43. Sa Wakas ay Napagtanto Ko Na Lubos Akong Makasarili
Noong 2021, ginagawa ko ang aking tungkulin bilang lider ng iglesia. Noong panahong iyon, ipinares sa akin si Sister Li Hua. Ako ang pangunahing may pananagutan sa gawain ng ebanghelyo, habang si Li Hua naman ang may pananagutan sa gawain ng pag-aalis mula sa iglesia. Nagtulungan kami sa iba pang mga gawain. Isang araw, nakatanggap ako ng sulat mula sa isang sister na nagsabi sa amin na hindi pa umuusad sa pag-aayos ng mga materyales sa pag-aalis si Fang Xia, at hinahadlangan nito ang pag-unlad ng gawain. Hiniling sa amin ng liham na timbangin kung kinakailangan siyang maitalaga sa ibang tungkulin. Alam kong hindi gaanong mahusay ang kakayahan ni Fang Xia, at ang pag-aayos ng mga materyales sa pag-aalis ay isang mahirap na trabaho para sa kanya, kaya kinakailangan talaga siyang maitalaga sa ibang tungkulin. Pero naisip ko na responsabilidad ni Li Hua ang gawaing pag-aalis. Kung may anumang mga problema rito, siya ang dapat na makipagbahaginan para malutas ang mga ito. Ang gawain ng ebanghelyo, kung saan ako ang responsable, ay kinapapalooban ng maraming bagay at ng maraming problema. Noong nakaraan, pinungusan pa nga ako ng mga nakatataas na lider dahil ilang gawain ang hindi naipatupad. Kung hindi ko ito masusubaybayan at maipapatupad sa lalong madaling panahon, baka mapungusan na naman ako. Naisip ko na mas mahalagang ilagay ko ang aking oras at lakas sa gawain ng ebanghelyo. Sa dalawang araw na iyon, wala si Li Hua sa bahay tuluyan namin at may inaasikaso siya, at kaya hiniling ko sa isa pang sister na ipasa ang isang mensahe na dapat niyang mabilis na maunawaan kung ano ang nangyayari kay Fang Xia kapag bumalik siya at italaga siya sa ibang tungkulin nang napapanahon. Pagkatapos, nagpakaabala ako sa gawaing ako ang responsable. Pagkalipas ng ilang panahon, nag-ulat ang isa pang sister ng mga problema kay Fang Xia, na sinasabing hindi siya nagdadala ng pasanin sa pagganap ng kanyang tungkulin at nang tinukoy ng mga sister ang kanyang mga problema, hindi niya ito tinanggap, at nagpakita pa nga ng pagiging mapusok. Nakaramdam ang lahat na nalilimitahan sila dahil sa kanya. Naisip ko sa sarili ko, “Hindi kaya hindi pumunta at inalam ni Li Hua kung ano ang nangyari noong nakaraan? Bakit hindi pa rin tinanggal si Fang Xia? Nagdulot siya ng pagkagambala at kaguluhan sa gitna ng aming mga kapatid, at kailangang tanggalin kaagad.” Noong panahong iyon, hindi magawa ni Li Hua na lumabas at gawin ang kanyang tungkulin dahil sa mga panganib sa kanyang kaligtasan. Para punan iyon, pumili kami ng isa pang lider, si Ding Yan, para pumunta at gumawa ng gawain na responsabilidad ni Li Hua. Naisip ko sa sarili ko, “Nakagawa na ng gawain ng pag-aalis si Ding Yan noon, at mas mahusay siyang kumilala ng mga tao kaysa sa akin. Ipapatanggal ko kay Ding Yan si Fang Xia.” Hindi ko akalain na nang bumalik si Ding Yan pagkatapos ng pagtitipon, sinabi niya, “Nag-aalala ako na kung tatanggalin ko si Fang Xia sa unang pagkakataong nakilala ko siya, baka maging masama ang tingin niya sa akin, kaya hindi ko siya tinanggal.” Noong panahong iyon, ang iniisip ko lang ay na ang gawain ng pag-aalis ay responsabilidad ni Ding Yan, at kung hindi niya tatanggalin si Fang Xia, iyon ay kabiguan niyang tuparin ang kanyang responsabilidad at hindi ko na iyon problema, kaya hindi ako nakialam sa bagay na ito. Kalaunan, nalaman ng mga nakatataas na lider ang tungkol sa bagay na ito at kinausap ang isang tao para mabilis na tanggalin si Fang Xia. Nagpadala rin sila ng liham na nagtatanong sa amin kung bakit hindi namin siya agad tinanggal at itinalaga sa ibang tungkulin ang hindi angkop na mga tao, at hiniling sa amin na magsulat ng mga pagninilay at mga pagkaunawa tungkol sa bagay na ito. Noong panahong iyon, wala ako kahit katiting na pagkaunawa sa aking sarili. Inakala ko na wala sa tungkulin ko ang gawaing ito, at kung may mananagot man, hindi dapat ako. Sina Li Hua at Ding Yan ang nabigong tanggalin kaagad si Fang Xia. Nakita ng mga nakatataas na lider na nakikipagtalo ako at ipinapasa ko ang aking mga responsabilidad, at wala akong ni katiting na pagkaunawa sa sarili ko. Bukod dito, may mayabang akong disposisyon at hindi ko tinanggap ang pagpupungos at paggabay ng mga kapatid ko. Hindi ko ginawa ang aking tungkulin alinsunod sa mga prinsipyo, at pininsala ko ang gawain ng sambahayan ng Diyos at ang buhay pagpasok ng aking mga kapatid. Kaya naman, tinanggal nila ako.
