नाव आणि ओळखीशी संबंधित

जर तुम्हाला देवाच्या वापरासाठी योग्य व्हायचे असेल, तर तुम्हाला देवाचे कार्य माहीत असले पाहिजे, त्याने पूर्वी केलेले कार्य तुम्हाला माहीत असले पाहिजे (नवीन आणि जुन्या करारामधील) व त्याशिवाय, तुम्हाला त्याचे आजचे कार्य माहीत असले पाहिजे; याचा अर्थ असा आहे, की ६,००० वर्षांहून अधिक काळ केलेल्या देवाच्या कार्याचे तीन टप्पे तुम्हाला माहीत असले पाहिजेत. जर तुला सुवार्तेचा प्रसार करण्यास सांगितले, तर तू देवाचे कार्य जाणून घेतल्याशिवाय ते करू शकणार नाहीस. तुमच्या देवाने बायबल, जुना करार आणि त्या काळातील येशूचे कार्य व वचने याबद्दल काय म्हटले आहे याबद्दल तुला कोणीही विचारू शकेल. जर तू बायबलच्या अंतर्गत कथेबद्दल बोलू शकत नसशील, तर त्यांना ते पटणार नाही. त्या वेळी, येशू त्याच्या शिष्यांसोबत जुन्या करारातील गोष्टींबद्दल बरेच काही बोलला. त्यांनी जे काही वाचले ते जुन्या करारातील होते; येशूला वधस्तंभावर खिळल्यानंतर अनेक दशकांनी नवीन करार लिहिला गेला. सुवार्तेचा प्रसार करण्यासाठी, तुम्ही मुख्यतः बायबलमधील अंतर्गत सत्य आणि इस्रायलमधील देवाचे कार्य समजून घेतले पाहिजे, जे यहोवाने केलेले कार्य आहे व तुम्ही येशूने केलेले कार्यदेखील समजून घेतले पाहिजे. हे असे मुद्दे आहेत ज्यांबद्दल सर्व लोक सर्वात जास्त चिंतित आहेत आणि कार्याच्या त्या दोन टप्प्यांची अंतर्गत कथा त्यांनी ऐकलेली नाही. सुवार्तेचा प्रसार करताना, प्रथम पवित्र आत्म्याच्या आजच्या कार्याची चर्चा बाजूला ठेवा. कार्याचा हा टप्पा त्यांच्या आवाक्याबाहेरचा आहे, कारण तुम्ही ज्याचा पाठपुरावा करता ते सर्वांत उच्च आहे—देवाचे ज्ञान व पवित्र आत्म्याच्या कार्याचे ज्ञान—आणि या दोन गोष्टींपेक्षा उदात्त काहीही नाही. जे गर्विष्ठ आहेत त्याबद्दल जर तुम्ही प्रथम बोललात तर ते त्यांच्यासाठी खूप जास्त होईल, कारण पवित्र आत्म्याचे असे कार्य कोणीही अनुभवलेले नाही; त्याचे कोणतेही उदाहरण नाही व मनुष्याला ते स्वीकारणे सोपे नाही. त्यांचे अनुभव भूतकाळातील जुन्या गोष्टी आहेत, ज्यात पवित्र आत्म्याने अधूनमधून काही कार्य केले आहे. ते जे अनुभवतात ते आजचे पवित्र आत्म्याचे कार्य नाही किंवा आजची देवाची इच्छा नाही. ते अजूनही जुन्या पद्धतींनुसार कृती करतात, नवीन प्रकाश किंवा नवीन गोष्टींनुसार नाही.

येशूच्या युगात, पवित्र आत्म्याने मुख्यत्वेकरून येशूच्या रूपाने त्याचे कार्य केले, तर ज्यांनी मंदिरात याजकाची वस्त्रे परिधान करून यहोवाची सेवा केली त्यांनी अतूट निष्ठेने असे केले. त्यांच्याकडे पवित्र आत्म्याचे कार्यदेखील होते, परंतु ते देवाची सध्याची इच्छा समजू शकले नाहीत आणि त्यांनी जुन्या पद्धतींनुसार केवळ यहोवावर श्रद्धा ठेवली व नवीन मार्गदर्शनाशिवाय राहिले. येशू आला आणि नवीन कार्य घेऊन आला, तरीही मंदिरात सेवा करणाऱ्यांना नवीन मार्गदर्शन मिळाले नाही किंवा त्यांच्याकडे नवीन कामही नव्हते. मंदिरात सेवा करून, ते फक्त जुन्या प्रथा कायम ठेवू शकत होते व मंदिर सोडल्याशिवाय, ते कोणत्याही गोष्टींमध्ये प्रवेश करण्यास असमर्थ होते. नवीन कार्य येशूने आणले होते आणि येशू त्याचे कार्य करण्यासाठी मंदिरात गेला नाही. त्याने त्याचे कार्य फक्त मंदिराबाहेर केले, कारण देवाच्या कार्याची व्याप्ती फार पूर्वीच बदलली होती. त्याने मंदिरात कार्य केले नाही व जेव्हा मनुष्य तेथे देवाची सेवा केली तेव्हा त्याने फक्त वस्तू जसेच्या तसे ठेवण्यासाठी सेवा केली आणि तो कोणतेही नवीन कार्य घडवून आणू शकला नाही. त्याचप्रमाणे, धार्मिक लोक आजही बायबलची उपासना करतात. जर तू त्यांच्यापर्यंत सुवार्ता पसरवलीस, तर ते तुला बायबलच्या वचनांचे तुटपुंजे तपशील सांगतील व त्यांना बरेच पुरावे मिळतील, ज्यामुळे तू स्तब्ध आणि अवाक होशील; मग ते तुमच्यावर एक शिक्का मारतील व तुम्हाला तुमच्या श्रद्धेसाठी मूर्ख ठरवतील. ते म्हणतील, “तुला बायबल, देवाचे वचनदेखील माहीत नाही, मग तू देवावर विश्वास ठेवतोस असे कसे म्हणू शकतोस?” मग ते तुझ्याकडे तुच्छतेने पाहतील आणि असेही म्हणतील, “तुम्ही ज्याच्यावर विश्वास ठेवता तो देव आहे, तर तो तुम्हाला जुन्या व नवीन कराराबद्दल का सांगत नाही? त्याने त्याचे वैभव इस्रायलमधून पूर्वेकडे आणले असल्याने, त्याला इस्रायलमध्ये केलेल्या कार्याबद्दल का माहीत नाही? त्याला येशूचे कार्य का माहीत नाही? जर तुम्हाला माहीत नसेल, तर हे सिद्ध होते की तुम्हाला सांगितले गेले नाही; तो येशूचा दुसरा अवतार आहे, मग त्याला या गोष्टी कशा कळल्या नाहीत? यहोवाने केलेले कार्य येशूला माहीत होते; त्याला कसे माहीत नव्हते?” वेळ आल्यावर ते सगळे तुला असे प्रश्न विचारतील. त्यांचे डोके अशा गोष्टींनी भरलेले आहे; ते कसे विचारू शकत नाहीत? तुमच्यापैकी जे या प्रवाहात आहेत ते बायबलवर लक्ष केंद्रित करत नाहीत, कारण तुम्ही आज देवाने टप्प्याटप्प्याने केलेल्या कार्याची माहिती ठेवली आहे, हे टप्प्याटप्पाने केलेले कार्य तुम्ही स्वतःच्या डोळ्यांनी पाहिले आहे आणि तुम्ही कार्याचे तीन टप्पे स्पष्टपणे पाहिले आहेत व म्हणूनच तुम्हाला बायबल बाजूला ठेवून त्याचा अभ्यास करणे थांबवावे लागले. परंतु ते त्याचा अभ्यास करू शकत नाहीत, कारण त्यांना टप्प्याटप्प्याने केलेल्या या कार्याचे ज्ञान नाही. काही लोक विचारतील, “देहधारी देव आणि भूतकाळातील संदेष्टे व प्रेषितांनी केलेले कार्य यात काय फरक आहे? दाविदाला प्रभूदेखील म्हटले गेले आणि येशूलादेखील म्हटले गेले; त्यांनी केलेले कार्य वेगळे असले तरी त्यांना एकच नाव देण्यात आले. मला सांगा, त्यांची ओळख एकसमान का नव्हती? योहानाने जे पाहिले तो एक दृष्टांत होता, जोदेखील पवित्र आत्म्याकडून आला होता व पवित्र आत्म्याने जी वचने उच्चारायची होती ती तो बोलू शकला; योहानाची ओळख येशूपेक्षा वेगळी का होती?” येशूने उच्चारलेली वचने पूर्णपणे देवाचे प्रतिनिधित्व करण्यास सक्षम होती आणि त्यांनी देवाच्या कार्याचे पूर्णपणे प्रतिनिधित्व केले. योहानाने जे पाहिले तो एक दृष्टांत होते व तो देवाच्या कार्याचे पूर्णपणे प्रतिनिधित्व करण्यास असमर्थ होता. योहान, पेत्र आणि पौल यांनी येशूप्रमाणेच अनेक वचने उच्चारली व तरीही त्यांची ओळख येशूसारखी का नव्हती? याचे मुख्य कारण म्हणजे त्यांनी केलेले कार्य वेगळे होते. येशूने देवाच्या आत्म्याचे प्रतिनिधित्व केले आणि तो थेट कार्य करणारा देवाचा आत्मा