32. Ang Matuto Mula sa mga Kabiguan ng Iba
Noong Oktubre ng taong 2022, natanggal ang dalawang superbisor sa gawaing pangvideo. Ito ay dahil paulit-ulit na binibigyang-diin ng lider namin ang kahalagahan ng gawaing ito pero hindi sila kailanman naging maagap. Tinutugunan lang nila ang mga pangkalahatang gawain at hindi nilulutas ang anumang mga problema, o hindi talaga lumalahok sa paggawa ng video, na nakaantala sa gawain. Galit na galit ang lider at sinabing mga tuso at iresponsable ang mga taong ganoon, umiiwas sa kanilang gawain, at hindi nababagay maging superbisor, kaya pinaalis niya ang mga ito agad-agad. Nabigla ako nang mabalitaan ito. Akala ko ay normal nilang ginagawa ang tungkulin nila. Kahit medyo hindi sila epektibo, pasibo, at hindi nagdala ng pasanin, hindi iyon gaanong malaking isyu. Parang ganoon naman ang lahat. Nararapat ba talaga silang matanggal dahil doon? Kalaunan, tinanong kami ng lider kung paano namin karaniwang ginagawa ang mga tungkulin namin: Itinutulak ba namin ang mga sarili namin, ibinibigay ang lahat, at talagang nagsusumikap? Sinusubukan ba naming maging mahusay at produktibo hangga’t maaari? Nang marinig ko ang mga tanong na ito, kinabahan ako nang husto na hindi ako nangahas na itaas ang ulo ko. Alam kong malayo ako sa mga pamantayang iyon, at lalo akong kinabahan nang marinig ang lider na tawaging umiiwas, iresponsable sa mga tungkulin nila, at hindi maagap ang mga superbisor na iyon. Natanto ko na ganoon din ang ginagawa ko sa tungkulin ko. Kamakailan lang, itinalaga ako ng lider na subaybayan ang gawaing pangvideo, at sa una, hinanap ko ang mga prinsipyo, pinag-aralan ang mga nauugnay na kasanayan, at nag-isip kung paano mabilis matapos ang gawain. Pero pagkaraan ng ilang araw, naisip ko, “Medyo komplikado ang paggawa ng video. Kasisimula ko pa lang at marami pa akong hindi alam; di-maiiwasan ang mga problema. Gagawin ko lang ang makakaya ko. Susuriin din naman ito ng lider sa huli. Kahit may mga problema, maiintindihan niya.” Kaya ginawa ko lang ang mga nakagawian araw-araw. Binanggit ko ang pagiging apurahan ng gawaing ito, pero kapag hindi kami minamadali ng lider, hindi namamalayang bumababa ang kahusayan ng gawain namin. Ang gawaing maaari sanang matapos ng isang linggo ay dumoble ang tagal, at inihinto ko rin ang pagsubaybay sa gawain ng pagdidilig na responsabilidad ko. Minsan nakokonsensiya ako, pero naramdaman kong hindi naman gaanong naantala ang gawain, kaya hindi na ako nag-alala. Kalaunan, ipinamahala sa akin ng lider ang ibang gawain, at ganoon pa rin ang saloobin ko. Bagama’t mukha akong abala, hindi ako naging maagap o lumutas ng maraming totoong problema. Minsan napapaisip ako, “Responsable ako sa maraming gawain, kaya dapat mas abala ang iskedyul ko, dapat marami pa akong alalahanin, at dapat mas namomroblema ako. Bakit hindi ko nararamdaman iyon? Masyado akong kampante sa pagtatapos ng araw.” Naisip kong maging mas wais sa pagplano ng oras ko at mas pinahigpit ang iskedyul ko, para maging mas mahusay ako at mas marami akong matatapos na gawain. Pero naisip ko, “Medyo abala naman na ako. Bakit gigipitin ko pa ang sarili ko?” Kaya isinantabi ko ang isiping iyon. Hindi ko naramdamang kailangan kong maging maagap sa tungkulin hanggang sa natanggal ang dalawang superbisor na iyon. Nagtakda ng dalawang pamantayan ang lider sa mga tungkulin namin: Kailangan naming gugulin ang aming sarili at ibigay ang lahat-lahat, at maging mahusay at produktibo sa abot ng makakaya. Hindi ko natatamo ang alinman sa mga iyon. Sa tungkulin ko, madalas akong tuso at pabasta-basta. Wala akong may-takot-sa-Diyos na puso, lalong walang katapatan. Labis akong natakot. Kung matutuklasan ng lider ang saloobin ko, ako ba ang susunod na tatanggalin? Kung hindi ko babaguhin ang mga gawi ko, maaari akong mabunyag anumang oras. Lumapit ako sa Diyos sa panalangin, “O Diyos, napakatuso ko sa tungkulin ko nitong kamakailan. Natatakot po ako na baka isang araw ay ibubunyag at ititiwalag ako. Pero ang mas nararamdaman ko sa puso ko ay takot at pagkabalisa, at wala akong tunay na kamalayan o pagkamuhi sa aking tiwaling disposisyon. Pakiusap, gabayan Mo po ako na makilala ang aking sarili at baguhin ang aking maling kalagayan.”