Sa debosyonal ko, nabasa ko ang isang sipi ng mga salita ng Diyos na lubos na nauugnay sa sarili kong kalagayan. Sabi ng Makapangyarihang Diyos: “Paano naipapamalas ang pagiging makasarili at ubod ng sama ng mga anticristo? Sa anumang bagay na kapaki-pakinabang sa kanilang katayuan o reputasyon, nagsisikap silang gawin o sabihin ang anumang kailangan, at kusang-loob silang nagtitiis ng anumang pagdurusa. Pero pagdating sa may kinalaman sa gawaing isinaayos ng sambahayan ng Diyos, o pagdating sa may kinalaman sa gawain na kapaki-pakinabang sa paglago ng buhay ng mga taong hinirang ng Diyos, lubos nilang binabalewala ito. Kahit kapag ang masasamang tao ay nanggagambala, nanggugulo, at gumagawa ng lahat ng uri ng kasamaan, dahilan kaya lubhang naaapektuhan ang gawain ng iglesia, nananatili silang walang ginagawa at walang pakialam, na para bang walang kinalaman ito sa kanila. At kung may nakatuklas at nag-ulat ng masasamang gawa ng isang masamang tao, sinasabi nilang wala silang nakita at nagmamaang-maangan sila. Ngunit kung may isang taong nag-ulat sa kanila at naglantad na hindi sila gumagawa ng totoong gawain at naghahangad lamang ng kasikatan, pakinabang, at katayuan, bigla silang nagagalit nang husto. Mabilis na nagpapatawag ng mga pagpupulong upang talakayin kung paano tutugon, magsasagawa ng mga imbestigasyon upang malaman kung sino ang nagtataksil sa kanila, kung sino ang namuno, at kung sino ang mga sangkot. Hindi sila kakain o matutulog hangga’t hindi nila natutuklasan kung ano ang totoo at hangga’t hindi ganap na nareresolba ang isyu—magiging masaya nga lamang sila kapag napabagsak na nila ang lahat na sangkot sa pag-uulat sa kanila. Pagpapamalas ito ng pagiging makasarili at ubod ng sama, hindi ba? Gawain ba ng iglesia ang ginagawa nila? Kumikilos sila para sa kapakanan ng sarili nilang kapangyarihan at katayuan, ganoon lamang kasimple. Inaasikaso nila ang sarili nilang usapin. Kahit ano pa ang akuin nilang gawain, hindi kailanman iniisip ng mga anticristo ang mga interes ng sambahayan ng Diyos. Ang isinasaalang-alang lamang nila ay kung maaapektuhan ba ang kanilang sariling mga interes, ang iniisip lamang nila ay ang maliit na bahagi ng gawaing nasa harapan nila na napapakinabangan nila. Para sa kanila, ang pangunahing gawain ng iglesia ay isang bagay lamang na ginagawa nila sa libre nilang oras. Hinding-hindi talaga nila ito sineseryoso. Gumagalaw lang sila kapag pinapakilos sila, ginagawa lamang ang gusto nilang gawin, at ginagawa lamang ang gawain na alang-alang sa pagpapanatili ng sarili nilang katayuan at kapangyarihan. Sa paningin nila, ang anumang gawaing isinaayos ng sambahayan ng Diyos, ang gawain ng pagpapalaganap ng ebanghelyo, at ang buhay pagpasok ng mga taong hinirang ng Diyos ay hindi mahalaga. Anuman ang mga paghihirap ng ibang mga tao sa kanilang gawain, anuman ang mga isyung matuklasan at maiulat sa kanila, gaano man kasinsero ang kanilang mga salita, walang pakialam ang mga anticristo, hindi nila isinasangkot ang kanilang sarili, na para bang wala itong kinalaman sa kanila. Gaano man kalaki ang mga problemang lumilitaw sa gawain ng iglesia, lubos silang walang pakialam. Kahit pa nga nasa harapan na nila mismo ang isang problema, hinaharap lang nila ito nang pabasta-basta. Kapag tuwiran lamang silang pinungusan ng ang Itaas at inutusang ayusin ang isang problema ay saka lamang sila padabog na gagawa ng kaunting tunay na gawain at magpapakita ng anuman sa ang Itaas; pagkatapos na pagkatapos nito, magpapatuloy sila sa sarili nilang gawain. Wala silang interes at walang pakialam pagdating sa gawain ng iglesia, sa mahahalagang bagay na may mas malalawak na konteksto. Binabalewala pa nga nila ang mga problemang natutuklasan nila, at nagbibigay sila ng mga pabasta-basta sagot o nag-aalangan silang sumagot kapag tinatanong sila tungkol sa mga problema, hinaharap lamang ang mga ito nang may labis na pag-aatubili. Pagpapamalas ito ng pagiging makasarili at ubod ng sama, hindi ba?” (Ang