मनुष्याचे सामान्य जीवन पुनर्संचयित करणे आणि त्याला एका अद्भुत गंतव्यस्थानावर नेणे

मनुष्याला आजचे कार्य आणि भविष्यातील कार्य यांविषयी थोडेफार समजते, परंतु मानवजात कोणत्या गंतव्यस्थानात प्रवेश करेल हे त्याला समजत नाही. एक प्राणी म्हणून, मनुष्याने प्राण्याचे कर्तव्य बजावले पाहिजे: मनुष्य जे काही करतो त्यामध्ये त्याने देवाचे अनुसरण केले पाहिजे; मी तुम्हाला सांगेन त्या मार्गाने तुम्ही पुढे गेले पाहिजे. तुझ्याकडे स्वतःसाठी गोष्टी व्यवस्थापित करण्याचा कोणताही मार्ग नाही व तुझे स्वतःवर प्रभुत्व नाही; सर्व काही देवाच्या योजनेवर सोडले पाहिजे आणि सर्व काही त्याच्या हातात आहे. जर देवाच्या कार्याने मनुष्याला वेळेपूर्वी एक अंत, एक अद्भुत गंतव्यस्थान प्रदान केले व जर देवाने याचा उपयोग मनुष्याला मोहित करण्यासाठी आणि मनुष्याला त्याचे अनुसरण करण्यास प्रवृत्त करण्यासाठी केला—जर त्याने मनुष्याशी करार केला—तर हा विजय नसेल किंवा ते मनुष्याच्या जीवनाचे कार्यदेखील नसेल. जर देवाने मनुष्याच्या अंताचा उपयोग त्याच्यावर नियंत्रण ठेवण्यासाठी व त्याचे हृदय प्राप्त करण्यासाठी केला असेल, तर यामध्ये तो मनुष्याला परिपूर्ण करणार नाही किंवा तो मनुष्याला प्राप्त करू शकणार नाही, तर त्याऐवजी त्याच्यावर नियंत्रण ठेवण्यासाठी गंतव्यस्थानाचा वापर करेल. मनुष्याला भविष्यातील अंत, अंतिम गंतव्यस्थान आणि आशा करण्यासारखे काहीतरी चांगले आहे की नाही यापेक्षा अधिक कशाचीही काळजी नसते. जर विजयाच्या कार्यादरम्यान मनुष्याला सुंदर आशा दिली गेली व जर मनुष्याच्या विजयापूर्वी, पाठपुरावा करण्यासाठी त्याला योग्य गंतव्यस्थान दिले गेले, तर मनुष्याच्या विजयाचा परिणाम साध्य होणार नाही शिवाय विजयाचे कार्यही प्रभावित होईल. म्हणजेच, विजयाचे कार्य मनुष्याचे भविष्य आणि शक्यता हिरावून व मनुष्याच्या बंडखोर प्रवृत्तीचा न्याय आणि ताडण करून त्याचा परिणाम साध्य करते. मनुष्याशी करार करून, म्हणजेच मनुष्याला आशीर्वाद व कृपा देऊन हे साध्य होत नाही, तर मनुष्याचे “स्वातंत्र्य” हिरावून आणि त्याच्या शक्यता नष्ट करून त्याची निष्ठा प्रकट करून हे साध्य होते. हे विजयाच्या कार्याचे मूलतत्त्व आहे. जर मनुष्याला अगदी सुरुवातीला सुंदर आशा दिली गेली असेल व ताडण आणि न्यायाचे कार्य नंतर केले गेले असेल, तर मनुष्य हे ताडण व न्याय त्याच्याकडे असलेल्या शक्यतांच्या आधारावर स्वीकारेल आणि शेवटी, निर्माणकर्त्याने निर्माण केलेले सर्व प्राणी त्याची बिनशर्त आज्ञाधारकता व उपासना साध्य करणार नाहीत; केवळ आंधळी, अज्ञानी आज्ञाधारकता असेल, किंवा मनुष्य आंधळेपणाने देवाकडे मागण्या करेल आणि मनुष्याच्या हृदयावर पूर्णपणे विजय मिळवणे अशक्य होईल. परिणामी, अशा विजयाच्या कार्यासाठी मनुष्याला प्राप्त करणे किंवा त्याशिवाय, देवाची साक्ष देणे अशक्य होईल. असे प्राणी त्यांचे कर्तव्य पार पाडण्यास असमर्थ असतील व देवाशी केवळ सौदेबाजी करतील; हा विजय नसून दया आणि आशीर्वाद असेल. मनुष्याची सर्वात मोठी समस्या ही आहे, की तो त्याचे नशीब व शक्यता यांशिवाय कशाचाही विचार करत नाही आणि या गोष्टींना आदर्श मानतो. मनुष्य त्याचे नशीब व शक्यता यांसाठी देवाचा पाठपुरावा करतो; देवावर असलेल्या मनुष्याच्या प्रेमामुळे तो देवाची उपासना करत नाही. आणि म्हणूनच, मनुष्याच्या विजयामध्ये, मनुष्याचा स्वार्थ, लोभ व देवाच्या त्याच्या उपासनेमध्ये सर्वात जास्त अडथळा आणणार्‍या सर्व गोष्टींकडे लक्ष दिले पाहिजे आणि त्याद्वारे ते बाहेर काढून टाकले पाहिजे. असे केल्याने, मनुष्याच्या विजयाचे परिणाम साध्य होतील. परिणामी, मनुष्याच्या विजयाच्या पहिल्या टप्प्यात, अवास्तव महत्त्वाकांक्षा व मनुष्याच्या सर्वात घातक कमकुवतपणाचे शुद्धीकरण करणे आवश्यक आहे आणि याद्वारे, मनुष्याचे देवावरील प्रेम प्रकट करणे व मानवी जीवनाबद्दलचे त्याचे ज्ञान, त्याचा देवाबद्दलचा दृष्टिकोन आणि त्याच्या अस्तित्वाचा अर्थ बदलणे आवश्यक आहे. अशा प्रकारे, मनुष्याचे ईश्वरावरील प्रेम शुद्ध होते, म्हणजेच, मनुष्याच्या हृदयावर विजय मिळवला जातो. परंतु सर्व प्राण्यांप्रति देवाच्या वृत्तीमध्ये, देव केवळ विजय मिळवण्यासाठी विजय मिळवत नाही; उलट, तो मनुष्याला प्राप्त करण्यासाठी, त्याच्या स्वतःच्या गौरवासाठी व मनुष्याचे सर्वात जुने, मूळ स्वरूप पुनर्प्राप्त करण्यासाठी विजय मिळवतो. जर त्याने फक्त विजय मिळवण्यासाठी विजय मिळवला असेल तर विजयाच्या कार्याचे महत्त्व नाहीसे होईल. म्हणजेच, मनुष्यावर विजय मिळवल्यानंतर, देवाने मनुष्याकडे पाठ फिरवली आणि मनुष्याच्या जीवन किंवा मृत्यूकडे लक्ष दिले नाही, तर हे मानवजातीचे व्यवस्थापन होणार नाही अथवा मनुष्याचा विजय त्याच्या तारणासाठी होणार नाही. केवळ त्याच्या विजयानंतर मनुष्याला प्राप्त करणे व एका अद्भुत गंतव्यस्थानावर त्याचे अंतिम आगमन, हे सर्व तारणाच्या कार्याचे केंद्रस्थान आहे आणि केवळ यातूनच मनुष्याच्या तारणाचे उद्दिष्ट साध्य होऊ शकते. दुसऱ्या शब्दांत, सुंदर गंतव्यस्थानावर केवळ मनुष्याचे आगमन व विश्रांतीमध्ये त्याचा प्रवेश या भविष्यातील शक्यता आहेत ज्या सर्व प्राण्यांकडे असायला हव्यात आणि ते कार्य निर्माणकर्त्याने केले पाहिजे. जर मनुष्याने हे कार्य केले असते, तर ते खूप मर्यादित असते: ते मनुष्याला ठरावीक टप्प्यावर घेऊन जाऊ शकते, परंतु ते मनुष्याला शाश्वत गंतव्यस्थानावर आणू शकत नाही. मनुष्य मनुष्याचे नशीब ठरवू शकत नाही, त्याशिवाय, तो मनुष्याच्या शक्यता व भविष्यातील गंतव्यस्थानाची खात्री करण्यास सक्षमही नाही. मात्र, देवाने केलेले कार्य वेगळे आहे. त्याने मनुष्याला निर्माण केल्यामुळे, तो त्याचे नेतृत्व करतो; तो मनुष्याला वाचवत असल्यामुळे, तो त्याला पूर्णपणे वाचवेल आणि त्याला पूर्णपणे प्राप्त करेल; तो मनुष्याचे नेतृत्व करत असल्यामुळे, तो त्याला योग्य गंतव्यस्थानी नेईल; आणि त्याने मनुष्याची निर्मिती व व्यवस्थापन केल्यामुळे, त्याने मनुष्याच्या नशिबाची आणि शक्यतांची जबाबदारी घेतली पाहिजे. निर्माणकर्त्याने केलेले कार्य हेच आहे. जरी विजयाचे कार्य मनुष्याला त्याच्या शक्यतांपासून मुक्त करून साध्य केले जात असले तरी, देवाने मनुष्याला त्याच्यासाठी तयार केलेल्या योग्य गंतव्यस्थानात शेवटी आणले पाहिजे. देव मनुष्यामध्ये कार्य करतो म्हणूनच मनुष्याकडे गंतव्यस्थान असते व त्याचे नशीब निश्चित असते. येथे, ज्या योग्य गंतव्यस्थानाचा उल्लेख करण्यात आला आहे, तो भूतकाळातील मनुष्याच्या आशा आणि शक्यता नाहीत; या दोन वेगळ्या गोष्टी आहेत. मनुष्य ज्या गोष्टींची अपेक्षा करतो व ज्या गोष्टींचा पाठपुरावा करतो त्या म्हणजे मनुष्याच्या गंतव्यस्थानापेक्षा देहाच्या अतिरेकी वासनांच्या मागे लागल्यामुळे उद्भवणारी तळमळ आहे. दरम्यान देवाने मनुष्यासाठी जे तयार केले आहे, ते म्हणजे, मनुष्य शुद्ध झाल्यावर त्याला मिळणारे आशीर्वाद आणि वचने, जी देवाने जगाची निर्मिती केल्यानंतर मनुष्यासाठी तयार केली आहेत व जी निवडी, धारणा, कल्पना किंवा मनुष्याचा देह यांच्यामुळे कलंकित नाहीत. हे गंतव्यस्थान एखाद्या विशिष्ट व्यक्तीसाठी तयार केलेले नाही, तर संपूर्ण मानवजातीच्या विश्रांतीचे ठिकाण आहे. आणि म्हणूनच, हे गंतव्यस्थान मानवजातीसाठी सर्वात योग्य गंतव्यस्थान आहे.

