Ikaapat na Aytem: Itinataas at Pinatototohanan Nila ang Kanilang Sarili

Karagdagang Babasahin: Panghuhuli sa mga Daga

Kamakailan, narinig Ko ang tungkol sa isang bagong usapin. Makinig at pag-isipan kung paano ito nauugnay sa mga pag-uugali at disposisyon ng mga tao, kung tungkol saan ang kuwentong ito, at kung anong uri ng problema ang inilalarawan nito. Pagkatapos dumating sa Amerika ng ilang Tsino, maliban sa nakita nila na ang kapaligirang panlipunan at pangkalahatang kalakaran dito ay malaki ang pagkakaiba sa Tsina, mayroon ding isang bagay silang nakita na napakainteresante. Ito ay na sa bansang ito, hindi lang malaya ang mga tao, kundi lahat ng uri ng buhay na bagay at hayop ay napakamalaya rin, at walang sinumang nananakit sa mga ito. Ang kalayaang pantao ay siyempre isang produkto ng mga panlipunang sistema, kaya ano ang nagdadala ng kalayaan sa lahat ng uri ng buhay na bagay at hayop? Nauugnay ba ito sa mga panlipunang sistema? (Oo.) Nauugnay ito sa kung papaano pinoprotektahan at pinamamahalaan ng mga panlipunang sistema at mga polisiya ng gobyerno ang buong likas na kapaligiran. Dito, ang mga ligaw na hayop ay nasa kung saan-saan at makikita kahit saan. Halimbawa, ang isang tao ay makakakita ng mga ligaw na gansa na kumakain ng damo sa parang sa tabi ng kalsada, at may ilang parke, parang, at gubat kung saan makakakita ang isang tao ng ilang usa, oso, o lobo, pati na rin ng mga pabo, pheasant, at lahat ng uri ng ibon at iba pang mga ligaw na hayop. Anong unang impresyon ang mayroon ang mga tao kapag nakikita nila ang isang tanawing tulad nito? (Pakiramdam nila ay nakita na nila ang kalikasan.) At anong uri ng mga damdamin ang mayroon sila kapag nakikita nila ang kalikasan? Hindi ba nila sasabihing: “Tingnan mo itong bansa nila. Hindi lang malaya ang mga tao, kahit ang mga hayop dito ay malaya. Ang muling mabuhay bilang isang hayop sa lugar na ito ay mas mabuti kaysa sa mamuhay bilang isang tao sa Tsina, dahil kahit mga hayop ay malaya rito, at walang sinumang umaabuso sa mga ito”? Wala ba silang gayong mga damdamin? (Mayroon sila.) Para sa mga nanatili rito nang mahabang panahon, nagiging pangkaraniwan ang mga bagay na ito, at hindi kakatwa; iniisip nilang napakanormal ng mga bagay na ito. Ngunit para sa ilang tao, pagkatapos nilang maging pamilyar sa ganitong uri ng kapaligiran, ilang aktibong kaisipan ang nagsisimulang lumitaw sa kanila: “Napakamalaya ng mga hayop na ito, at walang sinumang nangangasiwa o nagbabantay sa mga ito, maaari ko bang hulihin at kainin ang mga ito? Mabuti sana kung makakain ko ang mga ito, ngunit hindi ko ito basta-bastang magagawa sakaling protektado ang mga ito ng batas. Kailangan ko itong tingnan.” Pagkatapos suriin ang impormasyon, nakikita nilang malinaw na sinasabi ng batas na pantay na pinoprotektahan ng pambansang batas ang mga ligaw na hayop, at na hindi maaaring hulihin at patayin ang mga ito ng mga tao nang ayon sa kagustuhan nila. Kung nais ng mga taong mangaso ng mga hayop, dapat nila itong gawin sa loob ng isang ipinag-uutos ng estado na lugar ng pangangaso; kailangan din nila ng lisensiya, at maaaring kakailanganing magbayad para sa mga hayop na mahuhuli nila. Sa madaling salita, pinoprotektahan ng batas ang mga ligaw na hayop na ito at may malinaw itong mga probisyon tungkol sa mga ito. Hindi kayang maunawaan ng ilang tao ang batas ng proteksiyon ng ligaw na hayop, at nagninilay-nilay sila: “Nariyan itong lahat ng mga ligaw na pambihirang pagkain, subalit hindi tayo pinahihintulutan ng gobyerno na hulihin at kainin ang mga ito ayon sa gusto natin. Nakapanghihinayang! Sa Tsina, walang sinumang may pakialam dito: ‘Kung walang magsusumbong nito, hindi ito iimbestigahan ng mga awtoridad.’ Hangga’t walang sinumang nakakaalam nito, puwede kang humuli at kumain ng isang hayop. Ngunit hindi mo ito maaaring gawin sa isang demokratikong bansa. Dito ay may mga legal na regulasyon, at hindi ko maaaring basta gawin anuman ang nais ko sa lupain ng iba. Ngunit ang lahat ng ito ay mga ligaw na hayop na maaaring kainin; nakapanghihinayang na maaari lang nating tingnan at hindi kainin ang mga ito! Kailangan kong mag-isip ng solusyon. Papaano ko makakain ang mga ligaw na hayop na ito nang walang sinumang nakakapansin at nang hindi nilalabag ang batas?” Ang ilang tao ay nag-iisip ng pakana, at sinasabing: “Kung gagawa ako ng hawla at maglalagay ng ilang malasang pagkain sa loob nito para akitin ang mga hayop, hulihin ang ilang maliit na hayop tulad ng mga ligaw na kuneho, at pagkatapos ay humanap ng liblib na lugar para patayin at kainin ang mga ito, hindi ako lumalabag sa batas, hindi ba? Ang maliliit na hayop na iyon ay hindi protektado ng estado, at walang tiyak na probisyon ang batas sa mga ito. Kung gagawin ko ito, makakakain ako ng ligaw na hayop at masisiguro ring hindi ako lumalabag sa batas. Ito ay dalawang pakinabang sa isang kilos.” Pagkatapos nilang magkaroon ng ganitong ideya, bumuo sila ng hawla at nagsimulang mangaso. Bago lumipas ang dalawang araw, pumasok ang isang daga sa hawla, at dali-dali nilang pinatay at kinain ito, nararamdamang ito ay tunay na ligaw na hayop! Anong kongklusyon mayroon sila pagkatapos itong kainin? “Napakalasa ng mga ligaw na hayop. Mula ngayon ay mag-iisip ako ng mas maraming paraan para makakain ng iba pang mga uri ng ligaw na hayop. Hindi ako natatakot kainin ang mga ito hangga’t hindi ko nilalabag ang batas.” Dito nagtatapos ang kuwento.

May ilang tao na nagtatanong, “Totoong kuwento ba ito o gawa-gawa lang?” Sa ngayon, huwag mag-alala kung ito man ay totoo o gawa-gawa lang, at kung talagang nangyari ba ito o hindi. Basta isipin mo lang kung ano ang mali sa mga tao na gumagawa ng mga bagay na tulad nito, batay sa kuwentong ito. Ang paggawa ba ng ganitong uri ng bagay ay isang matinding pagkakamali? Ito ba ay itinuturing na isang paglabag sa batas? Ito ba ay itinuturing na pagsalungat sa moral na hustisya? (Oo.) Ito ba ay sumasalungat sa moral na hustisya, o sumasalungat sa pagkatao, o sumasalungat sa iba pa? Una, sabihin mo sa Akin: Ang ganito bang uri ng pag-uugali ay karapat-dapat sa papuri o sa pagtuligsa? Aling panig ang pipiliin ninyo? (Pagtuligsa.) Sumasalungat man ito sa moral na hustisya, sumasalungat sa batas, o sumasalungat sa pagkatao, sa anumang sitwasyon, masama ang ganitong uri ng pag-uugali, at hindi ito pag-uugali ng mga tao na nagtataglay ng pagkatao. Kaya ano ba ito? Seryosong problema ba ang ganitong uri ng disposisyon o pag-uugali? Paano ninyo huhusgahan ang bagay na ito ayon sa sarili ninyong mga pamantayan? Sa pang-araw-araw na buhay at kasama ng lahat ng grupo ng tao, pangkaraniwan ba ang ganitong uri ng pag-uugali? (Oo.) Hindi ito isang napakatuso o napakasamang gawa, pero ito ay hindi nararapat, at hindi ito isang pagpapamalas na dapat taglayin ng mga tao na may normal na pagkatao. Anong eksaktong uri ng pagpapamalas ito? Sige at klasipikahin mo ito. Anong uri ng pag-uugali ito? Dapat ba itong itaguyod? (Hindi.) Hindi ito karapat-dapat sa pagtataguyod at hindi ito pinupuri ng mga tao, kaya dapat itong tuligsain at kamuhian. Pangkaraniwan ang ganitong uri ng pag-uugali, madalas itong lumilitaw sa lahat ng grupo ng mga tao at sa pang-araw-araw na buhay, madalas itong napagmamasdan, at may mga tao na madalas na ginagawa ang ganitong uri ng bagay. Kaya, kung gayon, hindi ba ito karapat-dapat na ibukod at talakayin, at sa gayon ay binibigyang-kakayahan ang bawat tao na magkaroon ng tumpak na pakahulugan sa bagay na ito, at mas mabuting ilayo ang sarili nila mula sa ganitong uri ng pag-uugali? Hindi ba’t maganda iyon? (Oo.) Kung gayon, bigyang-kahulugan natin ito—anong uri ng pag-uugali ito? Mapagmataas ba ito? Mapagmatigas ba ito? Mapanlinlang ba ito? (Hindi.) Buktot ba ito? (Medyo.) Ito ay medyo malapit diyan. Sa mga salitang natutunan at naunawaan ninyo, mayroon bang anumang makakapagbigay-kahulugan sa ganitong uri ng pag-uugali? (Mababang-uri.) Mababang-uri, ito nga ay may kaunti ng ganitong kalidad. Naglalaman ang salitang ito ng ganitong uri ng pag-uugali at diwa, pero hindi ito ibinubuod nang husto at lubos ng salitang ito. Hindi maituturing na mapaminsala ang pag-uugaling ito, dahil kung ang pagpatay sa isang daga ay mapaminsala, kung gayon ay magiging isang negatibong bagay ang pagpuksa sa mga daga. Isang positibong bagay ang pagpuksa sa mga daga; nakapipinsala sa mga tao ang mga daga, kaya tamang puksain ang mga ito. Pero wala bang pagkakaiba sa pagpuksa sa mga ito at sa pagkain sa mga ito? (Mayroon.) Kung gayon, paano maibubuod ang pag-uugaling ito? Aling mga salita ang maiisip ninyong nauugnay sa ganitong uri ng pag-uugali? (Nakakapandiri.) (Hamak na katangian.) Hamak na katangian, mababang-uri, at nakakapandiri. Sa pang-araw-araw na buhay, anong salita ang ginagamit para ibuod ang abang pag-uugali at hindi pag-aasikaso sa marapat na gawain? (Salaula.) Ang salitang “salaula” ay sakto at masinsinang nagbubuod sa ganitong uri ng pag-uugali. Bakit ito binibigyang-kahulugan bilang “salaula”? Kung sinasabing ito ay mababang-uri, makasarili, o nakakapandiri, isa lamang iyang uri ng pagpapamalas na ibinunyag ng mga salaulang tao. Naglalaman ng maraming kahulugan ang “salaula”—ang pagiging mababang-uri, masama, nakakapandiri, makasarili, imoral, hindi maganda ang asal, hindi pagiging lantad o tapat sa mga kilos ng isang tao, at sa halip ay pagkilos sa isang palihim na paraan, at paggawa lang ng mga hindi wastong bagay. Ang mga ito ang iba’t ibang pag-uugali at pagpapamalas ng mga salaulang tao. Halimbawa, kung gusto ng isang normal na tao na gumawa ng isang bagay, hangga’t wasto ito, ginagawa niya ito sa isang lantad na paraan, at kung nilalabag nito ang batas, susuko siya at hindi na gagawin ito. Hindi ganoon ang mga salaulang tao; isasakatuparan nila ang kanilang mga layon kahit sa anumang paraan at may mga diskarte sila para kontrahin ang mga limitasyon ng batas. Pinapaikutan nila ang batas at naghahanap ng mga paraan para maisakatuparan ang kanilang mga layon, nang hindi isinasaalang-alang kung ang paggawa nito ay nakaayon ba sa mga etika, moralidad, o pagkatao, at nang walang pakialam sa mga kahihinatnan. Wala silang pakialam sa anumang mga bagay na ito, at hinahangad lang nilang maisakatuparan ang mga layon nila kahit sa anumang paraang posible. Ito ay ang pagiging “salaula.” Mayroon bang anumang integridad o dignidad ang mga salaulang tao? (Wala.) Sila ba ay mga taong marangal o hamak? (Hamak.) Sa paanong paraan sila hamak? (Walang moral na batayang pamantayan ang kanilang sariling asal.) Tama iyon, ang ganitong uri ng tao ay walang batayang pamantayan o mga prinsipyo sa kanyang sariling asal; hindi niya isinasaalang-alang ang mga kahihinatnan, at bastang ginagawa ang anumang gusto niya. Wala siyang pakialam sa batas, sa moralidad, sa kung matatanggap ba ng konsensiya niya ang kanyang mga kilos, o kung tutuligsain, huhusgahan, o kokondenahin ba siya ng sinuman. Nagsasawalang-bahala siya sa lahat ng mga ito, at walang pakialam hangga’t nagkakamit siya ng mga benepisyo at nasisiyahan siya. Masama ang paraan niya ng paggawa ng mga bagay-bagay, kasuklam-suklam ang pag-iisip niya, at pareho itong kahiya-hiya. Ito ang ibig sabihin ng pagiging salaula. Mapapalitan ba ang salitang “salaula” ng mga pagpapamalas ng ilang disposisyong napag-usapan natin dati? Hindi talaga iyan uubra. Sadyang natatangi ang salitang “salaula,” kaya ang mga salaulang tao ba ay isang natatanging uri ng mga tao? Hindi. Mayroon ba kayong anumang pagkasalaula sa inyo? (Oo.) Ano ang mga partikular na pagpapamalas nito? (Minsan pagkatapos hugasan ng mga tao ang kanilang mukha, nag-iiwan sila ng tubig sa buong lababo at hindi ito pinupunasan. At kapag natapos nang kumain ang mga tao, hindi nila nililinis ang mga butil ng kanin at sabaw ng gulay sa mesa. Kapag narumihan na ang kanilang mga damit, inihahagis lang nila ang mga ito sa isang tabi nang hindi tinitiklop ang mga ito. Sa tingin ko ay pagpapamalas din ang mga ito ng pagiging salaula.) Ang totoo, ang lahat ng mga bagay na ito ay maliliit na detalye ng pang-araw-araw na buhay, at ang pagiging hindi malinis ay hindi tunay na pagiging salaula; may kinalaman ito sa pagsasabuhay ng isang tao sa pagkatao. Kung hindi ginagawa ng isang tao ang mga bagay na kapaki-pakinabang sa iba kapag nasa isang grupo, at kung ang isang tao ay hindi pinalaki nang maayos o nang may magandang pag-uugali, at nagiging sanhi ng pagkainis at pagkapoot ng iba, at hindi niya alam sumunod sa mga patakaran o sistema ng anumang lugar na pinupuntahan niya, at wala ng ganitong kamalayan, kung gayon, hindi ba may kulang sa pagkatao niya? (Oo.) Ano ang kulang? Ito ay pagkukulang sa katwiran. Hindi ba’t walang dignidad ang mga taong tulad nito? (Oo.) Wala silang dignidad, walang integridad, at hindi pinalaki nang maayos. May kinalaman ito sa batayang pamantayan ng sariling asal, at sa pagsasabuhay ng normal na pagkatao. Kung hindi man lang matugunan ng isang tao ang mga pamantayang ito, kung gayon, paano niya posibleng maisasagawa ang katotohanan? Papaano niya posibleng maluluwalhati ang Diyos? Paano siya posibleng makakikilos nang ayon sa mga katotohanang prinsipyo? Masyado siyang malayo sa paggawa ng anuman sa mga bagay na ito. Walang konsensiya o katwiran ang ganitong uri ng tao—madali ba siyang pamahalaan? Madali ba para sa kanya na magbago? Ito ay ganap na hindi madali. Kung gayon, paano siya magbabago? Nakasalalay ito sa lahat ng nangangasiwa, pumipigil, at nag-uudyok sa kanya. Sa mga seryosong kaso, dapat manindigan ang lahat para punahin siya. Ano ang layon ng pamumunang ito? Ito ay para alalayan siya, para tulungan siyang umasal nang wasto, at para pigilan siyang gumawa ng mga bagay na kahiya-hiya at hindi kanais-nais. Kaya, ano ba mismo ang tinutukoy ng pagiging salaula? Ano ang mga pangunahing sintomas at pagpapamalas nito? Tingnan kung ang Aking buod ay tumpak o hindi. Ano ang katumbas ng mga salaulang tao? Katumbas nila ang mga mailap, hindi pinalaki nang maayos, mga ligaw na hayop, at ang mga pangunahing pagpapamalas nito ay kayabangan, kagaspangan ng pag-uugali, kawalan ng pagpipigil, pagkilos ng walang habas, hindi pagtanggap sa katotohanan kahit katiting, pati na rin pagsasagawa ng anumang naisin, hindi pakikinig kahit kaninuman, o pagpayag sa sinuman na pamahalaan sila, nangangahas na sumalungat sa sinuman, at walang pagsasaalang-alang sa sinuman. Sabihin mo sa Akin, malubha ba ang iba’t ibang pagpapamalas ng pagiging salaula? (Oo.) Kahit papaano, masyadong malubha ang disposisyong ito ng kayabangan, ng kawalan ng katwiran, at ng pagkilos ng walang habas. Kahit na ang isang tao na tulad nito ay para bang hindi ginagawa ang mga bagay na humuhusga o lumalaban sa Diyos, dahil sa kanyang mapagmataas na disposisyon, napakalaki ng posibilidad na gagawa siya ng kasamaan at lalabanan niya ang Diyos. Ang lahat ng mga kilos niya ay mga pagbubunyag ng kanyang tiwaling disposisyon. Kapag ang isang tao ay naging salaula hanggang sa isang tiyak na punto, nagiging isang mandarambong at diyablo siya, at hindi kailanman tatanggapin ng mga mandarambong at diyablo ang katotohanan—puwede lang silang lipulin.

May saysay bang pag-usapan ang kuwentong ito? (Oo.) Bagaman ang kuwentong ito ay hindi sumasagi sa kalikasang diwa o disposisyon ng tao, tumutukoy ito sa pag-uugali ng tao, na hindi masyadong naiiba o walang kaugnayan sa diwa ng tao. Ano ang dapat itawag sa kuwentong ito? Bigyan natin ito ng pangalang may alegorikong kalidad, at huwag itong gawing sobrang prangka. (Panghuhuli sa mga Daga.) Medyo maganda ang “Panghuhuli sa mga Daga.” May isang tao na nakahuli ng daga sa isang “ganap na lehitimong” paraan at sinabing: “Ano ang magagawa ko? Tumakbo ito rito at naaawa ako rito. Isa pa, nasaktan ito. Kung tatakbo ito palabas, mamamatay ito, at pagkatapos ay kakainin lang din naman ito ng ibang hayop, kaya bakit hindi ko na lang ito kainin? Hindi ba iyon magiging ganap na lehitimo?” Para makain ang dagang iyon, kinatha niya ang lahat ng palusot na iyon at ginawa ang lahat ng dahilang iyon, at pagkatapos ay kinain ito nang may malinis na konsensiya. Ito ay pagiging salaula. Hindi naman sa hindi maaaring kumain ng karne ang mga tao sa Amerika, kaya hindi sulit na pagdaanan ang lahat ng gulong iyon at ibigay ang lahat ng pagsisikap na iyon para gawin ang gayong bagay. Ito ay ang uri ng bagay na ginagawa ng mga salaulang tao. Ginagawa ba ng mga normal na tao ang ganitong uri ng bagay? Ginagawa ba ng mga tao na may pagkatao at integridad ang ganitong uri ng bagay? (Hindi.) Bakit hindi nila ginagawa ito? May kaugnayan ito sa integridad. Iyong mga likas na hindi na magbabagong magnanakaw ay palaging nagnanakaw at nangungupit, at gumagawa ng mga kahiya-hiyang bagay. May bagay ba na kapos sila sa tahanan? Maaaring wala. Yamang salaula sila, kailangan nilang magnakaw, umaasa sa pagnanakaw para matugunan ang kanilang sariling mga kagustuhan at ang kanilang walang-kasiyahang sakim na disposisyon. Nagdadala ng ginhawa sa kanilang mga puso ang paggawa ng mga bagay na ito. Kung hindi nila gagawin ang ganitong uri ng bagay, sasama ang loob nila. Ito ay pagiging salaula. Ngayon, tatapusin Ko na ang kuwentong ito at dadako na sa pangunahing paksa.

Bago Ko talakayin ang pangunahing paksa, una, magnilay-nilay tayo tungkol sa nilalaman ng ating huling pagbabahaginan. Ang mga tungkuling ginagampanan ng hinirang na mga tao ng Diyos ay maaaring hatiin sa anim na pangunahing kategorya. Natapos na nating talakayin ang unang kategorya, na mga taong gumagampan sa tungkulin ng pangangaral ng ebanghelyo. Ang ikalawang kategorya ay ang mga gumagampan sa tungkulin ng mga lider at manggagawa sa iglesia sa iba’t ibang antas. Sa diwa, ang mga miyembro ng kategoryang ito ay maaaring hatiin sa dalawang pangunahing uri, at noong nakaraan ay pinag-usapan natin ang tungkol sa isa sa mga uring ito, ang mga anticristo. Kung paano gumagawa ang mga anticristo, kung aling pagpapamalas ang mayroon sila at kung aling mga bagay na ginagawa nila na makapaglalarawan sa kanila bilang mga anticristo—iklinasipika natin ang mga pagpapamalas at disposisyong ito ng mga anticristo. Aling mga partikular na aytem ang naroon? (Unang aytem: Sinusubukan nilang kunin ang loob ng mga tao; ikalawang aytem: Binabatikos at inihihiwalay nila ang mga hindi sumasang-ayon; ikatlong aytem: Inihihiwalay at binabatikos nila ang mga naghahangad sa katotohanan; ikaapat na aytem: Itinataas at pinatototohanan nila ang kanilang sarili; ikalimang aytem: Nililihis, inaakit, pinagbabantaan, at kinokontrol nila ang mga tao.) Noong nakaraan, limang aytem ang ibinuod, at itinala ninyo ang lahat ng ito. Ngayon ay itala ang mga susunod. Ikaanim na aytem: Kumikilos sila sa mga tusong paraan, arbitraryo at diktatoryal sila, hindi sila kailanman nakikipagbahaginan sa iba, at pinipilit nila ang iba na sundin sila; ikapitong aytem: Sila ay buktot, lihim na mapanira, at mapanlinlang; ikawalong aytem: Hinihimok nila ang iba na sa kanila lang magpasakop, hindi sa katotohanan o sa Diyos; ikasiyam na aytem: Ginagawa nila ang kanilang tungkulin para lang maging tanyag sila at maisakatuparan ang kanilang sariling mga interes at ambisyon; hindi nila kailanman isinasaalang-alang ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, at ipinagkakanulo pa nga ang mga interes na iyon, ipinagpapalit ang mga iyon para sa kanilang personal na kaluwalhatian; ikasampung aytem: Hinahamak nila ang katotohanan, lantarang nilalabag ang mga prinsipyo, at binabalewala ang mga pagsasaayos ng sambahayan ng Diyos; ikalabing-isang aytem: Hindi nila tinatanggap ang pagpupungos, ni wala silang saloobin ng pagsisisi kapag nakakagawa sila ng anumang pagkakamali, kundi sa halip ay nagkakalat sila ng mga kuru-kuro at hayagan nilang hinuhusgahan ang Diyos; ikalabindalawang aytem: Gusto nilang umatras kapag wala silang katayuan o pag-asang magkamit ng mga pagpapala; ikalabintatlong aytem: Kinokontrol nila ang mga pananalapi ng iglesia at kinokontrol din nila ang puso ng mga tao; ikalabing-apat na aytem: Tinatrato nila ang sambahayan ng Diyos na parang sarili nilang personal na teritoryo; ikalabinlimang aytem: Hindi sila naniniwala na mayroong Diyos, at itinatanggi nila ang diwa ni Cristo. May 15 aytem sa kabuuan, at hinihimay at isinisiwalat ng lahat ng ito ang iba’t ibang pagpapamalas ng mga anticristo. Mahalagang ibinubuod ng 15 aytem na ito ang magkakaibang uri ng pag-uugali, pagpapamalas, at disposisyon na mayroon ang mga anticristo. Ang ilan sa mga ito ay tila mga pag-uugali sa panlabas, ngunit sa likod ng mga pag-uugaling ito ay ang mga pinagbabatayang disposisyong diwa ng mga anticristo. Pagdating sa literal na kahulugan ng mga ito, hindi ba madaling maunawaan ang 15 aytem na ito? Ang lahat ng mga ito ay ipinahayag sa payak na wika, at sa isang banda, madaling maunawaan ang mga ito, habang sa karagdagan, kung ano ang ibinubuod ng bawat isa sa mga ito ay nauugnay sa mga pagpapamalas, pagbubunyag, at diwa ng tao. Isang uri ng disposisyon ang bawat aytem; hindi ito isang pansamantalang pag-uugali o kaisipan. Ano ang isang disposisyon? Paano maipapaliwanag ng isang tao kung ano ang isang disposisyon? Ang isang disposisyon ay kapag, saanman pumupunta ang isang tao, ang kanyang mga kaisipan, ideya, prinsipyo para sa paggawa ng mga bagay, kaparaanan ng operasyon, at ang layong hinahangad niya ay hindi nagbabago kasama ng mga pagbabago sa oras at pangheograpiyang lokasyon. Kung maglalaho ang paraan ng paggawa ng mga bagay-bagay ng isang tao sa sandaling magbago ang kapaligiran niya, hindi ito ang pagbubunyag ng isang tiwaling disposisyon, bagkus ay isang pansamantalang pag-uugali. Ano ang tinutukoy ng isang tunay na disposisyon? (Mapangingibabawan nito ang isang tao sa anumang oras at sa anumang lugar.) Tama iyan, mapangingibabawan nito ang mga salita at kilos ng isang tao anumang oras at lugar, nang walang mga kondisyonal na pagpipigil o impluwensiya; iyan ang isang diwa. Ang diwa ay ang bagay na inaasahan ng isang tao para mabuhay; hindi ito magbabago batay sa mga pagbabago sa oras, lokasyon, o iba pang mga panlabas na kadahilanan. Ito ay ang diwa ng isang tao. Sinasabi ng ilang tao: “Mayroon ako ng humigit-kumulang lahat nitong 15 pagpapamalas ng mga anticristo na ibinuod Mo, ngunit hindi ko hinahangad ang katayuan at hindi ako ipinanganak na may anumang ambisyon. Saka, wala akong pinapasan na anumang responsabilidad sa ngayon. Hindi ako isang lider o isang manggagawa, at hindi ko gustong maging sentro ng atensiyon, kaya hindi ba walang kaugnayan sa akin ang kalikasang diwa ng mga anticristo? Kung walang kaugnayan ito, kung gayon, hindi ba’t totoong hindi ko kailangang makinig sa mga pagbabahaginang ito o ihambing ang sarili ko sa mga ito?” Ganito ba ang lagay ng mga bagay? (Hindi.) Kung gayon, paano dapat harapin ng isang tao ang mga pagpapamalas na ito ng mga anticristo? Paano dapat harapin ng isang tao ang mga katotohanang pinagbahaginan tungkol sa mga pagpapamalas na ito? Dapat maunawaan ng isang tao ang katotohanan at makilala ang sarili niya sa loob ng mga pagbabahaginang ito, pagkatapos ay hanapin ang tamang landas, at makapagtaglay ng mga prinsipyo sa paggampan ng kanyang tungkulin at sa kanyang paglilingkod sa Diyos. Sa paraang ito lang siya makalalayo mula sa landas ng mga anticristo at makapagsisimula sa landas ng pagiging perpekto. Kung maiuugnay ninyo ang mga pagpapamalas na ito ng mga anticristo sa sarili ninyo, kung gayon magiging babala ito, isang paalala, isang paglalantad, at isang paghahatol para sa inyo. Kung hindi ninyo maiuugnay ang mga ito sa sarili ninyo, ngunit nadarama ninyong mayroon din kayong mga magkatulad na kalagayan, kung gayon ay dapat ninyong subukang pagnilayan at kilalanin nang higit pa ang sarili ninyo, at hanapin ang katotohanan para lutasin ang mga kalagayang iyon. Sa ganitong paraan, unti-unti rin ninyong maiwawaksi ang inyong mga tiwaling disposisyon at maiiwasang tumahak sa landas ng mga anticristo.