Salita, Vol. IV. Paglalantad sa mga Anticristo. Ikaapat na Ekskorsus). Isinisiwalat ng Diyos na ang mga anticristo ay lubhang makasarili at ubod ng sama. Handa lang silang magsumikap, magtiis ng paghihirap, at magbayad ng halaga para sa mga bagay na makapagpapaganda sa kanila at makakukuha ng pagpapahalaga ng iba. Wala sila talagang pakialam sa gawain ng iglesia at sa mga paghihirap ng mga kapatid, at itinuturing ang lahat ng ito nang pabasta-basta. Ganap na wala silang interes kahit na alam nilang may nagdudulot ng mga abala at kaguluhan. Ang disposisyong ibinunyag ko ay kapareho ng sa isang anticristo. Alam na alam kong walang nakukuhang resulta si Fang Xia sa mga tungkulin niya at na kailangan siyang maitalaga kaagad sa ibang tungkulin, pero pakiramdam ko, ang gawain ng pag-aalis ay responsabilidad ni Li Hua at siya ang dapat na lumutas sa anumang problema. Naramdaman ko na kahit na gumugol ako ng oras sa pagsisikap na lutasin ang mga problemang ito, hindi nito mapapaganda ang imahe ko at pag-aaksaya lang ito ng oras ko. Kaya, iresponsable akong kumilos at ipinagsawalang-bahala ang bagay na iyon. Kalaunan, hindi nagawa ni Li Hua ang kanyang mga tungkulin. Kakapili lang kay Ding Yan bilang lider, at dapat ay sumama ako sa kanya upang tanggalin si Fang Xia. Pero saglit ko lang ito tinalakay sa kanya. Pagkatapos ay narinig kong sinabi niya na nag-aalinlangan siya kaya hindi niya tinanggal si Fang Xia, pero hindi ko pa rin iyon niresolba nang napapanahon. Naging pabaya ako sa gawain ng iglesia at hindi ko ito tinrato nang may pag-iingat. Nang dumating ang mga nakatataas na lider para pungusan ako, bukod sa hindi ko pinagnilayan ang sarili ko, sinubukan ko ring ipasa ang sisi sa iba, sinabi kong ang mga sister na gumagawa kasama ko ang hindi nagtanggal kay Fang Xia nang napapanahon. Sa paggawa nito, sinubukan kong hugasan ang aking mga kamay sa bagay na iyon. Kung hindi agad na tinanggal ng mga nakatataas na lider si Fang Xia, hindi tiyak kung gaano katagal niyang guguluhin ang pangkat, at kung gaano kalaki ang pinsalang maidudulot niya sa gawain ng pag-aalis at sa buhay ng mga kapatid. Mahigit dalawang taon na akong lider, at naarok ko na ang ilang prinsipyo. Dapat ay nagpakita ako ng mas higit na pagmamalasakit at tinupad ko ang aking mga responsabilidad na protektahan ang iba’t ibang gawain ng iglesia. Nang makita kong may gumugulo at gumagambala sa gawain ng simbahan, dapat ay agad ko silang pinahinto at pinigilan. Ang mga hindi nababagay ay dapat na itinalaga sa ibang tungkulin o tinanggal nang napapanahon. Kung hindi ko makita ang mga bagay nang malinaw, dapat kong hanapin at konsultahin ang aking mga katrabaho. Ito ang ibig sabihin ng pagtupad sa mga responsabilidad ng isang tao. Pero sa paghahangad ng reputasyon at katayuan at para makuha ang pagpapahalaga ng mga nakatataas na lider, pinagtuunan ko lang ng pansin ang mga gawaing may kinalaman sa mga pangunahin kong responsabilidad, at nang makita kong may mga problemang lumitaw sa ibang aspekto ng gawain, hindi ko pinansin ang mga ito. Wala talaga ako kahit katiting na pagkatao! Labis akong makasarili! Kung hindi dahil sa paglantad, pagpungos, at pagtanggal sa akin ng mga nakatataas na lider, hindi ko pa rin sana malalaman kung paano pagnilayan ang sarili ko. Hindi ko sana mauunawaan kung gaano ako lubusang ginawang tiwali ni Satanas, o kung gaano ka-ubod ng sama at karumal-dumal ang paraan ng pamumuhay ko. Nang maunawaan ko ito, nakaramdam ako ng matinding panghihinayang at pagsisisi sa sarili. Kasabay nito, nanalangin ako sa Diyos nang may pasasalamat sa aking puso, “Mahal kong Diyos, ang pagtanggal sa akin ay ang Iyong katuwiran. Hindi mo ako tinrato ayon sa aking mga pagsalangsang, kundi binigyan Mo pa ako ng pagkakataong magsisi, para mapagnilayan ko at maunawaan ang aking sarili. Ito ang Iyong pag-ibig at kaligtasan. Mahal kong Diyos, nawa’y akayin Mo akong maunawaan ang aking sarili sa bagay na ito at magkaroon ng tunay na pagsisisi.”
