94. Έχω εγκαταλείψει την επιθυμία μου για θέση
Τον Δεκέμβριο του 2023, με εξέλεξαν ιεροκήρυκα. Όταν άκουσα τα νέα, ανησύχησα λίγο: «Ως ιεροκήρυκας, πρέπει να είμαι υπεύθυνος για αρκετές εκκλησίες. Πρέπει να συναθροίζομαι συχνά με τους επικεφαλής και τους διακόνους της εκκλησίας, και να συναναστρέφομαι μαζί τους για να τους καθοδηγώ στο έργο. Αυτό απαιτεί κατανόηση της αλήθειας και ικανότητα συναναστροφής πάνω στην αλήθεια για την επίλυση προβλημάτων. Εγώ πιστεύω στον Θεό λίγο μόνο καιρό και η κατανόησή μου για την αλήθεια είναι επιφανειακή. Μόλις πρόσφατα άρχισα να εκπαιδεύομαι ως επικεφαλής στην εκκλησία και ακόμα υστερώ σημαντικά στη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια για την επίλυση προβλημάτων. Αν δεν μπορώ να λύσω προβλήματα όταν συναθροίζομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, τι θα σκεφτούν για μένα; Μήπως θα σκεφτούν ότι δεν είμαι ικανός γι’ αυτό το καθήκον και θα με περιφρονήσουν;» Μετά όμως σκέφτηκα: «Το καθήκον μού ανατίθεται με την άδεια του Θεού και, επιπλέον, είναι η χάρη του Θεού. Δεν μπορώ να απογοητεύσω τον Θεό και πρέπει να βασιστώ σ’ Αυτόν όταν κάνω έργο». Έτσι, αποδέχτηκα αυτό το καθήκον.
Στην αρχή, επικοινωνούσα για το έργο με τους επικεφαλής και τους διακόνους της εκκλησίας μόνο μέσω επιστολών, αλλά αυτό δεν ήταν πολύ αποτελεσματικό. Κάποια τμήματα του έργου απαιτούσαν συναθροίσεις για να κατανοήσω την κατάσταση από κοντά και να δώσω πρακτική καθοδήγηση. Σκέφτηκα πως οι περισσότεροι επικεφαλής εκκλησιών πίστευαν στον Θεό περισσότερο καιρό από εμένα και σίγουρα κατανοούσαν περισσότερη αλήθεια. Δεν θα ήταν λοιπόν πολύ ντροπιαστικό να μην μπορώ να συναναστραφώ καλά, και να λύσω τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους; Αν επικοινωνούσαμε μέσω επιστολών, θα μπορούσα πρώτα να κατανοήσω καθαρά το πρόβλημα, μετά να αφιερώσω χρόνο για να το σκεφτώ, και να ζητήσω καθοδήγηση από τους ανωτέρους μου για οτιδήποτε δεν καταλάβαινα. Τουλάχιστον δεν θα ρεζιλευόμουν μπροστά σε όλους. Ωστόσο, χωρίς συναθροίσεις, δεν υπήρχε τρόπος να κατανοήσω λεπτομερώς τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους, κι έτσι δεν είχα άλλη επιλογή από το να τους καλέσω σε συνάθροιση. Εκείνη την ημέρα είχα τρομερό άγχος. Κατά τη διάρκεια της συνάθροισης, μια αδελφή είπε ότι είχε αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα κάνοντας το έργο εκκαθάρισης και δεν ήξερε πώς να τα επιλύσει, και ότι η κατάστασή της ήταν επίσης κακή. Στην αρχή, το μυαλό μου κόλλησε, δεν μπορούσα να καταλάβω αμέσως πού ήταν το πρόβλημα, κι έτσι αγχώθηκα ακόμα περισσότερο. Σκέφτηκα ότι η αδελφή περίμενε ακόμα να συναναστραφώ μαζί της, και ανησύχησα τι θα σκέφτονταν οι αδελφοί και οι αδελφές μου αν δεν μπορούσα να λύσω προβλήματα στην πρώτη μου συνάθροιση. Μήπως θα σκέφτονταν ότι, αν δεν μπορούσα καν να λύσω αυτό το πρόβλημα, ήμουν ακατάλληλος ως ιεροκήρυκας; Για να μην με καταλάβουν οι αδελφοί και οι αδελφές μου, δεν είχα άλλη επιλογή από το να πιέσω τον εαυτό μου να αναζητήσω στα λόγια του Θεού. Έψαχνα πολλή ώρα, μα δεν μπόρεσα να βρω λόγια που να ταιριάζουν στην κατάσταση της αδελφής. Τελικά, με το ζόρι βρήκα ένα χωρίο, αλλά μόλις τελείωσα την ανάγνωση, κανείς δεν συναναστράφηκε γι’ αυτό. Επικρατούσε απόλυτη σιωπή στο δωμάτιο, και πέθανα από ντροπή. Σκέφτηκα: «Αυτό είναι μεγάλο ρεζιλίκι. Σίγουρα το χωρίο των λόγων του Θεού που βρήκα δεν είναι κατάλληλο και δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου θα έχουν καταλάβει πλέον το πραγματικό μου επίπεδο. Πώς θα τους αντιμετωπίσω στο μέλλον;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω αυτό το καθήκον. Στο τέλος, απλώς συναναστράφηκα επιπόλαια για λίγο σχετικά με μερικά λόγια και άλλαξα θέμα αρχίζοντας να ρωτάω για το έργο. Αλλά επειδή ήμουν αγχωμένος και ανησυχούσα για το πώς θα με έβλεπαν οι αδελφοί και οι αδελφές μου αν δεν μπορούσα να λύσω προβλήματα, απλώς πήρα μια πολύ πρόχειρη ιδέα για το έργο και ίσα που άντεξα μέχρι να τελειώσει η συνάθροιση. Ήμουν πολύ αρνητικός όταν γύρισα σπίτι και σκέφτηκα: «Η σημερινή συνάθροιση ήταν πλήρης αποτυχία. Όχι μόνο απέτυχα να λύσω τα προβλήματα των αδελφών μου, αλλά εξέθεσα και πλήρως το πραγματικό μου επίπεδο. Πώς θα τους αντιμετωπίσω στο μέλλον;» Εκείνο το διάστημα, ζούσα σε αρνητική κατάσταση και δεν είχα καθόλου ενέργεια να φάω και να πιω τα λόγια του Θεού. Δεν ήμουν τόσο επιμελής στην παρακολούθηση του έργου και απέφευγα σκόπιμα τις συναθροίσεις. Μάλιστα, δεν τολμούσα να συναθροιστώ με τους επικεφαλής και τους διακόνους για σχεδόν ένα μήνα. Εκείνη την εποχή, κάποιοι επικεφαλής εκκλησιών δεν κατανοούσαν τις αρχές, και η πρόοδος στην οργάνωση του υλικού εκκαθάρισης ήταν πάρα πολύ αργή. Μετά από αρκετές ανταλλαγές επιστολών, δεν υπήρχε ακόμα βελτίωση, οπότε έπρεπε να συναντηθούμε από κοντά για πρακτική καθοδήγηση. Ωστόσο, εγώ δεν πήγα, για να διαφυλάξω το γόητρό μου. Αυτό καθυστέρησε την πρόοδο του έργου εκκαθάρισης.