होता. त्यांनी नव्या युगाचे कार्य केले, जे कार्य यापूर्वी कोणीही केले नव्हते. त्याने एक नवीन मार्ग उघडला, त्याने यहोवाचे प्रतिनिधित्व केले व त्याने स्वतः देवाचे प्रतिनिधित्व केले, तर पीटर, पौल आणि दाविद यांना काहीही म्हटले जात असले तरीही, देवाची निर्मिती एवढीच त्यांची ओळख होती व त्यांना येशूने किंवा यहोवाने पाठवले होते. म्हणूनच त्यांनी कितीही कार्य केले, कितीही मोठे चमत्कार केले, तरीही ते केवळ देवाचीच निर्मिती होते आणि देवाच्या आत्म्याचे प्रतिनिधित्व करण्यास असमर्थ होते. त्यांनी देवाच्या नावाने कार्य केले किंवा देवाने पाठवल्यानंतर कार्य केले; शिवाय, त्यांनी येशू किंवा यहोवाने सुरू केलेल्या युगात कार्य केले व त्यांनी दुसरे कोणतेही कार्य केले नाही. शेवटी ते फक्त देवाची निर्मिती होते. जुन्या करारात, अनेक संदेष्ट्यांनी भविष्यवाण्या सांगितल्या किंवा भविष्यवाणीची पुस्तके लिहिली. ते देव आहेत असे कोणीही म्हटले नाही, परंतु येशूने कार्य करण्यास सुरुवात करताच, देवाच्या आत्म्याने त्याला देव म्हणून साक्ष दिली. असे का? या टप्प्यावर तुला आधीच माहीत असले पाहिजे! यापूर्वी, प्रेषित आणि संदेष्ट्यांनी विविध पत्ररूप साहित्यकृती लिहिल्या व अनेक भविष्यवाण्या केल्या. नंतर, लोकांनी त्यांच्यापैकी काही बायबलमध्ये ठेवण्यासाठी निवडल्या आणि काही गमावल्या. त्यांनी उच्चारलेले सर्व काही पवित्र आत्म्याकडून आले आहे असे काही लोक म्हणतात, तर त्यातील काही चांगले व काही वाईट का असे मानले जाते? आणि काहींना निवडले गेले व इतर लोकांना का नाही निवडले? जर ती खरोखरच पवित्र आत्म्याने उच्चारलेली वचने असतील, तर लोकांनी ती निवडणे आवश्यक आहे का? येशूने सांगितलेल्या वचनांचा व त्याने केलेल्या कार्याचा अहवाल चार सुवार्तांमध्ये वेगवेगळा का आहे? ज्यांनी त्यांची नोंद केली, त्यांचा हा दोष नाही का? काही लोक विचारतील, “पौल आणि नवीन कराराच्या इतर लेखकांनी लिहिलेल्या पत्ररूप साहित्यकृती व त्यांनी केलेले कार्य अंशतः मनुष्याच्या इच्छेने उद्भवले आणि मनुष्याच्या धारणांमुळे त्यांच्यामध्ये बदल केला गेला, आज तू (देव) जी वचने उच्चारतोस त्यामध्ये तेव्हा मानवी अशुद्धता अस्तित्वात नाही का? त्यामध्ये खरोखरच मनुष्याच्या कोणत्याही धारणा नाहीत का?” देवाने केलेल्या कार्याचा हा टप्पा पौल व अनेक प्रेषित आणि संदेष्ट्यांनी केलेल्या कार्यापेक्षा पूर्णपणे वेगळा आहे. ओळखीमध्ये फरक आहेच शिवाय, मुख्यत्वे, कार्यात फरक आहे. पौल मारला गेल्यानंतर आणि प्रभूसमोर पडल्यानंतर, कार्य करण्यासाठी पवित्र आत्म्याने त्याचे नेतृत्व केले व त्याला पाठवले गेले. म्हणून त्याने चर्चला पत्ररूप साहित्यकृती लिहिल्या आणि या सर्व पत्ररूप साहित्यकृतींनी येशूच्या शिकवणींचे अनुसरण केले. पौलाला प्रभू येशूच्या नावाने कार्य करण्यासाठी प्रभूने पाठवले होते, परंतु जेव्हा देव स्वतः आला तेव्हा त्याने कोणत्याही नावाने कार्य केले नाही व त्याच्या कार्यात देवाच्या आत्म्याशिवाय कोणाचेही प्रतिनिधित्व केले नाही. देव त्याचे कार्य थेट करण्यासाठी आला होता: तो मनुष्याद्वारे परिपूर्ण झाला नाही आणि त्याचे कार्य कोणत्याही मनुष्याच्या शिकवणीनुसार केले गेले नाही. कार्याच्या या टप्प्यात देव त्याच्या वैयक्तिक अनुभवांबद्दल बोलून नेतृत्व करत नाही, तर त्याच्याकडे जे आहे त्यानुसार त्याचे कार्य थेट पार पाडतो. उदाहरणार्थ, सेवेकऱ्यांची कसोटी, ताडणाची वेळ, मृत्यूची कसोटी, देवावर प्रेम करण्याची वेळ…. हे सर्व असे कार्य आहे जे पूर्वी कधीही केले गेले नव्हते व जे मनुष्याच्या अनुभवांपेक्षा सध्याच्या युगाचे कार्य आहे. मी उच्चारलेल्या वचनांमध्ये मनुष्याचे अनुभव कोणते आहेत? ते सर्व थेट आत्म्याकडून येत नाहीत का आणि ते आत्म्याने दिलेले नाहीत का? हे इतकेच आहे, की तुझी क्षमता इतकी कमी आहे की तू सत्याकडे पाहू शकत नाहीस! मी ज्या व्यावहारिक जीवनपद्धतीबद्दल बोलतो ती मार्ग दाखवण्यासाठी आहे व याआधी त्याबद्दल कोणीही बोलले नव्हते किंवा कोणीही या पद्धतीचा अनुभव घेतलेला नाही किंवा कोणालाही या वास्तविकतेची जाणीवही नाही. मी ही वचने उच्चारण्याआधी कोणीही ती उच्चारली नव्हती. कोणीही अशा अनुभवांबद्दल कधीही बोलले नव्हते किंवा त्यांनी कधीही असे तपशीलवार बोलले नव्हते आणि याशिवाय, या गोष्टी उघड करण्यासाठी कोणीही अशा स्थितींकडे लक्ष वेधले नव्हते. आज मी ज्या मार्गाने जात आहे त्या मार्गाने कोणीही गेले नव्हते व मनुष्य त्या मार्गाने गेला असता तर तो मार्ग नवीन नसता. उदाहरणार्थ, पौल आणि पेत्र. येशूने मार्ग दाखवण्यापूर्वी त्यांना स्वतःचे वैयक्तिक अनुभव नव्हते. येशूने मार्ग दाखवल्यानंतरच त्यांनी येशूने उच्चारलेली वचने व त्याने दाखवलेला मार्ग अनुभवला; यातून त्यांना अनेक अनुभव मिळाले आणि त्यांनी पत्ररूप साहित्यकृती लिहिल्या. आणि म्हणूनच, मनुष्याचे अनुभव हे देवाच्या कार्यासारखे नसतात व देवाचे कार्य मनुष्याच्या धारणा आणि अनुभवांद्वारे वर्णन केलेल्या ज्ञानासारखे नसते. मी वारंवार सांगितले आहे, की आज मी एक नवीन मार्ग दाखवत आहे व नवीन कार्य करत आहे आणि माझे कार्य व उच्चार योहान आणि इतर सर्व संदेष्ट्यांपेक्षा वेगळे आहेत. मी प्रथम अनुभव घेतो आणि नंतर तुमच्याशी बोलतो असे नाही—असे अजिबात नाही. तसे असते, तर तुम्हाला खूप आधीच उशीर झाला नसता का? भूतकाळात, अनेकांनी ज्या ज्ञानाबद्दल सांगितले तेदेखील उच्च होते, परंतु त्यांची सर्व वचने केवळ तथाकथित आध्यात्मिक व्यक्तींच्या आधारावर उच्चारली जात होती. त्यांनी मार्ग दाखवला नाही, तर ते त्यांच्या अनुभवातून आले, त्यांनी पाहिलेल्या गोष्टीतून व त्यांच्या ज्ञानातून आले. काही त्यांच्या धारणेतील होते आणि काहींमध्ये त्यांनी सारांशित केलेला अनुभव होता. आज माझ्या कार्याचे स्वरूप त्यांच्यापेक्षा पूर्णपणे वेगळे आहे. मी इतरांद्वारे नेतृत्व केल्याचा अनुभव घेतलेला नाही किंवा मी इतरांद्वारे परिपूर्ण होणे स्वीकारलेले नाही. शिवाय, मी जे काही बोललो व सहभागिता केली, ते इतर कोणासारखेही नाही आणि ते इतर कोणीही बोललेले नाही. आज तुम्ही कोणीही असलात तरी, मी उच्चारलेल्या वचनांच्या आधारे तुमचे कार्य पार पडते. या उच्चार व कार्याशिवाय, या गोष्टी अनुभवण्यास कोण सक्षम असेल (सेवेकऱ्यांची कसोटी, ताडणाची वेळ…), आणि अशा ज्ञानाबद्दल कोण बोलू शकेल? तू हे पाहण्यास खरोखर असमर्थ आहेस का? कार्याचा टप्पा