Kalaunan, nabasa ko ang mga salitang ito ng Diyos: “Sa sambahayan ng Diyos, ang lahat ng naghahangad sa katotohanan ay nagkakaisa sa harap ng Diyos, hindi watak-watak. Pinagsisikapan nilang lahat ang iisang layunin: ang tuparin ang kanilang tungkulin, gawin ang gawaing itinatalaga sa kanila, kumilos ayon sa mga katotohanang prinsipyo, gawin ang hinihingi ng Diyos, at matugunan ang Kanyang mga layunin. Kung ang iyong layunin ay hindi para dito, kundi para sa sarili mong kapakanan, para mapalugod ang mga makasarili mong ninanasa, iyan ay pagbubunyag ng isang tiwali at satanikong disposisyon. Sa sambahayan ng Diyos, ang mga tungkulin ay ginagawa ayon sa mga katotohanang prinsipyo, samantalang ang mga kilos ng mga walang pananampalataya ay pinamamahalaan ng kanilang mga satanikong disposisyon. Ito ay dalawang landas na labis na magkaiba. Ang mga walang pananampalataya ay kinikimkim ang sarili nilang mga pakana, ang bawat isa sa kanila ay may sarili nilang mga pakay at plano, at ang lahat ay nabubuhay para sa sarili nilang mga interes. Ito ang dahilan kung bakit nag-aagawan silang lahat para sa sarili nilang kapakanan at ayaw nilang isuko ang kahit kapiraso ng kanilang pakinabang. Nahahati sila, hindi nagkakaisa, dahil hindi iisa ang kanilang layunin. Magkatulad ang intensiyon at kalikasang nasa likod ng kanilang ginagawa. Lahat sila ay para sa kanilang sarili lamang ang ginagawa. Walang katotohanang naghahari sa ganyan; ang naghahari at namumuno sa ganyan ay isang tiwali at satanikong disposisyon. Kinokontrol sila ng kanilang tiwali at satanikong disposisyon at hindi nila matulungan ang sarili nila, kaya’t lumulubog sila nang lumulubog sa kasalanan. Sa sambahayan ng Diyos, kung ang mga prinsipyo, pamamaraan, motibasyon, at panimulang punto ng inyong mga kilos ay hindi naiiba sa mga walang pananampalataya, kung kayo ay pinaglaruan, kinontrol, at minanipula rin ng isang tiwali at satanikong disposisyon, at kung ang panimulang punto ng inyong mga kilos ay ang sarili ninyong mga interes, reputasyon, pagmamalaki, at katayuan, ang pagganap ninyo sa inyong tungkulin ay hindi maiiba sa paraan kung paano ginagawa ng mga walang pananampalataya ang mga bagay-bagay” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Ikatlong Bahagi). Habang pinag-iisipan ko ang mga salita ng Diyos, napagtanto ko na kahit na nananampalataya at sumusunod ako sa Diyos, at gumagawa ng mga tungkulin sa iglesia, hindi nagbago ang aking mga iniisip at pananaw. Nabubuhay pa rin ako nang nakaasa sa mga satanikong lason na “Ang bawat tao para sa kanyang sarili at bahala na ang iba” at “Iniiwan ng tao ang kanyang pangalan saanman siya maglagi, tulad ng pagputak ng gansa saanman ito lumipad.” Nabubuhay ako sa isang makasarili at ubod ng samang tiwaling disposisyon, isinasaalang-alang lamang ang aking sariling reputasyon at katayuan. Nang malaman kong walang nakukuhang anumang resulta si Fang Xia kapag ginagawa niya ang kanyang tungkulin, at nakakagulo rin sa ibang mga kapatid at nakahahadlang sa gawain ng pag-aalis, alam kong dapat siyang agad na tanggalin at palitan ng angkop na tao. Gayumpaman, ang inisip ko lang ay ang gawaing ako ang responsable, at hinangad ko lang ang sariling reputasyon at katayuan ko. Naisip ko na kung malulutas ang problemang ito, ibang tao ang pupurihin at hindi ako magkakaroon ng pagkakataong mapansin. Kaya, ipinagsawalang-bahala ko ito. Hindi ko isinaalang-alang ang laki ng pinsalang maidudulot sa gawain ng iglesia at sa buhay ng aking mga kapatid kung hindi malulutas ang problemang ito. Bagaman ang gawain ng pag-aalis ay pangunahing responsabilidad ng katuwang ko, hindi ito nangangahulugan na hindi ko na kailangang pagtuunan ng pansin ang gawaing ito. Bilang isang lider, kung may lumabas na isyu sa anumang gampanin, dapat akong makilahok at, kasama ng mga katrabaho ko, talakayin ito, hanapin ang mga prinsipyo, at lutasin ito. Ito ay responsabilidad ko, at mga tungkulin ng puwesto ko. Gayumpaman, nabuhay lang ako para sa sarili kong reputasyon at katayuan. Ako ay naging makasarili at ubod ng sama, at hindi ko pinangalagaan ang mga interes ng iglesia o isinaalang-alang ang pangkalahatang gawain. Hindi ko hinarap ang gawain ng iglesia bilang bahagi ng isang pangkat. Ang mga hindi mananampalataya ay nagkikimkim ng kanilang sariling mga pakana sa kanilang gawain, at lahat ng kanilang ginagawa ay para sa kanilang sariling kapakanan. Ang paraan ng paggawa ko ngayon ay talagang walang pinagkaiba sa paraan ng paggawa ng mga hindi mananampalataya.
