अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरू (२७)
आज हामी अगुवा र कामदारहरूका जिम्मेवारीहरूको विषयमा सङ्गतिलाई जारी राख्नेछौँ। यसभन्दा पहिले, हामीले चौधौँ जिम्मेवारीसम्म सङ्गति गरेका थियौँ, र यो जिम्मेवारी अन्तर्गत अझै पनि केही उप-विषयहरू छन्, जसका बारेमा सङ्गति गरिएको छैन। हामीले सङ्गति गर्नुभन्दा पहिले, सुरुमा, अगुवा र कामदारहरूका कति वटा जिम्मेवारीहरू छन् भनेर पुनरावलोकन गर। (पन्ध्र वटा छन्।) पढेर सुनाओ।
(अगुवा तथा कामदारहरूका कर्तव्यहरू:
१. मानिसहरूलाई परमेश्वरको वचन खान र पिउन तथा बुझ्न अनि परमेश्वरका वचनहरूको वास्तविकतामा प्रवेश गर्नको निम्ति अगुवाइ गर्ने।
२. हरेक किसिमका मानिसहरूको स्थितिसँग परिचित हुनु र तिनीहरूले आफ्नो वास्तविक जीवनमा सामना गर्ने विविध कठिनाइहरूको समाधान गर्ने।
३. हरेक कर्तव्य उचित तरिकाले पालना गर्नको निम्ति बुझ्नुपर्ने सत्य सिद्धान्तहरू सङ्गति गर्ने।
४. विविध कामका सुपरिवेक्षकहरू र विविध महत्त्वपूर्ण कामहरूप्रति जिम्मेवार व्यक्तिहरूका परिस्थितिहरूको बारेमा सुसूचित रहने र आवश्यक परेमा तिनीहरूका कर्तव्य हेरफेर गर्ने वा तिनीहरूलाई बरखास्त गर्ने ताकि अनुचित मानिसहरूलाई काममा राख्दा हुने क्षति रोक्न वा घटाउन सकियोस् र कार्यकौशलता र प्रगति निर्बाध भइरहोस्।
५. प्रत्येक कामको स्थिति र प्रगतिको अद्यावधिक विवरण र बुझाइ कायम राख्ने, अनि समस्याहरूलाई तुरुन्तै समाधान गर्ने, विचलनहरूलाई सच्याउने र कामका त्रुटिहरूको निदान गर्ने ताकि कामको प्रगति सहज होस्।
६. सबै किसिमका योग्य प्रतिभाको वृद्धिविकास र व्यक्तित्व निर्माणमा सहयोग पुर्याउने ताकि सत्यलाई पछ्याउने सबैले तालिम लिने मौका प्राप्त गर्न सकून् र जति सक्दो चाँडो सत्य वास्तविकतामा प्रवेश गरून्।
७. फरक-फरक किसिमका मानिसहरूलाई तिनीहरूको मानवता र सबल पक्षको आधारमा समझदारीपूर्वक खटनपटन र प्रयोग गर्ने, ताकि हरेकलाई सर्वोत्तम रूपमा प्रयोग गर्न सकियोस्।
८. काममा देखा पर्ने अन्योलता र कठिनाइहरूलआई चाँडै रिपोर्ट गर्ने र खोजी गर्ने।
९. आवश्यकताको आधारमा, कार्यान्वयनको स्थितिको मार्गनिर्देशन, सुपरिवेक्षण, निरीक्षण, अनुरोध र अनुगमन प्रदान गर्दै परमेश्वरको घरको विभिन्न कार्य बन्दोबस्तलाई सही ढङ्गबाट सञ्चार, जारी र कार्यान्वयन गर्ने।
१०. परमेश्वरका घरका विभिन्न सम्पत्तिहरूलाई (पुस्तकहरू, विभिन्न उपकरण, अन्नपात र यस्तै अन्य कुराहरू) उचित तरिकाले सुरक्षित गर्ने र विवेकपूर्वक परिचालन गर्ने, अनि क्षति र खेर जाने अवस्थालाई न्यून गर्न नियमित निरीक्षणहरू, मर्मत-सम्भार र सुधार गर्ने; साथै, दुष्ट मानिसहरूलाई ती कुराहरू हातमा लिनबाट रोक्ने।
११. विशेषगरी भेटीलाई व्यवस्थित ढङ्गबाट दर्ता, मिलान र सुरक्षित गर्ने कार्यको निम्ति मानक हदसम्म मानवता भएका भरपर्दा मानिसहरू छान्ने; आय र व्ययलाई निरन्तर पुनरावलोकन र जाँच गर्ने ताकि उडाउने र खेर फाल्ने स्थितिका साथै अनुचित खर्चहरू तत्कालै पहिचान गर्न सकियोस्—यस्ता कुराहरूलाई रोक्ने र उचित क्षतिपूर्ति माग गर्ने; यसअलावा, जुनसुकै माध्यम प्रयोग गरेर भए पनि, भेटीलाई दुष्ट मानिसहरूका हातमा पर्न र स्वामित्वमा लिनदेखि जोगाउने।
१२. परमेश्वरको काम र मण्डलीको सामान्य सुव्यवस्थामा बाधा र व्यवधान ल्याउने विभिन्न मानिस, घटना, कुराहरूलाई तुरुन्तै र सही तरिकाले पहिचान गर्ने। ती कुराहरूलाई रोक्ने, प्रतिबन्धित गर्ने र परिस्थितिलाई परिवर्तन गर्ने; यसका अतिरिक्त, सत्यतामा सङ्गति गर्ने ताकि परमेश्वरका चुनिएका जनहरूले यस्ता कुराहरूबाट समझशक्ति प्राप्त गरेर र ती कुराहरूबाट सिकून्।
१३. परमेश्वरका चुनिएका जनहरूलाई ख्रीष्टविरोधीको बाधा, बहकाउ, नियन्त्रण र गम्भीर हानिदेखि जोगाउने र तिनीहरूलाई ख्रीष्टविरोधीलाई चिन्न र आफ्नो हृदयबाट तिनीहरूलाई त्याग्न सक्ने बनाउने।
१४. सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै चिन्ने, अनि सफाइ गर्ने।
१५. सबै किसिमका कामका विभिन्न महत्वपूर्ण भागहरू पूरा गर्ने व्यक्तिहरूलाई बाहिरी संसारको हस्तक्षेपदेखि रक्षा गर्दै तिनीहरूको सुरक्षा गर्ने, र महत्त्वपूर्ण काम व्यवस्थित ढङ्गबाट अगाडि बढोस् भनेर तिनीहरूलाई सुरक्षित राख्ने।
के सबैले यी सबै पन्ध्र वटा जिम्मेवारीहरू स्पष्ट रूपमा सुन्यौ? (सुन्यौँ।) अगुवा र सेवकहरूको चौधौँ जिम्मेवारी “सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै खुट्ट्याउने, अनि निकाला वा निष्कासित गर्ने” भन्ने हो। त्यसोभए तैँले कसरी विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई खुट्ट्याउन सक्छस्? पहिलो मापदण्ड परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको तिनीहरूको उद्देश्यमा आधारित छ। हामीले मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुका उद्देश्यहरूलाई कति वटा बुँदामा विभाजित गरेका गर्यौँ? हामीले तिनलाई नौ वटा बुँदामा विभाजित: पहिलो बुँदा भनेको पदाधिकारी बन्ने आफ्नो इच्छा पूरा गर्नु हो; दोस्रो विपरीत लिङ्गीको खोजी गर्नु हो; तेस्रो विपत्तिहरूबाट जोगिनु हो; चौथो अवसरवादमा संलग्न हुनु हो; पाँचौँ मण्डलीको भरमा जिउनु हो; छैटौँ, आश्रय खोज्नु हो; सातौँ, पृष्ठपोषक खोज्नु हो; आठौँ, राजनीतिक उद्देश्यहरू पछ्याउनु हो; र नवौँ, मण्डलीको निगरानी गर्नु हो। यो विभिन्न प्रकारका मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको अभिप्राय र उद्देश्यका आधारमा तिनीहरूको सारलाई खुट्ट्याउनु हो। निकालिनुपर्ने वा निष्कासित गरिनुपर्ने विभिन्न प्रकारका मानिसहरूलाई खुट्ट्याउने दोस्रो मापदण्ड तिनीहरूको मानवता सारका विभिन्न पक्षका प्रकटीकरणहरूमा आधारित हुन्छ। यो मापदण्डमा कति वटा प्रकटीकरणहरू संलग्न हुन्छन्? ८. कुनै पनि बेला धोकामा संलग्न हुन सक्नु; ९. कुनै पनि बेला छोडेर जान सक्नु; १०. डगमगाउनु; ११. कायर र शङ्कास्पद हुनु; १२. समस्यामा पैदा गर्न झुकाव राख्नु; १३. जटिल पृष्ठभूमि हुनु। कुल तेह्र वटा प्रकटीकरणहरू छन्। अगुवा र कामदारहरूको चौधौँ जिम्मेवारी “सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै खुट्ट्याउने, अनि निकाला वा निष्कासित” हो। पहिलो मापदण्डसँग सम्बन्धित समस्याहरू—व्यक्तिले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य—यसबारे सङ्गति गरिसकिएको छ। हामीले तिनीहरूको मानवताका प्रारम्भिक सात वटा समस्याहरूका बारेमा पनि सङ्गति गरिसकेका छौँ, जुन दोस्रो मापदण्ड हो। आज, हामी तिनीहरूको मानवताको आठौँ प्रकटीकरण, अर्थात् कुनै पनि बेला धोकामा संलग्न हुन सक्नुबाट सङ्गति गर्न थाल्नेछौँ।
विषयवस्तु चौध: सबै किसिमका दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चाँडै चिन्ने, अनि सफाइ गर्ने (भाग छ)
विभिन्न प्रकारका दुष्ट मानिसहरूलाई चिन्ने मापदण्ड र आधारहरू
आ. व्यक्तिको मानवताको आधारमा
ह. कुनै पनि बेला धोकामा संलग्न हुन सक्नु
कुनै पनि बेला मण्डलीलाई धोका दिने क्षमता प्रकट गर्ने हरू—तिमीहरू यस्ता मानिसहरूलाई चिन्न सक्छौ, होइन र? के यी मानिसहरूको समस्या अत्यन्तै गम्भीर हुन्छ? (हो।) कतिपय मानिस कायर भएकाले मण्डलीलाई धोका दिन्छन्, जबकि अरूले आफ्नो दुष्ट मानवता वा अरू समस्याका कारण त्यसो गर्छन्। कारण जेसुकै भए पनि, यस्ता मानिसहरूले कुनै पनि बेला दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र परमेश्वरलाई धोका दिन सक्छन् भन्ने तथ्यले तिनीहरू भरपर्दा होइनन् भन्ने देखाउँछ। यदि तिनीहरूले मण्डलीका बारेमा केही महत्त्वपूर्ण जानकारी वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू बस्ने ठाउँ, मण्डली अगुवाहरू को हुन्, मण्डली कुन काममा संलग्न छ, वा कसले कुन महत्त्वपूर्ण काम र कर्तव्यहरू निर्वाह गर्छ भन्नेजस्ता दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका व्यक्तिगत जानकारी प्राप्त गरे भने, तिनीहरूले खतरा पैदा हुँदा वा विशेष परिस्थितिहरूमा यो जानकारी खुलासा गर्न सक्छन्, र मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिन सक्छन्। तिनीहरूले यसो गर्नुको एउटा कारण भनेको आफूलाई रक्षा गर्न र आफ्नो सुरक्षा सुनिश्चित गर्नका लागि हो। अर्कोतर्फ, तिनीहरूले जानीजानी यस्तो व्यवहार गर्न सक्छन्, र यो जानकारीलाई गम्भीरतापूर्वक नलिन र व्यक्तिगत फाइदाको बदलामा कुनै पनि बेला यस्तो कुरा खुलासा गर्न र धोकामा संलग्न हुन सक्छन्। उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसलाई ठूलो रातो अजिङ्गरले पक्राउ गर्छ, र सोधपुछको बेला, ठूलो रातो अजिङ्गरले तिनीहरूलाई जबरजस्ती कबुल गराउन धम्की दिन्छ, प्रलोभनमा पार्छ, वा यातनासमेत दिन्छ, र यी तिनीहरूले बताए भने, रिहाइ गरिनेछ भनेर भन्छ, त्यसकारण तिनीहरू आफ्नो स्वतन्त्रताको सट्टामा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डलीबारे थाहा भएको सबै जानकारी बताएर धोका दिन्छन्। यस्ता मानिसहरू खाँटी यहूदा हुन्। मलाई भन, खाँटी यहूदाप्रकारका मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार र निराकरण गर्नुपर्छ? (यस्ता मानिसहरूलाई तुरुन्तै निष्कासित गर्नुपर्छ र श्राप पनि दिनुपर्छ।) सामान्यतया, यी खाँटी यहुदाहरूले—जानीबुझी होस् वा अनजानमा—मण्डलीका निश्चित परिस्थितिहरूबारे सोधपुछ गर्छन् वा ज्ञान प्राप्त गर्छन् र त्यसलाई मनमा राख्छन्। पछि, तिनीहरूमाथि कुनै परिस्थिति आइपर्दा र तिनीहरू पक्राउ पर्दा, तिनीहरू यो जानकारी खोल्छन्। झट्ट हेर्दा, तिनीहरूले यी कुराहरूबारे सोधपुछ गर्नु र सिक्नुको उद्देश्य ठूलो रातो अजिङ्गरलाई जानाजानी जानकारी खोल्नु जस्तो देखिँदैन, तर जब तिनीहरू पक्राउ पर्छन्, तब तिनीहरू आफूलाई रोक्न सक्दैनन्। परिणामस्वरूप, तिनीहरूको खुलासाले मण्डलीमा केही प्रतिकूल परिणामहरू ल्याउँछ। त्यसकारण, तिनीहरूले यी कुराहरूबारे गर्ने त्यतिकैको सोधपुछ र सिक्ने कार्य साधारण कुराकानी वा गफगाफ प्रकृतिका हुँदैनन्; बरु, तिनीहरूले जानाजानी र उद्देश्यका साथ त्यसो गरिरहेका हुन्छन्। यसले तिनीहरूलाई पछि यहूदा बन्ने अवस्थाहरू तयार गर्छ। के अरूको जानकारी त्यतिकै खुलासा गर्ने मानिसहरूको समस्यालाई सत्यतामा सङ्गति गर्ने वा तिनीहरूलाई चेतावनी दिने जस्ता विधिहरूद्वारा समाधान गर्न सकिन्छ? (सकिँदैन।) किन सकिँदैन? (किनभने यस्ता मानिसहरूमा विवेक र समझको कमी हुन्छ, र तिनीहरू सत्यता स्वीकार गर्दैनन्, र तिनीहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गर्नु व्यर्थ हुन्छ।) अरूलाई त्यतिकै हानि गर्न सक्ने यस्तो दुष्ट व्यक्तिलाई कसरी निराकरण गर्नुपर्छ? एउटै मात्र समाधान छ, र त्यो तिनीहरूलाई निकाल्नु हो, किनभने तिनीहरूले गरेको कुराले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हानि गर्ने मात्र नभई मण्डलीको काममा बाधा पनि दिन्छ। यस्तो व्यवहारलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूर मण्डलीलाई धोका दिने कार्यका रूपमा चित्रित गर्न सकिन्छ, त्यसकारण यस्ता मानिसहरूलाई निकाल्नुपर्छ वा निष्कासित गर्नुपर्छ। यस्ता मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधी भनेर चित्रण गर्न नसकिने भए पनि, तिनीहरूलाई मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध ल्याउने दुष्ट मानिसहरू भनेर चित्रण गर्ने पर्याप्त आधारहरू छन्। त्यसकारण, यस्ता मानिसहरूलाई निकाल्नु पूर्ण रूपमा सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ। यी मानिसहरूलाई सत्यताप्रति चासो हुँदैन; तिनीहरूलाई जताततै अगुवा र कामदारहरू, साथै निश्चित दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका विवरणबारे सोधपुछ गर्न मात्रै रुचि हुन्छ। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको धेरै वर्ष भएको हुन्छ र धेरै सत्यता बुझेका हुँदैनन्—तैपनि तिनीहरूले अगुवा र कामदारहरू अनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका परिवारहरूबारे धेरै जानकारी बटुलेका हुन्छन्। जुनसुकै दाजुभाइ-दिदीबहिनीका बारेमा उल्लेख गरिए पनि, तिनीहरूले तिनीहरूका केही विवरण बाँड्न सक्छन्, जुन कुरा अरूलाई निकै आश्चर्यजनक लाग्छ। तिनीहरू अगुवा र कामदार नभए पनि, तिनीहरू सधैँ प्रशासनिक काम, विभिन्न संरचनाका प्रमुखहरू, र बाहिरी मामलाहरूसँग सम्बन्धित केही जागिरजस्ता मण्डलीका निश्चित आन्तरिक मामलाहरूबारे सोधपुछ गर्न उत्सुक हुन्छन्। तिनीहरू प्रायजसो को कुन-कुन ठाउँमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न गएको छ र कहिले गएको हो, कसलाई बढुवा गरिएको छ, कसलाई बर्खास्त गरिएको छ, र मण्डलीको कामका निश्चित पक्षहरू कसरी अघि बढिरहेका छन् भनेर सोध्छन्। यी कुराहरूबारे सोधपुछ गरेपछि, तिनीहरू यो जानकारी चारैतिर फैलाउँछन्। अझै घृणित कुरा के हो भने, कतिपय मानिसले त्यसबारे सोधपुछ गरेपछि आफूले सङ्कलन गरेको जानकारी लेखेरसमेत राख्छन्। के यसले तिनीहरूमा गुप्त मनसायहरू छन् भन्ने देखाउँदैन र? (देखाउँछ।) ठूलो रातो अजिङ्गरको देशमा आफ्ना मामलाहरू रेकर्ड गर्दा, तिनीहरू कोड वा गुप्त भाषा प्रयोग गर्न जान्दछन, तर अरूको जानकारी रेकर्ड गर्दा, तिनीहरू अलिकति पनि बुद्धि प्रदर्शित गर्ने विधि प्रयोग गर्दैनन्, बरु दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको वास्तविक नाम, रूप, उमेर, फोन नम्बर, र अरू विवरणहरू मात्रै लेख्छन्। के तिनीहरूले धोका दिने अभिप्राय राखिरहेका हुँदैनन् र? तिनीहरूको अभिप्राय खराब हुन्छ, र तिनीहरू साँच्चै नै धोका दिने अभिप्राय राख्छन्। खतरनाक कुरा घटेपछि र प्रहरीले तिनीहरूले रेकर्ड गरेको जानकारी जफत गरेपछि, प्रहरीले तिनीहरूलाई यातनाको सहारासमेत नलिई धम्काउनु र तर्साउनु मात्रै पर्छ, अनि तिनीहरू केही कुरा बाँकी नराखी तुरुन्तै सबै कुरा विस्तृत रूपमा कबुल गर्छन्। तिनीहरू बिर्सिएका कुराहरू याद गर्न आफ्नो दिमाग समेत खियाउँछन्, र तिनीहरूलाई कुनै कुरा याद आउनेबित्तिकै, तिनीहरू तुरुन्तै प्रहरीलाई त्यो कुरा बताउँछन्। तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको घरमा, अगुवा र कामदारहरूको घरमा, र महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्नेहरूको आवासमा पुलिसलाई लिएरसमेत जान्छन् र तिनीहरूलाई गिरफ्तार गराउँछन्। के तिमीहरूलाई यस्ता मानिसहरू अत्यन्तै नीच हुन्छन् भन्ने लाग्दैन र? (लाग्छ।) तिनीहरूले अरूलाई धोका दिनुभन्दा पहिले, तिनीहरूको व्यवहार दुष्ट व्यक्तिको जस्तो देखिँदैन, झन् ख्रीष्टविरोधीको जस्तो व्यवहार देखिनु त परको कुरा हो—यी साधारण भ्रष्ट मानवका प्रकटीकरणहरू मात्रै हुन सक्छन्—तर तिनीहरू पक्राउ परेपछि, तिनीहरूले कुनै पनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीलाई सजिलै धोका दिन सक्छन्। यो एउटा प्रकटीकरणले मात्रै पनि तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूभन्दा नीच बनाउँछ। तिनीहरूको देह अत्यन्तै कमजोर भएकाले र तिनीहरूले सहन नसकेकाले तिनीहरूले कठोर दबाब, यातना, र सतावटमा परेर थोरै महत्त्वहीन जानकारी नखुस्काई बस्न सकेनन् भन्ने होइन। बरु, तिनीहरूले सक्रिय र लापरवाह रूपमा आफूले जानेका सबै जानकारी खुलासा गरे, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षालाई कुनै वास्ता गरेनन्, मण्डलीको कामलाई कुनै वास्ता गर्नु त झन् परको कुरा हो। यो अत्यन्तै नीच कुरा हो! यहूदा प्रकारका मानिसहरूको एउटा प्रकटीकरण यही हो।
अर्को प्रकारका मानिसहरू पनि छन्, जसले अलिकति उत्तेजित हुनेबित्तिकै मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबारे रिपोर्ट गर्न खोज्छन्। उदाहरणका लागि, जब तिनीहरू प्राकृतिक विपत्ति, रोग, वा चोरीको सामना गर्छन्, तब तिनीहरू परमेश्वरबारे गुनासो गर्छन् अनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा प्रेमको कमी छ र उनीहरू समस्याहरू समाधान गर्न सहयोग गर्दैनन् भनेर पनि गुनासो गर्छन्। यसले गर्दा तिनीहरूलाई मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिन मन लाग्छ। कतिपय मानिस लापरवाह दुष्कर्म गर्छन् र काटछाँटमा पर्छन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू पनि तिनीहरूबाट टाढा बस्छन्; यसले गर्दा तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरमा प्रेमको कमी छ भन्ने लाग्छ, त्यसकारण तिनीहरू प्याच्च भन्छन्: “तिमीहरू सबै मलाई मन पराउँदैनौ, होइन र? तिमीहरू सबै मलाई हेयको नजरले हेर्छौ, होइन र? के मैले परमेश्वरमा विश्वास गरेर अझै पनि साँच्चै नै आशिष्हरू प्राप्त गर्न सक्छु? यदि मैले आशिष्हरू प्राप्त गरिनँ भने, म तिमीहरू सबैको रिपोर्ट गर्नेछु!” त्यस्ता मानिसहरूको सबैभन्दा “कालजयी” हरफ यही हो। यदि मैले आशिष्हरू प्राप्त गरिनँ भने, म तिमीहरू सबैको रिपोर्ट गर्नेछु भन्ने यो बयान तिनीहरूका लागि “कालजयी” हरफ हो भनेर म किन भन्छु? किनभने यस बयानले तिनीहरूको मानवतालाई प्रतिनिधित्व गर्छ। यो वाक्यांश तिनीहरूले धेरै असन्तोषजनक परिस्थितिहरूको सामना गरेपछि वा गहिरो जरा गाडेर बसेको रोषका कारण आफ्नो घृणा पोखाउनका लागि मात्रै भन्ने कुरा होइन, न त यो अचानक हुने भावनात्मक विस्फोट नै हो। बरु, यो त्यस्तो कुरा हो, जसले तिनीहरूको हृदय भरेको छ र यो कुनै पनि बेला प्रकट हुन सक्छ। यो तिनीहरूको हृदयमा लामो समयदेखि रहेको कुरा हो र यो कुनै पनि बेला फुटेर बाहिर निस्कन सक्छ। यसले तिनीहरूको मानवतालाई प्रतिनिधित्व गर्छ। तिनीहरूको मानवता यति पतित हुन्छ—यदि कसैले तिनीहरूलाई उत्तेजित पार्यो वा चोट पुर्यायो भने, तिनीहरूले त्यस व्यक्तिलाई कुनै पनि बेला धोका दिन सक्छन्। आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा, यदि तिनीहरूले कामका बन्दोबस्तहरू वा सिद्धान्तहरू उल्लङ्घन गरे, अनि अगुवा र कामदारहरू वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई अलि काटछाँट गरे भने, तिनीहरू अप्रसन्न हुन्छन्, रिसाउँछन्, र असन्तुष्ट हुन्छन्, त्यसपछि तिनीहरूले यस्ता कुराहरू भन्छन्, “म तिमीहरूको रिपोर्ट गर्नेछु! तिमी कहाँ बस्छौ मलाई थाहा छ, मलाई तिम्रो नाम-थर थाहा छ!” यदि तैँले यस्ता मानिसहरूलाई फकाइनस् भने, तिनीहरूले तँलाई साँच्चै धोका दिन सक्छन्। तिनीहरूले कसैलाई डर देखाउने प्रयास मात्रै गरिरहेका हुँदैनन्, न त यो कुरा आवेगमा भनिरहेका नै हुन्छन्; यदि कसैले तिनीहरूलाई साँच्चै चिढ्यायो वा रिस उठायो भने, तिनीहरूले त्यो व्यक्तिलाई साँच्चै धोका दिन सक्छन्। कतिपय मानिस भन्छन्, “तिनीहरूसँग किन डराउनु?” हामीलाई तिनीहरूको डर लाग्छ भन्ने होइन। यदि यो कुरा प्रजातान्त्रिक र स्वतन्त्र देशमा भएको भए, हामी तिनीहरूको धोकाको डर मान्नेथिएनौँ। तर ठूलो रातो अजिङ्गरको देशमा, यदि तिनीहरू साँच्चै नै धोकामा संलग्न हुन्छन् भने, यसले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समस्यामा पार्न र मण्डलीको काममा असर गर्न सक्छ। यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू साँच्चै नै पक्राउ परे भने, ठूलो रातो अजिङ्गरले यसलाई ठूलो कुरा बनाउनेछ। कुनै कमजोरी पत्ता लगाएपछि, तिनीहरूले मानिसहरूलाई अनवरत रूपमा पक्राउ गरिरहनेछन्। त्यस्तो अवस्थामा, कुनै पनि सङ्ख्यामा रहेका मानिसहरूको मण्डली जीवनमा असर पर्नेछ, र कुनै पनि सङ्ख्यामा रहेका मानिसहरूको सामान्य कर्तव्य निर्वाहमा असर पर्नेछ। के यी निकै गम्भीर परिणामहरू होइनन् र? तैँले यी कुराहरूलाई ध्यान दिनैपर्छ! यस्ता मानिसहरूले अरूसँग अन्तरक्रिया गर्दा सधैँ नौटङ्की देखाउँछन्। यदि कसैले तिनीहरूलाई बेखुसी तुल्याउने कुरा भन्यो, वा तिनीहरूका समस्या खुलासा गर्यो र तिनीहरूलाई रिस उठायो भने, ऊ त्यो व्यक्तिप्रति व्याकुल हुन्छ र उसले तिनीहरूसँग धेरै दिनसम्म कुरा गर्न समेत इन्कार गर्न सक्छ, र जब तँ उसलाई भेटेर आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न अनुरोध गर्छस्, तब उसले अनुरोधलाई बेवास्ता गर्छ। यस्ता मानिसहरूसँग मिलेर बस्नु असम्भव हुन्छ। के तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू होइनन् र? मानिसहरूको कुनै समूहमा, तैँले प्रायजसो दुष्ट मानिसहरूले यस्ता कुराहरू भनेको सुन्छस्: “यदि कोही मविरुद्ध गयो भने, म छोड्दिनँ! मलाई तिमीहरू कहाँ बस्छौ भनेर ठ्याक्कै थाहा छ, मलाई तिमीहरूको झ्यालको पर्दाको रङसमेत थाहा छ। तिमीहरू कहाँ भेला हुन्छौ र अगुवा र कामदारहरू कहाँ बस्छन् भन्ने कुरा मलाई पूर्ण रूपमा थाहा छ!” के तिमीहरूले यस्ता मानिसहरू खतरनाक व्यक्तिहरू हुन् भनेर भन्छौ? (भन्छौँ।) ती खाँटी यहूदाहरू हुन्। सबै कुरा सामान्य हुँदा पनि, तिनीहरू धोकामा संलग्न हुन आफूले सक्दो गर्न सक्छन्। अनि यदि कुनै दुर्घटना भयो भने, सबैभन्दा पहिले अघि सरेर यहूदा बन्ने मानिसहरू तिनीहरू नै हुनेछन्। त्यसकारण, यदि मण्डलीमा यस्ता मानिसहरू भेटिए भने, तिनीहरूलाई जति सक्दो चाँडो निकाल्नुपर्छ वा निष्कासित गर्नुपर्छ। यस्ता मानिसहरूमा अरू के-कस्ता प्रकटीकरणहरू हुन्छन्? उदाहरणका लागि, भेलाहरूमा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले एक-अर्कालाई नियमित रूपमा भेट्ने हुनाले, शिष्टाचारका कुराहरू गरिरहनु पर्दैन। समय आएपछि, तिनीहरूले भेला सुरु गर्छन्, परमेश्वरका वचनहरू पढ्छन् र सत्यतामा सङ्गति गर्छन्। तर नौटङ्की देखाउनेहरू कसैले पनि तिनीहरूलाई ध्यान दिँदैनन् वा अभिवादन गर्दैनन् भन्ने देख्दा क्रोधित हुन्छन्। तिनीहरूले प्याच्च भन्छन्, “के तिमीहरू सबैले मलाई हेयको नजरले हेर्छौ? हँ! तिमीहरूमध्ये कसैले पनि मलाई स्वागत गर्दैनौ—ठीक छ, ठीक छ; मसँग तिमीहरूलाई निराकरण गर्ने एउटा उपाय छ। मलाई मण्डली अगुवाहरू कहाँ बस्छन् भन्ने थाहा छ, मलाई तिमीहरूमध्ये कसले कहाँ आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेका छौ र कुन काम गरिरहेका छौ भन्ने थाहा छ, मलाई अगुवा र कामदारहरूलाई कसले बास दिइरहेको छ, भेटीको रक्षा कसले गरिरहेको छ, पुस्तकहरू छाप्ने काम कसले गर्छ, र तिनलाई ढुवानी गर्ने काम कसले गर्छ भन्ने कुरा थाहा छ। म तिमीहरू सबैलाई रिपोर्ट गर्नेछु! म मण्डलीको बारेमा सबै कुरा पुलिसलाई रिपोर्ट गर्नेछु!” यदि मानिसहरूले तिनीहरूलाई अत्यन्तै आदर गर्छन् भने, सबै कुरा ठीकठाक हुन्छ। तर कसैले तिनीहरूलाई उक्साउने वा उत्तेजित पार्नेबित्तिकै, यो समस्या बन्छ—तिनीहरूले बदला लिने र धोका दिने प्रयास गर्नेछन्। जब तिनीहरूले तिनीहरूलाई बेखुस वा असन्तुष्ट पार्ने कुनै कुराको सामना गर्छन्, तब तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डली अगुवाहरूलाई कडा धम्की दिन्छन्। के तिमीहरू यस्ता मानिसहरू डरलाग्दा र खतरनाक हुन्छन् भनेर भन्छौ? (तिनीहरू खतरनाक हुन्छन्।) यस्ता मानिसहरू कुनै पनि बेला धोकामा संलग्न हुन सक्ने यहूदाहरू हुन्; तिनीहरू खतरनाक व्यक्तिहरू हुन्।