कोणताही असला तरीही, माझी वचने उच्चारल्यानंतर लगेचच, तुम्ही माझ्या वचनांनुसार सहभागिता सुरू करता व त्यानुसार कार्य करता आणि तुमच्यापैकी कोणीही विचार केला असेल असा हा मार्ग नाही. इतक्या दूर आल्यानंतर, इतका स्पष्ट व साधा प्रश्न पाहण्यास तू असमर्थ आहेस का? या मार्गाचा कोणीही विचार केलेला नाही किंवा तो कोणत्याही आध्यात्मिक व्यक्तिरेखेवर आधारित नाही. हा एक नवीन मार्ग आहे आणि येशूने एकेकाळी उच्चारलेल्या वचनांपैकी अनेक वचनेदेखील आता लागू होत नाहीत. मी जे बोलतो ते एक नवीन युग सुरू करण्याचे कार्य आहे व त्या कार्याचे स्वतःचे अस्तित्व आहे; मी जे कार्य करतो आणि जी वचने उच्चारतो ती सर्व नवीन आहेत. हे आजचे नवीन कार्य नाही का? येशूचे कार्यदेखील असेच होते. त्याचे कार्यदेखील मंदिरातील लोकांपेक्षा वेगळे होते व त्याचप्रमाणे ते परुशी लोकांच्या कार्यापेक्षा वेगळे होते किंवा सर्व इस्रायली लोकांनी केलेल्या कार्याशी त्याचे काहीही साम्य नव्हते. ते पाहिल्यानंतर, लोकांना हे ठरवू शकले नाहीत: “हे खरोखर देवाने केले आहे का?” येशूने यहोवाचे नियमशास्त्र पाळले नाही; जेव्हा तो मनुष्याला शिकवण्यासाठी आला तेव्हा तो जे काही बोलला ते सर्व नवीन आणि जुन्या करारातील प्राचीन पवित्र जन व संदेष्ट्यांनी सांगितलेल्या गोष्टींपेक्षा वेगळे होते आणि त्यामुळे लोकांना खात्री नव्हती. यामुळेच मनुष्याला सामोरे जाणे कठीण होते. कार्याचा हा नवीन टप्पा स्वीकारण्याआधी, तुमच्यातील बहुसंख्य लोक ज्या मार्गावर चालले होते तो मार्ग आध्यात्मिक व्यक्तींच्या पावलांचे अनुसरण करण्याचा व त्यामध्ये प्रवेश करण्याचा होता. पण आज मी करत असलेले कार्य खूप वेगळे आहे आणि त्यामुळे ते योग्य आहे की नाही हे तुम्ही ठरवू शकत नाही. तू याआधी कोणत्या मार्गावर चाललास याची मला पर्वा नाही किंवा तू कोणाचे “अन्न” खाल्लेस किंवा तू कोणाचा “पिता” म्हणून स्वीकार केलास यात मला रस नाही. मी मनुष्याला मार्गदर्शन करण्यासाठी नवीन कार्य घेऊन आलो असल्याने, जे माझे अनुसरण करतात त्यांनी माझ्या म्हणण्यानुसार वागले पाहिजे. तू कितीही सामर्थ्यवान “कुटुंबातून” आला असलास तरीही, तू माझे अनुसरण केले पाहिजेस, तू तुझ्या पूर्वीच्या पद्धतींनुसार वागू नयेस, तुझ्या “पालक पित्याने” पद सोडले पाहिजे आणि तुझा हक्काचा वाटा मिळवण्यासाठी तू तुझ्या देवासमोर आले पाहिजेस. तुझे सर्वस्व माझ्या हातात आहे व तू तुझ्या पालक पित्यावर जास्त आंधळा विश्वास ठेवू नये; तो तुझ्यावर पूर्णपणे नियंत्रण ठेवू शकत नाही. आजच्या कार्याचे स्वतःचे अस्तित्व आहे. मी आज जे काही बोलतो ते भूतकाळातील पायावर आधारित नाही हे उघड आहे; ही एक नवीन सुरुवात आहे आणि जर तू म्हणशील, की ती मनुष्याच्या हाताने तयार केली गेली आहे, तर तू इतके आंधळा आहेस की तुम्ही वाचवण्यापलीकडे आहेस!

यशया, यहेज्केल, मोशे, दाविद, अब्राहाम आणि दानीएल हे इस्रायलच्या निवडलेल्या लोकांमधील नेते किंवा संदेष्टे होते. त्यांना देव का म्हटले गेले नाही? पवित्र आत्म्याने त्यांची साक्ष का दिली नाही? येशूने त्याचे कार्य सुरू केले व त्याची वचने उच्चारण्यास सुरुवात केल्यावर पवित्र आत्म्याने त्याची साक्ष का दिली? आणि पवित्र आत्म्याने इतरांची साक्ष का दिली नाही? ते, जे देहधारी मनुष्य होते, त्यांना सर्व “प्रभू” म्हणत. त्यांना काहीही म्हटले जात असले तरी, त्यांचे कार्य त्यांचे अस्तित्व व मूलतत्त्व दर्शवते आणि त्यांचे अस्तित्व व मूलतत्त्व त्यांची ओळख दर्शवते. त्यांचे मूलतत्त्व त्यांच्या नावांशी संबंधित नाही; त्यांनी काय व्यक्त केले आणि ते काय जगले याद्वारे ते दर्शवले जाते. जुन्या करारामध्ये, प्रभू म्हणून संबोधण्यात असामान्य काहीही नव्हते व एखाद्या व्यक्तीला कोणत्याही प्रकारे संबोधले जाऊ शकते, परंतु त्याचे मूलतत्त्व आणि अंतर्निहित ओळख अपरिवर्तनीय होती. त्या खोट्या ख्रिस्तांमध्ये, खोट्या संदेष्ट्यांमध्ये आणि फसवणूक करणार्‍यांमध्ये, “देव” म्हणवून घेणारेदेखील नाहीत का? आणि ते देव का नाहीत? कारण ते देवाचे कार्य करण्यास असमर्थ आहेत. मुळात ते मनुष्य आहेत, लोकांना फसवणारे आहेत, ते देव नाहीत व म्हणून त्यांना देवाची ओळख नाही. दाविदालाही बारा जमातींमध्ये प्रभू म्हटले जात नव्हते का? येशूलादेखील प्रभू म्हटले गेले; एकट्या येशूला देहधारी देव का म्हटले गेले? यिर्मयाला मनुष्याचा पुत्र म्हणूनही ओळखले जात नव्हते का? आणि येशू मनुष्याचा पुत्र म्हणून ओळखला जात नव्हता का? देवाच्या वतीने येशूला वधस्तंभावर का खिळले? त्याचे मूलतत्त्व वेगळे होते म्हणूनच नाही का? त्याने केलेले कार्य वेगळे होते म्हणूनच नाही का? शीर्षक महत्त्वाचे आहे का? जरी येशूला मनुष्याचा पुत्रदेखील म्हटले गेले असले तरी, तो पहिला देहधारी देव होता, तो सत्ता ग्रहण करण्यासाठी व सुटकेचे कार्य पूर्ण करण्यासाठी आला होता. हे सिद्ध करते, की येशूची ओळख आणि मूलतत्त्व हे मनुष्याचा पुत्र म्हटले जात असलेल्या इतरांपेक्षा वेगळे होते. आज, तुमच्यापैकी कोण असे म्हणण्याचे धाडस करतो, की जे पवित्र आत्म्याद्वारे वापरले गेले त्या सर्वांनी उच्चारलेली सर्व वचने पवित्र आत्म्याकडून आली आहेत? असे बोलण्याचे धाडस कोणी करते का? जर तू असे म्हणत असशील, तर एज्राचे भविष्यवाणीचे पुस्तक का टाकून दिले गेले व त्या प्राचीन पवित्र जन आणि संदेष्ट्यांच्या पुस्तकांबद्दल असेच का केले गेले? जर ते सर्व पवित्र आत्म्याकडून आले असतील, तर मग तुम्ही अशा लहरी निवडी करण्याचे धाडस का करता? तू पवित्र आत्म्याचे कार्य निवडण्यास पात्र आहेस का? इस्रायलमधील अनेक कथाही टाकून देण्यात आल्या. आणि जर तुझा असा विश्वास आहे, की भूतकाळातील हे सर्व लिखाण पवित्र आत्म्याकडून आले आहे, तर काही पुस्तके का टाकून दिली गेली? जर ती सर्व पवित्र आत्म्याकडून आले असतील, तर ते सर्व ठेवली गेली पाहिजेत व चर्चच्या बंधू—भगिनींना वाचण्यासाठी पाठवली पाहिजेत. ते मानवी इच्छेने निवडले किंवा टाकून दिलेले नसावेत; असे करणे चुकीचे आहे. पौल आणि योहानाच्या अनुभवात त्यांची वैयक्तिक अंतर्दृष्टी मिसळली होते असे म्हणण्याचा अर्थ असा नाही, की त्यांचे अनुभव व ज्ञान सैतानाकडून आले आहे, परंतु याचा अर्थ हा की त्यांच्याकडे त्यांच्या वैयक्तिक अनुभव आणि अंतर्दृष्टीतून आलेल्या गोष्टी होत्या. त्यांचे ज्ञान त्यावेळच्या त्यांच्या प्रत्यक्ष अनुभवांच्या पार्श्‍वभूमीनुसार होते व हे सर्व पवित्र