Αργότερα, όταν συναθροίστηκα με τους συνεργάτες μου, τους μίλησα για την κατάστασή μου. Η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν μού έδειξε ένα βίντεο με ανάγνωση των λόγων του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όταν κάποιος εκλέγεται ως επικεφαλής από τους αδελφούς και τις αδελφές ή προάγεται από τον οίκο του Θεού για να κάνει ένα συγκεκριμένο έργο ή να εκτελέσει ένα συγκεκριμένο καθήκον, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει ξεχωριστή θέση ή πόστο, ή ότι οι αλήθειες που κατανοεί είναι βαθύτερες και πιο πολυάριθμες από εκείνες των άλλων ανθρώπων —πόσο μάλλον ότι αυτό το άτομο είναι σε θέση να υποταχθεί στον Θεό και ότι δεν θα Τον προδώσει. Σίγουρα, δεν σημαίνει ούτε ότι γνωρίζει τον Θεό και είναι κάποιος που έχει φόβο Θεού. Στην πραγματικότητα, δεν έχει επιτύχει τίποτε από αυτά. Η προαγωγή και η καλλιέργεια είναι απλώς προαγωγή και καλλιέργεια με την απλή έννοια και δεν ισοδυναμούν με τον προκαθορισμό και την έγκριση εκ μέρους του Θεού. Η προαγωγή και η καλλιέργειά του σημαίνουν απλώς ότι έχει προαχθεί και αναμένει την καλλιέργεια. Και το τελικό αποτέλεσμα αυτής της καλλιέργειας εξαρτάται από το αν αυτό το άτομο επιδιώκει την αλήθεια και από το αν είναι ικανό να επιλέξει το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Έτσι, όταν κάποιος από την εκκλησία προάγεται και καλλιεργείται για να γίνει επικεφαλής, απλώς προάγεται και καλλιεργείται με την πιο απλή έννοια· δεν σημαίνει ότι ήδη ανταποκρίνεται στα πρότυπα και είναι ικανός ως επικεφαλής, ότι είναι ήδη σε θέση να αναλάβει το ηγετικό έργο και μπορεί να κάνει αληθινό έργο —δεν είναι έτσι. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να διακρίνουν καθαρά αυτά τα πράγματα και, με βάση τις φαντασιοκοπίες τους, θαυμάζουν εκείνους που έχουν πάρει προαγωγή. Αυτό είναι λάθος. Ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια μπορεί να πιστεύουν στον Θεό, κατέχουν στ’ αλήθεια την αλήθεια-πραγματικότητα όσοι προάγονται; Όχι απαραίτητα. Είναι σε θέση να υλοποιήσουν τις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού; Όχι απαραίτητα. Κατέχουν αίσθημα ευθύνης; Είναι αφοσιωμένοι; Είναι σε θέση να υποταχθούν στον Θεό; Όταν αντιμετωπίζουν ένα ζήτημα, είναι σε θέση να αναζητήσουν την αλήθεια; Όλα αυτά είναι άγνωστα. Έχουν οι άνθρωποι αυτοί θεοφοβούμενη καρδιά; Και πόσο μεγάλη είναι η θεοφοβούμενη καρδιά τους; Μπορούν να αποφύγουν να ακολουθήσουν τη δική τους θέληση όταν κάνουν πράγματα; Είναι σε θέση να αναζητήσουν τον Θεό; Κατά τη διάρκεια εκτέλεσης του ηγετικού έργου, είναι ικανοί να προσέρχονται συχνά ενώπιον του Θεού για να αναζητήσουν τις προθέσεις του Θεού; Είναι ικανοί να καθοδηγήσουν τους ανθρώπους στην είσοδο στην αλήθεια-πραγματικότητα; Είναι σίγουρα ανίκανοι για τέτοια πράγματα. Δεν έχουν λάβει εκπαίδευση και δεν έχουν αρκετές εμπειρίες, οπότε είναι ανίκανοι για αυτά τα πράγματα. Γι’ αυτόν τον λόγο, αν κάποιος προάγεται ή καλλιεργείται δεν σημαίνει ότι ήδη κατανοεί την αλήθεια ούτε σημαίνει ότι είναι ήδη ικανός να εκτελεί το καθήκον του σύμφωνα με τα πρότυπα. Ποιος είναι, λοιπόν, ο στόχος και ποια η σημασία της προαγωγής και της καλλιέργειας