59. Απαλλάχθηκα από το αίσθημα χρέους απέναντι στα παιδιά μου
Το 2003, αποδέχθηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Καλωσόρισα με ιδιαίτερο ενθουσιασμό την επιστροφή του Κυρίου Ιησού. Ήθελα να πω γρήγορα τα υπέροχα αυτά νέα στους αδελφούς και τις αδελφές μου εν Κυρίω, ώστε να μπορέσουν όλοι να προσέλθουν ενώπιον του Θεού. Γι’ αυτό, μπήκα γρήγορα στην ευαγγελική ομάδα.
Τον Μάρτιο του 2004, για τις ανάγκες του έργου, πήγα να κηρύξω το ευαγγέλιο σε άλλες περιοχές. Τότε, ήμουν γεμάτη αποφασιστικότητα και ήθελα να βγω να κηρύξω το ευαγγέλιο το συντομότερο δυνατό, ώστε να βοηθήσω περισσότερους ανθρώπους να ακούσουν τη φωνή του Θεού και να αποδεχθούν τη χάρη της σωτηρίας Του τις έσχατες ημέρες. Έπειτα, όμως, σκέφτηκα: «Αν φύγω, ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου; Η κόρη μου είναι 13 χρονών και ο γιος μου 12. Εγώ τα μεγάλωσα από μικρά. Ο άντρας μου είναι όλη μέρα στη δουλειά και ποτέ δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα παιδιά. Αν φύγω για να κάνω το καθήκον μου, ποιος θα φροντίσει να τρώνε τρία καλά γεύματα τη μέρα; Αν τα παιδιά μείνουν χωρίς φροντίδα και συμβεί κάτι, δεν θα πουν ο άντρας και η πεθερά μου ότι δεν εκπλήρωσα τις ευθύνες μου ως μητέρα; Και οι συγγενείς και φίλοι θα έλεγαν ότι δεν είμαι καλή μητέρα». Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα πολύ δυσάρεστα, σαν να με πλάκωνε ένας τεράστιος βράχος. Προσήλθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ: «Θεέ μου, θέλω να φύγω για να κηρύξω το ευαγγέλιο, αλλά δεν μπορώ να αφήσω τα παιδιά μου. Φοβάμαι πως δεν θα τα φροντίσει κανείς όσο λείπω. Πώς να ασκηθώ; Διαφώτισε και καθοδήγησέ με». Μετά την προσευχή, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Ποιος μπορεί να δαπανήσει πραγματικά και εξ ολοκλήρου για Μένα, και να προσφέρει ό,τι έχει και δεν έχει για χάρη Μου; Είστε όλοι διχασμένοι· οι σκέψεις σας πηγαίνουν εδώ κι εκεί —σκέφτεστε το σπίτι σας, τον έξω κόσμο, το φαγητό και τα ρούχα. Παρά το γεγονός ότι βρίσκεσαι εδώ ενώπιόν Μου, κάνοντας πράγματα για Μένα, βαθιά μέσα σου εξακολουθείς να σκέφτεσαι τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου και τους γονείς σου πίσω στο σπίτι. Είναι όλα αυτά ιδιοκτησία σου; Γιατί δεν τα εμπιστεύεσαι στα χέρια Μου; Δεν Με εμπιστεύεσαι; Ή μήπως φοβάσαι ότι θα κάνω ακατάλληλες διευθετήσεις για σένα; Γιατί ανησυχείς μονίμως για τη σαρκική σου οικογένεια και σε απασχολούν μονίμως τα αγαπημένα σου πρόσωπα; Έχω ορισμένη θέση στην καρδιά σου; Εξακολουθείς να λες ότι Μου επιτρέπεις να ασκώ το κράτος Μου μέσα σου και να καταλαμβάνω όλο σου το είναι. Αυτά είναι όλα δόλια ψέματα! Πόσοι από εσάς είστε αφοσιωμένοι ολόψυχα στην εκκλησία; Και πόσοι από εσάς δεν σκέφτεστε τον εαυτό σας, αλλά δράτε χάριν της βασιλείας του σήμερα; Να το σκεφτείτε πολύ καλά αυτό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 59). Με τα λόγια του Θεού, κατανόησα ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Κυριαρχεί και κυβερνά επί του πεπρωμένου όλων των ανθρώπων. Και τα παιδιά μου, λοιπόν, δεν ήταν στα χέρια Του; Ο Θεός είχε κανονίσει ήδη τι θα συνέβαινε στα παιδιά μου στο μέλλον. Δεν είχα λόγο να ανησυχώ. Έπρεπε να έχω πίστη στον Θεό και να Του εμπιστευτώ τα παιδιά μου. Έτσι, τα τακτοποίησα και έφυγα ήσυχη για το καθήκον μου.
