Paano Sikaping Matamo ang Katotohanan (14)

Kamakailan ay nagbahaginan tayo sa isang paksa, ang pagtutukoy sa iba’t ibang kategorya ng mga tao batay sa kanilang pinagmulan. Isa itong espesyal na paksa na lumilitaw sa ilalim ng mas masaklaw na paksa ng mga likas na kondisyon, pagkatao, at mga tiwaling disposisyon ng mga tao. Nagbahaginan tayo sa isang nilalaman na nauugnay sa espesyal na paksang ito—ano ang kabilang? (Kinategorya ng Diyos ang mga tao sa tatlong uri ayon sa kanilang pinagmulan: iyong mga nagreengkarnasyon mula sa mga hayop, iyong mga nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo, at iyong mga nagreengkarnasyon mula sa mga tao. Noong unang beses, nakipagbahaginan ang Diyos tungkol sa apat na katangian ng mga nagreengkarnasyon mula sa mga hayop: Ang una ay na mayroon silang baluktot na pagkaarok; ang ikalawa ay na partikular silang manhid; ang ikatlo ay na partikular na magulo ang isip nila; at ang ikaapat na katangian ay na hangal sila. Sa ikalawang pagkakataon, nakipagbahaginan ang Diyos tungkol sa mga katangian ng mga nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo: Ang una ay na sila ay matatagal nang sinungaling; ang ikalawa ay na sila ay mga lihis; at ang ikatlo ay na sila ay masasama. Ang pangunahing pinagtutuunan ng pagbabahaginan ay ang dalawang pagpapamalas ng pagiging matatagal nang sinungaling at lihis nila.) Ang pangunahing pagpapamalas ng pagiging matagal nang sinungaling ay panlilinlang. Tungkol naman sa mga pagpapamalas ng pagiging lihis, kinategorya rin natin ang mga ito—ilang pagpapamalas ang mayroon? (May tatlo. Ang una ay nauugnay sa disposisyon; tulad ng pagiging mapanganib at hindi normal. Ang ikalawa ay kinasasangkutan ng buktot na pagkahalay ng laman. At ang isa pa ay ang pagiging kakaiba; ibig sabihin, madalas na pagkaranas ng mga guni-guni sa pandinig at sa iba pang pandama, at palaging nagpapakita ng mga hindi normal na ugali.) Sa pangkalahatan ay ito ang nabibilang.

Noong nakaraan ay nagbahaginan tayo sa ilang pagpapamalas ng lihis na aspekto ng mga taong nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo. Nabasa ko ang tungkol sa mga pagpapamalas ng isang tao sa mga dokumento ng pagpapatalsik na inipon ng iglesia—ang lahat ay makinig at tingnan ninyo kung ang mga pagpapamalas nila ay nauugnay sa ating pinagbahaginan. Ang inidbidwal na ito ay responsable sa pagpapatubo ng mga gulay sa bukid. Ang mga pangunahin niyang pagpapamalas ay inilarawan bilang: “Mapaminsala ang pagkatao niya, at walang paggalang ang kanyang saloobin sa ang Itaas,” nang may ilang partikulang na pagpapamalas na nailista. Ang unang pagpapamalas ay: “Kaswal siyang pumili ng isang lugar para magpatubo ng mga gulay para sa ang Itaas. Kalaunan, natuklasan na ang lugar na ito ay mababa at madaling bahain. Ang pampatabang inilagay roon ay tinangay ng tubig, kaya napakaliit ng mga gulay nang tumubo ang mga ito. Alam niyang dapat na ilagay uli ang pataba pero sadyang hindi niya ito ginawa. Nakita niyang hindi tumutubo nang maganda ang mga gulay pero wala siyang ginawa—sadya niyang binigyan ang ang Itaas ng mga pangit na gulay para makaing.” Ito ang unang pagpapamalas. Ang ikalawang pagpapamalas ay: “Sa karaniwan, inalagaan lang niya ang mga gulay na para sa mga kapatid at pagkatapos ay umalis na. Para naman sa mga gulay na inalagaan para sa ang Itaas, hindi niya inalagaan o pinamahalaan ang mga ito—hindi niya inintindi ang usapin o wala siyang ginawa tungkol dito.” Ang ikatlong pagpapamalas ay: “Alam niyang maraming peste ang kumain sa mga gulay, kinagat-kagat ang mga ito kaya nagkabutas-butas ang mga ito at mukha nang nakakadiri at hindi na makain, pero kaswal lang siyang nag-spray ng kaunting pestisidyo nang walang pakialam kung epektibo ba ito. Nang pinaalalahanan siya ng iba na alisin ang mga peste mula sa mga gulay, ganap siyang walang pakialam, iniisip niya, ‘Ano bang dapat alalahanin? Napakarami kong trabahong gagawin—hindi puwedeng babantayan ko na lang ang mga gulay na ito araw-araw!’” Kita mo na, ito ang inisip niya sa puso niya—kahit na nang paalalahanan siya ng iba, hindi pa rin siya kumilos. Ang ikaapat na pagpapamalas ay, “Ang naisip niya sa puso niya tungkol sa pagpapalaki ng mga gulay para sa ang Itaas ay: “Kung anuman ang kalabasan ng mga gulay na pinatubo ko, sadyang iyon ang kakainin mo. Kung tutubo nang maganda ang mga ito, makakakain ka ng magagandang gulay. Kung wala akong mapapatubo na magagandang gulay, edi huwag mong kainin ang mga ito. Ano’t anuman, pinatubo ko ang mga ito para sa iyo—kailangan mong maging mapagpasalamat sa akin!’” Ang mga ito ang mga mapaminsanlang kaisipan sa kanyang puso, at sinabi niya ang mga kaisipang ito sa mga kasama niya sa bahay. “Nang pinaalalahanan siya ng iba na huwag gumamit ng basket para sa mga bulok na dahon ng gulay kapag nagpapadala ng mga gulay sa ang Itaas, sinabi niya, ‘Hindi ko iyan magagarantiya.” Kita mo na, pinaalalahanan na siya ng iba, at hindi pa rin siya nakinig. Ginawa lang niya ang anumang gusto niya. Ito ang ikaapat na pagpapamalas. Ang ikalimang pagpapamalas ay: Tinrato niya ang mga gulay na inalagaan para sa ang Itaas sa ganitong paraan nang walang anumang kamalayan sa puso niya, nang walang kahit katiting na pagsisisi. Sa tuwing may nagpapaalala sa kanya, sinasabihan siya na maging mas maingat, nagiging mapanlaban at tutol siya. Kung sinuman ang nagbigay sa kanya ng mga mungkahi—kinamuhian niya ang taong iyon.” Naibuod ng mga lider at manggagawa ang limang pagpapamalas sa kabuuan. Ibinuod nila ang mga karaniwang pagpapamalas ng indibidwal na ito, gayundin ang kanyang saloobin sa katotohanan at ang kanyang saloobin sa tungkulin, at naglista rin sila ng mga partikular na halimbawa. Napakaganda ng pagbubuod. Ano ang nararamdaman ninyo pagkatapos itong marinig? Ang isang tao ba na mayroon ng mga ganitong pagpapamalas ay mayroong mabuting pagkatao? (Wala.) Gaano ito kasama? Ang mga pagpapamalas ba ng taong ito ay naaayon sa mga pagpapamalas ng mga taong nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo na pinagbahaginan natin? (Oo.) Sa aling pagpapamalas naaayon ang mga ito? (Ang pagpapamalas ng pagiging masama ng gayong mga tao.) Dagdag pa sa pagiging masama, mayroon ba siya ng anumang mga pagpapamalas ng pagiging lihis na katangian ng mga taong nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo? (Oo.) Paano ito nakita? (Kapag nagpapatubo ng mga gulay para sa ang Itaas, ang mga ordinaryong tao ay gagawing priyoridad na pumili ng isang magandang lupa, pero pinili niyang magpalakas sa mga kapatid—inalagaan lang niya ang mga gulay na para sa mga kapatid. Para sa mga gulay na pinatubo para sa ang Itaas, pumili siya ng hindi magandang lupa, hindi niya inalagaan ang mga ito o hindi niya hinarap ang mga peste, at palagi niyang ibinibigay sa ang Itaas ang mga gulay na hindi maganda ang tubo. Ang saloobin niya sa ang Itaas, sa Diyos, ay saloobin ng pagkapoot.) Bakit pagkapoot ang saloobin niya sa ang Itaas? Napasama ba ng ang Itaas ang loob niya? (Hindi. Ang kanyang saloobin ay tinutukoy ng kanyang kalikasang diwa—kinamuhian niya ang Diyos at kinamuhian ang mga positibong bagay.) Tunay na hindi ko kailanman nakilala ang indibidwal na ito—hindi ako kailanman nagkaroon ng anumang pakikipagtransaksyon sa kanya kahit kaunti. Kung gayon ay paanong nagawa niyang magkimkim ng gayon kalalim na pagkamuhi sa kanyang puso? Isa itong problema sa kanyang kalikasan. Sa isang banda, ito ay masama; sa kabilang banda, ito ay lihis, hindi ba? Hindi ba’t katulad ito ng sa malaking pulang dragon? (Oo.) Sa kanyang pagtrato sa Diyos at sa mga positibong bagay, may isang uri ng pagkamuhi sa kanyang puso. Kung tinanong mo sa kanya kung ano ang nangyayari, siya mismo ay hindi ito maipapaliwanag nang malinaw—nakaramdam lang siya ng pagkamuhi. Partikular niyang kinamuhian ang Diyos at ang katotohanan, partikular miang kinamuhian ang mga positibong bagay. Hindi ba’t ito ay pagiging lihis? (Oo.) Ang ganitong uri ng tao ay isang diyablo. Kung tinanong mo siya, “Kanino ka ba nananampalataya?” Tiyak na sasabihin niya na nananampalataya siya sa Diyos. Nananampalataya siya sa Diyos, pero namumuhi siya sa Diyos—ibinubunyag nito ang mentalidad ng isang diyablo. Ito ay pagiging lihis. Bakit Ko nasasabi iyon? Una ay hindi Ko kilala ang taong ito kahit kaunti, at hindi Ko siya kailanman pinungusan, pero nagkimkim siya ng gayon kalalim na pagkamuhi sa Akin—ito ay pagiging lihis. Ikalawa, ang mga kapatid ang nagsaayos na siya ang magpatubo sa mga gulay na ito. Kung ayaw niya itong gawin, dapat sana ay binanggit niya ang isyu, sa halip ay pinagbuntunan niya ng galit ang taniman ng gulay. Pagkatapos magtanim, hindi niya ito inalagaan nang maayos at binigyan niya ang ang Itaas ng mga gulay na hindi maganda ang tubo para kainin nito. Ikatlo, handang-handa siya pagdating sa pagpapatubo ng mga gulay para sa mga kapatid at inalagaan niya nang husto ang mga ito, pagdating sa pagpapatubo ng mga gulay para sa ang Itaas, labag ito sa loob niya. Partikular siyang puno ng pagkamuhi, at hindi malinaw kung bakit—wala namang nagpasama ng loob niya, pero tinrato niya ang ang Itaas at ang Diyos sa ganitong paraan. Hindi ba’t ito ay pagiging lihis? (Oo.) Ang lihis na nagtutulak na puwersang ito ay napakalakas! Sa isang banda, ito ay masama; sa kabilang banda, ito ay lihis—ito ang kalikasan ng isang diyablo. Gaano man kamapagparaya at kamapagpasensya na tinatrato ng sambahayan ng Diyos ang mga diyablo nang may pagmamahal, gaano man sila binibigyan ng sambahayan ng Diyos ng mga pagkakataon para magtamo ng kaligtasan, hindi nila nauunawaan ang mga bagay na ito kahit kaunti. Sa puso nila ay sadyang namumuhi sila sa Diyos at sa sambahayan ng Diyos. Ito ay ganap na dahil ang kalikasan ng isang diyablo ay mismong ang kamuhian ang Diyos at ang kamuhian ang mga positibong bagay. Walang kayang malinaw na magsabi kung ano ang dahilan nito—ang mga diyablo ay sadyang nagkikimkim ng walang batayang pagkamuhi sa Diyos at sa mga positibong bagay. Ito ang kilala bilang pagiging lihis. Ano ang iniisip niya araw-araw? “Kung anuman ang kalabasan ng mga gulay na pinatubo ko, sadyang iyon ang kakainin mo. Kung tutubo nang maganda ang mga ito, makakakain ka ng magagandang gulay. Kung wala akong mapapatubo na magagandang gulay, edi huwag mong kainin ang mga ito. Ano’t anuman, pinatubo ko ang mga ito para sa iyo—kailangan mong maging mapagpasalamat sa akin!” Hindi ba’t lihis ang mga bagay sa puso niya? Ang iniisip niya ay pawang buktot, mapanganib, at hindi normal. Ang mga taong may konsensiya at katwiran ay nadarama na ang kanyang mga kaisipan ay hindi lubos maisip—hindi nila maintindihan kung bakit siya mag-iisip sa ganitong paraan. Ganito mismo kumikilos ang mga diyablo. Ang kanyang inisip at pinagbulay-bulayan sa kanyang puso ay pawang madidilim at mga buktot na bagay. Ang isang taong bang ganito—na isang diyablo—ay kayang tanggapin ang katotohanan? (Hindi.) Ni hindi siya nagtataglay ng batayang mga moralidad ng mga tao, ni ng konsensiya at katwiran. Nang mabanggit ang Diyos, nairita siya at nakaramdam ng pagkamuhi. Nang hilingin ng iba na gumawa siya ng ibang gampanin, hindi siya ganoon katutol; pagdating lang sa pagpapatubo ng mga gulay para sa ang Itaas na siya ay partikular na tutol. Ito ay pagiging masama, ito ay pagiging lihis. Maaaring tanungin mo siya kung bakit masyado siyang tutol—isa itong usapin ng puso, at maaaring hindi niya magawang masabi ng malinaw kung nasaan ba ang ugat. Nagagawa ba ninyong makita nang malinaw kung nasaan ang ugat ng problema? Bakit niya tinrato ang Diyos sa ganitong paraan? Ang karamihan ng tao ay labis na maguguluhan dito: “Paanong nagagawa ng isang taong nananampalataya sa Diyos na tratuhin ang Diyos sa ganitong paraan? Isa ba siyang walang pananampalataya?” Ngayon, sa pamamagitan ng pagbabahaginan sa katotohanan, nagagawa na ba ninyo ngayon makita nang mas malinaw ang diwa at pinagmulan ng iba’t ibang uri ng tao? (Oo.) Dapat ay magawa na ninyo itong makita nang mas malinaw ngayon—ito mismo ang uri ng mga tao na nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo, at ang kalikasan nila ay ang kamuhian ang Diyos.

Sabihin mo sa Akin, maaari bang magbago ang mga taong nagreengkanasyon mula sa mga diyablo? (Hindi.) Katulad lang sila ng malaking pulang dragon. Kaya rin nilang sabihin ang mga tamang salita, sabihin ang mga salitang naaayon sa konsensiya at moralidad—pero hinding-hindi nila kayang isakatuparan ang mga bagay na sinasabi nila. Kaya nilang magsabi ng maraming salita na magandang pakinggan, pero pagdating ng oras na kailangan na nilang gumawa ng mga totoong bagay, hindi nila magawa ang kahit na isa. Bakit hindi nila magawa ang mga ito? Dahil sa loob, mga diyablo sila. Hindi sila magiging komportable at mababagabag sila sa loob kung gumawa sila ng mga positibong bagay, at ng mga bagay na naaayon sa pamatayan ng konsensiya ng tao. Kapag gumagawa ng kasamaan, gumagawa ng mga ginagawa ng mga diyablo, iniisip ang mga iniisip ng mga diyablo, saka lang sila nagiging komportable at nagagalak sa loob nila. Ito ang tunay na mukha ng ganitong uri ng tao. Kung makikipagdaldalan ka sa kanila, makikipag-usap tungkol sa mga usapin ng buhay ng laman, o makikipagtalakayan pa nga ng mga kasalukuyang kaganapan at politika, nagagawa nilang manatiling nakaupo. Pero kapag ang nilalaman ng pagbabahaginan ay tungkol na sa mga positibong bagay, katotohanan, sa Diyos, sa pagkakakilanlan ng Diyos, sa diwa ng Diyos, sa gawain ng Diyos, sa mga layunin ng Diyos para sa tao, o sa mga hinihingi ng Diyos sa tao, sila ay nagiging tutol at laban sa kanilang puso—ayaw nila itong pakinggan. Nagsisimula silang mangamot ng kanilang tainga at pisngi, para bang nakaupo sila sa mga karayom. Ang puso nila ay napupuno ng pagkaahita at pagkabagabag na tila may mga ligaw na damo na tumutubo sa loob nila. Pakiramdam nila na ang pananatili mang kahit isang segundo pa ay tulad ng pinapahirapan, at ang ilan sa kanila ay tatayo pa nga at maglalakad palayo sa mismong sandali iyon. Kahit na ang ilang tao, alang-alang sa imahe, ay umuupo roon nang napakagalang at hindi umaalis, ang kanilang isipan ay naglalakbay na nang malayo—ang mga isipan nila ay matagal nang lumipad nang mas mataas pa kaysa sa mga ulap, at sadyang hindi sila nakikinig sa sinasabi mo. Bakit sila may mga ganitong pagpapamalas? Dahil sa puso nila, sila ay nasusuklam sa Diyos at sa mga positibong bagay. Hindi sila interesado sa katotohanan; hindi nila ito makuha at ayaw nila itong tanggapin. Sa sandaling magkaroon ng pagbabahaginan sa katotohanan sa isang pagtitipon, nag-iisip sila ng lahat ng uri ng palusot para umalis, sinasabing, “Kailangan kong umalis para mag-asikaso ng isang bagay,” o kaya, “May kailangan akong tawagan.” Gusto lang nilang sunggaban ang anumang palusot para makatakbo palayo. Ang gayong mga tao ay sadyang mga lihis. Kung kinikilala ng isang tao na isa siyang taong nananampalataya at sumusunod sa Diyos, dapat ay wala siya ng mga pagpapamalas na ito. Pero pagdating sa mga usaping kinasasangkutan ng mga positibong bagay at ng Diyos, ang mga taong nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo ay mayroon ng mga ganitong pagpapamalas—ito ay lagpas sa sarili nilang kontrol at isang usapin ng kanilang kalikasang diwa. Ito ay natutukoy ng kanilang pinagmulan, at walang may kayang baguhin ang katunayang ito. Kapag nakikipagbahaginan ka tungkol sa katotohanan sa mga positibong bagay, sa mga layunin ng Diyos, sa mga salita ng Diyos, pakiramdam nila ay hinuhusgahan mo sila, para bang matatapos ang buhay nila dahil dito. Ito ang tunay na panloob ng kalagayan ng kung paano nila tinatrato ang Diyos, ang katotohanan, at ang mga positibong bagay. Siyempre, isa rin itong uri ng papagpapamalas ng buktot na diwa ng gayong mga tao. Dahil nasusuklam at namumuhi sila sa mga positibong bagay, sa katotohanan, at sa Diyos, ang kanilang pinag-iisipan at pinagbubulay-bulayan sa kanilang mga panloob na mundo araw-araw ay ganap na walang kinalaman sa mga positibong bagay, sa katotohanan, o sa gawain ng Diyos. Ang lahat ng bagay na pinag-iisipan nila sa puso nila ay nauugnay sa kung ano ang lihis. Ang pinag-iisipan nila ay kung paano magpakitang-gilas para magkaroon sila ng katayuan at katanyagan sa gitna ng mga tao, kung paano kumilos para ilihis ang mga tao, magkamit ng katayuan, at hikayatin ang mas maraming tao na sang-ayunan at tingalain sila, kung paano kumilos para makuha ang loob ng mga tao at makamit ang pagsang-ayon ng mga ito, paano makuha ang pagkilala at mga pag-aangat mula sa sambahayan ng Diyos o mula sa mga lider sa bawat antas. Ang lahat ng bagay na iniisip nila at ang lahat ng bagay na ginagawa nila ay may dala-dalang kalikasan ng pakikipag-agawan, pakikipag-away, pangunguha, panlilinlang, pagpapakana, pagpaplano, panunulsol, panloloko, pangpngontrol, at panlilihis, hindi ba? (Oo.) Ginagawa nila ang lahat-lahat sa paggawa ng mga bagay na ito—handa silang magdusa ng anumang paghihirap. Sa buong proseso ng kanilang pagdurusa, gumagawa sila ng mga plano at nagpapakana tungkol sa kung anong kasamaan ang gagawin, kung kanino magkakalkula, at kung anong mga layon ang kakamtin. Sa lahat ng bagay na ginagawa nila, mayroong estratehiya, mayroong partikular na intensiyon. Sa panlabas, hindi sila hayagang nagsasabi ng mga bagay na salungat sa katotohanan, hindi rin sila hayagang gumagawa ng mga bagay na nakakagambala o nakakagulo sa gawain ng iglesia, at lalong hindi nila hayagang hinuhusgahan, binabatikos, o nilalapastangan ang Diyos. Hindi nila ginagawa ang halatang masasamang gawang ito. Pero sa kanilang mga panloob na mundo, hindi nila kailanman pinag-iisipan ang tungkol sa anumang bagay na nauugnay sa katotohanan o sa mga positibong bagay, at hindi pa nga nila kailanman isinasaalang-alang ang anumang bagay na nauugnay sa konsensiya at katwiran ng tao, o sa moralidad. Kaya ano ang isinasaalang-alang nila? Ang mga isipan nila ay ganap na naiipit sa mga disenyo, mga panlilinlang, kalkulasyon, pakikipagsabwatan, at pagpapakana. Kaya kahit na sa panlabas, hindi mo sila nakikitang nilalabanan ang Diyos nang hayagan, o hindi sila naririnig na magsalita ng mga salita ng reklamo laban sa Diyos, paghihinala sa Diyos, paghusga sa Diyos, o maging ng paglapastanganan sa Diyos, sa puso nila ay puno pa rin sila ng saloobin ng galit, pagkasakuklam, at kawalang-galang sa mga salita ng Diyos, sa gawain ng Diyos, at sa anumang bagay na nauugnay sa gawain ng Diyos. Anuman ang sabihin ng Diyos, anuman ang mga hinihingi ng Diyos sa mga tao, anuman ang mga layunin ng Diyos, o anuman ang mga prinsipyo sa likod ng iba’t ibang uri ng gawaing ginagawa ng Diyos, hindi nila kailanman binibigyang-pansin o tinatanggap ang mga ito—sa loob ng mga taong ito, sadyang walang lagayan para tanggapin ang mga positibong bagay na ito. Bagama’t hindi mo sila nakikita na hayagang nilalabanan o kinokondena ang mga positibong bagay na ito, mula sa perspektiba ng kailaliman ng puso nila, nasusuklam at namumuhi sila sa mga ito. Kapag nakikinig sila sa mga sermon, hindi nila pinagbubulay-bulayan kung paano tatanggapin ang katotohanan at isasagawa ang katotohanan, bagkus ay kung paano ibubuod ang sariwang liwanag at mga parirala na naririnig nila at gawing sarili nilang mga salita ang mga ito para ipagbahaginan at ibahagi sa iba, para sa intensyon na sila ay tingalain at idolohin ng mga tao. Iniisip nila, “Kung pagkatapos ay ipapangaral ko ang mga salitang ito sa mga kakasali pa lang sa iglesia, makakamit ko ang paghanga at pag-idolo ng mas maraming tao, at magkakaroon pa nga ako ng mas mataas na katayuan sa gitna ng mga tao. Ang katayuang ito ay magiging batay sa kung gaano karaming doktrina ang nauunawaan at naaarok ko, at kung gaano ko lubusang naaarok ito.” Kahit na maupo sila roon habang nakikinig sa mga sermon—nakikinig pa nga nang napakabuti at napakasinop, at naglalaan ng labis na pagsisikap—hindi positibo ang saloobin nila at hindi dalisay ang motibo nila. Hindi sila nakikinig nang may saloobin ng pagtanggap sa katotohanan, bagkus ay pinagbubulayan nila ito na para bang nag-aaral sila ng teolohiya, ikinukumpara sa Bibliya ang mga sinasabi sa sermon. Hindi nila tinatanggap ang mga salita ng Diyos at hindi ikinukumpara ang kanilang sarili sa mga ito, nang naghahangad na maunawaan ang sarili nilang iba’t ibang problema, at mahanap mula sa mga ito ang isang landas ng resolusyon at mga prinsipyo para sa pagsasagawa, para makilala nila ang sarili nila, magkaroon ng tunay na pagsisisi, iwaksi ang kanilang mga tiwaling disposisyon, kumilos at umasal sa paraang naaayon sa mga katotohanang prinsipyo, at tugunan ang mga layunin ng Diyos—hinding-hindi ito ang layon nila. Ano ang layon nila? Ito ay ang sangkapan ang sarili nila ng mas maraming doktrina para maiparada at maipasikat ang kanilang sarili at tingalain at idolohin sila ng mga tao. Iyon ang unang pakay. Ang kanilang ikalawang pakay ay ang hanapin ang pinakasimpleng landas para sa pagkakamit ng mga pagpapala. Matapos makinig sa mga sermon at makumpirma na ito ang tunay na daan, nagsisimula silang pagbulay-bulayan kung gaano kalaki ang pag-asa nila na magkamit ng mga pagpapala, kung gaano kalaki ang pag-asa nila na magtamo ng kaligtasan. Pagkatapos ay tinutukoy nila na gamitin ang pamamaraan ng pagtitiis ng hirap at pagbabayad ng halaga para mapandayang matamo ang tiwala ng hinirang na mga tao ng Diyos at ng sambahayan ng Diyos, at para maipakita sa Diyos ang mga paghihirap na tinitiis nila at ang halagang ibinabayad nila. Iniisip nila na kaya nilang magkamit ng malalaking pagpapala at magandang hantungan sa pamamagitan ng pananampalataya sa Diyos sa ganitong paraan. Kita mo, ang kanilang saloobin sa mga sermon at sa bawat aspekto ng katotohanan ay hindi ang simpleng tanggapin ito at pagkatapos ay isagawa at danasin ito—sa halip, mayroon silang mga natatagong plano at pakana. Palagi silang umaasa na gumamit ng mga partikular na parirala o mga klasikong sipi mula sa mga sermon at pagbabahaginan para sangkapan ang sarili nilang mga isipan at bangko ng mga retoriko, para ilihis ang mga kapatid, idinudulot na maging idolo sila ng lahat, tinutulutan ang kanilang sarili na magkamit ng posisyon sa gitna ng mga tao at magawang tamasahin ang mataas na pagpapahalaga ng iba. Hindi ba’t ang mga kaisipan, intensyon, at saloobing ito na mayroon sila kapag nakikinig sa mga sermon ay sapat para ipakita na ang gayong mga tao ay lihis? (Oo.) May sinuman bang kayang itama ang lihis na nagtutulak na puwersang ito sa kanila? Kung sasabihin mo sa kanila, “Ang pag-iisip sa ganitong paraan ay hindi pagtanggap sa katotohanan—hindi ito ang saloobing dapat mayroon ang isang taong nagsisikap na matamo ang katotohanan. Kung nag-iisip ka sa ganitog paraan, walang magiging epekto ang katotohanan sa iyo; hindi ka nito mabibigyang-kakayahan na magtamo ng kaligtasan. Dapat mong tanggapin ang katotohanan, hanapin ang mga prinsipyo ng pagsasagawa sa loob nito, at isagawa at danasin ang mga salita ng Diyos sa tunay na buhay, para ang mga salita ng Diyos ay maging ang katotohanang realidad mo at sa huli ay maging buhay mo”—magagawa ba nilang makamit iyon? (Hindi.) Bakit hindi? Ito ba ay dahil hindi sapat ang naging pagsisikap nila, o dahil ang pagbabahaginan natin sa katotohanan ay hindi isinaalang-alang ang kanilang mga damdamin o hindi isinama ang isang nababagay na probisyon ng katotohanan na nakatuon sa kanilang kalagayan? (Parehong hindi ito ang kaso.) Kung gayon ay ano ang dahilan? (Ito ay natutukoy ng diwa nila ng pagkamuhi sa katotohanan.) Samakatwid, dapat sabihin na ang mga pagpapamalas ng mga taong ito ay hindi mahihiwalay sa diwa nila—malapit na magkaugnay ang mga ito. Walang may kayang magtuwid ng mga kaisipan sa puso nila, at walang may kayang magbago sa buktot na kalikasang diwa ng mga taong ito na mga diyablo. Kinamumuhian nila ang katotohanan at tinatanggihan ang katotohanan, kaya hindi sila magagawang baguhin ng katotohanan. Kung gayon ay masasabi ba na ang ganitong uri ng tao ay hindi na matutulungan? (Oo.) Ang sagot ay tiyak na oo. Bakit? Dahil ang kalikasang diwa nila ay sa mga diyablo. Ang lahat ng ibinubunyag nila ay ganap na pinamamahalaan ng kalikasan ng mga diyablo—hinding-hindi ito pansamantalang pagbubunyag ng katiwalian, ni hindi ito isang pagbubunyag ng buktot na mga tiwaling disposisyon ng tiwaling sangkatauhan. Ito ay dahil mga diyablo sila, hindi mga nilikha—ito ang ugat ng problema.

