36. Paano Ko Nilutas ang Pagkasupil
Noon, isang aytem ng gawainlang sa iglesia ang ginagawa ko, at hindi mabigat ang gawain at medyo madali ito, kaya pakiramdam ko ay medyomabuti na gumawa ng tungkulinnang ganito. Kalaunan, nahalal ako bilangsuperbisor ng ebanghelyo. Nakita ko na maraming gampaning kailangangsubaybayan bawat araw ang sister na katrabaho ko. Kailangan niyang magbigay ng napapanahong pagbabahagi para lutasin ang mga problema o mga kalagayan at paghihirap ng mga kapatid kapag may natutuklasan na mga ganito, maglinang ng mga manggagawasa ebangheyo, regular namagbigay ng mga buod ng gawain, at iba pa. Punung-puno ang kanyangpang-araw-araw na schedule. Napapagod na ang utak ko sapanonood lang sa kanya. “Ganito ba ang magigingkalagayan ng tungkulin ko sahinaharap? Dahil sa napakaramingdetalyadong gampanin, hindi ba’t kailangang tuloy-tuloy na umandar ng utak koaraw-araw? Dagdag pa rito, kapag lumilitawang mga problema, kailangankong hanapin ang katotohananpara lutasin kaagad ang mgaiyon. Pero mababaw ang buhaypagpasok ko, at wala akong katotohanantungkol sa pangangaral ng ebanghelyo. Para tanggapin ang tungkulingito, hindi ko alam kung gaanongpagdurusa ang kakailanganingtiisin ng aking laman!” Nakadama ako ng sobrangpressure, at kaunting kasigasigan lang naaktibong makipagtulungan sadarating na gawain.
Isang gabi pagkatapos ng gawain, nakadama ako ng kahungkagansa loob ko at hindimaipaliwanag ang inis ko. Sa pag-iisip ko tungkol sa mgahirap at problemangkakaharapin ko sa paparating nagawain, medyo nakadama ako ngpagkasupil at bigat ng loob. Napagtanto ko na hindi tamaang kalagayan ko, kaya nanalangin ako sa Diyos, “O Diyos, hindi mapanatag ang puso ko, nakakaramdam ako ng pagkasupil at pagkairita, at hindi normal ang kalagayanko. O Diyos, idinadalangin konggabayan Mo ako palabas ng kalagayang ito. Amen!” Pagkatapos manalangin, binuksan ko ang aklat ng mgasalita ng Diyos at binasa ko ang mga salitang ito ng Diyos: “Kung palaging naghahanap ng pisikal na kaginhawahan at kasiyahan ang mga tao, kung palagi silang naghahangad ng pisikal na kasiyahan at kaginhawahan, at ayaw nilang magdusa, maging ang katiting na pisikal na pagdurusa, ang pagdurusa nang medyo higit sa iba, o ang pagkaramdam na nagtrabaho sila nang mas mabigat kaysa karaniwan, ay magpaparamdam sa kanila ng pagkapigil. Isa ito sa mga sanhi ng pagkapigil. Kung hindi ituturing ng mga tao ang kaunting pisikal na pagdurusa bilang isang malaking bagay, at hindi sila maghahangad ng pisikal na kaginhawahan, sa halip ay hahangarin nila ang katotohanan at gugustuhing tuparin ang kanilang mga tungkulin upang mapalugod ang Diyos, kadalasan ay hindi sila makadarama ng pisikal na pagdurusa. Kahit pa paminsan-minsan ay mararamdaman nilang medyo abala, pagod, o patang-pata sila, pagkatapos nilang matulog ay magigising sila na mas magaan ang pakiramdam, at pagkatapos ay magpapatuloy sila sa kanilang gawain. Magtutuon sila sa kanilang mga tungkulin at sa kanilang gawain; hindi nila ituturing ang kaunting pisikal na pagkapagod na malaking isyu. Subalit, kapag umuusbong ang isang problema sa pag-iisip ng mga tao at palagi silang naghahangad ng pisikal na kaginhawahan, anumang oras na medyo maagrabyado o hindi makuntento ang kanilang katawan ay uusbong ang ilang negatibong emosyon sa kanila. Kaya, bakit laging nakukulong sa negatibong emosyong ito na pagkapigil ang ganitong uri ng tao, na palaging gustong gawin ang gusto niya at bigyang-layaw ang kanyang laman at magpakasaya sa buhay, sa tuwing hindi siya kontento? (Ito ay dahil naghahangad siya ng kaginhawahan at pisikal na kasiyahan.) Totoo iyan sa ilang tao” (Ang Salita, Vol. VI. Ukol sa Paghahangad sa Katotohanan. Paano Sikaping Matamo ang Katotohanan (5)). “Sa lipunan, sino ang mga taong hindi nag-aasikaso ng kanilang nauukol na gawain? Sila ang mga walang ginagawa, ang mga hangal, tamad, basagulero, sanggano, at tambay—mga ganyang