सृष्टीतील सर्व प्राण्यांची योजना करण्याचा निर्माणकर्त्याचा हेतू असतो. तो जे काही करतो ते तू रद्द करू नयेस किंवा त्याची आज्ञा मोडू नयेस अथवा त्याच्याशी बंड करू नयेस. जेव्हा तो जे कार्य करतो ते शेवटी त्याचे उद्दिष्ट साध्य करते, तेव्हा त्यात त्याला गौरव प्राप्त होईल. आज, तू मवाबाचे वंशज आहेस किंवा अग्निवर्ण अजगराचा वंशज आहेस असे का म्हटले जात नाही? निवडलेल्या लोकांबद्दल चर्चा का होत नाही आणि केवळ निर्माण केलेल्या प्राण्यांबद्दलच चर्चा का होते? निर्माण केलेले प्राणी—हे मनुष्याचे मूळ नाव होते व हीच त्याची जन्मजात ओळख आहे. नावे बदलतात कारण युगे आणि कार्याचा कालावधी बदलतो; खरे तर मनुष्य हा सामान्य प्राणी आहे. सर्व प्राणी, मग ते सर्वात भ्रष्ट असोत किंवा सर्वात पवित्र असोत, त्यांनी सृष्टीचे कर्तव्य पार पाडले पाहिजे. जेव्हा देव विजयाचे कार्य पार पाडतो, तेव्हा तो तुझ्या शक्यता, नशीब किंवा गंतव्यस्थान वापरून तुमच्यावर नियंत्रण ठेवत नाही. प्रत्यक्षात अशा प्रकारे कार्य करण्याची गरज नाही. विजयाच्या कार्याचे उद्दिष्ट हे आहे, की मनुष्याने निर्माण केलेल्या सृष्टीचे कर्तव्य पार पाडावे, त्याला निर्मात्याची उपासना करायला लावावी; यानंतरच तो अद्भुत गंतव्यस्थानात प्रवेश करू शकतो. देव मनुष्याचे नशीब नियंत्रित करतो. तू स्वतःवर नियंत्रण ठेवण्यास असमर्थ आहेस: मनुष्य नेहमी घाईघाईने व स्वतःच्या वतीने स्वतःला व्यस्त ठेवत असला तरी, तो स्वतःवर नियंत्रण ठेवण्यास असमर्थ असतो. जर तुला स्वतःच्या शक्यता माहीत असतील, जर तू स्वतःच्या नशिबावर नियंत्रण ठेवू शकत असाल, तर तू अजूनही एक निर्मिलेला प्राणी आहेस का? थोडक्‍यात, देवाने कसेही कार्य केले तरीही, त्याचे सर्व कार्य मनुष्याच्या फायद्यासाठी असते. उदाहरणार्थ, स्वर्ग आणि पृथ्वी व देवाने मनुष्याच्या सेवेसाठी निर्माण केलेल्या सर्व गोष्टी घ्या: चंद्र, सूर्य आणि तारे जे त्याने मनुष्यासाठी तयार केले, प्राणी व वनस्पती, वसंत ऋतु, उन्हाळा, शरद ऋतू आणि हिवाळा व बरेच काही—सर्व मनुष्याच्या अस्तित्वासाठी तयार केलेल्या गोष्टी आहेत. आणि म्हणूनच, देव मनुष्याचे ताडण व त्याचा न्याय कसाही करो, हे सर्व मनुष्याच्या तारणासाठी आहे. जरी तो मनुष्याकडून त्याच्या शारीरिक आशा हिरावून घेत असला, तो ते मनुष्याच्या शुद्धीकरणासाठी करतो आणि मनुष्याचे शुद्धीकरण तो टिकून राहावे म्हणून केले जाते. मनुष्याचे गंतव्यस्थान निर्माणकर्त्याच्या हातात आहे, मग मनुष्य स्वतःवर नियंत्रण कसे ठेवू शकेल?

विजयाचे कार्य पूर्ण झाल्यावर मनुष्याला सुंदर जगात आणले जाईल. अर्थातच, हे जीवन पृथ्वीवर असेल, परंतु ते आजच्या मनुष्याच्या जीवनापेक्षा पूर्णपणे वेगळे असेल. संपूर्ण मानवजातीवर विजय मिळवल्यानंतर मानवजातीला मिळणारे हे जीवन आहे, पृथ्वीवरील मनुष्यासाठी ही नवीन सुरुवात असेल आणि मानवजातीसाठी असे जीवन असणे हा मानवजातीने नवीन व सुंदर क्षेत्रात प्रवेश केल्याचा पुरावा असेल. पृथ्वीवरील मनुष्य आणि देव यांच्या जीवनाची ही सुरुवात असेल. अशा सुंदर जीवनाचा आधार असा असावा, की मनुष्य शुद्ध झाल्यानंतर व त्याच्यावर विजय मिळवल्यानंतर, तो निर्माणकर्त्याच्या अधीन होतो. आणि म्हणूनच, मानवजातीच्या अद्भुत गंतव्यस्थानात प्रवेश करण्यापूर्वी विजयाचे कार्य हे देवाच्या कार्याचा शेवटचा टप्पा आहे. असे जीवन म्हणजे पृथ्वीवरील मनुष्याचे भावी जीवन, पृथ्वीवरील सर्वात सुंदर जीवन, ज्या प्रकारचे जीवन मनुष्याला हवे असते, असे जीवन जगाच्या इतिहासात मनुष्याने यापूर्वी कधीही मिळवले नव्हते. व्यवस्थापनाच्या ६,००० वर्षांच्या कार्याचा हा अंतिम परिणाम आहे; मानवजातीला सर्वात जास्त तेच हवे आहे व हे देवाने मानवाला दिलेले वचनदेखील आहे. परंतु हे वचन त्वरित पूर्ण होऊ शकत नाही: शेवटच्या दिवसांचे कार्य पूर्ण झाल्यावर आणि त्याच्यावर पूर्णपणे विजय मिळवल्यावर, म्हणजेच सैतानाचा पूर्णपणे पराभव झाल्यावरच मनुष्य भविष्यातील गंतव्यस्थानात प्रवेश करेल. मनुष्य शुद्ध झाल्यानंतर, तो पापी स्वभावाशिवाय असेल, कारण देवाने सैतानाला पराभूत केलेले असेल, याचा अर्थ असा होतो, की शत्रू शक्तींचे कोणतेही अतिक्रमण होणार नाही व मनुष्याच्या देहावर हल्ला करू शकतील अशा कोणत्याही शत्रू शक्ती नसतील. आणि म्हणून मनुष्य स्वतंत्र व पवित्र असेल—तो अनंतकाळात प्रवेश करेल. अंधाराच्या विरोधी शक्तींना बंधनात ठेवले तरच, मनुष्य जिथे जाईल तिथे मुक्त होईल आणि म्हणून तो बंडखोरी किंवा विरोधाशिवाय असेल. सैतानाला बंधनात अडकवले पाहिजे व मनुष्याचे सर्व काही ठीक होईल; सध्याची परिस्थिती अस्तित्वात आहे कारण सैतान अजूनही पृथ्वीवर सर्वत्र संकटे निर्माण करत आहे आणि देवाच्या व्यवस्थापनाचे संपूर्ण कार्य अद्याप पूर्ण व्हायचे आहे. सैतानाचा पराभव झाल्यानंतर मनुष्य पूर्णपणे मुक्त होईल; जेव्हा मनुष्य देवाला प्राप्त करेल व सैतानाच्या अधिपत्यामधून बाहेर पडेल तेव्हा त्याला नीतिमत्त्वाचा सूर्य दिसेल. सामान्य मनुष्याचे आयुष्य पुनर्प्राप्त होईल; सामान्य मनुष्याकडे जे काही असले पाहिजे—जसे की वाईटातून चांगले ओळखण्याची क्षमता व कसे खावे आणि स्वतःवर वस्त्रे कशी परिधान करावीत हे समजणे व सामान्यपणे जगण्याची क्षमता—हे सर्व पुनर्प्राप्त होईल. जर हव्वेला सर्पाने मोहात पाडले नसते, तर सुरुवातीला मनुष्याची निर्मिती झाल्यानंतर त्याला असे सामान्य जीवन मिळायला हवे होते. त्याने जेवायला हवे होते, वस्त्रे परिधान करायला हवी होती आणि पृथ्वीवरील सामान्य मानवी जीवन जगायला हवे होते. तरीही मनुष्य भ्रष्ट झाल्यानंतर हे जीवन एक अप्राप्य भ्रम बनले व आजही मनुष्य अशा गोष्टींची कल्पना करण्याची हिंमत करत नाही. किंबहुना, मनुष्याला ज्या सुंदर जीवनाची आकांक्षा असते ती गरज असते. जर मनुष्याकडे असे गंतव्यस्थान नसते, तर पृथ्वीवरील त्याचे विकृत जीवन कधीच थांबले नसते आणि जर असे सुंदर जीवन नसते तर सैतानाच्या नशिबाचा किंवा पृथ्वीवर सैतानाची सत्ता असलेल्या युगाचा कोणताही निष्कर्ष निघणार नाही. मनुष्याने अंधाराच्या शक्तींद्वारे अगम्य प्रदेशात पोहोचले पाहिजे व जेव्हा तो असे करेल तेव्हा हे सिद्ध होईल, की सैतानाचा पराभव झाला आहे. अशा रीतीने, जेव्हा सैतान कोणताही व्यत्यय निर्माण करणार नाही, तेव्हा स्वतः देव मानवजातीवर नियंत्रण ठेवेल व तो मनुष्याच्या संपूर्ण जीवनावर आज्ञा आणि नियंत्रण करेल; तरच सैतानाचा खरा पराभव झालेला असेल. मनुष्याचे आजचे जीवन बहुतांशी मलीन आहे; ते अजूनही कष्ट व दुःखाचे जीवन आहे. याला सैतानाचा पराभव म्हणता येणार नाही; मनुष्याला अद्याप दुःखाच्या समुद्रातून बाहेर काढायचे आहे, मनुष्याच्या जीवनातील त्रासातून किंवा सैतानाच्या प्रभावातून अद्याप सुटका झालेली नाही आणि त्याच्याकडे अजूनही देवाचे अमर्याद ज्ञान आहे. मनुष्याच्या सर्व अडचणी सैतानाने निर्माण केल्या आहेत; सैतानानेच मनुष्याच्या जीवनात दुःख आणले व सैतान बंधनात अडकल्यानंतरच मनुष्य दुःखाच्या समुद्रातून पूर्णपणे सुटू शकेल. तरीही सैतानाशी केलेल्या लढाईत मनुष्याचा लूट म्हणून वापर करून, मनुष्याच्या हृदयावर विजय मिळवून आणि त्याचे हृदय प्राप्त करून सैतानाला बंधनात अडकवणे साध्य करता येते.

