37. Ano ang Pumigil sa Akin sa Pagsasagawa ng Katotohanan
Nakipagpareha ako sa ibang mga kapatid sa iglesia para gumawa ng gawaing graphic design. Isang araw, sinabi sa akin ng lider na nakapagbanggit ang dalawang sister ng mga problema tungkol kay Brother Oliver, sinasabi na gusto niyang nagagawa ang mga bagay batay sa kanyang pamamaraan at pinapabagal ang takbo ng gawain. Tinanong ako ng lider kung nakatuklas ba ako ng mga ganitong problema kapag gumagawa kasama si Oliver. Naalala ko kung paanong noong nakasama ko sa gawain si Oliver, nakikita ko na talagang kumakapit siya sa sarili niyang mga opinyon. Kapag natalakay at nakapagdesisyon na ang lahat tungkol sa ilang disenyo ayon sa mga prinsipyo, palagi siyang may ibang opinyon, pero walang malinaw na mga perspektiba. Kailangan sabayan ng lahat ang pag-iisip niya at maraming oras ang naaksaya nito. Mayroon ding ilang medyo maliliit na isyu sa mga larawan na puwede namang itama sa ibang pagkakataon, at hindi naman namin kailangang kunin ang oras ng lahat para pag-usapan ang mga iyon, pero iginiit niyang lutasin namin ang mga ito bago magpatuloy. Inaantala niya ang mga bagay hanggang sa may mapagkasunduan ang lahat, na medyo nagpabagal sa pag-usad. Kaya, sinabi ko sa lider ang tungkol sa mga problemang nakita ko. Pinagsabihan ako ng lider nang malaman niyang umpisa pa lang ay alam ko na ang tungkol sa mga problemang ito, sinasabing, “Alam mong ginagawa ni Oliver ang mga bagay-bagay ayon sa gusto nito at inaantala ang gawain, kaya bakit hindi mo siya pinaghigpitan sa halip na pagbigyan siya at makiayon sa kanya? Hindi ba’t nakakaantala ito sa gawain?” Nalungkot ako sa sinabi ng lider.
Inalala ko noong tinatalakay ko ang mga disenyo kay Oliver. Nakita kong kumakapit siya sa sarili niyang mga opinyon at nag-alala ako dahil dito. Gusto kong tukuyin ang problema niya, ngunit naalala ko kung paano ako naging mayabang na tao noong umpisa. Pinungusan din ako ng lider noon, sinasabing talikuran ko ang sarili ko at makipagtulungan sa iba, dahil palagi akong mayabang at mapagmagaling, kumakapit sa sarili kong mga opinyon at nakikipagtalo sa naging katuwang ko na mga sister, na nakakaantala sa gawain. Kung tinukoy ko ang mga problema ni Oliver sa harap ng lahat, o pinabulaanan ang kanyang mga opinyon, baka isipin ng mga tao na mayabang pa rin ako at walang katwiran, at na hindi ko kayang mahinahon na tumanggap ng mga mungkahi ng iba o makipagtulungan sa iba. Kaya, gaano man katagal naantala ang mga bagay-bagay, matiyaga akong nakinig sa mga sinasabi ni Oliver. Minsan, kapag isinasaalang-alang namin ang mga mungkahi niya ayon sa mga prinsipyo, pakiramdam namin ay hindi ito kayang magawa. Tinutukoy namin kung nasaan ang isyu, pero hindi niya ito tatanggapin nang maayos, at igigiit pa rin niya ang kanyang mga pananaw. Kung hindi namin ginagawa ang iminumungkahi niya, magagalit siya at hindi magsasalita, kaya sobrang nakakaasiwa at nahihinto ang gawain. Noong una, gusto ko talagang sabihin sa lider. Pero naisip ko na dahil kapupungos lang ng lider sa akin dahil sa kayabangan ko at kawalan ko ng kakayahang makipagtulungan sa iba, kung iuulat ko ang mga problema ng iba, baka isipin ng lider na tumututok ako sa mga problema ng ibang tao at naghahanap ng mali, na walang nagbago matapos niya akong pungusan. Kung magkagayon, hanggang