आत्म्याकडून आले आहे असे कोणाला खात्रीने सांगता येईल? जर चार सुवार्ता पवित्र आत्म्याकडून आल्या आहेत, तर मग मत्तय, मार्क, लूक आणि योहान प्रत्येकाने येशूच्या कार्याबद्दल काहीतरी वेगळे का म्हटले? जर तुमचा यावर विश्वास नसेल, तर पेत्राने तीन वेळा प्रभूला कसे नाकारले याचे बायबलमधील अहवाल पहा: ते सर्व वेगळे आहेत व त्या प्रत्येकाची स्वतःची वैशिष्ट्ये आहेत. जे अज्ञानी आहेत ते म्हणतात, “देहधारी देवदेखील एक मनुष्य आहे, मग तो जी वचने उच्चारतो ती पूर्णपणे पवित्र आत्म्याकडून येऊ शकतात का? जर पौल आणि योहानाच्या वचनांमध्ये मानवी इच्छा मिसळली गेली असती, तर तो जी वचने उच्चारतो त्यात खरोखर मानवी इच्छा मिसळलेली नाही का?” असे बोलणारे लोक आंधळे व अडाणी आहेत! चार सुवार्ता काळजीपूर्वक वाचा; येशूने केलेल्या गोष्टींबद्दल आणि त्याने उच्चारलेल्या वचनांबद्दल त्यांनी काय नोंदवले आहे ते वाचा. प्रत्येक अहवाल अगदी वेगळा आहे व प्रत्येकाचा स्वतःचा दृष्टीकोन आहे. जर या पुस्तकांच्या लेखकांनी जे लिहिले ते सर्व पवित्र आत्म्याकडून आले असेल, तर ते सर्व समान आणि सुसंगत असले पाहिजे. मग विसंगती का आहेत? हे पाहता न येण्याइतका मनुष्य अत्यंत मूर्ख नाही का? जर तुला देवाची साक्ष देण्यास सांगितले असेल, तर तू कोणत्या प्रकारची साक्ष देऊ शकतोस? देवाला जाणण्याचा असा मार्ग त्याची साक्ष देऊ शकतो का? जर इतरांनी तुला विचारले, “जर योहान व लूकच्या नोंदींमध्ये मानवी इच्छा मिसळल्या गेल्या असतील, तर तुमच्या देवाने उच्चारलेल्या वचनांमध्ये मानवी इच्छा मिसळलेली नाही का?” तू स्पष्ट उत्तर देऊ शकशील का? लूक आणि मत्तय यांनी येशूची वचने ऐकल्यानंतर व येशूचे कार्य पाहिल्यानंतर, त्यांनी येशूने केलेल्या कार्यातील काही तथ्यांचे तपशीलवार स्मरण करून त्यांच्या स्वतःच्या ज्ञानाबद्दल सांगितले. त्यांचे ज्ञान पूर्णपणे पवित्र आत्म्याद्वारे प्रकट झाले असे तू म्हणू शकतोस का? बायबलच्या बाहेर, त्यांच्यापेक्षा उच्च ज्ञान असलेल्या अनेक आध्यात्मिक व्यक्ती होत्या, मग त्यांची वचने नंतरच्या पिढ्यांनी पुढे का नेली नाहीत? पवित्र आत्म्याने त्यांनादेखील वापरले नव्हते का? हे जाणून घ्या, की आजच्या कार्यामध्ये, मी येशूच्या कार्याच्या पायावर आधारित माझ्या स्वतःच्या अंतर्दृष्टीबद्दल बोलत नाही किंवा मी येशूच्या कार्याच्या पार्श्वभूमीवर माझ्या स्वतःच्या ज्ञानाबद्दल बोलत नाही. त्या वेळी येशूने कोणते कार्य केले? आणि आज मी काय कार्य करतोय? मी जे करतो व म्हणतो त्याचे कोणतेही उदाहरण नाही. आज मी ज्या मार्गावर चालत आहे त्यावर याआधी कोणीही चालले नव्हते, भूतकाळातील युगांमधील आणि पिढ्यांतील लोक त्यावर कधीही चालले नव्हते. आज, ते सुरू झाले आहे व हे आत्म्याचे कार्य नाही का? ते पवित्र आत्म्याचे कार्य असले तरीही, भूतकाळातील सर्व नेत्यांनी त्यांचे कार्य इतरांच्या पायावर पार पाडले; तथापि, स्वतः देवाचे कार्य वेगळे आहे. येशूच्या कार्याचा टप्पा सारखाच होता: त्याने एक नवीन मार्ग उघडला. जेव्हा तो आला तेव्हा त्याने स्वर्गाच्या राज्याची सुवार्ता सांगितली आणि सांगितले, की मनुष्याने पश्चात्ताप केला पाहिजे व कबुली दिली पाहिजे. येशूने त्याचे कार्य पूर्ण केल्यानंतर, पेत्र आणि पौल व इतरांनी येशूचे कार्य सुरू केले. येशूला वधस्तंभावर खिळल्यानंतर आणि तो स्वर्गात गेल्यानंतर, आत्म्याने त्यांना वधस्तंभाचा मार्ग पसरवण्यासाठी पाठवले होते. पौलाची वचने उच्च असली तरीही, तीदेखील येशूने सांगितलेल्या पायावर आधारित होती, जसे की सहनशीलता, प्रेम, दुःख, डोके झाकणे, बाप्तिस्मा किंवा अनुसरण करण्यासारखे इतर सिद्धांत. हे सर्व येशूच्या वचनांच्या पायावर बोलले गेले. ते नवीन मार्ग उघडण्यास असमर्थ होते, कारण ते सर्व देवाने वापरलेले लोक होते.

येशूचे त्यावेळचे उच्चार आणि कार्य हे सिद्धांताला धरून नव्हते व त्याने त्याचे कार्य जुन्या कराराच्या नियमशास्त्रानुसार पार पाडले नाही. कृपेच्या युगात जे कार्य केले पाहिजे त्यानुसार ते पार पडले. त्याने समोर आणलेल्या कार्यानुसार, त्याच्या स्वतःच्या योजनेनुसार व त्याच्या सेवाकार्यानुसार त्याने परिश्रम केले; त्याने जुन्या कराराच्या नियमशास्त्रानुसार कार्य केले नाही. त्याने जे काही केले ते जुन्या कराराच्या नियमशास्त्रानुसार नव्हते व तो संदेष्ट्यांच्या वचनांची पूर्तता करण्यासाठी कार्य करण्याकरिता आला नव्हता. देवाच्या कार्याचा प्रत्येक टप्पा प्राचीन संदेष्ट्यांच्या भविष्यवाण्या पूर्ण करण्यासाठी स्पष्टपणे पार पाडला गेला नाही आणि तो सिद्धांताचे अनुसरण करण्यास किंवा प्राचीन संदेष्ट्यांच्या भविष्यवाण्या जाणूनबुजून लक्षात घेण्यास आला नाही. तरीही त्याच्या कृतींनी प्राचीन संदेष्ट्यांच्या भविष्यवाण्यांमध्ये व्यत्यय आणला नाही किंवा त्याने पूर्वी केलेल्या कार्यात अडथळा आणला नाही. त्याच्या कार्याचा ठळक मुद्दा म्हणजे कोणत्याही सिद्धांताचे अनुसरण न करणे आणि त्याऐवजी त्यांनी स्वतः केले पाहिजे ते कार्य करणे हा होता. तो संदेष्टा किंवा द्रष्टा नव्हता, तर तो एक कर्ता होता, जो त्याला जे कार्य करायचे होते ते प्रत्यक्षात करण्यासाठी आला होता व तो त्याच्या नवीन युगाची सुरुवात करण्यासाठी आणि त्याचे नवीन कार्य पार पाडण्यासाठी आला होता. अर्थात, जेव्हा येशू त्याचे कार्य करण्यासाठी आला, तेव्हा त्याने जुन्या करारातील प्राचीन संदेष्ट्यांनी सांगितलेली अनेक वचनेदेखील पूर्ण केली. तसेच आजच्या कार्याने जुन्या करारातील प्राचीन संदेष्ट्यांच्या भविष्यवाण्या पूर्ण केल्या आहेत. मी ते “जुने पंचांग” मानत नाही इतकेच आहे. कारण मला आणखी कार्य करावे लागणार आहे, मला तुमच्याशी बोलायला हवीत अशी आणखी काही वचने आहेत आणि हे कार्य व ही वचने बायबलमधील परिच्छेदाचे स्पष्टीकरण देण्यापेक्षा कितीतरी जास्त महत्त्वाची आहेत, कारण अशा कार्याला तुमच्यासाठी फारसे महत्त्व किंवा मूल्य नसते आणि ते तुम्हाला मदत करू शकत नाही अथवा तुम्हाला बदलू शकत नाही. बायबलमधील कोणत्याही परिच्छेदाची पूर्तता करण्याच्या उद्देशाने नवीन कार्य करण्याचा माझा हेतू नाही. जर देव केवळ बायबलच्या प्राचीन संदेष्ट्यांच्या वचनांची पूर्तता करण्यासाठी पृथ्वीवर आला असेल, तर कोण मोठे आहे, देहधारी देव की ते प्राचीन संदेष्टे? शेवटी, संदेष्टे देवाचे प्रभारी आहेत की देव संदेष्ट्यांचा प्रभारी आहे? तू या वचनांचे स्पष्टीकरण कसे देशील?

