Paano Sikaping Matamo ang Katotohanan (5)

May ilang tao bang nakarinig ng ilang negatibong tsismis kamakailan? (Oo.) Ano ang reaksiyon ninyo nang marinig ninyo ang mga tsismis na ito? Natakot ba kayo? Naging mausisa ba kayo? Gusto ba ninyong malaman kung tungkol saan ang mga tsismis na ito? (Ayaw naming malaman, dahil alam na namin na ang malaking pulang dragon ay madalas mag-imbento ng mga tsismis nang wala namang basehan. Anuman ang sinasabi nito, ito ay huwad. Samakatwid, hindi kami interesado sa mga detalye ng mga tsismis na ito at hindi namin gustong alamin ang mga maladiyablong salitang sinasabi nito.) Ang malaking pulang dragon ay nag-iimbento ng lahat ng uri ng tsismis para ilihis at gawing tiwali ang mga tao, at maraming tao ang nalilihis pagkatapos marinig ang mga tsismis. Ang ilang tao ay natatakot at hindi nangangahas na tanggapin ang tunay na daan; ang ilang tumanggap nito ay nagiging puno rin ng pagdududa at ayaw nang manampalataya sa Diyos. Bago marinig ang mga tsismis ng malaking pulang dragon, ang mga taong ito ay tila may pananalig sa Diyos nang walang anumang mga pagdududa at handang sumunod sa Diyos at gawin ang kanilang tungkulin. Pero pagkatapos marinig ang mga tsismis, agad silang nagkakaroon ng mga pagdududa at hindi na nila magawang sumunod sa Diyos at gawin ang kanilang tungkulin. Sa partikular, ang ilan sa mga naaaresto ng malaking pulang dragon, sa ilalim ng pamumuwersa ng malupit na pagpapahirap nito, ay sumusuko at itinatatwa ang pangalan ng Diyos, at ang ilan sa mga taong iyon ay pinipirmahan ang “Tatlong Pahayag” at napupuwersa pa ngang insultuhin ang Diyos nang pasalita. Marami-rami ang gayong mga tao. Kayong lahat ay nakarinig na ng maraming tsismis at negatibong propaganda at nakita na rin ninyo na pagkatapos arestuhin ng malaking pulang dragon ang mga mananampalataya ng Diyos, bini-brainwash sila nito—marami-rami na ngang tao ang nalihis. Dagdag pa rito, ginagamit din nito ang mga nagkakanulo sa Diyos para magserbisyo rito, pinasusubaybayan sa mga ito ang iglesia at pinasusundan at pinabubuntutan ang mga mananampalataya ng Diyos. Para mapuksa ang relihiyosong pananampalataya at maalis ang iglesia ng Diyos, itinuturing ng malaking pulang dragon ang panunupil at pag-aresto sa hinirang na mga tao ng Diyos bilang mahalagang pambansang gawain, bilang isang pampolitikang misyon, at isinasakatuparan ito nang napakamasinsinan at nang may matinding pagsisikap. Idinudulot nito na maraming mananampalataya sa Diyos ang matakot, kaya hindi sila naglalakas-loob na manampalataya sa Diyos at hindi naglalakas-loob na gawin ang kanilang tungkulin. Lalo na pagkatapos marinig ang mga tsismis na inimbento ng malaking pulang dragon, maraming tao ang nalilihis. Tungkol naman sa mga tsismis na ito, matagal nang ibinuod at kinilatis ng sambahayan ng Diyos ang mga ito, kaya hindi na kailangang talakayin ang mga ito rito. Kung talagang mahaharap ka sa pagkaaresto, at gagamitin ng malaking pulang dragon ang mga tsismis na ito para subukan kang i-brainwash, puwersahin kang manindigan, at puwersahin kang pumirma sa “Tatlong Pahayag”, ano ang dapat mong gawin? Alam na ninyo ngayon na ang mga tsismis na inimbento ng malaking pulang dragon ay pawang huwad, mapanlihis, at mapanlinlang. Bagama’t ang inyong saloobin ay ang huwag makinig, huwag tumingin, at huwag maniwala sa mga ito, kung ilalagay sa harapan mo ang mga tsismis na ito, na magdudulot sa iyo na marinig ang mga ito, makita ang mga ito, at maisip pa nga na totoo ang mga ito, maiimpluwensiyahan ka ba? Ano ang iisipin mo sa puso mo? Gugustuhin mo bang malaman ang totoo tungkol sa mga katunayan? Gugustuhin mo bang iberipika ang mga ito? Tungkol naman sa pag-iimbento ng mga tsismis ng malaking pulang dragon para ilihis at takutin ang mga tao, o sa paggamit ng mga tsismis at ng ateismo para i-brainwash ang mga tao at magsagawa ng ideolohikal na gawain, kailangan ba nating pagbahaginan ang katotohanan para gawing matibay ang mga tao? Isa ba itong kinakailangang aytem ng gawain? Sinasabi ng ilang tao, “Napakaraming taon nang nag-iimbento ng mga tsismis tungkol sa atin ang malaking pulang dragon, lalo na ng mga tsismis tungkol kay Kristo, tungkol sa taong ginagamit ng Banal na Espiritu, at tungkol sa iglesia at sa gawain ng iglesia. Hindi natin kailanman nilinaw ang mga ito, hindi tayo kailanman kumilos para linawin ang ating saloobin o pananaw, hindi kailanman dumepensa—angkop ba ito?” Ang ilang tao, mula sa oras na nagsimula silang manampalataya sa Diyos hanggang ngayon, ay hindi kailanman nagawang malinaw na kilatisin ang iba’t ibang tsismis ng malaking pulang dragon at ng mundo ng relihiyon. Sa puso nila, palagi silang may tandang pananong tungkol sa mga bagay na ito. Ang tandang pananong na ito ay hindi nangangahulugan ng ganap na hindi paniniwala, o ng ganap na paniniwala; sa halip, nangangahulugan ito na nasa gitna lang sila kapag tinitingnan ang mga usaping ito, iniisip na ang mga bagay na ito ay maaaring puro tsismis na inimbento ng malaking pulang dragon, o na maaaring katunayan ang mga ito. Ang “maaari” bang ito ay sumasalamin sa isang perspektiba ng paghahanap sa katotohanan? (Hindi.) Isa itong perspektiba ng paniniwala na ang mga tsismis ay kailangang beripikahin at kumpirmahin, o isang perspektiba ng paghihintay at pagmamasid, paghihintay na magsiwalat ng ilang tunay na sitwasyon ang mga taong nakakaalam. Sabihin ninyo sa Akin, ano ang mga magiging kahihinatnan ng pagkakaroon ng mga tao ng alinman sa dalawang perspektibang ito? Nasa panganib ba ang gayong mga tao? Alin sa dalawang perspektibang ito ang magbibigay-kakayahan sa mga tao na makapanindigan? (Wala sa dalawang perspektibang ito ang makapagbibigay-kakayahan sa mga tao na makapanindigan. Kung ang isang tao ay mayroong ganitong “maaaring” kaisipan, ipinapakita nito na hindi pa rin siya nakatitiyak tungkol sa tunay na daan at mayroon pa ring mga elemento ng pagdududa sa loob niya. Sa ganitong kaso, nagiging isang malaking tukso para sa kanya ang mga tsismis. Kung hindi makatiyak ang mga tao tungkol sa tunay na daan, kung hindi sila makapanampalataya sa katotohanan, at kung hindi nila makilatis ang diwa ng malaking pulang dragon, ang totoo ay nasa malaking panganib sila.) Hanggang ngayon, ang mga taong ito ay hindi pa rin nakakatiyak tungkol sa tunay na daan. Ano ang kanilang diwa? (Sa diwa, sila ay mga hindi mananampalataya.) Sila ay mga hindi mananampalataya. Marami bang tao na may alinman sa dalawang perspektibang ito? Tiyak iyon, marami-rami sila. Kapag nakakarinig ang mga taong ito ng mga tsismis, nagkakaroon sila ng mga pagdududa tungkol sa Diyos sa kanilang puso at gusto nilang alamin ang puno’t dulo ng mga tsismis, para alamin kung totoo ba o hindi ang mga ito. Gayumpaman, dahil hindi nila alam kung paano hanapin ang katotohanan para lutasin ang usapin, sa huli, hinahayaan na lang nila na hindi ito nalulutas. Sa katunayan, umiiral pa rin ang problemang ito sa kanilang puso, at hindi nalulutas. Kapag naririnig ninyo ang mga tsismis na ito, hinahanap ba ninyo ang katotohanan? Hinahanap ba ninyo ang katotohanan para himayin at kilatisin ang mga tsismis, o isa-isa ba ninyong sinisiyasat ang mga tsismis para tukuyin kung ang mga ito ay tama ba o hindi at para tingnan kung ang mga ito ay totoo ba o hindi? Pagkatapos ninyong marinig ang mga tsismis, iniisip lang ninyo sa puso ninyo na hindi totoo ang mga ito, na ito ay ganap na pag-iimbento ng mga tsismis ng malaking pulang dragon at pagsasakatuparan ng isang kampanya ng paninirang-puri, pero hindi ninyo pinabubulaanan ang mga ito batay sa katotohanan at sa mga katunayan, at ang totoo ay mayroon pa rin kayong ilang pagdududa sa puso ninyo at ginagamit lang ninyo ang mga doktrinal na pahayag na ito para lutasin ang mga pagdududa ninyo. Ang ganito bang pag-iisip ay magbibigay-kakayahan sa inyo na makapanindigan? Ito ba ay paghahanap sa katotohanan? Ipinapakita ba nito na nauunawaan ninyo ang katotohanan at na nakamit ninyo ang katotohanan? Nalutas ba ang ugat ng problema? (Hindi.) Kaya, gusto ba ninyong gamitin ang katotohanan para lutasin ang problemang ito, para makilatis ninyo ang mga tsismis na ito, hindi kayo malihis, hindi kayo magkaroon ng anumang mga tanong sa inyong puso, at ganap na mapawi ang inyong mga pagdududa, paghihinala, at pagiging mapagbantay laban sa Akin? Iniisip ng ilang tao, “Mula nang magsimula kaming manampalataya sa Diyos hanggang ngayon, nakikinig na kami sa Iyong mga sermon at tinatanggap na namin ang Iyong pagdidilig at pagpapastol, at may kaunti na kaming nakamit at pag-usad. Pero hindi kami aktuwal na namuhay kasama Mo o nagkaroon ng totoong pakikisalamuha sa Iyo bilang isang tao. Kaya, ganap kaming nasa dilim at walang alam tungkol sa kung anong uri Ka ng tao, kung ano ang Iyong personalidad at karakter, at kung anong klase ng buhay ang ipinapamuhay Mo.” Ibig sabihin, pagdating sa iba’t ibang pagpapamalas at pagbubunyag ng pagkatao ng laman na ito, pati na sa buhay Ko, at sa saloobin Ko at mga partikular na pagpapamalas sa pakikitungo sa mga tao at usapin, palagi nang kinakabitan ng tandang pananong ng mga tao ang mga bagay na ito at palagi na silang nagkikimkim ng mga pagdududa tungkol sa mga ito. Sa isang banda, ang pagkikimkim ng mga tao ng mga pagdududa ay nagmumula sa pagiging hindi nila isandaang porsiyentong nakatitiyak tungkol sa pagkakatawang-tao ng Diyos, at sa kabilang banda ay nagmumula ito sa pagkaimpluwensiya ng mga tao sa mga tsismis ng mundo ng relihiyon o ng malaking pulang dragon dahil masyadong mababaw ang kanilang pagkaunawa sa katotohanan. Kaya, marami kayong mga haka-haka tungkol sa Akin. Siyempre, ang nilalaman ng mga haka-hakang ito ay tiyak na hindi positibo o wasto; tiyak na naglalaman ito ng ilang madilim at negatibong elemento. Ang pagkikimkim ng mga haka-hakang ito—isa ba itong mabuting bagay o masamang bagay para sa inyo? Isa ba itong hadlang, gapos, o isang pang-uudyok? Ano sa tingin ninyo? (Kung may ganitong mga negatibong haka-haka sa kanilang puso ang mga tao, hindi ito isang mabuting bagay kundi isang hadlang. Idudulot nito na ang mga tao ay maging mapagbantay sa Diyos; wala itong anumang magagawa para tulungan ang kanilang pananampalataya sa Diyos.) Ano ang epekto ng mga negatibong bagay na ito sa inyo? Ano ang mga kahihinatnang idudulot ng mga ito? Sa ilang kapaligiran, mapanganib ba ang mga bagay na ito para sa iyo? (Oo.) Dahil ang mga bagay na ito ay isang hadlang at hindi isang mabuting bagay para sa iyo, dapat mo bang gamitin ang katotohanan para lutasin ang mga ito? O dapat mo bang isantabi ang mga ito, huwag intindihin ang mga ito, at huwag isipin ang mga ito, naghihintay hanggang sa may isang isyu na aktuwal na lumitaw para tugunan ang mga ito? Ano ang inyong saloobin? (Nang makarinig ako ng mga tsismis, isinantabi ko nga ang mga ito at hindi ko nga pinansin ang mga ito. Pero ngayon lang, sa pamamagitan ng pakikipagbahaginan ng Diyos, napagtanto ko na kapag lumilitaw ang mga problemang ito, dapat lutasin ang mga ito gamit ang katotohanan. Kung hindi, hindi mabibitawan ng isang tao ang hadlang na ito sa kanyang puso, at sa mga partikular na sitwasyon, maaari itong humantong sa masasamang kahihinatnan, sa pagiging mapaghinala pa nga sa Diyos at pagtatatwa sa Diyos, na napakamapanganib.) Bagama’t hayagan mong sinasabi na mga tsismis ang mga ito, kung hindi mo kailanman tunay na kinikilatis ang mga tsismis na ito o kailanman ay wala kang tunay na tamang saloobin sa mga ito, at palagi mong dala-dala ang mga negatibong bagay na ito sa iyong puso, madalas kang mapipigilan ng mga ito. Ang mga tsismis na ito ay magiging isang bombang sasabog na para sa iyo, handang sumabog sa anumang sandali at sa anumang lugar. Ang mga kahihinatnan nito ay walang duda na magiging wala sa hinagap, at sasabog ka hanggang sa magpira-piraso. Hindi ba’t ang mga pumipirma sa “Tatlong Pahayag” ang mga nagpasabog ng bomba at sumabog hanggang sa magkapira-piraso? Pagkatapos nilang pirmahan ang “Tatlong Pahayag”, hindi pa rin tumitigil ang malaking pulang dragon. Iginigiit nito na dapat silang magsabi ng ilang bagay na nang-iinsulto sa Diyos, at saka lang makokonsiderang tapos na ang usapin. Bagama’t sa puso nila ay ayaw nila, pakiramdam nila ay wala silang mapagpipilian, at nagpapailalim sila kay Satanas para makaiwas sa pagkakakulong. Pagkatapos insultuhin ang Diyos nang pasalita, pakiramdam nila ay wala na silang pag-asa na makatanggap ng mga pagpapala, na ganap nang katapusan nila. Hindi na nila kailangang isipin kung totoo ba o hindi ang mga tsismis na ito, at ganap na naglalaho ang mga pagkabalisa, pag-aalala, pagkatakot, at pangamba na dala-dala nila sa loob ng maraming taon ng pananampalataya sa Diyos. Kasabay nito, nawawasak din ang pag-asa nila na maligtas. Sabihin mo sa Akin, kahit pa ang mga tao ay mapaghinala sa nagkatawang-taong Diyos o sa agos na ito, dapat ba nilang insultuhin ang Diyos? (Hindi.) Kapag sinasabihan ka ng malaking pulang dragon na insultuhin ang Diyos, bakit mo ito sinusunod? Kahit sino pa ito, kahit pa itinatatwa ng isang tao ang tunay na daan, itinatatwa ang agos na ito, hindi pa rin niya dapat insultuhin ang Diyos. Anong uri ng mga tao ang nang-iinsulto sa Diyos? (Ang mga taong kayang insultuhin ang Diyos ay mga taong may masamang pagkatao at mga tao ring may matinding pagkamuhi sa katotohanan at nagpapasakop sa impluwensiya ni Satanas.) Sabihin mo sa Akin, kung ang mga tao ay tunay na nananampalataya sa puso nila na umiiral ang Diyos, naniniwala na ang Diyos ang Lumikha, na ang sangkatauhan ay nilikha ng Diyos, na ang buhay ng tao ay ipinagkaloob ng Diyos, at na ang Diyos ang may kataas-taasang kapangyarihan sa lahat ng bagay, iinsultuhin ba nila ang Diyos? (Hindi.) Hindi nila kailanman gagawin iyon. Anuman ang mga sitwasyon, hindi nila iinsultuhin ang Diyos. Kahit pa mapaghinala sila sa pangalang Makapangyarihang Diyos o sa agos na ito na siyang gawain ng Makapangyarihang Diyos, hinding-hindi nila kailanman iinsultuhin ang Diyos. Kaya, ang uri ng tao na kayang insultuhin ang Diyos ay hindi lamang itinatatwa ang agos na ito at itinatatwa ang Makapangyarihang Diyos na nagkatawang-tao kundi itinatatwa rin ang gawain ng Diyos at ang katotohanang ipinahayag ng Diyos. Kung gayon ay saang kategorya nabibilang ang ganitong uri ng mga tao? (Sila ay mga diyablo; sila ay mga taong nagtatatwa sa Diyos sa puso nila.) Ang ganitong uri ng mga tao ay bahagi ng pangkat ni Satanas at ng mga diyablo; hindi sila hinirang na mga tao ng Diyos, hindi mga tupa ng Diyos—sila ay hindi tao. Pagkatapos maaresto ng malaking pulang dragon ang ilang tao, dahil hindi nila nauunawaan ang katotohanan at wala silang pagkilatis, sila ay nagiging puno ng pagdududa kapag nakakarinig sila ng mga tsismis. Nagkakaroon sila ng mga pagdududa tungkol sa Diyos na nagkatawang-tao, at sa ilalim ng mga pagbabanta, panunulsol, at pamumuwersa ng malupit na pagpapahirap, itinatatwa nila ang pangalan ng Diyos, itinatatwa ang agos na ito na siyang gawain ng Banal na Espiritu, at itinatatwa ang iglesia. Katumbas na ito ng pagkakanulo sa Diyos. Pero ang ilang tao ay kaya pa ngang insultuhin ang Diyos—ito ay ganap na kawalan ng konsensiya at katwiran, wala itong kapatawaran, at ito ay paggawa ng kasalanan na hindi mapapatawad. Kapag nang-iinsulto ka ng mga tao, o kapag inaatake, hinuhusgahan, o sinisiraan mo sila, sa mga legal na termino, sa pinakamalala ay matutukoy ito bilang pagkakasala ng paninirang-puri, o sa pinakamalulubhang kaso, isa itong personal na pag-atake. Hindi ito masyadong malubha at hindi nagreresulta sa kamatayan. Gayumpaman, kapag kaya ng isang tao na insultuhin ang Diyos, nag-iiba ang kalikasan ng problema. Hindi na ito simpleng pang-iinsulto sa Diyos—ito ay paglapastangan sa Diyos! Ano ang ibig sabihin ng paglapastangan? Ibig sabihin nito ay direktang pag-atake, paninirang-puri, pang-iinsulto, o panininira sa mga positibong bagay, sa katotohanan, o sa Diyos—ang lahat ng ito ay maituturing na paglapastangan. Ang Diyos ay banal, ang Diyos ang pinakamataas, ang Diyos ang may kataas-taasang kapangyarihan sa buong sangkatauhan, ang Diyos ang Siyang nagtutustos ng buhay para sa sangkatauhan, at ang Diyos ang pinagmumulan ng buhay ng tao. Ang diwa, pagkakakilanlan, at katayuan ng Diyos ay pinakamataas. Ang Diyos ay perpekto, mabuti, at banal, Siya ay walang kapintasan at hindi masusumbatan. Dahil mismo ang Diyos ay banal, perpekto, at pinakamataas, at dahil ang Diyos ang pinagmulan na nagtutustos ng buhay sa sangkatauhan, ang anumang paninira, pag-atake, o pang-iinsulto sa Diyos ng nilikhang sangkatauhan ay maituturing na paglapastangan. Dapat ay nauunawaan na ninyo ngayon kung ano ang “paglapastangan”, hindi ba? (Ang anumang pag-atake, pang-iinsulto, o paninira sa Diyos ay maituturing na paglapastangan.) Kung ipapaliwanag ang salitang “paglapastangan”, ibig sabihin nito ay paninira, paghusga, o pagkondena sa mga positibong bagay, at lalong ito ang paninira, paghusga, o pagkondena sa katotohanan o sa Diyos. Ito ay tinatawag na paglapastangan. Kaya, ang salitang “paglapastangan” ay maaari lang gamitin para ilarawan ang paninira, pang-iinsulto, pag-atake, o paghusga ng sangkatauhan sa Diyos—medyo naaangkop ito. Kapag ang mga tao ay nanghuhusga, nang-iinsulto, nang-aatake o kumokondena ng ibang tao, kung ito ay hindi naaayon sa mga katunayan, sa pinakamalubha, ito ay paninirang-puri. Kung ito ay naaayon sa mga katunayan, hindi ito maituturing na paninirang-puri. Gayumpaman, ang paghusga at pagkondena ng mga tao sa Diyos ay pagbabaluktot sa mga katunayan at paggawang huwad sa katotohanan—ito ay maituturing na paglapastangan. Ano ang kalikasan ng mga tao na nangangahas na kondenahin ang Diyos? May kasalanan ba ang Diyos? (Wala.) Ang Diyos ay banal, ang Diyos ay walang kasalanan, kaya ang anumang paninira, pag-atake, paghusga, o pang-iinsulto sa Diyos ay tinatawag na paglapastangan. Iniisip ng mga nang-iinsulto sa Diyos, “Hangga’t magsasabi ako ng kaunting bagay na nang-iinsulto sa diyos, maaari akong makalaya at makatakas sa panganib. Dahil sa mga sitwasyon, hindi ito tatandaan ng diyos.” Mula sa perspektiba ng isang tao, kaunting pang-insulto lang ito, na tila hindi isang malaking problema. Pero paano tinitingnan ng Diyos ang usaping ito? Na kaya mong insultuhin ang Diyos ay nagpapakita na itinatwa mo na ang Diyos sa iyong puso. Tanging dahil nagkikimkim ka ng pagkamuhi sa Diyos sa iyong puso kaya nagagawa mo siyang insultuhin. Nagkukusa ka mang insultuhin ang Diyos o pinupuwersa ka ng iba na insultuhin Siya, isa itong pagpapamalas ng pagtatatwa sa Diyos at pagkamuhi sa Diyos. Samakatwid, ang ganitong pag-uugali at kilos ay isang ganap na paglapastangan.