Isang Paghihimay Kung Paano Itinataas at Pinatototohanan ng mga Anticristo ang Kanilang Sarili

Ang pagbabahaginan ngayon ay tungkol sa ikaapat na aytem ng iba’t ibang pagpapamalas ng mga anticristo: itinataas at pinatototohanan ang kanilang sarili. Itinataas at pinatototohanan ang kanilang sarili, ibinibida ang mga sarili nila, sinisikap na pataasin ang tingin sa kanila at sambahin sila ng mga tao—may kapabilidad sa mga bagay na ito ang tiwaling sangkatauhan. Ganito ang likas na reaksiyon ng mga tao kapag pinamamahalaan sila ng mga satanikong kalikasan nila, at karaniwan ito sa lahat ng tiwaling sangkatauhan. Paano karaniwang itinataas at pinatototohanan ng mga tao ang kanilang sarili? Paano nila natatamo ang pakay na gawing mataas ang tingin sa kanila at sambahin sila ng mga tao? Nagpapatotoo sila sa kung gaano karaming gawain ang nagawa nila, kung gaano sila nagdusa, kung gaano nila ginugol ang sarili nila, at kung anong halaga ang binayaran nila. Itinataas nila ang kanilang sarili sa pamamagitan ng pagsasalita tungkol sa kanilang kapital, na nagbibigay sa kanila ng mas mataas, mas matatag, mas ligtas na lugar sa isipan ng mga tao, upang mas maraming tao ang magpapahalaga, tataas ang tingin, hahanga, at gayundin ang sasamba, titingala, at susunod sa kanila. Upang matamo ang pakay na ito, maraming bagay na ginagawa ang mga tao na nagpapatotoo sa Diyos sa panlabas, pero sa totoo lang ay nagtataas at nagpapatotoo sa kanilang sarili. Makatwiran ba ang kumilos nang ganoon? Lampas sila sa saklaw ng pagkamakatwiran at wala silang kahihiyan, ibig sabihin, walang kahihiyan silang nagpapatotoo sa nagawa nila para sa Diyos at kung gaano sila nagdusa para sa Kanya. Ibinibida pa nga nila ang kanilang mga kaloob, mga talento, karanasan, mga natatanging kasanayan, matatalinong diskarte sa mga makamundong pakikitungo, ang mga paraang ginagamit nila upang paglaruan ang mga tao, at iba pa. Ang kaparaanan nila ng pagtataas at pagpapatotoo sa kanilang sarili ay ang ipangalandakan ang sarili nila at maliitin ang iba. Nagbabalatkayo sila at pinapaganda nila ang sarili nilang imahe, ikinukubli ang mga kahinaan, mga kakulangan, at mga kapintasan nila sa mga tao upang ang tanging nakikita ng mga ito ay ang kanilang luningning. Hindi man lang sila nangangahas na magsabi sa ibang tao kapag nakararamdam sila ng pagkanegatibo; salat sila sa tapang na magtapat at makipagbahaginan sa mga ito, at kapag may ginawa silang anumang mali, ginagawa nila ang lahat-lahat upang ikubli at pagtakpan ito. Hindi nila kailanman binabanggit ang pinsalang naidulot nila sa gawain ng iglesia sa takbo ng paggawa ng tungkulin nila. Kapag may nagawa silang maliit na ambag o natamong ilang maliit na tagumpay, gayunman, mabilis sila sa pagpapakitang-gilas nito. Hindi sila makapaghintay na ipaalam sa buong daigdig kung gaano kahusay ang kapabilidad nila, kung gaano kataas ang kakayahan nila, kung gaano sila katangi-tangi, at kung gaano sila mas magaling kaysa sa mga normal na tao. Hindi ba’t isa itong paraan ng pagtataas at pagpapatotoo sa kanilang sarili? Ang pagtataas at pagpapatotoo ba sa sarili ay isang bagay na ginagawa ng isang taong may konsensiya at katwiran? Hindi. Kaya kapag ginagawa ito ng mga tao, anong disposisyon ang karaniwang nabubunyag? Kayabangan. Ito ang isa sa mga pangunahing disposisyon na nabubunyag, na sinusundan ng panlilinlang, na kinasasangkutan ng paggawa ng lahat ng maaari upang gawing mataas ang pagpapahalaga sa kanila ng ibang mga tao. Ang kanilang mga salita ay hindi mabubutasan at malinaw na naglalaman ng mga motibasyon at pakana, nagpapakitang-gilas sila, gayumpaman ay nais nilang itago ang katunayang ito. Ang kalalabasan ng kung ano ang sinasabi nila ay na pinararamdam sa mga tao na mas mahusay sila kaysa sa iba, na wala silang sinumang kapantay, na ang lahat ng iba ay nakabababa sa kanila. At ang kalalabasang ito ay hindi ba natatamo sa pamamagitan ng mga pakubling paraan? Anong disposisyon ang nasa likod ng gayong mga paraan? At mayroon bang anumang mga sangkap ng kabuktutan? (Mayroon.) Isa itong uri ng buktot na disposisyon. Makikita na ang mga kaparaanang ginagamit nila ay udyok ng isang mapanlinlang na disposisyon—kaya bakit Ko sinasabi na buktot ito? Ano ang koneksyon nito sa kabuktutan? Ano sa palagay ninyo: Kaya ba nilang maging bukas tungkol sa kanilang mga pakay na itaas at patotohanan ang kanilang sarili? Hindi nila kaya. Ngunit laging may pagnanais sa kaibuturan ng kanilang puso, at ang sinasabi at ginagawa nila ay para makatulong sa pagnanais na iyon, at ang mga pakay at motibo ng sinasabi at ginagawa nila ay lubos nilang inililihim. Halimbawa, gagamit sila ng panlilihis o ilang patagong kahina-hinalang taktika para makamtan ang mga pakay na ito. Hindi ba’t likas na tuso ang gayong paglilihim? At hindi ba’t matatawag na buktot ang gayong pagkatuso? (Oo.) Maaari nga itong tawaging buktot, at mas malalim iyon kaysa panlilinlang. Gumagamit sila ng partikular na pamamaraan para makamit ang kanilang mga layon. Ang disposisyong ito ay panlilinlang. Gayunman, ang ambisyon at pagnanais sa kaibuturan ng kanilang puso na palaging gustong pasunurin, patingalain, at pasambahin ang mga tao sa kanila ang kadalasang nagtutulak sa kanila para itaas at patotohanan ang kanilang sarili, at ginagawa nila ang mga bagay na ito nang walang prinsipyo at walang kahihiyan. Ano ang disposisyong ito? Umaangat ito sa antas ng kabuktutan. Ang kabuktutan ay higit pa sa ordinaryong makitid na pag-iisip o pagiging mapanlinlang at mapagsinungaling. Kung makaaangat ang isang tao mula sa ordinaryong katiwalian papunta sa antas ng kabuktutan, hindi ba’t nangangahulugan itong mas malalim ang kanyang pagiging tiwali? (Oo.) Kung gayon, ilarawan ang antas ng kabuktutan—ano ang angkop na paraan para ilarawan ito? Bakit umaangat ang isang tao mula sa ordinaryong katiwalian papuntang kabuktutan? Nakikita ba ninyo nang malinaw ang usaping ito? Ano ang pagkakaiba ng panlilinlang at kabuktutan? Pagdating sa kung paano naipapamalas ang mga ito, ang kabuktutan at panlilinlang ay malapit na nauugnay, ngunit mas malubha ang kabuktutan—ito ay panlilinlang na nasa pinakasukdulan. Kung ang isang tao ay sinasabing may buktot na disposisyon, hindi ordinaryo ang pagiging mapanlinlang ng tao na ito, sapagkat ang ordinaryong panlilinlang ay puwedeng nangangahulugang siya ay may ugaling sinungaling o hindi masyadong matapat sa mga kilos niya, samantalang ang kabuktutan ay mas malubha at nasa mas malalim na antas kaysa sa panlilinlang. Ang panlilinlang ng isang tao na may buktot na disposisyon ay mas malaki at mas malubha kaysa sa isang pangkaraniwang tao, at ang kanyang mga paraan at diskarte sa paggawa ng mga bagay-bagay, at ang mga pakana sa likod ng kanyang mga kilos, ay pawang mas tuso at malihim, at hindi maaarok ang mga ito ng karamihan sa mga tao. Ito ang kung ano ang kabuktutan.

Paano naiiba ang isang anticristo na itinataas at pinatototohanan ang kanyang sarili kaysa sa pangkaraniwang tao na ganoon din ang ginagawa? Ang pangkaraniwang tao ay madalas na nagyayabang at nagpapasikat para maging mataas ang tingin sa kanya ng mga tao, at magkakaroon din siya ng mga pagpapamalas ng mga disposisyon at kalagayang ito, kaya paano naiiba ang isang anticristo na itinataas at pinatototohanan ang kanyang sarili kaysa sa mga karaniwang tao na ganoon din ang ginagawa? Saan naroroon ang pagkakaiba? Dapat malinaw ito sa iyo—huwag mong pagsama-samahin ang lahat ng pagpapamalas ng paminsan-minsang pagtataas o pagyayabang ng sarili sa ilalim ng kategorya ng mga anticristo. Hindi ba’t ito ay isang pagkakamaling konseptuwal? (Oo.) Kung gayon, paano malinaw na mapagkakaiba ang usaping ito? Saan naroroon ang pagkakaiba? Kung maisasaad mo ito nang malinaw, lubusan mong mauunawaan kung ano ang diwa ng isang anticristo. Subukan mo ito. (Mas patago ang paraan ng paggawa ng mga bagay-bagay ng isang anticristo; gumagamit siya ng ilang paraang tila napakawasto para ilihis ang mga tao. Tila ba nangungusap siya tungkol sa isang wastong usapin, ngunit bago mo pa mamalayan, nagsisimula na siyang itaas at patotohanan ang kanyang sarili, nang hindi ito nahahalata ng sinuman. Medyo patago ang mga pamamaraan niya.) Ang medyo patagong pamamaraan—ito ay sa kanyang paraan ng pagtataas at pagpapatotoo sa kanyang sarili na nakikita ang pagkakaiba. May iba pa ba? Sabihin mo sa Akin, ano ang pagkakaiba sa kalikasan ng sadyang pagtataas at pagpapatotoo sa sarili at ng walang-kamalayang paggawa nito? (Magkaiba ang mga intensyon.) Hindi ba’t dito makikita ang pagkakaiba? (Oo.) Kapag ang isang pangkaraniwang tao na may mga tiwaling disposisyon ay itinataas at ipinagmamalaki ang kanyang sarili, ito ay para magpasikat lang. Matapos niyang magpasikat, iyon na iyon, at wala na siyang pakialam kung mataas man o mababa ang tingin ng ibang tao sa kanya. Hindi masyadong malinaw ang kanyang intensyon, isa lang iyong pamamayani sa kanya ng disposisyon, isang pagbubunyag ng disposisyon. Iyon lang iyon. Madali bang baguhin ang ganitong uri ng disposisyon? Kung hinahangad ng taong ito ang katotohanan, magagawa niyang unti-unting magbago kapag nararanasan niyang pinupungusan, hinahatulan, at kinakastigo siya. Unti-unting madaragdagan ang kanyang pagkaramdam ng kahihiyan at pagkamakatwiran, at paunti nang paunti niyang ipapakita ang ganitong uri ng pag-uugali. Kokondenahin niya ang ganitong uri ng pag-uugali, at magpipigil siya at rerendahan niya ang kanyang sarili. Ito ay walang-kamalayang pagtataas at pagpapatotoo sa sarili. Bagaman ang mga disposisyong nakapaloob sa sadyang pagtataas at pagpapatotoo sa sarili at ang walang-kamalayang pagsasagawa nito ay magkapareho, ang kalikasan ng dalawa ay magkaiba. Paano nagkaiba ng kalikasan ang mga ito? Ginagawa nang may intensyon ang sadyang pagtataas at pagpapatotoo sa sarili. Hindi nagsasalita nang kaswal ang mga taong gumagawa nito—sa bawat pagkakataong itinataas at pinatototohanan nila ang kanilang sarili, nagkikimkim sila ng ilang partikular na intensyon at mga natatagong pakay, at ginagawa nila ang ganitong uri ng bagay nang may mga satanikong ambisyon at pagnanais. Sa panlabas, tila kaparehong uri ito ng pagpapamalas. Sa parehong mga kaso, ang mga tao ay nagtataas at nagpapatotoo sa kanilang sarili, ngunit paano binibigyang-kahulugan ng Diyos ang walang-kamalayang pagtataas at pagpapatotoo sa sarili? Bilang pagbubunyag ng isang tiwaling disposisyon. At paano naman binibigyang-kahulugan ng Diyos ang sadyang pagtataas at pagpapatotoo sa sarili? Bilang isang tao na nagnanais na mailihis ang mga tao, nang may intensyong gawing mataas ang tingin sa kanya, sambahin, tingalain, at sundin siya ng mga tao. Likas na mapanlihis ang kanyang kilos. Kaya, sa sandaling magkaroon siya ng intensyong ilihis ang mga tao, at angkinin ang mga tao para sumunod at sumamba sila sa kanya, gagamit siya ng ilang mga paraan at diskarte kapag nagsasalita at kumikilos siya na madaling maglilihis at manlilinlang sa mga hindi nakakaunawa sa katotohanan at walang malalim na pundasyon. Hindi lang walang pagkilatis ang ganitong mga tao, bagkus, iniisip nilang tama ang sinasabi ng taong ito, at maaaring tingalain at pataasin nila ang tingin sa kanya, at sa paglipas ng panahon ay sasambahin at susundan pa nga siya ng mga ito. Ang isang pinakakaraniwang penomeno sa pang-araw-araw na buhay ay ang tila nauunawaan nang mabuti ng isang tao ang isang sermon matapos niyang marinig ito, ngunit sa kalaunan, kapag may nangyari sa kanya, hindi niya alam kung paano lulutasin ito. Pumupunta siya sa harap ng Diyos para maghanap, ngunit hindi ito nagbubunga, at sa huli, kinakailangan niyang pumunta sa kanyang lider para magtanong tungkol sa usaping ito at humingi rito ng solusyon. Sa tuwing may mangyayari sa kanya, nais niyang hilingin sa kanyang lider na lutasin ito. Ito ay tulad ng kung paanong ang paninigarilyo ng opyo ay nagiging isang adiksiyon at isang pattern para sa ilang tao, at sa takdang panahon, hindi na nila magagawang magpatuloy pa nang hindi humihithit nito. Kaya, ang mga anticristo na itinataas at pinatototohanan ang kanilang sarili ay di-halatang nagiging isang uri ng ipinagbabawal na gamot para sa mga mababa ang tayog, hindi kumikilatis, hangal, at mangmang. Sa tuwing may anumang nangyayari sa kanila, pumupunta sila sa anticristo para magtanong tungkol dito, at kung hindi maglalabas ng utos ang anticristo, hindi sila mangangahas magsagawa ng anuman, kahit pa tapos na itong pag-usapan ng lahat at may napagkasunduan na sa usapin. Takot silang sumalungat sa kalooban ng anticristo at na masupil, kaya sa bawat usapin, mangangahas lang silang kumilos pagkatapos magsalita ng anticristo. Kahit na malinaw nilang naunawaan ang mga katotohanang prinsipyo, hindi sila nangangahas na gumawa ng desisyon o pangasiwaan ang usapin, bagkus ay naghihintay sila sa “among” tinitingala nila para sa huling hatol at desisyon. Kung walang sasabihin ang kanilang amo, ang sinumang nangangasiwa sa usapin ay mag-aalangan sa kung ano ba ang dapat nilang gawin. Hindi ba’t nalason na ang mga taong ito? (Oo.) Ito ang ibig sabihin ng nalason na. Sa lalim ng pagkakalason sa kanila, gaano karaming gawain ang kailangang gawin ng anticristo, at gaano karaming lason ang kailangang maibigay ng anticristo sa kanila? Kung madalas na hinihimay at kinikilala ng anticristo ang kanyang sarili, at madalas niyang inilalantad ang kanyang mga kahinaan, pagkakamali, at pagsalangsang para makita ng mga tao, sasambahin pa rin ba siya ng lahat nang tulad nito? Hinding-hindi. Lumalabas na matinding pinagsisikapan ng anticristo ang pagtataas at pagpapatotoo sa kanyang sarili, kaya naman nakamit niya ang gayong “tagumpay.” Ito ang resultang nais niya. Kung wala siya, walang sinumang makakaalam kung paano gagawin nang wasto ang kanilang mga tungkulin, at ang lahat ay hindi malalaman ang kanilang gagawin. Maliwanag na, habang kinokontrol ng anticristo ang mga taong ito, palihim niya silang binibigyan ng maraming lason at labis siyang nagsisikap! Kung kaunting salita lang ang sinabi niya, malilimitahan pa rin kaya niya nang ganito ang mga taong ito? Hinding-hindi. Kapag nagawang isakatuparan ng anticristo ang kanyang layong sambahin, at tingalain at pakinggan siya ng mga tao sa bawat usapin, hindi ba’t gumawa na siya ng maraming bagay at nangusap na siya ng maraming salita na nagtataas at pinatototohanan ang kanyang sarili? Ano ang kalalabasan ng paggawa nito? Ito ay na mawawalan ng landas ang mga tao at hindi nila magagawang mamuhay pa nang wala siya—na para bang malalaglag ang langit at titigil na sa pag-ikot ang mundo kung wala siya, at mawawalan ng halaga o saysay ang pananampalataya sa Diyos, at magiging walang silbi ang pakikinig sa mga sermon. Pakiramdam din ng mga tao na sila ay may kaunting pag-asa sa kanilang buhay kapag nariyan ang anticristo, at ganap silang mawawalan ng pag-asa kung mamamatay ang anticristo. Hindi ba’t nabihag na ni Satanas ang mga taong ito? (Oo.) At hindi ba’t nararapat lang iyon sa mga taong tulad nito? (Oo.) Bakit natin sinasabing nararapat ito sa kanila? Ang Diyos ang Siyang sinasampalatayanan mo, kaya bakit ka sumasamba at sumusunod sa mga anticristo, hinahayaan silang pigilan at kontrolin ka sa bawat pagkakataon? Saka, anuman ang tungkuling ginagawa ng isang tao, nagbigay sa mga tao ang sambahayan ng Diyos ng malilinaw na prinsipyo at patakaran. Kung may problemang hindi kayang lutasin ng isang tao nang mag-isa, dapat siyang maghanap mula sa isang taong nakakaunawa sa katotohanan, at maghanap mula sa ang Itaas tungkol sa mga mas seryosong usapin. Ngunit hindi lang sa hindi mo hinahanap ang katotohanan, bagkus, sumasamba at tumitingala ka pa sa mga tao, naniniwala sa kung ano ang sinasabi ng mga anticristong ito. Samakatwid, naging alipores ka na ni Satanas, at hindi ba’t ang sarili mo lang ang puwede mong sisihin? Hindi ba iyan nararapat sa iyo? Ang pagtataas at pagpapatotoo sa sarili ay isang karaniwang pag-uugali at pagpapamalas ng mga anticristo, at isa ito sa mga pinakakaraniwang pagpapamalas. Ano ang pangunahing katangian kung paano itinataas at pinatototohanan ng mga anticristo ang kanilang sarili? Paano ito naiiba sa kung paano itinataas at pinatototohanan ng pangkaraniwang tao ang kanyang sarili? Ito ay na ang mga anticristo ay may sariling intensyon sa likod ng pagkilos na ito, at hinding-hindi nila ito ginagawa nang walang kamalayan. Sa halip, nagkikimkim sila ng mga intensyon, pagnanais, at ambisyon, at masyadong nakakikilabot isipin ang mga kahihinatnan ng kanilang pagpapatotoo sa kanilang sarili sa ganitong paraan—malilihis at makokontrol nila ang mga tao.

Hayaan mo Akong magbigay ng isang halimbawa. Puwede ninyong isipin kung ang ganitong uri ng pagpapamalas at disposisyon ay nauugnay sa pagtataas at pagpapatotoo sa sarili. Minsan, may isang lider na gumawa ng gawain ng iglesia sa isang lugar sa loob ng dalawa o tatlong taon. Pinupuntahan niya ang mga iglesia, at sa wakas ay napatibay ang sarili roon. Ano ang ibig sabihin ng napatibay ang sarili roon? Nangangahulugan ito na kilala siya ng karamihan sa mga tao at mataas ang tingin sa kanya, at na medyo kilala siya sa lugar na iyon. Sa sandaling makita siya ng mga tao, sinasalubong siya ng mga ito, inaalok sa kanya ang upuan nila, at binibigyan siya ng masarap na makakain. Walang mga boses na tumututol, walang mga tao na sumasalungat sa kanya; pamilyar na pamilyar ang lahat sa lider na ito, at sa kaibuturan, lahat sila ay lubos na sinasang-ayunan kung paano niya ginawa ang mga bagay-bagay, at tinatanggap nila ang kanyang pamumuno. Hindi tiyak kung gaano karaming gawain ang ginawa roon ng lider, kung gaano karami ang sinabi niya, o kung tungkol saan ang sinabi niya; walang nakakaalam ng mga detalyeng ito, ngunit sa madaling sabi, lubos na sumang-ayon sa kanyang pamumuno ang karamihan ng mga tao. Pagkalipas ng ilang panahon, sinabi ng lider: “Pawang masunurin at mapagpasakop ang mga kapatid dito, at maayos ang takbo ng iglesia sa lahat ng aspekto. Sa kasamaang-palad, may isang bagay na hindi ganap na kasiya-siya, na ang kapaligiran dito ay kakila-kilabot. Kung angkop ang kapaligiran, makahahanap tayo ng isang maganda at maaliwalas na araw upang pumunta sa isang malaking parke para sa isang malaking pagtitipon na may libo-libong tao, at ilalabas natin ang katotohanan gamit ang mikropono at isang hanay ng malalaking speaker, at aakay tayo ng mas maraming tao upang manampalataya sa diyos. Hindi ba’t magbubunga ang gawain natin?” Matapos marinig ito, lahat ay nagsabi ng “Amen” at sinang-ayunan ito. Sabihin mo sa Akin, may problema ba sa pariralang “ilalabas natin ang katotohanan”? (Oo.) Ano ang problema? (Tinatrato ng lider ang kanyang sarili bilang Diyos.) Alam ninyong lahat na may problema rito, ngunit ang mga tao na naguguluhan na naroon ay hindi ito alam. Tumugon pa nga sila sa pangungusap na ito gamit ang isang “Amen”! Inilabas ba ng lider na ito ang katotohanan? Sino siya? Isa siyang ordinaryong lider; gumawa siya ng gawain sa loob ng ilang taon at pagkatapos ay nagsimulang isiping nakahihigit siya sa lahat at nakalimutan niya kung sino siya, at ninais pa ngang ipahayag ang katotohanan—iyon ay isang mahirap na gawain para sa kanya. Ano ang pinatutunayan nito? Pinatutunayan nito na hindi niya alam kung sino siya, at hindi niya alam kung ano ang tungkuling ginagawa niya. Yamang may ganito siyang uri ng disposisyon, may anumang bahagi ba ng kanyang karaniwang gawain o pananalita ang nakaayon sa katotohanan? Ang kanyang karaniwang gawain at pananalita ay tiyak na puno ng mga magulo at maladiyablong salita, at lubos na hindi makakamit ang resulta ng panunustos at pagdidilig sa iglesia. Hindi niya alam kung ano ang katotohanan, lalo na kung ano ang kahulugan ng pagpapahayag ng katotohanan. Matapos gumawa sa isang lugar sa loob lang ng dalawa o tatlong taon, naramdaman niyang mayroon siyang kaunting katanyagan at kapital, at pagkatapos ay nakalimutan niya kung sino siya, naging maganda ang pakiramdam niya sa kanyang sarili, at ninais niyang ipahayag ang katotohanan. Ang pagkakaroon ba ng gayong maling akala ay hindi nakasusulasok? Saan nanggagaling ang maling akalang ito? Nagkaroon ba siya ng sakit sa pag-iisip, o ito ba ay isang panandaliang simbuyo ng damdamin? Gumawa siya ng kaunting gawain, walang sinuman sa lokal na iglesia ang sumalungat sa kanya, at tila ba naging maayos ang lahat para sa kanya, kaya naniwala siya na ang lahat ay resulta ng gawaing ginawa niya, at bigla niyang naramdamang maaako niya ang karangalan para rito. Naisip niya, “Kung makagagawa ako ng gayong kamakabuluhang gawain, hindi ba ako ang diyos? At kung ako ang diyos, ako ay lubhang nasisiil sa ngayon—kung mas mabuti ang panlabas na kapaligiran, maipahahayag ko ang katotohanan!” Biglang pumasok sa isip niya ang kaisipang ito. Hindi ba’t may mali sa pag-iisip niya? (Oo.) May mali sa pag-iisip niya. Hindi ba’t siya ay walang katwiran? Puwede bang ang mga kilos at salita ng mga Satanas at ng mga anticristo ay nagtataglay ng katwiran ng normal na pagkatao? Talagang hindi puwede. Gumawa ang lider na ito ng kaunting gawain at nakakuha ng ilang resulta, pagkatapos ay bigla niyang nakalimutang isa siyang tao. Ang nagagawa niyang sabihin ang gayong mga di-makatwirang salita ay nauugnay ba sa kanyang mga disposisyon? (Nauugnay ito.) Paano ito nauugnay? Sa loob ng kanyang mga disposisyon, handa ba siyang maging isang tagasunod? Alam ba niyang isa lang siyang pangkaraniwang tagasunod ng Diyos? Talagang hindi niya alam. Naniniwala siyang labis na kagalang-galang at nakahihigit sa iba ang kanyang katayuan at pagkakakilanlan. Hindi ba kayo pamilyar sa ganitong uri ng pag-uugali at sa kalikasan nito? Bakit itinapon sa hangin si Satanas? (Ninais nitong maging kapantay ang Diyos.) Ito ay dahil ninais nitong maging kapantay ang Diyos. Dahil hindi alam ni Satanas ang posisyon nito sa sansinukob, hindi alam kung sino ito, at hindi alam ang sarili nitong hangganan, nang pahintulutan ng Diyos si Satanas na tumahak sa kaparehong espasyo tulad Niya, nagsimulang isipin ni Satanas na ito ay Diyos. Ninais nitong gawin ang mga bagay na ginawa ng Diyos, ninais nitong kumatawan sa Kanya, palitan Siya, at ikaila ang pag-iral Niya, at dahil dito, itinapon ito sa himpapawid. Ginagawa ng mga anticristo ang kaparehong bagay, nagkakapareho ang kalikasan ng kanilang mga kilos, at sila at si Satanas ay iisa ang pinagmulan. Para sa isang anticristo, ang gayong pagpapamalas ay hindi isang paminsan-minsang pagbubunyag o ang resulta ng isang kapritso—ito ay ang lubos na pangingibabaw ng kanyang satanikong kalikasan at isang likas na pagbubunyag ng kanyang satanikong disposisyon. Ano ang kalikasan ng pagpapamalas ng lider na kakatapos Ko lang ikuwento? (Sa isang anticristo ito.) Bakit natin tinatalakay ang pagpapamalas na ito para sa aytem ng pagtataas at pagpapatotoo sa sarili? Paanong nauugnay ang kalikasan ng pagpapamalas na ito sa pagtataas at pagpapatotoo sa sarili? Ano ang kalikasan ng mga salitang “ilalabas ang katotohanan” na sinabi niya? Bakit Ko sinasabing nauugnay ang mga salitang ito sa pagtataas at pagpapatotoo sa sarili? (Naniwala ang lider na maibibigay niya sa mga tao ang katotohanan.) Iyan ang ibig niyang sabihin. Noong sinabi niya ang gayong mga bagay, inisip ng mga taong nakarinig ng mga ito, “Mayroon kang napakakahanga-hangang ugali, at nakapagsasalita ka sa gayong tono—hindi ba’t ito ang uri ng tono na dapat gamit ng Diyos sa pagsasalita? Hindi ba’t ito ang uri ng kahanga-hangang asal at lawak ng isipan na dapat mayroon ang Diyos?” Hindi ba’t nakamit ng lider na ito ang pakay na pagtataas at pagpapatotoo sa kanyang sarili? Nagawa niyang magkaroon ang mga tao ng damdamin ng pagrespeto, pagsamba, at paghanga sa kanya nang hindi ito namamalayan. Hindi ba’t iyon ang sitwasyon? (Oo.) Ito ang kahindik-hindik na anyo ng isang anticristo; ito ang isang anticristo na palihim na itinataas at pinatototohanan ang kanyang sarili.

Mayroon pa bang ibang mga pagpapamalas ng pagtataas at pagpapatotoo sa sarili? Dapat na pagnilayan ninyong lahat ang inyong sarili hinggil sa usaping ito. Gagawin ba ninyo ang gayong bagay na pagpapatotoo sa inyong sarili? Mapipigilan ka ba ng iyong konsensiya at katwiran at mahahadlangan mo ba ang iyong sarili sa paggawa ng gayong kahiya-hiyang bagay? Kung mapipigilan mo ang iyong sarili, pinatutunayan nitong may pagkamakatwiran ka, na iba ka sa mga anticristo. Kung hindi ka nagtataglay ng pagkamakatwirang ito, at mayroon ka ng ganitong mga uri ng ambisyon at pagnanais, at may kakayahan ding gawin ang gayong bagay gaya ng pagpapatotoo sa iyong sarili, kapareho ka ng isang anticristo. Kaya, ano ang kaso para sa inyo? Kumikilos ka ba nang may pagpipigil? Kung mayroon kang may-takot-sa-Diyos na puso, pakiramdam ng kahihiyan, at pagkamakatwiran, kung gayon, bagaman ibig mong gawin ang mga bagay na ito, iisipin mong sasalungatin ng mga ito ang Diyos at kamumuhian Niya, at pagkatapos ay magagawa mong pigilan ang iyong sarili at hindi ka mangangahas na patotohanan ang iyong sarili. Kung pipigilan mo ang iyong sarili nang isang beses at pagkatapos ay dalawang beses, sa kalaunan, ang mga ideyang ito, ang mga intensyon at kaisipang ito, ay dahan-dahang magsisimulang mababawasan, unti-unti. Magkakaroon ka ng pagkilatis sa mga ideyang ito at mararamdaman mong kalait-lait at nakasusulasok ang mga ito, ang mga simbuyo at pagnanais mong gawin ang gayong mga bagay ay mababawasan, at unti-unti ay magagawa mong rendahan at kontrolin ang iyong sarili, hanggang sa paunti nang paunti ang dalas ng pag-usbong ng mga ideyang ito. Kung nababatid mo ang mga ito ngunit hindi mo kayang pigilan ang iyong sarili, at nagkikimkim ka ng matinding mga intensyon, nagnanais lang na pasambahin ang mga tao sa iyo, at hindi ka nasisiyahan kung walang sumasamba o sumusunod sa iyo, at napupuno ka ng pagkamuhi, at nais mong gumawa ng isang bagay, at nagagawa mong patotohanan ang iyong sarili nang walang pakundangan at nagpapasikat—isa kang anticristo. Ano ang kaso sa inyo? (Kapag nababatid ko ang mga ito, nagagawa kong pigilan ang aking sarili.) Saan ka umaasa para pigilan ang iyong sarili? (Umaasa ako sa pagkakaroon ng kaunting kaalaman sa Diyos at sa pagkakaroon ng may-takot-sa-Diyos na puso.) Kung ang isang tao ay mayroong may-takot-sa-Diyos na puso, magagawa niyang magpigil. Hindi naisasakatuparan ang pagpipigil sa pamamagitan ng pagtitimpi o paghadlang sa sarili, kundi isa itong resultang nakakamit sa pamamagitan ng pag-unawa sa katotohanan at takot sa Diyos. Pinipigilan ng isang tao ang kanyang sarili sa pamamagitan ng pagkamakatwiran at kognisyon, at kasabay nito, ginagawa ng isang tao ang pagpipigil dahil mayroon siyang bahagyang may-takot-sa-Diyos na puso at natatakot siyang salungatin ang Diyos. Kung hindi ka kayang pigilan ng iyong pagkamakatwiran, at wala ka ring may-takot-sa-Diyos na puso, at kung hindi ka nakadarama ng kahihiyan kapag pinatototohanan mo ang iyong sarili at nais mong ipagpatuloy ito, hindi sumusuko hanggang makamit mo ang iyong pakay, ang kalikasan nito ay naiiba—isa kang anticristo.