Kalaunan, napaisip ako, “Bakit masyado akong natatakot at nagiging mapagbantay laban sa Diyos dahil sa pagkakatanggal ng mga superbisor na iyon?” Natanto ko na ito ay dahil hindi ko makita ang diwa ng kanilang mga problema. Akala ko ay hindi ganoon kabigat ang mga isyu nila, kaya hindi ko nagawa na talagang tanggapin ang nangyari sa kanila. Nakita ko ang mga nauugnay na mga salita ng Diyos para sa isyung ito. Sabi ng salita ng Diyos: “Lahat ng taong hinirang ng Diyos ay nagsasanay na ngayon na gumanap sa kanilang mga tungkulin, at ginagamit ng Diyos ang pagganap ng mga tao sa kanilang tungkulin para gawing perpekto ang isang grupo ng mga tao at itiwalag ang isa pa. Kaya, ang pagganap ng tungkulin ang naglalantad sa bawat uri ng tao, at ang bawat uri ng mapanlinlang na tao, hindi mananampalataya, at masamang tao ay nabubunyag at natitiwalag sa pagganap ng kanilang tungkulin. Ang mga gumaganap nang tapat sa kanilang mga tungkulin ay matatapat na tao; ang mga palaging pabasta-basta ay mapanlinlang, tusong mga tao, at sila ay mga hindi mananampalataya; at yaong mga nagiging dahilan ng mga paggambala at kaguluhan sa paggawa ng kanilang mga tungkulin ay masasamang tao at mga anticristo. Ngayon, umiiral pa rin ang napakaraming problema sa marami sa mga gumaganap ng mga tungkulin. Ang ilang tao ay laging napakapasibo sa kanilang mga tungkulin, laging nakaupo at naghihintay at umaasa sa iba. Anong uri ng pag-uugali iyan? Pagiging iresponsable. Isinaayos ng sambahayan ng Diyos na gumawa ka ng isang tungkulin, ngunit ilang araw mo itong pinag-iisipan nang walang natatapos na anumang kongkretong gawain. Hindi ka nakikita sa trabaho, at hindi ka nahahanap ng mga tao kapag mayroon silang mga problemang kinakailangang lutasin. Hindi mo pinasan ang gawaing ito. Kung magtatanong ang isang lider tungkol sa gawain, ano ang sasabihin mo sa kanya? Hindi ka gumagawa ng anumang uri ng gawain ngayon. Alam na alam mo na responsabilidad mo ang gawaing ito, pero hindi mo ito ginagawa. Ano ba ang iniisip mo? Hindi ka ba gumagawa ng anumang gawain dahil wala kang kakayahan dito? O sakim ka lang sa kaginhawahan? Ano ang saloobing mayroon ka sa iyong tungkulin? Nagsasalita ka lang tungkol sa mga salita at doktrina at sinasabi mo lang ang mga bagay na masarap pakinggan, ngunit wala kang ginagawang aktuwal na gawain. Kung ayaw mong gampanan ang iyong tungkulin, dapat kang magbitiw. Huwag kang manatili sa iyong posisyon at walang anumang gawin doon. Hindi ba’t sa paggawa nito ay pinipinsala mo ang mga taong hinirang ng Diyos at ikinokompromiso ang gawain ng iglesia? Sa paraan ng iyong pagsasalita, tila nauunawaan mo ang lahat ng klase ng doktrina, pero kapag hiniling sa iyo na gampanan ang isang tungkulin, pabaya ka, at hindi matapat kahit kaunti. Iyan ba ay taos-pusong paggugol ng sarili para sa Diyos? Hindi ka sinsero pagdating sa Diyos, pero nagkukunwari kang may sinseridad. Kaya mo ba Siyang linlangin? Sa paraan ng iyong karaniwang pagsasalita, tila mayroong malaking pananalig; gusto mong maging haligi ng iglesia at maging sandigan nito. Ngunit kapag ginagampanan mo ang isang tungkulin, mas wala kang silbi kaysa sa isang palito ng posporo. Hindi ba’t ito ay lantarang panlilinlang sa Diyos? Alam mo ba kung ano ang mangyayari sa iyo sa pagtatangkang linlangin ang Diyos? Itataboy at ititiwalag ka Niya! Lahat ng tao ay nabubunyag sa pagganap sa kanilang mga tungkulin—italaga lang ang isang tao sa isang tungkulin, at hindi magtatagal ay mabubunyag kung siya ba ay isang matapat na tao o isang mapanlinlang na tao at kung siya ba ay nagmamahal sa katotohanan o hindi” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Ang Isang Matapat na Tao Lamang ang Makapagsasabuhay ng Tunay na Wangis ng Tao). Nilinaw sa akin ng salita ng Diyos na: Iyong mga laging pabasta-basta at tuso sa kanilang mga tungkulin, at nasisiyahan na may makamit sa iglesia sa kaunting ginagawa lang nila, ay may masamang pagkatao, likas na tuso at mapanlinlang, at hindi totoong gumugugol para sa Diyos. Sa huli, ititiwalag silang lahat ng Diyos. Naisip ko ang mga natanggal na superbisor. Namamahala sila sa gayon kahalagang gawain pero inako lang nila ang posisyon ng “superbisor.” Wala silang pasanin sa kanilang puso, at ginawa ang mga tungkulin nila araw-araw ayon sa nakagawian nang hindi sinusuri kung bakit hindi talaga epektibo ang gawain nila, anong mga problema ang meron ang iba sa kanilang mga tungkulin, o kung paano nila dapat gabayan at subaybayan ang gawain. Palagi silang pinaaalalahanan ng iba na maging mas maagap, na planuhing maigi ang gawain, at gawing mas mahusay ito. Nangako silang gagawin ito, pero walang ginawang mga pagbabago. Pasibo sila at kailangan pang himukin para gumawa. May