Ο χειμώνας του 2004 ήταν πολύ κρύος. Άκουσα κάποιους αδελφούς και αδελφές να λένε ότι ήθελαν να αγοράσουν στα παιδιά τους χειμωνιάτικα ρούχα, και άρχισα να ανησυχώ για τα παιδιά μου. «Κάνει κρύο, ντύνονται ζεστά; Κι αν κρυώσουν;» Έτσι, κανόνισα τα του έργου μου και πήγα σπίτι. Όταν έφτασα, είδα ότι τα παιδιά μου είχαν μάθει να μαγειρεύουν και να πλένουν τα ρούχα τους, και έσφυζαν και τα δύο από υγεία. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Γιατί δεν τα εμπιστεύεσαι στα χέρια Μου; Δεν Με εμπιστεύεσαι; Ή μήπως φοβάσαι ότι θα κάνω ακατάλληλες διευθετήσεις για σένα; Γιατί ανησυχείς μονίμως για τη σαρκική σου οικογένεια και σε απασχολούν μονίμως τα αγαπημένα σου πρόσωπα;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 59). Πριν, είχα πολύ λίγη πίστη. Απ’ τη στιγμή, όμως, που έβλεπα ότι τα παιδιά μου τα πήγαιναν καλά, μπορούσα να τα αφήσω και να κάνω ήσυχη τα καθήκοντά μου. Αργότερα, όταν ξαναείδα τα παιδιά μου, είχαν ψηλώσει. Όχι μόνο βοηθούσαν τον πατέρα τους στο μαγαζί, αλλά είχαν μάθει και πώς να αγοράζουν εμπόρευμα. Όλοι γύρω τους τα επαινούσαν που ήταν ικανά και άξια. Ήμουν πολύ χαρούμενη και ευγνώμων απέναντι στον Θεό. Μετά, κήρυξα το ευαγγέλιο στα δύο μου παιδιά. Το αποδέχθηκαν και διάβαζαν τα λόγια του Θεού στο σπίτι.
Στα τέλη του 2012, η αστυνομία με συνέλαβε ενώ κήρυττα το ευαγγέλιο σε μια άλλη περιοχή. Με βασάνιζαν για μια βδομάδα για να πουλήσω τον επικεφαλής της εκκλησίας. Όλο αυτό το διάστημα, με απειλούσαν και με φοβέριζαν, λέγοντας ότι ήμουν πολιτική εγκληματίας επειδή πίστευα στον Θεό, και ότι σε παρόμοια περιστατικά η ποινή ήταν τουλάχιστον τρία έως επτά χρόνια φυλάκισης. Έκλαιγα ασταμάτητα στην ιδέα μιας τόσο πολύχρονης ποινής. Σκεφτόμουν: «Θα ανησυχήσουν για μένα τα παιδιά μου αν μάθουν για τη σύλληψη; Η αστυνομία θα τα συλλάβει κι αυτά αν μάθει ότι πιστεύουν στον Θεό; Δεν τα έχω φροντίσει σωστά εδώ και χρόνια. Αν τα βάλω σε μπελάδες από πάνω…» Όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο λυπόμουν. Απρόσμενα, λίγες μέρες αργότερα, η αστυνομία με πήγε στην πύλη της φυλακής. Είδα την κόρη μου και έμαθα ότι τα παιδιά μου είχαν αναζητήσει κόσμο και είχαν χρησιμοποιήσει διασυνδέσεις. Είχαν μπει σε μεγάλο κόπο και είχαν ξοδέψει 70 με 80 χιλιάδες γιουάν για να με βγάλουν με εγγύηση ως τη δίκη, οπότε μπορούσα να εκτίσω την ποινή μου έξω για 18 μήνες. Όταν πήγα σπίτι, ο άντρας μου είπε: «Τα παιδιά έτρεξαν πολύ για να σε βγάλουν από κει. Έβγαιναν και ρωτούσαν καθημερινά, και δεν είχαν πια μυαλό για τη δουλειά. Ήταν ανήσυχα και τρομαγμένα όλη μέρα. Φοβούνταν μήπως οι αστυνομικοί σε ξυλοκοπούσαν μέχρι θανάτου. Ο γιος μας είπε ότι θα σε έβγαζε έξω ακόμα κι αν χρειαζόταν να πουλήσει ό,τι έχει». Ακούγοντας αυτά τα λόγια από τον άντρα μου, δεν μπορούσα να σταματήσω το κλάμα. Θυμήθηκα ότι άφησα το σπίτι μου για να κάνω το καθήκον μου όταν τα παιδιά μου ήταν στην εφηβεία. Δεν τα φρόντισα σωστά για χρόνια, και πλέον εκείνα είχαν πληρώσει πολύ μεγάλο τίμημα για μένα. Ένιωθα ότι τα είχα απογοητεύσει πραγματικά. Στο εξής, ήθελα να μείνω σπίτι και να τα φροντίσω σωστά, να τα βοηθήσω με τα δικά τους παιδιά και να κάνω λίγες δουλειές για να ξεπληρώσω το χρέος μου απέναντί τους. Είχα μόλις δέκα μέρες στο σπίτι όταν, εντελώς απρόσμενα, πέντε-έξι αστυνομικοί εισέβαλαν ξαφνικά, με συνέλαβαν και με πήγαν πάλι στη φυλακή. Με βασάνισαν και με ανέκριναν για έξι μέρες, αλλά με άφησαν να φύγω χωρίς να τους πω τίποτα. Για να αποφύγω τη σύλληψη, δεν είχα άλλη επιλογή παρά να φύγω απ’ το σπίτι και να κάνω αλλού τα καθήκοντά μου.