Isang araw, nabasa ko ang isang sipi ng mga salita ng Diyos sa isang video ng patotoong batay sa karanasan: “Napakahusay ng ginawa ng Diyos na pagpapahayag ng katotohanan at pagliligtas sa mga tao, at ibinuhos Niya ang lahat ng Kanyang puspusang pagsisikap dito. Labis na sineseryoso ng Diyos ang pinakamakatarungang layuning ito; ang lahat ng Kanyang puspusang pagsisikap ay iginugol para sa mga taong ito na nais Niyang iligtas, ang lahat ng Kanyang mga ekspektasyon ay itinuon din sa mga taong ito, at ang mga huling resulta at kaluwalhatiang nais Niyang makamit mula sa Kanyang 6,000-taong plano ng pamamahala ay maisasakatuparan lahat para sa mga taong ito. Kung may isang tao na nakikipagtunggali laban sa Diyos, kumokontra, gumugulo, o sumisira sa resulta ng layuning ito, patatawarin ba siya ng Diyos? (Hindi.) Sumasalungat ba ito sa disposisyon ng Diyos? Kung palagi mong sinasabing sumusunod ka sa Diyos, naghahangad ng kaligtasan, tumatanggap sa pagsisiyasat at patnubay ng Diyos, at tumatanggap at nagpapasakop sa paghatol at pagkastigo ng Diyos, ngunit habang sinasabi mo ang mga salitang ito, ginagambala, ginugulo, at sinisira mo ang iba’t ibang gawain ng iglesia, at dahil sa iyong panggugulo, paggambala, at pagsira, dahil sa iyong kapabayaan o pagpapabaya sa tungkulin, o dahil sa iyong mga makasariling pagnanais at alang-alang sa paghahangad sa sarili mong mga interes, ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, ang mga interes ng iglesia, at ang marami pang ibang aspekto ay napinsala, hanggang sa puntong lubhang nagulo at nasira ang gawain ng sambahayan ng Diyos, paano, kung gayon, dapat timbangin ng Diyos ang iyong kalalabasan sa iyong aklat ng buhay? Paano ka dapat ilarawan? Sa totoo lang, dapat kang parusahan. Tinatawag itong pagtamo ng nararapat sa iyo. Ano ang nauunawaan ninyo ngayon? Ano ang mga interes ng mga tao? (Buktot ang mga ito.) Sa totoo lang, ang mga interes ng mga tao ay ang lahat ng kanilang maluluhong pagnanais. Sa tuwirang salita, ang lahat ng ito ay mga tukso, ang mga ito ay kasinungalingan lahat, at ang mga ito ay mga pain lahat na ginagamit ni Satanas para tuksuhin ang mga tao. Ang paghahangad ng kasikatan, pakinabang, at katayuan, at paghahangad ng sariling mga interes—pakikipagtulungan ito kay Satanas sa paggawa ng kasamaan, at pagkontra ito sa Diyos. Para hadlangan ang gawain ng Diyos, naglalagay si Satanas ng iba’t ibang kapaligiran para tuksuhin, guluhin, at ilihis ang mga tao, at para pigilan ang mga tao na sumunod sa Diyos, at pigilan silang magpasakop sa Diyos. Sa halip, nakikipagtulungan sila kay Satanas at sinusunod ito, sadyang tumitindig para guluhin at sirain ang gawain ng Diyos. Gaano man magbahagi ang Diyos tungkol sa katotohanan, hindi pa rin sila natatauhan. Gaano man sila pungusan ng sambahayan ng Diyos, hindi pa rin nila tinatanggap ang katotohanan. Hindi talaga sila nagpapasakop sa Diyos, sa halip ay iginigiit nilang masunod ang kagustuhan nila at gawin ang mga bagay ayon sa nais nila. Bilang resulta, ginugulo at sinisira nila ang gawain ng iglesia, lubha silang nakakaapekto sa pag-usad ng iba’t ibang gawain ng iglesia, at nagdudulot ng napakalaking pinsala sa buhay pagpasok ng mga hinirang ng Diyos. Napakalaki ng kasalanang ito, at tiyak na parurusahan ng Diyos ang mga gayong tao” (Ang Salita, Vol. IV. Paglalantad sa mga Anticristo. Ikasiyam na Aytem (Unang Bahagi)). Sa pag-iisip sa mga salita ng Diyos, naunawaan ko na ibinigay ng Diyos ang lahat ng Kanyang pagsusumikap sa pagliligtas sa sangkatauhan. Hindi nais ng Diyos na makita ang Kanyang gawain na dumaranas ng anumang kaguluhan o pinsala. Kinasusuklaman at kinamumuhian ng Diyos ang lahat ng taong gumagambala at sumisira sa