7. Mahalaga na Tingnan ang Iba Batay sa mga Salita ng Diyos
Mahigit tatlong taon ko nang kilala si Sheila at kilalang-kilala ko siya. Sa tuwing nagkikita kami, palagi siya nakikipagkuwentuhan sa akin tungkol sa kasalukuyan niyang kalagayan. Sinasabi niyang palagi siyang naghihinala sa iba at labis na nababahala tungkol sa kung ano ang iniisip sa kanya ng iba. Sinabi rin niya na may mga pagkakataong nagiging napakababaw niya, at palaging pinag-iisipan kung ano ang ibig ipakahulugan ng mga tao. Sumasama ang loob niya kapag may hindi siya nagustuhan sa ekspresyon ng mukha ng isang tao, sa tono nito, o kahit sa ilang kaswal na puna. Hindi niya gustong maging gayon, pero hindi niya mapigilan. Madalas niyang sabihin na napakatiwali niya, mapanlinlang, at walang pagkatao, na kinamumuhian niya kung gaano niya pinahahalagahan ang reputasyon at katayuan at umiiyak siya habang nagsasalita. Nang makita ko kung gaano siya nagsisisi at nasusuklam sa kanyang sarili, akala ko na gusto niya talagang magbago. Marahil ang tiwaling disposisyong ito ay medyo mas seryoso at kanyang matinding kahinaan, kaya hindi magiging madali ang pagbabago, at matatagalan ito. Kaya naisip ko na dapat akong maging mapagsaalang-alang sa kanya. Gaano man ako kaabala sa aking tungkulin, kapag gusto niyang makipag-usap, isinasantabi ko ang aking gawain at pinakikinggan ang paglalahad niya ng kanyang nararamdaman, at madalas na pinalalakas ko ang kanyang loob, inaalo siya, at nakikipagbahaginan sa kanya. Ngunit ang hindi ko maunawaan ay kung bakit kahit na mukhang malinaw at lohikal na nagsasalita si Sheila sa kanyang pagbabahagi at kilalang-kilala niya ang kanyang sarili, kapag pinupuna ng iba ang kanyang mga problema, iniisip niyang hinahamak siya ng mga ito at nagiging negatibo siya. Nangyari ito nang paulit-ulit at hindi nagbago. Higit pa rito, nakausap na niya ang maraming tao tungkol sa kalagayang ito, nagtapat na siya nang maraming beses at maraming tao na ang nakipagbahaginan sa kanya. Ngunit pagkalipas ng ilang taon, hindi pa rin siya nagpapakita ng kahit na katiting na tanda ng pag-usad.
Naalala ko minsan, tinatalakay ng isang superbisor ang isang isyu namin sa pagdidilig sa mga baguhan, sinasabing hindi kami naging sapat na mapagmalasakit at mapagpasensiya sa mga baguhan, at hindi kami agad nakipagbahaginan at nakasuporta sa kanila nang hindi sila dumalo sa mga pagtitipon, na pagiging iresponsable. Sinasabi ito ng superbisor sa lahat ng tagadilig, at hindi partikular na sinisisi ang sinuman. Ngunit sinabi ni Sheila na inilalantad siya ng superbisor at ipinapahiya siya, kaya ayaw niyang magsalita noong pagtitipon. Isang beses pa, isang brother ang nagbabahagi tungkol sa kanyang kasalukuyang kalagayan, at nagsabi na minsan kapag nakikipagkita siya sa mga kapatid na may medyo mahinang kakayahan, hindi niya kayang tratuhin ang mga ito nang patas. Nagpatuloy siya sa pagbabahagi ng kanyang karanasan at kung paano siya nagbago at nagkamit ng pagpasok. Ngunit nang marinig ito ni Sheila, inakala niyang siya ang tinutukoy nito, at na hinahamak ng brother ang kanyang kakayahan at minamaliit siya. Maraming araw siyang negatibo pagkatapos niyon, nagkaroon siya ng pagkiling laban sa brother, at iniwasan niya ito at hindi pinansin. Minsan pa, habang tinatalakay ang gawain, tinukoy ng superbisor ang isang maliit na isyu sa kung paano dinidiligan ni Sheila ang mga baguhan, at bigla na lang umiyak at tumakbo palabas si Sheila, at matagal-tagal bago bumalik. Tahimik siyang umupo sa isang tabi, umaagos ang mga luha sa kanyang mukha, na para bang labis siyang inagrabyado. Nang makita ko ang ekspresyon sa kanyang mukha, hindi ko mapatahimik ang puso ko at naabala ang pagtitipon. Sa huli, walang nagawa ang superbisor kundi ang aluin at palakasin ang loob ni Sheila, hanggang sa wakas ay kumalma na ito. Kalaunan, nagbahagi sa kanya ang lider, tinutukoy na labis-labis niyang pinahahalagahan ang reputasyon at katayuan, at kailangang maging sentro siya ng pangangalaga at atensiyon ng lahat para magawa niya ang kanyang tungkulin. Mas lalong hindi niya ito matanggap: Sa isang banda, sinabi niyang ang pagpuna ng superbisor ay may pagkiling at hindi patas, habang sinasabi ring mayroon siyang komplikadong kalikasan, at na gusto niyang magbago ngunit hindi niya magawa. Sinabi rin niya, “Hindi na ako maliligtas. Paano ako nagkaroon ng ganitong uri ng kalikasan? Bakit mas nakahihigit kaysa sa akin ang lahat at biniyayaan ng hindi gaanong komplikadong mga pag-iisip? Bakit hindi ako binigyan ng Diyos ng mabuting kalikasan?” Nang marinig ko siyang sabihin ang lahat ng ito, naisip ko, “Masyado siyang pasaway at hindi makatwiran! Paano niya nagawang sisihin ang Diyos?” Ngunit pagkatapos ay naisip ko na baka nasa masamang kalagayan siya kamakailan, at nasabi lang niya ang mga bagay na ito dahil nanganganib ang kanyang reputasyon at katayuan. Siguro kapag bumuti ang kanyang kalagayan ay titigil na siya sa pagiging gayon.
