37. Τι αποκόμισα καλλιεργώντας άλλους
Μαζί με τον Γιανγκ Τσεν, επέβλεπα το κειμενικό έργο στην Εκκλησία Γινγκουάνγκ. Στα μέσα Σεπτεμβρίου του 2024, οι επικεφαλής έστειλαν μια επιστολή που έλεγε ότι η αδελφή Ζάο Σουέ από την Εκκλησία Τσενσίν είχε μόλις εκλεγεί επόπτρια για το κειμενικό της έργο, αλλά ότι δεν ήταν ακόμα εξοικειωμένη με διάφορες πτυχές του έργου και με τις αρχές της επιμέλειας των κηρυγμάτων. Ρώτησαν, λοιπόν, αν μπορούσαμε να διαθέσουμε λίγο χρόνο για να βοηθήσουμε στην καθοδήγησή της. Είπαν ότι, αν μπορούσε να καλλιεργηθεί γρήγορα, αυτό θα ωφελούσε το έργο της εκκλησίας. Σκέφτηκα μέσα μου: «Είμαστε ήδη αρκετά απασχολημένοι με το κύριο έργο μας, οπότε δεν θα μας έπαιρνε ακόμα περισσότερο χρόνο να βοηθήσουμε στην καθοδήγηση της Ζάο Σουέ παράλληλα; Αν πέσει η αποτελεσματικότητα του έργου μας, δεν θα πουν οι επικεφαλής ότι δεν έχουμε εκπληρώσει τα καθήκοντά μας; Εξάλλου, το να τους καθοδηγώ δεν είναι το κύριο έργο μου, και ακόμα κι αν το έργο τους γίνει αποτελεσματικό, οι ανώτεροι επικεφαλής δεν θα επαινέσουν εμάς». Ένιωσα ότι θα ήταν μια δουλειά που δεν θα αναγνωριστεί κι έτσι δεν ήθελα να τη δεχτώ. Αλλά αν αρνιόμουν, δεν θα έλεγαν οι επικεφαλής ότι μου έλειπε η συμπόνια; Αφού το σκέφτηκα καλύτερα, τελικά συμφώνησα.
Στην αρχή, η Ζάο Σουέ έστελνε επιστολές ζητώντας συμβουλές και εμείς απαντούσαμε το συντομότερο δυνατό. Στις 25 Σεπτεμβρίου, η Ζάο Σουέ μάς έστειλε ένα κήρυγμα για να το ελέγξουμε. Το έλεγξα μαζί με τον Γιανγκ Τσεν και διαπιστώσαμε ότι είχε πολλά προβλήματα, και χρειάστηκε να το συζητήσουμε για πολλή ώρα μέχρι να βγάλουμε άκρη. Μετά τις απαντήσεις μου στα προβλήματα, υπήρχαν ακόμα κάποια σημεία που δεν μου ήταν ξεκάθαρα, και ανησυχούσα ότι μπορεί να υπήρχαν αποκλίσεις στην καθοδήγησή μου, οπότε έστειλα το κήρυγμα και σε άλλους αδελφούς και αδελφές για να το δουν, και έκαναν κι εκείνοι κάποιες προτάσεις. Ένιωσα ότι η βοήθεια στην καθοδήγηση της Ζάο Σουέ έπαιρνε πολύ χρόνο. Όχι μόνο καθυστερούσε εμάς, αλλά μερικές φορές απασχολούσε και τα άλλα μέλη της ομάδας. Το έργο της διαλογής των κηρυγμάτων ήταν από μόνο του ένα μεγάλο έργο. Αν αυτό συνεχιζόταν, δεν θα επηρέαζε το δικό μας έργο; Μετά από αυτό, η Ζάο Σουέ συνέχισε να μας στέλνει κηρύγματα, ζητώντας απαντήσεις σε διάφορα ζητήματα. Κάποια από τα ζητήματα ήταν δύσκολο να τα κατανοήσουμε, οπότε έπρεπε να αφιερώσουμε χρόνο για να τα εξετάσουμε και να τα συζητήσουμε. Γι’ αυτό, είχα λιγότερο χρόνο για να παρακολουθώ το έργο των κηρυγμάτων στην εκκλησία μας, και κάποια πράγματα καθυστέρησαν. Στις 20 Οκτωβρίου, οι επικεφαλής έστειλαν μια επιστολή ρωτώντας μας: «Γιατί δεν μας έχετε δώσει την ανατροφοδότηση που έπρεπε για εκείνη την ομάδα εδώ και λίγες μέρες;» Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να απαντήσω. Σκέφτηκα: «Οι επικεφαλής πρέπει να νομίζουν ότι κωλυσιεργώ και δεν κάνω τα καθήκοντά μου με αίσθημα φορτίου. Αν πέσουν τα αποτελέσματα του έργου μας, οι επικεφαλής σίγουρα θα πουν ότι δεν έκανα καλά το καθήκον μου». Λίγες μέρες αργότερα, έλαβα άλλη μια επιστολή από τη Ζάο Σουέ που ζητούσε βοήθεια. Αυτό με δυσαρέστησε κάπως, καθώς θεώρησα ότι η καθοδήγησή της θα επηρέαζε το κύριο έργο μου, ότι δεν άξιζε τον κόπο και ότι ήταν σκέτος μπελάς. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι η νοοτροπία μου δεν ήταν σωστή, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να αλλάξω τη νοοτροπία μου. Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Μόνο εκείνοι που αγαπούν την αλήθεια και κατέχουν την αλήθεια-πραγματικότητα μπορούν να βγουν μπροστά όταν απαιτείται από το έργο του οίκου του Θεού και από τους εκλεκτούς Του· μόνο αυτοί μπορούν να ορθώσουν το ανάστημά τους, με γενναιότητα και δέσμευση απέναντι στο καθήκον, για να μαρτυρήσουν στον Θεό και να συναναστραφούν σχετικά με την αλήθεια, καθοδηγώντας τους εκλεκτούς του Θεού στο σωστό μονοπάτι, επιτρέποντάς τους να επιτύχουν υποταγή στο έργο του Θεού. Μόνο αυτό αποτελεί στάση ευθύνης και εκδήλωση του ότι υπολογίζουν τις προθέσεις του Θεού. Αν δεν έχετε αυτήν τη στάση και όλο είστε απρόσεκτοι στον χειρισμό των πραγμάτων και σκέφτεστε: “Θα κάνω τα πράγματα μέσα στο πλαίσιο του καθήκοντός μου, μα δεν νοιάζομαι για κανέναν άλλον. Αν με ρωτήσεις κάτι, θα σου απαντήσω —αν έχω όρεξη. Αλλιώς, δεν θα απαντήσω. Αυτή είναι η στάση μου”, τότε αυτό είναι ένα είδος διεφθαρμένης διάθεσης, έτσι δεν είναι; Όταν κάποιος προστατεύει μόνο τη θέση, τη φήμη του και την περηφάνια του, όταν προστατεύει μόνο τα πράγματα που σχετίζονται με τα δικά του συμφέροντα, προστατεύει έτσι έναν δίκαιο σκοπό; Προστατεύει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού; Πίσω από αυτά τα τιποτένια, εγωιστικά κίνητρα βρίσκεται η διάθεση της αποστροφής για την αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Από τα λόγια του Θεού, είδα ότι όσοι πιστεύουν ειλικρινά σ’ Αυτόν και αγαπούν την αλήθεια έχουν αίσθημα φορτίου και ευθύνης απέναντι στα καθήκοντά τους. Είτε πρόκειται για τις ανάγκες του έργου της εκκλησίας είτε για αδελφούς και αδελφές που χρειάζονται βοήθεια, είναι σε θέση να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους. Αν κάποιος φροντίζει μόνο το δικό του έργο και, όταν οι άλλοι έχουν δυσκολίες και χρειάζονται βοήθεια, δεν είναι πρόθυμος να βοηθήσει, τότε αυτή είναι μια διάθεση εγωιστική, ποταπή και που αποστρέφεται την αλήθεια. Σκέφτηκα πως η Ζάο Σουέ είχε μόλις εκλεγεί επόπτρια. Δεν ήταν εξοικειωμένη με το έργο και δεν είχε κατανοήσει καλά τις αρχές. Αφού μας έκανε ερωτήσεις, σίγουρα θα είχε συναντήσει δυσκολίες στο έργο. Έπρεπε να είχα κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα για να την καθοδηγήσω και να τη βοηθήσω. Αλλά εγώ ήθελα μόνο να φροντίσω το δικό μου έργο. Δεν ήθελα να αφιερώσω χρόνο και να πληρώσω το τίμημα για να καθοδηγήσω τη Ζάο Σουέ. Δεν ήμουν εγωιστής και ποταπός; Μόλις το συνειδητοποίησα, άλλαξε κάπως η νοοτροπία μου απέναντι στην καλλιέργεια ανθρώπων, και όταν η Ζάο Σουέ έγραψε ξανά με κάποιες ερωτήσεις, πήρα την πρωτοβουλία να απαντήσω, δίνοντας τον καλύτερό μου εαυτό. Αλλά δεν είχα πολλές γνώσεις για τη δική μου εγωιστική, ποταπή διεφθαρμένη φύση, και ακόμα δεν μπορούσα παρά να αποκαλύπτω τη διαφθορά μου.
