57. Τι κέρδισα από μια μετάθεση στο καθήκον μου
Τον Ιανουάριο του 2024, η επικεφαλής της περιοχής μού έγραψε, ζητώντας μου να γίνω η επικεφαλής της ομάδας ποτίσματος. Η καρδιά μου άρχισε να σφίγγεται και σκέφτηκα: «Ως επικεφαλής της ομάδας ποτίσματος, θα είμαι υπεύθυνη για το έργο ποτίσματος σε πάνω από δέκα εκκλησίες. Πολλή δουλειά και μεγάλη κούραση! Τώρα είμαι υπεύθυνη μόνο για το έργο ποτίσματος σε δύο εκκλησίες, οπότε η σάρκα μου δεν κουράζεται πολύ. Έτσι είναι μια χαρά. Εξάλλου, έχω αυχενική σπονδύλωση. Παλιότερα, μια κήλη στον αυχένα μού πίεζε τα νεύρα και μου προκαλούσε μούδιασμα στο μισό σώμα, ζαλάδες λόγω ανεπαρκούς αιμάτωσης του εγκεφάλου, αϋπνίες και πόνο στην καρδιά. Αν και τώρα νιώθω καλύτερα, πόση έγνοια θα μου έφερνε η ευθύνη για το έργο ποτίσματος σε τόσες εκκλησίες; Στο παρελθόν, αρρώσταινα επειδή ξενυχτούσα συχνά. Αυτός ο φόρτος εργασίας θα είναι πολύ μεγάλος. Κι αν αρρωστήσω από την υπερκόπωση; Αν καταλήξω να μην μπορώ να κάνω ούτε τα τωρινά μου καθήκοντα, θα μπορώ ακόμα να σωθώ στο μέλλον; Όχι, πρέπει να φερθώ έξυπνα. Δεν πρέπει να είμαι υπερβολικά ευσυνείδητη στα καθήκοντά μου». Με αυτήν τη σκέψη, είπα στην επικεφαλής: «Η εργασιακή μου ικανότητα είναι ανεπαρκής, δεν μπορώ να αναλάβω τόσο πολύ έργο. Καλύτερα να βρείτε κάποια άλλη, πιο κατάλληλη». Λίγες μέρες μετά, η επικεφαλής μού έγραψε ξανά για να συναναστραφεί μαζί μου: «Βλέπεις κι εσύ ότι τα αποτελέσματά μας στο έργο ποτίσματος δεν είναι καλά. Πολλοί ποτιστές μόλις άρχισαν να εκπαιδεύονται. Δεν είναι εξοικειωμένοι με το έργο και χρειάζονται ακόμα καλλιέργεια. Εσύ κάνεις αυτό το καθήκον εδώ και καιρό, και έχεις κάποια εμπειρία. Αυτήν τη στιγμή, πρέπει να λάβεις υπόψη την πρόθεση του Θεού και να αναλάβεις αυτό το φορτίο. Οι απαιτήσεις του Θεού από εμάς δεν είναι υψηλές. Αρκεί να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, και τότε Εκείνος θα είναι ικανοποιημένος». Διαβάζοντας την επιστολή της αδελφής, με κατέκλυσε η ενοχή. Υπήρχαν πολλοί νεοφώτιστοι που έρχονταν στην εκκλησία και το έργο ποτίσματος χρειαζόταν πραγματικά ανθρώπους να συνεργαστούν. Έπρεπε να παραμερίσω τα σαρκικά μου συμφέροντα και να αποδεχτώ αυτό το καθήκον.
Σκέφτηκα τη συναναστροφή του Θεού για τον Νώε και τη στάση του απέναντι στην ανάθεση από τον Θεό, οπότε αναζήτησα εκείνο το χωρίο για να το διαβάσω. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Το πρώτο πράγμα που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει ο Νώε ενώ κατασκεύαζε την κιβωτό ήταν η έλλειψη κατανόησης, η γκρίνια, τα παράπονα, ακόμα και ο εξευτελισμός απ’ την οικογένειά του. Το δεύτερο ήταν η δυσφήμηση, ο χλευασμός και η κρίση των γύρω του, δηλαδή των συγγενών, των φίλων του και οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου. Ο Νώε, όμως, κρατούσε μόνο μία στάση, κι αυτή ήταν να υπακούει στα λόγια του Θεού και να τα εφαρμόζει μέχρι τέλους, χωρίς να αμφιταλαντευτεί ποτέ. Τι είχε αποφασίσει ο Νώε; “Όσο είμαι ζωντανός, όσο μπορώ ακόμα να κινούμαι, δεν θα εγκαταλείψω την ανάθεση από τον Θεό”. Αυτό ήταν το κίνητρό του ενώ εκτελούσε τον μεγάλο άθλο της κατασκευής της κιβωτού, αλλά και η στάση του όταν του δόθηκαν οι εντολές του Θεού κι αφού άκουσε τα λόγια του Θεού. Αντιμέτωπος με κάθε είδους δυσκολίες, δύσκολες καταστάσεις και προκλήσεις, ο Νώε δεν υποχώρησε. Όταν κάποιες από τις πιο δύσκολες μηχανολογικές εργασίες του συχνά αποτύγχαναν και παρουσίαζαν ζημιές, παρόλο που ο Νώε ένιωθε στην καρδιά του ταραγμένος και ανήσυχος, όταν σκεφτόταν τα λόγια του Θεού, όταν θυμόταν κάθε λέξη που του πρόσταζε ο Θεός και την ανύψωσή του από τον Θεό, τότε συχνά ένιωθε ότι είχε μεγάλο κίνητρο: “Δεν μπορώ να παραιτηθώ, δεν μπορώ να απορρίψω αυτό που διέταξε ο Θεός και που μου εμπιστεύτηκε να κάνω· αυτή είναι η αποστολή από τον Θεό, και εφόσον την αποδέχτηκα, εφόσον άκουσα τα λόγια που είπε ο Θεός και τη φωνή του Θεού, και εφόσον την αποδέχτηκα αυτή