Pagkatapos, napagtanto ko na kahit sino pa ang kasama ni Sheila, palagi niyang inaalala masyado ang mga ekspresyon nila—kapag naisip niyang ang isang tao ay malamig sa kanya o kapag hindi niya nagustuhan ang tono o pag-uugali nito, ipinagpapalagay niya na ang taong iyon ay hinahamak siya. Sa aking sariling mga pakikisalamuha sa kanya, lubha akong nag-iingat, palaging nag-aalala na baka mapasama ko ang loob niya ng mga salita ko, maging negatibo siya dahil sa akin at maantala ang kanyang tungkulin. Nakasasakal ang makipag-ugnayan kay Sheila at madalas ay gusto ko siyang iwasan. Ngunit pagkatapos ay naisip ko na tiwali rin ako, at na hindi ko siya dapat palaging pinupuna. Kailangan kong maging mapagmalasakit at mapagsaalang-alang sa kanyang mga paghihirap, at maging mapagparaya at mahabagin sa kanya. Kaya pinilit ko ang sarili ko na makipag-ugnayan nang normal sa kanya at ginawa ko ang aking makakaya para hindi masaktan ang kanyang pride.
Kalaunan, dahil hindi man lang tinanggap ni Sheila ang katotohanan, dahil hindi siya makatwiran, at hindi gumaganap ng isang positibong papel sa iglesia, tinanggal siya ng lider at isinaayos na ibukod siya para magnilay. Nabigla talaga ako nang marinig ko ang balita, dahil kahit na si Sheila ay masyadong nag-aalala sa reputasyon at katayuan at madalas na naghihinala sa iba, handa pa rin naman siyang magtapat at makipagbahaginan, at tila hinahangad niya ang katotohanan. Kaya bakit isinaayos siya para sa pagbubukod at pagninilay? Kalaunan lamang sa isang pagtitipon, nang basahin ng mga lider ang mga pagsusuri ng mga kapatid kay Sheila at gamitin ang mga salita ng Diyos para himayin ang kanyang pag-uugali, saka ako nagkaroon ng kaunting pagkilatis sa kanya. Sabi ng Makapangyarihang Diyos: “Ang mga tao na walang katwiran at sadyang nanggugulo ay iniisip lang ang sarili nilang mga interes kapag kumikilos sila, ginagawa nila ang anumang nakakalugod sa kanila. Ang mga salita nila ay walang iba kundi mga walang katuturang argumento at maling paniniwala, at hindi sila tinatablan ng katwiran. Nag-uumapaw ang malupit nilang disposisyon. Walang sinumang nangangahas na makipag-ugnayan sa kanila, at walang may gustong makipagbahaginan sa kanila tungkol sa katotohanan, sa takot na mapahamak pa. Kinakabahan ang ibang tao kapag pinaprangka sila, natatakot na kung makapagsabi ng hindi nila gusto o hindi naaayon sa gusto nila, sasamantalahin nila iyon at pararatangan ng masama ang mga tao. Hindi ba’t masama ang gayong mga tao? Hindi ba’t mga buhay silang demonyo? Lahat ng may malupit na disposisyon at maling katwiran ay mga buhay na demonyo. At kapag nakipag-ugnayan ang isang tao sa isang buhay na demonyo, maaari niyang ipahamak ang sarili niya dahil lamang sa isang kapabayaan. Hindi ba’t magkakaproblema nang malaki kung nasa iglesia ang gayong mga buhay na demonyo? (Oo.) Pagkatapos magwala at maglabas ng galit ang mga buhay na demonyong ito, may ilang panahon na maaari silang magsalita na parang tao at humingi ng paumanhin, ngunit hindi sila magbabago pagkatapos. Sino ang nakakaalam kung kailan uli iinit ang ulo nila at kung kailan sila magmamaktol ulit, maglilitanya ng kanilang mga walang katuturang argumento. Nag-iiba-iba ang puntirya ng kanilang pagmamaktol at pagbubulalas sa bawat pagkakataon, gayundin ang pinagmumulan at dahilan ng kanilang pagbubulalas. Ibig sabihin, kahit ano ay maaaring magpagalit sa kanila, kahit ano ay maaaring magpadismaya sa kanila, at kahit ano ay maaaring magdulot ng kanilang pagsabog ng emosyon at pagmamaktol. Kahindik-hindik! Napakagulo! Ang mga wala sa katinuan na masamang taong ito ay maaaring masiraan ng bait anumang oras; walang nakakaalam kung ano ang kaya nilang gawin. Sila ang mga taong labis Kong kinamumuhian. Bawat isa sa kanila ay dapat alisin—lahat sila ay kailangang tanggalin. Ayaw Ko silang makasalamuha. Magulo ang isipan nila at malupit ang disposisyon nila, puno sila ng mga walang katuturang argumento at maladiyablong salita, at kapag may nangyayari sa kanila, bigla-bigla na lang silang nagbubulalas tungkol dito. … Kahit na alam na alam nila ang maraming isyu sa kanila, hindi nila kailanman hinahanap ang katotohanan para lutasin ang mga ito, ni hindi nila tinatalakay ang pagkilala nila sa sarili sa pakikipagbahaginan nila sa iba. Kapag nababanggit ang sarili nilang mga problema, umiiwas sila at gumagawa ng mga kontra-akusasyon, itinutulak