सुरुवातीस, जेव्हा येशूने अधिकृतपणे त्याचे सेवाकार्य करणे बाकी होते, त्याचे अनुसरण करणाऱ्या शिष्यांप्रमाणे, तो काहीवेळा सभांनाही जात असे आणि ईशस्तोत्र गात असे, स्तुती करत असे व मंदिरात जुना करार वाचत असे. त्याने बाप्तिस्मा घेतल्यानंतर आणि उठल्यानंतर, आत्मा अधिकृतपणे त्याच्यामध्ये उतरला व त्याने कार्य करण्यास सुरुवात केली, त्याची ओळख आणि त्याने हाती घेतलेले सेवाकार्य प्रकट केले. याआधी, त्याची ओळख कोणालाच माहीत नव्हती व मरीयेशिवाय, योहानालाही ते माहीत नव्हते. येशूचा बाप्तिस्मा झाला तेव्हा, तो २९ वर्षांचा होता. त्याचा बाप्तिस्मा पूर्ण झाल्यानंतर, आकाश उघडले गेले आणि एक आवाज म्हणाला: “हा माझा ‘पुत्र’, मला ‘परमप्रिय आहे, ह्याच्याविषयी मी संतुष्ट आहे.’” येशूचा बाप्तिस्मा झाल्यानंतर, पवित्र आत्मा अशा प्रकारे त्याची साक्ष देऊ लागला. वयाच्या २९ व्या वर्षी बाप्तिस्मा घेण्यापूर्वी, त्याने सामान्य व्यक्तीसारखे जीवन जगले होते, खावेसे वाटत असे तेव्हा खात होता, झोपत होता आणि सामान्यपणे कपडे घालत होता व त्याच्याबद्दल इतरांपेक्षा काहीही वेगळे नव्हते, तथापि, हे फक्त मनुष्याच्या दैहिक डोळ्यांसाठी होते. कधीकधी तोदेखील दुर्बल होता आणि काहीवेळा तोदेखील गोष्टी ओळखू शकत नव्हता, जसे बायबलमध्ये लिहिले आहे: त्याची बुद्धिमत्ता त्याच्या वयानुसार वाढली. ही वचने फक्त हेच दाखवतात, की त्याच्यात एक सामान्य व सामान्य मानवता होती आणि तो इतर सामान्य लोकांपेक्षा विशेष वेगळा नव्हता. तो सुद्धा एक सामान्य मनुष्य म्हणून मोठा झाला होता व त्याच्यात विशेष असे काही नव्हते. तरीही तो देवाच्या देखरेखीखाली आणि संरक्षणाखाली होता. बाप्तिस्मा घेतल्यानंतर, तो मोहात पडू लागला, त्यानंतर त्याने त्याचे सेवाकार्य व कार्य करण्यास सुरुवात केली व त्याला सामर्थ्य, शहाणपण आणि अधिकार प्राप्त झाला. याचा अर्थ असा नाही, की पवित्र आत्मा त्याच्या बाप्तिस्म्यापूर्वी त्याच्यामध्ये कार्य करत नव्हता किंवा त्याच्या अंतःकरणात नव्हता. त्याच्या बाप्तिस्म्यापूर्वी पवित्र आत्मादेखील त्याच्या अंतःकरणात वास करत होता, परंतु त्याने अधिकृतपणे कार्य करण्यास सुरुवात केली नव्हती, कारण देव त्याचे कार्य केव्हा करतो याला मर्यादा आहेत व त्याशिवाय, सामान्य लोकांमध्ये वाढीची सामान्य प्रक्रिया असते. पवित्र आत्मा नेहमी त्याच्या अंतःकरणात राहत होता. जेव्हा येशूचा जन्म झाला तेव्हा तो इतरांपेक्षा वेगळा होता आणि पहाटेचा तारा उगवला; त्याच्या जन्माआधी, एक देवदूत योसेफला स्वप्नात दिसला व त्याला सांगितले की मरीया एका नर अर्भकाला जन्म देणार आहे व हे मूल पवित्र आत्म्याचे आहे. येशूचा बाप्तिस्मा झाल्यानंतर, पवित्र आत्म्याने त्याचे कार्य सुरू केले, परंतु याचा अर्थ असा नाही की पवित्र आत्मा फक्त येशूमध्ये अवतरला होता. पवित्र आत्मा त्याच्यावर कबुतरासारखा उतरला ही म्हण त्याच्या सेवाकार्याच्या अधिकृत सुरुवातीच्या संदर्भात आहे. देवाचा आत्मा आधी त्याच्या अंतःकरणात होता, पण त्याने अजून कार्य करायला सुरुवात केली नव्हती, कारण वेळ आली नव्हती आणि आत्म्याने घाईघाईने कार्य करायला सुरुवात केली नव्हती. बाप्तिस्म्याद्वारे आत्म्याने त्याला साक्ष दिली. जेव्हा तो पाण्यातून उठला, तेव्हा आत्म्याने त्याच्यामध्ये अधिकृतपणे कार्य करण्यास सुरुवात केली, ज्याने सूचित केले की देहधारी देवाने त्याचे सेवाकार्य पूर्ण करण्यास सुरुवात केली व मुक्तीचे कार्य सुरू केले, म्हणजेच, कृपेचे युग अधिकृतपणे सुरू झाले. आणि म्हणूनच, देव कोणतेही कार्य करत असला तरीही देवाच्या कार्याची एक वेळ आहे. त्याच्या बाप्तिस्म्यानंतर, येशूमध्ये कोणतेही विशेष बदल झाले नाहीत; तो अजूनही त्याच्या मूळ देहात होता. फक्त त्याने त्याचे कार्य सुरू केले व त्याची ओळख प्रकट केली आणि तो अधिकार व सामर्थ्याने परिपूर्ण होता. या बाबतीत तो पूर्वीपेक्षा वेगळा होता. त्याची ओळख वेगळी होती, म्हणजे त्याच्या स्थितीत लक्षणीय बदल झाला होता; ही पवित्र आत्म्याची साक्ष होती आणि मनुष्याने केलेले कार्य नव्हते. सुरुवातीला, लोकांना माहीत नव्हते व पवित्र आत्म्याने अशा प्रकारे येशूबद्दल साक्ष दिली तेव्हाच त्यांना थोडेसे कळले. जर पवित्र आत्म्याने स्वतः देवाची साक्ष येशूची साक्ष देण्याआधी, येशूने महान कार्य केले असते, तर त्याचे कार्य कितीही महान असले तरीही, लोकांना त्याची ओळख कधीच कळली नसती, कारण मनुष्य ते पाहू शकला नसता. पवित्र आत्म्याच्या साक्षीच्या टप्प्याशिवाय, कोणीही त्याला देहधारी देव म्हणून ओळखू शकले नसते. जर, पवित्र आत्म्याने त्याची साक्ष दिल्यानंतर, येशूने त्याच प्रकारे, कोणताही फरक न करता कार्य करणे सुरू ठेवले असते, तर त्याचा असा परिणाम झाला नसता व यामध्येच मुख्यतः पवित्र आत्म्याचे कार्य दिसून येते. पवित्र आत्म्याने साक्ष दिल्यानंतर, पवित्र आत्म्याला स्वतःला प्रकट करावे लागले, जेणेकरून तू स्पष्टपणे पाहू शकशील की तो देव आहे, त्याच्यामध्ये देवाचा आत्मा आहे; देवाची साक्ष चुकीची नव्हती आणि हे सिद्ध करू शकते की त्याची साक्ष बरोबर होती. जर पवित्र आत्म्याच्या साक्षीपूर्वीचे व नंतरचे त्याचे कार्य सारखेच असते, तर देहधारी सेवाकार्य आणि पवित्र आत्म्याच्या कार्यावर जोर दिला गेला नसता व अशा प्रकारे मनुष्य पवित्र आत्म्याचे कार्य ओळखण्यास असमर्थ झाला असता, कारण तेथे स्पष्ट फरक पडला नसता. साक्ष दिल्यानंतर, पवित्र आत्म्याला ही साक्ष टिकवून ठेवायची होती आणि म्हणूनच त्याला त्याचे शहाणपण व अधिकार येशूमध्ये प्रकट करायचे होते, जे पूर्वीच्या काळापेक्षा वेगळे होते. अर्थात, हा बाप्तिस्म्याचा परिणाम नव्हता—बाप्तिस्मा हा केवळ एक समारंभ आहे—त्याची सेवा करण्याची वेळ आली आहे हे दाखवण्याचा बाप्तिस्मा हा एक मार्ग होता. असे कार्य देवाचे महान सामर्थ्य स्पष्ट