Ang mga pamamaraan at pagpapamalas na tinataglay ng mga anticristo para sa pagtataas at pagpapatotoo sa kanilang sarili ay sari-sari. May kinalaman ang ilan sa mga anticristong direktang itinataas at pinatototohanan ang kanilang sarili, at nagsasalita ng tungkol sa lahat ng kanilang merito, habang ang iba naman ay may kinalaman sa paghahanap nila ng mga paraan na gamitin ang di-direktang pananalita o kaparaanan para palihim na gawing mataas ang tingin sa kanila ng mga tao at makamit ang kanilang pakay na patingalain, pasambahin, at pasunurin ang mga tao sa kanila, at okupahin pa ang isang puwang sa puso ng mga tao—ito ang kalikasan ng gayong pag-uugali. Ang disposisyon ng mga anticristo na pagtataas at pagpapatotoo sa kanilang sarili ay naiiba sa mga pangkaraniwang tao pagdating sa kalikasan nito, sa mga nagiging resulta nito, pati na rin sa mga paraan ng pagpapamalas nito, at sa pinagbabatayan nitong mga intensyon at pakay. Higit pa rito, ang mga tao bang itinataas at pinatototohanan ang kanilang sarili ay basta lang nagsasalita tungkol sa lahat ng kanilang merito? Minsan, nagsasalita rin sila tungkol sa kanilang mga kapintasan, ngunit totoo bang hinihimay at sinisikap nilang makilala ang kanilang sarili kapag ginagawa nila ito? (Hindi.) Kung gayon, paano matutuklasan ng isang tao na hindi totoo ang kanyang kaalaman sa sarili, at na sa halip ito ay di-dalisay at may intensyon sa likod nito? Paano lubusang mauunawaan ng isang tao ang usaping ito? Ang tinutumbok dito ay na kasabay ng kanilang pagsisikap na makilala nila ang kanilang sarili at isiwalat ang kanilang mga kahinaan, kapintasan, kakulangan, at tiwaling disposisyon, naghahanap din sila ng mga palusot at dahilan upang ipawalang-sala nila ang kanilang sarili sa pagkakasala. Palihim nilang sinasabi sa mga tao, “Nagkakamali ang lahat, hindi lang ako. Nagkakamali rin kayong lahat. Mapapatawad ang pagkakamaling nagawa ko; isa itong maliit na pagkakamali. Kung nagawa ninyo ang kaparehong pagkakamaling ito, magiging labis na mas malubhang kaso ito kaysa sa akin, dahil hindi ninyo pinagninilayan o hinihimay ang inyong sarili. Bagaman nagkakamali ako, mas magaling ako kaysa sa inyo at mas may pagkamakatwiran at integridad.” Kapag narinig ito ng lahat, iniisip nila, “Tama ka. Labis-labis mong nauunawaan ang katotohanan, at talagang nagtataglay ka ng tayog. Kapag nagkakamali ka, nagagawa mong pagnilayan at himayin ang iyong sarili; labis kang mas magaling kaysa sa amin. Kung nagkakamali kami, hindi kami nagninilay at nagsisikap na makilala ang aming sarili, at dahil sa takot na mapahiya, hindi kami nangangahas na himayin ang aming sarili. Mayroon kang mas malaking tayog at tapang kaysa sa amin.” Nagkamali ang mga tao na ito subalit nakuha pa rin nila ang pagpapahalaga ng iba at pinapupurihan nila ang kanilang sarili—anong disposisyon ito? Labis na bihasa ang ilang anticristo sa pagpapanggap, pandaraya sa mga tao, at pagkukunwari. Kapag nakakatagpo nila ang mga tao na nakakaunawa sa katotohanan, nagsisimula silang magsalita tungkol sa kanilang pagkakilala sa sarili, at sinasabi rin nilang isa silang diyablo at isang Satanas, na masama ang kanilang pagkatao, at na nararapat silang isumpa. Ipagpalagay na itatanong mo sa kanila, “Yamang sinasabi mong isa kang diyablo at isang Satanas, anong masasamang gawa ang ginawa mo?” Sasabihin nilang: “Wala akong ginawa, ngunit isa akong diyablo. At hindi lang ako diyablo; isa rin akong Satanas!” Pagkatapos ay tatanungin mo sila, “Yamang sinasabi mong isa kang diyablo at isang Satanas, aling masasamang gawa ng isang diyablo at isang Satanas ang ginawa mo, at paano mo nilabanan ang Diyos? Masasabi mo ba ang katotohanan tungkol sa masasamang bagay na ginawa mo?” Sasabihin nilang: “Wala akong ginawang anumang masama!” Pagkatapos ay higit mo pang ididiin at itatanong, “Kung wala kang ginawang anumang masama, bakit mo sinasabing isa kang diyablo at isang Satanas? Ano ang sinisikap mong makamit sa pagsasabi nito?” Kapag naging seryoso ka sa kanila nang tulad nito, wala silang masasabi. Sa totoo lang, nakagawa sila ng maraming masamang bagay, ngunit hindi nila lubos na ibabahagi sa iyo ang mga katotohanan tungkol dito. Magsasalita lang sila ng ilang kayabangan at magsesermon ng ilang doktrina para mangusap tungkol sa kanilang pagkakilala sa sarili sa isang hungkag na paraan. Pagdating sa kung paano nila partikular na nahikayat ang mga tao, dinaya ang mga tao, ginamit ang mga tao base sa sarili nilang mga damdamin, kung paano sila nabigong seryosohin ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, lumaban sa mga pagsasaayos ng gawain, kung paano nila dinaya ang ang Itaas, inilihim ang mga bagay-bagay sa mga kapatid, at kung gaano nila napinsala ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, hindi sila magsasabi ng kahit isang salita tungkol sa mga katotohanang ito. Isa ba itong tunay na pagkakilala sa sarili? (Hindi.) Sa pagsasabing sila ay isang diyablo at isang Satanas, hindi ba sila nagkukunwaring sila ay may pagkakilala sa sarili para itaas at patotohanan ang kanilang sarili? Hindi ba’t isa itong kaparaanan na ginagamit nila? (Oo.) Hindi malinaw na nakikita ng isang pangkaraniwang tao ang kaparaanang ito. Kapag tinanggal ang ilang lider, sila ay muling nahahalal kaagad pagkatapos, at kapag tinanong mo ang dahilan para rito, sinasabi ng ilang tao: “Mahusay ang kakayahan ng lider na iyon. Alam niyang isa siyang diyablo at isang Satanas. Sino pa ba ang may gayong antas ng kaalaman? Ang mga tao lang na talagang naghahangad sa katotohanan ang nagtataglay ng kaalamang iyon. Walang sinuman sa atin ang magagawang makamit ang kaalamang iyon tungkol sa ating sarili; walang ganoong tayog ang pangkaraniwang tao. Dahil dito, muli siyang pinili ng lahat.” Ano ang nangyayari rito? Inilihis ang mga taong ito. Alam ng lider na ito na isa siyang diyablo at isang Satanas ngunit pinili pa rin siya ng lahat, kaya ano ang epekto at kahihinatnan nito sa mga tao sa kanyang pagsasabi na siya ay isang diyablo at isang Satanas? (Nagagawa nitong pataasin ang tingin ng mga tao sa kanya.) Tama iyon, nagagawa nitong mas pataasin ang tingin ng mga tao sa kanya. Tinatawag ng mga walang pananampalataya ang kaparaanang ito na “aatras para sumulong.” Nangangahulugan ito na para maging mas mataas ang tingin ng mga tao sa kanya, nagsasabi muna siya ng masasamang bagay tungkol sa kanyang sarili upang maniwala ang iba na kaya niyang buksan at kilalanin ang kanyang sarili, na mayroon siyang lalim at kabatiran, at isang malalim na pang-unawa, at dahil dito, mas sinasamba siya ng lahat. At ano ang resulta ng mas pagsamba sa kanya ng lahat? Kapag oras na muli na pumili ng mga lider, itinuturing pa rin siyang perpektong tao para sa papel na ito. Hindi ba’t sadyang magaling ang kaparaanang ito? Kung hindi siya nagsalita tungkol sa kanyang pagkakilala sa sarili nang tulad nito at hindi niya sinabing isa siyang diyablo at isang Satanas, at sa halip ay negatibo lang siya, nang makita ito ng iba, sasabihin nila, “Sa sandaling tinanggal ka at nawalan ka ng katayuan, naging negatibo ka na. Tinuturuan mo kami dati na huwag maging negatibo, at ngayon ang pagiging negatibo mo ay mas malubha pa kaysa sa amin. Hindi ka namin pipiliin.” Walang sinuman ang magiging mataas ang tingin sa lider na ito. Bagaman wala pa ring pagkilatis sa kanya ang lahat, kahit paano ay hindi nila siya pipiliin na maging lider muli, at hindi makakamit ng taong ito ang kanyang pakay na gawing mataas ang tingin ng iba sa kanya. Ngunit kusa nang kumilos ang lider na ito, sinasabing: “Isa akong diyablo at isang Satanas; sumpain nawa ako ng diyos at ipadala ako sa ikalabing-walong antas ng impiyerno at hindi ako pahintulutang muling isilang sa buong kawalang-hanggan!” Naaawa ang ilang tao sa kanya kapag naririnig ito at sasabihing: “Labis na nagdusa ang aming lider. O, inagrabyado siya! Kung hindi siya pahihintulutan ng Diyos na maging isang lider, ihahalal namin siya.” Sinusuportahan ng lahat nang labis ang lider na ito, kaya hindi ba sila inilihis? Ang orihinal na intensyon ng kanyang mga salita ay nakumpirma na, pinatutunayang tunay ngang inililihis niya ang mga tao sa ganitong paraan. Paminsan-minsang inililihis ni Satanas ang mga tao sa pamamagitan ng pagtataas at pagpapatotoo sa sarili nito, at paminsan-minsan ay kaya nitong aminin ang mga pagkakamali nito sa pasikot-sikot na paraan kapag wala na itong ibang pagpipilian, ngunit pagkukunwari ang lahat ng ito, at ang pakay nito ay ang makamit ang simpatiya at pang-unawa ng mga tao. Sasabihin pa nga nito, “Walang sinuman ang perpekto. May mga tiwaling disposisyon ang lahat at nagkakamali ang lahat. Hangga’t kayang itama ng isang tao ang kanyang mga pagkakamali, mabuting tao siya.” Kapag naririnig ito ng mga tao, pakiramdam nila ay tama ito, at patuloy silang sumasamba at sumusunod kay Satanas. Ang kaparaanan ni Satanas ay ang maagap na pagkilala sa mga pagkakamali nito, at palihim na pagpupuri sa sarili nito at pagtataas sa posisyon nito sa puso ng mga tao, para tanggapin ng mga tao ang lahat ng tungkol dito—kahit ang mga kamalian nito—at pagkatapos ay patawarin ang mga kamaliang ito, unti-unting kalimutan ang mga ito, at sa kalaunan ay ganap na tanggapin si Satanas, nagiging tapat dito hanggang kamatayan, hinding-hindi iiwan o tatalikuran ito, at sinusundan ito hanggang sa dulo. Hindi ba’t ito ang kaparaanan ni Satanas sa paggawa ng mga bagay-bagay? Ganito kumikilos si Satanas, at ginagamit din ng mga anticristo ang ganitong uri ng kaparaanan kapag kumikilos sila para tuparin ang kanilang mga ambisyon at pakay na pasambahin at pasunurin sa kanila ang mga tao. Ang mga kahihinatnan nito ay magkapareho, at hindi talaga naiiba sa kahihinatnan ng paglilihis at paggawang-tiwali ni Satanas sa mga tao.

Kapag nagsasalita ang ilang tao tungkol sa kanilang pagkakilala sa sarili, inilalarawan nila ang kanilang sarili bilang gulong-gulo at walang silbi, sinasabi pa na sila ay isang diyablo at isang Satanas, na marapat sa kanila ang isumpa, at na hindi sila magrereklamo kung ititiwalag sila ng Diyos. Gayunman, walang tunay na pagkaunawa sa kanilang kalikasang diwa o sa kanilang mga tiwaling disposisyon ang mga taong ito, at hindi nila maibahagi ang anumang tungkol sa kanilang tunay na kalagayan. Sa halip, sinisikap nilang gumamit ng pagkukunwari para ilihis ang iba, at gamitin ang kaparaanan at teknik ng maagap na pagkilala sa kanilang mga kamalian at “aatras para sumulong” upang bulagin at dayain ang mga tao, at pagkatapos ay gawing maganda ang opinyon sa kanila ng mga tao. Ito ang pagsasagawa ng mga anticristo. Sa susunod na makatagpo kayo ng isang taong tulad nito, paano ninyo siya itatrato? (Usisain ang mga detalye.) Tama iyon, dapat ninyong matutunang imbestigahan ang isyu at usisain ang mga detalye. At gaano kalalim kayo dapat mag-imbestiga? Gawin ninyo ito hanggang magmakaawa sila at sabihing, “Hindi ko na kayo kailanman muling ililihis. Kahit pa piliin ninyo ako na maging inyong lider, hindi ko kukunin ang papel na iyon.” Sabihin ninyo sa kanila, “Hinding-hindi mo na kami muling maililihis o hinding-hindi ka na namin pipiliin na maging aming lider, kaya itigil mo ang pangangarap!” Ano sa palagay ninyo? Ang lahat ng mga nagsasalita sa isang labis-labis na paraan tungkol sa kanilang pagkakilala sa sarili, at isinusumpa pa ang kanilang sarili, nang walang alinman dito ang tila totoo, ay mga huwad ang pagka-espirituwal at mapagpaimbabaw na tao, at mapanlihis ang lahat ng kanilang mga salita. May isang katangian at kaunting detalye sa pananalita ang gayong mga tao na dapat mong makilatis. Halimbawa, sabihin mo sa Akin, kung hiniling sa isang tao na sumulat ng isang panunumpa para sa pag-iingat ng mga handog, ano ang dapat sabihin sa unang pangungusap ng panunumpa? Ano ang isusulat ng isang tao na may pagkamakatwiran at pagkatao? Anong tono at pananalita ang gagamitin niya para tumayo sa kanyang wastong posisyon at maipaalam ang kanyang saloobin? Kapag nagsasalita ang mga ordinaryong tao, nararamdaman ng lahat na normal silang nagsasalita, ngunit ang mga ambisyosong indibidwal na masasamang tao o mga anticristo ay may partikular na tono kapag nagsasalita sila na kakaiba kaysa sa karaniwang tao. Halimbawa, sinasabi nilang: “Kung ako, si Ganito-at-ganyan, ay naglustay ng isang sentimo ng mga handog sa diyos, hayaan akong mamatay ng isang miserableng kamatayan—hayaan akong masagasaan ng sasakyan!” Anong uri ng tono ito? Nagsisimula sila sa salitang “Ako,” ginagamit ang pinakamataas na tono—ang motibasyon sa likod ng kanilang tono at paraan ng pagsasalita ay mapagmamasdan sa mga literal na salitang kanilang ginagamit. “Ako” ang unang salita—ginagamit nila ang pinakamataas na tono, at napakayabang nito—hindi ba’t isa itong matayog-pakinggang panunumpa? Ano ang tawag sa ganitong uri ng panunumpa? Tinatawag itong matayog-pakinggan at mapagpaimbabaw. Ang pagsusulat ng isang panunumpa nang may gayong pagkaagresibo—anong uri ng disposisyon ito? Isa itong panunumpa, kaya kanino ka manunumpa? Manunumpa ka sa Diyos, kaya paano dapat magsalita ang isang normal na tao sa kasong ito? Dapat siyang magsalita sa isang mapagpakumbabang paraan, tumayo sa kanyang wastong posisyon, magdasal sa Diyos, at magsalita mula sa puso. Hindi siya dapat gumamit ng eksaheradong mga salita o maging agresibo. Masyadong agresibo ang gayong mga tao kahit pa kapag gumagawa ng isang panunumpa—masyadong malubha ang kanilang mga satanikong disposisyon! Mahirap sabihin kung totoo o hindi ang kanilang panunumpa. Ang ibig nilang sabihin ay: “Wala kang tiwala sa akin? Natatakot kang pinagsasamantalahan ko ang sambahayan ng diyos, na nagnanakaw ako ng mga handog? Ginagamit mo ako ngunit wala kang tiwala sa akin, at hinihiling mo sa akin na manumpa—manunumpa ako, manood ka at tingnan mo kung mangangahas akong manumpa! Hindi ako naniniwalang magagawa ko ang isang bagay na tulad niyon.” Anong uri ng saloobin ito? Ito ay pagkaagresibo at kawalang-pakundangan. Mayroon pa silang kapangahasan na magprotesta laban sa Diyos, at gamitin ang isang panunumpa para ipawalang-sala ang kanilang sarili at ilihis ang mga tao. Ito ba ang may takot sa Diyos? Walang pagkamaka-Diyos sa ganito. Ang ganitong uri ng tao ay isang Satanas at isang anticristo; ganito magsalita ang mga anticristo. Nanunumpa na may mga nakatagong tono ng pag-angal—anong uri ng disposisyon ito? Maililigtas pa ba ang ganitong uri ng tao? May nakilala na ba kayong ganitong uri ng tao dati? Hindi ninyo alam kung paano kikilatisin ang mga pagpapamalas, pagbubunyag, o disposisyong ito na ipinakikita nila, hindi ba? Naniniwala pa nga ang ilang tao na ang ganitong uri ng tao ay matino, nagtataglay ng espirituwal na pang-unawa, matapat, at tapat sa Diyos. Hindi ba ito kahangalan? Hindi ba ito kawalan ng pagkilatis? Ang napakasamang pag-uugali at disposisyong ito ay makikita sa literal na mga salita at sa pananalita ng kanilang panunumpa, ngunit iniisip pa rin ng mga tao na sadyang mabuti ang anticristong ito. Nauunawaan ba ng mga taong ito ang katotohanan? Tila mga doktrina lang ang nauunawaan ninyo, na kaya lang ninyong pag-usapan ang tungkol sa mga doktrina at magsalita ng mga hungkag na salita, at na kayo ay hindi nakakikilatis pagdating sa mga tiyak na usapin at isyu. Sa hinaharap, kung makatatagpo kayo ng ganitong mga uri ng usapin, magiging mapagkilatis ba kayo? (Oo.) Mga hayop ang mga taong sumusulat ng gayong mga panunumpa at lahat sila ay walang pagkatao. Nakita na ba ninyo ang ganitong uri ng panunumpa dati? Nakapagsulat na ba kayo ng panunumpang tulad nito dati? (Oo.) May kaparehong tono at kaparehong pambungad ba ito tulad nito? (Hindi ito kasingdirekta.) Pareho ba ang kalikasan nito? (Oo.) Magkapareho ang kalikasan nito. Ang panunumpa ay hindi tulad ng pagpasok sa isang pook ng labanan, na nangangailangan ng isang espiritu ng magiting na pagsasakripisyo ng sarili. Hindi nito kinakailangan ang ganoong uri ng espiritu. Kapag nanumpa ka sa Diyos, dapat na lubusan mo itong pag-isipan, at unawain kung bakit mo kailangang isulat ang panunumpang ito, at kung kanino ka nanunumpa at gumagawa ng pangakong ito. Ang nais ng Diyos ay ang saloobin ng isang tao, hindi isang uri ng espiritu. Agresibo ang espiritu mong iyan at mapagprotesta; pagpapamalas ito ng mayabang na disposisyon ni Satanas. Hindi ito maka-Diyos at hindi isang pagpapamalas na dapat mayroon ang mga nilikha, lalong hindi ito isang posisyon na dapat akuin ng mga nilikha. Hindi ba naimpluwensiyahan ng pambansang kabayanihan ang mga tao na nagpapakita ng pagpapamalas na ito? Nauugnay ba ito rito? Nalason na ang mga tao nang masyadong malalim—sa sandaling isulat nila ang isang panunumpa o pangako, iniisip nila ang lahat ng mga sikat na tao sa paglipas ng panahon na naging tapat sa kanilang mga bansa at mga kababayan. Bahagi ng grupo ni Satanas ang mga sikat na tao na iyon, at kumilos sila sa walang-konsensiyang paraan para itangi ang kanilang sarili at magpatotoo sa kanilang sarili, at para okupahin ang isang lugar sa puso ng mga tao at mag-iwan ng isang mabuting reputasyon para sa kanilang sarili upang maalala sila sa kasaysayan at magkaroon ng mabuting pangalan na magtatagal sa kawalang-hanggan. Pagkakaroon ng bulag na debosyon sa kanilang mga bansa ang tingin dito ng mga sumunod na henerasyon; sa tingin mo ba ay tunay silang bulag? Ano ba talaga ang pagiging bulag na ito? Ito ang pinakataksil at buktot na pagsasagawa, at may personal na intensyon sa loob nito. Hindi ito pagiging bulag, at tiyak na hindi ito debosyon—kabuktutan ito.

Nakapagsagawa na tayo ng maraming pagbabahaginan tungkol sa paksa ng pagpapatotoo ng mga anticristo sa kanilang sarili. May iba pa bang mga isyung nauukol sa paksang ito na hindi pa rin ninyo lubusang nauunawaan? Pinatototohanan ng ilang tao ang kanilang sarili gamit ang wika, at nangungusap sila ng ilang salita na nagpapasikat sa kanila, habang ang ibang mga tao naman ay gumagamit ng mga pag-uugali. Ano ang mga pagpapamalas ng isang tao na gumagamit ng mga pag-uugali para patotohanan ang kanyang sarili? Sa panlabas, nakikibahagi siya sa ilang pag-uugaling naaayon sa mga kuru-kuro ng mga tao, na tumatawag sa pansin ng mga tao, at na nakikita ng mga tao bilang sadyang marangal at medyo naaayon sa mga moral na pamantayan. Ang mga pag-uugaling ito ang nagpapaisip sa mga tao na marangal sila, na mayroon silang integridad, na talagang mahal nila ang Diyos, na napakamaka-Diyos nila, at talagang nagtataglay sila ng may-takot-sa-Diyos na puso, at na sila ay mga tao na naghahangad sa katotohanan. Madalas silang nagpapakita ng ilang mabubuting pag-uugali sa panlabas para ilihis ang mga tao—hindi ba’t nangangamoy din ito ng pagtataas at pagpapatotoo sa sarili? Kadalasan, itinataas at pinatototohanan ng mga tao ang kanilang sarili gamit ang mga salita, gumagamit ng malinaw na pananalita para ipahayag kung paano sila naiiba mula sa mga masa at kung paanong may mas matatalinong opinyon sila kaysa sa iba, upang gawing mataas ang tingin ng mga tao sa kanila at tingalain sila. Gayunman, may ilang kaparaanan na hindi kinapapalooban ng tahasang pananalita, kung saan ang mga tao sa halip ay gumagamit ng mga panlabas na pagsasagawa para patotohanang mas magaling sila kaysa sa iba. Pinag-isipang mabuti ang ganitong mga uri ng pagsasagawa, dinadala ng mga ito ang isang motibo at isang tiyak na intensyon, at sadya ang mga ito. Nabalot at naproseso ang mga ito para ang makikita ng mga tao ay ilang pag-uugali at pagsasagawa na nakaayon sa mga kuru-kuro ng tao, na marangal, maka-Diyos, at umaayon sa malasantong pagiging disente, at na mapagmahal-sa-Diyos, may-takot-sa-Diyos, at nakaayon sa katotohanan. Nakakamtan nito ang kaparehong layon ng pagtataas at pagpapatotoo sa kanilang sarili at pagpapa-isip sa mga tao na hangaan at sambahin sila. Nakatagpo o nakakita na ba kayo ng gayong bagay? Nagtataglay ba kayo ng ganitong mga pagpapamalas? Hiwalay ba sa tunay na buhay ang mga bagay na ito at ang paksang ito na tinatalakay Ko? Sa totoo lang, hindi hiwalay ang mga ito. Magbibigay Ako ng isang napakasimpleng halimbawa. Kapag ginagawa ng ilang tao ang kanilang mga tungkulin, tila ba lubhang abala sila sa panlabas; sadya silang nagpapatuloy sa paggawa sa mga oras na kumakain o natutulog ang iba, at kapag nagsimula nang gawin ng iba ang kanilang mga tungkulin, kakain o matutulog naman sila. Ano ang pakay nila sa paggawa nito? Nais nilang makatawag ng pansin at ipakita sa lahat na masyado silang abala sa paggawa ng kanilang mga tungkulin na wala na silang panahong kumain o matulog. Iniisip nilang: “Wala talaga kayong dinadalang pasanin. Bakit napakaagap ninyo sa pagkain at pagtulog? Kayong mga walang silbi! Tingnan ninyo ako, nagtatrabaho ako habang lahat kayo ay kumakain, at nagtatrabaho pa rin ako sa gabi kapag tulog na kayo. Makakayanan ba ninyong magdusa nang tulad nito? Kaya kong pagtiisan ang pagdurusang ito; gumagawa ako ng halimbawa sa pag-uugali ko.” Ano ang tingin ninyo sa ganitong uri ng pag-uugali at pagpapamalas? Hindi ba sinasadyang gawin ito ng mga taong ito? Sinasadyang gawin ng ilang tao ang mga bagay na ito, at ano ang uri ng pag-uugali ito? Nais ng mga tao na ito na maging iba sa karaniwan; nais nilang maging iba kaysa sa mga masa at ipakita sa mga tao na abala silang ginagawa ang kanilang mga tungkulin buong gabi, na lubos nilang napagtitiisan ang pagdurusa. Sa ganitong paraan, labis na maaawa sa kanila ang lahat at magpapakita ng partikular na simpatya sa kanila, iniisip na mayroon silang mabigat na pasanin sa kanilang mga balikat, na umaabot na hanggang sa leeg nila ang trabaho at masyado silang abala para kumain o matulog. At kung hindi sila maililigtas, magsusumamo sa Diyos ang lahat para sa kanila, makikiusap sa Diyos para sa kanila, at magdarasal para sa kanila. Sa paggawa nito, ginagamit ng mga taong ito ang mabubuting pag-uugali at pagsasagawa na naaayon sa mga kuru-kuro ng tao, tulad ng pagtitiis ng hirap at pagbabayad ng halaga, para dayain ang ibang tao at mapanlinlang na makuha ang kanilang simpatya at papuri. At ano ang pangwakas na resulta nito? Ang lahat ng nagkaroon ng ugnayan sa kanila at nakita silang nagbabayad ng halaga ay magsasabing lahat sa iisang boses: “Ang aming lider ang pinakamay-kakayahan, ang pinakakayang pagtiisan ang pagdurusa at ang pagbabayad ng halaga!” Hindi ba nila nakamtan ang kanilang pakay ng panlilihis sa mga tao? Pagkatapos, isang araw, sabi ng sambahayan ng Diyos, “Hindi gumagawa ng aktuwal na gawain ang lider ninyo. Ginagawa niyang abala ang kanyang sarili at gumagawa nang walang layon; kumikilos siya nang walang ingat at siya ay di-makatwiran at mapagdikta. Nagulo niya ang gawain ng iglesia, hindi niya nagawa ang anuman sa mga gawaing dapat niyang gawin, hindi niya nagampanan ang gawain ng ebanghelyo o ang gawain ng paggawa ng pelikula, at nasa kaguluhan din ang buhay iglesia. Hindi nauunawaan ng mga kapatid ang katotohanan, wala silang buhay pagpasok, at hindi sila makasulat ng mga artikulo ng patotoo. Ang pinakakaawa-awang bagay ay na hindi man lang nila makilatis ang mga huwad na lider at anticristo. Masyadong walang-kakayahan ang ganitong uri ng lider; isa siyang huwad na lider na dapat tanggalin!” Sa ilalim ng mga sitwasyong ito, magiging madali ba na tanggalin siya? Maaaring mahirap gawin ito. Yamang sinasang-ayunan at sinusuportahan siya ng lahat ng mga kapatid, kung may sinumang susubukang tanggalin ang lider na ito, magpoprotesta ang mga kapatid at makikiusap sa ang Itaas para mapanatili siya. Bakit magkakaroon ng gayong kalalabasan? Dahil gumagamit ng mabubuting pag-uugali sa panlabas ang huwad na lider at anticristong ito gaya ng pagtitiis ng hirap at pagbabayad ng halaga, pati na rin ng magagandang salita, para maantig, mabili, at mailihis ang mga tao. Sa sandaling nagamit na niya ang mga huwad na kaanyuang ito para ilihis ang mga tao, magsasalita ang lahat para sa kanya at hindi nila magagawang iwan siya. Malinaw na alam nilang hindi masyadong nakagawa ng aktuwal na gawain ang lider na ito, at na hindi niya nagabayan ang hinirang na mga tao ng Diyos na maunawaan ang katotohanan at makamit ang buhay pagpasok, ngunit sinusuportahan pa rin siya ng mga taong ito, sinasang-ayunan siya, at sumusunod sa kanya, ni wala man lang pakialam kung ang ibig sabihin nito ay hindi nila makakamit ang katotohanan at buhay. Higit pa rito, dahil nailihis sila ng lider na ito, sumasamba sa kanya ang lahat ng taong ito, hindi nila tinatanggap ang sinumang lider maliban sa kanya, at kahit ang Diyos ay ayaw na nila. Hindi ba’t tinatrato nila bilang Diyos ang lider na ito? Kung sasabihin ng sambahayan ng Diyos na hindi gumagawa ng aktuwal na gawain ang taong ito at na isa siyang huwad na lider at anticristo, magpoprotesta at maghihimagsik ang mga tao sa kanilang iglesia. Sabihin ninyo sa Akin, hanggang saan nailihis ng anticristong ito ang mga taong iyon? Kung gawain ito ng Banal na Espiritu, bubuti lang ang kalagayan ng mga tao, at higit nilang mauunawaan ang katotohanan, magiging higit pa silang mapagpasakop sa Diyos, magkakaroon ng higit pang lugar para sa Diyos sa puso nila, at mas gagaling pa sa pagkilatis ng mga huwad na lider at anticristo. Mula sa pananaw na ito, ang sitwasyong kakatalakay lang natin ay tiyak na hindi gawain ng Banal na Espiritu—tanging ang mga anticristo at masasamang espiritu lang ang makapaglilihis sa mga tao nang gayon pagkatapos gumawa sa loob ng ilang panahon. Maraming tao ang nailihis at nakontrol ng mga anticristong ito, at sa puso nila, mayroon lang silang lugar para sa mga anticristo at walang lugar para sa Diyos. Ito ang huling resultang nakamtan ng mga anticristo na itinataas at pinatototohanan ang kanilang sarili sa pamamagitan ng panlabas na mabubuting pag-uugali. Ginagamit nila ang panlabas na mabubuting pag-uugali ng pagtitiis ng hirap at pagbabayad ng halaga para itaas at patotohanan ang kanilang sarili, na isa sa mga paraan na ginagamit ng mga anticristo para ilihis at kontrolin ang mga tao. Nakikita na ninyo ngayon nang malinaw ang usaping ito, hindi ba? Hindi ba’t napakatuso at napakamapaglalang ng paggamit ng isang anticristo ng pagpapakita sa panlabas ng mabubuting pag-uugali ng pagtitiis ng hirap at pagbabayad ng halaga para ilihis ang mga tao. At hindi ba ginagawa rin ninyo ito paminsan-minsan? Umiinom ng kape ang ilang tao para sumigla sa gabi bilang paghahanda sa pagpupuyat sa paggawa ng kanilang mga tungkulin. Nag-aalala ang mga kapatid sa kanilang kalusugan at nagluluto ng sabaw ng manok para sa kanila. Kapag naubos na nila ang sabaw, sinasabi ng mga taong ito, “Salamat sa diyos! Natamasa ko ang biyaya ng diyos. Hindi ito marapat sa akin. Ngayong naubos ko na ang sabaw ng manok na ito, dapat akong maging mas mahusay sa paggawa ng aking mga tungkulin!” Sa realidad, ipinagpapatuloy nilang gawin ang kanilang mga tungkulin sa kaparehong paraan na kadalasan nilang ginagawa, nang hindi man lang itinataas ang kanilang kahusayan. Hindi ba’t sila ay nagpapanggap? Nagpapanggap sila, at ang uri ng pag-uugaling ito ay palihim ding itinataas at pinatototohanan ang kanilang sarili; ang kalalabasang nakakamtan nito ay para sang-ayunan sila ng mga tao, tumaas ang tingin sa kanila, at maging masugid na tagasunod nila ang mga ito. Kung may ganitong uri ng pag-iisip ang mga tao, hindi ba’t nakalimutan na nila ang Diyos? Wala na sa puso nila ang Diyos, kaya sino ang iniisip nila araw-gabi? Ito ay ang kanilang “mabuting lider,” ang kanilang “sinisinta.” Napakamapagmahal ng ilang anticristo sa karamihan ng mga tao sa panlabas, at gumagamit sila ng mga pamamaraan kapag nagsasalita sila, para makita ng mga tao na mapagmahal sila, at gugustuhing mapalapit sa kanila. Ngumingiti sila sa sinumang mapalapit sa kanila at nakikipag-ugnayan sa kanila, at nakikipag-usap sila sa gayong mga tao nang may napakabanayad na tono. Kahit na nakikita pa nila ang ilang kapatid na naging di-maprinsipyo sa kanilang mga kilos, at dahil doon ay napinsala ang mga interes ng iglesia, hindi nila pinupungusan ang mga kapatid na ito kahit katiting, hinihimok lang ang mga ito at inaaliw ang mga ito, at sinusuyo ang mga ito habang ginagawa nila ang kanilang mga tungkulin—sinusuyo nila nang sinusuyo ang mga tao hanggang sa nadala na nila ang lahat sa harap nila. Unti-unting naaantig ang mga tao ng mga anticristong ito; sobrang sinasang-ayunan ng lahat ang kanilang mapagmahal na puso at tinatawag silang mga tao na nagmamahal sa Diyos. Sa kalaunan, sinasamba sila ng lahat at hinahangad ang kanilang pagbabahaginan sa bawat usapin, sinasabi ng lahat sa mga anticristong ito ang lahat ng kanilang mga pinakakaibuturan na saloobin at damdamin, hanggang sa punto na hindi na nga sila nagdarasal sa Diyos o naghahangad sa katotohanan sa mga salita ng Diyos. Hindi ba’t nailihis ang mga taong ito ng mga anticristong ito? Isa pa ito sa ibang paraang ginagamit ng mga anticristo para ilihis ang mga tao. Kapag nakikibahagi kayo sa mga pag-uugali at pagsasagawang ito, o nagkikimkim ng mga intensyong ito, nababatid ba ninyong may problema rito? At kapag nababatid mo na ito, mababago mo ba ang takbo ng iyong mga kilos? Kung mapagninilayan mo ang iyong sarili at makararamdam ka ng tunay na pagsisisi kapag nabatid at nasuri mo na may problema ang iyong pag-uugali, mga pagsasagawa, o mga intensyon, pinatutunayan nitong naibaligtad mo na ang iyong takbo. Kung nababatid mo ang iyong mga problema ngunit hinahayaan lang ang mga ito at kumikilos ka ayon sa sariling mong mga intensyon, nahuhulog ng palalim nang palalim hanggang sa makarating ka sa puntong hindi mo na magagawang palayain ang iyong sarili, kung gayon ay hindi mo naibaligtad ang iyong daan at sinasadya mong itakda ang iyong sarili laban sa Diyos, itinataas at pinatototohanan ang iyong sarili, at naliligaw mula sa tunay na daan. Anong disposisyon ito? Disposisyon ito ng isang anticristo. Seryoso ba ito? (Oo.) Gaano kaseryoso ito? Ang kalalabasan ng isang tao na gumagamit ng higit pang mapaglalang at mapanlinlang na paraan, gumagamit ng pagtitiis ng hirap at pagbabayad ng halaga para ilihis ang mga tao, sinusubukang pasambahin at pasunurin ang mga tao sa kanya, ay kapareho ng isang tao na hayagang itinataas at pinatototohanan ang kanyang sarili—ito ay magkapareho ng kalikasan. Anumang paraan ang gamitin mo para itaas at patotohanan ang iyong sarili, malinaw man itong pananalita o ilang halatang mabubuting pag-uugali, magkakapareho ng kalikasan ang lahat ng ito. May kalidad ng anticristo ito, at isang kalidad ng pakikipag-away sa Diyos tungkol sa kanyang mga taong hinirang. Anuman ang maging anyo ng iyong pagpapamalas o alinmang paraan ang iyong gamitin, hangga’t hindi nagbabago ang intensyon mo at magkapareho ang mga kahihinatnan, magkakapareho lahat ang kalikasan nito. Malinaw sa gayon na sobrang tuso ang mga anticristo. Hindi nila minamahal o hinahangad ang katotohanan, pero sila ay may kapabilidad na gamitin ang pagtitiis ng hirap at pagbabayad ng halaga bilang isang paraan para ilihis ang mga tao—ito ang kabuktutan ng mga anticristo.