Μια φορά, έγραψα στην κόρη μου ρωτώντας πώς ήταν η κατάσταση στο σπίτι. Η κόρη μου είπε πως, από τότε που έφυγα, η αστυνομία είχε έρθει πολλές φορές για να τους αναγκάσει να αποκαλύψουν πού βρισκόμουν. Η κυβέρνηση είχε πάψει τον γιο μου απ’ τη δουλειά του, και η κόρη μου είχε πάψει να πηγαίνει στις συναθροίσεις και να κάνει τα καθήκοντά της λόγω της σύλληψής μου, που απειλούσε την ασφάλειά της. Με τον καιρό, η κόρη μου έγινε αδύναμη και ο γιος μου δεν ήθελε πια να πηγαίνει στις συναθροίσεις. Αφότου διάβασα το γράμμα, στενοχωρήθηκα πολύ και σκέφτηκα: «Αν τα παιδιά μου δεν πιστεύουν στον Θεό, πώς θα μπορέσουν να έχουν καλή έκβαση στο μέλλον; Αν ήμουν σπίτι και συναναστρεφόμουν μαζί τους πάνω στα λόγια του Θεού, δεν θα πίστευαν ακόμα στον Θεό; Δεν θα έκαναν σωστά τα καθήκοντά τους; Κάθομαι και κηρύττω το ευαγγέλιο σε άλλες περιοχές και άλλους ανθρώπους, αλλά τώρα τα παιδιά μου είναι αδύναμα, κι εγώ δεν τα βοηθώ και δεν τα στηρίζω σωστά. Πράγματι δεν είμαι καλή μητέρα». Ήμουν σε κακή κατάσταση εκείνο το διάστημα, και δεν είχα κουράγιο για το καθήκον μου. Οι νεοφώτιστοι δεν ποτίζονταν σωστά, οπότε μερικοί είχαν γίνει αρνητικοί. Ήξερα πως θα ήταν πολύ επικίνδυνο να μην αντιστρέψω την κατάστασή μου, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό να με οδηγήσει να κατανοήσω τον εαυτό μου και την πρόθεσή Του. Σκέφτηκα ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού και το έψαξα να το διαβάσω. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ο Σατανάς έχει διαφθείρει τελείως τους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτήν την αληθινή κοινωνία. Είτε είναι μορφωμένοι είτε όχι, έχει ριζώσει στις σκέψεις και τις απόψεις τους ένα μεγάλο μέρος της παραδοσιακής κουλτούρας. Πιο συγκεκριμένα, οι γυναίκες πρέπει να φροντίζουν τους άντρες τους και να αναθρέφουν τα παιδιά τους, να είναι καλές σύζυγοι και στοργικές μητέρες, να αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στους άντρες και στα παιδιά τους και να ζουν γι’ αυτά, να μαγειρεύουν τρία καλά γεύματα την ημέρα, να κάνουν καλά το πλύσιμο, την καθαριότητα και όλες τις άλλες δουλειές του σπιτιού. Αυτό είναι το αποδεκτό πρότυπο της καλής συζύγου και στοργικής μητέρας. Αυτά τα πιστεύει και κάθε γυναίκα και θεωρεί ότι αν δεν τα κάνει, τότε δεν είναι καλή γυναίκα και έχει παραβιάσει τη συνείδηση και τα πρότυπα της ηθικής. Κάποιες γυναίκες, αν παραβιάσουν αυτά τα ηθικά πρότυπα, θα έχουν βάρος στη συνείδησή τους· θα πιστεύουν ότι έχουν απογοητεύσει τους άντρες και τα παιδιά τους, και ότι δεν είναι καλές γυναίκες. Μόλις, όμως, πιστέψεις στον Θεό, διαβάσεις πολλά από τα λόγια Του, και καταλάβεις κάποιες αλήθειες και διακρίνεις κάποια