κάποιου; Ένας άνθρωπος προάγεται, ως άτομο, για ν’ ασκηθεί και για να ποτιστεί και να εκπαιδευτεί ειδικά, ώστε να μπορέσει να κατανοήσει τις αλήθεια-αρχές, καθώς και τις αρχές, τα μέσα και τις μεθόδους επιτέλεσης διαφορετικών πραγμάτων και επίλυσης διαφόρων προβλημάτων, αλλά και τους τρόπους για να χειρίζεται και ν’ αντιμετωπίζει τα διαφόρων ειδών περιβάλλοντα και τους διαφόρων ειδών ανθρώπους που συναντά, σύμφωνα με τις προθέσεις του Θεού και με τρόπο που προστατεύει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Κρίνοντας με βάση αυτά τα σημεία, μήπως οι ταλαντούχοι άνθρωποι που προάγονται και καλλιεργούνται από τον οίκο του Θεού είναι αρκετά ικανοί ν’ αναλάβουν το έργο τους και να κάνουν καλά το καθήκον τους όσο προάγονται και καλλιεργούνται ή πριν από την προαγωγή και την καλλιέργειά τους; Ασφαλώς και όχι. Επομένως, αυτοί οι άνθρωποι, την περίοδο κατά την οποία καλλιεργούνται, αναπόφευκτα θα βιώσουν κλάδεμα, κρίση και παίδευση, έκθεση ή ακόμα και απαλλαγή από τα καθήκοντά τους· αυτό είναι φυσιολογικό, αυτό σημαίνει εκπαίδευση και καλλιέργεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (5)]. Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι αν κάποιος έχει προαχθεί και καλλιεργηθεί, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι καλύτερος από οποιονδήποτε άλλον, ότι κατέχει την αλήθεια-πραγματικότητα ή ότι μπορεί να βλέπει καθαρά και να λύνει κάθε πρόβλημα. Όταν η εκκλησία προάγει και καλλιεργεί κάποιον, του δίνει μια ευθύνη και ένα φορτίο, και του δίνει τη δυνατότητα να έχει περισσότερες ευκαιρίες για άσκηση, και να μάθει να εντοπίζει προβλήματα και να αναζητά την αλήθεια για να τα επιλύσει. Είναι απολύτως φυσιολογικό να υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν καταλαβαίνουν ή δεν μπορούν να κάνουν. Ήταν ακριβώς όπως όταν είχα συναθροιστεί και συναναστραφεί με τους αδελφούς και τις αδελφές. Επειδή πίστευα στον Θεό για λίγο καιρό και μόλις είχα αρχίσει να κάνω αυτό το καθήκον, ήταν πολύ φυσιολογικό να μην ξέρω πώς να λύσω κάποια προβλήματα. Ωστόσο, πάντα πίστευα ότι ως ιεροκήρυκας έπρεπε να μπορώ να επιλύω προβλήματα και δεν μπορούσα να πω ότι δεν είχα ιδέα πώς να κάνω κάποια πράγματα. Έτσι, κατά τη διάρκεια εκείνης της συνάθροισης, ήθελα να μπορώ να βλέπω καθαρά και να επιλύω κάθε πρόβλημα, και, όταν δεν μπορούσα να επιλύσω τα προβλήματα, κάλυπτα τις ελλείψεις μου. Επίσης, ήμουν αρνητικός και είχα βγάλει ετυμηγορία για τον εαυτό μου ότι ήμουν ανίκανος γι’ αυτό το καθήκον, και δεν τολμούσα καν να συναθροιστώ με τους επικεφαλής και τους διακόνους για σχεδόν ένα μήνα, πράγμα που είχε καθυστερήσει το έργο της εκκλησίας. Στην πραγματικότητα, αν και ήμουν ιεροκήρυκας, ήμουν ακόμα ο εαυτός μου. Είχα ακόμα πολλές ελλείψεις και επιφανειακή κατανόηση της αλήθειας, και χρειαζόταν να αναζητώ και να ρωτώ περισσότερα για όσα δεν καταλάβαινα ή δεν μπορούσα να κάνω, και να ανοίγομαι σε συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές, αξιοποιώντας προτερήματά τους για να αντισταθμίσω τις αδυναμίες μου και να κάνω καλά το καθήκον μου. Από τη στιγμή που κατάλαβα αυτό, ήμουν πρόθυμος να συναντηθώ με τους επικεφαλής της εκκλησίας για συνάθροιση.