Nagsasalita ang ilang tao tungkol sa ilang mga kakatwang teorya at abstraktong argumento para isipin ng mga tao na sila ay intelektuwal at maraming kaalaman, at na napakalalim ng kanilang mga kilos, at nang sa gayon ay makamtan nila ang kanilang pakay na pasambahin sa kanila ang mga tao. Ibig sabihin, palagi nilang nais na lumahok at magbigay ng kanilang opinyon sa lahat ng usapin, at kahit pa nakagawa na ng huling desisyon ang lahat, kung hindi sila nasisiyahan dito, naglilitanya sila ng matatayog-pakinggang ideya para magpasikat. Hindi ba ito isang paraan ng pagtataas sa sarili at pagpapatotoo sa sarili? Sa ilang usapin, talagang napag-usapan na ng lahat ang mga bagay-bagay, sumangguni sa isa’t isa, natagpuan ang mga prinsipyo, at nagdesisyon sa planong pagkilos, ngunit hindi nila tinatanggap ang desisyon at hinahadlangan ang mga bagay-bagay sa isang di-makatwirang paraan, sinasabing, “Hindi puwede iyan. Hindi pa ninyo ito komprehensibong isinaalang-alang. Bukod sa iilang aspektong napag-usapan natin, may naisip din akong isa pa.” Sa katunayan, isang kakatwang teorya lang ang naisip nilang aspekto; nagbubusisi lang sila nang walang kabuluhan. Lubos nilang nababatid na nagbubusisi lang sila nang walang kabuluhan at pinahihirap ang mga bagay-bagay para sa ibang tao, ngunit ginagawa pa rin nila ito. Ano ang pakay nila rito? Ito ay para ipakita sa mga tao na naiiba sila, na mas matalino sila kaysa sa iba. Ang ibig nilang sabihin ay, “Ito ba ang antas ninyong lahat? Dapat kong ipakita sa inyo na nasa mas mataas na antas ako.” Kadalasang hindi nila pinapansin ang anumang sinasabi ng iba, ngunit sa sandaling may dumating na isang importanteng bagay, nagsisimula silang guluhin ang mga bagay-bagay. Ano ang tawag sa ganitong uri ng tao? Sa pangkaraniwan, tinatawag siyang mapamuna at isang itlog na bugok. Ano ang mga karaniwang pamamaraan ng isang mapamuna? Nasisiyahan siya sa paglilitanya ng matatayog-pakinggang ideya at pagsali sa ilang ubod ng sama at balikong pagsasagawa. Kung hihilingin mo sa kanya na magpresenta ng tamang plano ng pagkilos, hindi niya magagawang makabuo nito, at kung hihilingin mo sa kanya na pangasiwaan ang isang seryosong bagay, hindi niya ito magagawa. Mga ubod ng samang bagay lang ang ginagawa niya, at palagi niyang nais bigyan ng “sorpresa” ang mga tao at magpasikat ng kanyang mga abilidad. Ano na nga ba ang kasabihang iyon? “Naglalagay ng kolorete ang isang matandang babae—para bigyan ka ng isang bagay na titingnan.” Nangangahulugan ito na palagi niyang nais magpakitang-gilas ng kanyang mga abilidad, at kung makapagpapakitang-gilas man siya nang maayos o hindi, nais niyang malaman ng mga tao na, “Mas natatangi ako kaysa sa inyo. Lahat kayo ay hindi mahusay, mga mortal lang kayo, mga ordinaryong tao. Ako ay pambihira at nakahihigit sa karaniwan. Ibabahagi ko ang aking mga ideya para isorpresa kayo at pagkatapos ay makikita ninyo kung nakahihigit ba ako o hindi.” Hindi ba’t ginugulo nito ang mga bagay-bagay? Sinasadya niyang guluhin ang mga bagay-bagay. Anong uri ng pag-uugali ito? Nagdudulot siya ng mga pagkagambala at kaguluhan. Ito ang ibig niyang sabihin: Hindi ko pa naipakikita kung gaano ako katalino sa usaping ito, kaya kahit pa kaninong mga interes ang napinsala at kahit pa kaninong mga pagsisikap ang nasayang, isasabotahe ko ito hanggang maniwala ang lahat na ako ay nakahihigit, may kakayahan, at mahusay. Saka ko lang hahayaang magpatuloy ang usaping ito nang walang hadlang. Umiiral ba ang masasamang taong tulad nito? Ginawa mo na ba ang ganitong mga uri ng bagay dati? (Oo. Minsan natapos nang talakayin ng iba ang isang usapin at nakakita ng angkop na plano, ngunit yamang hindi nila ipinagbigay-alam sa akin habang nasa proseso ng paggawa ng desisyon, sinadya kong maghanap ng mga kapintasan dito.) Noong ginawa mo ito, alam mo ba sa iyong puso kung tama ba o mali ito? Alam mo bang seryoso ang kalikasan ng problemang ito, na nagdudulot ito ng pagkagambala at kaguluhan? (Hindi ko ito nabatid noong panahong iyon, ngunit sa pamamagitan ng malubhang pagpungos ng aking mga kapatid, at sa pamamagitan ng pagkain at pag-inom ng mga salita ng paghatol at pagkastigo ng Diyos, nakita kong seryoso ang kalikasan ng problemang ito, na ginagambala at ginugulo nito ang gawain ng iglesia, at isa itong uri ng satanikong pag-uugali.) Yamang nakilala mo kung gaano ito kaseryoso, kapag may nangyaring mga kagayang bagay sa iyo pagkatapos nito, nagawa mo bang magbago nang bahagya at magkaroon ng kaunting pagpasok pagdating sa iyong pamamaraan? (Oo. Noong ibinunyag ko ang gayong mga kaisipan at ideya, batid ko na isa itong satanikong disposisyon, na hindi ko magagawa ang mga bagay sa ganoong paraan, at nagawa kong may-kamalayang magdasal sa Diyos at maghimagsik laban sa mga di-tamang kaisipan at ideyang iyon.) Nagawa mong medyo magbago. Kapag mayroon kang gayong mga problema ng katiwalian, dapat mong hanapin ang katotohanan para lutasin ang mga ito, pigilan ang iyong sarili, at magdasal sa Diyos. Kapag iniisip mong tinitingnan ka ng iba nang may paghamak, na hindi mataas ang tingin nila sa iyo o hindi ka sineseryoso, at kaya nais mong magdulot ng kaguluhan, kapag may ganito kang saloobin, dapat nababatid mong hindi ito nagmumula sa normal na pagkatao kundi mula sa isang satanikong disposisyon, at na, kung magpapatuloy ka nang ganito, magkakaroon ng gulo, at malamang ay sasalungatin mo ang disposisyon ng Diyos. Dapat mo munang malaman kung paano pigilan ang iyong sarili, at pagkatapos ay pumunta sa harap ng Diyos para magdasal sa Kanya at baligtarin ang iyong takbo. Kapag namumuhay ang mga tao sa loob ng sarili nilang mga kaisipan, sa loob ng kanilang mga tiwaling disposisyon, walang anuman sa ginagawa nila ang nakaayon sa katotohanan o magagawang mapalugod ang Diyos; laban sa Diyos ang lahat ng ginagawa nila. Makikilala mo na ngayon ang katunayang ito, hindi ba? Ang palagiang pagnanais na makipaglaban para sa kasikatan at kapakinabangan, at hindi pag-aalinlangang gambalain at guluhin ang gawain ng iglesia para magkamit ng reputasyon at katayuan, ay ang mga pinakahalatang pagpapamalas ng mga anticristo. Sa totoo lang, nagtataglay ng mga pagpapamalas na ito ang lahat ng tao, ngunit kung makikilala at kikilalanin mo ito, at pagkatapos ay babaligtarin mo ang iyong takbo, magkakaroon ng saloobin ng tunay na pagsisisi sa harap ng Diyos, at babaguhin ang iyong pamamaraan, mga pag-uugali, at mga disposisyon, isa kang tao na naghahangad sa katotohanan. Kung hindi mo kikilalanin ang mga tunay na problema na ito, tiyak na wala kang saloobin ng pagsisisi, at hindi ka isang tao na naghahangad sa katotohanan. Kung magpupumilit kang tahakin ang landas ng isang anticristo, at sumunod sa landas na ito hanggang wakas, at iniisip mo pa ring hindi ito isang problema at ayaw mong magsisi, nagpupumilit na kumilos sa ganitong paraan at nakikipagpaligsahan sa mga manggagawa at lider para sa kasikatan at pakinabang, iginigiit na mamukod-tangi, maging iba sa karamihan, at nagiging mas mahusay kaysa sa iba alinmang grupo ka naroroon, nasa gusot ka! Kung patuloy kang maghahangad ng reputasyon at katayuan at matigas ang ulong tumatangging magsisi, isa kang anticristo at nakatakdang parusahan sa huli. Walang epekto sa iyo ang mga salita ng Diyos, ang katotohanan, at ang konsensiya at katwiran, at tiyak na makakaharap mo ang katapusan ng mga anticristo. Hindi ka maililigtas, at ikaw ay hinding-hindi matutubos! Kung matatamo ba o hindi ng mga tao ang kaligtasan at makatatahak sa landas ng pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan ay nakasalalay sa kung nagpapakita sila ng mga pagpapamalas ng tunay na pagsisisi pagkatapos makilala ang kanilang sarili, at ang saloobin nila sa kanilang pagharap sa katotohanan, pati na rin ang landas na kanilang pinipili. Kung hindi mo tatalikuran ang landas ng isang anticristo, at sa halip ay pipiliin mong matugunan ang sarili mong mga ambisyon at pagnanais, walang pakundangang lumalaban sa katotohanan, at itinatakda ang iyong sarili laban sa Diyos, ikaw ay hinding-hindi matutubos. Kung walang kamalayan ang isang tao sa pagkatakot gaano pa man kalaki ang mga pagkakamali niya o kung gaano man karaming masamang gawa ang ginagawa niya, at hindi siya nakokonsensiya, at patuloy na nagdadahilan para sa sarili niya, nang hindi nakakaramdam ng kahit kaunting pagsisisi, kung gayon ay tunay siyang anticristo at isa siyang diyablo. Kung tinataglay lang ng isang tao ang iba’t ibang pagpapamalas ng mga anticristo, ngunit kaya niyang aminin ang kanyang mga pagkakamali, tumalikod sa masama, at magkaroon ng pusong may pagsisisi, iba ang kalikasan nito kaysa sa mga anticristo at ganap na ibang usapin ito. Kaya, ang susi sa kung matatamo ba o hindi ng isang tao ang kaligtasan ay nakasalalay sa kung kaya ba niyang pagnilayan ang kanyang sarili, kung mayroon ba siyang pusong may pagsisisi, at kung kaya ba niyang tumahak sa landas ng paghahangad sa katotohanan.

Ang ikaapat na aytem, ang pagtataas at pagpapatotoo sa sarili, ay isang palagiang diskarte ng mga anticristo. Nagagawa ninyong makilala ang mga halatang pamamaraan, diskarte, at estratehiya kung paano itinataas at pinatototohanan ng mga anticristo ang kanilang sarili, subalit makikilala ba ninyo ang mga mas natatagong pag-uugali at pagpapamalas? Pagdating sa mga halatang bagay tulad ng paggamit ng lengguwahe para sa pagtataas at pagpapatotoo sa sarili, ibinubunyag ninyo ang mga bagay na ito, nakita ninyo ang iba na ibinubunyag din ang mga ito, at makikilala ninyo ang mga ito. Subalit kung walang lengguwaheng ginagamit at mga pagpapamalas lang ng pag-uugali ang mayroon, makikilala pa rin ba ninyo ang mga ito? Masasabing hindi ito magagawa ng karamihan. Kung gayon, ano ang mga katangian ng mga pag-uugali kung saan itinataas at pinatototohanan ng mga anticristo ang kanilang sarili? Tiyak na naaayon ang pag-uugali nila sa mga kuru-kuro, imahinasyon, moralidad, konsensiya, at mga damdamin ng tao. Ano pa? (Nakukuha nito ang pagsang-ayon at pagsamba ng mga tao.) Nakakakuha ito ng pagsang-ayon at pagsamba; ito ang nililikha nitong kalalabasan. Kung titingnan natin ito mula sa perspektiba ng kalalabasan, talagang may mapanlihis na kalidad ang pag-uugaling ito. Mula sa perspektiba ng kalikasan ng pagkilos na ito, sadyang may layunin ito. Halimbawa, kapag nagkakasakit ang isang tao, kung gusto niyang ilihis ang mga tao at gawing mataas ang tingin sa kanya ng mga ito, iinumin ba niya ang gamot niya sa harap ng mga tao, o kapag walang tao? (Sa harap ng mga tao.) Wala bang intensyon sa likod nito? Ibig sabihin nito ay may sadyang layunin siya. Ano ang talagang layunin niya sa pag-inom ng gamot nang ganito? Gusto niyang makakuha ng kredito sa paggawa nito, at sabihin sa iyo na: “Tingnan mo, nagkasakit ako sa sobrang pagod ko sa paggawa ng tungkulin ko, pero hindi pa rin ako nagreklamo o lumuha ni isang patak. Ginagamot ko ang karamdaman ko, subalit kaya ko pa ring magpursigi sa tungkulin ko habang umiinom ako ng gamot.” Sa katunayan, hindi naman talaga tiyak na nakuha niya ang sakit na ito mula sa pagpapakapagod niya sa paggawa ng tungkulin niya o pagkatapos niyang manampalataya sa Diyos. Sinusubukan lang niyang gamitin ang lahat ng uri ng pag-uugali para magparating ng mensahe sa mga tao, na nagtitiis siya ng pagdurusa at nagbabayad ng halaga, na labis siyang nagdusa sa kapaligiran na ito subalit hindi siya nagreklamo ni isang beses, at napakaaktibo pa ring ginagawa ang tungkulin niya, at na nagtataglay siya ng determinasyong makapagtiis ng pagdurusa. Ano ang di-tahasang sinasabi nito sa mga tao? Na hindi mapagdududahan ang katapatan niya sa Diyos. Gusto niyang ipahayag na tapat siya at handa siyang magbayad ng halaga. Hindi ba’t isa itong anyo ng palihim na pagtataas sa sarili? Kung mayroon siyang katwiran, hindi niya babanggitin ang bagay na ito, magdarasal siya sa Diyos kapag walang tao, ipinahahayag ang determinasyon niya at sinusubukang kilalanin ang sarili niya, o normal lang niyang iinumin ang gamot niya. Sa madaling salita, hindi niya gagamitin ang mga panlabas na pag-uugaling ito para sabihin sa mga tao na nagdurusa siya, na tapat niyang ginagawa ang kanyang mga tungkulin, at na dapat siyang gantimpalaan. Hindi niya kikimkimin ang mga layuning ito. Gayumpaman, kung kumikilos siya sa isang partikular na pasikat na paraan, gustong gawing mataas ang tingin sa kanya ng mga tao at purihin siya, may sadyang layunin ito. At ano ang layunin niya? Ito ay para makamit ang resulta ng pagtataas at pagpapatotoo sa sarili niya sa pamamagitan ng mensaheng ipinararating niya sa mga tao. Kung tapat siya, malalaman ito ng Diyos, kaya’t bakit kailangan niya pang ipagyabang ang tungkol dito sa ibang tao at ipaalam ito sa lahat? Ano ang layon niya sa pagpapaalam ng tungkol dito sa lahat? Ito ay para gawing mataas ang tingin ng mga tao sa kanya. Kung wala siya ng layon na ito, kikilos siya nang walang layunin, at hindi siya makikita ng iba na ginagawa ang mga bagay na ito. Kung may sadyang layunin siya, susukatin niya ang lawak ng mga pagkilos niya, at maglalaan siya ng matinding pagsisikap at pag-iisipan niya ang oras at lokasyon, hihintayin hanggang nariyan na ang lahat para hingin sa isang tao na dalhin sa kanya ang gamot niya, ipinaaalam ito nang hayagan at nang may kaingayan. May napakalinaw na layunin dito. Kung wala siya ng layuning ito, maghihintay siya hanggang sa wala nang sinuman ang nasa paligid para inumin ang gamot niya. Ang kahandaan mong magtiis ng pagdurusa at magbayad ng halaga ay nauugnay sa iyong ugnayan sa Diyos; hindi mo ito kailangang linawin at ipagbigay-alam sa iba. Kung lilinawin mo ito sa iba, ano ang maibibigay nila sa iyo? Bukod sa pagkuha ng kanilang simpatiya at papuri, mayroon ka pa bang ibang makukuha mula sa kanila? Wala, walang anumang bagay. Kapag nagtitiis ka ng kaunting pagdurusa at nagbabayad ng kaunting halaga sa paggampan ng iyong tungkulin, sa isang banda, ito ang mga bagay na dapat mong gawin at na handa kang gawin, at ginagawa mo ang sarili mong tungkulin. Sa isa pang banda, ang mga ito ay mga pagpapamalas na dapat mong ipakita sa Lumikha bilang isang nilikha, kaya’t bakit mo ipangangalandakan ang mga ito? Kapag ipinangangalandakan mo ang mga ito, nagiging kasuklam-suklam ang mga ito; ano ang nagiging kalikasan ng gayong pag-uugali? Ito ay nagiging pagtataas at pagpapatotoo sa sarili at panlilihis sa iba—nagbabago ang kalikasan. Halimbawa, may ilang tao na palaging nagkakamot ng anit nila sa harap ng iba, at kapag may nagtatanong sa kanila tungkol dito, sinasabi nilang: “Mahigit sampung araw ko nang hindi napaliguan ang buhok ko—sunod-sunod ang pakikipagpulong ko sa mga potensyal na tatanggap ng ebanghelyo. Noong isang araw sinubukan kong maglaan ng kaunting oras para maghugas ng buhok ko, subalit pagkatapos ay dumating ang isang potensyal na tatanggap ng ebanghelyo para mag-imbestiga, at hindi ako nakaalis.” Sa katunayan, sinasadya nilang hindi maghugas ng buhok nila para bigyan ang ibang tao ng impresyon na napakaabala nila sa paggawa ng kanilang mga tungkulin. Tinatawag itong pakitang-tao. Ano ang layunin nila sa pagpapakitang-tao? Ito ay para gawing mataas ang tingin sa kanila ng mga tao, at ang kalikasan ng pag-uugaling ito ay pagtataas at pagpapatotoo sa sarili. Kahit sa isang maliit na bagay na tulad nito, hindi nila ito pinalalampas, gusto pa rin nilang palakihin ang isyung ito, ginagawa itong isang uri ng mahalagang mapagkukunan na magagamit nila para makapagpakitang-gilas, matugunan ang mga ambisyon at pagnanais nila, at makamit ang layunin nilang mapataas ang tingin sa kanila ng mga tao at sambahin sila ng mga ito. Hindi ba’t kahiya-hiya ito? Kahiya-hiya at kasuklam-suklam ito. Saan nanggagaling ang lahat ng bagay na ito? Nagmumula ang mga ito sa tiwaling disposisyon ni Satanas, kung saan may pagpapanggap, panlilinlang, kabuktutan, at mga ambisyon. Palaging iniisip ng ganitong mga tao ang tungkol sa kanilang imahe, katayuan, at reputasyon. Wala silang pinakakawalang anumang bagay, palagi silang naghahanap ng mga paraan para gawing kapital ang mga bagay na iyon, para gawing mga mapagkukunan na magagamit nila upang gawing mataas ang tingin sa kanila ng mga tao at sambahin sila ng mga ito. Sa huli, kapag nakamit na nila ang kanilang layunin, umaasta silang parang wala silang pakialam dito. Isang uri din ito ng huwad na anyo, at sa panloob, palihim talaga silang nagdiriwang at nasisiyahan sa kanilang sarili. Hindi ba’t mas kasuklam-suklam pa nga ito? Malinaw na mayroon na silang napakataas na katayuan, na pinahahalagahan sila ng lahat, tinitingala sila, tumatalima sa kanila, at sinusunod sila, subalit sa panlabas, nagpapanggap pa rin silang ayaw nila ng katayuan. Mas mapagpaimbabaw pa ito. Sa huli, ang lahat ay nailihis nila, at sinasabing ipinanganak sila nang walang anumang mga ambisyon, na sila ay mga taong umaaksyon. Sa totoo lang, maaaring mabunyag ito ng isang maliit na pagsubok: Kung tinanggalan sila ng katayuan nila, agad silang titigil sa paggawa ng mga tungkulin nila. Magiging ganoon iyon kabilis; isang maliit na bagay ang magbubunyag sa mga ambisyon nila. Ang mga ito ang mga pag-uugali at pamamaraang inilalabas ng tiwaling disposisyon ni Satanas sa mga tao, pati na rin ang iba’t ibang pangit na kalagayan ng mga tao. Mula sa mga pagpapamalas na ito, makikitang gusto ng mga tao ng katayuan at gustong umokupa ng isang lugar sa puso ng iba. Gusto nilang angkinin ang puso ng iba, makuha ang loob ng iba, at hikayatin ang iba na sambahin, tingalain, at sundan pa nga sila, sa gayon ay pinapalitan nila ang posisyon ng Diyos sa puso ng ibang mga tao. Isa itong pagnanais na taglay ng bawat tao mula kapanganakan. At ano ang pinatutunayan nito? Na, sa buhay ng mga tao, ang bagay na kumokontrol sa kanila ay ang disposisyon ni Satanas. Sa tiwaling sangkatauhan, wala ni isang tao ang ayaw sa katayuan—kahit ang mga hangal ay gustong maging mga opisyal, at maging ang may mapupurol na pag-iisip ay gustong pamahalaan ang iba. Gusto ng lahat ang katayuan, at ginagawa ng lahat ang mga bagay-bagay alang-alang sa katayuan, at nakikipagkompetensiya ang lahat sa Diyos para sa katayuan. Ang bawat isa ay may ganitong uri ng pag-uugali at diskarte, pati na ng ganitong uri ng disposisyon. Kaya, kapag naglalantad tayo ng mga anticristo na nagtataas at nagpapatotoo sa sarili nila, inilalantad din natin ang mga tiwaling disposisyon ng bawat tao. Ano ang layunin ng paglalantad nito? Ito ay para maipaunawa sa mga tao na ang mga pag-uugali at pagpapamalas na ito ng pagtataas at pagpapatotoo sa sarili ay hindi dapat tinataglay ng normal na pagkatao, kundi sa halip ay mga pagbubunyag ng mga tiwaling disposisyon, at mga negatibo at kasuklam-suklam na bagay. Gaano man katalino ang mga pamamaraan mo ng pagtataas at pagpapatotoo sa iyong sarili, at gaano man kapalihim ang iyong mga pagkilos, wala sa mga bagay na ito ang dapat na tinataglay ng normal na pagkatao, at ang lahat ng ito ay kinasusuklaman, kinokondena, at isinusumpa ng Diyos. Kaya, dapat isantabi ng mga tao ang mga pamamaraang ito. Ang pagtataas at pagpapatotoo sa sarili ay hindi likas na nilikha ng Diyos para sa tao—sa halip, isa ito sa mga pinakatipikal na pagbubunyag ng tiwaling disposisyon ni Satanas, at higit pa rito, isa ito sa pinakatipikal at tiyak na mga disposisyon at pamamaraan ng tiwaling diwa ni Satanas.

Nakakatulong ba sa inyo ang pagbabahaginan tungkol sa ilang partikular na halimbawa pagdating sa pag-unawa sa iba’t ibang pagpapamalas ng pagtataas at pagpapatotoo sa sarili, halata man o mas nakatago ang mga paraang ito ng pagsasalita at pagkilos? (Oo, nakakatulong ito.) Saan ito nakakatulong? Nakakatulong ito sa mga tao na makilatis ang sarili nila at ang iba. Ang mga kalagayan, pagpapamalas, at pagbubunyag na ito na binabanggit ko ay lahat ng bagay na madalas ninyong ipinakikita, at dapat ninyong iharap ang sarili ninyong mga kalagayan sa mga ito para sa pagkukumpara, unawain kung ano talaga kayo, kung ano ang eksaktong buhay kung saan kayo nakadepende at ang sinasandigan ninyo para mabuhay, kung ano ang eksaktong nilalaman ng buhay na ito, kung ano ang eksaktong ipinagagawa ng mga disposisyong ito sa mga tao, at kung ano ang ipinasasabuhay ng mga ito sa mga tao. Sa pag-unawa sa mga partikular na pag-uugali, pagpapamalas, pamamaraan, at disposisyong ito, unti-unting mahihimay at makikilala ng mga tao ang kanilang sarili, ang kanilang sariling diwa, at ang kanilang kalikasan na kumokontra sa Diyos, at sa gayon ay mabibitiwan ang mga pamamaraang ito, magagawang lumapit sa harap ng Diyos at tumalikod sa dating gawi, at makakapagsagawa nang alinsunod sa katotohanan at maisasabuhay ito. Sinasabi ng ilang tao na: “Dahil ang pagtataas at pagpapatotoo sa sarili ay isang pamamaraan na hindi naaayon sa katotohanan at iyan ay kay Satanas at sa mga anticristo, kung hindi ako magsasabi o gagawa ng anumang bagay, hindi ba’t ibig sabihin niyon na hindi ako nagtataas o nagpapatotoo sa aking sarili?” Hindi ito tama. Kung gayon, anong paraan ng pagkilos ang hindi pagtataas at pagpapatotoo sa sarili? Kung magpapakitang-gilas ka at magpapatotoo sa iyong sarili tungkol sa isang partikular na bagay, makakamit mo ang resulta na mapataas ang tingin sa iyo ng ilang tao at sambahin ka. Subalit kung inilalantad mo ang iyong sarili at ibinabahagi ang pagkakilala mo sa sarili tungkol sa parehong bagay na iyon, iba ang kalikasan nito. Hindi ba’t totoo ito? Ang paglalantad sa sarili ng isang tao para pag-usapan ang tungkol sa pagkakilala niya sa sarili ay isang bagay na dapat tinataglay ng ordinaryong pagkatao. Positibong bagay ito. Kung talagang kilala mo ang iyong sarili at tama, tunay, at tumpak ang sinasabi mo tungkol sa iyong kalagayan; kung nagsasalita ka tungkol sa pagkakilala na ganap na nakabatay sa mga salita ng Diyos; kung iyong mga nakikinig sa iyo ay napapabuti at nakikinabang dito; at kung nagpapatotoo ka sa gawain ng Diyos at niluluwalhati mo Siya, iyon ay pagpapatotoo sa Diyos. Kung, sa paglalantad mo sa iyong sarili, marami kang nababanggit tungkol sa iyong mga kalakasan, kung paano ka nagdusa, at nagbayad ng halaga, at nanatiling matatag sa iyong patotoo, at dahil dito, may mataas na opinyon sa iyo ang mga tao at sinasamba ka, pagpapatotoo ito sa iyong sarili. Kailangan mong masabi ang pagkakaiba sa pagitan ng dalawang pag-uugaling ito. Halimbawa, ang pagpapaliwanag kung gaano ka kahina at kanegatibo noong nahaharap ka sa mga pagsubok, at kung paanong, pagkatapos mong magdasal at hanapin ang katotohanan, sa wakas ay naunawaan mo na ang layunin ng Diyos, nagkaroon ka ng pananalig, at naging matatag sa iyong patotoo, ay pagdadakila at pagpapatotoo sa Diyos. Ito ay ganap na hindi pagpapakitang-gilas at pagpapatotoo sa iyong sarili. Samakatwid, kung nagpapakitang-gilas at nagpapatotoo ka man sa iyong sarili o hindi ay nakabatay higit sa lahat sa kung nagsasalita ka ba tungkol sa iyong mga tunay na karanasan, at kung nakamit mo ba ang epekto ng pagpapatotoo sa Diyos; kailangan ding tingnan kung ano ang iyong mga layunin at mithiin kapag nagsasalita ka tungkol sa iyong patotoong batay sa karanasan. Sa paggawa nito ay mapapadali ang pagtukoy kung anong uri ng pag-uugali ang iyong ginagawa. Kung may tamang layunin ka kapag nagbabahagi ka ng patotoo, kahit na may mataas na opinyon sa iyo at sumasamba sa iyo ang mga tao, hindi talaga problema iyon. Kung may maling layunin ka, kahit walang may mataas na tingin sa iyo o sumasamba sa iyo, problema pa rin ito—at kung ang mga tao ay may mataas na tingin sa iyo at sumasamba sa iyo, kung gayon, mas malaking problema iyon. Samakatwid, hindi ka maaaring tumingin lang sa mga resulta para matukoy kung ang isang tao ay nagtataas at nagpapatotoo sa sarili niya. Dapat pangunahin mong tingnan ang layunin niya; nababatay sa mga layunin ang tamang paraan ng pagkilala sa dalawang pag-uugaling ito. Kung susubukin mo lang na kilatisin ito batay sa mga resulta, maaaring mali mong maakusahan ang mabubuting tao. Nagbabahagi ang ilang tao ng partikular na tunay na patotoo, at ang iba naman ay nagkakaroon ng mataas na opinyon sa kanila at sinasamba sila—masasabi mo ba na nagpapatotoo ang mga taong iyon sa sarili nila? Hindi, hindi mo masasabi iyon. Walang problema sa mga taong iyon, ang patotoong ibinabahagi nila at ang tungkuling ginagawa nila ay kapaki-pakinabang sa iba, at ang mga hangal at mangmang na tao lang na may baluktot na pag-arok ang sumasamba sa ibang tao. Ang susi sa pagkilatis kung ang mga tao ay nagtataas at nagpapatotoo sa sarili nila o hindi ay ang pagtingin sa layunin ng nagsasalita. Kung ang layunin mo ay ang ipakita sa lahat kung paano nabunyag ang iyong katiwalian, at kung paano ka nagbago, at para makinabang ang iba mula rito, kung gayon, ang iyong mga salita ay taimtim at totoo, at naaayon sa mga katunayan. Tama ang gayong mga layunin, at hindi ka nagpapakitang-gilas o nagpapatotoo sa iyong sarili. Kung ang iyong layunin ay ang ipakita sa lahat na may mga tunay na karanasan ka, at na nagbago ka na at nagtataglay ng katotohanang realidad, para mapataas ang tingin nila sa iyo at sambahin ka nila, mali ang mga layuning ito. Iyon ay pagpapakitang-gilas at pagpapatotoo sa iyong sarili. Kung ang patotoong batay sa karanasan na binabanggit mo ay huwad, may halong kasinungalingan, at naglalayong linlangin ang mga tao, para pigilan silang makita ang tunay mong kalagayan, at para pigilang mabunyag sa iba ang mga layunin, katiwalian, kahinaan, o pagkanegatibo mo, kung gayon, mapanlinlang at mapanlihis ang gayong mga salita. Huwad na patotoo ito, panloloko ito sa Diyos at nagbibigay ng kahihiyan sa Diyos, at pinakakinamumuhian ito ng Diyos sa lahat. May mga malinaw na pagkakaiba sa pagitan ng mga kalagayang ito, at lahat ng ito ay matutukoy batay sa layunin. Kung nakikilatis mo ang iba, makikita mo ang tunay na diwa ng mga kalagayan nila, at pagkatapos ay makikilatis mo na rin ang iyong sarili, at makikilatis mo ang tunay na diwa ng iyong mga kalagayan.