tao. Ayaw nilang matuto ng anumang bagong kasanayan o kakayahan, at ayaw nilang maghangad ng mga seryosong propesyon o maghanap ng trabaho para makaraos sila. Sila ang mga walang ginagawa at ang mga tambay ng lipunan. Pinapasok nila ang iglesia, at pagkatapos ay gusto nilang may makuha sila nang walang kapalit, at na matamo nila ang parte nila sa mga pagpapala. Sila ay mga oportunista. Ang mga oportunistang ito ay hindi kailanman handang gumawa ng kanilang mga tungkulin. Kung hindi masusunod ang gusto nila, kahit bahagya lang, pakiramdam nila ay napipigilan sila. Palagi nilang hinihiling na makapamuhay nang malaya, ayaw nilang gumanap ng anumang uri ng gawain, pero gusto pa rin nilang kumain ng masasarap na pagkain at magsuot ng magagandang kasuotan, at kumain ng anumang naisin nila at matulog kailan man nila gusto. Iniisip nila na kapag dumating ang ganitong araw ay tiyak na magiging napakaganda nito. Ayaw nilang magtiis ng ni katiting na paghihirap at nagnanais sila ng buhay na mapagpalayaw. Labis pa ngang nakakapagod sa mga taong ito ang mabuhay; nagagapos sila ng mga negatibong emosyon. Madalas silang nakakaramdaman ng pagod at pagkalito dahil hindi nila magawa ang gusto nila. Ayaw nilang pangasiwaan ang kanilang nauukol na gawain o harapin ang mga bagay-bagay na nauukol sa kanila. Ayaw nilang manatili sa isang trabaho at paulit-ulit itong gawin mula simula hanggang katapusan, na tratuhin ito bilang sarili nilang propesyon at tungkulin, bilang kanilang obligasyon at responsabilidad; ayaw nilang tapusin ito at makamit ang mga resulta, o na gawin ito sa pinakamataas na pamantayang maaari. Hindi sila kailanman nag-isip nang ganyan. Gusto lang nilang kumilos nang pabasta-basta at na gamitin ang tungkulin nila bilang paraan para kumita ng ikabubuhay. Kapag nahaharap sila sa kaunting kagipitan o sa isang uri ng pagkontrol, o kapag medyo tinaasan ang pamantayang kailangan nilang maabot, o pinagpasan sila ng kaunting responsabilidad, pakiramdam nila ay hindi sila komportable at na napipigilan sila. Umuusbong sa kalooban nila ang mga negatibong emosyong ito, pakiramdam nila ay sobrang nakakapagod mabuhay, at miserable sila” (Ang Salita, Vol. VI. Ukol sa Paghahangad sa Katotohanan. Paano Sikaping Matamo ang Katotohanan (5)). Lubos akong nakadama ng bigatng loob at pagkabahala sapagninilay-nilay ko ng mgasalita ng Diyos. Nakita ko na sa mga mata ng Diyos, ang mga palaging naghahanapng kaginhawahan sa kanilangtungkulin at nahuhulog sakalagayan ng pagkasupil kapagnagdurusa nang kaunti ay mga taong hindi inaasikasonang maayos ang kanilanggawain at mga oportunistangpalihim na nakapasok sasambahayan ng Diyos. Sa pagninilay-nilay ko sa akingkalagayan at sa kung ano ang nabunyag tungkol sa akin sapanahong ito, napagtanto ko na ako mismoang klase ng taong inilantad ng Diyos. Hindi ko pa opisyal nanatatanggap ang isanggampanin; nakita ko lamang ang sister nakatrabaho ko na maraming pinapangasiwaang gampanin. Kailangan niyang magsikap, mag-isip mabuti, at pigain ang utak niya bawat araw, at kailangan niya ring lutasinang mga kalagayan at problemang mga kapatid sa pamamagitanng pagbabahaginan sakatotohanan. Nabagabag ako dahil parang napakaabala at nakakapagodang lahat ng iyon. Noong isipin ko kung paanongkailangan ko mismongtatanggapin ang responsabilidadpara sa mga detalyadonggampaning ito, nakadama ako ng pagkasupil at bigat ng loob, at ayaw kongbalikatin ang pasaning ito. Pero alam ko na agaranglayunin ng Diyos ang pagpapalaganap ng ebanghelyong kaharian ng Diyos, at na ang lahat ng may konsensiya at katwiran nanaghahangad sa katotohanan ay isinasaalang-alang ang layuninng Diyos, aktuwal na nagtitiis ng pagdurusa at nagbabayad ng halaga, at nag-aambag ng kanilangbahagi rito. Ngayong tinanggap ko na ang tungkuling ito, kailangan kong isaalang-alangkung paano isasakatuparan ang gawaing ito sa lalong madalingpanahon, gaya ng paglilinang sa mga tao, paglutas