Στα τέλη Οκτωβρίου, η Ζάο Σουέ μάς έστειλε άλλο ένα κήρυγμα, ζητώντας μας να ελέγξουμε αν υπήρχαν προβλήματα. Ήξερα ότι βιάζονταν για αυτό το κήρυγμα, αλλά τότε είδα ότι αυτό ήταν πολύ μεγάλο. Θα χρειαζόταν πολύς χρόνος για να το διαβάσω όλο και να στείλω απάντηση. Σκέφτηκα μέσα μου: «Αυτό το κήρυγμα δεν εμπίπτει στην περιοχή της ευθύνης μας και, ακόμα κι αν το επιμεληθούμε, δεν θα πάρουμε τα εύσημα. Αυτό θα ήταν πραγματικά μια εργασία που δεν θα αναγνωριστεί!» Έτσι, δεν απάντησα αμέσως. Το επόμενο απόγευμα, δεν είχα πολλή δουλειά, οπότε ο Γιανγκ Τσεν μού θύμισε να το ελέγξω. Μόνο τότε το πήρα για να το αναθεωρήσω. Διαπίστωσα ότι είχε πολλά προβλήματα. Η συζήτηση με τον Γιανγκ Τσεν και η σύνταξη της απάντησης προς τη Ζάο Σουέ πήραν πολύ χρόνο. Στη συνέχεια, σκέφτηκα ότι η απάντηση στο κήρυγμα θα καταλάμβανε πολύ από τον χρόνο μου και ότι, αν αφιέρωνα αυτόν τον χρόνο και την ενέργεια στην παρακολούθηση του έργου στη δική μου περιοχή ευθύνης, θα ωφελούνταν το έργο των κηρυγμάτων μας· όχι μόνο θα βελτιώνονταν τα αποτελέσματα του έργου, αλλά θα μπορούσαμε επίσης να κερδίσουμε την εκτίμηση των επικεφαλής. Αλλά έπρεπε να αφιερώσω τον χρόνο και την ενέργειά μου στην καθοδήγηση του έργου άλλων, και ακόμα κι αν αυτό το έργο έφερνε αποτελέσματα, δεν θα λογίζονταν ως δικά μας. Σκέφτηκα λοιπόν τι καλά που θα ήταν αν δεν χρειαζόταν πλέον να καθοδηγώ το έργο της Ζάο Σουέ. Αλλά η Ζάο Σουέ δεν μπορούσε ακόμα να κάνει το έργο ανεξάρτητα, οπότε δεν υπήρχε εύκολος τρόπος να το ξεφορτωθώ. Ήξερα ότι έπρεπε ακόμα να συνεχίσω να την καθοδηγώ, αλλά ποτέ δεν είχα όρεξη γι’ αυτό και δεν ήθελα να πληρώσω αυτό το τίμημα.
Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού που εκθέτουν τον χαρακτήρα των αντίχριστων και απέκτησα νέα κατανόηση των ζητημάτων μου. Ο Θεός λέει: «Οι αντίχριστοι δεν έχουν συνείδηση, λογική ή ανθρώπινη φύση. Όχι μόνο αγνοούν τη ντροπή, αλλά έχουν κι ένα ακόμη χαρακτηριστικό: είναι ασυνήθιστα εγωιστές και ελεεινοί. Η κυριολεκτική έννοια του “να είναι κανείς εγωιστής και ελεεινός” τους δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί: Είναι τυφλοί σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τα δικά τους συμφέροντα. Οτιδήποτε αφορά τα δικά τους συμφέροντα ελκύει πλήρως την προσοχή τους και θα υποφέρουν γι’ αυτό, θα πληρώσουν τίμημα, θ’ απορροφηθούν από αυτό και θ’ αφοσιωθούν σ’ αυτό. Για οτιδήποτε δεν σχετίζεται με τα δικά τους συμφέροντα θα κάνουν τα στραβά μάτια και δεν θα το προσέξουν. Οι άλλοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν —τους αντίχριστους δεν τους νοιάζει αν κάποιος διαταράσσει ή αναστατώνει, κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση μαζί τους. Για να το θέσω με λεπτότητα, νοιάζονται μόνο για τις δικές τους υποθέσεις. Πιο ακριβές όμως είναι να πούμε ότι αυτό το είδος ανθρώπου είναι ελεεινό, ευτελές και ποταπό. Τους χαρακτηρίζουμε “εγωιστές και ελεεινούς”. […] Ανεξάρτητα από το τι έργο αναλαμβάνουν, οι αντίχριστοι δεν σκέφτονται ποτέ τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Εξετάζουν μόνο αν θα επηρεαστούν τα δικά τους συμφέροντα, σκέφτονται μόνο τη λίγη δουλειά που έχουν μπροστά τους και η οποία τους ωφελεί. Γι’ αυτόν, το πρωταρχικό έργο της εκκλησίας είναι απλώς κάτι που κάνουν στον ελεύθερό τους χρόνο. Δεν το παίρνουν καθόλου στα σοβαρά. Κουνιούνται μόνο όταν τους τσιγκλήσει κάποιος να ενεργήσουν, κάνουν μόνο αυτό που τους αρέσει και κάνουν έργο μόνο για χάρη της διατήρησης της δικής τους θέσης και δύναμης. Στα μάτια τους, οποιοδήποτε έργο οργανώνεται από τον οίκο του Θεού, το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου και η είσοδος στη ζωή του εκλεκτού λαού του Θεού δεν είναι σημαντικά. Όσες δυσκολίες κι αν έχουν οι άλλοι στο έργο τους, ό,τι θέματα κι αν έχουν εντοπίσει και τους τα αναφέρουν, όσο ειλικρινή κι αν είναι τα λόγια τους, οι αντίχριστοι δεν δίνουν σημασία, δεν συμμετέχουν, είναι σαν να μην έχει αυτό καμία σχέση μαζί τους. Όσο μεγάλα προβλήματα κι αν παρουσιάζονται στο έργο της εκκλησίας, είναι