ang lahat ng problema at responsabilidad sa iba, at nagrereklamo pa na kaya ganoon ang pag-uugali nila ay dahil sa masamang pagtrato sa kanila ng iba. Para bang ang kanilang mga pagmamaktol at walang kwentang panggugulo ay sanhi ng iba, na para bang ang iba ang may kasalanan, wala lang talaga silang magawa kundi ang kumilos sa ganitong paraan, at wasto nilang ipinagtatanggol ang sarili nila. Tuwing hindi sila nasisiyahan, sinisimulan nilang maglabas ng kanilang hinanakit at maglitanya nang walang katuturan, iginigiit ang mga walang katuturan nilang argumento na para bang mali ang lahat ng tao, na para bang sila lang ang mabubuting tao at ang iba ay kontrabida. Gaano man sila magmaktol o maglitanya ng mga argumentong walang katuturan, hinihingi nila na maging mabuti ang sasabihin ng iba tungkol sa kanila. Kahit kapag nagkakamali sila, pinagbabawalan nila ang iba na ilantad o punahin sila. Kung tutukuyin mo kahit ang maliit na isyu nila, guguluhin nila ang buhay mo nang walang katapusan, at malabo nang makapamuhay ka pa nang payapa kapag nagkagayon. Anong klaseng tao ito? Isa itong tao na walang katwiran at sadyang nanggugulo, at ang mga gumagawa nito ay masasamang tao” (Ang Salita, Vol. V. Ang mga Responsabilidad ng mga Lider at Manggagawa. Ang mga Responsabilidad ng mga Lider at Manggagawa 26). Inilantad ng mga salita ng Diyos ang mga pag-uugali ng mga tao na hindi makatwiran at nakayayamot. Sa sandaling may sabihin o gawin ang isang tao na nagsasapanganib sa kanyang mga interes, nagsasalita sila nang hindi makatwiran at gumagawa ng eksena. Nagbubunyag sila ng malupit na mga disposisyon, kaya natatakot ang iba na mapasama ang loob nila at komprontahin sila. Malubha nilang ginugulo ang mga kapatid at ang buhay iglesia. Gayon si Sheila noon pa man. Kapag tinutukoy ng iba ang kanyang mga isyu, hindi niya isinasaalang-alang kung totoo ba ang kanilang mga sinabi at hindi siya nagninilay, sa halip ay tumutuon siya sa kanilang tono at asal. Kapag hindi niya nagustuhan ang mga iyon, magagalit siya at magdadamdam sa kanila o magiging masama ang tingin sa kanila, iniisip na hinahamak siya ng mga ito at minamaliit siya, o kaya naman ay ilalabas niya ang kanyang kawalang-kasiyahan sa pamamagitan ng pag-iyak. Napigilan nito ang ibang tao, na laging kailangang umiwas o makibagay sa kanya. Tinalakay ng superbisor ang mga problema sa aming gawain ng pagdidilig para tulungan kaming iwasto ang mga paglihis at mapahusay ang aming mga tungkulin, ngunit inakala ni Sheila na pinag-iinitan siya ng superbisor at inuungkat ang kanyang mga dating pagkakamali, kaya nagkaroon siya ng pagkiling sa superbisor. Nang nagbahagi ang isang brother ng kanyang kalagayan, nagsabi na hindi niya nagawang tratuhin nang patas ang mga tao, at nagninilay para makilala ang kanyang sarili, inakala ni Sheila na hinahamak at minamaliit siya nito, kaya hindi niya ito pinansin. Nang tinukoy ng superbisor ang mga problema sa kanyang tungkulin, nagsimula siyang humagulhol para mailabas ang kanyang mga hinaing. Kaya hindi nangahas ang mga tao na komprontahin siya o pasamain ang loob niya, at nakakausap lang siya sa maingat na paraan, pinalulubag ang loob niya at inaayunan siya. Saka lang niya gagawin ang kanyang tungkulin. Ilang taon nang gayon ang ikinikilos ni Sheila. Nagkakaroon siya ng masamang pagtingin sa sinumang makasira sa kanyang reputasyon o magsapanganib sa kanyang mga interes. Sinasabi pa nga niya na kaya siya negatibo ay dahil sa kung paano may masamang saloobin ang ibang tao sa kanya, na isang ganap na hindi makatwirang pagbabaligtad sa katotohanan. Hindi ba’t isa lamang siya sa mga hindi makatwirang taong inilantad ng Diyos? Pagkatapos mapagtanto ito, doon ko lang nakita na hindi lamang ang pagiging mapaghinala sa iba at labis na pag-aalala sa reputasyon ang mga problema ni Sheila; hindi man lang niya tinanggap ang katotohanan at isa siyang nakayayamot at hindi makatwirang tao. Pagkatapos ay nagnilay ako kung paanong noong makita kong madalas talakayin ni Sheila ang kanyang kalagayan, magtapat at magbahagi tungkol sa kanyang mga katiwalian, himayin ang kanyang sarili sa mga pagtitipon at umiyak pa nga at nagpapakita ng pagsisisi tuwing tinatalakay ang kanyang katiwalian, inakala kong mayroon siyang tunay na pagkakilala sa kanyang sarili at na isa siyang taong naghahangad ng katotohanan. Ano ang mali sa aking pag-unawa?