Ang ganitong uri ng tao ay may ilang karagdagang pagpapamalas kapag nakikinig sa mga sermon—sa tuwing nakikipagbahaginan ang sambahayan ng Diyos sa katotohanan at kinasasangkutan ito ng paglalantad at paghihimay ng masasamang gawa at mga pagpapamalas ng ilang tao, nagsasabi sila ng mga bagay tulad ng: “Hindi ba’t ang sinasabi mo ay tungkol sa insidenteng iyon na nangyari noon? Alam ko ang buong kuwento. Alam ko mismo kung ano ang layon mo sa pagbabanggit nito. Hindi ba’t sinusubukan mo lang na gamitin ang pakikipagbahaginan at paghihimay sa usaping ito para itatag ang sarili mong awtoridad at himukin ang mga taong makinig sa iyo? Hindi ba’t gusto mo lang turuan ng leksiyon ang mga tao, at supilin ang ilang tao? Hindi ba’t paglulunsad lang ito ng isang kampanya? Isang hangal lang ang maniniwala sa sinasabi mo! Isang hangal lang ang makikinig sa iyo at magsasagawa ayon sa mga katotohanang prinsipyo!” Kita mo, kahit kapag nakakarinig sila ng ilang halimbawa, pahayag, o mga partikular na pagmamalas ng mga tao, na nauugnay sa isang aspekto ng katotohanan, ang kanilang nauunawaan ay ganap na naiiba sa nauunawaan ng iba. Hindi nila maarok ang mga bagay na ito nang tama o matrato ang mga ito nang tama, at kaya pa nga nilang baluktutin ang mga katunayan at husgahan at kondenahin ang mga positibong bagay. Ang iniisip nila sa puso nila ay palaging napakadilim, pero pakiramdam nila na partikular silang mautak at alam nila ang totoong kuwento. Hindi ba’t lihis ito? Katulad lang ito ng malaking pulang dragon—sinasabi ng malaking pulang dragon na kapag ang Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay nagpapaalis o nagpapatalsik ng mga tao, ginagawa ito bilang pagpapakita ng kapangyarihan sa iba, pero hindi nito kailanman sinasabi na kapag ang sambahayan ng Diyos, ang iglesia, ay nagpapaalis ng mga tao, dinadalisay nito ang iglesia. Ito ay dahil sila ay mga walang pananampalatayang diyablo na hindi kayang maarok ang katotohanan; palagi nilang binabaluktot, hinuhusgahan, at kinokondena ang mga positibong bagay, at hinding-hindi nila tatratuhin ang mga positibong bagay nang may tamang kaisipan. Mas gugustuhin nilang paniwalaan na nagmula sila sa mga unggoy, na sila ay mga inapo ng mga dragon, kaysa aminin na ang mga tao ay nilikha ng Diyos. Kamakailan lang, narinig ko pa ngang sinabi ng ilang siyentipikong mananaliksik na ang ilang espesye ng higanteng daga mula sa daan-daang milyong taon na ang nakakalipas ay ang ninuno ng sangkatauhan—isa itong katawa-tawa at kakaibang teorya! Kung susubukan mong himukin sila na aminin na ang mga tao ay nilikha ng Diyos, na paniwalaan na ang mga tao ay nilikha ng Diyos, paano mo man ito sabihin, tumatanggi silang aminin ito. Kahit na ilatag ang katotohanang ito sa mismong harapan ng mga mata nila, hindi pa rin sila naniniwala. Naniniwala lang sila na ang mga tao ay nagmula sa mga unggoy, o ang mga tao ay mga anak ng daga, o na ang mga ito ay mga inapo ng mga dragon. Mas gugustuhin nilang paniwalaan ang ganitong mga uri ng mga maladiyablong salita kaysa paniwalaan na ang mga tao ay nilikha ng Diyos—na ang buhay at hininga ng tao ay ibinigay ng Diyos. Hindi nila ito pinaniniwalaan, hindi ito tinatanggap, at ayaw nilang tanggapin ang katunayang ito. Hindi ba’t lihis ito? (Oo.) Kung sasabihin mo na sila ang mga inapo ng mga dragon, natutuwa sila. Kung sasabihin mo na sila ay nagmula sa mga unggoy at mga inapo ng mga unggoy, o na ang isang higanteng daga ang kanilang ninuno, sinasabi nila, “Oo, isang malaking karangalan!” Pero kung sasabihin mo na ang mga tao ay nilikha ng Diyos, nagiging mapanlaban sila—nagliliyab ang mga mata nila sa galit, at sila ay napupuno ng pagkamuhi sa iyo. Ito ay labis na lihis!

Ang mga nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo ang pinakaayaw makarinig ng mga salita ng pagbabahaginan tungkol sa katotohanan. Lalo na kapag ang gayong mga salita ay tungkol sa pagkilala sa sarili, paghihimay sa mga kalagayan ng iba’t ibang uri ng mga tao, kung paano makapasok sa mga katotohanang realidad, o ang mga prinsipyo ng pagsasagawa sa katotohanan, nakadarama sila ng labis na pagkasuklam sa kanilang puso, at kasabay nito, nagpapalaganap sila ng mga baluktot na pagkaunawa at opinyon. Halimbawa, kapag pinapaalis ng iglesia ang ilang taong gumagawa ng masama, ang ganitong uri ng tao ay inuudyukan ang iba, nagsasabi ng mga bagay tulad ng, “Ang sambahayan ng Diyos ay walang pagmamahal para sa mga tao. Para bang kinakatay nila ang kalabaw kapag nabungkal na ang bukid,” o, “Pinaalis ang mga taong ito dahil napasama nila ang loob ng mga nakatataas na lider.” Hindi nila magawang tratuhin nang tama ang gawain ng paglilinis ng iglesia sa loob ng sambahayan ng Diyos, wala rin silang dalisay na pagkaarok—nag-iisip at nagsasalita sila tungkol dito sa isang baluktot na paraan. Hindi ka makakarinig ng anumang mga salita ng konsensiya o katwiran mula sa kanilang bibig, ni ng anumang mga salita ng mga positibong bagay, lalo na ng anumang bagay na naaayon sa mga katotohanang prinsipyo. Ang kanilang puso ay puno ng mga reklamo, pagtutol, at hinaing. Kapag walang pagpipigil nilang ipinapahayag ang kanilang mga pananaw, ang mga bagay na sinasabi nila at ang mga kaisipan at pananaw na ibinubunyag nila ay pawang lihis at baluktot. Nakikita mo na ito ay hindi lubos maisip—iniisip mo kung paanong nanampalataya sila sa Diyos at nakinig sa mga sermon sa loob ng napakaraming taon, at kung paanong sa panlabas ay tila napakaganda ng asal nila at hindi masama, at nagtataka ka kung paanong nagagawa nilang sabihin ang mga hindi makatwirang bagay na ito sa mga kritikal na oras. Sa wakas ay naisiwalat na nila ang kanilang tunay na mga kaisipan, mga bagay na itinago nila sa kanilang puso sa loob ng mahabang panahon—hindi ba’t ibinubunyag nito ang kanilang problema? (Oo.) Ang mga tunay na kaisipan na isinisiwalat nila ay ganap na mga baluktot na agumento at maling paniniwala. Kaya, isinatinig ba nila ang mga baluktot na argumento at maling paniniwalang ito dahil sa isang pansamantalang masamang lagay ng loob? (Hindi.) Hinding-hindi. Kahit ilang taon na silang nananampalataya sa Diyos at nakikinig sa mga sermon, ang mga kaisipang ito ay palaging natatago sa kanilang puso, hindi kailanman nasisiwalat. Pero kapag dumating ang isang krusyal na sandali at hindi na nila magawang mapigilan ang nais nilang sabihin, sumasabog ito na parang isang bulkan—naglalagablab ito nang napakatindi sa loob nila, at isang araw ay hindi na nila ito mapigilan, at sumasabog ang lihis na galit na ito. Kapag sumabog ang kanilang maladiyablong kalikasan, ang lahat ng uri ng baluktot na argumento at maling pananampalataya at maling kaisipan ay lumalabas—nagsasabi sila ng mga salita na nagrereklamo tungkol sa Diyos, mga salitang naglalapastangan sa Diyos, mga salitang nag-iinsulto sa Diyos, mga salita ng inggit at pagkamuhi sa mga tao, mga salita ng pang-uudyok—naglalabas sila ng lahat ng uri ng maladiyablong salita, at saka mo lang mapagtatanto na sila ay isang diyablo at ganap nang nabunyag. Dati, napansin mo na ang mga sermon ay palagi nilang hindi naiintindihan at hindi nila kailanman naunawaan ang katotohanan sa lahat ng taon na nananampalataya sila sa Diyos. Ipinagpalagay mo na mahina ang kanilang kakayahan, na hindi nila kayang maunawaan ang katotohanan, kaya itinuring mo sila bilang isang kapatid at sinubukan mo silang tulungan. Nagbukas ka sa kanila at sinabi mo kung paano nalinis ang iyong sariling mga tiwaling disposisyon. Pero paano ka man makipagbahaginan sa kanila, hindi nila kailanman binuksan ang kanilang puso para sabihin kung kumusta talaga sila. Hindi mo kailanman nagawang maunawaan: Bakit hindi nila mabuksan ang kanilang puso? Bakit hindi nila inihayag ang kanilang tunay na kalagayan? Maaari kayang hindi sila kailanman nagbunyag ng mga tiwaling disposisyon? Hindi mo sila kailanman nagawang makilatis, at inakala mo pa nga na maganda ang asal nila at simple at taong totoo sila. Nang sumabog na ang kanilang maladiyablong kalikasan at nakapagsabi sila ng napakaraming bagay na nagrereklamo at naglalapastanganan sa Diyos, saka mo lamang nakita na sa aktuwal ay wala silang pagkatao at ganap na maladiyablo ang kalikasan nila. Nadarama mo, “Kahindik-hindik ang taong ito! Nanampalataya siya sa Diyos sa loob ng lahat ng taon na ito, pero lumalabas na palagi niyang kinamumuhian at nilalabanan ang katotohanan sa kanyang puso! Hindi nakapagtataka na hindi siya kailanman nagbukas sa kahit na sino—natatakot siya na makikilatis ng iba ang kanyang maladiyablong kalikasan! Siya ay isang tunay na diyablo!” Kapag nakilatis mo na ang kanilang diwa, nadarama mo na ganap kang naging bulag sa lahat ng taon na ito—ginagawa ang iyong tungkulin araw-araw at namumuhay ng buhay iglesia kasama sila, habang iniisip na sila ay isang mabuting tao, isang miyembro ng sambahayan ng Diyos, isa sa hinirang na mga tao ng Diyos, at walang anumang pagkilatis sa kanila. Iyon ay isang labis na nakakatakot na sitwasyon! Kung namumuhay at nakikisalamuha ka sa mga kapatid, at matutuklasan mo na ang isang tao ay may mga tiwaling disposisyon o lumalabag sa mga prinsipyo sa kanyang tungkulin, at nakikipagbahaginan ka sa kanya sa katotohanan at tinutulungan mo siya, at nagagawa niya itong tanggapin at nagpapahayag ng pasasalamat, makadarama ka ng labis na pagkalugod—madarama mo na ang taong ito ay labis na mabuti, na minamahal niya ang katotohanan; hinding-hindi ka masusuklam sa kanya. Pero kung makikisalamuha ka sa isang diyablo sa loob ng maraming taon, at palagi mo siyang tinatrato bilang isang kapatid, at madalas mo siyang tinutulungan, sinusuportahan, at pinapakitaan ng pagmamahal, pagpapasensiya, at pagpaparaya, pero itinuturing ka niya nang may labis na pagkamapanlaban, laging nagiging mapagbantay laban sa iyo na para bang kaaway ka niya, at unti-unti mong napagtatanto na sa kanyang puso ay hindi niya tinatanggap ang katotohanan kahit kaunti, at na siya ay walang iba kundi isang diyablo—ano ang madarama mo? Tungkol sa taong kababanggit lang natin na napatalsik—kung nakisalamuha kayo sa ganitong uri ng tao, at isang araw ay natuklasan ninyo na napakasama ng kanyang pagkatao, na hindi lang niya kinamumuhian ang Diyos sa kanyang puso at hindi tinatanggap ang katotohanan kahit kaunti, kinamumuhian din niya ang mga tumutulong sa kanya nang may pagmamahal, kaya nakatitiyak ka na ang ganitong uri ng tao ay isang tunay na diyablo, ano ang madarama mo? (Madarama ko na tunay akong naging hangal.) Una, madarama mo na ikaw ay naging hangal, at pagtatakhan mo kung paanong gumugol ka ng labis na walang kuwentang paghihirap sa gayong tao. Ano pa? (Medyo masusuklam ako.) Kanino ka masusuklam? Masusuklam ka ba sa kanila o sa sarili mo? (Masusuklam ako sa kanila, pero masusuklam din ako sa sarili ko dahil hindi ko sila nagawang makilatis.) Kung gayon, gugustuhin mo pa rin bang makita sila o makisalamuha sa kanila sa hinaharap? (Hindi.) Kung gayon, anong uri ng ugnayan ang gugustuhin mong magkaroon kayo? Ano ang gusto mong maging diskarte sa pakikisalamuha sa kanila? (Hindi ko na gugustuhin kailanman na makita silang muli—kung mas malayo akong makakapanatili mula sa kanila, mas mainam iyon.) Kung gayon, paano kung sa panahon ng paggawa ng iyong tungkulin, kailangan mo pa rin silang makita o makipagtalakayan ng gawain sa kanila, at hindi mo sila maiwasan—ano ang gagawin mo kung gayon? Nakapagbuod ba kayo ng anumang mga prinsipyo at mga landas ng pagsasagawa para dito? Nasusuklam kayo sa kanila at kaya gusto ninyo silang iwasan at hindi makita, pero kung iniiwasan ninyong makita sila sa inyong tungkulin, maaantala at maaapektuhan nito ang gawain—kaya ano ang dapat ninyong gawin? Mayroon ba kayong anumang magagandang solusyon? (Wala.) Kung gayon ay sasabihin Ko sa inyo ang dalawa. Ang una ay na kung ang ganitong uri ng tao ay kayang manatili sa iglesia para magserbisyo, kapag hindi ninyo kailangan na makipag-ugnayan sa kanya sa inyong tungkulin, hindi mo kailangang makipag-unayan sa kanya. Ito ay dahil nasusuklam ka sa kanya, ang makipag-ugnayan sa kanya ay nakakaasiwa at masakit, at dahil din napapansin niya na nasusuklam ka sa kanya, ikinasasama ito ng loob niya. At kaya, hindi mo na kailangang ilantad ang iyong puso sa kanya at sabihin sa kanya ang iyong iniisip sa kalooban mo tulad ng dati. Sa halip, maging mapagparaya at mapagpasensiya ka na lang, at makisalamuha ka sa kanya gamit ang matatalinong paraan—sapat na iyon. Ito ay isang prinsipyo. Ang isa pang prinsipyo ay na kapag kailangan mong makipag-ugnayan sa kanya sa iyong gawain, kailangan mong malinaw na ipaliwanag sa kanya ang gawain na itinatalaga sa kanya at ang mga nauugnay na katotohanang prinsipyo. May isang punto rito na kailangan mong bigyang pansinin—kailangan mong makita kung may kapabilidad ba siyang matagumpay na matapos ang gawain na itinalaga sa kanya. Kung sa karaniwan ay nagagawa niyang gawin ang ilan sa gawaing ito, makipagbahaginan sa kanya at pangasiwaan ang usapin sa isang walang pagkiling at obhetibong paraan. Pero kung palagi siyang pabasta-basta at iresponsable sa gawaing ito, hindi ka maaaring mapanatag na ipasa ang gawaing ito sa kanya, at dapat kang pumili na lang ng iba. Kung sa puntong ito ay walang naaangkop na kandidato at wala kang mapagpipilian kundi ang gamitin siya, ano ang dapat mong gawin? Dapat kang magsaayos ng isang tao para isuperbisa siya. Sa sandaling makita na hindi siya gumagawa ng totoong gawain o umaasal sa isang paraan na nagdudulot ng mga kaguluhan at pagkaantala, dapat itong iulat kaagad. Kung ang taong nagsusuperbisa sa kanya ay nabibigong gawin ito nang epektibo, may isa pang solusyon: Ang mga lider at manggagawa ay dapat na personal na isuperbisa at subaybayan ang kanyang gawain, at ang dalas ng mga pagsusubaybay na ito ay dapat medyo mas marami. Ito ay dahil ang gayong mga tao ay labis na hindi maaasahan; sa sandaling hindi siya binabantayan nang mabuti, malamang na gumawa siya ng kasamaan at gambalain at guluhin ang gawain ng iglesia, at ang mga kawalang naidulot ng paggamit sa kanya ay magiging mas matimbang kaysa sa mga pakinabang. Kaya, kung kailangan mong makipag-ugnayan sa kanya para sa gawain, hindi mo ito maiiwasan. Hindi ka maaaring lumayo o balewalain siya dahil lang nagagawa mo siyang kilatisin at makita ang kanyang tunay na mukha—iyon ay magiging isang pagpapamalas ng iresponsabilidad. Dahil nagagawa mo siyang kilatisin, at dahil alam mo na ang kanyang kalikasang diwa ay sa isang diyablo, at alam mo na kaya niyang gumawa ng kasamaan at magdulot ng mga panggugulo, may responsabilidad ka na isuperbisa at subaybayan siya, sa halip na balewalain siya dahil sa pangamba o pagkasuklam. Bilang isang lider o manggagawa, ang pinakamalaking responsabilidad mo ay ang bantayan ang mga tarangkahan ng sambahayan ng Diyos, protektahan ang gawain ng sambahayan ng Diyos, at bantayan ang mga kapatid. Ngayong naibunyag na ng isang diyablo ang kanyang tunay na anyo at nakilatis mo na siya at nalalaman mo kung anong uri mismo ng salbahe siya, lalong dapat mo siyang isuperbisa, para makapagserbisyo siya sa pinakaposibleng paraan—ito ang dapat mong gawin. Hindi ka dapat, dahil nakilatis mo na siya, tumangging pansinin siya o mabigong ipaliwanag nang malinaw ang gawain na dapat ipaliwanag sa kanya, o tumangging makipagbahaginan sa kanya kahit na magtanong siya sa iyo tungkol sa mga isyung nauugnay sa gawain. Hindi ba’t iyon ay pagbubunton ng iyong galit sa gawain ng sambahayan ng Diyos? Hindi ba’t iyon ay pagsasawalang-bahala sa gawain ng sambahayan ng Diyos at sa buhay pagpasok ng mga kapatid? Kung gagawin mo ito, ikaw ang mali—nangangahulugan na ito na hindi mo tinupad ang iyong responsabilidad. Sa iyong personal na buhay, maaaring hindi mo siya makaharap kahit minsan, at maaaring hindi mo na siya makasalamuha gaya ng dati. Pero kung hinihingi ng gawain ng sambahayan ng Diyos na makisalamuha at makipag-ugnayan ka sa kanya, hindi mo maaaring iwasan ang responsabilidad na ito—ito ang iyong tungkulin at ang iyong responsabilidad, hindi ka maaaring gumawa ng mga palusot para iwasan ito. Pagdating sa mga diyablo, ang pamamaraan ng pagdistansiya ng iyong sarili, pagtanggi sa kanila, pag-iwas sa kanila, at pagkaramdam ng pagkapoot at pagtutol sa kanila sa iyong puso ay hindi isang pamamaraan na naaayon sa mga layunin ng Diyos. Dapat mo rin silang isuperbisa at pigilan. Kung handa silang magserbisyo, dapat mo silang tulungan at gamitin sila para makapagserbisyo sila nang maayos—bigyang-kakayahan sila na epektibong makapagserbisyo sa pinakaposibleng paraan. Kung hindi sila magseserbisyo nang maayos at kapag hindi sila binabantayan kahit sa isang sandali, nagagawa nilang guluhin at sirain ang gawain ng iglesia, kung gayon, ang pinsalang idinudulot nila ay mas matimbang kaysa sa kanilang pakinabang, at dapat silang paalisin kaagad. Ang gayong mga negatibong halimbawa ay dapat na banggitin para sa paghihimay sa tuwing kinakailangan, para ang mga kapatid ay magkamit ng pagkilatis, mmakilatis ang kalikasang diwa ng mga diyablo at Satanas, at pagkatapos ay tanggihan ang mga ito mula sa puso, hindi malihis, magulo, o makontrol ng mga ito. Ito ang ibig sabihin ng paggamit sa mga diyablo at Satanas, ng paggamit sa lahat ng bagay para magserbisyo sa hinirang na mga tao ng Diyos. Ito ang inyong responsabilidad—ito ang dapat ninyong gawin. Pero wala kayong ganitong pagpapahalaga sa responsabilidad. Gaya lang ng sinabi ninyo kanina—kapag nakilatis na ninyo ang ganitong uri ng tao, nasusuklam kayo at ayaw na ninyo siyang makita, at kapag nakikita ninyo siya ay umiiwas kayo, lumalayo hangga’t maaari. Iyon lang ang mayroon kayo bilang solusyon. Wala kayong pagpapahalaga sa pasanin kahit kaunti para sa gawain ng sambahayan ng Diyos, para sa mga interes ng sambahayan ng Diyos, para sa buhay pagpasok ng mga kapatid. Ito ang inyong tayog—nabunyag na ito, hindi ba? Nakikilatis mo ang diwa ng isang diyablo, at pagkatapos ay iniiwasan siya tuwing nakikita mo siya. Pero hindi mo pinoprotektahan ang mga kapatid, at bilang resulta ay napipinsala sila. Nabibigo kang tuparin ang responsabilidad mo bilang isang lider o manggagawa—isa itong pagpapabaya sa responsabilidad. Kapag hindi pa nabubunyag ang diyablo, dapat mong bigyang-babala ang mga kapatid, paalalahanan sila na maging mapagbantay sa masasamang tao, sabihin sa kanila kung ano ang ginawa ng diyablo, kung bakit nito ginawa ang gayong mga bagay, kung ano ang kalikasan ng mga kilos nito, kung anong mga epekto ang maaaring idulot ng mga kilos na ito at kung anong mga kahihinatnan ang maaaring idulot ng mga ito, kung paano inilalarawan ng Diyos ang diyablong ito, at kung sa anong paraan dapat tratuhin ito. Kapag nagkamit na ng pagkilatis ang mga kapatid, at natapos nang magserbisyo ang diyablo at wala nang halaga para sa mga kapatid o sa sambahayan ng Diyos, dapat mo siyang paalisin, tinatapos ang mismong buhay ng diyablo at Satanas na ito. Ito ay tinatawag na karunungan—ito ay paggawa ng gawain nang may mga prinsipyo at pagkakaroon ng isang landas para sa pagsasagawa. Ikaw na ang bahala kung paano ka makikisalamuha sa ganitong uri ng tao sa iyong personal na buhay—kalayaan mo iyon. Pero bilang isang lider o manggagawa, may isang responsabilidad na dapat mong pasanin: Dapat mong protektahan ang mga kapatid, at pangalagaan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos at ang gawain ng iglesia. Sa pundasyon ng prinsipyong ito, tungkol sa ganitong uri ng tao na isang diyablo, kung kasalukuyan siyang nagseserbisyo, hindi ka dapat magmadali na kumilos laban sa kanya. Dapat mong isuperbisa ang kanyang gawain at mahigpit na obserbahan ang kanyang bawat galaw para makita kung ano ang kanyang ginagawa. Sa sandaling lumitaw ang anumang mga tanda na may mali, dapat agad mong isagawa ang paglalantad at pagpupungos sa kanya, o alisin siya mula sa kanyang posisyon. Kung pagkatapos malantad at mapungusan ay nagagawa niyang magserbisyo nang kaunti, kapaki-pakinabang iyon sa gawain ng iglesia. Pero kapag natuklasan na ayaw niyang magserbisyo, hindi tumatahak sa isang mabuting landas, at malapit nang manggambala at manggulo, at inuunat ang kanilang mga maladiyablong kuko para ilihis ang mga kapatid, iyon ay kung kailan ibubunyag ng diyablo ang tunay niyang anyo, at iyon mismo ang tamang oras para umaksiyon laban sa kanya. Binigyan siya ng pagkakataon na magserbisyo pero hindi niya iyon ginawa nang maayos—ipadala siya sa isang grupong B kung gayon. Kung malubha ang sitwasyon, isagawa ang pagpapaalis sa kanya o pagpapatalsik sa kanya—ito rin ang sandali para tapusin ang kapalaran ni Satanas. Hangga’t sumusunod kayo sa dalawang prinsipyong ito, magagawa ninyong tratuhin ang masasamang tao at mga diyablo sa isang paraan na may prinsipyo. Ang paggawa ba nito sa ganitong paraan ay pagtupad sa inyong responsabilidad? (Oo.) Sa isang banda, magkakaroon kayo ng pagkilatis sa mga diyablo, hindi na kayo malilihis o magugulo ng mga ito, at hindi na kayo gagawa ng mga hangal na bagay—kahit papaano, hindi na kayo makikipagbahagian tungkol sa katotohanan sa ganitong mga tao na mga diyablo. Sa puso mo, malalaman mo: Isang diyablo ang taong ito—ang pakikipagbahaginan sa kanya sa katotohanan ay katulad ng paghahagis ng mga perlas sa isang baboy; paano man ibahagi ang katotohanan sa kanya, walang saysay ito. Kaya, hindi ka patuloy na gagawa ng mga hangal na bagay. Makikipag-usap ka lang sa kanya tungkol sa ilang doktrinang dapat niyang maunawaan, at sa mga regulasyon na dapat niyang sundin—sapat na iyon. Kung magsasagawa ka sa ganitong paraan, hindi maaapektuhan ang gawain ng iglesia. Gayumpaman, kung hindi mo nauunawaan ang mga prinsipyo, may posibilidad na gumawa ka ng mga hangal na bagay. Sa kabilang banda, ang mga lider at manggagawa ay dapat na isuperbisa nang maayos at gamitin ang mga tagapagserbisyong ito at mga diyablong ito na hindi tumatanggap sa katotohanan kahit kaunti. Ang pagsasagawa sa ganitong paraan ay nagbibigay katiyakan na ang gawain ng iglesia ay hindi napipinsala, habang pinoprotektahan din ang mga kapatid na hindi malihis at magulo ng mga diyablo at Satanas. Nauunawaan mo ba? (Oo.) Hinding-hindi mo dapat tratuhin ang masasamang tao at mga diyablo bilang mga kapatid. Hangga’t mayroon kang pagkilatis sa mga diyablo at sa masasamang tao, hindi ka na gagawa ng mga hangal na bagay. Dati, ang mga tao ay walang pagkilatis at gumawa ng maraming hangal na bagay—palaging tinatrato ang masasamang tao at mga diyablo bilang mga kapatid, hinahayaan lang ang mga diyablo na pagtawanan sila. Kapag binubuksan mo ang iyong puso para makipagbahaginan sa mga diyablo, iniisip nila, “Napakamatapat mo, napakadalisay at bukas—tunay na hangal ka!” kinukutya ka sa loob-loob nila. Ngayon na may pagkilatis ka na sa mga diyablo, hindi mo na gagawin ang ganitong uri ng hangal na bagay. Alam mo na ngayon na ang buksan ang iyong puso sa pakikipagbahaginan o ang suportahan at tulungan ang isang tao, dapat mo itong gawin sa mga tunay na kapatid, sa mga nagsisikap na matamo ang katotohanan at mayroong pagkatao—hindi sa mga diyablo. Ito ay isang aspekto. Ang isa pang aspekto ay hindi ka na natatakot o nangangamba sa mga diyablo. Alam mong mga diyablo sila, at alam mo kung ano ang iniisip nila sa kanilang puso. Ngayon na may pagkilatis ka na sa kanila, alam mo kung paano sila tratuhin nang naaangkop. Palagi mo sila dapat bantayan nang mabuti—tingnan kung ano ang sinusubukan nilang gawin, kung ano ang kanilang kinakalkula at pinaplano sa kanilang puso, sa anong mga bahagi ng gawain sila maaaring manggambala, manggulo, at manabotahe, kung anong uri ng mga salita ang maaaring gamitin nila para mang-udyok at manlihis ng iba, at kung anong mga layon ang sinusubukan nilang makamit. Kapag malinaw mo nang nakita ang lahat ng bagay na ito, malalaman mo kung paano kikilos nang naaangkop, at ikaw ay susunod sa mga katotohanang prinsipyo.