आज, मनुष्याने विजयी होण्याचा आणि परिपूर्ण बनण्याचा पाठपुरावा करणे या अशा गोष्टी आहेत ज्या मनुष्य पृथ्वीवर सामान्य मानवी जीवन जगण्याआधीपासून करत आहे व सैतानाला बंधनात ठेवण्याआधी मनुष्य जी उद्दिष्टे शोधतो ती हीच आहेत. थोडक्यात, विजयी होण्याचा आणि परिपूर्ण बनण्याचा किंवा त्याचा चांगला उपयोग करून घेण्याचा मनुष्याचा प्रयत्न हा सैतानाच्या प्रभावापासून सुटका करण्यासाठी आहे: मनुष्य विजयी होण्याचा पाठपुरावा करतो, परंतु अंतिम परिणाम हा त्याची सैतानाच्या प्रभावापासून सुटका होणे आहे. सैतानाच्या प्रभावातून सुटूनच मनुष्य पृथ्वीवरील सामान्य मानवी जीवन, देवाची उपासना करण्याचे जीवन जगू शकतो. आज, मनुष्याने विजयी होण्याचा व परिपूर्ण बनण्याचा पाठपुरावा करणे या अशा गोष्टी आहेत ज्या मनुष्य पृथ्वीवर सामान्य मानवी जीवन जगण्याआधीपासून करत आहे. त्यांचा पाठपुरावा प्रामुख्याने शुद्ध होण्यासाठी आणि सत्य आचरणात आणण्यासाठी व निर्माणकर्त्याची उपासना करण्यासाठी केला जातो. जर एखाद्या मनुष्याकडे पृथ्वीवरील सामान्य मानवी जीवन असेल, कष्ट किंवा दुःख नसलेले जीवन असेल, तर मनुष्य विजयी होण्याचा पाठपुरावा करणार नाही. “विजयी होणे” व “परिपूर्ण बनणे” ही अशी उद्दिष्टे आहेत जी पाठपुरावा करण्यासाठी देव मनुष्याला देतो आणि या उद्दिष्टांच्या पाठपुराव्याद्वारे, तो मनुष्याला सत्याचे आचरण करण्यास व अर्थपूर्ण जीवन जगण्यास प्रवृत्त करतो. मनुष्याला परिपूर्ण बनवणे आणि त्याला प्राप्त करणे हे उद्दिष्ट आहे व विजयी होण्याचा आणि परिपूर्ण बनण्याचा पाठपुरावा करणे हे केवळ एक माध्यम आहे. जर भविष्यात मनुष्याने अद्भुत गंतव्यस्थानात प्रवेश केला, तर विजयी होण्याचा व परिपूर्ण बनण्याचा कोणताही संदर्भ राहणार नाही; फक्त निर्माण केलेला प्रत्येकजण ज्याचेत्याचे कर्तव्य बजावत राहील. आज, फक्त मनुष्याची व्याप्ती निश्चित करण्यासाठी मनुष्याला या गोष्टींचा पाठपुरावा करण्यास भाग पाडले जाते, जेणेकरून मनुष्याचा पाठपुरावा अधिक लक्ष्यित आणि व्यावहारिक होऊ शकेल. अन्यथा, मनुष्य अस्पष्ट अमूर्ततेमध्ये जगेल व अनंतकाळच्या जीवनात प्रवेश करेल आणि जर असे असेल तर मनुष्य आणखी तिरस्करणीय होणार नाही का? ध्येय किंवा तत्त्वांशिवाय अशा प्रकारे पाठपुरावा करणे—ही स्वतःची फसवणूक नाही का? शेवटी, हा प्रयत्न स्वाभाविकपणे निष्फळ ठरेल; अखेरीस, मनुष्य अजूनही सैतानाच्या अधिपत्याखाली जगेल व त्यातून स्वतःला बाहेर काढण्यास असमर्थ असेल. स्वतःला अशा निरुद्देश पाठपुराव्याच्या अधीन का ठेवावे? जेव्हा एखादा मनुष्य शाश्वत गंतव्यस्थानात प्रवेश करतो, तेव्हा मनुष्य निर्माणकर्त्याची उपासना करतो आणि मनुष्याने तारण प्राप्त केल्यामुळे व अनंतकाळात प्रवेश केल्यामुळे, मनुष्य कोणत्याही उद्दिष्टांचा पाठपुरावा करणार नाही, तसेच, त्याला सैतानाने वेढले जाण्याची चिंता करण्याची गरज नाही. यावेळी, मनुष्याला त्याचे स्थान कळेल व तो त्याचे कर्तव्य बजावेल आणि जरी त्यांना ताडण किंवा न्याय दिला गेला नाही तरी प्रत्येक व्यक्ती ज्याचेत्याचे कर्तव्य बजावेल. त्यावेळी मनुष्य हा अस्मिता व दर्जा या दोन्ही बाबी असलेला प्राणी असेल. यापुढे उच्च-नीच असा भेद राहणार नाही; प्रत्येक व्यक्ती फक्त वेगळे कार्य करेल. तरीही मनुष्य अजूनही सुव्यवस्थित आणि मानवजातीसाठी योग्य अशा गंतव्यस्थानात जगेल; निर्माणकर्त्याची उपासना करण्यासाठी मनुष्य त्याचे कर्तव्य पार पाडेल व हीच मानवजात अनंतकाळची मानवजात बनेल. त्या वेळी, देवाने प्रकाशित केलेले जीवन, देवाच्या देखरेखीखालील आणि संरक्षणाखालील जीवन, देवाबरोबरचे जीवन मनुष्याने प्राप्त केलेले असेल. मानवजात पृथ्वीवर सामान्य जीवन जगेल व सर्व लोक योग्य मार्गावर येतील. ६,००० वर्षांच्या व्यवस्थापन योजनेने सैतानाला पूर्णपणे पराभूत केले असेल, याचा अर्थ देवाने त्याच्या निर्मितीवर मनुष्याची मूळ प्रतिमा पुनर्प्राप्त केली असेल आणि अशा प्रकारे, देवाचा मूळ हेतू पूर्ण झाला असेल. सुरुवातीला, सैतानाने मानवजात भ्रष्ट करण्याआधी, मानवजात पृथ्वीवर सामान्य जीवन जगत होती. नंतर, जेव्हा सैतानाने मनुष्याला भ्रष्ट केले तेव्हा मनुष्याने हे सामान्य जीवन गमावले व म्हणूनच देवाच्या व्यवस्थापनाचे कार्य सुरू झाले आणि मनुष्याचे सामान्य जीवन पुनर्प्राप्त करण्यासाठी सैतानाशी लढाई सुरू झाली. जेव्हा देवाच्या व्यवस्थापनाचे ६,००० वर्षांचे कार्य संपेल तेव्हाच पृथ्वीवर सर्व मानवजातीचे जीवन अधिकृतपणे सुरू होईल; तरच मनुष्याला अद्भुत जीवन मिळेल व देवाचा सुरुवातीला मनुष्य निर्माण करण्याचा उद्देश, तसेच मनुष्याचे मूळ स्वरूप पुनर्प्राप्त करेल. आणि म्हणूनच, मनुष्याने पृथ्वीवर मानवजातीचे सामान्य जीवन प्राप्त केल्यानंतर, मनुष्य विजयी होण्याचा किंवा परिपूर्ण बनण्याचा पाठपुरावा करणार नाही, कारण मनुष्य पवित्र होईल. लोक ज्याबद्दल बोलतात ते म्हणजे “विजेते” व “परिपूर्ण होणे” ही देव आणि सैतान यांच्यातील लढाई दरम्यान मनुष्याला दिलेली उद्दिष्टे आहेत व ती अस्तित्वात असण्याचे एकमेव कारण म्हणजे मनुष्य भ्रष्ट झाला आहे. तुला उद्दिष्ट देऊन आणि तुला या उद्दिष्टांचा पाठपुरावा करण्यास प्रवृत्त केल्‍यानेच सैतानाचा पराभव होईल. तुला विजयी होण्यास किंवा परिपूर्ण बनण्यास अथवा तुझा वापर करून घेण्यास सांगण्‍यासाठी सैतानाला लज्जित करण्याकरिता तू साक्ष दिली पाहिजेस. शेवटी, मनुष्य पृथ्वीवर सामान्य मानवी जीवन जगेल व मनुष्य पवित्र होईल; जेव्हा हे घडते, तेव्हा लोक अजूनही विजयी होण्याचा पाठपुरावा करतील का? ते सर्व सृष्टीतील प्राणी नाहीत का? विजयी होणे आणि परिपूर्ण असण्याबद्दल बोलणे, हे शब्द सैतानाकडे व मनुष्याच्या मलीनतेकडे निर्देशित केलेले आहेत. “विजेता” हा शब्द सैतान आणि शत्रू शक्तींवरील विजयाच्या संदर्भात नाही का? जेव्हा तू म्हणतोस, की तुला परिपूर्ण बनवले आहे, तेव्हा तुझ्यामध्ये काय परिपूर्ण बनले आहे? असे नाही का, की तू तुझ्या भ्रष्ट सैतानी प्रवृत्तींपासून स्वतःला वेगळे केले आहेस जेणेकरून तू देवावरील सर्वोच्च प्रेम प्राप्त करू शकशील? अशा गोष्टी मनुष्याच्या अंतःकरणातील मलीन गोष्टींच्या संदर्भात व सैतानाच्या संदर्भात बोलल्या जातात; त्या देवाच्या संदर्भात बोलल्या जात नाहीत.

जर तू आत्ताच विजयी होण्याचा आणि परिपूर्ण बनण्याचा प्रयत्न केला नाहीस, तर भविष्यात, जेव्हा मानवजात पृथ्वीवर सामान्य जीवन जगेल, तेव्हा असा पाठपुरावा करण्याची संधी मिळणार नाही. त्या वेळी, प्रत्येक प्रकारच्या व्यक्तीचा अंत प्रकट झालेला असेल. त्या वेळी, तू कोणत्या प्रकारचा आहेस हे स्पष्ट होईल व जर तुला विजयी होण्याची इच्छा असेल किंवा परिपूर्ण बनण्याची इच्छा असेल तर ते अशक्य होईल. हे फक्त असे होईल, की मनुष्याच्या बंडखोरपणामुळे, मनुष्याला उघडकीस आणल्यानंतर त्याला शिक्षा होईल. त्या वेळी, काहींसाठी विजय होण्याचा आणि इतरांसाठी परिपूर्ण बनण्याचा किंवा काहींसाठी देवाचे ज्येष्ठ पुत्र होण्याचा व इतरांसाठी देवाचे पुत्र होण्याचा मनुष्याचा पाठपुरावा हा इतरांपेक्षा उच्च स्थानी नसेल; ते या गोष्टींचा पाठपुरावा करणार नाहीत. सर्व देवाने निर्मिलेले प्राणी असतील, सर्व पृथ्वीवर राहतील आणि सर्व पृथ्वीवर देवाबरोबर एकत्र राहतील. आता देव व सैतान यांच्यातील लढाईची वेळ आली आहे, ही अशी वेळ आहे जिथे ही लढाई अद्याप संपलेली नाही, अशी वेळ आहे जिथे मनुष्याला अद्याप पूर्णपणे प्राप्त करायचे आहे; हा संक्रमणाचा काळ आहे. आणि म्हणूनच, मनुष्याने एकतर विजयी होण्याचा किंवा देवाच्या लोकांपैकी एक बनण्याचा प्रयत्न करणे आवश्यक आहे. आज दर्जामध्ये फरक आहेत, परंतु जेव्हा वेळ येईल तेव्हा असे कोणतेही भेद राहणार नाहीत: जे विजयी झाले आहेत त्या सर्वांचा दर्जा समान असेल, ते सर्व मानवजातीचे पात्र सदस्य असतील व पृथ्वीवर समान रीतीने राहतील, याचा अर्थ असा की ते सर्व सृष्टीतील पात्र प्राणी असतील आणि सर्वांना तेच दिले जाईल. देवाच्या कार्याची युगे वेगळी असल्यामुळे व त्याच्या कार्याच्या वस्तू वेगळ्या असल्यामुळे, जर हे कार्य तुमच्यामध्ये केले गेले, तर तुम्ही परिपूर्ण बनण्यास व विजयी होण्यास पात्र आहात; जर ते परदेशात केले गेले असते, तर तेथील लोक विजय मिळवणाऱ्या लोकांचा पहिला समूह बनण्यास आणि परिपूर्ण बनणाऱ्या लोकांचा पहिला समूह बनण्यास पात्र असतील. आज, हे कार्य परदेशात केले जात नाही, म्हणून इतर देशांतील लोक परिपूर्ण बनण्यास व विजयी होण्यास पात्र नाहीत आणि त्यांच्यासाठी प्रथम समूह बनणे अशक्य आहे. देवाच्या कार्याचे उद्दिष्ट वेगळे असल्यामुळे, देवाच्या कार्याचे युग वेगळे आहे व त्याची व्याप्ती वेगळी आहे, पहिला समूह असा आहे जो विजयी होणारा आहे आणि त्याचप्रमाणे दुसरा समूहदेखील असा असेल जो परिपूर्ण होईल. पहिला समूह परिपूर्ण झाल्यानंतर, तो नमुना व आदर्श असेल आणि म्हणून भविष्यात परिपूर्ण झालेल्यांचा दुसरा व तिसरा समूह असेल, परंतु अनंतकाळात ते सर्व समान असतील आणि दर्जाचे कोणतेही वर्गीकरण होणार नाही. ते फक्त वेगवेगळ्या वेळी परिपूर्ण केले जातील व त्यांच्या दर्जात कोणताही फरक नसेल. जेव्हा प्रत्येक जण परिपूर्ण झालेला असेल आणि संपूर्ण विश्वाचे कार्य पूर्ण झालेले असेल, तेव्हा दर्जात कोणतेही भेद राहणार नाहीत व सर्व समान दर्जाचे असतील. आज हे कार्य तुमच्यामध्ये केले आहे, जेणेकरून तुम्ही विजयी होणारे व्हाल. जर ते ब्रिटनमध्ये केले गेले असते, तर ब्रिटनमध्ये पहिला समूह असता, त्याच प्रकारे तुमचा पहिला समूह असेल. आज तुमच्यामध्ये ज्याप्रकारे कार्य सुरू आहे त्यामध्ये तुम्हाला विशेषतः कृपेचा आशीर्वाद मिळाला आहे आणि हे कार्य तुमच्यामध्ये झाले नसते तर तुमचा समूह दुसरा, किंवा तिसरा अथवा चौथा किंवा पाचवा समूह असता. हे केवळ कार्याच्या क्रमातील फरकामुळे आहे; पहिला समूह व दुसरा समूह हे दर्शवत नाही की एक दुसऱ्यापेक्षा उच्च किंवा कमी आहे, ते फक्त या लोकांना परिपूर्ण बनवण्याचा क्रम दर्शवतात. आज ही वचने तुमच्यापर्यंत पोहोचवली आहेत, पण तुम्हाला आधी का कळवले नाही? कारण, प्रक्रियेशिवाय लोकांमध्ये अतिशयोक्ती करतात. उदाहरणार्थ, येशूने त्याच्या काळात असे म्हटले: “जसा मी निघून गेलो, तसाच आगमन करेन.” आज, अनेकांना या वचनांनी मोहित केले आहे व त्यांना फक्त पांढरे वस्त्र परिधान करायचे आहे आणि ते स्वर्गारोहणाची वाट पाहत आहेत. अशा प्रकारे, अशी बरीच वचने आहेत जी फार लवकर बोलता येत नाहीत; जर ती खूप लवकर बोलली गेली, तर मनुष्य अतिशयोक्ती करेल. मनुष्याची पातळी खूप कमी आहे व तो या वचनांच्या सत्याकडे पाहण्यास असमर्थ आहे.