kailan ko magagawa ang aking tungkulin? Sa pag-iisip nito, hindi ko iniulat o itinukoy ang problema ni Oliver. Bilang resulta, dahil hindi kami magkasundo at palaging nagnenegosasyon at paulit-ulit na nagtatalakayan, sa huli ay gumugol kami ng isang araw sa isang bagay na kaya naman sanang matapos nang kalahating araw, na nagpapabagal sa takbo ng gawain. Nakonsensiya ako sa pag-iisip ng mga bagay na ito at sinisi ko ang sarili ko. Hindi naman sa hindi ko napansin ang problema ni Oliver, kundi nagpigil ako at hindi ito kailanman tinukoy sa kanya. Naisip ko ang isang sipi mula sa salita ng Diyos: “Kapag naging buhay na ang katotohanan sa iyo, kapag inobserbahan mo ang isang taong lapastangan sa Diyos, walang takot sa Diyos, at pabasta-basta habang ginagampanan ang kanyang tungkulin, o ginagambala at ginugulo ang gawain ng iglesia, tutugon ka ayon sa mga katotohanang prinsipyo, at matutukoy at mailalantad mo sila ayon sa kinakailangan. Kung hindi mo naging buhay ang katotohanan, at nabubuhay ka pa rin sa loob ng iyong satanikong disposisyon, kapag nakatuklas ka ng masasamang tao at mga diyablong nagdudulot ng mga pagkagambala at kaguluhan sa gawain ng iglesia, magbubulag-bulagan at magbibingi-bingihan ka; isasantabi mo sila, nang walang paninisi mula sa iyong budhi. Iisipin mo pa nga na ang sinumang nagdudulot ng mga kaguluhan sa gawain ng iglesia ay walang kinalaman sa iyo. Gaano man nagdurusa ang gawain ng iglesia at ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, wala kang pakialam, hindi ka nakikialam, o nakokonsiyensiya—ginagawa ka nitong isang taong walang konsensiya o katwiran, isang hindi mananampalataya, isang trabahador. Kinakain mo ang sa Diyos, iniinom ang sa Diyos, at tinatamasa ang lahat ng nagmumula sa Diyos, ngunit pakiramdam mo ay walang kinalaman sa iyo ang anumang pinsala sa mga interes ng sambahayan ng Diyos—ginagawa ka nitong isang traydor na kumakagat sa kamay na nagpapakain sa iyo. Tao ka ba kung hindi mo pinoprotektahan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos? Isa itong demonyo na isiniksik ang sarili sa iglesia. Nagpapanggap kang naniniwala sa Diyos, nagkukunwaring isang hinirang na tao, at nais mong samantalahin ang sambahayan ng Diyos. Hindi mo isinasabuhay ang buhay ng isang tao, mas para kang halimaw kaysa tao, at malinaw na isa ka sa mga hindi mananampalataya. Kung isa kang taong tunay na naniniwala sa Diyos, kahit na hindi mo pa nakakamit ang katotohanan at buhay, kahit papaano ay magsasalita at kikilos ka na nasa panig ng Diyos; kahit papaano, hindi ka tatayo lang nang walang ginagawa kapag nakikita mong nakokompromiso ang mga interes ng sambahayan ng Diyos; kapag nauudyok kang magbulag-bulagan, makokonsensiya ka, at hindi mapapalagay, at sasabihin mo sa iyong sarili, ‘Hindi ako puwedeng maupo lang dito at walang gawin, kailangan kong tumayo at magsalita, kailangan kong umako ng responsabilidad, kailangan kong ilantad ang masamang pag-uugaling ito, kailangan kong pigilan ito, upang hindi mapinsala ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, at hindi maabala ang buhay iglesia.’ Kung naging buhay mo na ang katotohanan, hindi ka lamang magkakaroon ng ganitong tapang at pagpapasya, at magagawa mong maunawaan nang lubusan ang pangyayari, kundi matutupad mo rin ang pananagutan na dapat mong pasanin para sa gawain ng Diyos at para sa mga kapakinabangan ng Kanyang sambahayan, at ang iyong tungkulin ay matutupad” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Ikatlong Bahagi). Mula sa mga salita ng Diyos, nakita ko na ang mga may konsensiya na tunay na nananampalataya sa Diyos ay kaisa sa puso ang Diyos at pumapanig sa Kanya kapag nahaharap sa mga bagay-bagay. Kung may nakikita silang gumagambala at gumugulo sa gawain ng iglesia, kaya nilang manindigan at ilantad at pigilan ang mga ito. Pinoprotektahan nila ang gawain ng iglesia. Pero ako? Malinaw kong nakita na kumakapit si Oliver sa kanyang mga opinyon at hindi tumatanggap ng opinyon ng iba. Paulit-ulit niyang pinapabagal ang takbo ng gawain, pero upang maiwasang sabihin ng mga tao na mayabang ako at nakikipag-away, bukod sa hindi ko ito pinigilan o nilutas, o nag-alok ng mga payo at tulong, wala pa akong ginawa, nagbulag-bulagan. Inisip ko lang na protektahan ang sarili kong mga interes, kaysa sa pagiging epektibo ng aming gawain. Bilang resulta, naantala ang gawain. Sa panlabas, abalang-abala ako sa pagtupad sa tungkulin ko araw-araw. Pero sa katunayan, hindi ako totoong nagdadala ng pasanin sa aking tungkulin, at hindi talaga ako naging tapat sa Diyos. Dumarami ang mga sakuna, at maraming tao ang nagsisimulang maghanap at magsiyasat sa tunay na daan. Kung mapabibilis namin ang aming kilos at makagagawa ng mas maraming larawan ng ebanghelyo, magagawa namin ang aming munting parte para sa gawain ng ebanghelyo. Pero hindi ko isinasaalang-alang ang layunin ng Diyos. Napakatagal kong nanonood lang habang naaantala ang takbo ng gawain, at hindi ko pinigilan o nilutas ito sa tamang oras. Labis akong walang konsensiya at pagkatao, at katulad lamang ng “isang traydor na kumakagat sa kamay na nagpapakain sa iyo,” na inilantad sa salita ng Diyos. Ginamit ko ang iglesia bilang mapapakinabangan, at wala akong silbi sa mga kritikal na sandali. Nang mapagtanto ko ito, napuno ako ng pagsisisi, at nanalangin sa Diyos, “O Diyos, pinabayaan ko ang gawain ng iglesia para protektahan ang sarili ko. Handa akong magsisi sa Iyo. Pakiusap, gabayan Mo ako na makilala ng lubos ang sarili ko.”
Kalaunan, nagsimula akong magnilay-nilay kung bakit napakahirap para sa akin na isagawa ang katotohanan, at kung ano ang pumipigil sa akin. Kumain at uminom ako ng dalawang sipi ng mga salita ng Diyos na angkop sa aking kalagayan: “Sinusunod ng ilang tao ang sarili nilang kagustuhan kapag kumikilos sila. Nilalabag nila ang mga prinsipyo, at pagkatapos mapungusan, sa mga salita lamang nila inaamin na sila ay mayabang, at na nakagawa sila ng pagkakamali dahil lamang sa wala sa kanila ang katotohanan. Pero sa kanilang puso, nagrereklamo sila na, ‘Walang ibang nangangahas na magsalita o kumilos, ako lamang—at sa huli, kapag may nangyaring mali, ipinapasa nila sa akin ang lahat ng responsabilidad. Hindi ba’t ang hangal ko naman? Hindi ko na puwedeng ulitin iyon sa susunod, na mangahas na magsalita o kumilos nang ganoon. Ang ibong nag-uunat ng kanyang leeg ang unang nababaril!’ Ano ang tingin mo sa ganitong saloobin? Saloobin ba ito ng pagsisisi? (Hindi.) Anong saloobin ito? Hindi ba’t naging madaya at mapanlinlang na sila? Sa kanilang mga puso, iniisip nila na, ‘Mapalad ako na sa pagkakataong ito ay hindi ito humantong sa isang sakuna. Isang pagkahulog sa bitag, isang dagdag-katalinuhan, sabi nga. Kailangan kong maging mas maingat sa hinaharap.’ Hindi nila hinahanap ang katotohanan, gamit ang kanilang maliliit na panlalansi at tusong mga pakana sa pag-aasikaso at pagharap sa usapin. Kaya ba nilang tamuhin ang katotohanan sa ganitong paraan? Hindi nila kaya, dahil hindi sila nagsisi” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Sa Paghahanap Lamang sa Katotohanan Malulutas ng Tao ang Kanyang mga Kuru-kuro at Maling Pagkaunawa sa Diyos). “Kapag hindi umaako ng responsabilidad ang mga tao sa kanilang mga tungkulin, kapag ginagawa nila ang mga ito nang pabasta-basta, kapag kumikilos sila na parang mga mapagpalugod ng mga tao, at hindi nila pinoprotektahan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, anong disposisyon ito? Ito ay katusuhan, ito ay disposisyon ni Satanas. Ang pinakakapansin-pansing aspekto sa mga pilosopiya ng tao para sa mga makamundong pakikitungo ay ang katusuhan. Iniisip ng mga tao na kung hindi sila tuso, malamang na masasaktan nila ang damdamin ng iba at hindi nila mapoprotektahan ang kanilang mga sarili; iniisip nila na kailangan nilang maging sapat na tuso upang hindi makapanakit o makapagpasama ng loob ninuman, nang sa gayon ay mapananatili nilang ligtas ang kanilang mga sarili, mapangangalagaan nila ang kanilang mga kabuhayan at magkakaroon sila ng matatag na katayuan sa ibang mga tao. Ang mga walang pananampalataya ay namumuhay lahat ayon sa mga pilosopiya ni Satanas. Silang lahat ay mga mapagpalugod ng mga tao at hindi nila pinapasama ang loob ng sinuman. Narito ka na sa sambahayan ng Diyos, nabasa mo na ang salita ng Diyos, at nakinig ka na sa mga sermon ng sambahayan ng Diyos, kaya bakit hindi mo maisagawa ang katotohanan, bakit hindi ka makapagsalita mula sa puso, at maging matapat na tao? Bakit lagi kang mapagpalugod ng mga tao? Pinoprotektahan lang ng mga mapagpalugod ng mga tao ang sarili nilang mga interes, at hindi ang mga interes ng iglesia. Kapag may nakikita silang isang taong gumagawa ng masama at pumipinsala sa mga interes ng iglesia, hindi nila ito pinapansin. Mahilig silang maging mapagpalugod ng mga tao, at ayaw nilang makapagpasama ng loob ng sinuman. Iresponsable ito, at ang ganoong uri ng tao ay masyadong tuso at hindi mapagkakatiwalaan” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Ikatlong Bahagi). Naantig ng mga salita ng Diyos ang puso ko, at sa wakas ay nakita ko na ang ugat kung bakit hindi ko maisagawa ang katotohanan o maitaguyod ang mga katotohanang prinsipyo ay dahil masyadong mapanlinlang ang kalikasan ko. Mula nang pungusan ako ng lider dahil sa kayabangan ko, hindi ako kailanman totoong nagnilay-nilay sa sarili ko o naghanap ng landas para ayusin ang mapagmataas kong disposisyon. Sa halip, nagpakana ako at gumamit ng panlabas na pagpaparaya at pagpapailalim para protektahan ang sarili ko, kaya maling iniisip ng iba na mapagpakumbaba ako at nagbago na ang aking mayabang na disposisyon. Sa ganoong paraan ay hindi na ako pupungusang muli o tatanggalin ng lider. Nakita ko na ang pamumuhay ayon sa mga satanikong ideya at pananaw tulad ng “Ang ibong nag-uunat ng kanyang leeg ang unang nababaril,” “Mas mabuti pang manahimik, kaysa magsalita at magkamali,” at “Huwag humanap ng biyaya, kundi umiwas na masisi,” ay ginawa akong