Karamihan sa inyo, pagkatapos nating magbahaginan sa pagkilatis sa mga lihis na pagpapamalas ng mga tao na nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo, ay marahil mayroon na ngayong kaunting kalinawan sa inyong puso at mayroong kaunting pagkilatis—tulad ng kung aling mga tao, pagkalipas ng lahat ng taon na ito ng pakikisalamuha sa kanila, ang tila mga diyablo, na hindi mo pagbabahaginan ng tunay mong mga damdamin; at kung aling mga tao ang mga kapatid, na higit mong uugnayan, lalapitan, at—kapag may nangyari—mas pagbabahaginan. Sa ganitong paraan, ang iyong pagtrato sa bawat uri ng tao ay magkakaroon ng prinsipyo, at hindi hindi ka gagawa ng mga pagkakamali. Pero ang karamihan ba ng tao ay kayang abutin ang punto ng pagkilatis sa mga diyablo, ng pagkilatis sa kalikasan ng mga diyablo? At kung ang isang diyablo ay handang magserbisyo, puwede ba nilang gamitin ang pagseserbisyo ng diyablo? Ang karamihan ng kapatid ay walang kapabilidad na magsagawa sa ganitong paraan—pero dapat magawa ito ng mga lider at manggagawa. Bakit Ko sinasabi na dapat nila itong magawa? Dahil ikaw, bilang isang lider o manggagawa, ay dapat na suriin nang maayos ang mga bagay. Kapag natuklasan mo ang isang masamang tao na gumagawa ng kasamaan, dapat magawa mong agad na ilantad at himayin ito, at pigilan ang mga panggugulo at panggagambala nito. Kung kaya mong magsagawa sa ganitong paraan, magagawa mong tiyakin ang normal na pag-usad ng gawain ng iglesia, at ang mga kapatid ay mapoprotektahan—lalago sila sa pagkilatis, at ang kanilang buhay pagpasok ay hindi magdurusa ng kawalan dahil sa mga panggugulo ng mga diyablo. Kung hindi mo magawang magsagawa sa ganitong paraan—kung hindi mo kayang pigilan ang mga diyablo, hindi kayang bantayan ang tarangkahan—ang mga diyablo ay palaging darating para manggulo. Ngayon ay ginugulo nila ang isang tao, ginagawa itong negatibo at idinudulot na ito ay maging maligalig sa pangangaral ng ebanghelyo; bukas ay iba naman ang ginugulo nila, ang nagiging resulta ay ayaw na nitong gawin ang tungkulin nito, inaantala ang gawain at pinupuwersa ka na maghanap ng kapalit. Palagi mong kakailanganing pangasiwaan ang ilang biglaan at hindi inaasahang sitwasyon. Hindi ba’t labis na pasibo ang paggawa ng gawain sa ganitong paraan? (Oo.) Kung gayon, bilang isang lider o manggagawa, hindi ba’t malayo ka mula sa pagiging pasok sa pamantayan? Kung hindi ka nagseserbisyo bilang isang lider o manggagawa, magagawa mong pamahalaan ang sarili mong buhay pagpasok, ang sarili mong pagkain at pag-inom ng mga salita ng Diyos, at ang tungkulin mo. Pero sa sandaling magserbisyo ka bilang isang lider o manggagawa, abala ka araw-araw—nagpaparoo’t parito nang natataranta, nagmamadali. Ang isang anticristo o masamang tao ay nagpapakita at nanggugulo sa iglesia, o ang ilang kapatid ay nagiging negatibo at ayaw gawin ang kanilang tungkulin, o ang isang bagong mananampalataya ay nalilihis ng mga tsismis at ayaw nang manampalataya at umuurong. Ang gawain ay hindi nagagawa nang maayos, nagdudulot na ang mga problema ay patuloy na lumitaw kung saan-saan, at ang palagiang paglitaw ng mga problemang ito ay dinudulot na ikaw ay mabigatan at mataranta at hindi mo na ito makayanan sa bawat araw, hindi ka na makakain o makatulog nang maayos—pero kahit na ganoon, hindi nagagawa nang maayos ang gawain. Iyon ay pagiging labis na walang kakayahan para sa gawain. Ang gayong lider o manggagawa ay lubos na hindi pasok sa pamantayan. Bakit Ko sinasabi na hindi ka pasok sa pamantayan? Dahil hindi ka nakipagbahaginan nang malinaw at nang maaga tungkol sa mga problemang ito na malamang na lumitaw, binibigyang-kakayahan ang lahat na maunawaan ang katotohanan at magkamit ng pagkilatis, para ang mga problema ay malutas nang maaga kapag lumitaw ang mga ito. Sa madaling salita, hindi mo inihanda ang karamihan ng tao para sangkapan sila ng abilidad na makayanan ang mga bagay na ito. Sa huli, kapag sunod-sunod na nangyari ang mga bagay na ito, ikaw ay nagiging labis na pasibo—palaging naglilinis ng kaguluhan, palaging naglilinis ng kinalabasan. Nangangahulugan ito na malayo ka pa sa pagiging pasok sa pamantayan bilang isang lider o manggagawa. Sa iyong pagtrato sa iba’t ibang uri ng mga diyablo, ang iyong mga pamamaraan para sa pangangasiwa sa kanila ay hindi naaangkop, ang gawaing ginagawa mo ay hindi pasok sa pamantayan, at kaya ang gawain ng iglesia ay palagiang nagugulo, palagiang napupuno ng mga problema. Palagi mong kinakailangang lunasan ang mga bagay at ayusin ang mga ito, kaya pakiramdam mo ay labis kang abala, at ang paggawa sa gawaing ito ay nagiging labis na nakakapagod.