sa kanilang mgakalagayan at paghihirap, pagwawasto sa mga problema at paglihis sa gawain, at iba pa. Ito ay mga gampaning hindi ko pa nakaharap dati, kaya kailangan kongmaunawaan ang mga ito at maging pamilyar sa mga itonang paunti-unti. Pero wala ako ng mgapositibong pagsasagawang iyon, at buong araw akong nag-alala na lalong magdurusa ang lamanko, na nagdulot na mahulog ako saisang kalagayan ng pagkasupil. Hindi ko talaga inaasikaso nangmaayos ang aking gawain! Masyado akong nakonsensiyadahil sa mga kaisipang ito, kaya lumapit ako sa Diyos para manalangin, hinihingi sa Diyos na bigyanako ng pagpapahalaga sapasanin at ng determinasyon namagtiis ng pagdurusa para kayanin kong tanggapin ang gawaing ito.
Sa simula, medyo aktibo ako, ginagawang pamilyar ang sariliko sa iba’t ibang prinsipyo at sinasangkapan ang sarili ko ng katotohanan ng pangangaral ng ebanghelyo para lutasin ang mga problema. Bagaman mahirap ito, sa pamamagitan ng pananalangin at pagtitiwala sa Diyos, nagawa kong magkamitnang kaunti, at bawat araw ay medyonakasisiya. Pero makalipas ang ilangpanahon, natuklasan ko na higit sainaasahan ko ang mgadetalyadong gampanin. Noong dumating na ang oraspara ibuod ang gawain, nakita ko na napakaramingproblema na kailangang lutasin, at nalula ako. Halimbawa, hindi naarok ng mga manggagawa saebanghelyo ang mga prinsipyong kanilang mga tungkulin, hindi nila alam kung paanosagutin ang mga tanong ng mgapotensyal na tatanggap ng ebanghelyo, hindi maganda ang kalagayanng ilang tao, at iba pa. Kailangan ng matinding pag-iisip para lutasin ang lahat ng isyung ito sa pamamagitan ng isa-isang pagbabahaginan. Bukod doon, halos wala akongkaranasan, at ang paghahanap ng mganauugnay na prinsipyo para lutasin ang mga isyung ito at paghahanap ng paraan para sagutin nang epektibo ang mgakatanungan ng mga potensyalna tatanggap ng ebanghelyo ay nangailangan ng matindingpag-iisip! Lubha akong na-pressure, at habang nakatitig ako sacomputer, hindi ko maiwasang isipin, “Mangangailangan ng masinsinang pagsasaalang-alangat sakripisyo para lutasin ang bawat problemang darating sahinaharap. Napakahirap ng tungkuling itopara sa akin. Gusto ko lamang maging isangordinaryong tagasunod. Hindi ba puwedeng tumutoklang ako sa pangangaral ng ebanghelyo at tumanggap ngmas simpleng tungkulin?” Noong panahong iyon, tuwing umaga, kapagiminumulat ko ang aking mgamata, nalulula ako sanapakaraming gawaingpangangasiwaan, at maging sa mga panaginip ko, nagbabahagi ako para lutasinang mga problema. Unti-unti akong napagod satungkulin ko, labis na nanlumoang puso ko, at lalong tumindi ang mgamapanupil na negatibongemosyon. Bawa’t araw, nag-aasam ako ng mas kakaunting gampanin at mas kakaunting problema para hindi na ako masyadongmapagod. Ilang sunod-sunod na araw nablangko ang isip ko buong araw, pinipilit lang ang sarili ko nagawin ang tungkulin ko. Maliit lang ang pagpapahalagang puso ko sa pasanin, at palagi kong ipinagpapalibanang mga problemangkailangang lutasin. Kapag sinusuri ang gawain, hindi ko matukoy ang anumangisyu; parang isang bloke ng kahoyang utak ko, at napakababa ng akingkahusayan sa gawain. Kahit ang pananalangin at pagkain at pag-inom ng mgasalita ng Diyos ay hindi nagdalang kaliwanagan o liwanag, at talagang madilim ang espirituko. Napansin din ng mga kapatid namay mali sa kalagayan ko at tinanong nila ako, “Ano bang nangyayari sakalagayan mo nitong mganagdaang araw? Palagi kang inaantok at hindi ka masyadong aktibo sapagbabahaginan sa mgapagtitipon.” Nang marinig kong sinabi nilaito, lalo akong nabagabag, at napaisip ako kung bakit akonaging ganito. Nawala ko na ba ang gawain ng Banal na Espiritu? Isinantabi at binalewala na ba ako ng Diyos? Kalaunan, sa pamamagitan ng paghahanap, sa wakas ay nagsimula akong magkaroon ng kaunting pagkaunawa sakalagayan ko.