ζητήματα, θα σκεφτείς το εξής: “Είμαι δημιουργημένο ον και ως τέτοιο θα πρέπει να εκτελώ το καθήκον μου και να δαπανώ εαυτόν για τον Θεό”. Τώρα, μήπως συγκρούεται ο ρόλος σου ως καλή σύζυγος και στοργική μητέρα με το να κάνεις το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον; Αν θες να είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα, τότε δεν μπορείς να κάνεις πλήρως το καθήκον σου. Αν, απ’ την άλλη, θέλεις να κάνεις το καθήκον σου πλήρως, τότε δεν μπορείς να είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Τι κάνεις, λοιπόν; Αν επιλέξεις να κάνεις καλά το καθήκον σου και να δείξεις υπευθυνότητα απέναντι στο έργο της εκκλησίας και αφοσίωση στον Θεό, τότε πρέπει να πάψεις να είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Τι θα σκεφτόσουν, τότε; Τι διαμάχη θα προέκυπτε στο μυαλό σου; Θα πίστευες ότι απογοήτευσες τα παιδιά και τον άντρα σου; Τι προκαλεί αυτές τις ενοχές και αυτήν τη δυσφορία; Όταν δεν εκπληρώνεις το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον, πιστεύεις ότι έχεις απογοητεύσει τον Θεό; Δεν νιώθεις καθόλου τύψεις, αφού δεν έχεις το παραμικρό ίχνος αλήθειας στην καρδιά και το μυαλό σου. Τι καταλαβαίνεις, λοιπόν; Την παραδοσιακή κουλτούρα και το να είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Έτσι θα αναπτύξεις την εξής αντίληψη: “Αν δεν είμαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα, τότε δεν είμαι καλή ή σωστή γυναίκα”. Στο εξής, αυτή η αντίληψη θα σε δεσμεύει και θα σε περιορίζει. Τέτοιου είδους αντιλήψεις θα συνεχίσουν να σε δεσμεύουν ακόμη και αφού πιστέψεις στον Θεό, αλλά και όσο κάνεις το καθήκον σου. Όταν υπάρχει σύγκρουση αν θα κάνεις το καθήκον σου ή αν θα είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα, μπορεί να επιλέξεις απρόθυμα να κάνεις το καθήκον σου, ίσως επειδή νιώθεις κάποια αφοσίωση στον Θεό. Αλλά μέσα σου, θα συνεχίσεις να ανησυχείς και να έχεις τύψεις. Επομένως, την ώρα που κάνεις το καθήκον σου, θα ψάχνεις να βρεις λίγο ελεύθερο χρόνο για να φροντίσεις τα παιδιά σου και τον άντρα σου, επειδή θα θέλεις ακόμα περισσότερο να επανορθώσεις. Και δεν θα το θεωρείς λάθος αυτό, ακόμα κι αν πρέπει να ταλαιπωρηθείς περισσότερο, αρκεί να έχεις ψυχική ηρεμία. Δεν φταίει γι’ αυτό η επιρροή από τις ιδέες και τις θεωρίες της παραδοσιακής κουλτούρας για το πώς πρέπει να είναι μια καλή σύζυγος και στοργική μητέρα; Αυτήν τη στιγμή ταλαντεύεσαι ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα. Θέλεις από τη μία να κάνεις καλά το καθήκον σου, αλλά από την άλλη θες να είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Αλλά ενώπιον του Θεού, έχουμε μόνο μία ευθύνη και υποχρέωση, μία αποστολή: να εκπληρώσουμε σωστά το καθήκον μας ως δημιουργημένα όντα. Έχεις εκπληρώσει καλά αυτό το καθήκον; Γιατί παραστράτησες πάλι; Δεν νιώθεις καθόλου τύψεις και ενοχές; Επειδή η αλήθεια δεν έχει ακόμη ριζώσει και δεν βασιλεύει ακόμη στην καρδιά σου, μπορεί καμιά φορά να παραστρατήσεις όταν κάνεις το καθήκον σου. Ναι μεν μπορείς τώρα να κάνεις το καθήκον σου, αλλά στην πραγματικότητα είσαι πολύ μακριά από τα πρότυπα της αλήθειας και τις απαιτήσεις του Θεού. […] Το ότι μπορούμε να πιστέψουμε στον Θεό είναι μια ευκαιρία που μας έχει δοθεί απ’ Αυτόν· έχει οριστεί από Εκείνον και είναι η χάρη Του. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να εκπληρώσεις υποχρεώσεις ή ευθύνες απέναντι σε κανέναν άλλον· πρέπει να εκπληρώσεις μόνο το καθήκον απέναντι στον Θεό που πρέπει να εκπληρώσεις ως δημιουργημένο ον. Αυτό πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι πάνω απ’ όλα, αυτό είναι το κύριο και πρωταρχικό πράγμα που πρέπει να ολοκληρώσουν πάνω απ’ όλα οι άνθρωποι στη ζωή τους. Αν δεν εκπληρώνεις καλά το καθήκον σου, τότε δεν είσαι δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναγνωρίζοντας τις πλανεμένες απόψεις του μπορεί κανείς να αλλάξει πραγματικά). Με την έκθεση στα λόγια του Θεού, είχα ότι ήμουν απολύτως δέσμια της παραδοσιακής κουλτούρας. Πίστευα ότι μια καλή μητέρα πρέπει να ζει για τα παιδιά της, να τους δίνει οπωσδήποτε τρία καλά γεύματα τη μέρα και να φροντίζει τα πάντα στη ζωή τους μαζί με το νοικοκυριό. Μόνο έτσι γινόσουν καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Αν δεν το έκανες αυτό, δεν ήσουν καλή γυναίκα: Πήγαινες ενάντια στη συνείδηση και στα πρότυπα ηθικής. Για χρόνια, θεωρούσα ότι το πρότυπο της καλής γυναίκας ήταν να είναι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Όσο κι αν υπέφερα για τα παιδιά μου, το θεωρούσα απολύτως φυσικό και ήμουν εντελώς διατεθειμένη να σκοτώνομαι στη δουλειά γι’ αυτά όλη μου τη ζωή. Θεωρούσα πως μόνο έτσι θα εκπλήρωνα τις ευθύνες μου ως μητέρα. Ειδικά μετά τη σύλληψή μου από το Κομμουνιστικό Κόμμα, τα παιδιά μου ξόδεψαν πολλά χρήματα για μένα, είχαν κωλύματα στη δουλειά τους, κι επιπλέον ανησυχούσαν και φοβούνταν. Αισθανόμουν ακόμα μεγαλύτερο χρέος απέναντί τους. Θεωρούσα ότι δεν τα είχα φροντίσει σωστά και ότι είχαν υποφέρει πολύ εξαιτίας μου, οπότε ήθελα να κάνω περισσότερες δουλειές γι’ αυτά και να τα βοηθήσω με τα δικά τους παιδιά, να κάνω ό,τι μπορούσα για να τους το ξεπληρώσω. Όταν άκουσα ότι η κόρη μου δεν πήγαινε στις συναθροίσεις ούτε έκανε τα καθήκοντά της λόγω της σύλληψής μου, ότι ο γιος μου είχε χάσει τη δουλειά του, και επιπλέον η νύφη μου τον εμπόδιζε και τον δίωκε, με αποτέλεσμα να χάσει το κουράγιο του για πίστη στον Θεό, πίστεψα ότι είχα αποτύχει στις ευθύνες μου, επειδή δεν τους είχα διαβάσει περισσότερο τα λόγια του Θεού. Λόγω αυτού, ζούσα μες στην αυτομομφή και δεν είχα κουράγιο για τα καθήκοντά μου. Οι νεοφώτιστοι που είχα αναλάβει να ποτίζω δεν έρχονταν τακτικά στις συναθροίσεις λόγω αρνητικότητας και αδυναμίας, αλλά δεν βιαζόμουν να βρω σχετικά λόγια του Θεού για να λύσω τα προβλήματά τους. Το μόνο που σκεφτόμουν αντ’ αυτού ήταν το πώς θα γυρίσω σπίτι να φροντίσω τα παιδιά μου. Δεν μπορούσα να πάω σπίτι λόγω κινδύνου για την ασφάλειά μου, και ένιωθα μονίμως το χρέος απέναντι στα παιδιά μου, ενώ η καρδιά μου ήταν γεμάτη πόνο και μαρτύριο. Το να είμαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα μού φαινόταν πιο σημαντικό απ’ το να αποκτήσω την αλήθεια, να κάνω το καθήκον μου και να σωθώ. Αν και είχα αφήσει πίσω τα παιδιά και τη