Kalaunan, pagkatapos makipagbahaginan sa aking mga kapatid tungkol sa mga salita ng Diyos, sa wakas ay nagkaroon ako ng kaunting pagkilatis sa diumano ay “pagkakilala sa sarili” ni Sheila. Sinasabi ng Diyos: “Kapag pinagbabahaginan ng ilang tao ang pagkakilala nila sa kanilang sarili, ang unang lumalabas sa kanilang mga bibig ay, ‘Isa akong diyablo, isang buhay na Satanas, isang taong lumalaban sa Diyos. Naghihimagsik ako laban sa Kanya at pinagtataksilan Siya; isa akong ulupong, isang masamang tao na dapat sumpain.’ Tunay ba itong pagkakilala sa sarili? Pangkalahatang ideya lang ang sinasabi nila. Bakit hindi sila nagbibigay ng mga halimbawa? Bakit hindi nila inilalantad ang mga nakakahiyang bagay na ginawa nila para himayin ang mga ito? Naririnig sila ng ilang taong hindi marunong kumilatis at iniisip, ‘Aba, tunay na pagkakilala iyon sa sarili! Ang makilala ang kanilang sarili bilang isang diyablo, si Satanas, at sumpain pa ang kanilang sarili—napakataas naman ng naabot nila!’ Madaling malihis ng ganitong pananalita ang maraming tao, lalo na ang mga bagong mananampalataya. Akala nila dalisay at may espirituwal na pang-unawa ang taong nagsasalita, na isa itong taong nagmamahal sa katotohanan, at kwalipikadong maging lider. Subalit, sa sandaling makasalamuha na nila siya nang ilang panahon, nalalaman nilang hindi pala ganoon, na hindi pala gaya ng inisip nila ang taong iyon, kundi ubod ng huwad at mapanlinlang, mahusay sa pagkukunwari at pagpapanggap, na talaga namang nakakadismaya. Sa anong batayan kaya masasabi na talagang kilala ng mga tao ang kanilang sarili? Hindi mo pwedeng isaalang-alang lang ang sinasabi nila—ang susi ay tukuyin kung naisasagawa at natatanggap nila ang katotohanan. Para sa mga tunay na nakauunawa sa katotohanan, hindi lamang sila may tunay na kaalaman tungkol sa kanilang sarili, ang pinakamahalaga, naisasagawa nila ang katotohanan. Hindi lamang nila sinasabi ang kanilang tunay na pagkaunawa, kundi nagagawa rin talaga nila ang sinasabi nila. Ibig sabihin, ganap na magkaayon ang kanilang mga salita at kilos. Kung maliwanag at kaaya-ayang pakinggan ang sinasabi nila, pero hindi nila ito ginagawa, hindi ito isinasabuhay, kung gayon sa bagay na ito ay naging mga Pariseo sila, mapagpaimbabaw sila, at tiyak na hindi mga taong tunay na nakakikilala sa kanilang sarili. Napakaliwanag pakinggan ng maraming tao kapag ibinabahagi nila ang katotohanan, pero hindi nila napapansin kapag nagkakaroon sila ng mga pagbubunyag ng tiwaling disposisyon. Kilala ba ng mga taong ito ang kanilang sarili? Kung hindi kilala ng mga tao ang kanilang sarili, sila ba ay mga taong nakakaunawa sa katotohanan? Ang lahat ng hindi nakakikilala sa sarili ay mga taong hindi nakakaunawa sa katotohanan, at lahat ng nagsasalita ng mga walang kabuluhang salita ng pagkakilala sa sarili ay may huwad na espirituwalidad, sila ay mga sinungaling. Kung pakikinggan ay mahusay magsalita ang ilang tao ng mga salita at doktrina, pero ang kalagayan sa kanilang mga espiritu ay manhid at hangal, hindi matalas ang kanilang pakiramdam, at hindi sila tumutugon sa anumang isyu. Masasabi na manhid sila, pero minsan, kapag napapakinggan silang magsalita, tila medyo matalas ang kanilang mga espiritu. Halimbawa, pagkatapos na pagkatapos ng isang insidente, nagagawa nilang makilala kaagad ang kanilang sarili: ‘Ngayon-ngayon lang naging malinaw sa akin ang isang ideya. Pinag-isipan ko ito at napagtanto ko na ito ay mapanlinlang, na nililinlang ko ang Diyos.’ Naiinggit ang ilang taong hindi marunong kumilatis kapag naririnig nila ito, sinasabing: ‘Napagtatanto kaagad ng taong ito kapag mayroon siyang pagbubunyag ng katiwalian, at nagagawa rin niyang ipagtapat at ibahagi ang tungkol dito. Napakabilis ng reaksyon niya, matalas ang kanyang espiritu, mas mahusay siya kaysa sa atin. Tunay ngang isa itong taong naghahangad ng katotohanan.’ Tumpak na paraan ba ito ng pagsukat sa mga tao? (Hindi.) Kaya ano ba ang dapat na maging batayan sa pagsusuri kung talaga bang kilala ng mga tao ang kanilang sarili? Hindi lang ito dapat kung ano ang lumalabas sa kanilang mga bibig. Dapat mo ring tingnan kung ano talaga ang naipapamalas sa kanila. Ang pinakasimpleng paraan ay ang tingnan kung naisasagawa ba nila ang katotohanan—ito ang pinakamahalaga. Pinatutunayan ng abilidad nilang isagawa ang katotohanan na tunay nilang kilala ang kanilang sarili, dahil ang mga tunay na nakakikilala sa kanilang sarili ay nagpapamalas ng pagsisisi, at kapag nagpapamalas ng pagsisisi ang mga tao saka lamang nila tunay na nakikilala ang kanilang sarili” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Tanging ang Pagkakilala sa Sarili ang Makakatulong sa Paghahangad ng Katotohanan). Sa pamamagitan ng pagbabasa ng mga salita ng Diyos, natutunan ko na ang mga tunay na nakakikilala sa kanilang sarili ay kayang tanggapin ang katotohanan, makaramdam ng hiya pagkatapos maghayag ng katiwalian, at tunay na magsisi at magbago pagkatapos. Sa kabaligtaran, ang iba ay sinasabi ang lahat ng tamang salita, tinatawag ang kanilang sarili na mga demonyo at Satanas, na para bang may malalim silang pagkakilala sa sarili, ngunit kapag nahaharap sa pagpupungos, hindi man lang nila ito tinatanggap at hindi sila nagninilay, at paulit-ulit pa nga nilang ipagtatanggol ang kanilang sarili at gumagawa sila ng mga mapanlinlang na argumento. Gaano man kaaya-aya pakinggan ang kanilang mga salita sa panlabas o gaano man tila kalaki ang pagkakilala nila sa kanilang sarili, ang lahat ng ito ay peke. Naisip ko kung paanong si Sheila ay laging nakikipag-usap sa mga tao tungkol sa kanyang kalagayan, sinasabi na masyado siyang nag-aalala sa reputasyon at napipigilan ng mga tono at asal ng mga tao. Sinabi rin niya na siya ay mapanlinlang at mapaghinala sa iba. Sa panlabas, mukha siyang prangka at matapat, tila kaya niyang makita ang kanyang sariling katiwalian at pagnilayan ang kanyang sarili, minsan pa nga ay umiiyak siya habang nagsasalita. Tila totoong nagsisisi siya at namumuhi sa sarili. Kaya inakala ko na siya ay isang taong naghahangad ng katotohanan. Ngunit ilang taon na niyang bukambibig ang mga pag-uugaling ito, gayumpaman, tila hindi siya kailanman nagbago. Sa pamamagitan lamang ng paghahayag ng mga salita ng Diyos ko nakita na pagkukunwari lamang ang diumano ay pagkakilala sa sarili ni Sheila; hindi niya talaga tinanggap ang katotohanan o pinagnilayan ang kanyang katiwalian. Madalas niyang ilapat sa kanyang sarili ang iba’t ibang malalalim pakinggan, ngunit walang laman na mga pahayag, sinasabi na hindi mabuti ang kanyang pagkatao, na siya ay mapanlinlang, malisyoso, isang anticristo, at dapat na ipadala sa impiyerno. Tila mayroon siyang malalim na pagkakilala sa sarili, ngunit kapag tinutukoy ng iba ang kanyang mga isyu o pinungusan siya, hinding-hindi niya ito tinatanggap, at mapanlaban at galit pa nga siya. Iiyak pa nga siya, magiging nakayayamot at hindi makatwiran, at makikipagtalo kung ano ang tama at mali, ginagambala ang iba hanggang sa hindi na sila makapagtipon o makagawa nang normal ng kanilang tungkulin. Malubha niyang naabala ang buhay iglesia at ang gawain ng iglesia. Noon, hindi ko nauunawaan ang katotohanan at kulang ako sa pagkilatis, kaya nalihis ako ng panlabas niyang pag-uugali, at inakala ko pa nga na siya ay isang taong naghahangad ng katotohanan. Litong-lito ako at napakahangal! Kalaunan ko lang napagtanto na nakikipag-usap sa iba si Sheila tungkol sa kanyang kalagayan hindi dahil gusto niyang hanapin ang katotohanan para malutas ang kanyang mga problema at maituwid ang kanyang kalagayan, kundi dahil lang sa gusto niyang may mapaglabasan ng kanyang mga hinaing, isang taong aalo sa kanya at tutulong na maibsan ang kanyang paghihirap. Nang nagtapat siya ng kanyang kalagayan sa sinuman, naging isang pang-abala lang siya. Kung hindi siya tinanggal at hindi hinimay ang kanyang pag-uugali, hindi ako magkakaroon ng pagkilatis sa kanya. May pagpaparaya at pagpapasensiya ko sana siyang ituturing bilang isang sister, at maaari pang malihis at malinlang niya ako nang hindi ko namamalayan. Noon ko napagtanto kung gaano kahalagang tingnan ang mga tao alinsunod sa mga salita ng Diyos!