कुनै पनि बेला धोकामा संलग्न हुन सक्ने मानिसहरूको अर्को प्रकटीकरण पनि छ। उदाहरणका लागि, ठूलो रातो अजिङ्गरको देशमा, विभिन्न प्रान्त र सहरहरूमा स्थापित मण्डलीहरूको सङ्ख्या, हरेक मण्डलीमा कति जना मानिसहरू छन्, अगुवाहरू को हुन्, र मण्डली कुन काममा संलग्न छ—यी कुराहरूलाई पूर्ण रूपमा गोप्य राख्नुपर्छ। गैरविश्वासी पारिवारिक सदस्य र आफन्तहरूदेखि पनि सतर्क हुनुपर्छ, र मण्डलीमा भविष्यमा आउने समस्याहरूबाट जोगिनका लागि यो जानकारी कहिल्यै चुहाउनु हुँदैन। तर, गुप्त मनसाय राख्ने यी खतरनाक व्यक्तिहरूले सधैँ त्यस्ता कुराहरूका बारेमा सोधपुछ गर्ने प्रयास गरिरहेका हुन्छन्। यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई बताउन मानेनन् भने, तिनीहरूलाई यस्तो लाग्छ: “किन यी कुराहरू तिमीहरू सबैलाई थाहा छ, तर मलाई भने अन्धकारमा राखिएको छ? किन मलाई भन्दैनौ? के तिमीहरू मलाई एक दाजुभाइ-दिदीबहिनीका रूपमा नभई बाहिरी व्यक्तिका रूपमा व्यवहार गरिरहेका छौ? ठीक छ, म तिमीहरूलाई रिपोर्ट गर्नेछु!” हेर् त, कुनै पनि परिस्थितिमा, तिनीहरूले मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रिपोर्ट गर्न सक्छन्। कसैले पनि तिनीहरूलाई चिढ्याएको हुँदैन, तर अलिकति असन्तुष्टिले पनि तिनीहरूलाई मण्डलीबारे रिपोर्ट गर्न प्रेरित गर्छ। उदाहरणका लागि, जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई परमेश्वरको वचनका पुस्तकहरू वितरण गरिन्छ, तब सबैले पुस्तकमा परमेश्वरको वचनका कति वटा अध्यायहरू छन्, कति वटा पृष्ठहरू छन्, र मुद्रणको गुणस्तर कस्तो छ भनेर उत्सुकताका साथ हेर्न थाल्छन्। तिनीहरू सबै हातमा पुस्तक लिन पाउँदा खुसी र उत्साहित हुन्छन्। तर अर्कोतर्फ, यहूदा जस्ता मानिसहरूले यस्तो सोचिरहेका हुन्छन्: “यो पुस्तक कहाँ छापिएको थियो? एउटा प्रति छाप्न कति लाग्छ? मुद्रणको इन्चार्ज को हो? मुद्रण गरेपछि, यातायातको काम कसले सम्हाल्छ? यी पुस्तकहरू हाम्रो मण्डलीमा कसरी पठाइयो? पुस्तकहरू कहाँ भण्डारण हुन्छन्? तिनको सुरक्षाको इन्चार्ज को हो? यी विषयहरू अन्तर्निहित रूपमा नै संवेदनशील हुन्छन्। सामान्यतया, चेतना र मानवता भएका मानिसहरूले त्यस्ता कुराहरूका बारेमा सोधपुछ गर्दैनन्, तर धोका दिन सक्ने यी खतरनाक व्यक्तिहरू ती कुराहरूका बारेमा सोधपुछ गर्न तत्पर हुन्छन्। त्यसोभए, तँलाई के लाग्छ—तिनीहरूले यी कुराहरूका बारेमा सोधिरहँदा तैँले तिनीहरूलाई भन्नुपर्छ कि पर्दैन? (हामीले तिनीहरूलाई भन्नु हुँदैन।) यदि तैँले तिनीहरूलाई भनिस् भने, तिनीहरूले यो जानकारी खुलासा गर्न र तिनीहरू धोकामा संलग्न हुन सक्छन्। अनि यदि तैँले तिनीहरूलाई बताइनस् भने, तिनीहरूले यसो भन्नेछन्: “मैले किन यसबारे जान्न नपाउनु? परमेश्वरको घर निष्पक्ष छैन! म परमेश्वरको घरको भाग हुँ, र कुनै पनि र सबै मामलाहरूका बारेमा जानकारी पाउने अधिकार मसँग छ! तिमीहरूले मलाई बाहिरी व्यक्तिलाई जस्तो व्यवहार गरिरहेका छौ। ठीक छ, म तिमीहरूलाई रिपोर्ट गर्नेछु!” फेरि पनि, तिनीहरू मण्डलीका बारेमा रिपोर्ट गर्न चाहन्छन्। के तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू होइनन् र? यदि तिनीहरूले साँच्चै नै मण्डलीका बारेमा पुलिसलाई रिपोर्ट गरे भने, यसले के-कस्ता परिणामहरू ल्याउनेछ? यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई पक्राउ गरियो भने, के तिनीहरूले ज्यान जाने खतराको सामना गर्नेथिएनन् र? यसका साथै, पुलिसले पक्राउ गरेपछि, यसले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई र मण्डलीको काममा धेरै कठिनाइ पैदा गर्नेछ। यसले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा पनि विभिन्न हदसम्म असर पार्नेछ—सत्यताको खोजी कसरी गर्न नजान्ने मानिसहरू नकारात्मक बन्न सक्छन्, र तिनीहरूले पूर्ण रूपमा भेलाहरूमा सहभागिता जनाउनसमेत छोड्न सक्छन्। तिनीहरूले यीमध्ये कुनै कुरालाई पटक्कै विचार गर्दैनन्। त्यसोभए, के तिनीहरूसँग विवेक र समझ हुन्छ? मण्डलीले जुनसुकै काम गरिरहेको भए पनि, तिनीहरूले सधैँ सुरुमा यसबारे जान्न चाहन्छन्। मण्डलीमा भइरहेका सबै कुरा थाहा पाएपछि मात्रै तिनीहरू खुसी हुन्छन्। यदि तिनीहरूलाई नबताइएको एउटा मात्रै कुरा छ भने, तिनीहरूले त्यो कुरालाई त्याग्न सक्दैनन् र तिनीहरू गएर मण्डलीबारे रिपोर्ट गर्न चाहन्छन्, जसले गर्दा ठूलो समस्या पैदा हुन सक्छ। यस्तो व्यक्ति कस्तो खालको नीच हो? तिनीहरू दियाबलस हुन्! यदि दियाबलसलाई मण्डलीको कुनै न कुनै कुराबारे सधैँ चिन्ता हुन्छ भने, यसले अवश्य नै समस्या ल्याउँछ। उदाहरणका लागि, यदि कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू धनी छन् र तिनीहरूले धेरै भेटी दिन्छन् भने, तिनीहरूले यसबारे विचार गर्न कहिल्यै छोड्दैनन् र तिनीहरूलाई सोध्छन्, “तपाईँले कति भेटी दिनुभयो?” अर्को पक्षले जवाफ दिन्छ, “मैले तपाईँलाई कसरी यो कुरा भन्न सक्छु? बायाँ हातले जे गर्छ, दाहिने हातलाई थाहा हुनु हुँदैन। म तपाईँलाई यो कुरा भन्न सक्दिनँ—यो गोप्य कुरा हो!” तिनीहरूले जवाफ दिन्छन्, “त्यो पनि गोप्य कुरा हो र? तपाईँले मलाई भरोसा गर्नुहुन्न। तपाईँले मलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीका रूपमा व्यवहार गरिरहनुभएको छैन!” तिनीहरूले हृदयमा अर्को पक्षलाई घृणा गर्छन् र सोच्छन्, “अहो, तैँले धेरै भेटी दिएकोमा आफूलाई महान् ठान्छस्! तैँले कति चढाइस् भनेर मलाई भन्दैनस्। मलाई तेरो परिवारले व्यापार चलाउँछ भन्ने थाहा छ। यदि तैँले मलाई उत्तेजित पारिस् भने, म तँलाई परमेश्वरमा विश्वास गरेकोमा रिपोर्ट गर्नेछु, र तेरो व्यापार असफल हुनेछ! त्यसपछि तैँले एक पैसा पनि भेटी दिन सक्नेछैनस्!” हेर् त, तिनीहरू फेरि पनि मानिसहरूलाई रिपोर्ट गर्न चाहन्छन्। जब तिनीहरूलाई कुनै सानो कुराबारे भनिएको हुँदैन, तब तिनीहरू मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रिपोर्ट गर्न चाहन्छन्। महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्ने निश्चित व्यक्तिहरूको निवासस्थान केही मानिसहरूलाई मात्रै थाहा हुन्छ। यो कसैबाट जानी-जानी कुनै कुरा लुकाउनु वा अरूको पिठ्यूँपछाडि कुनै शङ्कास्पद काम गर्नु होइन; वातावरण अत्यन्तै खतरनाक भएकाले, र सुरक्षाका कारणहरूले गर्दा, त्यस्ता बन्दोबस्तहरू आवश्यक हुन्छन्। जब यो विश्वासघाती, यो यहूदाले निश्चित परिवारले केही यात्री दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बास दिइरहेको छ भन्ने सुन्छ, तब उसले यो रिपोर्ट गर्न लायक कुरा हो भन्ने सोच्छ—सायद पुलिसले उसलाई इनाम समेत दिनेछ! तिनीहरू कान थापेर ढोका पछाडि लुकेर बस्छन्, र केही कुरा सुनेपछि, तिनीहरू रिसाउँछन्: “तिमीहरूले मलाई नभनी मेरो पिठ्यूँपछाडि मण्डलीका मामलाहरूका बारेमा छलफल गरिरहेका छौ। तिमीहरूलाई म तिमीहरूलाई धोका दिन्छु भन्ने डर लाग्छ, त्यसकारण तिमीहरू मबाट सतर्क भइरहेका छौ र मबाट कुराहरू लुकाइरहेका छौ, मलाई परमेश्वरको घरको भागका रूपमा लिँदैनौँ। ठीक छ, म तिमीहरूलाई रिपोर्ट गर्नेछु!” फेरि पनि, हेर् त, तिनीहरू अरूलाई रिपोर्ट गर्न चाहन्छन्। के तैँले यो व्यक्ति ठूलो समस्या हो भनेर भन्छस्? (भन्छु।) तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू वा मण्डलीसँग सम्बन्धित सबै परिस्थितिहरूका बारेमा सबैलाई थाहा दिनुपर्छ, र सबैसँग जानकारी पाउने अधिकार हुन्छ—विशेष गरी तिनीहरू आफूसँग भन्ने विश्वास गर्छन्। यदि तिनीहरूलाई एउटा मात्रै कुराबारे बताएको छैन भने, तिनीहरूले मानिसहरूलाई रिपोर्ट गर्ने धम्की दिन्छन्। तिनीहरूले निरन्तर दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डली अगुवाहरूलाई धम्की दिन रिपोर्ट गर्ने कार्य प्रयोग गर्छन्, र सधैँ यसलाई आफ्नै उद्देश्यहरू हासिल गर्न प्रयोग गर्छन्। यस्ता मानिसहरू मण्डलीका ठूला गुप्त खतरा हुन्, र तिनीहरू चलिरहेको टाइमबम हुन्। कुनै पनि बेला, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डलीको काममा हानि र विपत्ति ल्याउन सक्छन्। जब त्यस्ता व्यक्तिहरू पत्ता लगाइन्छन्, तब तिनीहरूलाई निकाल्नुपर्छ—तिनीहरूलाई आड दिनु हुँदैन।
मण्डलीमा, त्यस्ता केही मानिसहरू हुन्छन्, जो यहूदा हुन्छन्, र तिनीहरूले सधैँ परमेश्वरको घरसँग कति पैसा छ र मण्डलीमा कसले सबैभन्दा बढी भेटी दिन्छ भन्नेबारे सोधपुछ गर्ने प्रयास गरिरहेका हुन्छन्। अरूले तिनीहरूलाई भन्छन्, “तपाईँलाई यो कुरा बताउन मिल्दैन। यो कुरा थाहा पाएर तपाईँलाई फाइदा हुँदैन, यसबाहेक, यो तपाईँले सोधपुछ गरिरहनुपर्ने कुरा होइन।” यो सुनेपछि, तिनीहरू शत्रुवत् बन्छन् र भन्छन्, “तिमीहरू सबै मविरुद्ध सतर्क भइरहेका छौ, मलाई हेयको नजरले हेरिरहेका छौ, मलाई एक दाजुभाइ-दिदीबहिनीका रूपमा व्यवहार गरिरहेका छैनौ; तिमीहरूले मलाई बाहिरी व्यक्तिका रूपमा व्यवहार गरिरहेका छौ। मलाई मण्डलीको पैसा कसको घरमा सुरक्षा गरेर राखिएको छ भन्ने थाहा छ। म तिमीहरूबारे रिपोर्ट गर्नेछु, र पुलिसलाई त्यो सबै जफत गर्न दिनेनेछु—त्यसपछि म कति पैसा छ भन्ने पत्ता लगाउनेछु!” जब-जब केही हुन्छ, तब तिनीहरू अरूलाई धोका दिन वा रिपोर्ट गर्न चाहन्छन्; मण्डलीका झूटा अगुवा, ख्रीष्टविरोधीहरू, र दुष्ट मानिसहरूले उत्पन्न गर्ने बाधाहरूका हकमा मात्रै तिनीहरूले कहिल्यै केही रिपोर्ट गर्दैनन्। वा, जब तिनीहरूले झूटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरूले भेटीहरू चोरेका वा हडपेका देख्छन्, तब पनि तिनीहरूले यी कार्यहरूको कहिल्यै खुलासा वा रिपोर्ट गर्दैनन्, न त तिनीहरूले परमेश्वरको घरलाई नै जानकारी दिन्छन्। तिनीहरूलाई त्यस्ता मामिलाहरूप्रति चासो हुँदैन। तर यदि कुनै दाजुभाइ-दिदीबहिनीले तिनीहरूलाई उत्तेजित पार्यो, चिढ्यायो, वा अपमानित गर्यो भने, तिनीहरू गएर यसबारे रिपोर्ट गर्नेछन्। वा यदि परमेश्वरको घरको कुनै कामको बन्दोबस्त तिनीहरूका धारणाहरूसँग मिल्दैन, जसले गर्दा तिनीहरूलाई लाज लाग्छ वा तिनीहरू कठिन परिस्थितिमा पर्छन् भने, तिनीहरूले यस्तो सोच्न थाल्छन्: “म तेरो बारेमा रिपोर्ट गर्नेछु! म तैँले तेरो मण्डली अगुवाको पद गुमाउनेछस् भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्नेछु, म मण्डलीको काम असफल हुन्छ भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्नेछु, म मण्डली तहसनहस हुन्छ भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्नेछु!” देखिस् त? यस कारणसमेत तिनीहरू मण्डली अगुवालाई रिपोर्ट गर्न चाहन्छन्। कतिपय मण्डलीहरूमा, विदेशमा कर्तव्य पूरा गर्नका लागि उपयुक्त रहेका धेरै जना मानिसहरूलाई छनौट गरिन्छ—तिनीहरूको परिवार र व्यक्तिगत परिस्थितिले यस्तो हुन दिन्छ, तिनीहरूले परमेश्वरको घरका मागहरू पूरा गर्छन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू सबै सहमत हुन्छन्। जब ती यहूदाजस्ता मानिसहरूले यो कुरा देख्छन्, तब तिनीहरूले सोच्छन्, “मलाई यस्ता असल कुराहरू कहिल्यै आइपर्दैनन्। मैले तँलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ! म पुलिसलाई हाम्रो मण्डलीका निश्चित मानिसहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न विदेश जाँदैछन् भनेर भन्नेछु। म तँ देश छोडेर जान नपाउने कुरा सुनिश्चित गर्नेछु। म ठूलो रातो अजिङ्गरलाई तँलाई पक्राउ गर्न लगाउनेछु, वा सरकारलाई तेरो निगरानी गर्न लगाउनेछु, ताकि तँ आफ्नो घरमा समेत फर्केर जान नपाएस्! दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू विदेश जान नसकुन्जेल, तिनीहरू सन्तुष्ट हुन्छन्। तिमीहरूलाई के लाग्छ—के त्यस्ता मानिसहरूको कार्यको प्रकृति कहिलेकाहीँ बाधा र अवरोध गर्ने मानिसहरूको भन्दा गम्भीर हुँदैन र? (हुन्छ।) यस्तो व्यक्ति ठूलो समस्या हो। तिनीहरूमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदयको कमी हुन्छ, र तिनीहरूले परमेश्वरको डर पटक्कै मान्दैनन्। परिस्थिति वा कारण जेसुकै भए पनि, कामकुराहरू तिनीहरूले भने अनुसार भएन भने, तिनीहरूले मण्डलीबारे रिपोर्ट गर्न र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिन चाहन्छन्—तिनीहरू दियाबलसहरू हुन्! जब मण्डलीले त्यस्ता मानिसहरूलाई पत्ता लगाउँछ, तब भविष्यका समस्याहरूबाट जोगिनका लागि तिनीहरूलाई जति सक्दो चाँडो पखाल्नुपर्छ वा निष्कासित गर्नुपर्छ। यदि वर्तमान वातावरणले यसो गर्न दिँदैन वा अवस्थाहरू परिपक्क भइसकेका छैनन् भने, तिनीहरूलाई कडाइका साथ निगरानी, सुपरिवेक्षण गर्नुपर्छ, र तिनीहरूप्रति सतर्कता अपनाउनुपर्छ। जब परिस्थितिहरूले अनुमति दिन्छ, तब यस्ता खतरनाक व्यक्तिहरूलाई पटक्कै सहनु हुँदैन—तिनीहरूलाई जति सक्दो चाँडो र छिटो निकाल वा निष्कासित गर। कुनै कदम चल्नुअघि तिनीहरूले मण्डलीलाई धोका दिएर परिणामहरू निम्त्याउन्जेल पर्खेर नबस। तिनीहरूले त्यसो गरेपछि र त्यसले वास्तविक परिणामहरू ल्याएपछि, क्षतिहरू ठूला हुनेछन्। कति जना दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू फर्कनका लागि घर नहुने अवस्थामा पुग्नेछन्, वा पक्राउ पर्नेछन् र जेलमा समेत हालिनेछन् भन्ने कुरा कसलाई के थाहा। धेरै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले उपरान्त आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न वा मण्डली जीवन जिउन नसक्न सक्छन्। परिणामहरू अकल्पनीय हुनेछन्। त्यसकारण, यदि अगुवा र कामदारहरूका रूपमा, मण्डलीमा तिमीहरूले यहूदा हुने मानिसहरू भेट्टायौ भने, तिनीहरूलाई समयमा नै निकाल्नुपर्छ वा निष्कासित गर्नुपर्छ। यदि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमध्येको एकका रूपमा, तैँले त्यस्ता मानिसहरू भेट्टाइस् भने, तिनीहरूका बारेमा जति सक्दो चाँडो मण्डलीका अगुवा र कामदारहरूलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ। यो मामला मण्डलीका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका साथै तेरो आफ्नै सुरक्षासँग सम्बन्धित छ। यस्तो नसोच्, “तिनीहरू वास्तवमा अझै कुनै धोकामा संलग्न भइसकेका छैनन्, त्यसकारण यो ठूलो कुरा होइन; तिनीहरूले क्षणिक रिसले गर्दा मात्रै यस्तो बोलेका हुन्।” सबै जना रिसाउँछन्—कतिपय मानिसहरू रिसाउँदा बढीमा केही कठोर शब्दहरू बोल्छन्, सानोतिनो नौटङ्की देखाउँछन्, वा केही दिनसम्म नकारात्मक बन्छन्, तर तिनीहरूसँग परमेश्वरको डर मान्ने हृदय, हृदयमा परमेश्वरको डर, र केही विवेक र समझ, साथै व्यक्ति बन्नुका आधारभूत सीमाहरू भएसम्म, जेसुकै भए पनि, तिनीहरूले अरूलाई हानि गर्ने कुराहरू कहिल्यै गर्दैनन्। तर, प्राकृतिक रूपमै यहूदा हुने मानिसहरूका हकमा कुरा फरक हुन्छ। छुसुक्क केही हुने बित्तिकै तिनीहरूले मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबारे रिपोर्ट गर्न सक्छन्, र आफ्ना उद्देश्यहरू हासिल गर्नका लागि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डलीलाई धम्की दिन सधैँ शैतानका शक्तिहरू प्रयोग गर्न चाहन्छन्। यी मानिसहरू पिशाचहरूसँग मिलेका हुन्छन्—व्यक्ति बन्ने विषयमा तिनीहरूमा कुनै आधारभूत सीमा हुँदैन। त्यसकारण, मण्डली अगुवाहरू र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू दुवै छुसुक्क केही हुनेबित्तिकै मण्डलीबारे रिपोर्ट गर्न सक्ने मानिसहरूप्रति विशेष रूपमा सतर्क हुनुपर्छ। यदि कसैले त्यस्ता अव्यावहारिक, जानाजान झमेला गर्ने, र समझहीन मानिसहरू पत्ता लगाए भने, तिनीहरूले तुरुन्तै अगुवा र कामदारहरूलाई तिनीहरूबारे रिपोर्ट गर्नुपर्छ, त्यसपछि तिनीहरूलाई अनुगमन र सुपरिवेक्षण गर्नुपर्छ। यदि मण्डली अगुवाहरूले त्यस्ता मानिसहरूलाई पत्ता लगाए भने, तिनीहरूले जति सक्दो चाँडो परिस्थितिलाई सम्हाल्ने र समाधान गर्ने योजना बनाउनुपर्छ। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रक्षा गर्नुपर्छ, र त्यस्ता व्यक्तिहरूले गर्दा मण्डली जीवन र मण्डलीको काममा हानि र बाधा हुनबाट रक्षा गर्नुपर्छ। जब त्यस्ता मानिसहरूले मण्डली वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबारे रिपोर्ट गर्नेछु भनेर भन्छन्, तब त्यो क्षणिक रिसका कारण बोलेको कुरा मात्रै हो भन्ने सोचेर सतर्क रहनन छोड्ने नगर्। वास्तवमा, तिनीहरूले बारम्बार यस्ता कुराहरू भन्नुले यो विचार तिनीहरूको मनमा पहिले नै छ भन्ने कुरा प्रमाणित गर्छ। यदि तिनीहरूले यसरी सोच्छन् भने, तिनीहरूले त्यस अनुसार कदम चाल्न सक्छन्। कहिलेकाहीँ, “म रिपोर्ट गर्नेछु” भनेर भनेपछि, तिनीहरूले त्यसलाई व्यवहारमा लागू नगर्न सक्छन्, तर तिनीहरूले कहिले वास्तवमै त्यो काम गर्लान् कसलाई के थाहा। तिनीहरूले त्यसो गरेपछि, परिणामहरू अकल्पनीय हुनेछन्। त्यसकारण, यदि तैँले सधैँ “म तँबारे रिपोर्ट गर्नेछु” भन्ने तिनीहरूका शब्दलाई रिसले बोलेको कुरा मात्रै ठान्छस् भने, तैँले अज्ञानी र मूर्ख भइरहेको हुन्छस्। तैँले यी शब्दहरूबार्फत तिनीहरूको मानवताको सारलाई छर्लङ्ग देख्न असफल भएको छस्, र यो गल्ती हो। तिनीहरूले सानो कुरामा पनि अरूलाई धम्की दिन “म तँबारे रिपोर्ट गर्नेछु” भनेर भन्न सक्छन्—यो रिसले बोलिएको सरल टिप्पणी पटक्कै होइन; यसले तिनीहरूको यहूदा जस्तो प्रकृति र व्यक्ति बन्नुका आधारभूत सीमाहरूको कमीलाई प्रतिनिधित्व गर्छ। व्यक्ति बन्ने विषयमा कुनै आधारभूत सीमा नभएको व्यक्ति कस्तो नीच हो? विवेक र चेतना नभएको व्यक्ति। विवेकविना, तिनीहरूले कुनै पनि दुष्ट कार्य गर्न सक्छन्, र चेतनाविना, तिनीहरूले चेतनको सीमाभन्दा बाहिर काम गर्न सक्छन्, र सबै किसिमका मूर्ख कुराहरू गर्न सक्छन्। मण्डलीबारे रिपोर्ट गरेपछि र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू पक्राउ परेका र मण्डलीको काममा क्षति पुगेको देखेपछि, तिनीहरूले आँसु झार्न र पछुतो व्यक्त गर्न सक्छन्। तर यी अव्यावहारिक र जानीजानी झन्झटिलो हुने मानिसहरूले चेतनाविहीन व्यवहार गर्छन्; भविष्यमा यस्तै परिस्थितिको सामना गर्दा, तिनीहरूले अझै पनि मण्डलीबारे रिपोर्ट गर्नेछन्। के यसले तिनीहरूको प्रकृतिमा रहेको समस्यालाई सङ्केत गर्दैन र? तिनीहरूको प्रकृति सार ठ्याक्कै यही हो। कतिपय मण्डली अगुवाहरूले अझै पनि तिनीहरूले भनेको कुरा रिसको झोँकमा भनिएको कुरा मात्रै हो, र तिनीहरूको प्रकृति खराब छैन भन्ने विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले यो तिनीहरूको मानवताको प्राकृतिक प्रकटीकरण होइन र यसले तिनीहरूको मानवतालाई प्रतिनिधित्व गर्दैन भन्ने सोच्छन्। के यो दृष्टिकोण गलत छ? (छ।) तिनीहरूले प्रायजसो नीच चरित्र देखाउने व्यवहार प्रदर्शन नगरे पनि, तिनीहरूले प्रायजसो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबारे रिपोर्ट गर्नेछु भनेर भन्नु, र तिनीहरूलाई असन्तुष्ट पार्ने सानोभन्दा सानो कुराले पनि तिनीहरूलाई उनीहरूबारे रिपोर्ट गर्नेतर्फ डोर्याउन सक्छ भन्ने तथ्य नै तिनीहरूको चरित्र तुच्छ र नीच छ, र तिनीहरू भरोसायोग्य छैनन् भन्ने कुरा प्रमाणित गर्न पर्याप्त हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरूसँग कुनै विवेक वा समझ हुँदैन। व्यक्ति बन्ने हकमा तिनीहरूले जे मन लाग्यो त्यही गर्छन्, विवेकको कुनै सीमाविना आफ्ना हित र रुचिहरूका आधारमा आफूले चाहे अनुसार कामकुरा गर्छन्। त्यस्ता मानिसहरूलाई पखालेर निराकरण गर्नुपर्छ, र तिनीहरूलाई दया देखाउनु पर्दैन, किनभने तिनीहरू केटाकेटी होइनन्; तिनीहरू वयस्कहरू हुन् र तिनीहरूलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डलीबारे रिपोर्ट गर्नुका परिणामहरू थाहा हुनुपर्छ। यो सबैभन्दा निर्दयी, र सबैभन्दा प्रभावकारी कदम हो भन्ने कुरा तिनीहरूलाई पूर्ण रूपमा थाहा हुन्छ। तिनीहरूले यसलाई आफ्नो तुरुपको पत्ताका रूपमा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र मण्डलीसँग बदला लिने अन्तिम उपायका रूपमा लिन्छन्। मलाई भन, के त्यस्ता मानिसहरू दियाबलसहरू होइनन् र? (हुन्।) त्यसोभए किन दियाबलसहरूप्रति दया देखाउने? के तैँले तिनीहरू यहूदा जस्ता मानिसहरू हुन् भनेर स्वीकार गर्नुभन्दा पहिले तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू र सत्कार गर्ने परिवारहरूलाई ठूलो रातो अजिङ्गरको अघि खुलेआम औँल्याइरहेको देख्नुपर्छ? तैँले यी तथ्यहरू देख्ने र तिनीहरूको चरित्र चित्रण गर्ने बेलासम्म त ढिला भइसकेको हुनेछ। वास्तवमा, तिनीहरूले कुनै समस्याको सामना गर्दा मण्डलीबारे रिपोर्ट गर्ने बारेमा चिच्याउन थाल्नेबित्तिकै तिनीहरूको प्रकृति सार खुलासा भइसकेको हुन्छ। तिनीहरूलाई खुट्टयाउन र निकाल्नका लागि तिनीहरूले कुनै कदम नचालेसम्म प्रतीक्षा नगर्—त्यस बेला ढिला भइसकेको हुनेछ। यदि कसैले पनि—चाहे त्यो मण्डली अगुवा होस् वा दाजुभाइ वा दिदीबहिनी होस्—दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबारे रिपोर्ट गर्ने बारेमा कुरा गरेको सुनेको छैन र कसैले पनि तिनीहरूलाई राम्ररी चिनेको छैन, र तिनीहरूलाई कसैले उत्तेजित पार्दा वा चिढ्याउँदा तिनीहरूले ऊबारे रिपोर्ट गर्छन्, जसले गर्दा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग लुक्ने र खतराबाट जोगिने बाहेक अरू कुनै विकल्प हुँदैन, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेका कतिपय मानिसहरूले तुरुन्तै स्थानान्तरण गर्नुपर्छ भने, यस्तो अवस्थामा, तैँले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई मूर्ख भएकोमा र तिनीहरूलाई छर्लङ्ग देख्न नसकेकोमा दोष दिन मिल्दैन। तर यदि तिनीहरूले बारम्बार दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबारे रिपोर्ट गर्नेछु भनेर भन्छन् र पनि मानिसहरूले त्यसलाई गम्भीरतापूर्वक लिँदैनन् भने, त्यो साँच्चै मूर्खतापूर्ण कुरा हुनेछ। यति धेरै सत्यता सुनेपछि पनि, तिनीहरूले मानिसहरूलाई खुट्ट्याउन सक्दैनन्—के तिनीहरू दिग्भ्रमित होइनन् र? (हुन्।) कुनै पनि बेला यहूदा बन्न सक्नेहरूका हकमा भन्दा, तिनीहरूले सत्यता थोरै बुझेका कारण, वा तिनीहरूले छोटो समयदेखि मात्र परमेश्वरमा विश्वास गरेका कारण, वा अरू कुनै कारणले गर्दा धोका दिएका हुन् भन्ने नसोच्। यीमध्ये कुनै पनि कुरा यसको कारण होइन। जडमा, यसको कारण के हो भने, तिनीहरूको चरित्र नीच हुन्छ; मूल रूपमा, तिनीहरूको सार दुष्ट मानिसहरूको सार हो। यसरी तिनीहरूलाई खुट्ट्याउनु र तिनीहरूको चरित्र चित्रण गर्नु, त्यसपछि तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरू भनेर निकाल्नु वा निष्कासित गर्नु पूर्ण रूपमा सही कुरा हो। यसो गर्दा यसले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको रक्षा गर्छ, र साथ साथै यसले मण्डलीको कामलाई हानि हुनबाट पनि रक्षा गर्छ। यो मण्डलीका अगुवा र कामदारहरूको जिम्मेवारी हो। त्यसकारण, अगुवा र कामदारहरूले त्यस्ता मानिसहरूको विरुद्धमा तुरुन्तै सतर्कता अपनाउनुपर्छ र तिनीहरूको सुपरिवेक्षण गर्नुपर्छ, त्यसपछि तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग सङ्गति गर्नुपर्छ ताकि सबैले तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन सकून्। तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू वा मण्डलीलाई कुनै पनि समस्या पर्नबाट जोगाउनका लागि, त्यस्ता मानिसहरूका युक्ति सफल हुनुभन्दा पहिले नै उनीहरूलाई पखाल्न लागिपपर्नैपर्छ। त्यस्ता मानिसहरूको सामना गर्दा अगुवा र कामदारहरूमा हुनुपर्ने समझशक्ति र मामलाहरू सम्हाल्ने सिद्धान्तहरू यिनै हुन्, र त्यस्ता परिस्थितिहरूमा तिनीहरूले अभ्यास गर्नुपर्ने तरिका यही हो। के यो कुरा स्पष्ट छ? (छ।) अवश्य नै, त्यस्ता मानिसहरूलाई निकाल्दा भविष्यमा मण्डलीमा समस्या आउँदैन भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्दै तिनीहरूलाई बुद्धिमानी ढङ्गले निराकरण गर्नु नै सबैभन्दा राम्रो हुन्छ। यदि एउटा गुप्त खतरालाई सम्हाल्दा पछि यसले अझै बढी खतरा ल्याउँछ भने, यसो गर्ने मण्डली अगुवा अत्यन्तै अयोग्य हुन्छ र ऊ मानकभन्दा निकै तल हुन्छ; उसलाई काम कसरी गर्ने भन्ने थाहा हुँदैन, र उसमा बुद्धिको कमी हुन्छ। अर्कोतर्फ, यदि मण्डली अगुवाले प्रतिकूल परिणामहरूबाट जोगिने, मण्डलीको काममा फाइदा हुने, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई समझशक्तिमा वृद्धि हुन सहयोग गर्ने गरी गुप्त खतरालाई सम्हाल्न सक्छ भने, त्यो साँच्चै नै काम कसरी गर्ने भन्ने कुरा जान्नु हो। यस्तो अगुवा र कामदार मात्रै मानक अनुरूप हुन्छ।