Pagkatapos pakinggan ang lahat ng sermong ito, may ilang tao na patuloy pa ring nagtataas at nagpapatotoo sa sarili nila tulad ng ginawa nila noon. Paano ninyo dapat tratuhin ang gayong mga tao? Maging mapagkilatis sa kanila, ilantad sila, at panatilihin ang inyong distansiya mula sa kanila. Kung may halaga ang mga salita nila bilang isang punto ng sanggunian, maaari ninyong tanggapin ang mga salitang iyon, subalit kung walang anumang halaga ang mga ito bilang sanggunian, dapat ninyong talikuran ang mga ito at huwag kayong maimpluwensiyahan ng mga ito. Kung ang mga taong pinag-uusapan ay mga lider, ilantad ninyo sila, iulat sila, talikuran sila, at huwag tanggapin ang pamumuno nila. Sabihin ito: “Palagi mong pinatototohanan at itinataas ang iyong sarili, palagi mo kaming ginagawang manhid at kinokontrol kami, at nililihis mo kami. Lahat kami ay lalong napalayo sa Diyos, at wala man lang kaming Diyos sa aming puso—ikaw lang ang naroon. Ngayon ay maninindigan kami at talilikuran ka.” Dapat kumilos kayo nang ganito, dapat pangasiwaan ninyo ang isa’t isa, nang pinapangasiwaan ang inyong sarili at ang iba. Hindi ba ninyo madalas na kinakamot ang anit ninyo sa harap ng iba, o sinabi sa mga tao na nilaktawan ninyo ang ilang pagkain gayong talagang kumakain kayo ng maraming meryenda sa likod nila? Kapag, kung minsan, hindi ito pinahihintulutan ng kapaligiran, normal lang sa mga tao na hindi maligo sa loob ng isang buwan, o laktawan ang pagsha-shower o laktawan ang pagligo sa buhok nila dahil masyado silang abala sa gawain. Mga karaniwang pangyayari ang lahat ng ito, at ang mga ito ang mga halagang dapat bayaran ng mga tao. Hindi malaking bagay ang mga ito—huwag nang palakihin ang isang maliit na bagay. Kung talagang pinalalaki ng isang tao ang gayong mga bagay kaysa sa kung ano talaga ang mga ito, sadyang kinakamot ang anit niya sa harap ng iba at sinasabing ilang araw na siyang hindi naliligo ng buhok niya, sadyang umiinom ng gamot sa harap ng iba, o nagpapanggap na sobrang pagod siya at nasa napakahinang pisikal na kondisyon, dapat manindigan ang lahat para ilantad siya at ipahayag ang pagkadismaya sa kanya. Sa ganitong paraan, mapipigilan ang walang-kahihiyang taong ito. Mapagpaimbabaw siya, nagpapakitang-tao siya para makita ng iba, at gayumpaman ay sinisikap niyang hikayatin ang mga tao na magpahayag ng pagsang-ayon sa pag-uugali niya, na tingnan siya nang may inggit, paghanga, at pagpapahalaga. Hindi ba’t niloloko niya ang mga tao? Ang mga pamamaraang ito ay katulad noong nagtangan ang mga Pariseo ng Banal na Kasulatan at nagdasal sa Diyos sa mga kanto. Wala silang pinagkaiba rito. Sa sandaling binanggit ng isang tao ang mga Pariseo na may hawak na Banal na Kasulatan at nakatayo sa mga kanto habang nagbabasa ng mga kasulatan o nagdarasal, iniisip ng mga taong ito na, “Masyado iyong kahiya-hiya. Hindi ako gagawa ng ganoon.” Gayumpaman, sinasadya nilang uminom ng gamot o magkamot ng anit nila sa harap ng iba, hindi nila alam na ang ginagawa nila ay may katulad na kalikasan. Hindi nila kayang makita ang tunay na diwa nito. Sa pagtagal, kapag nakatagpo kayo ng gayong mga bagay, dapat matutunan ninyong makilatis at mailantad ang ganitong mga tao, inilalantad ang lahat ng pagpapaimbabaw nila—sa gayon ay hindi sila mangangahas na kumilos sa gayong paraan. Dapat gipitin ninyo sila nang kaunti, at ipaisip sa kanila na ang gayong mga pamamaraan, pag-uugali, at disposisyon ay kahiya-hiya at labis na kinasusuklaman ng lahat. Kung labis silang kinasusuklaman ng mga tao, kinasusuklaman ba sila ng Diyos? Lalo pa silang kinasusuklaman ng Diyos. Likas kang wala. Sapat ka na ngang kaawa-awa, kahit hindi mo pa itinataas at pinatototohanan ang iyong sarili, kaya kung sobra ka na ngang kaawa-awa at itinataas at pinatototohanan mo pa rin ang iyong sarili, hindi ba’t magiging kasuklam-suklam ito sa mga tao? Hindi mo kailanman nagawa ang iyong tungkulin nang tapat, hindi ka kailanman kumilos nang may mga prinsipyo, at hindi mo pa natugunan ang mga hinihingi ng Diyos sa anumang aspekto. May problema ka na nga, kaya kung itinataas at pinatototohanan mo pa ang iyong sarili, hindi ba’t magiging mas mahirap ang mga bagay-bagay para sa iyo? Mas mapapalayo ka pa sa mga hinihingi ng Diyos, at higit pang mapapalayo mula sa pag-abot sa pamantayan para sa pagkamit ng kaligtasan.

Sabihin mo sa Akin, ano ang kalikasan ng problema ng pagtataas at pagpapatotoo sa sarili? Gayon kalala na ginawang tiwali ni Satanas ang mga tao; hindi ba’t hindi na normal ang pagkatao at katwiran nila? Nagpakita na ba kayo ng mga pagpapamalas ng pagtataas at pagpapatotoo sa sarili ninyo sa paggampan ng inyong mga tungkulin? Sino ang makapagsasalita tungkol dito? (Nakapagpakita na ako ng gayong pagpapamalas. Kapag ginagampanan ko ang tungkulin ko hanggang hatinggabi, nagpapadala ako ng mensahe sa grupong nagtitipon para malaman ng iba na hindi pa rin ako natutulog sa ganitong oras, at para isipin nilang kaya kong magtiis ng hirap at magbayad ng halaga. Nagawa ko na ito mismo at madalas ko ring makita ang iba na ginagawa rin ito.) Mukhang marami ang gayong mga tao at wala sila sa minorya. Hindi ba’t hindi kinakailangan ang paggawa ng gayong bagay? Napakahangal nito! Sino pa ang may anumang gustong sabihin? (Nakapagpakita na ako ng gayong pagpapamalas. Kapag nakikita ko na umiiral ang ilang problema sa gawain ng iglesia, sinisimulan kong lutasin ang mga ito, nagbibigay ng huwad na impresyon sa mga tao na ako ay napakasigasig, subalit kadalasan ay wala talaga akong ginagawang anuman pagkatapos magsalita. Hindi umuusad at hindi epektibo ang mga pagkilos ko, at sa huli ay hindi pa rin nalulutas ang problema, at naiiwang hindi pa rin naaayos ang usapin. Ginagamit ko ang paimbabaw na kasigasigan ko para lokohin ang mga tao at pagtakpan ang katunayang hindi ako nagsasagawa ng katotohanan.) Nagsasalita ka ng mga hungkag na salita, nagmamayabang, at hindi gumagawa ng anumang tunay na pagkilos. Hinahayaan mong makita ng mga tao ang iyong sigla, na parang nagsasagawa ka ng katotohanan, subalit pagdating ng oras para kumilos, hindi mo ito ginagawa nang may praktikal na saloobin at sumisigaw ka lang ng mga islogan. Sa huli, maganda lang ang iyong simula pero wala itong kahihinatnan, iniiwang hindi kompleto ang gawain. Ang gayong pagpapamalas ay panlilihis din. At sa hinaharap, kapag may nangyaring katulad nito sa iyo, magiging mapagkilatis ka ba sa bagay na ito? (Ngayon ay medyo nakikilatis ko na ito kahit papaano.) Kung gayon, may direksiyon ka na ba sa pagbaligtad ng iyong takbo? Kung mangyayari muli sa iyo ang gayong bagay, maaari mong sundin ang dalawang hakbang: Ang unang hakbang ay ang paghusga kung talaga bang maaasikaso mo ang bagay na ito o hindi. Kung kaya mo, dapat mo itong gawin nang seryoso at praktikal. Ang ikalawang hakbang ay ang pagdarasal sa Diyos at paghiling sa Kanya na gabayan ka sa bagay na ito, at kapag kumilos ka, kailangan mo ring tanggapin ang pangangasiwa ng lahat habang kasabay nito ay magkaroon ng determinasyong gawin ang parte mo at makipagtulungan sa lahat para makompleto ang gampaning ito. Kung matututo kang gawin ang mga bagay-bagay nang sunod-sunod at magtrabaho sa isang praktikal na paraan, malulutas mo ang problemang ito. Kung palagi kang nagsasabi ng mga hungkag na salita, nagyayabang, nagsasalita nang padalos-dalos, paimbabaw na iniraraos ang mga bagay na ginagawa mo, at hindi ka talaga praktikal, kung gayon ay salaula ka. Dahil nakikita mong may problema sa gawain ng iglesia at nagagawa mong magmungkahi kung paano lulutasin ang problema, pinatutunayan nitong maaaring mayroon kang potensyal at maaaring mayroon kang kapabilidad sa gawain para ayusin ang bagay na ito. Ang tanging problema ay nasa iyong disposisyon—padalos-dalos kang kumilos, ayaw mong magbayad ng halaga, at nakatuon ka lang sa pagsigaw ng mga hungkag na islogan. Sa sandaling matuklasan mo ang isang problema, tingnan mo muna kung kaya mo itong lutasin o hindi, at kung kaya mo, akuin mo ang gawaing ito at magpatuloy ka hanggang sa dulo, lutasin mo ang problema, isagawa at isakatuparan mo ang responsabilidad, at panagutan ito sa Diyos. Ito ang ibig sabihin ng paggampan sa mga tungkulin mo at pagkilos at pag-asal sa isang praktikal na paraan. Kung hindi mo malulutas ang problemang ito, iulat mo ito sa iyong lider at tingnan kung sino ang pinakaangkop na mangasiwa sa usaping ito. Una, dapat mong tuparin ang iyong responsabilidad; sa ganitong paraan, maitataguyod mo ang iyong tungkulin at makatatayo ka sa tamang posisyon. Pagkatapos mong matuklasan ang problema, kung hindi mo ito kayang lutasin subalit magagawa mong iulat ito, natupad mo na ang una mong responsabilidad. Kung pakiramdam mo na ito ay isang tungkuling dapat mong gampanan at makakayanan mo ang gawain, dapat kang humingi ng tulong sa mga kapatid mo, nang nakikipagbahaginan muna tungkol sa mga prinsipyo at gumagawa ng isang plano, at pagkatapos ay ang nakikipagtulungan nang maayos para makompleto ang bagay na ito. Ito ang ikalawang responsabilidad mo. Kung kaya mong akuin ang dalawang responsabilidad na ito, magagampanan mo nang maayos ang mga tungkulin mo, at ikaw ay magiging isang nilikhang pasok sa pamantayan. Ang mga tungkulin ng mga tao ay binubuo lang ng dalawang aspektong ito. Kung kaya mong akuin ang mga bagay na nakikita at nagagawa mo, nang ginagampanan ang mga tungkulin mo nang maayos, kung gayon, naaayon ka sa mga layunin ng Diyos.

May iba pa bang pagpapamalas ng pagtataas at pagpapatotoo sa sarili? (Kamakailan ay nagkaroon ako ng gayong pagpapamalas. Noong ginagampanan ko ang mga tungkulin ko, nagpakaabala ako sa mga bagay-bagay buong araw, at nagkaroon ng ilang problema sa iglesia na hindi ko praktikal na nalutas at sa halip ay pinangasiwaan ko lang nang pabasta-basta. Gayumpaman, nakita ng ilang tao na abala ako sa paggampan ng tungkulin ko araw-araw, kaya tumaas ang tingin nila sa akin at hinangaan nila ako. Hindi ba’t naglalaman din ang pag-uugaling ito ng mga elemento ng pagtataas at pagpapatotoo sa sarili? Hindi ko makita nang malinaw ang bagay na ito at palagi akong nakakaramdam ng kaunting pagpigil.) Pagpapatotoo ba ito sa sarili mo? Kung abala ka sa paggampan ng mga tungkulin mo, nagagawa mong tiisin ang pagdurusa at hindi ka nagrereklamo, at mataas ang pagtingin sa iyo at hinahangaan ka ng hinirang na mga tao ng Diyos, normal ito at hindi dulot ng pagpapatotoo sa sarili mo. Abala ka lang sa paggampan sa mga tungkulin mo at hindi nagpapakitang-gilas o nagpapasikat, at hindi ka paulit-ulit na nagsasalita tungkol sa iyong mga karanasan ng pagdurusa, kaya’t wala itong kaugnayan sa pagpapatotoo sa sarili mo. Gayumpaman, maraming tao ang mukhang abala sa panlabas kapag gumagampan ng kanilang mga tungkulin gayong, sa aktuwal, hindi nagbunga ng anumang resulta ang gawain nila at hindi nila nalutas ang anumang problema. Sinasang-ayunan ba ng Diyos ang mga taong abala sa ganoong paraan? Kung abala ka buong araw sa mga simpleng problema na maaaring malutas sa loob ng dalawang oras ng mga taong nakakaunawa sa katotohanan at nakakaarok sa mga prinsipyo, at nakararamdam ka ng sobrang pagod at lubos kang nagdusa, hindi ba’t nagpapakaabala ka lang sa wala, nagsusumikap lang nang walang layunin? Makakamit mo ba ang pagsang-ayon ng Diyos sa paggampan sa mga tungkulin mo sa ganitong paraan? (Hindi.) Masyadong mababa ang kahusayan ng paggawa mo! Sa bagay na ito, dapat mong hanapin ang mga katotohanang prinsipyo. Minsan ay masyadong marami ang ginagawa ng mga tao at talagang abala sila, na isang normal na bagay, subalit kung minsan ay wala silang masyadong kailangang gawin at gayumpaman ay abala pa rin sila. Ano ang nagdudulot nito? Ang isang dahilan ay na hindi pinlano at isinaayos nang makatwiran ang iyong gawain. Dapat mong maarok ang mga pangunahing tungkulin sa gawain, planuhin at isaayos ang mga ito nang makatwiran, at gampanan ang mga tungkulin mo nang may higit na kahusayan. Ang pagsusumikap nang walang layunin at ang paggawang-abala sa sarili mo nang walang kabuluhan ay hindi sinasang-ayunan ng Diyos. Ang isa pang sitwasyon ay kapag ang layunin mo ay ang ipaisip sa mga tao na abala ka, at ginagamit mo ang pamamaraan at huwad na anyong ito para manloko ng iba. Sa tuwing nagtitipon sila, hindi nilulutas ng ilang lider at manggagawa ang mga aktuwal na problema at sa halip ay gumagawa sila ng mga walang-kabuluhang pahayag, walang tigil na lumilihis sa paksa at patuloy na nagsasalita nang hindi nakakarating sa pangunahing punto. Ang ganitong paraan ng pagiging abala—hindi pagsusumikap para sa kahusayan o pag-usad—ay tinatawag na pagpapakaabala ng sarili sa wala. At anong klaseng saloobin ito? Ito ay pagraraos ng gawain ng isang tao, pagiging pabasta-basta, pagpapalipas ng oras, at sa huli ay pag-iisip pa rin na, “Anuman ang iniisip ng ibang tao o anuman ang iniisip ng Diyos, hangga’t malinis ang konsensiya ko ay magiging maayos ako. Kahit papaano ay hindi ako tatamad-tamad, at kahit papaano ay hindi ako nakakakuha ng libreng pananghalian.” Sa panlabas, maaaring tila hindi ka tatamad-tamad, na hindi ka nakakukuha ng libreng pananghalian, na araw-araw ay dumadalo ka sa mga pagtitipon o gumagampan ng iyong tungkulin, at na ang lahat ng iyong ginagawa ay nauugnay sa gawain ng iglesia, subalit sa aktuwal, sa kaibuturan mo, alam mo na ang mga bagay na ginagawa mo ay walang silbi o talagang walang kuwenta, at na iniraraos mo lang ang mga bagay-bagay. Problematiko ito. Kaya, gaano mo kaayos na ginagampanan ang iyong tungkulin? Alam na alam mo na may problema ka, subalit hindi mo hinahanap ang katotohanan para lutasin ito—ito ay pagiging pabasta-basta, manhid, at matigas ang kalooban. Ano ang kahihinatnan ng pagiging pabasta-basta at pagpapaliban kapag ginagampanan ang mga tungkulin mo? Tiyak na hindi mo matatamo ang pagsang-ayon ng Diyos, dahil hindi ka kumikilos nang may mga prinsipyo o kahusayan, at ang ganitong paggampan sa tungkulin mo ay pawang pagtatrabaho lang. Kung pinungusan at tinulungan ka subalit hindi ka pa rin nagsisisi, at nagrereklamo ka pa at negatibo at nagpapabaya habang nagtatrabaho, maaari ka lang naman maitiwalag. Kaya, kung hindi mo hahangarin ang katotohanan para lutasin ang problema ng pagiging pabasta-basta, gaano katagal mo mang ginagampanan ang mga tungkulin mo ay wala itong silbi, at hindi ka makakaabot sa mga pamantayan para sa paggampan ng mga tungkulin mo nang may katapatan. Napakahalagang pagnilayan ng problemang ito. Hinihingi ng Diyos na kumilos ang mga tao nang may mga prinsipyo, na isagawa nila ang katotohanan, at na maging matapat sila. Kung makakapasok ang isang tao sa mga katotohanang ito, makakamit niya ang mga resulta sa paggampan ng kanyang mga tungkulin, at sa pinakamababa ay magagawa niyang kumilos nang may mga prinsipyo. Narito ang pundasyon at ang susi sa pagtataas ng kahusayan ng isang tao. Kung ang isang tao ay walang mga katotohanang prinsipyo, gaano man niya kaabalang ginagampanan ang mga tungkulin niya at gaano man siya katagal na gumagawa bawat araw, hindi niya makikita ang tunay na mga resulta. Kapag hinahatulan kung ginagampanan ng mga tao ang mga tungkulin nila nang may katapatan, hindi tumitingin ang Diyos sa kung gaano katagal nilang ginagampanan ang mga tungkulin nila, kundi sa halip ay sa praktikal nilang mga resulta at kahusayan nila sa gawain, at sa kung kumikilos sila nang may mga prinsipyo at alinsunod sa katotohanan. Sa madaling salita, tinitingnan Niya kung ang mga tao ay may tunay na patotoo na batay sa karanasan at buhay pagpasok sa paggampan ng mga tungkulin nila. Kung walang anumang katotohanang realidad ang mga tao, kung gayon ay mga trabahador lang sila, subalit kung nakakapagsagawa sila ng katotohanan at nakakakilos sila nang may mga prinsipyo, isang palatandaan iyon na ginagampanan nila ang kanilang mga tungkulin bilang mga tao ng Diyos. Sa pamamagitan ng pagkukumparang ito, mauunawaan na ang mga pasok lang sa pamantayan sa paggampan ng kanilang mga tungkulin ay ang mga tao ng Diyos. Iyong mga hindi pasok sa pamantayan sa kanilang mga tungkulin, na palaging pabasta-basta, ay mga trabahador. Kung mauunawaan ng isang tao ang katotohanan at kumikilos siya nang may mga prinsipyo, hindi magiging problema para sa kanya ang paggampan ng anumang tungkulin, at hangga’t saglit siyang nangangapa, sa huli ay magagampanan niya ang mga tungkulin niya sa paraang pasok sa pamantayan. Para naman sa mga may napakababang kakayahan o palaging pabasta-basta, mahihirapan silang tugunan ang mga hinihingi, at ang paggampan sa kanilang mga tungkulin ay walang iba kundi pagtatrabaho. Para naman sa mga tao na magulo ang isip, mga hangal, at mga taong may mababang pagkatao na hindi gumagawa ng wastong gawain, hindi tumatanggap sa katotohanan gaano man ito ibinabahagi, at patuloy na kumikilos nang walang ingat, maaari lang naman silang itiwalag at hayaang manampalataya sa Diyos paano man nila gustuhin. Kaya, kung hindi ginagampanan ng isang tao ang kanyang tungkulin nang may mga prinsipyo at nagpapakaabala siya nang walang layunin at ginagawa niyang abala ang sarili niya sa wala araw-araw, kailangan niyang agad na hanapin ang katotohanan para malutas ito at kumilos nang may mga prinsipyo. Dapat niyang magampanan ang tungkulin niya nang normal araw-araw at hindi lang siya makontento kapag nakapagtrabaho na siya nang mahabang panahon, binibigyang-halaga ang kahusayan at paglikha ng isang tapos na produkto—tanging ang gayong mga tao ang mga taong sinasang-ayunan ng Diyos at na tapat na gumagampan ng kanilang mga tungkulin.

Sa panahon ngayon, maraming tao ang sumusunod sa Diyos at gumagampan ng sarili nilang mga tungkulin, pero may ilan sa kanila ang hindi kailanman naghangad sa katotohanan, at kapag gumagawa ng kanilang mga tungkulin, palagi silang kumikilos nang walang ingat at nang naaayon sa sarili nilang mga kagustuhan, ginagawa ang anumang gustuhin nila. Hindi sila gumagawa ng malalaking pagkakamali, pero palagi silang gumagawa ng maliliit na pagkakamali, partikular sa pagmumukha nilang abala araw-araw, ngunit sa realidad, halos hindi naman sila nag-asikaso ng anumang wastong bagay at pinalilipas lang nila ang kanilang oras. Masasabi rin ng isang tao na ginagawa lang nila ang kanilang trabaho para makaraos. Hindi ba’t nanganganib ang gayong mga tao? Kung hinaharap palagi ng isang tao ang kanyang mga tungkulin at hinaharap ang atas ng Diyos nang may gayong kawalang-galang na saloobin, anong uri ng mga kahihinatnan magkakaroon ito? Ang di-epektibong paggawa at ang pagkakatanggal sa mga tungkulin ng isang tao ay isang magaan na kahihinatnan—kung gumagawa ng iba’t ibang uri ng masasamang gawa ang isang tao ay dapat siyang paalisin, at ibibigay ng Diyos ang gayong tao kay Satanas. Ano ang ibig sabihin ng ibibigay kay Satanas? Nangangahulugan ito na hindi na siya aalagaan ng Diyos, na hindi siya ililigtas ng Diyos, at na magsisimula siyang tahakin ang maling landas at pagkatapos ay maparurusahan siya. Nauunawaan mo ito, hindi ba? Ngayon na ang oras kung kailan ibinubunyag ng Diyos ang mga tao, at kung pansamantala mong hindi sinusundan ang tamang landas, gagamitin ng Diyos ang praktikal na kapaligiran para bigyan ka ng isang pagkakataong matukoy ang iyong mga problema. Gayumpaman, kapag nalaman mo na binigyan ka ng Diyos ng oras para magnilay, na binibigyan ka Niya ng huling pagkakataon, kung hindi ka pa rin magbabalik-loob at matigas ang ulo mong ipagpapatuloy na gampanan ang iyong tungkulin nang pabasta-basta, kikilos ang Diyos. Nang nilayon ng Diyos na wasakin ang lungsod ng Ninive, ginawa ba Niya ito kaagad? Hindi Niya ito ginawa kaagad. Ano ang naging unang hakbang ng Diyos nang kumilos Siya? Una Niyang ipinaalam kay Jonas, at tahasang sinabi sa kanya kung paano mangyayari ang buong proseso at kung ano ang Kanyang mga layunin. Pagkatapos nito, pumunta si Jonas sa Ninive at nilakad niya ang buong lungsod, ipinapahayag na: “Apatnapung araw pa at ang Ninive ay mawawasak” (Jonas 3:4). Nakarating ang mensaheng ito sa pandinig ng lahat; narinig ito ng kalalakihan at kababaihan, ng mga bata at matatanda, at ng mga tao mula sa lahat ng antas ng lipunan—alam ito ng bawat sambahayan, at narinig ang balitang ito maging ng kanilang hari. Bakit kumilos ang Diyos sa gayong paraan? Sa pagtingin sa bagay na ito, makikita ng isang tao kung inililigtas, ibinubunyag, o pinarurusahan man Niya ang mga tao, lahat ng paraan ng Kanyang pagtrato sa mga tao ay may mga proseso at prinsipyo. Hindi Siya kumikilos sa biglaang kapritso, agad na winawasak ang isang tao kapag hindi Niya gusto ang hitsura nito. Sa halip, hinahayaan Niyang lumipas ang ilang panahon. Ano ang Kanyang layunin sa pagpapaubaya Niyang palipasin ang panahon? (Para hayaan ang mga tao na magsisi.) Ito ay para ipaalam sa mga taga-Ninive kung ano ang Kanyang gagawin, para hayaan silang magnilay-nilay at unti-unting mauunawaan ang Kanyang mga layunin at unti-unting magsimulang magbalik-loob. May proseso para makilala ito ng mga tao, at ang 40 araw na ito ang oras na ibinigay ng Diyos sa mga tao para magbalik-loob. Kung hindi pa rin sila nagbalik-loob pagkaraan ng 40 araw at hindi nila ikinumpisal ang kanilang mga kasalanan sa Kanya, tutuparin ng Diyos ang bagay na ito alinsunod sa sinabi Niyang gagawin Niya. Ito ay dahil totoo ang Diyos sa mga sinasabi Niya, at matutupad ang mga sinasabi Niya—walang kasinungalingan ang mga salitang ito. Kung gayon, ano ang naging reaksiyon ng mga taga-Ninive nang matanggap nila ang balitang ito? Agad ba silang nagsuklob ng sako at abo? Hindi, nagkaroon ng isang proseso. Sa simula, marahil ay nag-alinlangan ang mga tao: “Lilipulin tayo ng Diyos; sinabi Niya ba talaga iyon? Ano ang ginawa natin?” Pagkatapos nito, ipinaalam ng lahat ng sambahayan sa isa’t isa ang tungkol sa bagay na ito at tinalakay ito nang magkakasama. Naramdaman nila na dumating ang isang krisis at na sila ay nasa sangang-daan ng buhay at kamatayan. Kaya, ano ang dapat nilang gawin? Dapat ba silang mangumpisal at magsisi, o mag-alinlangan at lumaban? Kung talagang pinili nilang mag-alinlangan at lumaban, ang kahihinatnan ay na malilipol sila pagkatapos ng 40 araw, pero kung ikinumpisal nila ang kanilang mga kasalanan at nagbalik-loob sila, magkakaroon pa rin sila ng makakapitan. Pagkatapos talakayin ang bagay na ito sa lahat ng antas sa loob ng maraming araw, lubhang kakaunting mamamayan ang nagawang mag-angkin ng saloobin ng pangungumpisal ng kanilang mga kasalanan at pagbabalik-loob. Nagawa nilang yumukod sa pagsamba, maghandog ng mga sakripisyo, o magpakita ng ilang mabuting pag-uugali at pagpapamalas. Subalit, may isang napakahalagang tao na nagligtas sa lungsod na ito—sino ito? Ito ay ang hari ng Ninive. Inutusan niya ang buong bansa, mula sa hari hanggang sa pinakamababang karaniwang tao, na sukluban ang sarili nila ng sako at abo, na ikumpisal ang kanilang mga kasalanan at magsisi sa Diyos na si Jehova. Pagkatapos maglabas ng gayong kautusan, may sinuman ba sa lungsod na maglalakas-loob na hindi gawin ito? May ganitong uri ng kapangyarihan ang isang hari. Kung ginamit niya ang kapangyarihang taglay niya para gumawa ng ilang masamang bagay, dumanas sana ng malaking sakuna ang mga tao sa bansa, pero sa halip ay ginamit niya ang kapangyarihang ito para gumawa ng mabubuting bagay, mga bagay ng pagsamba sa Diyos at pagbabalik-loob sa Kanya, at napanatili ang lungsod, at nailigtas ang mga tao sa buong bansa, at nagkaroon sila ng pag-asa na mapatawad. Hindi ba’t ito ay napagpasyahan ng iisang pag-iisip ng haring ito? Kung sinabi niya na, “Kahit handa pa kayong magsisi, hindi ko gagawin ito; bahala kayo sa inyong sarili. Hindi ako naniniwala sa gayong mga bagay, at wala akong ginawang anumang masama. Higit pa riyan, mayroon akong katayuan, kaya ano ang magagawa ng Diyos sa akin? Maaari ba Niya akong pagbawalan mula sa trono? Mawasak na kung mawawasak ang lungsod. Kahit wala ang mga karaniwang taong ito ay magiging hari pa rin ako, tulad nang dati!” Paano kung nagkaroon siya ng gayong ideya, gayong linya ng pag-iisip? Kung magkagayon ay mas kaunting karaniwang tao ang maaaring nailigtas, at sa huli ay maaaring inilabas ng Diyos ang mga piling tao na handang magsisi. Pagkatapos Niya silang ilabas, iyong mga mas ginusto pang mamatay kaysa magsisi ay nawasak na sana kasama ng lungsod, at siyempre kasama nila ang hari. At para sa mga handang magsisi, nagawa pa sana nilang patuloy na mabuhay pagkatapos silang ilabas ng Diyos sa lungsod. Subalit, ang pinakamagandang bagay tungkol dito ay na nagawa ng hari ng Ninive na manguna sa pagsusuklob sa kanyang sarili ng sako at abo, at sinabi rin sa mga karaniwang tao ng lungsod, mapa-babae o lalaki, bata o matanda—kahit sino pa sila, opisyal man na may mataas na ranggo o mababang uri ng isang magsasaka—mula sa mga aristokrata hanggang sa mga ordinaryong sibilyan, na dapat nilang lahat na sukluban ang kanilang sarili ng sako at abo at lumuhod sila sa harap ng Diyos na si Jehova sa pagsamba, magpatirapa at ikumpisal nila ang kanilang mga kasalanan at ipahayag ang kanilang saloobin ng pagbabalik-loob, talikuran ang kanilang masamang pamamaraan at talikuran ang kasamaan sa kanilang mga kamay, magsisi sila sa Diyos, at magdasal na huwag Niya silang lipulin. Nanguna ang hari ng Ninive sa pamamagitan ng pagsisisi at pangungumpisal ng kanyang mga kasalanan sa Diyos, at sa paggawa nito ay nailigtas ang lahat ng mamamayan ng lungsod, na may maraming taong nakinabang kasama niya. Sa pangunguna sa paggawa nito, naging mahalaga ang kanyang kapangyarihan. Ang pangunguna ng haring ito sa kanyang mga tao para magbalik-loob sa Diyos ay isang bagay na tinatandaan ng Diyos.

May anumang pakinabang ba sa inyo ang pakikipagbahaginan nang gayon kadetalyado tungkol sa nilalaman ng pagtataas at pagpapatotoo ng mga anticristo sa kanilang sarili? Ang paulit-ulit na pagbabahaginan nang ganito, pagbibigay ng mga halimbawa, pagkukuwento, paggamit ng iba’t ibang paraan at termino para ilarawan at tukuyin ito—kung hindi pa rin nakakaunawa ang mga tao, talagang wala silang espirituwal na pang-unawa, at ang ganitong mga tao ay hindi matutubos. Ano ang layunin ng pagbabahaginan nang gayon kadetalyado? Ito ay para tiyakin na pagkatapos marinig ng mga tao ang mga salitang ito, ang nauunawaan at natatanggap nila ay hindi mga doktrina, hindi literal na kahulugan, at hindi isang partikular na pagpapahayag, kundi isang katotohanan tungkol sa kondisyon ng mga bagay-bagay at ilang katotohanan at prinsipyong nauugnay sa diwa, pag-iral, at buhay ng mga tao. Kung kaya ninyong ihambing ang mga kasabihan o ang mga halimbawang ito na tinalakay Ko sa inyong sariling aktuwal na kalagayan o sa mga bagay na ibinubunyag ninyo sa inyong sariling buhay para sa pagkukumpara, kung gayon ay kaya ninyong unawain ang katotohanan at kayo ay mga tao na may espirituwal na pang-unawa. Ang pagkukumpara sa mga ito ay nangangahulugan ng pag-uugnay sa bawat halimbawa at isyu na tinalakay sa iyong kalagayan, at pag-uugnay sa bawat aspekto ng katotohanan na pinagbahaginan sa iyong sariling kalagayan at sa iyong sariling mga pagbubunyag. Kung alam mo kung paano pag-ugnayin ang mga bagay na ito at gamitin ang kaalamang ito, kung gayon ay mayroon kang espirituwal na pang-unawa, mayroon kang pag-asa na makapasok sa katotohanang realidad, at mauunawaan mo ang katotohanan. Kung hindi mo nauunawaan anuman ang sinasabi, kung hindi mo naiuugnay ang mga bagay na ito sa iyong sarili, kung sa palagay mo ay walang kinalaman ang anumang naririnig mo sa kung ano ang iyong ibinubunyag at sa iyong sariling kalikasang diwa, at kung hindi mo mahanap ang kaugnayan, ganap kang mangmang at walang maunawaang anuman; wala kang espirituwal na pang-unawa. Ang gayong mga tao na walang espirituwal na pang-unawa ay maganda lang para sa pagtatrabaho at hindi makapapasok sa katotohanang realidad. Ang mga taong gustong magkamit ng kaligtasan ay dapat pumasok sa katotohanang realidad, at para makapasok sa katotohanang realidad ay dapat na nauunawaan ng isang tao ang mga salitang ito at nauunawaan niya ang mga kuwento at pangyayaring ito na Aking tinalakay, gayundin kung ano ang bawat bagay, bawat uri ng pagbubunyag, at ang diwa ng bawat uri ng tao at ang mga pagpapamalas at kalagayan nito, at magawang panghawakan ang lahat ng ito sa kanilang sarili. Sa ganitong paraan lang nila mauunawaan ang katotohanan; kung hindi nila maaabot ang puntong ito, hindi nila ito mauunawaan. Katulad ito ng pag-aalaga ng mga tao ng mga manok—kung nag-aalaga ang tao ng isang manok sa loob ng kalahating taon, at hindi pa rin ito nangingitlog, masasabi bang hindi nangingitlog ang manok na ito? (Hindi.) Kung tatlong taon nang inaalagaan ng may-ari ang manok na ito at pinakain niya ito ng mga butil at gulay, pero hindi pa rin ito nangingitlog anuman ang kinakain nito, masasabi bang hindi nangingitlog ang manok na ito? (Oo.) Kaya, pagdating sa mga tao, hindi nakakaunawa ang ilan sa kanila kahit anong sermon ang pinakikinggan nila at gaano mo man ibinabahagi ang katotohanan sa kanila. Ito ay isang taong walang espirituwal na pang-unawa. May isa pang uri ng tao, ang uri na nakakaunawa sa narinig niya pero hindi ito isinasagawa, hindi nagbabalik-loob. Ang ganitong uri ng tao ay tapos na at katulad ng mga tao mula sa lungsod ng Sodom—nakatadhanang maging isang pakay ng pagkawasak. Nabibilang ang mga anticristo sa kategoryang ito ng mga tao; hindi sila magbabalik-loob paano ka man magbahagi tungkol sa katotohanan. Isa lang ba itong mapagmatigas na disposisyon? (Hindi.) Mayroon silang kalikasang diwa na sumasalungat sa Diyos at mapanlaban sila sa katotohanan, at para sa gayong mga tao imposible para sa kanilang maunawaan ang katotohanan. Ginagawa nilang kaaway ang katotohanan, sinasalungat ang katotohanan at ang Diyos, at mapanlaban sila sa mga positibong bagay, kaya kapag nagbabahagi ka tungkol sa katotohanan, hindi nila ito tinatrato bilang katotohanan, kundi sa halip ay isang uri ng teorya, karunungan, o doktrina. Pagkatapos nilang makinig sa pagbabahaginan, sinasangkapan nila nito ang kanilang puso para pagkatapos nito ay makapagpapasikat sila at makapagkakamit ng sarili nilang interes, katayuan, kasikatan, at pakinabang. Ito ang kanilang layunin. Paano ka man magbahagi tungkol sa katotohanan at alinmang halimbawa ang iyong tinatalakay, hindi mo sila mababago, at hindi mo mababaligtad ang kanilang mga layunin o mababago ang paraan nila ng paggawa ng mga bagay-bagay. Sila ay mga taong hindi naghahangad sa katotohanan. Ang mga taong hindi tumatanggap at nagsasagawa ng katotohanan pagkatapos marinig ito ay hindi mababago ng katotohanan, at hindi ililigtas ng Diyos ang gayong mga tao. Ang ganitong mga uri, sa pinakapayak, ay mailalarawan bilang mga taong mapanlaban sa katotohanan, at para maging mas partikular, sila ay mga anticristo. Ito ang pagkakaiba sa pagitan ng mga anticristo at ng mga ordinaryong tao.