Naaalala mo ba ang dalawang prinsipyo para sa pagtrato sa mga tao na nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo? Ano ang pangunahin? Huwag matakot sa mga diyablo at mga Satanas, at huwag silang iwasan. Sa halip, matutong kilatisin sila at kilatisin ang kanilang diwa, at arukin ang inklinasyon ng kanilang mga kaisipan; ibig sabihin, malinaw na makita kung ano ang gusto nilang gawin sa iglesia, at kung anong mga layon ang nais nilang makamit. Sa ganitong paraan, magagawa mong inisyatiba ang pagiging pasibo, at aktibo kang makakapunta sa opensa para ilantad at pakitunguhan sila. Kung, pagkakita sa mga diyablo at mga Satanas na magsalita at kumilos, nasusuklam ka lang sa kanila at ayaw mo silang pansinin o makipagtulungan sa kanila at iyon na iyon—binabalewala mo pa kapag nakakakita ka ng mga diyablo at Satanas na nanggugulo at nanggagambala sa gawain ng iglesia—ang pagkilos ba sa ganitong paraan ay naaayon sa mga layunin ng Diyos? (Hindi.) Pagkatapos pasukin ng mga diyablo at Satanas ang iglesia, hindi sila mamumuhay ng buhay inglesya sa isang paraan na sumusunod sa tuntunin, lalong hindi sila magseserbisyo sa isang paraan na sumusunod sa tuntunin. Hindi maiiwasan na magsasalita sila at gagawa ng mga bagay, maging hanggang sa punto ng hindi pagtigil hanggang sa ang kanilang mga layon ay makamit. Kaya, sa pagtrato sa mga diyablo, dapat kang maging marunong, at kumilos ayon sa mga katotohanang prinsipyo. Ang mga dapat malantad at tanggihan ay dapat na malantad at tanggihan. Kapag ang isang diyablo ay hindi pa nabubunyag, kung handa siyang magserbisyo, gamitin siya upang magserbisyo, at bantayan siyang mabuti habang nagseserbisyo siya. Halimbawa, kung hindi mo masyadong makilatis ang isang partikular na superbisor na namamahala sa partikular na aytem ng gawain—nakikita mo na hindi siya kasingsimple at kasingbukas ng ibang mga kapatid, na hindi niya kailanman sinasabi ang buong katotohanan sa sinuman, at nakapag nahaharap sa mga paghihirap o problema sa gawain, hindi siya naghahanap ng solusyon—kung gayon ay kailangan mong mag-inisyatiba na tuklasin ang sitwasyon. Hindi ka dapat maging pasibo, naghihintay hanggang sa magulo niya ang gawain at pagkatapos ay sinusubukan na “ikandado ang matatag na pinto pagkatapos makatakbo ng kabayo.” Kailangan mo siyang kausapin at tingnan kung ano ang saloobin niya sa kanyang tungkulin, kung mayroon siyang mga partikular na plano at pagsasaayos para sa gawain, kung mayroon siyang mga prinsipyo para sa paggawa ng gawain, kung kaya niyang gumawa ayon sa mga pagsasaayos ng gawain, at kung may kapabilidad siyang linlangin ang mga nasa itaas niya at magtago ng mga bagay mula sa mga nasa ibaba niya, at gumawa ng mga bagay sa sarili niyang paraan. Hindi ba’t ito ang mga bagay na dapat mong bigyang-pansin? (Oo.) Ipagpalagay nang natuklasan mo na ang isang tao ay isang diyablo, at kaya hindi ka na nakikisalamuha sa kanya, sinasabi mo pa, “Labis na nakakatakot ang diyablong ito—nakikita ko lang siya ay nasusuklam na ako. Hindi ko na siya kakausapin pa. Kailangan kong gumuhit ng malinaw na linya sa pagitan naming dalawa, at pagkatapos ay hihimukin ko ang mga kapatid na gumuhit din ng malinaw na linya—ang lahat ay dapat na balewalain siya.” Ayos lang ba na kumilos sa ganitong paraan? Isa itong hangal na paraan ng pagkilos. Hindi ito mautak ni marunong, at ito ay hindi pagtataglay ng tayog. Sa tingin mo ba ay mautak ka dahil lang hindi mo siya kinakausap? Ikaw ba ay isang taong mapagsaalang-alang sa mga layunin ng Diyos? Natupad mo ba ang iyong responsabilidad? Napasan mo ba ang pasanin ng pagbabantay sa mga kawan at pagbabantay sa tarangkahan ng sambahayan ng Diyos? Hindi ba’t dapat mo ring isipin ang mga bagay na ito? Ang hinihingi ng Diyos sa mga tao na magkaroon ng pagkilatis sa mga diyablo ay hinding-hindi nangangahulugan na sapat nang tanggihan lang ang mga diyablo. Dapat ay magawa mo ring isuperbisa at pigilan ang mga diyablo; kung ang isang diyablo ay hindi pa nabubunyag, at gusto niyang magserbisyo, dapat ay magawa mo ring gamitin siya—ang mga bagay rin na ito ang tungkuling dapat mong gawin, ang responsabilidad na dapat mong tuparin, at ito ay ganap na para sa pangangalaga sa gawain ng iglesia. Kung nakikita mo na ang isang tao ay ekstraordinaryong hindi masuri, na ang lahat ng kanyang sinasabi ay hindi mabubutasan at walang nakakatuklas sa kanya, kung gayon, ang taong ito ay napakamapanganib at hindi karapat-dapat na pagkatiwalaan. Lalo na kapag nakikita mo ang isang tao na umaasal sa labis na mapanganib at abnormal, lihim na mapanira, tusong paraan—hindi kailanman sinasabi ang buong katotohanan sa sinuman, at na hindi makilatis ng karamihan ng kapatid na nakakasalamuha o nakakauggnayan niya—ang gayong tao ay hindi puwedeng isantabi lang at iwanang mag-isa. Sa halip ay dapat mo siyang harapin, makipag-ugnayan at makipag-usap sa kanya, upang lumago sa pagkilatis at kabatiran, makita kung ano ang kanyang iniisip, tingnan kung ano ang pinagmulan at motibasyon ng kanyang mga kilos, kung ano ang pinaplano niyang gawin, kung nagagawa ba niyang magpasan ng gawain kapag gumagawa ng tungkulin, kung maaari ba niyang magulo ang gawain ng iglesia at magtatag ng nagsasariling kaharian, at kung ang paggawa ba niya ng tungkulin ay nagdudulot ng mas maraming pinsala kaysa pakinabang, at sa huli ay nagiging isang kawalan na mas matimbang kaysa sa pakinabang. Tingnan mo—ang pagiging lider o manggagawa ba ay isang simpleng usapin? Kapag ang gayong tao ay natuklasan sa iglesia, hindi mo lang dapat idistansya ang iyong sarili mula sa kanya at iwasan siya, kundi sa halip ay dapat aktibo mo siyang harapin at ugnayan. Ano ang layon ng paggawa nito? Ito ay para maunawaan ang sitwasyon niya at gumamit ng mga hakbang ng pag-iingat. Halimbawa, kung makatagpo ka ng isang ahente o espiya ng CCP na palagiang naghahanap ng mga oportunidad para mag-usisa sa iyong personal na impormasyon, at nahihinuha mo sa puso mo na isa siyang espiya, dapat kang maging mapagbantay laban sa kanya, at hinding-hindi mo dapat sabihin sa kanya ang iyong totoong sitwasyon. Dapat mo ring matandaan ang isang mas mahalagang usapin: Hindi mo maaaring ipaalam sa kanya ang numero ng iyong telepono, ang iyong email account, iba pa. Gayumpaman, kung magiging mapagbantay ka lang laban sa kanyang pag-uusisa sa sarili mong sitwasyon, pero binabalewala at pinalulusot mo ang mga bagay tulad ng sino ang nakakaugnayan niya, kung kaninong impormasyon ang itinatanong niya, at kung anong sitwasyon ng iglesia ang itinatanong niya—iniisip mo pa nga na nagiging mautak ka sa paggawa nito—kung gayon ay kumusta ang pangangasiwa mo sa usaping ito? Nagpakita ka ba ng anumang karunungan? Naipakita mo ba na mayroon kang tayog? Natupad mo ba ang iyong responsabilidad? Napangalagaan mo ba ang mga interes ng sambahayan ng Diyos at naprotektahan ang mga kapatid? Kung hindi mo isinasaalang-alang ang mga usapin na ito kahit kaunti, isa kang makasarili at kamuhi-muhing tao, nang lubos-lubusan. Ipagpalagay natin na nakatagpo mo ang isang tao na isang diyablo, at tinatanong ka niya kung saan ka nagmula at kung may sinuman sa iyong pamilya na nananampalataya sa Diyos; alam mo na nag-uusisa siya para sa impormasyon, kaya kaswal kang nagsasabing ng ilang bagay para ipagsawalang-bahala siya nang hindi isinisiwalat ang totoong sitwasyon, at pagkatapos ay ibinabalik mo ang mga tanong at tinatanong mo siya, “Saan ka nagmula? Sino sa pamilya mo ang nananampalataya sa Diyos? Kumusta ang buhay iglesia sa iglesia sa iyong bayan? Inaaresto ba ng CCP ang mga mananampalataya roon? Ikaw ba ay naaresto na?” Pagkarinig dito ng ahente o espiya ng CCP, iniisip nito, “Palaging ako ang nagtatanong ng mga tanong—walang sinuman ang nagbabalik sa akin ng mga tanong at itinatanong ako. May utak ang taong ito!” Nang makita na patuloy mo siyang tinatanong, nag-aalala siya na baka malantad ang kanyang pagkakakilanlan at kaya binabago niya ang paksa. Dapat maingat mong obserbahan ang ganitong uri ng tao. Kung matitiyak mo na labis siyang kahina-hinala, at mayroong walumpung porsyentong tsansa na isa siyang espiya ng CCP, dapat kang maging mapagbantay laban sa kanya—hindi ka dapat magsabi ng kahit kaunting impormasyon tungkol sa mga kapatid. Kung ang mga kapatid ay hindi magbabantay laban sa kanya kahit kaunti at sasabihin sa taong ito ang lahat ng nalalaman nila nang walang pagpipigil, handang pag-usapan ang tungkol sa anumang bagay, madali nitong inilalagay sa panganib ang iglesia at ang mga kapatid. Kaya dapat mong bantayang mabuti ang gayong tao—obserbahan kung sino ang palagi niyang nakakaugnayan, kung sino ang palagi niyang sinusubukan na kuhaan ng impormasyon, kung palihim ba niyang tinitingnan ang mga numero ng telepono ng mga kapatid, o tinitingnan ang mga account sa kanilang mga computer, at tinitingnan ang mga panloob na impormasyon ng sambahayan ng Diyos kapag nakatalikod ang mga tao. Dapat mo siyang bantayang mabuti—hindi mo siya dapat hayaang magtagumpay. Kailangan mo ring sabihin sa mga kapatid na maging mapagbantay laban sa taong ito—kung paulit-ulit siyang mag-uusisa ng mga impormasyon, dapat siyang iwasan, at dapat siyang balaan na huwag manligalig ng mga tao. Dagdag pa rito, kailangan mo ring makita kung anong mga maling paniniwala at mga maling kaisipan ang ipinapalaganap niya para ilihis ang mga kapatid—kung makakatuklas ka ng gayong mga isyu, dapat mong pangasiwaan at lutasin kaagad ang mga ito. Ang magsagawa sa ganitong paraan ay ang pangalagaan ang gawain ng iglesia at protektahan ang mga kapatid—ito ang responsabilidad ng mga lider at manggagawa, at ito rin ang responsabilidad ng hinirang na mga tao ng Diyos. Kung tatayo ka lang sa isang tabi at walang gagawin, hahayaan silang mag-ikot-ikot nang nag-uusisa kapag gusto nila, posible na ang ilang hangal na tao o mga bagong mananampalataya na may mababaw na pundasyon sa pananampalataya ay sasabihin sa kanya ang lahat ng bagay. Pagkatapos, ang pulis sa mainland China ay maaaring agad na magsimulang arestuhin ang kanilang mga kapamilya at kamag-anak, nagdadala ng gulo sa ilang iglesia at ilang kapatid. Anumang uri ng gulo ang mangyari, ano’t anuman, kung bilang isang lider o manggagawa ay matuklasan mo na ang isang tao ay isang diyablo pero hindi ka kaagad na gumagawa ng mga hakbang, hindi mo isinasakatuparan nang maayos ang gawain ng pag-iingat, at bilang resulta, ang ilang hangal at mangmang na tao ay nagsisiwalat ng maraming bagay na hindi dapat isiwalat at nagbibigay ng impormasyon ng mga kapatid, nagdudulot ng gulo sa gawain ng iglesia at sa mga kapatid, iyon ay pagpapabaya mo sa responsabilidad. Sabihin mo sa Akin, kumusta ang naging paggampan mo ng tungkulin sa kasong ito? Ginawa mo ba ito nang maayos? (Hindi.) Ang hindi paggawa nang mabuti sa iyong tungkulin—isa ba itong usapin kung saan nabigo mo ang Diyos? (Oo.) Ito ay pagbigo sa Diyos. Kung kayo mismo ay napakaligtas sa ibang bansa pero nautakan kayo ng isang ahente ng CCP dahil sa sarili ninyong kahangalan, ito ay magdudulot ng mga mapanganib na kahihinatnan; magdudulot ito ng sakuna sa mga iglesia at sa mga kapatid sa inyong bayan sa mainland. Handa ba kayong makita ang gayong kahihinatnan? (Hindi.) Kung ang isang tao ay may kaunting konsensiya at kaunting pagkatao, dapat ay ayaw niyang makita na mangyari ang ganitong uri ng bagay; saanman siya mismo kasalukuyang naroroon, ayaw niyang makita ang sinumang kapatid sa mainland na magdusa ng pang-uusig. Kung may magsasabi, “Buweno, ligtas ako ngayon sa ibang bansa—ano naman kung may maaresto! Ano ang kinalaman sa akin kung may magdurusa? Wala nga akong pakialam sa sarili kong pamilya. Wala akong pagmamahal”—may pagkatao ba ang gayong tao? (Wala.) Wala siyang pagkatao—hindi dapat mag-isip nang ganoon ang isang tao. Kung sinasabi mong may konsensiya at pagkatao ka, kahit papaano ay hindi ka dapat magdulot ng gulo sa mga kamag-anak mo at sa iglesia sa mainland. Kaya, kapag nahaharap ka sa mga diyablo, hindi sapat na magkaroon lang ng pagkilatis sa kanila—dapat ka ring mag-isip nang komprehensibo. Dapat mong isipin kung paano kumilos sa isang paraan na nagtitiyak na hindi mo inilalantad ang sarili mo, habang tinitiyak din na ang iyong mga magulang at kamag-anak at ang mga kapatid sa mainland ay hindi napipinsala. Dapat mong tuparin ang responsabilidad mo na pangalagaan ang gawain ng iglesia at bantayan ang tarangkahan ng sambahayan ng Diyos. Ito ang responsabilidad na dapat tuparin ng mga tao. Kung ginawa mo na ang lahat ng makakaya mo, kahit na magkaaberya dahil may mga bagay na hindi mo nagawa dahil hindi mo nakilatis ang isang usapin, hindi ikaw ang dapat sisihin—ang lahat ng bagay ay nasa mga kamay ng Diyos. Pero mula sa perspektiba ng mga tao, dapat maging malinaw sa iyo ang responsabilidad na dapat tuparin ng mga tao. Hindi mo ito dapat iwasan, at hindi puwedeng sarili mo lang ang iisipin mo—dapat mo ring isaalang-alang ang mga kapatid sa paligid mo at ang gawain ng iglesia. Malinaw na ba ngayon ang landas na ito ng pagsasagawa? (Oo.) Kita mo, kung ang mga usaping ito ay hindi pinagbahaginan, makaliligtaan ninyo ang mga pinakakrusyal at pinakamahahalagang bagay, at madarama pa rin ninyo na alam ninyo kung paano tratuhin ang mga diyablo at Satanas. Sa aktuwal, hindi ninyo nauunawaan ang mga prinsipyo ng pagsasagawa—ito ang inyong totoong tayog.

Nagagawa mo mang makita ang saloobin ng mga diyablo sa katotohanan, sa mga positibong bagay, sa Diyos, ang diwa nila, ano’t anuman, ay pagkamuhi sa katotohanan, pagkamuhi sa mga positibong bagay, at pagkamuhi sa Diyos. Ito ay pagiging lihis. Ito man ay mula sa mga salitang ibinubunyag nila o mula sa mga kaisipan at pananaw sa puso nila, posible na makita ang saloobin nila sa katotohanan, sa mga positibong bagay, at sa Diyos. Batay sa saloobing ito, masasabi nang may katiyakan na ang mga diyablo ay hinding-hindi tumatanggap sa katotohanan, hinding-hindi tumatanggap sa mga positibong bagay, at siyempre, hinding-hindi sumasamba sa Diyos. Samakatwid, hindi sila tumatanggap ng anumang mga tamang suhestyon, pahayag, o panghihikayat mula sa mga tao. Kung gayon, tungkol sa mga katotohanang prinsipyong mula sa Diyos, sa mga pagpapayo ng Diyos, sa mga hinihingi ng Diyos, at sa mga turo ng Diyos sa mga tao, lalong binabalewala nila ang lahat ng ito at hindi kailanman tinatanggap ang mga ito. Sa halip, sa puso nila ay nagpapakana sila tungkol sa anumang bagay na gusto nila, kung anuman ang kapaki-pakinabang sa sarili nila. Nagpapakana sila tungkol sa kanilang katayuan, reputasyon, pride at hantungan; nagpapakana sila tungkol sa anumang mga pakinabang na gusto nilang matamasa, matamo, at makamit sa kanilang mga totoong buhay. Ito ang kanilang panloob na mundo, at sapat na ito para ipakita na buktot ang kanilang kalikasang diwa. Hindi kailanman magbabago ang lihis na kalikasang diwang ito. Mula sa simula hanggang sa wakas, ang lahat ng ginagawa nila, at ang lahat ng kanilang mga kaisipan at pananaw, ay walang anumang kinalaman sa katotohanang realidad, at walang kinalaman sa mga turo ng Diyos sa tamang landas ng buhay ng tao; ang mga ito ay pawang mga negatibong bagay. Paano mo man ibahagi ang katotohanan sa mga taong may buktot na diwa, paano mo man subukan na tulungan sila nang may pagmamahal, hindi mo sila kayang maantig, hindi mo kayang baguhin ang kanilang mga kaisipan at pananaw, at hindi mo kayang baguhin ang paraan ng kanilang buhay kung saan ang iniisip lang nila araw-araw ay kasamaan. Siyempre, hindi mo rin kayang baguhin ang mga layon na kanilang hinahangad, ni ang paraan at direksiyon kung paano nila pinaplano ang bawat usapin. Ang mga taong ito na mga diyablo ay nananatiling pareho mula simula hanggang wakas. Ang kanilang buktot na diwa ay hindi magbabago. Kahit na palagi silang gumagawa ng tungkulin sa sambahayan ng Diyos, nang hindi tinatalikuran ang pangalan ng Diyos o iniiwan ang tunay na daan, hindi nila tinatanggap ang katotohanan, at ang lahat ng iniisip at pinagbubulayan nila ay nauugnay sa mga negatibong bagay at sa mga buktot na bagay, ang kanilang mga tiwaling disposisyon ay hindi posibleng maiwaksi, at ang kanilang pagkatao ay hindi rin posibleng sumailalim sa anumang pagbabago. Siyempre, isang bagay ang tiyak: Ang mga taong ito ay imposibleng makapagtamo ng kaligtasan. Tungkol naman sa kung ano ang hantungan nila, hindi na iyon kailangang pag-usapan pa. Ang kanilang hantungan ay hindi ang pinagbabahaginan natin dito. Ang pinagtutuunan natin ay ang pagkilatis at paghimay sa kanilang kalikasang diwa.

Ang unang pagpapamalas ng lihis na kalikasang diwa ng mga taong nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo—“pagiging mapanganib at hindi normal”—ay ganap nang napagbahaginan ngayon. Ang pangunahin nating pinagbahaginan ay ang kanilang iba’t ibang saloobin at pagpapamalas sa kung paano nila tinatrato ang mga positibong bagay, pati na ang iba’t ibang kaisipan at pananaw na kinikimkim at pinanghahawakan nila sa loob ng kanilang puso. Ito man ay ang kanilang mga kongkretong pagbubunyag at pagpapamalas, o ang mga bagay na natatago sa kailaliman ng kanilang puso na hindi sila nangangahas na ihayag, ang lahat ng ito ay nagpapatunay na hindi sila mga ordinaryong tiwaling tao. Hindi nila tinataglay ang konsensiya at katwiran ng mga ordinaryong tiwaling tao. Masasabi rin na ang mga taong ito ay hindi nagtataglay ng pagkatao ng mga ordinaryong tiwaling tao. Sa madaling salita, ang mga taong ito ay walang pagkatao. Gaano man kabuktot ang kanilang mga kaisipan at pananaw, gaano man kabuktot at hindi naaayon sa pagkatao ang kanilang mga pahayag, kilos, asal, at tindig, wala silang anumang kamalayan dito. Hindi nila kailanman inilalarawan ang sarili nilang kalikasang diwa bilang buktot, salungat, o mapanlaban sa katotohanan. Paano ka man makipagbahaginan sa kanila, namumuhay pa rin sila sa loob ng mundo ng kanilang mga tiwaling disposisyon. Ang mga taong ito, kapag nakikisalamuha sa isa’t isa, ay labis na nagkakasundo, at parehong-pareho na mag-isip sa kanilang pagkasalbahe. Pero sa puso nila, nasusuklam at napopoot sila sa mga taong nakakaunawa sa katotohanan at sa mga nagsisikap na matamo ang katotohanan.