isa sa kanila na mahusay magsalita, matalino, at may kakayahan, pero pagkatapos ng mahigit isang buwan bilang superbisor, hindi pa rin niya alam ang mga panimula ng gawain o kung paano ito itatalaga sa mga miyembro ng pangkat. Masyado siyang pabaya at iresponsable. Naisip ko kung gaano kalinaw na ibinabahagi ng salita ng Diyos ang mga responsabilidad ng mga lider at kung paanong madalas na sinasabi ng lider namin ang kahulugan at kahalagahan ng paggawa ng aming mga tungkulin. Alam nila ang lahat ng ito, pero naging pabasta-basta pa rin sila. Hindi sila mga taong nagmamahal o naghahangad sa katotohanan at wala talaga silang may-takot-sa-Diyos na puso. Naalala ko na sinabi ng Diyos: “Kung hindi mo sineseryoso ang mga atas ng Diyos, ipinagkakanulo mo Siya sa pinakamalalang paraan. Sa ganito, mas kahabag-habag ka pa kaysa kay Hudas, at dapat na sumpain” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Paano Malalaman ang Kalikasan ng Tao). Noon, akala ko na ang mga tumanggi lang o sumuko na gawin ang kanilang mga tungkulin ang mga nagtaksil sa Diyos, pero mula sa mga salita ng Diyos nakita ko na kapag binibigyan ng iglesia ang isang tao ng mahalagang gampanin, kung tamad siya, pabaya, laging pabasta-basta, at nagdudulot ng mga kawalan sa gawain, kung gayon iyon ay kapabayaan at pagkakanulo. Hindi naging malupit ang lider sa pagtanggal sa mga superbisor na iyon. Naaayon ito sa salita ng Diyos at sa mga prinsipyo. Hindi ko ito matanggap dahil hindi ko nakikita ang mga tao at bagay-bagay ayon sa salita ng Diyos, kaya naging mapagbantay ako laban sa Diyos. Napakaignorante ko! Natanto ko na katulad na katulad ng sa kanila ang pag-uugali ko, kaya kailangan kong pagnilayan kaagad ang mga problema sa tungkulin ko.
Kalaunan, natagpuan ko ang mga salita ng Diyos na may kinalaman sa kalagayan at saloobin ko sa tungkulin ko para magsagawa at pumasok. Sabi ng salita ng Diyos: “Kung hindi ka matiyagang magbasa ng mga salita ng Diyos, at hindi mo nauunawaan ang katotohanan, hindi ka makapagninilay sa iyong sarili; masisiyahan ka na lamang sa paggawa ng munting pagsisikap at hindi paggawa ng mga kasamaan at mga paglabag, at gagamitin ito bilang kapital. Palilipasin mo ang bawat araw na naguguluhan, namumuhay nang nalilito, ginagawa lamang ang mga bagay sa takdang oras, hindi kailanman ginagamit ang iyong puso upang suriin ang iyong sarili at pagsikapan ang pagkilala sa iyong sarili, at palagi kang magiging pabasta-basta. Sa ganitong paraan, hindi mo kailanman magagampanan ang iyong tungkulin sa katanggap-tanggap na pamantayan. Para maibuhos ang lahat ng pagsisikap mo sa isang bagay, dapat mo munang ilagay ang buong puso mo roon; kapag inilagay mo muna ang buong puso mo sa isang bagay, saka mo lamang maibubuhos ang lahat ng pagsisikap mo roon, at magagawa ang lahat ng kaya mo. Ngayon, may mga nagsimula nang magtiyaga sa pagganap sa kanilang tungkulin, nagsimula na silang mag-isip kung paano gagampanan nang maayos ang tungkulin ng isang nilalang upang mapalugod ang puso ng Diyos. Hindi sila negatibo at tamad, hindi sila pasibong naghihintay na magbigay ng mga utos ang Itaas, kundi may pagkukusa. Sa pagtingin sa pagganap ninyo sa inyong tungkulin, medyo mas epektibo kayo kaysa noon, at kahit wala pa rin sa pamantayan, nagkaroon na ng kaunting paglago—na mabuti. Pero hindi kayo dapat masiyahan sa kasalukuyang sitwasyon, dapat kayong patuloy na maghanap, patuloy na lumago—saka lamang ninyo magagampanan nang mas maayos ang inyong tungkulin, at maaabot ang katanggap-tanggap na pamantayan. Gayunpaman, kapag ginagampanan ng ilang tao ang kanilang tungkulin, hindi sila nagsisikap nang husto at hindi nila ibinibigay ang lahat-lahat nila, 50 hanggang 60 porsiyento lamang ng kanilang pagsisikap ang ibinibigay nila, at nasisiyahan na lamang doon hanggang sa matapos ang ginagawa nila. Hinding-hindi nila napananatili ang isang normal na kalagayan: Kapag walang sinumang nagbabantay sa kanila o nag-aalok ng suporta, kumukupad sila at nawawalan ng gana; kapag may nagbabahagi ng katotohanan, sumisigla sila, pero kung matagal-tagal silang hindi nabahaginan ng katotohanan, hindi sila napapakali. Ano ang problema kapag palagi silang pabalik-balik nang ganito? Ganito ang mga tao kapag hindi pa nila natatamo ang katotohanan, namumuhay silang lahat ayon sa silakbo ng damdamin—isang silakbo ng damdamin na napakahirap panatilihin: Kailangan ay may nangangaral at nagbabahagi sa kanila araw-araw; kapag walang sinumang nagdidilig at tumutustos sa kanila, at walang sinumang sumusuporta sa kanila, nanlalamig ulit ang puso nila, kumukupad silang muli. At kapag nanghina ang mga puso nila, sila ay nagiging hindi gaanong epektibo sa kanilang tungkulin; kung mas nagsisikap