παντελώς αδιάφοροι. Ακόμη και όταν ένα πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς μπροστά τους, το αντιμετωπίζουν μόνο επιφανειακά. Μόνον όταν κλαδευτούν απευθείας από τον Άνωθεν και τους δοθεί εντολή να ξεκαθαρίσουν κάποιο πρόβλημα, κάνουν απρόθυμα λίγο πραγματικό έργο και δίνουν στον Άνωθεν κάτι να δει. Αμέσως μετά, συνεχίζουν τη δική τους δουλειά. Όσον αφορά το έργο της εκκλησίας, τα σημαντικά πράγματα του ευρύτερου πλαισίου, γι’ αυτά τα πράγματα είναι αδιάφοροι και τα αγνοούν. Παραμελούν ακόμη και τα προβλήματα που ανακαλύπτουν και δίνουν επιπόλαιες απαντήσεις ή τα μασάνε όταν τους ρωτάς για προβλήματα, αντιμετωπίζοντάς τα μόνο με μεγάλη απροθυμία. Αυτή είναι εκδήλωση του ότι είναι εγωιστές και ελεεινοί, έτσι δεν είναι; Επιπλέον, ανεξάρτητα από το καθήκον που κάνουν οι αντίχριστοι, το μόνο που σκέφτονται είναι εάν θα τους δώσει τη δυνατότητα να βρεθούν στο επίκεντρο. Εφόσον ενισχύει τη φήμη τους, στύβουν το μυαλό τους να βρουν έναν τρόπο να μάθουν πώς να το κάνουν, να το πραγματοποιήσουν. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν θα τους κάνει να ξεχωρίσουν. Ανεξάρτητα από το τι κάνουν ή τι σκέφτονται, ενδιαφέρονται μόνο για τη φήμη, το κέρδος και τη θέση τους. Όποιο καθήκον κι αν εκτελούν, ανταγωνίζονται μόνο για το ποιος είναι σε υψηλότερη ή χαμηλότερη θέση, ποιος κερδίζει και ποιος χάνει, ποιος έχει τη μεγαλύτερη φήμη. Τους ενδιαφέρει μόνο πόσοι τους λατρεύουν και τους θαυμάζουν, πόσοι τους υπακούν και πόσους ακόλουθους έχουν. Ποτέ δεν συναναστρέφονται την αλήθεια ούτε επιλύουν πραγματικά προβλήματα. Ποτέ δεν εξετάζουν πώς να πράττουν σύμφωνα με τις αρχές όταν κάνουν το καθήκον τους, ούτε αναλογίζονται εάν είναι αφοσιωμένοι, εάν έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους, εάν υπάρξουν αποκλίσεις στο έργο τους, ή εάν υπάρχουν προβλήματα, πόσο μάλλον αναλογίζονται τι ζητά ο Θεός και ποιες είναι οι προθέσεις Του. Δεν δίνουν την παραμικρή σημασία σε όλα αυτά τα πράγματα. Βάζουν μόνο κάτω το κεφάλι και πράττουν για χάρη της φήμης, της θέσης και του κέρδους, για να ικανοποιήσουν τις δικές τους φιλοδοξίες και επιθυμίες. Αυτή είναι εκδήλωση του ότι είναι εγωιστές και ελεεινοί, έτσι δεν είναι; Εκθέτει πλήρως το πώς η καρδιά τους βρίθει με τις δικές τους φιλοδοξίες, επιθυμίες και παράλογες απαιτήσεις. Οτιδήποτε κάνουν διέπεται από τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες τους. Ό,τι κι αν κάνουν, κίνητρο και πηγή είναι οι δικές τους φιλοδοξίες, επιθυμίες και παράλογες απαιτήσεις. Αυτή είναι η αρχετυπική εκδήλωση του ότι είναι εγωιστές και ελεεινοί» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τέταρτο: Συνοψίζοντας τον χαρακτήρα των αντίχριστων και τη διάθεση-ουσία τους (Μέρος πρώτο)]. Από τα λόγια του Θεού, είδα ότι οι αντίχριστοι είναι ιδιαίτερα εγωιστές και ποταποί, και κάνουν μόνο πράγματα που ωφελούν τη δική τους υπόληψη και θέση. Αντιμετωπίζουν τα πράγματα που δεν ωφελούν την υπόληψη και τη θέση τους ως απλώς δευτερεύουσες εργασίες, δεν είναι πρόθυμοι να υποφέρουν ή να πληρώσουν το τίμημα γι’ αυτά, και μάλιστα τα παραβλέπουν και τα αγνοούν. Πρέπει να διαφυλάξουν τη δική τους υπόληψη και θέση, ακόμα κι αν χρειαστεί να υποστεί απώλειες το έργο της εκκλησίας. Το μονοπάτι που βαδίζουν είναι αυτό της αντίστασης στον Θεό. Έτσι ακριβώς αντιμετώπιζα το έργο της καθοδήγησης της Ζάο Σουέ. Ένιωθα ότι δεν ήταν εντός του πεδίου της ευθύνης μου και ήξερα ότι θα απαιτούσε πολύ χρόνο και ενέργεια να την καθοδηγήσω σωστά. Ακόμα κι αν το έργο της έφερνε αποτελέσματα, δεν θα πιστώνονταν σ’ εμένα και ούτε θα λάμβανα κανέναν έπαινο από τους άλλους, οπότε δεν ήμουν πρόθυμος να πληρώσω αυτό το τίμημα. Σκέφτηκα ότι, αντί να το κάνω αυτό, θα ήταν καλύτερο να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στην παρακολούθηση του έργου που είχα υπό την ευθύνη μου. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο θα βελτιώνονταν τα αποτελέσματα του έργου, αλλά θα κέρδιζα και την εκτίμηση των επικεφαλής. Έτσι, δεν είχα καμία όρεξη όσον αφορά την καθοδήγηση της Ζάο Σουέ. Ακόμα και όταν απαντούσα στις ερωτήσεις της, το έκανα απλώς για να ξεμπερδεύω και κωλυσιεργούσα. Ήξερα πολύ καλά ότι η Ζάο Σουέ είχε μόλις αρχίσει να κάνει το καθήκον της επόπτριας και ότι δεν ήταν πολύ εξοικειωμένη με το έργο ούτε είχε κατανοήσει καλά τις αρχές, αλλά δεν ήθελα να πληρώσω το τίμημα για να τη βοηθήσω και να τη στηρίξω. Ήμουν πραγματικά εγωιστής και ποταπός! Ζούσα σύμφωνα με τα σατανικά δηλητήρια του «Ποτέ μη σηκώνεις δαχτυλάκι χωρίς ανταμοιβή» και «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Όταν έκανα οτιδήποτε, σκεφτόμουν αν θα με ωφελούσε προσωπικά, και ήμουν πρόθυμος να επενδύσω χρόνο και να πληρώσω το τίμημα για να το κάνω μόνο αν υπήρχε κάτι να κερδίσω. Είδα ότι δεν εκπλήρωνα πραγματικά το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό, αλλά ενεργούσα για χάρη της δικής μου υπόληψης και θέσης. Στα μάτια του Θεού, δεν έκανα πραγματικά το καθήκον μου, αλλά αντίθετα ασχολούμουν με το δικό μου εγχείρημα και βάδιζα στον δρόμο ενός αντίχριστου. Στο τέλος, όχι μόνο δεν θα λάμβανα την έγκριση του Θεού, αλλά θα με σιχαινόταν και θα με απέκλειε. Συνειδητοποιώντας αυτό, θέλησα να μετανοήσω γρήγορα ενώπιον του Θεού. Δεν ήμουν πλέον πρόθυμος να ζω σύμφωνα με την εγωιστική, ποταπή διεφθαρμένη διάθεσή μου.
Μια μέρα, κατά τη διάρκεια της πνευματικής μου άσκησης, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού και μου ξεκαθάρισε πώς να κάνω καλά τα καθήκοντά μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πείτε Μου, πώς θα πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι δίκαιες πράξεις και σε ποια κατάσταση και σε ποιες συνθήκες θα πρέπει να το κάνουν αυτό, προκειμένου να θεωρηθεί ότι προετοιμάζουν καλές πράξεις; Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να έχουν θετική και ενεργητική στάση και, όσο κάνουν το καθήκον τους, να δείχνουν αφοσίωση, να μπορούν να ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και να διαφυλάττουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Το να είσαι θετικός και ενεργητικός είναι το κλειδί· αν είσαι μονίμως παθητικός, αυτό είναι πρόβλημα. Είναι σαν να μην είσαι μέλος του οίκου του Θεού και να μην κάνεις το καθήκον σου, σαν να μην έχεις άλλη επιλογή και το κάνεις μόνο για να πάρεις έναν μισθό επειδή αυτό απαιτεί να κάνεις ο εργοδότης· δεν το κάνεις οικειοθελώς, αλλά πολύ παθητικά. Αν δεν εμπλέκονταν τα συμφέροντά σου, δεν θα το έκανες καθόλου. Ή αν κανείς δεν σου ζητούσε να το κάνεις, δεν θα το έκανες σε καμία περίπτωση. Αν ενεργείς μ’ αυτήν την προσέγγιση, τότε δεν κάνεις καλές πράξεις. Επομένως, αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι πολύ ανόητοι· είναι παθητικοί σε οτιδήποτε κάνουν. Δεν κάνουν ό,τι μπορούν να σκεφτούν να κάνουν ούτε κάνουν ό,τι μπορούν να καταφέρουν αφιερώνοντας χρόνο και ενέργεια. Απλώς περιμένουν και παρατηρούν. Αυτό είναι προβληματικό και πολύ θλιβερό. Γιατί λέω ότι είναι πολύ θλιβερό; Πρώτον, δεν είναι ότι το επίπεδό σου είναι ανεπαρκές· δεύτερον, δεν είναι ότι η εμπειρία σου είναι ανεπαρκής· τρίτον, δεν είναι ότι δεν έχεις τις σωστές καταστάσεις για να το κάνεις. Διαθέτεις το επίπεδο για να κάνεις αυτό το έργο και, αν δαπανήσεις τον χρόνο και την ενέργεια που χρειάζονται, θα μπορέσεις να το κάνεις, αλλά δεν το κάνεις, αδυνατείς να προετοιμάσεις καλές πράξεις. Αυτό είναι πολύ λυπηρό. Γιατί λέω ότι είναι λυπηρό; Διότι αν το αναλογιστείς μετά από πολλά χρόνια, θα το μετανιώσεις, και αν θελήσεις να επιστρέψεις σε εκείνο το έτος, εκείνον τον μήνα και εκείνη την ημέρα για να κάνεις αυτό το έργο, τα πράγματα θα έχουν αλλάξει και εκείνη η στιγμή θα έχει ήδη παρέλθει. Δεν θα σου δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία όπως εκείνη· όταν περάσει εκείνη η ευκαιρία, πέρασε, όταν χαθεί, χάθηκε. Δεν έχει και μεγάλη σημασία αν χάσεις κάποιες σαρκικές απολαύσεις, όπως το να τρως καλό φαγητό ή να φοράς ωραία ρούχα, επειδή αυτά τα πράγματα είναι ανούσια και δεν έχουν κανέναν αντίκτυπο στη ζωή-είσοδό σου, στην προετοιμασία