Ang ilang tao ay hindi kailanman mabitawan ang iba’t ibang tsismis, palaging iniisip na maaaring totoo ang mga ito. Palagi nilang gustong iberipika kung totoo ba ang mga tsismis na ipinapakalat ng malaking pulang dragon, na siyang namumunong partido, ng mundo ng relihiyon, at ng mga walang pananampalataya—lalo na ang mga tsismis at komento na naka-post online. Kung hindi kailanman ipapaalam ng Diyos ang Kanyang tindig o kung hindi kailanman magbibigay ng anumang paglilinaw ang Kanyang sambahayan, ganap silang maniniwala na totoo ang mga tsismis na ito, at itatatwa at ipagkakanulo nila ang Diyos—ano ang problema rito? Sa anong batayan ba sila nananampalataya sa Diyos? Kung ang pananampalataya nila ay batay sa kung totoo ba ang mga tsismis, iyon ay isang malaking pagkakamali. Sa katunayan, maraming tsismis na ang napakalinaw na hinimay at napabulaanan sa mga sermon at pagbabahaginan, at sa mga pelikula ng sambahayan ng Diyos, hindi Ko na kailangang magdetalye rito. Kaya, aling mga uri ng tsismis ang gusto pa rin ninyong iberipika? Isiwalat natin ngayon ang paksang ito. Kung gusto ninyong magberipika ng mga tsismis, sasabihin Ko sa inyo kung ano ang masasabi Ko tungkol sa mga ito, para hindi patuloy na mag-isip ang ilang tao na, “May itinatago Ka ba sa amin na ayaw mong malaman namin? Palagi naming nadarama na parang hindi Ka namin ganap na maintindihan. Bagama’t sumusunod kami sa Iyo at nakarinig na kami ng napakaraming katotohanan, hindi pa rin kami nakatitiyak sa puso namin kung totoo ba o hindi ang mga tsismis, kaya palagi kaming may ideya at kaisipan na iberipika ang mga ito.” Kung gusto ninyong iberipika ang mga ito, sabihin ninyo ito nang lakas-loob. Hayagan nating pag-usapan ang usaping ito. Sasabihin Ko sa inyo kung ano ang masasabi Ko tungkol sa mga ito—walang kailangang itago. May sinuman ba na nais na iberipika ang mga ito? (Wala.) Ang dahilan ba kaya ayaw ninyong iberipika ang mga ito ay naitatag sa pundasyon na hindi kayo naniniwala sa mga tsismis ng malaking pulang dragon, dahil mayroon kayong saloobin na, “Ayaw kong mag-abala pa sa usaping ito—hahayaan ko na lang ito”? O dahil ba natatakot kayo na pagkatapos iberipika ang mga tsismis, kayo ay madidismaya at hindi ninyo magagawang harapin ang resulta, at hindi ninyo alam kung magagawa ninyong manindigan, at ayaw ninyong harapin ang gayong mga kahihinatnan? Anuman ang nilalaman ng mga tsismis na ito, gusto man ninyo o hindi na iberipika ang mga ito, gusto man ninyo o hindi na marinig kung ano ang masasabi Ko tungkol sa mga tsismis na ito o ang komento Ko sa mga ito, anuman ang saloobin ninyo, mayroon lang Akong iisang saloobin: Kung nauunawaan ninyo ang katotohanan, likas na magagawa ninyong kilatisin ang mga tsismis na ito; kung hindi ninyo nauunawaan ang katotohanan at hindi ninyo hinahanap ang katotohanan, wala Akong komento. Ito ay dahil nakapagsabi na Ako ng napakaraming salitang nagpapahayag sa katotohanan; hindi Ko kailangang ipaliwanag ang mga tsismis na ito sa inyo—hindi ito ang gawain na dapat Kong gawin. Hindi pa rin ba ninyo kayang kilatisin ang mga tsismis kahit pagkatapos makinig sa napakaraming sermon? Kung hindi ninyo kaya, ibig sabihin nito ay hindi ninyo nauunawaan ang katotohanan. Kahit gaano karami ang sabihin sa isang taong hindi nakakaunawa sa katotohanan, wala itong silbi—para itong pakikipag-usap sa mga walang pananampalataya; kahit gaano karami ang sabihin mo, hindi sila makakaunawa. Samakatwid, wala Akong komento pagdating sa anumang mga tsismis! Ayaw Kong ipaliwanag ang anumang bagay, ayaw Ko ring magsabi ng anuman, ayaw Ko ring pangatwiranan o depensahan ang anumang bagay. Anuman ang sinasabi sa mundo sa labas, wala Akong komento! Malinaw ba ninyong narinig ito? (Oo.) “Walang komento”—isa itong uri ng saloobin. Dagdag pa rito, ano ang nais Kong sabihin sa inyo tungkol sa usaping ito? Ito ay na, kahit kailan, ang pagkakakilanlan at diwa ng Diyos ay hindi magbabago, ang katayuan ng Diyos ay hindi magbabago, ang disposisyon ng Diyos ay hindi magbabago, ang awtoridad at kapangyarihan ng Diyos ay hindi magbabago, ang katunayan na ang Diyos ang may kataas-taasang kapangyarihan sa sangkatauhan at ang nagtutustos ng buhay para sa kanila ay hindi magbabago, ang katunayan ng pagkakatawang-tao ng Diyos ay hindi magbabago, at ang katunayan na ang Diyos ang katotohanan, ang daan, at ang buhay ay hindi kailanman magbabago. Sapat na ba ang mga salitang ito para lutasin ang mga pagdududa ninyo? (Oo.) Ito lang ang masasabi Ko sa inyo tungkol sa usaping ito. Kung nauunawaan ninyo, tanggapin ninyo ito. Kung hindi ninyo nauunawaan, maglaan kayo ng oras para pagbulay-bulayan ito. Kung mayroon ka pa ring mga pagdududa sa puso mo at hindi malulutas ng mga salitang ito ang mga pagdududa mo, wala na Akong magagawa pa. Hayaan na lang ang natural na takbo ng mga bagay. Ito lang ang lahat ng kaya Kong sabihin at gawin para sa iyo. Angkop ba ang pamamaraang ito? (Oo.) Maaari bang magkaroon ng partikular na epekto sa mga tao ang mga salitang ito? Kapag nahaharap sa iba’t ibang komplikadong usapin, kung lilitaw ang isang lamat sa ugnayan mo at ng Diyos, o kung magkakaroon ka ng mga seryosong pagdududa tungkol sa Diyos, at hindi kayang lutasin ng mga salitang ito ang problemang kasalukuyan mong hinaharap, kung gayon ay isa kang hindi mananampalataya. Ang tinatanggap mo ay hindi ang katotohanan kundi ang mga kasinungalingan ni Satanas at kung anumang maladiyablong mga salitang sinasabi ni Satanas. Katulad lang ito kay Adan at Eba noong simula—sinabi ng Diyos, “Maaari kayong kumain mula sa lahat ng puno sa hardin, pero hindi kayo maaaring kumain mula sa puno ng kaalaman ng mabuti at masama, dahil sa araw na kainin ninyo ito, tiyak na kayo ay mamamatay.” Pinanghawakan nila ang mga salita ng Diyos sa kanilang puso pagkatapos makinig sa mga ito. Pero nang sabihin sa kanila ni Satanas na, “Sinabi ng diyos na hindi kayo dapat kumain ng bunga ng puno ng kaalaman ng mabuti at masama—hindi naman talaga ito totoo. Kung kakainin ninyo ito, hindi tiyak na kayo ay mamamatay,” agad na napuno ng pagdududa si Adan at si Eba. Inabandona nila ang mga salita ng Diyos at pinaniwalaan nila ang mga salita ng ahas. Pinaghinalaan nila na isang kasinungalingan ang sinabi ng Diyos. Dahil sa sinabi ng ahas, hindi na sila naniwala sa Diyos o sumunod sa Diyos kundi ganap nang sumunod sa mga kasinungalingan ng ahas. Malinaw na nakikita kung ano ang huling kinahinatnan nito. Habang pinaniniwalaan at tinatanggap kung ano ang sinabi ng ahas sa kanila, itinatatwa rin nila kung ano ang sinabi ng Diyos, iniisip na isang kasinungalingan ang sinabi ng Diyos. Hindi na sila naniwala na totoo ang mga salita ng Diyos, at hindi na sila naniwala sa pagkakakilanlan at diwa ng Diyos. Sa halip, naging mapaghinala sila sa Diyos, pinaghihinalaan na mayroon Siyang mga lihim na motibo sa kanila at na nililinlang Niya sila gamit ang mga kasinungalingan. Sa kabaligtaran, naniwala sila na totoo ang sinabi ng ahas at na para sa kapakanan nila ang sinabi ng ahas. Ang huling kinahinatnan ay naakit sila ng ahas at nagawang tiwali ni Satanas. Lumihis sila mula sa pangangalaga ng Diyos, nawalan ng proteksiyon ng Diyos, at tumahak sa landas na wala nang balikan.

Nalutas na ba para sa inyo ang mga problema ng mga tsismis? Kung hindi pa nalutas ang mga ito, unti-unti ninyong iproseso ito nang kayo mismo. Tungkol naman sa kung paano tatratuhin ang mga tsismis, napakarami Ko nang naibahagi. Kung may mga tao pa rin na hindi kayang malinaw na makaunawa ng iba’t ibang tsismis at hindi makakilatis sa mga ito, magbahaginan kayo tungkol dito at lutasin ninyo ito nang kayo-kayo lang. Bagama’t ang usaping ito ay hindi maituturing na isang malaking usapin, sa pang-araw-araw na buhay ng mga tao ay isa itong bagay na maaaring madalas na makagulo sa kanilang isipan at makagulo sa kanilang buhay. Bagama’t ang ilang tsismis ay hindi umaabot sa punto na kukuhain agad ang inyong buhay, ang mga ito ay isa ring uri ng panliligalig sa iyo, katulad ng isang nakakainis na langaw na hindi nangangagat ng mga tao pero pinandidirian nila—lumilitaw ang mga ito paminsan-minsan para guluhin ka. Lalo na kapag ikaw ay mahina, kapag ikaw ay nahaharap sa pagkabigo o mga problema, o kapag ikaw ay negatibo, lilitaw ang mga tsismis at maladiyablong salitang ito para guluhin ka, para pahirapan ka sa iyong puso, hinihila ka pabalik, unti-unti kang pinalulubog. Sa ganitong paraan mismo umatras at tumigil sa pananampalataya ang ilang tao. Kita mo, ang mga taong ipinadala sa mga grupong B o sa mga ordinaryong iglesia ay nasa malaking panganib—pero wala ba sa panganib ang mga taong gumagawa ng tungkulin nang full-time? Ang ilan sa kanila ay nasa malaking panganib din. Aling grupo sa kanila? Ang grupo ng mga tao na patuloy na nabibigong maunawaan ang katotohanan. Kahit gaano karami na ang mga salita ng Diyos na narinig nila, hindi nila nauunawaan ang mga ito. Sa puso nila, palagi silang puno ng pagdududa: “Bakit hindi ko matukoy kung alin sa mga salita ng Diyos ang katotohanan? Sinasabi ng lahat na ang katotohanan ang daan, ang buhay—bakit hindi ko nadarama na ito ang buhay? Narinig ko na rin ang marami sa mga salita ng Diyos, pero ang buhay sa loob ko ay hindi nagbago; ako pa rin ito, hindi ako nagbago!” Hindi nila kailanman nauunawaan kung ano ang katotohanan, hindi kailanman nauunawaan ang gawain ng Diyos, at palaging hindi malinaw sa kanila ang tungkol sa mga pangitain. Ang gayong mga tao ay nasa panganib. Kapag nakakarinig ng mga tsismis ang ganitong uri ng mga tao, hindi nila kailanman hinahanap ang katotohanan para kilatisin ang mga ito; ang alam lang nila ay iwasan at tanggihan ang mga tsismis. Kung nagagawa nilang iwasan ang mga ito, suwerte silang nakakaiwas sa sakuna; kung hindi nila nagagawang iwasan ang mga ito, nadadagit sila ni Satanas. Sabihin mo sa akin, nagkataon lang ba na ang gayong mga tao ay maaaring madagit ni Satanas? (Hindi.) Ang mga hindi kailanman nakakaunawa sa katotohanan, ang mga hindi kailanman nakakaunawa kung ano ang pananampalataya sa Diyos—mga tupa ba ng Diyos ang mga taong ito? Kaya ba nilang maunawaan ang mga salita ng Diyos? (Hindi.) Ang mga taong ito ay hindi kailanman nauunawaan ang mga salita ng Diyos, hindi rin nila hinahanap ang katotohanan; at palagi nilang inaalala ang: “Kailan darating ang araw ng Diyos? Kailan tayo makakapasok sa kaharian ng langit?” Pagdating sa mga bagay na dapat maunawaan ng mga tao sa pananampalataya sa Diyos, wala silang nauunawaan sa mga ito. Napakagulo ng kanilang isipan! Sabihin mo sa Akin, kapag nakikipag-usap Ako sa ganitong uri ng taong magulo ang isip, anong damdamin ang mayroon Ako sa Aking puso? Ito ba ay karangalan o kapighatian? O isa ba itong damdamin ng galit? Naiirita Ako kapag nakikita ang mga taong ito. May makakamit ba ang mga taong ito na magulo ang isip mula sa pananampalataya sa Diyos? Pagkatapos silang arestuhin at i-brainwash ng malaking pulang dragon, sila ay nabubunyag at natitiwalag. Hindi nauunawaan ng mga taong ito ang katotohanan kahit kaunti, at ayaw ng sambahayan ng Diyos sa gayong mga tao. Sila ay nabubunyag at natitiwalag sa pamamagitan ng malaking pulang dragon. Sabihin mo sa Akin, ito ba ay hindi mapagmahal? (Hindi ito hindi mapagmahal.) Kung ang gayong mga tao ay hindi naaresto ng malaking pulang dragon, at kung wala ang mga tsismis na ito na naglilihis sa kanila, palagi ba silang kakapit sa iglesia? Anong mga sitwasyon ang maaaring magdulot na umatras sila? ( Ito ay sa pamamagitan mismo ng mga tsismis ng malaking pulang dragon. Pagkatapos nilang marinig ang mga tsismis at maniwala sa mga ito, umaatras sila.) Sa pamamagitan mismo ng mga malademonyong kuko ng malaking pulang dragon, ng hambingang ito, kaya sila ay nadadagit at sa huli ay hindi na sila nananampalataya. Sa katunayan, hindi kayang maarok ng mga taong ito ang katotohanan, hindi nila kayang gumawa ng anumang tungkulin, at hindi nila kayang magbigay ng anumang serbisyo. Sa sambahayan ng Diyos, pandagdag lang sila sa bilang, palamunin at naghihintay ng kamatayan. Ang bawat isa sa kanila ay nasa kaawa-awang kalagayan, pero sinasabi nila na sila ay mga tagasunod ng Diyos, na sila ay hinirang na mga tao ng Diyos—hindi ba’t kahiya-hiya sila? Kahit papaano, ang mga sumusunod sa Diyos ay dapat na mga tao, hindi mga patay na tao na walang espiritu, hindi mga hayop. Dapat sila ay mga tao na kayang maunawaan ang mga salitang sinasabi ng Diyos. Tanging ang mga kayang maunawaan ang mga salita ng Diyos at maunawaan ang katotohanan ang mga tupa ng Diyos. Tanging ang mga tupa ng Diyos ang kayang sinserong gawin ang kanilang tungkulin at sumunod sa Diyos. Ang mga hindi tupa ng Diyos ay hindi mga sinserong tagasunod. Pinapasok nila ang iglesia nang may pakay, iyon ay ang magkamit ng mga pagpapala. Wala ang Diyos sa kanilang puso. Kahit ilang taon pa silang manampalataya, imposible na kailanman ay magkaroon sila ng may-takot-sa-Diyos na puso. Ang mga diyablo, mga Satanas, at ang mga sinasapian ng maruruming demonyo at masasamang espiritu ay alam din na ito ang tunay na daan, at nagnanais din sila ng mga pagpapala. Pero gusto ba ng Diyos ang gayong mga tao? (Hindi.) Sinasapian ng iba’t ibang masasamang espiritu at maruruming demonyo ang mga hayop, at pagkatapos nilang sumailalim sa maraming taon ng paglilinang at maging mahihiwagang nilalang, palagi nilang gustong maging tao. Ayaw nilang manatili bilang maruruming demonyo, masasamang espiritu, o iba’t ibang espiritu ng hayop; gusto nilang umangat sa isang mas mataas na antas—ang maging isang tao. Gayundin, ang mga hangal na ito na magulo ang isip ay gusto ring iangat ang kanilang ranggo, gustong maging hinirang na mga tao ng Diyos. Sabihin mo sa akin, gusto ba ng Diyos ang gayong mga tao? Hindi. Kahit pa pasukin nila ang iglesia, wala itong saysay; dapat silang paalisin anuman ang mangyari. Kapag napaalis na sila, magiging dalisay ang sambahayan ng Diyos, at magiging dalisay ang iglesia. Kahit papaano, ang mga nananatili ay dapat na mga taong kumikilala sa pagkakakilanlan at diwa ng Diyos, kumikilala na ang Diyos ang katotohanan, ang daan, at ang buhay, at handang magserbisyo para sa Diyos. Kaya ba itong makamit ng mga hangal na iyon na magulo ang isip? Napakalayo na makamit nila ito. Lahat sila ay mga patay na tao na walang espiritu, pero palagi nilang gusto ng mga pagpapala, palaging gustong makapasok sa kaharian, palaging gustong makapunta sa langit. Hindi maliit ang kanilang ambisyon at pagnanais, pero hindi man lang nila tinitignan kung ano sila—masyadong mataas ang tingin nila sa kanilang sarili! Tama na itiwalag ang gayong mga tao. Pakiramdam ba ninyo ay sayang ito? (Hindi.) Mula sa simula, sinabi ng Diyos, “Ang ninanais Ko ay ang kahusayan ng mga tao, sa halip na malaking bilang nila.” Ito ang hinihinging pamantayan ng Diyos sa kanyang hinirang na mga tao, pati na ang hinihingi at prinsipyo tungkol sa bilang ng mga tao sa iglesia. “Ang ninanais Ko ay ang kahusayan ng mga tao”—dito, ang “kahusayan” ba ay tumutukoy sa mabubuting sundalo ng kaharian o sa mga mananagumpay? Hindi tumpak ang alinman sa mga ito. Sa tumpak na pananalita, ang “kahusayan” ay tumutukoy sa mga nagtataglay ng normal na pagkatao, sa mga tunay na tao. Sa sambahayan ng Diyos, kung kaya mong gumawa ng mga tungkulin na dapat gawin ng isang tao, kung maaari kang gamitin bilang isang tao, at kung kaya mong tuparin ang mga responsabilidad, tungkulin, at obligasyon ng isang tao nang hindi ka hinihila, kinakaladkad, o itinutulak ng iba, at hindi ka walang silbing basura, hindi isang palamunin, hindi isang batugan—kaya mong pasanin ang mga responsabilidad at obligasyon ng isang tao at pasanin ang misyon ng isang tao—ito lang ang pagiging pasok sa pamantayan bilang isang tao! Ang mga batugan ba at ang mga hindi nag-aasikaso sa mga wastong gampanin ay kayang pasanin ang misyon ng isang tao? (Hindi.) Ang ilang tao ay ayaw magpasan ng responsabilidad; ang ilan ay hindi ito kayang pasanin—sila ay mga walang kuwentang basura. Ang mga hindi kayang magpasan ng mga responsabilidad ng isang tao ay hindi matatawag na tao. Tingnan mo ang mga may kapansanan sa pag-iisip, mga estupido, may cerebral palsy, o paralisado ang katawan—maaari ba silang tawaging mga taong pasok sa pamantayan? (Hindi.) Bakit hindi? Ang gayong mga tao ay walang abilidad na mamuhay, walang abilidad na manatiling buhay, at walang abilidad na pangalagaan ang kanilang sarili. Ganap silang umaasa sa iba para sa tulong at pangangalaga, namumuhay nang walang abilidad na suportahan ang kanilang sarili, at hindi nila kayang pasanin ang mga responsabilidad at obligasyon ng isang tao. Ang mga hindi kayang pasanin ang sarili nilang tungkulin sa sambahayan ng Diyos ay mga hindi normal na tao, at ayaw sa kanila ng Diyos. Ikaw man ay isang lider o manggagawa, o gumagawa ng partikular na gawain na kinasasangkutan ng mga propesyonal na kasanayan, dapat magawa mong pasanin ang gawaing responsabilidad mo. Bukod sa kakayahang pamahalaan ang sarili mong buhay at pananatiling buhay, ang iyong pag-iral ay hindi lang tungkol sa paghinga, tungkol sa pagkain, pag-inom, at pagsasaya, kundi tungkol sa kakayahang magpasan sa misyon na ibinigay ng Diyos sa iyo. Ang gayong mga tao lang ang karapat-dapat na tawaging mga nilikha at karapat-dapat na tawaging tao. Ang mga nasa sambahayan ng Diyos na palaging gustong maging palamunin at palaging sinusubukang manlinlang, umaasang magagawa nilang patusong maabot ang wakas at magkamit ng mga pagpapala, ay hindi kayang magpasan ng anumang gawain o ng anumang responsabilidad, lalo na ng anumang misyon. Ang gayong mga tao ay dapat na matiwalag, at hindi ito sayang. Ito ay dahil ang natitiwalag ay hindi isang tao—hindi sila kalipikado na matawag na tao. Maaari mo silang tawaging mga taong walang silbi, mga batugan, o mga tambay; ano’t anuman, hindi sila karapat-dapat na matawag na tao. Kapag itinatalaga mo sila sa isang gawain, hindi nila ito kayang tapusin nang sila lang; at kapag itinatalaga mo sila sa isang gampanin, hindi nila kayang pasanin ang responsabilidad nila o tuparin ang obligasyon na dapat nilang tuparin—katapusan na ng gayong mga tao. Hindi sila karapat-dapat na mabuhay; nararapat silang mamatay. Ang hindi pagbawi ng Diyos sa buhay nila ay biyaya na Niya, ito ay isang katangi-tanging pabor.

Tungkol sa paksa ng mga tsismis, titigil na tayo rito, Kung mayroon pa rin kayong anumang mga problema, maaari ninyong banggitin ang mga ito at pagbahaginan ang mga ito o hanapin ang katotohanan para lutasin ang mga ito nang kayo-kayo lang. Hindi na natin ito pag-uusapan pa, okey? Mayroon bang anumang pagtutol ang sinuman? (Wala.) Kung mayroong anumang mga problema na hindi Ko natalakay, maaari kayong mag-isip ng paraan para lutasin ang mga ito nang kayo-kayo lang. Sa usaping ito, natupad Ko na ang Aking responsabilidad. Ipagpalagay nang may nagsasabi, “Hindi pa namin nakukuha ang sagot na gusto namin; totoo ba o hindi ang mga tsismis na iyon? Pakiusap, bigyan Mo kami ng malinaw na sagot.” Kahit pa bigyan Ko kayo ng isang malinaw na sagot, anong problema ang malulutas nito? Kaya Ko sinasabi na dapat ninyong hanapin ang sagot na ito nang kayo-kayo lang. Wala Akong komento rito. Lahat ng ito ay nakadepende sa kung kayo ba ay may pagkilatis. Ang mga nagtamo ng katotohanan ay hindi kailanman malilihis. Sa katunayan, ang mga tsismis na ito ay nagbunyag na ng maraming tao. Ang mga taong maraming taon nang nananampalataya sa Diyos pero hindi nagtamo ng katotohanan ay nabunyag nang lahat—ito ang karunungan ng Diyos. Ito ang sagot Ko. Nauunawaan mo ba? (Oo.) Kaya, ano ang gusto Kong sabihin sa inyo? Ang lahat ng gusto Kong sabihin ay nasa mga aklat ng Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-Tao at nasa lahat ng sermon. Ang mga salitang ito ang siyang nais Kong sabihin sa inyo. Hindi ba’t sapat na ang mga ito? (Oo.) Kung iginigiit pa rin ng ilang tao, sinasabi na, “Kung gayon, tungkol sa mga tsismis, mayroon Ka bang anumang sagot?” ang sinasabi Ko ay wala, wala pa rin Akong komento. Nasabi Ko na ang marami sa gusto Kong sabihin sa lahat ng sermon. Kung handa kayong hanapin ang katotohanan, at kaya ninyong tanggapin at sundin ang mga salitang ito, malulutas ang mga problema ninyo. Kung hindi ninyo tinatanggap ang mga salitang ito, ang mga problema ninyo ay mananatiling mga problema magpakailanman. Natupad Ko na ang aking responsabilidad; wala na itong kinalaman pa sa Akin. Malinaw ba ninyong narinig? (Oo.)

Ipagpatuloy natin ang pagbabahaginan tungkol sa paksa na “Paano Sikaping Matamo ang Katotohanan.” Sa panahong ito, tinatalakay pa rin natin ang nilalamang may kaugnayan sa “pagbitiw” na nasa loob ng “Paano Sikaping Matamo ang Katotohanan”, pinag-uusapan ang tungkol sa malaking paksa na “pagbitiw sa mga hadlang sa pagitin ng sarili at ng Diyos at sa pagkamapanlaban nila sa Diyos.” Ang unang aspekto ng paksang ito ay ang pagbitiw sa mga kuru-kuro at imahinasyon ng isang tao tungkol sa Diyos. Sa aspektong ito, tinalakay natin ang mga kuru-kuro at imahinasyon ng mga tao tungkol sa gawain ng Diyos, na kinasasangkutan ng isang medyo komplikadong isyu: ang mga pagkakaiba sa pagitan ng mga likas na kondisyon, ng pagkatao, at ng mga tiwaling disposisyon. Maraming detalye rito. Kapag nahaharap ang mga tao sa mga isyu sa pang-araw-araw na buhay, palagi silang nalilito sa mga konsepto at hindi nila malinaw na matukoy kung sa aling kategorya ba nabibilang ang isang isyu o kung paano makita ang kaibhan sa pagitan ng mga ito. Halimbawa, tungkol sa ilang pagpapamalas, hindi matukoy ng mga tao kung ang mga ito ay may kaugnayan ba sa pagkatao o sa mga likas na kondisyon. At para sa ibang mga pagpapamalas, hindi matukoy ng mga tao kung ang mga ito ay mga isyu ba na may kaugnayan sa mga tiwaling disposisyon o sa pagkatao. Hindi makita ng mga tao ang mga kaibhan ng mga usaping ito sa isa’t isa. Madalas na itinuturing ng mga tao ang ilang problema at kapintasan ng mga likas na kondisyon bilang mga tiwaling disposisyon, o itinuturing ang ilang depekto at problema ng pagkatao bilang mga tiwaling disposisyon. Minsan, kahit na ito ay isang pagbubunyag ng isang tiwaling disposisyon, itinuturing nila itong isang pagbubunyag ng isang likas na kondisyon na hindi mababago. Samakatwid, madalas na labis na hindi malinaw ang pakiramdam ng mga tao tungkol sa mga isyu ng likas na kondisyon, pagkatao, at mga tiwaling disposisyon sa proseso ng pananampalataya sa Diyos, at hindi nila makita ang kaibhan ng mga ito sa isa’t isa. Noong nakaraan, nagbahaginan tayo tungkol sa isang bahagi nito at siyempre ay nagbigay tayo ng ilang halimbawa, pero pakiramdam Ko ay hindi ito sapat na partikular. Ngayon, kukunin natin ang mga isyu sa loob ng tatlong kategoryang ito at pagbabahaginan natin ang mga ito nang mas partikular. Tatalakayin Ko ang ilang partikular na pagpapamalas at mga halimbawa, at pagkatapos ay kikilatisin ninyo kung sa aling kategorya nabibilang ang mga ito: mga likas na kondisyon, pagkatao, o mga tiwaling disposisyon. Kung hindi ninyo makilatis ang mga ito, sama-sama nating sisiyasatin ang mga ito. Ano sa palagay ninyo? (Mabuti iyon.) Noong nakaraan, nagbahaginan tayo nang kaunti pa tungkol sa mga likas na kondisyon, kaya siyempre, ang inyong pagkilatis sa usaping ito ay medyo mas malinaw. Gayumpaman, may ilang bagay pa rin na medyo hindi tiyak kung saan nabibilang o na kahalintulad sa mga aspekto na nasa pagkatao, at hindi pa rin matukoy ng mga tao kung ang mga ito ay dapat bang ikategorya sa ilalim ng mga likas na kondisyon o ng pagkatao. Magmumungkahi Ako ng ilang pagpapamalas o ng ilang pag-uugali at kilos, at pagkatapos ay sasabihin ninyo kung sa aling aspekto dapat ikategorya ang mga ito. Ano ang pakinabang ng pagbabahaginan sa ganitong paraan? Kapag nalaman mo na kung sa aling aspekto nabibilang ang isang pagpapamalas, malalaman mo kung paano ito haharapin at pangangasiwaan.