जेव्हा मनुष्य पृथ्वीवर मनुष्याचे खरे जीवन प्राप्त करेल आणि सैतानाच्या सर्व शक्तींना बंधनात ठेवले जाईल, तेव्हा मनुष्य पृथ्वीवर सहजपणे जगेल. गोष्टी आजच्यासारख्या गुंतागुंतीच्या नसतील: मानवी नातेसंबंध, सामाजिक नातेसंबंध, जटिल कौटुंबिक संबंध—त्यामुळे खूप त्रास होतो, खूप वेदना होतात! येथे मनुष्याचे आयुष्य खूप दुःखकारक आहे! मनुष्यावर विजय मिळवल्यानंतर, त्याचे हृदय व मन बदलेल: त्याच्याकडे असे हृदय असेल जे देवाचा आदर करेल आणि त्याच्यावर प्रेम करेल. विश्वातील सर्व लोक जे देवावर प्रेम करू पाहतात त्यांच्यावर विजय मिळवल्यानंतर, म्हणजेच सैतानाचा पराभव झाल्यानंतर आणि सैतानाला—अंधाराच्या सर्व शक्तींना—बंधनात टाकल्यानंतर पृथ्वीवरील मनुष्याचे जीवन संकटमुक्त होईल व तो पृथ्वीवर मुक्तपणे जगू शकेल. जर मनुष्याचे जीवन दैहिक नातेसंबंध आणि देहाच्या गुंतागुंतीपासून मुक्त असते, तर ते किती सोपे झाले असते. मनुष्याचे देहाचे नाते खूप गुंतागुंतीचे आहे व मनुष्याकडे अशा गोष्टी असणे हा त्याला सैतानाच्या प्रभावापासून अद्याप मुक्त करायचे आहे, याचाच पुरावा आहे. जर तुझ्या प्रत्येक भाऊ आणि बहिणीशी तुझे सारखेच नाते असेल, कुटुंबातील प्रत्येक सदस्यासोबत समान नाते असेल, तर तुला कोणतीही चिंता नसती व कोणाचीही काळजी करण्याची गरज नसती. काहीही आणखी चांगले असू शकले नसते आणि अशा प्रकारे मनुष्य त्याच्या अर्ध्या दुःखातून मुक्त झाला असता. पृथ्वीवर सामान्य मानवी जीवन जगण्याने मनुष्य देवदूतांसारखाच होईल; जरी तो देहाचा असला तरी तो देवदूतासारखा असेल. हे अंतिम वचन आहे, मनुष्याला दिलेले शेवटचे वचन आहे. आज मनुष्य ताडण व न्याय भोगत आहे; अशा गोष्टींचा मनुष्याचा अनुभव निरर्थक आहे असे तुला वाटते का? ताडणाचे आणि न्यायाचे कार्य विनाकारण होऊ शकते का? पूर्वी असे म्हटले गेले आहे, की मनुष्याचे ताडण करणे व त्याचा न्याय करणे म्हणजे त्याला अथांग खड्ड्यात ठेवणे, याचा अर्थ त्याचे भविष्य आणि संधी हिरावून घेणे आहे. हे एकाच गोष्टीसाठी आहे: मनुष्याचे शुद्धीकरण. मनुष्याला जाणूनबुजून अथांग खड्ड्यात ठेवले जात नाही, ज्यानंतर देव देव मनुष्याकडे पाठ फिरवतो. त्याऐवजी, मनुष्याच्या आतील बंडखोरपणाला सामोरे जाण्यासाठी हे आहे, जेणेकरून शेवटी मनुष्याच्या अंतःकरणातील गोष्टी शुद्ध केल्या जातील, जेणेकरून त्याला देवाचे खरे ज्ञान मिळेल व तो पवित्र व्यक्तीसारखा होऊ शकेल. असे केले तर सर्व साध्य होईल. खरे तर, जेव्हा मनुष्याच्या अंतःकरणातील ज्या गोष्टी हाताळायच्या आहेत त्या हाताळल्या जातात आणि मनुष्य निर्णायक साक्ष देतो, तेव्हा सैतानदेखील पराभूत होईल व जरी अशा काही गोष्टी असल्या ज्या मुळात मनुष्यामध्ये आहेत आणि त्या पूर्णपणे शुद्ध केलेल्या नाहीत, तरी सैतानाचा पराभव झाल्यानंतर तो यापुढे त्रास देणार नाही व त्या वेळी मनुष्य पूर्णपणे शुद्ध झालेला असेल. मनुष्याने असे जीवन कधीच अनुभवलेले नाही, परंतु जेव्हा सैतानाचा पराभव होईल तेव्हा सर्व काही स्थिरावेल आणि मनुष्याच्या अंतःकरणातील त्या क्षुल्लक गोष्टींचे निराकरण होईल व या मुख्य समस्येचे निराकरण केल्यानंतर, इतर सर्व त्रास संपतील. पृथ्वीवरील देवाच्या या देहधारणेच्या वेळी, जेव्हा तो वैयक्तिकरीत्या त्याचे कार्य मनुष्यामध्ये करतो, तेव्हा तो जे काही कार्य करतो ते सैतानाला पराभूत करण्यासाठी केले जाते आणि तो मनुष्याच्या विजयाद्वारे व तुम्हाला परिपूर्ण करून सैतानाचा पराभव करेल. जेव्हा तुम्ही निर्णायक साक्ष देता, तेव्हा हादेखील सैतानाच्या पराभवाचा संकेत असेल. सैतानाला पराभूत करण्यासाठी, मनुष्यावर प्रथम विजय मिळवला जातो आणि शेवटी त्याला पूर्णपणे परिपूर्ण केले जाते. थोडक्यात, हा सैतानाचा पराभव, आहे, तसेच या दुःखाच्या रिक्त समुद्रातून सर्व मानवजातीचे तारणदेखील आहे. संपूर्ण विश्वात कार्य केले जात असो किंवा चीनमध्ये केले जात असो, हे सर्व सैतानाला पराभूत करण्यासाठी व संपूर्ण मानवजातीला तारण प्राप्त करून देण्यासाठी आहे, जेणेकरून मनुष्य विश्रांतीच्या ठिकाणी प्रवेश करू शकेल. देहधारी देव, हा सामान्य देह, हा प्रामुख्याने सैतानाला पराभूत करण्यासाठीच आहे. देहातील देवाचे कार्य स्वर्गाच्या खाली देवावर प्रेम करणार्‍या सर्वांसाठी तारण प्राप्त करून देण्यासाठी वापरले जाते, ते सर्व मानवजातीवर विजय मिळवण्यासाठी आणि त्याशिवाय, सैतानाला पराभूत करण्यासाठी आहे. सर्व मानवजातीला तारण प्राप्त करून देण्यासाठी, देवाच्या सर्व व्यवस्थापन कार्याचा गाभा सैतानाच्या पराभवापासून अविभाज्य आहे. या बहुतेक कार्यात, नेहमी तुम्ही साक्ष द्यावी अशी चर्चा का असते? आणि ही साक्ष कोणासाठी निर्देशित केलेली आहे? ही सैतानाला निर्देशित केली जात नाही का? ही साक्ष देवाला दिली जाते व देवाच्या कार्याचा परिणाम साध्य झाला आहे याची साक्ष दिली जाते. साक्ष देणे हे सैतानाला पराभूत करण्याच्या कार्याशी संबंधित आहे; जर सैतानाशी लढाई झाली नसती, तर मनुष्याला साक्ष देण्याची आवश्यकता नसती. मनुष्याला वाचवत असतानाच सैतानाचा पराभव झालाच पाहिजे, म्हणूनच, मनुष्याने सैतानासमोर साक्ष द्यावी अशी देवाने अपेक्षा केली आहे, ज्याचा उपयोग तो मनुष्याला वाचवण्यासाठी आणि सैतानाशी युद्ध करण्यासाठी करतो. परिणामी, मनुष्य ही तारणाची वस्तू व सैतानाच्या पराभवाचे साधन हे दोन्ही आहे आणि म्हणूनच मनुष्य देवाच्या संपूर्ण व्यवस्थापनाच्या कार्याच्या केंद्रस्थानी आहे, तर सैतान हा केवळ विनाशाची वस्तू आहे, शत्रू आहे. तुला असे वाटेल, की तू काहीही केले नाहीस, परंतु तुझ्या प्रवृत्तीतील बदलांमुळे, साक्ष दिली गेली आहे व ही साक्ष सैतानाकडे निर्देशित केली गेली आहे आणि ती मनुष्यासाठी बनलेली नाही. अशा साक्षीचा आनंद घेण्यास मनुष्य योग्य नाही. देवाने केलेले कार्य त्याला कसे समजेल? देवाच्या लढाईचे उद्दिष्ट सैतान आहे; दरम्यान, मनुष्य ही केवळ तारणाची वस्तू आहे. मनुष्यामध्ये भ्रष्ट सैतानी प्रवृत्ती आहेत आणि तो हे कार्य समजून घेण्यास असमर्थ आहे. हे सैतानाच्या भ्रष्टतेमुळे आहे व ते मनुष्यामध्ये अंगभूत नसून सैतानाने निर्देशित केले आहे. आज, देवाचे मुख्य कार्य म्हणजे सैतानाला पराभूत करणे, म्हणजे मनुष्यावर पूर्णपणे विजय मिळवणे आहे, जेणेकरून मनुष्य सैतानासमोर देवाची अंतिम साक्ष देऊ शकेल. अशा प्रकारे, सर्व गोष्टी साध्य होतील. बर्‍याच बाबतीत, तुझ्या उघड्या डोळ्यांना असे दिसते, की काहीही केले गेले नाही, परंतु प्रत्यक्षात, कार्य आधीच पूर्ण झाले आहे. पूर्णतेचे सर्व कार्य दृश्यमान असावे असे मनुष्याला वाटते, मात्र ते तुला दृश्यमान न करता, मी माझे कार्य पूर्ण केले आहे, कारण सैतान शरण आला आहे, याचा अर्थ असा आहे की त्याचा पूर्णपणे पराभव झाला आहे, देवाचे सर्व शहाणपण, सामर्थ्य आणि अधिकार यांनी सैतानाला नष्ट केले आहे. हीच साक्ष द्यायला हवी व मनुष्यात त्याची स्पष्ट अभिव्यक्ती नसली, ती उघड्या डोळ्यांना दिसत नसली, तरी सैतानाचा पराभव आधीच झाला आहे. हे संपूर्ण कार्य सैतानाच्या विरोधात आहे आणि सैतानाशी झालेल्या लढाईमुळे केले आहे. आणि म्हणूनच, अशा अनेक गोष्टी आहेत ज्यामध्ये यश मिळाल्यासारखे मनुष्याला वाटत नाही, परंतु ज्या गोष्टी देवाच्या दृष्टीने, खूप पूर्वी यशस्वीपणे पूर्ण झाल्या आहेत. हे सर्व देवाच्या कार्यातील आंतरिक सत्यांपैकी एक आहे.