Αλλά όταν έγραψα για να τους ειδοποιήσω για τη συνάθροιση, ασυναίσθητα βγήκαν ξανά στην επιφάνεια οι προηγούμενες ανησυχίες μου. Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Οι διεφθαρμένοι άνθρωποι υποφέρουν από ένα πρόβλημα κοινό σε όλους τους: Όταν δεν έχουν κύρος, δεν κοκορεύονται στις αλληλεπιδράσεις ή στις συνομιλίες τους με κάποιον ούτε υιοθετούν συγκεκριμένο ύφος και τόνο στην ομιλία τους. Είναι απλώς συνηθισμένοι και κανονικοί άνθρωποι, δεν έχουν την ανάγκη να πλασάρουν τον εαυτό τους. Δεν νιώθουν καμία ψυχολογική πίεση και μπορούν να συναναστρέφονται τους άλλους ανοιχτά και από καρδιάς. Είναι προσιτοί και δεκτικοί στην αλληλεπίδραση· οι άλλοι τους θεωρούν πολύ καλούς ανθρώπους. Τη στιγμή που αποκτούν κύρος, το παίζουν υπεράνω, αγνοούν τους απλούς ανθρώπους, κανείς δεν μπορεί να τους πλησιάσει· πιστεύουν πως είναι ευγενείς, και πως είναι φτιαγμένοι από άλλη πάστα σε σχέση με τους συνηθισμένους ανθρώπους. Περιφρονούν τους συνηθισμένους ανθρώπους, κοκορεύονται όταν μιλάνε και σταματούν να συναναστρέφονται ανοιχτά με τους άλλους. Γιατί δεν συναναστρέφονται πια ανοιχτά με τους άλλους; Νομίζουν πως έχουν πλέον κύρος και ότι είναι επικεφαλής. Νομίζουν πως οι επικεφαλής πρέπει να διατηρούν μια συγκεκριμένη εικόνα, να είναι λίγο πιο ανώτεροι απ’ τους συνηθισμένους ανθρώπους, να έχουν περισσότερο ανάστημα και να είναι πιο ικανοί να αναλαμβάνουν ευθύνες· πιστεύουν πως, σε σύγκριση με τους συνηθισμένους ανθρώπους, οι επικεφαλής πρέπει να είναι πιο υπομονετικοί, να μπορούν να υποφέρουν και να δαπανούν περισσότερο, και να μπορούν να αντιστέκονται σε κάθε πειρασμό απ’ τον Σατανά. Ακόμα κι αν πεθάνουν οι γονείς τους ή άλλα μέλη της οικογένειάς τους, νομίζουν ότι πρέπει να διατηρήσουν τον αυτοέλεγχο για να μην κλάψουν, ή ότι πρέπει τουλάχιστον να κλάψουν κρυφά, χωρίς να τους δουν οι άλλοι, ούτως ώστε κανείς να μην μπορεί να δει τα ελαττώματα, τις ελλείψεις ή τις αδυναμίες τους. Νομίζουν, μάλιστα, πως αν οι επικεφαλής έχουν γίνει αρνητικοί, δεν πρέπει να αφήσουν κανέναν να το μάθει. Αντίθετα, πρέπει να τα κρύβουν όλα αυτά. Πιστεύουν πως έτσι πρέπει να ενεργεί κάποιος που έχει κύρος. Όταν καταπιέζουν τον εαυτό τους σε τέτοιον βαθμό, τότε άραγε το κύρος δεν έχει γίνει Θεός τους, Κύριος τους; Και εφόσον ισχύει αυτό, εξακολουθούν να έχουν κανονική ανθρώπινη φύση; Όταν έχουν αυτές τις ιδέες —όταν περιορίζουν τον εαυτό τους σε αυτόν τον βαθμό και προσποιούνται με αυτόν τον τρόπο— άραγε δεν έχουν ερωτευθεί το κύρος;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να απαλλαχθεί κανείς από τους πειρασμούς και τα δεσμά της θέσης). Όταν διάβασα την έκθεση στα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο λόγος που ποτέ δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω σωστά τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειές μου από τότε που έγινα ιεροκήρυκας ήταν ότι είχα τοποθετήσει τον εαυτό μου στην υψηλή θέση του ιεροκήρυκα. Πριν από τη συνάθροιση, μόλις σκεφτόμουν ότι οι επικεφαλής με τους οποίους θα συναναστρεφόμουν πίστευαν στον Θεό για πολλά χρόνια, αγχωνόμουν. Φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να λύσω τα προβλήματά τους και ότι θα πίστευαν πως ήμουν ανίκανος ιεροκήρυκας, κι έτσι θα ντροπιαζόμουν και θα ένιωθα μεγάλη αμηχανία. Κατά τη διάρκεια της συνάθροισης, παρόλο που σαφώς δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόβλημα της αδελφής ούτε να το επιλύσω, εξακολουθούσα να πιστεύω ότι ως ιεροκήρυκας, δεν μπορούσα να πω ότι δεν το έβλεπα καθαρά. Επομένως, απλώς βρήκα στα πεταχτά ένα χωρίο των λόγων του Θεού και συναναστράφηκα επιπόλαια σχετικά με λίγα λόγια, χωρίς να δώσω σημασία στο αν η κατάσταση της αδελφής είχε επιλυθεί ή όχι, κι έπειτα άλλαξα τη συζήτηση για να μάθω για άλλα έργα. Ακόμα κι έτσι, επειδή ανησυχούσα ότι δεν μπορούσα να λύσω προβλήματα, είχα ασχοληθεί πολύ σύντομα με ερωτήσεις για το έργο. Ως αποτέλεσμα, η συνάθροιση δεν είχε επιλύσει πραγματικά κανένα πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, αν μπορούσα να ανοιχτώ και να είμαι ειλικρινής για το ότι δεν ήξερα πώς να λύσω την κατάσταση της αδελφής, και μετά να συναναστραφώ και να αναζητήσω μαζί με όλους, το πρόβλημα θα μπορούσε να είχε λυθεί σε κάποιο βαθμό. Ωστόσο, προστάτευα τη θέση και την εικόνα μου ως ιεροκήρυκας σε κάθε ευκαιρία. Δεν είχα φορτίο στο καθήκον μου και είχα μόνο τη θέση στο μυαλό μου· απλώς κρατούσα τα προσχήματα και μεταμφιεζόμουν. Σκέφτηκα τις φορές που είχαν συναθροιστεί μαζί μου οι ανώτεροι επικεφαλής. Τότε, συναναστρεφόμουν όσο καταλάβαινα και άνοιγα την καρδιά μου, ρωτώντας για οτιδήποτε δεν καταλάβαινα. Ένιωθα χαλαρός και απελευθερωμένος σε όλες εκείνες τις συναθροίσεις. Ωστόσο, όποτε συναθροιζόμουν με τους αδελφούς και τις αδελφές, αυτό το χαλαρό και απελευθερωμένο αίσθημα εξαφανιζόταν εντελώς. Πίστευα ότι ως ιεροκήρυκας, ήμουν εκεί για να λύσω τα προβλήματά τους, κι έτσι φυσικά είχα τοποθετήσει τον εαυτό μου στην υψηλή θέση του ιεροκήρυκα. Προσπαθούσα συνεχώς να κρύψω και να καλύψω τις ελλείψεις μου, και ως αποτέλεσμα, δεν μπορούσα να αισθανθώ την καθοδήγηση του Θεού. Αυτό σήμαινε ότι οι συναθροίσεις ήταν στεγνές και άγονες από την αρχή μέχρι το τέλος, και επίσης πολύ κουραστικές.