καλών πράξεων ή στον προορισμό σου. Ωστόσο, αν κάτι σχετίζεται με τη στάση που έχει ο Θεός απέναντί σου και το πώς σε αξιολογεί ή ακόμη και με το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις και τον προορισμό σου, τότε είναι πολύ λυπηρό να χάσεις την ευκαιρία να το κάνεις. Ο λόγος είναι ότι θ’ αφήσει πίσω ένα στίγμα και θα οδηγήσει σε τύψεις στο μελλοντικό μονοπάτι της ύπαρξής σου, και σε όλη σου τη ζωή δεν θα έχεις ποτέ άλλη ευκαιρία να επανορθώσεις. […] Αντιθέτως, αν χειριστείς σωστά αυτό το έργο και το κάνεις καλά καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια, θα νιώθεις ήρεμος και καθησυχασμένος μέσα σου και δεν θα έχεις απογοητεύσει τον Θεό. Όταν προσέλθεις ενώπιον του Θεού, μπορείς τότε να νιώθεις σιγουριά και να στέκεσαι με περηφάνια. Αν, όμως, δεν κάνεις αυτό το έργο ή το κάνεις επιπόλαια, τότε, ακόμη κι αν δεν έχεις προκαλέσει απώλειες, για εσένα προσωπικά θα είναι κάτι που θα το μετανιώνεις μια ζωή! Θα είναι σαν μια απύθμενη μαύρη τρύπα, που θα σου προκαλεί πόνο και ανησυχία για όλη σου τη ζωή. Όποτε αναφέρεται ότι θα πρέπει κανείς να είναι αφοσιωμένος και ειλικρινής όταν κάνει το καθήκον του και ότι θα πρέπει να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια, θα είναι τόσο βασανιστικό για σένα σαν να σου καρφώνεται ένα μαχαίρι στην καρδιά. Δεν θα νιώθεις χαρούμενος ή περήφανος, δεν θα νιώθεις ότι σε τιμά αυτό το ζήτημα. Αντιθέτως, αυτό το αίσθημα οδύνης θα σε συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή. Αν ένας άνθρωπος έχει επίγνωση της συνείδησης, θα νιώθει τέτοια θλίψη. Και τι γίνεται από την οπτική του Θεού; Ο Θεός χρησιμοποιεί τις αλήθεια-αρχές για να χαρακτηρίσει αυτό το ζήτημα, επομένως η φύση του είναι πολύ πιο σοβαρή από όσο νομίζεις» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (11)]. Από τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι μόνο αν κανείς ακολουθεί τις απαιτήσεις του Θεού για να κάνει το καθήκον του θετικά κι ενεργητικά, λαμβάνοντας υπόψη τις προθέσεις του Θεού και υποστηρίζοντας το έργο της εκκλησίας, κάνει πραγματικά το καθήκον του και προετοιμάζει στ’ αλήθεια καλές πράξεις. Αν δεν έκανα ενεργητικά αυτό που μπορούσα να σκεφτώ, ή ακόμα κι αν το έκανα, αλλά αρνητικά, παθητικά και με επιφυλάξεις, τότε αυτό θα έδειχνε έλλειψη αφοσίωσης στο καθήκον μου, και θα προκαλούσε το μίσος και την αηδία του Θεού. Σκέφτηκα που εγώ είχα εκπαιδευτεί ως επόπτης για μεγαλύτερο διάστημα και είχα αποκτήσει κάποια κατανόηση των αρχών, οπότε μπορούσα να δω κάποια προβλήματα στα κηρύγματα που μου έστελνε η Ζάο Σουέ. Αν και ορισμένα προβλήματα ήταν πιο περίπλοκα και απαιτούσαν περισσότερο χρόνο, μπορούσαν να αποσαφηνιστούν μετά από συζήτηση. Αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι η αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων καταλάμβανε πολύ από τον χρόνο μου και με καθυστερούσε απ’ το να παρακολουθήσω το έργο που είχα υπό την ευθύνη μου. Έτσι, καθυστέρησε η πρόοδος του έργου της εκκλησίας μας. Τότε, φοβήθηκα ότι αν αυτό συνεχιζόταν, θα μειωνόταν η αποτελεσματικότητα του έργου μας, και αυτό θα επηρέαζε την υπόληψη και τη θέση μου. Γι’ αυτό, δεν ήμουν πρόθυμος να συνεχίσω να καθοδηγώ τη Ζάο Σουέ. Είδα ότι στο καθήκον μου, σκεφτόμουν μόνο τη δική μου περηφάνια και θέση, ότι δεν έπαιρνα την πρωτοβουλία στην καλλιέργεια άλλων, κάνοντας πάντα υπολογισμούς για τα δικά μου συμφέροντα, και ότι δεν σκεφτόμουν το συνολικό έργο της εκκλησίας ούτε λάμβανα υπόψη τις προθέσεις του Θεού. Σε ό,τι έκανα και στον τρόπο που ενεργούσα, δεν έκανα το καθήκον μου ειλικρινά. Έκανα αυτό το καθήκον για πολύ καιρό, και είχα αποκτήσει κάποια κατανόηση των δεξιοτήτων και των αρχών, και η εκκλησία που μου εμπιστεύτηκε περισσότερο έργο έδειξε την εμπιστοσύνη της σ’ εμένα. Αλλά εγώ ήμουν εγωιστής και ποταπός, και έκανα μόνο ό,τι ωφελούσε την υπόληψη και τη θέση μου. Σκεφτόμουν μόνο τα προσωπικά μου συμφέροντα και αδιαφορούσα για τις δυσκολίες των άλλων. Δεν έκανα ό,τι κάνουν κι οι άπιστοι; Πόσο είχα απογοητεύσει τον Θεό!
Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Όσο περισσότερο νοιάζεσαι για τις προθέσεις του Θεού, τόσο μεγαλύτερο φορτίο κουβαλάς, και όσο μεγαλύτερο φορτίο κουβαλάς, τόσο πιο πλούσια θα είναι η εμπειρία σου. Όταν νοιάζεσαι για τις προθέσεις του Θεού, ο Θεός θα εναποθέσει πάνω σου ένα φορτίο και κατόπιν θα σε διαφωτίσει όσον αφορά τις εργασίες που σου έχει εμπιστευθεί. Όταν σου δώσει ο Θεός αυτό το φορτίο, θα δίνεις προσοχή σε όλες τις σχετικές αλήθειες καθώς θα τρως και θα πίνεις τα λόγια του Θεού. Αν έχεις ένα φορτίο που σχετίζεται με την κατάσταση της ζωής των αδελφών σου, τότε πρόκειται για φορτίο που σου έχει εμπιστευθεί ο Θεός, και πάντα θα κουβαλάς το φορτίο αυτό μαζί σου στις καθημερινές προσευχές σου. Έχεις επωμιστεί αυτό που κάνει ο Θεός και είσαι πρόθυμος να κάνεις αυτό που θέλει ο Θεός να κάνει· αυτό σημαίνει το να αναλαμβάνεις το φορτίο του Θεού ως δικό σου. Στο σημείο αυτό, κατά τη βρώση και την πόση των λόγων του Θεού, θα εστιάζεις σε αυτού του είδους τα ζητήματα και θα αναρωτιέσαι: “Πώς θα επιλύσω τα προβλήματα αυτά; Πώς μπορώ να βοηθήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου να κατορθώσουν να απελευθερωθούν και να βρουν πνευματική απόλαυση;” Θα εστιάζεις, επίσης, στην επίλυση αυτών των προβλημάτων κατά τη συναναστροφή, και όταν τρως και πίνεις από τα λόγια του Θεού, θα εστιάζεις στο να τρως και να πίνεις από τα λόγια που σχετίζονται με τα ζητήματα αυτά. Επιπλέον, θα κουβαλάς ένα φορτίο καθώς τρως και πίνεις από τα λόγια Του. Μόλις κατανοήσεις τις απαιτήσεις του Θεού, θα έχεις μια πιο ξεκάθαρη ιδέα σχετικά με το ποιο μονοπάτι πρέπει να πάρεις. Αυτή είναι η διαφώτιση και η φώτιση του Αγίου Πνεύματος που σου έχει φέρει το φορτίο σου και αυτή είναι, επίσης, η καθοδήγηση του Θεού που σου έχει παρασχεθεί. Γιατί τα λέω αυτά; Αν δεν έχεις κανένα φορτίο, τότε δεν θα δίνεις προσοχή όταν τρως και πίνεις από τα λόγια του Θεού· όταν τρως και πίνεις από τα λόγια του Θεού ενώ κουβαλάς κάποιο φορτίο, μπορείς να κατανοήσεις την ουσία τους, να βρεις τον δρόμο σου και να νοιάζεσαι για τις προθέσεις του Θεού. Επομένως, θα πρέπει στις προσευχές σου να εύχεσαι ο Θεός να εναποθέσει περισσότερα φορτία πάνω σου και να σου εμπιστευθεί ακόμα μεγαλύτερες εργασίες, έτσι ώστε να έχεις ένα καλύτερο μονοπάτι άσκησης· έτσι ώστε να είναι πιο αποτελεσματικό το να τρως και να πίνεις από τα λόγια του Θεού· έτσι ώστε να μπορέσεις να κατανοήσεις την ουσία των λόγων Του· και έτσι ώστε να γίνεις πιο ικανός να συγκινηθείς από το Άγιο Πνεύμα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Να νοιάζεσαι για τις προθέσεις του Θεού προκειμένου να επιτύχεις την τελείωση). Από τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι τα φορτία είναι ευλογίες από τον Θεό. Μέσω των φορτίων που μας δίνει ο Θεός, μας παροτρύνει να προσερχόμαστε ενώπιόν Του για να αναζητήσουμε τις αλήθεια-αρχές, αποκτώντας τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού, και μια καλύτερη κατανόηση της αλήθειας. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να αναπτυχθούμε στη ζωή πιο γρήγορα. Οι επικεφαλής κανόνισαν να καθοδηγήσουμε και να καλλιεργήσουμε τη Ζάο Σουέ λαμβάνοντας υπόψη τη διατήρηση του συνολικού έργου της εκκλησίας· αυτό μας επέτρεψε επίσης να εκπαιδευτούμε περισσότερο. Οι αληθινές δυσκολίες και προβλήματα με ώθησαν να αναζητήσω τις αλήθεια-αρχές, κι έτσι κέρδισα περισσότερα. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν κάποιες ερωτήσεις που έκανε η Ζάο Σουέ τις οποίες δεν μπορούσα να εξηγήσω καθαρά, και αυτό έδειχνε ότι ούτε εγώ κατανοούσα πλήρως την αλήθεια σε αυτούς τους τομείς. Μέσω αναζήτησης και προσευχής στον Θεό με αυτό το αίσθημα φορτίου, και αφού διάβασα κάποιες αλήθεια-αρχές, μπόρεσα να κατανοήσω τα ζητήματα πιο καθαρά. Στο θέμα της βοήθειας για την καθοδήγηση της Ζάο Σουέ, αν και αφιέρωσα λίγο χρόνο και ενέργεια, κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, προσευχόμουν περισσότερο στον Θεό και αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές πιο συχνά, και ασυναίσθητα, κέρδισα κάποια πράγματα και αναπλήρωσα τις δικές μου ελλείψεις. Βίωσα πραγματικά ότι τα φορτία είναι όντως ευλογίες από τον Θεό και συνειδητοποίησα ότι δεν θα έπρεπε πλέον να αντιμετωπίζω την καλλιέργεια των άλλων ως μπελά. Η Ζάο Σουέ είχε μεγάλη περιοχή ευθύνης και, αν μπορούσε να εργαστεί ανεξάρτητα, αυτό θα ωφελούσε το έργο της εκκλησίας, οπότε έπρεπε να παραμερίσω τα προσωπικά μου συμφέροντα και να συνεργαστώ με τη Ζάο Σουέ για να κάνουμε καλά το έργο των κηρυγμάτων.
Στη συνέχεια, συνειδητά παραμέρισα τα προσωπικά μου συμφέροντα, ηρέμησα την καρδιά μου για να αναλογιστώ τα προβλήματα των κηρυγμάτων και συζήτησα με τη Ζάο Σουέ τα προβλήματα που υπήρχαν σε αυτά. Σταδιακά, καθώς αναλογιζόμουν και απαντούσα στα προβλήματα των κηρυγμάτων, κατάλαβα πιο ξεκάθαρα τις αρχές για την αξιολόγηση των κηρυγμάτων και από τα κηρύγματα των άλλων, διεύρυνα τη σκέψη μου. Αυτό ήταν πραγματικά η χάρη του Θεού! Στη συνέχεια, αναρωτήθηκα αν θα έπρεπε να συνοψίσω για τη Ζάο Σουέ τα προβλήματα των πρόσφατων κηρυγμάτων. Έτσι, θα μπορούσε να προσέξει αυτά τα προβλήματα και να τα αποφύγει την επόμενη φορά. Αυτό θα ήταν ακόμα πιο ωφέλιμο για τη βελτίωση της ποιότητας των κηρυγμάτων. Αλλά τότε σκέφτηκα: «Έχω ήδη αφιερώσει πολύ χρόνο για να επικοινωνήσω μαζί της για το κήρυγμα και, αν κάτσω και συνοψίσω τα προβλήματα και γράψω για να εξηγήσω τις λεπτομέρειες, θα πάρει ακόμα περισσότερο χρόνο. Δεν θα καθυστερήσει αυτό το δικό μου έργο; Αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό!» Συνειδητοποίησα ότι ήμουν εγωιστής και ποταπός, κι ότι προσπαθούσα να διαλέξω τον εύκολο δρόμο. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό, επαναστατώντας ενάντια στον εαυτό μου, και επεσήμανα στη Ζάο Σουέ τα προβλήματα και τις αποκλίσεις που είχαμε ανακαλύψει. Μέσα απ’ αυτού του είδους την άσκηση, ένιωσα μεγάλη γαλήνη στην καρδιά μου. Αργότερα, ενώ καθοδηγούσα τη Ζάο Σουέ, αφιέρωσα επίσης χρόνο για να παρακολουθήσω το έργο των κηρυγμάτων που είχα υπό την ευθύνη μου. Αλλά τον Νοέμβριο, ο αριθμός των κηρυγμάτων που υπέβαλε η εκκλησία μας ήταν ακόμη μεγαλύτερος από τον Οκτώβριο, και η βοήθεια στη Ζάο Σουέ δεν προκάλεσε μείωση της αποτελεσματικότητας του έργου. Δόξα τω Θεώ για τη χάρη Του!