सैतानाचा पराभव झाल्यानंतर, म्हणजेच मनुष्यावर पूर्णपणे विजय मिळवल्यानंतर, मनुष्याला समजेल, की हे सर्व कार्य तारणासाठीच आहे आणि सैतानाच्या तावडीतून लोकांना सोडवणे हेच या तारणाचे माध्यम आहे. देवाच्या व्यवस्थापनाचे ६,००० वर्षांचे कार्य तीन टप्प्यांमध्ये विभागले गेले आहे: नियमशास्त्राचे युग, कृपेचे युग व राज्याचे युग. कार्याचे हे तीन टप्पे मानवजातीच्या तारणासाठी आहेत, म्हणजेच, ते अशा मानवजातीच्या तारणासाठी आहेत ज्या मानवजातीला सैतानाने खूपच भ्रष्ट केले आहे. तथापि, त्याच वेळी, ते टप्पे यासाठीदेखील आहेत, जेणेकरून देव सैतानाशी लढाई करू शकेल. अशा प्रकारे, ज्याप्रमाणे तारणाचे कार्य तीन टप्प्यात विभागले गेले आहे, त्याचप्रमाणे सैतानाविरुद्ध लढाईदेखील तीन टप्प्यात विभागली गेली आहे आणि देवाच्या कार्याचे हे दोन पैलू एकाच वेळी चालवले जातात. सैतानाविरुद्ध लढाई खरी तर मानवजातीच्या तारणासाठी आहे आणि मानवजातीच्या तारणाचे कार्य हे एकाच टप्प्यात यशस्वीरीत्या पूर्ण होऊ शकत नाही, म्हणूनच सैतानाविरुद्ध लढाईदेखील विविध टप्प्यांमध्ये व कालखंडांत विभागली गेली आहे आणि मनुष्याच्या गरजांनुसार व सैतानाने त्याच्या बाबतीत केलेल्या भ्रष्टतेच्या मर्यादेनुसार सैतानाशी लढाई केली जाते. कदाचित, मनुष्याच्या कल्पनेत त्याचा असा विश्वास आहे, की ज्या प्रकारे दोन सैन्ये एकमेकांशी लढतात त्याच प्रकारे या लढाईत देव सैतानाविरुद्ध शस्त्रे उचलेल. मनुष्याची बुद्धी फक्त हीच कल्पना करण्यास सक्षम आहे; ही अत्यंत अस्पष्ट आणि अवास्तविक कल्पना आहे, तरीही मनुष्य त्यावर विश्वास ठेवतो. आणि सैतानाशी लढाई करूनच मनुष्याचे तारण प्राप्त करता येईल असे मी म्हणत असल्यामुळे, मनुष्याची कल्पना आहे, की ही लढाई अशा प्रकारे लढली जाते. मनुष्याच्या तारणाच्या कार्याचे तीन टप्पे आहेत, ज्याचा अर्थ असा आहे, की सैतानाचा कायमचा पराभव करण्यासाठी सैतानाविरुद्ध लढाई तीन टप्प्यात विभागली गेली आहे. तरीही सैतानाविरुद्ध लढाईच्या संपूर्ण कार्याचे आंतरिक सत्य हे आहे, की त्याचे परिणाम कार्याच्या अनेक टप्प्यांद्वारे प्राप्त होतात: मनुष्यावर कृपा करणे, मनुष्याचे पापार्पण बनणे, मनुष्याच्या पापांची क्षमा करणे, मनुष्यावर विजय मिळवणे व मनुष्याला परिपूर्ण बनवणे. खरे तर, सैतानाविरुद्ध लढाई म्हणजे सैतानाविरुद्ध शस्त्रे उचलणे नाही, तर मनुष्याचे तारण करणे, मनुष्याच्या जीवनाचे कार्य करणे आणि मनुष्याच्या प्रवृत्तीत बदल घडवून आणणे आहे, जेणेकरून तो देवाची साक्ष देऊ शकेल. अशा प्रकारे सैतानाचा पराभव केला जातो. मनुष्याची भ्रष्ट प्रवृत्ती बदलून सैतानाचा पराभव केला जातो. जेव्हा सैतानाचा पराभव केला जाईल, म्हणजेच जेव्हा मनुष्याला पूर्णपणे वाचवले जाईल, तेव्हा अपमानित सैतानाला पूर्णपणे बंधनात ठेवले जाईल व अशा प्रकारे, मनुष्य पूर्णपणे वाचवला गेला असेल. अशा प्रकारे, मनुष्याच्या तारणाचे मूलतत्त्व सैतानाविरुद्धचे युद्ध आहे आणि हे युद्ध प्रामुख्याने मनुष्याच्या तारणात दिसून येते. शेवटच्या दिवसांचा टप्पा, ज्यामध्ये मनुष्यावर विजय मिळवायचा आहे, हा सैतानाविरुद्ध लढाईचा शेवटचा टप्पा आहे व सैतानाच्या नियंत्रणातून मनुष्याच्या संपूर्ण तारणाचे कार्यदेखील आहे. मनुष्याच्या विजयाचा आंतरिक अर्थ म्हणजे सैतानाचे मूर्त स्वरूप—सैतानाने भ्रष्ट केलेला मनुष्य—त्याच्यावर विजय मिळवल्यानंतर निर्माणकर्त्याकडे परत येणे, ज्याद्वारे तो सैतानाचा त्याग करेल आणि देवाकडे पूर्णपणे परत जाईल. अशा प्रकारे, मनुष्य पूर्णपणे वाचवला गेला असेल. आणि म्हणूनच, विजयाचे कार्य हे सैतानाविरुद्धच्या लढाईतील शेवटचे कार्य आहे व सैतानाच्या पराभवासाठी देवाच्या व्यवस्थापनातील अंतिम टप्पा आहे. या कार्याशिवाय, मनुष्याचे संपूर्ण तारण शेवटी अशक्य होईल, सैतानाचा संपूर्ण पराभवदेखील अशक्य होईल आणि मानवजात कधीही अद्भुत गंतव्यस्थानात प्रवेश करू शकणार नाही किंवा सैतानाच्या प्रभावातून मुक्त होऊ शकणार नाही. परिणामी, सैतानाशी लढाई पूर्ण होण्यापूर्वी मनुष्याच्या तारणाचे कार्य पूर्ण केले जाऊ शकत नाही, कारण देवाच्या व्यवस्थापनाच्या कार्याचा गाभा मानवजातीच्या तारणासाठी आहे. सर्वात सुरुवातीची मानवजात देवाच्या हातात होती, परंतु सैतानाच्या मोहामुळे व भ्रष्टतेमुळे, मनुष्य सैतानाच्या बंधनात अडकला आणि दुष्टाच्या हाती पडला. अशा प्रकारे, देवाच्या व्यवस्थापनाच्या कार्यात सैतान पराभूत होण्याची वस्तू बनला. सैतानाने मनुष्यावर ताबा मिळवल्यामुळे व देव त्याचे सर्व व्यवस्थापन करण्यासाठी मनुष्याला भांडवल म्हणून वापरत असल्यामुळे, जर मनुष्याला वाचवायचे असेल, तर त्याला सैतानाच्या हातून काढून घेतले पाहिजे, म्हणजे सैतानाने मनुष्याला बंदिवान केल्यानंतर त्याला सैतानाकडून परत घेणे आवश्यक आहे. अशा प्रकारे, मनुष्याच्या जुन्या प्रवृत्तीतील बदलांद्वारे सैतानाचा पराभव केला पाहिजे, जे बदल मनुष्याच्या मूळ तर्कशक्तीला पुनर्संचयित करतात. अशाप्रकारे, बंदिवान केलेल्या मनुष्याला सैतानाच्या हातातून परत घेतले जाऊ शकते. जर मनुष्य सैतानाच्या प्रभावातून आणि बंधनातून मुक्त झाला तर सैतान लज्जित होईल, मनुष्य शेवटी परत प्राप्त केले जाईल व सैतानाचा पराभव होईल. आणि मनुष्य सैतानाच्या अंधकारमय प्रभावातून मुक्त झाल्यामुळे, मनुष्य या संपूर्ण लढाईची लूट मानला होईल व युद्ध संपल्यानंतर सैतान शिक्षा भोगण्याची वस्तू बनेल, ज्यानंतर मानवजातीच्या तारणाचे संपूर्ण कार्य पूर्ण होईल.