यदि अगुवा र कामदारले मण्डलीलाई धोका दिन सक्ने मानिसहरू भेट्टाए तर तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन सक्दैनन् वा तिनीहरूमा कस्तो मानवता छ वा तिनीहरूले मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई कस्तो समस्या ल्याउन सक्छन् भनेर महसुस गर्न सक्दैनन्, तिनीहरू हृदयमा यी सबै कुराहरूका बारेमा स्पष्ट हुँदैनन्, र त्यस्ता मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने वा सम्हाल्ने, यो काम कसरी गर्ने, वा यो अगुवा र कामदारहरूले गर्नुपर्ने काम हो भन्ने समेत तिनीहरूलाई थाहा हुँदैन भने—वा, तिनीहरूलाई थाहा छ तर पनि त्यस्ता मानिसहरूलाई चिढ्याउन चाहँदैनन् र तिनीहरूलाई ननिकाली वा निष्कासन नगरी यस विषयमा आँखा चिम्लिदिन्छन् भने—त्यो कस्तो अगुवा वा कामदार हो? (झूटो।) तिनीहरू अगुवा वा कामदारको मानक अनुरूपका हुँदैनन्। एक हिसाबमा, तिनीहरूले मूर्ख रूपले सबैलाई सहयोग गर्ने प्रयास गर्छन्, सबैलाई प्रेम र धैर्य देखाउँछन्, र सबैलाई दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका रूपमा व्यवहार गर्छन्। यो त दिग्भ्रमित, झूटो अगुवा वा कामदार हो। यसको साथै, जब तिनीहरूले मण्डलीमा यहूदा हुने मानिसहरू भेट्टाउँछन्, तब तिनीहरूले तुरुन्तै समस्यालाई सम्हाल्न वा समाधान गर्न केही गर्दैनन्। बरु, तिनीहरूले केही पनि थाहा नभएको ढोँग गर्दै आँखा चिम्लिदिन्छन्। तिनीहरूले हृदयमा सोच्छन्, “मेरो आफ्नै हैसियत खतरामा नहुन्जेल, ठीकै छ। मलाई मण्डलीको काम, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षा, वा परमेश्वरको घरका हितहरूका बारेमा वास्ता छैन। मैले यो पद ओगटेसम्म र हरेक दिन आनन्दको अनुभव गर्न पाएसम्म भने, मलाई चाहिने त्यति नै हो।” तिनीहरूले कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्, र जब तिनीहरूले समस्याहरू देख्छन्, तब तिनीहरूले तिनलाई समाधान गर्दैनन्; तिनीहरूले आफ्नो हैसियतका फाइदाहरू मात्रै उपभोग गर्छन्। के यो झूटा अगुवा हो? (हो।) उदाहरणका लागि, मानौँ कुनै पनि बेला धोकामा संलग्न हुन सक्ने व्यक्तिले लामो समयदेखि मण्डलीमा अत्याचारी व्यवहार गरिरहेको छ, मण्डली र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबारे रिपोर्ट गर्ने धम्की दिइरहेको छ। कतिपय झूटा अगुवाहरूले यो कुरा देख्छन् तर केही गर्दैनन्। कसैले यो व्यक्तिका बारेमा रिपोर्ट गर्दा र माथिल्लो स्तरका अगुवाहरूले उसलाई निकालेर निराकरण गर्दा पनि, झूटा अगुवाहरूले यसलाई गम्भीरतापूर्वक लिँदैनन् वा यसबारे केही विचार गर्दैनन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “तिनीहरूले जसबारे चाहन्छन् उसैबारे रिपोर्ट गरून्। तिनीहरूले मेरो बारेमा रिपोर्ट नगरुञ्जेल वा मण्डली अगुवाको मेरो भूमिकामा असर नगरुञ्जेल, ठीकै छ।” के यस्तो अगुवा झूटा अगुवा हो? (हो।) तिनीहरू कुनै वास्तविक काम नगरी त्यसका फाइदाहरू उपभोग गर्नका लागि मात्रै आफ्नो पदमा रहन्छन्, कुनै पनि बेला दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिन सक्ने व्यक्तिलाई देख्छन् तर उसलाई निकाल्न वा निष्कासन गर्न सक्दैनन्—तिनीहरू झूटा अगुवा हुन्, र तिनीहरूलाई तुरुन्तै पदबाट बर्खास्त गर्नुपर्छ। कतिपय झूटा अगुवाहरू बर्खास्त भएपछि पनि अवज्ञाकारी नै रहन्छन्। तिनीहरूले भन्छन्, “मलाई बर्खास्त गर्ने तिमीसँग के अधिकार छ? के मैले त्यो व्यक्तिलाई ननिकालेकाले मात्रै त्यसो गरिएको हो? यदि तिमीहरूले आफै तिनीहरूलाई हटाएका भए, समस्या समाधान हुनेथिएन र? त्यसबाहेक, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबारे रिपोर्ट गर्नेछु भनेर मात्रै भने, तर वास्तवमा त्यसो गरेनन्। अनि तिनीहरूले मण्डलीका लागि कुनै समस्या उत्पन्न गरेनन्। किन तिनीहरूलाई निराकरण गर्ने?” तिनीहरूलाई निकै अन्यायमा परेको समेत महसुस हुन्छ। तिनीहरूले कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्; तिनीहरूले आफ्नो हैसियतका फाइदाहरू मात्रै उपभोग गर्छन्, र जब मण्डलीमा यस्तो स्पष्ट यहूदा देखा पर्छ, तब तिनीहरूले उसलाई तह लगाउँदैनन् वा निकाल्दैनन्। कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू निरन्तर डरमा हुन्छन् र यसो भन्छन्, “हाम्रो बीचमा एक जना यहूदा छ, जसले सधैँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबारे रिपोर्ट गर्ने धम्की दिइरहन्छ—यो निकै खतरनाक कुरा हो! यो व्यक्तिलाई कहिले निकालिनेछ?” तिनीहरूले मण्डली अगुवालाई यस विषयबारे धेरै पटक बताउँछन्, तर अगुवाले यस कुरालाई सम्बोधन गर्दैन, बरु यसो भन्छ, “यो केही पनि होइन। यो त व्यक्तिगत विवाद मात्रै हो, र यो मण्डलीको काम वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षासँग सम्बन्धित छैन।” तिनीहरूले मामला सम्हाल्दैनन्। तिनीहरूले गर्ने एउटै मात्र काम के हो? एक प्रकारको काम माथिल्लो स्तरका अगुवाहरूले तिनीहरूलाई सुम्पिएको काम हो, जुन काम गर्ने बाहेक तिनीहरूसँग कुनै विकल्प हुँदैन। अर्को प्रकारको काम भनेको यस्तो हो, जुन काम नगर्दा त्यसले तिनीहरूको हैसियतमा असर गर्छ वा त्यसलाई खतरामा पार्छ, र त्यस्तो अवस्थामा तिनीहरूले मन नलागी-नलागी केही काम गर्छन्, जसले गर्दा तिनीहरू राम्रा देखिन्छन्। तर यदि तिनीहरूको हैसियतमा असर पर्दैन भने, तिनीहरू सकेसम्म काम गर्नबाट टाढा बस्छन्। के यो झूटा अगुवा हो? (हो।) निश्चित वातावरण वा पक्राउको सामना गर्दा, लुक्नका लागि भाग्ने पहिलो व्यक्ति तिनीहरू नै हुन्छन्, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू सुरक्षित छन् कि छैनन् भन्ने बारेमा कुनै चिन्ता नगरी आफ्नै सुरक्षाका बारेमा मात्रै वास्ता गर्छन्, र तिनीहरूले मण्डलीको काम वा परमेश्वरको घरका हितहरूको रक्षा गर्दैनन्। तिनीहरूले जे गरे पनि, यो सबै आफ्नै हैसियतलाई जोगाउनका लागि हुन्छ। माथिले तिनीहरूलाई बर्खास्त नगरेसम्म, र अर्को निर्वाचनमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले अझै पनि तिनीहरूलाई भोट दिएसम्म र तिनीहरू अगुवा नै रहिरहन पाएसम्म, तिनीहरूले मन नलागी-नलागी केही काम गर्नेछन्। यदि तिनीहरूले गर्ने कुनै कुराले माथिले तिनीहरूलाई हेर्ने दृष्टिकोणमा असर पार्न सक्छ, जसले गर्दा माथिले तिनीहरूलाई बर्खास्त गर्न सक्छन्, वा यदि तिनीहरूका कार्य र प्रकटीकरणहरूका कारण दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूमा तिनीहरूबारे नराम्रो छाप पर्न सक्छ र उनीहरूले तिनीहरूलाई फेरि निर्वाचित गर्दैनन् भने, तिनीहरूले कम्तीमा पनि तिनीहरूको अगाडि रहेका केही काम गरेर आफ्नो छविलाई बचाउने प्रयास गर्नेछन्। यसरी, तिनीहरूले आफूभन्दा माथि र आफूभन्दा तलका मानिसहरूलाई जवाफ दिन सक्छन्—तिनीहरूले परमेश्वरलाई मात्रै जवाफ दिन सक्दैनन्। तिनीहरूले गर्ने सबै कुरा देखाउनका लागि मात्रै हुन्छ। माथिल्लो स्तरका अगुवाहरूले तिनीहरूलाई बर्खास्त नगरुञ्जेल, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई सहयोग गरिरहुञ्जेल, तिनीहरूलाई सन्तुष्टि हुन्छ। मण्डली अगुवाका रूपमा आफ्नो कार्यकालमा, तिनीहरूले ठूलो दुष्कर्म गर्दैनन्, र बाहिरी रूपमा तिनीहरू सधैँ काममा व्यस्त देखिन्छन्, तर तिनीहरूले कुनै वास्तविक काम गर्दैनन्। विशेष गरी जब तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरूले मण्डलीमा बाधा दिइरहेका देख्छन्, तब तिनीहरूले केही गर्दैनन्। तिनीहरूलाई यी दुष्ट मानिसहरूलाई चिढ्याउँछु भन्ने डर हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूले सम्भव भएसम्म तिनीहरूलाई शान्त पार्ने र तिनीहरूसँग सम्झौता गर्ने प्रयास गर्छन्, र सद्भाव कायम राख्ने प्रयास मात्रै गर्छन्। तिनीहरू कसैलाई चिढ्याउन इच्छुक हुँदैनन्; यदि यी मानिसहरूले मण्डलीको काममा बाधा दिए पनि वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षालाई खतरामा पारे भने पनि, तिनीहरूले केही गर्दैनन्। शब्दको साँचो अर्थका हिसाबमा झूटो अगुवा यही हो।
वास्तविक काम नगर्ने झूटा अगुवाहरूका हकमा भन्दा, यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई बारम्बार सम्झाउँछन्, समस्याहरू समाधान गर्न लगाउँछन्, तर तिनीहरूले अझै पनि वास्तविक काम गर्दैनन्, वास्तविक समस्याहरू समाधान गर्दैनन्, र गल्तीहरू सच्याउँदैनन् भने, तिमीहरूले यसबारे माथितिर रिपोर्ट गर्नुपर्छ। यदि माथिल्लो स्तरका अगुवा र कामदारहरूले समस्यालाई समाधान गरेनन् भने, तिमीहरूले यी झूटा अगुवाहरूलाई हटाउने कुनै पनि सम्भव तरिकाका बारेमा सोच्नुपर्छ। मैले वास्तवमा यी वचनहरू धेरै वर्षदेखि बोल्दै आएको छु, तर तलका धेरैजसो मानिसहरू अरूलाई चिढ्याउनुभन्दा व्यक्तिगत नोक्सानी र केही हानि भोग्न रुचाउने दासहरू हुन्। परिस्थिति जेसुकै भए पनि, तिनीहरूले सधैँ बीचको बाटो लिन्छन् र मान्छे खुसी पारिहिँड्ने व्यक्तिका रूपमा काम गर्छन्, र कसैलाई कहिल्यै चिढ्याउँदैनन्। मानिसहरूलाई नचिढ्याउनुको मूल्य के हुन्छ? परमेश्वरको घरको काम र हितहरूलाई बलि चढाउनु, परमेश्वरको घरका हितहरूमा हानि गर्नु र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बाधा दिनु। यदि दुष्ट मानिसहरूलाई निराकरण गरिएन भने, आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेका धेरै मानिसहरू प्रभावित हुनेछन्। के यो परमेश्वरको घरको काममा असर पर्नु सरह होइन र? (हो।) जब परमेश्वरको घरको काममा असर पर्छ, तब कसैलाई पनि तनाव वा चिन्ता महसुस हुँदैन, त्यसकारण म के भन्छु भने, धेरैजसो मानिसहरूले अरूसँग सद्भाव र मित्रता कायम राख्नका लागि परमेश्वरको घरका काम र हितहरूलाई बलि चढाइरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले अगुवा र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई चिढ्याउँदैनन्; तिनीहरूले कसैलाई पनि चिढ्याउँदैनन्। सबैले मान्छे खुसी पारिहिँड्ने व्यक्तिका रूपमा काम गर्छन्। तिनीहरूको मानसिकता यस्तो हुन्छ: “तपाईँ असल हुनुहुन्छ, म असल छु, सबै जना असल छन्—आखिर, हामी सधैँ एक-अर्कालाई भेट्छौँ।” अनि परिणाम के हुन्छ? यसले दुष्ट मानिसहरूलाई परिस्थितिको फाइदा उठाउन दिन्छ; तिनीहरूले बारम्बार अत्याचारी रूपमा कार्य गर्छन्, र आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही गर्छन्। त्यसकारण, यदि मण्डली अगुवाहरू भरपर्दा छैनन् र तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरूलाई पखालेर फाल्दैनन्न् भने, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफूलाई रक्षा गर्ने हरसम्भव तरिकाबारे सोच्नुपर्छ; तिनीहरूले दुष्ट मानिसहरूलाई देख्दा तिनीहरूबाट जोगिनुपर्छ, तिनीहरूबाट टाढा बस्नुपर्छ, र तिनीहरूलाई अलग राख्नुपर्छ। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “यदि हामीले तिनीहरूलाई अलग गर्यौँ र तिनीहरू रिसाए भने, के तिनीहरूले फेरि हाम्रो बारेमा रिपोर्ट गर्नेछैनन् र?” यदि तिनीहरूले साँच्चै नै तँलाई रिपोर्ट गरे भने, के तँ डराउनेछस्? (डराउनेछैनँ। यसले तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरूका रूपमा प्रकट गर्नेछ।) यदि तिनीहरूले फेरि तेरो बारेमा रिपोर्ट गरे भने, यसले तिनीहरू प्राकृतिक यहूदाहरू, दियाबलसहरू हुन् भन्ने कुरालाई थप प्रमाणित गर्छ। तँ तिनीहरूसँग डराउनै हुँदैन। यदि अगुवा र कामदारहरू अन्धो छन् र तिनीहरूले कामकुरालाई छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्, तिनीहरू भ्रमित हुन्छन्, र तिनीहरू काम नलाग्ने हुन्छन्, वा यदि तिनीहरू अनिर्णित हुन्छन्, तिनीहरूले कहिल्यै कसैलाई चिढ्याउँदैनन्, वास्तविक काम नगरी आफ्नो हैसियतका फाइदाहरूमा मात्रै लिप्त हुन्छन् भने, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले त्यस उप्रान्त तिनीहरूमा कुनै आशा राख्नु हुँदैन। तिनीहरू दुष्ट मानिसहरूलाई निराकरण गर्न र सिद्धान्तहरू अनुसार यहूदाहरूलाई हटाउन एकजुट हुनुपर्छ। यी मानिसहरूद्वारा व्याकुल बनाइनबाट जोगिनका लागि तिनीहरूले भेला हुने ठाउँ परिवर्तन गर्नुपर्ने वा यी मानिसहरूलाई पखाल्न बुद्धिमानी विधि प्रयोग गर्नुपर्ने हुन सक्छ। मण्डली जीवनको सामान्य सञ्चालन र सबै मण्डलीको कामको सामान्य प्रगति सुनिश्चित गर्नु नै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो। यदि मण्डली अगुवाले वास्तविक काम गर्छ, ऊसँग पर्याप्त क्षमता छ, र उसको मानवता पनि निकै राम्रो छ भने, उसले कामका बन्दोबस्तहरू अनुसार आफ्नो काम अघि बढाऊन्जेल, सबैले उसको पालना गर्नुपर्छ। यदि उसले वास्तविक काम गर्दैन भने, ऊसँग लसपस गर्नु हुँदैन वा उसमा भर पर्नु हुँदैन। त्यो बेला, समस्याहरूलाई परमेश्वरका वचनहरू र सत्यता सिद्धान्तहरू अनुसार समाधान गर्नुपर्छ। यदि अगुवालाई बर्खास्त गरिनुपर्छ भने, उसलाई बर्खास्त गरिनुपर्छ; यदि पुनः निर्वाचन आवश्यक पर्छ भने, फेरि गर। यदि यो झूटा अगुवाले परमेश्वरको घरका हितहरूको रक्षा गर्दैन, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने वातावरणलाई सुरक्षित बनाउँदैन, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षाबारे वास्ता गर्दैन भने, ऊ मानक अनुरूप छैन; ऊ अयोग्य छ, र ऊ कुनै वास्तविक काम नगर्ने रद्दी मात्रै हो—दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले उसको कुरा सुन्नु हुँदैन वा उसको बन्धनमा पर्नु हुँदैन। आवश्यक परेको बेला यहूदालाई पखाल्न नसक्ने कुनै पनि अगुवा र कामदारहरू झूटा अगुवा र झूटा कामदारहरू हुन्; त्यस्ता झूटा अगुवा र झूटा कामदारहरूलाई माथि व्याख्या गरिएको तरिकाले निराकरण गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूलाई तुरुन्तै निराकरण गरिएन भने, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई यहूदाहरूले धोका दिनेछन्, र मण्डली अस्तित्वमा रहन छोड्नेछ। आठौँ प्रकटीकरण, अर्थात् कुनै पनि बेला धोकामा संलग्न हुन सक्नुका बारेमा हाम्रो सङ्गति यहीँ समाप्त हुन्छ।
१. कुनै पनि बेला छोडेर जान सक्नु
नवौँ प्रकटीकरण हो: “कुनै पनि बेला छोडेर जान सक्नु।” कुनै पनि बेला परमेश्वरको घर छोडेर जान सक्ने यस्तो व्यक्ति विशेष परिस्थितिको सामना गर्दा, वा औसत व्यक्तिले सहन नसक्ने र उसको सहनशक्तिको सीमा नाघ्ने ठूलो विपत्तिको सामना गर्दा मात्रै छोडेर जाने व्यक्ति होइन। बरु, तिनीहरू कुनै पनि छोडेर बेला जान सक्छन्—सानोतिनो कुराले गर्दा पनि तिनीहरू छोडेर जान सक्छन्; सानोतिनो कुराले पनि तिनीहरूलाई उपरान्त आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न, परमेश्वरमा विश्वास गर्न नचाहने, र परमेश्वरको घर छोडेर जान चाहने तुल्याउन सक्छ। यस्तो व्यक्ति अत्यन्तै पीडादायी पनि हुन्छ। झट्ट हेर्दा, तिनीहरू यहूदाहरूभन्दा अलिक असल देखिन्छन् होला, तर तिनीहरू कुनै पनि बेला र कुनै पनि ठाउँमा परमेश्वरको घर छोडेर जान सक्छन्। तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई धोका दिन सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने कुरा अनिश्चित हुन्छ। के तिमीहरूलाई यस्तो व्यक्ति भरपर्दो हुन्छ भन्ने लाग्छ? (लाग्दैन।) त्यसोभए, के तिनीहरूसँग व्यक्ति कसरी बन्ने भन्ने विषयका सिद्धान्तहरू हुन्छन्? के तिनीहरूसँग परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको जग हुन्छ? (हुँदैन।) के तिनीहरूले साँचो रूपमा विश्वास गरेको कुनै लक्षण देखाउँछन्? (देखाउँदैनन्।) त्यसोभए तिनीहरू कस्ता व्यक्ति हुन्? (अविश्वासी।) तिनीहरूले यो सबै एउटा मजाक हो जस्तै गरी परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन्। तिनीहरू सोया सस किन्न गएको बेला सडकका वा कलाकारहरूले जीवन्त दृश्य देखाइरहेका देखेर उत्साहित भएको र सोया सस किन्न बिर्सेर आफ्नो उचित काम नगर्ने, र फलस्वरूप उचित मामलाहरूमा ढिलाइ गर्ने व्यक्ति जस्तै हुन्। यस्ता मानिसहरू लामो समयसम्म कुनै पनि कुरामा अडिग रहँदैनन्; तिनीहरू आधा हृदयका र अस्थिर हुन्छन्। परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वास पनि तिनीहरूको चासोमा आधारित हुन्छ—तिनीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्नु निकै रमाइलो लाग्छ, तर कुनै न कुनै बेला तिनीहरूको यसप्रतिको चासो हराएर गएपछि, तिनीहरू कुनै हिचकिचाहटविना तुरुन्तै छोडेर जान्छन्। छोडेर जाने कतिपय मानिसहरू तुरुन्तै व्यापारमा लाग्छन्, कतिपयले पदाधिकारी बन्ने करियरको मार्ग पछ्याउँछन्, कतिपय रोमान्टिक सम्बन्धहरूमा संलग्न हुन्छन् र विवाहको तयारी गर्छन्, र तुरुन्तै धनी हुन चाहने कतिपय मानिसहरू सीधै क्यासिनोमा जान्छन्। मानिसहरूले के भन्छन् भने, तीन दिनसम्म कसैलाई भेटिएन भने, उसलाई ताजा नजरले हेर्नुपर्छ। यदि तैँले कुनै पनि बेला परमेश्वरको घर छोडेर जान सक्ने व्यक्तिलाई एक दिन मात्रै भेटिनस् भने, उसलाई फेरि भेट्दा, ऊ पूर्ण रूपमा फरक व्यक्ति जस्तै हुन्छ। हिजो, तिनीहरूले अझै पनि सभ्य र उचित रूपमा लुगा लगाउँथे, र तिनीहरू राम्रो शिष्ट र प्रस्तुत गर्न लायक देखिन्थे। तिनीहरू परमेश्वरका लागि आफ्नो जवानी अर्पण गर्न र आफ्नो रगत बगाउन, परमेश्वरका लागि मर्न, मृत्युसम्म बफादार रहन, र राज्यमा प्रवेश गर्न चाहन्छु भनेर आँसु झार्दै परमेश्वरलाई प्रार्थना समेत गर्थे। तिनीहरू यस्ता उच्च नाराहरू फलाक्थे, तर त्यसको केही समयपछि नै, तिनीहरू क्यासिनोमा जान्थे। हिजो, तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न खुसी थिए, र भेलाको बेला, तिनीहरू उत्साहका साथ चहकिलो अनुहारले र जोसले भरिएर परमेश्वरका वचनहरू पढ्थे, र तिनीहरू यति भावुक हुन्थे कि आँसु झार्दै रुन थाल्थे। त्यसोभए तिनीहरू आज कसरी क्यासिनोतिर कुदे त? तिनीहरूले घर जान नचाही राती अबेरसम्म जुवा खेलेका थिए, धेरै रमाइलो गरिरहेका र उत्साहले भरिएका थिए। हिजो, तिनीहरू अझै पनि भेलाहरूमा सहभागी भइरहेका हुन्थे, तर आज तिनीहरू क्यासिनोतिर कुदेका छन्—त्यसोभए, कुन प्रकटीकरणचाहिँ वास्तविक तिनीहरू हुन् त? (पछिल्लोचाहिँ वास्तविक व्यक्ति हो।) यदि व्यक्तिले सत्यता बुझ्दैन भने, उसले यो व्यक्ति के हो भन्ने कुरा वास्तवमा छर्लङ्ग देख्न सक्दैन। पहिले र पछिका दुवै प्रकटीकरणहरू वास्तवमा एउटै व्यक्तिले प्रदर्शन गर्छ—त्यसोभए तिनलाई दुई फरक मानिसहरूले प्रदर्शन गरेका हुन् जस्तो कसरी देखिन्छ? यस्तो व्यक्तिलाई धेरैजसो मानिसहरूले छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। तैँले के देख्छस् भने, परमेश्वरको विश्वासीका रूपमा तिनीहरू प्रायजसो भेलाहरूमा सहभागी हुन्छन्, तिनीहरूले दुष्कर्म गर्दैनन्, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा कठिनाइ भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्छन्। कम्प्युटरको अगाडि बस्दा, तिनीहरू ध्यान केन्द्रित गर्छन् र लगनशील हुन्छन्, परिश्रम गर्छन् र त्यसमा आफ्नो हृदय लगाउँछन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने व्यक्तिका रूपमा, उसले महजोङ खेल्नु हुँदैन भन्ने तँलाई लाग्छ, होइन र? तर तिनीहरूलाई नदेखेको एक दिन मात्रै बितेको के हुन्छ, तिनीहरू जुवातास खेल्न महजोङ हल वा क्यासिनोमा पुगिसकेका हुन्छन्। अनि तिनीहरू प्रथम श्रेणीका महजोङ खेलाडी हुन्छन्—तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्ने व्यक्ति जस्ता पटक्कै देखिँदैनन्! तिनीहरूले तँलाई पूर्ण रूपमा चकित पार्छन्—के तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्ने व्यक्ति हुन् कि महजोङ खेल्ने गैरविश्वासी? तिनीहरूले कसरी यति चाँडै भूमिका बदल्न सक्छन्? त्यसोभए जब तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्, तब के तिनीहरूको हृदयमा परमेश्वर हुन्छ? (हुँदैन।) तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको के हो र यसले तिनीहरूको जीवनमा खुसी ल्याउन सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा हेर्नका लागि रमाइलो गर्न र समय बिताउन मात्रै परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्। यदि तिनीहरू खुसी छैनन् भने, तिनीहरू कुनै पनि बेला छोडेर जान सक्छन्। तिनीहरूले आफ्नो सम्पूर्ण जीवनभरि विश्वास गर्ने योजना कहिल्यै बनाएका हुँदैनन्, र तिनीहरूले निश्चय नै आफ्नो सम्पूर्ण जीवनभरि आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने र परमेश्वरलाई पछ्याउने योजना कहिल्यै बनाएका हुँदैनन्। त्यसोभए तिनीहरूले के योजना बनाएका हुन्छन्? तिनीहरूको मनमा, यदि तिनीहरूले परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्ने हो भने, कम्तीमा पनि यसले रमाइलो गर्ने तिनीहरूको क्षमतामा बाधा पुर्याउनु हुँदैन, यसमा कुनै काम गराइ समावेश हुनु हुँदैन, र यसले तिनीहरूले सुखी जीवन जिउन सक्छन् भन्ने कुराको प्रत्याभूति गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले हरेक दिन परमेश्वरका वचनहरू पढ्नुपर्ने र सत्यतामा सङ्गति गर्नुपर्ने भयो भने, तिनीहरूलाई चासो हुनेछैन वा तिनीहरू खुसी हुनेछैनन्। तिनीहरू त्यसदेखि दिक्क भएपछि, तिनीहरू मण्डली छोडेर दौडेर संसारमा फर्कन्छन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “जीवन सजिलो छैन, त्यसकारण मानिसहरूले आफूलाई दुर्व्यवहार गर्नु हुँदैन। हामी आफ्नै भाग्यका मालिक हुनुपर्छ र हामीले आफ्नो देहलाई दुर्व्यवहार गर्नु हुँदैन। हामी हरेक दिन खुसी छौँ भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्नुपर्छ—स्वतन्त्र रूपमा जिउने एउटै मात्र तरिका त्यही हो। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कार्य हठपूर्वक गर्नु हुँदैन। म कति सहज छु, हेर त—जहाँ खुसी पाइन्छ, म त्यहीँ जान्छु। यदि म खुसी छैनँ भने, म छोडेर जान्छु। मैले किन कामकुरालाई आफ्ना लागि असहज बनाउने? कुनै पनि बेला छोडेर जान सक्नु नै व्यक्ति कसरी बन्नेसम्बन्धी मेरो सबैभन्दा ठूलो आदर्श वाक्य हो, ‘स्वतन्त्र मनको विश्वासी’ बन्नु—यसरी जिउनु कति आरामदायी र बेफिक्र छ!” यस्ता मानिसहरूले प्रायजसो कस्तो प्रकारका गीतहरू गाउँछन्? “म कहाँबाट आएको हुँ भनेर नसोध, मेरो घर टाढा छ।” होइन भने, तिनीहरूले अरू के गाउँछन्? “एक पटक भए पनि किन स्वतन्त्र रूपमा नबाँच्ने?” जब तिनीहरूलाई पट्यारलाग्दो लाग्छ वा रमाइलो लाग्न छोड्छ, तब तिनीहरू तुरुन्तै जान्छन्, र सोच्छन्, “विश्वमा हेर्नका लागि यति धेरै कुरा हुँदाहुँदै किन एउटै ठाउँमा अड्केर बस्ने?” तिनीहरूले प्रयोग गर्ने अर्को प्रसिद्ध भनाइ के हो? “किन एउटै रूखका लागि पूरै वन त्याग्नु?” तिमीहरूलाई के लाग्छ—के यस्ता मानिसहरूमा साँचो आस्था हुन्छ? (अहँ, तिनीहरू अविश्वासीहरू हुन्।) जब अविश्वासीहरूको कुरा आउँछ, तब हामीले तिनीहरूका समस्याहरू सबै मानवजातिका समस्याहरू हुन् भन्ने बारेमा कुरा गरिरहेका हुने हुनाले, त्यस्ता मानिसहरूको मानवतामा वास्तवमा के गलत हुन्छ र? के तिमीहरूलाई यस्ता मानिसहरूले कहिल्यै व्यक्ति कसरी बन्ने, मानिसहरू कुन मार्गमा हिँड्नुपर्छ, वा मानिसहरूले जिउने क्रममा जीवनसम्बन्धी कस्तो दृष्टिकोण र मूल्य-मान्यताहरू राख्नुपर्छ भन्ने जस्ता प्रश्नहरूका बारेमा विचार गरेका छन् जस्तो लाग्छ? (लाग्दैन।) त्यसोभए, यस्तो व्यक्तिको मानवतामा के समस्या हुन्छ? (यस्तो व्यक्तिमा सामान्य मानवताको विवेक र समझको कमी हुन्छ; तिनीहरूले त्यस्ता प्रश्नहरूका बारेमा विचार गर्दैनन्।) त्यो त अवश्य नै हो। यसको साथै, सटीक रूपमा भन्दा, यस्तो व्यक्तिको कुनै प्राण हुँदैन; ऊ त जिउँदो लास मात्रै हुन्छ। व्यक्ति कसरी बन्ने वा कुन मार्गमा हिँड्ने भन्ने बारेमा तिनीहरूसँग कुनै मापदण्डहरू हुँदैनन्, न त तिनीहरूले यी कुराहरूका बारेमा विचार नै गर्छन्। तिनीहरूले यी कुराहरूलाई विचार नगर्नुको कारण के हो भने, बाहिर, तिनीहरूको रूप मानवको जस्तो भए पनि, तिनीहरूको सार वास्तवमा जिउँदो लास, खोक्रो खोलको मात्र हुन्छ। यस्तो व्यक्तिमा मानव जीवन र अस्तित्वका मामलाहरूमा जीवनभरि भौतारिएर हिँड्ने मनोवृत्ति हुन्छ। निश्चित रूपमा भन्दा, “जीवनभरि भौतारिएर हिँड्नु” को अर्थ अल्याङटल्याङ गर्नु र मृत्युको प्रतीक्षा गर्नु हो, नसिक्नु र अज्ञानी रहनु हो, र खाएर, पिएर, र रमाइलो गरेर दिन बिताउनु हो। तिनीहरू जहाँ खुसी हुन्छ त्यहीँ जान्छन्, र तिनीहरूलाई जे कुराले खुसी र आनन्दित, र देहमा सहज महसुस गराउँछ, त्यही गर्छन्। तर तिनीहरू आफ्नो देहलाई कष्ट दिने वा भित्री पीडा ल्याउने कुनै पनि कुराबाट जोगिनेछन् र त्यसबाट टाढा बस्नेछन्; तिनीहरूले आफ्नो देहले कष्ट भोगोस् भन्ने पटक्कै चाहँदैनन्। तर, कतिपय मानिसहरूले कष्ट भोगेर जीवन अनुभव गर्छन्। वा, विभिन्न कुराहरूबाट गुज्रेर र ती अनुभव गरेर, तिनीहरूले आफ्नो जीवन खोक्रो नहुने र त्यसबाट केही कुरा प्राप्त गर्न सक्ने कुरा सुनिश्चित गर्छन्। अन्त्यमा, तिनीहरू व्यक्ति कुन मार्गमा हिँड्नुपर्छ र ऊ कस्तो व्यक्ति हुनुपर्छ भन्ने कुराको निष्कर्षमा पुग्छन्। जीवन अनुभवहरूबाट, तिनीहरूले धेरै कुरा प्राप्त गर्छन्। एक हिसाबमा, तिनीहरूले निश्चित मानिसहरूलाई छर्लङ्ग देख्न सक्छन्; यसको साथै, तिनीहरूले विभिन्न मानिस, घटना, र कामकुराहरूलाई सम्हाल्नका लागि व्यक्तिले के-कस्ता सिद्धान्त र विधिहरू प्रयोग गर्नुपर्छ, र व्यक्तिले आफ्नो सम्पूर्ण जीवन कसरी जिउनुपर्छ भन्ने कुराको निष्कर्ष निकाल्न सक्छन्। तिनीहरूले अन्तिममा निकालेको निष्कर्ष सत्यतासँग मिले पनि वा त्यसविरुद्ध भए पनि, कम्तीमा पनि, तिनीहरूले यसबारे विचार गरेका हुन्छन्। अर्कोतर्फ, कुनै पनि बेला परमेश्वरको घर छोडेर जान सक्नेहरूलाई सत्यता पछ्याउन वा परमेश्वरमा विश्वास गर्ने क्रममा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा कुनै चासो हुँदैन। तिनीहरूले सधैँ आफ्ना वासना र रुचिहरूलाई सन्तुष्ट पार्ने अवसरहरू खोजिरहेका हुन्छन्, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा कहिल्यै लगनशीलताका साथ व्यावसायिक सीप सिक्न, आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न, वा अर्थपूर्ण जीवन जिउन चाहँदैनन्। तिनीहरू गैरविश्वासीहरू जस्तै हरेक दिन खुसी र आनन्दित हुन मात्रै चाहन्छन्। त्यसकारण, तिनीहरू जहाँ गए पनि, तिनीहरूले आफ्नो हित र जिज्ञासालाई सन्तुष्ट पार्न मात्रै रमाइलो र मनोरञ्जन खोज्छन्। यदि तिनीहरूले एउटा कर्तव्य पूरा गरिरहनुपर्यो भने, तिनीहरूको चासो हराएर जान्छ र त्यस उप्रान्त तिनीहरूसँग यो कर्तव्यलाई जारी राख्ने उत्प्रेरणा हुँदैन। यस्ता मानिसहरूको जीवनप्रतिको मनोवृत्ति भनेको बरालिँदै हिँड्ने मात्रै हुन्छ। झट्ट हेर्दा, तिनीहरू अत्यन्तै स्वतन्त्र र बेफिक्र रूपमा जिउँछन्, र तिनीहरूले अरूसँग सानातिना कुरामा झगडा गर्दैनन् जस्तो देखिन्छ। तिनीहरू हरेक दिन आनन्दित र बेफिक्र देखिन्छन्, र तिनीहरू जहाँ गए पनि परिस्थितिहरू अनुकूल हुन सक्छन्। कतिपय मानिसहरू त सांसारिक रीतिरिवाज वा मानव सम्बन्धहरूका परम्पराहरूद्वारा प्रभावित नभएका र बन्धनमा नपरेका समेत देखिन्छन्, जसले तिनीहरू असाधारण छन् र तिनीहरू साधारण भीडभन्दा माथि छन् भन्ने बाहिरी छाप छाड्छ। तर वास्तवमा, तिनीहरूको सार जिउँदो लास, र आत्मा नभएको प्राणीको सार हो। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने तर कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान सक्ने मानिसहरू आफूले गर्ने कुनै पनि कुरामा लामो समयसम्म अडिग रहँदैनन्—तिनीहरूले अस्थायी जोश मात्रै कायम राख्न सक्छन्। तर विवेक र समझ भएका मानिसहरू फरक हुन्छन्। तिनीहरूले जुनसुकै कर्तव्य पूरा गरिरहेका भए पनि, त्यसलाई गम्भीरताका साथ सिक्छन् र राम्ररी पूरा गर्न लागिपर्छन्। तिनीहरूले कुनै कुरा हासिल गर्न र केही मूल्य सिर्जना गर्न सक्छन्। एक हिसाबमा, तिनीहरूले आफ्नो वरिपरिका मानिसहरूबाट पहिचान प्राप्त गर्न सक्छन्, र साथ साथै, तिनीहरूले केही गर्न सक्छन् र तिनीहरू उपयोगी मानिसहरू हुन्, व्यर्थका मानिसहरू होइनन् भन्ने देख्दै भित्री रूपमा तिनीहरूले आत्मविश्वास प्राप्त गर्न सक्छन्। सामान्य मानवताको विवेक र समझ भएको व्यक्तिले हासिल गर्न सक्ने न्यूनतम कुरा यही हो। तर जीवनभरि भौतारिएर हिँड्ने मानिसहरूका हकमा भन्दा, तिनीहरूले यी कुराहरूका बारेमा कहिल्यै विचार गर्दैनन्। तिनीहरू जहाँ गए पनि, खान, पिउन, र रमाइलो गर्नमै समय बिताउँछन्। बाहिरी रूपमा, तिनीहरू अत्यन्तै स्वतन्त्र र सहज रूपमा जिउँछन् जस्तो देखिन्छ होला, तर वास्तवमा त्यस्ता मानिसहरूको मनमा कुनै विचार हुँदैन। तिनीहरूले गर्ने सबै कुरामा, तिनीहरू कहिल्यै गम्भीर हुँदैनन्; तिनीहरू सधैँ सतही हुन्छन् र अल्पकालीन जोशद्वारा उत्प्रेरित हुन्छन्, र तिनीहरूले कहिल्यै केही हासिल गर्दैनन्। तिनीहरू आफ्नो सम्पूर्ण जीवनभरि बरालिन चाहन्छन्, र तिनीहरू जहाँ गए पनि, तिनीहरूले यही मनोवृत्ति अपनाउँछन्—परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वाससमेत यसको अपवाद हुँदैन। तैँले के देख्न सक्छस् भने, निश्चित अवधिमा, तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नमा निकै गम्भीर छन् र तिनीहरूले कष्ट भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्छन् जस्तो देखिन्छ, तर जसले तिनीहरूको समस्या औँल्याए पनि वा तिनीहरूलाई काम कसरी गर्ने भनेर बताए पनि, तिनीहरू यसलाई कहिल्यै गम्भीरतापूर्वक लिँदैनन् र सत्यतालाई पटक्कै स्वीकार गर्दैनन्। तिनीहरू केवल आफूले चाहे अनुसार काम गर्छन्—तिनीहरू खुसी हुन्जेल, तिनीहरूका लागि ठीकै हुन्छ। अनि तिनीहरू खुसी छैनन् भने, तिनीहरू कसैको सल्लाह नसुनी रमाइलो गर्न जान्छन्। तिनीहरूले हृदयमा सोच्छन्, “मैले यसै पनि लामो समयसम्म परमेश्वरमा विश्वास गर्ने योजना कहिल्यै बनाएको थिइनँ।” यदि कसैले तिनीहरूलाई काटछाँट गर्यो भने, तिनीहरू तुरुन्तै छोडेर जान सक्छन्। कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान सक्ने मानिसहरूको एउटा प्रकटीकरण यही हो।
कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान सक्ने मानिसहरूमा अर्को प्रकारको प्रकटीकरण हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले—तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको जति वर्ष भए पनि, तिनीहरूको जग भएजस्तो देखिए पनि वा नदेखिए पनि, र तिनीहरूले पहिले जुनसुकै कर्तव्य पूरा गरेका भए पनि—तिनीहरूले आफ्नै व्यक्तिगत हितहरूसँग सम्बन्धित विशेष परिस्थितिको सामना गरेपछि, तिनीहरू अचानक हराउन सक्छन्। कुनै पनि बेला, अरूले तिनीहरूसँगको सम्पर्क गुमाउन सक्छन्, र तिनीहरूलाई के भइरहेको छ भन्ने थाहा नपाई तिनीहरूलाई मण्डलीमा देख्न छोड्न सक्छन्। कतिपय मानिसहरूले विपरीत लिङ्गीले तिनीहरूलाई वासनाको प्रलोभनमा पार्ने प्रयास गरेपछि, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न छोड्छन् र डेटिङ गर्न जान्छन्, र तिनीहरू पूर्ण रूपमा पहुँचभन्दा बाहिर पुग्छन्। अरू यस्ता पनि हुन्छन् जसका छोराछोरी विवाह गर्ने उमेरमा पुगेका हुन्छन्, र तिनीहरू आफ्ना छोराछोरीको विवाहको बन्दोबस्त गर्नमा व्यस्त हुन्छन्, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न र भेलाहरूमा सहभागी हुन छोड्छन्। तिनीहरूलाई जसले खोजे पनि, तिनीहरू उसलाई ढोकाबाटै फिर्ता पठाइदिन्छन्। कतिपय मानिसहरूले आफ्ना आमाबुबा वा श्रीमान वा श्रीमती बिरामी भएर अस्पताल भर्ना हुँदा, वा घरमा कुनै ठूलो घटना घट्दा वा अनपेक्षित विपत्ति आइपर्दा—यदि तिनीहरू परमेश्वरका साँचो विश्वासीहरू हुन् भने—यसो भन्दै स्पष्टीकरण दिन्छन्, “अहिले घरमा केही मामलाहरू छन् जसलाई मैले सम्हाल्नुपर्छ, त्यसकारण म भेलाहरूमा सहभागी हुन सक्दिनँ। मैले बिदा माग्नुपर्छ, र यदि तपाईँहरूले उपयुक्त व्यक्ति भेट्टाउन सक्नुहुन्छ भने, कृपया उहाँलाई तुरुन्तै अस्थायी रूपमा मेरो कर्तव्य सम्हाल्न लगाउनुहोस्।” कम्तीमा पनि, तिनीहरूले केही सूचना र स्पष्टीकरण दिनेछन्। तर कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान सक्नेहरूले एक शब्द नबोली मण्डलीसँगको सम्पर्क तोड्छन्, र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले जसरी प्रयास गरे पनि, तिनीहरूसँग सम्पर्क गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूसँग सम्पर्क गरिने माध्यमहरू हुँदैनन् भन्ने होइन—कुनै पनि माध्यमद्वारा तिनीहरूलाई सम्पर्क गर्न सकिन्छ—तर तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग सम्पर्क गर्न वा जवाफ दिन चाहँदै चाहँदैनन्। तिनीहरूले भन्छन्, “म किन तपाईँलाई सम्पर्क गर्ने? म स्वेच्छाले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छु; मलाई यसका लागि तलब दिइँदैन। यदि मलाई जान मन लाग्यो भने, जान्छु! यदि घरमा कुनै कुरा भइरहेको छ भने, त्यो मेरो व्यक्तिगत मामला हो। म तपाईँलाई जानकारी दिन बाध्य छैनँ, र तपाईँलाई थाहा पाउने कुनै अधिकार छैन!” कतिपय मानिसहरू एक-दुई महिनासम्म जान्छन्, अनि त्यसपछि केही नभएको जस्तो गर्दै लाज समेत नमानी रिपोर्ट गर्न आउँछन्। अरू दुई-तीन वर्षसम्म जान्छन् र तिनीहरू पूर्ण रूपमा पहुँचभन्दा बाहिर हुन्छन्। मण्डलीका मानिसहरूलाई परिस्थिति थाहा नभएर, यो व्यक्तिले परमेश्वरमा विश्वास गरेको धेरै वर्ष भएको हुनाले, उसले मण्डली छोड्नु असम्भव हो भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूले कुनै अनपेक्षित घटना घटेको हुनुपर्छ भन्ने अनुमान गर्छन् र चिनियाँ कम्युनिस्ट पार्टीले तिनीहरूलाई पक्राउ पो गर्यो कि भन्ने चिन्ता गर्छन्। वास्तवमा, त्यो व्यक्तिले त्यस उप्रान्त परमेश्वरमा विश्वास गर्न चाहँदैन र ऊ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई जानकारी नदिई गएको मात्र हो। कतिपय मानिसहरू दश दिनसम्म जान्छन् अनि त्यसपछि फर्केर आउँछन्; यसको अर्थ तिनीहरूले विश्वास गर्न छोडेका छन् भन्ने हुँदैन। कतिपय मानिसहरू जान्छन् अनि त्यसपछि दुई-तीन वर्षसम्म हराउँछन्—के तिमीहरू तिनीहरूले विश्वास गर्न छोडेका छन् भनेर भन्छौ? (भन्छौँ।) तिनीहरूले निश्चय नै विश्वास गर्न छोडेका हुन्छन्, र तिनीहरूलाई हटाउनुपर्छ। यो साधारण प्रस्थान होइन; तिनीहरूले विश्वास गर्न छोडेका हुन्छन्। मानव दृष्टिकोणबाट हेर्दा, यसलाई अबदेखि विश्वास नगर्नु भनेर भनिन्छ। परमेश्वरले यसलाई कसरी हेर्नुहुन्छ? परमेश्वरको नजरमा, यसलाई परमेश्वरलाई इन्कार गर्नु, परमेश्वरलाई नपछ्याउनु भनेर भनिन्छ, र यो परमेश्वरलाई नकार्नु हो। तर तिनीहरूको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, तिनीहरूले सोच्छन्, “मैले परमेश्वरलाई इन्कार गरेको छैनँ; म अझै पनि हृदयमा परमेश्वरमा विश्वास गर्छु!” देख्यौ त? तिनीहरूले यसलाई हल्का रूपमा लिन्छन्। अरू पनि हुन्छन्, जो खराब मुडमा भएकाले वा भित्री रूपमा दुःखी भएकाले, तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न अत्यन्तै गाह्रो र थकाइलाग्दो छ भन्ने सोच्ने हुनाले, वा तिनीहरूलाई अलिक काटछाँट गरिएको हुनाले मात्रै पनि भेलाहरूमा सहभागी हुन र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न छोड्छन्। तिनीहरू आफ्नो कामका बारेमा केही पनि व्याख्या नगरी यसो भन्दै जान्छन्, “कसैले पनि मलाई सम्पर्क नगर। म खुसी छैनँ, र म अब उप्रान्त विश्वास गर्न चाहन्नँ!” जब तिनीहरू दुःखी हुन्छन्, तब त्यो करिब एक वर्षसम्म रहन सक्छ। तिनीहरूको रिस साँच्चै नै यस्तो हुन्छ—तिनीहरू करिब एक वर्षभन्दा पहिले त्यसबाट मुक्त हुन सक्दैनन्! कतिपय मानिसहरूले मण्डलीका अगुवा र कामदारहरूको काम हातमा लिन्छन्, तर तिनीहरूले काम राम्ररी गर्न असफल हुने मात्र नभई तिनीहरूले लापरवाह रूपमा दुष्कर्म पनि गर्छन्, जसले गर्दा मण्डलीको काममा बाधा र अवरोधहरू आइपर्छन्। पछि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई निर्वाचित गर्दैनन्, र सङ्गतिमा तिनीहरूलाई खुट्ट्याउने र खुलासा गर्ने पनि गर्छन्। त्यसकारण तिनीहरूले यस्तो सोच्न थाल्छन्, “के यो मविरुद्धको आलोचनाको सत्र हो? मैले काम राम्ररी नगरेको मात्रै त हो, के यो साँच्चै यति ठूलो कुरा हो र? तिनीहरूले किन मबारे यसरी सङ्गति गरिरहेका र मलाई खुलासा गरिरहेका छन्? मेरा सबै वर्षहरूमा, मैले यस्तो गुनासो कहिल्यै भोगेको छैनँ! मैले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुभन्दा पहिले, सधैँ अरूलाई हप्काउने व्यक्ति म नै हुन्थेँ; कसैले पनि मलाई कहिल्यै हप्काएएन। मैले पहिले कहिले यस्तो कठिनाइ भोगेको छु? तिमीहरू सबैले मलाई सताइइरहेका छौ, मलाई अपमानित महसुस गराइरहेका छौ। म अबदेखि विश्वास गर्नेछैनँ!” त्यतिकै, तिनीहरूले विश्वास गर्न छोड्छन्। यसो भन्नेहरू जवान मानिसहरू मात्रै हुँदैनन्—कतिपय त परमेश्वरमा विश्वास आठ-दश वर्षदेखि परमेश्वरमा विश्वास गर्दै आएका र उमेरमा चालीस-पचासको दशकमा पुगेका मानिसहरू हुन्छन्, तैपनि तिनीहरू दुःखी हुँदा तिनीहरूले पनि त्यस्ता कुराहरू भन्न सक्छन्। के त्यस्ता मानिसहरूको हृदयमा परमेश्वरका लागि ठाउँ हुन्छ? के तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुलाई जीवनको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुराका रूपमा लिन्छन्? काटछाँटमा पर्दा वा विपत्ति वा व्यवधानहरूको सामना गर्दा अलिक नकारात्मक र कमजोर महसुस गर्नु सामान्य कुरा हो, तर यी कुराहरूले गर्दा व्यक्तिले परमेश्वरमा विश्वास गर्न छोड्नु हुँदैन। त्यस्ता मानिसहरू परमेश्वरका इमानदार विश्वासीहरू होइनन्। परमेश्वरका इमानदार विश्वासीहरू पक्राउ र सतावटमा परेपछि पनि आफ्नो विश्वासमा अडिग रहन सक्छन्—यिनीहरू मात्रै गवाही भएका मानिसहरू हुन्। कतिपय मानिसहरूले केही प्राकृतिक विपत्तिको सामना गर्दा, यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई त्यसबारे थाहा छैन वा अलिक ढिलो थाहा भयो र तिनीहरूले समयमा नै उनीहरूलाई सहयोग गरेनन् भने, यस्तो सोच्न थाल्छन्, “मैले कठिनाइहरूको सामना गरिरहेको छु र कसैले पनि मलाई ध्यान दिइरहेको छैन। त्यसकारण, तिनीहरू मलाई हेयको नजरले हेर्छन्! परमेश्वरमा विश्वास गर्नु व्यर्थ छ। म अबदेखि विश्वास गर्नेछैनँ!” यस्तो सानो कुराका कारण मात्रै पनि, तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्न छोड्न सक्छन्। कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान सक्ने मानिसहरूको एउटा प्रकटीकरण यही हो।
कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान सक्नेहरूको अर्को परिस्थिति हुन्छ। चिनियाँ कम्युनिस्ट पार्टीले तिनीहरूलाई आफ्नो पक्षमा ल्याउनका लागि, तिनीहरूलाई राम्रो जागिर प्रस्ताव गर्छ, र भन्छ, “परमेश्वरमा विश्वास गरेर तिमी केही पनि कमाउँदैनौ। तिमीसँग के-कस्ता सम्भाव्यताहरू हुन सक्छन्? हामीले तिम्रो लागि उच्च मासिक तलब, राम्रा सुविधा, र श्रम बीमा भएको विदेशी कम्पनीमा पद खोजिदिएका छौँ। परमेश्वरमा विश्वास गर्नुमा तिम्रो कुनै भविष्य छैन; काम गर्नु, पैसा कमाउनु, र सुखी जीवन जिउनु नै राम्रो हुन्छ।” अन्तमा, तिनीहरू मण्डली छोडेर काम गर्न जान्छन्। कसैले भन्छ, “हिजो यो व्यक्तिले अझै पनि मण्डलीमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेको थियो। ऊ किन आज आफ्ना सामानहरू पोको पारेर गयो?” तिनीहरू काम गर्न र पैसा कमाउन जाँदैछन्; तिनीहरू उप्रान्त परमेश्वरमा विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरू एक शब्द पनि नबोली जान्छन्, र त्यस बेलादेखि, तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूभन्दा अलग बाटोमा लाग्छन्, र फरक मार्गका मानिसहरू बन्छन्। तिनीहरूले ख्याति र लाभ पछ्याउन, उच्च स्थानमा पुग्न र अलग बन्न चाहन्छन्, र तिनीहरू उप्रान्त परमेश्वरमा विश्वास गर्दैनन्। कतिपय मानिसहरू यस्ता पनि छन्, जसले सुसमाचार प्रचार गर्दा आफूलाई मन पर्ने व्यक्तिलाई भेट्छन्, ऊसँग जोडिन्छन्, र तिनीहरू सँगै दिन बिताउन थाल्छन्। तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न छोड्ने मात्र नभई परमेश्वरमा विश्वास गर्न समेत छोड्छन्। घरमा रहेका तिनीहरूका आमाबुबालाई अझै पनि थाहा हुँदैन, र तिनीहरूले परमेश्वरको घरमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेका छन् भन्ने सोच्छन्। वास्तवमा, यो व्यक्ति धेरै पहिले हराएको थियो—के थाहा, अहिले तिनीहरूको बच्चा समेत भइसकेको हुन सक्छ। आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण हुन्छ, तैपनि तिनीहरूले सुसमाचार प्रचार गर्ने जस्तो महत्त्वपूर्ण काम समेत त्याग्न सक्छन्। जब तिनीहरूले आफूले मन पराउने व्यक्ति, वा आफूलाई मन पराउने व्यक्तिलाई भेट्छन्, तब त्यो व्यक्तिका केही सरल प्रलोभनपूर्ण र लोभ्याउने शब्दहरूले तिनीहरूलाई बहकाउन सक्छन्। तिनीहरू अत्यन्तै चुलबुले र लापरवाह हुन्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले कुनै पनि बेला र स्थानमा परमेश्वरलाई त्याग्न र धोका दिन सक्छन्। त्यस्ता मानिसहरूले जति वर्षदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेका भए पनि वा तिनीहरूले जति धेरै प्रवचन सुनेका भए पनि, तिनीहरूले अझै पनि अलिकति पनि सत्यता बुझेका हुँदैनन्। तिनीहरूका लागि, परमेश्वरमा विश्वास गर्नु त्यति महत्त्वपूर्ण नै हुँदैन, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु पनि महत्त्वपूर्ण हुँदैन—आशिष्हरू प्राप्त गर्नका लागि, तिनीहरूलाई यी कुराहरू गर्नुबाहेक अरू कुनै विकल्प छैन भन्ने लाग्छ। कुनै व्यक्तिगत मामला वा पारिवारिक समस्या पैदा हुनेबित्तिकै, तिनीहरू त्यतिकै छोडेर जान सक्छन्। जब तिनीहरूले थोरै प्राकृतिक विपत्तिको सामना गर्छन्, तब तिनीहरूले त्यतिकै विश्वास गर्न छोड्न सक्छन्। कुनै पनि कुराले परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वासमा हस्तक्षेप गर्न सक्छ; कुनै पनि मामलाले तिनीहरूलाई नकारात्मक बनाउन र आफ्नो कर्तव्य त्याग्ने तुल्याउन सक्छ। तिनीहरू कस्ता मानिसहरू हुन्? यो प्रश्न साँच्चै नै गहन रूपमा मनन गर्न लायक छ!
कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान सक्ने मानिसहरू कस्ता मानिसहरू हुन्? एक प्रकारका मानिसहरू बुद्धिहीन, विचारहीन, भ्रमित मानिसहरू हुन्, जसलाई आफूले परमेश्वरमा किन विश्वास गरेको छु भन्ने कुरा थाहा हुँदैन, चाहे तिनीहरूले विश्वास गरेको जति वर्ष नै किन नहोस्। परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको के हो भन्ने तिनीहरूलाई थाहै हुँदैन। अर्को प्रकारका मानिसहरू अविश्वासीहरू हुन्, जसले परमेश्वरको अस्तित्वमा पटक्कै विश्वास गर्दैनन् र परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको अर्थ वा मूल्य बुझ्दैनन्। तिनीहरूका लागि प्रवचनहरू सुन्नु र परमेश्वरका वचनहरू पढ्नु भनेको ईश्वरशास्त्र अध्ययन गर्नु वा केही व्यावसायिक ज्ञान सिक्नु जस्तै हो—तिनीहरूले यसबारे बुझेपछि र कुरा गर्न सकेपछि, यो काम पूरा भएको हो भन्ने ठान्छन्। तिनीहरूले यसलाई कहिल्यै अभ्यास गर्दैनन्। तिनीहरूका लागि, परमेश्वरका वचनहरू एक प्रकारको सिद्धान्त, नारा मात्रै हुन्, र ती कहिल्यै तिनीहरूको जीवन बन्न सक्दैनन्। त्यसकारण, परमेश्वरमा विश्वास गर्नेसँग सम्बन्धित कुनै पनि कुराप्रति तिनीहरूलाई चासो हुँदैन। आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु, सत्यता पछ्याउनु, परमेश्वरका वचनहरूको अभ्यास गर्नु, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग भेला हुनु र सँगै मण्डली जीवन जिउनु इत्यादि जस्ता कुराहरूले तिनीहरूलाई कुनै पनि हिसाबमा आकर्षित गर्दैन, र यीमध्ये कुनै पनि कुराले तिनीहरूलाई खाने, पिउने, र रमाइलो गर्ने कामले दिने खुसी र उत्साह दिँदैन। अर्कोतर्फ, परमेश्वरका इमानदार विश्वासीहरूलाई सत्यतामा सङ्गति गर्न वा मण्डली जीवन जिउनका लागि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँगै रहनुले सधैँ तिनीहरूलाई फाइदा र लाभहरू दिन सक्छ भन्ने लाग्छ। कहिलेकाहीँ तिनीहरूले खतरा र सतावटको सामना गर्ने भए पनि, वा सुसमाचार प्रचार गर्दा जोखिम उठाउने भए पनि र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा केही कठिनाइ भोग्ने भए पनि, जेसुकै भए पनि, तिनीहरूले कष्ट भोगेर र मूल्य चुकाएर सत्यताको बुझाइ प्राप्त गर्छन् र परमेश्वरलाई चिन्ने परिणाम हासिल गर्छन्, र यो कष्ट र मूल्यले तिनीहरूको जीवन स्वभावमा परिवर्तन ल्याउँछ। यो सबै कुरालाई तौलेपछि र मूल्याङ्कन गरेपछि, तिनीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्नु राम्रो कुरा हो, र सत्यता बुझ्न सक्नु अत्यन्तै बहुमूल्य कुरा हो भन्ने लाग्छ। तिनीहरूको हृदय विशेष रूपमा मण्डलीसँग जोडि पुग्छ, र तिनीहरूले मण्डली जीवन त्याग्ने बारेमा कहिल्यै विचार गर्दैनन्। यदि परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्नेहरूले केही व्यक्तिहरूलाई मण्डलीको काममा बाधा दिएकोमा समूह खमा पठाइएको वा मण्डलीले तिनीहरूलाई एकल्याइएको वा निकालिएको देखे भने, तिनीहरूले हृदयमा अलिक पीडा महसुस गर्छन्। तिनीहरूले सोच्छन्, “मैले लगनशीलताका साथ आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नुपर्छ। म निकालिन पटक्कै मिल्दैन। निकालिनु भनेको दण्ड पाउनु जस्तै हो, जसको अर्थ नरक जाने परिणाम हो! त्यसपछि त जिउनुको के अर्थ हुन्छ र?” धेरैजसो मानिसहरूलाई मण्डली छोडेर जान डर लाग्छ; तिनीहरूलाई मण्डली र परमेश्वरलाई छोडेपछि, तिनीहरू जिइरहन सक्नेछैनन् र सबै कुरा समाप्त हुनेछ भन्ने लाग्छ। तर कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान सक्ने मानिसहरूले मण्डली छोड्नुलाई अर्को जागिर खोज्नका लागि विद्यमान जागिर छोड्नु जस्तै सामान्य कुराका रूपमा लिन्छन्। तिनीहरूलाई कहिल्यै व्यथित महसुस हुँदैन वा भित्र कुनै पीडा हुँदैन। तिमीहरूलाई के लाग्छ—कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान सक्ने मानिसहरूसँग कुनै विवेक वा समझ हुन्छ? त्यस्ता मानिसहरू साँच्चै नै उदेकलाग्दा हुन्छन्! कतिपय मानिसहरूको कर्तव्य निर्वाह मापदण्ड अनुरूप हुँदैन, र तिनीहरू सधैँ लापरवाह रूपमा दुष्कर्म गर्छन्, जसले गर्दा मण्डलीको काममा बाधा र अवरोधहरू पैदा हुन्छन्। त्यसपछि मण्डलीले तिनीहरूलाई तिनीहरूको कर्तव्य पूरा गर्नबाट रोक्छ र साधारण मण्डलीमा पठाउँछ। त्यसोभए, परिणामस्वरूप के हुन्छ? भोलिपल्ट नै, तिनीहरूले पूर्णतया फरक व्यक्तिका रूपमा व्यवहार गर्छन्, र पूर्ण रूपमा नयाँ जीवन सुरु गर्छन्। कतिले डेटिङ गर्न थाल्छन् र विवाह गर्छन्, कतिले जागिर खोज्न थाल्छन्, अरू कलेज जान्छन्, र अन्यले फेरि पुराना साथीहरूसँग सम्पर्क गर्न, सम्पर्कहरू निर्माण गर्न, र धनी बन्ने अवसरहरू खोज्न थाल्छन्। यी मानिसहरू तुरुन्तै विशाल संसारमा मिसिन्छन्, र मानवताको समुद्रमा हराउँछन्—यो कुरा त्यत्ति चाँडै हुन्छ। कतिपय दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा खराब परिणामहरू प्राप्त गरेका कारण साधारण मण्डलीमा पठाइएपछि, तिनीहरू केही समयसम्म वेदनामा पर्छन् तर तिनीहरूले आत्मचिन्तन गर्न र आफ्ना समस्याहरू पहिचान गर्न सक्छन्, र परिवर्तन हुने मनोवृत्ति देखाउँछन्। तर, कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान सक्ने मानिसहरूले केही कठिनाइहरूको सामना गर्नेबित्तिकै, उप्रान्त आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न चाहँदैनन् र भोलिपल्ट मण्डली छोडेर गैरविश्वासीको जीवनमा फर्केर जान्छन्। तिनीहरूलाई पटक्कै पीडा हुँदैन र तिनीहरूले यस्तो समेत सोच्छन्, “परमेश्वरमा विश्वास गर्नुमा यति राम्रो के कुरा छ र? अरूले तिमीहरूलाई निरन्तर गिल्ला र निन्दा गर्छन्, र तिमीहरू पक्राउ पर्ने र जेल पर्ने समेत सम्भावना हुन्छ। यदि ठूलो रातो अजिङ्गरले मलाई कुटेर मार्यो भने, के मेरो जीवन व्यर्थ हुनेछैन र? मैले परमेश्वरमा यतिका वर्ष विश्वास गर्दा धेरै कष्ट भोगेको छु, तर मैले के प्राप्त गरेको छु? यदि मैले परमेश्वरमा विश्वास नगरेको भए, म अहिले पदाधिकारी बन्नेथिएँ, पैसा कमाउनेथिएँ, र मैले प्रतिष्ठाको जीवन जिइरहेको हुनेथिएँ! अहिलेसम्म परमेश्वरमा विश्वास गरेकोमा, मलाई पछुतो समेत हुन्छ—यदि मलाई यस्तो हुनेछ भन्ने थाहा भएको भए, म धेरै पहिले नै गइसक्थेँ! सत्यता बुझ्नुको के फाइदा? के त्यो बुझाइले तिमीलाई खान दिन्छ वा तिम्रो खर्च जुटाइदिन्छ?” देख्यौ त? तिनीहरूलाई कुनै पछुतो नहुने मात्र नभई तिनीहरूले मण्डली छोडेर जान सकेकोमा आफूलाई भाग्यमानी समेत ठान्छन्। के यो अविश्वासीहरूका रूपमा रहेको तिनीहरूको साँचो अनुहार खुलासा भएको होइन र? (हो।)
कतिपय मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा झाराटारुवा हुने र लापरवाह दुष्कर्म गर्ने बानी हुन्छ। मण्डलीले निकालेपछि, जब तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई भेट्छन्, तब तिनीहरूले उनीहरूलाई उनीहरू शत्रु भएझैँ गरी हेर्छन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूसँग नम्र भएर कुरा गर्ने प्रयास गर्दा पनि, तिनीहरूले उनीहरूलाई बेवास्ता गर्छन् र यसो भन्दै घृणाको नजरले हेर्छन्, “मलाई मण्डलीबाट निकाल्नेहरू तिमीहरू नै हौ। अहिले मलाई हेर त! म तिमीहरूभन्दा राम्रो अवस्थामा छु! अहिले म सुन र चाँदीले सजिएको छु, र म ठूलो मान्छे बनेको छु! म यति सहज रूपमा संसार घुमिरहेको छु, र परमेश्वरमा विश्वास गर्नमा तिमीहरू कति जर्जर र थकित छौ, हेर त! तिमीहरू सबैले निरन्तर सत्यता प्राप्त गर्न पछ्याइरहेका छौ, तर तिमीहरू मभन्दा चलाख छौ जस्तो मलाई लाग्दैन! सत्यता प्राप्त गर्नुमा यति राम्रो के छ र? के यसलाई खानेकुरा जस्तै खान सकिन्छ वा पैसा जस्तै खर्च गर्न सकिन्छ? सत्यता नपछ्याए पनि, म अझै पनि निकै राम्ररी जिइरहेको छु, होइन र? तिमीहरूले मलाई निकाल्नु मेरो सौभाग्य थियो—मैले यसका लागि तिमीहरूलाई धन्यवाद दिनुपर्छ!” तिनीहरूको बोलीवचनबाट, तिनीहरू अविश्वासीहरू हुन्, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा त्यसले तिनीहरूलाई खुलासा गरेको छ भन्ने कुरा स्पष्ट हुन्छ। के परमेश्वरमा मौखिक रूपमा मात्रै विश्वास गर्ने गैरविश्वासीले स्वेच्छाले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्छ? आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु भनेको तलब नपाई वा पैसा नकमाई जिम्मेवारी र दायित्वहरू पूरा गर्नु हो। तिनीहरूले यसलाई घाटाका रूपमा लिन्छन्, त्यसकारण तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न अनिच्छुक हुन्छन्। यसरी अविश्वासीहरूका रूपमा तिनीहरूको साँचो रङ्ग खुलासा हुन्छ; परमेश्वरको कामले अविश्वासीहरूलाई यसरी नै प्रकाश गर्छ र हटाउँछ। कतिपय मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा सधैँ झाराटारुवा मनोवृत्ति अपनाउँछन्, र दिनप्रतिदिन बरालिएर हिँड्ने काम मात्रै गर्छन्। तिनीहरूले संसारमा पैसा कमाउने वा बढुवा पाउने मौका पाउने बित्तिकै, कुनै पनि बेला मण्डली छोड्छन्—तिनीहरूको मनमा सधैँ यही अभिप्राय रहिआएको हुन्छ। यदि आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा तिनीहरूलाई झाराटारुवा हुने र लापरवाह दुष्कर्म गर्ने बानी परेकाले तिनीहरूलाई साधारण मण्डलीमा स्थानान्तर गरियो भने, तिनीहरूले आत्मचिन्तन नगर्ने मात्र नभई यस्तो पनि सोच्नेछन्, “तिमीले मलाई पूर्णकालीन कर्तव्य मण्डलीबाट पखाल्नु भनेको तिम्रा लागि घाटा हो र मेरा लागि फाइदा हो।” तिनीहरूलाई आफूदेखि निकै खुसी समेत लाग्छ। के त्यस्ता मानिसहरू अविश्वासीहरू होइनन् र? मलाई भन, लापरवाह दुष्कर्महरूद्वारा मण्डलीको काममा गम्भीर बाधा र अवरोध ल्याएका कारण पखालिएका ती अविश्वासीहरूका हकमा भन्दा, के परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई यसरी पखालेर फाल्नु सिद्धान्तहरू अनुरूप हुन्छ? (हुन्छ।) यो पूर्णतया सिद्धान्तहरू अनुरूप छ; यो तिनीहरूलाई अलिकति पनि अन्याय गर्नु होइन। परमेश्वरप्रतिको र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेप्रतिको तिनीहरूको मनोवृत्ति यस्तो हुन्छ कि तिनीहरूले कुनै पनि बेला तिनलाई त्याग्न र धोका दिन सक्छन्। तिनीहरूको हृदयमा सकारात्मक कुराहरूप्रति कुनै चासो हुँदैन भन्ने कुरा प्रमाणित गर्न यो नै पर्याप्त हुन्छ। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको धेरै वर्ष भएको हुन्छ र तिनीहरूले धेरै प्रवचन सुनेका हुन्छन्, तैपनि परमेश्वरमा विश्वास गर्नुका कुनै पनि सत्यताहरू वा परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूका अनुभवात्मक गवाहीहरूले तिनीहरूको हृदयलाई टिकाइराख्न सक्दैनन्। तिनीहरूलाई यीमध्ये कुनै पनि कुरामा चासो हुँदैन, कुनै पनि कुराले छुँदैन, वा लगाव महसुस गराउँदैन। तिनीहरूको मानवताको सार यही हो, जुन सकारात्मक कुराहरूप्रति तिनीहरूलाई कुनै चासो नहुनु हो। त्यसोभए, तिनीहरूलाई के कुरामा चासो हुन्छ? तिनीहरूलाई खाने, पिउने, र रमाइलो गर्ने, देहका सुखहरू, दुष्ट प्रचलनहरू, र शैतानका दर्शनहरूमा चासो हुन्छ। तिनीहरूलाई समाजका सबै नकारात्मक कुराहरूमा विशेष रूपमा चासो हुन्छ; तिनीहरूलाई सत्यता र परमेश्वरका वचनहरूमा मात्रै चासो हुँदैन। त्यसकारण त तिनीहरू कुनै पनि बेला परमेश्वरको घर छोडेर जान सक्छन्। परमेश्वरको घरका भेलाहरूमा बारम्बार परमेश्वरका वचनहरू पढ्ने वा सत्यतामा बारम्बार सङ्गति गर्ने कार्यप्रति तिनीहरूलाई कुनै चासो हुँदैन। तिनीहरू कर्तव्य पूरा गर्नुप्रति विशेष रूपमा विकर्षित हुन्छन् र तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेहरू सबै मूर्खहरू हुन् भन्ने समेत सोच्छन्। यो कस्तो मानसिकता र कस्तो मानवता हो? तिनीहरूलाई सत्यता वा मानिसहरूलाई परमेश्वरले दिनुहुने मुक्तिप्रति कुनै चासो हुँदैन, र तिनीहरूलाई मण्डली जीवनप्रति कुनै लगाव हुँदैन। तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूलाई खुलेर आलोचना वा निन्दा नगरेका भए पनि, तिनीहरूले अलिकति पनि सत्यता नबुझी धेरै वर्षदेखि प्रवचनहरू सुनेका हुन्छन्—यसले स्पष्ट रूपमा समस्यालाई सङ्केत गर्छ। सकारात्मक कुरा र नकारात्मक कुरा दुवैलाई एकै पटक घृणा गर्ने कोही पनि हुँदैन। तँलाई सकारात्मक कुराहरू मन नपरुन्जेल, नकारात्मक कुराहरूमा विशेष चासो हुनेछ। यदि तँलाई नकारात्मक कुराहरूमा विशेष चासो छ भने, सकारात्मक कुराहरूमा निश्चय नै चासो हुनेछैन। यस्तो व्यक्तिलाई सकारात्मक कुराहरूमा पटक्कै चासो हुँदैन, त्यसकारण परमेश्वरको घरमा उसलाई लगाव महसुस हुने, उसलाई मन पर्ने वा उसले तृष्णा गर्ने केही पनि हुँदैन। संसारका दुष्ट प्रचलनहरू, पैसा, ख्याति र लाभ, सरकारी पद, धनी बन्नु, र विभिन्न लोकप्रिय विधर्म र भ्रमहरूप्रति नै तिनीहरूलाई सबैभन्दा बढी चासो हुन्छ। तिनीहरूको हृदय परमेश्वरको घरमा नभई संसारमा केन्द्रित हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरू कुनै पनि बेला छोडेर जान सक्छन्। परमेश्वरको घर र मण्डली जीवन छोडेर जाँदा तिनीहरूलाई कुनै पछुतो, वेदना वा पीडा हुँदैन, बरु पूर्ण राहत हुन्छ। तिनीहरूले मनमनै सोच्छन्: “मैले अबदेखि बल्ल हरेक दिन प्रवचनहरू सुन्नु वा सत्यतामा सङ्गति गर्नु पर्दैन, म उपरान्त यी कुराहरूका बन्धनमा पर्नु पर्दैन। अब म साहसका साथ ख्याति र लाभ पछ्याउन, पैसा पछ्याउन, सुन्दर महिलाहरूलाई पछ्याउन, र मेरा व्यक्तिगत सम्भाव्यताहरूलाई पछ्याउन सक्छु। अन्ततः, म चिन्ता नगरी निर्भिकतापूर्वक झूट बोल्न र अरूलाई ठग्न, षड्यन्त्र र युक्तिहरू कार्यान्वयन गर्न, र सबै किसिमका दुष्ट रणनीतिहरू अभ्यास गर्न सक्छु। म मानिसहरूसँग अन्तरक्रिया गर्न कुनै पनि माध्यम प्रयोग गर्न सक्छु!” परमेश्वरको घरमा प्रवचनहरू सुन्नु र सत्यतामा सङ्गति गर्नु तिनीहरूका लागि पीडादायी हुन्छ, र परमेश्वरको घर छोडेर जाँदा तिनीहरूलाई राहतको मिल्छ। यसको अर्थ यी सकारात्मक कुराहरू तिनीहरूको हृदयलाई चाहिने कुराहरू होइनन् भन्ने हुन्छ। तिनीहरूलाई चाहिने कुराहरू त संसारका र समाजका सबै कुराहरू हुन्। यसबाट, तिनीहरूले मण्डली छोडेर जानुको कारण तिनीहरूका पछ्याइ र अभिरुचिहरूसँग सीधै सम्बन्धित हुन्छ भन्ने कुरा स्पष्ट हुन्छ।
कुनै पनि बेला परमेश्वरको घर छोडेर जान सक्ने यी मानिसहरूको प्रकृति सार के हो? के अहिले तिमीहरूले यो के हो भन्ने देख्यौ? (देख्यौँ। तिनीहरू अविश्वासी मानिसहरू हुन्। यीमध्ये धेरैजसो मानिसहरू पुनर्जन्म भएका पशुहरू हुन्, तिनीहरू सबै दिमाग वा विचार नभएका दिग्भ्रमित व्यक्तिहरू हुन्।) ठीक भन्यौ। तिनीहरूले आस्थाका मामलाहरू बुझ्दैनन्। तिनीहरू मानव जीवन वास्तवमा के हो, मानिसहरूले कुन मार्ग लिनुपर्छ, के-कस्ता कुराहरू गर्नु सबैभन्दा अर्थपूर्ण हुन्छ, व्यक्ति बन्ने सम्बन्धमा अभ्यासका के-कस्ता सिद्धान्तहरू पालना गर्नुपर्छ, इत्यादि कुरा बुझ्दैनन्, र तिनीहरू ती कुरा पत्ता लगाउन सत्यताको खोजी गर्न पनि चाहँदैनन्। तिनीहरूलाई के कुरा पछ्याउन मन पर्छ? दिनभरि तिनीहरूको मन फाइदाहरू प्राप्त गर्न र अरूभन्दा माथिल्लो स्तरको जीवनको आनन्द लिनका लागि के गर्न सकिन्छ भन्ने कुरामा केन्द्रित हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले संसारमा जागिर खाँदा नै परमेश्वरमा विश्वास गर्न थाल्छन्। तर तिनीहरूलाई सुपरिवेक्षक वा प्रबन्धकमा बढुवा गरिनेबित्तिकै, वा तिनीहरू मालिक बन्नेबित्तिकै, तिनीहरूले विश्वास गर्न छोड्छन्। जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई सम्पर्क गर्छन्, तब तिनीहरूले भन्छन्, “अहिले म हैसियत र ख्याति भएको, सामाजिक प्रतिष्ठा भएको व्यक्ति हुँ। तिमीहरूसँग परमेश्वरमा विश्वास गर्नु अत्यन्तै अपमानजनक कुरा हो। तिमीहरू सबै मबाट टाढा बस्नुपर्छ, र मलाई फेरि खोज्न नआओ! तिमीहरू चाहन्छौ भने मलाई बर्खास्त वा निष्कासित गर्न सक्छौ। जे भए पनि, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मेरो अध्याय समाप्त भएको छ, र अबदेखि मसँग तिमीहरूको कुनै सम्बन्ध छैन!” तिनीहरू के भन्छन्, देख्यौ त? तिनीहरू कस्ता व्यक्ति हुन्? के तिमीहरूले अझै पनि तिनीहरूलाई सम्पर्क गर्नेछौ? (गर्नेछैनौँ।) तिनीहरूले यो कुरा स्पष्ट रूपमा भनेका छन्, तैपनि कतिपय मण्डली अगुवाहरूले तिनीहरू छोडेर जाँदा पछुतो मान्छन् र तिनीहरूलाई मनाउनका लागि धेरै पटक तिनीहरूलाई सम्पर्क गर्छन्: “तपाईँको क्षमता यति राम्रो छ, र तपाईँ अगुवा र कामदारसमेत हुनुहुन्थ्यो। तपाईँले सत्यता नपछ्याउनुभएकाले मात्रै तपाईँलाई बर्खास्त गरिएको हो। यदि तपाईँले लगनशीलताका साथ सत्यता पछ्याउनुभयो भने, अवश्य नै मुक्ति पाउनुहुनेछ, र भविष्यमा, तपाईँ अवश्य नै परमेश्वरको घरको खम्बा, र आधारस्तम्भ बन्नुहुनेछ!” अगुवाहरूले यी कुराहरू जति धेरै भन्छन्, यसले अर्को पक्षलाई त्यति नै विकर्षित गर्छ। कतिपय मण्डली अगुवाहरू भ्रमित हुन्छन् र तिनीहरूमा समझशक्तिको कमी हुन्छ; यो व्यक्तिलाई संसारमा बढुवा गरिएको थियो, तैपनि यी अगुवाहरूले अझै पनि उसलाई डाहा गर्छन् र ऊसँग सम्बन्ध स्थापित गर्न चाहन्छन्—के यसले आत्म-सम्मानको कमी देखाउँदैन र? सत्यता बुझ्ने मानिसहरूले यो कुरालाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक्छन्: समाजमा बढुवा गरिनु राम्रो लक्षण होइन; यो व्यक्तिले हिँड्ने सही मार्ग होइन! कतिपय मानिसहरूले समाजमा थोरै हैसियत प्राप्त गर्ने बित्तिकै परमेश्वरमा विश्वास गर्न छोड्छन्—यसले तिनीहरूलाई प्रकाश गर्छ र तिनीहरू परमेश्वरमा इमानदारीपूर्वक विश्वास गर्ने वा सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरू होइनन् भन्ने कुरालाई प्रमाणित गर्छ। यदि तिनीहरू इमानदार विश्वासीहरू भएका भए, तिनीहरूलाई बढुवा गरिए पनि र समाजमा तिनीहरूको आशाजनक भविष्य भए पनि, तिनीहरूले परमेश्वरलाई त्याग्नेथिएनन्। अहिले तिनीहरूले परमेश्वरलाई धोका दिएका हुनाले, के मण्डलीले तिनीहरूसँग सम्पर्क गरेर काम गर्नु आवश्यक हुन्छ? यसको कुनै आवश्यकता हुँदैन, किनभने तिनीहरूलाई अविश्वासीका रूपमा प्रकाश गरिसकिएको हुन्छ। परमेश्वरमा विश्वास नगरेर, घाटा बेहोर्नेहरू तिनीहरू नै हुन्—तिनीहरूसँग आशिष् हुँदै हुँदैन। तिनीहरू दीनहीन प्राणीहरू मात्रै हुन्; यदि तँ अझै पनि तिनीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्नतिर आकर्षित गर्न जिद्दी गर्छस् भने, के त्यो मूर्खता होइन र? तैँले तिनीहरूलाई यसरी जति आकर्षित गर्ने प्रयास गर्छस्, तिनीहरूले तँलाई त्यति नै हेयको नजरले हेर्छन्। तिनीहरू के सोच्छन् भने, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने सबै निम्न सामाजिक हैसियत भएका र क्षमता नभएका मानिसहरू हुन्। त्यसकारण तिनीहरू विशेष रूपमा अहङ्कारी र आत्म-धर्मी हुन्छन्, र सबैलाई तिरस्कारको नजरले हेर्छन्। यदि कसैले तिनीहरूप्रति चिन्ता वा वास्ता गर्यो भने, तिनीहरूले यसलाई तिनीहरूको चापलुसी गर्ने प्रयासका रूपमा लिन्छन्। यो कस्तो मानसिकता हो? यो दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सही रूपमा हेर्न नसक्नु हो। के तिनीहरू परमेश्वरमा इमानदारिताका साथ विश्वास गर्ने मानिसहरू हुन्? यस्तो व्यक्तिको सामना गर्दा, तैँले उसलाई इन्कार गर्नुपर्छ। तिनीहरूले “अहिले म वरिष्ठ सुपरिवेक्षक हुँ। मलाई फेरि खोज्दै नआओ। यदि तिमीहरूले मलाई सम्पर्क गरिरह्यौ भने, म तिमीहरूको विरुद्धमा उठ्नेछु! विशेष गरी मेरो कम्पनीमा आएर मलाई लाजमा नपार—परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरूसँग मेरो कुनै सम्बन्ध छैन!” भनेर भन्ने बित्तिकै—तिनीहरूले यी शब्दहरू बोलेपछि, तिमीहरू तुरुन्तै त्यहाँबाट जानुपर्छ, उसलाई बर्खास्त गर्नुपर्छ, र त्यस्तो व्यक्तिसँग फेरि कहिल्यै सङ्गत गर्नु हुँदैन। तिनीहरूलाई हामीले तिनीहरूको सफलताको फाइदा उठाउनेछौँ भन्ने डर लाग्छ; त्यसकारण हामीसँग केही आत्म-सचेतना हुनुपर्छ। तिनीहरू फस्टाइरहेका र माथिल्लो स्तरमा उक्लिरहेका छन्; तिनीहरू हाम्रो स्तरभन्दा माथि छन्। हामी साधारण मानिसहरू मात्रै हौँ, समाजको तल्लो स्तरका मानिसहरू। हामीले तिनीहरूसँग सम्बन्ध स्थापित गर्ने प्रयास गर्नु हुँदैन—त्यसरी आफूलाई तल नझार! कतिपय मानिसहरू वृद्ध हुन्छन् र तिनीहरूका छोराछोरीले सहरमा भव्य घर किन्छन्। घरमा सरेपछि, तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबाट यसो भन्दै हराउँछन्: “मलाई खोज्दै फेरि नआउनू। तिमीहरू सबै गाउँका हौ। यदि तिमीहरू मलाई खोज्न आयौ भने, मानिसहरूले म पनि गाउँबाट आएको हुँ, मेरा आफन्तहरू ग्रामीण भेगका हुन् भन्ने सोच्नेछन्। त्यो कति लाजमर्दो कुरा हुनेछ! मेरो छोरा कस्तो व्यक्ति हो, तिमीहरूलाई थाहा छ? ऊ पैसावाला व्यक्ति हो, ऊ धनी मानिस हो, र सार्वजनिक रूपमा चर्चित मानिस हो! यदि तिमीहरूले मलाई सम्पर्क गरिरह्यौ भने, के त्यो मेरो छोराका लागि अपमानजनक हुनेछैन र? त्यसकारण भविष्यमा मलाई फेरि खोज्दै नआओ!” तिनीहरूले यी शब्दहरू भन्ने बित्तिकै, यस्तो जवाफ देओ: “तपाईँको मनोवृत्ति यस्तो भएकाले, हामी बुझ्छौँ। त्यसोभए हामी तपाईंलाई खुसी र आनन्दको कामना गर्छौँ!” त्यो बेला, यदि तैँले थप एउटा शब्द पनि बोलिस् भने, तँ मूर्ख र नीच देखिनेछस्। तत्कालै जानु नै सही कुरा हुन्छ। अविश्वासीहरूलाई जबरजस्ती मनाउने प्रयास कहिल्यै नगर्—त्यो त मूर्ख व्यवहार मात्रै हो।के तिमीहरूले बुझ्यौ? (बुझ्यौँ।) कतिपय मानिसहरू कति मूर्ख हुन सक्छन्? तिनीहरू भन्छन्, “त्यो व्यक्तिको छोरा धनी मानिस हो, समाजमा हैसियत भएको पैसावाला व्यक्ति हो। उसको सरकारी अधिकारीहरूसँग समेत सम्पर्क छ। यदि हामीले तिनीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गरिरहन मनायौँ भने, तिनीहरूको परिवारले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बाससमेत दिन सक्छ!” यो विचार कस्तो छ? यदि तैँले यसबारे मण्डलीको कामको ख्याल गर्ने, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको ख्याल गर्ने, र सुरक्षाको ख्याल गर्ने दृष्टिकोणबाट विचार गरिस् भने, यो पूर्ण रूपमा उपयुक्त छ। तर तिनीहरूले परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गर्छन् कि गर्दैनन् भन्ने कुरा तैँले हेर्नुपर्छ। यदि तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्न इच्छुक छैनन् र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सम्पर्कमा रहन मन पराउँदैनन्, तैपनि तँ तिनीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्नका लागि मनाउन चाहन्छस् भने, के त्यो मूर्खता होइन र? आत्म-सम्मानको कमी देखाउने कुराहरू नगर्। परमेश्वरमा विश्वास गरेर हामीसँग परमेश्वरको सुरक्षा र परमेश्वरको मार्गदर्शन छ। हामी जुनसुकै वातावरणमा जिए पनि, यो सबै परमेश्वरको सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तहरूअन्तर्गत हुन्छ। हामीले जस्तोसुकै कष्ट भोगे पनि, हामी इज्जतका साथ जिउनुपर्छ। परमेश्वरको घर छोडेर गएको यो व्यक्तिलाई कतिपय मानिसहरूले आफू सक्षम छु भन्दै डाहासमेत गर्छन्—के यो दृष्टिकोण सही छ? हामीले यस मामिलालाई कसरी हेर्नुपर्छ? तिनीहरू ठूलो घरमा सरेपछि, तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्न छोडे। समाजमा, तिनीहरूको हैसियत र प्रतिष्ठा हुन्छ, र हृदयमा, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हेयको नजरले हेर्छन्, र तिनीहरूलाई अन्तरक्रिया गर्न लायक नभएका समाजको तल्लो स्तरका मानिसहरू ठान्छन्। त्यसकारण, हामीसँग आत्म-सचेतना हुनुपर्छ र त्यस्ता मानिसहरूसँग सम्बन्ध स्थापित गर्ने वा तिनीहरूसँग मिलनसार हुने प्रयास गर्नु हुँदैन, होइन र? (हो।)