napakamakasarili, kasuklam-suklam, tuso at mapanlinlang. Malinaw kong nakita na nakaapekto na sa gawain namin ang problema ni Oliver. Dapat sana ay nanindigan ako at inilantad at pinigilan ito. Pero sa halip, kumilos ako tulad ng isang mapagpalugod ng tao para mawala ang alitan. Kapag nahaharap sa mga problema o hindi pagkakasundo, hangga’t maaari ay hindi ako gaanong nagsasalita. Hindi ako kailanman nakikipagtalo sa mga tao, at hindi ko man lang pinaninindigan ang mga prinsipyo. Pinoprotektahan kong mabuti ang sarili kong mga interes, pero hinahayaan kong magdusa ng mga kawalan ang gawain ng iglesia. Napakataksil ko at napakamapanlinlang. Talagang natamo ko ang pagkasuklam at pagkamuhi ng Diyos. Lalo na nang binasa ko ang mga salita ng Diyos: “Hindi nila hinahanap ang katotohanan, gamit ang kanilang maliliit na panlalansi at tusong mga pakana sa pag-aasikaso at pagharap sa usapin. Kaya ba nilang tamuhin ang katotohanan sa ganitong paraan? Hindi nila kaya, dahil hindi sila nagsisi” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Sa Paghahanap Lamang sa Katotohanan Malulutas ng Tao ang Kanyang mga Kuru-kuro at Maling Pagkaunawa sa Diyos), lalo akong nakaramdam ng pagsisisi. Dati, ginawa ko ang tungkulin ko nang may mayabang na disposisyon. Palagi kong itinataguyod ang sarili kong mga pananaw, at hindi nakikinig sa mga mungkahi ng iba. Hindi lamang nito nahigpitan ang iba, naapektuhan din nito ang gawain ng iglesia. Pinungusan ako ng lider para makapagnilay-nilay ako sa sarili ko at makilala ko ang sarili ko, para mabago ko ang aking mga gawi sa tamang oras at magawa ko nang maayos ang tungkulin ko. Pero hindi ako nagsisi. Sa halip, pinrotektahan ko ang sarili ko mula sa Diyos at sa iba. Hindi ko lang hindi ginawa nang mabuti ang tungkulin ko, wala pa nga akong pakialam kung naabala ang gawain ng iglesia. Nakita ko na hindi ako isang taong tumatanggap sa katotohanan. Kung magpapatuloy ito, lalala lamang ang tiwali kong disposisyon, at sa huli ay mabubunyag at matitiwalag ako! Natakot ako sa isiping ito, at mabilis na nagdasal sa Diyos, “O Diyos, ayoko nang protektahan ang sarili kong mga interes sa pamamagitan ng mga pilosopiyang ito para sa mga makamundong pakikitungo. Handa na akong hanapin ang katotohanan at ayusin ang aking tiwaling disposisyon. Hinihiling ko sa Iyo na tulungan Mo akong makahanap ng landas sa pagsasagawa.”
Pagkatapos noon, nabasa ko ang isang sipi ng mga salita ng Diyos: “Kung nais mong umiwas sa mga pagtatalo, ang makipagkompromiso ba ang tanging paraan? Sa anong mga sitwasyon ka maaaring makipagkompromiso? Kung may kinalaman ito sa maliliit na bagay, tulad ng sarili mong interes o iyong pride, hindi na kailangang makipagtalo tungkol dito. Maaari mong piliing magparaya o makipagkompromiso. Ngunit sa mga bagay na maaaring makaapekto sa gawain ng iglesia at makapinsala sa mga interes ng sambahayan ng Diyos, dapat mong sundin ang mga prinsipyo. Kung hindi mo sinusunod ang paniniwalang ito, hindi ka tapat sa Diyos. Kung pipiliin mong makipagkompromiso at talikuran ang mga katotohanang prinsipyo upang umiwas sa kahihiyan o pangalagaan ang iyong mga interpersonal na ugnayan, hindi ka ba makasarili at mababang-uri? Hindi ba ito tanda ng pagiging iresponsable sa iyong tungkulin at hindi pagiging tapat sa Diyos? (Tanda nga ito.) Kaya, kung dumating