देवाला सृष्टीतील प्राण्यांबद्दल कोणताही द्वेष नाही; त्याला फक्त सैतानाचा पराभव करण्याची इच्छा आहे. त्याचे सर्व कार्य—मग ते ताडण असो वा न्याय—सैतानाकडे निर्देशित केले जाते; हे मानवजातीच्या तारणासाठी केले जाते, हे सर्व सैतानाला पराभूत करण्यासाठी आहे आणि त्याचे एकच उद्दिष्ट आहे: सैतानाविरुद्ध शेवटपर्यंत लढाई करणे! सैतानावर विजय मिळेपर्यंत देव कधीही विश्रांती घेणार नाही! सैतानाचा पराभव केल्यावरच तो विश्रांती घेईल. कारण देवाने केलेले सर्व कार्य सैतानाकडे निर्देशित केले आहे व ज्यांना सैतानाने भ्रष्ट केले आहे ते सर्व सैतानाच्या नियंत्रणाखाली आहेत आणि सर्व सैतानाच्या अधिपत्याखाली राहतात, सैतानाविरुद्ध लढाई केल्याशिवाय व त्याच्याशी संबंध तोडल्याशिवाय, सैतान लोकांवरील त्याची पकड सोडणार नाही व त्यांना प्राप्त करता येणार नाही. जर त्यांना प्राप्त करता आले नाही, तर हे सिद्ध होईल की सैतानाचा पराभव झालेला नाही, तो पराभूत झालेला नाही. आणि म्हणूनच, देवाच्या ६,००० वर्षांच्या व्यवस्थापन योजनेत, पहिल्या टप्प्यात त्याने नियमशास्त्राचे कार्य केले, दुसऱ्या टप्प्यात त्याने कृपेच्या युगाचे कार्य केले, म्हणजेच वधस्तंभावर खिळण्याचे कार्य केले व तिसऱ्या टप्प्यात तो मानवजातीला जिंकण्याचे कार्य करतो. हे सर्व कार्य सैतानाने मानवजातीला ज्या प्रमाणात भ्रष्ट केले आहे त्या प्रमाणात निर्देशित केले आहे, हे सर्व सैतानाला पराभूत करण्यासाठी आहे आणि प्रत्येक टप्पा सैतानाला पराभूत करण्यासाठी आहे. देवाच्या व्यवस्थापनाच्या ६,००० वर्षांच्या कार्याचे मूलतत्त्व ही अग्निवर्ण अजगराविरुद्धची लढाई आहे व मानवजातीचे व्यवस्थापन करण्याचे कार्यदेखील सैतानाला पराभूत करण्याचे कार्य आहे, सैतानाविरुद्ध लढाई करण्याचे कार्य आहे. देवाने ६,००० वर्षे लढाई केली आहे आणि अशा प्रकारे त्याने ६,००० वर्षे मनुष्याला नवीन क्षेत्रात आणण्यासाठी कार्य केले आहे. जेव्हा सैतानाचा पराभव होईल, तेव्हा मनुष्य पूर्णपणे मुक्त होईल. ही आजच्या देवाच्या कार्याची दिशा नाही का? हीच आजच्या कार्याची अगदी अचूक दिशा आहे: मनुष्याची संपूर्ण मुक्ती व स्वातंत्र्य, जेणेकरून तो कोणत्याही नियमांच्या अधीन राहणार नाही किंवा कोणत्याही बंधनाने किंवा नियमांनी मर्यादित राहणार नाही. हे सर्व कार्य तुमच्या पातळीनुसार आणि तुमच्या गरजांनुसार केले जाते, याचा अर्थ तुम्ही जे काही साध्य करू शकता ते तुम्हाला पुरवले जाते. ही “तुम्हाला अशक्य गोष्टी करायला लावण्याची” बाब नाही, तुमच्यावर काहीही लादण्याची बाब नाही; उलट, हे सर्व कार्य तुमच्या वास्तविक गरजांनुसार चालते. कार्याचा प्रत्येक टप्पा मनुष्याच्या वास्तविक गरजा व आवश्यकतांनुसार चालतो; कार्याचा प्रत्येक टप्पा सैतानाचा पराभव करण्यासाठी आहे. खरे तर, सुरुवातीला निर्माणकर्ता आणि त्याचे निर्मिलेले प्राणी यांच्यामध्ये कोणतेही अडथळे नव्हते. हे सर्व अडथळे सैतानाने निर्माण केले होते. सैतानाने त्याला ज्याप्रकारे भ्रष्ट केले आहे त्यामुळे मनुष्य काहीही पाहू किंवा स्पर्श करू शकत नाही. मनुष्य याला बळी पडला आहे, ज्याची फसवणूक झाली आहे. सैतानाचा पराभव झाल्यानंतर, निर्मिलेले प्राणी निर्माणकर्त्याला पाहतील व निर्माणकर्ता निर्मिलेल्या प्राण्यांकडे पाहील आणि त्यांचे वैयक्तिकरीत्या नेतृत्व करण्यास सक्षम असेल. मनुष्याला पृथ्वीवर फक्त हेच जीवन मिळायला हवे. आणि म्हणूनच, देवाचे कार्य प्रामुख्याने सैतानाला पराभूत करण्यासाठी आहे व सैतानाचा पराभव केल्यानंतर सर्व काही सोडवले जाईल. आज तू पाहिले आहेस, की देवाने मनुष्यांमध्ये येणे ही काही साधी गोष्ट नाही. तो दररोज तुमच्यामध्ये दोष शोधण्यासाठी, हे आणि ते सांगण्यासाठी किंवा तो कसा दिसतो व तो कसा बोलतो आणि जगतो हे पाहण्याची अनुमती देण्यासाठी आलेला नाही. केवळ तुम्हाला त्याच्याकडे पाहण्याची किंवा तुमचे डोळे उघडण्याची किंवा त्याने सांगितलेली रहस्ये व त्याने उघडलेले सात शिक्के ऐकण्याची अनुमती देण्यासाठी देह धारण केलेला नाही. उलट, त्याने सैतानाचा पराभव करण्यासाठी देह धारण केला आहे. मनुष्याचे तारण करण्यासाठी व सैतानाविरुद्ध लढाई करण्यासाठी तो देह धारण करून मनुष्यांमध्ये आला आहे; हे त्याच्या देहधारणेचे महत्त्व आहे. जर ते सैतानाला पराभूत करण्याच्या हेतूने नसते, तर त्याने वैयक्तिकरीत्या हे कार्य केले नसते. देव पृथ्वीवर मनुष्यामध्ये त्याचे कार्य करण्यासाठी, स्वतःला मनुष्यासमोर प्रकट करण्यासाठी आणि मनुष्याला त्याला पाहण्याची अनुमती देण्यासाठी पृथ्वीवर आला आहे; ही छोटी बाब आहे का? हे खरोखर सोपे नाही! हे मनुष्याच्या कल्पनेप्रमाणे नाही: देव आला आहे म्हणून मनुष्याने त्याच्याकडे पाहावे, जेणेकरून मनुष्याला समजेल की देव वास्तविक आहे व तो अस्पष्ट किंवा पोकळ नाही आणि देव उदात्त पण नम्र आहे. हे इतके सोपे असू शकते का? याचे मुख्य कारण म्हणजे, सैतानाने मनुष्याचा देह भ्रष्ट केला आहे आणि देव मनुष्याला वाचवू इच्छितो, देवाने सैतानाविरुद्ध लढाई करण्यासाठी व वैयक्तिकरीत्या मनुष्याचे पालनपोषण करण्यासाठी देह धारण केला पाहिजे. केवळ हेच त्याच्या कार्यासाठी फायदेशीर आहे. सैतानाला पराभूत करण्यासाठी आणि मनुष्याला चांगल्या प्रकारे वाचवण्यासाठी देवाचे दोन अवतारी देह अस्तित्वात आहेत. कारण सैतानाविरुद्ध लढाई करणारा केवळ देवच असू शकतो, मग तो देवाचा आत्मा असो किंवा देवाचा अवतारी देह असो. थोडक्यात, देवदूत सैतानाविरुद्ध लढाई करू शकत नाहीत, सैतानाने भ्रष्ट केलेले मनुष्य तर दूरच. ही लढाई लढण्यास देवदूत शक्तीहीन आहेत व मनुष्य तर दुर्बलच आहे. अशा प्रकारे, जर देवाला मनुष्याच्या जीवनाचे कार्य करायचे असेल, जर मनुष्याला वाचवण्यासाठी त्याला वैयक्तिकरीत्या पृथ्वीवर यायचे असेल, तर त्याने वैयक्तिकरीत्या देह धारण केला पाहिजे—म्हणजेच, त्याने वैयक्तिकरीत्या देहात अवतरले पाहिजे आणि त्याच्या जन्मजात ओळखीसह व तसेच त्याने जे कार्य केले पाहिजे त्या कार्यासह मनुष्यामध्ये आले पाहिजे आणि वैयक्तिकरीत्या मनुष्याला वाचवले पाहिजे. जर असे नसते, जर हे कार्य देवाच्या किंवा मनुष्याच्या आत्म्याने केले असते, तर या लढाईतून काहीही प्राप्त झाले नसते आणि ही लढाई कधीही संपली नसती. जेव्हा देव मनुष्यामध्ये सैतानाविरुद्ध वैयक्तिकरीत्या युद्ध करण्यासाठी देह धारण करतो, तेव्हाच मनुष्याकडे तारणाची संधी असते. शिवाय, तेव्हाच सैतान लज्जित होतो व त्याच्याकडे शोषणाची किंवा ते कृतीत आणण्याची कोणतीही संधी राहत नाही. देहधारी देवाने केलेले कार्य देवाच्या आत्म्यासाठी असाध्य आहे आणि दैहिक मनुष्याला ते देवाच्या वतीने करणे अधिक अशक्य आहे, कारण तो जे कार्य करतो ते मनुष्याच्या जीवनासाठी व मनुष्याची भ्रष्ट प्रवृत्ती बदलण्यासाठी आहे. जर मनुष्याने या लढाईत भाग घेतला, तर तो फक्त दुःखी अशा अस्ताव्यस्त परिस्थितीत सापडेल व त्याची भ्रष्ट प्रवृत्ती बदलण्यास असमर्थ असेल. तो मनुष्याला वधस्तंभापासून वाचवण्यास किंवा सर्व बंडखोर मानवजातीवर विजय मिळवण्यास असमर्थ असेल, परंतु तत्त्वांच्या पलीकडे न जाणारे केवळ थोडेसे जुने कार्य करण्यास किंवा सैतानाच्या पराभवाशी संबंधित नसलेले इतर कार्य करण्यास सक्षम असेल. मग त्रास कशाला घ्यायचा? जे कार्य मानवजातीला प्राप्त करू शकत नाही, सैतानाला पराभूत करू शकत नाही त्याचे काय महत्त्व आहे? आणि म्हणूनच, सैतानाशी लढाई केवळ स्वतः देवच करू शकतो व ते करणे मनुष्यासाठी अशक्य आहे. आज्ञा पाळणे आणि अनुसरण करणे हे मनुष्याचे कर्तव्य आहे, कारण मनुष्य स्वर्ग व पृथ्वी निर्माण करण्यासारखे कार्य करू शकत नाही आणि त्याशिवाय, तो सैतानाशी लढण्याचे कार्यदेखील करू शकत नाही. मनुष्य केवळ देवाच्या नेतृत्वाखाली निर्माणकर्त्याला संतुष्ट करू शकतो, ज्याद्वारे सैतानाचा पराभव होतो; मनुष्य ही एकमेव गोष्ट करू शकतो. आणि म्हणून, प्रत्येक वेळी नवीन लढाई सुरू होते तेव्हा, म्हणजेच प्रत्येक वेळी एका नवीन युगाचे कार्य सुरू होते तेव्हा, हे कार्य वैयक्तिकरीत्या स्वतः देवाने केलेले असते, ज्याद्वारे तो संपूर्ण युगाचे नेतृत्व करतो व सर्व मानवजातीसाठी नवीन मार्ग उघडतो. प्रत्येक नवीन युगाची पहाट ही सैतानाविरुद्ध लढाईची नवीन सुरुवात असते, ज्याद्वारे मनुष्य आणखी नवीन, अधिक सुंदर क्षेत्रात व नवीन युगात प्रवेश करतो ज्याचे नेतृत्व स्वतः देव करतो. मनुष्य सर्व गोष्टींचा स्वामी आहे, परंतु ज्यांना प्राप्त केले गेले आहे ते सैतानाविरुद्धच्या सर्व लढाईचे फळ बनतील. सैतान हा सर्व गोष्टींचा भ्रष्टकर्ता आहे, तो सर्व लढाईच्या शेवटी पराभूत होतो आणि या लढाईनंतर त्याला शिक्षाही दिली जाईल. देव, मनुष्य व सैतान यांच्यामध्ये केवळ सैतानानाच तिरस्कार केला जाईल आणि त्यालाच नाकारले जाईल. दरम्यान, ज्यांना सैतानाने प्राप्त केले होते परंतु देवाने परत घेतले नाही, ते सैतानाच्या वतीने शिक्षा मिळणारे बनतील. या तिन्हींपैकी, सर्वांनी केवळ देवाचीच उपासना केली पाहिजे. ज्यांना सैतानाने भ्रष्ट केले होते परंतु देवाने त्यांना परत घेतले आहे व जे देवाच्या मार्गाचे अनुसरण करतात, ते असे लोक बनतील ज्यांना देवाचे वचन मिळेल आणि ते देवासाठी दुष्टांचा न्याय करतील. देव नक्कीच विजयी होईल व सैतान नक्कीच पराभूत होईल, परंतु मनुष्यांमध्ये काही जिंकतील आणि काही हरतील. जे जिंकतात ते विजय मिळवणाऱ्यांमध्ये असतील आणि जे हरतात ते पराभूत होणाऱ्यांमध्ये असतील; हे प्रत्येकाचे प्रकारानुसार वर्गीकरण आहे, हा देवाच्या संपूर्ण कार्याचा अंतिम शेवट आहे. हे देवाच्या संपूर्ण कार्याचे उद्दिष्टदेखील आहे व ते कधीही बदलणार नाही. देवाच्या व्यवस्थापन योजनेच्या मुख्य कार्याचा गाभा मनुष्याच्या तारणावर केंद्रित आहे आणि देव मुख्यत्वेकरून, या कार्यासाठी व सैतानाला पराभूत करण्यासाठी देह धारण करतो. देवाने पहिल्यांदा देह धारण केला तो सैतानाला पराभूत करण्यासाठी केला: तो वैयक्तिकरीत्या देह झाला आणि मानवजातीच्या सुटकेचे कार्य म्हणजेच पहिल्या लढाईचे कार्य पूर्ण करण्यासाठी त्याला स्वतःला वधस्तंभावर खिळले गेले. त्याचप्रमाणे, कार्याचा हा टप्पादेखील देवाने वैयक्तिकरीत्या केला आहे, ज्याने मनुष्यामध्ये त्याचे कार्य करण्यासाठी, वैयक्तिकरीत्या त्याची वचने उच्चारण्यासाठी व मनुष्याला त्याला पाहण्याची अनुमती देण्यासाठी देह धारण केला आहे. अर्थात, तो मार्गात काही इतर कार्यदेखील करतो जे अपरिहार्य आहे, परंतु तो वैयक्तिकरीत्या त्याचे कार्य पार पाडण्याचे मुख्य कारण म्हणजे सैतानाचा पराभव करणे, संपूर्ण मानवजातीवर विजय मिळवणे आणि या लोकांना प्राप्त करणे हे आहे. तर, देहधारी देवाचे कार्य खरोखर सोपे नाही. जर देव नम्र व गुप्त आहे आणि देव खरा आहे हे मनुष्याला दाखवणे हाच त्याचा उद्देश असता, जर त्याचा उद्देश केवळ हे कार्य करण्याचा असता, तर देवाला देह धारण करण्याची आवश्यकता नसती. देवाने देह धारण केला नसला तरी, तो त्याची नम्रता व गुप्तता, त्याची महानता आणि पावित्र्य थेट मनुष्यासमोर प्रकट करू शकला असता, परंतु अशा गोष्टींचा मानवजातीच्या व्यवस्थापनाच्या कार्याशी काहीही संबंध नाही. या गोष्टी मनुष्याला वाचवण्यास किंवा त्याला पूर्ण करण्यास असमर्थ आहेत, या गोष्टी सैतानाला पराभूत करणे तर दूरच. जर सैतानाच्या पराभवामध्ये केवळ आत्म्याविरुद्ध लढाई करणार्‍या आत्म्याचा समावेश असेल, तर अशा कार्याला आणखी कमी व्यावहारिक मूल्य असेल; ते मनुष्याला प्राप्त करण्यास असमर्थ असेल व मनुष्याचे भविष्य आणि संधी नष्ट करेल. यामुळे, देवाचे आजचे कार्य खूप महत्त्वाचे आहे. मनुष्याने केवळ त्याला पाहावे किंवा मनुष्याचे डोळे उघडावेत किंवा त्याला थोडेसे भारावून गेल्याची व प्रोत्साहन मिळाल्याची जाणीव व्हावी म्हणून नव्हे; अशा कार्याला महत्त्व नाही. जर तू फक्त अशा प्रकारच्या ज्ञानाबद्दल बोलू शकत असशील, तर हे सिद्ध होते की तुला देहधारी देवाचे खरे महत्त्व माहीत नाही.