δουλειά μου για να κάνω το καθήκον μου όλα αυτά τα χρόνια, οι σκέψεις κι οι απόψεις μου δεν είχαν αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Δεν σκεφτόμουν πώς να εκπληρώσω καλά το καθήκον μου ως δημιούργημα ενώπιον του Θεού. Αντ’ αυτού, επιδίωκα να είμαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Κόντεψα να καταστρέψω το καθήκον μου και την ευκαιρία μου για σωτηρία. Πόσο τυφλή κι ανίδεη ήμουν! Θυμάμαι ότι μιλούσα συχνά στα παιδιά μου για την πίστη στον Θεό και τα έφερνα ενώπιόν Του, οπότε έχω εκπληρώσει τις ευθύνες μου και δεν τους χρωστάω τίποτα. Στην πραγματικότητα, το Κομμουνιστικό Κόμμα ευθυνόταν για τα βάσανα που περνούσαν τα παιδιά μου. Αν το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν δίωκε και δεν συλλάμβανε όσους πιστεύουν στον Θεό, θα μπορούσα να πάω σπίτι και να τα φροντίσω. Το Κομμουνιστικό Κόμμα θα έπρεπε να μισώ, γιατί αυτό έφερε βάσανα σε μένα και τα παιδιά μου. Εγώ, όμως, κατηγορούσα τον εαυτό μου. Επέμενα ότι τα παιδιά μου υπέφεραν έτσι επειδή δεν τα είχα φροντίσει σωστά ως μητέρα. Ήμουν τόσο χαζή και δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα! Όταν το κατανόησα αυτό, η κατάστασή μου αντιστράφηκε κάπως. Μπόρεσα να αφοσιωθώ στο καθήκον μου με την καρδιά μου, και οι αρνητικοί και αδύναμοι νεοφώτιστοι άρχισαν κι αυτοί να συναθροίζονται κανονικά.
Το 2023, με πρόδωσε ένας Ιούδας και η αστυνομία έκανε συνεχώς προσπάθειες να με συλλάβει. Τον Ιανουάριο του 2024, τηλεφώνησαν στην κόρη μου και της είπαν να πάει στο αστυνομικό τμήμα. Εκείνη νόμιζε πως είχα συλληφθεί ξανά, και έτρεξε στο τμήμα πανικόβλητη. Εντελώς απρόσμενα, η αστυνομία την πίεσε με απειλές και εκφοβισμό να υπογράψει τις «Τρεις Δηλώσεις» για να απαρνηθεί και να προδώσει τον Θεό. Εκείνη δεν διέκρινε τη μηχανορραφία του Σατανά και υπέγραψε τις «Τρεις Δηλώσεις». Όταν έμαθα τα νέα, λυπήθηκα πολύ. Σκέφτηκα: «Η κόρη μου είναι υπάκουη και λογική. Δεν με εμπόδισε ποτέ να πιστέψω στον Θεό. Όταν με συνέλαβε η αστυνομία, δεν μπορούσε να πάει στις συναθροίσεις ούτε να κάνει το καθήκον της, επειδή κινδύνευε να συλληφθεί. Μετά, περιορίστηκε απ’ τον άντρα της και τον πεθερό της, οπότε, εδώ και χρόνια, δεν επιδιώκει σωστά την αλήθεια, αλλά ζει επιδιώκοντας το χρήμα. Το αποτέλεσμα είναι να μην τρώει και να μην πίνει σωστά τα λόγια του Θεού, και να μην κάνει το καθήκον της. Η εκκλησία την είχε αποπέμψει ήδη ως άπιστη. Τώρα, υπέγραψε και τις “Τρεις Δηλώσεις”. Αυτό σημαίνει ότι έχασε απολύτως κάθε πιθανότητα σωτηρίας». Όταν το σκέφτηκα αυτό, άρχισα να κλαίω ανεξέλεγκτα. Αν πήγαινα τακτικά σπίτι για να δω τα παιδιά μου και να συναναστραφώ συχνότερα μαζί τους πάνω στα λόγια του Θεού, ίσως η κόρη μου να είχε κατανοήσει περισσότερες αλήθειες και να μην είχε υπογράψει τις «Τρεις Δηλώσεις». Όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο με καταδίκαζα. Εκείνες τις μέρες, δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα, και δεν είχα καρδιά να κάνω το καθήκον μου. Συνειδητοποίησα την κακή μου κατάσταση, οπότε ήρθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ, ώστε να με οδηγήσει να κατανοήσω την πρόθεσή Του.