Noong nakaraan, sa pagtatalakayan sa lihis na kalikasang diwa ng mga taong nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo, binanggit natin ang kanilang “kahalayan” at “seksuwal na pang-aakit”, dalawang uri ng pagpapamalas ng seksuwal na pagnanasa ng laman. Dagdag pa sa dalawang ito, may isa pang aspekto na nauugnay sa kahalayan at sa seksuwal na pang-aakit, ang isang uri ng panlabas na pag-uugali o pamumuhay ng pagkatao, iyon ay ang “kalaswaan”. Ang “kahalayan” at “kalaswaan” ay karaniwang ipinapares nang magkasama. Alam mo ba kung ano ang ibig sabihin ng “kalaswaan”? (Ang pag-uugali at asal na imoral at walang pagpipigil, at pabirong nanlalandi ng iba.) Ang “kalaswaan” ay nangangahulugan ng pagpapakasasa—ang ibig sabihin nito ay pagiging imoral at walang pagpipigil. Ang tatlong aspektong ito ay dapat sapat na para himayin ang mga buktot na pagpapamalas ng ganitong uri ng tao tungkol sa seksuwal na pagnanasa ng laman. Dapat magawang maunawaan ng mga nasa hustong gulang na ang mga pagpapamalas ng kalaswaan, seksuwal na pang-aakit, at kalaswaan. Hindi ito abstrakto, sapagkat ang gayong mga usapin at ang gayong mga tao ay karaniwang nakikita at naririnig sa pang-araw-araw na buhay. Kaya, ano ang mga pangunahing pagpapamalas ng gayong mga tao? Pagdating sa mga ugnayan sa pagitan ng mga lalaki at babae, wala silang pagpipigil, wala silang mga hangganan, at walang mga pakiramdam ng integridad o kahihiyan. Labis silang nagpapakasasa pagdating sa kanilang seksuwal na pagnanasa, hindi nila ito pinipigilan, at wala talaga silang pagpipigil. Kasabay nito, wala silang nararamdamang anumang kakahihiyan tungkol sa pagpapakasasa sa kanilang seksuwal na pagnanasa. Kahit ilang taon na sila, anuman ang kasarian nila, o kung may asawa man sila o wala, labis silang interesado sa kasalungat na kasarian at partikular na nagbibigay-atensyon dito. Sa tuwing nakakatagpo nila ang isang grupo ng mga tao, nagbibigay-atensyon sila sa mga miyembro ng kasalungat na kasarian na interesado sila. Ang atensyon na ito ay hindi lang pagsulyap sa mga ito nang higit sa karaniwan, pakikipag-usap sa mga ito, pakikisalamuha sa mga ito nang normal—ito ay na nasisilo sila sa seksuwal na pagnanasa sa pagitan ng mga lalaki at babae at pumapasok sa mga romantikong relasyon. Pagdating sa taong gusto nila, kahit ilang taon ang taong iyon, at kahit pumapayag man ang kabilang partido o hindi, hangga’t nagugustuhan nila ang taong ito, magkukusa silang landiin ito, umaabot pa nga sa punto na gumagawa sila ng mga kakaibang kilos o pag-uugali para makuha ang atensyon ng kabilang partido. Halimbawa, paminsan-minsan ay gagawa sila ng masarap na pagkain para sa kabilang partido; sa mga araw ng pista, bibigyan nila ito ng mga regalo; mayroon mang dahilan o wala, magpapadala sila ng mga mensahe sa kabilang partido—itinatanong sa umaga, “Bumangon ka na ba?” at sa gabi, “Nakaligo ka na ba?” Makalipas ang ilang araw ay sasabihin nila, “Ang lamig ng panahon kamakailan—tiyakin mo na magpatong-patong ka ng damit, at huwag kang magpalamig. Kung may kailangan ka mang anumang bagay, puwede kang magpatulong sa akin!” Madalas silang nagpapahayag ng pag-aalala, ginagamit ito bilang palusot para ligaligin ang kabilang partido. Ang ganitong uri ng tao ay hindi kailanman nanlalandi ng isa o dalawang indibidwal, o ng dalawa o tatlo—nilalandi nila ang sinumang nagugustuhan nila. Nagkakagusto sila sa lahat ng nakikita nila; sa sandaling may mahanap silang isang taong kaakit-akit o maganda ang pakiramdam nila, agad silang nagkakaroon ng mahahalay na kaisipan at nagtatangka silang akitin ang taong iyon. Nasaang grupo man sila o nasaang kapaligiran man sila, hindi nila kailanman nalilimutan ang usaping ito. Saanman sila magpunta, palagi nilang pinupuntirya ang tatlo o lima, o mga isang dosena, na kasalungat-na-kasarian na mga kaibigan o katapatang loob na nagugustuhan nila. Kung kaya nilang magkaroon ng pisikal na ugnayan, itinuturing nila itong pagkakamit ng layon ng pagpasok sa isang romantikong relasyon. At kung hindi pa ito umaabot sa antas ng isang romantikong relasyon, ang panlalandi lang sa iba nang gaya nito ay napakaganda na sa kanilang pakiramdam—ang kanilang mga araw ay matamis at kasiya-siya. Kung hindi ito tinutulutan ng kapaligiran at hindi nila magawang manlandi ng kasalungat na kasarian, sumasama ang loob nila. Kung may nagpapaalala sa kanila na ang gayong pag-uugali ay hindi naaangkop, nagkikimkim sila ng galit sa puso nila. Kung may nagpipigil sa kanila na manlandi ng mga tao nang walang ingat, nagiging mapanlaban sila at tutol sa kanilang puso, at iniisip pa nga, “Karapatan ko ito—ano nagbibigay sa iyo ng kalipikasyon na pigilan ako? Kalayaan ko ang ginagawa ko! Hindi ko nilalabag ang batas ni hindi ako gumagawa ng krimen, kaya sino ka para subukan akong kontrolin?” Anuman ang kapaligiran, ang ganitong uri ng tao ay palaging nakadarama ng pangangailangan na makahanap ng kung anong uri ng kasiyahan na pagkakaabalahan niya—palagi niyang nararamdaman ang pangangailangan na makahanap ng ilang kasalungat-na-kasarian na mga kaibigan o mga seksuwal na kapareha para magpalipas ng oras, para punan ang kanilang buhay at gawing mas kasiya-siya ito. Kung hindi, pakiramdam nila ay hungkag, nakakabagot, hindi interesante ang kanilang buhay. Ang ilang tao, pagkatapos malandi nang walang humpay, ay hindi mapigilan na mag-internet para manood ng pornograpiya, namumuhay sa loob ng seksuwal na pagnanasa ng laman, imoral at walang pagpipigil, at hangga’t tinutulutan ng mga kondisyon, kaya nilang gumawa ng anuman. Ang mga taong nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo, anuman ang okasyon o ang kapaligiran, gaano man kahirap ang kanilang buhay, gaano man kabigat ang kanilang trabaho, at tinutulutan man ito ng kapaligiran o hindi, ay palaging kailangang magpakasasa sa seksuwal na pagnanasa, at maghanap ng mga oportunidad para makipag-ugnayan at makipaglandian sa kasalungat na kasarian, ganap na binibigyang-kasiyahan ang kanilang seksuwal na pagnanasa. Kung ang seksuwal na pagnanasa ng kanilang laman ay hindi mabibigyang-kasiyahan, kahit ang pagbibigay-kasiyahan sa pagnanasa ng kanilang isipan ay ayos na. Ito ang tinatawag na pagiging lihis—masyado silang lihis. Ang ilang tao ay matanda na, may mga anak nang may asawa na at may sarili ng mga pamilya, pero labis pa rin silang nagpapakasasa at walang pagpipigil sa kanilang seksuwal na pagnanasa, ganap na walang pakiramdam ng integridad o kahihiyan. Kapag nakakakita sila ng isang miyembro ng kasalungat na kasarian na gusto nila, nag-iisip sila ng lahat ng paraan para lumikha ng mga oportunidad para masolo ang mga ito—at pagkatapos ay hawakan ang kamay, yakapin, o hawakan ang kabilang partido, at pagkatapos ay magsabi ng ilang malandi, mapanuksong mga bagay o magsabi ng ilang mapang-akit na bagay. Sa paggawa niyon, untii-unti silang nagdudulot ng panggugulo sa ilan sa mga kasalungat na kasarian. Ito ay kahalayan. Hanggang sa anong antas mahalay ang taong ito? Kapag nakakakita siya ng isang tao ng kasalungat na kasarian na kaakit-akit o may magandang pigura, nagsisimula siyang magkaroon ng mahahalay na kaisipan. Kahit ang marinig ang isang tao ng kasalungat na kasarian na magsalita sa isang malumanay, kaakit-akit, at medyo kaaya-ayang pakinggan na tinig ay maaaring magpukaw ng mahahalay na kaisipan sa kanya. Kapag napukaw na ang mahahalay na kaisipang ito, hindi lang niya paminsan-minsang iniisip ang mga bagay na ito—sa halip, iniisip niya ang mga ito nang napakadalas. Iniisip niya ang mga ito habang kumakain, habang nagtatrabaho, kahit habang nananaginip, ang isipan niya ay umaapaw sa mga sa mahahalay na kaisipang ito araw-araw. Dahil taglay niya ang buktot na diwa ng kahalayan, magpapakasasa siya sa seksuwal na pagnanasa ng kanyang laman nang walang anumang pagpipigil. Kahit kapag nakakakita siya ng isang tao na mula sa isang magandang pamilya na may kayamanan at katayuan—isang mayamang batang dalaga o isang mayamang babaeng asawa, o isang matangkad, mayaman, at guwapong lalaki, isang mayamang negosyante—nagsisimula siyang magkaroon ng mahahalay na kaisipan. Tingnan mo nga kung gaano kahalay ang gayong mga tao! At may mas malulubha pa ngang kaso kaysa sa mga ito. Sa iglesia, may isang brother na magaling kumanta. Hindi naman pang-sikat na mang-aawit ang antas niya—maganda lang sa pandinig ang tinig niya. Lumalabas na nang marinig ng ilang babae ang kanyang pagkanta, ang mga ito ay nagkaroon ng magagandang damdamin sa kanya at gusto siyang pakasalan. Ang mga babaeng ito ay ni hindi kailanman nakita ang hitsura ng brother na ito. Hindi nila alam kung ilang taon na siya, kung ano ang personalidad niya, kung ano ang antas ng edukasyon niya, kung ano ang kakayahan niya, o kung kumusta ang pananampalataya niya sa Diyos. Hindi nila isinaalang-alang ang mga bagay na ito, pero gusto pa rin nilang pakasalan siya, ang kanilang mahahalay na kaisipan ay napukaw dahil lamang sa pagkarinig sa kanyang tinig. Sabihin mo sa Akin, hindi ba’t ang gayong mga diyablo ay may lihis na kalikasan? Ang isang normal na tao, pagkarinig na mahusay kumanta ang isang tao, sa pinakamalubha, ay makadarama ng kaunting inggit pero hindi kailanman iisipin na pakasalan ang taong iyon. Kung tunay na gusto niyang magpakasal, kikilalanin muna niya ang karakter ng taong iyon at ang sitwasyon ng pamilya nito bago gumawa ng gayong desisyon, tulad ng kung ilang taon na ito, ano ang hitsura nito, ano ang karakter nito, kumusta ang pamilya nito—kapag kalugod-lugod ang lahat ng aspekto ay saka lang niya ikokonsidera na pakasalan nito. Pero ang mga tao na mga diyablo ay iba—ang ilang babae, pagkarinig na kumanta ang isang lalaki, ay gusto nang pakasalan ito; ang ilang lalaki, pagkakita sa isang kaakit-akit na babae, ay gusto nang pakasalan ito. Hindi ba’t nakakatakot ang gayong mga tao? Sila ay kapwa nakakatakot at nakakasuklam! Sa tuwing nakakakita sila ng isang tao na may katayuan, kaalaman, kahusayan sa pagsasalita, o may isang partikular na kalakasan, o kapag nakakakita sila ng isang taong maganda o guwapo, nagsisimula silang magkaroon ng mahahalay na kaisipan. Kapag nakakakita sila ng gayong mga tao, lagi nilang tinititigan ang mga ito nang hindi kumukurap; hindi gumagalaw ang kanilang mga mata, pero ang kanilang isipan ay napaka-aktibo at ang kanilang seksuwal na pagnanasa ay naglalagablab—ito ay pagkakaroon ng mahahalay na kaisipan. Sa tuwing may isang tao na palagiang tumititig sa mga tao ng kasalungat na kasarian nang hindi nag-aalis ng tingin—at may ilan pa nga na nagbubunyag ng isang buktot na tingin sa kanilang mga mata, o naglalaway habang nakabukas ang kanilang bibig—ito ay pagkakaroon ng mahahalay na kaisipan. Kapag napukaw ang kanilang mahalay na kaisipan, nagsisimula silang maging mapanghipo sa iba. Ito ay tinatawag na pagiging lihis. Anuman ang sitwasyon, hangga’t ang kanilang kahalayan sa paningin, kahalayan sa pandinig, o seksuwal na pagnanasa ng laman ay napukaw, magkakaroon sila ng mahahalay na kaisipan—ang gayong mga tao ay mga diyablo. Ang seksuwal na pagnanasa ba ng mga diyablo ay napipigilan on nalilimitahan ng konsensiya at katwiran ng pagkatao? Hindi ito napipigilan, kaya palagiang uumapaw ang kanilang seksuwal na pagnanasa, at palagi silang nagpapakita ng mga pagpapamalas ng kalaswaan—labis silang nagpapakasasa. Wala silang pakialam kung gaano karami ang mga tao sa paligid nila, kung ano ang sarili nilang edad, o kung gusto ba sila ng kabilang partido, o kung nasusuklam ba ito at napopoot sa kanila—hangga’t ito ay isang taong gusto nila, magkakaroon sila ng mahahalay na kaisipan at magpapakasasa sa mga pantasya, tinutugunan ang kanilang seksuwal na pagnanasa hanggang sa pinakasukdulan. Hindi ba’t kasuklam-suklam iyon? Ang ganitong mga tao ay labis na mahalay. Kahit na hindi sila makahanap ng pagkakataon na magkaroon ng relasyon sa kasalungat ng kasarian, gusto pa rin nilang manlandi ng iba. Ang mga pagpapamalas ng ugaling ito ay na madalas silang nagbibigay ng malalanding senyales sa pamamagitan ng pagtingin sa iyo nang malagkit, iniisip ang lahat ng paraan para makaugnayan ka at mapalapit sa iyo—para sadyang makasalubong ka at mahaplos ang iyong kamay, balikat, o likuran—at magsabi ng malalanding bagay, ang lahat ng ito ay sinasadya. Ipinapakita nito na ang kanilang puso ay puno na ng kahalayan. Ang mga normal na taong nasa gustong gulang, kapag nakikisalamuha sa mga miyembro ng kasalungat na kasarian, ay nagpapanatili ng mga hangganan, pagpipigil, at saklaw. Ito man ay tungkol sa mga bagay tungkol sa seksuwal na pagnanasa, mga kaisipan, pananalita, pisikal na ugnayan, o pisikal na distansya sa pagitan ng mga tao, ang lahat ng ito ay pinamamahalaan at pinipigilan ng kanilang konsensiya at katwiran. Pero ang mga taong mahahalay at malalaswa ay hindi ganito. Anuman ang okasyon, gaano karaming tao man ang nasa paligid, o anuman ang sitwasyon sa oras na iyon, at anuman ang sarili nilang edad at kung may asawa man sila o wala, kung gusto man ng kabilang partido o hindi, o nasusuklam man sa kanila ang kabilang partido o hindi, ginagawa pa rin nila ang anumang gusto nila, walang habas na nagpapakasasa sa kanilang seksuwal na pagnanasa. Ito ang tinatawag na kalaswaan. Ang ganitong mga tao ay hindi napipigilan ng anumang bagay—ni hindi sila sumusunod sa mga moral na hangganan; ganap sila nagpapakasasa. Sa katunayan, gaano kasukdulan ang mga tao sa kanilang pagpapakasasa? Umaabot sila sa sukdulan na hayagan nilang tinititigan ang maseselang bahagi ng kasalungat na kasarian. Kung ang isang tao ng kasalungat na kasarian ay may maniningning at magagandang mata, gagawa siya ng anumang oportunidad para ibahagi ang nasa kanyang puso, para makipag-usap o makipagtalakayan ng gawain dito, tumititig nang husto sa mga mata nito. Kung ang isang tao ng kasalungat na kasarian ay may maputi, makinis, at malambot na balat, madalas nila itong tinititigan, sinasadya man o hindi sinasadya. Kung ang isang tao na kasalungat ng kasarian ay may matangkad at payat na pigura, palihim silang nanonood mula sa likod, tinititigan ito nang hindi nag-aalis ng tingin. Ito ay pagiging puno ng seksuwal na pagnanasa. Lihis ba ang ganitong mga tao? (Oo.) Mayroon ding ilang menor de edad, o mga nasa hustong gulang na may asawa, na madalas nanonood ng pornograpiya o ng mga beauty pageant gaya ng Miss World, kung saan ang mga babae ay nagdadamit nang kita ang laman—sapat na para tugunan ang pagkahalay ng kanilang paningin. Habang mas nagpapakasasa sila nang ganito, mas nagiging mahirap na pigilan at kontrolin ang kanilang seksuwal na pagnanasa at mahahalay na kaisipan. Isa ba itong pagpapamalas ng mga diyablo? (Oo.) Mamumuhay ba sa ganitong paraan ang mga normal na tao? Aasal ba sila sa ganitong paraan? (Hindi.) Ang ilang lalaki mula sa Silangan ay medyo konserbatibo, at kapag nagpupunta sila sa Kanluran at nakakakita ng mga babaeng nakadamit nang kita ang laman, nagiging mausisa sila at gusto nilang sumulyap nang ilang beses pa, pero pagkalipas ng ilang panahon, kapag nasanay na sila rito, hindi na sila nagiging mausisa—isa itong normal na pagpapamalas. Mayroon ding ilang tao na walang asawa na medyo mausisa tungkol sa mga usapin ng seksuwal na pagnanasa; o na paminsan-minsan, dahil sa obhetibong kapaligiran, nagkakaroon ng kaunting buktot na kahalayan. Ang lahat ng ito ay pawang normal na sikolohikal na reaksiyon—hindi ito matatawag na pagiging lihis. Pero ang mga tao na mga diyablo ay hindi katulad ng mga ordinaryong tao. Ang pagiging lihis nila ay higit sa mga normal na tao—ito ay partikular na hindi normal. Hindi lang sila mausisa tungkol sa seksuwal na pagnanasa o na mayroon silang mga normal na sikolohikal na reaksiyon o mga pangangailangan—sila ay imoral at malandi. Kapag nagpapakasal sila sa buktot na kahalayan, hindi sila nakakaramdam ng kahihiyan kahit kaunti. Ito ang tinatawag na pagiging lihis. Gaano sila kalihis? Sa pagtingin lang sa balat, mga mata, pigura, o hitsura ng kasalungat na kasarian—o kahit naririnig lang nila ang tinig nito—nagkakaroon na sila ng mahahalay na kaisipan, at pagkatapos ay lumilikha sila ng lahat ng posibleng opportunidad para makaugnayan o makalapit sa kabilang partido, umaabot pa nga sa punto na umaaksyon sila para tugunan ang kanilang seksuwal na pagnanasa. Ito ay tinatawag na pagiging lihis.

Ang isa pang pagpapamalas ng pagiging lihis ay na ang mga taong ito, nasa anumang kapaligiran sila, ay palaging napapaligiran ng iba’t ibang tao ng kasalungat na kasarian. Ang gayong tao ay manlalandi ng ilang miyembro ng kasalungat na kasarian nang sabay-sabay at madalas na magpapanatili ng malabong relasyon sa maraming tao. Ano ang ibig sabihin ng isang malabong relasyon? Isa itong relasyon na katulad ng isang pagkakaibigan pero katulad din ng isang romantikong relasyon—walang makapagsasabi nang malinaw kung anong uri ng relasyon ang aktuwal na mayroon sila. Wala silang malilinaw na hangganan sa kasalungat na kasarian; ang mga relasyon nila ay labis na malabo—mayroong palagiang landian, at ang mga bagay ay malabo at hindi malinaw. Ang mga pagpapamalas ba na ito ay pinamamahalaan ng isang mahalay na kalikasan? (Oo.) Sa usapin ng moralidad at ng mga etika mga relasyon ng tao, ang masasamang kalakaran ng mundo ngayon ay hindi na pinupuna ang ganitong uri ng penomenon. Tinatawag ito ng mga tao na pagkakaroon ng kapabilidad, na pagiging sunod sa uso—tinatawag nila ito na pagiging malaya ang seksuwalidad. Kaya ang ilang tao ay dinadala ang ganitong mga uri ng kaisipan at pananaw sa iglesia. Naniniwala sila, “Kahit ilang tao ng kasalungat na kasarian ang romantikong karelasyon ko, kalayaan ko ito. Maging ang batas ay hindi ito kinokondena ngayon, karapatan kong piliin kung ilang kaibigan sa kasalungat na kasarian ang romantikong karelasyon ko, may karapatan ako na piliin kung paano ko pangangasiwaan ang seksuwal kong pagnanasa. Hindi ko dapat pinsalain ang sarili ko—kailangan kong ganap na ilabas ang aking seksuwal na pagnanasa.” Hindi ba’t isa itong buktot na argumento? (Oo.) Kahit ilang tao ang sumasang-ayon o nagtataguyod sa mga opinyong isinusulong ng mga kalakaran ng lipunan, kahit ilang tao ang nagsasagawa sa mga ito, sa sambahayan ng Diyos, ang ganitong uri ng mga maling paniniwala at mga maling kaisipan ay inilalarawan bilang “lihis”, at ang mga kumakapit sa ganitong mga uri ng maling paniniwala at maling kaisipan ay inilalarawan din bilang “lihis”—sa partikular na pananalita, ang mga ito ay mahalay at palaswa. Tumpak ba ang paglalarawang ito? (Oo.) Ang bawat papel at likas na gawi ng mga katawan ng mga tao ay humihingi ng isang pundamental na antas ng regulasyon batay sa pagkatao. At saan nakasalalay ang regulasyong ito? Nakasalalay ito sa konsensiya at katwiran ng mga tao. Ang pakiramdam ng integridad at kahihiyan sa loob ng konsensiya at katwiran ay dapat na mapangasiwaan nang wasto ang mga sikolohikal na pangangailangan ng seksuwal na pagnanasa ng isang tao. Kung hindi mo ito pangangasiwaan o pipigilan, bagkus ay nagpapakasasa ka sa seksuwal na pagnanasa, iyon ay tinatawag na kalaswaan, iyon ay tinatawag na kahalayan. Kung mayroon kang gayong mga pagpapamalas, ikaw ay lihis. Ang pagiging lihis ay isang negatibong bagay—hinding-hindi ito isang positibong bagay. Ito ay dahil lampas ito sa mga hangganan ng pakiramdam ng integridad at kahihiyan na taglay ng pagkatao ng mga tao, lampas sa mga hangganan ng normal na pagkamakatwiran na hinihingi ng Diyos sa mga tao; nilalagpasan nito ang mga hangganan ng pagkatao at kinabibilangan ng panggugulo at pinsala sa normal na mga buhay ng mga kapatid. Samakatwid, ang pagiging lihis ay tiyak na inilalarawan bilang isang buktot na bagay, bilang isang negatibong bagay; hinding-hindi ito isang positibong bagay. Ang iglesia, ang sambahayan ng Diyos, ay hinding-hindi nagtataguyod ng malayang seksuwalidad. Ano ang itinataguyod ng sambahayan ng Diyos? (Ang pagiging may dignidad at disente, at pagsasabuhay ng normal na pagkatao.) Itinataguyod ng sambahayan ng Diyos ang pagkakaroon ng asal ng mga banal, at pag-asal nang may konsensiya at katwiran. Kahit papaano, pagdating sa seksuwal na pagnanasa at mga sikolohikal na pangangailangan, ang isang tao ay dapat na magkaroon ng pakiramdam ng integridad at kahihiyan. Ibig sabihin, kung gusto mong mag-asawa, gusto mong magkaroon ng normal na romantikong relasyon, dapat ito ay naaayon sa mga prinsipyo ng pag-aasawa na inorden ng Diyos para sa mga tao—hindi ito maaaring kasangkapan ng pakikipagtalik sa kadugo, kalaswaan, o kahalayan. Nauunawaan mo ba? (Oo.)

Ngayon lang ay nagbahaginan tayo sa ilang pagpapamalas ng pagkalihis ng mga tao na mga diyablo. Mabuti ba na nagbahaginan tayo sa ganitong uri ng paksa para tulungan kayo na magkaroon ng kaunting pagkilatis? (Oo.) Anuman ang pagpapamalas, kung lumalagpas ito sa saklaw ng mga tiwaling disposisyon ng mga normal na tao o lumalampas sa saklaw ng likas na kalikasan at mga likas na gawi ng mga tao, hindi ito normal—isa itong pagpapamalas ng mga diyablo. Sa ating mga napagbahaginan, maliban sa mga taong may mga kaisipan at pag-uugali na labis na mapanganib at hindi normal, may isa pang uri ng tao na maaaring hindi nagpapakita ng mga halatang mapanganib at hindi normal na mga pagpapamalas, pero ang malinaw niyang pagpapamalas ay labis na mahalay at malaswa. Ang pagkakaroon ng malilinaw na pagpapamalas na ito ay nagpapatunay rin na mayroon silang aspekto ng lihis na diwa ng mga diyablo. Kung gayon, masasabi ba nang may katiyakan na ang mga taong may malilinaw na pagpapamalas na ito ay mga diyablo? (Oo.) Nagpapakasasa sila sa kanilang seksuwal na pagnanasa sa anumang oras, ang puso nila ay nag-uumapaw sa buktot na kahalayan, at labis silang interesado sa mga usaping nauugnay sa seksuwal na pagnanasa ng laman—ang interes nila ay lampas sa mga sikolohikal na pangangailangan ng mga normal na tao. Ibig sabihin, anuman ang kanilang edad, kasarian, o kung may asawa man sila o wala, ang mga pagpapamalas nila ng seksuwal na pagnanasa ng laman ay lampas sa mga normal na tao, at lampas din sa mga pangangailangan ng mga normal na tao. Sapat na ito para masabi na ang mga pagpapamalas nila sa aspektong ito ay hindi normal. Kung gagamitin ang dalawang salita para ilarawan sila, sila ay labis na “mahalay” at “malaswa.” Ibig sabihin, ang kanilang mga sikolohikal na pangangailangan ay labis na hindi normal. Sa tuwing nakakakita sila ng isang tao ng kasalungat na kasarian na may partikular na kalakasan o isang paborableng likas na kondisyon sa isang larangan, maaari silang magkaroon ng mahahalay na kaisipan at maglabas ng seksuwal na pagnanasa. Halimbawa, kapag nakakakita sila ng isang tao ng kasalungat na kasarian na may makislap at tuwid na mga ngipin, at na ang ngiti ay napakaganda at napakatamis, o may napakagandang buhok o mga mata, maaari silang magkaroon ng mahahalay na kaisipan. Anu mang katangian ng kasalungat na kasarian ang magandang tingnan o marikit para sa kanila, maaari silang magkaroon ng mahahalay na kaisipan—at ginagamit nila ang paglalabas ng seksuwal na pagnanasa bilang paraan ng pagpapahayag ng kanilang pagkagusto at pagpapahalaga para sa kabilang partido. Hindi ba’t kasuklam-suklam ito? Labis itong kasuklam-suklam! Ang ilang buktot na tao na nagkakaroon ng mahahalay na kaisipan sa tuwing nakakakita sila ng isang tao ng kasalungat na kasarian na may partikular na ekspresyon sa mukha, tulad ng bahagyang pagtataas ng mga kilay habang nagsasalita, o mga pagpapakita ng mga biloy o pagpapakita ng labis na kahali-halinang tingin kapag ngumingiti ito. Ang dalas at bilang ng mahahalay na kaisipan na napupukaw sa kanila ay wala sa hinagap at hindi lubos maisip. Sadyang nagugulumihanan ang mga normal na tao rito: “Kung maganda ang hitsura ng isang tao, ayos lang na sulyapan siya nang isa o dalawang beses pa—pero paanong humahantong iyon sa mahahalay na kaisipan at paglalabas ng seksuwal na pagnanasa? Hindi ba’t baluktot iyon?” Ang mga bagay na iniisip ng mga normal na tao na hindi pupukaw ng mahahalay na kaisipan ay maaaring magdulot sa mga tao na magkaroon ng mahahalay na kaisipan at maglabas ng kahalayaan, at hindi ito maunawaan ng mga normal na tao. Ito ay tinatawag na pagiging lihis. Sa madaling salita, ito ay tinatawag na pagiging baluktot, pagiging bastos. Ang ilang babae, kahit kapag nakakakita sila ng isang lalaking maskulado, guwapo, at matangkad, ay maaaring magkaroon ng mahahalay na kaisipan. O kapag nakakakita sila ng isang lalaking may ilang kasanayan, ilang abilidad, at higit pa roon ay may kayamanan at katayuan, palagiang napupukaw sa loob nila ang mahahalay na kaisipan. Hindi lang nila ito hinahangaan o iniisip na disente ito, nakadarama ng kaunting pagkagusto rito, at gustong magkaroon ng romantikong ugnayan dito o ligawan ito para makarelasyon—sa halip, palagiang napupukaw sa kanila ang mahahalay na kaisipan. Sabihin mo sa Akin, hindi ba’t kasuklam-suklam ito? Hindi ba’t lihis ito? (Oo.) Ang madalasna pagkapukaw ng mahahalay na kaisipan ay hindi normal—ito ay lihis.