ang oras sa panahon ng iyong tungkulin na ang lahat ay hindi nagkakasundo, paano ka dapat magsagawa? Malulutas ba ang problema kung makikipagtalo ka nang husto tungkol dito? (Hindi.) Kung gayon, paano mo dapat lutasin ang problema? Sa sitwasyong ito, ang isang taong nakakaunawa sa katotohanan ay dapat mangunang lutasin ang isyu, ipresenta muna ang isyu at hayaan ang magkabilang panig na ipahayag ang kanilang opinyon. Pagkatapos, dapat hanapin ng lahat ang katotohanan nang sama-sama, at pagkatapos manalangin sa Diyos, dapat pagbahaginan ang nauugnay na katotohanan sa mga salita ng Diyos. Pagkatapos nilang magbahaginan sa mga katotohanang prinsipyo at magkaroon ng kalinawan, magagawa na ng magkabilang panig na magpasakop. … Kung ang isang tao ay nakipagtalo at nakipagdebate sa iba upang protektahan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos at ang pagiging epektibo ng gawain ng iglesia, at ang kanyang saloobin ay medyo hindi sumusuko, masasabi ba ninyong problema iyan? (Hindi.) Dahil tama ang kanyang layunin; ito ay upang protektahan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos. Ito ay isang tao na tumatayo sa panig ng Diyos at sumusunod sa mga katotohanang prinsipyo, isang taong kinalulugdan ng Diyos. Ang pagkakaroon ng isang malakas at determinadong saloobin kapag pinoprotektahan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos ay isang tanda ng isang matatag na paninindigan at pagsunod sa mga prinsipyo, at sinasang-ayunan ito ng Diyos. Maaaring madama ng mga tao na may problema sa saloobing ito, ngunit hindi ito malaki; wala itong kinalaman sa paghahayag ng tiwaling disposisyon. Tandaan, ang pagsunod sa mga katotohanang prinsipyo ang pinakamahalaga” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Sa Pagsasagawa Lamang ng Katotohanan Mayroong Buhay Pagpasok). Matapos basahin ang mga salita ng Diyos, naunawaan ko na kahit kailan, ang magawang talikuran ang pansariling pakinabang, itaguyod ang mga katotohanang prinsipyo, at protektahan ang gawain ng iglesia ay ang pinakamahalagang bagay. Kahit na minsan ay nagkakaroon ka ng mga alitan sa mga tao dahil dito, o nagsasalita ka nang medyo malupit, wala sa mga ito ang malalaking isyu. Ang tinitingnan ng Diyos ay ang saloobin natin sa katotohanan. Tinitingnan Niya kung kaya nating itaguyod ang mga katotohanang prinsipyo, at kung isinasagawa natin ang katotohanan. Noon, lagi kong iniisip na kung nagdulot ng alitan ang pagtataguyod ng mga prinsipyo, tiyak na nagpapakita ako ng mayabang na disposisyon at hindi nakikipagtulungan nang maayos sa iba. Kaya, para maiwasang sabihin ng iba na mayabang ako, nakipagkompromiso ako sa lahat ng bagay, at walang ginawa para itaguyod ang mga prinsipyo. Ngayon naunawaan ko na sa wakas na ang pinakamainam na landas ng pagsasagawa para maiwasan ang mga pagtatalo at alitan ay ang pagsasagawa ayon sa mga prinsipyo, na hikayatin ang bawat tao na sabihin ang kanilang mga pananaw, at pagkatapos ay sama-samang hanapin ang katotohanan. Kung, pagkatapos maghanap, nakakasiguro kang naaayon sa mga katotohanang prinsipyo ang mga kilos mo, dapat mong itaguyod ang mga ito. Ito ang nararapat. Kung malinaw na mali ang pananaw mo, pero iginigiit mong panindigan ito, at pinipilit ang mga tao na makinig sa iyo at tanggapin ito, ito ay pagpapakita ng pagmamataas at pagmamatuwid sa sarili. Sa puntong ito, dapat mong matutunang talikuran ang sarili mo. Pagkatapos noon, nang makipagpareha ako kay Oliver, sinubukan kong isagawa ang mga salita ng Diyos.