Kalaunan, nabasa ko ang isang sipi ng mga salita ng Diyos na nagbigay sa akin ng kaunting pagkilatis sa mga motibo at taktika na ginamit ni Sheila para manlihis ng mga tao. Sabi ng Makapangyarihang Diyos: “Paano matutukoy ng isang tao kung mahal ng isang tao ang katotohanan? Sa isang banda, dapat tingnan kung kayang kilalanin ng taong ito ang kanyang sarili batay sa salita ng Diyos, kung kaya niyang pagnilayan ang kanyang sarili at makadama ng tunay na pagsisisi; sa kabilang banda, dapat tingnan kung natatanggap at naisasagawa nito ang katotohanan. Kung natatanggap at naisasagawa nito ang katotohanan, isang tao ito na nagmamahal sa katotohanan at na nakapagpapasakop sa gawain ng Diyos. Kung kinikilala lang niya ang katotohanan, ngunit hindi niya ito tinatanggap o isinasagawa kailanman, tulad ng sinasabi ng ilang tao, ‘Nauunawaan ko ang lahat ng katotohanan, pero hindi ko ito kayang isagawa,’ nagpapatunay ito na hindi siya isang taong nagmamahal sa katotohanan. Inaamin ng ilang tao na ang salita ng Diyos ay ang katotohanan at na mayroon silang mga tiwaling disposisyon, at sinasabi rin nila na handa silang magsisi at panibaguhin ang kanilang sarili, pero pagkatapos niyon, wala namang anumang pagbabago. Pareho pa rin ng dati ang mga salita at kilos nila. Kapag tinatalakay nila ang pagkilala sa kanilang sarili, para silang nagbibiro o bumubulalas ng isang salawikain. Hindi nila talaga pinagninilayan o kinikilala ang sarili nila sa kaibuturan ng puso nila; ang pangunahing isyu ay wala silang saloobin ng pagsisisi. Lalong hindi sila bukas na nagtatapat tungkol sa katiwalian nila para tunay nilang mapagnilayan ang sarili nila. Sa halip, nagkukunwari sila na kilala nila ang kanilang sarili sa pamamagitan ng paggawa ng mga bagay na nagpapakita na may pagkakakilanlan nga sila. Hindi sila mga taong tunay na kilala ang kanilang sarili o tumatanggap sa katotohanan. Kapag nagsalita ang gayong mga tao tungkol sa pagkakilala sa kanilang sarili, nakikiayon lang sila; nagbabalatkayo sila at nanloloko, at huwad ang kanilang espirituwalidad. Ang ilang tao ay mapanlinlang, at kapag nakikita nila na ibinabahagi ng iba ang pagkaalam ng mga ito sa kanilang sarili, iniisip nila, ‘Lahat ng iba pa ay nagtatapat at hinihimay ang sarili nilang panlilinlang. Kung wala akong sasabihin, iisipin ng iba na hindi ko kilala ang sarili ko. Kung gayon, kailangan kong makiayon!’ Pagkatapos niyon, inilalarawan nila na napakalubha ng sarili nilang panlilinlang, ipinapaliwanag iyon nang madamdamin, at ang kanilang pagkakilala sa sarili ay tila napakalalim. Pakiramdam ng lahat ng nakaririnig ay talagang kilala nila ang kanilang sarili, at kaya naman naiinggit ang mga ito sa kanila, at dahil dito pakiramdam ng mga ito ay para bang maluwalhati sila, na para bang pinalamutian nila ng sinag ang sarili nilang ulo. Ang ganitong pagkakilala sa sarili na nakamtan sa pamamagitan ng wala sa loob na pagsasabi nang gayon, na may kasamang pagkukunwari at panlilinlang, ay lubos na naililihis ang iba. Napapanatag ba ang konsensiya nila kapag ginagawa nila ito? Hindi ba lantarang panlilinlang lang ito? Kung nagsasalita lamang ang mga tao ng walang kabuluhan tungkol sa pagkakilala sa sarili nila, gaano man katayog o kabuti ang kaalamang iyon, at kung pagkatapos ay patuloy pa rin silang naglalantad ng isang tiwaling disposisyon tulad ng ginawa nila dati, nang walang anumang pagbabago, kung gayon ay hindi iyon tunay na pagkakilala sa sarili. Kung sadyang magkukunwari at makapanlilinlang ang mga tao sa ganitong paraan, pinapatunayan nito na hindi talaga nila tinatanggap ang katotohanan, at katulad lang sila ng mga walang pananampalataya. Sa pamamagitan ng pagtalakay nila sa kanilang pagkakilala sa sarili sa ganitong paraan, sinusunod lang nila ang kalakaran at sinasabi ang anumang akma sa panlasa ng lahat. Hindi ba’t nakalilinlang ang kanilang kaalaman at paghihimay sa kanilang sarili? Tunay bang pagkakilala ito sa sarili? Hinding-hindi. Ito ay dahil hindi sila nagtatapat at naghihimay ng kanilang sarili nang mula sa puso, at bahagya lang silang nagtatalakay tungkol sa kanilang sarili sa isang huwad, mapanlinlang na paraan para lang makiayon. Ang mas malala pa, para hangaan at kainggitan sila ng iba, sadya silang nagpapalabis upang magmukhang mas mabigat ang kanilang mga problema kapag tinatalakay nila ang pagkakilala sa sarili, inihahalo ang personal nilang mga layunin at mithiin sa kanilang pagtatapat. Kapag ginagawa nila ito, hindi nila nararamdamang may pagkakautang sila, hindi inuusig ang kanilang konsensiya matapos silang magbalatkayo at manlinlang, wala silang nadarama matapos suwayin at linlangin ang Diyos, at hindi sila nagdarasal sa Diyos para aminin ang kanilang pagkakamali. Hindi ba’t matigas ang ulo ng ganitong mga tao? Kung hindi sila nakakaramdam ng pagkakautang, maaari ba silang makadama ng pagsisisi? Maaari bang maghimagsik laban sa laman at magsagawa ng katotohanan ang isang taong walang tunay na pagsisisi? Maaari bang tunay na magsisi ang isang taong walang tunay na pagsisisi? Hinding-hindi. Kung hindi man lang siya nagsisisi, hindi ba’t kakatwa lang na talakayin ang pagkakilala sa sarili? Hindi ba’t pagbabalatkayo at panlilinlang lamang ito?” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Tanging ang Pagkakilala sa Sarili ang Makakatulong sa Paghahangad ng Katotohanan). Sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos, naisip ko ang pag-uugali ni Sheila. Mahilig siyang makipag-usap sa iba tungkol sa kanyang kalagayan at ginagamit niya ang mga salita ng Diyos para pagnilayan at makilala ang kanyang sarili sa mga pagtitipon. Inilalarawan niya ang kanyang sarili gamit ang napakabigat na mga salita. Sa panlabas, tila may malalim siyang pagkakilala sa sarili at mukhang labis na may pagsisisi at pagkamuhi sa kanyang sarili, ngunit ang lahat ng ito ay isang palabas lang para sa iba para malinlang sila na tinatanggap niya ang katotohanan at kilala niya ang kanyang sarili. Itong diumanong pagkakilala sa sarili ay paraan niya ng panlilihis at panloloko sa iba, pinaniniwala sila na buong tapang niyang inilalantad ang sarili, nang sa gayon ay hindi lamang sila mabigo sa pagkilatis sa kanya, bagkus ay magkaroon din ng malaking paghanga sa kanya. Gayundin, sa tuwing naghahayag ng katiwalian si Sheila, ginagamit niya ang paglalantad ng Diyos sa mga anticristo para ilarawan ang kanyang sarili, sinasabing naghahangad siya ng reputasyon at katayuan, tumatahak sa landas ng isang anticristo, na ang pagnanais sa katayuan ay namayani na sa kanyang buhay at na kung hindi siya magsisisi, papatayin siya ng pagnanais na ito. Ngunit sa sandaling isapanganib ng isang sitwasyon ang kanyang reputasyon at katayuan, bumabalik siya sa mga dati niyang gawi, kaya sa kabila ng ilang taong pakikipagbahaginan tungkol sa kanyang kalagayan, hindi siya nakapagkamit ng anumang pagbabago. Tinukoy na ng mga lider ang kanyang mga isyu at nakipagbahaginan na sa kanya nang maraming beses, ngunit hindi niya tinatanggap ang mga ito. Nagiging mapanlaban pa nga siya, walang tigil na nakikipagdebate at gumagawa ng mga mapanlinlang na argumento. Malinaw na gaano man tila kanegatibo ang tingin niya sa kanyang sarili, o gaano tila siya nagsisisi o naluluha, lahat ng ito ay palabas para linlangin ang mga tao, at na ang kanyang layunin ay ang protektahan ang kanyang katayuan at imahe. Gayundin, nang nakita niya kung paano nagawa ng iba na isantabi ang kanilang ego at hangarin ang katotohanan, hindi siya natuto sa kanilang mga kalakasan, sa halip ay inisip lang niya na ipinanganak lang sila na may mabuting kalikasan, at na hindi niya kayang isagawa ang katotohanan at palagi siyang naghihinala sa mga tao dahil hindi siya pinagkalooban ng Diyos ng mabuting kalikasan. Hindi niya kinasuklaman ang kanyang satanikong disposisyon at sa halip ay sinisi ang Diyos, nakararamdam ng sama ng loob sa Kanya at sinasabing hindi Siya matuwid. Ipinakita nito na ang diwa ni Sheila ay sa isang demonyo, at na pawang kabalintunaan at hindi makatwiran. Kung hindi dahil sa paglalantad ng mga salita ng Diyos, ituturing ko sana siyang isang taong naghahangad ng katotohanan.
Sa isang pagtitipon, nakita ko ang siping ito ng mga salita ng Diyos: “Tanging ang mga nagmamahal sa katotohanan ang kabilang sa sambahayan ng Diyos; sila lamang ang tunay na mga kapatid. Iniisip mo ba na lahat ng madalas na dumadalo sa pagtitipon sa sambahayan ng Diyos ay mga kapatid? Hindi masasabing ganoon nga. Anong mga tao ang hindi mga kapatid? (Ang mga tutol sa katotohanan, mga hindi tumatanggap sa katotohanan.) Ang mga hindi tumatanggap sa katotohanan at tutol dito ay pawang masasamang tao. Lahat sila ay walang konsensiya o katwiran. Walang isa man sa kanila ang inililigtas ng Diyos. Walang pagkatao ang mga taong ito, hindi nila inaasikaso ang kanilang wastong gawain at nagwawala sila na gumagawa ng masasamang bagay. Nabubuhay sila ayon sa mga satanikong pilosopiya at gumagamit ng mga tusong pagmamaniobra at ginagamit, inuuto, at dinadaya ang iba. Hindi nila tinatanggap ni katiting na katotohanan, at pinasok nila ang sambahayan ng Diyos para lamang magtamo ng mga pagpapala. Bakit natin sila tinatawag na mga hindi mananampalataya? Dahil tutol sila sa katotohanan, at hindi nila tinatanggap ito. Sa sandaling pinagbabahaginan ang katotohanan, nawawalan sila ng interes, tutol sila rito, hindi nila kayang tiisin na mapakinggan ang tungkol dito, at nararamdaman nila na nakakabagot ito at hindi sila