कुनै पनि बेला परमेश्वरको घर छोडेर जान सक्नेहरूका हकमा भन्दा, चाहे तिनीहरू अविश्वासीहरू हुन् वा अल्छी मानिसहरू मात्रै हुन्, तिनीहरूले आशिष्हरू प्राप्त गर्नका लागि परमेश्वरमा विश्वास गरे पनि वा विपत्तिहरूबाट जोगिनका लागि गरे पनि—परिस्थिति जस्तोसुकै भए पनि—तिनीहरूले कुनै पनि बेला परमेश्वरको घर छोड्न सकुन्जेल, र छोडेर गएपछि, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई सम्पर्क गर्दा तिनीहरू विकर्षित हुन्छन्, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सहयोग र साथदेखि त झन् विकर्षित हुन्छन्, र उनीहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गर्ने जोकोहीलाई शत्रुता देखाउँछन् भने, त्यस्ता मानिसहरूलाई कुनै ध्यान दिनु आवश्यक छैन। यदि यस्ता अविश्वासीहरूलाई पत्ता लगाइयो भने, तिनीहरूलाई समयमा नै खुलासा गरेर निकाल्नुपर्छ। कतिपय मानिसहरूले सत्यतालाई प्रेम नगर्न सक्छन्, तर तिनीहरूलाई असल मानिस बन्न मन पर्छ र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग बस्न मन पर्छ; यसले तिनीहरूको मुडलाई खुसी तुल्याउँछ, त्यसमाथि तिनीहरू दुर्व्यवहारमा पर्नबाट जोगिन्छन्। हृदयमा, तिनीहरूलाई तिनीहरूले साँचो परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् भन्ने थाहा हुन्छ र तिनीहरू लगनशीलताका साथ परिश्रम गर्न इच्छुक हुन्छन्। यदि तिनीहरूमा साँच्चै नै यस्तो मनोवृत्ति छ भने, के तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न जारी राख्न दिनुपर्छ भन्ने तिमीहरूलाई लाग्छ? (लाग्छ।) यदि तिनीहरू श्रम गर्न इच्छुक हुन्छन्, र तिनीहरूले बाधा वा अवरोध पुर्याउँदैनन् भने, तिनीहरूले श्रम गर्न जारी राख्न सक्छन्। तर यदि कुनै दिन तिनीहरू श्रम गर्न इच्छुक भएनन् र यसो भन्दै परमेश्वरको घर छोड्न चाहन्छन् भने: “म संसारमा सफल हुने प्रयास गर्न जाँदैछु। म अबदेखि तपाईँहरूसँग परमेश्वरमा विश्वास गर्नेछैनँ। यहाँ रमाइलो लाग्दैन, र कहिलेकाहीँ म आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा झाराटारुवा हुँदा, मलाई काटछाँट गरिन्छ। यहाँ बस्न निकै गाह्रो छ; म जान चाहन्छु”—के त्यस्तो व्यक्तिलाई बस्नका लागि मनाउनुपर्छ? (पर्दैन।) हामीले तिनीहरूलाई एउटा मात्र प्रश्न गर्न सक्छौं: “के तपाईँले यसबारे राम्ररी विचार गर्नुभयो?” यदि तिनीहरूले “मैले यसबारे लामो समयसम्म विचार गरेको छु” भनेर बताए भने, तैँले यसो भन्न सक्छस्, “त्यसोभए हामी तपाईँलाई शुभकामना दिन्छौँ। आफ्नो ख्याल राख्नुहोस्, र अलबिदा!” के यो तरिका ठीक छ? (ठीक छ।) तिमीहरूलाई यिनीहरू कस्ता मानिसहरू हुन् भन्ने लाग्छ? तिनीहरू आफूलाई साधारणभन्दा माथि सोच्ने, र संसार र यसका तौरतरिकाहरूलाई घृणा गर्ने, प्रायजसो प्रसिद्ध मानिसहरूका यस्ता पदहरू वाचन गर्ने मानिसहरू हुन्, “म आफ्नो बाहुला हल्लाउँछु, तर बादलको एउटा रेशा पनि हल्लाउँदिनँ।” तिनीहरू आफूले आफूलाई शुद्ध राख्ने गरेको र आफू यो संसारसँग नमिल्ने सोच्छन्, र तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गरेर केही सान्त्वना पाउन चाहन्छन्। तिनीहरू सधैँ आफूलाई असाधारण व्यक्तिका रूपमा हेर्छन्, तर वास्तवमा, तिनीहरू सबैभन्दा साधारण मानिसहरू हुन्, र तिनीहरू खान, पिउन, र रमाइलो गर्नका मात्रै लागि जिउँछन्। तिनीहरूमा कुनै वास्तविक विचार र वास्तविक पछ्याइ हुँदैन। तिनीहरू आफूलाई उच्च व्यक्तिका रूपमा लिन्छन्, मानौँ कसैले पनि तिनीहरूको विचार बुझ्न सक्दैन वा कोही पनि तिनीहरूको सोचाइको स्तरसम्म पुग्न सक्दैन। तिनीहरू आफ्नो मानसिक क्षितिजलाई औसत व्यक्तिको भन्दा माथि ठान्छन्, र यस्ता कुराहरू भन्छन्: “तिमीहरू सबै साधारण मानिसहरू हौ, तर मलाई हेर त—म फरक छु। यदि तिमीले मलाई म कहाँको हुँ भनेर सोध्यौ भने, म तिमीलाई मेरो गृहनगर टाढा छ भनेर भन्नेछु।” के तिनीहरूले तँलाई तिनीहरू कहाँका हुन् भनेर बताए? यो तथाकथित “टाढा” ठाउँ कहाँ छ भन्ने तँलाई थाहा छ? कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान सक्ने मानिसहरू ठीक यस्तै प्रकारका हुन्छन्। तिनीहरूलाई आफूलाई कुनै ठाउँले पनि सन्तुष्ट पार्न सक्दैन भन्ने लाग्छ र तिनीहरू सधैँ केही अवास्तविक, अस्पष्ट, र भ्रामक कुराहरूका बारेमा विचार गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरू वास्तविकतामा ध्यान दिँदैनन् र मानव जीवन केका बारेमा हो वा मानिसहरूले कुन मार्ग छनौट गर्नुपर्छ भन्ने कुरा बुझ्दैनन्। तिनीहरूले यी कुराहरू बुझ्दैनन्—तिनीहरू अनौठा मानिस मात्रै हुन्। यदि यस्तो व्यक्तिले मण्डली छोड्ने मन बनाएको छ र उसले आफूले लामो समयसम्म यसबारे विचार गरेको छु भनेर भन्छ भने, उसलाई बस्नका लागि मनाउनु पर्दैन। थप एक शब्द पनि नबोल—तिनीहरूलाई फ्याट्टै हटाऊ, त्यति हो। त्यस्ता मानिसहरूलाई यसरी नै सम्हाल्नुपर्छ; यो मानिसहरूसँग कसरी व्यवहार गर्ने भन्ने सिद्धान्तहरू अनुरूप छ। कुनै पनि बेला मण्डली छोडेर जान सक्ने मानिसहरूबारेको सङ्गति यहीँ समाप्त हुन्छ।
ञ. डगमगाउनु
दशौँ प्रकटीकरण हो: “डगमगाउनु”। डगमगाउने मानिसहरूले के-कस्ता विशिष्ट प्रकटीकरणहरू प्रदर्शन गर्छन्? सर्वप्रथम, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने बारेमा यी मानिसहरूमा हुने सबैभन्दा ठूला शङ्काहरू यस्ता हुन्छन्: “के परमेश्वर साँच्चै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ? के आत्मिक क्षेत्र छ? के नरक छ? के परमेश्वरले बोल्नुभएका यी वचनहरू सत्यता हुन्? मानिसहरू यो व्यक्ति देहधारी परमेश्वर हो भनेर भन्छन्, तर मैले उहाँलाई देहधारी परमेश्वर जस्तो देखाउने कुनै पक्ष देखेको छैनँ! त्यसोभए, परमेश्वरको आत्मा ठ्याक्कै कहाँ हुनुहुन्छ? परमेश्वर साँच्चै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न?” तिनीहरूले यी प्रश्नहरू कहिल्यै स्पष्ट रूपमा बुझ्न सक्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरू धेरै छन् भन्ने देख्छन् र सोच्छन्, “परमेश्वर अस्तित्वमा हुनैपर्छ। उहाँ सायद अस्तित्वमा हुनुहुन्छ। उहाँ अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भन्ने आशा गर्छु। परमेश्वरमा विश्वास गर्दा त्यसै पनि मैले कुनै नोक्सानी बेहोरेको छैनँ; कसैले पनि मलाई दुर्व्यवहार गरेको छैन। कर्तव्य पूरा गर्नुले आशिष्हरू र राम्रो गन्तव्य ल्याउन सक्छ, र भविष्यमा म नमर्ने कुरा सुनिश्चित गर्छ भन्ने सुनेको छु। त्यसकारण सायद म पनि सँगसँगै पछ्याउँछु र विश्वास गर्छु।” केही समयसम्म विश्वास गरेपछि, तिनीहरूले कतिपय मानिसहरूले परीक्षा र विपत्तिहरूको सामना गर्छन् भन्ने देख्छन्, र तिनीहरूले यस्तो मनन गर्न थाल्छन्: “परमेश्वरमा विश्वास गर्दा आशिष्हरू प्राप्त हुनुपर्ने होइन र? कतिपय मानिसहरू गम्भीर रूपमा बिरामी परे र मरे, कतिलाई ठूलो रातो अजिङ्गरले पक्राउ गरेर सतायो र मार्यो, र अरू कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा बिरामी परे वा तिनीहरूको परिवारमाथि विपत्तिहरू आइपरे। परमेश्वरले किन तिनीहरूलाई रक्षा गर्नुभएन? त्यसैले, परमेश्वर साँच्चै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न? यदि उहाँ अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भने, यी कुराहरू हुनु हुँदैनथियो!” शुभेच्छा राख्ने कतिपय मानिसहरूले तिनीहरूसँग यसो भन्दै सत्यतामा सङ्गति गर्छन्: “परमेश्वर यावत् थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ, र मानिसहरूको नियति परमेश्वरको हातले योजनाबद्ध गरेको हुन्छ। मानिसहरूले यी कुराहरूलाई परमेश्वरबाट आएका हुन् भनेर स्वीकार गर्नुपर्छ र आफूलाई परमेश्वरको योजनाबद्ध कार्यमा समर्पित गर्नुपर्छ। परमेश्वरले गर्नुहुने सबै कुरा असल हुन्छन्।” यसको जवाफमा यी डगमगाउने व्यक्तिहरूले भन्छन्: “यसमा म कुनै राम्रो कुरा देख्दिनँ! विपत्तिहरू भोग्नु—के त्यो राम्रो कुरा हो? गम्भीर रूपमा बिरामी पर्नु वा उपचार गर्न नमिल्ने रोग लाग्नु—के त्यो राम्रो कुरा हो? मर्नु त झनै खराब कुरा हो। परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न? मलाई थाहा छैन।” तिनीहरू सधैँ परमेश्वरबारेको शङ्काले भरिएका हुन्छन्। जब तिनीहरूले धेरै मानिसहरूले कर्तव्य पूरा गरिरहेका, परमेश्वरको घरको काम झन्-झन् विस्तार भइरहेको, र मण्डली दिनप्रति दिन फस्टाइरहेको देख्छन्, तब तिनीहरूलाई परमेश्वर अवश्य नै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भन्ने लाग्छ। विशेष गरी जब तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरले देखाउनुभएका चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू र परमेश्वरबाट तिनीहरूले प्राप्त गरेको अनुग्रहको गवाही दिएको सुन्छन्, तब यी डगमगाउने व्यक्तिहरूलाई झनै दह्रिलो गरी यस्तो महसुस हुन्छ: “परमेश्वर अवश्य नै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ! मानिसहरूले परमेश्वरको आत्मालाई देख्न नसक्ने भए पनि, देहधारी परमेश्वरले बोल्नुभएका वचनहरू मानिसहरूले सुनेका छन्, र मैले धेरै मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू सङ्गति गरेको र परमेश्वरका वचनहरू अनुभव गरेको पनि सुनेको छु। त्यसकारण, परमेश्वर अवश्य नै अस्तित्वमा हुनैपर्छ!” जब मण्डली फस्टाइरहेको हुन्छ, यसका सबै कुरा सहज रूपमा अघि बढिरहेका हुन्छन्, यो मौलाइरहेको हुन्छ, र मण्डलीको काम झन्-झन् विस्तार हुँदै गइरहेको हुन्छ, र विशेष गरी जब दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले केही विशेष परिस्थिति र विशेष मामलाहरू अनुभव गर्छन् र यी कुराहरूबाट परमेश्वरको सुरक्षा, सार्वभौमिकता, र अगुवाइ देख्छन्, तब तिनीहरूलाई परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ र परमेश्वर साँच्चै नै असल हुनुहुन्छ भन्ने महसुस हुन्छ। तर, केही समयपछि, तिनीहरूले निराशा र कठिनाइहरू अनुभव गर्न सक्छन्, कतिपयले असफलता र व्यवधानहरू अनुभव गर्न सक्छन्, वा परमेश्वरको घरले मानिसहरूको एउटा भागलाई हटाउन सक्छ; यी कुराहरू, विशेष गरी अन्तिम कुरा, तिनीहरूका धारणाहरूसँग निकै बाझिन्छन् र ती तिनीहरू तिनीहरूका अपेक्षाहरूभन्दा बाहिर जान्छन्। तिनीहरूलाई यस्तो लाग्छ, “यदि परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भने, यी कुराहरू कसरी हुन सक्छन्? ती कुराहरू हुनु हुँदैन! गैरविश्वासीहरूका बीचमा यी कुराहरू हुनु सामान्य कुरा हो, तर परमेश्वरको घरमा पनि यी कुराहरू कसरी हुन सक्छन्? यदि परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भने, उहाँले यी कुराहरूलाई समाधान गर्नुपर्छ र यी कुराहरू हुनबाट रोक्नुपर्छ, किनभने उहाँ सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ, उहाँसँग अख्तियार छ, र उहाँसँग शक्ति छ! परमेश्वर साँच्चै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न? मानिसहरूले परमेश्वरको आत्मालाई देख्न सक्दैनन्। जहाँसम्म देहधारी परमेश्वरले बोल्नुभएका वचनहरूको कुरा छ, सबै मानिसहरूले ती सत्यता, मार्ग हुन्, र ती मानिसहरूको जीवन हुन सक्छन् भनेर भन्छन्। तर मलाई किन ती सत्यता हुन् भन्ने महसुस हुँदैन? मैले प्रवचन सुनेको यति लामो समय भयो, तर मेरो जीवन पटक्कै रूपान्तरण भएको छैन! मैले धेरै कष्ट भोगेको छु—मैले के प्राप्त गरेको छु र?” तिनीहरूले परमेश्वरप्रति शङ्का गर्न थाल्छन्, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने तिनीहरूको जोश घट्छ र सेलाउँछ। त्यसपछि तिनीहरूले जागिर खान र राम्रो जीवन जिउनका लागि पैसा कमाउन परमेश्वरको घर छोडेर जाने बारेमा सोच्छन्—यी सक्रिय विचारहरू उत्पन्न हुन थाल्छन्। तिनीहरूले मनमनै सोच्छन्: “यदि मैले विश्वास गरेको परमेश्वर साँचो परमेश्वर हुनुहुन्न भने, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने क्रममा मैले यतिका वर्ष काम नगरेर वा पैसा नकमाएर निकै ठूलो घाटा भएको हुनेछ! अहँ, यसरी सोच्नु गलत कुरा हो। मैले अझै पनि उचित रूपमा विश्वास गर्नुपर्छ। मैले मानिसहरूले परमेश्वरका अझै धेरै वचनहरू पढ्दा यसले व्यक्तिलाई सत्यता बुझ्न, सबै समस्याहरू समाधान गर्न, र उपरान्त कमजोर नहुन सक्षम बनाउनेछ भनेर भनेको सुनेको छु। तर मैले परमेश्वरका वचनहरू पढेको छु, तैपनि सत्यता बुझेको छैनँ। मलाई किन अझै पनि नकारात्मक महसुस हुन्छ? मलाई किन सधैँ आफूमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने ऊर्जा छैन जस्तो लाग्छ? परमेश्वरले ममा काम गरिरहनुभएको छैन! मेरा धेरै कठिनाइहरू छन्, तर परमेश्वरले मेरो लागि बाहिर निस्कने बाटो खोल्नुभएको छैन। त्यसैले, परमेश्वर साँच्चै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न? यदि यो साँचो मार्ग हो भने, परमेश्वरले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने मानिसहरूलाई शान्ति, सहजता, र सामान्यताको आशिष् दिनुपर्छ। त्यसोभए सुसमाचार प्रचार गर्ने र कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा किन अझै पनि यस्ता ठूला कठिनाइहरू हुन्छन्? मलाई धार्मिक समुदाय पछि परेको छ, र सर्वशक्तिमान् परमेश्वरमा विश्वास गर्नु राज्यको युगमा प्रवेश गर्नु हो भन्ने थाहा भए पनि, मैले किन पवित्र आत्माले कसरी काम गर्नुहुन्छ भन्ने देखेको छैनँ?” तिनीहरू कस्तो प्रकारका मानिसहरू हुन्? तिनीहरू कुनै आत्मिक बुझाइ नभएका मानिसहरू हुन्। तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरू त पढ्छन् तर सत्यता बुझ्दैनन्। सत्यतामा जति धेरै सङ्गति गरिए पनि, तिनीहरूले त्यसको अर्थ बुझ्न सक्दैनन्। तिनीहरू सधैँ आफ्ना धारणा र कल्पनाहरूका आधारमा कुराहरूलाई हेर्छन्, र तिनीहरू निरन्तर परमेश्वरबारेको शङ्काले भरिएका हुन्छन्। त्यस्तो व्यक्तिले कसरी सत्यता बुझ्न सक्छ? कतिपय मानिसहरूले सुसमाचार प्रचार गर्नु निकै गाह्रो छ भन्ने देख्छन्, त्यसकारण तिनीहरू सोच्छन्: “यदि यो साँचो मार्ग भएको भए, पवित्र आत्माले ठूलो काम गरिरहनुभएको हुनेथियो। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू सुसमाचार प्रचार गर्न जहाँ गए पनि, त्यो सहज र निर्बाध हुन्थ्यो। त्यसभन्दा बढी, सरकारी अधिकारीहरूले पनि विश्वास गर्न थाल्नेथिए र सबै कुरालाई अनुमोदन गर्नेथिए। यो साँच्चै नै साँचो परमेश्वरको काम हुनेथियो। तर अहिले, तथ्यहरूलाई हेर्दा, त्यस्तो पटक्कै भएको छैन। संसारका विभिन्न देशहरूका राष्ट्रपति र अधिकारीहरूले परमेश्वरमा विश्वास नगर्ने मात्र नभई, तिनीहरूले परमेश्वरमाथिको विश्वासलाई समर्थन पनि गर्दैनन्। कतिपय देशमा, सरकारले विश्वासीहरूलाई सताउने काम समेत गर्छ र मानिसहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्नबाट रोक्छ। त्यसोभए, के हामीले विश्वास गर्ने परमेश्वर साँच्चै नै साँचो परमेश्वर हुनुहुन्छ? मलाई थाहा छैन; यो कुरा भन्न गाह्रो छ।” तिनीहरूको हृदयमा सधैँ ठूलो प्रश्न चिन्ह हुन्छ। जब-जब तिनीहरूले कुनै समाचार सुन्छन्, तब-तब तिनीहरूलाई त्यो “भूकम्प” जस्तै लाग्छ, जसको प्रभाव न त ठूलो हुन्छ, न त थाहा नपाइने किसिमको नै हुन्छ, जसले गर्दा तिनीहरू डगमगाउँछन्। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्: “के तिनीहरूले अलिक कम समयदेखि मात्र परमेश्वरमा विश्वास गरेकाले नै तिनीहरू सधैँ डगमगाउँछन्? त्यस्तो होइन—कतिपय मानिसहरूले विश्वास गरेको तीन वर्ष, पाँच वर्ष, वा दश वर्षभन्दा बढी भएको हुन्छ। के त्यसलाई छोटो समय मानिन्छ? यदि कसैले अनुग्रहको युगको कामको अवधिमा चार-पाँच वर्ष विश्वास गरेको भए, यसलाई लामो समय मानिने थिएन, किनभने उसले परमेश्वरका आखिरी दिनहरूका वाणी र वचनहरू सुनेको थिएन; उसले बाइबल र मानिसहरूका प्रवचनहरूबाट थोरै बाइबलीय ज्ञान र आत्मिक सिद्धान्तहरू मात्रै बुझेको थियो। प्राप्त गर्नका लागि त्यो अत्यन्तै थोरै कुरा हो। कसैले यो वर्तमान चरणको कामलाई स्वीकार गर्दा भने यो फरक हुन्छ—तिनीहरूले तीन वर्षसम्म आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन् र परमेश्वरलाई पछ्याउँछन् भने, तिनीहरूले अनुभव गर्ने, बुझ्ने, र प्राप्त गर्ने कुराले अनुग्रहको युगमा बीस-तीस वर्ष, वा आफ्नो जीवनकालभरि प्रभुमा विश्वास गरेर प्राप्त गर्न सक्ने कुरालाई समेत नाघ्छ। तर तीन, पाँच, वा दश वर्षभन्दा बढी विश्वास गरेपछि पनि, डगमगाउने यी मानिसहरूले अझै पनि कामको यो चरण परमेश्वरले गर्नुभएको हो कि होइन भनेर निर्धारित गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले परमेश्वरको अस्तित्वबारे शङ्का समेत गर्छन्। के तँ त्यस्ता मानिसहरू अत्यन्तै समस्याग्रस्त हुन्छन् भनेर भन्छस्? के तिनीहरूसँग सत्यता बुझ्ने क्षमता हुन्छ? (हुँदैन।) के तिनीहरूमा सामान्य मानवताको सोचाइ हुन्छ? (हुँदैन।) तिनीहरूले सत्यता बुझ्न सक्दैनन्। मण्डलीमा जस्तोसुकै परिस्थिति पैदा भए पनि, यसले तिनीहरूलाई सधैँ डगमगाउने तुल्याउन सक्छ—तिनीहरूको हृदयको प्रश्नचिन्हले तिनीहरूका लागि निरन्तर “भूकम्पहरू” पैदा गर्छ। यदि ख्रीष्टविरोधीहरूले मण्डलीमा बाधाहरू उत्पन्न गर्छन् र कतिपय मानिसहरू बहकाउमा पर्छन्, वा यदि तिनीहरूले आदर्श ठानेको कसैले तिनीहरूले अपेक्षा नगरेको कुरा—जस्तै भेटी चोर्ने वा लम्पट क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुने कार्य गर्छ—र उसलाई निकालिन्छ भने, यसले गर्दा तिनीहरूको हृदय डगमगाउँछ, र तिनीहरूले परमेश्वरलाई शङ्का गर्न थाल्छन्: “के यो परमेश्वरको कामको प्रवाह होइन र? त्यसोभए मण्डलीमा कसरी यस्ता छाडा कुराहरू हुन सक्छन्? परमेश्वरले कसरी ख्रीष्टविरोधीहरू र दुष्ट मानिसहरूलाई देखा पर्न दिनुहुन्छ? के यो साँच्चै नै साँचो मार्ग हो?” मण्डलीमा तिनीहरूका धारणाहरूविरुद्ध हुने सबै कुराले गर्दा तिनीहरूमा शङ्काहरू पैदा हुन्छन् र तिनीहरू यो साँचो मार्ग हो कि होइन, यो परमेश्वरको काम हो कि होइन, र परमेश्वर साँच्चै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न भनेर प्रश्न गर्न थाल्छन्। तिनीहरूले मामलालाई सही रूपमा हेर्नका लागि सत्यताको खोजी गर्दै गर्दैनन्। सुरुदेखि अन्त्यसम्मै, तिनीहरूले कामको यो चरण परमेश्वरले गर्नुभएको हो भन्ने कुरालाई आधारभूत रूपमा कहिल्यै विश्वास गरेका हुँदैनन् भन्ने कुरा प्रमाणित गर्न यो मात्रै पर्याप्त हुन्छ। सुरुदेखि अन्त्यसम्मै, तिनीहरूले कहिल्यै सत्यता के हो भन्ने थाहा पाएका हुँदैनन्, न त परमेश्वरले किन सत्यता व्यक्त गर्नुहुन्छ भन्ने कुरा नै थाहा पाएका हुन्छन्। परमेश्वरले धेरै वचन बोल्नुभएको छ र धेरै काम गर्नुभएको छ—यो सबै परमेश्वरको काम हो। धेरै मानिसहरूले यसलाई पुष्टि गरेका छन् र तिनीहरू यसप्रति निश्चित भएका छन्, तर तिनीहरूले यी कुराहरूका आधारमा विभिन्न मामिलाहरूलाई हेर्न इन्कार गर्छन्। तिनीहरूले मूल्याङ्कन गर्न सधैँ मानव दृष्टिकोण र मानव सोचाइ प्रयोग गर्छन्—तिनीहरूले आफूलाई धेरै भरोसा गर्छन्। जब मण्डलीको काम वा मण्डली जीवनमा केही कमजोरी वा विचलनहरू हुन्छन्, वा जब मण्डलीलाई सरकारले दमन गर्छ र सताउँछ, तब तिनीहरूले फेरि प्रश्न गर्न थाल्छन्: “के यो साँच्चै नै साँचो मार्ग हो त?” जब मण्डलीमा ख्रीष्टविरोधीहरू र झूटा अगुवाहरू देखा पर्छन्, तब पनि तिनीहरूले प्रश्न गर्न थाल्छन्। तिनीहरूले भन्छन्: “धार्मिक मण्डलीहरूका ती पाष्टर र एल्डरहरूलाई हेर त—तिनीहरूले प्रभुलाई साँचो रूपमा प्रेम गर्छन्, र तिनीहरूको मण्डलीमा कुनै ख्रीष्टविरोधी घटनाहरू घट्दैनन्। साँचो मार्ग त त्यो पो हो त। यदि तिमीहरूसँग यहाँ भएको कुरा नै साँचो मार्ग हो भने, किन यी कुराहरू अझै पनि भइरहेका छन् त?” तिनीहरूले यसरी तुलना गर्छन्। अनि अरू केही मूर्खहरूले कसरी तुलना गर्छन्? तिनीहरूले भन्छन्: “थ्री-सेल्फ मण्डलीमा परमेश्वरमा विश्वास गर्ने ती मानिसहरूलाई हेर त—तिनीहरूलाई राज्यले अनुमोदन गरेको छ, र राज्यले तिनीहरूलाई प्रमाणपत्र समेत जारी गरिदिन्छ र मण्डलीहरू निर्माण गर्नका लागि जग्गा समेत दिन्छ। यो सबै वैध र कानुनी छ। के तिमीहरूसँग सार्वजनिक मण्डली छ? के तिमीहरूका मण्डलीहरू दर्ता भएका छन्? राज्यले थ्री-सेल्फ मण्डलीहरूमा पाष्टरहरू समेत नियुक्त गर्छ, र ती पाष्टरहरूसँग इजाजतपत्रहरू हुन्छन्। के तिमीहरूका अगुवा र कामदारहरूसँग इजाजतपत्रहरू छन्? राज्यले तिमीहरूलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्न दिँदैन; यसले तिमीहरूलाई पक्राउ गर्छ र सताउँछ। तिमीहरूसँग भेला हुने निश्चित ठाउँ समेत छैन; तिमीहरू सधैँ गुप्त रूपमा भेला हुन्छौ। के यो साँच्चै नै साँचो मार्ग हो? यदि यो साँचो मार्ग भएको भए, तिमीहरू किन सधैँ यस्तो गुप्त रूपमा भेला हुन्छौ र आफ्नो कर्तव्य गर्छौ?” तिनीहरू यो कुरालाई समेत छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। कुनै पनि परिस्थितिले तिनीहरूलाई डगमगाउने अवस्थामा पुर्याउन र परमेश्वरबारे शङ्का पैदा गराउन सक्छ। मलाई भन, के यस्तो व्यक्ति दह्रिलो गरी खडा हुन सक्छ? (सक्दैन।) तिनीहरूले बाहिरी रूपमा मण्डली नछोडेका भए पनि, तिनीहरू हृदयमा खतराको मुखमा हुन्छन्। तिनीहरू कहिल्यै परमेश्वरको काम र परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएका सत्यताहरूका बारेमा निश्चित हुन सक्दैनन्, र तिनीहरू सधैँ आधा विश्वास र आधा शङ्का गर्छन्; यसले गर्दा तिनीहरूमा साँचो आस्था हुनु असम्भव हुन्छ। परमेश्वरको कामका यतिका वर्षहरूमा भएका सबै सतावट, दमन, र पक्राउहरू सबै परमेश्वरको सार्वभौमिकताअन्तर्गत भएका हुन्, र ती सबै परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्य र बन्दोबस्तहरूमा पर्छन् भन्ने कुरा तिनीहरूले देख्न सक्दैनन्। त्यसकारण, तिनीहरूमा धारणाहरू हुन्छन् र तिनीहरूले परमेश्वर यावत् थोकमाथि सार्वभौम हुन सक्नुहुन्छ कि सक्नुहुन्न भनेर प्रश्न गर्न सक्छन्। तिनीहरूले सधैँ परमेश्वरको घरका सबै काम मानिसहरूले गर्छन् भन्ने विश्वास गर्छन्, र परमेश्वरका कार्यहरूको सानो चिन्ह पनि देख्न सक्दैनन्। के तिनीहरू अविश्वासी होइनन् र? यदि त्यस्तो व्यक्तिले विश्वास गर्न थालेको छ महिना वा एक वर्ष मात्रै भएको छ र उसले विभिन्न सत्यताहरू स्पष्ट रूपमा बुझेको छैन भने, उसले उसका धारणाहरू विपरीत रहेका कुराहरू देख्दा उसलाई शङ्का हुनु र ऊ डगमगाउनु स्वाभाविकै हो। तर कतिपय मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको धेरै वर्ष भएको हुन्छ, तिनीहरूले धेरै प्रवचन सुनेका हुन्छन्, र कठिनाइहरूको सामना गर्दा तिनीहरूलाई सत्यतामा सङ्गति गरिएको हुन्छ। त्यो बेला, तिनीहरूले आफूले सुनेको कुरालाई धर्मसैद्धान्तिक रूपमा बुझेका हुन्छन्। तर पछि, फेरि मामलाहरूको सामना गर्दा, तिनीहरूले अझै पनि परमेश्वर र परमेश्वरको कामलाई प्रश्न गर्छन्। यसले के देखाउँछ भने, त्यस्ता मानिसहरूमा सत्यता बुझ्ने कुनै क्षमता हुँदैन, तिनीहरूमा सामान्य मानवताको सोचाइको कमी हुन्छ, र तिनीहरूले मानव बन्ने मापदण्ड पूरा गर्दैनन्।