Simulan natin sa unang pagpapamalas: ang pagiging masigasig sa paggawa ng mga bagay, na ibig sabihin ay napakasipag ng isang tao. Sa aling aspekto ito nabibilang? (Isa itong pagpapamalas ng pagkatao ng isang tao.) Kung gayon, isa ba itong merito o isang depekto ng pagkatao? (Isang merito ng pagkatao.) Ang pagiging napakasigasig at napakasipag ay isang merito ng pagkatao. Ang pagkahilig sa kaayusan at kalinisan, at pagpapanatili ng kalinisan ng katawan—anong uri ng pagpapamalas ito? (Isang merito ng pagkatao.) (Isa itong mabuting gawi sa pamumuhay, nabibilang ito sa mga likas na kondisyon ng isang tao.) Isa ba itong likas na kondisyon? Hindi ba’t isa itong merito at isang kalakasan ng pagkatao ng isang tao? (Oo.) Ngayon lang ay may nagsabi na isa itong likas na kondisyon; hindi ito tama. Kinasasangkutan ito ng pagkatao ng isang tao, pati na ng mga gawi sa pamumuhay; siyempre, isa rin itong merito at kalakasan ng isang pagkatao. Ang susunod na pagpapamalas: Ang ilang tao ay tamad; mahilig sila sa kaginhawahan at namumuhi sa pagtatrabaho, at ayaw nilang gumawa. Kapag hindi gumagawa, panatag na panatag ang pakiramdam nila, pero kapag nagsisimula na silang gumawa, sumasama ang lagay ng loob nila—sila ay nababagabag, naiirita at nagagalit. Kapag may gawaing kailangang gawin, mabigat ang katawan nila, wala silang sigla, at ayaw nilang gumawa. Gayumpaman, pagdating sa pagkain, pag-inom, at pagsasaya, walang hangganan ang enerhiya nila. Katamaran—anong uri ng problema ito? (Masamang pagkatao.) Sa pinakamababa, isa itong depekto ng pagkatao, isang kapintasan at isang malaking problema sa pagkatao. Hindi pa ito umaabot sa antas ng masamang pagkatao. Kung ang gayong mga tao ay mahilig mag-utos at magsamantala ng mga tao, pinapagawa sa iba ang gawain samantalang sila mismo ay walang anumang ginagawa, anong uri ng problema ito? (Masamang pagkatao.) Kapag sinasabihan silang gumawa ng kaunting gawain, naghahanap sila ng lahat ng uri ng dahilan at palusot para iwasan ito; sadyang ayaw nilang gumawa. Hindi nila hayagang ipinapahayag ang mga layunin nila kundi sa halip ay gumagamit sila ng iba iba’t ibang pamamaraan, taktika, o kasinungalingan at pandaraya, sinusubukang ipagawa sa iba ang gawain samantalang iniiwasan nila ito para masiyahan sila sa pagliliwaliw. Anong uri ng problema ito? (Isang tiwaling disposisyon, isang buktot na disposisyon.) Isa lang ba itong tiwaling disposisyon? Una sa lahat, ang mga taong mahilig magsamantala ng iba at mag-utos sa iba ay mayroong masamang pagkatao at ubod ng samang karakter. Ikalawa, ang mga tusong pamamaraan nila ng pag-uutos sa iba ay naglalantad sa kanilang mapanlinlang at buktot na disposisyon. Ang kanilang mga pagpapamalas ng pagkahilig na magsamantala at mag-utos ng iba ay nagpapakita na kapwa mayroon silang masamang pagkatao at na ang kanilang tiwaling disposisyon ay malubha—mapanlinlang at buktot. Kita mo, ang ilang pagpapamalas ay sumasalamin lang sa masamang pagkatao o sa isang partikular na pagkukulang sa pagkatao ng isang tao, at hindi umaabot sa antas ng tiwaling disposisyon. Gayumpaman, ang ilang pagpapamalas, batay sa pundasyon ng ubod ng samang pagkatao, ay direkkang kinasasangkutan ng mga tiwaling disposisyon. Samakatwid, walang pagpapamalas ang ganoon kasimple. Ang ilang pagpapamalas ay hindi lang kinasasangkutan ng isang isyu, kundi ng dalawa.

Ang pagiging mababaw—sa aling aspekto ito nabibilang? (Isa itong depekto ng pagkatao.) Tama, isa itong depekto ng pagkatao. Kung tungkol lang ito sa pagkahilig na mag-ayos nang todo-todo, para magmukhang maganda, at pagkahilig na makatanggap ng mga papuri tungkol sa pagiging kaakit-akit, maganda, gwapo, o mukhang bata—sa kagustuhang magkaroon ng mataas na pagtingin o positibong pananaw ang iba tungkol sa hitsura ng isang tao—kung gayon ay limitado ito sa pagiging isang isyu ng pagkatao. Anong uri ng isyu ng pagkatao? Malinaw na hindi ito isang merito kundi isang depekto. Maaaring sabihin ng ilang tao, “Ang lahat naman ay may pagmamahal para sa kagandahan—paanong isa itong depekto?” Kaya bakit Ko sinasabi na ang pagiging mababaw ay isang depekto ng pagkatao? Dahil ang pagiging mababaw ay isang depekto, hindi lehitimo ang mga pagpapamalas nito. Ang pagiging mababaw ay hindi tungkol sa pagmumukhang maayos, may dignidad, dedikado, o seryoso, na nagbibigay sa iba ng impresyon na may dignidad at disente ang taong ito; wala ito sa antas ng pagmumukhang maayos, sa halip ay mas labis-labis ito at mas matindi kaysa sa isang lehitimong pagtuon sa pagmumukhang maayos. Kapag mababaw ang mga tao, partikular silang nagbibigay-pansin sa pag-aayos nang todo-todo at pangangalandakan ng kanilang sarili, hinihikayat ang iba na tumuon sa kanilang imahe, hanggang sa punto pa nga ng pagiging walang kahihiyan—sa madaling salita, ang mga taong ito ay naiimpluwensiyahan at napipigilan ng hitsura sa maraming usapin. Isa itong depekto ng pagkatao. Halimbawa, nahihiyang lumabas ang ilang tao kapag walang kolorete. Nahihiya silang makipagkita sa iba maliban na lang kung nakapagpabango sila. Palaging okupado ang isip nila ng mga usaping ito, palaging gustong magbihis nang maganda nang labis-labis para maging mataas ang tingin sa kanila ng ibang mga tao at magustuhan sila ng mga ito. Ito ay pagiging labis-labis na mababaw—sa puntong ito, ito ay nagiging isang depekto. Ang depektong ito ay lumampas na sa saklaw at mga hinihinging pamantayan ng normal na pagkatao. Ang pagiging masyadong mababaw ay isang depekto ng pagkatao. Dito nagtatapos ang ating talakayan tungkol sa pagpapamalas na ito.

Ang susunod na pagpapamalas ay ang pagkahilig na maging bida. Anong uri ng pagpapamalas ito? (Isa itong pagkukulang ng pagkatao ng isang tao; ito ay pagkahilig na iabante ang sarili, pagkahilig na magpakitang-gilas.) Kung gayon ay mayroon bang isang tiwaling disposisyon sa loob nito? (Mayroon, dahil kung mahilig ang isang tao na maging bida, gusto niyang magpakitang-gilas, gustong mamukod-tangi.) Ang pagkahilig na maging bida at kagustuhan na palaging ipangalandakan ang sarili—anong uri ng problema ito? Ito ba ay dahil mayroon silang abilidad sa pamumuno, o dahil nauunawaan nila ang katotohanan at mayroon silang pagpapahalaga sa pasanin? Kung mayroon silang pagpapahalaga sa pasanin, mayroong mga kapabilidad sa gawain, at kaya nilang magpasan ng aytem ng gawain, hindi ito pagkahilig na maging bida. Kung gayon ay anong uri ng problema ang pagkahilig na maging bida? Sa isang aspekto, isa itong depekto ng pagkatao ng isang tao. Ang ganitong uri ng mga tao ay mahilig maging bida. Saanman sila magpunta ay mahilig silang magpakitang-gilas, natatakot na hindi sila makita ng iba. Nagsasalita rin sila sa isang paraan na nagpapakitang-gilas, eksaherado, at malakas. Habang mas maraming tao ang naroroon, mas nasasabik silang magsalita, palaging gustong magkaroon ng puwang sa gitna ng karamihan. Ang pagkahilig na maging bida ay hindi makokonsiderang isang pagpapamalas ng masamang pagkatao. Hindi ito kinasasangkutan ng karakter ng isang tao, at isa lang itong depekto ng pagkatao, isang uri ng kapintasan o problema. Bakit Ko sinasabi na isa itong kapintasan o problema ng pagkatao? Dahil isa itong pagpapamalas ng kawalan ng katwiran. Ang mga taong ito ay palagiang naghahangad na maging bida, pero talaga bang may kapabilidad sila na pasanin ang gawain? Bakit palagi nilang gustong maging bida? Ito ba ay dahil itinutulak sila ng ambisyon at pagnanais? Ito ba ay dahil gustong-gusto nila ang katayuan, ang maitaas, at ang maging sentro ng atensiyon? Ito ba ay dahil mahilig silang magkaroon ng katanyagan sa gitna ng mga tao, maging superyor sa iba, at mahilig silang pamunuan ang iba? (Oo.) Hindi ba’t nalalantad ang pagkatao ng ganitong uri ng tao? Anong uri ng pagkatao ito? Wala itong katwiran. Hindi ba’t isa itong depekto ng pagkatao? (Oo.) Sa isang banda, isa itong depekto ng pagkatao. Sa kabilang banda, ang ganitong uri ng tao ay hindi lang paminsan-minsang inaabante ang kanyang sarili o nagpapakitang-gilas; sa halip, dahil siya ay itinutulak ng ambisyon at pagnanais, mahilig sa katayuan, kapangyarihan, at pagkakaroon ng huling desisyon, mahilig siyang maging bida. Kaya, hindi ba’t kinasasangkutan din ito ng isang tiwaling disposisyon? (Oo.) Anong uri ng tiwaling disposisyon ito? (Isang mayabang na disposisyon.) Ito ay kayabangan. Ano ang nagbibigay sa kanya ng karapatan na maging bida? Ano ang nagbibigay sa kanya ng karapatan na magkaroon ng huling desisyon at pamunuan ang iba? Sinasabi ng ilang tao, “Nauunawaan ko ang katotohanan at mayroon akong pagpapahalaga sa pasanin.” Kahit na mayroon kang pagpapahalaga sa pasanin, kailangan pa ring tingnan kung kaya mo bang gumawa ng totoong gawain. Hindi ito ang kaso na dahil lang mayroon kang pagpapahalaga sa pasanin at gusto mong gawin ito ay kaya mo na talaga itong gawin nang maayos. Walang lohikal na koneksiyon sa pagitan ng dalawang bagay na ito. Ang kagustuhang gawin ito at pagkahilig na gawin ito ay hindi nangangahulugan na kaya mo itong gawin o na mahusay ka sa gawain ng pamumuno. Mahilig kang maging bida, mahilig ka sa katayuan—ibig sabihin ba niyon ay dapat kang ihalal ng lahat? Ano ang mga prinsipyo sa paghahalal ng mga lider ng iglesia? (Dapat ay nakabatay ito sa kung ang isang tao ay may kapabilidad ba sa gawain, kung siya ay isang tao bang naghahangad sa katotohanan, at kung siya ay isa bang tamang tao.) Kahit papaano man lang ay dapat na isa kang tamang tao. Dapat ay mayroon kang espirituwal na pang-unawa, may abilidad na maarok ang katotohanan, at mayroon ding kapabilidad sa gawain. Saka mo lang matutugunan ang mga kondisyon para malinang at maging kandidato para sa paglilinang. Dapat ay matugunan mo ang lahat ng kondisyong ito. Kung hindi mo matutugunan ang anuman sa mga kondisyong ito, ihahalal ka ba ng lahat na maging isang lider dahil lang mahilig kang maging bida? Hindi kailanman mangyayari iyon. Kaya kung palagi kang mahilig na maging bida, palaging mahilig na magpakitang-gilas, hindi ba’t kayabangan ito? (Oo.) Ito ay kayabangan at labis-labis na pagtingin sa sarili. Ang kayabangan, mula sa perspektiba ng pagkatao, ay kawalan ng katwiran. Kung susukatin gamit ang katotohanan, isa itong tiwaling disposisyon, at isa itong satanikong disposisyon. Ang pagpapamalas ng pagkahilig na maging bida ay kapwa isang depekto ng pagkatao at isang tiwaling disposisyon, na kinasasangkutan din ng dalawang isyu. Bagama’t ang pagkahilig na maging bida ay hindi umaabot sa antas ng pagkakaroon ng mahina o masamang pagkatao, isa pa rin itong partikular na pagpapamalas ng kawalan ng katwiran at isa ring pagpapamalas ng isang mayabang na disposisyon. Kung ang isang tao ay mahilig lang na maging bida, at hindi niya sinusupil o pinapahirapan ang mga tao, at hindi niya ginagamit ang mga pamamaraan ng masasamang tao para maghasik ng alitan o magpangkat-pangkat, isa lang itong depekto ng kanyang pagkatao. Gayumpaman, kung nagpapakita siya ng mga pagpapamalas ng masasamang tao o ng mga anticristo, at nakikibahagi rin siya sa ilang masasamang gawa, kung gayon ay tumataas ang depekto ng pagkataong ito—ano ang nangyayari dito? Ang mahina, kahindik-hindik, at masamang pagkatao—ang mga aspektong ito ay ginagamit para ilarawan ang gayong pagkatao. Dagdag pa rito, ang mga pagpapamalas ng mga tiwaling disposisyon ng gayong mga tao ay nagbubunyag ng kapwa kayabangan at kalupitan; siyempre, marami ring mas partikular pang mga pagpapamalas. Kaya, ang pagkatao ng gayong mga tao ay dapat na ilarawan batay sa antas ng kanilang pagbubunyag sa mga tiwaling disposisyong ito. Kung mahilig lang silang maging bida, at hindi sila nagpapakita ng mga pagpapamalas ng masamang pagkatao—hindi sinusupil o pinapahirapan ang mga tao, hindi nagpapangkat-pangkat at palihim na nagtatatag ng nagsasariling kaharian, o gumagamit ng mga hindi pangkaraniwang pamamaraan para ilihis ang mga tao at pasunurin ang mga ito—kung gayon, ang pagkahilig na ito na maging bida ay isa lang depekto ng pagkatao. Pero kapag nagawa na ang gayong masasamang gawa, hindi na ito isang depekto lang ng pagkatao. Kung gayon ay ano nang uri ng problema ito? (Ito ay mahina, kahindik-hindik, at masamang pagkatao.) Mismo. Hindi na ito isang depekto ng pagkatao lamang, kundi sa halip, ito ay masamang pagkatao. Ang pagkahilig na maging bida ay isa lamang depekto ng pagkatao. Kung ang gayong tao ay may espirituwal na pang-unawa, isang partikular na kakayahan, at kapabilidad sa gawain, pipiliin ba ninyo siya bilang isang lider? (Oo.) Bakit ninyo siya pipiliin? (Dahil hindi siya isang masamang tao.) Ang kanyang pagkahilig na maging bida ay isa lamang pagbubunyag ng isang tiwaling disposisyon. Walang elemento ng kasamaan sa kanyang pagkahilig na maging bida, at hindi siya isang masamang tao. Hangga’t natutugunan niya ang mga kondisyon ng pagiging isang lider, maaari siyang mahalal at higit na malinang. Bagama’t ang pagkahilig na maging bida ay isang pagpapamalas ng pagkakaroon ng mahinang katwiran sa pagkatao, dahil kaya niyang gawin ang gawain, mayroon siyang kapabilidad sa gawain, mayroong espirituwal na pang-unawa, may abilidad na maarok ang katotohanan, at dagdag pa rito ay handa siyang gumawa ng ilang gawain at maging isang superbisor, maaari siyang ihalal. Bakit siya maaaring ihalal? Dahil ang pagkatao niya ay pasok sa pamantayan, gayundin ang kanyang kakayahan. Basta’t hindi siya isang masamang tao o isang anticristo, hindi niya pahihirapan o susupilin ang mga tao, at hindi siya susubok na magtatag ng isang nagsasariling kaharian, maaari siyang ihalal bilang isang lider. Pero kung ang kanyang pagkahilig na maging bida ay naglalaman ng mga elemento ng masamang pagkatao, dapat bang ihalal ang gayong tao? (Hindi.) Bago pa siya mahalal bilang isang lider, nagsisimula na siyang gumamit ng mga tusong paraan, palihim na nagpapangkat-pangkat, pinapakialaman ang mga boto. Para makamit ang kanyang mga layon, gumagamit siya ng mga kaduda-dudang pamamaraan, at may kapabilidad pa nga siya na mag-imbento ng mga tsismis at magsabi ng masamang bagay tungkol sa ilang mabubuting tao na medyo taimtim sa kanilang paghahangad sa katotohanan at na ginagawa ang kanilang mga tungkulin. Gumagawa siya ng maraming bagay na salungat sa katotohanan at sa mga moralidad ng tao, gumagawa ng ilang masasamang gawa. Maaari ba ninyong ihalal ang gayong tao bilang isang lider? (Hindi.) Bakit hindi? (Dahil masama ang pagkatao niya.) Sa mas partikular, ito ay dahil isa siyang masamang tao; hindi niya natutugunan ang mga prinsipyo ng sambahayan ng Diyos para sa paggamit ng mga tao. Hindi gumagamit ang sambahayan ng Diyos ng masasamang tao. Ano ang mga kahihinatnan kung ang hinirang na mga tao ng Diyos ay mapasakamay ng masasamang tao? Sa isang banda, sila ay pahihirapan at susupilin. Sa kabilang banda, ang iglesia ay magkakawatak-watak na parang buhaghag na buhangin at magiging magulo. Sa ganitong kaso, hindi mo ginagawa ang mga tungkulin mo kundi ay naglilingkod ka sa masasamang tao, nakokontrol ng masasamang tao, at sumusunod sa masasamang tao. Ano ang magiging mga kahihinatnan nito? Mawawasak ang pag-asa mo na magkamit ng kaligtasan. Nauunawaan mo na ba ngayon? (Oo.) Kaya, kung ang dalawang tao ay parehong mahilig maging bida at parehong may mayayabang na tiwaling disposisyon, sa anong batayan mo pipiliin ang isa sa kanila na maging isang lider? (Batay sa kanilang pagkatao.) Tama iyan, batay sa kanilang pagkatao. Ang mga pagbubunyag ng iba’t ibang tiwaling disposisyon, tulad ng kayabangan, panlilinlang, at katigasan ng kalooban ay unibersal; pare-pareho ang lahat ng tao sa aspektong ito. Kaya, nasaan ang pagkakaiba? Nasa pagkatao ng mga tao. Sa panlabas, ang ilang tao ay mas hindi napipigilan, habang ang ilan ay mas konserbatibo; ang ilan ay medyo magulo ang isip at padalos-dalos, habang ang iba ay medyo tuso at metikuloso. Ang iba ay mas extroverted at mas masayahin, habang ang iba ay mas introverted. Magkakaiba ang mga panlabas na pagpapamalas ng mga personalidad ng mga tao, at tiyak ding hindi magkakapareho ang kanilang pagkataong diwa. Ang ilang tao ay nalilimitahan ng kanilang konsensiya at moralidad, habang ang iba ay hindi. Ang ilan ay masama pa nga, walang awa, at malupit—pumapatay sila nang hindi kumukurap at nilalamon nila ang mga tao, pati ang mga buto ng mga ito. May kapabilidad silang gumawa ng anumang bagay. Samakatwid, para sa masasamang tao, ang pagpapahirap sa iba ay wala lang sa kanila. Kung mapapasakamay kayo ng masasamang tao, magiging katapusan na ng magagandang araw ninyo at pagkatapos ay mamumuhay na kayo sa kadiliman. Kung ang isang tao ay mapapasakamay ng masasamang tao, katulad ito ng pagiging napasakamay ng malaking pulang dragon. Naranasan na ba ninyo ito? (Oo.) Ang pinakaprominente at pinakahalatang mga pagpapamalas ng masasamang tao sa usapin ng kanilang pagkatao ay kasamaan, kalupitan, kawalang awa, at pagiging hindi nalilimitahan ng moralidad, at kawalan ng mga pamantayan ng konsensiya. Batay sa kanilang saloobin sa Diyos at sa katotohanan, wala silang may-takot-sa-Diyos na puso kahit kaunti. Sila ay mapangahas at walang ingat, nangangahas na gawin ang anumang bagay, nang hindi nalilimitahan ng konsensiya. Pagdating sa katotohanan, hindi nila ito tinatanggap kahit kaunti. Sa panlabas, kaya nilang gumugol ng pagsisikap at magtiis ng paghihirap sa kanilang mga tungkulin, at kaya rin nilang magbigay ng mga abuloy. Gayumpaman, wala sila ni katiting na takot sa kung paano nila tinatrato ang Diyos at ang katotohanan. Pagdating sa pagpapatotoo sa Diyos, pagpapatotoo sa nagkatawang-taong Diyos, pagpapatotoo sa pagkakakilanlan at diwa ng Diyos, pagpapatotoo sa mga gawa ng Diyos, o pagpapatotoo sa kung paanong nagbabayad ng halaga ang Diyos para sa sangkatauhan at kung paanong ginagamit ng Diyos ang dugo ng Kanyang puso at ang Kanyang buhay para iligtas ang sangkatauhan, wala silang nasasabi at ayaw nilang magsalita. Sa puso nila ay namumuhi sila sa Diyos. Pero kapag nagpapatotoo sila sa kanilang sarili, marami silang nasasabi at walang katapusan silang nagsasalita. Ang pagkahilig na maging bida ay isa lamang depekto ng pagkatao. Kung ang gayong mga tao ay hindi gumagawa ng kasamaan, at nalilimitahan sila ng konsensiya at moralidad, kung gayon ay basta nauunawaan nila ang ilang katotohanan, sa pangkalahatan ay kaya nilang timbangin ang mga usapin ayon sa mga paglilimita ng kanilang konsensiya; gumagana ang kanilang konsensiya. Halimbawa, kung may magugustuhan silang isang tao na kasalungat ng kasarian nila at gusto nila itong lapitan, dahil nalilimitahan sila ng kanilang konsensiya sa kanilang pagkatao at mayroon silang integridad at kahihiyan, natural na pipigilan nila ang sarili nila. Gayumpaman, ang masasamang tao ay walang pakialam sa gayong mga bagay. Kung gusto nila ang isang tao, puwersahan nilang lalapitan ito; kung hindi sumasang-ayon ang kabilang partido, gagawa sila ng lahat ng uri ng paraan para pahirapan, supilin, o guluhin ang taong ito. Ang mga taong nalilimitahan ng konsensiya ay napipigilan ng kanilang konsensiya; may mga partikular na pagsalangsang na hindi nila gagawin at mga partikular na limitasyon na hindi nila lalampasan dahil mayroon silang integridad at kahihiyan. Kung nauunawaan nila ang katotohanan, at ang pagtanggap nila rito ay medyo malalim at malakas, magkakaroon sila ng may-takot-sa-Diyos na puso. Dahil pinangangambahan at kinatatakutan nila ang Diyos, sa pangkalahatan ay hindi nila lalampasan ang ilang partikular na limitasyon. Samakatwid, ang pagkakaroon ng isang tao na nalilimitahan ng konsensiya bilang isang lider ay labis na kapaki-pakinabang para sa inyo. Kahit papaano, hindi ka niya sasaktan, lalong hindi ka niya hahadlangan o pipinsalain, at maaari rin niya kayong bigyan ng kaunting panustos at tulong. Gayumpaman, ang masasamang tao ay naiiba. Hindi lang sila gumagamit ng mga salita para ilihis ka; gumagamit din sila ng iba’t ibang paraan para pahirapan ka, apihin ka, at tapak-tapakan ka. Kung hindi mo sila susundin, kung hindi ka makikinig sa kanila, o kung makikipagtalo ka sa kanila tungkol sa isang bagay, hindi ka lang nila aatakihin kundi kokondenahin ka rin nila, ipapahiya ka, at hahangarin pa nga na supilin ka. Sa ganitong paraan, ganap kang mapapasakamay nila. Ang pinakamalaking pagkakaiba sa pagitan ng mga ordinaryong tiwaling tao at ng masasamang tao ay makikita sa kung ang kanilang pagkatao ay mabuti ba o masama, at sa kung gumagana ba ang kanilang konsensiya. Ang masasamang tao ay walang konsensiya, kaya wala rin silang integridad o kahihiyan at may kapabilidad silang gumawa ng anumang uri ng masamang gawa. Ang mga ordinaryong tiwaling tao, bagama’t ang kanilang pagkatao ay mayroon ding mga depekto at kapintasan, ay napipigilan ng konsensiya at katwiran, kaya maraming uri ng limitasyon ang hindi nila kayang lampasan. Kahit pa hindi sila nananampalataya sa Diyos, hindi sila gagawa ng mga partikular na malilinaw na kasamaan; halimbawa, hindi nila kayang gumawa ng mga akto gaya ng seksuwal na imoralidad o pagnanakaw. Pag-isipan mo ito: bago ka nanampalataya sa Diyos, habang nasa mundo ka, magagawa mo bang makibahagi sa kahalayan kung hahayaan ka ng isang tao? Ano ang tinutukoy ng kahalayan? Tinutukoy nito ang pagkakaroon ng maraming seksuwal na kapareha, o pagkakaroon pa nga ng sabay-sabay na relasyon sa ilang tao na may kasalungat na kasarian, nang hindi nakakaramdam na may ginagawang mali o ng panunumbat ng kalooban. Kaya ba ninyong gawin ang gayong bagay? (Hindi.) Tingnan ninyo ang mahahalay na babaeng iyon, ang mga kalapating mababa ang lipad, ang malalaswa—kaya nilang gawin ang gayong mga bagay. Hindi ba’t naiiba kayo sa mga taong ito? (Oo.) Nasaan ang pagkakaiba? Ito ay makikita sa kung ang isang tao ay may konsensiya at katwiran ba ng pagkatao. Ang konsensiya at katwiran ay nagbibigay sa iyo ng integridad at kahihiyan, kaya hindi ka gagawa ng kahalayan at mayroon kang pamantayan: “Ang pag-asal sa ganoong paraan ay hindi mabuti; hindi ako magiging ganoong uri ng tao. Magkakaroon ng malinaw na pagkakaiba sa pagitan ko at ng mga taong iyon. Kahit pa patayin ako sa bugbog, hindi ako makikibahagi sa kahalayan.” Kung hinihikayat na makibahagi sa ganoong uri ng sitwasyon, sinasabi ng ilang tao, “Mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa maging ganoong uri ng tao!” Ang ilang tao ay nagtitiis ng kahihiyan at kawalan ng katarungan, labag sa loob na umaayon dito, pero sa puso nila ay ayaw nila at susunggaban nila ang anumang pagkakataon para makaalis sa naturang sitwasyon. Gayumpaman, ang iba ay sila mismo ang maghahanap ng ganoong kalagayan, kahit pa subukan silang pigilan ng iba. Ginagawa nila ito kahit na wala silang kitaing pera mula rito—sadyang nasisiyahan lang sila sa pakikibahagi sa kahalayan, at wala silang anumang pakialam kung mapagkakakitaan ba ito o hindi. Hindi ba’t magkaiba ang dalawang uri na ito ng mga tao? (Oo.) Ito mismo ang pagkakaiba sa pagitan ng pagkatao ng mga tao. Napakahalaga ng pagkakaiba sa pagkatao. Kung kaya ninyong makilatis ang mga pagkakaiba sa mga pagpapamalas ng pagkatao ng iba’t ibang uri ng tao, magagawa ninyong makilatis ang mga tao. Samakatwid, ang pagsusuri sa isang tao ay hindi puwedeng ganap na batay sa kanyang tiwaling disposisyon o sa kanyang mga pagpapamalas at pagbubunyag sa loob ng maiksing panahon o sa isang insidente. Sa halip, ang kanyang tunay na uri bilang isang tao ay dapat na suriin batay sa kanyang pagkatao at sa kanyang kalikasang diwa. Dito nagtatapos ang ating talakayan tungkol sa pagpapamalas ng pagkahilig na maging bida.