mapakali sa pagkakaupo. Malinaw na mga hindi sila mga mananampalataya at walang pananampalataya. Hindi mo sila dapat ituring bilang mga kapatid. … Kung hindi sila interesado sa katotohanan, paano nila maisasagawa ang katotohanan? Kung gayon, paano sila nabubuhay? Walang duda, nabubuhay sila nang ayon sa mga pilosopiya ni Satanas, sila ay laging mapanlinlang at tuso, wala silang buhay ng normal na pagkatao. Hindi sila kailanman nananalangin sa Diyos o naghahanap ng katotohanan, bagkus ay hinaharap nila ang lahat ng bagay gamit ang mga panlilinlang, taktika, at pilosopiya para sa mga makamundong pakikitungo—na nagreresulta sa isang nakapapagod at masakit na pag-iral. … Ang mga hindi nagmamahal sa katotohanan ay hindi talaga nananalig sa Diyos. Ang mga hindi talaga matanggap ang katotohanan ay hindi matatawag na mga kapatid. Yaon lamang mga nagmamahal at nagagawang tumanggap sa katotohanan ang mga kapatid. Ngayon, sino iyong mga hindi nagmamahal sa katotohanan? Sila ang mga walang pananampalataya. Ang mga hindi man lang tumatanggap sa katotohanan ay tinututulan at tinatanggihan ang katotohanan. Ang mas tiyak, sila ay pawang mga walang pananampalataya na pinasok ang iglesia. Kung nagagawa nila ang lahat ng klase ng kasamaan at ginugulo at ginagambala ang gawain ng iglesia, sila ay mga alipin ni Satanas. Dapat silang paalisin at itiwalag. Hinding-hindi sila maituturing na mga kapatid. Lahat ng nagpapakita sa kanila ng pagmamahal ay napakahangal at walang alam” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Ikatlong Bahagi). Sa pamamagitan ng mga salita ng Diyos, napagtanto ko na ang tunay na mga kapatid ay iyong mga nagmamahal sa katotohanan at kayang tanggapin ang katotohanan. Tunay nilang ginugugol ang kanilang sarili para sa Diyos at mayroon silang mga patotoo sa pagsasagawa ng katotohanan. Marahil ay hindi sila makapagsabi ng anumang malalim na pagkakilala sa sarili, ngunit minamahal nila ang katotohanan at isinasagawa kung gaano man karaming salita ng Diyos ang kaya nilang maunawaan. Kahit na maaaring nakagagawa sila ng mga pagsalangsang, nagbubunyag ng katiwalian, at nagiging negatibo kung minsan, dahil hinahangad nila ang katotohanan, kapag pinungusan at kapag naharap sa mga dagok at kabiguan, kaya nilang tanggapin ito mula sa Diyos, hanapin ang katotohanan at pagnilayan ang kanilang sarili. Kapag nababatid nila ang kanilang mga problema, kaya nilang dahan-dahang ituwid at iayos ang mga ito. Tanging ang mga taong gayon lang ang tunay na mga kapatid. Iyong mga hindi naman tumatanggap at tutol sa katotohanan, hindi sila maaaring tawaging mga kapatid. Kung hindi mabuti ang kanilang pagkatao at gumagawa sila ng lahat ng uri ng kasamaan na gumagambala at gumugulo sa gawain ng iglesia, sila ay masasamang tao at mga anticristo at lalong hindi sila kalipikado para matawag na isang brother o sister. Kahit na manatili sila sa iglesia, sila ay mga huwad na mananampalataya lamang na pinasok ang sambahayan ng Diyos. Gaano katagal man silang manampalataya, sa huli ay ibubunyag at ititiwalag sila ng Diyos. Sa panlabas, parang hindi naman nakagawa ng anumang malaking kasamaan si Sheila, ngunit ang lahat ng kanyang ginawa ay nakagulo sa pag-iisip ng mga tao at humadlang sa kanilang mga tungkulin, at matagal na niyang ginagawa iyon. Paano man nakipagbahaginan o sumuporta sa kanya ang iba, hindi siya kailanman gumawa ni katiting na pagbabago, at nakipagdebate pa nga, nakipagtalo, at kumilos nang hindi makatwiran. Ipinakita nito na hindi man lang tinanggap ni Sheila ang katotohanan at ang kalikasan niya ay tutol sa katotohanan. Siya ay kauri ng diyablo at hindi isa sa ating mga sister. Noon, hindi ko nauunawaan ang aspektong ito ng katotohanan at wala akong pagkilatis. Inakala ko na hangga’t naniniwala ang isang tao sa Diyos at kinikilala ang Kanyang pangalan, siya ay dapat na ituring na kapatid. Ituturing ko siya bilang kapatid at pikit-mata akong nahahabag at nagpaparaya sa kanya, hangal na nagpapakita sa kanya ng kabaitan at suporta nang walang pagkilatis. Bilang resulta, marami sa mga pagsisikap ko ay walang saysay. Litong-lito ako at napakahangal! Ngayong tinanggal at ibinukod na si Sheila, nakita ko na kung gaano katuwid ang Diyos. Iyong mga hindi naghahangad sa katotohanan at kumikilos nang hindi makatwiran ay hindi magiging matatag sa iglesia, at sa huli ay ibubunyag ng Diyos. Naunawaan ko rin ang mabubuting layunin ng Diyos: nagsaayos ang Diyos ng mga sitwasyon para hayaan akong matuto ng mga aral. Kailangan kong sunggaban ang mga iyon. Simula ngayon, kailangan kong maglaan ng mas maraming oras at lakas sa katotohanan, at tingnan ang mga tao at bagay at umasal at gawin ang mga bagay sa pamamagitan ng mga lente ng mga salita ng Diyos.