डगमगाउने मानिसहरूलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? मानवताको हिसाबमा, यी मानिसहरू दुष्ट मानिसहरू सरह त हुँदैनन्, तर तिनीहरू साँच्चै नै समस्याग्रस्त प्रकारका मानिसहरू हुन्, किनभने तिनीहरूमा सत्यता बुझ्ने क्षमताको कमी हुन्छ र तिनीहरूमा सामान्य मानवताको सोचाइ हुँदैन। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा, तिनीहरूले परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएका धेरै सत्यताहरूलाई समेत पुष्टि गर्न सक्दैनन्, न त यी वचनहरू सत्यता हुन् कि होइनन्, वा ती परमेश्वरको अभिव्यक्ति र परमेश्वरको काम हुन् कि होइनन् भन्ने नै तिनीहरूलाई थाहा हुन्छ। तिनीहरूको बुझाइ क्षमताका आधारमा मूल्याङ्कन गर्दा, तिनीहरू कस्तो प्रकारका मानिसहरू हुन्? तिनीहरू अविश्वासीहरू हुन् भनेर भन्नु सही हुन्छ, र तिनीहरू दिग्भ्रमित मानिसहरू हुन् भनेर भन्नु पनि सही हुन्छ। यस्ता मानिसहरूले कुनै स्पष्ट दुष्कर्म नगरेका भए पनि र तिनीहरू दुष्ट मानिसहरूको श्रेणीमा नपर्ने भए पनि, तिनीहरू यति हदसम्म दिग्भ्रमित हुने हुनाले र बाधा र अवरोध गर्ने धेरै कुरा गर्न सक्ने हुनाले, के तिनीहरू केही न कामका होइनन् र? (हजुर।) तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको जति लामो समय भएको भए पनि वा तिनीहरूले जति धेरै प्रवचन सुनेका भए पनि, तिनीहरूले कहिल्यै सत्यता बुझ्न सक्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरको अस्तित्व वा परमेश्वरको सार्वभौमिकतालाई समेत पुष्टि गर्न सक्दैनन्। यो कस्तो क्षमताको हो? यी मानिसहरूसँग सत्यता बुझ्ने कुनै क्षमता हुँदैन। तिनीहरू अत्यन्तै कमजोर क्षमता भएका मानिसहरू हुन्; वा तिनीहरूमा कुनै क्षमता नै छैन भनेर भन्न सकिन्छ—तिनीहरू दिमाग नभएका केही न कामका मानिसहरू हुन्। मलाई भन, केही न कामका व्यक्तिले कुन कर्तव्य पूरा गर्न सक्छ? (तिनीहरूले कुनै कर्तव्य पूरा गर्न सक्दैनन्।) तिनीहरूले कुनै कर्तव्य पूरा गर्न सक्दैनन् र सधैँ शङ्का गर्छन् र डगमगाउँछन्। त्यसोभए, यस्ता मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ र सम्हाल्नुपर्छ? त्यस्ता मानिसहरूलाई कुनै कर्तव्य पूरा गर्न नदिनु नै तिनीहरूलाई सम्हाल्ने सबैभन्दा उचित तरिका हो। तिनीहरूले कर्तव्य पूरा गर्न पाऊँ भनी अनुरोध गरे भने पनि, तिनीहरूलाई अनुमति दिनु हुँदैन। किन दिनु हुँदैन? किनभने यस्ता मानिसहरूले कर्तव्य पूरा गर्न थालेपछि, विशेष गरी तिनीहरूले कष्ट भोगेपछि र केही मूल्य चुकाएपछि, ढिलो-चाँडो तिनीहरूले परमेश्वरको घरसँग हिसाब-किताब गर्न चाहनेछन्। यदि तिनीहरूलाई पक्राउ गरियो वा तिनीहरूले प्राकृतिक विपत्तिहरू वा मानव-सृजित विपत्तिहरूको सामना गरे भने, तिनीहरूले परमेश्वरका लागि आफूलाई समर्पित गरेकोमा पछुतो मान्नेछन्; तिनीहरूले तीतो गुनासो गर्नेछन्, र यस्ता टिप्पणीहरू फैलाउनेछन्: “मैले मण्डलीको काम र आफ्नो कर्तव्य पूरा गराइका लागि धेरै कष्ट भोगेको छु। मैले धेरै कम खाना खाएको छु, धेरै कम सुतेको छु, र धेरै कम पैसा कमाएको छु। यदि मैले कर्तव्य पूरा नगरेको भए, मैले आफूले कमाएको पैसा बैङ्कमा राख्न सक्थेँ, र त्यसको ब्याज आउनेथियो! मैले धेरै जोखिम मोलेको छु—जोखिमको हरेक घण्टाको मूल्य कति हुन्छ? श्रम शुल्क कति हो?” तिनीहरूले परमेश्वरको घरसँग आर्थिक हिसाब-किताब मिलाउने प्रयास गर्नेछन् र परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई क्षतिपूर्ति दिएन भने, तिनीहरूले परमेश्वरको घरबारे रिपोर्ट गर्नेर धम्की समेत दिनेछन्। के यस्ता मानिसहरूलाई कर्तव्य पूरा गर्न दिनुले अनन्त समस्या ल्याउँदैन र? त्यस्ता नीच व्यक्तिहरूलाई निराकरण गर्दा यसले समाधान गर्नै नसकिने उल्झन ल्याउनेछ। तिनीहरूले मण्डलीका लागि जति धेरै कुरा सम्हाले पनि, तिनीहरूले हृदयमा सानो खाता राख्छन्, र हरेक विवरणलाई स्पष्ट रूपमा अभिलेख गर्छन्। तिनीहरूले मण्डलीका लागि जे गरे पनि, तिनीहरूले कहिल्यै स्वेच्छाले त्यसो गर्दैनन्। तिनीहरू अनिच्छुक हुने हुनाले, तिनीहरूले हिसाब-किताब मिलाउन चाहन्छन्। किन यस्तो हुन्छ? किनभने, तिनीहरूले हृदयमा परमेश्वरको अस्तित्वलाई स्वीकार गर्दैनन् वा परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् वा परमेश्वरको कामले मानिसहरूलाई मुक्ति दिन सक्छ भन्ने कुरालाई स्वीकार गर्दैनन्। त्यसोभए, तिनीहरूले आफ्नो मनमा कल्पना गर्ने तथाकथित परमेश्वरका लागि थोरै मूल्य चुकाएकोमा, थोरै कष्ट भोगेकोमा, केही कर्तव्य पूरा गरेकोमा, र केही मानव र भौतिक स्रोत-साधनहरू खर्च गरेकोमा सन्तुष्ट हुनका लागि तिनीहरूलाई कस्तो इनाम चाहिन्छ? यदि तिनीहरूले यसको सट्टा केही प्राप्त गरेनन् भने, के तिनीहरू सन्तुष्ट हुन्छन्? यदि कुनै दिन तिनीहरूले सत्यता नपछ्याएकोमा तिनीहरूलाई हटाइएको हो भन्ने बुझे भने, परिणामहरू के हुनेछन्? तिनीहरूले परमेश्वरको घरले तिनीहरूलाई छल गरेको छ, अगुवा र कामदारहरूले तिनीहरूलाई छल गरेका छन्, र तिनीहरूलाई अन्धकारमा राखिएको थियो र तिनीहरू ठगीको सिकार बने भन्ने सोच्नेछन्। त्यसपछि, तिनीहरूले परमेश्वरको घरसँग झगडा गरेर क्षतिपूर्ति माग गर्नेछन्, र कुराहरूलाई अन्तहीन रूपमा लम्ब्याउनेछन्। के तँलाई परमेश्वरको घर त्यस्तो व्यक्तिसँग अल्झिन चाहन्छ भन्ने लाग्छ? परमेश्वरको घरले त्यस्तो मूर्खतापूर्ण काम पटक्कै गर्नेछैन! परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले सृजित प्राणीहरूको जिम्मेवारी पूरा गर्न आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन्—यो पूर्ण रूपमा तिनीहरूको आफ्नै रोजाइ हो, र तिनीहरू गर्न इच्छुक हुने कुरा हो। परमेश्वरको घरले कसैलाई जबरजस्ती वा कर गर्दैन। तर अविश्वासीहरूले कर्तव्य पूरा गर्न थालेपछि, समस्या आइपर्नु आज वा भोलिको कुरा मात्र हुन्छ। जब तिनीहरू खराब मुडमा हुन्छन्, तब तिनीहरू अवश्य नै अरूलाई यसो भन्दै गनगन गर्न र गुनासो गर्न थाल्नेछन्: “तिमीहरू सबैले मलाई परमेश्वरमा विश्वास गरेर मैले सत्यता र अनन्त जीवन प्राप्त गर्नेछु भनेर भन्दै यति राम्ररी बोल्यौ र छल गर्यौ। तर मण्डलीमा मानिसहरूलाई बहकाउने ख्रीष्टविरोधीहरू हुनेछन्, मण्डलीको काममा बाधा र अवरोध गर्ने दुष्ट मानिसहरू हुनेछन्, वा मण्डलीले मानिसहरूलाई निकाल्नेछ वा निष्कासित गर्नेछ भनेर तिमीहरू कसैले पनि उल्लेख गरेनौ। तिमीहरूले मलाई मण्डलीमा यीमध्ये कुनै पनि कुरा हुनेछ भनेर कहिल्यै भनेनौ!” तिनीहरूले पछाडि फर्केर यसो भन्दै तँमाथि आरोप लगाउन समेत दिन सक्छन्: “तिमीले मलाई यी कुराहरू स्पष्ट रूपमा कहिल्यै व्याख्या गरेनौ। मैले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा तिमीहरूलाई पछ्याएँ। परिणामस्वरूप, अहिले संसारमा मेरो कुनै सम्भाव्यता छैन; तिमीहरूले मलाई धेरै पैसा कमाउनबाट रोकेको छौ। तिमीहरूले मेरो घाटाका लागि मलाई क्षतिपूर्ति दिनुपर्छ!” तिनीहरूले तँसँग हिसाब-किताब गर्न थाल्दा तँलाई घिन लाग्दैन र? के तँ तिनीहरूसँग अल्झिन इच्छुक हुनेछस्? (हुनेछैनँ।) यस्ता मानिसहरूलाई कसले कुराहरू स्पष्ट पार्न सक्छ र? तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनन्, तिनीहरूले परमेश्वरको अस्तित्वलाई देख्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले आफ्नो अनुभवहरूबाट परमेश्वरको अस्तित्व अनुभूति गर्न सक्दैनन्। मलाई भन, कसले तिनीहरूको मनमा यो तथ्य हालिदिन सक्छ? कसैले पनि सक्दैन। तिनीहरूसँग सत्यतालाई स्वीकार गर्ने क्षमता हुँदैन, त्यसकारण तिनीहरूलाई सत्यता पछ्याउन लगाउनु भनेको तिनीहरूका लागि कामकुरा निकै गाह्रो बनाउनु हो, त्यसो गर्नु तिनीहरूलाई कठिन परिस्थितिमा पार्नु हुनेछ—त्यसो गर्नु बिलकुलै अव्यावहारिक हुन्छ। तिनीहरू आशिष्हरू प्राप्त गर्नका लागि मात्रै परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले थोरै कर्तव्य पूरा गरेसम्म, इनाम माग गरिहाल्छन्। यदि तिनीहरूले चाहेको कुरा प्राप्त गरेनन् भने, तिनीहरू अपशब्द बोल्न थाल्छन्: “मलाई छल गरिएको छ र ठगिएको छ! तिमीहरू सबै ठगहरू हौ!” मलाई भन, के तिमीहरूले त्यस्तो अपमान सहन चाहनेथियौ? (चाहनेथिएनौँ।) तिनीहरूलाई कसले छल गर्यो? तिनीहरूका आफ्नै महत्त्वाकाङ्क्षा र चाहनाहरू छन् र तिनीहरू आशिष्हरू प्राप्त गर्न चाहन्छन्, होइन र? के तिनीहरूले आशिष्हरू प्राप्त गर्नका लागि नै परमेश्वरमा विश्वास गरेका थिएनन् र? तिनीहरूले अहिले आशिष्हरू प्राप्त गरेका छैनन्, तर के तिनीहरूले सत्यता नपछ्याएकाले त्यसो भएको होइन र? के त्यो तिनीहरूको आफ्नै समस्या होइन र? तिनीहरूले परमेश्वरमा समेत विश्वास गर्दैनन्, तैपनि तिनीहरूले अझै पनि परमेश्वरबाट आशिष्हरू प्राप्त गर्न चाहन्छन्—आशिष्हरू प्राप्त गर्न कसरी यति सजिलो हुन सक्यो? के तिनीहरूले कर्तव्य पूरा गर्न थाल्नुभन्दा धेरै पहिले नै यी कुराहरूलाई स्पष्ट रूपमा व्याख्या गरिएको थिएन र? (थियो।) तर के तँ तिनीहरूसँग तर्क गर्न सक्छस्? सक्दैनस्—तिनीहरूले त तँले तिनीहरूलाई छल गरेको छस् भनेर भन्नेछन्। मलाई भन, परमेश्वरको घरमा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको जति नै लामो समय भएको भए पनि, तिनीहरूमध्ये कसले स्वेच्छाले कर्तव्य पूरा गरिरहेको हुँदैन र? छोराछोरीले परमेश्वरमा विश्वास नगर्ने र तिनीहरूका आमाबुबा वा आफन्तहरूले तिनीहरूलाई घिसारेर विश्वास गर्न र कर्तव्य पूरा गर्न लगाउने दुर्लभ घटनाहरू हुने भए पनि, यी अझै पनि निकै थोरै हुन्छन्। तेरा आमाबुबाले तँलाई यसमा घिसारेर ल्याए भने पनि, यो तेरो आफ्नै हितका लागि हुन्छ—तैँले त्यो कुरा बुझ्नुपर्छ। तर तँलाई तेरो परिवारले घिसारेर ल्याएको हो—परमेश्वरको घरका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तँलाई घिसारेर ल्याउँदैनन् वा जबरजस्ती गर्दैनन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्नु र कर्तव्य पूरा गर्नु पूर्ण रूपमा स्वेच्छिक कार्य हो। अहिले, जान चाहने जोकोही जान सक्छ; परमेश्वरको घरका ढोकाहरू सधैँ खुला हुन्छन्। तर, तँ गइसकेपछि, फर्केर आउनु त्यति सजिलो हुनेछैन। परमेश्वरको घरमा पूर्णकालीन रूपमा कर्तव्य पूरा गर्नेहरूलाई होसियारीका साथ छनौट गरिएको हुन्छ—जोसुकैलाई स्वीकार गरिँदैन। त्यहाँ आवश्यक मानक र सिद्धान्तहरू हुन्छन्, र योग्यताहरू पूरा गर्नेहरू मात्रै पूर्णकालीन कर्तव्य मण्डलीमा रहन सक्छन्। डगमगाउने मानिसहरू सोच्छन्, “तिमीहरूले मलाई यस्तो महत्त्वपूर्ण कुरा स्पष्ट रूपमा व्याख्या गरेनौ। त्यो बेला, म अन्योलमा परेकाले मात्रै मैले कर्तव्य पूरा गरेको हुँ।” के कुरा स्पष्ट रूपमा व्याख्या गरिएको थिएन? दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा हरेक दिन एक साथ सत्यतामा सङ्गति गर्छन्—यदि यी मानिसहरूले बुझेन् भने, तिनीहरू दिग्भ्रमित र अन्धो भएकाले त्यसो भएको हो। तिनीहरूले त्यसका लागि अरू कसैलाई दोष दिन मिल्दैन। तर तिनीहरूले तँसँग यसबारे तर्क गर्दैनन्; तिनीहरूलाई आफूलाई ठूलो घाटा भएको छ भन्ने मात्रै लाग्छ र तिनीहरूले परमेश्वरको घरसँग हिसाब-किताब मिलाउन र तर्क गर्न चाहन्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू अविवेकी र अत्यन्तै घृणित हुँदैनन् र? त्यसकारण, तिमीहरूले त्यस्ता मानिसहरूको साँचो रङ्ग देखेपछि र तिनीहरू दिग्भ्रमित छन्, पूर्ण रूपमा काम नलाग्ने छन्, तिनीहरूले कुनै कर्तव्य पूरा गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरू निरन्तर आशिष्हरू प्राप्त गर्नमा ध्यान दिन्छन्, तिनीहरूको हृदय आशिष्हरू प्राप्त गर्ने विचारले भरिएको हुन्छ, र तिनीहरूलाई कर्तव्य पूरा गर्दा आशिष्हरू, मुक्ति, राज्यमा प्रवेश, र अमरत्व प्राप्त हुन्छ भन्ने मात्रै थाहा हुन्छ, र तिनीहरूलाई अरू केही नबुझी यी केही वाक्यांशहरू मात्रै थाहा हुन्छ—सत्यता के हो, सत्यताको अभ्यास कसरी गर्ने, वा परमेश्वरमा कसरी समर्पित हुने भन्ने थाहा हुँदैन—भन्ने स्पष्ट रूपमा देखेपछि, के तिनीहरूले कर्तव्य पूरा गर्न चाहे पनि वा कर्तव्य पूरा गर्न पाऊँ भनेर अनुरोध गरे पनि, के तिनीहरूलाई यो काम गर्ने बन्दोबस्त मिलाउन सकिन्छ? (सकिँदैन।)
वास्तवमा, डगमगाउने मानिसहरूले आफू सुरक्षित र स्वस्थ हुँदा पनि शङ्का पाल्छन्, र सधैँ अवलोकन गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले सतावट र पक्राउको सामना गरेपछि, तिनीहरू डगमगाउन थाल्छन्। यसले के देखाउँछ भने, परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको सामान्य विश्वासमा, तिनीहरूमा साँचो विश्वास हुँदैन। जब परिस्थितिहरू उत्पन्न हुन्छन्, तब तिनीहरू प्रकट हुन्छन्। यसले के देखाउँछ भने, तिनीहरू कहिल्यै परमेश्वरको कामका बारेमा निश्चित भएका हुँदैनन् र तिनीहरूले सधैँ प्रश्न र अवलोकन गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले किन मण्डली छोडेका हुँदैनन्? तिनीहरूले सोच्छन्, “मैले परमेश्वरमा विश्वास गरेको धेरै वर्ष भएको छ र मैले धेरै कष्ट भोगेको छु। यदि म कुनै फाइदा नपाइकन अहिले नै गएँ भने, के त्यो घाटा हुनेछैन र? के त्यो सबै कष्ट व्यर्थ हुनेछैन र?” तिनीहरूले यही सोच्छन्। तैँले तिनीहरू निश्चित छन्, तिनीहरूसँग आस्था छ, तिनीहरूले सत्यता बुझ्छन् भन्ने सोच्न सक्छस्, तर वास्तवमा, तिनीहरू बुझ्दैनन्। तिनीहरू अझै पनि शङ्का गर्छन्, र तिनीहरूले अझै पनि अवलोकन गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले हृदयमा, परमेश्वरको घरको काम साँच्चै नै फस्टाउँछ कि फस्टाउँदैन, हरेक कामले फल दिन्छ कि दिँदैन, र यसले संसारमा ठूलो असर पारेको छ कि छैन भनेर हेर्न मात्रै चाहन्छन्। तिनीहरूले विशेष रूपमा जान्न चाहने कुराहरू यी हुन्: विभिन्न देशहरूमा मण्डलीहरूले सुसमाचार प्रचार गर्ने काम कस्तो भइरहेको छ? के यसको आकार र प्रभाव छ? के यो बहावले अन्तर्राष्ट्रिय मान्यता पाएको छ? के कुनै प्रसिद्ध मानिसहरू वा प्रभावशाली व्यक्तिहरूले कामको यो चरणलाई स्वीकार गरेका छन्? के सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको मण्डलीलाई संयुक्त राष्ट्र सङ्घले स्वीकार वा अनुमोदन गरेको छ? के यसलाई विभिन्न देशहरूका सरकारहरूले समर्थन गरेका छन्? के विभिन्न देशका विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले राजनीतिक शरणका लागि दिएका आवेदन अनुमोदन भएका छन्? त्यस्ता मानिसहरूलाई सधैँ चिन्ता लाग्ने कुराहरू यिनै हुन्, र यो तिनीहरूको डगमगाउनुको स्पष्ट प्रकटीकरण हो। तिनीहरूले परमेश्वरको घरले शक्ति प्राप्त गरेको छ र सुसमाचारको काम फैलिएको छ भन्ने देखेपछि, तिनीहरूलाई आफूले परमेश्वरको घर नछोडेकोमा भाग्यमानी महसुस हुन्छ, र तिनीहरूले परमेश्वरमा शङ्का गर्न छोड्छन्। तर तिनीहरूले परमेश्वरको घरको काममा बाधा, व्यवधान, वा हानि भइरहेको छ, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कर्तव्य निर्वाहमा पनि असर परिरहेको छ, र मण्डलीलाई संसारले बहिष्कार र इन्कार गरिरहेको छ भन्ने देख्ने बित्तिकै, तिनीहरूले परमेश्वरको घर छोड्ने बारेमा सोच्न थाल्छन्। तिनीहरूले सधैँ प्रश्न गरिरहेका हुन्छन्: “के यो सबै कुरामाथि परमेश्वर साँच्चै नै सार्वभौम हुनुहुन्छ? म किन परमेश्वरको सर्वशक्तिमान्तालाई देख्न सक्दिनँ? के परमेश्वरका वचनहरू साँच्चै नै सत्यता हुन्? के तिनले साँच्चै नै मानिसहरूलाई पखाल्न र मुक्ति दिन सक्छन्?” तिनीहरूसँग आत्मिक बुझाइ नभएकाले र तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू बुझ्न नसक्ने हुनाले तिनीहरूले यी कुराहरूलाई कहिल्यै छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन् र तिनलाई प्रश्न गरिरहन्छन्। तिनीहरूले जति धेरै प्रवचन सुने पनि, तिनीहरू यीमध्ये कुनै पनि विषयको निष्कर्ष निकाल्न सक्दैनन्। परिणामस्वरूप, तिनीहरू सधैँ सोधपुछ गरिरहेका हुन्छन्, र अत्यन्तै टाढाका कुराहरू सुन्न सक्ने कान र हजार माइल टाढाको कुरा देख्न सक्ने आँखा विकास गर्न सकूँ भनेर कामना गर्छन्, ताकि तिनीहरूले टाढा-टाढा के भइरहेको छ भन्ने बारेमा जान्न र समाचार प्राप्त गर्न सकून्। त्यसपछि, तिनीहरूले त्यहीँ रहनुपर्छ कि छोडेर जानुपर्छ भनेर चाँडै नै निर्णय गर्न सक्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू मूर्ख हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) के यस्ता मानिसहरूले थकाइलाग्दो जीवन जिइरहेका हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) तिनीहरूसँग सामान्य मानवताको सोचाइ हुँदैन, न त तिनीहरूले सत्यता नै बुझ्छन्। जति धेरै कुराहरू घट्छन्, तिनीहरू त्यति नै अत्तालिन्छन् र अन्योलमा पर्छन्। तिनीहरूलाई यी मामिलाहरूलाई कसरी खुट्ट्याउने वा तिनलाई कसरी चरित्र-चित्रण गर्ने भन्ने थाहा हुँदैन; अनि तिनीहरूलाई यी मामलाहरूमा सही र गलतलाई कसरी छुट्टयाउने वा ती कुराहरूबाट पाठहरू कसरी सिक्ने, त्यसपछि परमेश्वरको वचनभित्र अभ्यासका सिद्धान्तहरू कसरी भेट्टाउने भन्ने अवश्य नै थाहा हुँदैन। तिनीहरूलाई यी कुराहरू कसरी गर्ने भन्ने थाहा हुँदैन। त्यसोभए तिनीहरूले के गर्छन्? उदाहरणका लागि, जब मण्डलीमा ख्रीष्टविरोधीहरू र दुष्ट मानिसहरू देखा पर्छन् र मानिसहरूलाई बहकाउँछन्, तब तिनीहरूले यस्तो सोच्न थाल्छन्: “आखिर को सही र को गलत हो त? के यो मार्ग साँच्चै साँचो हो? के मैले अन्तसम्म विश्वास गरिरहेँ भने मलाई आशिष् दिइनेछ? म धेरै वर्षदेखि आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दै आइरहेको छु—के यो कष्ट भोग्नु सार्थक भएको छ? के मैले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहनुपर्छ?” तिनीहरूले सबै कुरालाई आफ्नै हितहरूको दृष्टिकोणबाट विचार गर्छन् र आफू अगाडिका कुनै पनि मानिसहरू, घटनाहरू, र परिस्थितिहरूलाई बुझ्न सक्दैनन्, र तिनीहरू अत्यन्तै बेढङ्गका देखिन्छन्। तिनीहरूमा सही विचार र दृष्टिकोणहरूको कमी हुन्छ, र तिनीहरू घटनाक्रम कसरी अघि बढ्छन् भनेर हेर्दै छेउमा बसेर अवलोकन गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूलाई हेर्दा, तँलाई तिनीहरू दयनीय र हास्यास्पद दुवै छन् भन्ने लाग्छ। जब केही भइरहेको हुँदैन, तब तिनीहरूले सामान्य रूपमा व्यवहार गर्छन्, तर कुनै ठूलो घटना घट्ने बित्तिकै, तिनीहरूलाई यस मामिलालाई कुन अडानबाट हेर्नुपर्छ भन्ने थाहा हुँदैन, र तिनीहरूले भन्ने कुराहरूले गैरविश्वासीहरूका विचार र दृष्टिकोणहरूलाई प्रतिबिम्बित गर्छन्। सबै कुरा सकिएपछि, यसबाट तिनीहरूले के प्राप्त गरेका छन् भन्ने कुरा देख्न सकिँदैन। के त्यस्ता मानिसहरू अत्यन्तै मूर्ख हुँदैनन् र? (हुन्छन्।) मूर्ख मानिसहरू ठ्याक्कै यसरी नै व्यवहार गर्छन्। त्यसोभए, यस्ता मानिसहरूलाई सम्हाल्ने सिद्धान्तहरू के-के हुन्? तिनीहरूका प्रकटीकरणहरूका आधारमा हेर्दा, तिनीहरूलाई अत्यन्तै धोकेबाज र दुष्ट मानिसहरू भनेर भन्न सकिँदैन। तर, तिनीहरूमा एउटा घातक कमीकमजोरी हुन्छ, जुन के हो भने, यी मानिसहरूसँग कुनै विचार, प्राण हुँदैन, र तिनीहरूले कुनै पनि कुरालाई छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्। तिनीहरूको वरिपरि जेसुकै भए पनि, तिनीहरूलाई अन्योलमा पार्छ, र तिनीहरूलाई कसलाई विश्वास गर्ने, कसमा भर पर्ने, वा समस्यालाई कसरी हेर्ने वा त्यसलाई समाधान गर्न कहाँबाट सुरु गर्ने भन्ने थाहा हुँदैन——तिनीहरू आत्तिएको स्थितिमा हुन्छन्। आत्तिएपछि, तिनीहरूलाई शङ्का लाग्न सक्छ, वा तिनीहरू अस्थायी रूपमा शान्त हुन सक्छन्, तर तिनीहरूको डगमगाउने बानी अपरिवर्तित नै रहन्छ। तिनीहरूका प्रकटीकरणहरूबाट हेर्दा, तिनीहरूलाई दुष्ट मानिसहरू भनेर वर्गीकरण गर्न नसकिने हुनाले, यदि तिनीहरू अहिले थोरै कर्तव्य पूरा गर्न र स्वेच्छाले श्रम गर्न सक्छन् भने, तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न जारी राख्न दिन सकिन्छ। तर, यो कुरा तिनीहरूको कर्तव्यले कम्तीमा पनि केही परिणामहरू ल्याउँछ भन्ने आधारमा आधारित हुन्छ। यदि तिनीहरूले सत्यतालाई पटक्कै स्वीकार नगरी आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छन् र सधैँ झाराटारुवा भइरहेका हुन्छन् भने, तिनीहरूलाई घर पठाउनुपर्छ। तर यदि तिनीहरू आफ्ना गल्तीहरू सच्याउन तयार हुन्छन् भने, तिनीहरूलाई परमेश्वरको घरमा रहन र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न जारी राख्न दिनुपर्छ। तिनीहरूलाई तिनीहरू जुनसुकै कर्तव्यमा उपयुक्त हुन्छन्, त्यही कर्तव्यमा खटाउनुपर्छ। यदि तिनीहरूले कुनै कर्तव्य पूरा गर्न सक्दैनन्, र काम नलाग्ने हुन्छन् भने, तिनीहरूलाई सुहाउँदो ठाउँमा पठाउनुपर्छ। यस्तो अवस्थामा, यो कुरा तिनीहरू श्रम गर्न तयार र इच्छुक छन् कि छैनन् भन्ने कुरामा निर्भर हुन सक्दैन। के कुराहरू सम्हाल्ने यो तरिका सरल छैन र? (छ।)