Αργότερα, διάβασα περισσότερα λόγια του Θεού: «Η λατρεία των αντίχριστων για τη φήμη και τη θέση τους ξεπερνά αυτήν των κανονικών ανθρώπων και είναι κάτι που εμπεριέχεται στη διάθεση-ουσία τους· δεν είναι κάποιο προσωρινό ενδιαφέρον ούτε η παροδική συνέπεια του περιβάλλοντός τους —είναι κάτι που βρίσκεται μέσα στη ζωή τους, στα κόκαλά τους, άρα είναι η ουσία τους. Αυτό σημαίνει πως σε ό,τι κάνουν οι αντίχριστοι, το πρώτο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι η δική τους φήμη και θέση, τίποτε άλλο. Για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους και ο ισόβιος στόχος τους. Ό,τι κι αν κάνουν, το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι το εξής: “Τι θα συμβεί στη θέση μου; Στη φήμη μου; Αν το κάνω αυτό, θα αποκτήσω καλή φήμη; Θα εξυψώσει αυτό τη θέση μου στο μυαλό των ανθρώπων;” Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτονται, πράγμα που αποτελεί επαρκή απόδειξη ότι έχουν τη διάθεση και την ουσία των αντίχριστων· γι’ αυτό σκέφτονται τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο. Μπορεί να πει κανείς πως για τους αντίχριστους η φήμη και η θέση δεν αποτελούν κάποια επιπλέον απαίτηση ούτε, βέβαια, πράγματα εξωτερικά και όχι απαραίτητα γι’ αυτούς. Αποτελούν μέρος της φύσης των αντίχριστων, βρίσκονται στα κόκαλά τους, στο αίμα τους, τα έχουν έμφυτα. Οι αντίχριστοι δεν αδιαφορούν για το αν έχουν φήμη και θέση· δεν είναι αυτή η στάση τους. Τότε, ποια είναι η στάση τους; Η φήμη και η θέση είναι στενά συνδεδεμένες με την καθημερινότητά τους, με την καθημερινή κατάστασή τους, με όσα επιδιώκουν σε καθημερινή βάση. Και έτσι για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους. Όπως κι αν ζουν, σε όποιο περιβάλλον κι αν ζουν, ό,τι έργο κι αν κάνουν, ό,τι κι αν επιδιώκουν, όποιος κι αν είναι ο στόχος τους, όποια κι αν είναι η κατεύθυνση της ζωής τους, όλα περιστρέφονται γύρω από την απόκτηση καλής φήμης και υψηλής θέσης. Κι αυτός ο στόχος δεν αλλάζει· δεν μπορούν ποτέ να παραβλέψουν τέτοια πράγματα. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο των αντίχριστων και η ουσία τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Τα λόγια του Θεού εκθέτουν ότι ένας αντίχριστος θεωρεί την υπόληψη και τη θέση ως ζωή του. Ό,τι κι αν κάνει, πάντα εξετάζει πρώτα τη δική του υπόληψη και θέση, και χωρίς αυτά, δεν έχει κανένα κίνητρο να κάνει οτιδήποτε. Αυτό καθορίζεται από τη φύση-ουσία του. Σκέφτηκα πως κι εγώ προστάτευα την υπόληψη και τη θέση μου σε κάθε ευκαιρία: Όταν με είχαν εκλέξει ιεροκήρυκα, είχα αρχίσει να ανησυχώ ότι δεν θα μπορούσα να λύσω προβλήματα ακόμη και πριν πάω σε καμία συνάθροιση. Δεν ήθελα να πάω σε συναθροίσεις επειδή φοβόμουν ότι οι αδελφοί και οι αδελφές θα έβλεπαν το πραγματικό μου επίπεδο. Παρόλο που γνώριζα καλά ότι οι αδελφοί και οι αδελφές δεν κατανοούσαν τις αρχές της οργάνωσης του υλικού εκκαθάρισης και χρειάζονταν καθοδήγηση πρόσωπο με πρόσωπο, φοβόμουν μήπως γελοιοποιηθώ μπροστά τους και χάσω την υπόληψή μου, οπότε δεν πήγα στη συνάθροιση. Ως αποτέλεσμα, υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση στην επίλυση προβλημάτων στο έργο εκκαθάρισης, πράγμα που εμπόδισε το έργο της εκκλησίας. Είχα δώσει υπερβολική σημασία στην υπόληψη και τη θέση! Θυμήθηκα το παρελθόν: Όταν ήμουν στον κόσμο, είχα μια ιδιαίτερα ισχυρή επιθυμία για υπόληψη και θέση. Όταν εργαζόμουν, συχνά με επαινούσε ο αρχιεργάτης στις συναντήσεις επειδή είχα ισχυρή εργασιακή ηθική και κάποιες δεξιότητες. Το αφεντικό επίσης με εκτιμούσε και μου ζήτησε να είμαι υπεύθυνος για κάποιες εργασίες. Αυτό με έκανε πολύ χαρούμενο. Αλλά όταν η δουλειά που έκανα χρειαζόταν επανάληψη και δεχόμουν κριτική από τον αρχιεργάτη, ήθελα απλώς να παραιτηθώ, επειδή ένιωθα ότι είχα χάσει την υπόληψή μου μπροστά σε τόσους πολλούς ανθρώπους. Αφότου ήρθα στον