Binasa ko ang mga salitang itong Diyos: “Ang pagkakaroon ng mga negatibong emosyon ay nagpapatunay na mayroong problema, at kapag mayroong problema, dapat mo itong lutasin. Palaging may daan at landas para malutas ang mga problemang dapat lutasin—pwedeng-pwedeng malutas ang mga ito. Nakadepende lang ito sa kung kaya mong harapin ang problema at kung nais mo itong lutasin o hindi. Kung nais mo itong malutas, walang problema na napakahirap na hindi ito malulutas. Lumalapit ka sa Diyos at hinahanap mo ang katotohanan sa Kanyang mga salita, at nalulutas mo ang lahat ng suliranin. Gayunpaman, hindi ka lamang hindi matutulungan ng iyong kawalan ng pag-asa, pagkalugmok sa depresyon, pagkalumbay, at pagpipigil na malutas ang iyong mga problema, sa kabaligtaran, maaari pa ngang mas lalong lumubha ang iyong mga problema, at lumala nang lumala. Naniniwala ba kayo rito? (Oo.)” (Ang Salita, Vol. VI. Ukol sa Paghahangad sa Katotohanan. Paano Sikaping Matamo ang Katotohanan (1)). “Sa panghuli, may nais Akong sabihin sa inyo: Huwag hayaan na guluhin ka ng isang maliit na damdamin o isang simple, di-mahalagang emosyon sa buong buhay mo na kung saan naaapektuhan na nito ang iyong pagkamit sa kaligtasan at nasisira na nito ang pag-asa mong mailigtas, nauunawaan mo ba? (Oo.) Itong emosyon mo na ito ay hindi lamang negatibo, upang maging mas tumpak, sa katunayan ay salungat ito sa Diyos at sa katotohanan. Maaaring isipin mo na isa itong emosyon sa loob ng normal na pagkatao, pero sa mga mata ng Diyos, hindi lang ito simpleng usapin ng emosyon, sa halip, isa itong pamamaraan ng pagsalungat sa Diyos. Isa itong pamamaraan na may tanda ng mga negatibong emosyon na ginagamit ng mga tao para labanan ang Diyos, ang mga salita ng Diyos, at ang katotohanan. Kaya naman, umaasa Ako na, kung nais mo mang hangarin ang katotohanan, susuriin mo nang lubusan ang iyong sarili para makita kung kumakapit ka man sa mga negatibong emosyong ito at mapagmatigas, parang hangal na lumalaban at nakikipagkumpetensiya sa Diyos. Kung natuklasan mo ang sagot sa pamamagitan ng pagsusuri, kung may napagtanto ka at nagkaroon ka ng malinaw na kamalayan, kung gayon ay hinihiling Ko sa iyo na bitiwan muna ang mga emosyong ito. Huwag mong pahalagahan ang mga ito o huwag kang kumapit sa mga ito, dahil wawasakin ka ng mga ito, wawasakin ng mga ito ang iyong hantungan, at wawasakin ng mga ito ang iyong oportunidad at pag-asa na hangarin ang katotohanan at kamtin ang pagliligtas” (Ang Salita, Vol. VI. Ukol sa Paghahangad sa Katotohanan. Paano Sikaping Matamo ang Katotohanan (1)). Napakalinaw na nagsalita ang Diyos. Maaaring mukhang maliit naisyu ang mga negatibongemosyon, pero lubha nitong naaapektuhanang paghahangad ng isang taosa katotohanan at ang kanyangpagtupad sa tungkulin. Inakala ko dati na nakakaranas ng mganegatibong emosyon ang lahat, na mga paghahayag lamang itong mga kaisipan at ideya sailang kapaligiran, at na hindi ito isang malakingproblema. Kaya nang makita ko nainilantad ng Diyos na maaaringmagdulot ang mga negatibongemosyon na labanan ng isangtao ang katotohanan at ang Diyos, at na makasisira ang mga ito sapagkakataong maligtas ng taongiyon, wala ako gaanong tunay nakaranasan o pagkaunawa saaking puso. Sa pagninilay-nilay ko sanabunyag tungkol sa akin sapanahong ito, nagsimula akongmaantig. Nang makita ko ang maraming gawain at kung gaano karamiang mga proyekto, inisip ko na magdadala ng pagdurusa at pagkapagod salaman ko ang pagtupad satungkuling ito, at nakadama ako ng pagkasupilat bigat ng loob, hindi ko madamang malaya ako. Noong talagang sinubaybayanko ang tungkuling ito, nalaman kong napakaramingpartikular na gampaningpangangasiwaan, at maraming problema ang kailangang malutas sapamamagitan ng pagbabahaginan sa katotohanan. Pero wala akong karanasan sagawaing ito, at naisip ko na upangmapangasiwaan nang maayosang bawat gampanin, kakailanganing magdusa ng aking laman. Lubha akong nabagabag dahildito, palaging lumilitaw ang mga negatibong emosyon. Bawat araw ay pinipilit ko