Isang araw, pumipili ako ng mga larawan at tinatalakay ang mga isyu kasama sina Elliana at Oliver. Naglahad ng mungkahi si Oliver. Naramdaman namin na ang mensaheng ipinararating ng kanyang pangkalahatang disenyo ay hindi gaanong naaakma sa tema, pero hindi talaga kami sigurado. Noong una, gusto kong sundin ito at makipagkompromiso. Naisip ko, “Kung gayon, subukan muna natin ang mungkahi mo at tingnan kung ano ang mangyayari, para hindi sabihin ng lahat na mayabang ako, mapagmagaling, at kumakapit sa sarili kong mga opinyon.” Pero naalala ko noon ang ilan sa mga prinsipyo at kinakailangan para sa disenyo, at naramdamang may mga problema talaga sa konsepto ni Oliver. Kung gagawin namin ang disenyo ayon sa kanyang konsepto at pagkatapos ay kakailanganing ulitin ito, hindi ba’t aksaya iyon ng oras at maaantala ang gawain namin? Sa puntong ito, napagtanto ko na kailangan kong itaguyod ang mga prinsipyo, kaya ipinaliwanag ko kay Oliver ang mga problema sa konsepto niya, at pinaalalahanan siyang sundin ang orihinal na konsepto, sa halip na kumapit sa sarili niyang mga pananaw. Sumang-ayon si Elliana, at wala nang sinabi pa si Oliver. Pero maraming beses na nangyari ang mga ganitong sitwasyon sa isang buong araw. Sa tuwing nagkakaiba ang mga opinyon namin, palaging pinanghahawakan ni Oliver ang mga pananaw niya, na nagpapabagal sa gawain namin. At saka, dahil hindi namin binago ang mga bagay-bagay ayon sa mga mungkahi niya, sumama uli ang loob niya at halos hindi na nagsalita. Napagtanto ko na kung magpapatuloy ito, tiyak na maaantala nito ang gawain namin, kaya sinabi ko sa lider kung ano ang nangyayari. Nagplano ang lider na hanapin si Oliver kasama kami para ilantad ang problema nito, magbahagi sa katotohanan, at tulungan ito. Alam kong ito na ang pagkakataon ko para isagawa ang katotohanan, kaya binasa ko ang dalawang sipi ng mga salita ng Diyos bago makipag-usap kay Oliver: “Ang lahat ng gawain ng iglesia ay direktang nauugnay sa gawain ng pagpapalaganap ng ebanghelyo ng kaharian ng Diyos. Lalo na, ang gawain ng pagpapalaganap ng ebanghelyo at ang lahat ng trabaho na may kaugnayan sa mga propesyon ay may mahalaga at hindi mapaghihiwalay na koneksiyon sa gawain ng pagpapalaganap ng ebanghelyo. Kaya, ang anumang may kinalaman sa gawain ng pagpapalaganap ng ebanghelyo ay may kinalaman sa mga interes ng Diyos at sa mga interes ng sambahayan ng Diyos. Kung tama ang pagkaunawa ng mga tao sa gawain ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, dapat tama ang pagharap nila sa mga tungkuling ginagawa nila at sa mga tungkuling ginagawa ng iba. Paano ang tamang pagharap dito? Gawin ang makakaya mo at gawin ito ayon sa mga hinihingi ng Diyos. Sa pinakasimple, huwag makilahok sa mga kagawian at kaugalian na sadyang nagdudulot ng pinsala o kaguluhan, at huwag sadyang gumawa ng mga bagay na alam mong mali. Kung iginigiit ng isang tao na gawin ang isang bagay kahit na alam niyang nakakagambala at nakakagulo ito sa gawain ng iglesia, at walang makakapigil sa kanya rito, kung gayon, gumagawa siya ng kasamaan, naghahanap ng kamatayan, at nagpapakita ng tunay niyang kulay bilang isang diyablo. Bilisan