Pag-usapan naman natin ang isa pang pagpapamalas. Ang ilang tao ay ginagawa ang mga bagay nang metodikal, nang may balangkas sa isipan, at sa isang maayos na paraan; kaya nilang matukoy kung ano ang unang gagawin at kung ano ang gagawin kalaunan sa pamamagitan ng pag-iisip at pagsasaalang-alang. Sumusunod sila sa mga hakbang at mayroon silang mga plano sa halip na gawin ang mga bagay nang pabasta-basta. Anuman ang kanilang ginagawa, sumusunod sila sa mga hakbang, kahit sa pinakasimpleng gampanin gaya ng paglalaba ng mga damit. Pinaghihiwalay nila ang mga damit batay sa kulay, magkahiwalay na nilalabhan ang matitingkad at mapupusyaw na damit; alam nila kung gaano karaming tubig at sabon ang gagamitin batay sa dami ng labahan, nakakaiwas sa pag-aaksaya—ang lahat ng ito ay planado, labis na organisado, metikuloso, at matipid. Anong uri ng pagpapamalas ito? (Isa itong merito at kalakasan ng pagkatao.) Kung gayon ay makakatawan ba ng meritong ito na ang ganitong uri ng tao ay mayroong mabuting pagkatao? (Hindi.) Isa lamang itong merito at kalakasan ng kanilang pagkatao. Hindi ito umaangat sa antas ng pagsasangkot ng karakter ng isang tao o ng mga prinsipyo ng sariling asal, hindi rin ito kinasasangkutan ng isang tiwaling disposisyon. Isa lang itong nakagawiang estilo ng pamumuhay o isang saloobin sa buhay. Ang ilang tao ay ginagawa ang mga bagay nang may balangkas sa isipan, nang may plano; kaya nilang umarok ng mga pattern, at kapag tapos na ang gampanin, nasisiyahan ang iba rito. Ang mga ito ay mga taong may mahusay na kakayahan. Pero para sa mga may mahinang kakayahan, iba ito—ginagawa nila ang lahat ng bagay nang wala sa ayos at nang napakagulo, nang walang balangkas sa isipan o pagpaplano, sa isang ganap na magulong paraan na nauuwi sa malaking aberya. Anong uri ng problema ito? (Isang depekto ng pagkatao.) Ano ang nasasangkot sa depektong ito ng pagkatao? (Napakahinang kakayahan.) Ang gayong mga tao na may napakahinang kakayahan ay tinatawag lang na walang utak. Ang ilang tao, kapag sinasabi Ko sa kanila, “Estupido ka ba? Paanong hindi mo nauunawaan ang gayon kasimpleng bagay?” ay sumasagot, “Wala akong utak.” Ano ang ibig sabihin ng pagiging “walang utak”? Ang ibig sabihin nito ay kawalan ng kakayahan o pagkakaroon ng mahinang kakayahan—isa itong problema sa kakayahan. Saan nabibilang ang isyung ito? Hindi ba’t isa itong likas na kondisyon? (Oo.) Kung ang isang tao ay likas na walang utak, may silbi ba ang pagsasanay sa kanya? Ang gayong mga tao ay hinaharap ang lahat ng bagay nang walang pagpaplano o balangkas sa isipan. Inaabot sila ng buong araw sa isang simpleng gampanin, na nakakaantala sa mahahalagang usapin. Ito ay kawalan ng kakayahan o pagkakaroon ng mahinang kakayahan. Madalas na inilalarawan ng mga walang pananampalataya ang mga taong may masamang pagkatao bilang walang kakayahan. Halimbawa, kapag nakita ng isang tao na ang isa pang tao ay nagkakalat, marumi ang katawan, o malakas na sumisigaw sa publiko, ginugulo ang iba na nag-aaral o nagpapahinga, maaaring sabihin niya na ang taong iyon ay walang kakayahan. Para sa Akin, ito ay hindi pagkaunawa sa mga tipikal na pag-uugali at kawalan ng pagkatao—paano ito matatawag na kawalan ng kakayahan? Ang “kawalan ba ng kakayahan” ay tumutukoy rito? Ano ang tinutukoy ng “kakayahan”? Tumutukoy ito sa pagiging episyente at epektibo sa paggawa ng mga bagay—ito ay tinatawag na kakayahan. Kaya, ang mga tao bang gumagawa ng mga bagay nang walang balangkas sa isipan ay mahina ang kakayahan? (Oo.) Isa rin itong depekto ng pagkatao. Likas ba ang depektong ito? Madali ba itong baguhin? Maaari ba itong mabago sa pamamagitan ng pagsasanay? Mapapaakyat ba ng puno ang isang baboy? Hindi iyon kaya ng isang baboy—wala itong ganoong kakayahan. Ang kawalan ng balangkas sa isipan sa paggawa ng mga bagay ay isang problema sa kakayahan.

Ang paggawa sa mga bagay nang magaling sa simula pero hindi na sa huli—sa anong uri ng isyu ito nabibilang? (Isang depekto ng pagkatao ng isang tao.) Isa itong depekto ng pagkatao ng isang tao. Kapag nagsisimula ng isang proyekto, ang ilang tao ay pinaplano ito nang napakaayos, nagsisimula ng ilang malalaking pagkilos, nagtitipon ng isang grupo ng mga tao, lumilikha ng mga ulat, nagtatalaga ng mga gampanin, at gumagawa pa nga ng malalaking pagpapahayag ng determinasyon, pero habang nagpapatuloy sila, lahat ng ito ay naglalaho, at hindi nila sinusubaybayan, pinangangasiwaan o sinisiyasat kung ano ang nangyayari. Kung wala roong taong nakakaunawa sa katotohanan para mangasiwa at gumabay, maaaring ganap na matigil ang proyekto, o maaari pa ngang lumitaw ang hindi kanais-nais na mga kahihinatnan, na ganap na gugulo sa gawain. Mayroon ding mga tao na kayang magsalita ng mga doktrina nang napakaliwanag at napakalinaw, pero pagdating sa aktuwal na paggawa ng mga bagay, wala silang ideya kung paano magpapatuloy at wala silang kongkretong plano. Kapag lumilitaw ang mga espesyal na sitwasyon o mga hindi inaasahang sitwasyon, hindi nila alam kung paano pangasiwaan ang mga ito, at hindi rin sila nakikipagbahaginan sa iba, o nagtatanong o kumokonsulta sa mga nasa itaas nila. Kapag nagsisimula silang gumawa ng isang bagay, tila may kumpiyansa sila at magaling sila sa simula, na para bang magsasakatuparan sila ng isang napakahalagang bagay, pero habang nagpapatuloy sila, nawawalan sila ng sigla at umaalis—na para bang naglalaho sila na parang bula. Kapag may nagtatanong sa kanila, “Ano ang ginagawa mo ngayon? Kumusta na ang takbo ng gampaning iyon?” ay sumasagot sila, “Hindi ito magagawa.” Pero nabibigo silang iulat nang maaga na hindi nila kayang gawin ang mga bagay, na nakaaantala sa mga bagay sa loob ng dalawa o tatlong buwan nang walang mga resulta. Hindi ba’t nakakagalit ito? (Oo.) Ang gayong mga tao ay tunay na kamuhi-muhi! Ang ganitong uri ng tao ay may isa pang problema bukod pa sa paggawa ng mga bagay nang magaling sa simula pero hindi na sa huli: Ang lahat ng ginagawa nila ay gumugulo nang gumugulo habang mas ginagawa niya ito. Sa simula, maaaring mayroon siyang balangkas sa isipan, ilang ideya, at kaunting estruktura, pero habang nagpapatuloy silaay nagiging magulo ang mga naiisip niya. Nalilimutan niya kung bakit niya sinimulan ang gampanin o kung anong mga resulta ba ang dapat niyang makamit. Kapag may nagpapayo sa kanya na medyo maghanap, sinasabi niya, “Hindi kailangang maghanap ng anuman. Patuloy lang nating gawin ito sa ganitong paraan—ano’t anuman, wala namang taong walang ginagawa.” Kita mo, nagsisimula siyang gawin ang mga bagay nang may magandang simula, tulad ng sunod-sunod na pagkulog. Pero habang nagpapatuloy siya, unti-unting nauuwi sa wala ang mga bagay. Ang lahat ng ito ay pawang kulog lang pero walang ulan—walang anumang resulta. Kung hindi ka magtatanong, magsusubaybay, o magsisiyasat sa gampanin, hahayaan niya itong unti-unting matigil nang hindi natatapos, nang hindi man lang nagbibigay ng ulat. Saan napunta ang determinasyon na ipinahayag niya sa simula? Nalimutan na ito. Paano naman ang inisyal na plano na isinulat niya? Nawala nang parang bula. At paano naman ang mga ideyang iyon na mayroon siya sa simula? Naglaho na ang mga ito; nakalimutan na ang mga ito. Sadyang ganitong uri ng nilalang siya! Ang ganitong uri ng tao, kapag nakikita mo ang kaniyang sigla sa simula ay tila isang taong tunay na gumagawa. Pero ang totoo, ganap siyang walang silbi; sadyang hindi siya isang tao na gumagawa ng mga bagay sa isang praktikal na paraan; isa siyang tao na hindi makontento. Handa lang siyang maging bida, pero ayaw niyang magtiis ng paghihirap at natatakot siyang umako ng responsabilidad. Ang lahat ng ginagawa niya ay naiiwang hindi tapos. Anong uri ng pagkatao mayroon ang gayong mga tao? (Mababang pagkatao.) Sabihin mo sa Akin, ang ganitong uri ba ng tao ay kayang magsakatuparan ng anumang bagay? (Hindi.) Palagi siyang magaling sa simula pero hindi na sa huli, ganap na magulo—ito ang kanyang estilo. Anumang tungkulin ang kanyang ginagawa, nagsisimula siya nang napakasigla, nakikinig sa musika at sumasabay sa pagkanta. Pero pagkalipas ng kaunting panahon, nawawalan na siya ng interes at binibitawan na lang ang gawain at nagbibitiw. Anong uri ng mga nilalang sila? Hindi ba’t kamuhi-muhi ang gayong mga tao? (Oo.) Walang ingat silang umaako ng mga gampanin na alam naman nila na baka wala silang kapabilidad na maisakatuparan, sinusubukang ipakita ang kanilang kakayahan, nagyayabang, at gumagawa ng malalaking pahayag—hindi ba nila alam ang sarili nilang mga kapabilidad? Kung hindi nila kayang gawin ang trabaho o maghatid ng mga resulta, bakit hindi na lang sila magsabi? Hindi nila dapat antalain ang mga bagay! Sa halip ay nananahimik sila, inaantala ang gawain mo habang sinusubukan kang lokohin. Hindi ba’t mababa ang karakter nila? (Oo.) Masyadong mababa ang kanilang karakter! Maaari bang pagkatiwalaan ang gayong mga tao sa pangangasiwa ng mga bagay? (Hindi.) Karapat-dapat ba silang pagkatiwalaan? (Hindi.) Ang gayong mga tao ay hindi mapagkakatiwalaan. Kung may ipapangako sila sa iyo, maglalakas-loob ka bang paniwalaan sila? (Hindi.) Anong uri ng mga tao sila? Hindi ba’t mga manloloko sila? (Oo.) Bagama’t hindi ka nila nililinlang para sa pinansyal na pakinabang o para sa mga seksuwal na pakay, ang paraan nila ng pag-asal at pangangasiwa ng mga bagay ay labis na kamuhi-muhi at kapoot-poot. Kaya, ano ang ugat na dahilan kung bakit labis na kapoot-poot ang mga taong ito? Mababa ang karakter nila, wala sila sa lugar sa kanilang pag-asal, mahilig silang magmayabang, mahilig ipakita ang anumang kakayahan na pinaniniwalaan nilang mayroon sila, mahilig silang maging bida, at mahilig silang magpakitang-gilas. Hindi nila kailanman tinatapos ang anumang ginagawa nila. Kasabay nito, masyadong mataas ang tingin nila sa kanilang sarili, at hindi nila alam ang sarili nilang tayog at kung anong uri ng mga gampanin ang kaya nilang pangasiwaan. Pero sinusubukan pa rin nilang ipakita ang kanilang kakayahan, mapangahas na inaako ang anumang uri ng mahalagang gawain. Pagkatapos itong akuin, kahit kapag hindi nila ito ginagawa nang maayos o inaantala nila ang malalaking usapin, nananatili silang walang pakialam; basta’t sila ang bida, ayos lang iyon para sa kanila. Hindi ba’t sila ay napakababa at hamak na mga tao? (Oo.) Kung gayon, hindi ba’t napakababa ng pagkatao ng mga taong ito? (Oo.) Kung makakatagpo ka ng gayong tao, maglalakas-loob ka bang pagkatiwalaan siya ng malalaki o mahahalagang bagay? (Hindi.) Halimbawa, kung kailangan mong lumabas para ipangaral ang ebanghelyo at kailangan mo ng isang tao para bantayan ang iyong batang anak, anong uri ng tao ang dapat mong hanapin para makatulong? Maglalakas-loob ka bang pumili ng isang taong ganito, na walang pagpapahalaga sa responsabilidad, hindi kayang manatili sa landas, at hindi katiwa-tiwala? (Hindi.) Bakit hindi? Dahil maaari niyang maiwala ang iyong anak. Kung tatanungin mo siya kung paano nawala ang iyong anak, sasabihin niya, “Hindi ko alam. Nakaidlip lang ako saglit, at nawala na ang bata. Paano mo ako masisisi roon? May mga binti iyong bata at kaya niyang maglakad mag-isa—hindi siya nakatali sa akin. Hindi mo ako maaaring sisihin!” Umiiwas pa siya sa responsabilidad! Hindi ba’t isa itong walang kahihiyang tampalasan? (Oo.) Ang mga usapin ng buhay at kamatayan ay hinding-hindi maaaring ipagkatiwala sa gayong mga tao. Sa kanilang sariling asal, sila ay hindi makontento, at wala silang integridad o dignidad. Kapag lumilitaw ang mga problema, may lakas ng loob silang maging walang hiya at magtatwa ng mga bagay. Bagama’t ang paggawa sa mga bagay nang magaling sa simula pero hindi na sa huli ay isa lamang depekto ng pagkatao, ang partikular na depektong ito ay isang napakalubhang isyu—isa itong isyu ng integridad. Ang ilang tao ay mahilig maging bida, at masigasig silang umaako ng mga gampanin, pero hindi sila nangangahas na umako ng responsabilidad. Sa sandaling maharap sila sa mga paghihirap, agad silang umiiwas sa responsabilidad at dumidistansya mula sa sitwasyon. Ganap silang iresponsable. Partikular din silang hindi makontento at hindi nila natatapos ang anumang ginagawa nila. Kapag ganito na ito kalala, hindi na ito isang depekto lamang ng pagkatao—isa na itong pagkakaroon ng napakababang karakter at napakababang pagkatao. Bakit Ko sinasabi na ang gayong mga tao ay may mababang pagkatao? Ito ay dahil hindi sila mapagkakatiwalaan—hindi ka maglalakas-loob na pagkatiwalaan sila ng anumang bagay. Anumang gampanin ang ipagkatiwala mo sa kanila, agad-agad silang sumasang-ayon, pero sa sandaling tumalikod ka, naglalaho sila, at wala kang ideya kung ano ang ginagawa nila. Maaari pa ngang abutin ng ilang araw bago mo sila makitang muli. Kung hindi mo sila tatanungin kung kumusta na ang pag-usad ng gampanin, hindi sila mag-uulat sa iyo, umaakto na para bang walang nangyari. Anong uri ng mga nilalang sila? Ganap silang iresponsable! Bumabagsak pa nga sila sa pagsubok at hindi sila mapagkakatiwalaan pagdating sa isang bagay na ganito kaliit. Ano pa sa tingin mo ang kaya nilang maisakatuparan? (Wala ni anuman.) Kung pagkakatiwalaan mo sila na bantayan ang isang bata, maaaring lumitaw ang mga problema sa anumang sandali. Maaaring bumagsak ang bata at masaktan, makakain ng isang bagay na hindi niya dapat kainin, o kapag lumalabas para maglaro, mapunta kung saan o madukot ng masasamang tao—ang lahat ng ito ay mga posibleng kalalabasan. Dahil sila ay iresponsable at napakababa ang karakter, at hindi sila nalilimitahan ng konsensiya nila sa lahat ng ginagawa nila at kumikilos lang sila para tugunan ang sarili nilang mga makasariling pagnanais, binabalewala ang lahat ng iba pa. Kapag pinagkakatiwalaan mo sila ng isang gampanin, pakiramdam nila na ang pagtanggi ay maaaring ikapahiya mo; bilang pagsasaalang-alang sa sarili nilang pride at para matugunan ang kanilang banidad, sumasang-ayon sila, pero pagkatapos, wala silang inaakong anumang pananagutan. Mayabang silang magsalita pero nabibigo namang maayos na isakatuparan ang gampanin. Ito ang ibig sabihin ng pagiging hindi mapagkakatiwalaan. Mabuti ba ang gayong mga tao? (Hindi.) Ang mga tao bang magaling sa simula pero hindi na sa huli ay maaaring ihalal bilang mga lider? (Hindi.) Bakit hindi? (Maaari nilang mapinsala ang gawain ng sambahayan ng Diyos.) Mismo. Kapag nagsasalita sila at nangangako, tila kakayahan silang gawin ang kinakailangan, at handa ang mga tao na pagkatiwalaan ang mga mayabang magsalita. Pero pagdating sa aktuwal na paggawa ng mga bagay, hindi mahulaan ang mga ikikilos nila. Kahit pa magkamali sila, hindi nila ipapaalam sa iyo; at kung lumitaw man ang anumang mga problema, hindi ka nila bibigyan ng paliwanag tungkol sa kung ano ang nangyari. Sabik kang umaasa na pangangasiwaan nila nang maayos ang mga bagay, pero sa huli ay nagugulo nila ito at ganap pa nga silang walang pakialam tungkol dito, hindi nila sineseryoso kahit kaunti ang ipinagkatiwala mo sa kanila. Sa kanilang mga kilos, may tendensiya sila na hindi makontento. Ang ilan sa kanila ay ginagawa ang mga bagay batay lang sa sarili nilang mga interes, libangan, at pagkamausisa; ang ilan sa kanila ay mahilig magpapansin at ginagawa lang ang mga bagay para magpapansin at makita. Ang gayong mga tao ay hindi makontento at iresponsable, at wala silang kapabilidad na gawin ang mga bagay nang praktikal. Ito ay labis na mapanggulo. Hindi pa natatalakay rito kung mayroon ba silang espirituwal na pang-unawa, kung kaya ba nilang tanggapin ang katotohanan, kung sila ba ay mapagpasakop, o mga taong naghahangad sa katotohanan—hindi pa nito natatalakay ang mga aspektong ito. Sa usapin lamang ng kanilang pagkatao, ang gayong mga tao ay hindi mapagkakatiwalaan. Ang gayong mga tao ba ay maaaring ihalal bilang mga lider? (Hindi.) Ang mga tao na ang pagkatao ay hindi pasok sa pamantayan ay wala man lang halaga para linangin. Bakit wala? Dahil masyadong mababa ang kanilang karakter—wala silang kahit pundamental na integridad at dignidad. Samakatwid, hindi sila kalipikado na maging mga lider o na malinang bilang mga lider.