lang ang sarili ko na gawin ang tungkulin ko, at sa puso ko ay wala akong tunay napagpapahalaga sa pasanin. Nagmalasakit ako sa laman, nagpakalugmok sa mgamapanupil na emosyon, at mahina at pasibo ako sa akingtungkulin. Sa kabuuan, humantong ito sapaglalabas ko ng pagkadismaya at pagiging masuwayin sakapaligirang isinaayos ng Diyos. Paglaban ito sa katotohanan at sa Diyos, at pagsalungat sa Diyos. Sinisiyasat ng Diyos ang kaibuturan ng puso ng mga taoat dahil sa saloobin ko sa akingtungkulin ay kinapootan ako ng Diyos. Nawala ko ang gawain ng Banal na Espiritu sa tungkulin ko. Ito ay pagsapit sa akin ng matuwidna disposisyon ng Diyos. Labis akong natakot nangmatanto ko ito, at alam ko na kailangan konglutasin sa lalong madalingpanahon ang mga negatibo kongemosyon.
Kalaunan, binasa ko ang mgasalitang ito ng Diyos: “Ano ba talaga ang layon mo, kung hindi mo tinatanggap ang katotohanan—lalo nang hindi mo isinasagawa ang katotohanan—at kumikilos lang nang pabaya sa sambahayan ng Diyos? Nais mo bang gawing tahanan mo ng pagreretiro ang sambahayan ng Diyos, o isang bahay-kawanggawa? Kung oo, nagkakamali ka—ang sambahayan ng Diyos ay hindi nag-aalaga ng mga mapagsamantala, ng mga walang silbi. Sinumang masama ang pagkatao, na hindi masayang gumagampan sa kanyang tungkulin, na hindi akmang gumanap ng isang tungkulin, ay dapat paalisin lahat; lahat ng hindi mananampalataya na hindi talaga tinatanggap ang katotohanan ay dapat itiwalag. Nauunawaan ng ilang tao ang katotohanan pero hindi nila ito maisagawa sa pagganap nila sa kanilang mga tungkulin. Kapag may nakikita silang problema, hindi nila ito nilulutas, at kahit alam nilang responsabilidad nila ito, hindi nila ibinubuhos ang lahat ng makakaya nila. Kung hindi mo man lang isinasakatuparan ang mga responsabilidad na kaya mong gawin, anong halaga o epekto ang maidudulot ng pagganap mo sa inyong tungkulin? Makabuluhan bang manalig sa Diyos sa ganitong paraan? Ang isang taong nakakaunawa ng katotohanan pero hindi ito kayang isagawa, na hindi kayang pasanin ang mga paghihirap na marapat niyang pasanin—ang gayong tao ay hindi angkop na gumanap ng tungkulin. Ang ilang taong gumaganap sa isang tungkulin ay ginagawa lamang iyon para mapakain sila. Sila ay mga pulubi. Iniisip nila na kung gagawa sila ng kaunting gawain sa sambahayan ng Diyos, malilibre na ang kanilang tirahan at pagkain, na tutustusan sila at hindi na nila kailangan pang magtrabaho. Mayroon bang gayong pakikipagtawaran? Hindi tinutustusan ng sambahayan ng Diyos ang mga tamad. Kung ang isang taong hindi man lamang nagsasagawa ng katotohanan, at palaging pabasta-basta sa pagsasagawa ng kanyang tungkulin, ay nagsasabi na naniniwala siya sa Diyos, kikilalanin ba siya ng Diyos? Lahat ng gayong tao ay mga hindi mananampalataya at, ang tingin sa kanila ng Diyos ay mga taong gumagawa ng masama” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Para Magampanan nang Maayos ng Isang Tao ang Kanyang Tungkulin, Dapat Magtaglay man Lang Siya ng Konsensiya at Katwiran). “Ngayon, hindi mo pinaniniwalaan ang mga salitang Aking sinasabi, at hindi mo binibigyang-pansin ang mga iyon; kapag dumating na ang araw para ang gawaing ito ay lumaganap, at nakita mo ang kabuuan nito, magsisisi ka, at sa sandaling yaon ikaw ay matitigilan. Mayroong mga pagpapala, gayunman ay hindi mo alam kung paano magtamasa sa mga yaon, at naroon ang katotohanan, gayunman ay hindi mo ito hinahabol. Hindi ka ba nagdadala ng sumpa sa iyong sarili? Ngayon, bagaman magsisimula pa lamang ang susunod na hakbang sa gawain ng Diyos, walang anumang karagdagan tungkol sa mga hinihingi sa iyo at sa kung ano ang ipinasasabuhay sa iyo. Napakarami ng gawain, at napakaraming katotohanan; ang mga yaon ba ay hindi karapat-dapat na malaman mo? Hindi ba kayang gisingin ng pagkastigo at paghatol ang iyong espiritu? Hindi ba kaya ng pagkastigo at paghatol na tulutan kang kamuhian ang iyong