करण्यासाठी, पवित्र आत्म्याची साक्ष स्पष्ट करण्यासाठी होते आणि पवित्र आत्मा शेवटपर्यंत या साक्षीची जबाबदारी घेईल. त्याचे सेवाकार्य करण्यापूर्वी, येशूने प्रवचन ऐकले, उपदेश केला व विविध ठिकाणी सुवार्तेचा प्रसार केला. त्याने कोणतेही महान कार्य केले नाही कारण त्याची सेवा करण्याची वेळ अद्याप आलेली नव्हती, तसेच देव स्वतः नम्रपणे देहात लपला होता आणि योग्य वेळ येईपर्यंत त्याने कोणतेही कार्य केले नाही. त्याने बाप्तिस्म्यापूर्वी दोन कारणांसाठी कार्य केले नाही: एक, कारण पवित्र आत्मा कार्य करण्यासाठी त्याच्यामध्ये अधिकृतपणे उतरला नव्हता (म्हणजे, पवित्र आत्म्याने येशूला असे कार्य करण्याचे सामर्थ्य व अधिकार बहाल केले नव्हते) आणि जरी त्याला त्याची स्वतःची ओळख माहीत असती, तरी येशू नंतर जे कार्य करू इच्छित होता ते करण्यास तो असमर्थ ठरला असता व त्याच्या बाप्तिस्म्याच्या दिवसापर्यंत वाट पाहावी लागली असती. ही देवाची वेळ होती आणि कोणीही त्याचे उल्लंघन करण्यास सक्षम नव्हते, अगदी येशू स्वतःदेखील; स्वतः येशू स्वतःच्या कार्यात व्यत्यय आणू शकला नाही. अर्थात, ही देवाची नम्रता होती व देवाच्या कार्याचे नियमशास्त्रदेखील होते; जर देवाचा आत्मा कार्य करत नसेल तर त्याचे कार्य कोणीही करू शकत नाही. दुसरे म्हणजे, बाप्तिस्मा घेण्यापूर्वी, तो फक्त एक सामान्य आणि साधारण मनुष्य होता व इतर सामान्य आणि साधारण लोकांपेक्षा वेगळा नव्हता; देहधारी देव कसा अलौकिक नव्हता याचा हा एक पैलू आहे. देहधारी देवाने देवाच्या आत्म्याच्या व्यवस्थांचे उल्लंघन केले नाही; त्याने व्यवस्थित कार्य केले व त्याने अगदी सामान्यपणे कार्य केले. बाप्तिस्म्यानंतरच त्याच्या कार्यात अधिकार आणि सामर्थ्य होते. याचा अर्थ असा, की तो देहधारी देव असला तरी त्याने कोणत्याही अलौकिक कृती केल्या नाहीत व तो इतर सामान्य लोकांप्रमाणेच वाढला. जर येशूला स्वतःची ओळख आधीच माहीत असती, त्याने त्याच्या बाप्तिस्म्यापूर्वी संपूर्ण देशात महान कार्य केले असते आणि तो सामान्य लोकांपेक्षा वेगळा असता, स्वतः असाधारण असल्याचे त्याने दाखवले असते, तर योहानाला त्याचे कार्य करणे केवळ अशक्य झाले असते, परंतु देवाला त्याच्या कार्याची पुढील पायरी सुरू करण्याचा कोणताही मार्ग नसता. यावरून हे सिद्ध झाले असते, की देवाने जे केले ते चुकीचे होते व मनुष्याला असे दिसून आले असते, की देवाचा आत्मा आणि देहधारी देव एकाच स्रोतातून आलेले नाहीत. त्यामुळे, बायबलमध्ये नोंदवलेले येशूचे कार्य म्हणजे बाप्तिस्मा घेतल्यानंतर केलेले कार्य आहे, जे कार्य तीन वर्षांच्या कालावधीत केले गेले. बाप्तिस्मा घेण्यापूर्वी त्याने काय केले याची बायबलमध्ये नोंद नाही कारण त्याने बाप्तिस्मा घेण्यापूर्वी हे कार्य केले नाही. तो केवळ एक सामान्य मनुष्य होता व एका सामान्य मनुष्याचे प्रतिनिधित्व करत होता; येशूने त्याची सेवा करण्यास सुरुवात करण्यापूर्वी, तो सामान्य लोकांपेक्षा वेगळा नव्हता आणि इतरांना त्याच्यामध्ये कोणताही फरक दिसत नव्हता. तो २९ वर्षांचा झाल्यावरच येशूला कळले, की तो देवाच्या कार्याचा एक टप्पा पूर्ण करण्यासाठी आला आहे; पूर्वी, त्याला स्वतःला हे माहीत नव्हते, कारण देवाने केलेले कार्य अलौकिक नव्हते. वयाच्या बाराव्या वर्षी जेव्हा तो उपासनास्थानात एका सभेला गेला तेव्हा मरीया त्याला शोधत होती व त्याने फक्त एक वाक्य सांगितले, इतर कोणत्याही मुलाप्रमाणेच: “आई! मी माझ्या पित्याच्या इच्छेला इतर सर्व गोष्टींहून श्रेष्ठ स्थान दिले पाहिजे हे तुला माहीत नाही का?” अर्थात, पवित्र आत्म्याद्वारे त्याचा जन्म झाला असल्याने, येशू कोणत्या प्रकारे विशेष असू शकत नाही का? परंतु त्याच्या विशेषतेचा अर्थ असा नाही, की तो अलौकिक होता, परंतु तो इतर कोणत्याही लहान मुलापेक्षा देवावर अधिक प्रेम करत असे. जरी तो दिसायला मनुष्य असला, तरीही त्याचे मूलतत्त्व इतरांपेक्षा खास आणि वेगळे होते. तथापि, बाप्तिस्म्यानंतरच त्याला खरोखरच पवित्र आत्मा त्याच्यामध्ये कार्य करत असल्याची जाणीव झाली, तो स्वत: देव असल्याचे त्याला जाणवले. जेव्हा तो वयाच्या ३३ व्या वर्षी पोहोचला तेव्हाच त्याला खऱ्या अर्थाने समजले, की त्याच्याद्वारे वधस्तंभावर खिळण्याचे कार्य पार पाडण्याचा पवित्र आत्म्याचा हेतू आहे. वयाच्या ३२ व्या वर्षी, त्याला काही आंतरिक सत्ये कळली होती, हे मत्तयाच्या सुवार्तेमध्ये लिहिल्याप्रमाणे होते: “शिमोन पेत्राने उत्तर दिले, ‘तू ख्रिस्त, जिवंत देवाचा पुत्र आहेस’” (मत्तय १६:१६), आणि “तेव्हापासून येशू आपल्या शिष्यांना सांगू लागला की, ‘मी यरुशलेमेस जाऊन वडील, मुख्य याजक व शास्त्री ह्यांच्याकडून पुष्कळ दुःखे सोसावी, जिवे मारले जावे व तिसर्‍या दिवशी उठवले जावे ह्याचे अगत्य आहे’” (मत्तय १६:२१). त्याने कोणते कार्य करायचे हे त्याला आधी माहीत नव्हते, पण एका विशिष्ट वेळी कळले. त्याचा जन्म होताच त्याला हे पूर्णपणे माहीत नव्हते; पवित्र आत्म्याने त्याच्यामध्ये हळूहळू कार्य केले आणि या कार्याची एक प्रक्रिया होती. जर, अगदी सुरुवातीस, त्याला माहीत असते, की तो देव आहे व ख्रिस्त आणि मनुष्याचा देहधारी पुत्र आहे, आणि त्याला वधस्तंभावर खिळण्याचे कार्य पूर्ण करायचे आहे, तर त्याने आधी कार्य का केले नाही? त्याच्या सेवाकार्याबद्दल त्याच्या शिष्यांना सांगितल्यावरच येशूला दुःख का वाटले व त्याने यासाठी मनापासून प्रार्थना का केली? योहानाने त्याच्यासाठी मार्ग का खुला केला आणि त्याला न समजलेल्या अनेक गोष्टी समजण्याआधी त्याचा बाप्तिस्मा का केला? यावरून हे सिद्ध होते, की हे देहधारी देवाचे कार्य होते आणि म्हणून त्याला समजून घेण्यासाठी व साध्य करण्यासाठी, एक प्रक्रिया होती, कारण तो देहधारी देव होता, ज्याचे कार्य थेट आत्म्याने केलेल्या कार्यापेक्षा वेगळे होते.