Sunod, talakayin naman natin ang pagiging maingat sa paggawa ng mga bagay. Anong uri ng pagpapamalas ito? (Isa itong merito ng pagkatao.) Ang pagiging maingat sa paggawa ng mga bagay, ang hindi pagiging walang ingat, at ang kakayahang harapin nang kalmado ang mga usapin at hanapin ang katotohanan kapag may lumilitaw na mga usapin—isa itong merito ng pagkatao. Sa masamang lipunang ito, sa gitna ng iba’t ibang grupo ng mga tao na may mga komplikadong pinagmulan, kailangan mong harapin nang may pag-iingat ang paglitaw ng iba’t ibang tao, pangyayari, at bagay. Kahit kapag ginagawa mo ang tungkulin mo sa sambahayan ng Diyos, may ilang komplikadong sitwasyon sa gitna ng iba’t ibang bagay na nakakaharap mo, at dapat mong harapin ang mga ito nang may pag-iingat. Halimbawa, kapag nakakaharap ka ng masasamang tao na nagdudulot ng mga panggugulo habang ginagawa mo ang iyong tungkulin, dapat ay matuto ka munang kumilatis, at pagkatapos ay harapin mo ang sitwasyon ayon sa mga katotohanang prinsipyo. Isa itong saloobin na dapat mayroon ka sa iyong tungkulin. Ano ang nasasangkot sa pagiging maingat sa paggawa ng mga bagay? Nasasangkot dito ang katwiran ng isang tao. Kapag nakakaharap ka ng mga usapin na hindi mo makilatis, kailangan mong maging maingat. Kahit pa nakakaunawa ka ng ilang katotohanan, kapag hindi mo pa rin makilatis ang natatagong diwa at ang ugat na dahilan ng ilang espesyal na usapin, kailangan mo bang maging maingat? (Oo.) Ang gayong mga sitwasyon ay lalong nangangailangan na maging maingat ka. Ang pagiging maingat ay hindi pagiging konserbatibo o paggawa ng maliliit na hakbang, at hindi rin ito hindi pangangahas na kumilos o pagiging takot na umako ng responsabilidad—hindi ito tumutukoy sa mga bagay na ito. Ang pag-iingat na binabanggit dito ay tumutukoy sa isang merito ng pagkatao. Ano ang mga partikular na pagpapamalas ng pag-iingat? Ito ay kapag ginagawa ang isang bagay, hinahanap mo muna ang mga katotohanang prinsipyo, at pagkatapos ay hinahanap mo ang mga partikular na hakbang ng pagsasagawa, partikular na landas ng pagsasagawa, at ang mga ninanais na kalalabasan para sa gampaning iyon o sa gawaing iyon. Ibig sabihin, hinaharap mo ang mahahalagang usapin at ang sarili mong tungkulin nang may maingat at mapagbantay na puso. Siyempre, ang ilang tao ay partikular na maingat din kapag humaharap sila sa iba’t ibang isyu na nakakatagpo nila sa kanilang pang-araw-araw na buhay; hindi sila walang ingat, kundi ay labis na maingat. Hindi ito isang masamang bagay; maaari din itong tawaging isang merito ng pagkatao, hindi isang pagkukulang. Ang pag-iingat ay maaaring sabihin na isang merito ng pagkatao; ang pagkakaroon ng isang maingat na saloobin ay maaari lang maging kapaki-pakinabang sa mga tao, at hinding-hindi ito pipigil o gagapos sa mga tao sa anumang paraan. Kung hindi ka naglalakas-loob na magsalita kapag lumilitaw ang mga usapin, kung hindi ka naglalakas-loob na gumawa ng anumang bagay o makisalamuha kaninuman—kung natatakot kang malaglagan ng isang nalalagas na dahon sa ulo—ito ay pagiging labis na maingat. Ang pamumuhay sa sarili mong maliit na mundo sa lahat ng oras, pagpapalipas ng iyong mga araw sa isang labis-labis na mapagbantay na paraan—ito ba ay pag-iingat? (Hindi.) Ang pagiging natatakot na kapag lumabas ka para mamili ay madadaya ka, natatakot na kapag nagbukas ka ng tindahan ay malulugi ka, natatakot na kapag bumili ka ng bahay ay magkakaroon ito ng negatibong reputasyon, natatakot na kapag bumili ka ng computer ay magkakaroon ito ng mga virus—ang pagiging nagagapos ng labis-labis na takot kaya hindi ka naglalakas-loob na gumawa ng anumang bagay at nahihirapan ka na humakbang nang kahit isang hakbang—ang mga ito ay tiyak na hindi mga pagpapamalas ng uri ng pag-iingat na tinatalakay natin dito. Ang mga pagpapamalas na ito ay nagpapahiwatig na ang isang tao ay mangmang, walang silbi at matatakutin, kulang sa gulang, at walang abilidad na mamuhay nang nagsasarili. Ang mga ito ay mga pagpapamalas ng mahinang kakayahan. Ibig sabihin, kapag ang gayong mga indibidwal ay nahaharap sa masamang lipunang ito at sa mga komplikadong grupo ng mga tao, wala silang anumang mga kontra-hakbang. Palagi silang nag-aalala, natatakot, at labis na nangangamba kung kaya’t umaatras sila at hindi naglalakas-loob na umabante. Takot sila na malansi at madaya, o kaya naman ay takot sila na mapinsala o mapatay. Hindi sila naglalakas-loob na makisalamuha kaninuman o mangasiwa ng anumang usapin. Kapag pumupunta sila sa trabaho, natatakot sila na hindi sila pasusuwelduhin. Ang ilang babae ay hindi pa nga naglalakas-loob na magtrabaho sa takot na baka mamaltrato sila. Ang ilang tao ay hindi pa nga naglalakas-loob na umalis ng kanilang bahay, natatakot na baka makatagpo sila ng masasamang tao, at natatakot sila na kung bibili sila ng mga bagay ay mananakaw sa kanila ang mga ito. Sa madaling salita, takot sila sa lahat ng bagay. Hindi ba’t ito ay labis-labis na pag-iingat? Ito ay pagiging labis-labis na mapagbantay. Hindi ba’t baliw sila? Ang ilang tao ay may ganitong uri ng mentalidad, buong araw silang nag-aalala tungkol sa ganito at ganyan, at ang resulta ay hindi sila naglalakas-loob na pangasiwaan ang anumang usapin o lumabas para tagpuin ang mga tao, at nagagawa lang nilang manatili sa bahay. Anong uri sila ng tao? (Isang baliw na tao.) Baliw sila; hindi sila normal, hindi sila tao. Walang anumang abilidad na gumawa ng mga paghusga, walang mga prinsipyo o ng pinakamababang mga pamantayan sa anumang bagay na ginagawa nila, ang ganitong uri ng tao ay isang hayop na nabuhay ulit, wala silang normal na pagkatao, at ang kanilang labis na pagiging mapagbantay ay hindi pag-iingat. Ano ang tinutukoy ng pag-iingat? Ang ibig sabihin ng pag-iingat ay paggawa ng mga bagay sa isang paraang maingat, metodikal, at sumusunod sa tuntunin, at batay sa pundasyon ng prinsipyong ito, pagkilos nang napakahigpit, at kapag may nangyayari ay pagiging kalmado, hindi nagpapadalos-dalos, walang ingat, o nagpapadala sa bugso ng damdamin, at pagkakaroon ng kakayahan na hanapin ang mga katotohanang prinsipyo at humanap ng matatalinong paraan. Ito ay tinatawag na pag-iingat, at tanging ang pag-iingat na ito ang isang merito ng pagkatao.

Ang pagkahilig na magsalita nang mapagmalaki at magyabang—maraming gayong tao. Isa rin itong kalakaran ng masamang lipunan. Maraming tao ang nagsasalita nang eksaherado, nag-iimbento ng mga bagay-bagay nang walang pakundangan, at basta na lang nagbubulalas ng kung ano-ano. Ang sinasabi nila ay talagang hindi naaayon sa mga katunayan at marami silang sinasabi na wala namang saysay. Naniniwala pa rin sila na mayroon silang kapabilidad, dahil wala silang anumang integridad at kahihiyan. Karapat-dapat bang pagkatiwalaan ang gayong mga tao? (Hindi.) May integridad o dignidad ba ang gayong mga tao? (Wala.) Ang gayong mga tao ay walang integridad at dignidad, hindi karapat-dapat na respetuhin, at hindi mapagkakatiwalaan, Kung gayon ay mapagkakatiwalaan ba sila na mangasiwa ng mahahalagang usapin? (Hindi.) Kaya, anong uri ng problema ang pagkahilig na magyabang? (Isa itong depekto ng pagkatao.) Isa itong depekto ng pagkatao, pero kailangan mo ring tingnan ang pagkatao ng taong ito—kung masama ba ang kanyang pagkatao at kung kaya ba niyang tumanggap ng mga positibong bagay. Kung kasuklam-suklam lang siya at dahil naiimpluwensiyahan ng kanyang buhay-pamilya o ng kapaligirang panlipunan sa loob ng maraming taon ay nagkaroon siya ng masamang gawi na mahiligan na magyabang at magsalita nang mapagmataas, nagsasalita nang iresponsable at nang walang pagsasaalang-alang sa mga kahihinatnan, isa lang itong depekto ng kanyang pagkatao. Hindi siya masama; nasa antas lang siya ng pagiging sobrang kasuklam-suklam. Kung ang gayong tao, maliban sa pagkahilig na magyabang, ay kumikilos din sa isang labis na dominante at malupit na paraan sa pakikisalamuha sa iba, at ang pakay niya sa pagsasalita nang mapagmataas at sa pagyayabang ay para supilin ang iba at para pagmukhain ang mga bagay na ipinagyayabang niya at ikinukwento niya nang eksaherado na maging tila mas matayog, mas mahusay, at napakataas kumpara sa mga bagay na ginawa o tinaglay ng ibang mga tao, hindi na ito isang problema ng pagiging kasuklam-suklam niya. Anong uri ng problema ito? (Ito ay problema ng masamang pagkatao.) Ito ay problema ng masamang pagkatao. Kung gayon, may tiwaling disposisyon bang nasasangkot dito? (Mayroon.) Anong uri ng tiwaling disposisyon? (Isang malupit na tiwaling disposisyon.) Mayroon siyang mayabang at malupit na disposisyon. Ang ilang tao ay mahilig magyabang dahil lang labis silang kasuklam-suklam. Ito ay idinudulot ng mga gawi nila sa pamumuhay at ng kapaligirang pinamumuhayan nila. Sadyang hindi nila nauunawaan kung ano ang ibig sabihin ng pagsasalita nang tapat, pagsasalita nang mula sa puso, pagtalakay ng mga tunay na sitwasyon, o pagsasalita tungkol sa buhay at mga wastong usapin. Wala silang ganitong kamalayan. Ang gayong edukasyon ay wala sa kanilang pamilya at paaralan, at lalong wala iyon pagkatapos nilang pumasok sa lipunan. Bilang resulta, napakalubha ng kanilang likas na pagiging kasuklam-suklam. Sila ay walang galang at walang wastong asal, at mahilig lang magsalita nang mapagmataas at magyabang para makapagpakitang-gilas at tingalain sila ng iba. Sa puso nila, wala silang ibang mga ambisyon, pagnanais, o pangangailangan. Kung nagpapakita lang sila ng mga pagpapamalas na ito, pagiging kasuklam-suklam lang ito; isa itong depekto ng kanilang pagkatao. Pero kung may pakay ang kanilang pagyayabang, at sa pamamagitan ng pagyayabang ay ipinepresenta nila ang kanilang sarili bilang may mataas na kapabilidad at napakahusay, at saka superyor, naiiba, at mas mataas kaysa sa mga ordinaryong tao, hindi na ito isang problema ng pagiging kasuklam-suklam. Ang pagkahilig nilang magyabang ay ginagabayan ng partikular na pag-iisip, na itinutulak ng pagkauhaw sa katayuan, ambisyon, at pagnanais. Ginagamit nila ang pagyayabang bilang isang paraan para supilin at pahangain ang iba, ipinapadama sa iba na mas mababa ang mga ito sa kanila at hindi kasinggaling nila, at na dapat magpitaganan at sumunod ang mga ito sa kanila. Ito ang kasamaan ng kanilang pagkatao. Ang pagkahilig nilang magyabang ay may pakay na magkaroon ng bentaha: “Anuman ang mayroon ka ay mayroon din ako. Anuman ang kaya mong gawin ay kaya ko ring gawin. Anuman ang alam mo ay alam ko rin. Anuman ang nakita mo ay nakita ko rin. Hindi ako mas mababa sa iyo!” Nangyayari pa nga na kapag nakakain ka ng isang partikular na pagkain, kahit na halata namang hindi pa nila ito nakakain ay sasabihin nilang nakakain na sila nito—at hindi lang iyon, sasabihin nila na mas marami na silang nakain nito, at na ang pagkaing nakain nila ay mas masarap kaysa sa pagkaing nakain mo. Ipagyayabang nila kahit ang mga bagay na hindi naman nangyari. Ano ang pakay ng pagyayabang nila? Ito ay para masapawan ka, para makipagkompetensiya sa iyo, at para ipadama sa iyo na mas magaling sila kaysa sa iyo, na kasinghusay mo sila sa lahat ng aspekto. Itinutulak sila ng ambisyon at pagnanais. Kaya, ang pagpapamalas ba ng pagkatao na itinutulak ng gayong ambisyon at pagnanais ay pagiging kasuklam-suklam lang, o ito ba ay masamang pagkatao? (Ito ay masamang pagkatao.) May tiwaling disposisyon bang nasasangkot dito? (Mayroon.) Ang matulak ng ambisyon at pagnanais—isa itong tiwaling disposisyon. Anong uri ng tiwaling disposisyon? (Kayabangan at kalupitan.) Mismo. May dalawang uri ng tiwaling disposisyong ito: kayabangan at kalupitan. Dagdag pa rito, mayroon ding kaunting kabuktutan. Ibig sabihin, anuman ang sabihin mo, palagi nila itong pinagbubulay-bulayan sa kanilang puso, palaging sinusubukan na may palabasin mula rito, at palagi itong hinaharap nang may mga buktot na kaisipan at labis-labis na mga ideya. Halimbawa, kung sasabihin mo, “Toyota ang kotse ng pamilya namin; isa itong kotse mula sa Japan,” sasabihin nila, “Walang kwenta ang mga kotse mula sa Japan. Mas maganda ang mga kotse mula sa Germany. Ang kotse mula sa Germany na dati kong minamaneho ay hindi lang napakahusay ng takbo kundi mahigit sampung taon din itong tumakbo nang hindi nasisira—hindi hamak na mas mahusay iyon kaysa sa kotse mo!” Kailangan talaga nilang sapawan ka. Kapag sinabi mo, “Ni hindi ako naka-gradweyt ng hayskul,” sasabihin nila, “Nakagradweyt ako ng hayskul. Naiinggit ka sa akin, hindi ba?” Ang totoo, ni hindi sila nakatapos ng middle school, pero gusto ka pa rin nilang sapawan. Nasisiyahan sila sa pakiramdam na kinaiinggitan, tinitingala, at hinahangaan sila ng iba. Kita mo, ang tugon nila sa impormasyong natatanggap nila mula kaninuman ay palaging buktot at sukdulan. Wala sila ng pag-iisip ng normal na pagkatao. Kapag naririnig ng isang normal na tao na ang iba ay mayroong isang magandang bagay, maaari niyang sabihin, “Maganda na mayroon ka niyan. Maaari mo bang sabihin sa akin ang mga partikular na katangian at bentaha nito? Nais kong malaman ang higit pa tungkol dito.” Ang isang taong may normal na pagkatao ay tutugon nang ganito. Pero ang mga taong mahilig magyabang ay walang normal na pagkatao. Iniisip nila, “Bakit mayroon ka niyon at ako ay wala? Kahit na wala ako niyon, kailangan ko pa ring sabihin na mayroon ako niyon, at higit pa rito, kailangan kong sabihin na mas maganda iyong akin kaysa sa iyo!” Kung sasabihin mo sa kanila na ilabas ito at ipakita sa iyo, sasabihin nila, “Hindi ko ito ipapakita sa iyo!” pero ang totoo ay wala talaga sila nito. Buktot ba ito? (Oo.) Sa madaling salita, kapag may anumang nangyayari sa kanila, o kapag nakakakita o nakakatanggap sila ng anumang impormasyon, ang tugon nila ay palaging sukdulan, hindi tugma sa pagkatao, at buktot, kaya mayroon ding kaunting kabuktutan sa kanilang disposisyon. Sa ibang salita, kapag normal kang nakikipag-usap o nakikipagbahaginan sa kanila, at pakiramdam mo naman ay wala kang nasabing anuman na maaaring makapukaw ng hindi makatwirang mental na reaksiyon, ang kanilang isip ay puno na agad ng napakaraming kaisipan. Naiinggit na sila sa iyo, at tutol at namumuhi sa iyo, habang gusto ka ring supilin. Ang isipan nila ay okupado ng mga bagay na ito. Hindi ba’t masasabi mo na buktot ito? (Oo.) Ang mga buktot na tao ay hindi dalisay. Ang karamihan sa mga pagpapahayag, salita, at kilos na ibinubunyag nila ay hindi tugma sa konsensiya at katwiran ng normal na pagkatao. Posible na may kaunting agresyon sa kanilang mga salita; bukod pa sa pagkakaroon ng agresyon, ang ilan sa kanilang mga sinasabi ay maaaring hindi totoo, at ang ilan ay maaaring mga pagyayabang. Ito ay dahil may mga buktot na kaisipan sila sa loob nila, at sa tulak ng mga buktot na kaisipang ito, ang mga salitang sinasabi nila ay pawang mga kasinungalingan, nagmumula kay Satanas at sa mga diyablo. Ang gayong mga tao ay walang pagkatao; sila ay hindi mga tao. Ang mga taong mahilig magyabang at magsalita nang mapagmataas ay maaaring hatiin sa dalawang uri. Dapat silang ilarawan batay sa diwa ng kanilang pagkatao. Ibig sabihin, dapat tingnan ng isang tao kung sila ba ay kasuklam-suklam at kung ang pagkatao ba nila ay masama para mahusgahan kung anong problema ang mayroon sila. Kung mayroon silang masamang pagkatao at labis silang kasuklam-suklam, may kapabilidad na gumawa ng maraming masasamang gawa, hindi sila mabubuting tao at dapat silang ilarawan bilang masasamang tao. Gayumpaman, kung medyo nagsasalita lang sila nang mapagmataas at mayroon lang silang kaunting pagiging kasuklam-suklam, pero hindi nila kayang gumawa ng anumang masasamang bagay, mayroon pa rin silang kaunting konsensiya at katwiran, at kaya rin nilang gumawa ng ilang mabubuting bagay, maituturing pa rin silang mga taong may mabuting pagkatao. Hindi ito isang malaking isyu, at kung mahusay ang kakayahan nila, maaari pa nga silang ihalal na maging mga superbisor o lider o manggagawa. Bagama’t ang dalawang uri ng mga taong ito ay pawang nagsasalita nang mapagmataas at mahilig magyabang, ang mahalaga ay kung mabuti ba o masama ang kanilang pagkatao. Kung kasuklam-suklam lang sila, isa itong depekto ng kanilang pagkatao at hindi kinasasangkutan ng isang tiwaling disposisyon. Gayumpaman, kung ang pagyayabang nila ay may intensyon at ambisyon sa likod nito, nagpapahiwatig ito ng masamang pagkatao, at kinasasangkutan nga ito ng isang tiwaling disposisyon. Sa usapin ng kanilang pagkatao, ito ay masama; ang mga tiwaling disposisyong nasasangkot dito ay kayabangan, kabuktutan o kalupitan. Kinasasangkutan ito kapwa ng mababang karakter at ng mga tiwaling disposisyon, hindi ba? (Oo.)

Talakayin natin ang isa pang pagpapamalas: ang pagiging walang ingat. Ang pagiging walang ingat sa lahat ng bagay na ginagawa ng isang tao—sa anong aspekto ito nabibilang? (Isang depekto ng pagkatao.) Ang gayong mga tao ay tinitingnan ang lahat ng bagay sa isang di-masinsinan at pangkalahatang paraan, hindi maarok ang mahahalagang punto. Ang lahat ng ginagawa nila ay pabasta-basta. Hindi nila kayang gumawa ng metikulosong gawain, gaya ng gawaing nakabatay sa teksto o pamamahala ng dokumento. Hindi rin nila kayang pangasiwaan ang mga gampanin na nangangailangan ng katumpakan. Kapag gumagawa ng mga damit, kung minsan ay itinatahi nila ang mga paa ng pantalon sa bahagi na dapat ay sa mga manggas, kung minsan ay ginagawang maiikling manggas ang mahahabang manggas, o ginagawang 24 na pulgada ang baywang na dapat ay 26 na pulgada. Masyadong malaki o masyadong maliit ang ginagawa nilang damit. Anuman ang ginagawa nila, palagi silang pabaya, walang ingat, at labis na padaskol-daskol na hindi nila magawa nang maayos ang anumang bagay. Gaano ba sila kawalang-ingat? Kapag lumalabas para asikasuhin ang isang bagay, nakakalimutan pa nga nila ang mga bagay na dapat nilang dalhin. Halimbawa, kapag makikipagtagpo sa isang abogado para sa isang kaso, nalilimutan nilang dalhin ang kanilang ID card, pati na ang ebidensya na hinihingi ng abogado. Naiiwan nila ang maraming bagay. Kung minsan ay hindi pa nga nila alam kung saan nila nailagay ang mahahalagang gamit at hindi sila nagsisikap na maalala ito. Bilang resulta, madalas silang nakawawala at nakalilimot ng mga bagay, at ang mga bagay na ginagawa nila at ang kanilang pang-araw-araw na buhay ay ganap na magulo. Ang gayong mga tao ay hindi kailanman masigasig sa kanilang pagtrato sa kanilang gawain o sa kanilang tungkulin. Ang anumang ginagawa nila ay palaging pahapyaw at padalos-dalos—nagkakaroon lang sila ng hindi masinsinang impresyon sa mga usaping pinagmamasdan nila, nagkakaroon lang sila ng hindi masinsinang pagkaunawa sa mga salitang naririnig nila, nagsasabi lang sila ng mga bagay sa di-masinsinan at pangkalahatang paraan, at natatandaan lang nila ang isang hindi masinsinang balangkas ng mga bagay sa kanilang memorya. Bilang resulta, hindi nila magawang pangasiwaan ang mahalaga o kumpidensiyal na gawain; hindi sila nababagay sa gayong mga gampanin. Kung ang kanilang pagiging walang ingat ay kinasasangkutan lang ng kanilang personal na buhay o kalinisan sa katawan, nang hindi naaapektuhan ang ibang mga tao o ang anumang mahahalagang usapin, isa lang itong depekto ng kanilang pagkatao—anumang mga problema ang lumitaw, puwedeng sila na lang ang umako ng pananagutan at iyon na iyon. Gayumpaman, kung kinasasangkutan ito ng tungkulin, ng mahalagang gawain, ng kapalaran at kinabukasan ng isang tao, ng kung mananatili ba o aalis ang isang tao, at iba pa, ang gayong mga tao ay hindi naaangkop na pangasiwaan ang mga usaping ito dahil masyado silang walang ingat. Sa isang banda, hindi sila metikuloso sa mga usaping ito; tinitingnan lang nila ito nang hindi masinsinan, masyadong tamad para gamitin ang kanilang utak o para gumamit ng isip at enerhiya para pangasiwaan ang mga ito. Sa kabilang banda, ang kanilang estilo at pamamaraan sa paggawa ng mga bagay ay palagiang pahapyaw at padalos-dalos, at madalas silang nakakawala at nakakalimot ng mga bagay. Kung kinasasangkutan lang ito ng personal nilang buhay, hindi ito isang malaking problema. Gayumpaman, kung kinasasangkutan ito ng mahalagang gawain o ng mga kumpidensiyal na usapin, maaari silang makagulo ng mga bagay-bagay o magdulot pa nga ng isang malaking sakuna. Halimbawa, apurahang kailangan na pumunta sa Paris ang isang tao, pero dahil sa kanyang pagiging walang ingat, nakabili siya ng tiket sa eroplano na papunta sa Roma. Tuwang-tuwa pa nga siya, sinasabi na, “Napakamura ng tiket na nabili ko ngayon!” Titingnan ito ng iba at sasabihin nila, “Siyempre mura ito—sa Paris ka dapat pupunta, bakit ka bumili ng tiket na papuntang Roma?” Ito ay pagiging masyadong walang ingat! Ang gayong mga tao ay tinitignan ang lahat ng bagay nang may mapagsawalang bahala at pabasta-bastang saloobin. Isang beses lang nilang sinusulyapan ang isang bagay para makakuha ng hindi masinsinang ideya tungkol dito at iyon na iyon. Ito mismo ang uri ng iresponsableng saloobin na mayroon sila. Siyempre, ang saloobing ito ay nailalarawan din ng pag-ayaw na isapuso ang anumang bagay at ng katamaran—masyado silang tamad para isapuso ang anumang bagay, para gamitin ang kanilang utak o para mag-isip kapag nangangasiwa ng anumang bagay. Ang mga taong ganito na walang ingat ay hindi naaangkop para sa mahalagang gawain, lalo na sa mga gampaning kinasasangkutan ng gawaing nakabatay sa teksto, pamamahala ng dokumento, o sa gawaing kinasasangkutan ng kumpidensiyal na mga propesyonal na kasanayan. Kung gayon, kapag naging lider ang gayong mga tao, kakayanin ba nila ang gampanin? (Hindi. Ang gawain nila ay hindi kailanman nagagawa nang maayos; palagi itong nagagawa nang hindi masinsinan at nang pabasta-basta, palagi itong naiiwan na hindi tapos. Hindi nila kayang gumawa ng totoong gawain.) Ang gayong mga tao ay hindi detalyado sa kanilang paggawa; palagi silang pahapyaw at padalos-dalos, pinapangasiwaan ang mga bagay sa isang mababaw at pabasta-bastang paraan. Ang mga salita nila ay palaging malabo, at may tendensiya silang gumamit ng mga termino gaya ng “medyo,” “marahil,” “malamang,” o “posible”. Ang gayong mga tao ay walang kayang isakatuparan. Ang maraming aytem ng gawain sa sambahayan ng Diyos, gaya ng administratibong gawain, gawain ng mga tauhan, gawaing may kinalaman sa buhay iglesia, at gawain ng ebanghelyo, ay kinasasangkutan ng mga partikular na detalye. Kapag nahaharap sa detalyadong gawain, ang gayong mga taong walang ingat ay sumasakit ang ulo at nalilito, at pakiramdam nila ay nasasakal sila; ayaw nilang makibahagi sa gayon kadetalyadong gawain. Mayroon silang tamad na saloobing ito, kaya pagdating sa paggawa ng gawain, palagi nilang iniisip, “Ayos lang na gumawa ng isang hindi masinsinang trabaho; kung tutuusin, malapit na ito sa kung ano ang sinasabi ng mga pagsasaayos ng gawain.” Palagi nilang pinananatili ang ganitong “puwede na iyan” na saloobin—maayos bang magagawa ang gawain kung ganito? (Hindi.) Kapag sinusuri nila ang mga tao, ginagawa rin nila ito nang hindi masinsinan—sinusuri nila ang mga lider at manggagawa nang hindi masinsinan, at sinusuri din nila ang mga superbisor ng bawat pangkat nang hindi rin masinsinan. Kapag may nagtatanong, “Gaano katagal nang nananampalataya sa Diyos ang superbisor na iyon?” ay sumasagot sila, “Tila mahigit tatlong taon na.” Pero ang isang taong tatlong taon nang nananampalataya sa Diyos ay maaaring hindi pa nakapagtatag ng isang pundasyon—ang gayong tao ba ay maaaring maasahan bilang isang superbisor? Sadyang hindi ito makilatis ng mga taong walang ingat. Iyon ang dahilan kung bakit ang pananalita nila ay palaging puno ng mga termino gaya ng “medyo,” “malamang,” “marahil,” “posible,” at “tila”; sadyang hindi sila kailanman gumagamit ng tumpak na pananalita. Kapag may nagtatanong, “Kailanman ba ay nagsilbi na siya bilang isang lider habang nananampalataya sa Diyos?” ay sumasagot sila, “Tila hindi pa, dahil hindi ko pa narinig na binanggit niya ito.” Kita mo, hindi nila kailanman maingat na tinatrato ang anumang bagay. Kung igigiit mo na magbigay sila ng mga detalye, aasa lang sila sa mga damdamin at impresyon. Hindi nila sasabihin, “Agad akong magtatanong tungkol dito at kukumpirmahin ko.” Sadyang hindi nila ito maingat na tinatrato. Sa lahat ng bagay, itinuturing nila itong ayos na hangga’t ito ay “medyo tama na” o “malapit na”. Sinasabi ng ilang tao, “Bakit ba kailangang mamuhay ng isang tao nang napakametikuloso?” Bagama’t totoo ito sa isang aspekto—para sa mga usaping may kaugnayan sa buhay ng laman, maaari kang maging medyo hindi masinsinan—pagdating sa gawain ng iglesia, hindi ka maaaring maging hindi masinsinan. Ang pagiging hindi masinsinan sa gawain ay nakakaapekto sa mga resulta nito. Ang magagandang resulta sa anumang aytem ng gawain ay nakakamit lamang dahil sa detalyadong pagpaplano, mga pagsasaayos, mga pagsusubaybay, pangangasiwa at panghihimok. Kung isinasakatuparan ang mga gampanin sa isang di-masinsinan at pahapyaw na paraan, walang gawain na magkakaroon ng mga resulta kailanman. Samakatwid, ang pagiging walang ingat ay isang depekto ng pagkatao ng isang tao, at ang gayong mga taong walang ingat ay hindi kaya ang mahalagang gawain; sa partikular, hindi nila kayang gawin ang gawain ng mga lider at manggagawa. Anuman ang usapin, nakaririnig lang ang gayong mga tao ng isang hindi masinsinang balangkas at pagkatapos ay ipinagpapalagay na nila na nauunawaan nila ito. Halimbawa, sa gawain ng pagtatatag ng mga iglesia, kung paano magtatag ng isang iglesia, kung ilang katao ang kinakailangan para magtatag ng isang iglesia, kung ilang iglesia ang bumubuo sa isang distrito, kung ilang distrito ang bumubuo sa isang rehiyon—ang mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos ay may mga partikular na tuntunin para sa lahat ng ito, at may mga karagdagan ding partikular na tuntunin para sa mga espesyal na sitwasyon. Gayumpaman, ang mga taong walang ingat ay hindi hinahangad ni sinusubukan na matutunan ang tungkol sa mga tuntuning ito, pero sinasabi pa rin nila na alam nila kung paano magpapatuloy. Kapag hinihiling sa kanila na magbigay ng mga detalye, tumutugon sila, “Pagtatatag lang ito ng mga iglesia. Kapag may partikular na bilang na ng mga tao, magtatatag ka na ng isang iglesia.” Pero kapag tinanong sila, “Paano mismo ito dapat itatag?” hindi nila alam at hindi sila makapagbigay ng mga detalye. Kung sila ay isang bagong lider at hindi pa nila alam kung paano magtatag ng isang iglesia, magiging kauna-unawa iyon. Ang problema ay na hindi nila alam pero hindi rin sila mabusisi tungkol dito, at hindi sila nag-aaral, at hindi rin naghahanap. Ang gayong mga tao ba ay maayos na makagagawa ng gawain ng iglesia? (Hindi.) Para sa gayong mga tao, may dalawang salita lamang tayo—“magbitiw na!” Hindi nila kaya ang gawain ng pamumuno. Walang gawain ang mas komplikado kaysa sa gawain na kinasasangkutan ng mga tao. Kung wala kang maingat at responsableng puso, at ang iyong gawain ay hindi masinsinan at hindi ginawa nang metikuloso, kahit gaano pa kahusay ang kakayahan mo, hindi mo pa rin kakayanin ang gampanin. Ang pagiging masyadong walang ingat, paggawa ng lahat ng bagay nang hindi masinsinan, pagtuon lamang sa balangkas, pagtuon lamang sa pagraos ng mga bagay, hindi pagtuon sa mga detalye, hindi pagkaalam kung paano mabusising tratuhin ang mga bagay—lahat ng ito ay nangangahulugan na hinding-hindi mo talaga kaya ang gawain ng mga lider at manggagawa. Nauunawaan mo ba? (Oo.)