sarili? Kontento ka na ba sa pamumuhay sa ilalim ng impluwensiya ni Satanas, nang may kapayapaan at kagalakan, at kaunting makalamang kaginhawahan? Hindi ba’t ikaw ang pinakamababa sa lahat ng tao? Wala nang mas hahangal pa kaysa sa mga yaong nakakita sa kaligtasan ngunit hindi hinangad na makamit ito; sila ay mga taong nagpapakasasa sa laman at nasisiyahan kay Satanas. Umaasa ka na ang iyong pananalig sa Diyos ay hindi magsasanhi ng anumang mga hamon o mga kapighatian, o ng kahit katiting na paghihirap. Lagi mong hinahangad ang mga bagay na iyon na walang-halaga, at hindi mo pinahahalagahan ang buhay, sa halip ay inuuna mo ang iyong sariling matataas na kaisipan bago ang katotohanan. Ikaw ay napakawalang-halaga!” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Ang mga Karanasan ni Pedro: Ang Kanyang Kaalaman sa Pagkastigo at Paghatol). Habang pinag-iisipan ko ang mga salita ng Diyos, nadamakong lubos akong hinatulan. Kinapopootan ng Diyos ang mga palaging naghahanap ng kaginhawahan at kasiyahan ng laman. Ang gayong mga tao ay hindinagtitiis ng mga pagdurusa o nagbabayad ng halaga sakanilang tungkulin, at imposibleng matupad nila ang kanilang responsabilidad o tunay na maigugol ang kanilangmga sarili para sa Diyos. Palagi kong hinangad ang buhayna may kaginhawahan ng laman, namuhay ako ayon sa mgasatanikong lason na “Maikli ang buhay, kaya magpakasaya ka narito hangga’t kaya mo,” “Magpakasaya ka na ngayon, bukas ka na mag-alala,” at “Maikli ang buhay, tratuhinmo nang maayos ang sarili mo.” Naniwala ako na puno ng mgakaguluhan at kalungkutan ang buhay sa mundong ito, at na hindi dapat pahirapan ng isang tao ang kanyang sarili, kundi dapat niyang matutuhangmagpakasaya sa buhay at tratuhin nang maayos ang kanyang sarili. Pagkatapos manampalataya sa Diyos, alam ko nang ang paghahangad sa katotohanan at paggawa sa tungkulin ng isangtao ang tamang landas sa buhay, at na para makamit ang katotohanan, dapat magtiis ng pagdurusa at magbayad ng halaga ang isang tao. Pero noong hinirang ako bilangisang superbisor at kinailangankong magpasan ng mas maraming responsabilidad, ang isipin na kailangan kolalong magdusa para magampanan ko nang maayosang gawain, at hindi ko magagawang mamuhay ng isang maginhawa at madalingbuhay, ay nagdulot sa akin namakadama ng pagkasupil at bigat ng loob. Nang makita ko ang dumaminggawain, nadismaya ako, nagingmapanlaban, at puno ng pagrereklamo, at ipinagpaliban ko pa nga ang paglutas sa mga problemangkaya ko namang lutasin. Nakita ko na ako mismo ang klase ng taong inilantad ng Diyos: isang taong ayaw gawin ang kanyang mga tungkulin, isangpabigat, at isang walang silbingtao na gusto ng kaalwanan at namumuhi sa gawain. Naisip ko kung gaano karamingkapatid na nangangaral ng ebanghelyo ang nagtiis ng pang-aabuso at pamamahiya mula sa mgarelihiyosong tao, pati na rin ng pang-uusig at pag-aresto ng malaking pulangdragon, at naharap pa nga sa panganibna mamatay. Naglaan ng lakas ang ilan sakanila para sangkapan ng katotohanan ang mga sarili nilapara lutasin ang mga isyu ng mga potensyal na tatanggap ng ebanghelyo, paulit-ulit nanakikipagbahaginan para tugunan ang mga kuru-kuro ng mga relihiyosong tao. Gaano man ito kahirap, hindisila umatras o sumuko, handang isaalang-alang ang mga layunin ng Diyos at ipangaral ang ebanghelyo samas maraming tao. Ito ang dapat gawin ng mgataong may tunay na pagkatao. Kung titingnan ang sarili ko, ang saloobin ko sa akingtungkulin ay partikular nawalang pagpipitagan at tamad, na para bang ang pagpili sa akin na maging superbisor ay sadyang ginawa para subukanakong pahirapan, at gusto ko lang maging malayasa pagdurusa o pagpapakapagodat manghuthot sa sambahayanng Diyos at iraos lang ang mgaaraw. Hindi nararapat gumawa ng isang tungkulin ang isang taonggaya ko na may gayongpagkatao. Talagang makasarili at kasuklam-suklam ako! Ang totoo, binigyan ng Diyosng pasanin ang bawat tao ayonsa aktuwal na