οίκο του Θεού για να κάνω το καθήκον μου, εξακολουθούσα να βάζω την περηφάνια και τη θέση μου πρώτα, και δεν τολμούσα να παραδεχτώ ότι δεν ήξερα πώς να κάνω οτιδήποτε. Δεν πίστευα στον Θεό για πολύ καιρό, αλλά ο Θεός μού έδωσε τη χάρη του μέσω του καθήκοντος του ιεροκήρυκα. Η πρόθεση του Θεού ήταν, καθώς έκανα το καθήκον μου, να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου να αναζητά την αλήθεια για να επιλύω τα προβλήματα στο καθήκον μου. Αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να αποκτήσω την αλήθεια. Ωστόσο, δεν σκεφτόμουν πώς να κάνω καλά το καθήκον μου και να ικανοποιήσω τον Θεό, αλλά προσπαθούσα έντονα να προστατεύσω την περηφάνια και τη θέση μου. Όταν έβλεπα προβλήματα στο έργο της εκκλησίας, καθώς και την κατάσταση της αδελφής μου, που απαιτούσαν επίλυση, υποχωρούσα και απέφευγα να πάω να λύσω τα προβλήματα για να προστατεύσω τον τίτλο μου ως ιεροκήρυκας. Δεν έδινα καμία σημασία στο έργο της εκκλησίας ή στις καταστάσεις των αδελφών μου καθόλου, και σκεφτόμουν μόνο την εικόνα και τη θέση μου. Ήμουν πάρα πολύ εγωιστής και ποταπός. Το μονοπάτι που ακολουθούσα ήταν το μονοπάτι των αντίχριστων, που αντιστέκονται στον Θεό. Όταν το κατάλαβα αυτό, ένιωσα ότι η κατάστασή μου ήταν πολύ επικίνδυνη, και ήμουν πρόθυμος να μετανοήσω γρήγορα και να αλλάξω πορεία.
Αργότερα, οι ανώτεροι επικεφαλής, μόλις έμαθαν για την κατάστασή μου, μοιράστηκαν μαζί μου δύο χωρία των λόγων του Θεού, τα οποία μου έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης για να αφήσω πίσω μου τη θέση. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πώς μπορείτε να γίνετε άνθρωποι συνηθισμένοι και κανονικοί; […] Πρώτον, μη δίνεις στον εαυτό σου τίτλο που σε δεσμεύει, λέγοντας: “Είμαι ο επικεφαλής, είμαι ο αρχηγός της ομάδας, είμαι ο προϊστάμενος, ξέρω τη δουλειά καλύτερα απ’ όλους, καταλαβαίνω τις δεξιότητες περισσότερο απ’ όλους”. Μην παρασύρεσαι από τον τίτλο που έδωσες εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Μόλις γίνει αυτό, θα σε δέσει χειροπόδαρα και θα επηρεάζει τα λόγια σου και τις πράξεις σου. Θα επηρεάσει, επίσης, και την κανονική σου σκέψη και κρίση. Πρέπει να απαλλαγείς απ’ τους περιορισμούς αυτής της κατάστασης. Κατέβα, πρώτα πρώτα, απ’ αυτόν τον επίσημο τίτλο και τη θέση, και κάτσε εκεί που πρέπει να κάτσει ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Εάν το κάνεις, τότε θα αποκτήσεις κάπως κανονική νοοτροπία. Πρέπει, επίσης, να παραδεχτείς και να πεις: “Δεν ξέρω πώς να το κάνω αυτό ούτε το καταλαβαίνω. Θα πρέπει να κάνω κάποια έρευνα και να το μελετήσω” ή “Εφόσον δεν το έχω βιώσει ποτέ αυτό, δεν ξέρω τι να κάνω”. Όταν μπορέσεις να πεις αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι και να μιλήσεις με ειλικρίνεια, αυτό δείχνει ότι έχεις κανονική λογική. Θα δείξεις στους άλλους τον πραγματικό σου εαυτό, κι έτσι θα αποκτήσουν κανονική άποψη για σένα και δεν θα χρειάζεται να υποκρίνεσαι ούτε θα πιέζεσαι, με αποτέλεσμα να μπορείς να επικοινωνείς κανονικά με τους άλλους. Είναι εύκολη και άνετη μια τέτοια ζωή· όποιος κουράζεται απ’ τη ζωή το έχει προκαλέσει μόνος του. Μην προσποιείσαι, μη βάζεις προσωπείο. Μίλα πρώτα ανοιχτά για το τι σκέφτεσαι μέσα σου, για τις αληθινές σου σκέψεις, ώστε να τις μάθουν και να τις καταλάβουν όλοι. Αν το κάνεις, το αποτέλεσμα θα είναι να εξαλειφθούν όλες σου οι ανησυχίες, αλλά και τα εμπόδια και οι υποψίες που υπάρχουν ανάμεσα σ’ εσένα και τους άλλους. Είναι και κάτι ακόμη που περιορίζει. Πάντα θεωρείς πως είσαι αρχηγός της ομάδας, επικεφαλής, εργάτης ή άτομο με τίτλο, κύρος και ανάστημα. Με βάση αυτά, εάν πεις ότι δεν καταλαβαίνεις κάτι ή δεν μπορείς να κάνεις κάτι, τότε δεν υποτιμάς τον εαυτό σου; Όταν παραμερίσεις αυτά τα δεσμά που έχεις μέσα σου, όταν σταματήσεις να θεωρείς τον εαυτό σου ως επικεφαλής ή εργάτη και να τον θεωρείς καλύτερο απ’ τους άλλους, και όταν καταλάβεις ότι είσαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, και ότι σε μερικούς τομείς είσαι κατώτερος απ’ τους άλλους —όταν έχεις αυτήν τη στάση στη συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια και με ζητήματα του έργου, τότε το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό, όπως είναι και η ατμόσφαιρα. Εάν, μέσα σου, έχεις διαρκώς ενδοιασμούς, εάν νιώθεις συνεχώς αγχωμένος και περιορισμένος, και θέλεις να απαλλαγείς από όλα αυτά, αλλά δεν μπορείς, τότε να προσεύχεσαι σοβαρά στον Θεό, να κάνεις την αυτοκριτική σου, να βλέπεις τα ελαττώματά σου και να αγωνίζεσαι για την αλήθεια. Αν μπορέσεις να κάνεις πράξη την αλήθεια, τότε θα έχεις αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση, μην μιλάς και μην ενεργείς από μια συγκεκριμένη θέση ούτε χρησιμοποιώντας έναν συγκεκριμένο τίτλο. Πρώτα, άφησε όλα αυτά στην άκρη και τοποθετήσου στη θέση ενός συνηθισμένου ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). «Τι σημαίνει για σένα η θέση; Στην πραγματικότητα, η θέση δεν είναι παρά ένα επιπλέον, επιπρόσθετο πράγμα, σαν ένα ρούχο ή ένα καπέλο. Δεν είναι παρά ένα στολίδι. Δεν έχει καμία πραγματική χρησιμότητα και η παρουσία της δεν επηρεάζει τίποτα. Είτε έχεις θέση είτε όχι, είσαι το ίδιο άτομο. Το αν μπορούν οι άνθρωποι να καταλάβουν την αλήθεια και να κερδίσουν την αλήθεια και ζωή δεν έχει καμία σχέση με τη θέση. Εφόσον δεν θεωρείς τη θέση ως κάτι πολύ σημαντικό, δεν μπορεί να σε περιορίσει. Αν αγαπάς τη θέση και της δίνεις ιδιαίτερη έμφαση, αντιμετωπίζοντάς την πάντα ως ζήτημα μεγάλης σημασίας, τότε αυτή θα σε έχει υπό τον έλεγχό της· δεν θα είσαι πρόθυμος να ανοιχτείς, να ξεγυμνωθείς, να φτάσεις στην αυτογνωσία ή να παραμερίσεις τον ηγετικό σου ρόλο για να δράσεις, να μιλήσεις και να αλληλεπιδράσεις με τους άλλους, αλλά και να εκτελέσεις το καθήκον σου. Τι πρόβλημα είναι αυτό; Δεν σε περιορίζει η θέση; Ο λόγος είναι ότι μιλάς και ενεργείς αφ’ υψηλού και δεν μπορείς να κατέβεις απ’ το καλάμι. Άραγε, με αυτόν τον τρόπο κάνεις τίποτα παραπάνω απ’ το να βασανίζεις τον εαυτό σου; Αν καταλάβεις πραγματικά την αλήθεια και αν μπορέσεις να έχεις θέση χωρίς να έχεις τόσο μεγάλη έπαρση, αλλά αντίθετα μπορέσεις να επικεντρωθείς στο πώς να εκτελείς καλά τα καθήκοντά σου, να κάνεις αυτά που πρέπει και να εκπληρώνεις το καθήκον που οφείλεις, και αν δεις τον εαυτό σου ως έναν συνηθισμένο αδελφό ή αδελφή, δεν θα σταματήσει πια να σε περιορίζει η θέση;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να απαλλαχθεί κανείς από τους πειρασμούς και τα δεσμά της θέσης). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η λέξη «ιεροκήρυκας» είναι απλώς ένας τίτλος και δεν αντιπροσωπεύει τίποτα. Απλώς και μόνο επειδή ήμουν ιεροκήρυκας, αυτό δεν σήμαινε ότι κατανοούσα την αλήθεια· στην πραγματικότητα, είτε έκανα αυτό το καθήκον είτε όχι, το ανάστημά μου θα ήταν το ίδιο· όσα δεν μπορούσα να κάνω και πάλι δεν θα τα μπορούσα. Ο Θεός ελπίζει να είμαι αληθινά ένας συνηθισμένος άνθρωπος· να μη δεσμεύομαι ούτε να περιορίζομαι από τίτλους· να ανοίγομαι για τη διαφθορά και τις ελλείψεις μου στις συναθροίσεις, κάνοντας συναναστροφή σχετικά με όσα καταλαβαίνω· να είμαι έντιμος και να λέω «Δεν ξέρω» όταν αντιμετωπίζω προβλήματα ή δυσκολίες που δεν μπορώ να επιλύσω· και να συναναστρέφομαι και να αναζητώ μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να κάνω καλά το καθήκον μου. Από τότε που κατάλαβα την πρόθεση του Θεού, ήμουν πρόθυμος να βασιστώ στον Θεό για να εισέλθω απ’ αυτήν την άποψη. Αργότερα, κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, δεν έβαζα πλέον τον εαυτό μου στην υψηλή θέση του ιεροκήρυκα, και, όταν αντιμετώπιζα προβλήματα που δεν καταλάβαινα, τα συζητούσα και τα επέλυα μαζί με όλους.