από τον Θεό, τότε θα πρέπει να υποταχθώ απόλυτα· αυτό θα πρέπει να επιτύχει ένας άνθρωπος”. Έτσι, όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζε, όποια κοροϊδία ή συκοφαντία κι αν συναντούσε, όσο κι αν καταπονούνταν το σώμα του, όσο κουρασμένο κι αν ήταν, δεν απαρνούνταν αυτό που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός και είχε διαρκώς στο μυαλό του κάθε λέξη από όσα είχε πει και είχε διατάξει ο Θεός. Όσο κι αν άλλαζε το περιβάλλον του, όσο μεγάλες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζε, είχε πίστη ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνεχιζόταν για πάντα, ότι μόνο τα λόγια του Θεού δεν θα παρέρχονταν ποτέ και ότι σίγουρα θα γινόταν μόνο αυτό που είχε διατάξει ο Θεός να γίνει. Ο Νώε είχε μέσα του την αληθινή πίστη στον Θεό και την υπακοή που όφειλε να έχει, και συνέχισε να κατασκευάζει την κιβωτό που του είχε ζητήσει ο Θεός να κατασκευάσει. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, ο Νώε γερνούσε, αλλά η πίστη του δεν εξασθενούσε, και δεν υπήρχε καμία αλλαγή στη στάση του και στην αποφασιστικότητά του να ολοκληρώσει την αποστολή από τον Θεό. Παρόλο που υπήρχαν στιγμές που αισθανόταν το σώμα του κουρασμένο και εξουθενωμένο, που αρρώσταινε και ένιωθε αδύναμη την καρδιά του, δεν μειώθηκε η αποφασιστικότητα και η επιμονή του προς την ολοκλήρωση της ανάθεσης από τον Θεό και την υποταγή στα λόγια του Θεού. Κατά τη διάρκεια των ετών που ο Νώε κατασκεύαζε την κιβωτό, ασκούταν στο να ακούει και να υποτάσσεται στα λόγια που είχε πει ο Θεός, κι επίσης ασκούταν σε μία σημαντική αλήθεια του ότι ένα δημιούργημα και ένας συνηθισμένος άνθρωπος πρέπει να ολοκληρώσει την ανάθεση από τον Θεό» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τρίτο: Πώς ο Νώε και ο Αβραάμ υπάκουσαν στα λόγια του Θεού και υποτάχθηκαν σ’ Αυτόν (Μέρος δεύτερο)]. Η εμπειρία του Νώε με άγγιξε βαθιά. Είδα ότι, όταν ο Θεός τον διέταξε να κατασκευάσει την κιβωτό, η καρδιά του ήταν αγνή. Άκουγε τα λόγια του Θεού και υποτασσόταν σε Αυτόν. Ακόμα και μπροστά στο τεράστιο έργο της κατασκευής της κιβωτού, δεν αρνήθηκε ούτε προσπάθησε να το αποφύγει, και ποτέ δεν είπε ότι ήταν πολύ μεγάλος για να την κατασκευάσει. Αντιθέτως, με ορθολογισμό άφησε στην άκρη τις δουλειές του και άρχισε να προετοιμάζει τα υλικά για την κατασκευή της. Ο Νώε σίγουρα αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες κατά την κατασκευή της κιβωτού. Επιπλέον, γερνούσε όλο και περισσότερο. Το σώμα του κουραζόταν και εξαντλούνταν από την πολλή δουλειά, και υπέφερε επίσης από αρρώστιες και πόνους, αλλά η αποφασιστικότητά του να κατασκευάσει την κιβωτό δεν κλονίστηκε ποτέ. Είχε πάντα στο μυαλό του την ανάθεση από τον Θεό και, τελικά, βασιζόμενος στον Θεό, ολοκλήρωσε την κιβωτό. Συγκρίνοντας τον εαυτό μου μαζί του, ένιωσα πραγματικά ντροπή και ενοχή. Έχω ακούσει τόσο πολλά από τα λόγια του Θεού και η εκκλησία με καλλιεργεί χρόνια. Τα αποτελέσματα του έργου ποτίσματος δεν ήταν καλά, και η επικεφαλής μού ζήτησε να αναλάβω την ευθύνη, αλλά εγώ δεν ήθελα να το αποδεχτώ. Ανησυχούσα ότι το σώμα μου δεν θα άντεχε το άγχος και την πνευματική εξάντληση από τον μεγάλο φόρτο εργασίας, και ότι οι ασθένειές μου θα χειροτέρευαν, οπότε έβρισκα διάφορες δικαιολογίες για να αρνηθώ. Αν είχα έστω και λίγη λογική, θα είχα αναλάβει αυτό το καθήκον χωρίς να συζητώ όρους ή λόγους. Εγώ, όμως, θεώρησα το καθήκον βάρος και δεν ήθελα να ανησυχώ ούτε να καταβάλλω πνευματική προσπάθεια από φόβο μήπως εξαντληθώ. Δεν είχα καθόλου καρδιά που υποτασσόταν στον Θεό, πόσο μάλλον λάμβανα υπόψη την πρόθεσή Του. Υστερούσα τόσο πολύ σε σχέση με τον Νώε! Αφού κατανόησα την πρόθεση του Θεού, θέλησα να μάθω από τον Νώε, να υποταχθώ, να παραμερίσω τον εαυτό μου, να επαναστατήσω ενάντια στη σάρκα και να κάνω καλά το καθήκον μου. Αμέσως μετά, απάντησα στην επικεφαλής λέγοντας ότι ήμουν πρόθυμη να κάνω αυτό το καθήκον.