tayog nito, ginagamit ang tungkulin nitopara punan ang kakulangan nitoat tulungan itong matamo ang katotohanan. Kung babalikan noong unangsimulan ko ang tungkuling ito, naharap ako sa mga paghihirapat problema sa gawain, at sa pamamagitan ng pananalangin at pagtitiwala sa Diyos para hanapin ang mgakatotohanang prinsipyo, mayroon akong kauntingnakamit. Kalaunan, nang magkaroon ng mga isyu sa mga kalagayan o gawain nila ang mgamanggagawa sa ebanghelyo, sa pamamagitan ng pakikipagbahaginan sa kanilapara lutasin ang mgaproblemang ito, nagkaroon din ako ng kaunting pagsulong, na isang bagay na hindimakakamit sa isangmaginhawang kapaligiran. Pero sa ilalim ng impluwensiyang mga lason ni Satanas, hinangad ko ang mga walangkabuluhan at napakabababangbagay, palaging iniisip na umiwas saaking tungkulin para maprotektahan ang mga interesng aking laman, namumuhay sa mga negatibongemosyon at nilalabanan ang Diyos. Talagang mapaghimagsik ako at hindi ko makita ang kaibhan ng tama at mali! Kung magpapatuloy akongmamuhay para sa laman, siguradong sisirain ko ang pagkakataon kong makamit ang katotohanan sa pamamagitan ng paggawa sa tungkulin ko. Nang matanto ko ito, lubosakong nakonsensiya at nadismaya sa aking sarili, at nanalangin ako sa Diyos nanglumuluha, “O Diyos, mali ako. Ginawa Kang nasusuklam at dismayado ng saloobin ko saaking tungkulin. Nabigo ko ang layunin Mo. O Diyos, ayaw ko nang magingmapaghimagsik laban sa Iyo, at handa akong maghimasiklaban sa aking laman at tanggapin ang responsabilidadna ito.”
Kalaunan, binasa ko ang mgasalitang ito ng Diyos: “Ang mga tunay na nananampalataya sa Diyos ay lahat ng mga indibidwal na nag-aasikaso ng kanilang nauukol na gawain, lahat sila ay handang gampanan ang kanilang mga tungkulin, kaya nilang magpasan ng isang gawain at gawin iyon nang maayos ayon sa kanilang kakayahan at sa mga patakaran ng sambahayan ng Diyos. Siyempre, sa simula ay maaaring maging mahirap masanay sa buhay na ito. Maaari mong maramdamang pagod na pagod ang iyong katawan at isip. Subalit, kung talagang may paninindigan kang makipagtulungan at handa kang maging isang normal at mabuting tao, at na magtamo ng kaligtasan, kailangan mong magbayad ng kaunting halaga at hayaan ang Diyos na disiplinahin ka. Kapag nahihimok kang maging sutil, kailangan mong maghimagsik laban dito at bitiwan ito, paunti-unting bawasan ang iyong pagkasutil at mga makasariling ninanasa. Dapat kang humingi ng tulong ng Diyos sa mahahalagang bagay, sa mahahalagang oras, at sa mahahalagang gampanin. Kung tunay kang may paninindigan, dapat mong hilingin sa Diyos na ituwid at disiplinahin ka, at na bigyang-liwanag ka upang maunawaan mo ang katotohanan, sa ganoong paraan ay makakukuha ka ng mas magagandang resulta. Kung tunay kang may paninindigan, at magdarasal ka sa Diyos sa Kanyang presensya at magsusumamo ka sa Kanya, kikilos ang Diyos. Babaguhin Niya ang iyong kalagayan at mga iniisip. Kung gagawa nang kaunti ang Banal na Espiritu, aantigin ka nang kaunti, at bibigyang-liwanag ka nang kaunti, magbabago ang iyong puso, at magbabago ang iyong kalagayan. … Kung kaya mong sumailalim sa ganoong pagbabago, sasalubungin ka ng sambahayan ng Diyos para mamalagi ka, para matupad mo ang iyong tungkulin, para magawa mo ang iyong misyon, at para lubusan mong matapos ang gawaing mayroon ka. Siyempre, ang mga taong taglay ang mga negatibong emosyong ito ay matutulungan lamang gamit ang isang mapagmahal na puso. Kung paulit-ulit na tatanggi ang isang tao na tanggapin ang katotohanan at mananatili siyang hindi nagsisisi sa kabila ng paulit-ulit na paalala, dapat na tayong mamaalam sa kanya. Pero kung ang isang tao ay talagang handang magbago, na baguhin ang kanyang sarili, at baligtarin ang kanyang direksyon, mainit natin siyang tinatanggap na manatili. Hangga’t tunay siyang handang manatili at baguhin ang dati niyang mga pagtingin at pamamaraan ng pamumuhay, at nagagawa niyang