के तिमीहरू डगमगाउने मानिसहरूलाई खुट्ट्याउन सक्छौ? के तिमीहरूको वरिपरि त्यस्ता मानिसहरू छन्? विगतमा कतिपय मानिसहरूलाई मण्डलीबाट पखालियो। मानौँ तिनीहरूमध्ये एक जनाले यसो भन्छ: “म परिवर्तन भएर असल भएको छु। म अब डगमगाउँदिनँ। साँचो मार्गको हकमा म सधैँ डगमगाउँथेँ किनभने, जब परमेश्वरको घरले विदेशमा भर्खरै आफ्नो काम सुरु गरिरहेको थियो, तब परिस्थितिहरू निकै कठिन थिए। त्यो बेला, मण्डलीका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सुसमाचार प्रचार गर्न निकै गाह्रो हुन्थ्यो, र विदेशमा साँचो मार्गलाई स्वीकार गर्ने मानिसहरू थोरै थिए। यसका साथै, सुसमाचारको काम फैलाउनुका कुनै सम्भाव्यताहरू नभए जस्तो देखिन्थ्यो। त्यसकारण, मलाई त्यो बेला परमेश्वरको कामका बारेमा सधैँ शङ्का हुन्थ्यो। अहिले परमेश्वरको घरको सुसमाचारको काम फैलिरहेको छ, कामका विभिन्न विषयहरू सुधार हुँदै गइरहेका छन् र तिनले परिणामहरू ल्याइरहेका छन्, र विभिन्न देशका मण्डलीहरू झन्-झन् फस्टाइरहेका छन् भन्ने देखेर, ममा अब कुनै शङ्का छैन वा म डगमगाउँदिनँ। कृपया मलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न दिनुहोस्। मलाई निकालिएको वा निष्कासित गरिएका मानिसहरूको श्रेणीमा नराख्नुहोस्!” के त्यस्तो व्यक्तिलाई मौका दिनु ठीक हुन्छ? (हुँदैन।) किन हुँदैन? (तिनीहरूका शब्दहरू झूटा हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको घरको काम फैलिन थालेको छ र यसले शक्ति प्राप्त गरेको छ भन्ने देखेर मात्रै फेरि मण्डलीमा आफूलाई जोड्न चाहन्छन्। तर जब तिनीहरूको धारणाहरू विपरीत कुनै कुरा घट्छ, तब तिनीहरू फेरि पनि डगमगाउँछन्।) के तिमीहरूले यस कुरालाई छर्लङ्ग देखेका छौ? (छौँ।) कतिपय मानिसहरू डगमगाउनेहरूका रूपमा जन्मिन्छन्। आज एउटा दिशातिर बतास चल्छ र तिनीहरू त्यो दिशातिर हिँड्छन्; भोलि अर्को दिशातिर चल्छ र तिनीहरूले त्यही दिशा पछ्याउँछन्—बतास नचल्दा पनि, तिनीहरू आफै डगमगाउँछन्। त्यस्ता मानिसहरूसँग सामान्य मानवमा हुनुपर्ने सोच्ने क्षमता हुँदैन, त्यसकारण तिनीहरूले मानव बन्ने मानक पूरा गर्दैनन्। के यो सही हो? (हो।) यदि कुनै व्यक्तिमा सामान्य मानवको सोच्ने क्षमता छ र उसमा मानवमा हुनुपर्ने बुझ्ने क्षमता छ भने, उसले परमेश्वरले धेरै सत्यता व्यक्त गर्नुभएको छ भन्ने देख्नेछ र यो परमेश्वरको काम हो भनेर पुष्टि गर्न सक्नेछ। यति मात्र होइन, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरू धेरै छन्—तिनीहरूले हरेक दिन परमेश्वरको काम र पवित्र आत्माको काम, साथै परमेश्वरका अद्भुत कार्यहरू देख्छन्; तिनीहरूको आस्था दह्रिलो हुँदै जान्छ र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने तिनीहरूको ऊर्जा बढ्छ। के यी मानिसको कामद्वारा हासिल गर्न सकिने कुराहरू हुन्? मानवको सोच्ने क्षमता नभएका मानिसहरूका हकमा, तैँले तिनीहरूलाई यी कुराहरू जति नै स्पष्ट रूपमा व्याख्या गरे पनि, तिनीहरूले यो परमेश्वरको काम हो भनेर पुष्टि गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूमा त्यस्तो मूल्याङ्कन गर्ने क्षमताको कमी हुन्छ। परमेश्वरले अहिले जति नै ठूलो काम गरिरहनुभएको भए पनि, उहाँले जति नै धेरै कुरा बोल्नुभए पनि, जति नै धेरै मानिसहरूले उहाँलाई पछ्याए पनि, यो परमेश्वरको काम हो भन्ने कुरामा जति जना मानिसहरू निश्चित भए पनि, वा मानवजातिको नियति परमेश्वरको सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तहरू अन्तर्गत पर्छ, र परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ भन्ने कुरामा जति जना मानिसहरूलाई निश्चित भए पनि, तिनीहरूका लागि यीमध्ये कुनै पनि कुरा महत्त्वपूर्ण हुँदैनन्। त्यसोभए, तिनीहरूका लागि सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा के हो? तिनीहरूले स्वर्गबाट आउनुभएका परमेश्वर तिनीहरूसामु देखा पर्नुभएको व्यक्तिगत रूपमा देख्नुपर्छ, र तिनीहरूले परमेश्वरले आफ्नो मुख खोलेर बोल्नुभएको पनि देख्नुपर्छ, उहाँले स्वर्ग, पृथ्वी, र यावत् थोक सृष्टि गर्नुभएको, र चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू गर्नुभएको कुरा व्यक्तिगत रूपमा देख्नुपर्छ, र उहाँ बोल्नुहुँदा उहाँका वचनहरू गर्जन जस्तै सुनिनुपर्छ। त्यसपछि मात्रै तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्नेछन्। तिनीहरू थोमा जस्तै हुन्छन्—प्रभु येशूले जति धेरै वचन बोल्नुभए पनि, उहाँले जति धेरै सत्यता व्यक्त गर्नुभए पनि, वा पृथ्वीमा आफ्नो समयमा उहाँले जति धेरै चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू गर्नुभए पनि, तीमध्ये कुनै पनि कुरा थोमाका लागि महत्त्वपूर्ण थिएन। प्रभु येशूको मृत्युपछि भएको पुनरुत्थान वास्तविक हो कि होइन भन्ने कुरा चाहिँ महत्त्वपूर्ण थियो। उसले यसलाई कसरी पुष्टि गर्यो? उसले प्रभु येशूसामु यस्तो माग राख्यो: “आफ्नो हात फैलाउनुहोस् र मलाई कीलाठोकिएको दाग देखाउनुहोस्। यदि तपाईँ साँच्चै नै पुनरुत्थान हुनुभएका प्रभु येशू हुनुहुन्छ भने, तपा ईँको हातमा किला ठोकिएको दाग हुनेछ, त्यसपछि म तपाईँलाई प्रभु येशूका रूपमा स्वीकार गर्नेछु। यदि मैले तपाईँको हातको कीलाको दाग महसुस गर्न सकिनँ भने, म तपाईँलाई प्रभु येशूका रूपमा स्वीकार गर्नेछैनँ, न त म तपाईँलाई परमेश्वरका रूपमा नै स्वीकार गर्नेछु।” के ऊ मूर्ख थिएन र? (थियो।) यस्ता मानिसहरू आफ्नै आँखाले देख्न सक्ने तथ्यहरूमा र आफ्नै कल्पना र तर्कमा मात्रै विश्वास गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू सुने पनि, परमेश्वरको काम अनुभव गरे पनि, र परमेश्वरको कामको उदय, वृद्धि, र समृद्धि देखे पनि, तिनीहरू यो परमेश्वरको काम हो भन्ने विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरू परमेश्वरको महान् शक्ति देख्न सक्दैनन्, तिनीहरू परमेश्वरको अख्तियार देख्न सक्दैनन्, र तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरूको शक्ति वा तिनले मानिसहरूमा हासिल गर्न सक्ने परिणामहरूलाई खुट्ट्याउन सक्दैनन्। तिनीहरू यीमध्ये कुनै पनि कुरा देख्न वा खुट्ट्याउन सक्दैनन्। तिनीहरू एउटा कुराको मात्रै आशा गर्छन्: “तपाईँ सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ भनेर घोषणा गर्दै स्वर्गबाट गर्जने आवाजले बोल्नुपर्छ। तपाईँले आफ्नो महान् शक्ति देखाउनका लागि चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू पनि गर्नुपर्छ, र व्यक्तिगत रूपमा स्वर्ग, पृथ्वी, र यावत् थोक सृष्टि गर्नुपर्छ। त्यसपछि म तपाईँ परमेश्वर हुनुहुन्छ भन्ने कुरामा विश्वास गर्नेछु, म तपाईँलाई परमेश्वरका रूपमा स्वीकार गर्नेछु।” के परमेश्वरले त्यस्तो स्वीकारलाई महत्त्व दिनुहुन्छ? के उहाँले त्यस्तो विश्वासलाई महत्त्व दिनुहुन्छ? (दिनुहुन्न।) के परमेश्वरलाई परमेश्वर बन्नका लागि तेरो स्वीकार आवश्यक छ? के उहाँलाई तेरो अनुमोदन चाहिन्छ? परमेश्वरले धेरै सत्यता व्यक्त गर्नुभएको छ, धेरै मानिसहरूले परमेश्वरको काम स्वीकार गरेका छन्, र धेरै अनुभवात्मक गवाहीहरू छन्—पहिलेका कुनै पनि पुस्ताका गवाहीलाई उछिन्ने गवाहीहरू—तैपनि यो परमेश्वरको देखापराइ र काम हो कि होइन भनेर तँ अझै पुष्टि गर्न सक्दैनस्। तैँले परमेश्वरले हासिल गरिसक्नुभएका तथ्यहरूमा विश्वास गर्दैनस् वा तिनलाई स्विकार्दैनस्, न त परमेश्वरका प्रतिज्ञाहरूको पूर्तिमा नै विश्वास गर्छस् वा त्यसलाई स्विकार्छस्। त्यसोभए, तँ कस्तो कुरा होस्? तँ मानव समेत होइनस्—तँ मूर्ख होस्! तैपनि तँ अझै पनि परमेश्वरबाट आशिष्हरू प्राप्त गर्न चाहन्छस्! तैँले त सपना मात्रै देखिरहेको छस्! तैँले हरेक मोडमा परमेश्वरलाई शङ्का र इन्कार गर्छस्, र परमेश्वरको घरको दुर्भाग्यप्रति सधैँ हाँस्न चाहन्छस्। तैँले कहिल्यै परमेश्वरको अस्तित्वलाई स्वीकार गरेको वा त्यसमा विश्वास गरेको छैनस्, न त तैँले कहिल्यै परमेश्वरका वचन र कामलाई मानेको, विश्वास गरेको, वा स्वीकार गरेको नै छस्। त्यसकारण, तँसँग परमेश्वरका प्रतिज्ञाहरूको कुनै सम्बन्ध छैन, र तैँले केही पनि प्राप्त गर्नेछैनस्। कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “तर तिनीहरूले अझै पनि आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेका छन्। तिनीहरूले कसरी केही पनि प्राप्त गर्न सक्दैनन् र?” त्यसो भए हामी तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नुको उद्देश्य के हो, तिनीहरूले कसका लागि यो गरिरहेका छन्, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा तिनीहरूले के-कस्ता सिद्धान्तहरू पालना गर्छन् भन्ने बारेमा स्पष्ट हुनुपर्छ। यदि तैँले परमेश्वरका वचनहरू स्वीकार गर्दैनस् भने, तैँले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरे पनि, तैँले परिश्रम मात्रै गरिरहेको हुन्छस्—यो साँचो समर्पणता होइन। तैँले गर्ने कार्यलाई परमेश्वरले कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यका रूपमा पहिचान गर्नुहुन्न। परमेश्वरको नजरमा, तँ आत्मा नभएको मृत व्यक्ति बाहेक केही पनि होइनस्। मृतक व्यक्तिले अझै पनि आशिष्हरू प्राप्त गर्ने आशा गर्छ—के त्यो त मनोकामना मात्रै होइन र? तँ आशिष्हरू प्राप्त गर्ने तेरो अभिप्रायले उत्प्रेरित भएकाले मात्रै तैँले थोरै कर्तव्य पूरा गर्न सक्छस्। अनि तँ निरन्तर शङ्का गर्छस्, सधैँ भित्री रूपमा परमेश्वरको आलोचना, उहाँलाई निन्दा र इन्कार गर्छस्, र परमेश्वरका वचनहरू र कामलाई पनि आलोचना र इन्कार गर्छस्। यसले तँलाई परमेश्वरको शत्रु बनाउँछ। के परमेश्वरको शत्रु भएको व्यक्ति सृजित प्राणीको मापदण्ड अनुरूप हुन सक्छ? (सक्दैन।) तैँले आफूलाई हरेक मोडमा परमेश्वरको शत्रुका रूपमा उभ्याउँछस्, गुप्त रूपमा उहाँलाई र उहाँको कामलाई लुकेर अवलोकन गर्छस्, आफ्नो हृदयमा परमेश्वरविरुद्ध गोप्य रूपमा कोलाहल मच्चाउँछस्, उहाँलाई आलोचना र निन्दा गर्छस्, र उहाँका वचन र कामलाई आलोचना र निन्दा गर्छस्। यदि यो परमेश्वरको शत्रु बन्नु होइन भने, यो के हो त? यो खुला रूपमा परमेश्वरको शत्रु बन्नु हो। अनि तँ गैरविश्वासीहरूको संसारभित्र परमेश्वरको शत्रु बनिरहेको हुँदैनस्—तैँले त परमेश्वरको घरभित्र त्यसो गरिरहेको हुन्छस्। यो अझै क्षमा दिन नसकिने कुरा हो!
चाहे हामीले डगमगाउने यी मानिसहरूको मानवता सारलाई हेरौँ वा तिनीहरूका प्रकटीकरणहरूलाई हेरौँ, तिनीहरूले सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनन् र परमेश्वरका वचन र कामलाई स्वीकार गर्दैनन्। तिनीहरू आफूले आशिष्हरू प्राप्त गर्न सक्छौँ कि सक्दैनौँ भन्ने कुराको मात्रै वास्ता गर्छन्। तिनीहरू कहिल्यै परमेश्वर वा उहाँको कामबारे निश्चित हुँदैनन्, सधैँ पर्दा पछाडि अवलोकन गर्छन्, निरन्तर डगमगाउँछन् र शङ्का गर्छन्। तिनीहरूले अवलोकन गर्दै, हिँड्दै र रोकिँदै, रोकिँदै र हिँड्दै परमेश्वरलाई पछ्याउँछन्। यी मानिसहरू निकै समस्याग्रस्त हुन्छन्! विशेष गरी अहिले, मण्डलीले मानिसहरूलाई बारम्बार पखाल्ने हुनाले, तिनीहरू सधैँ डराउँदै बसेका हुन्छन्, र सोच्छन्, “म सधैँ डगमगाइरहेको हुन्छु। सायद एक दिन कसैले थाहा पाउनेछ, र मलाई मण्डलीबाट निकालिनेछ। मैले परमेश्वरबारेका मेरा भित्री शङ्काहरूलाई बाहिर निस्कन दिनु हुँदैन। मैले यो कुरा कसैलाई पनि उल्लेख गर्नु हुँदैन।” त्यसकारण, तिनीहरू पर्दा पछाडि गुप्त रूपमा अवलोकन गर्छन्; अनि तिनीहरूलाई परमेश्वरले प्रकाश गर्नुहुनेछ भन्ने डर लाग्दैन, किनभने तिनीहरू परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास गर्दैनन्, परमेश्वरको छानबिनमा विश्वास गर्नु त परको कुरा हो। यी मानिसहरूले प्रायजसो परमेश्वरले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई कसरी अगुवाइ गर्नुभएको छ, उहाँले उनीहरूलाई कसरी अनुशासनमा राख्नुभएको छ, उहाँले मानिसहरूलाई कसरी प्रकाश गर्नुभएको छ, उहाँले मानिसहरूलाई कसरी मुक्ति दिनुभएको छ, परमेश्वरले उनीहरूलाई कसरी अनुग्रह र आशिष् दिनुभएको छ, र परमेश्वरलाई पछ्याउने क्रममा, उनीहरूले कसरी उहाँको काम अनुभव गरेका छन्, र उनीहरूले के अनुभव गरेका छन्, देखेका छन्, वा कदर गरेका छन्, र इत्यादि कुराहरूका बारेमा उहरूले सङ्गति गरेको सुन्छन्। जब तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले यी अनुभव र बुझाइहरूका बारेमा सङ्गति गरेको सुन्छन्, तब तिनीहरूले मनमनै सोच्छन्: “के तिमीहरूले बताइरहेका ती अनुभवहरू तिमीहरूका कल्पना मात्रै हुन्? के यी मानव भावनाहरू मात्रै हुन्? मैले किन ती कुराहरू महसुस गरेको छैनँ? विशेष गरी अनुभवात्मक गवाही लेखहरू लेख्नेहरू—म तिनीहरूलाई चिन्दिनँ, र तिनीहरूले यी अनुभवहरूमार्फत यी कुराहरू कसरी हासिल गरेका छन् भन्ने मैले देखेको छैनँ। तिनीहरूसँग साँच्चै नै सत्यता वास्तविकता छ कि छैन भन्ने कुरा अझै पनि अनिश्चित छ!” कतिपय मूर्खहरूले अझै पनि परमेश्वरको घरको कामलाई अवलोकन र प्रश्न गर्छन्, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले लेखेका अनुभवात्मक गवाही लेखहरूमा कुन-कुन सत्यता वास्तविकताहरू समावेश छन् भन्ने कुरा देख्न सक्दैनन्, र आफ्नै डगमगाउने कार्य र आस्थाको कमीका निम्ति बहाना र आधारहरू खोज्ने प्रयास गर्छन्। तिनीहरू आफू डगमगाइरहेका हुनाले, अरू पनि डगमगाइरहेको हुनुपर्छ भन्ने सोच्छन्। यदि कोही व्यक्ति कहिल्यै डगमगाउँदैन, उसमा कुनै शङ्का हुँदैन, र सत्यतामा उसले सामान्य रूपमा गर्ने सङ्गति सधैँ व्यावहारिक हुन्छ, र उसले जस्तोसुकै समस्याहरूको सामना गरे पनि, उसले तिनलाई समाधान गर्न सत्यताको खोजी गर्न सक्छ भने, यी मूर्खहरूले हृदयमा असमानता र असहजता अनुभूति गर्छन्। जब तिनीहरूलाई असहज महसुस हुन्छ, तब तिनीहरूले कसरी राहत प्राप्त गर्छन्? तिनीहरूले आफू जस्तै व्यक्ति खोज्छन्, र त्यस्तै आत्मीय आत्मा खोज्ने प्रयास गर्छन्। जब तिनीहरूले कसैलाई नकारात्मक र कमजोर महसुस भएको देख्छन्, तब तिनीहरूले मन जाँच्नका लागि आफ्ना विचारहरूतर्फ सङ्केत गर्दै भन्छन्: “कहिलेकहीँ मलाई पनि नकारात्मक महसुस हुन्छ। जब मलाई नकारात्मक महसुस हुन्छ, तब म त्यस्तो हुनु हुँदैन भन्ने मलाई थाहा हुन्छ, तर कहिलेकहीँ म परमेश्वर साँच्चै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न भन्ने कुरामा शङ्का गर्छु।” यदि अर्को व्यक्तिले तिनीहरूलाई जवाफ दिँदैन र तिनीहरूले त्यो व्यक्ति नकारात्मक र कमजोर मात्रै भएको हो तर परमेश्वरप्रति उसमा कुनै शङ्का छैन भन्ने देखे भने, तिनीहरूले अरू कसैलाई जाँच्नका लागि अर्को झूटो कुरा भन्छन्: “मलाई के भएको होला, तपाईँलाई के लाग्छ? म परमेश्वरमा राम्ररी नै विश्वास गर्छु, तर पनि किन म सधैँ उहाँबारे शङ्का गर्छु? के त्यो विद्रोही कार्य होइन र? यास्तो हुनु हुँदैन!” तिनीहरूले अर्को व्यक्तिको चापलुसी गर्न र उसलाई जाँच्नका लागि मात्रै यसो भन्छन्। तिनीहरूले अरूले पनि परमेश्वरलाई तिनीहरूले जस्तै प्रश्न गरून् भन्ने उत्कट आशा गर्छन्—त्यसले तिनीहरूलाई खुसी पार्छ! यदि तिनीहरूले परमेश्वरबारे सधैँ शङ्का गर्ने र उहाँका बारेमा निरन्तर धारणाहरू राख्ने अर्को व्यक्ति पत्ता लगाए भने, तिनीहरूलाई आत्मीय आत्मा भेट्टाएकोमा भाग्यमानी भएको महसुस हुन्छ। एउटै फोहोरी मानसिकता भएका यी दुई जनाले प्रायजसो एक-अर्कालाई विश्वास गरेर कुरा साटासाट गर्छन्। तिनीहरूले जति कुरा गर्छन्, तिनीहरू परमेश्वरबाट त्यति नै टाढिन्छन्। तिनीहरूले जति कुरा गर्छन्, तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य त्यति नै कम पूरा गर्न चाहन्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू त्यति नै कम पढ्न चाहन्छन्, र तिनीहरूले मण्डली जीवनमा सहभागिता जनाउन समेत छोड्न चाहन्छन्। क्रमिक रूपमा, तिनीहरू दुई जना काम गर्न संसारमा जान्छन्, अविभाज्य साझेदारहरू जस्तै एक-अर्कासँग टाँसिन्छन्, र तिनीहरू सँगै निस्केर जाँदा एक-अर्कालाई अँगालो मारिरहेका हुन्छन्। तिनीहरू छोडेर जाँदा, तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरूको एउटा पनि पुस्तक आफूसँग लैजाँदैनन्। कसैले तिनीहरूलाई “के तपाईँले परमेश्वरमा विश्वास गर्न छोड्नुभएको हो?” भनेर सोध्छ, र तिनीहरूले जवाफ दिन्छन्, “होइन, म विश्वास गर्छु।” तिनीहरूले अझै पनि जिद्दी भएर यस कुरालाई इन्कार गर्छन्। अर्को व्यक्तिले सोध्छ, “त्यसोभए तपाईँले किन परमेश्वरका वचनहरूको कुनै पुस्तक ल्याउनुभएन?” अनि तिनीहरूले जवाफ दिन्छन्, “ती अत्यन्तै भारी छन्, र ती राख्ने ठाउँ मसँग छैन।” तिनीहरूले भन्ने सबै कुरा अर्को व्यक्तिलाई टार्नका लागि मात्रै हुन्छ। वास्तवमा, तिनीहरू संसारमा फर्केर जान, जागिर खोज्न, र आफ्नो जीवन जिउनका लागि तयार मात्रै भइरहेका हुन्छन्। म तिमीहरूलाई सत्य कुरा भन्छु: यस्ता मानिसहरू अविश्वासीहरू हुन्, र तिनीहरूको अन्तिम परिणाम यही हुनेछ—तिनीहरू वास्तवमा यस्तै हुन्छन्। परमेश्वरमाथिको तिनीहरूको विश्वास लामो समयसम्म रहनेछैन। आफूलाई मन पर्ने, आफ्ना सबैभन्दा भित्री विचारहरू बाँड्न सक्ने व्यक्ति भेट्टाउने बित्तिकै, तिनीहरू सोच्छन्, “बल्ल, मैले मेरो साथ दिने कोही पाएको छु, भर पर्न सकिने व्यक्ति भेट्टाएको छु। जाऔँ! परमेश्वरमा विश्वास गर्नु अत्यन्तै पट्यारलाग्दो कुरा हो। यसै पनि यस संसारमा कुनै परमेश्वर छैन। अस्तित्वमै नभएको कुरालाई वास्तविक ठान्नु साह्रै गाह्रो हुन्छ। विगतका वर्षहरू अत्यन्तै कठिन थिए!” तिनीहरू आफै जान्छन् र विश्वास गर्न छोड्छन्, र यसो भन्दै तिनीहरूलाई नखोज्न दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई अनुरोध समेत गर्छन्, “हामी काम गर्न गएका छौँ। हामीलाई अबदेखि फोन नगर्नुहोस्, नत्र हामी पुलिसलाई खबर गर्नेछौँ!” यी दुई जना मूर्ख, मूर्ख गधाहरूको जोडी यसरी नै जान्छन्। म त भन्छु, तिनीहरूबाट छुटकारा त पाइयो—यसले परमेश्वरको घरलाई तिनीहरूलाई निष्कासित गर्ने वा निकाल्ने झन्झटबाट मुक्त गर्छ। मलाई भन, के यस्ता मानिसहरूलाई साथ दिन र सहयोग गर्नका लागि तिनीहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गर्नु आवश्यक हुन्छ? के तिनीहरूसँग तर्क गर्ने र तिनीहरूलाई मनाउने प्रयास गर्नु आवश्यक हुन्छ? (हुँदैन।) यदि तिमीहरूले तिनीहरूलाई मनाउने प्रयास गर्यौ भने, तिमीहरू अत्यन्तै मूर्ख भइरहेका हुन्छौ। यस्ता मानिसहरू भित्रैदेखि अविश्वासीहरू हुन्छन्—तिनीहरू जिउँदा लासहरू र दिमाग नभएका मूर्खहरू हुन्। यदि तँ तिनीहरूलाई मनाउने प्रयास गर्छस् भने, तँ पनि मूर्ख होस्। तैँले यस्ता मानिसहरूलाई तुरुन्तै बिदा गर्नुपर्छ—अनि पछि तिनीहरूलाई खोज्नु पर्दैन। तिनीहरूले अबदेखि परमेश्वरमा विश्वास गर्दैनन्, र यदि तैँले तिनीहरूलाई फेरि फोन गरिस् भने, तिनीहरूले पुलिसलाई तेरो बारेमा रिपोर्ट गर्नेछन् भनेर आफैलाई स्पष्ट पारेका छन्। यदि तैँले अझै पनि तिनीहरूलाई सम्पर्क गर्ने प्रयास गरिस् भने, के तैँले समस्यालाई निम्त्याइरहेको मात्रै हुँदैनस् र? यदि तिनीहरूले साँच्चै नै पुलिसलाई फोन गरे र तँलाई दुर्व्यवहार गरेको आरोप लगाए, र यो कुरा फैलियो भने के त्यसले राम्रो प्रतिष्ठा निर्माण गर्नेछ? (गर्नेछैन।) तैँले त्यस्तो मूर्ख काम बिलकुलै गर्नु हुँदैन! तिनीहरूले आफ्नो हेरचाह आफै गरून् र तिनीहरू शान्त भएर जाऊन्—यो झनै राम्रो तरिका हो! हरेक व्यक्तिले आफ्नै मार्ग पछ्याउँछ; हरेक व्यक्तिको मार्ग ऊ को हो भन्ने कुराले निर्धारित गर्छ। तिनीहरू आशिषित हुँदैनन्, तिनीहरूको जीवन कुहिएको र व्यर्थको मात्रै हुन्छ। यस्तो ठूलो आशिष् तिनीहरूको विरासतमा प्राप्त गर्ने वा उपभोग गर्ने क्षमताभन्दा बाहिर हुन्छ—तिनीहरूसँग यो प्राप्त गर्ने सौभाग्य नै हुँदैन। परमेश्वरका वचनहरूको बन्दोबस्तलाई स्वीकार गर्नु र सत्यतालाई जीवनका रूपमा स्वीकार गर्नु सम्पूर्ण ब्रह्माण्डमा र सारा मानवजातिमाझ सबैभन्दा ठूलो आशिष् हो। जसले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्छ, ऊ आशिषित व्यक्ति हो, र जसले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्दैन, उसले यो आशिष् पाउँदैन। एक दिन, सत्यतालाई स्वीकार गरेका मानिसहरू ठूलो विपत्तिबाट बच्नेछन् र तिनीहरूले धेरै आशिष् प्राप्त गर्नेछन्, जबकि सत्यतालाई स्वीकार नगरेकाहरू विपत्तिमा नष्ट हुनेछन् र तिनीहरूले प्रकोप भोग्नेछन्, त्यस बेला, पछुतो गर्नका लागि ढिला भइसकेको हुनेछ। तैँले अहिले परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् र परमेश्वर स्वयम्ले नै परमेश्वरको काम गर्नुहुन्छ भनेर स्वीकार गरे पनि, यदि तँ सत्यता पछ्याउँदैनस्, सत्यतालाई स्वीकार गर्दैनस्, र सत्यतामा प्रवेश गर्दैनस् भने, तैँले अझै पनि त्यस्तो आशिष् प्राप्त गर्नेछैनस्! के तँलाई यो आशिष् यति सजिलै प्राप्त गर्न सकिन्छ जस्तो लाग्छ? यो त समयको सुरुदेखि अस्तित्वमा नभएको आशिष् हो र फेरि कहिल्यै अस्तित्वमा हुनेछैन—तँलाई कसरी यति सजिलै यो प्राप्त गर्न दिन सकिन्छ र? परमेश्वरले मानवजातिलाई यस्तो आशिष् दिने प्रतिज्ञा गर्नुभएको छ, तर यो साधारण मानिसहरूले प्राप्त गर्न सक्ने कुरा होइन। यो आशिष् परमेश्वरले चुन्नुभएका मानिसहरूका लागि हो, र कुनै मूर्ख गधा, जिउँदो लास, बदमास, वा फटाहाहरू चुनिनु असम्भव हुन्छ। परमेश्वरले मानवजातिलाई मुक्ति दिन तीन चरणको काम गर्नुहुन्छ, र अन्त्यमा, उहाँले विजेताहरूको समूह बनाउनुहुनेछ, र यी मानिसहरूलाई यावत् थोकका मालिक बन्न र नयाँ मानवजाति बन्न सक्षम बनाउनुहुन्छ। मानवजातिका लागि यो कति ठूलो आशिष् हो! आखिरी दिनहरूको न्यायको कामको यो चरण कति वर्षदेखि चलिरहेको छ? (तीस वर्षभन्दा बढी समयदेखि।) यो तीस वर्षभन्दा बढीको समयलाई हेर्दा मात्रै, परमेश्वरले कति धेरै मूल्य चुकाउनुभएको छ र उहाँले कति धेरै काम गर्नुभएको छ भन्ने कुरा देख्न सकिन्छ, त्यसकारण परमेश्वरले अन्तमा प्राप्त गर्नुहुने मानवजाति कति बहुमूल्य र कति महान् हुनेछ, र परमेश्वरको नजरमा यो बहुमूल्य र अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण छ भन्ने कुरा स्पष्ट हुन्छ! त्यसोभए तिमीहरू कति भाग्यमानी छौ; तिमीहरूका लागि यो कस्तो ठूलो आशिष् हो! त्यसकारण, यस विन्दुमा अझै पनि डगमगाइरहेका कतिपय मानिसहरूका हकमा, तिनीहरू साँच्चै नै आशिषित हुँदैनन्! तिनीहरू नडगमगाएका भए र तिनीहरू पछ्याउन पूर्ण रूपमा प्रतिबद्ध भएका भए पनि, तिनीहरूले सत्यता नपछ्याएका भए, तिनीहरूले यो आशिष् प्राप्त गर्नेथिएनन्। त्यसकारण अन्तमा यो आशिष् प्राप्त गर्नेहरू साधारण मानिसहरू होइनन्—परमेश्वरले कडाइका साथ र बारम्बार जाँच्नुभएका र सावधानीपूर्वक छनौट गर्नुभएका मानिसहरू तिनीहरू नै हुन्; परमेश्वरले अन्तिममा प्राप्त गर्न सक्नुहुने मानिसहरू तिनीहरू नै हुन्।
डगमगाउनेहरूका मुख्य प्रकटीकरणहरू यी मामिलाहरू नै हुन्। तिनीहरूको अन्तिम परिणाम जेसुकै भए पनि, त्यस्ता मानिसहरूलाई मण्डलीभित्र पहिचान गरेपछि, कुनै पनि हालतमा, तिनीहरूलाई सिद्धान्तहरू अनुसार सम्हाल्नुपर्छ। तिनीहरूलाई दाजुभाइ वा दिदीबहिनीका रूपमा लिनु हुँदैन। यदि तिनीहरूसँग परमेश्वरमा विश्वास गर्नेप्रति सकारात्मक भावनाहरू छन् वा तिनीहरूले केही मेहनत गर्न सक्छन् र तिनीहरू केही श्रम प्रदान गर्न इच्छुक छन् भने, तिनीहरू बढीमा मण्डलीका साथी हुन्, र तिनीहरूलाई दाजुभाइ वा दिदीबहिनी मान्न सकिँदैन। त्यसकारण तिनीहरूले “समर्पणता” वा “इमानदारिता” जस्ता नयाँ नाम लिए भने पनि, तैँले तिनीहरूलाई दाजुभाइ वा दिदीबहिनी भनेर बोलाउनु हुँदैन—तिनीहरूलाई तिनीहरूको नयाँ नामले बोलाउनु नै पर्याप्त हुन्छ। किन यस्तो हुन्छ? किनभने त्यस्ता मानिसहरू दाजुभाइ वा दिदीबहिनी बन्न लायक हुँदैनन्। अब तिमीहरूले बुझ्यौ? (बुझ्यौँ।) त्यसोभए, अब तिमीहरूसँग यस्ता मानिसहरूलाई सम्हाल्ने सिद्धान्तहरू छन्, होइन र? (हो।) आजको सङ्गति यति नै। फेरि भेटौँला।
जुन २९, २०२४