Tatapusin natin dito ang ating pagbabahaginan sa mga pagpapamalas ng kahalayan at kalaswaan sa mga tao na nagreengkarnasyon mula sa mga diyablo. Ngayon ay pag-usapan naman natin ang “seksuwal na pang-aakit”. Sa aktuwal, ang seksuwal na pang-aakit ay nauugnay pareho sa kahalayan at kalaswaan; isang paraan lang ito ng pagsasalita tungkol sa parehong bagay mula sa ibang perspektiba. Tumutukoy ito sa kung paanong ang ilang tao, para maakit ang kasalungat na kasarian at makagawa ng paborableng impresyon dito, ay madalas na ipinapakita ang kanilang mga mapang-akit na alindog sa harap nito. Halimbawa, ang ilang babae ay mahilig maglagay ng matingkad na pula at kaakit-akit na lipstick, ginagawang labis na kahali-halina ang kanilang mga mata gamit ang kolorete, at naglalagay pa nga ng blush kahit na napakatanda na nila. Kapag namimili ng pananamit, palagi silang tumutuon sa pagiging seksi, kahali-halina, at agaw-pansin; kapag nagsasalita, sinasadya nilang maging mapang-akit o pa-cute sa isang paraan na kayang mahalina ang kasalungat na kasarian; at iba pa. Ang ilang lalaki ay madalas na ipiniprisinta ang kanilang sarili bilang mga bayani na may makikisig na bisig para sandigan ng mga babae. Madalas nilang ipinagyayabang ang kanilang mga muscle sa harap ng mga babae, handang hubarin ang kanilang t-shirt para ipagyabang ang kanilang abs, ginagamit ang mga pamamaraang ito para akitin ang kasalungat na kasarian. Ang layon nila ay hindi lang ang magkaroon ng magandang impresyon sa kanila ang mga miyembro ng kasalungat ng kasarian o para makahanap ng kasintahan, kundi sa halip ay ang akitin ang mga miyembro ng kasalungat na kasarian, para maging interesado ang mga ito, at pagkatapos ay bitagin ang mga ito sa seksuwal na pagnanasa. Ito ang kanilang pakay. Hindi ba’t ito ay pagiging seksuwal na mapang-akit? (Oo.) Ito ay pagiging mapang-akit. Tinatawag ng mga walang pananampalataya ang gayong mga tao na “malalandi”. Anong uri ng mga bagay ang ginagawa ng ng “malalanding” ito? Kung isa itong babae, partikular siya kahit tungkol sa lipstick na pinipili niya. Hindi siya gumagamit ng ordinaryong libang, at hinahamak din niya ang mga lipstick na ginagamit ng mga taong may dignidad at disente, para sa kanya ay hindi sapat na mamahalin ang mga ito. Partikular niyang pinipili ang mga nakakaakit na kulay upang ang kanyang mga labi ay magmukhang partikular na seksi at kaakit-akit kapag nilagay, nang may pakay na pukawin ang puso ng mga lalaki, mahalina ang mga ito, at labis na mahumaling at mahulog ang mga ito sa kanya. Sa kanyang mga pakikisalamuha sa mga kalalakihan, madalas siyang nagbubunyag ng mga mapang-akit na pag-uugali, naglalabas ng seksuwal na pagnanasa, nang pawang may pakay na akitin ang mga ito. Kapag mas maraming lalaki ang naroroon, lalo na ang mga tipo na gusto niya, lalo siyang nagiging masigla at aktibo, at lalo niyang ginagawa ang pinakamakakaya niya para ipakita ang kanyang sarili, ipinapakitang-gilas ang kahusayan niyang magsalita, gumagamit ng mas pinong bokabularyo, mas nagbibigay-atensiyon sa mga ekspresyon ng kanyang mukha, at nagdadamit sa isang partikular na mapang-akit na paraan. Ito ay tinatawag na pagiging mapang-akit. May pagkakaiba ba sa pagitan ng mga mapang-akit na tao at ng mahahalay na tao. Parehong uri ba sila? (Oo.) Nagmula sila sa parehing salbaheng pinagmulan. Ang isa ay aktibong nang-aakit, ang isa pa ay aktibong nakikibahagi sa kahalayan. Ang mga ito ay kapwa mga pagpapamalas ng pagpapakasasa sa seksuwal na pagnanasa, mga pagpapamalas ng nag-uumapaw na seksuwal na pagnanasa at ng imoralidad, pawang pinamamahalaan ng isang lihis na kalikasang diwa. Ang mga tao na ganitong uri ng mapang-akit, lalaki man o babae, anuman ang edad o may asawa man o wala, ay hindi pinipigilan ang kanilang pag-uugali sa anumang konteksto, ni hindi nila nililimitahan o pinamamahalaan ang kanilang seksuwal na pagnanasa. Sa halip, sila ay imoral at kaswal, aktibo pa ngang nanlalandi—nagsusuot sila ng espesyal na pananamit, gumagamit ng mga espesyal na ekspresyon, espesyal na wika, espesyal na paraan ng pananalita, at gumagawa ng ilang espesyal na bagay para makuha ang atensyon ng kasalungat na kasarian, para maakit ang mga ito sa isang pag-uusap, para kagatin ng mga ito ang pain, at iba pa. Samakatwid, ang gayong mga tao ay hindi lang mahalay, kundi mapang-akit din. Ang salitang “mapang-akit” ay talaga ngang labis na kasuklam-suklam. Sa madaling salita, nagpapakita man ang gayong mga tao ng kahalayan o ng pagiging mapang-akit, ang paraan ng kanilang paglalabas na seksuwal na pagnanasa ay malaswa, ang kalikasan ng paglalabas nila ng seksuwal na pagnanasa ay malaswa, at ang diwa nila ay lihis. Ang mga pagpapamalas ng gayong mga tao, mahalay man o mapang-akit, ay lumalampas sa mga sikolohikal na pangangailangan ng mga normal na tao, at wala sila ng pagpipigil ng konsensiya at katwiran. Samakatwid, ang gayong mga tao ay lubusang mga buktot na tao. Paano mo man ito tingnan, hindi sila mabubuting tao, kundi mga diyablo. Sa anumang grupo, ang presensiya ng kahit isang gayong diyablo ay magdudulot ng panggugulo. Ang mga taong may dignidad at disente ay nasusuklam sa kanila, samantalang ang mga may mababang tayog, ang mga walang anumang pagkilatis o paninindigan—lalo na ang mga nagreengkarnasyon mula sa mga hayop—ay madalas nilang nalilihis at nagdurusa ng kanilang panliligalig. Sa pagbubuod, ang mga diyablo na nagpapakita ng mga buktot na pagpapamalas na ito ay isang lamat sa anumang grupo na kinabibilangan nila, walang nadudulot na anumang pakinabang o tulong sa sinuman, ang kanilang seksuwal na pagnanasa ay madalas na nag-uumapaw, madalas na ginugulo ang mga pang-araw-araw na buhay at mga normal na kaisipan ng ilang tao.

Sabihin mo sa Akin, madali bang makilatis ang mga buktot na tao na nasa ganitong mahalay, malaswa, at mapang-akit na uri? (Oo.) Kaya silang kilatisin ng mga nasa hustong gulang, at maaaring sa panahon ngayon ay kaya na rin silang kilatisin kahit ng mga menor de edad. Samakatwid, ang karamihan ng tao, kapag nakakaharap ang mga may buktot na diwa ng mga diyablo, ay dapat na magkaroon ng kaunting damdamin, kaunting pagkilatis; hindi sila masyadong magiging hangal na hindi na nila matutukoy. Kaya, kapag nakakatagpo kayo ng gayong mga tao, alam ba ninyo kung paano sila tratuhin? Tatanggihan ba ninyo sila? Kung may makakatagpo kang isang tao na hindi mo gusto, maaaring tanggihan mo siya. Pero kung ito ay isang taong gustong-gusto mo—ang iyong pinapangarap na kasintahan, ang iyong ideyal na asawa—magiging madali ba para sa iyo na tanggihan siya? Malinaw na alam mo na ganito siyang uri ng tao, pero dahil masyadong kahali-halina ang kanyang hitsura o ang ilang kalakasan niya ay masyadong nakakaantig sayo, nahuhulog ang puso mo at nahahalina ka—sa ganitong uri ng sitwasyon, nagiging mahirap para sa iyo na tanggihan siya. Kung hindi mo siya tatanggihan, hindi ba’t nasa panganib ka? (Oo, iyon ay pagkahulog sa tukso.) Pagkahulog lang ba ito sa tukso? Ito ay pagkahulog sa ipo-ipo ng seksuwal na pagnanasa. Madali ba para sa isang taong naipit sa ipo-ipo ng seksuwal na pagnanasa na makaalpas? (Hindi, hindi ito madali.) Pinapakitaan ka niya ng pag-aalala at pagsasaalang-alang, pagmamahal at pagmamalasakit, dagdag pa rito ay palagian ka niyang hinahandogan ng maliliit na pabor. Nakadarama ka ng labis na magandang pakiramdam sa loob mo, iniisip mo, “Wala nang iba pa sa mundong ito na nagtatrato sa akin nang ganito kaganda; ito ang aking Prince Charming, ang aking pinapangarap na kasintahan.” Nabibigo kang mapagtanto na kung siya ay isang mahalay at malaswang tao, ganoon din ang pagtrato niya sa iba. Isa ka lang sa lahat ng kanyang kaibigan sa kasalungat na kasarian; para sa kanya, isa ka lang tao na dinadaanan niya—isang hintuan lang—sa kanyang mahabang paglalakbay sa buhay. Kapag sapat na ang kasiyahan niya sa iyo at hindi ka na kaakit-akit para sa kanya, ikaw ay nagiging isang taong isinasantabi niya. Isinasantabi ka niya nang walang awa gaya ng pagtatapon ng isang tela o isang basahan, at saka mo madarama ang sakit. Kapag nagpasya siyang isantabi ka, walang silbi ang pag-iyak mo, walang silbi ang pagmamakaawa mo sa kanya, maging ang pagluhod mo sa harap niya ay walang silbi; ang ilang tao ay nagpapakamatay pa nga, pero wala ring silbi iyon—walang makakaantig sa kanya. Kapag wala na siyang mga seksuwal na pangangailangan sa iyo, sasabihin niyang wala na siyang mga damdamin para sa iyo, hindi ka na niya mahal, at maghahanap na siya ng susunod na biktima para ipalit sa iyo. Doon mo matutuklasan na ang gayong mga tao ay hindi naangkop na asawahin, ang ideya ng isang Prince Charming, nakatadhanang kapareha, pinapangarap na kasintahan ay pawang isang mapanlinlang na panlalansi lamang, at saka mo lang napagtatanto na ang seksuwal na pagnanasa ay hindi tunay na pagmamahal. Sinuman ang kasintahan ng gayong mahahalay at malalaswang tao, mayroon lamang silang seksuwal na pagnanasa at walang tunay na pagmamahal. Kailanman ay wala silang intensyon na makasama ka magpakailanman, o na tumupad ng anumang responsabilidad. Nagpapakasasa lang sila sa laro ng seksuwal na pagnanasa. Kapag sapat na ang naging kasiyahan nila at natugunan na ang kanilang seksuwal na pagnanasa, ni hindi ka na nila susulyapang muli, at ni hindi na sila mag-aabalang kaawaan ka. Kapag nakahanap na sila ng bagong lalandiin, nagiging lumang kasintahan ka na, at kapag nagkagayon, ang magagawa mo na lang ay tumangis. Kaya, lalaki man o babae, kapag nakikipagrelasyon o naghahanap ng kasintahan, nakakatagpo ng isang tao ang gayong mga buktot na tao. Nagkakaroon sila ng mahahalay na kaisipan tungkol sa iyo at inaakit ka sa kanilang bitag, pero naniniwala ka na tunay ka nilang mahal at ipinagkakatiwala mo sa gayong tao ang kaligayahan ng buhay mo. Kapag ikaw ay isinantabi at itinapon ay saka mo lang napagtatanto na mali ang naging paghusga mo sa kanya, ang taong ito ay hindi isang taong may pagkatao na kayang tumupad ng mga responsabilidad, kundi isang mahalay at malaswang tao. Kapag nagkagayon, huli na para magsisi; ito ay pagtahak sa isang malubak na lihis na daan pagdating sa pag-aasawa. Sa isang tao na may normal na pagkatao, ang karanasan ng mapaglaruan ay maaaring magdulot ng pasakit na panghabambuhay, pero nananatiling walang pakialam ang mga diyablo kahit ilang tao ang kanilang paglaruan; nakadarama pa nga sila ng pagiging masuwerte, masaya, at kontento, sabik na ninanais na maaari nilang landiin at paglaruan ang mas marami pang miyembro ng kasalungat na kasarian. Itinuturing nila ito bilang ang kaligayahan ng buhay, tinatawag itong kanilang kasanayan at kapabilidad. Ang mga normal na tao ay hindi kaya ang resulta ng pakikipag-ugnayan sa kanila. Kaya, kung gusto mong makipagrelasyon, panatilihing bukas ang iyong mga mata at tingnan nang malinaw ang mga bagay; anuman ang gawin mo, huwag pumili ng isang diyablo. Kung makikipagrelasyon ka sa isang normal na tao, kahit na maghiwalay kayo, hindi ka niya sasaktan nang labis; kahit papaano, maaari kayong manatili bilang ordinaryong magkaibigan. Pero kung masasangkot ka sa isang diyablo, masisira ang buong buhay mo sa kanyang mga kamay. Sabihin mo sa Akin, gaano karaming sinseridad at tunay na pagmamahal mayroon ang isang tao? Gaano karaming enerhiya ang mayroon siya sa buhay na ito? Kung sa tuwing nakikipagrelasyon ka sa isang tao ay naloloko ka sa huli, kaya ikaw ay labis na nasasaktan dahil ikaw ay nilinlang at pinaglaruan, tatahakin mo ang buong landas ng iyong buhay sa ilalim ng aninong ito, kaya magiging labis na masakit ang iyong pag-iral. Samakatwid, nakikipagrelasyon man o nakikisalamuha sa kasalungat na kaharian, dapat maging pinakamapagbantay ka laban sa mahahalay at malalaswang tao. Ikaw man ay lalaki o babae, kung hindi mo kayang makilatis ang mga tao at hindi mo alam kung ang isang tao ay mahalay at malaswa, huwag kang makisalamuha sa kanya nang walang ingat, para maiwasan mo ang maloko at magdusa ng habambuhay na pagsisisi. Kapag lumitaw ang mapapait na kahihinatnan, ikaw lang ang kailangang humarap sa mga ito; walang puwedeng pumalit sa posisyon mo, at walang puwedeng mag-alo sa iyong sugatang puso. Kahit na sabihin mong kaya mong makilatis ang mga tao, maaaring hindi mo ito magawa nang tumpak. Hindi ka makatitiyak sa sinuman sa panahon ngayon. Bago makatanggap ang isang tao ng kaligtasan, mayroon lang siyang pagnanais na sikaping matamo ang katotohanan; maaaring tila mayroon siyang disenteng pagkatao, pero hindi tiyak ano ang aktuwal na mangyayari sa mga bagay kung mamumuhay ka kasama siya. Ang sinumang hindi nakakaunawa sa katotohanan at hindi pa naliligtas ay hindi maaasahan. Bakit hindi siya maaasahan? Sabihin mo sa Akin, may sinuman bang namumuhay sa masamang mundong ito, nang hindi nagkakamit ng katotohanan, ang kayang labanan ang anumang tukso at manatiling matatag sa gitna ng anumang masamang kalakaran? Wala kahit isa. Samakatwid, walang mga maaasahang tao. Ano ang ibig sabihin na walang mga maaasahang tao? Ang ibig sabihin nito ay na para sa sinuman, lalaki man o babae, ang pagpasok sa pag-aasawa ay ang simula ng trahedya. Ang pangangailangang asikasuhin ang mga pang-araw-araw na pangangailangan at harapin ang iba’t ibang maliliit na usapin at pagkayamot ng buhay araw-araw, mahirap masabi kung kaya itong magawa ng dalawang tao hanggang sa huli, kung susuportahan ba nila ang isa’t isa sa kanilang paglalakbay, kung magkakaroon ba ng kaligayahan, kung magkakaroon ba sila ng parehong paniniwala at parehong mga paghahangad. Samakatwid, kapag ang isang tao ay pumasok sa pag-aasawa at humarap sa tunay na buhay, nagsisimula ang pagdurusa. Kita mo, kapag wala kang asawa, madali lang pangasiwaan ang lahat ng bagay; puwede mong pagpasyahan ang mga bagay para sa sarili mo. Pero kapag ang dalawang tao ay namumuhay nang magkasama, puwede bang ikaw lang ang gumawa ng lahat ng desisyon? Tutulutan ka ba ng kabilang partido? Tutulutan mo ba siya? Aalagaan at isasaalang-alang ka ba niya? Aalagaan mo ba siya? Ang lahat ng ito ay hindi nalalaman. Kahit na ang taong nakatagpo mo ay hindi mahalay at malaswa, at nadarama mo na nababagay kayo sa isa’t isa at puwede kayong pumasok sa pag-aasawa, hindi nalalaman kung kaya ba niyang tuparin ang mga responsabilidad sa loob ng balangkas ng pag-aasawa sa huli, at kung magagawa mo bang maglakad kasama siya hanggang sa dulo sa loob ng balangkas na ito ay hindi rin nalalaman. Wala kang katiyakan at kumpyansa kahit sa sarili mo, na nagpapatunay na ang iba ay gayundin—hindi na iyon kailangan pang sabihin, hindi ba? (Oo.)

Kung, sa pang-araw-araw mong buhay, nakakatagpo ka ng mga tao na ganitong uri na mahalay, mapang-akit, at malaswa, at sinusubukan nilang makipaglapit sa iyo, dapat malaman mo kung ano ang pakay nila sa paggawa niyon. Kung hindi mo sila tatanggihan, o kung hahayaan mo silang makuha ang gusto nila dahil sa iyong pagiging takot, walang muwang, hangal, at mangmang, o dahil sa kawalan mo ng kaalamang batay sa karanasan, na humahantong sa paglitaw ng masasamang kahihinatnan, sa huli, ikaw ang magdurusa ng mga kahihinatnan. Ang mahahalay at malalaswang tao—mga diyablo—ay hindi kailanman nakokonsensiya o nagsisisi para sa paglalabas nila ng seksuwal na pagnanasa o paggawa ng mga imoral na bagay. Pakiramdam nila ay hindi ito mahalaga; iniisip nila na nagsasamantala sila, at na ganito dapat ang mga tao sa buhay. Pero kung ikaw ay isang normal na tao, ang konsensiya at katwiran sa loob ng pagkatao mo ay sadyang hindi kaya ang gayong mga dagok, pagpapahirap, at malubhang pinsala. Samakatwid, kapag nakatagpo ka ng gayong mahahalay at malalaswang tao, dapat kang maging maingat. Dapat kang magdasal sa Diyos, hilingin sa Kanya na protektahan ka para hindi ka mahulog sa tukso. Lalo na kapag ang kabilang partido ay maraming natatagong panlalansi, matagal nang mapanlaro, at ang pinapangarap mo rin na kasintahan, ang pinapangarap mo na hangarin, napakadali mong mahuhulog sa tukso at napakadali mong hahantong sa isang sitwasyon na hindi na malulunasan, sa huli ay magdurusa ka ng isang masamang kalalabasan na walang gustong makakita. Sa oras na iyon, ang iyong puso, isip, at laman ay pawang nagdusa na ng partikular na sakuna. Pagkatapos, kapag dumating ka para gawin ang tungkulin mo at humarap sa Diyos para sumunod sa Kanya, maraming bagay na ang magiging iba—ang mga ito ay hindi na magiging tulad noong simula at hindi na kailanman makakabalik sa kung paano ang mga ito dati. Kapag ang isang tao ay dumaan na sa ilang hindi normal na mahirap na mga karanasang nauugnay sa seksuwal na pagnanasa, nag-iiwan ito ng ilang kahindik-hindik na bakas sa kanilang puso, na hindi madaling malilimutan ng sinumang normal na individual sa kanyang buong buhay. Bagama’t, habang unti-unting lumilipas ang oras, maaaring unti-unting kumupas ang mga alaala at pasakit na ito, kung ang mga kaganapang ito ay nagdulot sa iyo ng partikular na pinsala at sakuna, ang mga ito ay mananatiling isang nagtatagal na bangungot sa iyong puso magpakailanman. Sa buhay na ito, hindi ka na muling makakabalik sa iyong dating buhay; ang iyong panloob na mundo ay hindi na magiging kasingdalisay at kasingsimple gaya ng dati, at magiging imposible para sa iyo na mapanumbalik ang dati mong kalagayan. Sa puntong ito, kapag dumating ka para gawin ang iyong tungkulin, magkakaroon ka ng karagdagang bagahe sa iyong puso na gusto mong iwaksi pero hindi mo magawa. Ano ang tinutukoy ng bagaheng ito? Tumutukoy ito sa iba’t ibang alaala ng karanasan ng pagkapinsala. Ang pag-iisip sa mga alaalang ito ay magiging nakakahilo, at madalas ding guguluhin ng mga ito ang puso mo at ang iyong mga emosyon. Kaya, ang iyong panloob na mundo ay hindi na magiging kasingdalisay at kasing-simple gaya ng dati; ang iyong mga emosyon ay magtataglay na ngayon ng maraming bagay na hindi dapat umiiral sa normal na pagkatao. Sa isang partikular na antas, makakaabala ito sa buhay mo, sa paggampan mo ng tungkulin, at makakaabala rin sa pananampalataya mo sa Diyos at pagsisikap na matamo ang katotohanan. Ito ay tinatawag na bagahe. Samakatwid, anuman ang edad, kapag ang isang tao ay nahulog sa tukso ng romantikong relasyon sa isang diyablo, natural silang nasasadlak sa hindi maipaliwanag na pagkalumbay. Para sa isang normal na tao, ito ay hindi isang magandang penomenon.