Ang pagiging walang ingat ay isang depekto ng pagkatao. Kung gayon, ang pagiging metikuloso at masinsinan sa paggawa ng mga bagay, at pati ang kakayahang maarok ang buod, mahahalagang punto, ang kakayahang matukoy kung nasaan ang mga problema at makilatis ang diwa ng mga problema—isa ba itong merito ng pagkatao? (Oo.) Ang saloobin ng mga metikulosong tao sa paggawa ng mga bagay-bagay ay medyo wasto; labis silang metikuloso at masigasig sa paggawa ng mga bagay, nagagawa nilang patahimikin ang kanilang sarili at hindi maging padalos-dalos—isa itong merito ng pagkatao. Bagama’t ang isang taong nagtataglay ng meritong ito ng pagkatao ay kayang umako ng gawaing full-time, kung masyado siyang mabagal sa paggawa ng mga bagay at hindi mataas ang pagiging episyente ng kanyang gawain, hindi gaanong magiging maganda ang mga resulta. Ano ang nasasangkot dito? Nasasangkot dito ang kakayahan, ang isa sa mga likas na kondisyon. Sa tingin mo ba, ang sinumang metikuloso ay tiyak na kayang gumawa ng mahusay na gawain? Hindi tama ang pananaw na ito. Ang ilang tao ay masyadong metikuloso sa paggawa ng mga bagay, hanggang sa punto ng pagiging medyo neurotic. Halimbawa, kapag naghuhugas ng mga gulay, hinuhugasan nila ang harap ng mga dahon at pagkatapos ay ang likuran, tinatanggal ang bawat dilaw na dahon, at tinatanggal ang bawat butas ng insekto, tinitiyak na ang mga gulay ay nahuhugasan nang ganap na malinis. Ang pagiging labis na metikuloso sa paggawa ng mga bagay ay isang merito ng pagkatao, pero kung ang isang tao ay labis na metikuloso hanggang sa punto ng pagiging walang prinsipyo, at paggawa ng napakaliliit na bagay, ito ay nagiging hindi na kinakailangan at hindi episyente. Nagpapahiwatig ito ng isang mahinang kakayahan, ng kawalan ng kakayahan na magsakatuparan ng mga bagay, at kawalan ng kapabilidad na magpasan ng gawain. Ang ilang tao na metikuloso sa paggawa ng mga bagay ay naaarok ang mga prinsipyo, naaarok ang buod, ang mahahalagang punto, kumikilos nang mabilis at maliksi, nang may maagap na paghusga, at nagagawang lutasin nang mabilis ang mga problema—ito ay pagkakaroon ng mahusay na kakayahan. Ang pagiging metikuloso sa paggawa ng mga bagay ay hindi katumbas ng pagiging episyente sa paggawa ng mga bagay, hindi rin ito katumbas ng pagkakamit ng magagandang resulta sa paggawa ng mga bagay. Nangangahulugan lang ito ng kakayahan na manatiling nakatuon nang pasensyoso, pagiging tahimik, hindi pagiging padalos-dalos at hindi pagiging papansin at hindi pagiging walang ingat. Sa pinakamainam, isa lang itong merito ng pagkatao, at malayo ito sa mahusay na kakayahan. Ang ilang tao ay napakametikuloso sa paggawa ng mga bagay, nagmumukhang labis na maingat, hindi nagmamadali o natataranta, at labis na tahimik. Gayumpaman, hindi sila episyente sa pangangasiwa ng mga usapin, hindi nila magawang bigyang-priyoridad ang mga bagay batay sa kahalagahan at kaapurahan. Kumakapit sila sa kung anong hindi mahalagang gampanin at pinagtatrabahuhan nila ito nang walang katapusan, kaya ang iba ay nakadarama ng pagkabalisa at labis na pagkayamot, gustung-gusto na sipain sila nang malakas. Masyado silang mabagal gumawa, nang hindi episyente kahit kaunti—sadyang wala silang kuwenta! Ang isang taong may normal na abilidad na manatiling buhay ay gumagawa ng sampu o dalawampung beses na mas mabilis kaysa sa kanila. Ginagawa nila ang mga bagay nang masyadong mabagal, at gaano man karami ang gawin nila, hindi sila makahanap ng isang pamamaraan, hindi makahanap ng mga prinsipyo, wala silang diskarte at hindi sila episyente. Ang isang gampanin na dapat ay abutin lang ng isang oras ay maaaring abutin sila ng isang buong araw, ang isang gampanin na dapat ay abutin lang ng isang araw ay maaaring abutin sila ng limang araw, at ang isang gampanin na dapat ay abutin lang ng limang araw ay maaaring abutin sila ng sampung araw, kaya kapwa ka nagagalit at labis na nayayamot sa panonood sa kanila. Ang ilang babae ay mabigat ang katawan sa pangangasiwa ng mga usapin. Kahit na alam na alam nila na kailangan nilang lumabas para mag-asikaso ng isang bagay sa lalong madaling panahon, ipinipilit pa rin nilang paliguan ang kanilang buhok. Sa pagpapaligo ng kanilang buhok, hindi sila makahanap ng pamamaraan. Sa halip na paliguan ang kanilang buong buhok, pinapaliguan nila ang kada hibla nito, at pagkalipas ng kalahating oras ay hindi pa rin sila tapos. Hindi ba’t baliw sila? Dahil sa pagpapaligo ng kanilang buhok, sa huli ay naaantala nila ang mga wastong usapin. Habang mas apurahan ang mga usapin, mas lalong hindi nila nararamdaman na dapat silang magmadali, at mas tumutuon pa nga sila sa pangangasiwa sa hindi mahahalagang usaping iyon, inaantala ang mahahalagang usapin nang hindi nakakaramdam ng pagkabalisa o pag-aalala. Kung hihimukin mo sila, napakarami pa nilang mga palusot: “Paanong iiwanan ko na lang nang hindi tapos ang mga wastong bagay na ito?” Kapag nakakakita ka ng gayong mga tao, ano ang naiisip mo? Gugustuhin mo talagang sipain sila. Hindi ba’t karapat-dapat na sipain ang gayong mga tao? (Oo.) Para sa ganitong mga tao, kahit pa may gawaing kailangang gawin, hindi kailangang ipagawa sa kanila ito. Masyado silang mabagal gumawa at masyado silang walang kakayahan! Kapag nakakakita kayo ng gayong mga tao, na gumagawa ng mga bagay na kasingbagal ng suso, nababalisa ba kayo? (Oo.) Sinasabi nila, “Metikuloso ako sa aking gawain!” Sinasabi Ko naman, “Ano ang silbi ng iyong pagiging metikuloso? Ang iba ay hindi naman labis na mas hindi metikuloso kaysa sa iyo, pero mas marami silang nagagawang gawain kaysa sa iyo at mas nagagawa nila ito nang maayos. Nakapagkakamit ba ng mga resulta ang pagiging metikuloso mo? Ito ang susi. Kung metikuloso ka sa paggawa ng mga bagay at episyente ka rin at nagkakamit ng magagandang resulta, may halaga ang pagiging metikulosong iyon. Pero kung metikuloso ka lang sa paggawa ng mga bagay at sa huli ay hindi ka nagkakamit ng mga resulta ni episyente, kapaki-pakinabang ba iyon? Wala itong silbi!” Ang ilang tao ay labis na metikuloso sa paggawa ng mga damit, pero hindi kailanman tama ang kanilang pagsukat. Hindi nila kayang tumpak na husgahan kung kakasya ba ang mga damit sa magsusuot nito, hindi nila matukoy kung ang mga manggas ay masyado bang mahaba o masyadong maiksi, o kung ang mga damit ay masyado bang masikip o masyadong maluwag, hindi nila alam kung ano ang standard na lapad ng laylayan ng manggas, at hindi nila alam kung naaangkop ba ang kwelyo. Ang mga damit na ginawa ng gayong mga tao ay tiyak na hindi magiging pasok sa pamantayan. Kung ang isang tao ay kapwa metikuloso at may prinsipyo, ito ay tunay na isang merito ng pagkatao. Pero kung ang isang tao ay metikuloso lang at walang mga prinsipyo, hindi magawang maarok ang mahahalagang punto, at palaging inaalala ang hindi mahahalagang usapin at walang silbing pinag-iisipan nang husto ang mga ito, ito ay nakakainis. Ang salitang “metikuloso”, sa pangkalahatan, ay itinuturing na isang positibong termino ng karamihan ng tao, pero hindi lahat ng kaso ng pagiging metikuloso ay mga merito. Depende ito sa sitwasyon. Ang ilang tao ay metikuloso sa isang pikit-matang paraan nang walang anumang mga prinsipyo. Ito ay hindi pagiging metikuloso kundi pagiging neurotic at hindi magawang maarok ang mahahalagang punto; nagpapahiwatig ito ng mahinang kakayahan, at ito ay kawalan ng kakayahang makahanap ng diskarte para gumawa ng mga bagay-bagay at kawalan ng kakayahang maarok ang mga prinsipyo. Samakatwid, sa Aking pananaw, bagama’t ang pagiging metikuloso bilang isang pagpapamalas o paraan ng paggawa ng mga bagay ay isang merito ng pagkatao, kailangan mo ring tingnan ang kakayahan ng tao. Kung hindi isasaalang-alang ang kakayahan, mabuti pa rin ang pagkakaroon ng isang metikulosong saloobin sa paggawa ng mga bagay. Kung ang isang tao ay kapwa may kakayahan at episyente sa paggawa ng mga bagay, at kayang sumunod sa mga prinsipyo, at higit pa roon ay metikuloso, ang pagiging metikuloso na ito ay tunay na magandang bonus at isang tunay na merito ng pagkatao.

Pag-usapan natin ang tungkol sa isa pang pagpapamalas: ang pagkahilig na magpasikat. Sa anong uri ng isyu ito nabibilang? (Mga tiwaling disposisyon.) Halimbawa, ang ilang tao ay kayang mag-type nang napakabilis. Para maipaalam sa iba na mayroon silang ganitong kalakasan, sadya nilang tinitipa ang keyboard nang napakalakas, na para bang gusto nilang sabihin, “Pakinggan mo ang ritmo ng pagta-type ko, at malalaman mo kung gaano ako kabilis mag-type!” Ang ilang tao ay mga nagsipagtapos mula sa unibersidad, kaya nakagawian na nilang magsabi ng mga bagay tulad ng, “Noong nasa unibersidad pa kami,” “ang mga propesor namin sa unibersidad,” “ang kampus ng unibersidad namin,” at iba pa. Anong uri ng pagpapamalas ito? (Pagpapasikat.) Ito ay tinatawag na pagpapasikat. Ang ilang tao ay bumibili ng bagong kotse at natatakot na hindi malalaman ng iba na mamahaling sikat na tatak ito. Pagkatapos lumabas sa kotse, hindi sila umaalis kundi sa halip, sa isang sandali ay tinitingnan nila kung may mga bakas ba ng daliri sa mga bintana, at sa susunod na sandali ay tinitingnan nila kung mayroon bang mga gasgas ang pintura. Bakit sila patuloy na tumatambay sa paligid ng kotse? Ito ay para lang ipaalam sa iba na sa kanila ang kotse. Anong uri ng pagpapamalas ito? (Pagpapasikat.) Ang ilang tao ay may mamahaling telepono. Para maipakita ito sa iba, kahit wala nang charge ang telepono, nagpapanggap pa rin sila na may kausap sa telepono. Ano ang tawag dito? (Pagpapasikat.) Bakit sila nagpapasikat? Hindi ba’t banidad ang nangyayari dito? Ang ilang tao ay nagsusuot ng mink coat, at kahit na pagkatapos pumasok sa isang silid na napakainit, hindi nila ito hinuhubad. Kapag may nagtatanong sa kanila, “Hindi ka ba naiinitan?” sumasagot sila, “Hindi. Mink ang suot ko—labis na mainit ito!” Ipinagpapalagay nila na walang alam ang iba tungkol dito! Kapag hinuhubad ito, sinisiguro nila na maipakita ang tatak nito, ipinaparada ito sa mga tao: “Hindi lang ito mink coat, mula rin ito sa Ganito-at-ganyan, isang mamahalin na sikat na tatak. Ni hindi mo ito alam!” Kung hindi ito alam ng iba, bakit ka pa nagpapasikat? Hindi ba’t walang silbi ang pagpapasikat na iyon? Ipinaparada pa nga ng ilang tao ang kanilang sarili sa Akin, sinasabi na, “Nakasuot Ka ng duck down jacket? Dapat ay magsuot Ka ng mink coat—napakainit nito!” Sinasabi Ko, “Mainit nga ito, pero napakabigat naman ng coat na iyon!” Nagsusuot sila ng mink coat at ipinaparada pa nga ang kanilang sarili sa harap Ko. Sabihin mo sa Akin, hindi ba’t mababaw ang gayong mga tao na mahilig magpasikat? Sa usapin ng kanilang pagkatao, mayroon silang dalawang problema. Ang isa ay na labis silang mababaw. Pagdating sa mga panlabas na pag-aari at mga materyal na bagay tulad ng pagkaing kinakain nila, ang mga damit na isinusuot nila, at ang mga bagay na ginagamit nila, gusto nilang ibida ang lahat ng ito. Hindi nila mapigilan ang pagnanais na magpasikat at palagi nilang gustong ipakita sa iba ang mga bagay na ito, ipinapaalam sa iba na ang mga damit na isinusuot nila at ang mga bagay na ginagamit nila ay pawang mamahalin at katangi-tangi. Ano naman kung malaman ng iba? Kahit pa makita ito ng iba at hindi sila tingalain ng mga ito, nagpapasikat pa rin sila. Hindi ba’t mababaw ito? (Oo.) Sila ay mababaw at parang bata—ito ang isa pang problema sa mga taong mahilig magpasikat. Sabihin mo sa Akin, ano ang makakamit nila mula sa pagpapasikat nang ganoon? Ito ba ay para lang iparamdam ang presensya nila? Kailangan ba ito? Hindi ba’t mababaw ito? (Oo.) Noong 1980s at 1990s, kung ang mga suwelas ng balat na sapatos na sinusuot ng isang tao ay naluma nang hindi pantay, papakuan nila ang mga ito ng mga iron tap, na maingay ang tunog kapag naglalakad. Kinailangan ng ilang tao na magpako ng mga iron tap sa mga bagong balat na sapatos bago pa man nila suotin ang mga ito, para lang ipaalam sa iba na nagmamay-ari sila ng isang pares ng balat na sapatos. Binigyan sila nito ng kumpiyansa at nagparamdam ito sa kanila ng kasiyahan. Naniwala silang, “Ang makuha ang atensiyon ng iba ay isang mabuting bagay. Pinatutunayan nito na kaakit-akit ako at na may saysay ang aking pag-iral. Kaya kailangan kong ibahagi sa lahat ang aking mga kahusayan, kalakasan, at ang magagandang bagay na pag-aari ko.” Talaga bang pagbabahagi ito? Ito ay tinatawag na pangangalandakan. Hindi ba’t napakaraming tao sa mundong ito na mahilig mangalandakan? (Oo.) Iniisip ng lahat ng tao na napakanormal nito, hindi ba? Walang nanghahamak sa gayong mga tao, ni tumitingin sa kanila nang kakaiba, dahil ang mundo ay puno ng gayong mga tao na nahuhumaling sa lahat ng uri ng kasiyahan na dulot ng materyal na bagay at salapi, at ng mga kasiyahang dulot ng katayuan. Samakatwid, niluluwalhati ng mundong ito ang mga bagay na ito. Sa sambahayan ng Diyos, ang iba ay nasusuklam at nanghahamak sa gayong mga tao. Bakit? Ang mga nananampalataya sa Diyos, mula sa simula ng pagtatatag ng pundasyon hanggang sa unti-unting pagkaunawa sa katotohanan at sa halaga at kabuluhan ng pagiging tao, ay nagsisimulang hindi na masyadong pahalagahan ang mga materyal na kasiyahan at ang ilang mabababaw na bagay sa mundo. Nababawasan ang panloob na sigasig nila na maghangad ng mga panlabas na pag-aari, nagbabago ang mga layon at direksiyon ng kanilang paghahangad, at nag-iiba ang mga pangangailangan ng kanilang panloob na mundo. Nagkakaroon sila ng ibang perspektiba sa mga materyal na pangangailangan, nadarama na ang gayong mga bagay ay pawang hungkag at hindi matutugunan ang mga pangangailangan ng kanilang puso. Samakatwid, ang tendensiya nilang magpasikat at mangalandakan ng lahat ng uri ng bagay ay nababawasan. Sa pinakamalala, ano ang ilang bagay na ipinapasikat o pinangangalandakan ng mga mananampalataya ng Diyos? Maaaring ipangalandakan nila ang mga bagay tulad ng kanilang mga kasanayan o kalakasan. Halimbawa, ang ilang taong mahilig kumanta ay palaging gustong iparinig sa iba ang kanilang boses. Sinasabi nila, “Pakinggan ninyo kung gaano kaganda ang boses ko!” Natatakot sila na hindi malalaman ng iba na magaling silang kumanta, at palagi nilang gustong magpasikat sa ganitong aspekto. Sa pagbubuod, ang pagkahilig na magpasikat ay isang depekto ng pagkatao. Isa itong pagpapamalas ng pagiging immature, pagiging isip-bata, at pagiging mababaw ang pagkatao. Kapag ang mga tao ay nakakaunawa lang ng ilang salita at doktrina at hindi sila tunay na nagkamit ng katotohanan o nakapasok sa katotohanang realidad, mataas ang posibilidad na ipakita nila ang kapintasan na pagkahilig na magpasikat, at ang depektong ito ng pagkatao ay hindi madaling mapagtagumpayan. Ito ay dahil, bago makamit ng mga tao ang katotohanan, ang mga bagay na kaya nilang ipasikat at ipangalandakan ay ang kanilang kapital at kumpiyansa sa sarili para sa pamumuhay. May kumpiyansa ka sa iyong sariling asal at motibasyon sa paggawa ng mga bagay dahil lang umaasa ka sa mga bagay tulad ng hitsura, tindig, mga kalakasan, antas ng edukasyon, mga kalipikasyon, o mga propesyonal na kasanayan para mabuhay. Samakatwid, ang karamihan ng tao, sa magkakaibang antas, ay nagpapakita ng kapintasan na pagkahilig na magpasikat, at hindi ito madaling mapagtagumpayan, hindi madaling paghimagsikan. Kapag ang mga tao ay nakakaunawa sa katotohanan at nakakapasok sa katotohanang realidad, mayroon silang partikular na tayog, at nababawasan ang pakialam nila sa mga bagay na walang kaugnayan sa katotohanan, nakikita nila na hindi kailangang magpasikat o mangalandakan, at na ang mga bagay na ito ay hindi kumakatawan na ang isang tao ay may pagkatao, o na ang isang tao ay may tayog; at siyempre, higit pa rito, na hindi kinakatawan ng mga ito na ang isang tao ay naligtas o nagagawang magpasakop sa katotohanan at sa Diyos. Samakatwid, para sa ilang tao na dating mahilig magpasikat, habang nauunawaan nila ang katotohanan at nakakapasok sila sa katotohanang realidad, unti-unting naglalaho ang pagnanais na ito, at hindi namamalayan na napagtatagumpayan at naglalaho ang depektong ito ng pagkatao. Gamitin nating halimbawa ang isang tao na nagsusuot ng medyo mamahaling T-shirt. Kapag aksidente itong nadumihan nang kaunti, labis siyang nababalisa. Sinasabihan siya ng isa pang tao, “Bakit labis kang nababalisa? Hindi ba’t magiging maayos naman ito kung lalabhan mo lang ito?” Sumasagot siya, “Alam mo bang nagkakahalaga ng 200 yuan ang T-shirt na ito?” Pinipilit niyang banggitin ang presyo para ipaalam sa iba; saka lang siya nasisiyahan. Kung nauunawaan ng taong iyon ang katotohanan, kaya niyang harapin nang tama ang gayong mga usapin kapag nakaharap niya muli ang mga ito. Hindi niya babanggitin ang presyo, at sa puntong ito, medyo mapipigilan ang kanyang banidad. Hindi ba’t ipapakita nito na ang kanyang pagkatao ay medyo gumulang na at hindi na masyadong mababaw o parang bata? (Oo.) Kung gayon, ang kanyang pagkahilig na magpasikat, ang depektong ito ng kanyang pagkatao, ay mapagtatagumpayan na.