Μια φορά, πήγα σε μια εκκλησία για να μάθω για το έργο της. Όταν έφτασα στον τόπο της συνάθροισης, είδα έναν αδελφό με τον οποίο είχα έρθει σε επαφή παλαιότερα. Αυτός ο αδελφός επικεντρώνεται αρκετά στη δική του ζωή-είσοδο και μπορεί να συναναστραφεί πάνω στην αλήθεια για να επιλύσει κάποια προβλήματα. Άρχισα να σκέφτομαι: «Αν δεν είμαι τόσο καλός στην επίλυση προβλημάτων όσο αυτός, τι θα σκεφτούν οι αδελφοί και οι αδελφές μου για μένα; Μήπως θα σκεφτούν ότι εγώ, ένας ιεροκήρυκας, δεν μπορώ καν να χρησιμοποιήσω την αλήθεια για να λύσω προβλήματα; Αυτό θα ήταν τόσο ντροπιαστικό!» Συνειδητοποίησα ότι επηρεαζόμουν ξανά από τη θέση και τον τίτλο μου, και θυμήθηκα συναθροίσεις στο παρελθόν, που έκρυβα πράγματα και υποκρινόμουν για την υπόληψη και τη θέση, και δεν τολμούσα να ανοιχτώ και να αποκαλύψω όσα δεν καταλάβαινα ή όσα δεν μπορούσα να κάνω. Ήταν πραγματικά άθλιο και βασανιστικό να προσπαθώ να κρατάω τα προσχήματα στις συναθροίσεις! Δεν ήθελα να το ξανακάνω αυτό. Θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Αν δεν θέλεις να κάθεσαι στη φωτιά και να ψήνεσαι, τότε να εγκαταλείψεις όλους αυτούς τους τίτλους και τα φωτοστέφανα και να πεις στους αδελφούς και τις αδελφές σου τις πραγματικές καταστάσεις και τις σκέψεις που έχεις στην καρδιά σου. Αν το κάνεις αυτό, οι αδελφοί και οι αδελφές θα μπορούν να σε μεταχειριστούν σωστά και δεν θα χρειάζεται να μεταμφιέζεσαι. Τώρα που εκφράστηκες ανοιχτά και φανέρωσες την αληθινή σου κατάσταση, δεν νιώθεις πιο άνετα και ήρεμα; Γιατί να βαδίζεις με ένα τόσο βαρύ φορτίο στην πλάτη σου; Αν αποκαλύψεις την αληθινή σου κατάσταση, θα σε περιφρονήσουν πράγματι οι αδελφοί και οι αδελφές; Θα σε εγκαταλείψουν όντως; Όχι βέβαια. Αντιθέτως, θα σε επιδοκιμάσουν και θα σε θαυμάσουν που τόλμησες να μιλήσεις από καρδιάς. Θα πουν ότι είσαι ειλικρινής. Αυτό δεν πρόκειται να εμποδίσει το έργο σου στην εκκλησία ούτε να έχει την παραμικρή αρνητική επίδραση σ’ αυτό. Αν δουν πραγματικά οι αδελφοί και οι αδελφές ότι δυσκολεύεσαι, θα σε βοηθήσουν και θα συνεργαστούν μαζί σου με τη θέλησή τους. Τι λέτε; Έτσι δεν θα γινόταν;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι, αν ήθελα να αφήσω πίσω μου τη θέση και τους τίτλους, έπρεπε να είμαι έντιμος, να ανοίγομαι σε συναναστροφή για τις αληθινές μου σκέψεις με τους αδελφούς και τις αδελφές μου χωρίς να κρύβω ή να υποκρίνομαι, να παίρνω τα πράγματα ως έχουν, να αναζητώ μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και να συναναστρέφομαι με όλους για όσα δεν καταλάβαινα, μαθαίνοντας ο ένας από τα προτερήματα του άλλου για να αναπληρώσουμε τις αδυναμίες μας. Αυτό είναι ωφέλιμο τόσο για μένα όσο και για το έργο της εκκλησίας. Επομένως, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό, να με οδηγήσει να αφήσω πίσω μου την περηφάνια και τη θέση, να αποτινάξω τους περιορισμούς των τίτλων, και να ανοιχτώ σε συναναστροφή, δείχνοντας εντιμότητα. Κατά τη διάρκεια της συνάθροισης, ανοίχτηκα και είπα ότι είχα πολλές ελλείψεις, και ότι, αν κάποιος είχε προβλήματα ή καταστάσεις, θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε, να συναναστραφούμε και να τα επιλύσουμε μαζί, μαθαίνοντας ο ένας απ’ τα προτερήματα του άλλου. Δεν έβαζα πλέον τον εαυτό μου στην υψηλή θέση του ιεροκήρυκα, και στη συνάθροιση δεν είχα πλέον τόση ένταση ούτε περιοριζόμουν τόσο. Αντίθετα, ένιωσα πραγματικά απελευθερωμένος και ελεύθερος σε όλη εκείνη τη συνάθροιση. Πήρα επίσης κάποιο φως από τη συναναστροφή των αδελφών μου και είδα τα προβλήματα πιο καθαρά. Μέσα από την καρδιά μου, ένιωσα ότι ήταν τόσο χαλαρωτικό να αφήνεις πίσω σου τους τίτλους όταν συναθροίζεσαι.
Μέσα από την εμπειρία μου εκείνη την περίοδο κατάλαβα ότι τα μόνα πράγματα που μου έφερε η επιδίωξη της υπόληψης και της θέσης στο καθήκον μου ήταν οδύνη και βάσανα, και ότι το μονοπάτι που ακολουθούσα ήταν το μονοπάτι των αντίχριστων, που αντιστέκονται στον Θεό. Θα κατέληγα μόνο να αποκλειστώ από τον Θεό. Μόνο αν στέκομαι αληθινά στη θέση που αρμόζει σ’ ένα δημιούργημα, κι αν ανοίγομαι ευθέως και είμαι έντιμος, μπορώ να κάνω καλά το καθήκον μου.