देवाच्या संपूर्ण व्यवस्थापन योजनेचे कार्य स्वतः देवाने केले आहे. पहिला टप्पा—जगाची निर्मिती—स्वतः देवाने केली आणि जर त्याने मानवजातीची निर्मिती केली नसती, तर ते करण्यास कोणीही समर्थ नसता; दुसरा टप्पा म्हणजे संपूर्ण मानवजातीची सुटका व तेदेखील स्वतः देवाने वैयक्तिकरीत्या केले होते; तिसरा टप्पा म्हणजे अर्थातच: देवाच्या सर्व कार्याचा शेवट स्वतः देवानेच करण्याची आणखी जास्त गरज आहे. संपूर्ण मानवजातीची सुटका करणे, त्यांच्यावर विजय मिळवणे, त्यांना प्राप्त करणे आणि त्यांना परिपूर्ण करणे हे सर्व कार्य स्वतः देवाने केले जाते. जर त्याने हे कार्य वैयक्तिकरीत्या केले नसते, तर त्याची ओळख मनुष्याद्वारे दर्शवली जाऊ शकली नसती किंवा त्याचे कार्यही मनुष्याने केले नसते. सैतानाला पराभूत करण्यासाठी, मानवजातीला प्राप्त करण्यासाठी व मनुष्याला पृथ्वीवर सामान्य जीवन देण्यासाठी, तो वैयक्तिकरीत्या मनुष्याचे नेतृत्व करतो आणि मनुष्यांमध्ये कार्य करतो; त्याच्या संपूर्ण व्यवस्थापन योजनेसाठी व त्याच्या सर्व कार्यासाठी, त्याने हे कार्य वैयक्तिकरीत्या केले पाहिजे. मनुष्याला आनंदित करण्यासाठी देव आला, असा जर मनुष्याचा विश्वास असेल, तर अशा समजुतींना काही मूल्य नाही, महत्त्व नाही. मनुष्याची समज खूप उथळ असते! हे कार्य स्वतः पार पाडूनच देव हे कार्य संपूर्णतः आणि पूर्णपणे करू शकतो. मनुष्य देवाच्या वतीने ते करण्यास असमर्थ आहे. त्याच्याकडे देवाची ओळख किंवा त्याचे मूलतत्त्व नसल्यामुळे, तो देवाचे कार्य करण्यास असमर्थ आहे व जरी मनुष्याने हे कार्य केले तरी त्याचा काहीही परिणाम होणार नाही. देवाने पहिल्यांदा देह धारण केला तो मानवजातीच्या सुटकेसाठी, सर्व मानवजातीची पापातून सुटका करण्यासाठी, मनुष्याला शुद्ध होण्यास आणि त्याच्या पापांची क्षमा प्राप्त करण्यास सक्षम बनवण्यासाठी केला. विजयाचे कार्यदेखील देवाने मनुष्यामध्ये वैयक्तिकरीत्या केले आहे. जर, या टप्प्यामध्ये, देवाला केवळ भविष्यवाणी उच्चारायची असती, तर त्याची जागा घेण्यासाठी एखादा संदेष्टा किंवा कोणीतरी प्रतिभासंपन्न व्यक्ती शोधता आली असती; जर फक्त भविष्यवाणीच उच्चारली गेली असती, तर मनुष्य देवाची जागा घेऊ शकला असता. तरीही जर मनुष्याने स्वतः देवाचे कार्य करण्याचा व मनुष्याच्या जीवनाचे कार्य करण्याचा प्रयत्न केला असता, तर हे कार्य करणे त्याच्यासाठी अशक्य असते. हे स्वतः देवानेच वैयक्तिकरीत्या केले पाहिजे: हे कार्य करण्यासाठी देवाने वैयक्तिकरीत्या देह धारण केला पाहिजे. वचनाच्या युगात, जर फक्त भविष्यवाणी उच्चारली गेली असती, तर यशया किंवा एलीया संदेष्टा यांना हे कार्य करण्यासाठी शोधता आले असते आणि स्वतः देवाने ते वैयक्तिकरीत्या करण्याची आवश्यकता नसती. या टप्प्यात केलेले कार्य केवळ भविष्यवाणी करणे नसल्यामुळे व मनुष्यावर विजय मिळवण्यासाठी आणि सैतानाला पराभूत करण्यासाठी वचनांचे कार्य वापरले जाते याला अधिक महत्त्व असल्यामुळे, हे कार्य मनुष्य करू शकत नाही व ते स्वतः देवाने वैयक्तिकरीत्या केले पाहिजे. नियमशास्त्राच्या युगात यहोवाने त्याच्या कार्याचा एक भाग केला, त्यानंतर त्याने काही वचने उच्चारली आणि संदेष्ट्यांद्वारे काही कार्य केले. याचे कारण म्हणजे मनुष्य त्याच्या कार्यात यहोवाची जागा घेऊ शकतो व सिध्दपुरुष त्याच्या वतीने काही गोष्टींचे भाकीत करू शकतात आणि काही स्वप्नांचा अर्थ लावू शकतात. सुरुवातीला केलेले कार्य हे मनुष्याच्या प्रवृत्तीत थेट बदल करण्याचे कार्य नव्हते व ते मनुष्याच्या पापाशी संबंधित नव्हते व मनुष्याने केवळ नियमशास्त्राचे पालन करणे आवश्यक होते. म्हणूनच यहोवाने देह धारण केला नाही आणि त्याने स्वतःला मनुष्यासमोर प्रकट केले नाही; त्याऐवजी तो मोशे व इतरांशी थेट बोलला, त्यांना त्याच्या वतीने बोलायला आणि कार्य करण्यास भाग पाडले व त्यांना थेट मानवजातीमध्ये कार्य करायला लावले. देवाच्या कार्याचा पहिला टप्पा म्हणजे मनुष्याचे नेतृत्व. ही सैतानाविरुद्धच्या लढाईची सुरुवात होती, पण ही लढाई अद्याप अधिकृतपणे सुरू व्हायची होती. सैतानाविरुद्धची अधिकृत लढाई देवाच्या पहिल्या देहधारणेपासून सुरू झाली आणि ती आजपर्यंत सुरू आहे. या युद्धाची पहिली लढाई तेव्हा होती जेव्हा देहधारी देवाला वधस्तंभावर खिळले होते. देहधारी देवाला वधस्तंभावर खिळल्याने सैतानाचा पराभव झाला व तो युद्धातील पहिला यशस्वी टप्पा होता. जेव्हा देहधारी देव थेट मनुष्याच्या जीवनावर कार्य करू लागला, तेव्हा मनुष्याला पुन्हा प्राप्त करण्याच्या कार्याची ही अधिकृत सुरुवात होती आणि हे मनुष्याच्या जुन्या प्रवृत्तीला बदलण्याचे कार्य असल्यामुळे, ते सैतानाशी लढाई करण्याचे कार्य होते. यहोवाने सुरवातीला केलेल्या कार्याचा टप्पा म्हणजे पृथ्वीवरील मनुष्याच्या जीवनाचे नेतृत्व होते. ही देवाच्या कार्याची सुरुवात होती व जरी त्यात अद्याप कोणतीही लढाई किंवा कोणतेही मोठे कार्य सामील झाले नव्हते, तरीही त्याने आगामी लढाईच्या कार्याचा पाया घातला होता. नंतर, कृपेच्या युगादरम्यान कार्याच्या दुसऱ्या टप्प्यात मनुष्याची जुनी प्रवृत्ती बदलणे समाविष्ट होते, ज्याचा अर्थ स्वतः देवाने मनुष्याचे जीवन घडवले. हे वैयक्तिकरीत्या देवाने केले पाहिजे: यासाठी देवाने वैयक्तिकरीत्या देह धारण करणे आवश्यक होते. जर त्याने देह धारण केला नसता, तर कार्याच्या या टप्प्यावर त्याची जागा कोणीही घेऊ शकले नसते, कारण ते सैतानाविरुद्ध थेट लढण्याचे कार्य होते. जर मनुष्याने हे कार्य देवाच्या वतीने केले असते, तर जेव्हा मनुष्य सैतानासमोर उभा राहिला, तेव्हा सैतान अधीन गेला नसता आणि त्याचा पराभव करणे अशक्य झाले असते. त्याला पराभूत करण्यासाठी आलेला देहधारी देवच असणे गरजेचे होते, कारण देहधारी देवाचे मूलतत्त्व अजूनही देवच आहे, तो अजूनही मनुष्याचे जीवन जगत आहे व तो अजूनही निर्माणकर्ता आहे; काहीही झाले तरी त्याची ओळख आणि मूलतत्त्व बदलणार नाही. आणि म्हणूनच, त्याने देह धारण केला व सैतानाने पूर्णपणे अधीन जावे यासाठी कार्य केले. शेवटच्या दिवसांतील कार्याच्या टप्प्यादरम्यान, जर मनुष्याने हे कार्य केले असेल आणि त्याला थेट वचने उच्चारायला लावली, तर तो ती बोलू शकणार नाही व जर भविष्यवाणी बोलली गेली तर ही भविष्यवाणी मनुष्यावर विजय मिळवण्यास असमर्थ ठरेल. देह धारण करून, देव सैतानाला पराभूत करण्यासाठी आणि त्याला संपूर्णपणे अधीन जाण्यास भाग पाडण्यासाठी येतो. जेव्हा तो सैतानाला पूर्णपणे पराभूत करतो, मनुष्यावर पूर्णपणे विजय मिळवतो व मनुष्याला पूर्णपणे प्राप्त करतो, तेव्हा कार्याचा हा टप्पा पूर्ण होईल आणि यश मिळेल. देवाच्या व्यवस्थापनात, मनुष्य देवाची जागा घेऊ शकत नाही. विशेषतः, युगाचे नेतृत्व करणे व नवीन कार्य सुरू करण्याचे कार्य स्वतः देवाने केले जाण्याची जास्त आवश्यकता आहे. मनुष्याला प्रकटीकरण देणे आणि त्याला भविष्यवाणी प्रदान करणे हे मनुष्य करू शकतो, परंतु जर ते कार्य असे असेल जे वैयक्तिकरीत्या देवाने केले पाहिजे, देव व सैतान यांच्यातील लढाईचे कार्य असेल तर हे कार्य मनुष्य करू शकत नाही. कार्याच्या पहिल्या टप्प्यादरम्यान, जेव्हा सैतानाविरुद्ध लढाई नव्हती, तेव्हा संदेष्ट्यांनी सांगितलेल्या भविष्यवाणीचा उपयोग करून यहोवाने स्वतः इस्रायली लोकांचे नेतृत्व