Ang susunod na pagpapamalas ay ang paghamak sa mahihirap at pagpabor sa mayayaman. Ang ilang tao, kapag nakakakita ng isang mayamang tao, ay agad na nagpapalakas dito, nagsasabi ng mga bagay tulad ng, “Ang ganda ng balat mo. Ang ganda ng hitsura mo. Napakarangal mo, kahit ang dura mo ay mas mahal pa kaysa sa aming mahihirap na tao!” Kapag nakikipag-usap sa mayayamang tao at sa mga may posisyon at katayuan, labis silang malumanay. Pero kapag nakakakita sila ng isang magsasaka, palagi nilang gustong pagtawanan ito, at ang kanilang mga salita, direkta man o hindi direkta, ay nangmamaliit dito. Ganap na iba ang mga saloobin nila sa mahihirap at sa mayayaman. Handa silang tugunan ang mga pangangailangan ng mayayaman, hanggang sa puntong handa silang maging alipin ng mga ito. Pero sa mahihirap, iba ang istorya—kapag ang mahihirap ay nahaharap sa mga suliranin at nanghihingi ng tulong, binabalewala nila ang mga ito. Ang pagtrato nila sa mga tao na may mababang posisyon at mababang katayuan sa lipunan ay ganap na iba sa pagtrato nila sa mga may mataas na katayuan sa lipunan. Ito ay paghamak sa mahihirap at pagpabor sa mayayaman. Anong uri ng problema ito? (Isang depekto ng pagkatao.) Isa ba itong depekto ng pagkatao? Anong uri ng problema sa loob ng pagkatao ito? (Pagkakaroon ng mababang karakter.) Isa itong problema ng karakter sa loob ng pagkatao—ang pagkakaroon ng mababang karakter. Kapag nakakakita sila ng mayayamang tao, sila ay nagiging mga mapagpasakop na alipores, kumikilos sa paraang labis na nagpapakaalipin. Kapag nakakakita sila ng mahihirap na tao, gusto nilang kumilos na parang sila ang panginoon. Anong uri ng mga nilalang sila? Ang pagtrato sa mga tao sa ganitong paraan ay nagpapakita na wala silang mga prinsipyo! Ang mahihirap na tao ay medyo kulang lang sa pera at medyo may masahol na mga kondisyon sa pamumuhay—paano nila napasama ang loob mo? Ang mahihirap na tao ba ay tiyak na may masamang pagkatao? Ang mayayamang tao ba ay tiyak na may mabuting pagkatao? Ang mga tao ba na nanghahamak sa mahihirap at nagpapabor sa mayayaman ay sinusukat at tinitingnan ang iba batay sa mga katotohanang prinsipyo? Malinaw na hindi. Naniniwala sila na ang sinumang may pera ay marangal at dakila, at ang sinumang mahirap ay hamak at mas mababa. Ang pamantayan ng pagsukat nila sa mga tao ay pera. Ang gayong mga tao ba ay mabubuting tao? Kumusta ang kanilang pagkatao? (Masama ang kanilang pagkatao.) Kapag nakakakita sila ng isang mayamang tao, ngumingiti sila para sumipsip; kapag nakakakita sila ng mahirap na tao, agad na sumisimangot ang kanilang mukha—napakabilis magbago ng kanilang mukha! Handa pa nga silang magbitbit ng arinola para sa isang mayamang tao, pero ni ayaw nilang magsalin ng isang basong tubig para sa isang mahirap na tao. Anong uri ng mga nilalang sila? Hindi ba’t mababa ang karakter nila? (Oo.) Mabuti ba na maging mga lider ang gayong mga tao? (Hindi.) Bakit hindi? Sa anong mga paraan sila hindi nababagay sa posisyon ng mga lider? (Wala silang mga prinsipyo sa kanilang pagtrato sa mga tao, at ang kanilang pagpili at paggamit ng mga tao ay hindi batay sa mga katotohanang prinsipyo kundi sa halip ay batay sa kung ang isang tao ay may katayuan sa lipunan at may pera. Kung magiging lider sila, iaangat nila ang mga may katayuan at pera. Kung ang mga taong ito na naaangat ay masasamang tao, ang masasamang tao ay magkakaroon ng kapangyarihan sa iglesia, at iyon ay magiging isang sakuna.) Ang gayong mga tao ay hindi nababagay na maging lider. Sa isang banda, mababa ang karakter nila, at wala silang pamantayan ng konsensiya sa kanilang ginagawa. Sa kabilang banda, kung magiging lider sila, itutulad nila ang iglesia sa isang bagay na tulad ng lipunan—ang iglesiang pinamumunuan nila ay magiging isang grupong panlipunan. Iaangat nila ang mga mayayaman at maimpluwensiya, ang mga may posisyon, katayuan, at mga koneksiyon, at ang mga namamayani sa lipunan, gagawing mga lider ng pangkat at superbisor ang mga ito, habang tinatapak-tapakan ang mga magsasaka, mahihirap na tao, at ang mga mababa ang pinag-aralan at hindi mahusay magsabi ng mga salitang kaaya-ayang pakinggan na may mabuting pagkatao, may kakayahan, at naghahangad sa katotohanan pero mababa ang katayuan sa lipunan. Hindi ba’t dahil dito ay magiging katulad lang ng lipunan ang iglesia? Ano pa ang magiging pagkakaiba? Sa lipunan, hindi ba’t ang mayayaman at mga may katayuan ang mayroong kapangyarihan? Hindi ba’t ang mga may posisyon, koneksiyon, kapangyarihan, at impluwensiya ang may katayuan at nagiging bida sa lahat ng antas, larangan, at grupo sa lipunan? Kung ang sambahayan ng Diyos ay tulad ng lipunan, magiging sambahayan pa rin ba ito ng Diyos? Hindi na ito magiging sambahayan ng Diyos at hindi na ito matatawag na isang iglesia—ito ay magiging isang grupong panlipunan. Ito mismo ang kahihinatnan ng pagiging lider ng mga taong nanghahamak sa mahihirap at nagpapabor sa mayayaman. Ang gayong mga tao ay nagiging alipores ng sinumang may katayuan. Sabihin mo sa Akin, ang mga tao bang kumikilos bilang mga alipores ay mayroong anumang mga prinsipyo? Mayroon ba silang mga hangganan sa kanilang sariling asal? (Wala.) Ang gayong mga tao ay walang mga prinsipyo o hangganan sa kanilang sariling asal. Kapag nahaharap sa isang mapanganib na kapaligiran, maaari silang maging Hudas. Kung babagsak ang kanilang bansa, magiging mga traydor sila. Kung magiging lider sila ng gobyerno, sila ay magiging mga traydor sa bansa. Ganito sila mismong uri ng nilalang! Samakatwid, hindi sila nababagay na maging lider. Ito ay dahil hindi sila gagawa ng totoong gawain at pipinsalain nila ang mga kapatid, tinatapakan ang lahat ng mga tunay na naghahangad sa katotohanan at may pagkatao habang inaangat ang mga may masamang pagkatao, ang mga may katayuan at prominente at maimpluwensiya sa lipunan; ito ay direktang salungat sa mga prinsipyo ng sambahayan ng Diyos para sa pag-aangat ng mga tao. Kung ang gayong mga tao ang mamumuno at magkakaroon ng kapangyarihan sa sambahayan ng Diyos, makakausad ba nang maayos at walang hadlang ang gawain ng iglesia? (Hindi.) Ang gawain ng iglesia at ang hinirang na mga tao ng Diyos ay masisira sa kamay ng mga taong ito. Ang mga taong ito ay magsasabwatan, maggagamitan, at magsusuportahan. Ang mga kapatid na naghahangad sa katotohanan ay tatratuhing walang halaga at ibubukod—maaari pa nga na lahat sila ay maitalaga sa mga grupong B o mapaalis, kaya wala na silang malalabasan. Hindi ba’t maaaring maging ganito ang kaso? (Oo.) Paano ba ang mga ugnayan sa pagitan ng mga taong ito? Kapag nagsasama-sama sila, tinatawag nila ang isa’t isa na kaibigan, inaakbayan nila ang isa’t isa, at nagyayabang sila tungkol sa maluluwalhating kasaysayan sa lipunan, pinag-uusapan kung ano ang magagawa nila para sa isa’t isa at pagkatapos ay itinatanong kung ano ang magagawa noong isa para sa kanila, kapwa naggagamitan. May pagkakaiba pa ba ang mga taong ito mula sa mga tao sa lipunan? Kapag magkakasama sila, hindi nila kinakain at iniinom ang salita ng Diyos, hindi sila nagbabahaginan sa katotohanan, hindi sila nagbabahaginan tungkol sa kanilang personal na pagkaunawang batay sa karanasan, hindi nila pinag-uusapan ang pagkilala sa sarili, at hindi hinihimay ang kanilang mga tiwaling disposisyon. Sa halip, pinag-uusapan lang nila kung gaano naging matagumpay ang takbo ng mga bagay para sa kanila sa lipunan, ang mga bagay na ginawa nila para maging bida sila, ang maluluwalhati nilang kasaysayan, kung sinong mga opisyal ang nailibre na nila ng alak at pagkain, kung kaninong mga opisyal na sila nakapagpalakas—ang mga ito lang ang pinag-uusapan nila. Ang mga tao bang ito ay mga mananampalataya ng Diyos? Nakikipagkompitensiya sila sa isa’t isa tungkol sa katayuan, pinagmulan, mga abilidad, mga pamamaraan, habang nagsasabwatan at naggagamitan din—ganito ang kanilang ugnayan. Kung isa kang ordinaryong tao o isang magsasaka na walang anumang magagawa para sa kanila, ang tingin nila sa iyo ay walang halaga, isang tao na ganap na hindi kapansin-pansin para sa kanila, at ikaw ay isinasantabi. Ano ang pinag-uusapan nila kapag magkakasama sila? Tinatalakay nila kung aling tatak ng damit ang naglabas ng bagong aytem, kung anong bagong kotse ang inilabas, kung sino ang bumili ng diamante na may maraming karat, kung kaninong pag-aari ang nasubasta, kung kaninong stock ang bumaba o tumaas, kung kaninong kompanya ang naisapubliko, kung sino ang sumipsip sa mga opisyal ng gobyerno, kung sino ang nakipagsabawatan sa kung anong gang, o kung sino ang nagbigay ng kung ilang regalo at gumastos ng kung gaano kalaking pera para maisagawa ang isang bagay—itong mga bagay lang na ito. Sabihin mo sa Akin, hindi ba’t kasuklam-suklam ito? Kung palagi nilang pinag-uusapan ang ganitong mga bagay sa iglesia, hindi ba’t magugulo at masisira nila ang buhay iglesia at ang gawain ng iglesia? Sabihin mo sa Akin, ang gayong mga tao ba ay maaaring mapili bilang mga lider? (Hindi.) Sila ay mga oportunista. Kapag natuklasan ninyo ang gayong mga tao sa iglesia, dapat ninyo silang ilantad at paalisin—hindi pinapanatili ng sambahayan ng Diyos ang gayong mga tao. Ang mga oportunista sa sambahayan ng Diyos ay naroon lang para iraos ang mga bagay-bagay at patusong makakuha ng mga pagpapala. Hindi nila tinatanggap ang katotohanan kahit kaunti at hindi sila tumatanggap ng anumang mga positibong bagay. Dagdag pa rito, ginagawa ng mga taong ito ang kanilang tungkulin nang walang anumang sinseridad; ayaw nilang gumugol kahit kaunti at gusto lang nilang magkamit ng mga pakinabang. Kung walang mga pakinabang, wala silang anumang gagawin. Habang ang mga kapatid ay nakatuon sa paggawa ng kanilang mga tungkulin at paggawa nang masigasig, isinasantabi nila ang kanilang mga tungkulin at nagpapakaabala sila sa mga personal na usapin, nagpapakasasa pa nga sa pagkain, pag-inom, at pagsasaya. Madalas din silang mag-online at gumugol ng maraming oras sa pagsasaliksik ng mga bagay na hilig nila o pinakagusto nila, tulad ng fashion, pagpapaganda at pag-eestilo ng buhok, at mga mamahaling produktong pangkalusugan. Saanman sila magpunta, kumikilos sila nang arogante at nililinlang nila ang iba; hinahanap nila ang mga taong kauri nila, at kapag nakakakita sila ng isang taong katulad nila, agad nila itong nakakasundo. Hindi nila makasundo ang mga tunay na kapatid, at sa iglesia ay hindi sila bagay at hindi sila mga tao. Kapag nakakakita kayo ng gayong mga tao, dapat ninyo silang layuan. Higit pa rito, kung ang karamihan ng tao o ang inyong mga lider ay walang pagkilatis at itinuturing pa rin sila bilang mga tunay na kapatid, dapat kayong kumilos para ilantad sila at paalisin sila. Nauunawaan na ba ninyo ngayon? Bakit dapat paalisin ang gayong mga tao? (Dahil ang gayong mga tao ay madaling nagdudulot ng mga pagkakagulo sa iglesia, nagdadala ng isang negatibong atmospera, at kayang makaimpluwensiya ng iba sa paggawa ng kanilang tungkulin at paghahangad sa katotohanan.) Mismo, sinisira nila ang atmospera ng iglesia. Sila mismo ay hindi naghahangad sa katotohanan at iniimpluwensiyahan din nila ang iba, pinipigilan ang mga ito. Para sa paggawa ng gawain na nagkakahalaga ng isang dolyar, iginigiit nila na pasahurin sila ng sampung dolyar. Ang paggamit sa gayong mga tao ay hindi man lang kasingsulit ng pagpapalaki sa isang aso. Kahit papaano, ang isang aso ay kayang magbantay ng bahay at maging tapat sa may-ari nito! Wala itong mga kahina-hinalang pagmamaniobra kapag walang nakatingin, at hindi mo kailangang mag-alala na magdudulot ito ng problema kalaunan. Ano ang magiging mga kahihinatnan kung pahihintulutan ng iglesia ang mga tao na hinahamak ang mahihirap at pinapaboran ang mayayaman? Matutulungan ba nila ang hinirang na mga tao ng Diyos? Maaari ba silang maging kapaki-pakinabang sa iba? (Hindi.) Sa sandaling mabunyag at makilatis sila ng iba, dapat silang paalisin. Kung papayagan silang manatili, manggugulo at manggagambala lang sila, magdudulot lang ng problema, at magdadala lang ng kalamidad sa iglesia. Kung maghihintay ka hanggang sa magdulot sila ng isang malaking sakuna, at pagkatapos ay saka mo lang aayusin ang kaguluhan, magiging isang napakalaking problema iyon. Ayaw natin ng problema; mas gusto nating huwag na tayong maabala. Maraming gampanin at tungkulin ang dapat gawin ng mga tao—huwag nang imbitahan ang mga problemang ito.

May isa pang uri ng tao: iyong mahihilig magpalakas sa mga may kapangyarihan. Mabuti ba o masama ang mga taong nagpapalakas sa mga may kapangyarihan? (Masama sila.) Sa anong mga paraan sila masama? Ang ganitong uri ng tao ay labis na mapangmata. Kapag nakakakita sila ng isang taong may katayuan, palagi silang nagsusumikap nang husto para magpalakas dito; nagkukusa sila na makipag-usap dito at magtapat dito, hainan ito ng pagkain, ipaglaba ito ng damit, at ipaglinis ito. Walang bagay na hindi sila handang gawin. Kung wala kang katayuan, nagpapanggap silang hindi ka nakikita, at kung magkukusa kang lapitan sila, kapag nakita ka nila, agad na sumasama ang ekspresyon ng mukha nila. Mabuti ba ang gayong mga tao? Sa anong aspekto nabibilang ang ganitong uri ng problema? (Ang ganitong uri ng tao ay mababa ang karakter at may masamang pagkatao.) Ang kanilang pagkatao ay masama at ang kanilang karakter ay mababa. Gaano kasama ang kanilang pagkatao? (Wala silang integridad o dignidad.) Mabubuting tao ba ang mga taong aktibong nagpapalakas sa mga may kapangyarihan? (Hindi.) Kung gayon ay anong uri ng mga tao sila? Ano ang karakter ng mga taong mahilig magpalakas sa mga may kapangyarihan? Mayroon silang dalawang magkaibang mukha kapag nakikitungo sa iisang tao. Hindi sila natatakot na makilatis ng iba at malaya pa nga nilang ipinapakita ang mga bahagi nilang ito. Ang mga taong ito ba ay may anumang integridad o kahihiyan? (Wala.) Ang mga taong ito ba na walang integridad o kahihiyan ay maaaring ikategorya bilang masasamang tao? (Oo.) Bakit sila maaaring ikategorya bilang masasamang tao? Mayroon silang dalawang magkaibang mukha pagdating sa kung paano nila tinatrato ang iba. Suriin natin ang ugat ng dalawang magkaibang mukhang ito. Mahal na mahal ng mga taong ito ang katayuan, at mahal nila ang mga taong may posisyon at kapangyarihan. Kapag nakakakita sila ng mga taong may katayuan, ngiting-ngiti sila, ganap na masunurin; sumisipsip at nagpapalakas sila sa mga ito nang walang anumang mga pag-aatubili, at walang kahihiyan nilang binobola ang mga ito. Ang pakay man nila ay sumipsip sa mga taong ito, o mayroon man silang natatagong motibo na gusto nilang mapahalagahan at maangat, ang saloobin nila sa iba ay problematiko at lumalabag sa mga katotohanang prinsipyo. Kung gayon, bakit sila mayroong ganitong uri ng saloobin sa mga taong may katayuan? (Alang-alang sa sarili nilang mga interes.) Pinatutunayan nito na mahal na mahal nila ang katayuan. Sila mismo ay walang abilidad, o walang mga kalipikasyon, mga kondisyon, o mga oportunidad para magtamo ng katayuan. Gayumpaman, sa pamamagitan ng pagpapalakas at pakikipaglapit sa mga may katayuan, nagagawa nilang tugunan ang pagnanais nila para sa katayuan. Samakatwid, kaya nilang magpalakas sa iba at bolahin ang mga ito nang walang anumang mga pag-aatubili o kahihiyan. Napakababa ng karakter nila. Wala silang pakialam kung anong uri ng tao ang taong may katayuan, at hindi rin nila kinikilatis kung mabuti ba o masama ang pagkatao ng taong ito, o kung ang taong ito ba ay masama. Basta’t ang taong ito ay may katayuan o pera, kahit pa masamang tao ito, magpapalakas pa rin sila sa taong ito. Hindi ba’t ganap silang walang mga prinsipyo? (Oo.) Para sa kanila, anuman ang sabihin ng mga taong may katayuan ay tama at mabuti, at paano man magsalita ang mga ito ay katanggap-tanggap. Basta’t ang isang tao ay may katayuan, mabuti sila sa taong iyon. Ganap silang walang mga prinsipyo at hindi normal silang mabuti sa taong iyon. Talagang wala silang integridad o kahihiyan na masasabi. Wala silang pakialam kung ano ang tingin o pagkakasuri sa kanila ng iba. Hindi mahalaga sa kanila kung ano ang iniisip sa kanila ng iba. Iniisip nila, “Gusto ko lang ang mga taong may katayuan. Gusto ko lang maging mabuti sa kanila. Ano ang mali sa pagkakaroon ng katayuan? Kayong mga walang katayuan ay hindi karapat-dapat sa kabaitan ko!” Ang ganitong mga tao ay walang mga prinsipyo o dignidad. Wala silang pakialam kung ano ang tingin sa kanila ng iba, ni kung ano ang pagkakasuri sa kanila ng Diyos. Ang mga taong ito ay may mababang karakter. Sa pagkilos sa ganitong paraan, walang nadarama ang konsensiya nila, at ang katwiran nila ay walang pamantayan para sa paghusga. Wala silang pinakamabababang pamantayan, at wala silang gulugod sa kung paano sila umasal. Kapag nakakatagpo ng isang taong may katayuan, agad silang nanliliit at nagpapakasipsip at nagiging tulad ng isang alipin, pumoposisyon bilang mapagpasakop na alipores nito. Ang sinumang may katayuan ay nagiging panginoon nila. Ang gayong mga tao ba ay may integridad o dignidad? (Wala.) May kapabilidad pa nga sila na makibahagi sa pinakakasuklam-suklam na pambobola sa mga taong may katayuan, at nangangahas silang gawin iyon sa harap ng gaano man karaming tao. Wala silang pakialam sa mga pananaw ng iba o kung ano ang tingin sa kanila ng mga ito, at ang pakay lang nila ay ang tugunan ang sarili nilang mga pagnanais. Ganito sila kumilos sa mga taong may katayuan. Pero ano ang nangyayari kapag nawalan ng katayuan ang taong may katayuan? Nagbabago ang kanilang mukha kapag nagkagayon. Kapag nagkagayon ay paano na nila tinatrato ang taong ito? (Agad silang nagsisimula na balewalain ito.) Agad na nagdidilim ang kanilang mukha, at ang saloobin nila ay nagiging ganap na iba: “Nawala na ang katayuan mo, at gusto mo pa rin na maging mabuti ako sa iyo? Mangarap ka!” Kung ang isang taong nawalan ng katayuan ay hiniling sa kanila na magsalin ng isang baso ng tubig, binabalewala nila ito. Kung hinihiling sa kanila nito na tulungan ito, binabalewala nila ito. Kung gusto nitong makipag-usap sa kanila nang taos-puso, sinasabi nila, “Karapat-dapat ka ba? Mayroon ka ba ng mga kalipikasyon para makipag-usap sa akin? Sino ka ba sa tingin mo?” Napakalupit ng kanilang disposisyon! Krimen ba na hindi magkaroon ng katayuan? Nagbabago ba ang isang tao kapag natanggal na siya sa kanyang opisyal na posisyon? Hindi ba’t parehong tao pa rin naman siya? Bakit ngayon ay hindi na siya karapat-dapat na makipag-usap sa gayong mga tao? Bakit hindi siya matulungan ng gayong mga tao? Kahit pa hayop iyon na nahihirapan at nangangailangan ng tulong ng tao, dulot ng konsensiya, ang mga tao ay dapat pa ring tumulong, alagaan ito nang banayad, at pagmalasakitan ito—kung gayon ay paano pa kapag para sa isang tao? Pero wala sila kahit ng katiting na kabaitang ito ng tao. Bukod pa sa mga pagpapamalas na ito, mas masahol pa ang ilang tao. Iniisip nila, “Dati ay mabait ako sa iyo dahil may katayuan ka. Ngayong nawala na ang katayuan mo, inaasahan mo pa rin na irerespeto kita at tutulutan kitang huwag mapahiya, na iiwas akong ilagay ka sa mga nakakaasiwang posisyon sa mga pag-uusap, at na susundin ko ang mga utos mo tulad ng dati? Asa ka pa! Dapat nga magpasalamat ka na hindi kita tinatapak-tapakan!” Anong uri ng nilalang nga ba sila? Kapag ang isang tao ay nahihirapan, bukod sa binabalewala nila ito, tinatapak-tapakan din nila ito kapag nakatalikod ito, naghahanap sila ng mga oportunidad para apihin at supilin ito. Anong uri ng tao sila? (Sila ay masasamang tao.) Ang kanilang tunay na mukha bilang masasamang tao ay lumilitaw sa ganitong paraan, hindi ba? Sa mga taong may katayuan, umaasal sila na parang mga mapagpasakop na alipores, metikulosong disente, binabati ang mga ito nang may ngiti. Magaling sila sa sipsip na pagsang-ayon sa ibang mga tao. Kung sasabihin ng kung sinong opisyal na maaaring itanim sa buwan ang mga patatas, sasabihin nila, “Ang sarap ng mga patatas na itinanim sa buwan!” Pero kapag ang opisyal na iyon ay nawalan ng katayuan, ganap na nagbabago ang kanilang saloobin. Anuman ang sabihin ngayon ng dating opisyal, kahit pa tama ito, hindi sila makikinig. Kahit pa may tunay na pagkaunawa ang dating opisyal na ito, babalewalain nila ito at tatanggi silang tanggapin ito, nakikita lang ang opisyal na ito bilang hindi kaaya-aya. Sa puso nila ay iniisip nila, “Wala kang katayuan, kaya walang halaga ang anumang sinasabi mo. Kahit pa tama ang sinasabi mo, ano ang silbi nito? Kahit pa mayroon kang katotohanang realidad, ayaw ko pa rin sa iyo. Nasisiyahan lang ako na tapakan ang mga taong walang katayuan—kung hindi ko sila tatapakan, sayang ang pagkakataon!” Anong uri sila ng nilalang? Kung wala kang katayuan, hindi ka kaaya-aya para sa kanila. Kahit gaano ka kabuti sa kanila, wala itong silbi. Paano mo man sila ituring na kapantay mo at paano mo man sila tratuhin ayon sa mga prinsipyo, hindi nito mababago ang saloobin nila sa iyo. May pagkatao ba ang gayong mga tao? (Wala.) Ano ang pagpapamalas ng kawalan nila ng pagkatao? Hindi ba’t ito ay kalupitan? (Oo.) Ang disposisyon ng mga taong mahilig magpalakas sa mga may kapangyarihan ay labis na malupit, at para sa Akin ay labis na kasuklam-suklam ang gayong mga tao. Sa mga mata ng gayong mga tao, kapag may katayuan ka, ang iyong mga kapintasan at depekto ay nakikitang lahat bilang mga merito at mga kalakasan. Pero kapag wala kang katayuan, ang mga kalakasan at merito mo ay nakikitang lahat bilang mga kapintasan at depekto. Walang halaga ang anumang sabihin mo, at ayaw nila ang lahat ng tungkol sa iyo. Palagi ka nilang gustong apihin, tapakan, at supilin. Mayroon silang malupit na disposisyon, hindi ba? (Oo.) Inaapi nila ang mga walang katayuan sa anumang paraang gusto nila. Pakiramdam nila ay isang kasalanan ang hindi pang-aapi sa maaamong tao. Kahit pa hindi mo sila galitin, aktibo ka nilang hahanapan ng kapintasan, aapihin, at tatapakan, minamaliit ka nang may labis na paghamak. Na para bang ang kawalan ng katayuan ay isang kasalanan, ginagawa kang hindi karapat-dapat na mabuhay o malagay sa kanilang presensiya; na para bang ikaw ang nagdala ng problema sa iyong sarili at nararapat kang malasin kung wala kang katayuan. Anong uri ng mga nilalang sila? Ang gayong mga tao ba ay dapat na pahintulutang manatili sa iglesia? (Hindi.) Ang mga tao bang mahilig magpalakas sa mga may kapangyarihan ay maaaring mapili bilang lider? (Hindi.) Bakit hindi? Sadyang ganito sila umasal sa mga taong may katayuan—kung sila mismo ang magkakamit ng katayuan, hindi ba’t magiging diktador sila, gagawin ang kanilang sarili na pinakamataas? Magiging malaking sakuna iyon! Babalewalain nila ang mga pagsasaayos ng gawain ng sambahayan ng Diyos, ang mga atas administratibo ng iglesia, at ang mga mungkahi ng mga kapatid, at susupilin pa nga nila iyong mga walang katayuan anuman ang sabihin o gawin ng mga ito. Sisirain nila ang iglesia. Ang ganitong mga tao ay may napakatinding pagnanais para sa kapangyarihan, at kapag nakuha na nila ang gusto nila, ang mga kahihinatnan ay hindi lubos maisip. Ang mga taong nagpapalakas sa mga may kapangyarihan ay napakalupit at labis na mababa ang karakter. Ano ang mga pangunahing katangian ng kanilang tiwaling disposisyon? (Kalupitan.) Kabuktutan, kalupitan, at pagtutol sa katotohanan. Ang napakabuktot ay kung paano sila gumagamit ng dalawang ganap na magkaibang mukha sa pakikitungo sa iisang tao, nagbabago nang napakabilis. Hindi ba’t buktot ito? (Oo.) Kahit pa hindi sila galitin ng mga taong walang katayuan, nagkukusa silang atakihin, apihin, at yurakan ang mga ito. Hindi ba’t malupit ito? (Oo.) May katayuan man o wala iyong isa pang tao, hindi nila magawang kumilos nang ayon sa mga prinsipyo o tratuhin ang mga ito nang patas. Kapag sinasabi mo sa kanila, “Sa sambahayan ng Diyos, ang katotohanan ang may hawak ng kapangyarihan, at ang mga tao ay tinatrato nang patas,” tinatanggap ba nila ito? (Hindi.) Pumapasok lang ito sa isang tainga at lumalabas sa kabila, at iniisip nila, “Anong patas? Ang mga tao ay mataas lang o mababa, marangal o hamak. Ang mga may katayuan ay marangal; iyong mga walang katayuan ay walang silbing basura!” Ito ang kanilang lohika at prinsipyo sa pagtingin at pagtrato sa mga tao. Hindi nila tinatanggap ang mga katotohanang prinsipyo at sinasabi pa rin nila ang kanilang baluktot na katwiran. Hindi ba’t tutol sila sa katotohanan? (Oo.) Hinaharap nila ang katayuan at kapangyarihan gamit ang sarili nilang lohika at mga prinsipyo para sa mga makamundong pakikitungo, at ang sarili nilang mga perspektiba para sa mga makamundong pakikitungo, at ginagamit nila ang sarili nilang mga prinsipyo at pamamaraan para sa mga makamundong pakikitungo para pangasiwaan ang mga usaping ito, sa halip na ang mga hinihingi at prinsipyo ng sambahayan ng Diyos para sa kung paano tratuhin ang mga tao. Hindi ba’t ito ay hindi pagtanggap sa katotohanan, hayagang pagtutol sa katotohanan? Sa puso nila, iniisip nila, “Kung may katayuan ka, ikaw ang amo sa puso ko.” Ang Diyos at ang katotohanan ay walang puwang sa puso nila. Anong uri ng disposisyon ito? Ang pagiging labis na dominante at hangal na matigas ang ulo—hindi ba’t ito ay hindi pagtanggap sa katotohanan? Hindi ba’t ito ay pagiging tutol sa katotohanan? (Oo.) Ganoong disposisyon mismo ito. Sa usapin lang ng kanilang pagkatao, ang gayong mga tao ay may mababang karakter, labis na kasuklam-suklam, at hindi karapat-dapat na pakisalamuhaan. Pero sa usapin ng kanilang disposisyon, hindi lang ito isang usapin ng kung karapat-dapat bang makisalamuha sa mga ito. Ang mga taong ito ay may malupit at buktot na mga disposisyon, at hindi sila mga pakay ng pagliligtas. Lahat sila ay parurusahan at mamamatay; ang mga gawa nila ay katumbas ng isang malubhang krimen. Ang mga taong ito ay pikit-matang nagpapalakas sa mga may kapangyarihan at nagpapakita ng mapagpaaliping asal ng mga alipores, na kasuklam-suklam. Sa posisyon ng mga lider ng iglesia, mapanganib ang gayong mga tao. Kung pipiliin ninyo ang gayong mga tao bilang mga lider ng iglesia, mahaharap kayo sa kalamidad. Ang ilang lider ng distrito, dahil hangal sila at hindi makakilatis ng mga tao, ay itinatalaga pa nga ang ganitong uri ng tao bilang kandidato na maging lider ng iglesia, na nagreresulta sa pagkalinlang ng mga kapatid sa iglesia. Ang ganitong uri ng mga tao, na mahusay sumipsip sa iba, at magpalakas sa mga may kapangyarihan, at sa panlabas ay mukhang napakasigasig at sumusunod sa bawat salita ng mga lider, ay madaling napipili bilang mga kandidato. Ito ay dahil ang ilang lider at manggagawa ay gusto ang mga sumisipsip sa kanila, at ang mga mapagpaalipin, at hindi nila makilatis ang mga kahihinatnang idudulot sa iglesia ng ganitong uri ng mapagpaimbabaw na tao sa sandaling ito ay maging isang lider. Madalas, kapag napili ang gayong mga tao at nagkamit sila ng katayuan, agad na lumalabas ang kanilang mapaminsalang bahagi at nagsisimula silang guluhin ang iglesia. Pinagsisisihan ito ng mga lider na pumili sa kanila kapag nakita nila na ang mga taong pinili nila ay masasamang tao, pero hindi nila malunasan ang mga kahihinatnang idinulot sa iglesia ng mga pagkilos nila. Ito ang ganap na kahihinatnan ng pagkakaroon ng mga lider at manggagawa ng mga tiwaling disposisyon at pagkilos nila nang walang mga prinsipyo. Iyong mga nagpipitagan sa katayuan at kapangyarihan ay hindi mga taong nagmamahal sa katotohanan. Nagpapalakas sila sa sinumang may katayuan, at ngumingiti sila nang may pagsisipsip sa tuwing nakakakita sila ng mga lider at manggagawa. Hindi kinakaya ng ilang lider ang tuksong ito; labis silang nasisiyahan kapag nakakakita sila ng mga taong ngumingiti nang may pagsisipsip at gusto nilang iangat ang mga ito para maipakitang-gilas ang sarili nilang kapabilidad. Ang totoo, kapag ang mga taong iyon ay sumisipsip sa kanila at nginingitian sila nang may pagsisipsip, mayroong masasamang motibo ang mga ito, pero iniisip ng mga lider na ito na ang mga taong ito ay tunay na mabuti. Sa sandaling maging lider ang mga taong ito, hindi nagpapasakop ang mga ito kahit kanino, at binabalewala ng mga ito ang mismong mga lider na nag-angat sa kanila. Saka lang napagtatanto ng mga lider na iyon na hindi mabuti ang mga taong ito, at na mga maling tao ang inangat nila. Sa gayong sitwasyon, ano ang dapat gawin? Hindi ba’t dapat na malunasan ang sitwasyong ito? (Oo.) Paano ito dapat lunasan? (Ang mga taong ito ay dapat na agad na ilantad at pagkatapos ay tanggalin.) Ang mga taong ito ay hindi kayang gumawa ng totoong gawain; sila ay mga tao lang na magulo ang isip na ang alam lang ay magpalakas at sumipsip sa mga may kapangyarihan. Dapat silang tanggalin agad ng mga lider, at dapat magsisi ang mga lider na sa oras na iyon ay kapwa bulag ang mga mata at ang puso nila at hindi nila nagawang kumilatis ng mga tao, kaya nakapili sila ng maling mga tao. Ngayon ay may oras pa para agad na lunasan ang sitwasyon. Nagagawa mo na bang kilatisin ngayon ang gayong mga tao na nagpapalakas sa mga may kapangyarihan? (Oo.) Walang silbi ang gayong mga tao.