sila, nadaragdagan ang pagiging epektibo nila, mas bumubuti ang mga resulta nila sa pagganap ng kanilang mga tungkulin, at mas marami silang nakakamit” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Sa Pananalig sa Diyos, ang Pinakamahalaga ay Isagawa at Danasin ang Kanyang mga Salita). Mula sa salita ng Diyos, natutunan ko na dapat tayong magkusa para magampanan nang maayos ang mga tungkulin natin. Kailangan nating maging handang magsumikap, magdusa at magbayad ng halaga. Saka, dapat nating gawin ang lahat ng ating makakaya, isapuso ito nang buong-buo, tuparin ang ating mga responsabilidad, at magkamit ng mga resulta, at hindi lang lokohin ang iba o iraos ang tungkulin. Iyon ang paggawa nang maayos ng tungkulin. Nang ipinamahala sa akin ng lider ang gawaing pangvideo, noong una, gusto kong maging mas mahusay sa pagsubaybay sa gawain, at talagang pinag-aralan ko ang mga kasanayan at prinsipyo, pero pagkaraan ng ilang panahon, nakita kong napakahirap ng gawaing pangvideo. Kasisimula ko pa lang, napakarami ko pang hindi alam, at kailangan kong magdusa at magbayad ng halaga, kaya nagsimula akong magpakatamad at maluwag ang iskedyul ko. Bagama’t mukha akong abala araw-araw, hindi ako mahusay na nagtatrabaho o nakakatapos ng maraming gawain. May oras pa nga ako para isipin kung ano ang kakainin o iinumin, at kapag libre, nagpapahinga ako, lumalabas para mamasyal, o nagsasaya. Nasa akin ang titulong superbisor, pero mas wala akong ginagawa sa tungkulin ko kaysa sa iba. Kapag nahihirapan ako sa gawain, hindi ako naghahanap ng mga prinsipyo o ng taong nakauunawa para makatulong, nilayon ko ang “sapat na” at “humigit-kumulang,” at pagkatapos ay ipinaubaya na ito sa pagsusuri ng lider. Dahil pabasta-basta ako at hindi naghahangad ng mga tunay na resulta sa tungkulin ko, laging nakakakita ng mga problema ang lider sa gawain ko at kailangan itong ibalik para sa rebisyon, na nakaantala sa aming pag-usad. Hindi ko ibinibigay ang buong pagsisikap ko sa tungkulin ko, pati na ang buong puso ko. Nagpabasta-basta ako, hindi ito inaayos, at hindi ako tunay na nagbabayad ng halaga. Kahit na nagsisikap ako nang kaunti, hindi ako nakakakuha ng mga tunay na resulta. Paanong paggawa iyon ng tungkulin? Malinaw na niloloko at nililinlang ko ang Diyos! Labis akong nakonsensiya nang mapagtanto ko ito. Sinasanay ako ng iglesia bilang superbisor, umaasa ito na magiging responsable ako at tatapusin nang maayos ang gawain ng iglesia, pero nagpapakatamad lang ako. Wala talaga akong konsensiya. Tinatrato ko ang tungkulin ko na parang isang walang pananampalataya na nagtatrabaho para sa isang boss, at ang pagganap ko ay hindi man lang umabot sa pamantayan ng pagtatrabaho. Naalala ko ang isang sipi ng salita ng Diyos: “Ang pamantayang hinihingi ng Diyos para sa pagtupad mo ng iyong tungkulin ay na ito ay ‘sapat.’ Ano ang ibig sabihin ng ‘sapat’? Ibig sabihin ay matugunan ang mga hinihingi ng Diyos at mapalugod Siya. Dapat sabihin ng Diyos na ito ay sapat at dapat matanggap nito ang Kanyang pagsang-ayon. Saka pa lang na ang pagtupad mo ng iyong tungkulin ay magiging sapat. Kung sasabihin ng Diyos na hindi ito sapat, gaano mo man katagal nang isinasakatuparan ang iyong tungkulin, o gaano mang halaga ang binayaran mo, hindi ito sapat. Ano ang magiging resulta? Uuriin itong lahat bilang pagtatrabaho. Iilang trabahador lang na may tapat na puso ang maililigtas. Kung hindi sila tapat sa kanilang pagtatrabaho, wala silang pag-asang maililigtas. Sa madaling salita, mawawasak sila sa isang sakuna” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Ano ang Sapat na Pagtupad ng Tungkulin?). Natanto ko sa salita ng Diyos na wala man lang akong katiting na konsensiya sa tungkulin ko. Kinasusuklaman ng Diyos ang ganitong saloobin at dahil dito, hindi ako karapat-dapat sa kaligtasan. Isang babala para sa akin ang pagkakatanggal ng dalawang superbisor na iyon. Nakita ko na iyong mga pabasta-basta at pabaya sa kanilang mga tungkulin ay hindi kayang manindigan sa iglesia. Sa huli, nabubunyag at natitiwalag sila. Bagama’t gumagawa ako ng tungkulin sa iglesia, hindi ibig sabihin na ginagawa ko ito nang maayos. Kung hindi ko babaguhin kaagad ang kalagayan ko, kahit hindi ako itiwalag ng iglesia, ititiwalag ako ng Diyos. Ito ay pinagpapasyahan ng matuwid na disposisyon ng Diyos. Nang matanto ko ito, nagdasal ako sa Diyos, “O Diyos, hindi ako nagbabayad ng tunay na halaga sa tungkulin ko, masyado akong pabasta-basta, at napakarami kong pinagsisisihan. Natanto ko na ngayon kung gaano kadelikado ang kalagayan ko, at hindi ako puwedeng patuloy na magkaroon ng ganitong saloobin sa tungkulin ko. Gusto ko po na wastong magsisi at gawin ang tungkulin ko sa abot ng aking makakaya.”
