιώσω τις εξειδικευμένες ικανότητές μου. Απέκτησα επίσης μεγαλύτερο αίσθημα φορτίου στο καθήκον μου σε σχέση με παλαιότερα. Μόνον τότε συνειδητοποίησα ότι, μέσα από την εκτέλεση των καθηκόντων μας, ο Θεός μας διαφωτίζει και μας καθοδηγεί να κατανοήσουμε τις αλήθεια-αρχές κομμάτι-κομμάτι, δίνοντάς μας φορτία και ευκαιρίες για να ασκηθούμε. Αν και η σάρκα μας μπορεί να υποφέρει λίγο, στο τέλος, θα επωφεληθούμε από αυτό. Δόξα τω Θεώ!