Ang ilang tao ay may disposisyon ng isang anticristo, at madalas na nagbubunyag ng mga partikular na tiwaling disposisyon, ngunit kasabay ng pagkakaroon ng gayong pagbubunyag, pinagninilayan at kinikilala rin nila ang kanilang sarili, at nagagawang tanggapin at isagawa ang katotohanan, at paglipas ng panahon, may makikitang pagbabago sa kanila. Sila ay maaaring makatanggap ng kaligtasan. May mga tao, na sa panlabas, ay tila may kakayahang talikuran ang mga bagay-bagay, igugol ang kanilang sarili, magdusa ng paghihirap at magbayad ng halaga, subalit sa kanilang kalikasang diwa, sila ay tutol sa katotohanan at namumuhi rito. Kapag nakikipagbahaginan ka ng katotohanan sa kanila, tutol at laban sila rito. Nakakaidlip at nakakatulog sila sa mga pagtitipon at sermon. Kinaiinipan nila ang mga ito, at kahit pa nauunawaan nila ang kanilang naririnig, hindi nila isinasagawa ito. May iba na mukhang nakikinig nang taimtim sa mga sermon, subalit hindi nauuhaw ang kanilang puso para sa katotohanan at ang saloobin nila sa mga salita ng Diyos ay na sinusuri nila ang mga ito bilang isang uri ng espirituwal na kaalaman o teorya. At kaya kahit ilang taon na silang naging mananampalataya, o gaano man karaming salita ng Diyos na ang kanilang nabasa, o gaano karaming sermon na ang kanilang narinig, walang pagbabago sa kanilang pananaw sa paghahangad ng katayuan at pagpapahalaga sa kapangyarihan, o sa kanilang saloobin ng pagiging tutol sa katotohanan, pagkamuhi sa katotohanan, at paglaban sa Diyos. Sila ay tipikal na mga anticristo. Kung ilalantad mo sila sa pagsasabing, “Tinatangka mong kunin ang loob ng mga tao, at kapag itinataas at pinatototohanan mo ang iyong sarili, nililihis mo ang mga tao at nakikipagtunggali ka para sa katayuan sa Diyos. Ito ang mga kilos ni Satanas at ng mga anticristo.” Kaya ba nilang tanggapin ang gayong pagkondena? Talagang hindi. Ano ang iniisip nila? “Tama ako sa pagkilos nang ganito, kaya ganito ako kumikilos. Gaano mo man ako ikondena, anuman ang sabihin mo, at gaano pa ito katama sa paningin, hindi ko isusuko ang paraang ito ng paggawa ng mga bagay-bagay, ang pagnanais na ito, ang paghahangad na ito.” Napagpasyahan na ito, kung gayon: Sila ay mga anticristo. Anuman ang iyong sabihin ay hindi makakapagpabago sa kanilang mga pananaw, intensyon, motibo, ambisyon, o pagnanais. Ito ang tipikal na kalikasang diwa ng mga anticristo; walang makakapagpabago sa kanila. Gaano man nakikipagbahaginan ang mga tao tungkol sa katotohanan sa kanila, o anumang wika o pananalita ang ginagamit nila, anuman ang oras, espasyo, o konteksto, walang makakapagpabago sa kanila. Magbago man ang kanilang kapaligiran, magbago man ang mga tao, pangyayari, at bagay sa kanilang paligid, at gaano man magbago ang panahon, o gaano man kalaki ang mga palatandaan at kababalaghang ipinakikita ng Diyos, gaano man kalaki ang biyayang ipinagkaloob ng Diyos sa kanila, o kahit paano sila pinarurusahan ng Diyos, hindi magbabago ang paraan ng pagtingin nila sa mga bagay-bagay at ang kanilang motibo, at hindi magbabago ang ambisyon at pagnanais nilang makipag-agawan ng kapangyarihan. Hindi magbabago kailanman ang paraan nila ng pag-asal at pakikisalamuha sa iba, gayundin ang saloobin nila ng pagkamuhi sa katotohanan at sa Diyos. Kapag tinutukoy ng iba na ang kanilang ginagawa ay pagtataas at pagpapatotoo tungkol sa kanilang sarili at pagsisikap na mailihis ang mga tao, binabago nila ang paraan ng kanilang pagsasalita sa paraang walang makikitang mali ang iba o hindi makikilatis ng iba. Gumagamit pa sila ng mga higit na tusong pamamaraan para patuloy na isakatuparan ang kanilang sariling proyekto at makamit ang kanilang pakay ng paghahari at pagkokontrol sa hinirang na mga tao ng Diyos. Ito ang naipamamalas sa isang anticristo, at ito ay inuudyukan ng diwa ng isang anticristo. Kahit na sinabi ng Diyos sa kanila na sila ay paparusahan, na dumating na ang kanilang wakas, na sila ay isinumpa, mababago ba nito ang kanilang diwa? Mababago ba nito ang kanilang saloobin sa katotohanan? Mababago ba nito ang pagmamahal nila sa katayuan, kasikatan, at pakinabang? Hindi. Ang pagbabago sa mga tao na ginawang tiwali ni Satanas para maging mga taong may normal na pagkatao na sumasamba sa Diyos ay siyang gawain ng Diyos; maaari itong makamit. Ngunit maaari bang gawing normal na mga tao ang mga demonyo, mga taong nakadamit sa balat ng tao ngunit ang kanilang diwa ay sataniko at mapanlaban sila sa Diyos? Imposible iyon. Hindi isinasagawa ng Diyos ang ganitong uri ng gawain; hindi kasama ang ganitong mga tao sa mga inililigtas ng Diyos. Kung gayon, paano tinutukoy ng Diyos ang ganitong mga tao? Sila ay kay Satanas. Hindi sila pipiliin o ililigtas ng Diyos; hindi nais ng Diyos ang ganitong mga uri ng tao. Gaano man katagal na silang nananampalataya sa Diyos, gaano man sila nagdusa o anuman ang nakamit nila, hindi magbabago ang kanilang motibo. Hindi nila isusuko ang kanilang mga ambisyon o pagnanais, lalo nang hindi nila bibitiwan ang kanilang motibasyon at pagnanasa na makipagtunggali sa Diyos para sa katayuan at sa mga tao. Ang gayong mga tao ay mga tunay na anticristo.

Sinasabi ng ilang tao na, “Hindi ba’t nakagagawa ng kasamaan at nakakapanlaban sa Diyos ang mga anticristo dahil lang sa pansamantalang pagiging magulo ng isip? Kung magpapakita ang Diyos ng ilang palatandaan at kababalaghan o parurusahan sila nang kaunti, para makita nila ang Diyos, hindi ba’t magagawa nilang kilalanin at magpasakop sa Diyos? Hindi ba’t magagawa nilang tanggapin at kilalanin na ang Diyos ay katotohanan at hindi na makipag-agawan sa Diyos para sa katayuan? Hindi ba’t ito ang kaso na wala silang pananalig dahil hindi nila nasaksihang nagpakita ang Diyos ng anumang mga palatandaan at kababalaghan o nakita ang espirituwal na katawan ng Diyos, kung kaya’t napakahina nila at pagkatapos ay nalilinlang sila ni Satanas?” Hindi, hindi iyon ang kaso. Ang mga ambisyon, pagnanais, at diwa ng mga anticristo ay ganap na natatangi at naiiba sa isang tao na pansamantalang nalinlang at hangal at hindi nakakaunawa sa katotohanan. Likas na nagtataglay ang mga anticristo ng isang satanikong kalikasan at sila ay tutol sa katotohanan at namumuhi sa katotohanan mula kapanganakan. Sila ay mga Satanas na hindi makapagkakasundo sa Diyos, na lumalaban sa Diyos at nakikipagtagisan sa Diyos hanggang sa huli, at sila ay mga nabubuhay na Satanas na nakasuot ng balat ng tao. Ang gayong mga tao ay inilalarawan bilang mga anticristo alinsunod sa kanilang kalikasang diwa, at kung gayon, anong papel ang maaari nilang gampanan at anong mga bagay ang magagawa nila sa sambahayan ng Diyos? Ginagambala, ginugulo, ginigiba, at winawasak nila ang gawain ng Diyos. Hindi maiiwasang gawin ng mga taong ito ang mga bagay na ito sa sambahayan ng Diyos. Ganitong uri ng bagay sila, mayroon silang isang satanikong kalikasan, at tulad ito ng mga lobo na pumapasok sa gitna ng kawan, na ang intensyon ay lamunin ang mga tupa—ito ang nag-iisa at natatangi nilang layunin. Mula sa ibang perspektiba, bakit pinahihintulutan ng Diyos ang mga taong ito na magpakita sa Kanyang sambahayan? Ito ay para lumago ang pagkilatis ng hinirang na mga tao ng Diyos. Nakikita ba nang malinaw ng mga tao kung anong uri ang diyablong si Satanas, kung ano ang diwa ng mga salita at kilos nito, kung anong mga disposisyon ang ibinubunyag nito, o kung paano nito nililigaw ang mga tao at kinokontra ang Diyos sa mundo? Kapag nababanggit ang diyablong si Satanas, hindi malinaw na maipahayag ng mga tao kung ito ba mismo ang diyablo o si Satanas; pakiramdam nila ay abstrak at hungkag ito, na hindi ito sapat na kongkreto. “Nasaan si Satanas?” tanong nila. “Nasa hangin,” ang sagot. “Kung gayon, gaano kalaki si Satanas? Ano-anong mga himala ang partikular nitong ginagawa? Paano nito partikular na kinokontra ang Diyos? Ano ang kalikasang diwa nito?” Pakiramdam nila na ang lahat ng ito ay napakaabstrak, malabo, at hungkag. Gayumpaman, sa pamamagitan ng mga pagpapamalas at pagbubunyag ng mga anticristo, nagagawa nilang maitugma ang mga bagay na ito sa ginagawa ni Satanas at sa kalikasang diwa nito, at pagkatapos ay nagiging kongkreto ang lahat ng ito at hindi na nagiging abstrak o hungkag. Kapag naging kongkreto na ang lahat, maririnig ito ng mga tao na magsalita, makikita ang pag-uugali nito, at maingat na makikilatis ang kalikasang diwa nito. Sa ganitong paraan, hindi ba nila nararamdaman na naging mas kongkreto at tunay ang diwa ng diyablong si Satanas na tinutukoy ng Diyos, at praktikal nila itong maitutugma sa mga aktuwal na pagpapamalas? Ang ilang tao ay mababa pa ang tayog at hindi nakakaunawa sa katotohanan, at dahil sa ilang panandaliang kahangalan ay nalilinlang sila ng mga anticristo at naililigaw, kung kaya’t umaalis sila nang isang taon o higit pa. Pagbalik nila sa sambahayan ng Diyos, napagtatanto nila na hindi maganda sa pakiramdam ang sundan si Satanas. Nang sinimulang sundan ng mga taong ito ang mga anticristo, pakiramdam nila ay may sapat na dahilan at malaking kumpiyansa sila, sinasabi na, “Ayaw ng ang Itaas na sundan natin ang mga anticristo, pero susundan pa rin natin sila, at balang araw ay mapapatunayang tama tayo!” Ang resulta nito ay na, pagkaraan ng ilang panahon, nararamdaman nilang nawala sa kanila ang gawain ng Banal na Espiritu, hindi nila nagagawang maramdaman ang anumang kumpirmasyon sa kanilang puso. Para sa kanila, tila wala na ang Diyos sa piling nila, na nawalan na ng kahulugan at direksyon ang kanilang pananalig, at unti-unti ay pahigit nang pahigit ang nagiging pagkilatis nila sa mga anticristo. Dati ay inakala nila na talagang nauunawaan ng mga anticristo ang katotohanan, at sa pagsunod sa mga ito ay hindi sila magkakamali sa kanilang pananalig, subalit nakikita na nila ngayon na may mga seryosong problema ang mga anticristo, na nagsasalita ang mga anticristo na tila nauunawaan ng mga ito ang katotohanan, subalit hindi kailanman isinasagawa ng mga ito ang katotohanan—isa itong katunayan. Nakikita nilang sinundan nila ang mga anticristo nang napakatagal na panahon at wala silang nakamit na anumang katotohanan, at na talagang napakamapanganib na patuloy na sundan ang mga anticristo, kung kaya sila ay nakakaramdam ng pagsisisi, tinatanggihan nila ang mga anticristo, at nagkukusa silang bumalik sa sambahayan ng Diyos. Kapag tinanggap na ng sambahayan ng Diyos ang gayong mga tao, ipapasalaysay sa mga taong iyon ang kanilang naging karanasan, at sinasabi nila na, “Napakahusay ng anticristo na iyon sa panlilihis sa mga tao. Noon, parang tama siya kahit ano pa ang iniisip ko tungkol sa kanya, subalit ang resulta ay wala akong anumang nakamit, walang naunawaang katotohanan, at wala akong nakuha ni katiting na katotohanang realidad pagkatapos siyang sundan sa loob ng mahigit isang taon. Nagsayang ako ng mahalagang oras. Talagang nakaranas ako ng napakalaking kawalan!” Ang karanasang ito ng kabiguan ay nagiging pinakamakabuluhan nilang alaala. Pagkatapos nilang bumalik sa sambahayan ng Diyos, mas nakikinig sila sa mga sermon, mas nauunawaan nila ang katotohanan at nagiging mas maliwanag ang kanilang puso. Kapag nagbabalik-tanaw sila sa oras na ginugol nila sa pagsunod sa mga anticristong iyon at nakikita kung paano sila nagdusa ng kawalan, nararamdaman nilang mga Satanas talaga ang mga anticristo at talagang wala silang katotohanan, na ang Diyos lang ang katotohanan, at hindi na sila nangangahas na sumunod muli sa ibang tao. Pagdating ng oras para pumili muli ng isang lider, maingat silang bumoboto, iniisip na, “Kung iboboto ko ang isang partikular na tao, baka tinutulungan kong mapili ang isang anticristo. Kung hindi ako boboto para sa isang partikular na tao, baka mapigilan niyon na mapili ang isang anticristo. Dapat akong mag-ingat at suriin ko ang mga tao ayon sa mga prinsipyo.” Hindi ba’t nakabatay ngayon ang kanilang mga kilos sa mga prinsipyo at pamantayan? (Oo, nakabatay rito ang mga ito.) Ito ay isang mabuting bagay. Ang ilang tao ay inililihis ng mga anticristo at nagsasabing, “Bakit nangyari ito sa atin? Isinantabi ba tayo ng Diyos? Wala na ba Siyang pakialam sa atin?” Sa gayong sitwasyon, papayag ka ba kung sasabihin sa iyo ng Diyos na huwag mong sundan ang mga anticristo? Hindi, hindi ka papayag. Ipipilit mo pa ring sundan sila, at ang magagawa lang ng Diyos ay pahintulutan kang gawin ito at pagkatapos ay turuan ka ng aral gamit ang mga katunayan. Pagkatapos ng ilang panahon ng pagsunod sa mga anticristo, bigla kang matatauhan at makikita mo na nagdusa ka ng kawalan sa iyong buhay, at saka ka lang makadarama ng pagsisisi at magiging handang tanggihan ang mga anticristo at muling magbalik-loob sa Diyos. Sa kabutihang-palad, mapagparaya at mahabagin ang Diyos, at gusto ka pa rin Niya. Kung hindi ka Niya gusto, ganap na matatapos ka na, wala ka nang pagkakataong magkamit ng kaligtasan—walang magandang wakas sa pagsunod sa mga anticristo.

Dapat mong malinaw na makita ang mga anticristo at makilala sila nang tama. Dapat malaman mo kung paano makilatis ang iba’t ibang pagpapamalas ng mga anticristo at, gayundin, dapat mong malinaw na malaman na maraming bagay sa iyong sariling kalikasang diwa ang may pagkakatulad sa mga anticristo. Ito ay dahil lahat kayo ay kabilang sa sangkatauhang ginawang tiwali ni Satanas, at ang tanging kaibahan ay na ganap na nasa ilalim ng kontrol ni Satanas ang mga anticristo, at sila ay naging mga kasabwat ni Satanas at nagsasalita para dito. Kabilang ka rin sa tiwaling sangkatauhan, subalit nagagawa mong tanggapin ang katotohanan at may pag-asa kang makamit ang kaligtasan. Gayumpaman, maraming bagay pagdating sa diwa na may pagkakatulad ka sa mga anticristo, at pareho ang inyong mga pamamaraan at motibo. Iyon lang na, sa sandaling narinig mo na ang katotohanan at nakinig ka sa mga sermon, magagawa mong magbago ng landas, at ang kakayahang magbago ng landas ang makatutukoy na may pag-asa kang magkamit ng kaligtasan—ito ang pagkakaiba sa pagitan mo at ng mga anticristo. Samakatwid, kapag inilalantad Ko ang mga anticristo, dapat mo ring ipagkumpara at kilalanin kung anong mga bagay ang may pagkakatulad kayo ng mga anticristo, at kung aling mga pagpapamalas, disposisyon, at aspekto ng diwa ang may pagkakatulad ka sa kanila. Sa paggawa nito, hindi mo ba magagawang mas makilala ang iyong sarili? Kung palagi kang nakakaramdam ng paglaban, naniniwalang hindi ka isang anticristo, nakakaramdam ng matinding pagkamuhi sa mga anticristo, at ayaw mong gawin ang pagkukumparang ito o pagninilay tungkol sa iyong sarili at pag-unawa kung anong landas ang iyong sinusundan, ano ang magiging kahihinatnan? Sa pagkakaroon ng isang satanikong disposisyon, malamang sa malamang na magiging isang anticristo ka. Ito ay dahil walang anticristo ang sadyang naghahangad na maging isang anticristo at pagkatapos ay nagiging gayon nga; ito ay dahil hindi nila hinahangad ang katotohanan, at natural na humahantong sila sa pagsunod sa landas ng isang anticristo. Hindi ba’t mga anticristo ang lahat ng iyon sa relihiyosong mundo na hindi nagmamahal sa katotohanan? Ang bawat tao na hindi pinagninilayan at inuunawa ang kanilang sariling kalikasang diwa at na nananampalataya sa Diyos ayon sa kanilang mga kuru-kuro at imahinasyon, ay isang anticristo. Kapag nagsimula ka na sa landas ng isang anticristo, sa sandaling nagkamit ka ng katayuan, at isama pa ang katunayang may kaunti kang kaloob at pagkatuto, at hinahangaan ka ng lahat, habang ang oras na iyong ginugugol sa pagtatrabaho ay humahaba, nagkakaroon ka ng lugar sa puso ng mga tao. Habang lumalawak ang saklaw ng trabaho na iyong responsabilidad, parami nang parami ang taong iyong pinamumunuan, parami nang parami ang kapital na iyong makakamit, at pagkatapos ay magiging isang tunay ka nang Pablo. Nakasalalay ba ang lahat ng ito sa iyo? Wala kang planong sundan ang landas na ito, subalit paanong hindi mo namalayan na tinahak mo na ang landas ng isang anticristo? Isang mahalagang dahilan nito ay na kung hindi mo hinahangad ang katotohanan, tiyak na hahangarin mo ang katayuan at katanyagan, isasakatuparan mo ang sarili mong proyekto, hanggang sa huli, nang hindi mo namamalayan, sinusundan mo na pala ang landas ng isang anticristo. Kung ang mga taong sumusunod sa landas ng isang anticristo ay hindi magbabago ng landas nang maagap, kapag nagkamit sila ng katayuan ay malamang na malamang na magiging mga anticristo sila—hindi maiiwasan ang resultang ito. Kung hindi nila malinaw na nakikita ang bagay na ito, nasa panganib sila, dahil nagtataglay ang lahat ng mga tiwaling disposisyon at nagmamahal ang lahat sa reputasyon at katayuan; kung hindi nila minamahal ang katotohanan, napakadali nilang mahuhulog dahil sa reputasyon at katayuan. Kung wala ang paghatol at pagkastigo ng Diyos, ang lahat ay susunod sa landas ng isang anticristo at mahuhulog dahil sa reputasyon at katayuan, at ito ay isang bagay na hindi maitatanggi ng sinuman. Sinasabi mo na, “Mayroon lang ako ng mga pagbubunyag na ito paminsan-minsan; mga pansamantalang pagpapamalas lang ang mga ito. Bagaman may katulad akong diwa sa mga anticristo, naiiba pa rin ako sa mga anticristo dahil wala ako ng gayong kalalaking ambisyon na tulad ng sa kanila. Gayundin, habang ginagawa ko ang aking tungkulin, palagi kong pinagninilayan ang aking sarili, nagsisisi ako, at naghahanap sa katotohanan, at kumikilos ako alinsunod sa mga katotohanang prinsipyo. Kung huhusgahan ang aking pag-uugali, hindi ako isang anticristo at hindi ko nais na maging anticristo, kaya hindi ako maaaring maging isang anticristo.” Maaaring hindi ka isang anticristo sa ngayon, subalit matitiyak mo ba na hindi mo susundan ang landas ng isang anticristo at hindi ka magiging isang anticristo? Magagarantiyahan mo ba iyon? Hindi, hindi mo iyon magagarantiyahan. Kaya, paano mo magagarantiyahan iyon? Ang isa at tanging paraan para gawin ito ay ang hangarin ang katotohanan. Kung gayon, paano mo dapat hangarin ang katotohanan? May paraan ka ba para gawin ito? Una, dapat mong kilalanin ang katunayan na may katulad kang disposisyong diwa sa mga anticristo. Bagaman hindi ka isang anticristo sa ngayon, para sa iyo, ano ang pinakanakamamatay at mapanganib na bagay? Ito ay na nagtataglay ka ng katulad na kalikasang diwa sa mga anticristo. Mabuting bagay ba ito para sa iyo? (Hindi.) Tiyak na hindi. Nakamamatay ito para sa iyo. Samakatwid, habang pinakikinggan mo ang mga sermong ito na naglalantad sa iba’t ibang pagpapamalas ng mga anticristo, huwag mong isiping walang kinalaman ang mga bagay na ito sa iyo; maling taglayin ang saloobing ito. Kung gayon, anong uri ng saloobin ang dapat mong taglayin para tanggapin ang mga katunayan at pagpapamalas na ito? Ikumpara mo ang iyong sarili sa kanila, kilalanin na mayroon kang kalikasang diwa ng isang anticristo, at pagkatapos ay suriin ang iyong sarili para malaman kung alin sa iyong mga pagpapamalas at pagbubunyag ang kapareho sa mga anticristo. Una, kilalanin mo ang katunayang ito—huwag subukang ibalatkayo o ibalot ang sarili mo. Ang landas na tinatahak mo ay ang landas ng isang anticristo, kaya alinsunod sa mga katunayan na sabihing ikaw ay isang anticristo; kaya lang ay hindi ka pa inilarawan ng sambahayan ng Diyos bilang gayon at binibigyan ka ng pagkakataong magsisi, iyon lang. Nauunawaan mo ba? Una, tanggapin at kilalanin mo ang katunayang ito, at pagkatapos ang kailangan mong gawin ay lumapit sa Diyos at hingin sa Kanya na disiplinahin ka at pigilan ka. Huwag kang umalis sa liwanag ng presensiya ng Diyos o huwag mong iwan ang Kanyang proteksiyon, at sa paraang ito ay mapipigilan ka ng iyong konsensiya at katwiran kapag gumagawa ka ng mga bagay-bagay, at magkakaroon ka rin ng mga salita ng Diyos para tanglawan ka, akayin ka, at pigilan ka. Bukod dito, magkakaroon ka ng gawain ng Banal na Espiritu para gabayan ka, para isaayos ang mga tao, pangyayari, at bagay sa paligid mo para magsilbing babala sa iyo at para disiplinahin ka. Paano ka binabalaan ng Diyos? Kumikilos ang Diyos sa maraming paraan. Minsan, idudulot ng Diyos na magkaroon ka ng isang malinaw na pakiramdam sa iyong puso, na magbibigay-daan para malinaw mong mapagtanto na dapat kang pigilan, na hindi ka dapat kumilos nang ayon sa iyong kagustuhan, na kung kumilos ka nang mali, magbibigay ka ng kahihiyan sa Diyos at gagawin mong hangal ang iyong sarili, at kaya pipigilan mo ang iyong sarili. Hindi ba pagprotekta ito sa iyo ng Diyos? Isang paraan ito. Minsan, sasawayin ka ng Diyos sa kaibuturan mo at magpapakita Siya sa iyo ng malilinaw na salita para sabihin sa iyo na ang pagkilos sa ganoong paraan ay kahiya-hiya, na kinasusuklaman Niya ito, na isinumpa ito, ibig sabihin, gumagamit Siya ng malilinaw na salita para sawayin ka upang ikumpara mo ang mga iyon sa iyong sarili. Ano ang pakay ng Diyos sa pagsaway sa iyo sa ganitong paraan? Ginagawa Niya ito para may maramdaman ang iyong konsensiya, at kapag may nararamdaman ka na, isasaalang-alang mo ang epekto, kahihinatnan, at ang iyong kahihiyan, at magpipigil ka sa iyong mga kilos at gawi. Kapag nagkaroon ka na ng maraming gayong karanasan, makikita mo na bagaman nakaugat ang mga tiwaling disposisyong ito sa kalooban ng mga tao, kapag nagkaroon na ng abilidad ang mga taong tanggapin ang katotohanan at malinaw na makita ang katotohanan ng kanilang sariling mga tiwaling disposisyon, magagawa nilang sadyang maghimagsik laban sa kanilang laman; kapag naisasagawa ng mga tao ang katotohanan, nalilinis at nababago ang kanilang satanikong disposisyon. Ang satanikong disposisyon ng tao ay hindi nasisira o nababago—kapag nagagawa mo nang tanggapin ang katotohanan at naisasagawa mo ang katotohanan, natural na mawawasak at mapapalitan ang iyong satanikong disposisyon. Kapag natikman mo na kung gaano katamis isagawa ang katotohanan, iisipin mo na, “Napakawalang-hiya ko noon. Gaano man kawalang-hiya ang mga salita ko o paano ko man itinataas ang aking sarili para sambahin ako ng iba, hindi ako nakaramdam ng kahihiyan at wala akong kamalayan pagkatapos. Ngayon, nararamdaman kong mali ang pagkilos sa ganoong paraan at nawalan ako ng dangal, at nararamdaman kong tila maraming mga mata ang nakatutok sa akin.” Gawa ito ng Diyos. Binibigyan ka Niya ng isang pakiramdam, at mararamdaman mo na tila sinasaway mo ang iyong sarili, at pagkatapos ay hindi ka gagawa ng kasamaan o mananatili sa sarili mong landas. Nang hindi namamalayan, ang mga paraan mo ng pagtataas at pagpapatotoo sa iyong sarili ay paunti na nang paunti, lalo kang magpipigil sa iyong sarili, at lalo mong mararamdaman na sa ganitong pagkilos ay kalmado ang iyong puso at payapa ang iyong konsensiya—ito ay pamumuhay sa liwanag, at hindi na kailangang maging balisa o gumamit ng mga kasinungalingan o magagandang salita para ikubli ang iyong sarili. Dati, nagsinungaling ka at ipinagpatuloy mo ang mga kasinungalingan araw-araw para protektahan ang iyong reputasyon. Sa tuwing magsisinungaling ka, kinailangan mong ipagpatuloy ang kasinungalingang iyon, sa sobrang takot na baka mabunyag mo ang iyong sarili. Ang resulta nito ay ang pagsisinungaling pa nang pagsisinungaling, at nang maglaon ay kinailangan mong magpursigi at mag-isip nang mabuti para maipagpatuloy ang iyong mga kasinungalingan; namuhay ka sa isang buhay na hindi katulad ng sa tao o ng sa mga demonyo, at sobrang nakakapagod! Ngayon, hinahangad mo na maging isang matapat na tao, at maaari mong buksan ang iyong puso at magsalita ka ng mga bagay na totoo. Hindi mo na kailangang magsinungaling at ipagpatuloy ang iyong mga kasinungalingan araw-araw, hindi ka na napipigilan ng mga kasinungalingan, mas kaunti na ang dinaranas mong paghihirap, namumuhay ka na nang mas maluwag, malaya, at napalaya, sa kaibuturan ng puso mo ay nadarama mo ang kapayapaan at kagalakan—nalalasap mo ang tamis ng buhay na ito. At habang ninanamnam mo ang tamis ng buhay na ito, ang iyong panloob na mundo ay hindi na mapanlinlang, buktot, o huwad. Sa halip, handa ka na ngayong lumapit sa Diyos, nagdarasal ka sa Diyos at hinahanap mo ang katotohanan kapag mayroon kang isyu, nagagawa mo itong talakayin sa iba kapag mayroon kang isyu, at hindi ka na kumikilos nang nag-iisa o nang arbitraryo. Lalo mong nararamdaman na ang paraan ng paggawa mo noon ng mga bagay-bagay ay kasuklam-suklam at ayaw mo nang gawin ang mga bagay na tulad niyon. Sa halip, kumikilos ka sa alinmang paraan na naaayon sa katotohanan, sa katwiran, at sa mga layunin ng Diyos; nagbago ang paraan ng iyong pagkilos. Kapag nagagawa mong makamit ang mga bagay na ito, hindi ba’t ibig sabihin niyon na nakaalis ka na sa landas ng isang anticristo? At kapag nakaalis ka na sa landas ng isang anticristo, hindi ba’t ibig sabihin niyon na tinatahak mo na ang landas ng kaligtasan? Kapag tinatahak mo na ang landas ng kaligtasan at madalas ka nang lumalapit sa Diyos, ang iyong saloobin, intensyon, perspektiba, ang mga layon at ang direksyon mo sa buhay ay hindi na sumasalungat sa Diyos, nagsisimula ka nang mahalin ang mga positibong bagay, at nagsisimula ka nang mahalin ang pagiging patas, pagiging matuwid, at ang katotohanan. Kapag nangyari ito, nagsisimulang magbago ang kaibuturan ng iyong puso at ang iyong mga iniisip. Kapag tinahak mo na ang landas ng kaligtasan, maaari ka pa rin bang maging isang anticristo? Maaari mo pa rin bang sadyaing labanan ang Diyos? Hindi, hindi mo magagawa iyon, at wala ka na sa panganib ngayon. Sa pagpasok lang sa kalagayang ito mapupunta ang mga tao sa tamang landas ng pananalig sa Diyos, at sa paghahanap at pagtanggap lang sa katotohanan sa ganitong paraan nila maiwawaksi ang mga problema, pagkontrol, at kaguluhan na dulot ng kanilang satanikong kalikasan at anticristong kalikasan. Tinatahak mo na ba ngayon ang tamang landas sa buhay ng paghahangad sa katotohanan? Kung hindi, magmadali at magsikap nang tahakin ito. Kung hindi mo kayang tahakin ang landas ng paghahangad sa katotohanan, mabubuhay ka pa rin sa panganib—ang lahat ng tumatahak sa landas ng mga anticristo ay nanganganib na matiwalag anumang oras.