Pagkatapos nito, nagtaka ako, “Alam ko naman kung gaano kahalaga ang mga responsabilidad ko, pero madalas ay hindi ko maiwasang magpakatamad at ayokong magbayad ng halaga sa tungkulin ko. Ano ang dahilan nito?” Nabasa ko ang salita ng Diyos: “Anong uri ng mga pagpapamalas at katangian ang ipinapakita ng iyong mga sobrang tamad? Una, sa anumang bagay na ginagawa nila, pabasta-basta silang kumikilos, nag-aaksaya ng oras, nagpapaalwan, at nagpapahinga at nagpapaliban hangga’t maaari. Pangalawa, wala silang pakialam sa gawain ng iglesia. Para sa kanila, maaari naman itong gawin ng sinumang may gusto ng pag-aalala tungkol sa gayong mga bagay. Hindi nila gagawin ito. Kapag nag-aalala nga sila tungkol sa isang bagay, para ito sa sarili nilang kasikatan, pakinabang, at katayuan—ang mahalaga lang para sa kanila ay na natatamasa nila ang mga pakinabang ng katayuan. Pangatlo, umiiwas sila sa paghihirap sa gawain nila; hindi nila matanggap na nakapapagod nang kahit kaunti ang gawain nila; labis na sumasama ang loob nila kung ganoon nga, at hindi nila kayang magtiis ng paghihirap o magbayad ng isang halaga. Pang-apat, hindi nila kayang magtiyaga sa anumang gawaing ginagawa nila, palagi silang sumusuko sa kalagitnaan at hindi nakatatapos ng mga bagay-bagay. Kung panandalian silang nasa isang mabuting kalagayan, maaari silang gumawa ng kaunting gawain bilang katuwaan, pero kung nangangailangan ng pangmatagalang dedikasyon ang isang bagay, at palagi silang nagiging abala dito, kailangan itong pag-isipan nang husto, at nakapapagod ito sa katawan nila, sa paglipas ng panahon ay magsisimula silang magreklamo. Halimbawa, sa simula, ang ilang lider ang nangangasiwa ng gawain ng iglesia, at bago at sariwa ito para sa kanila sa simula. Malaki ang motibasyon nila sa kanilang pagbabahagi sa katotohanan at kapag nakikita nilang may mga problema ang mga kapatid, nagagawa nilang tumulong at lutasin ang mga ito. Pero, matapos ang pansamantalang pagtitiyaga, nagsisimula na silang makaramdam na masyadong nakakapagod ang gawain ng pagiging isang lider, at nagiging negatibo sila—ninanais nilang lumipat sa mas madaling trabaho, at hindi sila handang magtiis ng paghihirap. Kulang ang gayong mga tao sa pagtitiyaga. Panlima, ang isa pang katangian na nakatutukoy sa mga tamad na tao ay ang pag-aatubili nilang gumawa ng tunay gawain. Sa sandaling magdusa ang laman nila, nagpapalusot sila para iwasan at takasan ang gawain nila, ipinapasa nila ito sa ibang tao. At kapag natapos ng taong iyon ang gawain, sila mismo ang umaani sa mga gantimpala nang walang kahihiyan. Ito ang limang pangunahing katangian ng mga taong tamad. Dapat kayong magsuri para makita ninyo kung may gayong mga tamad na tao sa mga lider at manggagawa sa mga iglesia. Kung may makita kayong isa, dapat siyang tanggalin kaagad. Makagagawa ba ng mabuting gawain bilang lider ang mga tamad? Anumang uri ng kakayahan ang mayroon sila o anuman ang kalidad ng kanilang pagkatao, kung tamad sila, hindi nila magagawa nang maayos ang gawain nila, at maaantala nila ang gawain at mga importanteng usapin. May sari-saring aspekto ang gawain ng iglesia; ang bawat aspekto nito ay may kaakibat na maraming detalyadong gampanin at nangangailangan ng pagbabahagi tungkol sa katotohanan para malutas ang mga problema upang magawa ang gawain nang maayos. Samakatwid, dapat maging masigasig ang mga lider at manggagawa—kailangan nilang gumawa ng maraming pag-uusap at maraming gawain araw-araw para matiyak ang pagiging epektibo ng gawain. Kung masyadong kaunti ang pag-uusapan o gagawin nila walang magiging resulta. Kaya, kung tamad ang isang lider o manggagawa, tiyak na isa siyang huwad na lider at walang kakayahang gumawa ng tunay na gawain. Hindi gumagawa ng totoong gawain ang mga tamad na tao, lalong hindi sila pumupunta sa mga lugar ng trabaho, at hindi sila handang lutasin ang mga problema o makisangkot sa anumang partikular na gawain. Wala silang ni katiting na pagkaunawa o pagkaarok sa mga problema sa anumang gawain. Mayroon lang silang paimbabaw, malabong ideya