at ipakilatis mo ang taong ito sa mga kapatid kung ano talaga siya, at pagkatapos ay alisin ang masamang taong ito sa iglesia. Kung ang isang taong gumagawa ng masama ay nasa sandali ng kahangalan at hindi sadyang gumagawa ng kasamaan, paano dapat tratuhin ang ganoong sitwasyon? Dapat bang turuan at tulungan ang tao? Paano naman kung tinuruan siya at hindi pa rin nakikinig? Nagsasama-sama ang mga kapatid para punahin siya” (Ang Salita, Vol. IV. Paglalantad sa mga Anticristo. Ikasiyam na Aytem (Unang Bahagi)). “Dapat ninyong pagtuunan ang katotohanan—saka lamang kayo magkakaroon ng buhay pagpasok, at kapag mayroon kayong buhay pagpasok, saka lamang kayo makapagtutustos para sa iba at makagagabay sa kanila. Kung natuklasan na ang mga ikinikilos ng iba ay sumasalungat sa katotohanan, dapat natin silang mapagmahal na tulungan upang pagpunyagian ang katotohanan. Kung nagagawa ng iba na isagawa ang katotohanan, at may mga prinsipyo sa kung paano nila ginagawa ang mga bagay-bagay, dapat tayong matuto mula sa kanila at gayahin sila. Ito ang ibig sabihin ng pagmamahalan sa isa’t isa” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Tanging ang Isang Tao na Maayos na Gumaganap sa Kanyang Tungkulin Nang Buong Puso, Isipan, at Kaluluwa ang Nagmamahal sa Diyos). Malinaw ang mga salita ng Diyos. Kapag napapansin natin ang mga problema ng ibang tao, dapat tayong magbahagi kaagad, at ilantad at pagsabihan sila kung kinakailangan. Lahat ito ay para protektahan ang gawain ng iglesia, at ito rin ay para tulungan ang mga tao na makita ang kanilang mga problema, mabilis na malutas ang mga ito, at magawa nang maayos ang kanilang tungkulin. May ilang talento naman talaga si Oliver sa pagguhit ng mga larawan, pero dahil sa kanyang tiwaling disposisyon, di-sinasadyang nakakagawa siya ng mga bagay-bagay na gumagambala at gumugulo sa gawain namin. Kung magagawa niyang makilala ang kanyang sarili, hangarin ang katotohanan, baguhin ang kanyang tiwaling disposisyon, makipagtulungan nang maayos sa lahat, at gamitin ang kanyang mga kalakasan, makakabuti ito sa gawain ng iglesia at sa kanyang sariling buhay pagpasok. Kaya, nakakita ako ng ilang sipi ng mga salita ng Diyos na tumutugon sa mga problema ni Oliver, kalakip ang sarili kong mga karanasan, at nagbahagi ako sa kanya tungkol dito. Pagkatapos makinig, nagkamit siya ng kamalayan sa kanyang tiwaling disposisyon, sinabi pa nga niya na minsan ay alam niyang mali siya, pero hindi niya kayang maghimagsik laban sa sarili niya. Ngayon na tinukoy ko ito, sa wakas ay nakonsensiya siya tungkol dito, at handang hanapin ang katotohanan at umasa sa Diyos para baguhin ang kanyang tiwaling disposisyon. Nang marinig ko ito, masaya ako para sa kanya. Pero kasabay niyon, pinagsisihan ko na namuhay ako ayon sa mga pilosopiya para sa mga makamundong pakikitungo at hindi ko sinabi sa kanya nang mas maaga. Talagang napinsala ko siya at ang gawain ng iglesia.
Pagkatapos ng pangyayaring iyon, sa panahon ng aking tungkulin, kung may nakita ako na gumagawa ng isang bagay na hindi naaayon sa mga katotohanang prinsipyo at nakaaantala sa gawain, sadya kong isasagawa ang katotohanan at tutukuyin sa kanila ang mga problemang nakita ko at tutuparin ko ang responsabilidad ko. Mapayapa at magaan ang loob ko sa pagsasagawa sa ganitong paraan. Salamat sa Diyos!