Karamihan sa mga tao, habang ginagawa nila ang kanilang tungkulin, ay nakikipaglaban sa sarili nilang anticristong disposisyon, pagod sa pakikipaglaban para sa reputasyon, katayuan, pera at mga interes, pagod ang isipan at katawan. Kung gayon, kailan malulutas ang problemang ito? Sa paghahangad lang sa katotohanan at pagkakaroon ng abilidad na tanggapin ang katotohanan mo unti-unting maiwawaksi ang mga paglilimita at paggapos ng iyong anticristong kalikasang diwa at unti-unting mapahihina at mapalalaho ang iyong satanikong disposisyon, at sa paggawa nito ay magkakaroon ka ng pag-asang mapalaya ang iyong sarili mula sa kapangyarihan ni Satanas. Umiyak na ba kayo nang palihim dahil sa mga bagay na ito, nararamdamang hindi ninyo kailanman kayang magbago, hindi kailanman kayang mahalin ang katotohanan, at hindi kailanman kayang pangasiwaan ang mga bagay ayon sa mga katotohanang prinsipyo, at labis na kinamumuhian ang inyong sarili na sinasampal ninyo ang sarili ninyong mukha at umiiyak kayo ng mapapait na luha? Nagawa na ba ninyo ito nang maraming beses? Kung hindi pa ito nagagawa nang maraming beses ng isang tao, hindi ba’t ginagawa siya nitong manhid? Hindi kailanman mapapansin ng gayong tao na siya ay tiwali, at naniniwala pa rin siya na maayos siyang gumagawa, na may kakayahan at talento siya, na nauunawaan niya ang maraming katotohanan, at na kaya niyang pangasiwaan ang maraming bagay nang naaayon sa mga prinsipyo, nakakaramdam ng lubos na kapanatagan—ang gayong tao ay manhid, sa tingin niya ay napakagaling niya, at ito ay napakamapanganib para sa kanya! Nakikita na ba talaga ninyo ngayon na napakaliit ng inyong tayog, na malayo pa kayo sa pagwawaksi ng inyong mga tiwaling disposisyon, at na nasa lugar pa rin kayo ng panganib? Ang mga tao na hindi naghahangad sa katotohanan ay walang ganitong pang-unawa, gayundin ang mga tao na walang gawain ng Banal na Espiritu. Karamihan sa mga tao ay nalilito at naguguluhan, iniisip na hangga’t ginagawa nila ang kanilang tungkulin sa maayos na paraan at hindi sila gumagawa ng kasamaan, ay hindi nila tinatahak ang landas ng mga anticristo, at hangga’t hindi sila gumagawa ng lahat ng uri ng kasamaan ay hindi sila mga anticristo. Dahil dito, kadalasan sila ay nasa kalagayan ng pagiging manhid, madalas na nalulugod sa kanilang sarili, iniisip na mahusay sila at malapit na nilang matamo ang kaligtasan, at na ang landas ng mga anticristo ay walang kinalaman sa kanila. Ang inyong pang-araw-araw na mga panalangin ay magagamit para sukatin kung nasa ganitong kalagayan ka ba o wala. Ano ang ipinagdarasal ninyo kapag lumalapit kayo sa Diyos araw-araw? Kung araw-araw ay sinasabi mong, “O Diyos, mahal Kita! O Diyos, handa akong magpasakop sa Iyo! O Diyos, handa akong tuparin ang atas na ibinigay Mo sa akin! Kaya kong gawin ang tungkulin ko nang tapat, at may determinasyon akong bigyang-kasiyahan Ka at maperpekto Mo. Anuman ang mga pagpapamalas ng anticristo na tinataglay ko o gaano man kaliit ang pagkakakilala ko sa aking sarili, mahal Mo pa rin ako at nais Mo pa rin akong iligtas,” anong pagpapamalas ito? Ito ay pagiging manhid, nagpapahayag lang kayo ng determinasyon, at wala kayong kahit anong pagkaunawa sa inyong sariling kalikasang diwa. Nasa yugto kayo ng kasigasigan, at napakalayo pa ninyo sa pagkakaroon ng katotohanang realidad. Gaano kahabang panahon ang lumilipas bago kayo makapagdasal ng isang tunay na panalangin, para sabihin sa Diyos kung ano ang nasa inyong puso, para sabihin sa Kanya ang inyong aktuwal na sitwasyon, para madama ang kapayapaan at kagalakan sa inyong puso, at para madama na kayo ay tunay na nabubuhay sa harap ng Diyos? Sabihin ninyo sa Akin, gaano kahabang panahon ang lumilipas bago ninyo ito magawa nang isang beses? Isang buwan, dalawang buwan, anim na buwan, o isang taon? Kung hindi pa kayo kailanman nakasambit ng isang tunay na panalangin at nagdarasal pa rin kayo tulad ng ginagawa ng mga tao sa mundo ng relihiyon, palaging sinasabi na mahal ninyo ang Diyos, palaging ipinapahayag ang inyong determinasyon, palaging isinasambit ang parehong mga nakasanayang parirala, kung gayon, masyado kayong nagkukulang at wala kayong anumang katotohanang realidad. Karaniwan, ang mga taong tatlo o limang taon nang nananampalataya sa Diyos ay hindi nagsasabi ng gayong kaisip-bata at kamangmang na mga bagay kapag lumalapit sila sa Diyos, dahil sigurado silang susundan nila ang Diyos, at may pananalig din sila, at malinaw na nilang nauunawaan ang mga katotohanan ng mga pangitain tungkol sa gawain ng Diyos, sa mga layunin ng Diyos, sa plano ng pamamahala ng Diyos, at sa layon ng gawain ng Diyos. Ano ang madalas nilang ipinagdarasal kapag lumalapit sila sa Diyos? Ang isa ay ang makilala nila ang kanilang sarili, at ang isa pa ay ang makapagsalita sila ng ilang tunay na salita: O Diyos, may kaunting paghihirap ako ngayon, may nagawa akong pagkakautang sa Iyo, nagkukulang ako sa isang bagay, at hinihingi kong protektahan Mo ako, at na akayin, bigyang-liwanag, at tanglawan Mo ako. Nagsisimulang magsabi ng ilang talagang totoong bagay na nauugnay sa katotohanang realidad ang taong ito, at hindi na siya nagsasabi ng mga pagpapahayag ng kapasyahan at mga islogan na sinasabi ng masisigasig na taong nagsisimula pa lang manampalataya. Bakit hindi niya sinasabi ang mga bagay na ito? Pakiramdam niya ay walang saysay na sabihin ang gayong mga bagay, na hindi matutugunan ng gayong mga bagay ang kanyang panloob na pangangailangan para sa katotohanan o ang kanyang pangangailangan para sa buhay pagpasok. Kahit gaano karaming taon ka nang nananampalataya, iniraraos mo man o taos-puso ka mang lumalapit sa Diyos kapag nagdarasal sa Kanya, gaano karaming araw sa sampung araw mo sinasabi ang mga hungkag na salita at mga paulit-ulit na linyang iyon? May isang tao na maaaring magsabing isang araw, kung gayon, ano ang dinarasal niya sa nalalabing siyam na araw? Kung nauugnay ang mga panalangin niya sa kanyang tungkulin at buhay pagpasok, ayos iyon, at ipinapakita nito na umaako siya ng ilang pasanin tungo sa katotohanan, tungo sa mga salita ng Diyos, at tungo sa sarili niyang tungkulin, at hindi na siya masyadong manhid. Ano ang ibig Kong sabihin sa “hindi na siya masyadong manhid”? Ang ibig Kong sabihin ay na kapag nababanggit ang mga bagay na may kaugnayan sa mga tiwaling disposisyon at sa iba’t ibang kalagayan ng mga tao, may nararamdaman at may kamalayan siya, at nakakaunawa rin siya. Nagagawa niyang magkamit ng pagkaunawa at pagka-arok, at nauunawaan niya ang mga bagay na ito paano man ito ipaliwanag at halos nakaaayon siya sa mga ito—ipinakikita nito na nagkamit siya ng kaunting tayog. Ano-anong pagpapamalas ang ipinapakita ng mga manhid na tao? Araw-araw ay namumuhay sila nang ganoon, hindi nagsusumikap at hindi umuunlad, at iyon ang dahilan kung bakit palagi nilang sinasabi ang parehong mga lumang bagay kapag nagdarasal sila sa Diyos. Hindi talaga nila nauunawaan ang buhay pagpasok, wala silang espirituwal na pang-unawa, wala silang nararamdaman, wala silang reaksiyon gaano man karami ang pakinggan nilang sermon, at kahit paano man ibinabahagi ang katotohanan, pakiramdam nila ay paulit-ulit at magkakapareho lang ang ibig sabihin ng lahat. Kaya, may masasabi ba sila sa Diyos? Nakasalalay ang idinarasal at sinasabi ng mga tao kapag lumalapit sila sa Diyos sa mga salita sa kanilang puso na gusto nilang sabihin sa Diyos, at pakiramdam nila ay talagang kailangan nilang sabihin ang mga bagay na ito sa Diyos. Sa iyong puso, dapat kahit papaano ay may pang-unawa ka sa mga hinihingi ng Diyos, sa mga problemang kinakaharap mo, at sa kung paano mo dapat tugunan ang mga hinihingi ng Diyos. Kung walang laman ang iyong puso, at ang magagawa mo lang ay ang magsabi ng ilang salitang kaaya-ayang pakinggan at ng ilang islogan at doktrina, at nagdarasal ka lang nang pabasta-basta, hindi iyon panalangin. Kung nanumpa ka ng iyong katapatan noong lahat ng taon na iyon subalit wala ka man lang nagawang anumang praktikal na bagay, at sa huli ay malamang na ipagkakanulo mo pa rin ang Diyos, itatanggi ang Diyos, at aatras ka anumang oras, nagpapakita ito na wala kang tayog. Kung, kapag lumapit kayo sa Diyos para magdasal ngayon, kadalasang mapapanatili ninyong may kinalaman ang ugnayan ninyo sa Diyos sa mga hinihingi Niya at sa inyong sariling pagbabagong disposisyonal, kung gayon ay maitatatag na ang iyong relasyon sa Diyos, hindi mo susundan ang landas ng isang anticristo, at nangangahulugan itong makakatahak ka na sa tamang landas ng pananalig sa Diyos.

Malinaw na ba sa inyo ngayon ang iba’t ibang pagpapamalas ng mga anticristo na itinataas at pinatototohanan ang kanilang sarili, gayundin ang mga depinisyon ng kalikasan ng gayong pag-uugali? Mayroon bang anumang pagkakaiba sa pagitan ng mga pagpapamalas ng mga anticristo at ng mga pagpapamalas ng mga tiwaling disposisyon ng mga ordinaryong tao? Magagawa ba ninyong magkumpara kapag tunay na kayong nakahaharap sa isang isyu? Maituturing ba ninyo ang mga pagpapamalas ng mga anticristo bilang mga pagpapamalas ng mga ordinaryong tiwaling tao, at kabaligtaran? Paano ninyo dapat tukuyin ang pagkakaiba ng dalawang bagay na ito? Ang paghuhusga sa disposisyon ng isang tao sa pamamagitan ng patuloy niyang pagpapamalas at pagbubunyag at ang paghuhusga sa kanyang diwa mula sa kanyang disposisyon ay isang tumpak na paraan para ilarawan siya. Hindi tinatanggap ng mga anticristo ang katotohanan at hindi nila dinadakila ang Diyos; itinataas at pinatototohanan lang nila ang kanilang sarili. Ang pagpapamalas na ito ay lubos na halata at kitang-kita, at ganap itong pinangingibabawan ng kanilang satanikong kalikasan. Bagaman itinataas at pinatototohanan din ng mga ordinaryong tao ang kanilang sarili, kapag nakikipagbahaginan ka ng katotohanan sa kanila, nagagawa nilang tanggapin ito at kilalanin na ang Diyos ay katotohanan, at kaya nilang tanggapin ang katotohanan, iyon nga lang ay hindi napakabilis o napakadaling nangyayari ang pagbabago para sa kanila—ito ang pagkakaiba sa pagitan ng mga anticristo at ng mga ordinaryong tao. Ngayong nasabi na ito, nagiging madali na ba ang pagkilatis sa pagitan nila? May katangian ang mga anticristo: Kapag hindi nila minamahal ang katotohanan o tinatanggihan nila ang katotohanan, direkta ba nilang itinatanggi ito? (Hindi.) Anong kaparaanan ang ginagamit nila para tanggihan ang katotohanan para makita mong hindi nila kinikilala ang katotohanan? Gumagamit sila ng sopismo para pabulaanan ka, sinasabi na ang iyong ibinabahagi ay hindi ang katotohanan, at na ang ibinabahagi lang nila ang katotohanan. Halimbawa, nagpapatotoo sila sa kanilang sarili at may naglantad sa kanila, at pagkatapos, aling mga pagpapamalas ang ipinapakita nila na nagbibigay-daan sa iba na pagtibayin na hindi nila minamahal o tinatanggap ang katotohanan? Ang paggamit ng sopismo at pagsisikap na ipagtanggol ang kanilang sarili ay isa, at mayroon ding pagtatago sa katunayan, at ang pagtatagong iyon ang nagsisilbi sa kanilang adyenda. Ang adyenda nila ay ang magpatotoo sa kanilang sarili para tingalain sila ng iba. Hindi nila ipapaalam sa iyo ang kanilang adyenda; magsasabi lang sila ng mga huwad at kasiya-siyang bagay, gagamit ng sopismo, lolokohin ka nila, lilituhin ka, para sa huli ay masabi mong hindi sila nagpapatotoo sa kanilang sarili, at pagkatapos ay makakamit nila ang kanilang pakay. Nagsasalita sila ng mga huwad at kasiya-siyang bagay, gumagamit ng sopismo, nanloloko ng mga tao, hindi nila kinikilala na nagpapatotoo sila sa kanilang sarili, hindi nila tinatanggap ang iyong paglalantad sa kanila, hindi nila tinatanggap ang pagsaway mo, mas hindi nila tinatanggap ang makatotohanang paglalarawang ito. Hindi talaga nila ito tinatanggap, at nagdadahilan pa nga, sinasabi na, “Hindi ako nagpapatotoo sa aking sarili. May dahilan at konteksto sa pagsasabi ko ng ganoon. Ang pagsasabi ng ilang hindi naaangkop na mga bagay sa sitwasyong iyon ay ganap na normal at hindi isang problema. Maituturing ba itong pagpapatotoo sa aking sarili? Higit pa rito, ginawa ko na ang lahat ng gawaing ito, at kahit na wala akong anumang nakamit, nagtiis pa rin ako ng hirap. Hindi isang malaking bagay kung tinitingala at sinasamba ako ng ilang tao.” Hindi nila iniisip na ang gayong kahiya-hiyang pag-uugali, ang gayong kasuklam-suklam na kilos, ay isang malaking bagay—ito ba ay saloobin ng pagtanggap sa katotohanan? Hindi sila nakakaramdam ng kahihiyan dahil sa masasamang gawa na ito, at iniisip pa nilang dakila ang kanilang sarili—ito ang diwa ng masasamang tao. Naniniwala ang mga anticristo na ang pagtataas at pagpapatotoo sa kanilang sarili ay ganap na naaangkop at na ito ang dapat nilang gawin. Iniisip nila na, “Ginagawa ko ito dahil may ganito akong kapabilidad—karapat-dapat ba ang ibang mga tao na gawin ito? Nakamit ko ang suporta ng lahat, naggugol ako ng labis na pagsisikap sa paggawa ng gawain ng iglesia, nakagawa ako ng napakalaking kontribusyon sa sambahayan ng diyos at nag-ako ako ng napakalaking panganib! Makatarungan ba kung hindi mo ako bibigyan ng gantimpala at benepisyo? Hindi ba’t matuwid ang diyos? Hindi ba’t ginagantihan niya ang bawat tao ayon sa kanilang mga kilos? Kung gayon, hindi ba’t karapat-dapat ako sa suporta ng lahat dahil sa paggawa sa lahat ng kontribusyong ito at pag-ako sa lahat ng panganib na ito?” Iniisip nilang dapat silang makakuha ng kapalit sa paggawa sa kanilang tungkulin, at na ang pinakamababang gantimpala dapat ay ang suporta ng lahat at ang pagtatamasa ng katapatan, karangalan, at mga benepisyong nararapat sa kanila. Isa ba itong saloobin ng pagtanggap sa katotohanan? (Hindi.) Kaya, ano ang katotohanan dito? Halimbawa, sinasabi mo sa kanila na, “Gaano man sila nagdurusa, ang mga tao ay mga nilikha, at dapat silang magdusa dahil mayroon silang mga tiwaling disposisyon. Ang pagdurusa habang ginagawa ang tungkulin ng isang tao ay isang paraan lang kung saan nagdurusa ang mga tao. Gaano man tayo kahusay o anumang mga kaloob ang tinataglay natin, hindi tayo dapat mag-aasam ng anumang gantimpala o sumubok na makipagkasunduan sa Diyos.” Hindi ba’t ito ang katotohanan? Ito ang pinakabatayan na katotohanan na dapat maunawaan ng mga nilikha. Gayumpaman, matatagpuan ba ang katotohanang ito sa kanilang mga pilosopiya para sa mga makamundong pakikitungo, at sa kanilang mga kaisipan at pananaw? (Hindi.) Tinatanggap ba nila ang katotohanang ito kapag naririnig nila ito? Hindi, hindi nila ito tinatanggap. Ano ang kanilang saloobin? Naniniwala sila na ang pananatili sa sambahayan ng Diyos ay tulad ng pananatili sa mundo, na dapat silang gantimpalaan nang naaayon sa kanilang paggawa, na dapat silang makakuha ng isang bagay para sa paggampan sa kanilang tungkulin, at na kung sila ay mag-aako ng kaunting panganib, dapat silang tumanggap ng mga benepisyo at biyaya na karapat-dapat sa kanila. Ang paggampan ng isang tao ng tungkulin ay responsabilidad at obligasyon ng bawat tao, at walang kasamang kabayaran ito. Tinatanggap ba ng mga anticristo ang katotohanang ito? Ano ang kanilang saloobin? Mapanlait at lumalaban sila, sinasabi na, “Kayong mga tanga, maging ito ay tinatanggap ninyo! Iyan ba ang katotohanan? Hindi iyan ang katotohanan; panloloko lang iyan sa mga tao. Ang pagiging patas at pagkakapantay-pantay ng mga tao—iyan ang katotohanan!” Anong uri ng bagay ito para sabihin? Ito ang lohika at ang maling pananampalataya at maling kaisipan ni Satanas. At maililihis ba ng mga ito ang mga hindi nakakaunawa sa katotohanan? Madali silang maililihis ng mga ito! Ang ilang tao ay mahihina, hindi nila nauunawaan ang mga katotohanang may kaugnayan sa paggampan ng tungkulin ng isang tao, at kulang sila sa kakayahan at abilidad na umarok, at wala silang gaanong pananalig, at kapag nakakarinig sila ng gayong mga bagay, pakiramdam nila ay may ganap na katuturan ang mga ito, at iniisip nila na, “Oo nga naman. Paano ako naging sobrang tanga? Sa wakas ay nakatagpo ako ngayon ng isang taong nakakaunawa. Tama ang sinasabi nila!” Ang mga taong ito ay nakikinig lang at tumatanggap ng mga bagay na mukhang makatwiran at naaayon sa kanilang mga kuru-kuro; hindi nila hinaharap ang mga salita ng Diyos nang naaayon sa prinsipyo na ang mga salita ng Diyos ay ang katotohanan. Alinsunod man ang mga salita ng Diyos sa damdamin ng mga tao, sa pag-iisip at lohika ng mga tao, sa mga kaugalian at gawi o tradisyonal na kultura ng mga tao, pinal ang mga salita ng Diyos, at bawat salita ng mga ito, mula sa simula hanggang sa katapusan, ay katotohanan. Hindi kinakailangan ng mga salita ng Diyos ang sinuman para kuwestiyunin o suriin ang mga ito, at pinaniniwalaan mang tama o mali ng sangkatauhan ang mga ito, o kung matatanggap man ng sinuman ang mga ito, ang mga salita ng Diyos ay walang-hanggang katotohanan. Ang mga salita ng Diyos ay hindi kinakailangang pumasa sa pagsubok ng panahon, at hindi kinakailangan ang sangkatauhan para patunayan ang mga ito sa pamamagitan ng karanasan—ang mga salita ng Diyos ay katotohanan. Ito ba ang iniisip ng mga anticristo? Iniisip nila na, “Dapat maging makatwiran ang diyos! Ano ang ibig sabihin ng pagiging matuwid ng diyos? Hindi ba’t ang mga nagdurusa nang labis at may mataas na kapabilidad ang nakatatanggap ng malalaking gantimpala, at ang mga nagdurusa nang kaunti, hindi gaanong mahusay, at hindi nakapag-aambag ang tumatanggap ng kaunting gantimpala?” Sinasabi ba ito ng Diyos? (Hindi.) Hindi ito sinasabi ng Diyos. Ano ang sinasabi ng Diyos? Sinasabi ng Diyos na ang paggampan ng tungkulin ng isang tao ay bokasyon ng bawat tao, na ang paggampan ng kanyang tungkulin ay may mga kaakibat na sarili nitong prinsipyo, na dapat gampanan ng lahat ang kanilang tungkulin alinsunod sa mga katotohanang prinsipyo, at na ito ang dapat gawin ng mga nilikha. May binanggit bang anuman tungkol sa kabayaran dito? Anumang pagbanggit ng gantimpala? (Wala.) Walang binanggit na kabayaran o gantimpala—ito ay isang obligasyon. Ano ang ibig sabihin ng “obligasyon”? Ang obligasyon ay isang bagay na dapat gawin ng mga tao, isang bagay kung saan hindi naaangkop ang mabigyan ng gantimpala nang ayon sa paggawa ng isang tao. Hindi kailanman itinakda ng Diyos na ang sinumang gumagampan ng maraming tungkulin ay dapat tumanggap ng malaking gantimpala, at na ang sinumang hindi gaanong gumagampan ng kanilang tungkulin o gumagampan nito sa paraang hindi mabuti ay dapat tumanggap ng kakaunting gantimpala—hindi kailanman sinabi ng Diyos ang gayong bagay. Kaya, ano ang sinasabi ng mga salita ng Diyos? Sinasabi ng Diyos na ang paggampan ng tungkulin ng isang tao ay ang bokasyon ng bawat tao at ito ay isang bagay na dapat gawin ng mga nilikha—ito ang katotohanan. Ganito ba ang pagkakaunawa ng mga anticristo? Paano nila tinatrato ang mga salitang ito ng Diyos? Tatratuhin nila ang mga ito sa ibang paraan. Mula sa perspektiba ng sarili nilang mga interes, magkakaroon sila ng isang baluktot na interpretasyon sa mga salita ng Diyos. Para maging tumpak, binabaluktot nila ang mga salita ng Diyos, ginagamit ang sarili nilang mga kaparaanan at pagkaunawa para baguhin ang mga salita at katotohanan ng Diyos sa ibang interpretasyon. At ano ang kalikasan ng gayong interpretasyon? Ito ay kapaki-pakinabang sa kanila, maaari nitong ilihis ang mga tao, at maaari nitong pukawin at akitin ang mga tao. Binabago nila ang mga salita ng Diyos sa kanilang paraan ng pananalita, na para bang ang mga ito ay mga katotohanan na kanilang ipinahahayag, at pagkatapos sabihin ng Diyos ang isang bagay, kailangan nilang baguhin ang paraan ng pagsasabi nito ng Diyos at ang mga prinsipyo ng mga salita ng Diyos sa kanilang sariling paraan. Ito pa rin ba ang katotohanan pagkatapos nila itong baguhin sa sarili nilang paraan? Hindi, hindi ito ang katotohanan—ito ay isang maling kaisipan at maling pananampalataya. Magagawa ba ninyong kilatisin ang bagay na ito? (Oo, medyo.) Pagkatapos makinig sa napakaraming sermon, may ilang tao na nagkamit ng kaunting pagkakilatis. At ano ang diwa ng pagsalungat at pagtanggi ng mga anticristo sa katotohanan? (Ito ay pagbabaluktot at pagkakaroon ng balikong interpretasyon sa mga salita ng Diyos.) At ano ang intensyon nila sa pagbabaluktot at pagkakaroon ng isang balikong interpretasyon sa mga salita ng Diyos? Ito ay para hindi tanggapin ng mga tao ang katotohanan at sa halip ay tanggapin ang kanilang mga panlilinlang at maling pananampalataya. Binabaluktot nila ang katotohanan ayon sa kanilang kaisipan at lohika, kanilang mga interes at pananaw, at kanilang mga kuru-kuro. Nagiging kapaki-pakinabang ito sa kanila, at nagagawa rin nilang pukawin at iligaw ang ilang taong hangal at mangmang, at ang hindi nakakaunawa sa katotohanan. Marahil ay tila tama ang mga salitang ito sa iyo sa unang pandinig mo, subalit kung susuriin mong mabuti ang mga ito, matatagpuan mo ang mga ambisyon at pakana ni Satanas na nakatago sa loob ng mga ito. Ano ang layunin ng kanilang mga ambisyon at pakana? Ang layunin nila ay para makinabang sila, para maipagtanggol ang sarili nilang mga paraan ng paggawa ng mga bagay-bagay at ang pag-uugali nila, para himukin ang mga tao na gumawa ng isang mabuting pagtatasa sa kanila, para baguhin ang kanilang pangit at masamang pag-uugali tungo sa tamang pag-uugali at mga paraan ng paggawa ng mga bagay-bagay na alinsunod sa katotohanan. Sa ganitong paraan, naniniwala silang hindi sila tatanggihan ng mga tao, at hindi sila kokondenahin ng Diyos. Marahil ay maililihis nila ang iba para hindi sila tanggihan ng mga tao, pero mapipigilan ba nila ang Diyos na kondenahin sila? Mababago ba ng tao ang diwa ng Diyos? (Hindi.) Dito pinakamangmang ang mga anticristo. Gusto nilang gamitin ang galing nila sa pagsasalita at ang “matalinong utak” nila para mag-isip ng kung anong panlilinlang at maling pananampalataya para baluktutin ang katotohanan upang patatagin ang kanilang pahayag, at sa gayon ay matanggihan ang mga pagbigkas ng Diyos at maitatwa ang pag-iral ng katotohanan—hindi ba’t sila itong nag-iisip nang mali? Makakamit ba nila ang pakay nila? (Hindi.) Tinatanong ng ilang tao kung ano ang maaaring gawin kapag inililihis ng isang anticristo ang ilang tao. Kung ang gayong mga tao ay talagang nailihis at hindi nagawang makapagbago ng landas, nangangahulugan ito na sila ay mabubunyag at ititiwalag, at nararapat lang iyon. Ito ay ang kanilang pagkapahamak at pagkabigong makatakas; nakatadhana silang mamamatay, at hindi kailanman pinlano ng Diyos na iligtas ang mga taong katulad nila. Pumapasok sila sa iglesia habang nagpapanggap at gumagampan ng ilang trabaho at nagtatamasa ng ilang biyaya, at kapag ayaw na sa kanila ng Diyos, ibinibigay sila ng Diyos kay Satanas. Nagkataon lang na nakarinig sila ng isang maling pananampalataya at panlilinlang, at nang marinig nila ito ay pumalakpak sila at sinang-ayunan ito, at pagkatapos ay umalis na sila at sumunod kay Satanas. Ano ito? Ito ay paggamit kay Satanas para magserbisyo. May isang talata sa Aklat ng Pahayag na nagsasabing, “Ang siyang di-matuwid, ay hayaang manatiling di-matuwid: at ang marumi, ay hayaang magpakarumi pa: at ang matuwid, ay hayaang magpakatuwid pa: at ang banal, ay hayaang magpakabanal pa” (Pahayag 22:11). Nangangahulugan ito na ibinubukod-bukod ang mga tao ayon sa kanilang uri. Pagdating sa mga taong sumusunod sa mga anticristo, ito ba ay panandaliang kawalang-ingat sa kanilang bahagi? Dahil ba ito sa hindi nagbabantay ang Diyos? Itinadhana silang mamatay! Pagkatapos makihalubilo sa gayong mga tao sa loob ng ilang panahon, makikita mo na hindi sila karapat-dapat na iligtas—lubos silang walang kuwenta! Batay sa kanilang karakter at sa paghahangad nila sa katotohanan, ang kanilang kalikasan ay buktot at tutol sa katotohanan, at hindi sila karapat-dapat na mailigtas, hindi sila karapat-dapat na magmana ng gayong napakalaking biyayang mula sa Diyos. Kung hindi ibibigay sa kanila ng Diyos ang biyayang ito, sadyang hindi nila ito matatanggap, kaya ang pinakatumpak na paraan ng pagbubuod sa kanila sa dalawang salita ay “nakatadhanang mamatay.”