Αργότερα, έκανα αυτοκριτική και αναρωτήθηκα: «Γιατί πάντα σκεφτόμουν την αρρώστια και τον σαρκικό μου πόνο, φτάνοντας στο σημείο να αρνούμαι το καθήκον μου; Ποια διεφθαρμένη διάθεση με εξουσίαζε;» Εκείνη τη στιγμή, η επικεφαλής μού έστειλε ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Για πολλά χρόνια, οι σκέψεις στις οποίες βασίζονται οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους, διαβρώνουν τις καρδιές τους σε τέτοιον βαθμό που έχουν γίνει ύπουλοι, δειλοί και ποταποί. Όχι μόνο τους λείπει η δύναμη της θέλησης και η αποφασιστικότητα, αλλά έχουν γίνει και άπληστοι, αλαζόνες και ισχυρογνώμονες. Τους λείπει παντελώς κάθε αποφασιστικότητα που υπερβαίνει εαυτόν και, ακόμη περισσότερο, δεν έχουν το παραμικρό θάρρος να αποτινάξουν τους περιορισμούς αυτών των σκοτεινών επιρροών. Οι σκέψεις και η ζωή των ανθρώπων είναι τόσο σάπιες, που οι αντιλήψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό παραμένουν αφόρητα φρικτές, και ακόμη κι όταν οι άνθρωποι μιλούν για τις απόψεις τους περί πίστης στον Θεό, είναι απλώς αφόρητο να το ακούει κανείς. Όλοι οι άνθρωποι είναι δειλοί, ανίκανοι, ποταποί και ευάλωτοι. Δεν νιώθουν απέχθεια για τις δυνάμεις του σκότους και δεν νιώθουν αγάπη για το φως και την αλήθεια. Αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να τα αποβάλουν» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). Ο Θεός εκθέτει ότι, από τη στιγμή που οι άνθρωποι διαφθείρονται από τον Σατανά, γεμίζουν με διάφορα σατανικά δηλητήρια. Φέρονται και ενεργούν με βάση σκέψεις που τους έχει ενσταλάξει ο Σατανάς, όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Να φέρεσαι καλά στον εαυτό σου» και τα παρόμοια. Καθώς ζούσα με αυτούς τους σατανικούς κανόνες ύπαρξης, γινόμουν όλο και πιο εγωίστρια και ποταπή, και στα λόγια και τις πράξεις μου σκεφτόμουν μόνο τα δικά μου συμφέροντα. Γνώριζα καλά ότι δεν υπήρχαν κατάλληλοι άνθρωποι για να καλλιεργήσουν τους ποτιστές και ότι τα προβλήματα των νεοφώτιστων δεν μπορούσαν να λυθούν άμεσα, πράγμα που είχε επηρεάσει σοβαρά το έργο ποτίσματος. Ωστόσο, εγώ ήθελα απλώς να διαλέγω εύκολες εργασίες και να αποφεύγω τις δύσκολες, και δεν ήθελα να αναλάβω αυτό το φορτίο. Πάντα ήθελα να διαλέγω ελαφριά καθήκοντα. Ένιωθα ότι, επειδή ήμουν άρρωστη, έπρεπε να προσέχω την υγεία μου στο μέλλον και δεν μπορούσα να εξαντλούμαι πια. Μετάνιωσα μάλιστα που στο παρελθόν δεν είχα προσέξει τον εαυτό μου κι έμενα ξύπνια μέχρι αργά, με αποτέλεσμα να αποκτήσω κάποιες ασθένειες. Σκέφτηκα ότι τώρα έπρεπε να φερθώ πιο έξυπνα και δεν μπορούσα να είμαι τόσο ευσυνείδητη στα καθήκοντά μου. Δεν λάμβανα υπόψη τις προθέσεις του Θεού, αλλά σκεφτόμουν τη σάρκα μου σε κάθε ευκαιρία. Ήμουν μάλιστα και δόλια. Προέβαλλα ένα σωρό δικαιολογίες για να αποφύγω το καθήκον μου και δεν σκεφτόμουν καθόλου το έργο της εκκλησίας. Ό,τι σκεφτόμουν ήταν πραγματικά εγωιστικό και ποταπό, χωρίς ίχνος ανθρώπινης φύσης! Στο παρελθόν, είχα προσευχηθεί στον Θεό και είχα πάρει την απόφαση ότι θα έκανα πάντα καλά το καθήκον μου και θα Τον ικανοποιούσα. Από τότε, όμως, που είχα αρρωστήσει και πονέσει λιγάκι, λάμβανα υπόψη τη σάρκα και έχασα την αποφασιστικότητά μου να εργαστώ. Συνειδητοποίησα ότι όλα όσα είχα πει στον Θεό ήταν ψέματα και απάτες, και δεν έδειχναν καμία αφοσίωση. Παλιότερα, είχα συναναστραφεί με νεοφώτιστους για το νόημα της εκτέλεσης των καθηκόντων, λέγοντας: «Είναι πολύ σημαντικό να κάνεις το καθήκον σου. Μπορείς να αποκτήσεις την αλήθεια και να σωθείς. Αξίζει τον κόπο να υποφέρεις για να κάνεις καλά το καθήκον σου!» Ωστόσο, όταν το καθήκον με κάλεσε, έλαβα υπόψη τη σάρκα και δεν ήθελα να υποφέρω. Η συναναστροφή μου με τους νεοφώτιστους δεν ήταν απλώς λόγια και δόγματα; Το να θέλω εγώ, που δεν έχω ίχνος πραγματικότητας, να με σώσει ο Θεός και να λάβω την ευλογία Του ήταν εντελώς ξεδιάντροπο! Όταν το κατάλαβα αυτό, ένιωσα ότι χρωστούσα στον Θεό, και έτσι προσευχήθηκα σε Αυτόν: «Θεέ μου, δεν θέλω να πληγώνω άλλο την καρδιά Σου. Είμαι πρόθυμη να αφήσω τις ασθένειές μου στα χέρια Σου, χωρίς να σκέφτομαι τι θα γίνει στο μέλλον. Είμαι πρόθυμη να αφιερώσω την καρδιά μου στο καθήκον μου και να αναλάβω το έργο».