Ngayon ay pag-usapan naman natin ang mga pagpapamalas na kinasasangkutan ng mga likas na kondisyon. Ang pagkakaroon ng napakahusay na memorya—sa anong aspekto nabibilang ang pagpapamalas na ito? (Mga likas na kondisyon.) Ang pagkakaroon ng napakahusay na memorya, pagkatanda nang tumpak sa mga bagay, pagkabisado nang napakalinaw at napakatumpak sa mga artikulo, sa mga sipi ng salita ng Diyos, mga himno, o sa isang pagsasaayos ng gawain—sa anong aspekto ito dapat mapabilang? (Mahusay na kakayahan—isang likas na kondisyon.) Isa itong likas na kondisyon. Tungkol naman sa kung aling partikular na aspekto ng mga likas na kondisyon ito nabibilang, sa tingin Ko ay hindi ito dapat mapabilang sa kakayahan. Kung ito ay pagkakaroon lang ng mahusay na memorya, kakayahang makaalala ng mga bagay, makaalala ng marami, makaalala nang tumpak, at makaalala ng mga bagay nang mariin, sa pinakamainam ay nabibilang ito sa kategorya ng mga likas na kalakasan, talento, at abilidad. Pagdating naman sa kung mahusay ba o hindi ang kakayahan ng isang tao, depende iyon sa kung gaano kagaling ang kanyang abilidad na makaarok. Kung ang isang tao ay may napakahusay na memorya, nagagawang magkabisado ng isang seksyon ng mga liriko, ng isang bahagi ng kaalaman at doktrina, o ng isang propesyonal na kasanayan nang napakahusay, nang napakabilis, at nang napakadiin, pero ang kanyang nakakabisado ay mga bagay lang na nakagawian na at hindi naiaangkop, na hindi kinasasangkutan ng mga katotohanang prinsipyo at na hindi mailalapat o maipapatupad sa tunay na buhay o gawain—kung mayroon lang siyang mahusay na memorya—isa lang itong kalakasan at abilidad sa loob ng kanyang mga likas na kondisyon, hindi ito umaabot sa antas na nasasangkot na ang kanyang kakayahan. Gaya ng tinalakay natin kanina, ano ba ang kakayahan? (Pagiging episyente at epektibo sa paggawa ng mga bagay.) Kung mayroon kang mahusay na memorya at mahusay ring kakayahan, anong uri ng mga pagpapamalas at katangian ang dapat mayroon ka? Ito ay na, pagdating sa mga bagay na naririnig mo, batay sa kakayahang makaalala nang tumpak, kaya mo ring maarok ang mahahalagang punto, mahanap ang mga prinsipyo, makahanap ng isang landas ng pagsasagawa at ng isang plano ng pagpapatupad, at pagkatapos ay nagagawa mong aktuwal na ilapat ang mga ito sa tunay na buhay at gawain, ginagawa ang mga bagay nang episyente at epektibo. Ang ibig sabihin nito, ang mga salita ng Diyos at ang mga katotohanang prinsipyong kinabisado mo ay hindi nananatili sa teoretikal na antas, kundi ipinapatupad sa paggampan ng iyong tungkulin at nagiging iyong katotohang realidad, nagtatamo ng mga resulta sa gawain na kayang makita ng mga tao at pinapabuti ang pagiging episyente ng gawain. Hindi lang ito pagkakaroon ng mahusay na memorya kundi pagkakaroon din ng mahusay na kakayahan. Hindi ito ang kaso kung saan ang pagkakaroon ng isang mahusay na memorya ay katumbas ng pagkakaroon ng mahusay na kakayahan. Sa halip, ang pagkakaroon ng abilidad na makaarok, ang kakayahang hanapin ang katotohanan at hanapin ang mga prinsipyo ng pagsasagawa sa katotohanan kapag may mga nangyayari sa iyo, at ang pagpapatupad ng gawain nang walang paglihis at ang paggawa nito nang tumpak, mabilis, at epektibo—ito lang ang pagkakaroon ng mahusay na kakayahan. Ang mahusay na kakayahan ay hindi tungkol sa pagkaunawa ng ilang doktrina at pagkatapos ay kakayahang maglitanya ng maraming doktrina. Sa halip, ito ay tungkol sa pagkaunawa at pagkaarok ng ilang katotohanang prinsipyo, at pagkatapos ay ang kakayahang mailapat ang mga ito nang naaangkop sa iyong gawain at tungkulin, ginagawa ang mga ito na bahagi ng iyong tunay na buhay, at binabago ang mga ito para mula teorya ay maging realidad ito, na nagtutulot sa mga katotohanang prinsipyo na magkaroon ng epekto at magtamo ng mga resulta sa mga tao, na nagdadala sa mga tao ng mga pakinabang at bentaha. Ito ang ibig sabihin ng pagkakaroon ng kakayahan. Kung naiipit ka sa antas ng pagkaunawa sa mga salita at doktrina at hindi mo maipatupad ang gawain, at hindi mo mahanap ang mga prinsipyo o ang mga pamamaraan—ibig sabihin, kung ang aspektong ito ng katotohanang prinsipyo ay palaging nananatili lang bilang isang teorya para sa iyo, at wala kang paraan, walang metodo, at walang landas para gawin itong realidad—ito ang ibig sabihin ng hindi pagkakaroon ng kakayahan o ng pagkakaroon ng mahinang kakayahan. Gaano man kahusay ang iyong memorya, kahit pa nahihigitan nito ang memorya ng mga ordinaryong tao hanggang sa punto na halos nagiging isang ekstraordinaryong abilidad na ito, hindi iyon nangangahulugan na mayroon kang mahusay na kakayahan. Ano ang tinutukoy ng mahusay na kakayahan? Paano nasusukat ang kakayahan? (Hinuhusgahan ito batay sa kung kaya ba ng isang tao na maunawaan ang mga prinsipyo ng gawain at wastong maipatupad ang mga prinsipyong iyon para magkamit ng mga resulta.) Hinuhusgahan ito batay sa pagiging episyente at epektibo, tama ba? (Oo.) Ang ilang tao ay kayang tandaan nang mabilis at tumpak ang mga pagsasaayos ng gawain, at kaya rin nilang maunawaan ang mga ito sa teorya. Gayumpaman, pagdating sa pagpapatupad, kung may magtatanong sa kanila, “Paano dapat gawin ang gawaing ito? Mayroon ka bang mga ideya, plano, o hakbang?” sumasagot sila, “Wala, hindi ko alam kung paano ito gawin.” Ito ay kawalan ng kakayahan. Sa pinakamainam, isa lamang itong kalakasan sa isang larangan. Naaalala Ko na noong una tayong magbahaginan sa paksang ito, tinalakay natin ang isyung ito. Maaaring nalimutan na ninyo, at sa pagkakataong ito ay kinategorya ninyong muli ang napakahusay na memorya bilang kakayahan. Ang palaging maling pagkaunawa sa mga kalakasan at talento ng isang tao, at ang palaging pagkakategorya ng isang partikular na kalakasan o talento bilang mahusay na kakayahan, ay isang matinding pagkakamali. Kung nalutas ang isyung ito at nauunawaan ninyo kung ano ang kalakasan, kung ano ang talento o abilidad, at kung ano ang tunay na kakayahan, magiging kapaki-pakilabang ito para sa pagkilatis ng mga tao at para sa inyong sariling paglago sa buhay. Kahit papaano man lang, makakatulong ito na medyo mapigilan ninyo ang inyong mayabang na disposisyon, para hindi na kayo magkakamali ng paniniwala na mayroon kayong napakahusay na kakayahan dahil lang magaling kayong umawit o sumayaw. Kaya, puwede pa rin ba ninyong suriin ang usaping ito sa ganitong paraan ngayon? (Hindi na.) Kung gayon, ano ang aktuwal na kailangang taglayin ng mga taong magaling kumanta para magkaroon sila ng mahusay na kakayahan? (Kailangan nilang magkaroon ng abilidad na makaarok, malaman kung anong paraan ng pagkanta ang naaayon sa mga prinsipyo, at magkaroon din ng talas ng pandama.) Napakahalaga ng talas ng pandama. Kita mo, ang lahat ng taong ito ay nakakaalam ng kaunting teorya sa musika, pero magkakaiba ang epekto ng kanilang pagkanta. Ang ilang tao ay kayang mangapa at humanap ng isang landas para sa pagkanta. Nakikinig sila sa iba’t ibang kanta, iba’t ibang melodiya, at iba’t ibang estilo ng pagkanta mula sa iba’t ibang tao, at pinakikinggan nila kung anong mga teknik sa pagkanta ang nakakaantig at kasiya-siya. Nakakahanap sila ng isang partikular na pakiramdam mula sa prosesong ito at pagkatapos ay patuloy silang nagsisiyasat at nagsasanay batay sa pakiramdam na iyon. Pagkalipas ng ilang panahon, nadarama nila na bumuti na ang kanilang pagkanta, at ang iba ay handang makinig dito. Unti-unti, ikinukumpara nila ito sa mga teorya at kinukumpirma nila na ang landas na ito ng pagsasagawa ay tama. Nagagawa nilang matuklasan ang landas ng pagsasagawa para baguhin ang kanilang paraan ng pagkanta at itama ang dati nilang mga maling paraan ng pagkanta. Pagkatapos ay nagagawa nilang higit pang ipatupad at ilapat sa sarili nilang pagkanta ang mabubuti, tama, at positibong mga elemento na natuklasan nila. Kaya nilang madama kung anong paraan ng pagkanta ang tama at kung anong paraan ang hindi tama, at kung anong paraan ng pagkanta ang nagbibigay ng magandang pakiramdam at kung anong paraan ang nagbibigay ng pangit na pakiramdam. Ito ay pagkakaroon ng mahusay na kakayahan. Kung mayroon lang silang teoretikal na kaalaman pero hindi nila kayang ilapat ang teorya sa kanilang aktuwal na pagkanta, at baluktot ang kanilang pagkaarok, hindi mahusay ang kanilang kakayahan. Tingnan mo ang ilang taong kumakanta—kapag tinutukoy ng iba na gumagamit sila ng huwad na boses, kaya nila itong tanggapin, at pagkatapos ng isa o dalawang taon ng pagsasanay, naitatama nila ito. Bagama’t hindi pa sila napakahusay sa pagkanta, kumakanta na sila gamit ang kanilang tunay na tono at boses. Sa kabilang banda, ang ilang tao ay kumakanta gamit ang isang huwad na boses, at malinaw ito sa sinumang nakakarinig sa kanila, pero iniisip pa rin nila na kumakanta sila gamit ang kanilang totoong boses, ang kanilang tunay na tono at boses, hindi nila makilatis ang pagkakaiba. Nagpapakita ito ng kawalan ng kakayahan at ng kawalan ng talas ng pandama, ng kawalan ng abilidad na makadama ng mga bagay. Ito ang pagkakaiba sa pagitan ng kakayahan at kalakasan. Kung mahusay ka sa pagkanta, kalakasan mo iyon; isa itong likas na kondisyon. Gayumpaman, kung mahusay ka bang kumanta at kung kaya mo bang madama ang diwa, mga prinsipyo, at mga esensyal sa larangang ito, sa propesyong ito, ay isang usapin ng kakayahan. Kung kaya mong madama ang diwa, mga esensyal, at mga prinsipyo, maaari kang maging isang mang-aawit, isang magaling na bokalista. Kung mahilig kang kumanta, kung mabilis mo itong natututunan, at tumpak mong napagdadalubhasaan ang melodiya, ritmo, at pitch, matatawag lang itong likas na kalakasan at pagiging mahusay sa partikular na propesyonal na kasanayang ito. Gayumpaman, dahil sa napakakatamtaman at napakalimitado mong kakayahan, palagi kang mananatiling nalilimitahan ng pagiging mahusay lang dito. Hindi mo magagawang maabot ang antas ng pagiging dalubhasa sa mga esensyal at hindi mo magagawang maging isang tunay na mang-aawit at magaling na bokalista. Ito ang limitasyon na ipinapataw ng iyong kakayahan. Ang mga taong may mahusay na kakayahan ay may potensyal at maaari pang humusay, habang iyong mga may katamtaman o mahinang kakayahan ay walang potensyal o pagkakataon pang humusay. Kaya, nasaang larangan man ang iyong mga kalakasan, kung mahina ang kakayahan mo, tiyak na malilimitahan ka ng iyong kakayahan. Gaano man kahusay ang talento mo sa isang partikular na larangan, gaano mo man ito kagusto, o gaano man kalaki ang interes mo, hindi ka magkakaroon ng potensyal na humusay dahil sa iyong mahinang kakayahan, dahil hindi mo kayang higitan ang kakayahan mo. Nauunawaan mo ba? (Oo.) Ngayong nasabi Ko na ito, mawawalan ba kayo ng kumpiyansa sa pagkanta? Tinatalakay Ko lang ang kasalukuyang usapin, gamit ang isa sa inyong mga kalakasan bilang halimbawa para pagbahaginan ang pagkakaiba sa pagitan ng kakayahan at mga kalakasan. Gayumpaman, hindi hinihingi ng sambahayan ng Diyos na maging mga tunay na magagaling na bokalista kayo, na kumanta kayo nang may mataas na antas ng katumpakan, na makabuo kayo ng isang partikular na estilo ng pagkanta, o magkamit kayo ng malaking tagumpay sa pagkanta. Hindi hinihingi ang mga ito. Gamitin lang ninyong mabuti ang inyong umiiral na kakayahan at mga kalakasan—ayos na iyon. Hangga’t may pagpapahayag ng mga tunay na damdamin at sinseridad, sapat na iyon. Sa puntong ito, huwag kayong panghinaan ng loob o sumuko dahil lang sinabi Ko na ang ilan sa inyo ay may mahinang kakayahan o may napakakatamtamang kakayahan at hindi na gaanong maaaring humusay pa. Hindi iyon kinakailangan. Panghihinaan ba kayo ng loob? (Hindi.) Dapat ninyong harapin ang usapang ito nang tama. Kung hindi Ko ginamit ang mga sitwasyon ninyo bilang mga halimbawa, baka hindi ninyo ito maintindihan, baka hindi kayo magkaroon ng lubusang pagkaunawa, at hindi ninyo isapuso ang anumang sinabi Ko. Para matulungan kayong makaunawa nang lubusan, kinailangan Kong magbigay ng ilang halimbawa para magkaroon ng mas mahusay na pagkaunawa ang lahat. Sa ganitong paraan, ang inyong pagkaunawa sa pagkakaiba sa pagitan ng kakayahan at mga kalakasan ay magiging mas tumpak din. Ayos lang ba sa inyo ang ganitong paraan ng pagbabahaginan? (Oo, ayos lang.) Mabuti naman na ayos lang sa inyo. Harapin ninyo ito nang tama. Magsagawa kayo ayon sa nararapat. Ang pagsasapuso mo rito, at ang pagsasagawa tungo sa isang mabuting layon at direksiyon ay palaging magiging mas mainam kaysa sa hindi pag-usad o sa pagkaipit sa mga dati mong gawi. Bagama’t ang kakayahan mo ay limitado o mahina, kailangan mo pa ring magsumikap na magsagawa at magpunyagi para makamit ang pinakakaya mo sa loob ng saklaw ng iyong limitadong kakayahan. Dapat nating ilaan ang buong puso natin at ang buong pagsisikap natin, gawin ang tungkuling ito at isakatuparan ang gawaing ito nang may saloobin ng responsabilidad at katapatan. Ito ang prinsipyo ng pagsasagawa na dapat mong sundin. Hindi ka dapat maging negatibo o sumuko dahil lang walang potensyal na umunlad ang iyong kalakasan at hindi mo magagawang magiging bida sa hinaharap. Hindi iyon katanggap-tanggap, at malinaw na hindi iyon ang katotohanang prinsipyo na dapat mong sundin sa pagtrato sa usaping ito. Nauunawaan mo ba ? (Oo.)

Sa loob ng bawat isa sa tatlong larangang ito—mga likas na kondisyon, pagkatao, at mga tiwaling disposisyon—maraming partikular na detalye na kailangang maunawaan. Kailangan ba nating pagbahaginan ang mga usaping ito? (Oo.) Para sa maraming aspekto, mababaw lang ang pagkaunawa ng mga tao at hindi nila ito kayang ipaliwanag nang malinaw. Maaaring mayroon silang ilang kalakasan at pagkatapos ay iniisip nilang marangal ang kanilang karakter, naniniwala na sila ay kagalang-galang at walang mga tiwaling disposisyon, na may mabuti silang pagkatao at mahusay na kakayahan. Ang lahat ng ito ay nagmumula sa kawalan ng abilidad ng mga tao na kilatisin nang malinaw ang mga isyung ito. Habang mas maraming nasasangkot na detalye sa ganitong uri ng mga isyu, mas marami ang kailangang pagbahaginan; hindi ito matatalakay sa isa o dalawang sesyon lamang, kundi nangangailangan ito ng maraming pagbabahaginan. Sige, dito na natin ititigil ang pagbabahaginan ngayon. Paalam!

Oktubre 14, 2023