gawain ng Niya, at sumasalungat sa Kanya. Ang ganitong uri ng tao ay dapat parusahan. Mahal ng Diyos ang mga naghahangad ng katotohanan, nagpapasakop sa Diyos, at nagpapakita ng katapatan sa Diyos. Umaasa ang Diyos na magagampanan natin ang ating responsabilidad na protektahan ang gawain ng iglesia. Napagnilayan ko kung paano noong ako ay isang lider, hindi ko nagawang tuparin ang aking responsabilidad na tanggalin kaagad si Fang Xia, na inaantala ang gawain ng pag-aalis. Ako ay naging isang taong nakakagulo at nakakagambala sa gawain ng iglesia, na kinasusuklaman at kinamumuhian ng Diyos. Nang maunawaan ko ito, natakot ako at lumapit sa Diyos upang manalangin sa Kanya, “Mahal kong Diyos, ako ay lubos na makasarili. Wala akong pagkatao. Reputasyon at katayuan lang ang hinahangad ko at hindi ko pinangangalagaan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos. Nakagawa ako ng mga bagay na naghihimagsik laban sa Iyo at lumalaban sa Iyo. Hindi ako karapat-dapat sa Iyong pagliligtas. Mahal kong Diyos, handa akong magsisi. Nawa’y gabayan Mo ako na makahanap ng landas ng pagsasagawa.”
Nagbasa pa ako ng mga salita ng Diyos: “Kung isa kang lider, ilang gampanin man ang pinananagutan mo, responsabilidad mong palaging magtanong tungkol sa mga ito at mag-usisa, at kasabay nito, inspeksiyonin ang mga ito at lutasin agad ang mga problema pagkalitaw pa lamang ng mga ito. Trabaho mo ito. Kaya nga, lider ka man sa rehiyon, lider sa distrito, lider sa iglesia, o lider o superbisor ng anumang pangkat, kapag nalaman mo na ang saklaw ng iyong mga responsabilidad, kailangan mong suriin nang madalas kung gumagawa ka ba ng tunay na gawain, kung natupad mo ba ang mga responsabilidad na dapat tuparin ng isang lider o manggagawa, pati na kung aling mga gampanin—mula sa ilang ipinagkatiwala sa iyo—ang hindi mo nagawa, alin ang ayaw mong gawin, alin ang mga nagbunga ng mga hindi magandang resulta, at alin ang mga may prinsipyong hindi mo naarok. Ito ang lahat ng bagay na dapat mong suriin nang madalas. Kasabay nito, kailangan mong matutong makipagbahaginan at magtanong sa ibang tao, at kailangan mong matutong tumukoy, sa mga salita ng Diyos at sa mga pagsasaayos ng gawain, ng isang plano, mga prinsipyo, at isang landas para sa pagsasagawa. Sa anumang pagsasaayos ng gawain, nauugnay man ito sa administrasyon, sa mga tauhan, o sa buhay iglesia, o kaya ay sa anumang uri ng propesyonal na gawain, kung binabanggit nito ang mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa, ito ay isang responsabilidad na dapat tuparin ng mga lider at manggagawa, at nasa saklaw ng responsabilidad ng mga lider at manggagawa—ito ang mga gampaning dapat mong asikasuhin. Natural, dapat itakda ang mga priyoridad batay sa sitwasyon; walang gawaing maaaring maiwan. Sinasabi ng ilang lider at manggagawa, ‘Hindi tatlo ang ulo ko at hindi anim ang braso ko. Napakaraming gampanin sa pagsasaayos ng gawain; tiyak na hindi ko kakayanin kung ako ang aatasang mangasiwa ng lahat ng ito.’ Kung may ilang gampaning hindi mo kayang personal na makisangkot, nagsaayos ka ba ng ibang tao na gagawa ng mga ito? Pagkatapos gawin ang pagsasaayos na ito, nagsubaybay ka ba at nag-usisa? Sinuri mo ba ang gawain nila? Siguradong may oras ka naman para mag-usisa at magsuri, hindi ba? Tiyak na mayroon!” (Ang Salita, Vol. V. Ang mga Responsabilidad ng mga Lider at Manggagawa. Ang mga Responsabilidad ng mga Lider at Manggagawa (10)). “Para sa lahat ng gumaganap ng tungkulin, gaano man kalalim o kababaw ang kanilang pagkaunawa sa katotohanan, ang pinakasimpleng paraan para isagawa ang pagpasok sa katotohanang realidad ay ang isipin ang mga interes ng sambahayan ng Diyos sa lahat ng bagay, at bitiwan ang kanilang