Μετά την προσευχή, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Όποιος κι αν είναι, αν είναι ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπου, θα βαδίσει σ’ ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Δεν είναι σίγουρο αυτό; (Ναι.) Το μονοπάτι που ακολουθεί ένας άνθρωπος καθορίζει τι άνθρωπος είναι. Από εκείνον εξαρτάται ποιο μονοπάτι θ’ ακολουθήσει και τι είδους άνθρωπος θα γίνει. Αυτά τα πράγματα είναι προκαθορισμένα και έμφυτα, κι έχουν να κάνουν με τη φύση του καθενός. Σε τι ωφελεί, λοιπόν, η διαπαιδαγώγηση από τους γονείς; Μπορεί να καθορίσει τη φύση ενός ανθρώπου; (Όχι.) Η διαπαιδαγώγηση από τους γονείς δεν μπορεί να καθορίσει την ανθρώπινη φύση και δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο πρόβλημα ποιο μονοπάτι θ’ ακολουθήσει ένας άνθρωπος. Ποια είναι η μοναδική διαπαιδαγώγηση που μπορούν να δώσουν οι γονείς; Κάποιες απλές συμπεριφορές στην καθημερινότητα των παιδιών τους, κάποιες σχετικά επιφανειακές σκέψεις και κάποιους κανόνες διαγωγής· αυτά είναι πράγματα που έχουν κάποια σχέση με τους γονείς. Οι γονείς πρέπει προτού ενηλικιωθούν τα παιδιά τους να εκπληρώσουν την ευθύνη που τους αναλογεί, δηλαδή να τα διαπαιδαγωγήσουν ώστε εκείνα ν’ ακολουθήσουν το σωστό μονοπάτι, να μελετούν σκληρά και να αγωνίζονται για να μπορέσουν όταν μεγαλώσουν να γίνουν καλύτεροι απ’ τους υπόλοιπους, να μην κάνουν κακές πράξεις και να μη γίνουν κακοί άνθρωποι. Οι γονείς θα πρέπει επίσης να κρατούν υπό έλεγχο τη συμπεριφορά των παιδιών τους, να τα διδάσκουν να είναι ευγενικά και να χαιρετούν τους μεγαλύτερους όποτε τους βλέπουν, καθώς και άλλα πράγματα που σχετίζονται με τη συμπεριφορά —αυτή είναι η ευθύνη που οφείλουν να εκπληρώσουν οι γονείς. Να φροντίζουν τη ζωή των παιδιών τους και να τα διαπαιδαγωγήσουν με κάποιους βασικούς κανόνες διαγωγής —μ’ αυτό ισοδυναμεί η επιρροή των γονιών. Όσο για την προσωπικότητα των παιδιών τους, δεν μπορούν να το διδάξουν οι γονείς αυτό. Κάποιοι γονείς είναι χαλαροί και κάνουν τα πάντα με την ησυχία τους, ενώ τα παιδιά τους είναι πολύ ανυπόμονα και δεν μπορούν να κάτσουν ούτε λίγο ήσυχα. Φεύγουν μόνα τους για να βγάλουν το ψωμί τους στα 14 ή στα 15, παίρνουν μόνα τους αποφάσεις για τα πάντα, δεν χρειάζονται τους γονείς τους και είναι πολύ ανεξάρτητα. Τους το δίδαξαν οι γονείς τους αυτό; Όχι. Άρα, η προσωπικότητα, η διάθεση ή ακόμα και η ουσία ενός ανθρώπου, καθώς και το μονοπάτι που θα επιλέξει στο μέλλον, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους γονείς του. […] Το μονοπάτι που ακολουθεί ένας άνθρωπος στη ζωή δεν καθορίζεται από τους γονείς του, αλλά προκαθορίζεται από τον Θεό. Λέγεται ότι “Τη μοίρα του ανθρώπου την ορίζει ο Ουρανός”, κι αυτό το ρητό είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης εμπειρίας. Προτού ενηλικιωθεί ένας άνθρωπος, δεν μπορείς να καταλάβεις ποιο μονοπάτι θ’ ακολουθήσει. Μόλις ενηλικιωθεί, και έχει σκέψεις και μπορεί