Sa totoong buhay, ang mga tao ay madalas na nakakatagpo ng ilang mahalay at malaswang indibidwal. Pagkatapos nating pagbahaginan ang mga salitang ito ngayon, nagkamit na kayo ng pagkilatis tungkol sa ganitong uri ng tao at alam ninyo na hindi sila mga normal na tao kundi mga diyablo, kapag sinubukan nilang akitin ka, maaari mo silang tanggihan nang mariin. Huwag mo silang tanggihan nang di-tuwiran o nang may pag-iingat sa iyong pananalita, o huwag kang masyadong mahiya na tanggihan sila, huwag kang matakot sa gayong mga tao. Siyempre, kung wala kang pakialam kung diyablo man sila, at sinasabi mo, “Nasa trenta o kwarenta na ang edad ko at hindi pa ako nakakaranas ng pag-aasawa; kung ang isang tao ay talagang may ganitong uri ng pangangailangan sa akin, masaya akong tumanggap,” kung gayon, dahil wala kang pakialam kung anong mga kahihinatnan ang maaaring lumitaw, wala kang pakialam tungkol sa mga sikolohikal na sugat, wala na Akong sasabihin pa. Ang pakay Ko sa pagsasabi nito ay para hayaan ang ilang hangal na tao, na walang pagiging mapagbantay o pag-iingat laban sa pang-aakit ng kasalungat na kasarian, na malaman kung anong tamang saloobin ang dapat mayroon sila kapag sumasapit sa kanila ang tukso. Kung wala kang pakialam na ang isang tao ay mahalay at malaswa, walang pakialam na isa siyang diyablo, at isang malaking karangalan sa iyo dahil lang gusto ka niya—tulad lang ng sinasabi ng kasabihan ng mga walang pananampalataya: “Iniaalay ng isang lalaki ang kanyang buhay para sa isang taong nakakaunawa sa kanya, habang nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga”—at iniisip mo, “Bilang isang babae, kung tunay na gusto ako ng isang tao, ipinapakita nito na katanggap-tanggap ang hitsura ko, kaya dapat na madama ko na isa itong napakalaking karangalan. Hayaan siyang lumapit sa akin nang mapangahas, pagkatapos; malugod ko itong tatanggapin, at yayakapin ko siya nang bukas-puso”—kumusta ang ganitong uri ng saloobin? Sabihin mo sa Akin, ang kasabihan bang, “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga,” ay kagalang-galang sa mga babae? (Hindi.) Ang isang lalaki ay dapat na isakripisyo ang kanyang buhay para sa mga nakakaunawa sa kanya, at ang isang babae ay dapat na magpaganda para sa kanyang tagahanga—tama ba ang kasabihang ito? (Hindi.) Bakit labis na hinahamak ang mga kababaihan? Hinahamak din ang mga kalalakihan. Kaya kailangang ialay ng mga lalaki ang kanilang buhay para sa iba. Kung sinuman ang iyong katapatang-loob ay ang iyong panginoon, siya ang dapat mong pag-alayan ng iyong buhay—bakit labis na walang halaga ang buhay mo? Maaari kayang ang buhay mo ay nabibilang sa iba at hindi sa sarili mo? Pinakapinapahalagahan ng Diyos ang buhay ng tao, dahil ang buhay na ito, ang hiningang ito, ay ibinigay ng Diyos; ito ang batayang kondisyon para sa nilikhang laman na makagalaw at maging isang buhay na nilalang. Kung hindi mo pinapahalagahan ang buhay mo, bagkus ay kaswal mo itong ibinibigay sa iba at isinasakripisyo ito para sa kanila, ano ang ipinapakita nito? Hindi ba’t ipinapakita nito na ikaw ay ibinababa? (Oo.) Ipinapakita nito na ang buhay mo ay walang anumang halaga. Hindi mo pinahahalagahan ang buhay mo, hindi mo ginagamit ang buhay mo para gawin ang mga pinakamakabuluhan at pinakamahalagang bagay, pero kaya mong kaswal na mamatay para sa sinumang nakakaunawa sa iyo. Ipinapakita nito na lubhang walang halaga ang buhay mo; isa lang itong bulok na buhay, kasingwalang halaga ng buhay ng isang aso, pusa, o manok. Kaya tama ba ang kasabihan na, “Iniaalay ng isang lalaki ang kanyang buhay para sa isang taong nakakaunawa sa kanya”? (Hindi.) Ang kasabihang ito ay nanghahamak sa mga tao, walang pagrespeto sa mga tao; ito ay isang kasabihan na hindi nagpapahalaga sa buhay. Ang kahandaang mamatay para sa iba—mandali bang dumarating ang buhay ng tao? Hindi madaling dumarating ang buhay; hindi maaaring handang-handang mamatay ang isang tao. Samakatwid, ang kasabihang “Inaalay ng isang lalaki ang kanyang buhay para sa isang taong nakakaunawa sa kanya,” ay hindi tama at hindi madedepensahan. Kung gayon, tama ba ang kasabihang, “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga”? (Hindi rin ito tama.) Sa anong paraan ito hindi tama? Minsan ba ay talagang nagustuhan ninyo ang kasabihang ito, talagang sinang-ayunan ninyo ito, tinuturing pa nga ito bilang katotohanan, bilang isang panuntunan sa buhay? Kahit kailan ba ay may humanga na sa iyo? Kung ang taong humahanga sa iyo ay isang taong gusto mo, nakaramdam ka ba ng karangalan? (Hindi naman karangalan, marahil ay nakaramdam ako ng kaligayahan sa loob ko.) Kung gayon ay hindi iyon malayo sa pakiramdam na ito ay isang karangalan. Mabuti ba ang kaligayahang ito? (Hindi.) Bakit hindi? (Para ang isang babae ay magdamit nang maganda para sa pagpapahalaga at paghanga ng isang lalaki, ang pamumuhay para sa mga kalalakihan, paglalaan ng lahat ng kanyang kaisipan dito—pakiramdam ko, ang pamumuhay nang ganito ay labis na nakakababa.) Mayroon bang ibang pananaw? Ang kasabihan mismo na “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga” ay inilalagay ang mga kababaihan sa isang hindi pantay na posisyon sa mga lalaki. Hinihingi nito na ang mga babae ay magpaganda para mapalugod ang mga kalalakihan, na mamuhay alang-alang sa kaligayahan ng mga lalaki, at madama na isa itong karangalan sa tuwing may nagkakagusto at humahanga sa kanila. Ito ay hindi pantay; ito mismo ay isang tunay na repleksiyon ng mababang katayuan ng mga kababaihan. Ang implikasyon ng kasabihang “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga” ay na nagugustuhan man ng iba ang isang babae dahil sa kanyang magandang hitsura, nakakaakit man ng paghanga ng mga lalaki dahil marunong siyang magpaganda ng sarili para maging kaaya-aya sa paningin, dapat siyang makaramdam ng kaligayahan at karangalan dahil dito. Ito mismo ay isang paghamak sa mga babae. Sinasabi ng kasabihang ito sa mga babae na ang halaga ng kanilang pag-iral, ang pinagmumula ng kanilang kaligayahan, ay ang magkaroon ng isang tao na nagkakagusto sa kanila, at na kung walang nagkakagusto sa kanila, dapat maramdaman nila na sawimpalad sila at sumama ang loob nila, at dapat silang magnilay-nilay kung bakit walang nagkakagusto sa kanila, at kung, bilang mga babae, namumuhay ba sila ng isang buhay na walang halaga at bigo. Kaya, hindi ba’t ang kasabihang “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga” ay isang paghamak sa mga babae? (Oo.) Sa pariralang, “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga,” hindi ba’t ang tagahanga ay karaniwang tumutukoy sa isang lalaki? Ang kasabihang ito mismo ay inilalagay ang mga lalaki sa posisyon ng mga panginoon, mas mataas kaysa sa mga babae. Ibig sabihin nito na ang isang babae ay dapat makaramdam ng karangalan na ang isang lalaki—ang isang panginoon—ay gusto siya at pinapahalagahan siya. Kung ang isang lalaki—ang isang panginoon—ay hindi siya gusto, kung gayon ay may mali sa kanya, hindi siya kaibig-ibig, nabigo siya sa buhay, at hindi siya kalipikado na maging babae. Kita mo, hindi halatang itinataas nito ang katayuan ng mga lalaki, tinutulutan ang mga ito na tapakan ang leeg ng mga babae at maging dominante sa kanila. Naririto ang mali sa kasabihang “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga”. Dagdag pa rito, nagugustuhan ba ng mga lalaki ang mga babae dahil lang sa kanilang hitsura at mga palamuti? O nagugustuhan ba nila ang mga babae dahil lang nakikita nila na ang mga ito ay malumanay, mabuti, may dignidad, at magiliw? Gusto ba ng mga lalaki ang mga babae para lang maging kaaya-aya sa mga mata nila? (Hindi, ito ay para tugunan ang seksuwal na pagnanasa ng laman.) Kung gayon, ano ang layon ng pagsubok ng mga babae na palugurin at pasayahin ang mga lalaki? (Ito rin ay para bigyang-layaw ang seksuwal na pagnanasa ng laman.) Ibig sabihin, ang mga lalaki at babae ay kapwa may mga pangangailangan pagdating sa isa’t isa, at ang pinakabatayan sa mga pangangailangang ito ay ang seksuwal na pagnanasa ng laman. Ang pangangailangan ng isang lalaki sa isang babae ay hindi lang tungkol sa pagkagusto sa kanyang hitsura, kundi batay roon, ang matamo siya sa isang pisikal na paraan—sa prangkang pananalita, ang matamo ang kanyang katawan para matugunan ang sarili niyang seksuwal na pagnanasa. Samakatwid, ang layon sa likod ng kasabihang “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga”, sa aktuwal, ay para tugunan ang seksuwal na pagnanasa ng mga lalaki. Hinihingi nito sa mga babae na hindi lang gawing kaaya-aya sa mga lalaki ang kanilang hitsura at mga palumuti, kundi para din tugunan ang seksuwal na pagnanasa ng mga lalaki. Hindi ba’t napakahamak ng gayong paraan ng pamumuhay? Kung iniisip pa rin ng mga babae na tama ang kasabihang ito, na isa itong bagay na dapat nilang makamit at sundin, kung gayon ay hinahamak ng mga babae ang sarili nila. Ang mga lalaki ay may mga seksuwal na pangangailangan sa mga babae at gustong paglaruan ang katawan ng mga ito; kung ang mga babae, sa halip na makita ito bilang kapoot-poot at kamuhi-muhi, ay nagpapaganda pa rin para sa kanilang mga tagahanga, pakiramdam nila ay ito ang pinakamalaking karangalan sa buhay nila, ang pinakamataas na karangalan, hindi ba’t hinahamak nila ang sarili nila? (Oo.) Ito ay ganap na pagkakait sa mga babae ng kanilang mga karapatan. Hindi lang nito pinagkakaitan ang mga babae sa kanilang karapatan na umiral, sa kanilang dignidad, at sa kanilang mga karapatang pantao, pero ipinapaisip din nito sa kanila na ito ang pinakamalaking karangalan. Hindi ba’t malupit ito? Labis itong malupit! Bukod sa kawalan ng awtonomiya at kawalan ng anumang mga karapatang pantao, ang kaligayahan, kagalakan, at kasiyahan ng isang babae ay makakamit lang batay sa pagpapalugod ng mga lalaki at ganap na pagpapasaya sa mga ito. Anumang uri ng hindi makataong pagtrato ang pinagdurusahan ng mga babae, hinihingi pa rin sa kanila na ipagmalaki ito. Hindi ba’t ito ay pang-aabuso at pagsira sa mga babae? Mga makabago o makalumang babae man, itinuturing nila ang kasabihang “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga” bilang panuntunan sa kailang buhay, ang layon ng kanilang buhay. Hindi ba’t ganap itong mali? Hindi ba’t isa itong panlalansi na ginagamit ni Satanas para abusuhin at ilihis ang mga tao? (Oo.) Kung isa kang babae, at nagugustuhan ka ng isang lalaki, ang kanyang puso ay puno ng buktot na pagkahalay para sa iyo, ikaw ba ay masusuklam o mararamdaman mo ba na isa itong malaking karangalan kung malalaman mo? (Masusuklam.) Kapag iniisip ka niya, iniisip lang niya ang iyong katawan, at ang iyong hitsura, habang inilalabas din ang kanyang sariling seksuwal na pagnanasa. Habang mas nagugustuhan ka niya, mas lalo siyang napupuno ng seksuwal na pagnanasa para sa iyo; ang napupukaw sa kanya pagdating sa iyo ay ganap na mahahalay na kaisipan. Sinusubukan pa nga niya ang lahat ng paraan na makuha ka para matamasa niya ang iyong katawan, ganap na matugunan ang kanyang seksuwal na pagnanasa, at mailabas ang kanyang seksuwal na pagnanasa. Kung alam mo na mayroon siyang gayong mga intensyon sa iyo, iisipin mo pa rin ba na ang kasabihang “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga” ay tama? Iisipin mo pa rin ba na isang karangalan na magustuhan at mapahalagahan ng isang tao? (Hindi.) Kung isa kang babae na may pakiramdam ng integridad at kahihiyan, dapat kang masuklam sa kasabihang ito, at kapootan at tanggihan ang pagkagusto ng gayong mga tao. Sa pamumuhay lang sa ganitong paraan ka magkakaroon ng dignidad. Ang isang taong tunay na nasisiyahan at nagpapahalaga sayo dahil sa kalidad ng iyong karakter, sa iyong mga paghahangad, dahil nauunawaan mo ang katotohanan, at gusto rin niyang may makamit na isang bagay na nakakapagpatibay mula sa iyo at makatanggap ng tulong mula sa iyo—hindi dahil gusto niya ang pahalagahan ang iyong katawan para magpakasasa at tugunan ang kanyang seksuwal na pagnanasa. Kung pinapahalagahan ka ng isang tao sa kabila ng iyong karakter o kung sinisikap mo mang matamo ang katotohanan o hindi, at dahil lang ang iyong hitsura at pigura ay kaaya-aya sa mata at kayang ganap na tugunan seksuwal na pagnanasa, pero hindi ka nakadarama ng pagkasuklam o pagkapoot dito, sa halip ay nadarama mo na gusto ka niya—sa partikular, dahil pisikal ka na niyang nilandi, mas lalo mo pang nararamdaman na gusto ka niya—at nadarama mo pa nga na isa itong karangalan, kung gayon ay hinahamak mo ang iyong sarili. Kung, sinuman ang may anumang plano o mga buktot na intensyon sa iyong katawan, wala kang pakialam, at hangga’t gusto ka niya, tinuturing mo itong isang espesyal na karangalan at nadarama mo na isa itong karangalan, kung gayon, ikaw ay hindi isang tao na may integridad at dignidad, ni hindi ka isang mabuting babae. Ipagpalagay nang may isang tao na may mga seksuwal na pangangailangan sa iyo at nadarama mo na nakahanap ka na ng isang taong nakakaunawa sa iyo, at nakahanap ka rin ng oportunidad para maglabas ng seksuwal na pagnanasa; dalawang tao ang may pananagutan, at kayong dalawa ay nagsasama dahil nagmula kayo sa parehong salbaheng pinagmulan. Sa ganoong kaso, ikaw ay isang taong walang anumang integridad at dignidad, hindi karapat-dapat na magustuhan; kauri mo ang mahahalay at malalaswang tao. Kung tunay na isa kang babaeng may dignidad, dapat kang makaramdam ng pagkapoot, pagkasuklam, at pagkasuklam na nagugustuhan ka ng gayong mahahalay at malalaswang tao. Siyempre, kung ang dahilan kaya ka nagugustuhan ng isang tao ay tunay na dahil sa iyong pagkatao, sa iyong mga paghahangad, o dahil mayroon kang partikular na kalakasan, hindi mo rin dapat maramdaman na isa itong karangalan. Ang layon ng pagsasabi ng mga tao na “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga” ay hindi kasingsimple ng pagpapahalaga ng isang lalaki sa isang babae. Tiyak na inilalagay nito ang mga lalaki sa isang posisyon kung saan dominante sila sa mga babae. Sa mas tumpak na pananalita, lumilitaw ang kasabihang ito sa ilalim ng pananaw sa moralidad na ang mga lalaki ay superyor at ang mga babae ay mas mababa. Dagdag pa rito, ang realidad ay na ang mga babae ay isang bulnerablong grupo sa ilalim ng anumang sistemang panlipunan, tinitingnan bilang mga kadugtong at laruan ng mga lalaki. Samakatwid, ang kasabihang “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga” ay isang paninirang-puri sa lahat ng babae. Kung ang mga babae ay partikular na sumasang-ayon sa kasabihang ito, isa itong kapighatian para sa mga babae, at dapat magalit ang isang tao sa lahat ng babaeng sumasang-ayon dito. Kung gayon, dapat bang sang-ayunan ng mga lalaki ang pananaw na “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga”? (Hindi.) Kung nakikita ng isang lalaki na ang isang babae ay nagpapaganda para sa kanyang tagahanga, hindi ba’t nadarama niya na ang ganoong babae ay namumuhay sa isang napakahamak na paraan, at hindi ba’t hahamakin niya ang gayong babae? (Oo.)

Nakikita mo na ba ngayon nang malinaw kung ang kasabihang, “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga,” ay tama o hindi? (Hindi ito tama.) Ang kasabihang ito ay hindi isang positibong bagay, ni hindi ito isang tamang kaisipan o pananaw. Tumingin ka sa Bibliya at sa mga salitang ipinahayag ng Diyos—may anuman bang pangungusap na nagsasabi sa mga babae na dapat silang magpaganda para sa mga humahanga sa kanila? Mayroon bang anumang pangungusap na naghahati sa katayuan ng mga lalaki at babae sa mga antas, sinasabi na ang mga lalaki ay nakatataas sa mga babae? Walang ganoon. Ang nakatala sa Aklat ng Genesis sa Bibliya ay na ang babae ay buto ng mga buto ng lalaki at laman ng laman nito. Ang mga lalaki at babae ay kapwa mga tao na nilikha ng Diyos; pantay sila sa harap ng Diyos, walang pagkakahati ng mga antas, walang pagkakaiba sa pagitan ng mataas at mababa. Ang paghahati sa mga tao sa mataas at mababa at pagtukoy ng mga antas ng katayuan ay isang bagay na ginagawa ni Satanas; ito ay totoong patunay ng pang-aapi at pang-uusig ni Satanas sa mga kababaihan. Simula nang likhain ng Diyos ang sangkatauhan sa umpisa, ang mga lalaki at babae ay pantay sa mga mata ng Diyos. Sila ay kapwa mga nilikha at pakay ng pagliligtas ng Diyos. Hindi kailanman sinabi ng Diyos na ang mga lalaki ay mataas at na ang mga babae ay mababa, ni hindi Niya kailanman sinabi na ang mga lalaki ay dapat na ang pinuno ng mga babae o ang kanilang mga panginoon, na ang mga lalaki ay dapat na mamuno sa mga babae, na dapat manguna ang mga lalaki kaysa sa mga babae sa anumang gawain, o na ang mga lalaki ay may sarili nilang mga opinyon at ang mga haligi habang ang mga babae ay dapat na mas makinig sa mga lalaki. Hindi kailanman sinabi ng Diyos ang gayong mga bagay. Dahil lang sa pagtitiwali ni Satanas kaya lumitaw sa gitna ng mga tao ang mga kasabihan tungkol sa pagiging mas mataas ng mga lalaki at pagiging mas mababa ng mga babae, at pagkatapos ay nabuo ang kalakarang ito sa buong lipunan at sa buong sangkatauhan, palagiang sinusupil ang mga babae sa ilalim ng awtoridad ng lalaki. Dahil sa kawalan ng pagkaunawa sa katotohanan, pagkatapos maimpluwensiyahan at malihis ang mga babae ng lahat ng uri ng masasamang kalakaran ni Satanas, pakiramdam nila ay sekundarya sila sa mga lalaki at mas mababa ang katayuan kaysa sa mga lalaki. Iyon ang dahilan kung bakit, hanggang sa kasalukuyang panahon, maraming babae pa rin ang naniniwala na ang kasabihang “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga” ay tama. Isa itong napakalungkot na bagay. Kung hindi nauunawaan ng mga tao ang katotohanan, nalilihis at nakokontrol pa rin sila ng iba’t ibang kaisipan at pananaw ni Satanas sa maraming partikular na usapin. Kahit ang maliit na usaping ito ay isang napakalinaw na halimbawa, hindi ba? (Oo.) Ano ang dahilan kung bakit handa ang mga babaeng hamakin ang sarili nila? Ito ay dahil idinudulot ng pangkalahatang kapiligiran ng lipunan na ang mga babae ay hindi magkaroon ng pantay na katayuan sa mga lalaki, at para ang mga babae ay magbigay-daan sa mga lalaki at lumikha ng mga paborableng kondisyon para sa mga ito, at dapat ding gumawa ng maraming sakripisyo at magbayad ng malaking halaga para palugurin ang mga lalaki. Ito ay dulot ng lipunan, ng iba’t ibang masamang kalakaran na pinapangunahan ni Satanas. Kaya ngayon, pagkatapos maunawaan ang katotohanan sa aspektong ito, hindi ba’t may isang tiyak na kongklusyon tungkol sa kasabihang, “Nagpapaganda ang isang babae para sa kanyang tagahanga”? (Mayroon.) Ang kasabihang ito ay mapanlinlang at hindi naaayon sa katotohanan, hindi ba? (Oo.) Pagkatapos marinig ang aktuwal na sitwasyon, hindi ba’t nararamdaman ng mga babae na namuhay sila nang labis na agrabyado at nasupil sa lahat ng taon na ito? Kung gayon ay dapat pa rin bang magpaganda ang mga babae para sa kanilang mga tagahanga? (Hindi.) Bilang mga miyembro ng nilikhang sangkatauhan, ang mga babae ay naiiba lang sa mga lalaki sa kasarian at pisyolohiya; sa ibang mga aspekto, walang anumang mga pagkakaiba. Sa mga mata ng Diyos, ang mga lalaki at babae ay walang anumang mga pagkakaiba. Sa anumang mga sitwasyon, hindi kailanman humingi ang Diyos sa mga babae na iba sa mga hinihingi Niya sa mga lalaki. Sa mga aspekto gaya ng bilang ng mga taong hinihirang ng Diyos, ng pag-asa ng kaligtasan, ng kanilang mga oportunidad na gumampan ng mga tungkulin, ng mga tungkuling kaya nilang gampanan, at ng gawaing kaya nilang gawin, sa pangkalahatan, ang mga babae ay pantay sa mga lalaki; ang mga babae ay hindi mas mababa kaysa sa mga lalaki. Ito ang aktuwal na sitwasyon.