mga makasariling pagnanais, mga personal na intensyon, mga motibo, pagmamalaki, at katayuan. Unahin ang mga interes ng sambahayan ng Diyos—ito man lang ay dapat gawin ng isang tao. Kung ni hindi man lang ito magawa ng isang taong gumaganap ng tungkulin, paano masasabi na ginagampanan niya ang kanyang tungkulin? Hindi iyon pagganap ng kanyang tungkulin. Dapat mo munang isipin ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, isaalang-alang ang mga layunin ng Diyos, at isaalang-alang ang gawain ng iglesia. Unahin mo muna ang mga bagay na ito; pagkatapos niyan, saka mo lamang maaaring isipin ang katatagan ng iyong katayuan o kung ano ang tingin sa iyo ng iba. Hindi ba ninyo nararamdaman na mas dumadali ito nang kaunti kapag hinahati ninyo ito sa dalawang hakbang at gumagawa kayo ng ilang kompromiso? Kung magsasagawa ka nang ganito sa maikling panahon, madarama mo na hindi naman pala mahirap na bigyang-kasiyahan ang Diyos. Bukod pa riyan, dapat mong magawang tuparin ang iyong mga responsabilidad, gampanan ang iyong mga obligasyon at ang iyong tungkulin, at isantabi ang iyong mga makasariling pagnanais, intensyon, at motibo; dapat kang magpakita ng pagsasaalang-alang sa mga layunin ng Diyos, at unahin ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, ang gawain ng iglesia, at ang tungkulin na dapat mong gampanan. Pagkatapos danasin ito sa sandaling panahon, madarama mo na magandang umasal sa ganitong paraan. Ito ay pamumuhay nang prangka at tapat, at hindi pagiging isang mababang-uri at kasuklam-suklam na tao; pamumuhay ito nang makatarungan at marangal sa halip na pagiging kasuklam-suklam, mababang-uri, at walang silbi. Madarama mo na ganito dapat kumilos ang isang tao at ito ang wangis na dapat niyang isabuhay. Unti-unti, mababawasan ang pagnanais mong bigyang-kasiyahan ang sarili mong mga interes” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Makakamit Lamang ang Kalayaan at Pagpapalaya sa Pamamagitan ng Pagwawaksi sa Sariling Tiwaling Disposisyon). Mula sa mga salita ng Diyos, nakita ko na napakahalaga ng lahat ng mga gampanin sa sambahayan ng Diyos, at bawat isa ay nakapaloob sa mga responsabilidad ng mga lider at manggagawa para kanilang pangasiwaan at subaybayan. Ang paghahati-hati ng mga gampanin ay isa lang kinakailangang bahagi ng gawain, para matiyak na magbubunga ng mas magagandang resulta ang gawain. Gayumpaman, naniwala ako na ang paghahati-hati ng mga gampanin ay nangangahulugang wala akong responsabilidad sa iba pang mga gampanin. Naisip ko na kung may mga problemang nangyayari sa gawain, iyon ay responsabilidad ni ganito at gayong tao, ang taong iyon ang dapat pumunta at lutasin ito at umako ng responsabilidad para dito. Ang pananaw na ito ay hindi tama at hindi naaayon sa mga hinihingi ng Diyos sa mga lider at manggagawa. Ang mga lider ay may pananagutan para sa pangkalahatang gawain, at ang gawain ng pag-aalis ay nakapaloob din sa aking trabaho. Kung may anumang problema rito, kailangan kong tuparin ang aking responsabilidad: Kailangan kong talakayin at lutasin ang mga problema kasama ng mga katrabaho ko. Kasabay nito, naunawaan ko na kapag ginagawa ko ang aking tungkulin kailangan kong unahin ang mga interes ng sambahayan ng Diyos at isaalang-alang ang pangkalahatang gawain. Hindi ko maaaring hayaang maimpluwensyahan ng mga pakinabang at pagkaluging may kaugnayan sa mga personal kong interes ang gawain ng sambahayan ng Diyos at maantala ang buhay pagpasok ng mga kapatid ko. Sa hinaharap, kailangan kong magsagawa alinsunod sa mga salita ng Diyos. Anuman ang gampaning gawin ko, dapat ko pa ring tuparin ang sarili kong mga responsabilidad. Hindi ko na dapat isaalang-alang ang sariling kong mga interes.