Στη συνέχεια, η επικεφαλής μού ζήτησε να συνοψίσω τα προβλήματα και τις αποκλίσεις που υπήρχαν στα καθήκοντα των ποτιστών, και, ταυτόχρονα, να συλλέξω τα προβλήματα των νεοφώτιστων και να βρω λόγια του Θεού για να τα επιλύσω. Ξαφνικά, είχα τόσα πράγματα να κάνω και επιπλέον, έπρεπε ακόμα να γράψω κηρύγματα του ευαγγελίου. Ένιωθα όλο και περισσότερη πίεση και η καρδιά μου ήταν σφιγμένη κάθε μέρα. Μόλις τελείωνα μια δουλειά, υπήρχε μια άλλη να κάνω, και άρχισα να ανησυχώ: «Όλη αυτή η δουλειά θέλει χρόνο και πνευματική προσπάθεια. Αν τα κάνω όλα καλά, δεν θα έχω πολύ χρόνο για ξεκούραση. Αν συνεχιστεί αυτό, θα αντέξει το σώμα μου; Θα χειροτερέψουν οι ασθένειές μου;» Τότε, συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή, και σκεφτόμουν ξανά να λάβω υπόψη τη σάρκα και να αποφύγω τα καθήκοντά μου. Αυτό δεν ήταν αφοσίωση στον Θεό! Σκέφτηκα ότι οι απαιτήσεις του Θεού από εμάς δεν είναι υψηλές. Αρκεί οι άνθρωποι να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν στο πλαίσιο των σωματικών τους δυνατοτήτων. Ο Θεός δεν ζητά από τους ανθρώπους να εξαντλούνται ή να δουλεύουν μέχρι θανάτου γι’ Αυτόν. Θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Ο Θεός δεν σου ζήτησε να γίνεις υπεράνθρωπος ή να διακριθείς ούτε σου έδωσε φτερά για να πετάς στον ουρανό. Το μόνο που σου έδωσε είναι δυο χέρια και δυο πόδια για να περπατάς βήμα βήμα στο έδαφος και να τρέχεις όταν χρειάζεται. Τα εσωτερικά όργανα που δημιούργησε για σένα ο Θεός βοηθούν τον οργανισμό σου να χωνέψει και να απορροφήσει την τροφή και να λάβει όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά. Γι’ αυτό, άλλωστε, πρέπει να τρως καθημερινά τρία γεύματα. Ο Θεός σού έδωσε ελεύθερη βούληση, τη νοημοσύνη της κανονικής ανθρώπινης φύσης, καθώς και τη συνείδηση και τη σύνεση που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Εσύ αρκεί να τα χρησιμοποιείς όλα αυτά καλά και σωστά, να ακολουθείς τους νόμους για την επιβίωση του υλικού σώματος, να φροντίζεις όπως πρέπει την υγεία σου, να κάνεις με συνέπεια ό,τι σου ζητάει ο Θεός και να πετυχαίνεις ό,τι απαιτεί να πετύχεις. Είναι πολύ απλό αυτό. Σου ζήτησε μήπως ο Θεός να καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για το καθήκον αυτό μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις; Σου ζήτησε να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε τέτοιο μαρτύριο; (Όχι.) Δεν έχει τέτοιες απαιτήσεις ο Θεός. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να υποβάλλουν τον εαυτό τους σε κανένα μαρτύριο. Πρέπει, όμως, να έχουν κοινή λογική και να καλύπτουν επαρκώς τις διάφορες ανάγκες του οργανισμού τους. Πρέπει να πίνεις νερό όταν διψάς, να τρως όταν πεινάς, να ξεκουράζεσαι όταν είσαι κουρασμένος, να ασκείσαι αν έχεις μείνει καθισμένος για κάμποση ώρα, να πηγαίνεις στον γιατρό όταν είσαι άρρωστος, να τρως τρία γεύματα την ημέρα και να ζεις σύμφωνα με την κανονική ανθρώπινη φύση. Εννοείται, βέβαια, πως πρέπει και να συνεχίσεις να κάνεις τα κανονικά σου καθήκοντα. Σε περίπτωση που κάποιο απ’ τα καθήκοντά σου απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις που δεν διαθέτεις, πρέπει να μελετήσεις και να κάνεις εξάσκηση. Έτσι είναι η κανονική ζωή» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (12)]. Ο Θεός μάς λέει να κατανοούμε τις βασικές αρχές της ζωής και να αντιμετωπίζουμε σωστά τις ανάγκες του σώματός μας. Όταν πεινάμε, πρέπει να τρώμε, και όταν κουραζόμαστε, να ξεκουραζόμαστε. Όταν καθόμαστε για πολλή ώρα κάνοντας το καθήκον μας και νιώθουμε άβολα, πρέπει να σηκωνόμαστε και να γυμναζόμαστε. Όταν αρρωσταίνουμε, πρέπει να πηγαίνουμε στον γιατρό. Όταν πιαστούμε στον Θεό, δεν μπορούμε να είμαστε αόριστοι στην πίστη μας, ούτε μπορούμε να παραβιάζουμε τους φυσικούς νόμους του σώματός μας. Παλιότερα, πάντα πίστευα ότι οι διάφορες παθήσεις μου οφείλονταν στον μεγάλο φόρτο εργασίας και στις έγνοιες του καθήκοντός μου. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Θεός δεν θέλει οι άνθρωποι να εξαντλούνται μέχρι τελικής πτώσεως. Αντιθέτως, θέλει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ εργασίας και ανάπαυσης στην εκτέλεση των καθηκόντων μας. Παλιότερα, δεν ήξερα πώς να προγραμματίζω σωστά τον χρόνο μου για εργασία και ανάπαυση. Ανέβαλλα συνεχώς τις δουλειές μου, ήμουν αναποτελεσματική στο έργο και ξενυχτούσα, παραβιάζοντας τους φυσικούς νόμους του σώματος. Αυτό οφειλόταν στη δική μου ανοησία, δεν ήταν αποτέλεσμα της εξάντλησης από τα καθήκοντά μου. Τώρα, μπορώ να διαχειρίζομαι τον χρόνο μου σωστά. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, έχω βελτιώσει την αποδοτικότητά μου στο έργο όσο το δυνατόν περισσότερο και δεν ξενυχτάω. Στη συνέχεια, ιεράρχησα τις εργασίες μου ανάλογα με τη σπουδαιότητα και τον επείγοντα χαρακτήρα τους, και τις έκανα μία προς μία. Μέσα σε έναν μήνα, κατάφερα να συνηθίσω αυτό το καθήκον. Από τη μία, καλλιεργούσα ποτιστές και από την άλλη, πότιζα πρακτικά κάποιους νεοφώτιστους, λύνοντας τα προβλήματά τους. Στον υπόλοιπο χρόνο, έγραφα κηρύγματα και άρθρα βιωματικής μαρτυρίας. Μερικές φορές, όταν ένιωθα άβολα μετά από πολλή ώρα στον υπολογιστή, έκανα λίγη γυμναστική. Αν και ήταν λίγο κουραστικό να κάνω το καθήκον μου έτσι, η κατάστασή μου δεν χειροτέρεψε και μπορούσα να αντεπεξέλθω στο καθήκον μου. Κάθε μέρα ήταν πολύ γεμάτη και η καρδιά μου ένιωθε γαλήνη και ηρεμία.
Σκέφτηκα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που διάβασα στις πνευματικές μου ασκήσεις και συνειδητοποίησα πώς πρέπει να ζει κανείς για να έχει νόημα η ζωή του. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ποια είναι η αξία της ζωής ενός ανθρώπου; Μήπως το να ενδίδει σε σαρκικές απολαύσεις, όπως το φαγητό, το ποτό και η διασκέδαση; (Όχι, δεν είναι αυτή.) Τότε, ποια είναι; Πείτε Μου τι σκέφτεστε. (Το να εκπληρώνει το καθήκον ενός δημιουργήματος. Αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να καταφέρει κάποιος στη ζωή του.) Σωστά. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον ακόλουθο άνθρωπο: Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, οι ενέργειες και οι σκέψεις που κάνει κάθε μέρα επικεντρώνονται αποκλειστικά στο να αποφύγει τυχόν ασθένειες και τον θάνατο, να είναι σωματικά υγιής, να μην αρρωστήσει και να προσπαθήσει να εξασφαλίσει τη μακροζωία του. Πείτε Μου τώρα, αυτή είναι η αξία που θα πρέπει να έχει η ζωή ενός ανθρώπου; (Όχι, δεν είναι.) Πράγματι, δεν είναι αυτή η αξία που θα πρέπει να έχει η ζωή ενός ανθρώπου. Ποια αξία, λοιπόν, θα πρέπει να έχει; Μόλις τώρα, κάποιος ανέφερε ότι πρέπει κανείς να εκτελεί το καθήκον του ως δημιούργημα. Αυτή είναι μια συγκεκριμένη πτυχή. Υπάρχει τίποτε άλλο; Πείτε Μου τις επιθυμίες που έχετε συνήθως όταν προσεύχεστε ή προσπαθείτε να πάρετε μια απόφαση. (Θέλουμε να υποταχθούμε στις διευθετήσεις και τις ενορχηστρώσεις που κάνει ο Θεός για εμάς.) (Θέλουμε να παίξουμε καλά τον ρόλο που μας έχει αναθέσει ο Θεός και να εκπληρώσουμε την αποστολή και την ευθύνη μας.) Τίποτε άλλο; Από μία άποψη, έχει να κάνει με την εκπλήρωση του καθήκοντος ενός δημιουργήματος. Από μία άλλη άποψη, αφορά το να κάνεις τα πάντα εντός των ικανοτήτων και δυνατοτήτων σου όσο καλύτερα μπορείς, φτάνοντας τουλάχιστον στο σημείο όπου δεν σε τύπτει η συνείδησή σου, έχεις καθαρή τη συνείδησή σου και σε αποδέχονται οι άλλοι. Αν το πάμε ένα βήμα παραπέρα, σε όποια οικογένεια κι αν γεννήθηκες και όποιο κι αν είναι το μορφωτικό σου υπόβαθρο και το επίπεδό σου, πρέπει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου να κατανοείς κάπως τις αρχές που οφείλουν να αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι στη ζωή. Θα πρέπει, για παράδειγμα, να εξερευνήσεις έστω και λίγο την αληθινή αξία της ζωής: ποιο μονοπάτι οφείλουν να ακολουθήσουν οι άνθρωποι, πώς πρέπει να ζουν και πώς θα έχει νόημα η ζωή τους. Δεν πρέπει να ζουν μάταια ούτε πρέπει να έρχονται μάταια σ’ αυτόν τον κόσμο. Από μία άλλη άποψη, πρέπει κατά τη διάρκεια της ζωής σου να εκπληρώσεις την αποστολή σου· αυτό είναι το πιο σημαντικό. Δεν θα πω ότι πρέπει να ολοκληρώσεις κάποια σπουδαία αποστολή ή ευθύνη, ή κάποιο σπουδαίο καθήκον. Πρέπει όμως να καταφέρεις τουλάχιστον κάτι. […] Ας μην έχουμε υψηλά πρότυπα για τους ανθρώπους. Ας εξετάσουμε την κατάσταση όπου ένας άνθρωπος αντιμετωπίζει μια εργασία που οφείλει ή είναι πρόθυμος να κάνει κατά τη διάρκεια της ζωής του. Μόλις βρει τη θέση του, πατάει σταθερά σ’ αυτήν και τη διατηρεί, δαπανά όλο το αίμα της καρδιάς του και όλη την ενέργειά του, και πραγματοποιεί και φέρνει εις πέρας την εργασία που οφείλει να κάνει και να ολοκληρώσει. Όταν στέκεται τελικά ενώπιον του Θεού για να λογοδοτήσει, νιώθει σχετικά ικανοποιημένος. Μέσα του δεν νιώθει τύψεις και δεν μετανιώνει για τίποτα. Νιώθει παρηγοριά και ότι έχει κερδίσει κάτι· ότι έχει ζήσει μια ζωή με αξία» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)]. Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η αξία και το νόημα της ζωής ενός ανθρώπου είναι να εκπληρώνει το καθήκον του ως δημιουργημένο ον στο έργο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, να καταθέτει μαρτυρία για το έργο και τα λόγια του Θεού στο μέτρο των δυνατοτήτων του, και να φέρνει περισσότερους ανθρώπους ενώπιον του Θεού για να αποδεχτούν τη σωτηρία Του. Αυτό είναι που ευχαριστεί περισσότερο τον Θεό. Αν και η εκτέλεση του καθήκοντος μπορεί μερικές φορές να προκαλέσει σωματική ταλαιπωρία, μέσα από την επιδίωξη της αλήθειας σε αυτήν τη διαδικασία, μπορούμε να κατανοήσουμε πολλές αλήθεια-αρχές και να δούμε καθαρά πολλά πράγματα. Μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε τη δική μας διαφθορά και τις ελλείψεις μας. Τι σπουδαίο πράγμα είναι αυτό! Αν σκεφτόμουν μόνο πώς να συντηρώ τον εαυτό μου ή να διατηρώ την υγεία μου με διάφορους τρόπους, όπως ένας άπιστος, τότε, ακόμα κι αν το σώμα μου ήταν γεμάτο ζωντάνια και υγιές, στο τέλος, όλα θα ήταν μάταια αν δεν έκανα καλά το καθήκον μου. Δεν θα είχε καμία απολύτως αξία. Θυμήθηκα πριν από μερικά χρόνια, όταν πήγα στο νοσοκομείο της πόλης για θεραπεία. Ήταν ακριβώς όταν ξέσπασε η πανδημία του COVID-19. Ο αριθμός των νεκρών αυξανόταν σταθερά και όλοι ζούσαν σε πανικό. Σε αυτό το περιβάλλον, οι αδελφοί και οι αδελφές μου επέμεναν ακόμα να κηρύττουν το ευαγγέλιο. Αν και φοβούνταν μήπως κολλήσουν οι ίδιοι COVID-19, δεν ξέχασαν ποτέ τις ευθύνες τους και επέμεναν να κηρύττουν το ευαγγέλιο σε όσους λαχταρούσαν την εμφάνιση του Θεού. Μόνο έτσι θα μπορούσε η ζωή τους να έχει νόημα. Θυμήθηκα έναν ύμνο των λόγων του Θεού που τραγουδούσα συχνά. «Πρέπει να επιζητάς θετική πρόοδο»: «Όλη η ζωή των ανθρώπων είναι στα χέρια του Θεού και αν δεν ήταν η απόφασή τους ενώπιον του Θεού, ποιος θα ήταν πρόθυμος να ζήσει μάταια σε αυτόν τον κενό κόσμο του ανθρώπου; Γιατί να μπει κανείς στον κόπο; Μπαινοβγαίνοντας βιαστικά στον κόσμο, αν δεν κάνουν τίποτα για τον Θεό, δεν θα είναι άχρηστη όλη τους η ζωή; Ακόμα κι αν ο Θεός δεν θεωρεί τις πράξεις σου αξιοσημείωτες, δεν θα χαμογελάσεις από ευχαρίστηση τη στιγμή του θανάτου σου; Θα πρέπει να επιδιώξεις τη θετική πρόοδο, όχι την αρνητική οπισθοδρόμηση —δεν είναι άραγε αυτή η καλύτερη πράξη;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 39). Είναι αλήθεια. Οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν κάτι για τον Θεό όσο ζουν. Δεν μπορούν να ζουν