Ang pagtataas at pagpapatotoo sa kanilang sarili ay ang pangunahing pagpapamalas ng mga anticristo, at ang paglalarawan sa kanilang diwa alinsunod sa pagpapamalas na ito ay napakaangkop at kongkreto—hindi ito isang hungkag na paglalarawan. Sa pagtingin sa kanilang mga adyenda, mga ambisyon, mga pagbubunyag ng kanilang diwa, at ang di-nagbabagong layunin ng kanilang mga pagkilos, makikita ng isang tao na ang pagtataas at pagpapatotoo sa kanilang sarili ay isang katangiang pagpapamalas ng mga anticristo. May mga anticristo ba na hindi kailanman nagtataas at nagpapatotoo sa kanilang sarili? (Wala.) Bakit wala? Dahil napakalaki ng kanilang mga ambisyon at pagnanais, at hindi nila makontrol ang mga ito. Kahit anong grupo ng mga tao pa ang kasama nilang naninirahan, kung walang nagtataas at sumasamba sa kanila, pakiramdam nila ay walang halaga o kahulugan ang buhay, kaya naman sabik na sabik silang itaas at patotohanan ang kanilang sarili para makamit ang kanilang mga layunin. Nabubuhay sila para higitan ang iba, at nangangailangan ng mga tao na sumasamba at sumusunod sa kanila, at kahit na ang mga taong iyon ay tulad ng mga nakakainis at nakakasuklam na langaw o mga grupo ng mga pulubi, ayos lang sa kanila. Hangga’t may mga taong sumasamba at sumusunod sa kanila, panatag sila. Kung makakatanggap sila ng masigabong palakpakan mula sa mga tagahanga tulad ng sa mga sikat na mang-aawit, magiging sobrang saya nila, gustong-gusto nilang tinatamasa iyon—ito ang kalikasan ng mga anticristo. Anumang uri ng mga tao ang sumusunod o sumasamba sa kanila, gusto ng mga anticristo ang lahat ng iyon. Kahit na ang mga taong sumusunod sa kanila ay ang lubos na walang kuwenta at kasuklam-suklam, kahit na ang mga iyon ay mga hayop, hangga’t itinataas sila ng mga ito at tinutugunan ang kanilang mga ambisyon at mga pagnanais para sa katayuan, ayos lang sa mga anticristo. Kaya, makakaya bang pigilan ng mga anticristo ang kanilang sarili sa pagtataas at pagpapatotoo sa kanilang sarili, at pagpapasikat saanman sila magpunta? (Hindi.) Ito ang kanilang diwa. Sabihin ninyo sa Akin, anong uri ng mga tao ang mga tunay na sumusunod sa Diyos? Sa sangkatauhan, may isang uri ng tao na gustong piliin at iligtas ng Diyos, at ang mga taong ito ay may pinakamababang antas ng konsensiya, katwiran, at kahihiyan. Iyong mga medyo mas mabuti kaysa rito ang may kakayahang magmahal sa katotohanan, magmahal sa mga positibong bagay, at magmahal sa pagiging patas at pagiging matuwid ng Diyos; kaya nilang kamuhian ang kabuktutan, nagagalit sila kapag nakakikita sila ng hindi makatarungan o buktot na mga bagay, at kahit na wala silang magawa sa mga bagay na ito, namumuhi pa rin sila sa mga ito—ito ang mga taong gusto ng Diyos, sa pinakamababa. Para sa mga hindi nagtataglay ng pagkatao at diwang ito, hindi sila gusto ng Diyos, gaano man sila magsalita tungkol sa kabutihan ng Diyos o sa kung gaano kadakila ang Diyos. Halimbawa, ang mga Pariseo sa relihiyon ay dumadakila sa Diyos at nagpapatotoo sa Diyos gamit ang magkakatulad na luma at hungkag na mga teorya at mabababaw na salita, at hindi sila nagsasawang sabihin ang mga ito kahit pagkatapos ng dalawang libong taon. Ngayon ay nagpapahayag ang Diyos ng napakaraming katotohanan subalit hindi nila nakikita ang mga ito, hindi nila pinapansin ang mga ito, at ang ilan ay kinokondena pa nga at nilalapastangan ang mga ito. Ganap silang ibinubunyag nito, at matagal na silang inilarawan ng Diyos bilang mga mapagpaimbabaw na Pariseo, lahat sila ay bahagi ng grupo ni Satanas; inilarawan sila ng Diyos bilang mga demonyo at mga Satanas, mga baboy at aso. Kapag dumarating ang mga anticristo sa gayong grupo ng mga tao at nakikita na kakaunti sa mga iyon ang nakakaunawa sa katotohanan, na wala sa mga iyon ang may anumang pagkilatis o talento, nagmamadali silang samantalahin ang pagkakataong ito para magpasikat. Ipinagyayabang ng ilan na minsan silang sabay na natanggap sa dalawang world-class na mga unibersidad, at hindi nagpunta sa huli dahil nagsimula silang manampalataya sa Diyos at tumanggap sa Kanyang atas. Pagkatapos na marinig silang sabihin ito, may ilang tao ang nagsisimulang tingalain sila. Kung hindi mo nauunawaan ang katotohanan, at kung ang mga bagay na minamahal mo at ang iyong pananaw sa mundo ay katulad ng sa mga makamundong tao, sasambahin mo ang mga taong tulad nito, at iyon ang dahilan kung bakit kapag nagsasalita ang mga anticristo ng gayong mga bagay, maililihis at maloloko ka nila. Palihim na itinataas ng mga anticristo ang sarili nila sa ganitong paraan, at ang mga hangal na tao na iyon na walang pagkilatis ay naililihis nila. Nauuwi sa pagkaramdam ng sobrang kasiyahan ang mga anticristo, iniisip na walang sinuman sa ilalim nila ang ordinaryo, gayong ang katunayan ay ang mga taong iyon ay pawang isang grupo lang ng mga gulong-gulo at walang-kuwentang tao. Iyong mga walang abilidad na makaarok sa katotohanan ay maaaring mailihis lahat ng mga Satanas at ng mga anticristo. Kapag naririnig nilang nagsasalita ang mga Satanas at ang mga anticristo, pakiramdam nila ay talagang tumutugma ito sa sarili nilang mga kaisipan at panlasa, kaya’t nasisiyahan silang makinig dito. Hindi nila kayang gumamit ng normal na pag-iisip para gumawa ng paghusga tungkol sa kung ano ang pinakikinggan nila, at hindi rin sila maghahanap ng isang taong nakakaunawa sa katotohanan para tulungan silang kilatisin ang gayong mga bagay; hangga’t sa palagay nila ay tila makatwiran ang pinakikinggan nila, maluwag sa loob nilang tatanggapin ito, at sa gayon ay naililihis sila nang hindi man lang nila namamalayan. Kung naririnig ng mga may abilidad na makaarok sa katotohanan at may pagkilatis na magsalita ang mga anticristo, malalaman nila na sinusubukan ng mga taong iyon na ilihis ang iba at tatanggihan nila ang mga iyon. Ang mga naguguluhang tao na walang pagkilatis ay maniniwalang ang mga anticristo ay may karunungan, may mahusay na kakayahan, at may mga kinabukasan. Makikita nila ang mga bagay sa ganitong paraan, at maililihis sila ng ilang mababaw na penomeno; hindi nila malalaman kung ano ang mga katotohanang prinsipyo, at aalis sila para sundan ang mga Satanas. Hindi ba’t ang gayong mga tao ang nagdudulot sa sarili nilang pagkawasak dahil sa kanilang kahangalan at kamangmangan? Ganito nga ito. Kung mayroon kang pagkilatis sa iba’t ibang pagpapamalas ng mga anticristo na madalas na nagtataas at nagpapatotoo sa kanilang sarili, o sa iba’t ibang paraan nila ng paggawa nito, at magagawa mong husgahan ang layunin at adyenda sa likod ng kanilang mga salita, magiging madali para sa iyo na makilatis ang diwa ng mga anticristo, at magagawa mo na silang tanggihan at isumpa kaagad, at hindi mo na sila kailanman makikitang muli. Bakit mo gagawin ito? Dahil kapag nakikita mong nagsasalita at kumikilos ang mga anticristo, mapopoot at mamumuhi ka sa kanila, masusuklam ka na parang tumitingin ka sa mga langaw at kakailanganin mo silang itaboy sa lalong madaling panahon. Samakatwid, kapag may pagkilatis ka na ng mga kilos at pag-uugali ng mga anticristo, dapat mo silang ilantad kaagad para makilatis sila ng iba, at pagkatapos ay patalsikin sila sa iglesia alinsunod sa mga prinsipyo. Mangangahas ba kayong gawin ito? Kung magagawa ito ng hinirang na mga tao ng Diyos, ipinakikita nito na lumago na ang tayog nila, at na kaya nilang magpakita ng pagsasaalang-alang sa layunin ng Diyos at mapangalagaan ang gawain ng sambahayan ng Diyos. Kapag nauunawaan ng hinirang na mga tao ng Diyos ang katotohanan at nagtataglay sila ng pagkilatis, hindi na magkakaroon ng katatayuan ang mga anticristo sa iglesia o sa sambahayan ng Diyos.

Anuman ang okasyon, hangga’t may pagkakataon ang mga anticristo, magpapakitang-gilas sila at magpapatotoo sa kanilang sarili, at hangga’t may mga tao na sumasamba sa kanila at tumitingin sa kanila nang may paghanga, inggit, at paggalang, magiging masaya sila—wala silang pakialam kung sino ang mga taong iyon. May mga hinihingi ba silang pamantayan mula sa mga taong sumusunod, sumasamba, at humahanga sa kanila? (Wala.) Mga hangal, mga may kakulangan sa pag-iisip, masasamang tao, o mga hindi mananampalataya man ang mga taong iyon, anong uri man ng mga tao sila, kabilang maging ang mga taong dapat paalisin at itiwalag, hangga’t ang mga taong iyon ay kayang sumunod, sumamba, at magdakila sa kanila, tinatanggap ng mga anticristo ang mga iyon, gustong-gusto nila ang mga iyon, at kinukuha nila ang loob ng mga taong iyon sa panig nila at pinoprotektahan ang mga iyon. Itinuturing ng mga anticristo ang mga taong iyon bilang kanilang mga tupa, bilang kanilang personal na pag-aari, at hindi nila pinahihintulutan ang sinuman na ilipat ang mga iyon, ilantad ang mga iyon, o pangasiwaan ang mga iyon. Gaano man sumipsip o magpalakas ang mga taong iyon sa mga anticristo, anumang nakakasuka at nakakasuyang bagay ang sabihin ng mga iyon, ikasisiyang lahat ito ng mga anticristo; ayos lang lahat ito sa mga anticristo hangga’t binobola sila ng mga taong iyon. Ang lahat ng sinasabi at ginagawa ng mga anticristo ay para tingalain, gustuhin, at sundan sila ng ibang tao, at gaano man karaming masamang bagay ang gawin ng mga taong sumusunod sa kanila, hindi sisiyasatin ng mga anticristo ang mga ito, at wala silang pakialam gaano man katuso at kamapaminsala ang pagkatao ng mga ito. Hangga’t sinusunod at sinasamba sila ng mga taong iyon, magugustuhan ng mga anticristo ang mga iyon, at hangga’t napananatili ng mga taong iyon ang kapangyarihan at katayuan ng mga anticristo, at hindi sila nilalabanan o sinasalungat, makakaramdam ng labis na kasiyahan ang mga anticristo—ganyan ang mga anticristo. Sa kabilang banda, paano tinatrato ng mga anticristo iyong mga taong laging naglalantad sa kanila at humahadlang sa kanila sa pagtataas at pagpapatotoo sa kanilang sarili, at humahamak sa kanila sa paggawa nito, gayundin ang mga nakikipagbahaginan ng katotohanan sa kanila, ang nakakakita sa diwa ng kanilang mga problema, at may tunay na pagkilatis sa kanila? Agad silang nagagalit dahil sa kahihiyan, at nag-iingat sila laban sa mga taong iyon, ibinubukod, at inaatake ang mga ito, sa wakas ay sinusubukan ang bawat posibleng paraan para ihiwalay iyong mga nakakikilatis at lumalaban sa kanila. Ano ang dahilan kung bakit nila ginagawa ito? Ito ay dahil kapag itinataas at pinatototohanan nila ang kanilang sarili, palagi nilang iniisip na ang mga taong iyon ay masakit sa mata at mga tinik sa kanilang tagiliran, at na kikilatisin at tatanggihan sila ng mga taong iyon, ilalantad sila, at sisirain ang magandang bagay na mayroon sila. Sa sandaling makita nila ang mga taong iyon, makakaramdam ang mga anticristo ng pagkabalisa sa kanilang puso at palagi nilang gustong pakitunguhan ang mga taong iyon, iniisip na basta’t matatanggal nila ang mga taong iyon, kapag itinataas at pinatototohanan nilang muli ang kanilang sarili, walang sinuman ang maglalantad o hahadlang sa kanila, at walang pakundangan na silang makagagawa ng kasamaan. Ito ang prinsipyo kung saan kumikilos ang mga anticristo. Anuman ang uri ng mga tao na nambobola, pumupuri, o nagtataas sa kanila, alinsunod man ang sinasabi ng mga taong iyon sa mga katunayan, kahit na nagsasabi sila ng mga kasinungalingan, handa silang tanggapin ng mga anticristo, masisiyahan ang mga anticristo na makinig sa mga taong iyon, at magugustuhan nila ang mga taong iyon mula sa kaibuturan ng kanilang puso. Wala silang pakialam kung ano ang mga problema ng mga taong iyon, at kahit na matuklasan nila ang mga isyu sa mga taong iyon, itatago nila ang mga ito, pagtatakpan ang mga ito, at wala silang ibang pagsasabihan ng tungkol sa mga ito. Hangga’t nasa tabi ng mga anticristo ang mga taong iyon, sinusundan at binobola sila, ikasisiya nila ito. Ganito ginagawa ng mga anticristo ang mga bagay-bagay. Kaya ba ninyong gawin ang mga bagay na ito na ginagawa ng mga anticristo? Halimbawa, sabihin nang mga lider at manggagawa kayo sa iglesia, mga taong may katayuan at posisyon sa hinirang na mga tao ng Diyos. Kung tinitingala ka ng mga kapatid, binobola ka, sumisipsip sila sa iyo, at madalas ka nilang pinupuri, sinasabing nagbibigay ka ng magagandang sermon, na maganda ang iyong hitsura, at na para sa kanila ikaw ang pinakamahusay na lider, ano ang mararamdaman mo? Makikilatis mo ba ang layunin sa likod ng kanilang mga salita? Matatanggihan at maiiwasan mo ba ang gayong mga tao? Kung hindi, nasa panganib ka. Malinaw na alam mong hindi ganoon kaganda ang hitsura mo, na hindi mo nagagawang magbahagi ng katotohanang realidad, subalit natutuwa ka pa rin kapag naririnig mong binobola ka ng mga tao sa ganitong paraan, at palagi mong ginugustong mapalapit sa gayong mga tao at maitaguyod ang gayong mga tao—hindi ba’t magkakaproblema ka niyan? Nangangahulugan itong nasa panganib ka.

Kapag nagtatrabaho ang mga lider at manggagawa, minsan ay nabibigyang-liwanag at natatanglawan sila ng Banal na Espiritu, makapagsasalita sila ng ilang tunay na karanasan, at natural na magkakaroon sila ng mga taong tumitingala at sumasamba sa kanila, natural na magkakaroon sila ng mga taong sumusunod sa kanila, na hindi maihihiwalay sa kanila tulad ng sarili nilang anino—sa mga panahong tulad nito, paano nila dapat harapin ang mga bagay na ito? Ang lahat ay may kanya-kanyang hilig, lahat ay banidoso; kung maririnig ng mga tao ang iba na nagsasalita nang may pagsang-ayon at papuri sa kanila, lubos silang masisiyahan. Isa itong normal na bagay na maramdaman at hindi isang malaking bagay. Gayumpaman, kung itataas nila ng ranggo ang sinumang kayang magbigay ng sobrang papuri sa kanila, at bobolahin sila, at inilalagay nila ang isang tulad nito sa isang napakahalagang katungkulan, mapanganib iyon. Ito ay dahil ang lahat ng mga taong mahilig mambola at labis-labis na pumupuri sa iba ay sobrang tuso at mapanlinlang, at hindi sila matapat o totoo. Sa sandaling magkamit ng katayuan ang gayong mga tao, wala silang pakinabang sa buhay pagpasok ng hinirang na mga tao ng Diyos o sa gawain ng iglesia. Ang mga taong ito ay tuso, at sila ang pinakamay-kakayahang guluhin ang mga bagay-bagay. Iyong mga taong medyo matuwid ay hindi kailanman nagbibigay ng labis-labis na papuri sa iba. Kahit pa sinasang-ayunan ka nila sa kanilang puso, hindi nila ito sasabihin nang malakas, at kung natuklasan nilang mayroon kang mga kapintasan o na nakagawa ka ng pagkakamali, ipapaalam nila ito sa iyo. Ang ilang tao, gayumpaman, ay ayaw ng mga prangkang tao, at kapag may nagsabi ng kanilang mga kapintasan o sinasaway sila, sinisikil at ibinubukod nila ang taong iyon, at gagamitin pa ang mga kapintasan at pagkukulang ng taong iyon para patuloy siyang husgahan at kondenahin. Sa paggawa nito, hindi ba’t pinagmamalupitan at sinasaktan nila ang mabubuting tao? Ang paggawa ng mga bagay na tulad nito at pang-uusig sa gayong mabubuting tao ay mga bagay na pinakakinasusuklaman ng Diyos. Ang pang-uusig sa mabubuting tao ay isang napakasamang bagay na gawin! At kung ang isang tao ay umuusig sa napakaraming mabuting tao, isa siyang diyablo. Dapat tratuhin ng mga lider at manggagawa ang lahat nang patas at may pagmamahal, at dapat nilang pangasiwaan ang mga bagay-bagay ayon sa prinsipyo. Lalo na kapag may mga taong nambobola at sumisipsip at umaali-aligid sa iyo, dapat mo silang tratuhin nang tama, tulungan sila nang may pagmamahal, at udyukan silang tuparin ang kanilang mga nararapat na gawain at hindi mambola ng mga tao tulad ng ginagawa ng mga walang pananampalataya; sabihin nang malinaw ang iyong posisyon at perspektiba, iparamdam sa kanila ang pagkapahiya at kahihiyan para hindi na nila ito ulitin. Kung kaya mong sundin ang mga prinsipyo at tratuhin nang patas ang mga tao, hindi ba’t mapapahiya ang mga kasuklam-suklam na payasong ito na kauri ni Satanas? Mapapahiya nito si Satanas, at mapalulugod nito ang Diyos. Iyong mga mahilig mambola sa iba ay naniniwala na gusto ng lahat ng lider at manggagawa ng mga taong nambobola sa kanila, at sa tuwing may nagsasabi ng anumang pambobola o paninipsip sa kanila, natutugunan ang kanilang banidad at pagnanais para sa katayuan. Hindi gusto ng mga taong nagmamahal sa katotohanan ang lahat ng ito, at labis nilang kinasusuklaman itong lahat at nasusuya sila sa lahat ng ito. Tanging ang mga huwad na lider lang ang nasisiyahang bolahin. Maaaring hindi sila pinapalakpakan o pinupuri ng sambahayan ng Diyos, subalit kung pinapalakpakan at pinupuri sila ng hinirang na mga tao ng Diyos, lubos silang nalulugod at labis nila itong ikinasisiya, at kalaunan ay nakakukuha sila ng kaunting pampalubag-loob mula rito. Mas ikinasisiya ng mga anticristo ang binobola, at ang bagay na pinakaikinasisiya nila ay kapag ang ganitong mga tao ay lumalapit sa kanila at umaali-aligid sa kanila. Hindi ba’t problema ito? Ganito ang mga anticristo; gusto nila na may mga taong pumupuri at pumapalakpak sa kanila, sumasamba at sumusunod sa kanila, samantalang iyong mga naghahangad sa katotohanan at medyo matuwid ay ayaw ang anuman sa mga ito. Dapat kang maging malapit sa mga taong kayang makipag-usap nang totoo sa iyo; ang pagkakaroon ng mga taong tulad nito sa tabi mo ay lubos na malaking kapakinabangan sa iyo. Sa partikular, ang pagkakaroon ng gayong mabubuting tao sa paligid mo tulad ng mga iyon na, kapag natutuklasan nila ang isang problema sa iyo, ay may lakas ng loob na sawayin ka at ilantad ka, mapipigilan kang maligaw ng landas. Wala silang pakialam kung ano ang iyong katayuan, at sa sandaling matuklasan nilang gumawa ka ng isang bagay na labag sa mga katotohanang prinsipyo, sasawayin at ilalantad ka nila kung kinakailangan. Ang gayong mga tao lang ang matutuwid na tao, mga taong may pagpapahalaga sa katarungan, at gaano ka man nila ilantad at sawayin, ang lahat ng ito ay tulong sa iyo, at ang lahat ng ito ay tungkol sa pangangasiwa sa iyo at pagtulak sa iyo pasulong. Dapat kang mapalapit sa gayong mga tao; kapag mayroon ng gayong mga tao sa tabi mo, tumutulong sa iyo, magiging mas ligtas ka—ganito ang pagkakaroon ng pagprotekta ng Diyos. Ang pagkakaroon ng mga taong nakakaunawa sa katotohanan at nagtataguyod ng mga prinsipyo sa tabi mo araw-araw na nangangasiwa sa iyo ay lubhang kapaki-pakinabang sa paggawa mo ng iyong tungkulin at gawain nang maayos. Wala ka talaga dapat niyong mga tuso at mapanlinlang na mga tao na sumisipsip sa iyo at nambobola sa iyo bilang iyong mga katulong; ang pagkakaroon ng mga taong tulad nito na nakadikit sa iyo ay tulad ng pagkakaroon ng mababahong langaw sa iyo, malalantad ka sa napakaraming bakterya at virus! Ang gayong mga tao ay malamang na guguluhin ka at makakaapekto sa iyong gawain, maaari silang maging sanhi ng pagkahulog mo sa tukso at pagkaligaw ng landas, at maaari silang magdala ng sakuna at kalamidad sa iyo. Dapat kang lumayo sa kanila, mas malayo ay mas mabuti, at kung makikilatis mo na mayroon silang diwa ng mga hindi mananampalataya at mapapaalis sila sa iglesia, mas mabuti. Kapag nakita ng isang matuwid na tao na naghahangad sa katotohanan na mayroon kang problema, sasabihin niya sa iyo ang katotohanan anuman ang iyong katayuan, anuman ang iyong magiging pagtrato sa kanya, at kahit na tanggalin mo pa siya. Hinding-hindi niya ito susubukang pagtakpan o ipaliligoy-ligoy. Sobrang kapaki-pakinabang na magkaroon ng mas maraming tao na tulad nito sa paligid mo! Kapag gumawa ka ng bagay na labag sa mga prinsipyo, ilalantad ka nila, magbibigay sila ng mga opinyon sa iyong mga isyu, at tutukuyin nila ang iyong mga problema at pagkakamali nang deretsahan at matapat; hindi ka nila susubukang tulungang hindi mapahiya, at ni hindi ka nila bibigyan ng pagkakataong maiwasan ang kahihiyan sa harap ng maraming tao. Paano mo dapat tratuhin ang gayong mga tao? Dapat mo ba silang pahirapan, o dapat kang maging malapit sa kanila? (Maging malapit sa kanila.) Tama iyan. Dapat mong buksan ang iyong puso at makipagbahaginan ka sa kanila, sinasabi na, “Tama ang isyung mayroon ako na tinukoy mo sa akin. Noong panahong iyon, napuno ako ng banidad at pag-iisip ng katayuan. Naramdaman kong naging lider ako sa loob ng maraming taon, subalit bukod sa hindi mo man lang sinubukang tulungan akong hindi mapahiya, kundi itinuro mo rin ang mga problema ko sa harap ng napakaraming tao, kaya’t hindi ko matanggap ito. Subalit, nakikita ko na ngayon na talagang salungat ang ginawa ko sa mga prinsipyo at sa katotohanan, at hindi ko dapat ginawa iyon. Ano ba talaga ang saysay ng posisyon ng lider? Hindi ba’t tungkulin ko lang ito? Lahat tayo ay gumagawa ng ating tungkulin at lahat tayo ay pantay-pantay sa katayuan. Ang pinagkaiba lang ay nagpapasan ako ng medyo mas maraming responsabilidad, iyon lang. Kung may matutuklasan kang anumang problema sa hinaharap, sabihin mo kung ano ang dapat mong sabihin, at hindi magkakaroon ng personal na sama ng loob sa pagitan natin. Kung magkaiba tayo sa ating pagkaarok sa katotohanan, maaari tayong magbahaginan nang magkasama. Sa sambahayan ng Diyos at sa harap ng Diyos at ng katotohanan, dapat tayong magkaisa, hindi magkakahiwalay.” Ito ay isang saloobin ng pagsasagawa at pagmamahal sa katotohanan. Ano ang dapat mong gawin kung gusto mong iwasan ang landas ng isang anticristo? Dapat kang magkusang maging malapit sa mga taong nagmamahal sa katotohanan, mga taong matuwid, maging malapit sa mga taong kayang tukuyin ang iyong mga isyu, na kayang magsalita ng totoo at sawayin ka kapag natutuklasan nila ang iyong mga problema, at lalo na sa mga taong kaya kang pungusan kapag natutuklasan nila ang iyong mga problema—ito ang mga taong pinakakapaki-pakinabang sa iyo at dapat mo silang pahalagahan. Kung ibubukod at aalisin mo ang gayong mabubuting tao, mawawala sa iyo ang pagprotekta ng Diyos, at unti-unting darating sa iyo ang sakuna. Sa pagiging malapit sa mabubuting tao at mga taong nakakaunawa sa katotohanan, magkakaroon ka ng kapayapaan at kagalakan, at maiiwasan mo ang sakuna; sa pagiging malapit mo sa mga taong ubod ng sama, mga walang-hiyang tao, at mga taong nambobola sa iyo, manganganib ka. Hindi ka lang madaling malilinlang at maloloko, kundi maaari pang dumating sa iyo ang sakuna anumang oras. Dapat malaman mo kung anong uri ng tao ang magiging pinakakapaki-pakinabang sa iyo—ito ang mga makakapagbabala sa iyo kapag may ginagawa kang mali, o kapag itinataas at pinatototohanan mo ang iyong sarili at nililigaw ang iba, na maaaring maging pinakakapaki-pakinabang sa iyo. Ang paglapit sa gayong mga tao ang tamang landas na dapat tahakin. Kaya ba ninyo ito? Kung may sinumang nagsasabi ng isang bagay na sumisira sa iyong reputasyon at ginugugol mo ang natitirang bahagi ng iyong buhay na nagdaramdam sa kanya, sinasabi na, “Bakit mo ako inilantad? Hindi kita kailanman minaltrato. Bakit palagi mong ginagawang mahirap ang mga bagay-bagay para sa akin?” at nagtatanim ka ng sama ng loob sa iyong puso, nagbubukas ang isang lamat, at palagi mong iniisip na, “Ako ay isang lider, mayroon akong ganitong pagkakakilanlan at katayuan, at hindi kita pahihintulutang magsalita nang ganyan,” anong uri ng pagpapamalas ito? Ito ay hindi pagtanggap sa katotohanan at pagsalungat sa iba; medyo bingi ito sa katwiran. Hindi ba’t ito ang kaisipan mo ng katayuan na nag-uudyok ng gulo? Ipinapakita nitong masyadong malala ang iyong mga tiwaling disposisyon. Ang mga palaging nagkikimkim ng mga kaisipan ng katayuan ay mga taong may malalang anticristong disposisyon. Kung gumagawa rin sila ng kasamaan, napakabilis nilang maibubunyag at maititiwalag. Napakamapanganib para sa mga tao na tanggihan at hindi tanggapin ang katotohanan! Ang palaging pagnanais na makipagtagisan para sa katayuan at pagnanais na magpakasasa sa mga benepisyo ng katayuan ay mga palatandaan ng panganib. Kapag palaging pinipigilan ng katayuan ang puso ng isang tao, makapagsasagawa pa rin ba siya ng katotohanan at mapapangasiwaan ba niya ang mga bagay-bagay nang alinsunod sa prinsipyo? Kung hindi kayang isagawa ng isang tao ang katotohanan at palagi siyang kumikilos alang-alang sa katanyagan, kapakinabangan, at katayuan, at palaging ginagamit ang kanyang kapangyarihan sa paggawa ng mga bagay-bagay, hindi ba’t isa siyang halatang anticristo na nagpapakita ng kanyang tunay na kulay?

Ang gayong mga pagpapamalas tulad ng pagtataas at pagpapatotoo sa kanilang sarili ay ang mga pinakakaraniwang pagpapamalas ng mga anticristo. Maging ito ay sa pang-araw-araw na buhay man o sa paraan ng kanilang pakikisalamuha sa iba at pakikitungo sa mga bagay, o maging sa buhay iglesia man, ang mga pagpapamalas na ito ay palaging makikita, dahil ang mga pagpapamalas na ito ay ang mga pagbubunyag ng mga tiwaling disposisyon. Halimbawa, ang mga katotohanang may kaugnayan sa kung paano hinaharap ng isang tao ang kanyang tungkulin, kung paano niya tinatrato ang iba, at kung paano niya kinikilatis ang iba ay mga katotohanang tinalakay natin sa pagbabahaginan. Maaari kayang alam ninyo ang mga kongkretong pagpapamalas ng mga bagay na ito sa inyong ordinaryong buhay, subalit hindi ninyo nakikita ang mga ito bilang mga problema? O maaari kayang hindi pa kayo nagsimulang pumasok batay sa mga partikular na problemang ito? Kung hindi kayo magsisimula sa mga disposisyon, o kung minsan ay nagpapakita kayo ng mga pagpapamalas na ito subalit hindi ninyo alam kung disposisyonal na problema ba ang mga ito, kung kaya’t hindi ninyo pinapansin ang mga ito, kung gayon ay malayo pa kayo sa pagkamit ng pagbabagong disposisyonal. Kung bigo kang mapagtanto na ang mga pagpapamalas na ito ang iyong pagtataas at pagpapatotoo sa iyong sarili, kung hindi mo alam na ang mga pagpapamalas na ito ay pinamamahalaan ng iyong tiwaling disposisyon, at itinuturing mo ang mga ito bilang isang uri ng katangian ng personalidad o isang likas na paraan ng paggawa ng mga bagay o kognisyon, at pinalalabas na maliit na bagay ang mga ito, at hindi mo itinuturing ang mga ito na mga pagbubunyag ng iyong tiwaling disposisyon at tiwaling diwa, mahihirapan kang baguhin ang kaugnay na tiwaling disposisyon. Ang maaaring mapagtanto ng mga tao na may kaugnayan sa mga disposisyon, ito man ay isang paraan ng paggawa ng mga bagay-bagay o isang kalagayan na kanilang kinaroroonan, panlabas na pag-uugali man ito o kanilang pananalita at mga pahayag, mga kaisipan at pananaw man nila ito o pang-unawa nila sa isang partikular na bagay, hangga’t ito ay nauugnay sa disposisyong diwa, dapat nilang palaging ituring ito bilang isang pagpapamalas o pagbubunyag ng kalikasang diwa ng tao, at sa ganitong paraan, hindi ba’t lalawak ang kanilang pang-unawa? Hindi lang nila dapat unawain ang malalaking bagay, tulad ng isang tao na lumalaban sa Diyos, hindi nagmamahal sa katotohanan, sakim sa katayuan, o iyong isang tao na nililihis ang mga tao sa mga bagay na sinasabi nito, bagkus ay dapat na maunawaan ang lahat mula sa maliliit na bagay, tulad ng mga partikular na ideya at layunin, hanggang sa malalaking bagay tulad ng argumento o pahayag. Kababanggit Ko lang ng anim na bagay sa kabuuan, kabilang dito ang mga kaisipan at pananaw, gayundin ang pang-unawa ng isang tao sa isang partikular na bagay. Ang mga kaisipan at pananaw ay mga bagay na umiiral sa loob ng kamalayan at pag-iisip ng isang tao; ang pang-unawa ay isang bagay na kinilala na at kung saan maaaring makabuo ng mga kongkretong salita at pahayag ang isang tao; pagkatapos ay naroon ang mga pag-uugali at wika. Sa kabuuan ito ay apat na bagay. Naroon din ang mga pahayag at argumento. Ano ang pinagkakaiba ng mga pahayag at argumento? (Mga layunin at ideya.) Ang mga ideya ay medyo malalabong bagay na hindi sinasadyang lumilitaw sa isipan. Hindi pa sila natutukoy bilang tama o mali, iniisip mo lang sila, at hindi pa sila nagkakaroon ng anyo sa loob mo, samantalang ang mga pasalitang argumento ay mayroon nang anyo. Sa kabuuan ay may tatlong grupo at anim na bagay. Kunin ang anim na bagay na ito bilang isang landas sa paghihimay sa diwa ng inyong mga tiwaling disposisyon at sa pagkakamit ng pagbabagong disposisyonal, mula ngayon ay simulan ang pagkilala sa sarili ninyong mga tiwaling disposisyon at tiwaling diwa mula sa anim na bagay na ito, at sa paraang ito ay tunay ninyong makikilala ang inyong sarili.

Kailangan ba ninyo ng kaunting oras pagkatapos makinig sa pagbabahaginan ngayon para maunawaan ang inyong narinig? Kapag sama-sama kayong nagtitipon, makakapagbahagi ba kayo ng kaunting liwanag o makakapagkumpara sa inyong sarili sa pundasyong ito? Ito ang susi, at ito ang pinakakapaki-pakinabang sa inyo. Kapag nagtitipon-tipon kayong magkakasama, kailangan ninyong makipagbahaginan, makipagpalitan ng mga ideya, at talakayin ang inyong mga karanasan at mga realisasyon—ito ang pinakamabisa. Palagi nating ginagamit ang salitang “pagbulayan” dati; sa mga kolokyal na termino, sinasabi natin, “nguyain ang kinain.” Nangangahulugan ito na mas magbasa pa, mas magdasal-magbasa pa, mas mag-isip pa, at mas maghanap pa, kunin ang inyong naunawaan sa panahong iyon, gayundin ang hindi ninyo naunawaan at ang itinuring ninyong doktrina, mahahalagang punto, mga punto na maling naunawaan ng lahat, at mga puntong hindi ninyo naarok, at pagtuunan ang lahat ng ito sa pagbabahaginan—ito ang ibig sabihin ng “nguyain ang kinain.” Sa ganitong paraan, ang inyong pang-unawa sa mga detalye ng mga katotohanang ito, ang iba’t ibang pagkakaiba sa pagitan ng mga katotohanan, at ang mga depinisyon ng bawat katotohanan ay magiging mas malinaw at tumpak. Sa palagay ninyo, naging mas malabo ba o mas malinaw ang iba’t ibang katotohanan na inyong naunawaan at isinabuhay nitong mga nakaraang taon kaysa sa dati? (Mas malinaw.) At sa paglipas ng mga taon na ito, nagkaroon ba ng anumang malaking pagbabago sa inyong landas ng pananalig sa Diyos, sa direksyon ng inyong pag-asal, at sa layunin, motibasyon, at pang-udyok sa likod ng paggawa ng inyong tungkulin? (Pagkatapos sumailalim sa ilang pagtutuwid at pagdidisiplina ng Diyos, at pagkain at pag-inom ng mga salita ng Diyos, pakiramdam ko ay nagkaroon ng ilang pagbabago.) Na nagkaroon ng pagbabago ay tama, at ito ang dapat na mangyari. May ilang tao na patuloy na nagsawalang-bahala at hindi nagbago ni katiting pagkatapos makinig sa napakaraming sermon. Hindi sila naaantig sa kaibuturan ng kanilang puso, ibig sabihin, walang pagtitipon o pagbabahaginan ang makapagpapabago sa direksyong kanilang pinupuntahan—napakamanhid at napakapurol ng utak nila! Ang landas tungo sa pagkamit ng kaligtasan ay dapat na ngayong mas luminaw nang luminaw, at iyong mga may karanasan ay nakikita nang malinaw at maliwanag ang mga paraan kung saan inililigtas ng Diyos ang tao at ang Kanyang layunin sa paggawa nito. Kung, pagkatapos na manampalataya sa Diyos sa lahat ng taon na ito, hindi mo pa rin alam kung paano inililigtas ng Diyos ang mga tao at kung paano Niya nililinis ang mga tao mula sa katiwalian, ipinakikita nitong wala kang kahit anong pagkaunawa sa katotohanan at walang ni katiting na pagkaarok sa gawain ng Diyos. Hindi ba’t ang gayong mga tao ay naguguluhan sa kanilang pananalig?

Marso 20, 2019