sa isipan nila mula sa pakikinig sa sinabi ng iba, at iniraraos nila ang gawain sa pangangaral lang ng kaunting doktrina. Magagawa ba ninyong makilatis ang ganitong uri ng lider? Makikilala ninyo ba na siya ay huwad na lider? (Medyo.) Pabasta-basta ang mga tamad sa anumang tungkuling ginagampanan nila. Ano man ang tungkulin, wala silang pagtitiyaga, paminsan-minsang gumagawa, at nagrereklamo sa tuwing dumaranas sila ng ilang paghihirap, naglalabas ng mga walang-katapusang hinaing. Inaalipusta nila ang sinumang pumupuna o pumupungos sa kanila, tulad ng isang taong mainitin ang ulo na nang-iinsulto ng mga tao sa lansangan, na palaging gustong ilabas ang kanyang galit sa iba, at na hindi gustong gampanan ang tungkulin niya. Ano ang ipinapakita nitong pag-ayaw nilang gampanan ang tungkulin nila? Ipinapakita nito na hindi sila nagdadala ng pasanin, ayaw nilang umako ng responsabilidad, at mga tamad sila. Ayaw nilang magdusa ng mga paghihirap o magbayad ng halaga. Nalalapat itong lalo sa mga lider at manggagawa: Kung hindi sila nagdadala ng pasanin ang mga lider at manggagawa, maisasakatuparan ba nila ang mga responsabilidad ng mga lider o manggagawa? Talagang hindi” (Ang Salita, Vol. V. Ang mga Responsabilidad ng mga Lider at Manggagawa. Ang mga Responsabilidad ng mga Lider at Manggagawa 4). Natanto ko mula sa pagninilay-nilay sa salita ng Diyos kung bakit wala akong tiyaga sa tungkulin ko, at kung bakit, pagkatapos ng panandaliang kasipagan, ayoko nang magbayad para dito. Ang pangunahing dahilan nito ay masyado akong tamad at nagnanais ng kaginhawahan ng laman. Hindi ko hinahangad ang kahusayan sa gawain ko. Kung hindi ako hinihimok o pinungusan ng lider, hindi ako magiging maagap. Lalo na, noong magkaroon ako ng isyu sa gawain, ayaw na ayaw kong ibuhos ang isip ko sa mga iyon, palaging pinapalayaw ang sarili ko, idinadahilan na kasisimula ko pa lang, at ipinapasa ang mga problema sa lider. Iniisip ko, “Dapat tayong magsaya habang nabubuhay pa. Gaano man ka-apurahan ang gawain, hindi natin dapat abusuhin o masyadong pagurin ang mga sarili natin. Hangga’t hindi ako itinitiwalag, ayos lang na hindi ako gaanong magsikap at gumawa lang ng kaunting gawain.” Hindi ko kailanman hinangad na umusad, kaya napakabagal ng pagbuti ko. Naisip ko ang mga kapatid: Ang ilan sa kanila ay naglalaan ng napakaraming oras at lakas sa pagtatapos ng mga gampanin, palaging tumutuon sa kanilang mga tungkulin. Kahit na natapos na nila ang gawain nila, patuloy silang nagninilay-nilay kung meron bang anumang mga paglihis dito, at kung paano nila ito mas paghuhusayan. Ang tanging iniisip nila ay kung paano gawin nang maayos ang kanilang mga tungkulin. Gumawa sila ng wastong gawain, meron silang pagkatao, at matapat sa kanilang mga tungkulin. Madali nilang nakamit ang patnubay ng Banal na Espiritu sa kanilang gawain, at sa paglipas ng panahon, humusay sila at maraming nakamit. Pero ako, ipinamahala sa akin ng iglesia ang gawaing pangvideo, pero wala akong konsensiya, ang mga pananaw ko sa paghahangad ay katulad ng sa hayop. Kapag may oras ako, iniisip ko ang mga ninanais ng laman ko at hindi man lang ang tungkulin ko. Meron akong posisyon, pero hindi ako gumagawa ng totoong gawain, na hindi lang nagpahinto sa amin mula sa pagkuha ng magagandang resulta, kundi naantala din nito ang gawain. Sobra akong makasarili at kasuklam-suklam! Kung magpapatuloy ako nang ganoon, hindi ako makakagawa ng anumang gawain, wala akong makakamit, at tiyak na ititiwalag ako ng Diyos. Lumapit ako sa Diyos sa panalangin, “O Diyos, masyadong malubha ang marumi kong kalikasan. Nagiging iresponsable at tuso ako sa napakahalagang gawain at wala akong bakas ng isang may-takot-sa-Diyos na puso. Noon, alam kong malubha ang katiwalian ko pero hindi ko talaga ito kinasuklaman. Alam ko na ito ngayon. O Diyos, gusto ko pong magbago. Gusto kong baguhin ang saloobin at mga pananaw ko sa aking tungkulin, at gawin ito nang tama. Pakiusap gabayan Mo po ako na malutas ang aking tiwaling disposisyon at maisabuhay ang kaunting wangis ng tao.”