Kalaunan, naging responsable ako sa gampanin ng pagdidilig sa mga baguhan. Ang katuwang kong si Sister Yang Li ay kinailangang pumunta sa ibang lugar nang ilang panahon para asikasuhin ang isang bagay. Bago siya umalis, ipinasa niya sa akin ang lahat ng mga baguhan na dinidiligan niya. Naisip ko sa sarili ko, “Hindi maganda ang kalagayan ng ilan sa mga baguhang dinidiligan ko. Kailangan kong lutasin ang kanilang mga problema. Saan ako hahanap ng oras para diligan ang mga baguhang pananagutan mo? Kung hahadlang ito sa aking tungkulin, ano ang iisipin ng mga lider sa akin? Sasabihin ba nilang wala akong pasanin at hindi gumagawa ng tunay na trabaho?” Nang mag-isip ako ng ganito, napagtanto ko na mali ang aking kalagayan. Muli kong isinaalang-alang ang aking sariling mga interes at gumagawa para sa sariling reputasyon at katayuan ko. Naalala ko ang mga salita ng Diyos: “Para sa lahat ng gumaganap ng tungkulin, gaano man kalalim o kababaw ang kanilang pagkaunawa sa katotohanan, ang pinakasimpleng paraan para isagawa ang pagpasok sa katotohanang realidad ay ang isipin ang mga interes ng sambahayan ng Diyos sa lahat ng bagay, at bitiwan ang kanilang mga makasariling pagnanais, mga personal na intensyon, mga motibo, pagmamalaki, at katayuan. Unahin ang mga interes ng sambahayan ng Diyos—ito man lang ay dapat gawin ng isang tao. Kung ni hindi man lang ito magawa ng isang taong gumaganap ng tungkulin, paano masasabi na ginagampanan niya ang kanyang tungkulin? Hindi iyon pagganap ng kanyang tungkulin” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Makakamit Lamang ang Kalayaan at Pagpapalaya sa Pamamagitan ng Pagwawaksi sa Sariling Tiwaling Disposisyon). Kinailangan kong pangalagaan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos. Hindi ko na dapat isaalang-alang ang sarili kong reputasyon at katayuan. Ang mga baguhang ipinasa sa akin ni Yang Li ay hindi pa matibay na nakaugat sa tunay na landas. Inaaresto at inuusig ng CCP ang mga Kristiyano sa lahat ng dako, at nagpapakalat ng walang basehang mga tsismis para siraan ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos. Kung hindi naiintindihan ng mga baguhan ang katotohanan, maaari silang mailigaw at mabihag ni Satanas anumang oras. Ngayon ay ipinasa sa akin ni Yang Li ang mga baguhang ito, ang pagdidilig at pagsuporta sa kanila ay ang responsabilidad na kailangan kong tuparin. Kung ako ang magiging dahilan para umatras at huminto sa pananampalataya ang mga baguhang ito dahil ako ay makasarili, ubod ng sama at iresponsable, kung gayon magkakaroon ng paratang na babagabag sa konsensiya ko. Hindi ko na kayang mabuhay nang nakaasa sa makasarili at ubod ng sama kong tiwaling disposisyon. Kahit na kaninong responsabilidad pa ang mga baguhang ito, kailangan ko silang diligang mabuti para agad silang makapag-ugat nang maitbay. Kaya, sinangkapan ko ang sarili ko ng katotohanan, at diniligan at sinuportahan ang lahat ng baguhan ayon sa kanilang mga kuru-kuro at problema. Nang magsagawa ako sa ganitong paraan, ang puso ko ay nakaramdam ng kapayapaan at kapanatagan.
Pagkatapos ng mga karanasang ito, nagkaroon ako ng malalim na pagkatanto na kapag ang mga tao ay namumuhay sa isang makasarili at ubod ng samang tiwaling disposisyon at binibigyang-pansin lang ang paghahangad ng reputasyon at katayuan, bagaman maaari silang magtamasa ng katanyagan sa panahong iyon, nag-iiwan sila ng mga pagsalangsang kapag hindi nila natutupad ang kanilang mga responsabilidad at nalalagablab sa matinding dalamhati ang kanilang puso. Pero kapag binitiwan mo ang mga personal na interes at pagsasagawa at pumasok alinsunod sa mga salita ng Diyos, ang puso mo ay payapa at panatag. Salamat, Diyos ko, sa pag-akay sa akin sa mga pag-unawa at pakinabang na ito!