Noong nakaraan ay pinag-usapan natin ang mga pagpapamalas ng kahalayan, kalaswaan, at pagiging mapang-akit ng mga buktot na tao na may kalikasang diwa ng mga diyablo, at pati ang tungkol sa kung paano tratuhin ang mga buktot na tao kapag nakatagpo sila ng isang tao pagdating sa pagpasok sa mga romantikong relasyon o paghahanap ng isang kapareha. Umaasa ba kayong makatagpo ng gayong tao para makaranas ng panandaliang romansa, kumilos nang walang alalahanin minsan, at bigyang-layaw ang sarili ninyo minsan? (Hindi.) Kung gayon ay umaasa ba kayong makatagpo ang inyong pinapangarap na kasintahan, ang taong nakatadhana para sa inyo, ang inyong Mister o Miss Right? (Hindi.) Hindi mahalaga kung inaasahan mo man ito o hindi. Ang susi ay na dapat kang magkaroon ng pagkilatis tungkol sa mahahalay, malalaswa, at mga mapang-akit na taong ito na may buktot na kalikasang diwa, at dapat mo silang layuan. Sa mga salita ng mga walang pananampalataya, karamihan sa mga taong ito ay mga batikang manlalaro, malandi at romantiko. Ang karamihan ng mga nasa hustong gulang ay dapat magawang makilala ang ganitong uri ng tao, kapag nakatagpo nila ang mga ito; marahil pagkatapos ng ilang pakikisalamuha, ang karamihan ng nasa hustong gulang ay malalaman na ganitong uri ang mga ito. Ang ganitong uri ng tao ay walang pinipili pagdating sa panlalandi ng mga tao; kahit ilang taon ka na, hangga’t medyo may hitsura ka, maaaring landiin ka nila, idinudulot na mahulog ka sa kanilang patibong nang walang kahit kaunting kamalayan sa kung ano ang nangyayari. Palagi silang nagsasabi sa iyo ng mga banayad, malumanay na salita, at pinapakitaan ka nila ng pag-aalala, pagmamalasakit, at pagsasaalang-alang. Naghahanap sila ng mga oportunidad para titigan ka nang malagkit, hainan ka ng tsaa o tubig, at minsan ay binibilhan ka pa ng maliliit na regalo, mga tsokolate, at iba pa. Kapag ganap kang hindi mapagbantay, ginigiba nila ang mga depensa mo nila at pinapasok ang puso mo. Nang hindi mo namamalayan, kailangan mo lang silang isipin at kinikilig ka na; kung hindi mo sila nakikita sa loob ng ilang araw, pakiramdam mo ay may kulang, iniisip na, “Walang tao sa paligid ko ang nagmamalasakit sa akin tulad ng pagmamalasakit niya. Tila napamahal na ako sa kanya. Napamahal na rin kaya siya sa akin?” Anong klaseng kalagayan ito? (Ang pagkahulog sa tukso.) Ang ilang batikang manlalaro ay sanay sa pang-aakit sa iba sa pamamagitan ng pagbitiw sa mga ito; pagkatapos kang pakitaan ng pag-aalala sa loob ng ilang panahon at pagpapatakam sa iyo, hindi na sila nagpaparamdam sa iyo, pinapakagat ka mismo sa pain. Kapag napagtanto mong napamahal ka na sa kanila at hindi mo kayang mabuhay nang wala sila, nahulog ka na sa patibong ng pag-ibig, at nabighani ka na. Kapag nabighani ka na, ganap ka na nilang nakukuha. Ano itong patibong ng pag-ibig na kinahuhulugan ng mga tao? Hindi ito ang pagmamahal ng magkapamilya, pagkakaibigan, o ang pagmamalasakit at pagmamahal sa pagitan ng mga tao, kundi ang lambat ng seksuwal na pagnanasa. Kapag nahulog ka sa lambat ng seksuwal na pagnanasa, madali kang mawawalan ng kontrol. Ang higit sa siyamnapu’t limang porsiyento ng mga tao, lalo na ang mga kabataan, ay hindi ito mapangibabawan at hindi makatakas sa gayong patibong. Kung gayon ay ano ang dapat gawin? Dahil alam mong napakahirap na makatakas sa gayong patibong, huwag mong hayaan ang sarili mo na mahulog dito. Gawin ang lahat ng posible para makalayo sa mga tao, bagay, o kapaligiran na maaaring magdala sa iyo sa patibong. Lumayo ka sa loob ng ilang panahon, at magdasal sa Diyos at magbasa ng mga salita ng Diyos. Unti-unti, ang iyong mga seksuwal na pangangailangan ay kukupas at maglalaho, hindi ka na makukulong sa patibong, at halos mapapangibabawan mo na ang tuksong ito. Gayumpaman, hindi alam kung ano ang mangyayari sa iyo sa susunod na makatagpo mo ang gayong mga tukso at patibong, kung magagawa mo bang mapagtagumpayan ang mga ito. Ang tanging paraan ay ang madalas na lumapit sa harapan ng Diyos para magdasal at hanapin ang katotohanan, at lumayo sa iba’t ibang tukso. Siyempre, ang pagsasangkap sa iyong sarili ng katotohanan at pag-unawa sa katotohanan ay ang pinakapundamental na mga bagay. Pero hindi simple ang pagsasangkap sa sarili mo ng katotohanan; hinihingi nito sa iyo na sumailalim sa ilang karanasan, at ang tayog mo ay hindi lumalago nang ganoon kabilis, kaya ang mga depensa mo sa iba’t ibang aspekto ay hindi rin matatatag nang ganoon kabilis. Kung gayon ay ano ang dapat gawin? Dapat kang madalas na mamuhay sa harap ng Diyos, magkaroon ng paggabay ng mga salita ng Diyos, ng gawain ng Banal na Espiritu, at ng proteksiyon ng Diyos. Kapag nakapuwesto na ang lahat ng bagay na ito, dagdag pa ang personal mong determinasyon, magkakaroon ka ng mga pangdepensang hakbang kapag nahaharap sa gayong mga tukso. Dagdag pa rito, kapag alam mo ang kalikasan ng usapin at ang mga kahihinatnan na idudulot nito, sadya mong iiwasan ang gayong mga kapaligiran, na magpapatunay na mayroon kang determinasyon na tanggihan ang gayong mga tukso. Kapag nagkagayon, dahil sa iyong saloobin at sa iyong subhetibong pagnanais, tutulungan ka ng Diyos na matakasan ang gayong mga tukso. Kung mahaharap ka sa gayong kapaligiran at makadarama ka ng pagtutol at pagkamuhi sa puso mo pero hindi mo alam kung paano tumanggi, magdasal ka sa Diyos, hinihiling sa Kanya na protektahan ka at alisin ang gayong kapaligiran para sa iyo. Kapag may gayon kang mga pagsusumamo at kahilingan, marahil, dahil sa mga pangangailangan ng gawain ng iglesia, ang taong nagiging isang mapanganib na tukso sa iyo ay aalisin sa lugar, kaya magiging abala para sa iyo na kontakin siyang muli, at hindi mo na siya makakaharap pang muli. Ito ang pagtulong ng Diyos sa iyo; ito ay proteksiyon ng Diyos. Dahil nakikita ng Diyos ang iyong personal na pagnanais, saloobin, determinasyon, at kapasyahan, aktibo at lubusan ka Niyang tutulungan na tuparin ang kahilingan mo, nakakamit ang resulta ng pagprotekta sa iyo. Kapag umalis ang taong ito at hindi ka na niya nililigalig, maaaring makadama ka ng kaunting kahungkagan sa kalooban mo, iisipin na sayang naman na umalis siya, at magpapantasya ka pa, “Kung nandito pa sana siya, magkakasundo kaya kami?” Paminsan-minsan, maaaring lumitaw ang gayong mga kaisipan, pero kapag may proteksiyon ng Diyos, sa huli ay nailalayo ka sa tukso. Nang hindi namamalayan, unti-unting kumukupas ang usaping ito sa puso mo, unti-unti itong lumalayo sa iyo, at sa paglipas ng panahon ay naibabalik mo ang kapayapaan, bumabalik sa dati mong kalagayan ng buhay at normal na mentalidad. Sa puntong ito, nagtatapos na ang usapin. Hindi ito naging anumang banta o panggugulo sa iyo, kundi sa halip ay naging malakas na ebidensiya at patotoo sa iyong tagumpay laban kay Satanas at sa pag-iwas at pagtanggi mo sa diyablo. Hindi ba’t napakaganda nito? (Oo.) Nong malapit nang maging isang banta sa iyo ang tuksong ito, sa mapanganib na sandaling iyon, dahil sa iyong saloobin at pakikipagtulungan, pinrotektahan ka ng Diyos. Naghanda ang Diyos ng naaangkop na kapaligiran para sa iyo, tinutulutan ka na makapanindigan. Itinataguyod nito ang paglago ng tayog mo; palalakasin nito ang pananalig mo, palalakasin ang iyong determinasyon at ang pagnanais mo na isagawa ang katotohanan, bibigyan ka ng motibasyon, at tutulutang lumago ang tayog mo. Kung, kapag sumapit sa iyo ang tuksong ito, ayaw mo itong tanggihan o iwasan, wala kang kahandaan na tanggapin ang tuksong ito, handa ka pa ngang tanggapin ang panliligalig at paggapos ng diyablo, at natatamasa mo nang natatamasa ang gayong kalagayan, lalo kang nagiging handa na mamuhay sa gayong kapaligiran, at hindi ka aktibong nagdarasal sa Diyos, hinihingi sa Kanya na tanggalin ang gayong kapaligiran—nang makitang ang saloobin mo sa usapin ay ganito, hindi ka pipilitin ng Diyos. Sa mga kilos ng Diyos, hindi Niya kailanman inoobliga ang sinuman. Dahil gustong-gusto mo ang taong ito, dahil nadarama mo na makapagbibigay siya sa iyo ng labis na kaligayahan at kagalakan, binibigyan ka ng kasiyahan, hindi ka pagkakaitan ng Diyos ng gayong kagalakan at kaligayahan, ni hindi aalisin ng Diyos sa lugar ang taong ito. Tungkol naman sa mga kahihinatnan, ikaw lang ang dapat na magpasan sa mga ito. Ang mangyayari ay na unti-unti kang mahuhulog sa tukso at mahalay na paggapos ng mga diyablo, ng mga buktot, mahahalay, at malalaswang tao, sa huli ay nawawala ang pag-uusig ng konsensiya mo at ang presensiya ng Diyos. Matapos tamasahin ang kaligayahan at kagalakan ng pagpapakasasa sa mga seksuwal na pagnanasa ng laman, wala kang nadaramang kahihiyan at hindi mo mahila ang sarili mo mula sa gayong tukso—ito ay tinatawag na pag-abandona sa sarili mo sa kasamaan. Pakiramdam mo ay ikaw ang pinakamasayang tao, labis mong tinatamasa ang kaligayahan at kagalakang ito, pakiramdam mo ay mapalad ka na magkaroon ng gayong kaligayahan at kagalakan, at labis na kontento na maipit sa gayong patibong ng pag-ibig. Kung gayon ay ano pa ang magagawa o masasabi ng Diyos? Hindi ka bibigyan ng Diyos ng anumang pahiwatig, hindi ka Niya babalaan tungkol sa anumang bagay, at wala Siyang gagawing anuman. Sige at magpakasaya ka lang. Ang mga kahihinatnan sa huli ng mga naiipit sa patibong ng mga seksuwal na pagnanasa ay mahuhulaan. Walang sinuman na nahuhulog sa patibong ng pag-ibig ang nagiging maligaya o nagagalak sa huli; sa kabaligtaran, ang kinalalabasan ay maaari lang maging masakit at masaklap. Ikaw lang ang dapat magpasan ng gayong mga kahihinatnan, at nararapat sa iyo na pasanin ang mga iyon. Kumikilos ba ang Diyos nang may mga prinsipyo? (Oo.) Iginagalang ng Diyos ang mga desisyon mo. Huwag isiping, “Babantayan ako ng Diyos at pananatilihin akong maayos; hindi Niya hahayaan na makipagrelasyon ako, ni hahayaan na tugunan ko ang mga seksuwal na pangangailangan ko.” Nagkakamali ka; hindi ka pinapakialaman ng Diyos. Ang gustong gawin ng Diyos ay protektahan ka mula sa pagkahulog sa tukso, mula sa panlilihis ng masasamang tao, mula sa panlalamon at lubhang pamiminsala ni Satanas. Pero kung pinipili mong sumama kay Satanas, sinasabi ng Diyos na kalayaan at desisyon mo iyon; hangga’t kusang-loob ka, hangga’t hindi mo ito pinagsisisihan, hindi ka oobligahin ng Diyos; ikaw lang ang aani ng itinatanim mo, at kapag dumating ang panahon at ikaw ay umiiyak nang miserable, huwag kang magreklamo na hindi ka pinaalalahanan ng Diyos, huwag kang magreklamo na hindi ka pinrotektahan ng Diyos. Gusto kang protektahan ng Diyos, gusto ng Diyos na lumayo ka sa tukso, pero tumatanggi ka. Kung ililipat ng lugar ng Diyos ang taong gusto mo, ang taong nakagapos ka sa patibong ng pag-ibig, hahanapin mo siya, aakto ka na para kang baliw, mawawalan ka ng kontrol, magrereklamo ka tungkol sa Diyos, aawayin mo ang Diyos para sa pagiging hindi mapagsaalang-alang sa iyong mga damdamin at hindi pagkaunawa sa iyong mga sularanin. Kaya hindi iyon gagawin ng Diyos; hindi idudulot ng Diyos na gawin ng mga tao ang mga bagay na ayaw nilang gawin. Dahil ikaw mismo ang pumili ng landas na iyan, ikaw lang ang dapat magpasan ng mga kahindik-hindik na kahihinatnan na lumilitaw sa huli. Walang tatanggap ng pinsala para sa iyo. Malinaw na ba ang usaping ito ngayon? (Oo.)

Kung ang ilang tao ay mahaharap sa mga paggapos ng mga diyablo at Satanas—ng mga buktot na tao—at hindi tinatanggihan ang mga ito kundi handang gugulin ang buhay nila kasama ang mga ito, sariling desisyon nila ito. Kapag sa huli ay nagresulta ito sa mapapait na kahihinatnan, hindi nila dapat sisihin ang iba; maaari lang nilang kamuhian ang sarili nila sa pagiging masyadong hamak at masyadong lihis, at dapat sampalin nila ang sarili nilang mukha at sumpain ang sarili nila. Anumang mapait na bunga na inaani mo sa huli ay walang anumang kinalaman sa Diyos. Huwag mong sabihing, “Bakit hindi ako pinrotektahan ng Diyos? Bakit hindi ako pinigilan ng Diyos noon?” Sinasabi Ko sa iyo, walang gayong obligasyon ang Diyos; malinaw na Niyang sinabi sa iyo ang dapat Niyang sabihin sa iyo. Ikaw ay isang taong may abilidad na mag-isip nang nagsasarili; binigyan ka ng Diyos ng malayang kalooban, at may karapatan kang pumili nang malaya. Samakatwid, binibigyan ka ng Diyos ng kalayaan na pumili kapag may nakakaharap kang anumang bagay. Dahil may karapatan kang pumili, ang mapait na bunga na inaani mo sa huli ay nagmumula sa sarili mong pagpili, kaya hindi ka dapat magreklamo tungkol sa Diyos o magbaling ng sisi kung saan-saan. Ang gawaing ginagawa ng Diyos ay ang sabihin sa iyo ang katotohanan at ipakita sa iyo ang landas patungo sa kaligtasan. Tungkol naman sa kung pinipili mong sumunod sa Diyos o sumunod kay Satanas, depende iyon sa iyo. Kung isa kang pinagpalang tao at handa kang sikaping matamo ang katotohanan, sumunod ka sa Diyos. Kung hindi mo minamahal ang katotohanan, bagkus ay mas pinipili mong mahalin ang mundo at mahalin ang kabuktutan—kung ang buhay mo ay isa lang walang halagang buhay—piliin mong sumunod kay Satanas; walang pumipigil sa iyo. Hanggang sa araw na ito, ang ilang tao ay nagkakamali pa rin ng pagkaunawa sa Diyos at sa sambahayan ng Diyos, palaging nagrereklamo, “Nasa trenta o kwarenta anyos na ako, wala pa akong nakakarelasyon o napapangasawa—hindi ito tinutulutan ng sambahayan ng Diyos!” Kailan pa pinigilan ng sambahayan ng Diyos ang mga tao na makipagrelasyon o mag-asawa? Kalayaan mo ito; hindi nakikialam ang sambahayan ng Diyos. Gayumpaman, mayroong isang kondisyon: Kung gagawin mo iyon, hindi ka maaaring gumawa ng tungkulin sa isang iglesiang may tungkuling full-time, dahil ang pagiging nasa isang romantikong relasyon at ang hindi pagtutok na gawin ang iyong tungkulin ay makakaantala sa gawain ng iglesia. Kung talagang gusto mong makipagrelasyon at mag-asawa, ipasa mo muna ang gawain na responsabilidad mo, at pagsamantala tayong maghihiwalay. Ang lahat ba ay malinaw sa mga prinsipyo sa aspektong ito? (Oo.) Kung gusto ng isang tao na makipagrelasyon o mag-asawa, ganap na ayos iyon; walang pumipigil dito. Gayumpaman, ang walang pagpiling panlalandi sa kasalungat na kasarian at panggugulo sa buhay iglesia ay hindi katanggap-tanggap. Ang mga walang pagpiling nanlalandi sa iba ay mga diyablo; sila ay ay mga buktot, mahahalay, at malalaswang tao, at hinding-hindi pinapahintulutan ng sambahayan ng Diyos ang presensiya ng gayong mga tao. Ang ganitong uri ng tao ay walang pagpiling nanlalandi at nanliligalig ng iba kahit nasa aling grupo ng mga tao sila naroroon. Tulad ng isang salot, nagdudulot sila ng pagkataranta at palaging ipinadarama sa mga tao ang pagiging hindi mapakali at hindi mapanatag. Saanman sila namumuhay ng buhay iglesia, ang kanilang mga panggugulo ay nagdudulot ng isang masamang atmospera at ginagawang napakagulo ang iglesia. Hindi lang nila sinasabotahe ang gawain ng iglesia, ginugulo rin nila ang normal na ayos ng mga kapatid na gumagawa ng kanilang mga tungkulin. Ang gayong mga tao ay dapat mahigpit na bantayan at limitahan, at ang mga nagdudulot ng malubhang epekto ay dapat na ihiwalay o paalisin. Sinasabi ng ilang tao, “iilang tao lang ang napinsala ko—hindi naman iyon malaking problema, hindi ba?” Kung kaya mong pinsalain ang iilan, may kapabilidad ka ring pinsalain ang dose-dosena. Sadyang ganito kang uri ng kasuklam-suklam na bagay. Ang walang pakundangang panlalandi sa iba at hindi naaangkop na paglalabas ng seksuwal na pagnanasa sa iglesia—na nakakapinsala sa mga tao—ay hindi katanggap-tanggap. Kung gusto mong manlandi ng mga tao, pumunta ka sa mahahalay na lugar ng walang pananampalatayang mundo; walang pipigil sayo roon. Pero ang sambahayan ng Diyos, ang lugar kung saan gumagawa ang mga kapatid ng kanilang mga tungkulin, ay mapitagan, tahimik, at sagrado; hindi nito pinahihintulutan ang sinumang mga diyablo o mga Satanas na manggulo o manabotahe rito. Kung mayroon mang may gustong gawin ang iglesia na isang lugar para sa pakikipagrelasyon o kalandian, nagpapakasasa sa seksuwal na pagnanasa kapag gusto nila, hinding-hindi iyon katanggap-tanggap! Ito ang iglesia, ang lugar ng gawain ng Diyos, ang lugar kung saan gumagawa ang Banal na Espiritu para linisin at gawing perpekto ang mga tao. Lalaki man o babae, ang lahat ay dapat na may dignidad at disente, at mag-asikaso ng wastong gawain. Ang walang pagpiling panlalandi sa iba ay hindi pinapahintulutan, gayundin ang hindi angkop na paglalabas ng seksuwal na pagnanasa. Kung hindi mo makontrol ang iyong seksuwal na pagnanasa at gusto mo lang itong ilabas, pumili ka ng nababagay na tao para pakasalan; huwag walang pagpiling manlandi ng iba sa loob ng iglesia. Ang sinumang walang pagpiling nanlalandi ng iba at nagpupukaw ng galit mula sa mga kapatid ay dapat na alisin o patalsikin kaagad, kung hindi ay patuloy nilang guguluhin ang buhay iglesia. Nauunawaan ba? (Nauunawaan.) Dapat ay may mga hangganan sa pagitan ng mga lalaki at babae. Kung ang isang lalaki ay palaging tumatambay sa paligid ng mga grupo ng mga babae, hindi dahil para sa gawain, ni hindi rin dahil may mahahalagang usapin na kailangang asikasuhin, kundi para magpakitang gilas sa mga babae, maglabas ng seksuwal na pagnanasa, at walang pagpiling manlandi sa mga ito, ito ay panliligalig. Kung ang isang babae, mayroon mang dahilan o wala, ay palaging tumatambay sa paligid ng mga grupo ng lalaki, walang habas na nanlalandi sa mga ito, tinitingnan ang mga ito nang malagkit at pinapakita ang kanyang alindog, dapat din siyang pakitunguhan bilang isang diyablo. Kung normal ninyong tinatalakay o pinagbabahaginan ang gawain, katanggap-tanggap ito, pero ang walang pagpiling panlalandi at pakikipagharutan sa iba ay hindi katanggap-tanggap. Ang anumang gayong pag-uugali na nagdudulot ng komosyon ay katumbas ng paggugulo sa buhay iglesia at pagsira sa normal na kaayusan ng gawain ng iglesia, at hindi pinahihintulutan sa sambayan ng Diyos. Ang lahat ng tao ay dapat na tanggihan at layuan ang mahahalay, malalaswa, at mga sekswal na mapang-akit na mga diyablong ito. Kapag ang karamihan ng tao ay tumitindig para tanggihan, ilantad, at iwasan ang mga ito, tinitiyak na ang mga pagtatangka nilang malandi ng iba ay nabibigo at para hindi nila makuha ang gusto nila sa anumang sitwasyon, unti-unti nilang ititigil ang ginagawa nila. Kung hindi nila magawa nang normal ang kanilang tungkulin, at walang habas lang nilang nilalandi at ginugulo ang iba sa tuwing wala silang ginagawa, pumupunta kung saan-saan at nakikipagrelasyon nang romantiko, at tinatamasa ang pakiramdam ng pagiging nasa isang romantikong relasyon, paalisin sila kaagad. Agad na lutasin ang problema at pakitunguhan ang malalanding indibidwal na ito—huwag silang bigyan ng anumang mga oportunidad para manggulo ng mga tao. Sa pamamagitan ng ating pagbabahaginan, malinaw na ba ngayon ang usaping ito? (Oo.) May nakamit ba kayo na anuman? Mayroon ba kayong landas ng pagsasagawa? Mayroon na ba kayo ngayong pagkilatis tungkol sa ganitong uri ng mahalay at malaswang tao? (Oo.) Malinaw na ba sa inyo kung paano umasal, kung paano manatili sa inyong wastong lugar, paano gawin ang dapat ninyong gawin sa loob ng normal na pagkatao? (Oo.) Sa loob nito, may mga katotohanang dapat maunawaan ng mga tao at mga prinsipyo ng pagkilatis na dapat maging malinaw sa kanila, at siyempre, mayroon ding mga katotohanang prinsipyo na dapat isagawa ng mga tao at mga landas na dapat nilang tahakin. Dahil nalinaw na ang lahat ng ito, ganap nang nailatag ang usaping ito.

Dito na nagtatapos ang ating pagbabahaginan ngayon. Paalam!

Pebrero 11, 2024