देवाच्या कार्याचा प्रत्येक टप्पा एकाच प्रवाहामध्ये पुढे जातो आणि म्हणून देवाच्या सहा हजार वर्षांच्या व्यवस्थापन योजनेत, जगाच्या स्थापनेपासून ते आजपर्यंत, प्रत्येक टप्पा पुढील टप्प्यांचे जवळून अनुसरण करतो. मार्ग तयार करून देणारा कोणी नसता, तर मागाहून येणारेही कोणी नसते; कारण मागाहून येणारे कोणी असतात, म्हणूनच मार्ग तार करणारे असतात. अशा प्रकारे कार्य टप्प्याटप्प्याने पुढे जात आहे. एक टप्पा दुसऱ्या टप्प्याचे अनुसरण करतो व कोणीतरी मार्ग खुला केल्याशिवाय, कार्य सुरू करणे अशक्य असते आणि देवाला त्याचे कार्य पुढे नेण्याचे कोणतेही साधन नसते. कोणताही टप्पा एकमेकाशी विरोधाभास करत नाही व प्रत्येक टप्पा प्रवाह तयार करण्यासाठी क्रमाने दुसर्‍याचे अनुसरण करतो; हे सर्व एकाच आत्म्याने केले आहे. परंतु एखाद्या व्यक्तीने मार्ग उघडलेला असो वा नसो किंवा दुसर्‍याचे कार्य पुढे नेले असो वा नसो, यावरून त्यांची ओळख निश्चित होत नाही. हे योग्यच नाही का? योहानाने मार्ग मोकळा केला आणि येशूने त्याचे कार्य पार पाडले, मग यावरून हे सिद्ध होते का, की येशूचा दर्जा योहानापेक्षा कमी आहे? यहोवाने त्याचे कार्य येशूच्या आधी पार पाडले, मग तू असे म्हणू शकतोस का, की यहोवा येशूपेक्षा महान आहे? मार्ग तयार केला की इतरांचे कार्य पुढे नेले हे महत्त्वाचे नाही; सर्वात महत्त्वाचे आहे ते त्यांच्या कार्याचे मूलतत्त्व आणि त्याचे प्रतिनिधित्व करणारी ओळख. हे योग्यच नाही का? देवाचा हेतू मनुष्यांमध्ये कार्य करण्याचा असल्यामुळे, त्याला मार्ग मोकळा करण्याचे कार्य करू शकणार्‍यांना उभे करायचे होते. योहानाने नुकताच प्रचार करायला सुरुवात केली होती, तेव्हा तो म्हणाला, “प्रभूचा मार्ग तयार करा; त्याच्या वाटा सरळ ठेवा.” “पश्‍चात्ताप करा, कारण स्वर्गाचे राज्य जवळ आले आहे.” तो अगदी सुरुवातीपासून असेच बोलत होता व तो ही वचने का उच्चारू शकला? ही वचने ज्या क्रमाने उच्चारली गेली त्या दृष्टीने, स्वर्गाच्या राज्याची सुवार्ता प्रथम उच्चारणारा योहान आणि नंतर उच्चारणारा येशू होता. मनुष्याच्या धारणांनुसार, योहानानेच नवीन मार्ग उघडला व म्हणूनच योहान हा येशूपेक्षा मोठा होता. परंतु योहानाने तो ख्रिस्त असल्याचे म्हटले नाही आणि देवाने त्याची देवाचा प्रिय पुत्र म्हणून साक्ष दिली नाही, परंतु केवळ मार्ग उघडण्यासाठी व प्रभूसाठी मार्ग तयार करण्यासाठी त्याचा वापर केला. त्याने येशूसाठी मार्ग मोकळा केला, परंतु तो येशूच्या वतीने कार्य करू शकला नाही. मनुष्याचे सर्व कार्यदेखील पवित्र आत्म्याने व्यवस्थापित केले होते.

जुन्या कराराच्या युगात, यहोवानेच मार्ग दाखवला आणि यहोवाचे कार्य जुन्या कराराच्या संपूर्ण युगाचे व इस्रायलमध्ये केलेल्या सर्व कार्याचे प्रतिनिधित्व करते. मोशेने केवळ पृथ्वीवरील या कार्याचे समर्थन केले व त्याचे परीश्रम हे मनुष्याने दिलेले सहकार्य मानले जाते. त्या वेळी, मोशेला बोलावणारा, बोलणारा यहोवा होता आणि त्याने मोशेला इस्रायली लोकांमध्ये उच्च स्थानावर नेले व त्यांना वाळवंटात आणि कनानकडे नेले. हे स्वतः मोशेचे कार्य नव्हते, परंतु जे वैयक्तिकरीत्या यहोवाने निर्देशित केले होते व म्हणूनच मोशेला देव म्हणता येणार नाही. मोशेने नियमशास्त्रदेखील ठरवले, पण हे नियमशास्त्र यहोवाने वैयक्तिकरीत्या ठरवले होते. त्याने मोशेला ते व्यक्त करायला लावले होते. येशूनेदेखील आज्ञा केल्या आणि त्याने जुन्या कराराचे नियमशास्त्र रद्द केले व नवीन युगासाठी ईश्वरी आज्ञा स्थापित केल्या. येशू स्वतः देव का आहे? कारण फरक आहे. त्या वेळी, मोशेने केलेले कार्य युगाचे प्रतिनिधित्व करत नव्हते किंवा ते नवीन मार्ग उघडत नव्हते; त्याला यहोवाने पुढे नेले होते आणि तो फक्त देवाने वापर केलेल्यांपैकी एक होता. जेव्हा येशू आला, तेव्हा योहानाने मार्ग तयार करण्याचे कार्य केले होते व स्वर्गाच्या राज्याची सुवार्ता पसरवण्यास सुरुवात केली होती (पवित्र आत्म्याने हे सुरू केले होते). जेव्हा येशू आला तेव्हा त्याने थेट स्वतःचे कार्य केले, परंतु त्याचे कार्य व मोशेच्या कार्यामध्ये खूप फरक होता. यशयानेही अनेक भविष्यवाण्या सांगितल्या, तरीही तो स्वतः देव का नव्हता? येशूने इतक्या भविष्यवाण्या केल्या नाहीत, तरीही तो स्वतः देव का होता? त्या वेळी येशूचे सर्व कार्य हे पवित्र आत्म्याकडून आले असे म्हणण्याचे धाडस कोणीही केले नाही किंवा ते सर्व मनुष्याच्या इच्छेने आले आहे अथवा ते पूर्णपणे देवाचे कार्य आहे असे म्हणण्याचे धाडस त्यांनी केले नाही. मनुष्याकडे अशा गोष्टींचे विश्लेषण करण्याचा कोणताही मार्ग नव्हता. असे म्हटले जाऊ शकते, की यशयाने असे कार्य केले आणि अशा भविष्यवाण्या केल्या व ते सर्व पवित्र आत्म्याकडून आले होते; ते थेट स्वतः यशयाकडून आलेले नव्हते, तर ते यहोवाचे प्रकटीकरण होते. येशूने फार काही कार्य केले नाही आणि त्याने बरीच वचने सांगितली नाहीत किंवा त्याने अनेक भविष्यवाण्याही केल्या नाहीत. मनुष्याला, त्याचा उपदेश विशेष उच्च प्रतीचा वाटला नाही, तरीही तो स्वतः देव होता व हे मनुष्याला वर्णन करण्यासारखा नव्हता. कोणीही योहान, यशया किंवा दाविदावर कधीही विश्वास ठेवला नाही अथवा कोणीही त्यांना कधीही देव किंवा दाविद देव अथवा योहान देव म्हटले नाही; असे कोणीही कधीही बोलले नाही आणि फक्त येशूलाच ख्रिस्त म्हटले गेले आहे. हे वर्गीकरण देवाच्या साक्षीनुसार, त्याने हाती घेतलेले कार्य व त्याने केलेले सेवाकार्य यानुसार केले आहे. बायबलमधील महापुरुषांच्या संदर्भात—अब्राहाम, दाविद, यहोशवा, दानिएल, यशया, योहान आणि येशू—त्यांनी केलेल्या कार्याद्वारे, देव कोण आहे व कोणते लोक संदेष्टे आहेत आणि कोणते प्रेषित आहेत हे तू स्वतः सांगू शकतोस. देवाने कोणाचा वापर केला होता व स्वतः देव कोण होता, हे त्यांचे मूलतत्त्व आणि त्यांनी केलेल्या कार्याद्वारे वेगळे व निर्धारित केले जाते. जर तू फरक ओळखू शकत नसशील, तर हे सिद्ध होते की तुला देवावर विश्वास ठेवण्याचा अर्थ माहीत नाही. येशू हा देव आहे कारण त्याने बरीच वचने उच्चारली आणि खूप कार्य केले, विशेषतः त्याने अनेक चमत्कारांचे प्रदर्शन केले. त्याचप्रमाणे योहानानेही मोशेप्रमाणेच पुष्कळ कार्य केले व पुष्कळ वचने उच्चारली; त्यांना देव का म्हटले गेले नाही? आदामाला थेट देवाने निर्माण केले होते; त्याला केवळ निर्मिती म्हणण्याऐवजी देव का म्हटले गेले नाही? जर कोणी तुला म्हटले, “आज देवाने खूप कार्य केले आहे आणि खूप वचने उच्चारली आहेत; तो स्वतः देव आहे. मग, मोशेने इतकी वचने उच्चारल्यामुळे, तो सुद्धा स्वतः देवच असावा!” तर त्यावर तू त्यांना विचारले पाहिजेस, की “त्या वेळी, देवाने स्वतः देव म्हणून येशूची साक्ष का दिली, योहानाची का नाही दिली? योहान येशूसमोर आला नाही का? काय जास्त महान होते, योहानाचे कार्य की येशूचे कार्य? मनुष्याला, योहानाचे कार्य येशूपेक्षा महान वाटते, परंतु पवित्र आत्म्याने येशूची साक्ष का दिली, योहानाची का नाही दिली?” आजही तेच होत आहे! त्या वेळी, मोशेने इस्रायली लोकांचे नेतृत्व केले तेव्हा यहोवा ढगांमधून त्याच्याशी बोलला. मोशे थेट बोलला नाही, तर त्याऐवजी यहोवाने त्याला थेट मार्गदर्शन केले. हे जुन्या कराराच्या इस्रायलचे कार्य होते. मोशेमध्ये आत्मा किंवा देवाचे व्यक्तित्व नव्हते. तो ते कार्य करू शकला नाही आणि म्हणून त्याने केलेले कार्य व येशूने केलेले कार्य यात खूप फरक आहे. आणि त्याचे कारण म्हणजे त्यांनी केलेले कार्य वेगळे होते! देव एखाद्या व्यक्तीचा वापर करतो किंवा संदेष्टा असतो, प्रेषित असतो किंवा स्वतः देव असतो, हे त्याच्या कार्याच्या स्वरूपावरून ओळखले जाऊ शकते व यामुळे तुझ्या शंकांचे निरसन होईल. बायबलमध्ये असे लिहिले आहे, की केवळ कोकरूच सात शिक्के उघडू शकते. युगानुयुगे, त्या महान व्यक्तींमध्ये शास्त्रवचनांचे अनेक वर्णनकर्ते झाले आहेत आणि म्हणूनच तू म्हणू शकतोस का, की ते सर्व कोकरे आहेत? तू म्हणू शकता का, की त्यांची सर्व स्पष्टीकरणे देवाकडून आली आहेत? ते केवळ प्रदर्शन करणारे आहेत; त्यांना कोकरांची ओळख नाही. ते सात शिक्के उघडण्याच्या लायकीचे कसे असतील? हे खरे आहे की “फक्त कोकरूच सात शिक्के उघडू शकते,” पण तो केवळ सात शिक्के उघडण्यासाठीच येत नाही; या कार्याची आवश्यकता नाही, ते योगायोगाने केले जाते. तो त्याच्या स्वतःच्या कार्याबद्दल पूर्णपणे स्पष्ट आहे; त्याला शास्त्रवचनांचा अर्थ लावण्यात जास्त वेळ घालवणे आवश्यक आहे का? “शास्त्रवचनांचा अर्थ लावणाऱ्या कोकरांचे युग” हे सहा हजार वर्षांच्या कार्यात जोडले जावे का? तो नवीन कार्य करायला येतो, पण भूतकाळातील कार्याबद्दल काही खुलासेही करतो, ज्यामुळे लोकांना सहा हजार वर्षांच्या कार्याची सत्यता समजते. बायबलमधील बरेच परिच्छेद समजावून सांगण्याची गरज नाही; आजचे कार्य हेच महत्त्वाचे आहे, तेच महत्त्वाचे आहे. तुला हे माहीत असले पाहिजे की देव विशेषतः सात शिक्के तोडण्यासाठी येत नाही, तर तारणाचे कार्य करण्यासाठी येतो.

तुला फक्त माहीत आहे, की येशू शेवटच्या दिवसांत अवतरणार आहे, पण तो नक्की कसा खाली येईल? तुमच्यासारखा पापी, ज्याची नुकतीच सुटका झाली आहे आणि जो बदललेला नाही किंवा देवाने परिपूर्ण केलेला नाही, तू देवाच्या हृदयाचा पाठपुरावा करू शकतोस का? तू जो अजूनही तुझ्या जुन्या स्वभावाचा आहेस, त्यांच्याबाबत हे खरे आहे की तुला येशूने वाचवले आहे व देवाच्या तारणामुळे तुझी गणना पापी म्हणून केली जात नाही, परंतु त्यामुळे हे सिद्ध होत नाही की तू पापी नाहीस आणि अपवित्र नाहीस. जर तू बदलला नाहीस, तर तू संत कसा हेशील? अंतःकरणामध्ये, तू अशुद्धता, स्वार्थ व क्षुद्रतेने ग्रासलेला आहेस, तरीही तुला येशूसोबत उतरण्याची इच्छा आहे—तू इतके भाग्यवान कसा असू शकतोस! तुझा देवावरील विश्वासाचा एक टप्पा चुकला आहे: तुझी फक्त सुटका झाली आहे, परंतु तू बदललेला नाहीस. तू देवाच्या हृदयाचा पाठपुरावा करण्यासाठी, तुला बदलण्याचे आणि शुद्ध करण्याचे कार्य देवाने वैयक्तिकरीत्या केले पाहिजे; जर तुझी फक्त सुटका झाली तर तू पवित्रता प्राप्त करण्यास असमर्थ असशील. अशाप्रकारे तू देवाच्या चांगल्या आशीर्वादांमध्ये सहभागी होण्यास अपात्र असशील, कारण तू देवाच्या मनुष्याचे व्यवस्थापन करण्याच्या कार्यातील एक टप्पा चुकवला आहेस, जो बदलण्याचा आणि परिपूर्णतेचा मुख्य टप्पा आहे. तू, पापी आहेस ज्याची नुकतीच सुटका झाली आहे, म्हणून देवाचा वारसा थेट मिळण्यास असमर्थ आहेस.

कार्याच्या या नवीन टप्प्याला सुरुवात केल्याशिवाय, तुम्ही सुवार्ता येणारे उपदेशक, प्रचारक, टिकाकार आणि तथाकथित महान आध्यात्मिक पुरुष किती पुढे जाल हे कोणास ठाऊक! कार्याचा हा नवीन टप्पा सुरू झाला नाही, तर तुम्ही जे बोलता ते कालबाह्य होईल! हे एकतर सिंहासनावर चढण्याबद्दल आहे किंवा राजा बनण्याच्या पातळीची तयारी आहे; एकतर स्वतःला नाकारणे किंवा एखाद्याच्या शरीराला वश करणे; एकतर संयम बाळगणे किंवा सर्व गोष्टींमधून धडे घेणे; एकतर नम्रता किंवा प्रेम. हे म्हणजे तोच जुना सूर लावणे नाही का? एकाच गोष्टीला वेगळ्या नावाने हाक मारण्याचा हा प्रकार! एकतर डोके झाकून भाकर मोडणे किंवा हात जोडणे व प्रार्थना करणे आणि आजारी लोकांना बरे करणे व भुते काढणे. काही नवीन कार्य होऊ शकेल का? विकासाची काही शक्यता आहे का? तू असेच नेतृत्व करत राहिल्यास, तुम्ही आंधळेपणाने सिद्धांताचे पालन कराल किंवा रूढीपरंपरांचे पालन कराल. तुमचा विश्वास आहे, की तुमचे कार्य खूप मोठे आहे, परंतु तुम्हाला हे माहीत नाही का की हे सर्व प्राचीन काळातील “वृद्ध मनुष्यांनी” दिले होते व शिकवले होते? तुम्ही जे म्हणता आणि करता ती त्या वृद्ध मनुष्यांची शेवटची वचनेच नाहीत का? या वृद्ध मनुष्यांनी त्यांच्या निधनापूर्वी जे सांगितले होते तेच हे नाही का? तुमच्या कृती मागील पिढ्यांतील प्रेषित व संदेष्ट्यांपेक्षा जास्त आहे असे तुला वाटते का? कार्याच्या या टप्प्याच्या सुरुवातीमुळे साक्षीदार लीच्या राजा बनण्याचा आणि सिंहासनावर बसण्याचा प्रयत्न करण्याच्या तुमच्या उपासनेची समाप्ती झाली आहे व यामुळे तुमचा अहंकार आणि फुशारकी रोखली गेली आहे, ज्यामुळे तुम्ही कार्याच्या या टप्प्यात हस्तक्षेप करू शकत नाही. कार्याच्या या टप्प्याशिवाय, कधीही सुटका करता येणार नाही एवढे तुम्ही खोलवर बुडता. तुमच्यामध्ये अनेक जुन्या गोष्टी आहेत! सुदैवाने, आजच्या कार्याने तुम्हाला परत आणले आहे; अन्यथा, तुम्ही कोणत्या दिशेने जाल कोणास ठाऊक! देव हा सदैव नवा असून कधीही जुना नसतो, मग तू नव्याचा शोध का घेत नाहीस? तुम्ही नेहमी जुन्या गोष्टींना का चिकटून राहता? आणि म्हणूनच, आज पवित्र आत्म्याचे कार्य जाणून घेणे अत्यंत महत्त्वाचे आहे!