केले. त्यानंतर, कार्याचा दुसरा टप्पा म्हणजे सैतानाविरुद्ध लढाईचा होता व स्वतः देवाने देह धारण केला आणि हे कार्य करण्यासाठी देहात अवतरला. सैतानाविरुद्धच्या लढाईचा समावेश असलेल्या कोणत्याही गोष्टीमध्ये देवाची देहधारणादेखील समाविष्ट होते, याचा अर्थ असा होतो, की ही लढाई मनुष्याला करता येत नाही. जर मनुष्याने लढाई केली तर तो सैतानाचा पराभव करण्यास असमर्थ असेल. सैतानाच्या अधिपत्याखाली असताना त्याच्याविरुद्ध लढण्याची ताकद कशी असेल? मनुष्य मध्यभागी आहे: जर तू सैतानाकडे झुकत असशील, तर तू सैतानाचा आहेस, परंतु जर तू देवाला संतुष्ट केलेस, तर तू देवाचा आहेस. या लढाईच्या कार्यात मनुष्याने देवाची जागा घेण्याचा प्रयत्न केला असता, तर ते त्याला जमले असते का? जर त्याने तसे केले असते, तर तो फार पूर्वीच नष्ट झाला नसता का? त्याने फार पूर्वीच अधोलोकामध्ये प्रवेश केला नसता का? म्हणून, मनुष्य त्याच्या कार्यात देवाची जागा घेऊ शकत नाही, ज्याचा अर्थ असा आहे की मनुष्यामध्ये देवाचे मूलतत्त्व नाही आणि जर तू सैतानाविरुद्ध लढाई केली असतीस, तर तू त्याचा पराभव करण्यास असमर्थ असतास. मनुष्य फक्त थोडे कार्य करू शकतो; तो काही लोकांना जिंकून घेऊ शकतो, परंतु तो स्वतः देवाच्या कार्यात देवाची जागा घेऊ शकत नाही. मनुष्य सैतानाशी लढाई कसा करू शकतो? तू सुरुवात करण्यापूर्वी सैतान तुला बंदिस्त करेल. जेव्हा स्वतः देव सैतानाविरुद्ध लढाई करतो व मनुष्य या आधारावर देवाचे अनुसरण करतो आणि त्याचे पालन करतो, तेव्हाच देव मनुष्याला प्राप्त करू शकतो व सैतानाच्या बंधनातून मुक्त होऊ शकतो. मनुष्य स्वतःच्या बुद्धीने आणि क्षमतेने ज्या गोष्टी साध्य करू शकतो, त्या खूप मर्यादित आहेत; तो मनुष्याला परिपूर्ण करण्यास, त्याचे नेतृत्व करण्यास व सैतानाचा पराभव करण्यास असमर्थ आहे. मनुष्याची बुद्धी आणि शहाणपण सैतानाच्या डावपेचांना निष्फळ करू शकत नाही, मग मनुष्य त्याच्याशी कसा लढू शकेल?

जे लोक परिपूर्ण बनण्यास इच्छुक आहेत त्यांना परिपूर्ण बनवण्याची संधी आहे, म्हणून प्रत्येकाने चिंतामुक्त राहिलेच पाहिजे: भविष्यात तुम्ही सर्व गंतव्यस्थानात प्रवेश कराल. परंतु जर तू परिपूर्ण बनवले जाण्यास तयार नसशील आणि अद्भुत क्षेत्रात प्रवेश करण्यास तयार नसशील, तर ती तुझी स्वतःची समस्या आहे. जे सर्व लोक परिपूर्ण बनण्यास इच्छुक आहेत व देवाशी एकनिष्ठ आहेत, जे लोक आज्ञा पाळतात आणि जे सर्व श्रद्धेने त्यांचे कार्य करतात—अशा सर्व लोकांना परिपूर्ण केले जाऊ शकते. आज, जे सर्व निष्ठेने त्यांचे कर्तव्य पार पाडत नाहीत, जे सर्व देवाशी एकनिष्ठ नाहीत, सर्व जे देवाच्या अधीन नाहीत, विशेषतः ज्यांना पवित्र आत्म्याचे ज्ञान व प्रकाश प्राप्त झाला आहे परंतु ते आचरणात आणत नाहीत—असे सर्व लोक परिपूर्ण होऊ शकत नाहीत. जे लोक एकनिष्ठ राहण्यास आणि देवाची आज्ञा पाळण्यास तयार आहेत त्यांना परिपूर्ण केले जाऊ शकते, जरी ते थोडेसे अज्ञानी असले तरीही; जे लोक पाठपुरावा करण्यास इच्छुक आहेत त्यांना परिपूर्ण केले जाऊ शकते. याबाबत काळजी करण्याची आवश्यकता नाही. जोपर्यंत तू या दिशेने पाठपुरावा करण्यास इच्छुक आहेस, तोपर्यंत तू परिपूर्ण होऊ शकतोस. मी तुमच्यापैकी कोणालाही सोडण्यास किंवा बाहेर काढून टाकण्यास तयार नाही, परंतु जर मनुष्याने चांगले करण्याचा प्रयत्न केला नाही, तर तू फक्त स्वतःचा नाश करत आहेस; तुला बाहेर काढून टाकणारा मी नाही, तर तू स्वतः आहेस. जर तू स्वतः चांगले करण्याचा प्रयत्न करत नसशील—जर तू आळशी असशील किंवा तुझी कर्तव्ये पार पाडत नसशील किंवा एकनिष्ठ नसशील किंवा सत्याचा पाठपुरावा करत नसशील आणि नेहमी मनाला येईल तसे करत असशील, जर तू बेपर्वाईने वागत असशील, स्वतःच्या प्रतिष्ठेसाठी व नशीबासाठी लढत असशील आणि विरुद्ध लिंगाशी तुझ्या व्यवहारात बेईमानी करत असशील, तर तू तुझ्या पापांचा भार स्वतःच उचलशील; कोणाच्याही दयेला पात्र नसशील. तुम्हा सर्वांना परिपूर्ण बनवण्याचा व किमान तुमच्यावर विजय मिळवण्याचा माझा हेतू आहे, जेणेकरून कार्याचा हा टप्पा यशस्वीरीत्या पूर्ण होईल. प्रत्येक व्यक्तीने परिपूर्ण व्हावे, शेवटी त्याने तुम्हाला प्राप्त करावे, त्याच्याद्वारे पूर्णपणे शुद्ध व्हावे आणि त्याला प्रिय असलेले लोक व्हावे अशी देवाची इच्छा आहे. तुम्ही मागासलेले आहात की खूपच कमी क्षमतेचे आहात असे मी म्हणतो हे महत्त्वाचे नाही—हे सर्व सत्य आहे. माझ्या या बोलण्यामुळे हे सिद्ध होत नाही, की मी तुम्हाला सोडून जाण्याचा विचार करतो, मी तुमच्यावरील आशा गमावली आहे, मी तुम्हाला वाचवण्यास तयार नाही. आज मी तुमच्या तारणाचे कार्य करण्यासाठी आलो आहे, म्हणजे मी जे कार्य करतो ते तारणाचे कार्य पुढे सुरू आहे. प्रत्येक व्यक्तीला परिपूर्ण बनण्याची संधी मिळते: जर तुझी इच्छा असेल, जर तू पाठपुरावा केलास तर शेवटी तू हा परिणाम साध्य करू शकशील व तुझ्यापैकी एकालाही त्यागले जाणार नाही. जर तू खूपच कमी क्षमतेचा असशील, तर तुझ्यासाठी माझ्या आवश्यकता तुझ्या खराब क्षमतेनुसार असतील; जर तू उच्च क्षमतेचा असशील, तर तुझ्यासाठी माझ्या आवश्यकता तुझ्या उच्च क्षमतेनुसार असतील; जर तू अज्ञानी आणि निरक्षर असशील, तर तुझ्यासाठी माझ्या आवश्यकता तुझ्या निरक्षरतेनुसार असतील; जर तू साक्षर असशील, तर तुझ्यासाठी माझ्या आवश्यकता तू साक्षर आहेस या वस्तुस्थितीनुसार असतील; जर तू वृद्ध असशील, तर तुझ्यासाठी माझ्या आवश्यकता तुझ्या वयानुसार असतील; जर तू आदरातिथ्य करण्यास सक्षम असशील, तर तुझ्यासाठी माझ्या आवश्यकता या क्षमतेनुसार असतील; जर तू म्हणशील की तू आदरातिथ्य करू शकत नाहीस व केवळ एक विशिष्ट कार्य करू शकतोस, मग ते सुवार्ता पसरवणे असो, चर्चची काळजी घेणे असो किंवा इतर सामान्य बाबींमध्ये भाग घेणे असो, तुझ्याबद्दलची माझी पूर्णता तू पार पाडत असलेल्या कार्यानुसार असेल. एकनिष्ठ राहणे, शेवटपर्यंत आज्ञा पाळणे आणि देवावर परम प्रेम मिळवण्याचा प्रयत्न करणे—हेच तू साध्य केले पाहिजेस व या तीन गोष्टींपेक्षा चांगले आचरण नाही. शेवटी, मनुष्याने या तीन गोष्टी साध्य करणे आवश्यक आहे आणि जर तो त्या साध्य करू शकला, तर तो परिपूर्ण होईल. परंतु, सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे, तू खरोखरच पाठपुरावा केला पाहिजेस, सक्रियपणे पुढे व वरच्या दिशेने गेले पाहिजेस आणि त्या संदर्भात निष्क्रीय होऊ नये. मी असे म्हटले आहे, की प्रत्येक व्यक्तीला परिपूर्ण बनण्याची संधी आहे व प्रत्येक व्यक्ती परिपूर्ण बनण्यास सक्षम आहे आणि हे खरे आहे, परंतु तू तुझ्या पाठपुराव्यात अधिक चांगले होण्याचा प्रयत्न करत नाहीस. जर तू हे तीन निकष पूर्ण केले नाहीस, तर शेवटी तुला बाहेर काढून टाकले पाहिजे. प्रत्येकाने सोबत राहावे अशी माझी इच्छा आहे, प्रत्येकाला पवित्र आत्म्याचे कार्य व ज्ञान मिळावे आणि त्याने शेवटपर्यंत त्याचे पालन करण्यास सक्षम असावे अशी माझी इच्छा आहे, कारण हे असे कर्तव्य आहे जे तुम्हा सर्वांनी पार पाडले पाहिजे. जेव्हा तुम्ही सर्वांनी तुमचे कर्तव्य पार पाडले असेल, तेव्हा तुम्ही सर्वजण परिपूर्ण व्हाल, तुमच्याकडे निर्णायक साक्षही असेल. ज्यांच्याकडे साक्ष आहे ते सर्व असे लोक आहेत ज्यांनी सैतानावर विजय मिळवला आहे व देवाचे वचन मिळवले आहे आणि ते असे आहेत जे अद्भूत गंतव्यस्थानात राहतील.