Kalaunan, naalala ko ang isa pang sipi ng salita ng Diyos na nabasa ko: “Dapat kahit papaano ay malinis ang konsensiya mo sa paggawa ng iyong tungkulin, at dapat kahit papaano ay karapat-dapat ka sa kinakain mo tatlong beses sa isang araw at hindi maging pabigat. Ang tawag dito ay pagkakaroon ng pagpapahalaga sa responsabilidad. Mataas man o mababa ang iyong kakayahan, at nauunawaan mo man ang katotohanan o hindi, sa anumang kaso, dapat mong taglayin ang saloobing ito: ‘Dahil ibinigay sa akin ang gawaing ito para gawin ko, dapat ko itong seryosohin, dapat kong alalahanin ito, at dapat kong gamitin ang buong puso at lakas ko para gawin ito nang maayos. Tungkol sa kung magagawa ko ba ito nang napakaayos, hindi ko maaaring ipagpalagay na garantisado iyon, ngunit ang saloobin ko ay na gagawin ko ang makakaya ko para gampanan iyon nang maayos, at tiyak na hindi ako magiging pabasta-basta tungkol dito. Kung magkaroon ng problema sa gawain, dapat kong tanggapin ang responsabilidad, at tiyakin na matuto ako ng aral mula rito at gawin nang maayos ang aking tungkulin.’ Ito ang tamang saloobin. Ganito ba ang inyong saloobin? Sinasabi ng ilang tao na, ‘Hindi ko kailangang gumawa ng mahusay na trabaho sa gawaing itinalaga sa akin. Gagawin ko lang ang aking makakaya at bahala na kung ano ang magiging resulta. Hindi ko kailangang sobrang pagurin ang sarili ko, o lubusang mabalisa kapag may nagawa akong mali, at hindi ko kailangang masyadong ma-stress. Ano ang silbi ng sobrang pagpapapagod sa aking sarili? Tutal, palagi akong nagtatrabaho at hindi ako nananamantala.’ Ang ganitong uri ng saloobin sa tungkulin ay iresponsable. ‘Kung gusto kong magtrabaho, magtatrabaho ako nang kaunti. Gagawin ko lang kung ano ang makakaya ko at bahala na kung ano ang magiging resulta. Hindi ito kailangang masyadong seryosohin.’ Ang gayong mga tao ay walang responsableng saloobin sa kanilang tungkulin at wala silang pagpapahalaga sa responsabilidad. Anong uri ng tao kayo? Kung kayo ang unang uri ng tao, kayo ay isang taong may katwiran at pagkatao. Kung kayo ang pangalawang uri ng tao, wala kayong ipinagkaiba sa uri ng mga huwad na lider na kasusuri Ko pa lang. Pinapalipas lang ninyo ang mga araw nang walang ginagawa: ‘Iiwasan ko ang pagod at hirap at mas lilibangin ko na lang ang sarili ko. Kahit na isang araw ay matanggal ako, walang mawawala sa akin. Kahit papaano ay matatamasa ko ang mga pakinabang ng katayuan sa loob ng ilang araw, hindi ito magiging kawalan para sa akin. Kung mapili ako bilang lider, iyon ang gagawin ko.’ Ano ang tingin mo sa mentalidad ng ganitong uri ng tao? Ang mga taong ito ay mga hindi mananampalataya na hindi naghahangad sa katotohanan kahit kaunti. Kung tunay kang may pagpapahalaga sa responsabilidad, ipinapakita nito na mayroon kang konsensiya at katwiran. Gaano man kalaki o kaliit ang gampanin, kahit sino pa ang magtalaga sa iyo ng gampaning iyon, kung ang sambahayan man ng Diyos ang nagkatiwala nito sa iyo o kung isang lider ng iglesia o manggagawa ang nagtalaga nito sa iyo, dapat ang saloobin mo ay: ‘Sapagkata itinalaga sa akin ang tungkuling ito, ito ay pagtataas at biyaya ng Diyos. Dapat ko itong gawin nang maayos nang maayos ayon sa mga katotohanang prinsipyo. Sa kabila ng pagkakaroon lamang ng katamtamang kakayahan, handa akong akuin ang responsabilidad na ito at ibigay ang lahat ko para magawa ko ito nang maayos. Kung hindi ako makagagawa ng mahusay na trabaho, dapat akong managot para dito, at kung makagagawa ako ng mahusay na trabaho, hindi ito papuri sa akin. Ito ang dapat kong gawin.’ Bakit Ko sinasabi na ang pagtrato ng isang tao sa kanyang tungkulin ay isang usapin ng prinsipyo? Kung talagang mayroon kang pagpapahalaga sa responsabilidad at isa kang responsableng tao, magagawa mong balikatin ang gawain ng iglesia at tuparin ang tungkuling nararapat mong gawin. Kung basta-basta mo lang tatratuhin ang iyong tungkulin, kung gayon, hindi tama ang pananaw mo sa pananampalataya sa Diyos, at may problema sa iyong saloobin sa Diyos at sa iyong tungkulin” (Ang Salita, Vol. V. Ang mga Responsabilidad ng mga Lider at Manggagawa. Ang mga Responsabilidad ng mga Lider at Manggagawa 8). Mula sa salita ng Diyos, naunawaan ko na ang mga taong responsable ay masigasig na gumagawa. Gusto man nila ang gawain o magaling man sila rito, at anuman ang kanilang kakayahan, hinaharap nila ito nang may katapatan, at taimtim na ginagawa ang lahat ng kanilang makakaya para magampanan ito nang maayos. Ang mga taong ito ay tumutupad sa kanilang salita, mapagkakatiwalaan, at nakukuha ang pagsang-ayon ng Diyos. Sa kabaligtaran, kapag sumang-ayon ang isang tao na akuin ang isang tungkulin, pero pagkatapos ay gumagawa lang nang sapat para hindi mapahiya, at walang ginagawang totoo, at hindi naghahangad ng mga resulta o kahusayan, kung gayon sila ay parang mga tamad at tambay lang sa mundo. Hindi sila mapagkakatiwalaan at hindi maaasahan. Ganoon ko ginagawa ang tungkulin ko. Palagi kong isinasaalang-alang ang laman at bihirang isinasagawa ang katotohanan. Paunti nang paunti ang wangis ko sa tao. Kailangan kong ayusin ang saloobin ko sa aking tungkulin. Anuman ang mga kakayahan ko sa gawain, ipinagkatiwala sa akin ng iglesia ang gampaning ito, kaya kailangan kong magsikap na gawin ito nang maayos at ibuhos ang lahat ng lakas ko rito. Ngayon ay isang napakahalagang panahon para gumawa ng tungkulin ang isang tao. Kung patuloy kong hindi gagawin ang lahat ng aking makakaya, at maghihintay lang na matapos ang gawain ng Diyos bago mas magsikap, magiging huli na para magsisi. Matapos itong maisip, inayos kong muli ang iskedyul ko para makagawa ng mas marami pang gawain sa abot ng aking makakaya. Kapag nararamdaman kong tinatamad ako, nagdarasal ako sa Diyos at iniisip ko ang tungkol sa mga salita Niya, dahil dito ay naging maingat ako at nagawa kong maghimagsik laban sa laman. Nagdarasal ako sa Kanya bago ang bawat gampanin, hinihiling sa Kanya na siyasatin ang puso ko, sinusubukang husayan ang trabaho, at hindi lang iraos ang tungkulin. Mas gumaan ang pakiramdam ko sa pagsasagawa nang ganito.
Kahit na ginusto kong gawin nang tama ang tungkulin ko, minsan ay bigo ako. Gaya noong isang araw, sinusuri ko ang gawain ng pagdidilig: May baguhang marami pa ring relihiyosong kuru-kuro, kaya hiniling sa akin ng tagadilig na tulungan ko itong malutas. Noong una, gusto kong subukang gawin ang aking makakaya para tumulong, gaano man karami ang magawa ko. Pero noong kinausap ko na talaga ang baguhan, kulang ang kaalaman ko sa ilang problema at hindi ako malinaw na makapagbahagi. Hindi ko maiwasang isipin na, “Mababaw lang ang pagkaunawa ko sa katotohanan; ito lang ang kaya kong magawa. Susubaybayan naman ito ng lider. Hahayaan ko na lang siyang lutasin ang mga problemang ito.” Pero naging abala ang lider at hindi makapunta, kaya kami na ang bahalang lumutas sa mga ito. Alam kong nasa likod ng sitwasyong ito ang layunin ng Diyos. Dati akong pumipili ng mga madali at simpleng gampanin sa tungkulin ko at hindi ginugugol ang sarili ko o ibinibigay ang lahat ko. Hindi ko puwedeng isaalang-alang ang laman o maghangad ng kaginhawahan sa pagkakataong ito. Kailangan kong gawin ang lahat ng aking makakaya, anuman ang makakamit ko. Pagkatapos, hinanap namin ng kapareha kong sister ang tagadilig para makipagbahaginan, at nakahanap kami ng mga salita ng Diyos at mga video ng ebanghelyo na nauugnay sa mga relihiyosong kuru-kuro ng baguhan. Pagkatapos ng kaunting talakayan, naging malinaw sa aming lahat ang aspektong ito ng katotohanan, at sa huli, nalutas ang mga problema ng baguhan. Dahil sa naranasan kong ito, nakita ko na may mga bagay na tila mahirap, pero kung aasa ako sa Diyos, at talagang magbabayad ng halaga, magkakamit ako ng mga resulta. Kung magsusumikap ako at mabibigo pa rin, magkakaroon pa rin ako ng malinis na konsensiya.
Sa pagsusuri sa mga kabiguan ng ilang kapatid na nakapaligid sa akin, natutuhan ko ang ilang aral, nagnilay sa saloobin ko sa tungkulin ko, at nakita ko kung gaano ako kalayo sa paggawa nito nang maayos. At nakita ko kung gaano kalalim ang pinag-ugatan ng marumi kong kalikasan. Bagaman nagsisisi na ako ngayon, nagkukulang pa rin ako sa mga hinihingi ng Diyos. Mula ngayon, kailangan kong tanggapin ang pagsisiyasat ng Diyos at subukang gawin ang tungkulin ko nang maayos!