να στοχαστεί προβλήματα, θα επιλέξει τι θα κάνει στην ευρύτερη κοινότητα. Κάποιοι λένε ότι θέλουν να γίνουν ανώτατοι αξιωματούχοι, άλλοι ότι θέλουν να γίνουν δικηγόροι και άλλοι ότι θέλουν να γίνουν συγγραφείς. Ο καθένας κάνει τις δικές του επιλογές και έχει τις δικές του ιδέες. Κανείς δεν λέει: “Απλώς θα περιμένω να με διαπαιδαγωγήσουν οι γονείς μου. Θα γίνω ό,τι με διαπαιδαγωγήσουν εκείνοι να γίνω”. Κανείς δεν είναι τόσο ανόητος. Μόλις ενηλικιωθούν οι άνθρωποι, οι ιδέες τους αρχίζουν ν’ αναδεύονται και σταδιακά ωριμάζουν, οπότε το μονοπάτι και οι στόχοι που βρίσκονται μπροστά τους αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν όλο και περισσότερο. Τη συγκεκριμένη περίοδο, λίγο λίγο γίνεται εμφανές και ξεκάθαρο τι είδους άνθρωποι είναι και σε ποια ομάδα ανήκουν. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, σιγά σιγά ορίζεται ξεκάθαρα η προσωπικότητα του καθενός, όπως και η διάθεσή του και το μονοπάτι που θ’ ακολουθήσει, η κατεύθυνσή του στη ζωή και η ομάδα στην οποία ανήκει. Σε τι βασίζονται όλα αυτά; Σε τελική ανάλυση, αυτό προκαθόρισε ο Θεός —δεν έχει καμία σχέση με το ποιοι είναι οι γονείς του καθενός» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος πρώτο)]. Αφότου διάβασα τα λόγια του Θεού, κατανόησα ότι το μονοπάτι που παίρνουν τα παιδιά δεν μπορούν να το αποφασίσουν ούτε να το αλλάξουν οι γονείς. Καθορίζεται από τη φύση-ουσία τους και δεν έχει καμία σχέση με την εκπαίδευση απ’ τους γονείς. Σκέφτηκα ότι η κόρη μου, και πριν υπογράψει τις «Τρεις Δηλώσεις», δεν επιδίωκε την αλήθεια. Όταν είχε περισσότερη δουλειά, δεν πήγαινε στις συναθροίσεις ούτε διάβαζε τα λόγια του Θεού, και δεν ήταν διατεθειμένη να κάνει το καθήκον της. Εστίαζε στο να επιδιώκει το χρήμα και τις κακές τάσεις του κόσμου. Η επικεφαλής είχε συναναστραφεί πολλές φορές μαζί της, αλλά εκείνη δεν μετανόησε, οπότε η εκκλησία την απέπεμψε ως άπιστη, με βάση τη μόνιμη συμπεριφορά της. Υπογράφοντας πια τις «Τρεις Δηλώσεις», είχε αποκαλύψει εντελώς ότι η ουσία της ήταν ουσία δύσπιστου. Η φύση-ουσία της είχε καθορίσει να μην επιδιώκει την αλήθεια και να μην βαδίζει στο σωστό μονοπάτι. Όλα αυτά ήταν άσχετα με το πώς ήμουν εγώ ως μητέρα. Το ότι τα παιδιά μου κατέληξαν σε αυτήν την κατάσταση οφείλεται στο ότι, εκ φύσεως, δεν αγαπούσαν την αλήθεια και δεν την επιδίωξαν. Δεν ευθύνεται κανένας άλλος. Δεν ισχύει ότι, αν τους είχα διαβάσει περισσότερο τα λόγια του Θεού, θα είχαν επιδιώξει με ειλικρίνεια την αλήθεια και θα βάδιζαν στο σωστό μονοπάτι. Απ’ τη φύση τους, αποστρέφονταν την αλήθεια και δεν την επιδίωκαν, οπότε, ακόμα κι αν συναναστρεφόμουν μαζί τους καθημερινά, δεν θα είχα καταφέρει να αλλάξω την ουσία τους ούτε το μονοπάτι όπου βάδιζαν. Όταν είδα τα παιδιά μου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, ένιωσα μεγάλη απελευθέρωση. Δεν ένιωθα πια χρέος απέναντί τους, και δεν με ενοχλούσε πια τίποτα στο καθήκον μου. Δόξα τω Θεώ!