unti-unting sumailalim sa pagbabago habang ginagampanan niya ang kanyang tungkulin, at humuhusay siya sa tungkulin niya habang tumatagal siya sa paggawa nito, tinatanggap natin ang ganitong mga tao para manatili at umaasa tayong patuloy silang huhusay. Nagpapahayag din tayo ng isang mabuting kahilingan para sa kanila: Hinihiling natin na makaalis sila sa kanilang mga negatibong emosyon, na hindi na sila maigapos ng mga iyon o mabalot ng anino ng mga iyon, at na sa halip ay maasikaso nila ang kanilang nauukol na gawain at matahak ang tamang landas, ikinikilos at isinasabuhay ang dapat gawin ng mga normal na tao ayon sa Kanyang mga hinihingi, at matatag na tinutupad ang kanilang mga tungkulin sa sambahayan ng Diyos ayon sa Kanyang mga hinihingi, hindi na tinatangay ng agos ng buhay. Hinihiling natin na magkaroon sila ng mga kinabukasang may pag-asa, at na hindi na nila gawin kung ano ang gusto nila, o magtuon na lang sa paghahanap ng sarap at kasiyahan ng laman, kundi sa halip ay lalong pag-isipan ang mga bagay na may kinalaman sa paggampan ng kanilang mga tungkulin, sa landas na tinatahak nila sa buhay, at sa pagsasabuhay ng normal na pagkatao. Buong-puso nating hinihiling na makapamuhay sila nang masaya, malaya, at may liberasyon sa sambahayan ng Diyos, nakararanas ng pang-araw-araw na kapayapaan at kaligayahan, at nakadarama ng init at kasiyahan sa kanilang buhay rito. Hindi ba’t ito ang pinakadakilang kahilingan? (Oo.)” (Ang Salita, Vol. VI. Ukol sa Paghahangad sa Katotohanan. Paano Sikaping Matamo ang Katotohanan (5)). Dahil nakikita ko ang pagsisikap ng Diyos namagpanatili at ang hiling Niya para sa mga naipit sa kalagayanng pagkasupil, nakadama ako ng init at lubosakong naantig at nahikayat. Umaasa ang Diyos na kaya kong umasal ayon sa mgahinihingi Niya, isabuhay ang normal napagkatao, asikasuhin nang wasto ang aking gawain, at isakatuparanang tungkulin ko ayon sa mgakatotohanang prinsipyo. Napagtanto ko rin na upangmaging isang tao na may pagkatao at tahakin ang tamanglandas sa buhay, dapat magkaroon ng pagpapasya ang isang tao nahangarin ang mga positibongbagay, sadyang maghimagsik laban salaman kapag nahaharap sa mgasuliranin at problema sapaggawa ng kanyang tungkulin, at aktuwal na magbayad ng halaga upang lutasin ang mgaisyu, at sa gayon ay magpasan ng mga responsabilidad ng isangtaong nasa hustong gulang. Dagdag pa rito, bago gawin sa bawat araw ang kanyang tungkulin sa iglesia, dapat manalangin sa Diyos ang isang tao nang may sinserongpuso at tanggapin ang Kanyangpagsisiyasat. Kapag napansin kong gusto kong magpakita ng pagsasaalang-alang sa laman at balewalain ang tungkulin ko, dapat kong hilingin sa Diyos nasawayin at disiplinahin ako at dapat kong pagsikapang gawinang tungkulin ko nang buongpuso at lakas ko. Sa pamumuhay lamang nangganito ako magtataglay ng wangis ng tao. Pagkatapos kong maunawaanang mga bagay na ito, gusto konang magsagawa ayon sa mgasalita ng Diyos at pumasok samga ito. Mula noon, sa bawat gampaningsangkot ako, ipinagkakatiwalako ito sa Diyos at umaasa ako sa Kanya, at aktuwal akong nagbabayadng halaga sa pamamagitan ng pagsasaliksik ng mga materyal, pananalangin, at paghahanap, pinagninilayan kung paanomakipagbahaginan para magkamit ng magagandangresulta. Kapag nahaharap ako sa mgabagay na hindi ko nauunawaano hindi ko kayang pangasiwaan, nakikipag-usap ako sa akingmga kapatid. Unti-unting nalulutas ang mgaproblemang lumilitaw sa akingtungkulin. Bagama’t katulad ng dati ang dami ng gawain sa akingtungkulin, hindi na ako nakakaramdam ng pagkasupil, sa halip nakita kong sulit namaglaan ng pagsisikap at magbayad ng halaga para gawinnang maayos ang tungkulin ko. Naranasan ko rin namakaramdam ng kagalakan at kasiyahan sa puso ko, at nagkaroon ako ng ilang tunayna kasanayan sa aking gawain. Sa tingin ko, napakasarapmamuhay ayon sa mga salita ng Diyos, at na namumuhay ako ng isangmakabuluhan at marangal nabuhay!