μάταια. Αν ζεις στη σάρκα, τρώγοντας, πίνοντας και διασκεδάζοντας, τότε, όσο καλά κι αν φροντίζεις τον εαυτό σου, όλα είναι μάταια. Δεν γνωρίζεις τον Δημιουργό και δεν εκπληρώνεις το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος. Δεν υπάρχει νόημα να ζεις έτσι. Τώρα, οι συμφορές γίνονται όλο και πιο σοβαρές, και το έργο του Θεού πλησιάζει στο τέλος του. Δεν απομένουν πολλές ευκαιρίες για να κάνω το καθήκον μου, οπότε πρέπει να εκτιμήσω την ευκαιρία που έχω τώρα. Πρέπει να μοιραστώ τις αλήθεια-αρχές που κατανοώ με τους ποτιστές, ώστε να κατανοήσουν την αλήθεια, να αντιληφθούν τις αρχές και να ποτίζουν τους νεοφώτιστους πιο αποτελεσματικά. Πρέπει να αγωνιστώ να κάνω ό,τι μπορώ χωρίς να αφήσω τύψεις. Ακόμα κι αν οι ασθένειές μου χειροτερέψουν πραγματικά στο μέλλον, πρέπει να μάθω να υποτάσσομαι και να αφήνω τις ασθένειές μου στα χέρια του Θεού, υποτασσόμενη στην ενορχήστρωση και τις διευθετήσεις Του.
Στη συνέχεια, διάβασα άλλο ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού, το οποίο έλυσε τις αμφιβολίες και τις ανησυχίες μου για την αρρώστια και τον πόνο. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αν πιστεύεις πραγματικά πως τα πάντα βρίσκονται στο χέρι του Θεού, τότε οφείλεις να πιστεύεις πως όλα αυτά τα πράγματα —οι σοβαρές ασθένειες, οι βαριές ασθένειες, οι ελαφρές ασθένειες, η υγεία γενικά— υπόκεινται στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Το πότε θα πάθει κάποιος μια σοβαρή αρρώστια και το πώς θα είναι η υγεία του σε μια συγκεκριμένη ηλικία δεν είναι πράγματα που συμβαίνουν τυχαία. Για να το καταλάβεις αυτό, πρέπει να έχεις θετική και ακριβή κατανόηση. Συμφωνεί αυτό με την αλήθεια; (Ναι.) Συμφωνεί με την αλήθεια, είναι η αλήθεια, θα πρέπει να το αποδεχθείς και η στάση και οι απόψεις σου πάνω σ’ αυτό το θέμα θα πρέπει να μεταμορφωθούν. Και τι διορθώνεται μόλις μεταμορφωθούν αυτά τα πράγματα; Δεν διορθώνονται τα συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας που έχεις; Αν μη τι άλλο, διορθώνονται στη θεωρία τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας που νιώθεις για την ασθένεια. Επειδή η κατανόησή σου έχει μεταμορφώσει τις σκέψεις και τις απόψεις σου, διορθώνει συνεπώς και τα αρνητικά σου συναισθήματα. Μία πτυχή είναι η εξής: Το αν θα αρρωστήσει κάποιος ή όχι, ποια σοβαρή αρρώστια θα πάθει και το πώς θα είναι η υγεία του σε κάθε στάδιο της ζωής του δεν είναι πράγματα που ο άνθρωπος μπορεί να τα αλλάξει επειδή το θέλει· προκαθορίζονται όλα τους από τον Θεό. […] Τώρα μιλάμε για τις ασθένειες, κάτι που θα βιώσουν οι περισσότεροι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Άρα, λοιπόν, το ποια αρρώστια θα βρει τους ανθρώπους, πότε και σε ποια ηλικία και πώς θα είναι η κατάσταση της υγείας τους είναι όλα τους πράγματα που κανονίζει ο Θεός· δεν τα αποφασίζουν οι άνθρωποι, όπως και δεν αποφασίζουν το πότε θα γεννηθούν. Δεν είναι, λοιπόν, ανόητο να νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία για πράγματα που δεν αποφασίζεις εσύ ο ίδιος; (Ναι.) Οι άνθρωποι θα πρέπει να αρχίσουν να διορθώνουν τα πράγματα που μπορούν να διορθώσουν μόνοι τους· για εκείνα που δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους, θα πρέπει να περιμένουν τον Θεό. Θα πρέπει να υποτάσσονται σιωπηλά και να ζητούν από τον Θεό να τους προστατέψει· αυτή είναι η νοοτροπία που οφείλουν να έχουν. Και όταν οι άνθρωποι τελικά αρρωσταίνουν και βρίσκονται κοντά στον θάνατο, θα πρέπει να υποτάσσονται, να μην παραπονιούνται ούτε να επαναστατούν ενάντια στον Θεό, να μη λένε βλάσφημες κουβέντες εναντίον Του ούτε να Του επιτίθενται με τα λόγια τους. Αντίθετα, θα πρέπει να στέκονται ως δημιουργήματα, να βιώνουν και να εκτιμούν όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, και να μην προσπαθούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Αυτό θα πρέπει να είναι μια ξεχωριστή εμπειρία που εμπλουτίζει τη ζωή σου, και δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, σωστά; Άρα, λοιπόν, όταν μιλάμε για τις ασθένειες, οι άνθρωποι θα πρέπει πρώτα να διορθώσουν τις εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις που έχουν σχετικά με την προέλευση της ασθένειας, κι έτσι να πάψουν να ανησυχούν γι’ αυτήν· εκτός αυτού, οι άνθρωποι ούτε έχουν το δικαίωμα ούτε είναι ικανοί να ελέγχουν τόσο τα γνωστά όσο και τα άγνωστα πράγματα, καθώς όλα τους βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Θεού. Πρέπει, λοιπόν, να περιμένουν και να υποτάσσονται· αυτή είναι η στάση που οφείλουν να έχουν και η αρχή άσκησης που οφείλουν να ακολουθούν. Από την κατανόηση έως την πράξη, τα πάντα θα πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Αυτό σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι Εκείνος κυριαρχεί στην κατάσταση της υγείας ενός ατόμου σε κάθε στάδιο της ζωής του στο ποιες ασθένειες θα πάθει και αν αυτές θα είναι σοβαρές. Αυτός τα ορίζει αυτά τα πράγματα. Κανένα από αυτά δεν είναι πράγματα που μπορούν να ελέγξουν οι άνθρωποι, και οι ανησυχίες και οι αμφιβολίες δεν ωφελούν σε τίποτα. Όταν σε βρίσκουν οι αρρώστιες, πρέπει να μάθεις πώς να τις αντιμετωπίζεις σωστά, και να μάθεις να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Στο παρελθόν, ανησυχούσα και στενοχωριόμουν συχνά για τις ασθένειές μου, και ζούσα μέσα σε αρνητικά συναισθήματα. Αυτό συνέβαινε επειδή δεν κατανοούσα την κυριαρχία του Θεού. Πίστευα μάλιστα ότι, αν έκανα πολλά καθήκοντα, κι αν είχα μεγάλο φόρτο εργασίας και ήμουν σωματικά εξαντλημένη, αυτό θα χειροτέρευε την κατάστασή μου. Επομένως, ανησυχούσα συνεχώς ότι μια μέρα δεν θα άντεχα άλλο και δεν θα μπορούσα να κάνω ούτε τα τότε καθήκοντά μου. Στην πραγματικότητα, το αν η κατάστασή μου θα χειροτερέψει ή όχι εξαρτάται αποκλειστικά από τον Θεό. Δεν έχει καμία σχέση με τον φόρτο εργασίας του καθήκοντός μου. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές δεν είναι καλά στην υγεία τους και τα φορτία τους είναι βαρύτερα από το δικό μου, αλλά δεν έχουν αρρωστήσει εξαιτίας αυτού. Η οπτική μου για τα πράγματα ήταν τόσο στρεβλή. Αυτές οι ανησυχίες και οι αμφιβολίες ήταν περιττές, ήταν μια εκδήλωση ανοησίας και άγνοιας. Ακόμα κι αν η κατάστασή μου χειροτερέψει πραγματικά κάποια μέρα, αυτό θα γίνει με την άδεια του Θεού, και θα πρέπει να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Σκέφτηκα τον Ιώβ, που του έτυχαν δοκιμασίες και το σώμα του καλύφθηκε από έλκος κακό, μα εκείνος μπόρεσε να το αποδεχτεί από τον Θεό και δεν παραπονέθηκε για τον Θεό. Μπόρεσε να το αντιμετωπίσει ήρεμα και τελικά να παραμείνει σταθερός στη μαρτυρία του για τον Θεό. Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα μεγάλη ντροπή και ήμουν πρόθυμη να αφήσω τις δικές μου ανησυχίες και αμφιβολίες, να εμπιστευτώ τις ασθένειές μου στα χέρια του Θεού και να αφιερώσω την καρδιά μου στο καθήκον μου. Ζητώ θεραπεία όταν τη χρειάζομαι και κάνω τη γυμναστική που χρειάζεται στον ελεύθερό μου χρόνο. Όταν ασκούμαι με αυτόν τον τρόπο, η καρδιά μου είναι πολύ πιο χαλαρή και απελευθερωμένη, και δεν επηρεάζομαι πλέον τόσο πολύ από τις ασθένειες.
Μέσα από αυτήν την προσαρμογή στο καθήκον μου, έμαθα πολλά μαθήματα και συνειδητοποίησα ότι, ως δημιουργημένο ον, πρέπει να τηρώ τα καθήκοντά μου ανά πάσα στιγμή και δεν πρέπει να λαμβάνω υπόψη τη σάρκα. Ταυτόχρονα, κατάλαβα επίσης ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι να ακολουθείς τα λόγια του Θεού και να κάνεις με αφοσίωση το καθήκον σου. Μόνο αν ζεις με αυτόν τον τρόπο, μπορείς να νιώθεις ανοιχτόκαρδος και ειλικρινής, και να μην έχεις τύψεις.
